اعلامیه رهایی، رسماً اعلامیه 9549، یک اعلامیه و فرمان اجرایی ریاست جمهوری بود که توسط آبراهام لینکلن، رئیس جمهور ایالات متحده در 1 ژانویه 1863، در طول جنگ داخلی صادر شد.این اعلامیه وضعیت حقوقی بیش از 3.5 میلیون آمریکایی آفریقایی تبار برده شده را در ایالت های جدایی طلب کنفدراسیون از برده به آزاد تغییر داد.به محض اینکه بردگان از کنترل بردگان خود فرار کردند، چه با فرار به خطوط اتحادیه یا از طریق پیشروی نیروهای فدرال، برای همیشه آزاد شدند.بعلاوه، این اعلامیه به بردگان سابق اجازه می داد "به خدمت مسلحانه ایالات متحده پذیرفته شوند."اعلامیه رهایی بخش مهمی از پایان بردگی در ایالات متحده بود.در این اعلامیه آمده بود که قوه مجریه، از جمله ارتش و نیروی دریایی، «آزادی افراد مذکور را به رسمیت شناخته و حفظ خواهد کرد».^[50] حتی با وجود اینکه ایالت‌هایی را که در شورش نبودند، و همچنین بخش‌هایی از لوئیزیانا و ویرجینیا را که تحت کنترل اتحادیه بودند، مستثنی کرد، ^[51] همچنان برای بیش از 3.5 میلیون از 4 میلیون نفر برده شده در کشور اعمال می‌شد.حدود 25000 تا 75000 بلافاصله در مناطقی از کنفدراسیون که ارتش ایالات متحده در آنجا مستقر بود، آزاد شدند.نمی‌توان آن را در مناطقی که هنوز شورش می‌کردند، اجرا کرد، ^[51] اما با به دست گرفتن کنترل ارتش اتحادیه بر مناطق کنفدراسیون، این اعلامیه چارچوب قانونی را برای آزادی بیش از سه و نیم میلیون انسان برده در آن مناطق فراهم کرد. پایان جنگاعلامیه رهایی، سفید پوستان جنوبی و هواداران آنها را خشمگین کرد، زیرا آنها آن را آغاز یک جنگ نژادی می دانستند.این امر به طرفداران الغا انرژی نیرو داد و اروپایی هایی را که می خواستند برای کمک به کنفدراسیون مداخله کنند، تضعیف کرد.^[52] این اعلامیه روحیه آمریکایی های آفریقایی تبار را، چه آزاد و چه برده، تقویت کرد.بسیاری را تشویق کرد که از بردگی فرار کنند و به سمت خطوط اتحادیه بگریزند، جایی که بسیاری به ارتش اتحادیه پیوستند.^[53] اعلامیه رهایی به یک سند تاریخی تبدیل شد زیرا «جنگ داخلی را بازتعریف می‌کند و آن را [برای شمال] از مبارزه [صرفاً] برای حفظ اتحادیه به یک [همچنین] متمرکز بر پایان برده‌داری تبدیل می‌کند، و تعیین‌کننده‌ای است. در مورد چگونگی تغییر شکل ملت پس از آن درگیری تاریخی."^[54]اعلامیه رهایی هرگز در دادگاه مورد اعتراض قرار نگرفت.برای اطمینان از لغو برده داری در تمام ایالات متحده، لینکلن همچنین اصرار داشت که برنامه های بازسازی برای ایالت های جنوبی آنها را ملزم به وضع قوانینی برای لغو برده داری (که در طول جنگ در تنسی، آرکانزاس و لوئیزیانا رخ داد) می کند.لینکلن ایالت های مرزی را تشویق کرد که لغو را بپذیرند (که در طول جنگ در مریلند، میسوری و ویرجینیای غربی رخ داد) و برای تصویب متمم سیزدهم فشار آورد.سنا در 8 آوریل 1864 با دو سوم آراء لازم سیزدهمین متمم را تصویب کرد.مجلس نمایندگان این کار را در 31 ژانویه 1865 انجام داد.و سه چهارم ایالتها آن را در 6 دسامبر 1865 تصویب کردند. این اصلاحیه برده داری و بندگی غیرارادی را غیرقانونی کرد، "به جز مجازات جرم".^[55]از آنجایی که اعلامیه رهایی، ریشه کن کردن برده داری را به یک هدف صریح جنگ اتحادیه تبدیل کرد، حمایت از جنوب را به حمایت از برده داری مرتبط کرد.افکار عمومی در بریتانیا حمایت از برده داری را تحمل نمی کنند.همانطور که هنری آدامز اشاره کرد، "اعلامیه رهایی بیش از همه پیروزی های قبلی و همه دیپلماسی ما برای ما انجام داده است."درایتالیا ، جوزپه گاریبالدی از لینکلن به عنوان "وارث آرزوهای جان براون" یاد کرد.در 6 آگوست 1863، گاریبالدی به لینکلن نوشت: «آیندگان تو را رهایی بخش بزرگ خواهند خواند، عنوانی غبطه‌انگیزتر از هر تاجی که می‌تواند باشد، و بزرگ‌تر از هر گنجی که صرفاً پیش پا افتاده باشد».