جنگ داخلی آمریکا جدول زمانی

ضمیمه ها

شخصیت ها

پانویسها و منابع

منابع


جنگ داخلی آمریکا
American Civil War ©Donna J. Neary

1861 - 1865

جنگ داخلی آمریکا



جنگ داخلی آمریکا که از سال 1861 تا 1865 ادامه یافت، یک درگیری تفرقه‌انگیز بین اتحادیه شمالی و کنفدراسیون جنوبی بود که عمدتاً بر سر گسترش برده‌داری به سرزمین‌های غربی بود.تنش سیاسی پیرامون برده داری با انتخاب آبراهام لینکلن در سال 1860 به اوج خود رسید و هفت ایالت جنوبی را به جدایی و تشکیل کنفدراسیون سوق داد.پس از پیروزی لینکلن، کنفدراسیون به سرعت قلعه های ایالات متحده و دارایی های فدرال را تصرف کرد و باعث شد چهار ایالت دیگر از هم جدا شوند.طی چهار سال بعد، دو طرف درگیر نبرد شدید، عمدتاً در ایالت های جنوبی بودند.نقطه عطف اتحادیه با اعلامیه رهایی لینکلن در سال 1863 بود که آزادی را برای همه بردگان در کشورهای شورشی اعلام کرد.پیروزی های استراتژیک اتحادیه، از جمله پیروزی حیاتی در ویکزبورگ، که کنفدراسیون را از هم پاشید، و محاصره بنادر کنفدراسیون، تلاش های جنوب را فلج کرد.نبردهای قابل توجه شامل پیشروی شمالی ژنرال کنفدراسیون رابرت ای. لی در گتیسبورگ و تصرف آتلانتا توسط اتحادیه در سال 1864 بود. پایان جنگ با تسلیم شدن لی به ژنرال اتحادیه اولیس اس. گرانت در خانه دادگاه آپوماتکس در آوریل 1865 نشان داده شد.علیرغم تسلیم رسمی، درگیری ها برای مدت کوتاهی ادامه یافت و ترور لینکلن اندکی پس از آن بر اندوه ملت افزود.این جنگ منجر به تلفات ویرانگر بین 620000 تا 750000 سرباز شد که آن را به مرگبارترین درگیری در تاریخ ایالات متحده تبدیل کرد.پس از آن شاهد فروپاشی کنفدراسیون، لغو برده داری و آغاز دوره بازسازی بود که هدف آن بازسازی کشور و ادغام کشورهای کنفدراسیون سابق بود.تأثیر جنگ، هم از نظر پیشرفت های تکنولوژیکی و هم از نظر بی رحمی محض، زمینه را برای درگیری های جهانی آینده فراهم می کند.
1808 Jan 1

پیش درآمد

United States
قانون ممنوعیت واردات بردگان در سال 1807 مقرر می داشت که هیچ برده جدیدی مجاز به واردات به ایالات متحده نبود.در 1 ژانویه 1808، اولین تاریخی که توسط قانون اساسی ایالات متحده مجاز شده بود، اجرایی شد.تجارت داخلی برده در ایالات متحده تحت تأثیر قانون 1807 قرار نگرفت.در واقع، با پایان یافتن عرضه قانونی بردگان وارداتی، اهمیت تجارت داخلی افزایش یافت.برده داری عامل اصلی تفرقه بود.برده داری در طول تدوین قانون اساسی یک موضوع بحث برانگیز بود، اما حل نشده باقی مانده بود.موضوع برده داری از زمان پیدایش ملت را گیج کرده بود و به طور فزاینده ای ایالات متحده را به یک جنوب برده دار و یک شمال آزاد جدا کرد.این موضوع با گسترش سریع سرزمینی کشور تشدید شد، که بارها این موضوع را مطرح کرد که آیا سرزمین جدید باید برده داری یا آزاد باشد.این موضوع دهه ها قبل از جنگ بر سیاست مسلط بود.تلاش های کلیدی برای حل این مسئله شامل سازش میسوری و سازش 1850 بود، اما اینها فقط یک رویارویی اجتناب ناپذیر بر سر برده داری را به تعویق انداخت.انگیزه های افراد عادی لزوماً انگیزه های جناح آنها نبود.[1] برخی از سربازان شمالی در مورد موضوع برده داری بی تفاوت بودند، اما می توان یک الگوی کلی ایجاد کرد.[2] با طولانی شدن جنگ، تعداد بیشتری از اتحادیه‌گرایان از لغو برده‌داری حمایت کردند، چه به دلایل اخلاقی و چه به عنوان ابزاری برای فلج کردن کنفدراسیون.[3] سربازان کنفدراسیون عمدتاً برای محافظت از جامعه ای جنوبی که برده داری بخشی جدایی ناپذیر آن بود، جنگیدند.[4] مخالفان برده داری برده داری را شری نابهنگام و ناسازگار با جمهوری خواهی می دانستند.استراتژی نیروهای ضد برده داری مهار بود - جلوگیری از گسترش بردگی و در نتیجه قرار دادن آن در مسیر انقراض نهایی.[5] منافع برده داری در جنوب این استراتژی را به عنوان نقض حقوق اساسی آنها محکوم کردند.[6] سفیدپوستان جنوب بر این باور بودند که رهایی برده‌ها اقتصاد جنوب را نابود می‌کند، زیرا سرمایه زیادی روی بردگان سرمایه‌گذاری می‌شود و ترس از ادغام جمعیت سیاه برده سابق.[7] به ویژه، بسیاری از جنوبی‌ها از تکرار کشتار 1804 هائیتی (که در آن زمان به عنوان "وحشت سانتو دومینگو" نامیده می‌شد، می‌ترسیدند، [8] که در آن برده‌های سابق به طور سیستماتیک بیشتر آنچه از سفیدپوستان کشور باقی مانده بود را به قتل رساندند. پس از شورش موفقیت آمیز بردگان در هائیتی، جمعیت - از جمله مردان، زنان، کودکان و حتی بسیاری از کسانی که با الغاء مخالفت کردند.توماس فلمینگ مورخ به عبارت تاریخی «بیماری در اذهان عمومی» اشاره می‌کند که توسط منتقدان این ایده استفاده می‌شود و پیشنهاد می‌کند که آن را به جداسازی در دوران جیم کرو پس از رهایی بخشید.[9] این ترس ها با تلاش جان براون در سال 1859 برای تحریک یک شورش برده های مسلح در جنوب تشدید شد.[10]
کشورهای برده یا آزاد
نقاشی پیش درآمد تراژیک ©John Steuart Curry
1850 Jan 1

کشورهای برده یا آزاد

America
مفهوم سرنوشت آشکار ، موضوع تفرقه‌انگیز برده‌داری را در سرزمین‌های تازه تصاحب شده آمریکا تشدید کرد.بین سالهای 1803 و 1854، زمانی که ایالات متحده قلمروهای خود را از طریق ابزارهای مختلف گسترش داد، هر منطقه جدید با تصمیم بحث برانگیز مبنی بر اجازه برده داری مواجه شد.برای مدتی، سرزمین‌ها به طور مساوی بین دولت‌های برده و آزاد متعادل بودند، اما تنش‌ها بر سر سرزمین‌های غرب می‌سی‌سی‌پی افزایش یافت.پیامدهای جنگ مکزیک و آمریکا ، به ویژه معاهده گوادالوپ هیدالگو در سال 1848، این بحث ها را بیشتر شعله ور ساخت.در حالی که برخی امیدوار بودند برده داری را در قلمروهای جدید گسترش دهند، برخی دیگر مانند رالف والدو امرسون پیش بینی کردند که این سرزمین ها درگیری بر سر مسئله برده داری را تشدید می کند.تا سال 1860، چهار دکترین غالب در مورد کنترل فدرال بر سرزمین ها و موضوع برده داری ظهور کرد.اولی، وابسته به حزب اتحادیه قانون اساسی، به دنبال این بود که تقسیم بندی ایجاد شده توسط سازش میسوری را به یک دستورالعمل قانون اساسی تبدیل کند.دومی که توسط آبراهام لینکلن و جمهوری خواهان تأیید شد، استدلال کرد که کنگره این اختیار را دارد که بردگی را در قلمروها محدود کند، اما نه ایجاد کند.دکترین سوم، حاکمیت سرزمینی یا "مردمی"، که توسط سناتور استفان داگلاس حمایت می شود، بیان می کند که مهاجران در یک سرزمین حق دارند در مورد برده داری تصمیم بگیرند.این باور منجر به قانون کانزاس-نبراسکا در سال 1854 و درگیری های خشونت آمیز بعدی در "کانزاس خون ریزی" شد.دکترین نهایی، که توسط سناتور می سی سی پی، جفرسون دیویس، منتشر شد، حول حاکمیت ایالت یا «حقوق ایالت ها» می چرخید و نشان می داد که ایالت ها حق دارند گسترش برده داری را در اتحادیه فدرال ترویج کنند.درگیری بر سر این دکترین ها و گسترش برده داری بر شکاف های سیاسی منتهی به جنگ داخلی تأکید کرد.دکترین‌ها هر کدام دیدگاه‌های متفاوتی را برای آینده ایالات متحده و موضع آن در قبال برده‌داری نشان می‌دادند و اختلافات عمیق در این موضوع را برجسته می‌کردند.با نزدیک شدن به انتخابات ریاست جمهوری 1860، این ایدئولوژی ها بحث های اصلی پیرامون برده داری، سرزمین ها و تفسیر قانون اساسی ایالات متحده را نشان می دادند.
خونریزی کانزاس
حمله پرستون بروکس به چارلز سامنر در سنای ایالات متحده در سال 1856 ©John L. Magee
1854 Jan 1 - 1861 Jan

خونریزی کانزاس

Kansas, USA
خونریزی کانزاس به مجموعه ای از رویدادهای خشونت آمیز بین سال های 1854 و 1859 در قلمرو کانزاس و غرب میسوری اشاره دارد.این منطقه که از یک مناقشه شدید سیاسی و ایدئولوژیک بر سر سرنوشت برده داری در ایالت کانزاس به زودی تشکیل می شود، شاهد افزایش تقلب در انتخابات، حمله، یورش و کشتار بود.برده داری، "محرزین مرزی" و ضد برده داری "دولت های آزاد" شرکت کنندگان اصلی در این درگیری بودند، که تخمین ها حاکی از مرگ 200 نفر بود، [11] هر چند 56 مورد مستند بود.[12] این آشفتگی اغلب به عنوان مقدمه ای برای جنگ داخلی آمریکا در نظر گرفته می شود.محور اصلی درگیری، تعیین این بود که آیا کانزاس به عنوان یک ایالت برده یا آزاد وارد اتحادیه خواهد شد.این تصمیم اهمیت بسیار زیادی در سطح ملی داشت، زیرا ورود کانزاس توازن قوا را در سنای ایالات متحده، که قبلاً بر سر برده داری عمیقاً اختلاف داشت، برهم زد.قانون کانزاس-نبراسکا در سال 1854 تصریح کرد که این موضوع با حاکمیت مردمی حل و فصل می شود و به ساکنان منطقه اجازه می دهد تا تصمیم بگیرند.این امر تنش های بیشتری را شعله ور کرد، زیرا بسیاری از هواداران برده داری از میسوری به بهانه های واهی وارد کانزاس شدند تا رأی را تحت تأثیر قرار دهند.مبارزه سیاسی به زودی به یک درگیری غیرنظامی تمام عیار تبدیل شد که با خشونت گروهی و جنگ چریکی مشخص شد.به موازات این، کانزاس جنگ داخلی مینیاتوری خود را تجربه کرد که با پایتخت‌های دوئل، قانون اساسی و مجالس قانونگذاری کامل شد.هر دو طرف درخواست کمک خارجی کردند و روسای جمهور ایالات متحده فرانکلین پیرس و جیمز بوکانان آشکارا از جناح های برده داری حمایت کردند.[13]پس از آشفتگی گسترده و تحقیقات کنگره، آشکار شد که اکثریت کانسان خواهان یک کشور آزاد هستند.با این حال، نمایندگان جنوبی در کنگره این تصمیم را تا زمانی که بسیاری از آنها در طول بحران جدایی که جنگ داخلی را تسریع کرد، ترک کردند، سنگ تمام گذاشتند.در 29 ژانویه 1861، کانزاس رسماً به عنوان یک ایالت آزاد در اتحادیه پذیرفته شد.با این حال، منطقه مرزی همچنان شاهد خشونت در طول جنگ داخلی بود.وقایع خونریزی کانزاس ماهیت اجتناب ناپذیر درگیری بر سر برده داری را به نمایش گذاشت و غیرمحتمل بودن حل اختلافات مقطعی بدون خشونت را برجسته کرد و به عنوان پیشروی بدی برای جنگ داخلی بزرگتر عمل کرد.[14] امروزه یادبودها و مکان های تاریخی متعددی این دوره را گرامی می دارند.
تصمیم درد اسکات
درد اسکات ©Louis Schultze
1857 Mar 6

تصمیم درد اسکات

Washington D.C., DC, USA
Dred Scott v. Sandford به عنوان یکی از بحث برانگیزترین تصمیمات در تاریخ دادگاه عالی ایالات متحده شناخته می شود که در سال 1857 تعیین کرد که قانون اساسی سیاه پوستان آفریقایی تبار را به عنوان شهروند آمریکایی به رسمیت نمی شناسد و در نتیجه آنها را از حقوق و امتیازات محفوظ برای شهروندان محروم می کند.[15] این تصمیم، که به عنوان یکی از تاسف بارترین تصمیم دادگاه در نظر گرفته می شود، حول محور درد اسکات، یک سیاهپوست برده شده بود که در مناطقی زندگی می کرد که برده داری غیرقانونی بود.اسکات استدلال می کرد که دوران حضورش در این مناطق به او حق آزادی می داد.با این وجود، دیوان عالی کشور با رای 7-2 حکمی علیه او صادر کرد.راجر تانی، رئیس قاضی، نظر اکثریت را نوشت و تاکید کرد که افراد آفریقایی تبار "قرار نبود که به عنوان شهروند در قانون اساسی گنجانده شوند" و به قوانین تاریخی اشاره کرد تا استدلال کند که جدایی متمایز بین شهروندان سفیدپوست و افرادی که به بردگی گرفته اند در نظر گرفته شده است.تصمیم دادگاه همچنین سازش میسوری را باطل کرد و آن را به عنوان تجاوز به اختیارات کنگره در مورد حقوق مالکیت برده‌داران رد کرد.[15]این حکم به جای فرونشاندن مناقشه فزاینده بر سر برده داری، تنها شکاف ملی را در این موضوع تشدید کرد.[16] در حالی که این تصمیم در میان دولت‌های برده‌دار مورد اقبال قرار گرفت، اما در کشورهای غیربرده‌دار به شدت با آن مخالفت شد.[17] این حکم آتش بحث ملی در مورد برده داری را برانگیخت و به طور قابل توجهی به تنش هایی که منجر به جنگ داخلی آمریکا شد کمک کرد.تنها سال‌ها پس از این تصمیم، متمم‌های سیزدهم و چهاردهم قانون اساسی ایالات متحده به تصویب رسید که به ترتیب برده‌داری را لغو و تابعیت را برای همه افرادی که در ایالات متحده متولد شده یا تابعیت یافته‌اند تضمین می‌کند.عواقب «درد اسکات علیه سندفورد»، حکم خود را تحت الشعاع جنبش‌ها و رویدادهای سیاسی بزرگ‌تر قرار داد.مورخان عمدتاً این تصمیم را تشدید کننده اختلافاتی می دانند که در جنگ داخلی به اوج خود می رسد.[18] در طول انتخابات 1860 ایالات متحده، حزب جمهوری خواه تازه تاسیس، با حمایت از لغو، با حکم دادگاه عالی مخالفت کرد و نشان داد که تحت تأثیر جانبداری قرار گرفته و فراتر از صلاحیت خود است.نامزد آنها، آبراهام لینکلن، با یافته های دادگاه مخالفت کرد و اعلام کرد که گسترش برده داری را محدود خواهد کرد.انتخاب لینکلن معمولاً به عنوان محرکی برای جدایی ایالت های جنوبی در نظر گرفته می شود که نشان دهنده شروع جنگ داخلی آمریکا است.[19]
یورش جان براون به هارپرز فری
آخرین لحظات برده داری جان براون ©Thomas Hovenden
1859 Oct 16 - Oct 18

یورش جان براون به هارپرز فری

Harpers Ferry, WV, USA
از 16 تا 18 اکتبر 1859، جان براون، طرفدار الغا، یورش به زرادخانه ایالات متحده در هارپرز فری، ویرجینیا (ویرجینیای غربی کنونی) را رهبری کرد و قصد داشت شورش گسترده بردگان را در ایالت های جنوبی برانگیزد.این رویداد که توسط برخی به عنوان مقدمه ای برای جنگ داخلی در نظر گرفته شد، باعث شد که براون و گروه 22 نفره اش در نهایت توسط تفنگداران دریایی ایالات متحده تحت رهبری ستوان اول اسرائیل گرین شکست بخورند.عواقب پس از حمله بسیار مهم بود: ده مهاجم در درگیری جان باختند، هفت نفر پس از محاکمه با اعدام روبرو شدند و پنج مهاجم موفق به فرار شدند.به طور قابل‌توجه، چهره‌های برجسته‌ای مانند رابرت ای لی، استون وال جکسون، جب استوارت، و جان ویلکس بوث نقش‌هایی داشتند یا شاهدان این رویدادها بودند.براون حتی به دنبال دخالت هریت تابمن و فردریک داگلاس از طرفداران مشهور لغو لغو این حمله بود، اما آنها به ترتیب به دلیل بیماری و تردید در مورد امکان سنجی این حمله، در آن شرکت نکردند.این حمله اولین بحران ملی بود که از قابلیت های انتشار سریع اخبار تلگراف الکتریکی تازه اختراع شده بهره مند شد.روزنامه‌نگاران به سرعت به هارپرز فری رسیدند و به‌روزرسانی‌های بی‌درنگ درباره وضعیت ارائه کردند.این بی‌درنگ پوشش، چشم‌انداز در حال تحول گزارش‌های خبری را برجسته کرد.جالب اینجاست که گزارش‌های معاصر از اصطلاحات مختلفی برای توصیف این رویداد استفاده می‌کردند، اما «حمله» در میان آنها نبود.توصیف‌هایی مانند «قیام»، «شورش» و «خیانت» رایج‌تر بودند.اقدام جسورانه جان براون در هارپرز فری واکنش‌های متفاوتی را در سراسر ایالات متحده برانگیخت.افکار عمومی اولیه این حمله را تلاش نادرست یک متعصب می دانستند.با این حال، سخنوری براون در طول محاکمه اش، همراه با حمایت حامیانی مانند هنری دیوید ثورو، او را به چهره ای نمادین تبدیل کرد که از آرمان اتحادیه و الغای برده داری دفاع می کند.
انتخابات لینکلن
Lincoln's Election ©Hesler
1860 Nov 6

انتخابات لینکلن

Washington D.C., DC, USA
انتخاب آبراهام لینکلن در نوامبر 1860 محرک نهایی برای جدایی بود.تلاش‌ها برای سازش، از جمله اصلاحیه کوروین و سازش کریتندن، شکست خورد.رهبران جنوب می ترسیدند که لینکلن گسترش برده داری را متوقف کند و آن را در مسیر انقراض قرار دهد.هنگامی که لینکلن در انتخابات ریاست جمهوری در سال 1860 پیروز شد، جنوب هر گونه امیدی برای سازش از دست داد.جفرسون دیویس مدعی شد که تمام ایالت های پنبه ای از اتحادیه جدا خواهند شد.کنفدراسیون از هفت ایالت جنوب عمیق تشکیل شد: آلاباما، فلوریدا، جورجیا، لوئیزیانا، می سی سی پی، کارولینای جنوبی، و تگزاس در ژانویه و فوریه 1861. آنها قانون اساسی کنفدراسیون را نوشتند که مستلزم برده داری برای همیشه در سراسر کنفدراسیون بود.تا زمان برگزاری انتخابات، دیویس رئیس جمهور موقت بود.لینکلن در 4 مارس 1861 افتتاح شد.
1861
جدایی و شیوعornament
ایالات کنفدراسیون آمریکا
جفرسون دیویس، رئیس کنفدراسیون از 1861 تا 1865 ©Mathew Brady
1861 Feb 8 - 1865 May 9

ایالات کنفدراسیون آمریکا

Richmond, VA, USA
کنفدراسیون در 8 فوریه 1861 (و تا 9 می 1865 خارج شد) توسط هفت ایالت برده: کارولینای جنوبی، می سی سی پی، فلوریدا، آلاباما، جورجیا، لوئیزیانا و تگزاس تشکیل شد.هر هفت ایالت در منطقه عمیق جنوبی ایالات متحده واقع شده بودند که اقتصاد آن به شدت به کشاورزی – به ویژه پنبه – و سیستم مزرعه‌ای که برای نیروی کار متکی بر آفریقایی‌های برده شده بود، وابسته بود.کنفدراسیون با متقاعد شدن به اینکه برتری و برده داری سفیدپوستان با انتخاب آبراهام لینکلن نامزد جمهوری خواه به ریاست جمهوری ایالات متحده در نوامبر 1860 در معرض تهدید قرار گرفت، بر اساس پلت فرمی که با گسترش برده داری در سرزمین های غربی مخالف بود، با وفادارها جدایی خود را از ایالات متحده اعلام کرد. ایالت هایی که در طول جنگ داخلی آمریکا متعاقب آن به اتحادیه معروف شدند.در سخنرانی سنگ بنا، معاون رئیس جمهور کنفدراسیون، الکساندر اچ. استفنز، ایدئولوژی آن را مبتنی بر این حقیقت بزرگ توصیف کرد که «سیاهپوستان با مرد سفید برابر نیست؛ بردگی، تبعیت از نژاد برتر، شرایط طبیعی و عادی اوست.
نبرد فورت سامتر
بمباران قلعه توسط کنفدراسیون ها ©Anonymous
1861 Apr 12 - Apr 13

نبرد فورت سامتر

Charleston, SC, USA
جنگ داخلی آمریکا در 12 آوریل 1861 آغاز شد، زمانی که نیروهای کنفدراسیون به فورت سامتر که تحت کنترل اتحادیه بود آتش گشودند.فورت سامتر در وسط بندر چارلستون، کارولینای جنوبی واقع شده است.[26] وضعیت آن ماه ها مورد بحث بود.رئیس جمهور مستعفی بوکانن از تقویت پادگان اتحادیه در بندر که تحت فرماندهی سرگرد رابرت اندرسون بود، خودداری کرده بود.اندرسون اوضاع را به دست خود گرفت و در 26 دسامبر 1860، تحت پوشش تاریکی، پادگان را از قلعه بد مولتری به جزیره مستحکم فورت سامتر برد.[27] اقدامات اندرسون او را به مقام قهرمان در شمال رساند.تلاش برای تامین مجدد قلعه در 9 ژانویه 1861 شکست خورد و تقریباً جنگ را آغاز کرد.اما آتش بس غیررسمی برقرار شد.[28] در 5 مارس، به کسانی که به تازگی در لینکلن سوگند خورده بودند مطلع شدند که ذخایر قلعه رو به اتمام است.[29]فورت سامتر یکی از چالش های اصلی دولت جدید لینکلن است.[29] معامله پشت کانالی توسط وزیر امور خارجه سوارد با کنفدراسیون ها، تصمیم گیری لینکلن را تضعیف کرد.سیوارد می خواست از قلعه بیرون بیاید.[30] اما دست محکم لینکلن، سیوارد را رام کرد و سیوارد به یکی از سرسخت ترین متحدان لینکلن تبدیل شد.لینکلن در نهایت تصمیم گرفت که نگه داشتن قلعه، که مستلزم تقویت آن است، تنها گزینه قابل اجرا است.بنابراین، در 6 آوریل، لینکلن به فرماندار کارولینای جنوبی اطلاع داد که یک کشتی با غذا، اما بدون مهمات، تلاش خواهد کرد تا قلعه را تامین کند.مک فرسون مورخ این رویکرد برد-برد را به عنوان "نخستین نشانه تسلط که نشان دهنده ریاست لینکلن است" توصیف می کند.اگر بتواند بار دیگر را تامین کند و قلعه را حفظ کند، اتحادیه پیروز خواهد شد، و اگر به سمت کشتی غیرمسلح برای تامین افراد گرسنه آتش گشوده، جنوب متجاوز خواهد بود.[31] جلسه 9 آوریل کابینه کنفدراسیون منجر به این شد که پرزیدنت دیویس به ژنرال PGT Beauregard دستور داد تا قلعه را قبل از رسیدن تدارکات به آن ببرد.[32]در ساعت 4:30 صبح روز 12 آوریل، نیروهای کنفدراسیون اولین گلوله از 4000 گلوله را به سمت قلعه شلیک کردند.روز بعد افتاداز دست دادن فورت سامتر آتش میهن پرستانه ای را در زیر شمال روشن کرد.[33] در 15 آوریل، لینکلن از ایالت ها خواست تا 75000 سرباز داوطلب را به مدت 90 روز مستقر کنند.کشورهای پرشور اتحادیه به سرعت به این سهمیه رسیدند.[34] در 3 می 1861، لینکلن 42000 داوطلب دیگر را برای یک دوره سه ساله فراخواند.[35] اندکی پس از این، ویرجینیا، تنسی، آرکانزاس و کارولینای شمالی جدا شدند و به کنفدراسیون پیوستند.برای پاداش دادن به ویرجینیا، پایتخت کنفدراسیون به ریچموند منتقل شد.[36]
بلوک اتحادیه
"نبرد خلیج موبایل". ©J.B. Elliott
1861 Apr 19

بلوک اتحادیه

North Atlantic Ocean
در طول جنگ داخلی آمریکا ، اتحادیه طرح آناکوندا را تحت فرماندهی ژنرال وینفیلد اسکات اجرا کرد که هدف آن خفه کردن اقتصاد جنوب برای وادار کردن تسلیم کنفدراسیون بود.[20] محور اصلی این استراتژی، که در آوریل 1861 توسط پرزیدنت آبراهام لینکلن آغاز شد، محاصره تمام بنادر جنوبی بود که توانایی کنفدراسیون را برای تجارت، به ویژه پنبه - ستون فقرات اقتصادی آن، به شدت محدود کرد.[21]محاصره به طور چشمگیری ظرفیت جنوب برای صادرات پنبه را کاهش داد و صادرات به کمتر از 10 درصد از سطح قبل از جنگ کاهش یافت.بنادر بزرگ مانند نیواورلئان، موبایل و چارلستون به ویژه تحت تأثیر قرار گرفتند.تا ژوئن 1861، کشتی‌های جنگی اتحادیه خارج از بنادر اصلی جنوبی مستقر شدند و ناوگان تا سال بعد به 300 کشتی افزایش یافت.[22] این محاصره در انزوای کنفدراسیون و مانع از تلاش های جنگی آن حیاتی بود.کنفدراسیون متعاقباً برای نیازهای نظامی عظیم خود به منابع خارجی نگاه کرد و به دنبال سرمایه‌گذاران و شرکت‌هایی مانند اس. آیزاک، کمپبل و شرکت و شرکت اسلحه‌خانه لندن در بریتانیا بود که به عنوان عامل خرید کنفدراسیون عمل می‌کردند و آنها را با بسیاری از تولیدکنندگان تسلیحات بریتانیا مرتبط می‌کردند. و در نهایت تبدیل به منبع اصلی تسلیحات کنفدراسیون شد.[23]برای مقابله با محاصره، کنفدراسیون بر دوندگان محاصره، کشتی های کوچک و سریعی که برای فرار از نیروهای دریایی اتحادیه طراحی شده بودند، متکی بود.این کشتی‌ها عمدتاً در بریتانیا ساخته می‌شدند و مسیرهایی را از طریق برمودا، کوبا و باهاما انجام می‌دادند و اسلحه‌های وارداتی و لوازم پنبه را تجارت می‌کردند.بسیاری از کشتی ها سبک وزن و برای سرعت طراحی شده بودند و فقط می توانستند مقدار نسبتا کمی پنبه را به انگلستان برگردانند.[24] علیرغم برخی موفقیت ها، بسیاری از این کشتی ها با محموله های آنها به عنوان جوایز جنگ فروخته شد توسط اتحادیه دستگیر شدند.هنگامی که نیروی دریایی اتحادیه یک دونده محاصره را تصرف کرد، کشتی و محموله به عنوان جایزه جنگ محکوم شد و فروخته شد و درآمد حاصل از آن به ملوانان نیروی دریایی داده شد.خدمه اسیر عمدتا انگلیسی بودند و آزاد شدند.[25]اقتصاد جنوب در طول جنگ نزدیک به فروپاشی بود، که با محاصره ای که واردات کالاهای حیاتی را محدود کرد و تجارت ساحلی را فلج کرد، تشدید شد.اگرچه دوندگان محاصره موفق به واردات لوازم حیاتی، از جمله 400000 تفنگ شدند، اثربخشی کلی محاصره قابل توجه بود و به شدت به خفه شدن اقتصادی کنفدراسیون کمک کرد.محاصره نه تنها منابع ضروری را قطع کرد بلکه به کمبودهای گسترده و نابسامانی اقتصادی در ایالت های کنفدراسیون منجر شد.علاوه بر این، دوره جنگ شاهد تغییرات قابل توجهی در کالاهای جهانی، به ویژه افزایش نفت بود.کاهش صنعت نفت نهنگ، که با جنگ و اختلالات کنفدراسیون در صید نهنگ اتحادیه تسریع شد، منجر به افزایش اتکا به نفت سفید و سایر محصولات نفتی شد.این تغییر سرآغاز شهرت نفت به عنوان یک کالای اصلی بود.بنابراین، محاصره استراتژیک نقشی اساسی در تضعیف تلاش‌های جنگی کنفدراسیون داشت که منجر به مشکلات اقتصادی قابل توجهی شد و به پیروزی نهایی اتحادیه کمک کرد.پس از جنگ، تأثیر این استراتژی‌ها همچنان طنین‌انداز شد و روابط اقتصادی و دیپلماتیک را شکل داد، همانطور که غرامت بریتانیا به ایالات متحده برای خسارات ناشی از مهاجمان در بنادر بریتانیا نشان داد.
اولین نبرد بول ران
اولین نبرد بول ران. ©Kurz & Allison
1861 Jul 21

اولین نبرد بول ران

Fairfax County, Virginia, USA
تنها چند ماه پس از شروع جنگ در فورت سامتر، مردم شمالی برای راهپیمایی علیه پایتخت کنفدراسیون ریچموند، ویرجینیا، که انتظار می رفت به زودی به کنفدراسیون پایان دهد، فریاد زدند.تسلیم فشار سیاسی، سرتیپ.ژنرال اروین مک داول ارتش اتحادیه بی‌سابقه خود را در سراسر Bull Run علیه ارتش کنفدراسیون بی‌تجربه سرتیپ رهبری کرد.ژنرال PGT Beauregard در نزدیکی Manassas Junction اردو زد.طرح جاه طلبانه مک داول برای حمله غافلگیرانه از جناحین به چپ کنفدراسیون ضعیف اجرا شد.با این وجود، کنفدراسیون‌ها که قصد حمله به جناح چپ اتحادیه را داشتند، در ابتدا در یک نقطه ضعف قرار گرفتند.نیروهای تقویتی کنفدراسیون تحت فرماندهی سرتیپ.ژنرال جوزف جانستون از دره Shenandoah با راه آهن وارد شد و روند نبرد به سرعت تغییر کرد.یک تیپ از ویرجینیایی ها تحت فرماندهی یک سرتیپ نسبتا ناشناس از مؤسسه نظامی ویرجینیا، توماس جی جکسون، ایستادگی کردند، که منجر به دریافت نام مستعار معروف خود، "Stonwall" به جکسون شد.کنفدراسیون ها یک ضد حمله قوی را آغاز کردند و هنگامی که نیروهای اتحادیه زیر آتش شروع به عقب نشینی کردند، بسیاری وحشت کردند و عقب نشینی به یک شکست تبدیل شد.مردان مک داول دیوانه وار بدون نظم به سمت واشنگتن دی سی دویدندهر دو ارتش از جنگ شدید و تلفات زیاد هوشیار شدند و متوجه شدند که جنگ بسیار طولانی تر و خونین تر از آن چیزی است که هر دو پیش بینی می کردند.اولین نبرد بول ران بسیاری از مشکلات و کمبودهایی را که نمونه سال اول جنگ بود، برجسته کرد.یگان‌ها به صورت تکه تکه انجام می‌شدند، حملات به صورت جبهه‌ای انجام می‌شد، پیاده نظام در محافظت از توپخانه ناکام ماند، اطلاعات تاکتیکی حداقل بود، و هیچ یک از فرماندهان نمی‌توانست کل نیروی خود را به طور مؤثر به کار گیرد.مک داول با 35000 مرد فقط توانست حدود 18000 نفر را انجام دهد و نیروهای متحد کنفدراسیون با حدود 32000 نفر نیز 18000 نفر را متعهد شدند.[37]اولین نبرد بول ران (نامی که توسط نیروهای اتحادیه استفاده می شود)، همچنین به عنوان نبرد اول ماناساس (نامی که توسط نیروهای کنفدراسیون استفاده می شود) شناخته می شود، اولین نبرد بزرگ جنگ داخلی آمریکا بود.
Battle of Hatteras Inlet Batteries
فورت هاتراس تسلیم می شود ©Forbes Waud Taylor
1861 Aug 28 - Aug 29

Battle of Hatteras Inlet Batteries

Cape Hatteras, NC, USA
نبرد باتری های ورودی هاتراس (28 تا 29 اوت 1861) اولین عملیات ترکیبی ارتش اتحادیه و نیروی دریایی در جنگ داخلی آمریکا بود که منجر به تسلط اتحادیه بر صداهای مهم استراتژیک کارولینای شمالی شد.دو قلعه در ساحل بیرونی، فورت کلارک و فورت هاتراس، توسط کنفدراسیون‌ها برای محافظت از فعالیت‌های حمله تجاری خود ساخته شده بود.با این حال، اینها به آرامی دفاع می‌شدند و توپخانه آنها نمی‌توانست با ناوگان بمباران تحت فرماندهی افسر پرچم سیلاس اچ استرینگهام، فرمانده اسکادران محاصره اقیانوس اطلس، که به آن دستور داده شده بود به حرکت خود ادامه دهند، برای جلوگیری از ارائه یک هدف ثابت، درگیر شوند.با وجود اینکه به دلیل آب و هوای بد مهار شد، ناوگان توانست نیروهای تحت فرمان ژنرال بنجامین باتلر را که افسر پرچم ساموئل بارون را تسلیم کرد، فرود آورد.این نبرد نشان دهنده اولین کاربرد استراتژی محاصره دریایی بود.اتحادیه هر دو قلعه را حفظ کرد و دسترسی ارزشمندی به صداها فراهم کرد و حملات تجاری بسیار کاهش یافت.این پیروزی پس از اولین نبرد تحقیرآمیز بول ران، مورد استقبال عموم مردم ضعیف شمالی قرار گرفت.این نامزدی گاهی اوقات به عنوان نبرد قلعه هاتراس و کلارک شناخته می شود.
ماجرای ترنت
ماجرای ترنت ©Edward Sylvester Ellis
1861 Nov 8

ماجرای ترنت

Bahamas
در 8 نوامبر 1861، USS San Jacinto به فرماندهی کاپیتان اتحادیه، چارلز ویلکس، بسته پستی بریتانیایی RMS Trent را رهگیری کرد و دو فرستاده کنفدراسیون را به عنوان کالای قاچاق از جنگ خارج کرد: جیمز موری میسون و جان اسلایدل.فرستادگان به بریتانیا و فرانسه موظف بودند که پرونده کنفدراسیون را برای به رسمیت شناختن دیپلماتیک تحت فشار قرار دهند و برای حمایت مالی و نظامی احتمالی لابی کنند.واکنش عمومی در ایالات متحده جشن گرفتن و تظاهرات علیه بریتانیا و تهدید به جنگ بود.در ایالات کنفدراسیون، امید این بود که این حادثه منجر به گسست دائمی در روابط انگلیس و آمریکا و احتمالاً جنگ، یا حداقل به رسمیت شناختن دیپلماتیک توسط بریتانیا شود.کنفدراسیون ها متوجه شدند که استقلال آنها به طور بالقوه به مداخله بریتانیا و فرانسه بستگی دارد.در بریتانیا با این نقض حقوق بی‌طرف و توهین به شرافت ملی آنها مخالفت گسترده وجود داشت.دولت بریتانیا خواستار عذرخواهی و آزادی زندانیان شد و اقداماتی را برای تقویت نیروهای نظامی خود در آمریکای شمالی بریتانیا و اقیانوس اطلس شمالی انجام داد.پرزیدنت آبراهام لینکلن و مشاوران ارشد او نمی خواستند بر سر این موضوع با بریتانیا خطر جنگ کنند.پس از چندین هفته پرتنش، زمانی که دولت لینکلن فرستادگان را آزاد کرد و از اقدامات کاپیتان ویلکس رد کرد، بحران حل شد، البته بدون عذرخواهی رسمی.میسون و اسلایدل سفر خود به اروپا را از سر گرفتند.
1862
تئاتر شرق و غربornament
نبرد میل اسپرینگز
Battle of Mill Springs ©Larry Selman
1862 Jan 19

نبرد میل اسپرینگز

Pulaski County, KY, USA
در اواخر سال 1861، سرتیپ کنفدراسیون.ژنرال فلیکس زولیکوفر از کامبرلند گپ، انتهای شرقی خط دفاعی که از کلمبوس، کنتاکی امتداد دارد، محافظت می کرد.در نوامبر او به سمت غرب به سمت کنتاکی پیشروی کرد تا کنترل را در منطقه اطراف سامرست تقویت کند و میل اسپرینگز را به محل زمستانی خود تبدیل کرد و از موقعیت دفاعی قوی استفاده کرد.سرتیپ اتحادیهژنرال جورج اچ. توماس، که دستور شکستن ارتش سرلشکر جورج بی. کریتندن (مفوق زولیکوفر) را صادر کرد، به دنبال هدایت کنفدراسیون ها از رودخانه کامبرلند بود.نیروی او در 17 ژانویه 1862 به چهارراه لوگان رسید و در آنجا منتظر بریگ بود.نیروهای ژنرال آلبین شوپف از سامرست برای پیوستن به او.نیروهای کنفدراسیون تحت فرماندهی کریتندن در سحرگاه 19 ژانویه به توماس در چهارراه لوگان حمله کردند. بدون اینکه کنفدراسیون ها بدانند، برخی از نیروهای شوپف به عنوان نیروی کمکی وارد شده بودند.کنفدراسیون ها به موفقیت اولیه دست یافتند، اما مقاومت اتحادیه تجمع کرد و زولیکوفر کشته شد.حمله دوم کنفدراسیون دفع شد.ضدحملات اتحادیه در سمت راست و چپ کنفدراسیون موفقیت آمیز بود و آنها را مجبور به عقب نشینی از میدان شد که در مورفریسبورو، تنسی به پایان رسید.میل اسپرینگز اولین پیروزی مهم اتحادیه در جنگ بود که در مطبوعات عمومی تجلیل شد، اما به زودی با پیروزی های اولیس اس. گرانت در فورت هانری و دانلسون تحت الشعاع قرار گرفت.
نبرد فورت هنری
حمله قایق مسلح اتحادیه به فورت هنری، طراحی شده توسط الکساندر سیمپلات برای هفته نامه هارپر ©Harper's Weekly
1862 Feb 6

نبرد فورت هنری

Stewart County, TN, USA
در اوایل سال 1861 ایالت مرزی بحرانی کنتاکی در جنگ داخلی آمریکا اعلام بی طرفی کرده بود.این بی طرفی اولین بار در 3 سپتامبر، زمانی که سرتیپ کنفدراسیون نقض شد.ژنرال گیدئون جی پیلو، به دستور سرلشکر لئونیداس پولک، کلمبوس، کنتاکی را اشغال کرد.شهر کنار رودخانه بر روی بلوف های 180 فوتی قرار داشت که در آن نقطه بر رودخانه فرمان می داد، جایی که کنفدراسیون ها 140 اسلحه بزرگ، مین زیر آب و یک زنجیره سنگین را نصب کردند که یک مایل از رودخانه می سی سی پی تا بلمونت امتداد داشت، در حالی که شهر را با 17000 کنفدر اشغال کردند. نیروها، بنابراین تجارت شمال را به جنوب و فراتر از آن قطع کردند.دو روز بعد، سرتیپ اتحادیه.ژنرال Ulysses S. Grant، با نمایش ابتکار شخصی که مشخصه شغل بعدی او بود، پادوکا، کنتاکی، مرکز حمل و نقل اصلی راه‌آهن و تأسیسات بندری در دهانه رودخانه تنسی را تصرف کرد.از این پس، هیچ کدام از حریفان به بی طرفی اعلام شده کنتاکی احترام نمی گذاشتند و مزیت کنفدراسیون از بین رفت.منطقه حائلی که کنتاکی بین شمال و جنوب ایجاد کرد، دیگر برای کمک به دفاع از تنسی در دسترس نبود.در 4 و 5 فوریه، گرانت دو لشکر را در شمال فورت هنری در رودخانه تنسی فرود آورد.(سربازانی که زیر نظر گرانت خدمت می کردند هسته ارتش موفق اتحادیه تنسی بودند، اگرچه این نام هنوز استفاده نشده بود.) نقشه گرانت این بود که در 6 فوریه به سمت قلعه پیشروی کند در حالی که همزمان توسط قایق های توپدار اتحادیه به فرماندهی آن حمله می شد. افسر پرچم اندرو هال فوت.ترکیبی از تیراندازی دقیق و مؤثر نیروی دریایی، باران شدید و موقعیت نامناسب قلعه، که تقریباً توسط آب‌های بالا آمدن رودخانه غرق شده بود، باعث شد فرمانده آن، سرتیپ.ژنرال لوید تیلغمان، تا قبل از رسیدن ارتش اتحادیه به فوت تسلیم شود.تسلیم فورت هنری، رودخانه تنسی را به روی ترافیک اتحادیه در جنوب مرز آلاباما باز کرد.در روزهای پس از تسلیم قلعه، از 6 فوریه تا 12 فوریه، یورش های اتحادیه از قایق های آهنی برای تخریب کشتیرانی و پل های راه آهن کنفدراسیون در امتداد رودخانه استفاده کردند.در 12 فوریه، ارتش گرانت از طریق زمینی 12 مایلی (19 کیلومتری) برای درگیری با نیروهای کنفدراسیون در نبرد فورت دانلسون حرکت کرد.
نبرد فورت دونلسون
نبرد فورت دونلسون ©Johnston, William Preston
1862 Feb 11 - Feb 16

نبرد فورت دونلسون

Fort Donelson National Battlef
پس از تصرف فورت هنری در 6 فوریه، گرانت ارتش خود را (که بعداً به ارتش اتحادیه تنسی تبدیل شد) از 11 تا 13 فوریه به فاصله 12 مایلی (19 کیلومتری) زمینی به فورت دانلسون منتقل کرد و چندین حمله کاوشگر کوچک انجام داد.در 14 فوریه، قایق‌های توپ‌دار اتحادیه تحت فرماندهی افسر پرچم اندرو اچ. فوت تلاش کردند تا قلعه را با شلیک گلوله کاهش دهند، اما پس از متحمل شدن آسیب شدید از باتری‌های آب قلعه، مجبور به عقب‌نشینی شدند.در 15 فوریه، با محاصره قلعه، کنفدراسیون ها به فرماندهی سرتیپ.ژنرال جان بی فلوید، یک حمله غافلگیرانه را به رهبری فرمانده دوم خود، سرتیپ، آغاز کرد.ژنرال گیدئون جانسون بالش، در مقابل جناح راست ارتش گرانت.هدف این بود که یک مسیر فرار برای عقب نشینی به نشویل، تنسی باز شود.گرانت در شروع حمله از میدان جنگ دور بود، اما برای جمع کردن افرادش و ضدحمله وارد شد.حمله بالش موفق شد مسیر را باز کند، اما فلوید اعصاب خود را از دست داد و به افراد خود دستور بازگشت به قلعه را داد.صبح روز بعد، فلوید و پیلو با یک گروه کوچک از نیروها فرار کردند و فرماندهی را به سرتیپ واگذار کردند.ژنرال سیمون بولیوار باکنر، که درخواست گرانت مبنی بر تسلیم بی قید و شرط را در اواخر همان شب پذیرفت.این نبرد عملاً تمام کنتاکی و همچنین بسیاری از تنسی، از جمله نشویل، تحت کنترل اتحادیه قرار گرفت.این تسخیر رودخانه کامبرلند را باز کرد، یک راه مهم برای تهاجم به جنوب.بریگ را بالا برد.ژنرال Ulysses S. Grant از یک رهبر مبهم و تا حد زیادی اثبات نشده به درجه سرلشکری ​​رسید و لقب "تسلیم بدون قید و شرط" گرانت را برای او به ارمغان آورد.
نبرد جزیره شماره ده
بمباران و تسخیر جزیره شماره ده در رودخانه می سی سی پی، 7 آوریل 1862. ©Official U.S. Navy Photograph
1862 Feb 28 - Apr 8

نبرد جزیره شماره ده

New Madrid, MO, USA
جزیره شماره ده، جزیره کوچکی در پایه یک پیچ دوگانه تنگ در رودخانه، از روزهای اولیه جنگ در اختیار کنفدراسیون ها بود.این مکان بسیار خوبی برای جلوگیری از تلاش‌های اتحادیه برای حمله به جنوب توسط رودخانه بود، زیرا کشتی‌ها باید به سمت جزیره نزدیک می‌شدند و سپس سرعت چرخش خود را کاهش می‌دادند.با این حال، برای مدافعان، یک ضعف ذاتی داشت که به یک جاده برای تدارکات و تقویت وابسته بود.اگر نیروی دشمن موفق می شد آن جاده را قطع کند، پادگان منزوی می شد و در نهایت مجبور به تسلیم می شد.نیروهای اتحادیه در مارس 1862، مدت کوتاهی پس از اینکه ارتش کنفدراسیون موقعیت خود را در کلمبوس، کنتاکی ترک کرد، محاصره را آغاز کردند.ارتش اتحادیه می سی سی پی به فرماندهی سرتیپ جان پوپ اولین کاوش ها را انجام داد، از طریق زمینی از میسوری عبور کرد و شهر پوینت پلیزنت، میسوری، تقریباً مستقیماً در غرب جزیره و جنوب نیومادرید را اشغال کرد.دو روز پس از سقوط نیومادرید، قایق‌های توپ‌دار و خمپاره‌اندازهای اتحادیه به سمت پایین دست حرکت کردند تا جزیره شماره 10 را مورد حمله قرار دهند. طی سه هفته بعد، مدافعان جزیره و نیروهای مستقر در باتری‌های پشتیبانی آن نزدیک مورد بمباران مستمر ناوگروه قرار گرفتند. توسط خمپاره ها انجام شد.پوپ افسر پرچم اندرو هال فوت را متقاعد کرد که یک قایق توپدار را از کنار باتری ها بفرستد تا با دور نگه داشتن قایق های توپدار جنوبی و سرکوب آتش توپخانه کنفدراسیون در نقطه حمله به او در عبور از رودخانه کمک کند.USS Carondelet، تحت فرماندهی Henry Walke، در شب 4 آوریل 1862 از کنار جزیره گذشت. پس از آن، USS Pittsburg، به فرماندهی ستوان اگبرت تامپسون، دو شب بعد انجام شد.با حمایت این دو قایق توپدار، پوپ توانست ارتش خود را از رودخانه عبور دهد و کنفدراسیون ها را در مقابل جزیره به دام بیندازد، که تا به حال سعی در عقب نشینی داشتند.کنفدراسیون‌ها که حداقل سه بر یک بودند، متوجه شدند که وضعیت آنها ناامیدکننده است و تصمیم گرفتند تسلیم شوند.تقریباً در همان زمان، پادگان جزیره به افسر پرچم و ناوگان اتحادیه تسلیم شد.پیروزی اتحادیه اولین باری بود که ارتش کنفدراسیون موقعیت خود را در رودخانه می سی سی پی در نبرد از دست داد.رودخانه اکنون تا فورت پیلو، در فاصله کمی بالاتر از ممفیس، به روی نیروی دریایی اتحادیه باز بود.تنها سه هفته بعد، نیواورلئان به دست ناوگان اتحادیه به رهبری دیوید جی فاراگوت افتاد و کنفدراسیون در خطر دو نیم شدن در امتداد خط رودخانه بود.
کمپین شبه جزیره
کمپین شبه جزیره ©Donna Neary
1862 Mar 1 - Jul

کمپین شبه جزیره

Yorktown, VA, USA
کمپین شبه جزیره (همچنین به عنوان کمپین شبه جزیره شناخته می شود) جنگ داخلی آمریکا یک عملیات بزرگ اتحادیه بود که از مارس تا ژوئیه 1862 در جنوب شرقی ویرجینیا آغاز شد، اولین حمله در مقیاس بزرگ در تئاتر شرقی.این عملیات، به فرماندهی سرلشکر جورج بی مک‌کلن، یک حرکت چرخشی آبی خاکی علیه ارتش ایالات کنفدراسیون در ویرجینیای شمالی بود که قصد داشت پایتخت کنفدراسیون ریچموند را تصرف کند.مک کلن در ابتدا در برابر ژنرال به همان اندازه محتاط جوزف ای. جانستون موفق بود، اما ظهور ژنرال تهاجمی تر رابرت ای. لی، نبردهای هفت روزه بعدی را به شکست تحقیرآمیز اتحادیه تبدیل کرد.مک کلن ارتش خود را در فورت مونرو پیاده کرد و به سمت شمال غربی، تا شبه جزیره ویرجینیا حرکت کرد.سرتیپ کنفدراسیونموقعیت دفاعی ژنرال جان بی. ماگرودر در خط وارویک، مک کللان را غافلگیر کرد.امیدهای او برای پیشروی سریع خنثی شد، مک کلن به ارتش خود دستور داد تا برای محاصره یورک تاون آماده شوند.درست قبل از تکمیل مقدمات محاصره، کنفدراسیون ها که اکنون تحت فرماندهی مستقیم جانستون بودند، عقب نشینی را به سمت ریچموند آغاز کردند.اولین نبرد سنگین این کمپین در نبرد ویلیامزبورگ رخ داد که در آن نیروهای اتحادیه چند پیروزی تاکتیکی به دست آوردند، اما کنفدراسیون ها به عقب نشینی خود ادامه دادند.حرکت دوزیستانی طرفین به سمت فرود الثام در قطع عقب نشینی کنفدراسیون بی اثر بود.در نبرد Drewry's Bluff، تلاش نیروی دریایی ایالات متحده برای رسیدن به ریچموند از طریق رودخانه جیمز دفع شد.هنگامی که ارتش مک کللان به حومه ریچموند رسید، یک نبرد جزئی در دادگاه هانوفر رخ داد، اما با حمله غافلگیرانه جانستون در نبرد هفت پین یا فیر اوکس دنبال شد.نبرد بی نتیجه بود، با تلفات سنگین، اما تأثیرات ماندگاری بر کارزار داشت.جانستون در 31 مه بر اثر یک گلوله توپخانه اتحادیه مجروح شد و روز بعد رابرت ای. لی تهاجمی تر جایگزین شد، که ارتش خود را دوباره سازماندهی کرد و برای عملیات تهاجمی در نبردهای نهایی از 25 ژوئن تا 1 ژوئیه آماده شد. به عنوان نبردهای هفت روزه.نتیجه نهایی این بود که ارتش اتحادیه نتوانست وارد ریچموند شود و هر دو ارتش دست نخورده باقی ماندند.
کمپین دره جکسون
کمپین دره جکسون ©Keith Rocco
1862 Mar 1 - Jun

کمپین دره جکسون

Shenandoah Valley, Virginia, U
کمپین دره جکسون که به عنوان کمپین دره Shenandoah در سال 1862 نیز شناخته می شود، لشکرکشی سرلشکر کنفدراسیون توماس جی. "Stonwall" جکسون در بهار 1862 از طریق دره Shenandoah در ویرجینیا در طول جنگ داخلی آمریکا بود.با به کارگیری جسارت و حرکات سریع و غیرقابل پیش بینی در خطوط داخلی، 17000 مرد جکسون 646 مایل (1040 کیلومتر) را در 48 روز راهپیمایی کردند و در چندین نبرد کوچک پیروز شدند و با موفقیت درگیر سه ارتش اتحادیه (52000 نفر) شدند و مانع از تقویت حمله ریچ اتحادیه شدند. .جکسون کمپین موفقیت آمیز خود را با راهپیمایی های اجباری برای پیوستن به ژنرال رابرت ای لی برای نبردهای هفت روزه خارج از ریچموند دنبال کرد.مبارزات متهورانه او او را به مقام مشهورترین ژنرال در کنفدراسیون ارتقا داد (تا اینکه بعداً لی این شهرت را جایگزین کرد) و از آن زمان تاکنون توسط سازمان های نظامی در سراسر جهان مورد مطالعه قرار گرفته است.
نبرد نخود ریج
نبرد پی ریج، آرکانزاس. ©Kurz and Allison
1862 Mar 7 - Mar 8

نبرد نخود ریج

Leetown, WV, USA
نبرد پی ریج (7 تا 8 مارس 1862)، همچنین به عنوان میخانه نبرد الکورن شناخته می شود، در طول جنگ داخلی آمریکا در نزدیکی لی تاون، شمال شرقی فایتویل، آرکانزاس رخ داد.نیروهای فدرال به رهبری بریگ.ژنرال ساموئل آر. کورتیس، از میسوری مرکزی به سمت جنوب حرکت کرد و نیروهای کنفدراسیون را به سمت شمال غربی آرکانزاس سوق داد.سرلشکر ارل ون دورن به امید بازپس گیری شمال آرکانزاس و میسوری، یک ضد حمله کنفدراسیون را آغاز کرده بود.نیروهای کنفدراسیون در بنتونویل گرد هم آمدند و از طریق اسلحه و مردان به مهم ترین نیروی شورشی تبدیل شدند که در ترانس می سی سی پی جمع شدند.برخلاف شانس، کورتیس حمله کنفدراسیون را در روز اول متوقف کرد و در روز دوم نیروی ون دورن را از میدان جنگ بیرون کرد.با شکست دادن کنفدراسیون ها، نیروهای اتحادیه کنترل فدرال را بر اکثر میسوری و شمال آرکانزاس برقرار کردند.
نبرد جاده های همپتون
اولین نبرد کشتی های آهنی جنگ ©Louis Prang & Co
1862 Mar 8 - Mar 9

نبرد جاده های همپتون

Sewell's Point, Norfolk, VA, U
نبرد جاده‌های همپتون که به آن نبرد مانیتور و مریماک (بازسازی و تغییر نام به CSS ویرجینیا) یا نبرد آهنین نیز گفته می‌شود، یک نبرد دریایی در طول جنگ داخلی آمریکا بود.این جنگ طی دو روز، 8 تا 9 مارس 1862، در همپتون رودز، جاده‌ای در ویرجینیا، جایی که رودخانه‌های الیزابت و نانسموند درست قبل از ورود به خلیج چساپیک در مجاورت شهر نورفولک، به رودخانه جیمز می‌رسند، برگزار شد.این نبرد بخشی از تلاش کنفدراسیون برای شکستن محاصره اتحادیه بود، که بزرگترین شهرها و مراکز صنعتی بزرگ ویرجینیا، نورفولک و ریچموند، را از تجارت بین‌المللی قطع کرده بود.[38] حداقل یک مورخ استدلال کرده است که کنفدراسیون، به جای تلاش برای شکستن محاصره، صرفاً در تلاش بود تا کنترل کامل جاده هامپتون را به منظور محافظت از نورفولک و ریچموند به دست گیرد.[39]این نبرد از اهمیت زیادی برخوردار است زیرا اولین دیدار در نبرد کشتی های جنگی آهنین، USS Monitor و CSS Virginia بود.ناوگان کنفدراسیون متشکل از قوچ آهنی ویرجینیا (ساخته شده از بقایای ناوچه بخار سوخته USS Merrimack، جدیدترین کشتی جنگی برای نیروی دریایی ایالات متحده / نیروی دریایی اتحادیه) و چندین کشتی پشتیبانی بود.در روز اول نبرد، چندین کشتی معمولی با بدنه چوبی نیروی دریایی اتحادیه با آنها مخالفت کردند.این نبرد مورد توجه جهانی قرار گرفت و تأثیرات فوری بر نیروی دریایی در سراسر جهان داشت.قدرت های برجسته دریایی، بریتانیای کبیر و فرانسه ، ساخت و ساز بیشتر کشتی های با بدنه چوبی را متوقف کردند و سایرین نیز از آن پیروی کردند.اگرچه بریتانیا و فرانسه از دهه 1830 درگیر یک مسابقه تسلیحاتی آهنین بودند، نبرد جاده‌های همپتون نشان داد که عصر جدیدی از جنگ دریایی برای کل جهان فرا رسیده است.[40] نوع جدیدی از کشتی جنگی، مانیتور، بر اساس اصل اصلی تولید شد.استفاده از تعداد کمی از اسلحه های بسیار سنگین که به گونه ای نصب شده بودند که بتوانند در همه جهات شلیک کنند، اولین بار توسط مانیتور نشان داده شد، اما به زودی در انواع کشتی های جنگی استاندارد شد.کشتی‌سازان همچنین قوچ‌ها را در طراحی بدنه کشتی‌های جنگی برای بقیه قرن استفاده کردند.[41]
اولین نبرد کرنستاون
اولین نبرد کرنستاون ©Keith Rocco
1862 Mar 23

اولین نبرد کرنستاون

Frederick County, VA, USA
جکسون در تلاش برای سرکوب نیروهای اتحادیه در دره، تحت فرماندهی کل سرلشکر ناتانیل پی بنکس، اطلاعات نادرستی دریافت کرد مبنی بر اینکه یک گروه کوچک تحت فرماندهی سرهنگ ناتان کیمبال آسیب پذیر است، اما در واقع یک لشکر پیاده نظام کامل بود. بیش از دو برابر نیروی جکسون است.اولین حمله سواره نظام او به عقب برگردانده شد و او بلافاصله آن را با یک تیپ کوچک پیاده نظام تقویت کرد.جکسون با دو تیپ دیگرش به دنبال این بود که اتحادیه را درست از طریق سندی ریج در بر بگیرد.اما تیپ سرهنگ Erastus B. Tyler با این حرکت مقابله کرد و وقتی تیپ کیمبال به کمک او رفت، کنفدراسیون ها از میدان رانده شدند.هیچ پیگیری موثر اتحادیه وجود نداشت.اگرچه این نبرد یک شکست تاکتیکی کنفدراسیون بود، اما با ممانعت از انتقال نیروهای اتحادیه از دره Shenandoah برای تقویت کمپین شبه جزیره علیه پایتخت کنفدراسیون، ریچموند، یک پیروزی استراتژیک برای جنوب بود.پس از نبرد قبلی نبرد هوک، اولین نبرد کرنستاون را می توان دومین شکست در میان شکست های نادر جکسون دانست.
نبرد شیلو
نبرد شیلو. ©Thulstrup
1862 Apr 6 - Apr 7

نبرد شیلو

Hardin County, Tennessee, USA
نبرد شیلو که به عنوان نبرد پیتسبورگ نیز شناخته می‌شود، یک نبرد بزرگ در جنگ داخلی آمریکا بود که در 6 تا 7 آوریل 1862 انجام شد. این نبرد در جنوب غربی تنسی، که بخشی از تئاتر غربی جنگ بود، رخ داد.میدان جنگ بین یک کلیسای کوچک و نامشخص به نام شیلو و پیتسبورگ لندینگ در رودخانه تنسی واقع شده است.دو ارتش اتحادیه با هم ترکیب شدند تا ارتش کنفدراسیون می سی سی پی را شکست دهند.ژنرال Ulysses S. Grant فرمانده اتحادیه بود، در حالی که ژنرال آلبرت سیدنی جانستون تا زمان مرگش در میدان جنگ فرماندهی کنفدراسیون را بر عهده داشت، زمانی که ژنرال PGT Beauregard جایگزین فرمانده دوم شد.ارتش کنفدراسیون امیدوار بود که ارتش گرانت تنسی را قبل از تقویت و تجهیز مجدد، شکست دهد.اگرچه در روز اول نبرد با یک حمله غافلگیرکننده به دستاوردهای قابل توجهی دست یافت، جانستون به شدت مجروح شد و ارتش گرانت از بین نرفت.در طول شب، ارتش گرانت تنسی توسط یکی از لشکرهایش مستقر در شمال تقویت شد، و همچنین بخش‌هایی از ارتش اوهایو، تحت فرماندهی سرلشکر دان کارلوس بوئل، به آن ملحق شدند.نیروهای اتحادیه در صبح یک ضد حمله غیرمنتظره انجام دادند که دستاوردهای روز قبل کنفدراسیون را معکوس کرد.ارتش خسته کنفدراسیون بیشتر به سمت جنوب عقب نشینی کرد و تعقیب اندک اتحادیه آغاز شد و در روز بعد پایان یافت.اگرچه ارتش اتحادیه پیروز شد، اما تلفات بیشتری نسبت به کنفدراسیون ها داشت و گرانت به شدت مورد انتقاد قرار گرفت.تصمیماتی که در میدان جنگ توسط رهبری هر دو طرف گرفته می شد، اغلب توسط کسانی که برای جنگ حضور نداشتند، مورد تردید قرار می گرفت.این نبرد پرهزینه ترین درگیری جنگ داخلی تا آن زمان بود و نزدیک به 24000 تلفات آن آن را به یکی از خونین ترین نبردها در کل جنگ تبدیل کرد.
نبرد قلعه جکسون و سنت فیلیپ
لشکر دوم دریاسالار فاراگوت از قلعه ها عبور می کند. ©J.O. Davidson
1862 Apr 18 - Apr 28

نبرد قلعه جکسون و سنت فیلیپ

Plaquemines Parish, Louisiana,
استراتژی اتحادیه توسط وینفیلد اسکات طراحی شد که "طرح آناکوندا" او خواستار تقسیم کنفدراسیون با در دست گرفتن کنترل رودخانه می سی سی پی بود.یکی از اولین گام ها در چنین عملیاتی، تحمیل محاصره اتحادیه بود.پس از ایجاد محاصره، یک ضد حمله نیروی دریایی کنفدراسیون تلاش کرد تا نیروی دریایی اتحادیه را از بین ببرد و در نتیجه نبرد سر پاس ها رخ داد.حرکت متقابل اتحادیه ورود به دهانه رودخانه می سی سی پی، صعود به نیواورلئان و تسخیر شهر، بستن دهانه می سی سی پی به کشتیرانی کنفدراسیون هم از خلیج و هم از بنادر رودخانه می سی سی پی بود که هنوز توسط کشتی های کنفدراسیون استفاده می شود.در اواسط ژانویه 1862، افسر پرچم دیوید جی. فراگوت این کار را با اسکادران محاصره خلیج غربی خود انجام داد.راه به زودی باز شد، به جز گذرگاه آبی که از کنار دو قلعه سنگ‌تراشی که توسط توپخانه کنفدراسیون، فورت جکسون و فورت سنت فیلیپ نگهداری می‌شد، باز شد.دو قلعه کنفدراسیون در رودخانه می سی سی پی در جنوب شهر توسط ناوگان نیروی دریایی اتحادیه مورد حمله قرار گرفتند.تا زمانی که قلعه‌ها می‌توانستند نیروهای فدرال را از حرکت در شهر باز دارند، امن بود، اما اگر سقوط می‌کردند یا دور می‌زدند، هیچ موقعیت عقب‌نشینی وجود نداشت که مانع پیشروی اتحادیه شود.نیواورلئان، بزرگترین شهر کنفدراسیون، از قبل در معرض خطر حمله از شمال خود بود که دیوید فراگوت ناوگان خود را از جنوب به رودخانه منتقل کرد.اگرچه تهدید اتحادیه از رودخانه رودخانه از نظر جغرافیایی دورتر از خلیج مکزیک بود، اما مجموعه ای از تلفات در کنتاکی و تنسی، ادارات جنگ و نیروی دریایی کنفدراسیون در ریچموند را مجبور کرد تا بسیاری از مناطق دفاعی خود را از بین ببرند.افراد و تجهیزات از دفاع محلی خارج شده بودند، به طوری که در اواسط آوریل تقریباً چیزی از جنوب شهر به جز دو قلعه و مجموعه ای از قایق های توپدار با ارزش مشکوک باقی نمانده بود.[42] بدون کاهش فشار از شمال، آبراهام لینکلن، رئیس جمهور (اتحادیه) عملیات ترکیبی ارتش و نیروی دریایی را برای حمله از جنوب به راه انداخت.ارتش اتحادیه 18000 سرباز به رهبری ژنرال سیاسی بنجامین اف. باتلر را پیشنهاد داد.نیروی دریایی بخش بزرگی از اسکادران محاصره خلیج غربی خود را که توسط افسر پرچم دیوید جی فاراگوت فرماندهی می شد، مشارکت داد.این اسکادران توسط یک ناوگروه نیمه خودمختار از خمپاره‌ها و شناورهای پشتیبانی آن‌ها تحت فرماندهی دیوید دیکسون پورتر، تقویت شد.[43]نبرد بعدی را می‌توان به دو بخش تقسیم کرد: بمباران عمدتاً بی‌اثر قلعه‌های کنفدراسیون توسط خمپاره‌های قایق‌دار، و عبور موفقیت‌آمیز قلعه‌ها توسط بسیاری از ناوگان فاراگوت در شب 24 آوریل. در طول گذر. یک کشتی جنگی فدرال گم شد و سه کشتی دیگر به عقب برگشتند، در حالی که قایق های توپدار کنفدراسیون تقریباً از بین رفتند.تصرف بعدی شهر، که بدون مخالفت قابل توجهی به دست آمد، ضربه ای جدی و حتی مرگبار بود که کنفدراسیون هرگز از آن خلاص نشد.[44] پس از گذشت ناوگان، دژها باقی ماندند، اما سربازان مستضعف در فورت جکسون شورش کردند و مجبور به تسلیم شدند.[45]
تسخیر نیواورلئان
گل سرسبد فاراگوت، یو اس اس هارتفورد، از کنار فورت جکسون عبور می کند. ©Julian Oliver Davidson
1862 Apr 25 - May 1

تسخیر نیواورلئان

New Orleans, LA, USA
تسخیر نیواورلئان یک کارزار دریایی و نظامی قابل توجه در طول جنگ داخلی آمریکا بود که در اواخر آوریل 1862 اتفاق افتاد. این یک پیروزی بزرگ اتحادیه بود که توسط افسر پرچم دیوید جی فاراگوت رهبری می شد و نیروهای اتحادیه را قادر ساخت تا کنترل منطقه را به دست آورند. دهانه رودخانه می سی سی پی و به طور موثر بندر کلیدی جنوبی را مسدود می کند.عملیات زمانی آغاز شد که فاراگوت حمله ای را به دفاع از کنفدراسیون فورت جکسون و فورت سنت فیلیپ انجام داد.ناوگان فراگوت علیرغم مواجهه با آتش سنگین و موانعی مانند زنجیر و اژدرهای شناور (مین)، موفق شد قلعه ها را دور بزند و به سمت بالا رود حرکت کند و به شهر نیواورلئان برسد.در آنجا، دفاع شهر ناکافی بود، و رهبران آن متوجه شدند که نمی توانند در برابر قدرت آتش ناوگان اتحادیه مقاومت کنند، که منجر به تسلیم نسبتاً سریع شد.تصرف نیواورلئان پیامدهای استراتژیک قابل توجهی داشت.این نه تنها یک مسیر تجاری مهم کنفدراسیون را مسدود کرد، بلکه زمینه را برای کنترل اتحادیه بر کل رودخانه می سی سی پی فراهم کرد، که ضربه ای حیاتی به تلاش های جنگی کنفدراسیون بود.این رویداد همچنین برای تقویت روحیه شمالی مهم بود و آسیب پذیری خط ساحلی کنفدراسیون را نشان داد.
نبرد مک داول
نبرد مک داول ©Don Troiani
1862 May 8

نبرد مک داول

Highland County, Virginia, USA
پس از متحمل شدن یک شکست تاکتیکی در نبرد اول کرنستاون، جکسون به دره شناندوآه جنوبی عقب نشینی کرد.نیروهای اتحادیه به فرماندهی سرتیپ‌های رابرت میلروی و رابرت سی. شنک از ویرجینیای غربی کنونی به سمت دره شناندوا پیشروی می‌کردند.پس از تقویت نیروهای تحت فرماندهی سرتیپ ادوارد جانسون، جکسون به سمت اردوگاه میلروی و شنک در مک داول پیش رفت.جکسون به سرعت ارتفاعات برجسته تپه سیتلینگتون را تصرف کرد و تلاش های اتحادیه برای بازپس گیری تپه شکست خورد.نیروهای اتحادیه در آن شب عقب نشینی کردند و جکسون تعقیب کرد و در 13 می به مک داول بازگشت.پس از مک داول، جکسون نیروهای اتحادیه را در چندین نبرد دیگر در طول مبارزات دره خود شکست داد.
نبرد فرانت رویال
نبرد فرانت رویال ©Don Troiani
1862 May 23

نبرد فرانت رویال

Front Royal, Virginia, USA
پس از شکست دادن نیروهای سرلشکر جان سی.فرمونت در نبرد مک داول، جکسون علیه نیروهای سرلشکر ناتانیل بنکس روی آورد.بنکس بیشتر نیروی خود را در استراسبورگ، ویرجینیا، با واحدهای کوچکتر در وینچستر و فرانت رویال داشت.جکسون در 23 می به موقعیت در فرانت رویال حمله کرد و مدافعان یونیون را که سرهنگ جان ریس کنلی رهبری می‌کردند غافلگیر کرد.مردان کنلی در تپه ریچاردسون ایستادند و از آتش توپخانه برای مهار کنفدراسیون ها استفاده کردند، قبل از اینکه خط فرار آنها بر فراز جنوب فورک و شمال فورک رودخانه شناندوا تهدید شود.سپس نیروهای اتحادیه از هر دو انشعابات به سمت گارد هیل عقب نشینی کردند، جایی که تا زمانی که نیروهای کنفدراسیون توانستند از شمال فورک عبور کنند، ایستادند.کنلی آخرین بار در سدرویل ایستاد، اما حمله 250 سواره نظام کنفدراسیون موقعیت اتحادیه را در هم شکست.بسیاری از سربازان اتحادیه اسیر شدند، اما بنکس توانست نیروی اصلی خود را به وینچستر بازگرداند.دو روز بعد، جکسون بنکس را از وینچستر بیرون کرد و دو پیروزی دیگر در ژوئن به دست آورد.مبارزات انتخاباتی جکسون در دره شناندوا 60000 سرباز اتحادیه را از پیوستن به کمپین شبه جزیره منهدم کرد و افراد او توانستند به موقع برای نبردهای هفت روزه به نیروهای کنفدراسیون رابرت ای لی بپیوندند.
اولین نبرد وینچستر
اولین نبرد وینچستر ©Don Troiani
1862 May 25

اولین نبرد وینچستر

Winchester, Virginia, USA
سرلشکر ناتانیل پی بنکس در 24 مه 1862 متوجه شد که کنفدراسیون ها پادگان او را در فرانت رویال، ویرجینیا به تصرف خود درآورده اند و به وینچستر می بندند و موقعیت او را تغییر می دهند.او دستور عقب نشینی شتابزده به پایین دره پایک از استراسبورگ را داد.بانک ها در وینچستر مستقر شدند تا تعقیب کنفدراسیون را کند کنند.جکسون جناح راست ارتش اتحادیه تحت فرماندهی سرلشکر ناتانیل پی بنکس را پوشاند و در حالی که از رودخانه پوتوماک به مریلند فرار می کرد، آن را تعقیب کرد.موفقیت جکسون در دستیابی به تمرکز نیرو در اوایل نبرد به او اجازه داد تا پیروزی قاطع تری را که در نبردهای قبلی مبارزات از او دور شده بود، بدست آورد.اول وینچستر یک پیروزی بزرگ در کمپین دره جکسون بود، هم از نظر تاکتیکی و هم از نظر استراتژیک.طرح های اتحادیه برای کمپین شبه جزیره، حمله ای به ریچموند، با جسارت جکسون مختل شد و هزاران نیروی کمکی اتحادیه به دره و دفاع از واشنگتن دی سی منحرف شدند.
نبرد هفت کاج
مردان نیویورک و ماساچوست در نبرد هفت پین، 31 مه 1862 به جناح بریگاد لاو کوبیدند. ©William Trego
1862 May 31 - Jun 1

نبرد هفت کاج

Henrico County, Virginia, USA
نبرد هفت کاج که به عنوان نبرد فیر اوکس یا ایستگاه فیر اوکس نیز شناخته می شود، در 31 مه و 1 ژوئن 1862 در شهرستان هنریکو، ویرجینیا، در نزدیکی ساندستون، به عنوان بخشی از کمپین شبه جزیره در جنگ داخلی آمریکا برگزار شد. .این نقطه اوج حمله به شبه جزیره ویرجینیا بود که توسط سرلشکر اتحادیه جورج بی مک‌کلان انجام شد که در آن ارتش پوتوماک به حومه ریچموند رسید.در 31 مه، ژنرال کنفدراسیون جوزف ای. جانستون تلاش کرد دو سپاه فدرال را که در جنوب رودخانه چیکاهومینی منزوی به نظر می‌رسیدند، تحت کنترل درآورد.حملات کنفدراسیون، اگرچه به خوبی هماهنگ نشده بود، در عقب راندن سپاه IV و وارد کردن تلفات سنگین موفق شد.نیروهای کمکی وارد شدند و هر دو طرف نیروهای بیشتری را وارد عملیات کردند.با حمایت سپاه III و لشکر سرلشکر جان سدگویک از سپاه دوم سرلشکر ادوین وی سامنر (که از رودخانه باران‌زده روی پل گریپ‌وین عبور می‌کرد)، موقعیت فدرال سرانجام تثبیت شد.ژنرال جانستون در جریان این عملیات به شدت مجروح شد و فرماندهی ارتش کنفدراسیون به طور موقت به سرلشکر GW Smith واگذار شد.در 1 ژوئن، کنفدراسیون‌ها حملات خود را علیه فدرال‌ها، که نیروهای تقویتی بیشتری ارائه کرده بودند، تجدید کردند، اما پیشرفت چندانی نداشتند.هر دو طرف مدعی پیروزی بودند.اگرچه این نبرد از نظر تاکتیکی بی نتیجه بود، اما این بزرگترین نبرد در تئاتر شرقی تا آن زمان بود (و تنها پس از شیلو از نظر تلفات تا کنون، در مجموع حدود 11000 نفر).مجروحیت ژنرال جانستون نیز تأثیر عمیقی بر جنگ داشت: به انتصاب رابرت ای لی به عنوان فرمانده کنفدراسیون منجر شد.لی تهاجمی تر، نبردهای هفت روزه را آغاز کرد که منجر به عقب نشینی اتحادیه در اواخر ژوئن شد.[46] بنابراین هفت پین نزدیک‌ترین نیروهای اتحادیه را مشخص کردند که در این حمله به ریچموند آمدند.
اولین نبرد ممفیس
نابودی کامل ناوگان شورشی توسط ناوگان فدرال تحت فرماندهی کمودور دیویس. ©Anonymous
1862 Jun 6

اولین نبرد ممفیس

Memphis, Tennessee, USA
اولین نبرد ممفیس یک نبرد دریایی بود که در رودخانه می سی سی پی بلافاصله در شمال شهر ممفیس، تنسی در 6 ژوئن 1862 در طول جنگ داخلی آمریکا انجام شد.بسیاری از شهروندان ممفیس شاهد این نامزدی بودند.این امر منجر به شکستی مهیب برای نیروهای کنفدراسیون شد و محو حضور نیروی دریایی کنفدراسیون در رودخانه بود.رودخانه اکنون به سمت آن شهر باز بود، که قبلاً توسط کشتی های فراگوت محاصره شده بود، اما مقامات ارتش فدرال تقریباً شش ماه دیگر اهمیت استراتژیک این واقعیت را درک نکردند.تا نوامبر 1862، ارتش اتحادیه به رهبری اولیس اس. گرانت تلاش کرد تا افتتاح رودخانه را تکمیل کند.
نبرد کلیدهای صلیب
نبرد کلیدهای صلیب ©Keith Rocco
1862 Jun 8

نبرد کلیدهای صلیب

Rockingham County, Virginia, U
دهکده پورت جمهوری، ویرجینیا، بر روی گردنه زمینی بین رودخانه های شمالی و جنوبی قرار دارد که به هم متصل می شوند و رودخانه ساوت فورک شناندوا را تشکیل می دهند.در 6 تا 7 ژوئن 1862، ارتش جکسون، که تعداد آنها حدود 16000 نفر بود، به شمال پورت جمهوری، لشکر سرلشکر ریچارد اس. ایول در امتداد سواحل میل کریک در نزدیکی گودز میل و بریگ حمله کردند.لشکر ژنرال چارلز اس ویندر در ساحل شمالی رودخانه شمالی در نزدیکی پل.هنگ پیاده نظام 15 آلاباما برای مسدود کردن جاده ها در کلیسای یونیون رها شد.مقر جکسون در مدیسون هال در پورت جمهوری بود.قطارهای ارتش در همان نزدیکی پارک شده بودند.دو ستون اتحادیه بر روی موضع جکسون همگرا شدند.ارتش سرلشکر جان سی. فرمونت، با حدود 15000 نیرو، در دره پایک به سمت جنوب حرکت کرد و در 6 ژوئن به مجاورت هاریسونبورگ رسید. لشکر بریگ.ژنرال جیمز شیلدز، حدود 10000 نفر، از فرانت رویال در دره لوری (صفحه) به سمت جنوب پیشروی کرد، اما به دلیل جاده گل آلود لوری، به شدت از بین رفت.در پورت جمهوری، جکسون دارای آخرین پل دست نخورده بر روی رودخانه شمالی و فودها در رودخانه جنوبی بود که توسط آن فرومونت و شیلدز می توانستند متحد شوند.جکسون مصمم شد تا پیشروی فرمونت را در میل کریک بررسی کند، در حالی که شیلدز را در ساحل شرقی فورک جنوبی رودخانه شناندوا ملاقات می‌کرد.یک ایستگاه سیگنال کنفدراسیون در ماسانوتن پیشرفت اتحادیه را زیر نظر داشت.نیروهای کنفدراسیون (5800 نفر) به فرماندهی جان سی.فرمونت با موفقیت از موقعیت خود دفاع کردند و حمله نیروهای اتحادیه (11500 نفر) تحت فرماندهی ریچارد اس. ایول را دفع کردند و فرمونت را مجبور به عقب نشینی با نیروهایش کردند.
نبرد پورت جمهوری
نبرد پورت جمهوری. ©Adam Hook
1862 Jun 9

نبرد پورت جمهوری

Rockingham County, Virginia, U
جکسون در ساعت 7 صبح متوجه شد که فدرال ها به ستون او نزدیک می شوند.بدون شناسایی مناسب یا منتظر رسیدن بخش اعظم نیروی خود، او به تیپ استون وال ویندر دستور داد تا از میان مه نازک شونده حرکت کند.تیپ بین توپخانه در جناح خود و رگبار تفنگ به جلو گیر کرد و به هم ریخته عقب افتاد.آنها به دو تیپ در پیشاهنگ ارتش شیلدز برخورد کرده بودند که 3000 نفر زیر نظر بریگ بودند.ژنرال اراستوس بی تایلر.جکسون در تلاش برای رهایی از یک فاجعه احتمالی، متوجه شد که آتش توپخانه اتحادیه از یک جرقه از خط الراس آبی می‌آمد.جکسون و ویندر هنگ‌های پیاده نظام 2 و 4 ویرجینیا را از زیر برف ضخیم بالای تپه فرستادند، در آنجا با سه هنگ پیاده نظام اتحادیه که از توپخانه پشتیبانی می‌کردند، برخورد کردند و عقب رانده شدند.پس از شکست حمله او به کولینگ، جکسون به بقیه لشکر ایول، در درجه اول تیپ تریمبل، دستور داد تا از روی پل رودخانه شمالی عبور کنند و آن را پشت سر خود بسوزانند، و افراد فرمونت را در شمال رودخانه منزوی نگه دارند.در حالی که او منتظر رسیدن این نیروها بود، جکسون خط خود را با تیپ هفتم پیاده نظام لوئیزیانا از تیپ تیلور تقویت کرد و به تیلور دستور داد تا تلاش دیگری علیه باتری های اتحادیه انجام دهد.ویندر متوجه شد که فدرال‌ها در شرف حمله هستند، بنابراین دستور حمله پیشگیرانه داد، اما در مواجهه با رگبارهای نقطه‌ای و کم شدن مهمات، بریگاد استون وال منهدم شد.در این مرحله، ایول به میدان نبرد رسید و به هنگ‌های پیاده نظام 44 و 58 ویرجینیا دستور داد تا به جناح چپ خط نبرد اتحادیه در حال پیشروی ضربه بزنند.مردان تایلر عقب نشینی کردند، اما سازماندهی مجدد کردند و مردان ایول را به جنگل جنوب کولینگ بردند.تیلور قبل از پیروزی سه بار به پیاده نظام و توپخانه در کولینگ حمله کرد، اما پس از رسیدن به هدف خود، با حمله جدیدی از سه هنگ اوهایو مواجه شدند.تنها ظاهر غافلگیر کننده نیروهای ایول بود که تایلر را متقاعد کرد که افرادش را عقب نشینی کند.کنفدراسیون ها شروع به بمباران نیروهای اتحادیه در زمین های مسطح کردند و خود ایول با خوشحالی یکی از توپ ها را هدایت می کرد.نیروهای کمکی بیشتر کنفدراسیون شروع به ورود کردند، از جمله تیپ بریگ.ژنرال ویلیام بی تالیافرو و ارتش اتحادیه با اکراه شروع به عقب نشینی کردند.جکسون به ایول گفت: "ژنرال، کسی که دست خدا را در این کار نمی بیند کور است، قربان، کور."تند جکسون به او خیانت کرده بود تا قبل از اینکه نیروهایش به اندازه کافی جمع شوند، حمله کند، که به دلیل وسایل ناکافی برای عبور از رودخانه دشوار شد.نبرد پورت ریپابلیک توسط جکسون ضعیف مدیریت شده بود و از نظر تلفات بیشترین آسیب را برای کنفدراسیون ها داشت - 816 در برابر نیرویی که نصف نیروی او (حدود 6000 تا 3500 نفر) بود.تلفات اتحادیه 1002 نفر بود که درصد بالایی از زندانیان بودند.پس از شکست‌های دوگانه در کراس کیز و پورت ریپابلیک، ارتش‌های اتحادیه عقب‌نشینی کردند و جکسون کنترل دره شناندوآ بالا و میانی را در دست گرفت و ارتش او را آزاد کرد تا رابرت ای لی را قبل از ریچموند در نبردهای هفت روزه تقویت کند.
نبردهای هفت روزه
Seven Days Battles ©Mort Künstler
1862 Jun 24 - Jul 1

نبردهای هفت روزه

Hanover County General Distric
نبردهای هفت روزه مجموعه ای از هفت نبرد در طول هفت روز از 25 ژوئن تا 1 ژوئیه 1862 در نزدیکی ریچموند، ویرجینیا، در طول جنگ داخلی آمریکا بود.ژنرال کنفدراسیون رابرت ای. لی ارتش متجاوز اتحادیه پوتوماک را به فرماندهی سرلشکر جورج بی مک‌کلن از ریچموند دور کرد و در شبه جزیره ویرجینیا عقب نشینی کرد.این سری از نبردها گاهی اوقات به اشتباه به عنوان کمپین هفت روز شناخته می شود، اما در واقع اوج کمپین شبه جزیره بود، نه یک کمپین جداگانه.هفت روز چهارشنبه 25 ژوئن 1862 با حمله اتحادیه در نبرد کوچک اوک گروو آغاز شد، اما مک کلن به سرعت ابتکار عمل را از دست داد زیرا لی در 26 ژوئن یک سری حملات را در بیور دام کریک (مکانیکسویل) آغاز کرد. در 27 ژوئن، اقدامات جزئی در مزرعه گارنت و گلدینگ در 27 و 28 ژوئن، و حمله به گارد عقب اتحادیه در ایستگاه ساویج در 29 ژوئن. رودخانه.آخرین فرصت لی برای رهگیری ارتش اتحادیه در نبرد گلندیل در 30 ژوئن بود، اما دستورات ضعیف و تاخیر سربازان استون وال جکسون به دشمن او اجازه داد تا به یک موقعیت دفاعی قوی در تپه مالورن فرار کند.در نبرد مالورن هیل در 1 ژوئیه، لی حملات پیشانی بیهوده ای را آغاز کرد و تلفات سنگینی را در مواجهه با پدافند نیرومند پیاده نظام و توپخانه متحمل شد.هفت روز با ارتش مک کللان در امنیت نسبی در کنار رودخانه جیمز به پایان رسید و تقریباً 16000 تلفات در طول عقب نشینی متحمل شد.ارتش لی که در طول هفت روز در حال حمله بود، بیش از 20000 نفر را از دست داد.از آنجایی که لی متقاعد شد که مک کلن تهدید خود علیه ریچموند را از سر نخواهد گرفت، برای کمپین ویرجینیای شمالی و کمپین مریلند به شمال رفت.
نبرد اوک گرو
نبرد اوک گرو ©Thure Tulstrup
1862 Jun 25

نبرد اوک گرو

Henrico County, Virginia, USA
به دنبال بن بست در نبرد هفت کاج در 31 مه و 1 ژوئن 1862، ارتش پوتوماک مک کللان به طور منفعلانه در مواضع خود در اطراف حومه شرقی ریچموند نشستند.فرمانده جدید ارتش ویرجینیای شمالی، ژنرال رابرت ای. لی، از سه هفته و نیم بعدی برای سازماندهی مجدد ارتش، گسترش خطوط دفاعی خود و برنامه ریزی عملیات تهاجمی علیه ارتش بزرگتر مک کللان استفاده کرد.مک کلن اطلاعاتی دریافت کرد که لی آماده حرکت است و ورود سرلشکر توماس جی. "استون وال" جکسون از دره شناندوا قریب الوقوع است.مک کلن تصمیم گرفت قبل از اینکه لی بتواند حمله را از سر بگیرد.با پیش‌بینی نیروهای کمکی جکسون که از شمال به راهپیمایی می‌رفتند، او گشت‌های سواره نظام را در مسیرهای احتمالی نزدیک کرد.او می‌خواست توپخانه محاصره‌اش را حدود یک مایل و نیم نزدیک‌تر به شهر با گرفتن ارتفاعات در جاده نه مایل در اطراف میخانه قدیمی پیش ببرد.در آماده‌سازی برای آن، او حمله‌ای به اوک گروو، در جنوب میخانه قدیمی و راه‌آهن رودخانه ریچموند و یورک برنامه‌ریزی کرد، که افرادش را برای حمله به میخانه قدیمی از دو جهت قرار می‌داد.اوک گروو که در محلی به دلیل وجود درختان بلند بلوط شناخته می شود، محل حمله سرلشکر دی اچ هیل به هفت پین در 31 مه بود و از آن زمان شاهد درگیری های متعددی بین جمع کننده ها بود.این حمله برای پیشروی به سمت غرب، در امتداد محور جاده ویلیامزبورگ، در جهت ریچموند برنامه ریزی شده بود.بین دو ارتش، جنگل کوچک و انبوهی به وسعت 1200 یارد (1100 متر) وجود داشت که توسط سرچشمه‌های باتلاق بلوط سفید دو نیم شده بود.دو لشکر از سپاه III به فرماندهی سرتیپ برای حمله انتخاب شدند.تیرهجوزف هوکر و فیلیپ کرنیدر مقابل آنها لشکر سرلشکر کنفدراسیون بنجامین هوگر قرار داشت.نبرد اوک گروو در 25 ژوئن 1862 در شهرستان هنریکو، ویرجینیا، اولین نبرد از نبردهای هفت روزه (کمپین شبه جزیره) در جنگ داخلی آمریکا رخ داد.سرلشکر جورج بی مک‌کلن خطوط خود را با هدف رساندن ریچموند به محدوده اسلحه‌های محاصره‌اش پیش برد.دو لشکر اتحادیه از سپاه III به سرچشمه‌های باتلاق بلوط سفید حمله کردند، اما توسط لشکر کنفدراسیون سرلشکر بنجامین هوگر دفع شدند.مک کلن که 3 مایل (4.8 کیلومتر) در عقب بود، ابتدا تلگراف داد تا حمله را متوقف کند، اما زمانی که به جبهه رسید دستور حمله دیگری بر روی همان زمین داد.تاریکی جنگ را متوقف کرد.نیروهای اتحادیه تنها 600 یارد (550 متر) به دست آوردند که هزینه آن بیش از هزاران تلفات از هر دو طرف بود.
نبرد مکانیکسویل
نبرد مکانیکسویل ©Keith Rocco
1862 Jun 26

نبرد مکانیکسویل

Hanover County, Virginia, USA
ارتش اتحادیه در رودخانه چیکاهومینی که از باران پف کرده بود عبور کرد.چهار سپاه از پنج سپاه ارتش در یک خط نیم دایره ای در جنوب رودخانه قرار گرفتند.سپاه پنجم زیر نظر سرتیپ.ژنرال پورتر در شمال رودخانه در نزدیکی مکانیکسویل در یک خط L شکل قرار داشت که از شمال به جنوب پشت بیور دام نهر و در جنوب شرقی در امتداد چیکاهومینی امتداد داشت.لی بیشتر ارتش خود را به شمال Chickahominy منتقل کرد تا به جناح شمالی اتحادیه حمله کند.این حدود 65000 سرباز را در مقابل 30000 سرباز متمرکز کرد و تنها 25000 سرباز را برای محافظت از ریچموند در برابر 60000 مرد دیگر ارتش اتحادیه باقی گذاشت.این یک نقشه مخاطره آمیز بود که نیاز به اجرای دقیق داشت، اما لی می دانست که نمی تواند در نبرد فرسایشی یا محاصره علیه ارتش اتحادیه پیروز شود.سواره نظام کنفدراسیون تحت فرماندهی سرتیپ.ژنرال JEB Stuart جناح راست پورتر را به عنوان بخشی از یک دور زدن جسورانه کل ارتش اتحادیه از 12 ژوئن تا 15 ژوئن شناسایی کرده بود و آن را آسیب پذیر می دید.نیروهای استوارت چند کشتی تدارکاتی اتحادیه را سوزاندند و توانستند بسیاری از قدرت و موقعیت ارتش مک کللان را به ژنرال لی گزارش دهند.مک کلن از ورود و حضور جکسون در ایستگاه اشلند آگاه بود، اما هیچ کاری برای تقویت سپاه آسیب پذیر پورتر در شمال رودخانه انجام نداد.طرح لی از جکسون خواسته بود تا اوایل 26 ژوئن حمله به جناح شمالی پورتر را آغاز کند. لشکر نور سرلشگر AP Hill با شنیدن صدای تفنگ های جکسون از پل میدو پیشروی می کرد، پیکت های اتحادیه را از مکانیکسویل پاک می کرد و سپس به سمت بیور حرکت می کرد. نهر سد.لشکرهای سرلشکر.DH Hill و James Longstreet قرار بود از Mechanicsville، DH Hill برای حمایت از جکسون و Longstreet برای پشتیبانی از AP ​​Hill عبور کنند.لی انتظار داشت که حرکت جناحی جکسون پورتر را وادار کند که خط خود را در پشت نهر رها کند و بنابراین AP Hill و Longstreet مجبور به حمله به سنگرهای اتحادیه نخواهند بود.در جنوب Chickahominy، Magruder و Huger قرار بود تظاهرات کنند و چهار سپاه اتحادیه را در جبهه خود فریب دهند.نبرد بیور دام کریک، همچنین به عنوان نبرد مکانیکسویل شناخته می شود، در 26 ژوئن 1862 در شهرستان هانوفر، ویرجینیا، اولین درگیری مهم نبردهای هفت روزه در طول کمپین شبه جزیره در جنگ داخلی آمریکا بود.این شروع ضد حمله ژنرال کنفدراسیون رابرت ای لی علیه ارتش اتحادیه پوتوماک، تحت فرماندهی سرلشکر جورج بی مک‌کلان بود که پایتخت کنفدراسیون ریچموند را تهدید کرد.لی تلاش کرد تا جناح راست یونیون را در شمال رودخانه چیکاهومینی با نیروهای تحت امر سرلشکر توماس جی "استون وال" جکسون بپیچد، اما جکسون نتوانست به موقع به آنجا برسد.در عوض، سرلشکر AP Hill لشکر خود را که توسط یکی از تیپ های سرلشکر DH Hill تقویت شده بود، در یک سری حملات بیهوده علیه بریگ پرتاب کرد.سپاه V ژنرال فیتز جان پورتر، که کارهای دفاعی را در پشت بیور دام کریک اشغال کرد.حملات کنفدراسیون با تلفات سنگین به عقب رانده شد.پورتر سپاه خود را با خیال راحت به گینز میل بیرون کشید، به استثنای شرکت F (معروف به تفنگ های Hopewell) از هنگ ذخیره 8 پنسیلوانیا که دستور عقب نشینی را دریافت نکردند.
نبرد مزرعه گارنت و گلدینگ
نبرد مزرعه گارنت و گلدینگ ©Steve Noon
1862 Jun 27 - Jun 28

نبرد مزرعه گارنت و گلدینگ

Henrico County, Virginia, USA
در حالی که نبرد در گینز میل در شمال رودخانه چیکاهومینی در جریان بود، نیروهای ژنرال کنفدراسیون جان بی.کنفدراسیون ها دوباره در نزدیکی مزرعه گلدینگ در صبح روز 28 ژوئن حمله کردند اما در هر دو مورد به راحتی دفع شدند.اقدام در مزارع گارنت و گلدینگ چیزی فراتر از متقاعد کردن مک‌کلن که از هر دو طرف Chickahominy مورد حمله قرار می‌گیرد، انجام داد.
نبرد آسیاب گینز
نبرد آسیاب گینز ©Don Troiani
1862 Jun 27

نبرد آسیاب گینز

Hanover County, Virginia, USA
به دنبال نبرد بی‌نتیجه بیور دام کریک (مکانیکسویل) در روز قبل، ژنرال کنفدراسیون رابرت ای. لی حملات خود را علیه جناح راست ارتش اتحادیه، که نسبتاً در سمت شمالی رودخانه چیکاهومینی منزوی بود، تجدید کرد.آنجا، سرتیپسپاه پنجم ژنرال فیتز جان پورتر یک خط دفاعی قوی در پشت باتلاق بوتس واین ایجاد کرده بود.نیروی لی قرار بود بزرگترین حمله کنفدراسیون در جنگ را با حدود 57000 نفر در شش لشکر انجام دهد.سپاه پنجم تقویت‌شده پورتر برای بعدازظهر محکم نگه داشت، زیرا کنفدراسیون‌ها به شیوه‌ای از هم گسیخته حمله کردند، ابتدا با لشکر سرلشکر AP Hill، سپس سرلشکر ریچارد اس. ایول، متحمل تلفات سنگین.رسیدن فرماندهی سرلشکر استون وال جکسون به تعویق افتاد و مانع از تمرکز کامل نیروهای کنفدراسیون قبل از دریافت برخی نیروهای کمکی از سوی پورتر از سپاه VI شد.در غروب، کنفدراسیون ها سرانجام یک حمله هماهنگ انجام دادند که خط پورتر را شکست و افرادش را به سمت رودخانه چیکاهومینی راند.فدرال ها در طول شب از رودخانه عقب نشینی کردند.کنفدراسیون ها برای تعقیب نیروی اصلی اتحادیه بیش از حد بی نظم بودند.گینز میل ریچموند را برای کنفدراسیون در سال 1862 نجات داد.شکست تاکتیکی در آنجا، فرمانده ارتش پوتوماک، سرلشکر جورج بی مک‌کلن را متقاعد کرد که پیشروی خود را در ریچموند رها کرده و به سمت رودخانه جیمز عقب نشینی کند.این نبرد تقریباً در همان مکان نبرد کلد هاربر تقریباً دو سال بعد رخ داد.
Battle of Savage's Station
Battle of Savage's Station ©Anonymous
1862 Jun 29

Battle of Savage's Station

Henrico County, Virginia, USA
ارتش پوتوماک به عقب نشینی خود به سمت رودخانه جیمز ادامه داد.بخش عمده‌ای از ارتش مک‌کلن در اطراف ایستگاه ساویج در راه‌آهن رودخانه ریچموند و یورک متمرکز شدند و برای عبور سخت از میان و اطراف باتلاق بلوط سفید آماده شدند.این کار را بدون جهت متمرکز انجام داد، زیرا مک‌کلن شخصاً بعد از میل گینز به سمت جنوب هیل مالورن حرکت کرده بود، بدون اینکه جهت حرکت سپاه در طول عقب نشینی و یا نام بردن از یک نفر در فرماندهی را ترک کند.ابرهای دود سیاه هوا را پر کرد زیرا به نیروهای اتحادیه دستور داده شد هر چیزی را که نمی توانند حمل کنند بسوزانند.روحیه اتحادیه، به ویژه برای مجروحانی که متوجه شدند که با بقیه ارتش از ایستگاه ساویج تخلیه نمی شوند، به شدت کاهش یافت.لی طرحی پیچیده برای تعقیب و نابودی ارتش مک کلن طراحی کرد.در حالی که لشکرهای سرلشکر.جیمز لانگ استریت و ای پی هیل به سمت ریچموند و سپس به سمت جنوب شرقی به چهارراه گلندیل حرکت کردند و لشکر سرلشکر تئوفیلوس اچ. هولمز به سمت جنوب حرکت کرد و در مجاورت مالورن هیل، بریگ.به لشکر ژنرال جان بی.استون وال جکسون، فرماندهی لشکر خود و همچنین لشکرهای سرلشکر DH Hill و Brig.ژنرال ویلیام اچ سی وایتینگ، قرار بود پلی را بر روی Chickahominy بازسازی کند و به سمت جنوب به سمت ایستگاه Savage حرکت کند، جایی که او با Magruder مرتبط می شود و ضربه محکمی وارد می کند که ممکن است باعث شود ارتش اتحادیه در طول عقب نشینی خود بچرخد و بجنگد.سرتیپ کنفدراسیونژنرال جان بی. ماگرودر در امتداد راه آهن و جاده ویلیامزبورگ تعقیب کرد و با سه تیپ در نزدیکی ایستگاه ساویج به سپاه دوم سرلشکر ادوین ووس سامنر (پشت‌گارد اتحادیه) حمله کرد، در حالی که سرلشکر توماس جی. در شمال رودخانه چیکاهومینی متوقف شدند.نیروهای اتحادیه به عقب نشینی در سراسر مرداب بلوط سفید ادامه دادند و تدارکات و بیش از 2500 سرباز مجروح را در یک بیمارستان صحرایی رها کردند.
نبرد گلندیل
نیروهای کنفدراسیون در حال شارژ باتری راندول. ©Allen C. Redwood
1862 Jun 30

نبرد گلندیل

Henrico County, Virginia, USA
ژنرال رابرت ای لی به لشکرهای کنفدراسیون خود در ارتش ویرجینیای شمالی، تحت فرماندهی میدانی ژنرال های بنجامین هوگر، جیمز لانگ استریت و AP Hill دستور داد تا با ارتش در حال عقب نشینی پوتوماک ژنرال جورج بی مک کلین متحد شوند. در مجاورت گلندیل (یا مزرعه فریزر)، تلاش برای گرفتن آن در جناح و نابود کردن آن با جزئیات.ارتش پوتوماک در حال حرکت از مرداب بلوط سفید در عقب نشینی از رودخانه چیکاهومینی به سمت رودخانه جیمز پس از شکست درک شده در نبرد گینز میل بود.همانطور که ارتش اتحادیه به دوراهی گلندیل نزدیک شد، مجبور شد به سمت جنوب بپیچد و جناح راست خود را در معرض غرب قرار دهد.هدف لی این بود که یک حمله چند جانبه از لشکرهایش را به ارتش پوتوماک در نزدیکی چهارراه گلندیل وارد کند، جایی که پیشتاز مدافعان اتحادیه عمدتاً غافل شدند.حمله هماهنگ پیش بینی شده توسط لی به دلیل مشکلاتی که هوگر با آن مواجه شد و تلاش های بی روح سرلشکر توماس جی "استون وال" جکسون محقق نشد، اما حملات موفقیت آمیز توسط لانگ استریت و هیل در نزدیکی چهارراه گلندیل به دفاع اتحادیه در نزدیکی ویلیس نفوذ کرد. کلیسا و به طور موقت خط را شکست.ضدحملات اتحادیه، شکاف را مهر و موم کرد و کنفدراسیون ها را به عقب برگرداند، و حمله آنها را به خط عقب نشینی در امتداد جاده کلیسای ویلیس/کواکر از طریق درگیری های تن به تن وحشیانه دفع کرد.در شمال گلندیل، پیشروی هوگر در جاده چارلز سیتی متوقف شد.در نزدیکی پل باتلاق بلوط سفید، لشکرهای تحت رهبری جکسون به طور همزمان توسط سرتیپ اتحادیه ویلیام بی. فرانکلین در باتلاق بلوط سفید به تعویق افتاد.در جنوب گلندیل در نزدیکی مالورن هیل، سرلشکر کنفدراسیون تئوفیلوس اچ. هولمز تلاش ضعیفی برای حمله به جناح چپ اتحادیه در پل ترکیه انجام داد، اما به عقب رانده شد.این نبرد بهترین شانس لی برای قطع ارتباط ارتش اتحادیه از امنیت رودخانه جیمز بود و تلاش های او برای تقسیم خط فدرال شکست خورد.ارتش پوتوماک با موفقیت به سمت جیمز عقب نشینی کرد و در آن شب، ارتش اتحادیه یک موقعیت قوی در تپه Malvern ایجاد کرد.
نبرد مالورن هیل
آبرنگی از نبرد مالورن هیل. ©Robert Sneden
1862 Jul 1

نبرد مالورن هیل

Henrico County, Virginia, USA
سپاه پنجم اتحادیه به فرماندهی سرتیپ.ژنرال فیتز جان پورتر، در 30 ژوئن روی تپه موضع گرفت. مک‌کلن برای مبادلات اولیه نبرد حضور نداشت، زیرا سوار بر کشتی آهنین یو اس اس گالن شد و به سمت رودخانه جیمز رفت تا فرود هریسون را بازرسی کند. پایگاه ارتش اوتدارکات کنفدراسیون با چندین اتفاق ناگوار مانع شد.نقشه های بد و راهنماهای معیوب باعث شد که سرلشکر کنفدراسیون جان ماگرودر برای نبرد دیر بیاید، احتیاط بیش از حد سرلشکر بنجامین هوگر را به تاخیر انداخت و سرلشکر استون وال جکسون در جمع آوری توپخانه کنفدراسیون با مشکلاتی مواجه شد.نبرد در مراحلی رخ داد: تبادل اولیه آتش توپخانه، حمله جزئی توسط سرتیپ کنفدراسیون.ژنرال لوئیس آرمیستد، و سه موج متوالی از حملات پیاده نظام کنفدراسیون که توسط دستورات نامشخص لی و اقدامات سرلشکر آغاز شد.Magruder و DH Hill به ترتیب.در هر مرحله، اثربخشی توپخانه فدرال عامل تعیین کننده بود، دفع حمله پس از حمله، که منجر به پیروزی تاکتیکی اتحادیه شد.در طول چهار ساعت، یک سری اشتباهات در برنامه ریزی و ارتباطات باعث شد که نیروهای لی سه حمله شکست خورده پیاده نظام پیشانی را در صدها یارد زمین باز، بدون پشتیبانی توپخانه کنفدراسیون، به سمت نیروهای پیاده نظام و پدافند توپخانه که به شدت مستقر شده بود، انجام دهند.این اشتباهات فرصتی را برای نیروهای اتحادیه فراهم کرد تا تلفات سنگینی را وارد کنند.علیرغم پیروزی ارتش اتحادیه، نبرد نتوانست نتیجه کمپین شبه جزیره را تغییر دهد: پس از نبرد، مک کلن و نیروهایش از مالورن هیل به فرود هریسون عقب نشینی کردند، جایی که او تا 16 اوت در آنجا ماند. نقشه او برای تصرف ریچموند خنثی شده بود. .مطبوعات کنفدراسیون لی را به عنوان ناجی ریچموند معرفی کردند.در مقابل، مک‌کلن متهم به غیبت در میدان جنگ شد، انتقاد شدیدی که در زمان نامزدی ریاست‌جمهوری در سال 1864 او را آزار می‌داد.
قانون شبه نظامی 1862
نیروهای اتحادیه سیاه شرکت E در طول جنگ داخلی آمریکا. ©Anonymous
1862 Jul 17

قانون شبه نظامی 1862

Washington D.C., DC, USA
قانون شبه نظامی 1862 (12 Stat. 597، مصوب 17 ژوئیه 1862) یک قانون سی و هفتمین کنگره ایالات متحده در طول جنگ داخلی آمریکا بود که اجازه می داد پیش نویس شبه نظامیان در داخل یک ایالت زمانی که ایالت نمی توانست سهمیه خود را برآورده کند. داوطلباناین قانون برای اولین بار همچنین به آمریکایی های آفریقایی تبار اجازه داد تا به عنوان سرباز و کارگر جنگی در شبه نظامیان خدمت کنند.این اقدام جنجالی بود.این توسط بسیاری از طرفداران لغو لغو ممنوعیت به عنوان اولین گام به سوی برابری مورد ستایش قرار گرفت، زیرا تصریح می کرد که سیاه پوستان می توانند سرباز یا کارگران یدی باشند.با این حال، این قانون تبعیض در پرداخت و سایر زمینه ها را تصویب کرد.این مقرر می‌کرد که بیشتر سربازان سیاه‌پوست 10 دلار در ماه دریافت می‌کردند، با 3 دلار کاهش برای لباس، که تقریباً نصف آن بود که سربازان سفیدپوست دریافت می‌کردند که 13 دلار دریافت می‌کردند.سیستم ایالتی که توسط این قانون ایجاد شده بود در عمل شکست خورد و در سال 1863 کنگره قانون ثبت نام را تصویب کرد که اولین قانون ملی اجباری اجباری واقعی بود.قانون 1863 ثبت نام هر شهروند مرد و آن دسته از مهاجرانی را که برای شهروندی بین سنین 20 تا 45 ثبت نام کرده بودند الزامی می کرد و آنها را مسئول خدمت اجباری می کرد.
نبرد کوه سدر
نبرد کوه سدر - جکسون با شماست! ©Don Troiani
1862 Aug 9

نبرد کوه سدر

Culpeper County, Virginia, USA
نیروهای اتحادیه تحت فرماندهی سرلشکر ناتانیل پی بنکس به نیروهای کنفدراسیون تحت فرماندهی سرلشکر توماس جی "استون وال" جکسون در نزدیکی کوه سدار حمله کردند، در حالی که کنفدراسیون ها به سمت دادگاه کالپپر حرکت کردند تا از پیشروی اتحادیه به سمت ویرجینیای مرکزی جلوگیری کنند.پس از اینکه در اوایل نبرد تقریباً از میدان رانده شد، یک ضد حمله کنفدراسیون خطوط اتحادیه را شکست و منجر به پیروزی کنفدراسیون شد.این نبرد اولین نبرد مبارزات ویرجینیای شمالی بود.
کمپین کنتاکی
کمپین کنتاکی ©Mort Küntsler
1862 Aug 14 - Oct 10

کمپین کنتاکی

Kentucky, USA
حمله هارتلند کنفدراسیون (14 اوت - 10 اکتبر 1862)، همچنین به عنوان کمپین کنتاکی شناخته می شود، یک کمپین جنگ داخلی آمریکا بود که توسط ارتش ایالات کنفدراسیون در تنسی و کنتاکی انجام شد که در آن ژنرال های براکستون براگ و ادموند کربی اسمیت تلاش کردند تا کنتاکی بی طرف را ترسیم کنند. با دور زدن سربازان اتحادیه تحت فرماندهی سرلشکر دان کارلوس بوئل، وارد کنفدراسیون شدند.اگرچه آنها موفقیت هایی به دست آوردند، به ویژه یک پیروزی تاکتیکی در پریویل، اما به زودی عقب نشینی کردند و کنتاکی را عمدتاً برای بقیه جنگ تحت کنترل اتحادیه قرار دادند.
دومین نبرد بول ران
از 28 تا 30 اوت 1862، دومین نبرد Manassas (Bull Run) در شهرستان پرنس ویلیام، ویرجینیا برگزار شد. ©Don Troiani
1862 Aug 28 - Aug 30

دومین نبرد بول ران

Prince William County, Virgini
دومین نبرد بول ران یا نبرد دوم ماناساس در 28 تا 30 اوت 1862 در شهرستان پرنس ویلیام ویرجینیا به عنوان بخشی از جنگ داخلی آمریکا انجام شد.این نقطه اوج کمپین ویرجینیای شمالی بود که توسط ارتش کنفدراسیون ژنرال رابرت ای. لی از ویرجینیای شمالی علیه ارتش ویرجینیا به رهبری سرلشکر جان پوپ، و نبردی با مقیاس و تعداد بسیار بزرگتر از اولین نبرد بول ران به راه انداخت. (یا اولین ماناساس) در 21 ژوئیه 1861 در همان زمین جنگید.پس از یک راهپیمایی گسترده جناحی، سرلشکر کنفدراسیون توماس جی. "استون وال" جکسون انبار تدارکات اتحادیه در محل اتصال مناساس را به تصرف خود درآورد و خط ارتباطی پوپ با واشنگتن دی سی را تهدید کرد. جکسون چند مایلی به سمت شمال غربی عقب نشینی کرد. مواضع دفاعی را در استونی ریج پنهان کرد و منتظر ورود جناح ارتش لی به فرماندهی سرلشکر جیمز لانگستریت بود.در 28 آگوست 1862، جکسون به یک ستون اتحادیه درست در شرق گینزویل، در مزرعه براونر حمله کرد که منجر به بن بست شد اما با موفقیت توجه پوپ را به خود جلب کرد.در همان روز، لانگ استریت مقاومت سبک اتحادیه را در نبرد تروففر گپ شکست و به میدان نبرد نزدیک شد.پوپ متقاعد شد که جکسون را به دام انداخته و بخش عمده ای از ارتش خود را بر علیه او متمرکز کرده است.در 29 آگوست، پاپ مجموعه‌ای از حملات را علیه موقعیت جکسون در امتداد یک خط آهن ناتمام آغاز کرد.این حملات با تلفات سنگین از هر دو طرف دفع شد.در ظهر، لانگ استریت از Thoroughfare Gap وارد زمین شد و در سمت راست جکسون موقعیت گرفت.در 30 آگوست، پوپ حملات خود را تجدید کرد، به ظاهر غافل از حضور لانگ استریت در زمین.هنگامی که توپخانه انبوه کنفدراسیون حمله اتحادیه توسط سپاه پنجم سرلشکر فیتز جان پورتر را ویران کرد، جناح لانگ استریت متشکل از 25000 نفر در پنج لشکر در بزرگترین حمله همزمان جمعی جنگ ضدحمله کرد.جناح چپ اتحادیه شکست خورد و ارتش به بول ران برگشت.تنها یک اقدام موثر گارد عقب اتحادیه مانع از تکرار شکست اول ماناساس شد.با این وجود، عقب نشینی پوپ به سنترویل تند بود.موفقیت در این نبرد، لی را جسور کرد تا کمپین مریلند متعاقب آن، تهاجم جنوب به شمال را آغاز کند.
نبرد ریچموند
Battle of Richmond ©Dale Gallon
1862 Aug 29 - Aug 30

نبرد ریچموند

Richmond, Kentucky, USA
نبرد ریچموند، که در 29 تا 30 اوت 1862 در نزدیکی ریچموند، کنتاکی رخ داد، به عنوان یکی از جامع ترین پیروزی های کنفدراسیون در طول جنگ داخلی آمریکا به شمار می رود.به فرماندهی سرلشکر ادموند کربی اسمیت، نیروهای کنفدراسیون در مقابل نیروهای اتحادیه به رهبری سرلشکر ویلیام "بول" نلسون قرار گرفتند.این درگیری نشان دهنده نبرد مهم آغازین در کمپین کنتاکی بود، با میدان نبرد که اکنون در زمین انبار ارتش بلو گرس قرار دارد.در پیشروی نبرد، نیروهای کنفدراسیون، که به یک پیشروی استراتژیک به سمت کنتاکی چشم دوخته بودند، قصد داشتند دولت سایه ای کنفدراسیون ایالت را مستقر کنند و صفوف خود را از طریق استخدام نیرو تقویت کنند.ارتش کنفدراسیون کنتاکی، به رهبری اسمیت، حرکت خود را در اواسط ماه اوت آغاز کرد، و ارتش می سی سی پی ژنرال براکستون براگ تلاش های خود را به موازات غرب آغاز کرد.درگیری واقعی زمانی شعله ور شد که سواره نظام کنفدراسیون، تحت فرماندهی سرتیپ پاتریک کلبرن، با نیروهای اتحادیه درگیر شدند.علیرغم درگیری‌های اولیه، نیروهای کنفدراسیون، با تقویت‌های به موقع و موقعیت‌یابی استراتژیک، موفق شدند بر هنگ‌های اتحادیه پیشی بگیرند و بر آن غلبه کنند، که در نهایت منجر به حمله قوی کنفدراسیون شد که نیروهای اتحادیه را به عقب‌نشینی فرستاد.پیامدهای نبرد برای اتحادیه ویرانگر بود.نه تنها نلسون و بخشی از سربازانش فرار کردند، بلکه کنفدراسیون ها بیش از 4300 سرباز اتحادیه را نیز اسیر کردند.تلفات شدیداً منحرف بود، و اتحادیه متحمل 5353 ضرر در مقایسه با 451 متحمل شد.شلبی فوت، مورخ محترم جنگ داخلی، به ویژه از مهارت تاکتیکی اسمیت در نبرد ستایش کرد و آن را از نظر ماهیت تعیین کننده با نبرد تاریخی کنا برابر دانست.
جنوب به شمال حمله می کند
کمپین Antietam ©Thure De Thulstrup
1862 Sep 4 - Sep 20

جنوب به شمال حمله می کند

Sharpsburg, MD, USA
کمپین مریلند (یا کمپین Antietam) از 4 تا 20 سپتامبر 1862 در طول جنگ داخلی آمریکا رخ داد.اولین تهاجم ژنرال متحد رابرت ای لی به شمال توسط ارتش پوتوماک به فرماندهی سرلشکر جورج بی مک کلن دفع شد، که برای رهگیری لی و ارتش وی در ویرجینیای شمالی حرکت کرد و در نهایت به آن در نزدیکی شارپسبورگ، مریلند حمله کرد.نبرد آنتی‌تام خونین‌ترین نبرد یک روزه در تاریخ آمریکا بود.پس از پیروزی در کمپین ویرجینیای شمالی، لی با 55000 مرد از 4 سپتامبر 1862 از طریق دره Shenandoah به سمت شمال حرکت کرد. هدف او تامین مجدد ارتش خود در خارج از تئاتر ویرجینیا ویرجینیا و آسیب رساندن به روحیه شمالی در انتظار وقوع جنگ بود. انتخابات نوامبراو مانور مخاطره آمیز تقسیم ارتش خود را انجام داد تا بتواند به سمت شمال به مریلند ادامه دهد و همزمان پادگان فدرال و زرادخانه هارپرز فری را تصرف کند.مک‌کلن به‌طور تصادفی نسخه‌ای از دستورات لی به فرماندهان زیردستش را پیدا کرد و قصد داشت بخش‌های جداشده ارتش لی را منزوی و شکست دهد.در حالی که سرلشکر کنفدراسیون استون وال جکسون هارپرز فری را محاصره، بمباران و اسیر کرد (12 تا 15 سپتامبر)، ارتش 102000 نفری مک کللان تلاش کرد تا به سرعت از طریق گذرگاه های کوهستان جنوبی که او را از لی جدا می کرد حرکت کند.نبرد کوهستان جنوبی در 14 سپتامبر، پیشروی مک کلن را به تاخیر انداخت و به لی فرصت کافی داد تا بیشتر ارتش خود را در شارپسبورگ متمرکز کند.نبرد Antietam (یا Sharpsburg) در 17 سپتامبر خونین ترین روز در تاریخ ارتش آمریکا با بیش از 22000 تلفات بود.لی، با تعداد دو بر یک، نیروهای دفاعی خود را برای مقابله با هر ضربه تهاجمی به حرکت درآورد، اما مک‌کلن هرگز تمام نیروهای ذخیره ارتش خود را برای سرمایه‌گذاری بر موفقیت‌های محلی و نابود کردن کنفدراسیون‌ها به کار نگرفت.در 18 سپتامبر، لی دستور عقب نشینی از پوتوماک را صادر کرد و در 19 تا 20 سپتامبر، نبردهای گارد عقب لی در شپردزتاون به کارزار پایان داد.اگرچه Antietam یک تساوی تاکتیکی بود، اما به این معنی بود که استراتژی پشت مبارزات لی مریلند شکست خورده بود.پرزیدنت آبراهام لینکلن از این پیروزی اتحادیه به عنوان توجیهی برای اعلام اعلامیه رهایی خود استفاده کرد، که عملاً به هر گونه تهدید حمایت اروپا از کنفدراسیون پایان داد.
نبرد آنتی‌تام
صحنه اکشن در پل برنزاید. ©Kurz & Allison
1862 Sep 17

نبرد آنتی‌تام

Sharpsburg, MD, USA
نبرد آنتی‌تام یا نبرد شارپسبورگ به‌ویژه در جنوب ایالات متحده، نبردی از جنگ داخلی آمریکا بود که در 17 سپتامبر 1862 بین ارتش کنفدراسیون ژنرال رابرت ای. لی ویرجینیای شمالی و ژنرال اتحادیه جورج ب. ارتش پوتوماک مک‌کللان در نزدیکی شارپسبورگ، مریلند و نهر آنتی‌تام.بخشی از کمپین مریلند، این اولین درگیری در سطح ارتش میدانی در تئاتر شرقی جنگ داخلی آمریکا بود که در خاک اتحادیه انجام شد.این خونین ترین روز در تاریخ آمریکا با مجموع 22727 کشته، مجروح یا مفقود شده است.[47] اگرچه ارتش اتحادیه متحمل تلفات سنگین تری نسبت به کنفدراسیون ها شد، این نبرد یک نقطه عطف بزرگ به نفع اتحادیه بود.پس از تعقیب ژنرال کنفدراسیون رابرت ای. لی به مریلند، سرلشکر جورج بی مک‌کلن از ارتش اتحادیه حملاتی را علیه ارتش لی که در مواضع دفاعی پشت آنتی‌تام کریک قرار داشتند، آغاز کرد.در سحرگاه 17 سپتامبر، سپاه سرلشکر جوزف هوکر یک حمله قدرتمند را به جناح چپ لی انجام داد.حملات و ضدحمله‌ها سراسر میدان میلر را درنوردید و جنگ در اطراف کلیسای دانکر چرخید.حملات اتحادیه علیه جاده غرق شده در نهایت مرکز کنفدراسیون را سوراخ کرد، اما مزیت فدرال پیگیری نشد.در بعد از ظهر، سپاه سرلشگر اتحادیه آمبروز برنزاید وارد عمل شد و یک پل سنگی را بر روی نهر Antietam تصرف کرد و در برابر راست کنفدراسیون پیشروی کرد.در یک لحظه حیاتی، لشکر سرلشکر کنفدراسیون AP Hill از هارپرز فری وارد شد و یک ضد حمله غافلگیرکننده را آغاز کرد و Burnside را عقب راند و به نبرد پایان داد.با وجود اینکه لی از دو به یک بیشتر بود، تمام نیروی خود را متعهد کرد، در حالی که مک‌کلن کمتر از سه چهارم ارتش خود را فرستاد و لی را قادر ساخت تا با فدرال‌ها بجنگد.در طول شب، هر دو ارتش خطوط خود را تحکیم کردند.علی‌رغم تلفات فلج‌کننده، لی در طول 18 سپتامبر به درگیری با مک‌کلن ادامه داد، در حالی که ارتش کتک خورده‌اش را در جنوب رودخانه پوتوماک خارج کرد.مک‌کلن با موفقیت تهاجم لی را به عقب برگرداند و نبرد را به پیروزی اتحادیه تبدیل کرد، اما پرزیدنت آبراهام لینکلن ، که از الگوی عمومی مک‌کلن در مورد احتیاط بیش از حد و شکست او در تعقیب لی در حال عقب‌نشینی ناراضی بود، مک‌کلن را از فرماندهی در نوامبر خلاص کرد.از نقطه نظر تاکتیکی، نبرد تا حدودی بی نتیجه بود.ارتش اتحادیه با موفقیت تهاجم کنفدراسیون را دفع کرد اما تلفات سنگین تری متحمل شد و نتوانست ارتش لی را به طور کامل شکست دهد.با این حال، این یک نقطه عطف مهم در جنگ به نفع اتحادیه بود که عمدتاً به دلیل پیامدهای سیاسی آن بود: نتیجه نبرد به لینکلن اعتماد سیاسی داد تا اعلامیه رهایی را صادر کند و همه کسانی را که در قلمرو دشمن به عنوان برده نگه داشته شده بودند آزاد اعلام کند.این امر عملاً دولت‌های بریتانیا و فرانسه را از به رسمیت شناختن کنفدراسیون منصرف کرد، زیرا هیچ کدام از این دو قدرت نمی‌خواستند ظاهری از برده‌داری حمایت کنند.
نبرد پریویل
نبرد پریویل ©Harper's Weekly
1862 Oct 8

نبرد پریویل

Perryville, Kentucky, USA
نبرد پریویل در 8 اکتبر 1862 در تپه های چاپلین در غرب پریویل، کنتاکی، به عنوان اوج حمله هارتلند کنفدراسیون (کمپین کنتاکی) در طول جنگ داخلی آمریکا انجام شد.ارتش می سی سی پی به رهبری ژنرال براکستون براگ در ابتدا یک پیروزی تاکتیکی را در برابر یک سپاه واحد از ارتش اتحادیه اوهایو سرلشکر دان کارلوس بوئل به دست آورد.این نبرد به عنوان یک پیروزی استراتژیک اتحادیه در نظر گرفته می شود که گاهی اوقات نبرد برای کنتاکی نامیده می شود، زیرا براگ به زودی پس از آن به تنسی عقب نشینی کرد.اتحادیه کنترل ایالت مرزی مهم کنتاکی را تا پایان جنگ حفظ کرد.در 7 اکتبر، ارتش بوئل، در تعقیب براگ، در چهارراه کوچک شهر پریویل در سه ستون گرد هم آمدند.نیروهای اتحادیه ابتدا با سواره نظام کنفدراسیون در اسپرینگفیلد پایک قبل از اینکه جنگ عمومی تر شود، در تپه پیترز، زمانی که پیاده نظام کنفدراسیون وارد شد، درگیری کردند.هر دو طرف برای دسترسی به آب شیرین ناامید بودند.روز بعد، در سپیده دم، جنگ دوباره در اطراف تپه پیترز آغاز شد، زیرا یک لشکر اتحادیه تا پایک پیشروی کرد و درست قبل از خط کنفدراسیون متوقف شد.بعد از ظهر، یک لشکر کنفدراسیون به جناح چپ اتحادیه - سپاه I سرلشکر الکساندر ام. مک کوک - حمله کرد و آن را مجبور به عقب نشینی کرد.هنگامی که لشکرهای کنفدراسیون بیشتری به مبارزه ملحق شدند، خط اتحادیه سرسختانه ایستاد، ضدحمله کرد، اما در نهایت با شکست برخی واحدها عقب نشست.بوئل که چندین مایل از این عملیات عقب بود، از وقوع یک نبرد بزرگ غافل بود و تا اواخر بعد از ظهر هیچ ذخیره ای را به جبهه نفرستاد.نیروهای اتحادیه در جناح چپ، با تقویت دو تیپ، خط خود را تثبیت کردند و حمله کنفدراسیون متوقف شد.بعداً، سه هنگ کنفدراسیون به لشکر اتحادیه در اسپرینگفیلد پایک حمله کردند، اما عقب رانده شدند و به پریویل بازگشتند.نیروهای اتحادیه تعقیب کردند و درگیری تا تاریکی در خیابان ها رخ داد.در آن زمان، نیروهای تقویتی اتحادیه جناح چپ کنفدراسیون را تهدید می کردند.براگ که کمبود مردان و تدارکات داشت، در طول شب عقب نشینی کرد و عقب نشینی کنفدراسیون را از طریق کامبرلند گپ به سمت شرق تنسی ادامه داد.
نبرد فردریکزبورگ
نبرد فردریکزبورگ. ©Kurz and Allison
1862 Dec 11 - Dec 15

نبرد فردریکزبورگ

Fredericksburg, VA, USA
در نوامبر 1862، آبراهام لینکلن، رئیس جمهور ایالات متحده، قبل از از دست دادن اعتماد مردم شمال به دولت او، نیاز داشت تا موفقیت تلاش جنگ اتحادیه را نشان دهد.ارتش های کنفدراسیون اوایل پاییز در حال حرکت بودند و به کنتاکی و مریلند حمله کردند.اگرچه هر یک به عقب برگردانده شده بودند، آن ارتش ها دست نخورده باقی ماندند و قادر به اقدام بیشتر بودند.لینکلن از سرلشکر اولیس اس. گرانت خواست تا در مقابل پایگاه کنفدراسیون ویکسبورگ، می سی سی پی پیشروی کند.او سرلشکر دون کارلوس بوئل را با سرلشکر ویلیام اس. روزکرانس جایگزین کرد و امیدوار بود که موضع تهاجمی‌تری در برابر کنفدراسیون‌ها در تنسی داشته باشد و در 5 نوامبر دید که جایگزینی بوئل باعث تحریک سرلشکر جورج نشده بود. B. McClellan در اقدامی، او دستور داد تا سرلشکر Ambrose Burnside را به عنوان فرمانده ارتش Potomac در ویرجینیا جایگزین McClellan کند.با این حال، برنزاید خود را فاقد صلاحیت برای فرماندهی در سطح ارتش می‌دانست و زمانی که این موقعیت به او پیشنهاد شد مخالفت کرد.او تنها زمانی پذیرفت که برایش روشن شد که مک‌کلن در هر صورت جایگزین خواهد شد و یک گزینه جایگزین برای فرماندهی، سرلشکر جوزف هوکر بود که برنزاید از او متنفر بود و به او اعتماد نداشت.Burnside در 7 نوامبر فرماندهی را بر عهده گرفت.برنامه Burnside این بود که در اواسط نوامبر از رودخانه Rappahannock در Fredericksburg عبور کند و قبل از اینکه ارتش لی بتواند او را متوقف کند به سمت پایتخت کنفدراسیون Richmond مسابقه دهد.تأخیرهای بوروکراتیک باعث شد که برنساید نتواند به موقع پل های پانتونی لازم را دریافت کند و لی ارتش خود را برای مسدود کردن گذرگاه ها حرکت داد.هنگامی که ارتش اتحادیه سرانجام توانست پل های خود را بسازد و از زیر آتش عبور کند، نبرد مستقیم در داخل شهر در 11 تا 12 دسامبر رخ داد.نیروهای اتحادیه آماده حمله به مواضع دفاعی کنفدراسیون در جنوب شهر و بر روی یک خط الراس قوی در غرب شهر معروف به ارتفاعات ماری شدند.در 13 دسامبر، لشکر بزرگ چپ سرلشکر ویلیام بی فرانکلین توانست اولین خط دفاعی ژنرال استون وال جکسون را به سمت جنوب سوراخ کند، اما در نهایت دفع شد.برنزاید به بخش‌های بزرگ راست و مرکزی ژنرال‌های ادوین وی سامنر و جوزف هوکر دستور داد تا حملات پیشانی متعددی را علیه موقعیت ژنرال جیمز لانگ‌ستریت در ارتفاعات ماری انجام دهند - همه با تلفات سنگین دفع شدند.در 15 دسامبر، برنزاید ارتش خود را عقب کشید و به یک کمپین شکست خورده دیگر اتحادیه در تئاتر شرقی پایان داد.جنوب به خاطر پیروزی بزرگ خود در شادی فوران کرد.ریچموند اگزمینر آن را به عنوان "شکست خیره کننده از مهاجم، یک پیروزی باشکوه برای مدافع خاک مقدس" توصیف کرد.واکنش ها در شمال برعکس بود و ارتش و رئیس جمهور لینکلن مورد حملات شدید سیاستمداران و مطبوعات قرار گرفتند.سناتور زکریا چندلر، یک جمهوری‌خواه رادیکال، نوشت: «رئیس‌جمهور مردی ضعیف است، برای این موقعیت بسیار ضعیف است، و آن ژنرال‌های احمق یا خائن در نبردها و تأخیرهای غیرقطعی وقت و خون گرانبهای بیشتری را تلف می‌کنند».
نبرد رودخانه استونز
نبرد رودخانه سنگ. ©Kurz & Allison
1862 Dec 31 - 1863 Jan 2

نبرد رودخانه استونز

Murfreesboro, Tennessee, USA
نبرد رودخانه استونز نبردی بود که از 31 دسامبر 1862 تا 2 ژانویه 1863 در تنسی میانه به عنوان نقطه اوج کمپین رودخانه استونز در تئاتر غربی جنگ داخلی آمریکا انجام شد.نبرد پس از عقب نشینی ارتش کنفدراسیون در 3 ژانویه، عمدتاً به دلیل یک سری محاسبات اشتباه تاکتیکی توسط ژنرال براکستون براگ، با پیروزی اتحادیه به پایان رسید، اما این پیروزی برای ارتش اتحادیه گران تمام شد.[48] ​​با این وجود، این یک پیروزی مهم برای اتحادیه بود، زیرا پس از شکست اخیر اتحادیه در فردریکزبورگ [،] تقویت روحیه بسیار مورد نیاز را فراهم کرد و همچنین پایه و اساس رئیس جمهور آبراهام لینکلن برای صدور اعلامیه رهایی [48 را] تقویت کرد. در نهایت قدرت های اروپایی را از مداخله به نمایندگی از کنفدراسیون منصرف کرد.ارتش کامبرلند متعلق به سرلشکر اتحادیه ویلیام اس. روزکرانس در 26 دسامبر 1862 از نشویل، تنسی، برای به چالش کشیدن ارتش براگ تنسی در مورفریسبورو، به راه افتاد.در 31 دسامبر، هر فرمانده ارتش قصد داشت به جناح راست حریف خود حمله کند، اما براگ فاصله کمتری برای رفتن داشت و بنابراین اولین ضربه را زد.یک حمله گسترده توسط سپاه سرلشکر ویلیام جی. هاردی و به دنبال آن لئونیداس پولک، جناحی که توسط سرلشکر الکساندر ام. مک کوک فرماندهی می شد را مورد تهاجم قرار داد.دفاع محکم توسط لشکر بریگ.ژنرال فیلیپ شریدان در مرکز سمت راست خط از سقوط کامل جلوگیری کرد و اتحادیه موقعیت دفاعی محکمی را در اختیار گرفت تا از نشویل ترانپایک پشتیبانی کند.حملات مکرر کنفدراسیون از این خط متمرکز دفع شد، به ویژه در سدر "جنگل گرد" برجسته علیه تیپ سرهنگ ویلیام بی هازن.براگ تلاش کرد تا حمله را با لشگر سرلشکر جان سی. برکینریج ادامه دهد، اما نیروها در رسیدن کند بودند و حملات چندگانه آنها شکست خورد.جنگ در 2 ژانویه 1863 از سر گرفته شد، زمانی که براگ به برکینریج دستور داد تا به موقعیت دفاع سبک اتحادیه در تپه ای در شرق رودخانه استونز حمله کند.در تعقیب نیروهای اتحادیه در حال عقب نشینی، آنها به دام مرگباری هدایت شدند.کنفدراسیون ها در مواجهه با توپخانه بسیار زیاد، با تلفات سنگین عقب رانده شدند.احتمالاً فریب اطلاعات نادرست مک‌کوک و آتش‌سوزی‌هایی که در آن هیچ نیرویی مستقر نشده بود، توسط روزکران‌ها راه‌اندازی شده بود، و بنابراین با این باور که روزکران‌ها نیروهای کمکی دریافت می‌کردند، براگ تصمیم گرفت ارتش خود را در 3 ژانویه به تولاما، تنسی بازگرداند.این باعث شد که براگ اعتماد ارتش تنسی را از دست بدهد.
اعلامیه رهایی
سواری برای آزادی - بردگان فراری (recto)، حدود.1862. ©Eastman Johnson
1863 Jan 1

اعلامیه رهایی

United States
اعلامیه رهایی، رسماً اعلامیه 9549، یک اعلامیه و فرمان اجرایی ریاست جمهوری بود که توسط آبراهام لینکلن، رئیس جمهور ایالات متحده در 1 ژانویه 1863، در طول جنگ داخلی صادر شد.این اعلامیه وضعیت حقوقی بیش از 3.5 میلیون آمریکایی آفریقایی تبار برده شده را در ایالت های جدایی طلب کنفدراسیون از برده به آزاد تغییر داد.به محض اینکه بردگان از کنترل بردگان خود فرار کردند، چه با فرار به خطوط اتحادیه یا از طریق پیشروی نیروهای فدرال، برای همیشه آزاد شدند.بعلاوه، این اعلامیه به بردگان سابق اجازه می داد "به خدمت مسلحانه ایالات متحده پذیرفته شوند."اعلامیه رهایی بخش مهمی از پایان بردگی در ایالات متحده بود.در این اعلامیه آمده بود که قوه مجریه، از جمله ارتش و نیروی دریایی، «آزادی افراد مذکور را به رسمیت شناخته و حفظ خواهد کرد».[50] حتی با وجود اینکه ایالت‌هایی را که در شورش نبودند، و همچنین بخش‌هایی از لوئیزیانا و ویرجینیا را که تحت کنترل اتحادیه بودند، مستثنی کرد، [51] همچنان برای بیش از 3.5 میلیون از 4 میلیون نفر برده شده در کشور اعمال می‌شد.حدود 25000 تا 75000 بلافاصله در مناطقی از کنفدراسیون که ارتش ایالات متحده در آنجا مستقر بود، آزاد شدند.نمی‌توان آن را در مناطقی که هنوز شورش می‌کردند، اجرا کرد، [51] اما با به دست گرفتن کنترل ارتش اتحادیه بر مناطق کنفدراسیون، این اعلامیه چارچوب قانونی را برای آزادی بیش از سه و نیم میلیون انسان برده در آن مناطق فراهم کرد. پایان جنگاعلامیه رهایی، سفید پوستان جنوبی و هواداران آنها را خشمگین کرد، زیرا آنها آن را آغاز یک جنگ نژادی می دانستند.این امر به طرفداران الغا انرژی نیرو داد و اروپایی هایی را که می خواستند برای کمک به کنفدراسیون مداخله کنند، تضعیف کرد.[52] این اعلامیه روحیه آمریکایی های آفریقایی تبار را، چه آزاد و چه برده، تقویت کرد.بسیاری را تشویق کرد که از بردگی فرار کنند و به سمت خطوط اتحادیه بگریزند، جایی که بسیاری به ارتش اتحادیه پیوستند.[53] اعلامیه رهایی به یک سند تاریخی تبدیل شد زیرا «جنگ داخلی را بازتعریف می‌کند و آن را [برای شمال] از مبارزه [صرفاً] برای حفظ اتحادیه به یک [همچنین] متمرکز بر پایان برده‌داری تبدیل می‌کند، و تعیین‌کننده‌ای است. در مورد چگونگی تغییر شکل ملت پس از آن درگیری تاریخی."[54]اعلامیه رهایی هرگز در دادگاه مورد اعتراض قرار نگرفت.برای اطمینان از لغو برده داری در تمام ایالات متحده، لینکلن همچنین اصرار داشت که برنامه های بازسازی برای ایالت های جنوبی آنها را ملزم به وضع قوانینی برای لغو برده داری (که در طول جنگ در تنسی، آرکانزاس و لوئیزیانا رخ داد) می کند.لینکلن ایالت های مرزی را تشویق کرد که لغو را بپذیرند (که در طول جنگ در مریلند، میسوری و ویرجینیای غربی رخ داد) و برای تصویب متمم سیزدهم فشار آورد.سنا در 8 آوریل 1864 با دو سوم آراء لازم سیزدهمین متمم را تصویب کرد.مجلس نمایندگان این کار را در 31 ژانویه 1865 انجام داد.و سه چهارم ایالتها آن را در 6 دسامبر 1865 تصویب کردند. این اصلاحیه برده داری و بندگی غیرارادی را غیرقانونی کرد، "به جز مجازات جرم".[55]از آنجایی که اعلامیه رهایی، ریشه کن کردن برده داری را به یک هدف صریح جنگ اتحادیه تبدیل کرد، حمایت از جنوب را به حمایت از برده داری مرتبط کرد.افکار عمومی در بریتانیا حمایت از برده داری را تحمل نمی کنند.همانطور که هنری آدامز اشاره کرد، "اعلامیه رهایی بیش از همه پیروزی های قبلی و همه دیپلماسی ما برای ما انجام داده است."درایتالیا ، جوزپه گاریبالدی از لینکلن به عنوان "وارث آرزوهای جان براون" یاد کرد.در 6 آگوست 1863، گاریبالدی به لینکلن نوشت: «آیندگان تو را رهایی بخش بزرگ خواهند خواند، عنوانی غبطه‌انگیزتر از هر تاجی که می‌تواند باشد، و بزرگ‌تر از هر گنجی که صرفاً پیش پا افتاده باشد».
قانون ثبت نام
شورشیان و نیروهای فدرال در نتیجه قانون ثبت نام در سال 1863 با هم درگیر می شوند. ©The Illustrated London news
1863 Mar 3

قانون ثبت نام

New York, NY, USA
قانون ثبت نام در سال 1863 (12 Stat. 731، مصوب 3 مارس 1863) همچنین به عنوان پیش نویس قانون جنگ داخلی شناخته می شود، قانونی بود که توسط کنگره ایالات متحده در طول جنگ داخلی آمریکا برای تأمین نیروی انسانی تازه برای ارتش اتحادیه تصویب شد.این قانون اولین قانون ملی اجباری اجباری واقعی بود.قانون ثبت نام هر شهروند مرد و آن دسته از مهاجران (اتحادیه خارجی) را که برای شهروندی ثبت نام کرده بودند، بین 20 تا 45 سال الزامی کرد، مگر اینکه طبق قانون مستثنی شده باشند.این قانون جایگزین قانون شبه نظامیان در سال 1862 شد. این قانون تحت ارتش اتحادیه یک ماشین پیچیده برای ثبت نام و فراخوانی مردان برای خدمت اجباری ایجاد کرد.سهمیه‌هایی در هر ایالت و هر ناحیه کنگره تعیین شد و کمبودهایی در داوطلبان از طریق خدمت اجباری برطرف شد.در برخی شهرها، به‌ویژه شهر نیویورک، اجرای این قانون باعث ناآرامی‌های داخلی شد که جنگ به طول انجامید و منجر به شورش‌های پیش‌نویس شهر نیویورک در 13 تا 16 ژوئیه 1863 شد.
نبرد Chancellorsville
نبرد Chancellorsville. ©Kurz and Allison
1863 Apr 30 - May 6

نبرد Chancellorsville

Spotsylvania County, Virginia,
در ژانویه 1863، ارتش پوتوماک، به دنبال نبرد فردریکزبورگ و مارش تحقیرآمیز گل، از افزایش ترک خدمت و افت روحیه رنج برد.لینکلن برای پنجمین بار با یک ژنرال جدید در 25 ژانویه 1863 - سرگرد.ژنرال جوزف هوکر، مردی با شهرت خصمانه که در دستورات قبلی به خوبی عمل کرده بود.[56]هوکر سازماندهی مجدد ارتش را آغاز کرد که بسیار مورد نیاز بود و سیستم لشکر بزرگ برنساید را که ناکارآمد نشان داده بود از بین برد.او همچنین دیگر افسران ارشد کافی در اختیار نداشت که بتواند به فرماندهی عملیات چند سپاه اعتماد کند.[57] او سواره نظام را در یک سپاه جداگانه به فرماندهی سرتیپ سازمان داد.ژنرال جورج استونمن.اما در حالی که سواره نظام را در یک سازمان واحد متمرکز کرد، گردان های توپخانه خود را به کنترل فرماندهان لشکر پیاده متفرق کرد و نفوذ هماهنگ کننده رئیس توپخانه ارتش، سرتیپ را از بین برد.ژنرال هنری جی هانت.از جمله تغییرات او می‌توان به اصلاح رژیم غذایی روزانه سربازان، تغییرات بهداشتی اردوگاه، بهبود و پاسخگویی سیستم فرماندهی، اضافه کردن و نظارت بر آشپزهای شرکت، اصلاحات متعدد بیمارستانی، بهبود سیستم مرخصی، دستورات برای جلوگیری از افزایش فرار، تمرین‌های بهبودیافته اشاره کرد. و آموزش افسران قوی تر.دو ارتش در زمستان 1862-1863 در فردریکزبورگ با یکدیگر روبرو شدند.کارزار Chancellorsville زمانی آغاز شد که هوکر به طور مخفیانه بخش اعظم ارتش خود را به سمت ساحل چپ رودخانه Rappahannock حرکت داد، سپس در صبح روز 27 آوریل 1863 از آن عبور کرد. سواره نظام اتحادیه به فرماندهی سرلشکر جورج استونمن یک حمله از راه دور را علیه آن آغاز کرد. خطوط عرضه لی تقریباً در همان زمان.با عبور از رودخانه راپیدان از طریق ژرماننا و فوردهای الی، پیاده نظام فدرال در نزدیکی چنسلرسویل در 30 آوریل متمرکز شدند. هوکر همراه با نیروی اتحادیه روبه روی فردریکزبورگ، یک محفظه دوگانه را طراحی کرد و از جلو و عقب به لی حمله کرد.در 1 می، هوکر از Chancellorsville به سمت لی پیشروی کرد، اما ژنرال کنفدراسیون ارتش خود را در مواجهه با افراد برتر تقسیم کرد و نیروی کمی در فردریکزبورگ باقی گذاشت تا سرلشکر جان سدویک را از پیشروی بازدارد، در حالی که او با حدود چهار نفر به پیشروی هوکر حمله کرد. -پنجم ارتششعلیرغم مخالفت زیردستانش، هوکر افراد خود را به خطوط دفاعی اطراف شانسلورسویل کشاند و ابتکار عمل را به لی واگذار کرد.در 2 می، لی ارتش خود را دوباره تقسیم کرد و کل سپاه استون وال جکسون را به یک راهپیمایی کناری فرستاد که سپاه اتحادیه یازدهم را شکست داد.شدیدترین نبرد - و دومین روز خونین جنگ داخلی - در 3 می رخ داد، زیرا لی حملات متعددی را علیه موقعیت اتحادیه در Chancellorsville انجام داد که منجر به تلفات سنگین در هر دو طرف و عقب نشینی ارتش اصلی هوکر شد.در همان روز، Sedgwick در سراسر رودخانه Rappahannock پیشروی کرد، نیروی کوچک کنفدراسیون را در ارتفاعات Marye در دومین نبرد فردریکزبورگ شکست داد و سپس به سمت غرب حرکت کرد.کنفدراسیون ها در نبرد کلیسای سلم با یک اقدام تاخیری موفقیت آمیز مبارزه کردند.در روز چهارم، لی به هوکر پشت کرد و به سدویک حمله کرد و او را به طرف فورد بنکس برگرداند و آنها را از سه طرف احاطه کرد.سدویک در اوایل 5 می از روی فورد عقب نشینی کرد. لی برای مقابله با هوکر که بقیه ارتش خود را در شب 5-6 می از سراسر فورد ایالات متحده عقب نشینی کرد، برگشت.Chancellorsville به عنوان "نبرد کامل" لی شناخته می شود [58] زیرا تصمیم مخاطره آمیز او برای تقسیم ارتش خود در حضور یک نیروی دشمن بسیار بزرگتر منجر به پیروزی قابل توجهی از کنفدراسیون شد.این پیروزی که محصول جسارت لی و تصمیم گیری ترسو هوکر بود، با تلفات سنگین از جمله سپهبد توماس جی "استون وال" جکسون تضعیف شد.جکسون مورد اصابت گلوله دوستانه قرار گرفت و باید دست چپش قطع شود.او هشت روز بعد بر اثر ذات الریه درگذشت، فقدانی که لی آن را به از دست دادن بازوی راست خود تشبیه کرد.
نبرد قهرمان هیل
نبرد قهرمان هیل. ©Anonymous
1863 May 16

نبرد قهرمان هیل

Hinds County, Mississippi, USA
نبرد چمپیون هیل که در 16 می 1863 رخ داد، درگیری مهمی در طول کمپین ویکزبورگ در جنگ داخلی آمریکا بود.سرلشکر Ulysses S. Grant از ارتش اتحادیه، ارتش تنسی را علیه نیروهای کنفدراسیون تحت فرماندهی ژنرال جان سی پمبرتون رهبری کرد.این نبرد که در بیست مایلی شرق ویکزبورگ، می سی سی پی واقع شده بود، به پیروزی قابل توجه اتحادیه ختم شد که متعاقباً زمینه محاصره ویکسبورگ و تسلیم نهایی شهر را فراهم کرد.از این نبرد با نام Baker's Creek نیز یاد می شود.در مقدمه درگیری، پس از اشغال جکسون، می سی سی پی توسط اتحادیه، نیروهای کنفدراسیون به رهبری ژنرال جوزف ای جانستون، عقب نشینی خود را آغاز کردند.با وجود این، جانستون به پمبرتون دستور داد تا به نیروهای اتحادیه در کلینتون حمله کند.مخالفت پمبرتون با این طرح باعث شد که به جای آن قطارهای تامین کننده اتحادیه را هدف قرار دهد.همانطور که نیروهای کنفدراسیون بر اساس دستورات متضاد مانور می دادند، در نهایت خود را در موقعیتی قرار دادند که عقبشان رو به تاج قهرمان تپه بود.هنگامی که نبرد در 16 می آغاز شد، نیروهای پمبرتون یک خط دفاعی مشرف به جکسون کریک ایجاد کردند.با این حال، جناح چپ آنها آشکار شد که نیروهای اتحادیه به دنبال بهره برداری از آن بودند.در اواسط روز، نیروهای اتحادیه به خط دفاعی اصلی کنفدراسیون رسیده بودند.با گذشت روز، دفاع کنفدراسیون ها به ویژه پس از ضدحمله گرانت از بین رفت و آنها را مجبور به عقب نشینی به سمت رودخانه بزرگ سیاه کرد و زمینه را برای نبرد پل رودخانه بزرگ سیاه فراهم کرد.قهرمان هیل ضربه ای ویرانگر برای کنفدراسیون ها بود که منجر به پیروزی آشکار اتحادیه شد.گرانت عواقب وحشتناک پس از نبرد را در خاطرات خود بازگو کرد و صحنه های دلخراش تلفات را برجسته کرد.در حالی که نیروهای اتحادیه متحمل تقریباً 2500 تلفات شدند، تلفات کنفدراسیون به حدود 3800 رسید.گرانت به‌ویژه از رهبر اتحادیه، مک‌کلرناند انتقاد می‌کرد و به دلیل عدم تهاجم که مانع از نابودی کامل نیروهای پمبرتون شد، اشاره کرد.کنفدراسیون ها نه تنها با تلفات قابل توجهی روبرو شدند، بلکه بیشتر لشکر لورینگ را نیز از دست دادند، که تصمیم گرفت با جوزف ای. جانستون در جکسون دوباره گروه شود.
محاصره ویکسبورگ
محاصره ویکسبورگ ©US Army Center of Military History
1863 May 18 - Jul 4

محاصره ویکسبورگ

Warren County, Mississippi, US
محاصره ویکزبورگ (18 مه - 4 ژوئیه 1863) آخرین اقدام نظامی بزرگ در کمپین ویکسبورگ در جنگ داخلی آمریکا بود.در یک سری از مانورها، سرلشکر اتحادیه یولیس اس. گرانت و ارتش تنسی او از رودخانه می سی سی پی گذشتند و ارتش کنفدراسیون می سی سی پی را به رهبری ژنرال جان سی پمبرتون به خطوط دفاعی اطراف راندند. شهر قلعه ویکسبورگ، می سی سی پی.ویکسبورگ آخرین دژ مهم کنفدراسیون در رودخانه می سی سی پی بود.بنابراین، تصرف آن بخش دوم استراتژی شمالی، طرح آناکوندا را تکمیل کرد.هنگامی که دو حمله بزرگ علیه استحکامات کنفدراسیون، در 19 و 22 می، با تلفات سنگین دفع شد، گرانت تصمیم گرفت شهر را از 25 مه محاصره کند. در 4 ژوئیه. پایان موفقیت آمیز مبارزات ویکسبورگ به طور قابل توجهی توانایی کنفدراسیون را برای حفظ تلاش های جنگی خود کاهش داد.این اقدام، همراه با تسلیم پورت هادسون در پایین رودخانه به سرلشکر ناتانیل پی بنکس در 9 ژوئیه، فرماندهی رودخانه می سی سی پی را به نیروهای اتحادیه سپرد که آن را تا پایان درگیری حفظ خواهند کرد.تسلیم کنفدراسیون در 4 ژوئیه 1863، گاهی اوقات با شکست ژنرال رابرت ای. لی در گتیسبورگ توسط سرلشکر جورج مید در روز قبل، که نقطه عطف جنگ بود، همراه شده است.بخش ترانس می سی سی پی (شامل ایالت های آرکانزاس، تگزاس و بخشی از لوئیزیانا) را از بقیه ایالت های کنفدراسیون جدا کرد و عملاً کنفدراسیون را برای بقیه جنگ به دو قسمت تقسیم کرد.لینکلن ویکسبورگ را "کلید جنگ" نامید.[59]
محاصره پورت هادسون
حمله ناوگان اتحاد گرا به پورت هادسون © National Museum of the U.S. Navy
1863 May 22 - Jul 9

محاصره پورت هادسون

East Baton Rouge Parish, LA, U
محاصره پورت هادسون (22 مه - 9 ژوئیه 1863) آخرین درگیری در کمپین اتحادیه برای بازپس گیری رودخانه می سی سی پی در جنگ داخلی آمریکا بود.در حالی که ژنرال اتحادیه اولیسس گرانت رودخانه ویکزبورگ را محاصره می کرد، به ژنرال ناتانیل بنکس دستور داده شد که پایگاه پایین کنفدراسیون می سی سی پی پورت هادسون، لوئیزیانا را تصرف کند تا به کمک گرانت برود.هنگامی که حمله او با شکست مواجه شد، بنکس در محاصره 48 روزه قرار گرفت که طولانی ترین در تاریخ ارتش ایالات متحده تا آن زمان بود.حمله دوم نیز شکست خورد، و تنها پس از سقوط ویکزبورگ بود که فرمانده کنفدراسیون، ژنرال فرانکلین گاردنر، بندر را تسلیم کرد.اتحادیه کنترل رودخانه و کشتیرانی را از خلیج مکزیک از طریق جنوب عمیق و به سمت بالادست رودخانه به دست آورد.
نبرد ایستگاه براندی
نبرد ایستگاه براندی ©Anonymous
1863 Jun 9

نبرد ایستگاه براندی

Culpeper County, Virginia, USA
نبرد براندی استیشن که نبرد فلیت‌وود هیل نیز نامیده می‌شود، بزرگترین درگیری عمدتاً سواره نظام در جنگ داخلی آمریکا و همچنین بزرگترین درگیری در خاک آمریکا بود.در 9 ژوئن 1863، در اطراف ایستگاه براندی، ویرجینیا، در آغاز مبارزات انتخاباتی گتیزبورگ توسط سواره نظام اتحادیه تحت فرماندهی سرلشکر آلفرد پلیسونتون در برابر سواره نظام کنفدراسیون سرلشکر JEB Stuart جنگید.فرمانده اتحادیه پلسونتون حمله غافلگیرانه سپیده دم را به سواره نظام استوارت در ایستگاه براندی آغاز کرد.پس از یک مبارزه تمام روز که در آن ثروت به طور مکرر تغییر کرد، فدرال ها بدون کشف پیاده نظام ژنرال رابرت ای لی که در نزدیکی کالپپر اردو زده بودند، بازنشسته شدند.این نبرد پایان تسلط سواره نظام کنفدراسیون در شرق بود.از این نقطه در جنگ، سواره نظام فدرال قدرت و اعتماد به نفس پیدا کرد.
دومین نبرد وینچستر
دومین نبرد وینچستر ©Keith Rocco
1863 Jun 13 - Jun 15

دومین نبرد وینچستر

Frederick County, VA, USA
در پیشبرد نبرد گتیسبورگ در ژوئن 1863، نبرد دوم وینچستر نقشی اساسی در تعیین حرکات و استراتژی نیروها ایفا کرد.ژنرال کنفدراسیون رابرت ای لی به سپاه دوم به رهبری سپهبد ریچارد اس. ایول دستور داد تا دره شناندوا را از نیروهای اتحادیه پاکسازی کنند.نیروهای ایول مجموعه ای از مانورهای هماهنگ شده را اجرا کردند و در نهایت پادگان اتحادیه تحت فرماندهی سرلشکر رابرت اچ. میلروی را در وینچستر ویرجینیا محاصره کردند و قاطعانه شکست دادند.نیروهای اتحادیه غافلگیر شدند و با این باور که مواضع خود قوی تر از آنچه بودند، در نهایت با تلفات قابل توجهی شکست خوردند.نتیجه نبرد پیامدهای گسترده ای داشت.پیروزی در دوم وینچستر، دره Shenandoah را از مقاومت قابل توجه اتحادیه پاک کرد و راه را برای تهاجم دوم لی به شمال هموار کرد.دستگیری وینچستر توسط ایول حجم عظیمی از تدارکات اتحادیه را به همراه داشت که به تأمین ارتش کنفدراسیون کمک کرد.این شکست موجی از شوک را در شمال ایجاد کرد که منجر به درخواست برای نیروهای شبه نظامی بیشتر شد و ترس از تهاجم عمیق کنفدراسیون به قلمرو اتحادیه را تقویت کرد.جدای از پیامدهای تاکتیکی و استراتژیک، رهبری ژنرال های کنفدراسیون، به ویژه Jubal Early، قابل توجه بود.توانایی آنها در هماهنگی و اجرای مانورهای پیچیده، مهارت آنها را به نمایش گذاشت و شهرت آنها را به عنوان رهبران نظامی قدرتمند مستحکم کرد.این پیروزی روحیه کنفدراسیون ها را تقویت کرد و زمینه را برای نبرد بعدی گتیسبورگ، یکی از مهم ترین رویارویی های جنگ داخلی آمریکا فراهم کرد.
کمپین تواللهما
کمپین تواللهما ©Dan Nance
1863 Jun 24 - Jul 4

کمپین تواللهما

Tennessee, USA
کمپین تولاما (یا کمپین تنسی میانه) یک عملیات نظامی بود که از 24 ژوئن تا 3 ژوئیه 1863 توسط ارتش اتحادیه کامبرلند به رهبری سرلشکر ویلیام روزکرانس انجام شد و به عنوان یکی از درخشان‌ترین مانورها در نظر گرفته می‌شود. جنگ داخلی آمریکا.اثر آن بیرون راندن کنفدراسیون ها از تنسی میانه و تهدید شهر استراتژیک چاتانوگا بود.ارتش کنفدراسیون تنسی به فرماندهی ژنرال براکستون براگ یک موقعیت دفاعی قوی در کوهستان اشغال کرد.اما با استفاده از تفنگ هفت تیر جدید اسپنسر، از طریق یک سری شوخی‌های خوب تمرین‌شده، روزکران پاس‌های کلیدی را به‌دست آورد.کنفدراسیون ها به دلیل اختلاف بین ژنرال ها و همچنین کمبود تدارکات دچار معلولیت شدند و به زودی مجبور شدند مقر خود را در تواللهما رها کنند.مبارزات انتخاباتی در همان هفته با دو پیروزی تاریخی اتحادیه در گتیسبورگ و ویکزبورگ به پایان رسید و روزکرانس شکایت کرد که دستاورد او تحت الشعاع قرار گرفته است.با این حال، تلفات کنفدراسیون اندک بود، و ارتش براگ به زودی نیروهای تقویتی دریافت کرد که دو ماه بعد توانست روزکران ها را در نبرد چیکاماوگا شکست دهد.
نبرد گتیسبورگ
نبرد گتیسبورگ ©Don Troiani
1863 Jul 1 - Jul 3

نبرد گتیسبورگ

Gettysburg, Pennsylvania, USA
پس از موفقیتش در Chancellorsville در ویرجینیا در می 1863، لی ارتش خود را از طریق دره Shenandoah رهبری کرد تا دومین تهاجم خود به شمال - کمپین گتیزبورگ را آغاز کند.لی با روحیه بالای ارتش خود قصد داشت تمرکز کارزار تابستانی را از ویرجینیای شمالی ویران شده از جنگ تغییر دهد و امیدوار بود با نفوذ به هریسبورگ، پنسیلوانیا یا حتی فیلادلفیا، سیاستمداران شمالی را تحت تأثیر قرار دهد تا از تعقیب قضایی خود در جنگ دست بکشند.سرلشکر جوزف هوکر با تشویق پرزیدنت آبراهام لینکلن، ارتش خود را در تعقیب حرکت داد، اما تنها سه روز قبل از نبرد از فرماندهی خلاص شد و مید جایگزین او شد.عناصر دو ارتش ابتدا در 1 ژوئیه 1863 در گتیسبورگ با هم برخورد کردند، زیرا لی فوراً نیروهای خود را در آنجا متمرکز کرد و هدف او درگیر شدن با ارتش اتحادیه و نابود کردن آن بود.پشته های کم ارتفاع در شمال غربی شهر در ابتدا توسط یک لشکر سواره نظام اتحادیه تحت فرماندهی سرتیپ جان بافورد دفاع می شد و به زودی با دو سپاه پیاده نظام اتحادیه تقویت شد.با این حال، دو سپاه بزرگ کنفدراسیون از شمال غربی و شمال به آنها حمله کردند، خطوط اتحادیه عجولانه توسعه یافته را فرو ریختند، و مدافعان را در خیابان های شهر به سمت تپه ها در جنوب عقب نشینی کردند.در روز دوم نبرد، بیشتر هر دو ارتش جمع شده بودند.خط یونیون در یک آرایش دفاعی شبیه یک ماهیگیر گذاشته شد.در اواخر بعد از ظهر 2 ژوئیه، لی یک حمله سنگین به جناح چپ اتحادیه آغاز کرد و درگیری شدید در Little Round Top، Wheatfield، Devil's Den، و Peach Orchard درگرفت.در سمت راست اتحادیه، تظاهرات کنفدراسیون به حملات تمام عیار به تپه کالپ و تپه گورستان تبدیل شد.در سراسر میدان نبرد، علیرغم تلفات قابل توجه، مدافعان اتحادیه خطوط خود را حفظ کردند.در روز سوم نبرد، نبرد در تپه کالپ از سر گرفته شد و نبردهای سواره نظام در شرق و جنوب ادامه یافت، اما رویداد اصلی یک حمله دراماتیک پیاده نظام توسط 12500 کنفدراسیون به مرکز خط اتحادیه در قبرستان ریج بود که به عنوان Pickett's Charge شناخته می شد. .این اتهام با شلیک تفنگ و توپخانه اتحادیه دفع شد و خسارت زیادی به ارتش کنفدراسیون وارد شد.لی ارتش خود را در یک عقب نشینی عذاب آور به ویرجینیا هدایت کرد.بین 46000 تا 51000 سرباز از هر دو ارتش در این نبرد سه روزه که پرهزینه ترین در تاریخ ایالات متحده بود، تلفات دادند.در 19 نوامبر، رئیس جمهور لینکلن از مراسم وقف قبرستان ملی گتیزبورگ برای ادای احترام به سربازان کشته شده اتحادیه و تعریف مجدد هدف جنگ در سخنرانی تاریخی گتیسبورگ خود استفاده کرد.
1863
نقاط عطفornament
ویکسبورگ تسلیم می شود
ویکسبورگ تسلیم می شود. ©Mort Künstler
1863 Jul 4

ویکسبورگ تسلیم می شود

Warren County, Mississippi, US
ژنرال جان سی پمبرتون ارتش خود را در ویکزبورگ در 4 ژوئیه رسما تسلیم کرد. اگرچه لشکرکشی ویکسبورگ با برخی اقدامات جزئی ادامه یافت، شهر قلعه سقوط کرده بود و با تسلیم پورت هادسون در 9 ژوئیه، رودخانه می سی سی پی محکم بود. در دست اتحادیه و کنفدراسیون به دو قسمت تقسیم شد.پرزیدنت لینکلن اعلام کرد که «پدر آب‌ها دوباره بی‌آزار به دریا می‌رود».موقعیت استراتژیک Vicksburg در رودخانه می سی سی پی آن را به یک دارایی ارزشمند برای کنفدراسیون تبدیل کرد.هولدینگ ویکسبورگ به کنفدراسیون اجازه داد تا می سی سی پی را کنترل کند، در نتیجه امکان حرکت نیروها و تدارکات را فراهم کرد و عملاً اتحادیه را به دو قسمت تقسیم کرد.در مقابل، اتحادیه به دنبال به دست آوردن کنترل رودخانه برای قطع ارتباط ایالت های غربی کنفدراسیون و تشدید بیشتر طرح آناکوندا بود، یک محاصره استراتژیک که برای خفه کردن اقتصاد کنفدراسیون و تحرکات نیروها طراحی شده بود.تسخیر ویکسبورگ، همراه با پیروزی اتحادیه در گتیسبورگ در همان زمان، نقطه عطف مهمی در جنگ داخلی بود.با در دست گرفتن ویکسبورگ، کنفدراسیون تقسیم شد و رودخانه می سی سی پی تا پایان جنگ تحت کنترل اتحادیه بود.این پیروزی شهرت گرانت را تقویت کرد و منجر به فرماندهی نهایی وی بر تمام ارتش های اتحادیه شد و نشان دهنده تغییر حرکت به سمت اتحادیه بود و زمینه را برای مبارزات بیشتر در اعماق قلمرو کنفدراسیون فراهم کرد.
نبرد Chickamauga
نبرد Chickamauga ©Anonymous
1863 Sep 19 - Sep 20

نبرد Chickamauga

Walker County, Georgia, USA
پس از کمپین موفقیت‌آمیز تولاما، روزکرانس حمله را تجدید کرد و قصد داشت کنفدراسیون‌ها را از چاتانوگا خارج کند.در اوایل سپتامبر، روزکرانس نیروهای خود را که در تنسی و جورجیا پراکنده بودند، تثبیت کرد و ارتش براگ را از چاتانوگا خارج کرد و به سمت جنوب حرکت کرد.نیروهای اتحادیه آن را تعقیب کردند و با آن در جاده های کراس دیویس مسواک زدند.براگ مصمم بود که چاتانوگا را دوباره اشغال کند و تصمیم گرفت با بخشی از ارتش روزکران ملاقات کند، آن را شکست دهد و سپس به شهر برگردد.در 17 سپتامبر او به سمت شمال رفت و قصد داشت به سپاه XXI منزوی حمله کند.هنگامی که براگ در 18 سپتامبر به سمت شمال حرکت می کرد، سواره نظام و پیاده نظام او با سواره نظام اتحادیه و پیاده نظام سواره، که به تفنگ های تکراری اسپنسر مسلح بودند، جنگیدند.دو ارتش در پل اسکندر و پل رید جنگیدند، در حالی که کنفدراسیون ها سعی داشتند از نهر غربی چیکاماوگا عبور کنند.جنگ در صبح 19 سپتامبر به طور جدی آغاز شد. مردان براگ به شدت حمله کردند اما نتوانستند خط اتحادیه را بشکنند.روز بعد، براگ حمله خود را از سر گرفت.در اواخر صبح، روزکرانس اطلاعات غلطی دریافت کرد که او یک شکاف در خط خود دارد.در حرکت واحدها برای تقویت شکاف فرضی، روزکران ها به طور تصادفی یک شکاف واقعی را مستقیماً در مسیر حمله هشت تیپ در یک جبهه باریک توسط ژنرال جیمز لانگستریت کنفدراسیون ایجاد کردند که سپاه او از ارتش ویرجینیای شمالی جدا شده بود. .در نتیجه، حمله لانگ استریت یک سوم ارتش اتحادیه، از جمله خود روزکرانس را از میدان خارج کرد.واحدهای اتحادیه به طور خود به خود برای ایجاد یک خط دفاعی در ریج نعل اسبی ("تپه اسنودگرس") گرد هم آمدند و جناح راست جدیدی را برای خط سرلشکر جرج اچ. توماس تشکیل دادند که فرماندهی کلی نیروهای باقی مانده را بر عهده گرفت.اگر چه کنفدراسیون ها حملات پرهزینه و مصمم را آغاز کردند، توماس و افرادش تا غروب آفتاب نگه داشتند.نیروهای اتحادیه سپس به چاتانوگا بازنشسته شدند در حالی که کنفدراسیون ها ارتفاعات اطراف را اشغال کردند و شهر را محاصره کردند.نبرد Chickamauga، در 19-20 سپتامبر 1863، بین نیروهای اتحادیه و کنفدراسیون در جنگ داخلی آمریکا، پایان حمله اتحادیه، کمپین Chickamauga، در جنوب شرقی تنسی و شمال غربی جورجیا را نشان داد.این اولین نبرد بزرگ جنگ در گرجستان بود که مهم‌ترین شکست اتحادیه در تئاتر غربی بود و بعد از نبرد گتیسبورگ دومین تلفات را به همراه داشت.
کمپین چاتانوگا
مشاهده چاتانوگا از ساحل شمالی رودخانه تنسی، 1863. ©Anonymous
1863 Sep 21 - Nov 25

کمپین چاتانوگا

Chattanooga, Tennessee, USA
کمپین چاتانوگا مجموعه ای از مانورها و نبردها در اکتبر و نوامبر 1863 در طول جنگ داخلی آمریکا بود.پس از شکست ارتش اتحادیه کامبرلند سرلشکر ویلیام اس. روزکرانس در نبرد چیکاماگا در سپتامبر، ارتش کنفدراسیون تنسی به فرماندهی ژنرال براکستون براگ، روزکران و افرادش را با اشغال مناطق مرتفع کلیدی در اطراف چاتانوگا، تنسی، محاصره کرد.سرلشکر اولیس اس. گرانت فرماندهی نیروهای اتحادیه در غرب را به عهده داشت که اکنون تحت لشکر می سی سی پی تثبیت شده اند.نیروهای تقویتی قابل توجهی نیز با او در چاتانوگا از می سی سی پی و تئاتر شرقی وارد شدند.در 18 اکتبر، گرانت روزکران را از فرماندهی ارتش کامبرلند برکنار کرد و سرلشکر جورج هنری توماس را جایگزین او کرد.در طول افتتاح یک خط تدارکات ("خط ترقه") برای غذا دادن به مردان و حیوانات گرسنه در چاتانوگا، نیرویی تحت فرماندهی سرلشکر جوزف هوکر با ضدحمله کنفدراسیون در نبرد واهاچی در 28 تا 29 اکتبر 1863 مبارزه کرد. در 23 نوامبر، ارتش کامبرلند از استحکامات اطراف چاتانوگا پیشروی کرد تا ارتفاع استراتژیک در اورچارد ناب را تصرف کند در حالی که عناصر ارتش اتحادیه تنسی به فرماندهی سرلشکر ویلیام تکومسه شرمن برای انجام یک حمله غافلگیرانه علیه براگ مانور دادند. جناح راست در میشنری ریج.در 24 نوامبر، مردان شرمن صبح از رودخانه تنسی عبور کردند و بعد از ظهر برای اشغال ارتفاعات در انتهای شمالی Missionary Ridge پیشروی کردند.در همان روز، یک نیروی مختلط تقریباً سه لشکر تحت فرماندهی سرلشکر جوزف هوکر، کنفدراسیون ها را در نبرد کوه اوت شکست داد.روز بعد آنها حرکتی را به سمت جناح چپ براگ در راسویل آغاز کردند.در 25 نوامبر، حمله شرمن به جناح راست براگ پیشرفت چندانی نداشت.گرانت به امید اینکه توجه براگ را منحرف کند، به ارتش توماس دستور داد تا در مرکز پیشروی کنند و مواضع کنفدراسیون را در پایگاه Missionary Ridge بگیرند.ناپایداری این سنگرهای تازه تصرف شده باعث شد که مردان توماس به بالای میشنری ریج برسند و با کمک نیروهای هوکر که از راسویل به سمت شمال پیشروی می کردند، ارتش تنسی را شکست دادند.کنفدراسیون ها به دالتون، جورجیا عقب نشینی کردند و با موفقیت با تعقیب اتحادیه در نبرد رینگ گلد گپ مبارزه کردند.شکست براگ آخرین کنترل مهم کنفدراسیون تنسی را از بین برد و در را برای تهاجم به جنوب عمیق باز کرد که منجر به لشکرکشی شرمن در آتلانتا در سال 1864 شد.
نبرد کوه مواظب
نبرد کوه مواظب ©James Walker
1863 Nov 24

نبرد کوه مواظب

Chattanooga, Tennessee, USA
نبرد کوه موک‌آوت که به آن «نبرد بر فراز ابرها» نیز گفته می‌شود، درگیری مهمی در طول کمپین چاتانوگا در جنگ داخلی آمریکا بود.در 24 نوامبر 1863، نیروهای اتحادیه به رهبری سرلشکر جوزف هوکر به مدافعان کنفدراسیون در کوه موک اوت در نزدیکی چاتانوگا، تنسی حمله کردند.کوه پوشیده از مه، پس‌زمینه‌ای دراماتیک برای درگیری ایجاد کرد و نیروهای اتحادیه از دامنه‌های کوه بالا رفتند و کنفدراسیون‌ها را به رهبری سرلشکر کارتر ال استیونسون شکست دادند.این پیروزی راه را برای پیروزی بعدی اتحادیه در نبرد میشنری ریج هموار کرد.اهمیت استراتژیک کوه اوت در نظارت آن بر چاتانوگا و نواحی اطراف آن نهفته است که برای مسیرهای تامین و حمل و نقل حیاتی است.پس از شکست آنها در نبرد چیکاماوگا، نیروهای اتحادیه در چاتانوگا تحت محاصره قرار گرفتند.برای شکستن این بند، سرلشکر اولیس اس. گرانت یک کمپین چندجانبه را سازماندهی کرد.در روز نبرد، ترکیب مه غلیظ و زمین ناهموار کوهستانی شرایط جنگی چالش برانگیزی را ایجاد کرد.با وجود این موانع، نیروهای اتحادیه موفق شدند کنفدراسیون ها را از کوه بیرون برانند.نبرد کوه لوک اوت بزرگترین یا خونین ترین درگیری جنگ نبود، اما تأثیر آن قابل توجه بود.با بیرون راندن نیروهای کنفدراسیون از موقعیت برتر خود، ارتش اتحادیه روحیه خود را تقویت کرد و زمینه را برای پیروزی های بیشتر در منطقه فراهم کرد.اقدام در کوه موک آوت، همراه با نبردهای بعدی، در نهایت ارتش کنفدراسیون تنسی را مجبور به عقب نشینی کامل کرد.امروزه، سایت نبرد به عنوان بخشی از پارک ملی نظامی چیکاماوگا و چاتانوگا حفظ می شود.
نبرد میشنری ریج
هنگ Seond Minnesota در Missionary Ridge. ©Douglas Volk
1863 Nov 25

نبرد میشنری ریج

Chattanooga, Tennessee, USA
پس از شکست فاجعه بار خود در نبرد چیکاماوگا، 40000 نفر از ارتش اتحادیه کامبرلند به فرماندهی سرلشکر ویلیام روزکرانس به چاتانوگا عقب نشینی کردند.ارتش کنفدراسیون ژنرال براکستون براگ در تنسی شهر را محاصره کرد و تهدید کرد که نیروهای اتحادیه را از گرسنگی تسلیم خواهد کرد.نیروهای براگ خود را در Missionary Ridge و Lookout Mountain مستقر کردند که هر دو چشم‌انداز عالی از شهر، رودخانه تنسی در شمال شهر و خطوط تدارکات اتحادیه داشتند.ارتش اتحادیه نیروهای کمکی فرستاد: سرلشکر جوزف هوکر با 15000 نفر در دو سپاه از ارتش پوتوماک در ویرجینیا و سرلشکر ویلیام تکومسه شرمن با 20000 نفر از ویکزبورگ، می سی سی پی.در 17 اکتبر، سرلشکر Ulysses S. Grant فرماندهی سه ارتش غربی را دریافت کرد که بخش نظامی می سی سی پی را تعیین کرد.او برای تقویت چاتانوگا حرکت کرد و سرلشکر جورج هنری توماس را جایگزین روزکرانز کرد.در صبح، سرلشکر ویلیام تکومسه شرمن، فرمانده ارتش اتحادیه تنسی، برای تصرف انتهای شمالی Missionary Ridge، تونل هیل، حملاتی را انجام داد، اما با مقاومت شدید لشکرهای کنفدراسیون سرلشکر متوقف شد. پاتریک کلبرن، ویلیام اچ تی واکر و کارتر ال استیونسون.بعد از ظهر، گرانت نگران بود که براگ جناح راست خود را با هزینه شرمن تقویت کند.او به ارتش کامبرلند، به فرماندهی سرلشکر جورج هنری توماس، دستور داد که به جلو حرکت کند و خط تفنگ های کنفدراسیون را در کف دره تصرف کند و در آنجا توقف کند، تا تظاهراتی برای کمک به تلاش های شرمن باشد.سربازان اتحادیه به جلو حرکت کردند و به سرعت کنفدراسیون ها را از اولین خط چاله های تفنگ هل دادند، اما سپس در معرض آتش تنبیهی از خطوط کنفدراسیون تا خط الراس قرار گرفتند.پس از مکث کوتاهی برای به دست آوردن نفس، سربازان اتحادیه به حمله علیه خطوط باقی مانده در بالای خط الراس ادامه دادند و متوجه شدند که چاله های تفنگ غیرقابل دفاع و در تعقیب کنفدراسیون های فراری هستند.این پیشروی دوم توسط فرماندهان در محل و همچنین توسط برخی از سربازان انجام شد.توماس و زیردستانش با دیدن آنچه در حال رخ دادن بود، دستوراتی مبنی بر تایید دستورات برای صعود ارسال کردند.پیشروی اتحادیه تا حدودی نامرتب بود، اما مؤثر بود، و در نهایت چیزی را که باید، همانطور که خود ژنرال گرانت معتقد بود، یک خط تسخیر ناپذیر کنفدراسیون می بود، پراکنده کرد.خط بالای چاله های تفنگ کنفدراسیون به جای تاج نظامی خط الراس بر روی تاج واقعی قرار داشت و نقاط کوری را برای پیاده نظام و توپخانه باقی می گذاشت.در ترکیب با پیشروی از انتهای جنوبی خط الراس توسط لشکرهای تحت فرماندهی سرلشکر جوزف هوکر، ارتش اتحادیه ارتش براگ را شکست داد، که به دالتون، جورجیا عقب نشینی کرد و به محاصره نیروهای اتحادیه در چاتانوگا، تنسی پایان داد.
نبرد رینگ گلد گپ
نبرد رینگ گلد گپ ©David Geister
1863 Nov 27

نبرد رینگ گلد گپ

Catoosa County, Georgia, USA
نبرد Ringgold Gap در 27 نوامبر 1863 در نزدیکی Ringgold، جورجیا، بین ارتش های کنفدراسیون و اتحادیه رخ داد.این درگیری بخشی از کمپین چاتانوگا بود و از نزدیک پس از شکست کنفدراسیون در نبرد میشنری ریج دنبال شد.نیروهای کنفدراسیون به رهبری سرلشکر پاتریک R. Cleburne، وظیفه داشتند از Ringgold Gap، یک گذرگاه کوهستانی مهم دفاع کنند تا از عقب نشینی امن توپخانه و قطارهای واگن کنفدراسیون پس از از دست دادن آنها اطمینان حاصل کنند.علیرغم اینکه نیروهای کلبرن بسیار بیشتر از تعداد بودند و در ابتدا در مورد توانایی های دفاعی خود تردید داشتند، نیروهای کلبرن با موفقیت در مقابل ارتش اتحادیه به رهبری ژنرال جوزف هوکر موفق شدند.همانطور که کنفدراسیون ها مواضع خود را در شکاف رینگ گلد و مناطق اطراف آن مستحکم کردند، نیروهای اتحادیه پیشروی کردند.مه جنگ، همراه با زمین چالش برانگیز، نبرد را به ویژه هرج و مرج کرد.لشکرهای اتحادیه، تحت فرماندهی فرماندهانی مانند ژنرال پیتر اوسترهاوس و ژنرال جان گری، چندین حمله به شکاف و مناطق اطراف انجام دادند اما به طور مداوم توسط نیروهای دفاعی کنفدراسیون دفع شدند.در طول نبرد، نیروهای کنفدراسیون از مکان های استراتژیک، از جمله توپخانه مخفی، برای دفع پیشرفت های اتحادیه استفاده کردند.ارتش اتحادیه حتی با وجود مزیت عددی خود، با مقاومت شدیدی مواجه شد و به سختی می‌توانست به هر زمینه قابل توجهی دست یابد.پس از چندین ساعت درگیری شدید، کلبرن خبر دریافت کرد که ارتش باقیمانده کنفدراسیون به سلامت از شکاف عبور کرده است.با این کار، او یک عقب نشینی استراتژیک را آغاز کرد و درگیری ها را پشت سر گذاشت تا عقب نشینی خود را پوشش دهند.نبرد با دستیابی کنفدراسیون ها به هدف خود برای محافظت از عقب نشینی نیروی اصلی خود پایان یافت.آنها 221 تلفات را گزارش کردند در حالی که نیروهای اتحادیه متحمل 509 تلفات شدند.علیرغم انتقادها از نحوه مدیریت نبرد ژنرال هوکر، او موقعیت خود را در ارتش اتحادیه حفظ کرد.نبرد رینگ گلد گپ، قدرت تاکتیکی نیروهای کنفدراسیون را به نمایش گذاشت، حتی زمانی که با شانس های بسیار زیاد مواجه می شد.
1864
تسلط اتحادیه و جنگ توتالornament
کمپین مریدین
کمپین مریدین ©Anonymous
1864 Feb 14 - Feb 20

کمپین مریدین

Lauderdale County, Mississippi
پس از مبارزات انتخاباتی چاتانوگا، نیروهای اتحادیه تحت رهبری شرمن به ویکزبورگ بازگشتند و به سمت شرق به سمت مریدین حرکت کردند.مریدین یک مرکز مهم راه آهن بود و خانه زرادخانه کنفدراسیون، بیمارستان نظامی و انبار اسیران جنگی و همچنین مقر تعدادی از ادارات دولتی بود.شرمن قصد داشت مریدین را بگیرد و در صورت مساعد بودن، به سمت سلما، آلاباما حرکت کند.او همچنین می‌خواست موبایل را به اندازه‌ای تهدید کند که کنفدراسیون‌ها را مجبور به تقویت دفاعی خود کند.در حالی که شرمن در 3 فوریه 1864 با نیروی اصلی 20000 نفری از ویکسبورگ به راه افتاد، به بریگ دستور داد.ژنرال ویلیام سوی اسمیت یک نیروی سواره نظام متشکل از 7000 مرد را از ممفیس، تنسی، از جنوب از طریق اوکولونا، می سی سی پی، در امتداد راه آهن موبایل و اوهایو رهبری می کند تا با بقیه نیروهای اتحادیه در مریدین دیدار کند.این کارزار توسط مورخان به عنوان مقدمه ای برای راهپیمایی شرمن به سمت دریا (کمپین ساوانا) در نظر گرفته می شود که در آن هنگام راهپیمایی شرمن در سراسر ایالت و بازگشت، آسیب و ویرانی زیادی به مرکز می سی سی پی وارد شد.دو ستون پشتیبان تحت فرماندهی سرتیپ ویلیام سوی اسمیت و سرهنگ جیمز هنری کوتس بودند.مأموریت اکسپدیشن اسمیت برای نابود کردن یک سواره نظام شورشی به فرماندهی سرلشکر ناتان بدفورد فارست، حفظ ارتباطات با میدل تنسی و بردن افراد از دفاع در رودخانه می سی سی پی به کمپین آتلانتا بود.برای حفظ ارتباطات، محافظت از راه آهن موبایل و اوهایو بود.اکسپدیشن کوتس به سمت رودخانه یازو حرکت کرد و برای مدتی شهر یازو، می سی سی پی را اشغال کرد.[60]
غرق شدن USS Housatonic
زیردریایی اژدر قایق HL Hunley، 6 دسامبر 1863. ©Conrad Wise Chapman
1864 Feb 17

غرق شدن USS Housatonic

Charleston Harbor, Charleston,
غرق شدن USS Housatonic در 17 فوریه 1864 در طول جنگ داخلی آمریکا نقطه عطف مهمی در جنگ دریایی بود.زیردریایی نیروی دریایی ایالات کنفدراسیون، HL Hunley اولین و تنها حمله خود را به یک کشتی جنگی نیروی دریایی اتحادیه انجام داد که او یک حمله شبانه مخفیانه را به USS Housatonic در بندر چارلستون انجام داد.HL Hunley دقیقاً به زیر سطح نزدیک شد و تا آخرین لحظات از شناسایی اجتناب کرد، سپس یک اژدر اسپار را جاسازی کرد و از راه دور منفجر کرد که با از دست دادن پنج ملوان اتحادیه به سرعت 1240 تن (1260 تن) دامنه جنگ را غرق کرد.HL Hunley به عنوان اولین زیردریایی که با موفقیت کشتی دشمن را در نبرد غرق کرد، شهرت یافت و مولد مستقیم چیزی بود که در نهایت به جنگ بین‌المللی زیردریایی تبدیل شد، اگرچه پیروزی پیرو و کوتاه مدت بود، زیرا زیردریایی از حمله جان سالم به در نبرد. با هر هشت خدمه کنفدراسیون گم شد.
کمپین رودخانه سرخ
کمپین رودخانه سرخ ©Andy Thomas
1864 Mar 10 - May 22

کمپین رودخانه سرخ

Red River of the South, United
کمپین رودخانه سرخ یک کمپین تهاجمی بزرگ اتحادیه در تئاتر ترانس می سی سی پی جنگ داخلی آمریکا بود که از 10 مارس تا 22 مه 1864 انجام شد. این کمپین از طریق منطقه دشت ساحلی خلیج فارس پر از جنگل بین دره رود سرخ راه اندازی شد. و مرکز آرکانزاس در اواخر جنگ.استراتژیست های اتحادیه در واشنگتن فکر می کردند که اشغال شرق تگزاس و کنترل رود سرخ، تگزاس را از بقیه کنفدراسیون جدا می کند.تگزاس منبع اسلحه، غذا و تدارکات بسیار مورد نیاز برای سربازان کنفدراسیون بود.اتحادیه در ابتدای رقابت چهار هدف داشت:تسخیر شروپورت، مرکز ایالت و مقر وزارت ترانس می سی سی پی.نیروهای کنفدراسیون را در ناحیه لوئیزیانای غربی به فرماندهی ژنرال ریچارد تیلور نابود کنید.صد هزار عدل پنبه را از مزارع کنار رود سرخ مصادره کنید.سازماندهی دولت های ایالتی «حامی اتحادیه» در سراسر منطقه تحت طرح «ده درصد» لینکلن.این اکسپدیشن یک عملیات نظامی اتحادیه بود، با حدود 30000 سرباز فدرال تحت فرماندهی سرلشکر ناتانیل پی بنکس و نیروهای کنفدراسیون تحت فرماندهی ژنرال ای. کربی اسمیت که قدرت آنها از 6000 تا 15000 متغیر بود.نبرد منسفیلد بخش عمده ای از مبارزات تهاجمی اتحادیه بود که با شکست جنرال بنکس به پایان رسید.این اکسپدیشن اساساً طرح سرلشکر هنری دبلیو. هالک، ژنرال سابق ارتش ایالات متحده، و انحراف از طرح ژنرال اولیسس گرانت برای محاصره ارتش های اصلی کنفدراسیون با استفاده از طرح های بنکس بود. ارتش خلیج فارس برای تسخیر موبایل.این یک شکست کامل بود که مشخصه آن برنامه ریزی ضعیف و سوء مدیریت بود که در آن هیچ هدف واحدی به طور کامل محقق نشد.ژنرال ریچارد تیلور با موفقیت از دره رود سرخ با نیروی کمتری دفاع کرد.با این حال، تصمیم مافوق فوری او، کربی اسمیت، برای فرستادن نیمی از نیروی خود به شمال به آرکانزاس و نه جنوب برای تعقیب بنکس پس از نبردهای منسفیلد و پلیزنت هیل، منجر به دشمنی تلخ بین تیلور و اسمیت شد.
نبرد چهارراه سابین
Battle Of Wilson's Plantation، بین ژنرال لی و شورشی ژنرال گرین ©Anonymous
1864 Apr 8

نبرد چهارراه سابین

DeSoto Parish, Louisiana, USA
نبرد چهارراه سابین در 8 آوریل 1864 در لوئیزیانا در طول جنگ داخلی آمریکا رخ داد.این رویارویی جزئی از کمپین رودخانه سرخ بود، جایی که نیروهای اتحادیه قصد داشتند شروپورت، پایتخت لوئیزیانا را تصرف کنند.سرلشکر کنفدراسیون دیک تیلور تصمیم گرفت در منسفیلد علیه ارتش اتحادیه به رهبری ژنرال ناتانیل بنکس موضع بگیرد.اگرچه هر دو طرف در طول روز منتظر نیروهای کمکی بودند، کنفدراسیون‌ها، که عمدتاً از واحدهایی از لوئیزیانا و تگزاس تشکیل شده بودند و احتمالاً توسط سربازان مشروط حمایت می‌شدند، قاطعانه نیروهای اتحادیه را شکست دادند.در پیشروی نبرد، نیروهای اتحادیه، که عمدتاً از لشکر سواره نظام سرتیپ آلبرت ال. لی و بخشهایی از سپاه سیزدهم تشکیل شده بودند، خود را در یک پاکسازی در نزدیکی منسفیلد دیدند.همانطور که آنها منتظر تقویت بیشتر بودند، نیروهای کنفدراسیون با داشتن یک مزیت عددی لحظه ای، یک حمله تهاجمی را در حدود ساعت 4 بعد از ظهر آغاز کردند.در حالی که نیروهای کنفدراسیون در سمت شرق جاده با مقاومت شدیدی مواجه شدند که منجر به کشته شدن موتون شد، نیروهایی که در غرب بودند با موفقیت موقعیت اتحادیه را محاصره کردند و باعث بی نظمی قابل توجهی در بین صفوف اتحادیه شدند.کنفدراسیون ها بی وقفه سربازان اتحادیه در حال عقب نشینی را تعقیب کردند تا اینکه با یک خط دفاعی دیگر اتحادیه که توسط لشکر اموری تشکیل شده بود درگیر شدند که منجر به توقف پیشروی های کنفدراسیون شد.عواقب نبرد منسفیلد برای اتحادیه مهم بود که متحمل 113 کشته، 581 زخمی و 1541 اسیر شد.علاوه بر این، آنها تجهیزات و منابع قابل توجهی را از دست دادند.تلفات کنفدراسیون تقریباً حدود 1000 کشته و زخمی تخمین زده شد.پس از این پیروزی کنفدراسیون، این دو نیرو دوباره در نبرد روز بعد در نبرد Pleasant Hill ملاقات کردند.
مبارزات دره 1864
آخرین اتهام شریدان در وینچستر ©Thure de Thulstrup
1864 May 1 - Oct

مبارزات دره 1864

Shenandoah Valley, Virginia, U
اولین کمپین دره با تهاجم برنامه ریزی شده گرانت به دره Shenandoah آغاز شد.گرانت به سرلشکر فرانتس سیگل دستور داد تا با 10000 مرد "بالا دره" (یعنی جنوب غربی به ارتفاعات بالاتر) حرکت کند تا راه آهن، بیمارستان و مرکز تدارکات کنفدراسیون را در لینچبورگ، ویرجینیا نابود کند.سیگل توسط 4000 سرباز و کادت از مؤسسه نظامی ویرجینیا تحت فرماندهی سرلشکر کنفدراسیون جان سی. برکینیج رهگیری و شکست خورد.نیروهای او به استراسبورگ، ویرجینیا عقب نشینی کردند.سرلشکر دیوید هانتر جایگزین سیگل شد و حمله اتحادیه را از سر گرفت و ویلیام ای. "گرامبل" جونز را در نبرد پیمونت شکست داد.جونز در نبرد جان باخت و هانتر استونتون ویرجینیا را اشغال کرد.ژنرال کنفدراسیون Jubal A. Early و نیروهایش در 17 ژوئن در ساعت 1 بعد از ظهر به لینچبورگ رسیدند اگرچه هانتر قصد داشت راه‌آهن‌ها و بیمارستان‌ها را در لینچبورگ و کانال رودخانه جیمز نابود کند، زمانی که واحدهای اولیه Early رسیدند، هانتر فکر می‌کرد که تعداد نیروهایش بیشتر است.هانتر که با کمبود منابع مواجه بود، از ویرجینیای غربی عقب نشینی کرد.ژنرال رابرت ای لی نگران پیشرفت هانتر در دره بود، که خطوط راه آهن حیاتی و تدارکات نیروهای کنفدراسیون مستقر در ویرجینیا را تهدید می کرد.او سپاه Jubal Early را فرستاد تا نیروهای اتحادیه را از دره جارو کند و در صورت امکان واشنگتن دی سی را تهدید کند، به این امید که گرانت را وادار کند که نیروهایش را علیه لی در اطراف پترزبورگ، ویرجینیا رقیق کند.زود شروع خوبی داشت.او بدون مخالفت از طریق دره به پایین رودخانه رفت، هارپرز فری را دور زد، از رودخانه پوتوماک گذشت و به مریلند پیش رفت.گرانت سپاهی را به فرماندهی هوراتیو جی. رایت و سایر نیروهای تحت امر جورج کروک برای تقویت واشنگتن و تعقیب اوایل اعزام کرد.گرانت در نهایت شکیبایی خود را با هانتر از دست داد، به ویژه به او اجازه داد تا چمبرزبورگ را به آتش بکشد، و می دانست که اگر اریلی هنوز در حال رها باشد، واشنگتن آسیب پذیر باقی می ماند.او فرمانده جدیدی پیدا کرد که به اندازه کافی تهاجمی برای شکست دادن Early بود: فیلیپ شریدان، فرمانده سواره نظام ارتش پوتوماک، که فرماندهی تمام نیروهای منطقه به او داده شد و آنها را ارتش Shenandoah نامید.شریدان در ابتدا به آرامی شروع به کار کرد، در درجه اول به این دلیل که انتخابات ریاست جمهوری قریب الوقوع سال 1864 نیازمند رویکردی محتاطانه بود و از هر فاجعه ای که ممکن است به شکست آبراهام لینکلن منجر شود اجتناب کرد.شریدان پس از ماموریت های خنثی سازی اولیه و سرکوب اقتصاد نظامی مربوط به دره، برای کمک به گرانت در پترزبورگ بازگشت.اکثر مردان سپاه ارلی در ماه دسامبر دوباره به لی در پترزبورگ پیوستند، در حالی که ارلی برای فرماندهی یک نیروی اسکلت در دره ماند.او در نبرد Waynesboro در 2 مارس 1865 شکست خورد، پس از آن لی او را از فرماندهی خود برکنار کرد، زیرا دولت و مردم کنفدراسیون اعتماد خود را به او از دست داده بودند.
کمپین زمینی
Overland Campaign ©Thure de Thulstrup
1864 May 4 - Jun 24

کمپین زمینی

Virginia, USA
در مارس 1864، گرانت از تئاتر غربی احضار شد، به درجه سپهبدی ارتقا یافت و فرماندهی تمام ارتش های اتحادیه به او واگذار شد.سرلشکر ویلیام تکومسه شرمن جانشین گرانت فرماندهی بیشتر ارتش های غربی شد.گرانت و پرزیدنت آبراهام لینکلن استراتژی هماهنگی ابداع کردند که از چندین جهت به قلب کنفدراسیون ضربه می زند: گرانت، مید و بنجامین باتلر علیه لی در نزدیکی ریچموند، ویرجینیا.فرانتس سیگل در دره Shenandoah;شرمن برای حمله به جورجیا، شکست جوزف جانستون، و تصرف آتلانتا.جورج کروک و ویلیام دبلیو. اورل برای عملیات علیه خطوط تدارکات راه آهن در ویرجینیای غربی.و ناتانیل بنکس برای تصرف موبایل، آلاباما.این اولین باری بود که ارتش اتحادیه یک استراتژی تهاجمی هماهنگ در تعدادی از تئاترها داشت.اگرچه کمپین های قبلی اتحادیه در ویرجینیا پایتخت کنفدراسیون ریچموند را به عنوان هدف اصلی خود هدف قرار دادند، این بار هدف تصرف ریچموند با هدف نابودی ارتش لی بود.لینکلن مدت‌ها از این استراتژی برای ژنرال‌هایش دفاع می‌کرد و می‌دانست که شهر قطعاً پس از از دست دادن ارتش دفاعی اصلی‌اش سقوط خواهد کرد.گرانت به مید دستور داد: «هرجا لی می‌رود، تو نیز آنجا خواهی بود».اگرچه گرانت به نبردی سریع و سرنوشت ساز امیدوار بود، اما گرانت آماده بود تا با یک جنگ فرسایشی مبارزه کند.منظور او این بود که «پیوسته بر نیروهای مسلح دشمن و منابع او ضربه بزند تا اینکه با فرسایش محض، اگر به هیچ وجه، چیزی جز تسلیم برابر با بخش وفادار کشور مشترکمان در برابر قانون اساسی باقی نماند. قوانین کشور."تلفات اتحادیه و کنفدراسیون می تواند زیاد باشد، اما اتحادیه منابع بیشتری برای جایگزینی سربازان و تجهیزات از دست رفته داشت.با عبور از رودخانه راپیدان در 4 می 1864، گرانت با قرار دادن سریع نیروهای خود بین لی و ریچموند و دعوت به نبرد آزاد، به دنبال شکست دادن ارتش لی بود.لی با حمله به ارتش بزرگتر اتحادیه در نبرد بیابان (5 تا 7 مه) گرانت را غافلگیر کرد که منجر به تلفات بسیاری از هر دو طرف شد.بر خلاف پیشینیان خود در تئاتر شرقی، گرانت پس از این شکست، ارتش خود را عقب نشینی نکرد، بلکه به سمت جنوب شرقی مانور داد و تلاش خود را برای قرار دادن نیروهایش بین لی و ریچموند از سر گرفت، اما ارتش لی توانست در موقعیتی قرار گیرد تا مانع از این مانور شود.در خانه دادگاه نبرد اسپوتسیلوانیا (8 تا 21 مه)، گرانت بارها و بارها به بخش‌هایی از خط دفاعی کنفدراسیون حمله کرد، به امید موفقیت، اما تنها نتیجه آن باز هم شکست‌های فراوان برای هر دو طرف بود.گرانت دوباره مانور داد و لی را در رودخانه آنا شمالی ملاقات کرد (نبرد آنا شمالی، 23 تا 26 مه).در اینجا، لی موقعیت‌های دفاعی هوشمندانه‌ای داشت که فرصتی برای شکست دادن بخش‌هایی از ارتش گرانت فراهم کرد، اما بیماری مانع از حمله به موقع لی برای به دام انداختن گرانت شد.نبرد اصلی نهایی در Cold Harbor (31 مه - 12 ژوئن) انجام شد، که در آن گرانت قمار کرد که ارتش لی خسته شده است و دستور حمله گسترده علیه مواضع دفاعی قوی را صادر کرد که منجر به تلفات غیرمتناسب اتحادیه شد.گرانت که برای آخرین بار مانور می دهد، لی را با عبور مخفیانه از رودخانه جیمز غافلگیر کرد و تهدید کرد که شهر پترزبورگ را تصرف می کند، از دست دادن آن پایتخت کنفدراسیون را به هلاکت می رساند.محاصره پترزبورگ (ژوئن 1864 - مارس 1865) منجر به تسلیم نهایی ارتش لی در آوریل 1865 و پایان جنگ داخلی شد.این کارزار شامل دو حمله دوربرد توسط سواره نظام اتحادیه تحت فرماندهی سرلشکر فیلیپ شریدان بود.در یک یورش به سمت ریچموند، فرمانده سواره نظام کنفدراسیون، سرلشکر JEB Stuart در نبرد زرد میخانه (11 مه) به مرگ مجروح شد.در یک حمله برای نابودی راه‌آهن مرکزی ویرجینیا به سمت غرب، شریدان توسط سرلشکر وید همپتون در نبرد ترویلیان ایستگاه (11 تا 12 ژوئن)، بزرگترین نبرد سواره نظام در جنگ، ناکام ماند.اگرچه گرانت در طول مبارزات انتخاباتی متحمل ضررهای شدید شد، اما این یک پیروزی استراتژیک اتحادیه بود.تلفات نسبتاً بالاتری به ارتش لی وارد کرد و آن را به محاصره در ریچموند و پترزبورگ، ویرجینیا، در کمتر از هشت هفته مانور داد.
نبرد بیابان
نبرد بیابان ©Anonymous
1864 May 5 - May 7

نبرد بیابان

Spotsylvania County, VA, USA
نبرد بیابان اولین نبرد ژنرال اولیس اس. گرانت در مبارزات هوایی ویرجینیا در سال 1864 علیه ژنرال رابرت ای لی و ارتش کنفدراسیون ویرجینیای شمالی بود.این درگیری در یک منطقه جنگلی در نزدیکی Locust Grove، ویرجینیا، در حدود 20 مایلی (32 کیلومتری) غرب فردریکزبورگ رخ داد.هر دو ارتش متحمل تلفات سنگین شدند، در مجموع نزدیک به 29000، که منادی جنگ فرسایشی گرانت علیه ارتش لی و در نهایت، پایتخت کنفدراسیون، ریچموند، ویرجینیا بود.نبرد از نظر تاکتیکی بی نتیجه بود، زیرا گرانت از درگیری خارج شد و به حمله خود ادامه داد.گرانت تلاش کرد تا به سرعت در زیر زمین های متراکم وحشی اسپوتسیلوانیا حرکت کند، اما لی دو نفر از سپاه خود را در جاده های موازی به راه انداخت تا او را رهگیری کنند.در صبح روز 5 می، سپاه اتحادیه پنجم به فرماندهی سرلشکر گوورنور کی. وارن، به سپاه دوم کنفدراسیون، به فرماندهی ژنرال ریچارد اس. ایول، در نارنجی تورنپیک حمله کرد.بعد از ظهر آن روز، سپاه سوم، به فرماندهی ژنرال AP Hill، با لشکر سرتیپ جورج دبلیو. گتی (سپاه ششم) و سپاه دوم سرلشکر وینفیلد اس. هنکاک در جاده اورنج پلانک مواجه شد.نبرد، که برای غروب به دلیل تاریکی به پایان رسید، شدید اما بی نتیجه بود زیرا هر دو طرف تلاش کردند در جنگل های انبوه مانور دهند.در سحرگاه 6 می، هنکاک در امتداد جاده پلانک حمله کرد و سپاه هیلز را با سردرگمی به عقب براند، اما سپاه اول ژنرال جیمز لانگستریت به موقع رسید تا از فروپاشی جناح راست کنفدراسیون جلوگیری کند.لانگ استریت با یک حمله جانبی غافلگیرانه از یک تخت راه آهن ناتمام که افراد هنکاک را به عقب راند، ادامه داد، اما زمانی که لانگ استریت توسط افراد خود مجروح شد، حرکت از بین رفت.حمله شامگاهی سرتیپ جان بی گوردون به جناح راست اتحادیه باعث ایجاد حیرت در مقر اتحادیه شد، اما خطوط تثبیت شد و درگیری متوقف شد.در 7 می، گرانت از درگیری خارج شد و به سمت جنوب شرقی حرکت کرد، و قصد داشت که Wilderness را ترک کند تا ارتش خود را بین لی و ریچموند قرار دهد، که منجر به نبرد میخانه تاد و نبرد دادگاه Spotsylvania شد.
کمپین آتلانتا
محاصره آتلانتا. ©Thure de Thulstrup
1864 May 7 - Sep 2

کمپین آتلانتا

Atlanta, GA, USA
کمپین آتلانتا، که تابستان 1864 را در بر می گرفت، مجموعه ای از نبردها در تئاتر غربی جنگ داخلی آمریکا بود.به رهبری سرلشکر اتحادیه ویلیام تکومسه شرمن، نیروهای اتحادیه برای حمله به جورجیا حرکت کردند و از چاتانوگا، تنسی شروع کردند.آنها با مقاومت ارتش کنفدراسیون به فرماندهی ژنرال جوزف ای. جانستون مواجه شدند.با پیشروی نیروهای شرمن، جانستون با استفاده از تاکتیک های دفاعی، یک سری عقب نشینی به سمت آتلانتا انجام داد.با این حال، در ماه جولای، جفرسون دیویس، رئیس جمهور کنفدراسیون، جانستون را با ژنرال تهاجمی تر جان بل هود جایگزین کرد که منجر به چندین درگیری مستقیم شد.پس از تصرف چاتانوگا توسط اتحادیه در سال 1863، که "دروازه جنوب" نامیده شد، شرمن فرماندهی ارتش های غربی را بر عهده گرفت.استراتژی او بر حملات همزمان علیه کنفدراسیون متمرکز بود که هدف اصلی آن شکست ارتش جانستون و تصرف آتلانتا بود.این کمپین با مانورهای جناحی شرمن علیه جانستون مشخص شد و جانستون را مجبور به عقب نشینی مکرر کرد.زمانی که هود فرماندهی را به دست گرفت، ارتش کنفدراسیون تحت فشار قرار گرفت تا حملات جبهه ای خطرناک تری علیه نیروهای اتحادیه انجام دهد.نبردها با رویارویی های قابل توجهی در مکان هایی مانند راکی ​​فیس ریج، ریساکا و کوه کنسو ادامه یافت.با وجود مواجهه با مقاومت سخت، تاکتیک های شرمن در محاصره و برتری عددی او به تدریج نیروهای کنفدراسیون را عقب راند.تصمیم هود برای دفاع از آتلانتا منجر به نبردهای شدیدی شد، از جمله درگیری‌های بزرگ در Peachtree Creek و Ezra Church.با این حال، رویکرد تهاجمی هود نتوانست جلوی پیشروی نیروهای اتحادیه را بگیرد و منجر به تلفات قابل توجهی از کنفدراسیون شد.در اواخر آگوست، شرمن تصمیم گرفت خطوط تامین راه آهن هود را قطع کند، زیرا معتقد بود که این امر باعث تخلیه آتلانتا می شود.شرمن از طریق یک سری درگیری ها، از جمله نبردها در جونزبورو و ایستگاه لاوجوی، توانست فشار قابل توجهی را بر مسیرهای تدارکاتی کنفدراسیون اعمال کند.در 1 سپتامبر، با تهدید خطوط تدارکاتی او و خطر قریب‌الوقوع شهر، هود دستور تخلیه آتلانتا را داد که متعاقباً روز بعد به دست نیروهای شرمن افتاد.تسخیر آتلانتا توسط شرمن یک پیروزی مهم برای اتحادیه بود، نه تنها از نقطه نظر استراتژیک، بلکه همچنین برای تقویت روحیه آن.این نقش اساسی در انتخاب مجدد رئیس جمهور آبراهام لینکلن در اواخر همان سال داشت.اگرچه تاکتیک های تهاجمی هود توانست صدمات قابل توجهی را وارد کند، ضررهای کنفدراسیون به نسبت بسیار بیشتر بود.پس از دستگیری، شرمن تصمیم گرفت بیشتر به سمت قلب کنفدراسیون حرکت کند، و شروع حرکت بدنام خود به سمت دریا بود.
نبرد دادگاه Spotsylvania
نبرد اسپاتسیلوانیا ©Thure de Thulstrup
1864 May 9 - May 21

نبرد دادگاه Spotsylvania

Spotsylvania County, Virginia,
نبرد دادگاه اسپوتسیلوانیا دومین نبرد بزرگ در کمپین زمینی جنگ داخلی آمریکا در سال 1864 توسط ژنرال اولیسس گرانت و سرلشکر جورج جی مید بود.پس از نبرد خونین اما بی‌نتیجه نبرد بیابان، ارتش گرانت از ارتش کنفدراسیون ژنرال رابرت ای لی جدا شد و به سمت جنوب شرقی حرکت کرد و سعی کرد لی را تحت شرایط مطلوب‌تر به نبرد بکشاند.عناصر ارتش لی ارتش اتحادیه را تا چهارراه مهم دادگاه Spotsylvania در شهرستان Spotsylvania، ویرجینیا شکست دادند و شروع به سنگرگیری کردند.درگیری‌ها از 8 می تا 21 می 1864 رخ داد، زیرا گرانت طرح‌های مختلفی را برای شکستن خط کنفدراسیون امتحان کرد.در نهایت، نبرد از نظر تاکتیکی بی نتیجه بود، اما هر دو طرف اعلام پیروزی کردند.کنفدراسیون اعلام پیروزی کرد زیرا آنها توانستند دفاع خود را حفظ کنند.ایالات متحده پیروزی را اعلام کرد زیرا تهاجم فدرال ادامه یافت و ارتش لی متحمل خساراتی شد که قابل جبران نبود.با تقریباً 32000 تلفات از هر دو طرف، اسپاتسیلوانیا پرهزینه ترین نبرد مبارزات انتخاباتی بود.در 8 می، سرلشکر اتحادیه.گوورنور K. Warren و John Sedgwick ناموفق تلاش کردند تا کنفدراسیون ها تحت فرماندهی سرلشکر ریچارد اچ اندرسون را از لورل هیل بیرون کنند، موقعیتی که مانع از ورود آنها به دادگاه Spotsylvania می شد.در 10 مه، گرانت دستور حملات در سراسر خط زمینی کنفدراسیون را صادر کرد، که تا کنون بیش از 4 مایل (6.4 کیلومتر) گسترش یافته است، از جمله یک برجسته برجسته به نام کفش قاطر.اگرچه سربازان اتحادیه بار دیگر در لورل هیل شکست خوردند، تلاش ابتکاری سرهنگ اموری آپتون علیه کفش قاطر امیدوارکننده بود.گرانت از تکنیک حمله آپتون در مقیاسی بسیار بزرگتر در 12 می استفاده کرد، زمانی که به 15000 نفر از سربازان سرلشکر وینفیلد اسکات هنکاک دستور داد تا به کفش قاطر حمله کنند.هنکاک در ابتدا موفق بود، اما رهبری کنفدراسیون متحد شد و تهاجم او را دفع کرد.حملات سرلشکر هوراسیو رایت به لبه غربی کفش قاطر، که به "زاویه خونین" معروف شد، تقریباً 24 ساعت جنگ تن به تن ناامیدکننده را شامل می شد که از شدیدترین حملات جنگ داخلی بود.حمایت از حملات وارن و سرلشکر آمبروز برنزاید ناموفق بود.گرانت خطوط خود را در تلاشی دیگر برای درگیر شدن با لی تحت شرایط مساعدتر تغییر داد و حمله نهایی توسط هنکاک را در 18 می آغاز کرد که هیچ پیشرفتی نداشت.شناسایی در 19 می توسط ژنرال سپهبد ریچارد اس. ایول در مزرعه هریس یک شکست پرهزینه و بیهوده بود.در 21 می، گرانت از ارتش کنفدراسیون جدا شد و در یک مانور دیگر به سمت جنوب شرقی شروع کرد تا جناح راست لی را بپیچد، زیرا کمپین زمینی ادامه یافت و به نبرد شمال آنا منجر شد.
میخانه نبرد زرد
جب استوارت در میخانه نبرد زرد زخمی شد. ©Don Troiani
1864 May 11

میخانه نبرد زرد

Henrico County, Virginia, USA
در 9 می، قدرتمندترین نیروی سواره نظام که تا به حال در تئاتر شرقی دیده شده است - بیش از 10000 سرباز با 32 قطعه توپ - به سمت جنوب شرقی حرکت کردند تا پشت سر ارتش لی حرکت کنند.آنها سه هدف داشتند: اول و مهمتر از همه، شکست دادن استوارت، که شریدان انجام داد.دوم، با تخریب خطوط راه‌آهن و تدارکات، خطوط عرضه لی را مختل کنید.سوم، پایتخت کنفدراسیون در ریچموند را تهدید کند که باعث پرت شدن تمرکز لی می شود.ستون سواره نظام اتحادیه، که در برخی مواقع بیش از 13 مایل (21 کیلومتر) امتداد داشت، عصر همان روز به پایگاه تدارکاتی کنفدراسیون در ایستگاه سد بیور رسید.نیروهای کنفدراسیون توانسته بودند بسیاری از تجهیزات حیاتی نظامی را قبل از رسیدن اتحادیه نابود کنند، بنابراین مردان شریدان بسیاری از واگن های راه آهن و شش لوکوموتیو راه آهن مرکزی ویرجینیا را منهدم کردند، سیم های تلگراف را منهدم کردند و تقریباً 400 سرباز اتحادیه را که اسیر شده بودند نجات دادند. نبرد بیابانسواران اتحادیه 625 تلفات متحمل شدند، اما آنها 300 اسیر کنفدراسیون را اسیر کردند و تقریباً 400 زندانی اتحادیه را بازیابی کردند.شریدان افراد خود را جدا کرد و به سمت جنوب به سمت ریچموند حرکت کرد.اگرچه وسوسه شدند تا از طریق خطوط دفاعی معمولی به شمال شهر نفوذ کنند، اما به سمت جنوب در سراسر رودخانه چیکاهومینی ادامه دادند تا با نیروی سرلشکر بنجامین باتلر در رودخانه جیمز ارتباط برقرار کنند.پس از تامین مجدد باتلر، مردان شریدان برای پیوستن به گرانت در ایستگاه چسترفیلد در 24 مه بازگشتند. حمله شریدان در مقابل حریفی از نظر عددی پایین تر در میخانه زرد به پیروزی رسید، اما در مجموع موفقیت چندانی نداشت.مهم ترین دستاورد آنها کشتن جب استوارت بود که رابرت ای لی را از با تجربه ترین فرمانده سواره نظام خود محروم کرد، اما این به قیمت یک دوره دو هفته ای تمام شد که در آن ارتش پوتوماک هیچ پوشش مستقیم سواره نظام برای غربالگری یا شناسایی نداشت. .
نبرد سرد بندر
نبرد سرد بندر. ©Kurz and Allison, 1888
1864 May 31 - Jun 13

نبرد سرد بندر

Mechanicsville, Virginia, USA
در 31 مه، هنگامی که ارتش گرانت بار دیگر در جناح راست ارتش لی چرخید، سواره نظام اتحادیه چهارراه Old Cold Harbor را در حدود 10 مایلی شمال شرقی پایتخت کنفدراسیون ریچموند، ویرجینیا تصرف کرد و آن را تا زمانی که پیاده نظام اتحادیه در برابر حملات کنفدراسیون نگه داشت. رسید.هم گرانت و هم لی، که ارتششان تلفات زیادی در کمپین زمینی متحمل شده بودند، نیروهای کمکی دریافت کردند.عصر روز اول ژوئن، سپاه ششم اتحادیه و سپاه هجدهم وارد شدند و با موفقیت به کارهای کنفدراسیون در غرب چهارراه حمله کردند.در 2 ژوئن، بقیه هر دو ارتش وارد شدند و کنفدراسیون ها یک سری استحکامات مفصل به طول 7 مایل ساختند.در سحرگاه 3 ژوئن، سه سپاه اتحادیه به کارهای کنفدراسیون در انتهای جنوبی خط حمله کردند و به راحتی با تلفات سنگین دفع شدند.تلاش برای حمله به انتهای شمالی خط و از سرگیری حملات به جنوب ناموفق بود.این نبرد باعث افزایش احساسات ضد جنگ در ایالت های شمالی شد.گرانت به دلیل تصمیمات ضعیف خود به عنوان "قصاب سرگردان" شناخته شد.همچنین روحیه نیروهای باقیمانده او را کاهش داد.اما این کمپین به هدف گرانت عمل کرده بود - به همان اندازه که حمله او به کلد هاربر نادرست بود، لی ابتکار عمل را از دست داده بود و مجبور شد توجه خود را به دفاع از ریچموند و پترزبورگ معطوف کند.گرانت در کتاب خاطرات شخصی خود درباره این نبرد گفت: "من همیشه از اینکه آخرین حمله به کلد هاربر انجام شد متأسف بودم... هیچ مزیتی برای جبران خسارت سنگینی که متحمل شدیم به دست نیامد."ارتش ها در این خطوط تا شب 12 ژوئن با یکدیگر روبرو شدند، زمانی که گرانت دوباره از جناح چپ خود پیشروی کرد و به سمت رودخانه جیمز رفت.در مرحله آخر، لی ارتش خود را در پترزبورگ محاصره شده مستقر کرد و سرانجام در سراسر ویرجینیا به سمت غرب عقب نشینی کرد.
محاصره پترزبورگ
فردریکزبورگ، ویرجینیا؛مه 1863. سربازان در سنگر.جنگ خندق دوباره در جنگ جهانی اول بدنام تر ظاهر شد ©Anonymous
1864 Jun 9 - 1865 Mar 25

محاصره پترزبورگ

Petersburg, Virginia, USA
عبور گرانت از جیمز استراتژی اصلی او را برای رانندگی مستقیم در ریچموند تغییر داد و منجر به محاصره پترزبورگ شد.پس از اینکه لی متوجه شد که گرانت از جیمز عبور کرده است، بدترین ترس او در شرف تحقق بود - اینکه او مجبور شود برای دفاع از پایتخت کنفدراسیون محاصره شود.پترزبورگ، یک شهر مرفه 18000 نفری، با توجه به موقعیت استراتژیک آن در جنوب پایتخت، محل آن در رودخانه Appomattox که دسترسی قابل کشتیرانی به رودخانه جیمز را فراهم می کرد، و نقش آن به عنوان یک چهارراه و تقاطع اصلی برای ریچموند، یک مرکز تدارکاتی بود. پنج راه آهناز آنجایی که پترزبورگ پایگاه اصلی تدارکات و انبار راه آهن برای کل منطقه، از جمله ریچموند بود، تصرف پترزبورگ توسط نیروهای اتحادیه، ادامه دفاع از پایتخت کنفدراسیون را برای لی غیرممکن می کرد.این نشان دهنده تغییر استراتژی نسبت به کمپین زمینی گرانت بود که در آن مقابله و شکست ارتش لی در فضای باز هدف اصلی بود.حالا، گرانت یک هدف جغرافیایی و سیاسی را انتخاب کرد و می‌دانست که منابع برتر او می‌توانند لی را در آنجا محاصره کنند، او را به دام بیاندازند، و یا او را گرسنه نگه دارند و یا او را برای نبردی سرنوشت‌ساز فریب دهند.لی در ابتدا بر این باور بود که هدف اصلی گرانت ریچموند است و تنها نیروهای حداقلی را تحت فرماندهی ژنرال PGT Beauregard برای دفاع از پترزبورگ با شروع محاصره پترزبورگ اختصاص داد.محاصره پترزبورگ شامل 9 ماه جنگ خندق بود که در آن نیروهای اتحادیه به فرماندهی سپهبد اولیس اس. گرانت به پترزبورگ حمله ناموفق کردند و سپس خطوط سنگر را ساختند که در نهایت بیش از 30 مایل (48 کیلومتر) از حومه شرقی ریچموند گسترش یافت. ویرجینیا، در اطراف حومه شرقی و جنوبی پترزبورگ.پترزبورگ برای تامین ارتش کنفدراسیون ژنرال رابرت ای لی و پایتخت کنفدراسیون ریچموند بسیار مهم بود.حملات متعددی انجام شد و نبردها در تلاش برای قطع راه آهن ریچموند و پترزبورگ انجام شد.بسیاری از این نبردها باعث طولانی شدن خطوط سنگر شد.لی سرانجام تحت فشار قرار گرفت و هر دو شهر را در آوریل 1865 رها کرد که منجر به عقب نشینی و تسلیم او در دادگاه Appomattox شد.محاصره پترزبورگ جنگ خندق را که در جنگ جهانی اول رایج بود، نشان داد و موقعیت برجسته ای را در تاریخ نظامی به دست آورد.همچنین بیشترین تمرکز جنگ از سربازان آفریقایی-آمریکایی را نشان می دهد که در درگیری هایی مانند نبرد کراتر و مزرعه چافین متحمل تلفات سنگین شدند.
نبرد جاده های متقاطع بریس
نبرد جاده های متقاطع بریس ©John Paul Strain
1864 Jun 10

نبرد جاده های متقاطع بریس

Baldwyn, Mississippi, USA
نبرد جاده های بریس کراس، در نزدیکی بالدوین، می سی سی پی در 10 ژوئن 1864، یک پیروزی مهم کنفدراسیون در طول جنگ داخلی آمریکا بود.این رویارویی زمانی رخ داد که یک نیروی اتحادیه متشکل از تقریباً 8100 سرباز، تحت فرماندهی سرتیپ ساموئل دی. استورگیس، برای درگیری و نابودی احتمالی سواره نظام کنفدراسیون ژنرال ناتان ب. فارست، که حدود 3500 نفر بودند، اعزام شدند.نبرد با پیروزی قاطع کنفدراسیون با فارست که تلفات سنگینی را به طرف اتحادیه وارد کرد و بیش از 1600 اسیر، 18 قطعه توپ و واگن های تدارکاتی متعدد را به اسارت گرفت، به اوج رسید.پس از این شکست، استورگیس درخواست کرد که از فرمان خود خلاص شود.این نبرد جزئی از تئاتر استراتژیک گسترده‌تر بود که در سال 1864 در حال گسترش بود. رهبران اتحادیه، سپهبد اولیس گرانت و ژنرال ویلیام تکومسه شرمن، استراتژی را هماهنگ کرده بودند که مناطق مرکزی کنفدراسیون را هدف قرار می‌داد، به ویژه با هدف تصرف آتلانتا.با پیشروی نیروهای شرمن، این نگرانی وجود داشت که سواره نظام کنفدراسیون فارست خطوط تدارکات اتحادیه را که تا نشویل کشیده می شد، مختل کند.در پاسخ، به استرجیس دستور داده شد که از ممفیس به می سی سی پی شمالی برود تا با فارست درگیر شود، تا او را اشغال کند و در صورت امکان، نیروی او را خنثی کند.این حرکت با برنامه‌های فارست برای حمله به تنسی میانه همزمان شد، اما پس از اطلاع از پیشروی استورگیس، برای دفاع از می‌سی‌سی‌پی عقب‌نشینی کرد.نبرد واقعی در جاده بریس کراس با یک درگیری اولیه بین واحدهای سواره نظام هر دو طرف آغاز شد.با تشدید نبرد، پیاده نظام اتحادیه برای تقویت خطوط خود وارد شدند و لحظه ای به برتری رسیدند.با این حال، تاکتیک های تهاجمی فارست، همراه با استفاده استراتژیک از توپخانه، نیروهای اتحادیه را به عقب نشینی سوق داد، که به زودی به یک شکست آشفته تبدیل شد.عواملی که در شکست اتحادیه نقش داشتند شامل خطوط عرضه گسترده، خستگی، شرایط مرطوب و مزیت کنفدراسیون در اطلاعات محلی بود.بر خلاف برخی شایعات، گزارش ها تایید کردند که استورگیس در طول نبرد مست نبوده است.
نبرد مونوکسی
نبرد مونوکسی ©Keith Rocco
1864 Jul 9

نبرد مونوکسی

Frederick County, Maryland, US
نبرد Monocacy، همچنین به عنوان Monocacy Junction شناخته می شود، در 9 ژوئیه 1864 در نزدیکی فردریک، مریلند رخ داد و بخشی از مبارزات دره در سال 1864 در طول جنگ داخلی آمریکا بود.این نبرد بخشی از حمله Early از طریق دره Shenandoah و به مریلند در تلاش برای منحرف کردن نیروهای اتحادیه از محاصره ارتش ژنرال رابرت E. Lee در پترزبورگ، ویرجینیا بود.[61] نیروهای کنفدراسیون به رهبری سپهبد جوبال A. نیروهای اتحادیه تحت رهبری سرلشکر لو والاس را شکست دادند.این رویداد شمالی ترین پیروزی کنفدراسیون در جنگ را رقم زد.با این حال، این درگیری به طور ناخواسته باعث تأخیر اساسی در راهپیمایی Early به سمت واشنگتن دی سی شد و به نیروهای تقویتی اتحادیه اجازه داد تا دفاعی پایتخت را تقویت کنند.در حالی که کنفدراسیون ها به واشنگتن پیشروی کردند و در نبرد فورت استیونز در 12 جولای شرکت کردند، نتوانستند موفق شوند و در نهایت به ویرجینیا عقب نشینی کردند.در طول مبارزات دره، ژنرال سرلشکر اتحادیه، سپهبد اولیس اس. گرانت به دنبال مقابله با کنفدراسیون ها در ویرجینیا بود.در همین حال، نیروهای سپهبد ارلی مسیری را به سمت پایتخت آمریکا باز کرده بودند.سرلشکر لو والاس، مسئول بخش میانی اتحادیه در بالتیمور، قصد داشت از یک پل راه آهن حیاتی در مونوکسی جانکشن، مریلند محافظت کند.در روز نبرد، اهداف والاس این بود که جاده واشنگتن را تا زمانی که ممکن است ایمن کند و یک خط عقب نشینی امن را حفظ کند.علیرغم اینکه نیروهای والاس تعدادشان بیشتر بود و در نهایت مغلوب شدند، نیروهای والاس به اندازه کافی از کنفدراسیون ها جلوگیری کردند تا به این تاخیر استراتژیک دست یابند.پس از نبرد، نیروهای اتحادیه به بالتیمور عقب‌نشینی کردند و کنفدراسیون‌ها به سمت واشنگتن حرکت کردند.با این حال، تاخیر در Monocacy به این معنی بود که تا زمانی که نیروهای Early به پایتخت رسیدند، نیروهای تقویتی اتحادیه برای دفاع از آن در محل بودند.این امر تلاش‌های کنفدراسیون را برای تصرف واشنگتن بی‌ثمر کرد.علیرغم ضرر تاکتیکی در Monocacy، تاخیر استراتژیک به عنوان ارزش قابل توجهی برای اتحادیه شناخته شد.گرانت با تأمل در وقایع، تلاش‌های والاس را ستود و بر مزیت بزرگ‌تر ناشی از تاخیر علی‌رغم شکست نبرد تأکید کرد.در حالی که والاس بعداً بنای یادبودی را به یاد سربازان اتحادیه که جان باختند پیشنهاد کرد، طرح خاص او هرگز ساخته نشد، اگرچه بناهای یادبود دیگری به افتخار آنها ساخته شد.
نبرد فورت استیونز
عکس جنگ داخلی از Ft.استیونز، واشنگتن دی سی ©William Morris Smith
1864 Jul 11 - Jul 12

نبرد فورت استیونز

Washington D.C., DC, USA
نبرد فورت استیونز یک نبرد جنگ داخلی آمریکا بود که از 11 تا 12 ژوئیه 1864 در شهرستان واشنگتن دی سی (اکنون بخشی از شمال غربی واشنگتن دی سی) در طول مبارزات دره در سال 1864 بین نیروهای تحت فرماندهی ژنرال جوبال ایرلی و اتحادیه کنفدراسیون انجام شد. سرلشکر الکساندر مک داول مک کوک.حمله Early در کمتر از 4 مایلی (6.4 کیلومتری) از کاخ سفید، باعث ایجاد وحشت در دولت ایالات متحده شد، اما نیروهای کمکی تحت فرماندهی سرلشکر هوراتیو جی رایت و دفاع قوی فورت استیونز این تهدید را به حداقل رساند.پرزیدنت آبراهام لینکلن شخصاً نبردهای نبرد را مشاهده کرد.Early پس از دو روز درگیری پس از عدم تلاش برای حمله جدی عقب نشینی کرد.نیروهای Early آن شب عقب نشینی کردند، به شهرستان مونتگومری، مریلند بازگشتند و در 13 ژوئیه از رودخانه پوتوماک در کشتی White's Ferry به لیزبورگ، ویرجینیا عبور کردند.کنفدراسیون ها با موفقیت تدارکاتی را که در هفته های گذشته ضبط کرده بودند با خود به ویرجینیا آوردند.اوایل بعد از نبرد به یکی از افسرانش گفت: "سرگرد، ما واشنگتن را نگرفتیم اما آب لینکلن را مثل جهنم ترساندیم."[62]
نبرد دهانه
نبرد دهانه ©Osprey Publishing
1864 Jul 30

نبرد دهانه

Petersburg, Virginia, USA
نبرد کراتر نبردی در جنگ داخلی آمریکا، بخشی از محاصره پترزبورگ بود.این رویداد در روز شنبه 30 ژوئیه 1864 بین ارتش کنفدراسیون ویرجینیای شمالی به فرماندهی ژنرال رابرت ای لی و ارتش اتحادیه پوتوماک به فرماندهی سرلشکر جورج جی مید (تحت نظارت مستقیم ارتش آمریکا) روی داد. ژنرال، سپهبد اولیس اس. گرانت).پس از هفته‌ها آماده‌سازی، در 30 ژوئیه، نیروهای اتحادیه یک مین را در بخش سپاه IX سرلشکر آمبروز ای. برنساید منفجر کردند و شکافی را در دفاع کنفدراسیون در پترزبورگ، ویرجینیا ایجاد کردند.این امر به جای اینکه یک مزیت قاطع برای اتحادیه باشد، باعث وخامت سریع موقعیت اتحادیه شد.واحد بعد از یک واحد به داخل و اطراف دهانه شلیک می شود، جایی که اکثر سربازان با سردرگمی در پایین دهانه می چرخند.کنفدراسیون ها به سرعت بهبود یافتند و چندین ضد حمله به رهبری سرتیپ ویلیام ماهون انجام دادند.این شکاف بسته شد و نیروهای اتحادیه با تلفات شدید عقب رانده شدند، در حالی که لشکر سربازان سیاه پوست سرتیپ ادوارد فررو به شدت تخریب شد.شاید این بهترین فرصت گرانت برای پایان دادن به محاصره پترزبورگ بود.در عوض، سربازان هشت ماه دیگر در جنگ خندق مستقر شدند.برنساید به خاطر نقشش در شکست برای آخرین بار از فرماندهی خلاص شد و دیگر هرگز به فرماندهی بازنگشت.لدلی در سپتامبر در مورد رفتارش توسط دادگاه تحقیق مورد انتقاد قرار گرفت و در دسامبر به دستور گرانت توسط مید از ارتش اخراج شد و در 23 ژانویه 1865 رسماً از کمیسیون خود استعفا داد.
نبرد خلیج موبایل
در پیش زمینه سمت چپ CSS تنسی قرار دارد.در سمت راست USS Tecumseh در حال غرق شدن است. ©Louis Prang
1864 Aug 2 - Aug 23

نبرد خلیج موبایل

Mobile Bay, Alabama, USA
نبرد خلیج موبایل در 5 اوت 1864، درگیری دریایی و زمینی در جنگ داخلی آمریکا بود که در آن ناوگان اتحادیه به فرماندهی دریاسالار دیوید جی فاراگوت، با کمک گروهی از سربازان، به ناوگان کوچکتر کنفدراسیون به رهبری حمله کردند. دریاسالار فرانکلین بوکانان و سه قلعه که از ورودی خلیج موبایل محافظت می کردند: مورگان، گینز و پاول.دستور فاراگوت "لعنت به اژدرها! چهار زنگ. کاپیتان درایتون، برو جلو! جوئت، تمام سرعت!"به تعبیری معروف به عنوان "لعنت به اژدرها، با سرعت تمام پیش رو!"این نبرد با دویدن به ظاهر عجولانه اما موفقیت آمیز فراگوت در میدان مین مشخص شد که به تازگی یکی از مانیتورهای آهنین او را به خود اختصاص داده بود و ناوگان او را قادر می سازد تا از برد اسلحه های مستقر در ساحل فراتر رود.این امر با کاهش ناوگان کنفدراسیون به یک کشتی منفرد به نام CSS تنسی دنبال شد.تنسی پس از آن بازنشسته نشد، بلکه کل ناوگان شمال را درگیر کرد.زره تنسی به او این امکان را داد که بیشتر از آنچه که دریافت کرده بود آسیب وارد کند، اما او نتوانست بر عدم تعادل در اعداد غلبه کند.او در نهایت به یک هالک بی حرکت تبدیل شد و تسلیم شد و نبرد به پایان رسید.بدون اینکه نیروی دریایی از آنها پشتیبانی کند، سه قلعه نیز ظرف چند روز تسلیم شدند.بنابراین کنترل کامل خلیج پایین موبایل به نیروهای اتحادیه واگذار شد.موبایل آخرین بندر مهم در خلیج مکزیک در شرق رودخانه می سی سی پی بود که در اختیار کنفدراسیون باقی مانده بود، بنابراین بسته شدن آن آخرین گام برای تکمیل محاصره در آن منطقه بود.این پیروزی اتحادیه، همراه با تصرف آتلانتا، به طور گسترده توسط روزنامه های اتحادیه پوشش داده شد و تقویت قابل توجهی برای تلاش آبراهام لینکلن برای انتخاب مجدد سه ماه پس از نبرد بود.این نبرد به عنوان آخرین درگیری دریایی در ایالت آلاباما در جنگ به پایان رسید.همچنین این آخرین نامزدی شناخته شده دریاسالار فاراگوت خواهد بود.
نبرد جونزبورو
نبرد کلیسای عزرا ©Theodore R. Davis
1864 Aug 31 - Sep 1

نبرد جونزبورو

Clayton County, Georgia, USA
نبرد جونزبورو (31 اوت تا 1 سپتامبر 1864) بین نیروهای ارتش اتحادیه به رهبری ویلیام تکومسه شرمن و نیروهای کنفدراسیون تحت رهبری ویلیام جی هاردی در طول کمپین آتلانتا در جنگ داخلی آمریکا انجام شد.در روز اول، به دستور جان بل هود، فرمانده ارتش تنسی، نیروهای هاردی به فدرال ها حمله کردند و با تلفات سنگین عقب رانده شدند.آن شب، هود به هاردی دستور داد نیمی از نیروهایش را به آتلانتا بازگرداند.در روز دوم، پنج سپاه اتحادیه در جونزبورو (نام امروزی: جونزبورو) گرد هم آمدند.برای تنها بار در طول کمپین آتلانتا، یک حمله بزرگ از پیش رو در فدرال موفق به شکستن دفاع کنفدراسیون شد.این حمله 900 اسیر را گرفت، اما مدافعان توانستند دستیابی به موفقیت را متوقف کنند و دفاع های جدیدی را ایجاد کنند.علیرغم مواجهه با احتمالات زیاد، سپاه هاردی در آن شب بدون شناسایی به جنوب گریخت.شرمن که در تلاش‌های قبلی‌اش برای وادار کردن هود به ترک آتلانتا ناکام ماند، تصمیم گرفت با شش لشکر از هفت پیاده نظام خود به سمت جنوب حرکت کند.هدف او مسدود کردن خط آهن ماکون و وسترن بود که آخرین راه آهن قطع نشده منتهی به آتلانتا بود.سه سپاه از ارتش شرمن در محدوده توپخانه راه آهن در جونزبورو قرار گرفتند و هود با فرستادن دو نفر از سه سپاه پیاده خود برای بیرون راندن آنها واکنش نشان داد.در حالی که جنگ در جونزبورو ادامه داشت، دو سپاه دیگر اتحادیه راه آهن را در 31 اوت مسدود کردند. وقتی هود متوجه شد که راه آهن آتلانتا قطع شده است، او شهر را در غروب 1 سپتامبر تخلیه کرد. روز بعد آتلانتا توسط نیروهای اتحادیه اشغال شد. و کمپین آتلانتا به پایان رسید.اگرچه ارتش هود نابود نشد، سقوط آتلانتا تأثیرات سیاسی و نظامی گسترده ای بر روند جنگ داشت.
سومین نبرد وینچستر
لیتوگرافی نبرد اوپکوان. ©Kurz & Allison
1864 Sep 19

سومین نبرد وینچستر

Frederick County, Virginia, US
نبرد سوم وینچستر، همچنین به عنوان نبرد اوپکون یا نبرد اوپکون کریک شناخته می‌شود، یک نبرد جنگ داخلی آمریکا بود که در نزدیکی وینچستر، ویرجینیا، در 19 سپتامبر 1864 انجام شد. سرلشکر ارتش اتحادیه فیلیپ شریدان، ژنرال جوبال اوایل ارتش کنفدراسیون را شکست داد. در یکی از بزرگترین، خونین ترین و مهمترین نبردها در دره Shenandoah.در میان 5000 تلفات اتحادیه یک ژنرال کشته و سه نفر زخمی شدند.میزان تلفات برای کنفدراسیون ها بالا بود: حدود 4000 از 15500.دو ژنرال کنفدراسیون کشته و چهار نفر زخمی شدند.شرکت کنندگان در این نبرد شامل دو رئیس جمهور آینده ایالات متحده، دو فرماندار آینده ویرجینیا، معاون سابق رئیس جمهور ایالات متحده و یک سرهنگ بود که نوه او، جورج اس. پاتون، در جنگ جهانی دوم ژنرال مشهوری شد.شریدان پس از اطلاع از اینکه یک نیروی بزرگ کنفدراسیون به ارلی وام داده بود منطقه را ترک کرد، به مواضع کنفدراسیون در امتداد نهر Opequon در نزدیکی وینچستر، ویرجینیا حمله کرد.شریدان از یک لشکر سواره نظام و دو سپاه پیاده برای حمله از شرق و از دو لشکر سواره نظام برای حمله از شمال استفاده کرد.سومین سپاه پیاده نظام به رهبری سرتیپ جرج کروک به صورت ذخیره نگهداری می شد.پس از نبردهای سخت که در آن اریلی به خوبی از زمین منطقه در سمت شرق وینچستر استفاده کرد، کروک با پیاده نظام خود به جناح چپ Early حمله کرد.این، در ترکیب با موفقیت سواره نظام اتحادیه در شمال شهر، کنفدراسیون ها را به سمت وینچستر عقب راند.حمله نهایی پیاده نظام و سواره نظام اتحادیه از شمال و شرق باعث شد که کنفدراسیون ها از طریق خیابان های وینچستر به سمت جنوب عقب نشینی کنند.اوایل که تلفات قابل توجهی داشت و تعداد آنها بسیار بیشتر بود، در دره پایک به سمت جنوب عقب نشینی کرد و در موقعیت قابل دفاع تری در فیشر هیل قرار گرفت.شریدان فیشر هیل را ادامه نبرد 19 سپتامبر در نظر گرفت و Early up the pike را دنبال کرد و در آنجا دوباره Early را شکست داد.هر دو نبرد بخشی از مبارزات دره Sheridan's Shenandoah است که در سال 1864 از اوت تا اکتبر رخ داد.پس از موفقیت های شریدان در وینچستر و فیشر هیل، ارتش اولیه دره شکست های بیشتری را متحمل شد و در نبرد وینسبرو، ویرجینیا، در 2 مارس 1865 از جنگ حذف شد.
نبرد سدر کریک
سوار شریدان. ©Thure de Thulstrup
1864 Oct 19

نبرد سدر کریک

Frederick County, VA, USA
نبرد سدر کریک یا نبرد بل گروو در 19 اکتبر 1864 در طول جنگ داخلی آمریکا انجام شد.این جنگ در دره Shenandoah در ویرجینیای شمالی، در نزدیکی Cedar Creek، Middletown و Valley Pike رخ داد.در طول صبح، ژنرال جوبال اوایل به نظر می رسید که یک پیروزی برای ارتش کنفدراسیون خود داشته است، زیرا او بیش از 1000 اسیر و بیش از 20 قطعه توپ را به اسارت گرفت و 7 لشکر پیاده نظام دشمن را مجبور به عقب نشینی کرد.ارتش اتحادیه، به رهبری سرلشکر فیلیپ شریدان، در اواخر بعد از ظهر تجمع کردند و افراد Early را بیرون کردند.نیروهای شریدان علاوه بر بازپس گیری تمام توپخانه های خود که در صبح توقیف شده بودند، اکثر توپخانه ها و واگن های Early را نیز تصرف کردند.در مه شدید، Early قبل از سپیده دم حمله کرد و بسیاری از سربازان اتحادیه خواب را کاملا غافلگیر کرد.ارتش کوچکتر او از چندین طرف به بخش هایی از ارتش اتحادیه حمله کرد و علاوه بر عنصر غافلگیری، مزایای عددی موقتی را به او داد.حدود ساعت 10 صبح، ارلی حمله خود را برای سازماندهی مجدد نیروهایش متوقف کرد.شریدان که از یک جلسه در واشنگتن دی سی برمی گشت که جنگ شروع شد، با عجله به میدان جنگ رفت و حدود ساعت 10:30 صبح رسید.ورود او به ارتش در حال عقب نشینی او آرامش و جان تازه ای بخشید.در ساعت 16:00 ارتش او با استفاده از نیروی سواره نظام برتر خود، ضد حمله کرد.ارتش اولیه شکست خورد و به جنوب گریخت.نبرد ارتش کنفدراسیون را در دره Shenandoah ویران کرد و دیگر هرگز نتوانست در دره مانور دهد تا پایتخت اتحادیه واشنگتن، دی سی یا ایالت های شمالی را تهدید کند.علاوه بر این، دره Shenandoah یک تولید کننده کلیدی تدارکات برای ارتش کنفدراسیون بود و Early دیگر نمی توانست از آن محافظت کند.پیروزی اتحادیه به انتخاب مجدد آبراهام لینکلن کمک کرد و همراه با پیروزی های قبلی در وینچستر و فیشر هیل، شریدان را به شهرت ماندگار رساند.
نبرد وست پورت
نبرد وست پورت ©N.C. Wyeth
1864 Oct 23

نبرد وست پورت

Kansas City, MO, USA
نبرد وستپورت که گاهی به آن «گتیزبورگ غرب» نیز گفته می شود، در 23 اکتبر 1864 در کانزاس سیتی مدرن، میسوری، در طول جنگ داخلی آمریکا انجام شد.نیروهای اتحادیه تحت فرماندهی سرلشکر ساموئل آر. کورتیس قاطعانه نیروهای کنفدراسیون تحت فرماندهی سرلشکر استرلینگ پرایس را شکست دادند.این درگیری نقطه عطف اکسپدیشن پرایس میسوری بود و ارتش او را مجبور به عقب نشینی کرد.این نبرد به آخرین حمله بزرگ کنفدراسیون در غرب رودخانه می سی سی پی پایان داد و در باقیمانده جنگ، ارتش ایالات متحده کنترل کاملی بر بیشتر میسوری داشت.این نبرد یکی از بزرگترین نبردهایی بود که در غرب رودخانه می سی سی پی با بیش از 30000 مرد درگیر شد.
آبراهام لینکلن دوباره انتخاب شد
دومین سخنرانی افتتاحیه لینکلن در ساختمان تقریباً تکمیل شده کاپیتول، 4 مارس 1865 ©Alexander Gardner
1864 Nov 8

آبراهام لینکلن دوباره انتخاب شد

Washington D.C., DC, USA
لینکلن در سال 1864 برای انتخاب مجدد نامزد شد، در حالی که جناح های اصلی جمهوری خواه را به همراه دموکرات های جنگ، ادوین ام. استانتون و اندرو جانسون متحد کرد.لینکلن از مکالمه و قدرت حمایتی خود - که از زمان صلح تا حد زیادی گسترش یافته بود - برای ایجاد حمایت و دفع تلاش های رادیکال ها برای جایگزینی او استفاده کرد.جمهوریخواهان در مجمع خود جانسون را به عنوان معاون وی انتخاب کردند.لینکلن برای گسترش ائتلاف خود و شامل دموکرات های جنگ و همچنین جمهوری خواهان، تحت عنوان حزب اتحادیه جدید شرکت کرد.پلاتفرم دموکرات از "جناح صلح" حزب پیروی کرد و جنگ را "شکست" خواند.اما نامزد آنها، مک کللن، از جنگ حمایت کرد و این پلتفرم را رد کرد.در همین حال، لینکلن گرانت را با سربازان بیشتر و حمایت حزب جمهوری خواه جسور کرد.تصرف آتلانتا توسط شرمن در سپتامبر و تسخیر موبایل توسط دیوید فاراگوت به شکست‌گرایی پایان داد.حزب دموکرات عمیقاً دوپاره بود و برخی از رهبران و اکثر سربازان آشکارا برای لینکلن بودند.در 8 نوامبر، لینکلن همه ایالت ها را به جز سه ایالت، از جمله 78 درصد از سربازان اتحادیه، حمل کرد.
راهپیمایی شرمن به سمت دریا
راهپیمایی شرمن به سمت دریا. ©Alexander Hay Ritchie
1864 Nov 15 - Dec 21

راهپیمایی شرمن به سمت دریا

Savannah, GA, USA
راهپیمایی شرمن به سمت دریا (همچنین به عنوان کمپین ساوانا یا به طور ساده راهپیمایی شرمن شناخته می شود) یک لشکرکشی نظامی از جنگ داخلی آمریکا بود که از 15 نوامبر تا 21 دسامبر 1864 در جورجیا توسط ویلیام تکومسه شرمن، ژنرال ارتش اتحادیه انجام شد.این کارزار در 15 نوامبر با خروج نیروهای شرمن از آتلانتا آغاز شد که اخیراً توسط نیروهای اتحادیه تصرف شد و با تصرف بندر ساوانا در 21 دسامبر به پایان رسید. زیرساخت ها و اموال غیرنظامی، اقتصاد کنفدراسیون و شبکه های حمل و نقل را مختل می کند.این عملیات کنفدراسیون را ضعیف کرد و به تسلیم نهایی آن کمک کرد.[63] تصمیم شرمن برای عملیات در اعماق قلمرو دشمن بدون خطوط تدارکات برای زمان خود غیرمعمول بود و برخی از مورخان این کارزار را نمونه اولیه جنگ مدرن یا جنگ کامل می دانند.پس از مارش به دریا، ارتش شرمن به سمت شمال به سمت کمپین کارولیناس حرکت کرد.بخش این راهپیمایی از طریق کارولینای جنوبی حتی مخرب‌تر از مبارزات ساوانا بود، زیرا شرمن و مردانش بدخواهانه‌ای را برای نقش آن ایالت در آغاز جنگ داخلی در خود داشتند.بخش زیر، از طریق کارولینای شمالی، کمتر بود.[64]
نبرد فرانکلین
Battle of Franklin ©Don Troiani
1864 Nov 30

نبرد فرانکلین

Franklin, Tennessee, USA
نبرد دوم فرانکلین در 30 نوامبر 1864 در فرانکلین، تنسی، به عنوان بخشی از کمپین فرانکلین-نشویل در جنگ داخلی آمریکا انجام شد.این یکی از بدترین فجایع جنگ برای ارتش ایالات کنفدراسیون بود.ارتش کنفدراسیون ژنرال جان بل هود در تنسی حملات پیشانی متعددی را علیه مواضع مستحکم اشغال شده توسط نیروهای اتحادیه تحت فرماندهی سرلشکر جان شوفیلد انجام داد و نتوانست مانع از اجرای یک عقب نشینی برنامه ریزی شده و منظم به نشویل شود.حمله کنفدراسیون به شش لشکر پیاده شامل هجده تیپ با 100 هنگ که تعداد آنها تقریباً 20000 نفر می‌شد، که گاهی اوقات "تهاجم غرب پیکت" نامیده می‌شود، منجر به خسارات ویرانگر به مردان و رهبری ارتش تنسی - چهارده ژنرال کنفدراسیون شد. کشته، هفت زخمی و یک اسیر) و 55 فرمانده هنگ قربانی شدند.ارتش تنسی پس از شکست در مقابل سرلشکر جورج اچ. جنگ.
نبرد نشویل
نبرد نشویل. ©Kurz & Allison
1864 Dec 15 - Dec 16

نبرد نشویل

Nashville, Tennessee, United S
نبرد نشویل که در 15 تا 16 دسامبر 1864 درگیر شد، درگیری مهمی در طول جنگ داخلی آمریکا بود که نقطه اوج کمپین فرانکلین-نشویل بود.این نبرد که در نشویل، تنسی اتفاق افتاد، شاهد درگیری ارتش اتحادیه کامبرلند به رهبری سرلشکر جورج اچ. توماس با ارتش کنفدراسیون تنسی تحت فرماندهی ژنرال جان بل هود بود.ارتش اتحادیه با حمله و شکست نیروهای هود، به پیروزی قاطعی دست یافت و خسارات زیادی به بار آورد و ارتش کنفدراسیون را تا حد زیادی ناکارآمد کرد.توماس یک استراتژی برای راه اندازی یک حمله انحرافی به سمت راست کنفدراسیون ابداع کرد، در حالی که نیروی اصلی او یک مانور چرخشی را علیه چپ کنفدراسیون اجرا می کرد.انحراف نتوانست به طور قابل توجهی حواس کنفدراسیون ها را منحرف کند، اما حمله اولیه عملاً جناح چپ کنفدراسیون را از بین برد.در طول دو روز نبرد، مواضع دفاعی کنفدراسیون در مراحلی مغلوب شد و نیروهای اتحادیه به طور مداوم آنها را به عقب راندند.در پایان روز دوم، کنفدراسیون ها در عقب نشینی کامل بودند و نیروهای اتحادیه از نزدیک آنها را تعقیب می کردند.نبرد نشویل پایان مؤثر ارتش تنسی بود.دیوید ایچر، مورخ، اظهار داشت: "اگر هود ارتش خود را در فرانکلین مجروح می کرد، دو هفته بعد در نشویل آن را می کشت."[65] اگرچه هود تمام این خرابکاری را به گردن زیردستان خود و خود سربازان انداخت، اما کار او به پایان رسیده بود.او با ارتش خود به توپلو، می سی سی پی عقب نشینی کرد، در 13 ژانویه 1865 از فرماندهی خود استعفا داد و فرماندهی میدانی دیگری به او داده نشد.[66]
1865
نتیجهornament
دومین نبرد فورت فیشر
کشتی هایی که فورت فیشر را قبل از حمله زمینی بمباران می کنند ©J.O. Davidson
1865 Jan 13 - Jan 15

دومین نبرد فورت فیشر

Fort Fisher, Kure Beach, North
ویلمینگتون آخرین بندر بزرگی بود که به روی کنفدراسیون در سواحل اقیانوس اطلس باز شد.فورت فیشر که گاهی اوقات به عنوان "جبل الطارق جنوب" و آخرین سنگر ساحلی کنفدراسیون شناخته می شود، ارزش استراتژیک فوق العاده ای در طول جنگ داشت و بندری برای دوندگان محاصره فراهم می کرد که ارتش ویرجینیای شمالی را تامین می کردند.کشتی‌هایی که ویلمینگتون را از طریق رودخانه کیپ فیر ترک می‌کردند و به سمت باهاما، برمودا یا نوا اسکوشیا حرکت می‌کردند تا پنبه و تنباکو را برای تامین منابع مورد نیاز بریتانیایی‌ها مبادله کنند، توسط قلعه محافظت می‌شد.بر اساس طراحی Redoubt Malakoff در سواستوپل، امپراتوری روسیه، فورت فیشر بیشتر از خاک و ماسه ساخته شده است.این باعث می‌شود که بتواند کوبیدن آتش سنگین کشتی‌های اتحادیه را بهتر از استحکامات قدیمی‌تر ساخته شده از ملات و آجر جذب کند.بیست و دو اسلحه رو به اقیانوس، در حالی که بیست و پنج اسلحه رو به خشکی بودند.اسلحه های صورت دریا بر روی باتری های 12 فوتی (3.7 متر) با باتری های بزرگتر، 45 و 60 فوتی (14 و 18 متری) در انتهای جنوبی قلعه نصب شده بودند.گذرگاه های زیرزمینی و اتاق های ضد بمب در زیر تپه های خاکی غول پیکر قلعه وجود داشت.استحکامات، کشتی های اتحادیه را از حمله به بندر ویلمینگتون و رودخانه کیپ فیر باز می داشت.در 23 دسامبر 1864، کشتی‌های اتحادیه تحت فرماندهی دریاسالار دیوید دی پورتر، بمباران دریایی دژ را آغاز کردند که تأثیر چندانی نداشت.در ژانویه 1865، ارتش اتحادیه، نیروی دریایی و تفنگداران دریایی با موفقیت به فورت فیشر حمله کردند.از دست دادن فورت فیشر ایمنی و سودمندی ویلمینگتون، آخرین بندر دریایی باقیمانده کنفدراسیون را به خطر انداخت.جنوب اکنون از تجارت جهانی قطع شده بود.بسیاری از تدارکات نظامی که ارتش ویرجینیای شمالی به آنها وابسته بود از طریق ویلمینگتون تامین می شد.هیچ بندر دریایی در نزدیکی ویرجینیا وجود نداشت که کنفدراسیون ها بتوانند عملاً از آن استفاده کنند.به رسمیت شناختن کنفدراسیون بالقوه اروپا احتمالاً قبلاً غیرممکن بود، اما اکنون کاملاً غیر واقعی شده است.سقوط فورت فیشر "آخرین میخ در تابوت کنفدراسیون" بود.یک ماه بعد، ارتش اتحادیه به فرماندهی ژنرال جان ام. شوفیلد از رودخانه کیپ فیر بالا رفت و ویلمینگتون را تصرف کرد.
نبرد بنتونویل
چاپ نشان می دهد که ارتش اتحادیه در حال حمله به خط کنفدراسیون و شورشیان در حال عقب نشینی هستند. ©State Archives of North Carolina
1865 Mar 19 - Mar 21

نبرد بنتونویل

Bentonville, North Carolina, U
نبرد بنتونویل (19 تا 21 مارس 1865) در شهرستان جانستون، کارولینای شمالی، در نزدیکی روستای بنتونویل، به عنوان بخشی از تئاتر غربی جنگ داخلی آمریکا برگزار شد.این آخرین نبرد بین ارتش های سرلشکر اتحادیه ویلیام تی شرمن و ژنرال کنفدراسیون جوزف ای. جانستون بود.هنگامی که جناح راست ارتش شرمن به فرماندهی سرلشکر الیور او. هاوارد به سمت گلدزبورو حرکت کرد، جناح چپ تحت فرماندهی سرلشکر هنری دبلیو اسلوکام با افراد مستقر در ارتش جانستون مواجه شد.در روز اول نبرد، کنفدراسیون ها به سپاه چهاردهم حمله کردند و دو لشکر را شکست دادند، اما بقیه ارتش شرمن با موفقیت از مواضع خود دفاع کردند.روز بعد، هنگامی که شرمن نیروهای کمکی را به میدان جنگ فرستاد و انتظار داشت جانستون عقب نشینی کند، فقط درگیری های پراکنده جزئی رخ داد.در روز سوم، همانطور که درگیری ادامه داشت، لشکر سرلشکر جوزف A. Mower مسیری را به سمت عقب کنفدراسیون دنبال کرد و حمله کرد.کنفدراسیون ها توانستند حمله را دفع کنند زیرا شرمن به موور دستور داد تا با سپاه خود ارتباط برقرار کند.جانستون تصمیم گرفت در آن شب از میدان نبرد عقب نشینی کند.در نتیجه قدرت بسیار زیاد اتحادیه و تلفات سنگینی که ارتشش در نبرد متحمل شد، جانستون کمی بیشتر از یک ماه بعد در Bennett Place، نزدیک ایستگاه دورهام به شرمن تسلیم شد.همراه با تسلیم ژنرال رابرت ای لی در 9 آوریل، تسلیم جانستون نشان دهنده پایان موثر جنگ بود.
نبرد فورت استدمن
Battle of Fort Stedman ©Mike Adams
1865 Mar 25

نبرد فورت استدمن

Petersburg, Virginia, USA
نبرد فورت استدمن، همچنین به عنوان نبرد تپه خرگوش شناخته می شود، در 25 مارس 1865، در طول مراحل پایانی جنگ داخلی آمریکا رخ داد.در تلاش برای شکستن محاصره پترزبورگ، نیروهای کنفدراسیون به رهبری سرلشکر جان بی. گوردون یک حمله غافلگیرکننده قبل از سحر به یک استحکامات اتحادیه در نزدیکی پترزبورگ، ویرجینیا انجام دادند.در ابتدا، نیروهای گوردون موفقیت را تجربه کردند و بخش هایی از قلعه را به تصرف خود درآوردند و شکافی به عرض نزدیک به 1000 فوت در دفاع اتحادیه ایجاد کردند.با این حال، نیروهای اتحادیه تحت فرماندهی سرلشکر جان جی پارک به سرعت پاسخ دادند، رخنه را مهر و موم کردند و حمله کنفدراسیون را دفع کردند.با پیشرفت نبرد، برتری اولیه کنفدراسیون کاهش یافت.بروت بریگ.ژنرال ناپلئون بی. مک لافلن، مسئول بخش فورت استدمن اتحادیه، اقدام سریعی برای مقابله با پیشروی کنفدراسیون انجام داد.با وجود اینکه خودش اسیر شد، اقدامات او و واکنش استراتژیک سپاه نهم سرلشکر جان جی پارک، به طور موثر دستاوردهای کنفدراسیون را مهار کرد و سپس به عقب راند.در ساعت 7:45 صبح، نیروهای اتحادیه که موقعیت استراتژیک داشتند، ضد حمله موفقی را آغاز کردند که منجر به بازپس گیری استحکامات از دست رفته و وارد کردن تلفات سنگین به طرف کنفدراسیون شد.عواقب نبرد فورت استدمن گویا بود.نیروهای اتحادیه متحمل تلفات 1044 نفری شدند، در حالی که نیروهای کنفدراسیون با تلفات بسیار شدیدتر از 4000 مواجه شدند.مهمتر از آن، مواضع کنفدراسیون تضعیف شد و آنها تعداد قابل توجهی از سربازان غیرقابل جایگزین را از دست دادند.این نبرد آخرین حمله بزرگ ارتش ویرجینیای شمالی را رقم زد.ارتش لی اکنون در موقعیتی نامطمئن قرار داشت و این راه را برای حمله موفقیت آمیز اتحادیه یک هفته بعد هموار کرد.این حرکت منجر به تسلیم نهایی ارتش لی در آپوماتوکس در 9 آوریل 1865 می شود که اساساً سرنوشت کنفدراسیون را رقم می زند.
کمپین Appomattox
Appomattox Campaign ©Gilbert Gaul
1865 Mar 29 - Apr 9

کمپین Appomattox

Petersburg, VA, USA
کمپین آپوماتوکس مجموعه ای از نبردهای جنگ داخلی آمریکا بود که از 29 مارس تا 9 آوریل 1865 در ویرجینیا انجام شد که با تسلیم ارتش کنفدراسیون رابرت ای لی ویرجینیای شمالی به نیروهای ارتش اتحادیه (ارتش پوتوماک، ارتش جیمز و ارتش شناندوا) تحت فرماندهی کلی سپهبد اولیس اس گرانت، که پایان مؤثر جنگ را نشان می دهد.با پایان یافتن کمپین ریچموند-پترزبورگ (همچنین به عنوان محاصره پترزبورگ شناخته می شود)، ارتش لی از یک زمستان جنگ خندق در یک جبهه تقریباً 40 مایلی (64 کیلومتری)، نبردهای متعدد، بیماری، گرسنگی و فرار از سربازی بیشتر و خسته شد.ارتش مجهز و تغذیه شده گرانت در حال افزایش بود.در 29 مارس 1865، ارتش اتحادیه حمله ای را آغاز کرد که دفاع کنفدراسیون را در جنوب غربی پترزبورگ گسترش داد و شکست و خطوط تدارکات خود را به پترزبورگ و پایتخت کنفدراسیون ریچموند، ویرجینیا قطع کرد.پیروزی های اتحادیه در نبرد پنج فورک در 1 آوریل 1865، و نبرد سوم پترزبورگ، که اغلب پیشرفت در پترزبورگ نامیده می شود، در 2 آوریل 1865، پترزبورگ و ریچموند را به تصرف قریب الوقوع باز کرد.لی دستور تخلیه نیروهای کنفدراسیون از پترزبورگ و ریچموند را در شب 2-3 آوریل قبل از اینکه ارتش گرانت بتواند هرگونه فرار را قطع کند، صادر کرد.رهبران دولت کنفدراسیون نیز همان شب از ریچموند به غرب گریختند.کنفدراسیون ها به سمت غرب حرکت کردند و به سمت لینچبورگ، ویرجینیا، به عنوان جایگزین حرکت کردند.لی قصد داشت ارتش خود را در یکی از آن شهرها تجهیز کند و به سمت جنوب غربی به کارولینای شمالی حرکت کند، جایی که بتواند ارتش خود را با ارتش کنفدراسیون به فرماندهی ژنرال جوزف ای. جانستون متحد کند.ارتش اتحادیه گرانت، کنفدراسیون های فراری لی را بی امان تعقیب کرد.در طول هفته بعد، نیروهای اتحادیه یک سری نبرد با واحدهای کنفدراسیون انجام دادند، تدارکات کنفدراسیون را قطع یا نابود کردند و راه آنها را به سمت جنوب و در نهایت به سمت غرب مسدود کردند.در 6 آوریل 1865، ارتش کنفدراسیون در نبرد سیلورز کریک، ویرجینیا متحمل شکست قابل توجهی شد که در آن حدود 7700 مرد کشته و اسیر و تعداد نامعلومی زخمی شدند.با این وجود، لی به حرکت باقی مانده ارتش شکست خورده خود به سمت غرب ادامه داد.به زودی در گوشه و کنار، کمبود غذا و آذوقه و تعداد آنها بیشتر بود، لی ارتش ویرجینیای شمالی را در 9 آوریل 1865 در خانه مک لین در نزدیکی خانه دادگاه آپوماتوکس، ویرجینیا به گرانت تسلیم کرد.
نبرد پنج چنگال
نبرد پنج فورک: نشان دادن یک حمله به رهبری ژنرال اتحادیه، فیلیپ شریدان. ©Kurz & Allison
1865 Apr 1

نبرد پنج چنگال

Five Forks, Dinwiddie County,
نبرد پنج فورک در 1 آوریل 1865، در جنوب غربی پترزبورگ، ویرجینیا، در اطراف محل اتصال جاده فایو فورک، شهرستان دینویدی، در پایان محاصره پترزبورگ، نزدیک به پایان جنگ داخلی آمریکا، انجام شد.ارتش اتحادیه به فرماندهی سرلشکر فیلیپ شریدان یک نیروی کنفدراسیون از ارتش ویرجینیای شمالی به فرماندهی سرلشکر جورج پیکت را شکست داد.نیروی اتحادیه بیش از 1000 تلفات به کنفدراسیون ها وارد کرد و تا 4000 اسیر را در حین تصرف پنج فورک، کلید کنترل راه آهن ساوث ساید، یک خط تدارکات حیاتی و مسیر تخلیه، گرفت.پس از نبرد دادگاه دینویدی (31 مارس) در حدود ساعت 10:00 شب، پیاده نظام سپاه V شروع به رسیدن به نزدیکی میدان جنگ برای تقویت سواره نظام شریدان کرد.دستورات پیکت از فرماندهش ژنرال رابرت ای لی این بود که از پنج فورک "در تمامی خطرات" به دلیل اهمیت استراتژیک آن دفاع کند.حدود ساعت 1:00 بعد از ظهر، شریدان با شلیک اسلحه کوچک، جناح راست و جلوی خط کنفدراسیون را به هم چسباند، در حالی که سپاه V انبوه پیاده نظام، به فرماندهی سرلشکر گوورنور K. Warren، بلافاصله پس از آن به جناح چپ حمله کرد.به دلیل سایه آکوستیک در جنگل، پیکت و فرمانده سواره نظام، سرلشکر فیتژو لی، مرحله آغازین نبرد را نشنیدند و زیردستان آنها نتوانستند آنها را پیدا کنند.اگرچه پیاده نظام اتحادیه نتوانست از سردرگمی دشمن سوء استفاده کند، اما به دلیل عدم شناسایی، آنها به طور اتفاقی توانستند با تشویق شخصی شریدان، خط کنفدراسیون را جمع کنند.پس از نبرد، شریدان به طور بحث انگیزی وارن را از فرماندهی سپاه پنجم خلع کرد، عمدتاً به دلیل دشمنی خصوصی.در همین حال، اتحادیه پنج فورک و جاده‌ای به سمت راه‌آهن ساوث ساید را نگه داشت، که باعث شد ژنرال لی پترزبورگ و ریچموند را رها کند و آخرین عقب‌نشینی خود را آغاز کند.
نبرد فورت بلیکلی
طوفان فورت بلیکلی، نبرد ایالات متحده از 2 تا 9 آوریل 1865. "احتمالاً آخرین حمله این جنگ، به همان اندازه که در تاریخ ثبت شده بود شجاعانه بود." ©Harpers Weekly
1865 Apr 2 - Apr 9

نبرد فورت بلیکلی

Baldwin County, Alabama, USA
نبرد فورت بلیکلی از 2 آوریل تا 9 آوریل 1865 در شهرستان بالدوین، آلاباما، در حدود 6 مایلی (9.7 کیلومتری) شمال قلعه اسپانیایی، آلاباما، به عنوان بخشی از کمپین موبایلی جنگ داخلی آمریکا رخ داد.نبرد بلیکلی آخرین نبرد بزرگ جنگ داخلی بود، با تسلیم شدن تنها چند ساعت پس از اینکه گرانت تسلیم لی در آپوماتوکس را در صبح روز 9 آوریل 1865 پذیرفت. موبایل، آلاباما، آخرین بندر مهم کنفدراسیون بود که تصرف شد. توسط نیروهای اتحادیه، در 12 آوریل 1865.
سومین نبرد پترزبورگ
سقوط پترزبورگ ©Kurz & Allison
1865 Apr 2

سومین نبرد پترزبورگ

Dinwiddie County, VA, USA
نبرد سوم پترزبورگ، همچنین به عنوان پیشرفت در پترزبورگ یا سقوط پترزبورگ شناخته می شود، در 2 آوریل 1865، در جنوب و جنوب غربی پترزبورگ، ویرجینیا، در پایان کمپین 292 روزه ریچموند-پترزبورگ (گاهی اوقات به نام محاصره پترزبورگ) و در مرحله ابتدایی کمپین آپوماتوکس در نزدیکی پایان جنگ داخلی آمریکا.خطوط نازک کنفدراسیون در پترزبورگ توسط جنبش‌های قبلی اتحادیه که این خطوط را فراتر از توانایی کنفدراسیون‌ها برای اداره کردن آن‌ها به اندازه کافی و فرار از خدمت و تلفات ناشی از نبردهای اخیر به نقطه شکست رسانده بود.همانطور که نیروهای بسیار بزرگتر اتحادیه به خطوط حمله کردند، مدافعان مستأصل کنفدراسیون به اندازه کافی مانع از پیشرفت اتحادیه شدند تا مقامات دولتی کنفدراسیون و بیشتر ارتش کنفدراسیون باقیمانده، از جمله نیروهای دفاعی محلی و برخی از پرسنل نیروی دریایی کنفدراسیون، از پترزبورگ و پایتخت کنفدراسیون فرار کنند. ریچموند، ویرجینیا، در شب 2 تا 3 آوریل.فرمانده سپاه کنفدراسیون، سپهبد AP Hill در جریان درگیری کشته شد.سربازان اتحادیه ریچموند و پترزبورگ را در 3 آوریل 1865 اشغال کردند، اما بیشتر ارتش اتحادیه، ارتش ویرجینیای شمالی را تا زمانی که آن را محاصره کردند، تعقیب کردند و رابرت ای لی را مجبور کردند که ارتش را در 9 آوریل 1865 پس از نبرد دادگاه آپوماتوکس تسلیم کند. هاوس، ویرجینیا
نبرد سایلورز کریک
نبرد سایلورز کریک ©Keith Rocco
1865 Apr 6

نبرد سایلورز کریک

Amelia County, Virginia, USA
پس از ترک پترزبورگ، کنفدراسیون های خسته و گرسنه به سمت غرب حرکت کردند، به امید اینکه دوباره در دانویل یا لینچبورگ، قبل از پیوستن به ژنرال جوزف ای. جانستون در کارولینای شمالی، تدارکات مجدد را انجام دهند.اما ارتش قوی‌تر اتحادیه همگام با آنها پیش رفت و از زمین‌های ناهموار پر از نهرها و بلوف‌های بلند بهره‌برداری کرد، جایی که قطارهای واگن طولانی کنفدراسیون‌ها به شدت آسیب‌پذیر بودند.دو پل کوچک بر روی Sailor's Creek و Little Sailor's Creek باعث ایجاد گلوگاه شد که تلاش کنفدراسیون ها برای فرار را بیشتر به تأخیر انداخت.پس از چند نبرد تن به تن ناامیدکننده، حدود یک چهارم سربازان مؤثر باقیمانده نیروهای کنفدراسیون، از جمله چندین ژنرال، از دست رفتند.لی که شاهد تسلیم شدن از یک بلوف نزدیک بود، سخنان ناامیدکننده معروف خود را به سرلشکر ویلیام ماهون گفت: "خدای من، آیا ارتش منحل شده است؟"، که ماهون پاسخ داد: "نه، ژنرال، اینجا نیروها آماده انجام وظیفه هستند. "
لی تسلیم می شود
چاپی نشان می‌دهد که اولیس اس. گرانت، فرمانده ارتش اتحادیه، تسلیم ژنرال ارشد رابرت لی در ۹ آوریل ۱۸۶۵ را پذیرفته است. ©Thomas Nast
1865 Apr 9

لی تسلیم می شود

Appomattox Court House, Morton
نبرد دادگاه آپوماتوکس، در شهرستان آپوماتوکس، ویرجینیا، در صبح روز 9 آوریل 1865، یکی از آخرین نبردهای جنگ داخلی آمریکا (1861-1865) بود.این آخرین درگیری ژنرال کنفدراسیون، رابرت ای. لی، و ارتش وی در ویرجینیای شمالی قبل از تسلیم شدن به ارتش اتحادیه پوتوماک تحت فرماندهی ژنرال ارتش ایالات متحده، اولیس اس. گرانت بود.لی که پس از نه ماه و نیم محاصره پترزبورگ و ریچموند، پایتخت کنفدراسیون ریچموند، ویرجینیا را رها کرده بود، به سمت غرب عقب نشینی کرد، به این امید که به ارتش خود با نیروهای باقی‌مانده کنفدراسیون در کارولینای شمالی، ارتش تنسی تحت فرمان خود، بپیوندد. ژنرال جوزف ای جانستون.نیروهای پیاده نظام و سواره نظام به فرماندهی ژنرال فیلیپ شریدان عقب نشینی کنفدراسیون ها را در روستای مرکزی ویرجینیا در خانه دادگاه آپوماتوکس تعقیب و قطع کردند.لی آخرین حمله را برای شکستن نیروهای اتحادیه به سمت جبهه خود انجام داد، با این فرض که نیروی اتحادیه کاملاً از سواره نظام سبک مسلح تشکیل شده بود.وقتی متوجه شد که سواره نظام اکنون توسط دو سپاه پیاده نظام فدرال پشتیبانی می شود، چاره ای جز تسلیم شدن با راه عقب نشینی بیشتر و فرار قطع شده نداشت.امضای اسناد تسلیم در سالن خانه متعلق به ویلمر مک‌لین در بعدازظهر 9 آوریل انجام شد. در 12 آوریل، مراسم رسمی رژه و چیدن اسلحه‌ها به رهبری سرلشکر کنفدراسیون جان بی. گوردون به سرتیپ فدرالژنرال جاشوا چمبرلین انحلال ارتش ویرجینیای شمالی را با آزادی مشروط نزدیک به 28000 افسر و مرد باقیمانده آن که آزاد بودند بدون سلاح های اصلی خود به خانه برگردند اما به مردان امکان داد تا اسب ها و افسران خود را ببرند تا اسلحه های بغل خود را حفظ کنند (شمشیر و تپانچه) را نشان داد. ) و عملاً به جنگ در ویرجینیا پایان داد.
ترور آبراهام لینکلن
جان ویلکس بوث در حال ترور آبراهام لینکلن در تئاتر فورد. ©Anonymous
1865 Apr 14

ترور آبراهام لینکلن

Ford's Theatre, 10th Street No
در 14 آوریل 1865، آبراهام لینکلن، شانزدهمین رئیس جمهور ایالات متحده، هنگام حضور در نمایشنامه پسر عموی آمریکایی ما در تئاتر فورد در واشنگتن دی سی، توسط جان ویلکس بوث، بازیگر سرشناس صحنه، ترور شد. لینکلن روز بعد در ساعت 7:22 صبح در خانه پیترسن روبروی تئاتر درگذشت.او اولین رئیس‌جمهوری بود که به قتل رسید و مراسم تشییع و تدفین او یک دوره عزای ملی طولانی را نشان داد.در نزدیکی پایان جنگ داخلی آمریکا، ترور لینکلن بخشی از توطئه بزرگتری بود که بوث برای احیای آرمان کنفدراسیون با حذف سه مقام مهم دولت فدرال در نظر گرفته بود.لوئیس پاول و دیوید هرولد از توطئه‌گران مأمور شدند تا وزیر امور خارجه ویلیام اچ. سوارد را بکشند و جورج آتزرودت نیز مأمور کشتن معاون رئیس جمهور اندرو جانسون شد.پس از مرگ لینکلن، نقشه شکست خورد: سوارد فقط زخمی شد و مهاجم احتمالی جانسون به جای کشتن معاون رئیس جمهور مست شد.پس از یک فرار اولیه دراماتیک، بوث در اوج تعقیب و گریز دوازده روزه کشته شد.پاول، هرولد، آتزرودت و مری سورات بعداً به دلیل نقش‌هایشان در این توطئه اعدام شدند.
پایان جنگ
آخرین سلام. ©Don Troiani
1865 May 26

پایان جنگ

Washington D.C., DC, USA
نیروهای کنفدراسیون در سراسر جنوب با رسیدن خبر تسلیم لی به آنها تسلیم شدند.در 26 آوریل 1865، همان روزی که بوستون کوربت بوث را در انبار تنباکو کشت، ژنرال جوزف ای. جانستون نزدیک به 90000 سرباز ارتش تنسی را به سرلشکر ویلیام تکومسه شرمن در Bennett Place در نزدیکی دورهام امروزی، کارولینای شمالی تسلیم کرد.ثابت شد که این بزرگترین تسلیم نیروهای کنفدراسیون است.در 4 مه، تمام نیروهای باقیمانده کنفدراسیون در آلاباما، لوئیزیانا در شرق رودخانه می سی سی پی و می سی سی پی به فرماندهی ژنرال ریچارد تیلور تسلیم شدند.رئیس جمهور کنفدراسیون، جفرسون دیویس، در 10 می 1865 در ایروینزویل، جورجیا دستگیر شد. در 13 مه 1865، آخرین نبرد زمینی جنگ در نبرد پالمیتو در تگزاس انجام شد.در 26 مه 1865، سپهبد کنفدراسیون، سایمون بی. باکنر، به عنوان ژنرال ادموند کربی اسمیت، یک کنوانسیون نظامی را امضا کرد که در آن نیروهای وزارت کنفدراسیون فرا می سی سی پی تسلیم شدند.این تاریخ اغلب توسط معاصران و مورخان به عنوان تاریخ پایان جنگ داخلی آمریکا ذکر می شود.
1866 Dec 1

پایان

United States
جنگ کاملاً جنوب را ویران کرده بود و سؤالات جدی در مورد چگونگی ادغام مجدد جنوب به اتحادیه ایجاد کرده بود.جنگ بسیاری از ثروتی را که در جنوب وجود داشت از بین برد.تمام سرمایه گذاری انباشته در اوراق قرضه کنفدراسیون از بین رفت.اکثر بانک ها و راه آهن ها ورشکسته بودند.درآمد هر نفر در جنوب به کمتر از 40 درصد درآمد شمال کاهش یافت، وضعیتی که تا قرن بیستم ادامه داشت.نفوذ جنوب در دولت فدرال، که قبلا قابل توجه بود، تا نیمه دوم قرن بیستم به شدت کاهش یافت.بازسازی در طول جنگ، با اعلامیه رهایی در 1 ژانویه 1863 آغاز شد و تا سال 1877 ادامه یافت. این شامل چندین روش پیچیده برای حل مسائل برجسته پس از جنگ بود که مهم ترین آنها سه "اصلاح بازسازی" بود. قانون اساسی: سیزدهمین قانون برده داری غیرقانونی (1865)، چهاردهمین تضمین شهروندی برای بردگان (1868) و پانزدهمین تضمین کننده حق رای برای بردگان (1870).نوآوری های متعدد تکنولوژیک در طول جنگ داخلی تأثیر زیادی بر علم قرن نوزدهم گذاشت.جنگ داخلی یکی از اولین نمونه‌های «جنگ صنعتی» بود که در آن از قدرت فناوری برای دستیابی به برتری نظامی در جنگ استفاده می‌شود.اختراعات جدید، مانند قطار و تلگراف، در زمانی که اسب‌ها سریع‌ترین راه برای سفر به شمار می‌رفتند، سربازان، تدارکات و پیام‌ها را تحویل می‌دادند.همچنین در این جنگ بود که برای اولین بار از جنگ هوایی به شکل بالن های شناسایی استفاده شد.این اولین اقدام مربوط به کشتی های جنگی آهنی با موتور بخار در تاریخ جنگ دریایی بود.اسلحه های گرم تکراری مانند تفنگ هنری، تفنگ اسپنسر، تفنگ گردان کلت، کارابین تریپلت و اسکات و غیره، اولین بار در طول جنگ داخلی ظاهر شدند.آنها یک اختراع انقلابی بودند که به زودی جایگزین اسلحه های گلوله دار و تک تیر در جنگ شدند.در این جنگ همچنین اولین سلاح‌ها و مسلسل‌های شلیک سریع مانند اسلحه آگار و تفنگ گاتلینگ ظاهر شد.

Appendices



APPENDIX 1

Union Strategy during the American Civil War


Play button




APPENDIX 2

Economic Causes of the American Civil War


Play button




APPENDIX 3

Infantry Tactics During the American Civil War


Play button




APPENDIX 4

American Civil War Cavalry


Play button




APPENDIX 5

American Civil War Artillery


Play button




APPENDIX 6

Railroads in the American Civil War


Play button




APPENDIX 6

American Civil War Army Organization


Play button




APPENDIX 7

American Civil War Logistics


Play button




APPENDIX 9

American Civil War Part I


Play button




APPENDIX 10

American Civil War Part II


Play button

Characters



Jefferson Davis

Jefferson Davis

President of the Confederate States

Ulysses S. Grant

Ulysses S. Grant

Commanding General of the Union Army

George Pickett

George Pickett

Confederate General

Robert E. Lee

Robert E. Lee

Commanding General of the Confederate Army

George B. McClellan

George B. McClellan

Union General

Clara Barton

Clara Barton

Founder of the American Red Cross

Joseph E. Johnston

Joseph E. Johnston

Confederate General

Stonewall Jackson

Stonewall Jackson

Confederate General

David Farragut

David Farragut

Union Navy Admiral

Philip Sheridan

Philip Sheridan

Union general

Harriet Beecher Stowe

Harriet Beecher Stowe

Author of Uncle Tom's Cabin

Joseph Hooker

Joseph Hooker

Union General

Frederick Douglass

Frederick Douglass

American abolitionist

Harriet Tubman

Harriet Tubman

Abolitionist

George Henry Thomas

George Henry Thomas

Union General

Philip Sheridan

Philip Sheridan

Union General

Ambrose Burnside

Ambrose Burnside

Union General

John Buford

John Buford

Union Brigadier General

Winfield Scott

Winfield Scott

Commanding General of the U.S. Army

George Meade

George Meade

Union General

Abraham Lincoln

Abraham Lincoln

President of the United States

J. E. B. Stuart

J. E. B. Stuart

Confederate General

Andrew Johnson

Andrew Johnson

President of the United States

James Longstreet

James Longstreet

Confederate General

David Dixon Porter

David Dixon Porter

Union Navy Admiral

Footnotes



  1. McPherson, James M. (1994). What They Fought For 1861–1865. Louisiana State University Press. p. 62. ISBN 978-0-8071-1904-4.
  2. Gallagher, Gary (February 21, 2011). Remembering the Civil War (Speech). Sesquicentennial of the Start of the Civil War. Miller Center of Public Affairs UV: C-Span.
  3. "Union Soldiers Condemn Slavery". SHEC: Resources for Teachers. The City University of New York Graduate Center.
  4. Eskridge, Larry (January 29, 2011). "After 150 years, we still ask: Why 'this cruel war'?". Canton Daily Ledger. Canton, Illinois.
  5. Weeks, William E. (2013). The New Cambridge History of American Foreign Relations. Cambridge; New York: Cambridge University Press. ISBN 978-1-107-00590-7, p. 240.
  6. Olsen, Christopher J. (2002). Political Culture and Secession in Mississippi: Masculinity, Honor, and the Antiparty Tradition, 1830–1860. Oxford; New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-516097-0, p. 237.
  7. Chadwick, French Ensor (1906). Causes of the civil war, 1859–1861. p. 8.
  8. Julius, Kevin C (2004). The Abolitionist Decade, 1829–1838: A Year-by-Year History of Early Events in the Antislavery Movement. McFarland & Company.
  9. Fleming, Thomas (2014). A Disease in the Public Mind: A New Understanding of Why We Fought the Civil War. Hachette Books. ISBN 978-0-306-82295-7.
  10. McPherson, James M. (1988). Battle Cry of Freedom: The Civil War Era. Oxford; New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-503863-7, p. 210.
  11. Finkelman, Paul (Spring 2011). "A Look Back at John Brown". Prologue Magazine. Vol. 43, no. 1.
  12. "Bleeding Kansas". Kansapedia. Kansas Historical Society. 2016.
  13. "Bleeding Kansas". History.com.
  14. Etcheson, Nicole. "Bleeding Kansas: From the Kansas–Nebraska Act to Harpers Ferry". Civil War on the Western Border: The Missouri–Kansas Conflict, 1854–1865. The Kansas City Public Library.
  15. Chemerinsky, Erwin (2019). Constitutional Law: Principles and Policies (6th ed.). New York: Wolters Kluwer. ISBN 978-1454895749, p. 722.
  16. Chemerinsky (2019), p. 723.
  17. Nowak, John E.; Rotunda, Ronald D. (2012). Treatise on Constitutional Law: Substance and Procedure (5th ed.). Eagan, MN: West Thomson/Reuters. OCLC 798148265, 18.6.
  18. Carrafiello, Michael L. (Spring 2010). "Diplomatic Failure: James Buchanan's Inaugural Address". Pennsylvania History. 77 (2): 145–165. doi:10.5325/pennhistory.77.2.0145. JSTOR 10.5325/pennhistory.77.2.0145.
  19. Dred Scott and the Dangers of a Political Court.
  20. Richter, William L. (2009). The A to Z of the Civil War and Reconstruction. Lanham: Scarecrow Press. ISBN 978-0-8108-6336-1, p. 49.
  21. Johnson, Timothy D. (1998). Winfield Scott: The Quest for Military Glory. Lawrence: University Press of Kansas. ISBN 978-0-7006-0914-7, p. 228.
  22. Anderson, Bern (1989). By Sea and By River: The naval history of the Civil War. New York: Da Capo Press. ISBN 978-0-306-80367-3, pp. 288–289, 296–298.
  23. Wise, Stephen R. (1991). Lifeline of the Confederacy: Blockade Running During the Civil War. University of South Carolina Press. ISBN 978-0-8724-97993, p. 49.
  24. Mendelsohn, Adam (2012). "Samuel and Saul Isaac: International Jewish Arms Dealers, Blockade Runners, and Civil War Profiteers" (PDF). Journal of the Southern Jewish Historical Society. Southern Jewish Historical Society, pp. 43–44.
  25. Mark E. Neely Jr. "The Perils of Running the Blockade: The Influence of International Law in an Era of Total War", Civil War History (1986) 32#2, pp. 101–18, in Project MUSE.
  26. McPherson, James M. (1988). Battle Cry of Freedom: The Civil War Era. Oxford; New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-503863-7., p. 264.
  27. McPherson 1988, p. 265.
  28. McPherson 1988, p. 266.
  29. McPherson 1988, p. 267.
  30. McPherson 1988, p. 268.
  31. McPherson 1988, p. 272.
  32. McPherson 1988, p. 273.
  33. McPherson 1988, pp. 273–274.
  34. McPherson 1988, p. 274.
  35. "Abraham Lincoln: Proclamation 83 – Increasing the Size of the Army and Navy". Presidency.ucsb.edu.
  36. McPherson 1988, pp. 276–307.
  37. Ballard, Ted. First Battle of Bull Run: Staff Ride Guide. Washington, DC: United States Army Center of Military History, 2003. ISBN 978-0-16-068078-6.
  38. Musicant 1995, pp. 134–178; Anderson 1962, pp. 71–77; Tucker 2006, p. 151.
  39. Still Jr., William N. (August 1961). "Confederate Naval Strategy: The Ironclad". The Journal of Southern History. 27 (3): 335.
  40. Deogracias, Alan J. "The Battle of Hampton Roads: A Revolution in Military Affairs.” U.S. Army Command, 6 June 2003.
  41. Tucker 2006, p. 175; Luraghi 1996, p. 148.
  42. Hearn, Capture of New Orleans, 1862, pp. 117, 122, 148. Duffy, Lincoln's admiral, pp. 99–100.
  43. Duffy, Lincoln's admiral, pp. 62–65. Butler had 18,000 troops at Ship Island, but the number he transported to the Mississippi before the battle was smaller.
  44. Simson, Naval strategies of the Civil War, p. 106. Duffy, Lincoln's admiral, pp. 113–114.
  45. Duffy, Lincoln's admiral, p. 110. ORN I, v. 19, pp. 131–146. ORA I, v. 6, pp. 525–534.
  46. Miller, William J. The Battles for Richmond, 1862. National Park Service Civil War Series. Fort Washington, PA: U.S. National Park Service and Eastern National, 1996. ISBN 0-915992-93-0, p. 25.
  47. McPherson, James M. (2002). Crossroads of Freedom: Antietam, The Battle That Changed the Course of the Civil War. New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-513521-0, p. 3.
  48. American Battlefield Trust. "Stones River Battle Facts and Summary". American Battlefield Trust.
  49. "Proclamation 95—Regarding the Status of Slaves in States Engaged in Rebellion Against the United States [Emancipation Proclamation] | The American Presidency Project". presidency.ucsb.edu.
  50. Dirck, Brian R. (2007). The Executive Branch of Federal Government: People, Process, and Politics. ABC-CLIO. p. 102. ISBN 978-1851097913. The Emancipation Proclamation was an executive order, itself a rather unusual thing in those days. Executive orders are simply presidential directives issued to agents of the executive department by its boss.
  51. Davis, Kenneth C. (2003). Don't Know Much About History: Everything You Need to Know About American History but Never Learned (1st ed.). New York: HarperCollins. pp. 227–228. ISBN 978-0-06-008381-6.
  52. Allan Nevins, Ordeal of the Union, vol. 6: War Becomes Revolution, 1862–1863 (1960) pp. 231–241, 273.
  53. Jones, Howard (1999). Abraham Lincoln and a New Birth of Freedom: The Union and Slavery in the Diplomacy of the Civil War. University of Nebraska Press. p. 151. ISBN 0-8032-2582-2.
  54. "Emancipation Proclamation". History. January 6, 2020.
  55. "13th Amendment to the U.S. Constitution". The Library of Congress.
  56. Sears, Stephen W. Chancellorsville. Boston: Houghton Mifflin, 1996. ISBN 0-395-87744-X, pp. 24–25;
  57. Sears, p. 63.
  58. Field, Ron (2012). Robert E. Lee. Bloomsbury Publishing. p. 28. ISBN 978-1849081467.
  59. "History & Culture – Vicksburg National Military Park (U.S. National Park Service)".
  60. Sherman, William T. Memoirs of General W.T. Sherman. (March 21, 2014)
  61. Kennedy, Frances H., ed. The Civil War Battlefield Guide[permanent dead link]. 2nd ed. Boston: Houghton Mifflin Co., 1998. ISBN 0-395-74012-6, p. 308.
  62. Vandiver, Frank E. (1988). Jubal's Raid: General Early's Famous Attack on Washington in 1864. Lincoln, Nebraska: University of Nebraska Press. ISBN 978-0-8032-9610-7, p. 171.
  63. Hudson, Myles (January 13, 2023). "Sherman's March to the Sea". Encyclopedia Britannica.
  64. Glatthaar, Joseph T. (1995) [1985] The March to the Sea and Beyond: Sherman's Troops in the Savannah and Carolinas Campaigns. Baton Rouge: Louisiana State University Press. ISBN 0-8071-2028-6., pp.78-80.
  65. Eicher, David J.; McPherson, James M.; McPherson, James Alan (2001). The Longest Night: A Military History of the Civil War (PDF) (1st ed.). New York, NY: Simon & Schuster. p. 990. ISBN 978-0-7432-1846-7. LCCN 2001034153. OCLC 231931020, p. 775.
  66. Esposito, Vincent J. (1959). West Point Atlas of American Wars (HTML). New York, NY: Frederick A. Praeger Publishers. ISBN 978-0-8050-3391-5. OCLC 60298522, p. 153.

References



  • Ahlstrom, Sydney E. (1972). A Religious History of the American People. New Haven, Connecticut: Yale University Press. ISBN 978-0-300-01762-5.
  • Anderson, Bern (1989). By Sea and By River: The naval history of the Civil War. New York, New York: Da Capo Press. ISBN 978-0-306-80367-3.
  • Asante, Molefi Kete; Mazama, Ama (2004). Encyclopedia of Black Studies. Thousand Oaks, California: SAGE Publications. ISBN 978-0-7619-2762-4.
  • Beringer, Richard E., Archer Jones, and Herman Hattaway (1986). Why the South Lost the Civil War, influential analysis of factors; an abridged version is The Elements of Confederate Defeat: Nationalism, War Aims, and Religion (1988)
  • Bestor, Arthur (1964). "The American Civil War as a Constitutional Crisis". American Historical Review. 69 (2): 327–52. doi:10.2307/1844986. JSTOR 1844986.
  • Canney, Donald L. (1998). Lincoln's Navy: The Ships, Men and Organization, 1861–65. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 978-1-55750-519-4.
  • Catton, Bruce (1960). The Civil War. New York: American Heritage Distributed by Houghton Mifflin. ISBN 978-0-8281-0305-3.
  • Chambers, John W.; Anderson, Fred (1999). The Oxford Companion to American Military History. Oxford, New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-507198-6.
  • Davis, William C. (1983). Stand in the Day of Battle: The Imperiled Union: 1861–1865. Garden City, New York: Doubleday. ISBN 978-0-385-14895-5.
  • Davis, William C. (2003). Look Away!: A History of the Confederate States of America. New York: Free Press. ISBN 978-0-7432-3499-3.
  • Donald, David Herbert (1995). Lincoln. New York: Simon & Schuster. ISBN 978-0-684-80846-8.
  • Donald, David; Baker, Jean H.; Holt, Michael F. (2001). The Civil War and Reconstruction. New York: W. W. Norton & Company. ISBN 978-0-393-97427-0.
  • Fehrenbacher, Don E. (1981). Slavery, Law, and Politics: The Dred Scott Case in Historical Perspective. Oxford, New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-502883-6.
  • Fellman, Michael; Gordon, Lesley J.; Sunderland, Daniel E. (2007). This Terrible War: The Civil War and its Aftermath (2nd ed.). New York: Pearson. ISBN 978-0-321-38960-2.
  • Foner, Eric (1981). Politics and Ideology in the Age of the Civil War. Oxford, New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-502926-0. Retrieved April 20, 2012.
  • Foner, Eric (2010). The Fiery Trial: Abraham Lincoln and American Slavery. New York: W. W. Norton & Co. ISBN 978-0-393-34066-2.
  • Foote, Shelby (1974). The Civil War: A Narrative: Volume 1: Fort Sumter to Perryville. New York: Vintage Books. ISBN 978-0-394-74623-4.
  • Frank, Joseph Allan; Reaves, George A. (2003). Seeing the Elephant: Raw Recruits at the Battle of Shiloh. Urbana, Illinois: University of Illinois Press. ISBN 978-0-252-07126-3.
  • Fuller, Howard J. (2008). Clad in Iron: The American Civil War and the Challenge of British Naval Power. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 978-1-59114-297-3.
  • Gallagher, Gary W. (1999). The Confederate War. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. ISBN 978-0-674-16056-9.
  • Gallagher, Gary W. (2011). The Union War. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. ISBN 978-0-674-06608-3.
  • Gara, Larry (1964). "The Fugitive Slave Law: A Double Paradox," in Unger, Irwin, Essays on the Civil War and Reconstruction, New York: Holt, Rinehart and Winston, 1970 (originally published in Civil War History, Vol. 10, No. 3, September 1964, pp. 229–240).
  • Green, Fletcher M. (2008). Constitutional Development in the South Atlantic States, 1776–1860: A Study in the Evolution of Democracy. Chapel Hill, North Carolina: University of North Carolina Press. ISBN 978-1-58477-928-5.
  • Guelzo, Allen C. (2009). Lincoln: A Very Short Introduction. Oxford, New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-536780-5.
  • Guelzo, Allen C. (2012). Fateful Lightning: A New History of the Civil War and Reconstruction. Oxford, New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-984328-2.
  • Hacker, J. David (December 2011). "A Census-Based Count of the Civil War Dead". Civil War History. 57 (4): 307–48. doi:10.1353/cwh.2011.0061. PMID 22512048.
  • Heidler, David S.; Heidler, Jeanne T.; Coles, David J. (2002). Encyclopedia of the American Civil War: A Political, Social, and Military History. Santa Barbara, California: ABC-CLIO. ISBN 978-1-57607-382-7.
  • Herring, George C. (2011). From Colony to Superpower: U.S. Foreign Relations since 1776. Oxford, New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-976553-9.
  • Hofstadter, Richard (1938). "The Tariff Issue on the Eve of the Civil War". American Historical Review. 44 (1): 50–55. doi:10.2307/1840850. JSTOR 1840850.
  • Holt, Michael F. (2005). The Fate of Their Country: Politicians, Slavery Extension, and the Coming of the Civil War. New York: Hill and Wang. ISBN 978-0-8090-4439-9.
  • Holzer, Harold; Gabbard, Sara Vaughn, eds. (2007). Lincoln and Freedom: Slavery, Emancipation, and the Thirteenth Amendment. Carbondale, Illinois: Southern Illinois University Press. ISBN 978-0-8093-2764-5.
  • Huddleston, John (2002). Killing Ground: The Civil War and the Changing American Landscape. Baltimore, Maryland: Johns Hopkins University Press. ISBN 978-0-8018-6773-6.
  • Johannsen, Robert W. (1973). Stephen A. Douglas. New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-501620-8.
  • Johnson, Timothy D. (1998). Winfield Scott: The Quest for Military Glory. Lawrence, Kansas: University Press of Kansas. ISBN 978-0-7006-0914-7.
  • Jones, Howard (1999). Abraham Lincoln and a New Birth of Freedom: The Union and Slavery in the Diplomacy of the Civil War. Lincoln, Nebraska: University of Nebraska Press. ISBN 978-0-8032-2582-4.
  • Jones, Howard (2002). Crucible of Power: A History of American Foreign Relations to 1913. Wilmington, Delaware: Rowman & Littlefield. ISBN 978-0-8420-2916-2.
  • Jones, Terry L. (2011). Historical Dictionary of the Civil War. Scarecrow Press. ISBN 978-0-8108-7953-9.
  • Keegan, John (2009). The American Civil War: A Military History. New York: Alfred A. Knopf. ISBN 978-0-307-26343-8.
  • Krannawitter, Thomas L. (2008). Vindicating Lincoln: defending the politics of our greatest president. Lanham, Maryland: Rowman & Littlefield Publishers. ISBN 978-0-7425-5972-1.
  • Lipset, Seymour Martin (1960). Political Man: The Social Bases of Politics. Garden City, New York: Doubleday & Company, Inc.
  • Long, E.B. (1971). The Civil War Day by Day: An Almanac, 1861–1865. Garden City, NY: Doubleday. OCLC 68283123.
  • McPherson, James M. (1988). Battle Cry of Freedom: The Civil War Era. Oxford, New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-503863-7.
  • McPherson, James M. (1992). Ordeal By Fire: The Civil War and Reconstruction (2 ed.). New York: McGraw-Hill. ISBN 978-0-07-045842-0.
  • McPherson, James M. (1997). For Cause and Comrades: Why Men Fought in the Civil War. Oxford, New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-974105-2.
  • McPherson, James M. (2007). This Mighty Scourge: Perspectives on the Civil War. Oxford, New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-539242-5.
  • Mendelsohn, Adam (2012). "Samuel and Saul Isaac: International Jewish Arms Dealers, Blockade Runners, and Civil War Profiteers" (PDF). Journal of the Southern Jewish Historical Society. Southern Jewish Historical Society. 15: 41–79.
  • Murray, Robert Bruce (2003). Legal Cases of the Civil War. Stackpole Books. ISBN 978-0-8117-0059-7.
  • Murray, Williamson; Bernstein, Alvin; Knox, MacGregor (1996). The Making of Strategy: Rulers, States, and War. Cabmbridge, New York: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-56627-8.
  • Neely, Mark E. (1993). Confederate Bastille: Jefferson Davis and Civil Liberties. Milwaukee, Wisconsin: Marquette University Press. ISBN 978-0-87462-325-3.
  • Nelson, James L. (2005). Reign of Iron: The Story of the First Battling Ironclads, the Monitor and the Merrimack. New York: HarperCollins. ISBN 978-0-06-052404-3.
  • Nevins, Allan. Ordeal of the Union, an 8-volume set (1947–1971). the most detailed political, economic and military narrative; by Pulitzer Prize-winner
  • 1. Fruits of Manifest Destiny, 1847–1852 online; 2. A House Dividing, 1852–1857; 3. Douglas, Buchanan, and Party Chaos, 1857–1859; 4. Prologue to Civil War, 1859–1861; vols 5–8 have the series title War for the Union; 5. The Improvised War, 1861–1862; 6. online; War Becomes Revolution, 1862–1863; 7. The Organized War, 1863–1864; 8. The Organized War to Victory, 1864–1865
  • Olsen, Christopher J. (2002). Political Culture and Secession in Mississippi: Masculinity, Honor, and the Antiparty Tradition, 1830–1860. Oxford, New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-516097-0.
  • Perman, Michael; Taylor, Amy M. (2010). Major Problems in the Civil War and Reconstruction: Documents and Essays (3 ed.). Boston, Massachusetts: Wadsworth, Cengage Learning. ISBN 978-0-618-87520-7.
  • Potter, David M. (1962a) [1942]. Lincoln and His Party in the Secession Crisis. New Haven: Yale University Press.
  • Potter, David M. (1962b). "The Historian's Use of Nationalism and Vice Versa". American Historical Review. 67 (4): 924–50. doi:10.2307/1845246. JSTOR 1845246.
  • Potter, David M.; Fehrenbacher, Don E. (1976). The Impending Crisis, 1848–1861. New York: Harper & Row. ISBN 978-0-06-013403-7.
  • Rhodes, John Ford (1917). History of the Civil War, 1861–1865. New York: The Macmillan Company.
  • Richter, William L. (2009). The A to Z of the Civil War and Reconstruction. Lanham: Scarecrow Press. ISBN 978-0-8108-6336-1.
  • Russell, Robert R. (1966). "Constitutional Doctrines with Regard to Slavery in Territories". Journal of Southern History. 32 (4): 466–86. doi:10.2307/2204926. JSTOR 2204926.
  • Schott, Thomas E. (1996). Alexander H. Stephens of Georgia: A Biography. Baton Rouge, Louisiana: Louisiana State University Press. ISBN 978-0-8071-2106-1.
  • Sheehan-Dean, Aaron. A Companion to the U.S. Civil War 2 vol. (April 2014) Wiley-Blackwell, New York ISBN 978-1-444-35131-6. 1232pp; 64 Topical chapters by scholars and experts; emphasis on historiography.
  • Stampp, Kenneth M. (1990). America in 1857: A Nation on the Brink. Oxford, New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-503902-3.
  • Stern, Phillip Van Doren (1962). The Confederate Navy. Doubleday & Company, Inc.
  • Stoker, Donald. The Grand Design: Strategy and the U.S. Civil War (2010) excerpt
  • Symonds, Craig L.; Clipson, William J. (2001). The Naval Institute Historical Atlas of the U.S. Navy. Naval Institute Press. ISBN 978-1-55750-984-0.
  • Thornton, Mark; Ekelund, Robert Burton (2004). Tariffs, Blockades, and Inflation: The Economics of the Civil War. Rowman & Littlefield.
  • Tucker, Spencer C.; Pierpaoli, Paul G.; White, William E. (2010). The Civil War Naval Encyclopedia. Santa Barbara, California: ABC-CLIO. ISBN 978-1-59884-338-5.
  • Varon, Elizabeth R. (2008). Disunion!: The Coming of the American Civil War, 1789–1859. Chapel Hill, North Carolina: University of North Carolina Press. ISBN 978-0-8078-3232-5.
  • Vinovskis, Maris (1990). Toward a Social History of the American Civil War: Exploratory Essays. Cambridge, England: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-39559-5.
  • Ward, Geoffrey R. (1990). The Civil War: An Illustrated History. New York: Alfred A. Knopf. ISBN 978-0-394-56285-8.
  • Weeks, William E. (2013). The New Cambridge History of American Foreign Relations. Cambridge, New York: Cambridge University Press. ISBN 978-1-107-00590-7.
  • Weigley, Frank Russell (2004). A Great Civil War: A Military and Political History, 1861–1865. Bloomington, Indiana: Indiana University Press. ISBN 978-0-253-33738-2.
  • Welles, Gideon (1865). Secretary of the Navy's Report. Vol. 37–38. American Seamen's Friend Society.
  • Winters, John D. (1963). The Civil War in Louisiana. Baton Rouge, Louisiana: Louisiana State University Press. ISBN 978-0-8071-0834-5.
  • Wise, Stephen R. (1991). Lifeline of the Confederacy: Blockade Running During the Civil War. University of South Carolina Press. ISBN 978-0-8724-97993. Borrow book at: archive.org
  • Woodworth, Steven E. (1996). The American Civil War: A Handbook of Literature and Research. Wesport, Connecticut: Greenwood Press. ISBN 978-0-313-29019-0.