جنگ داخلی آمریکا در 12 آوریل 1861 آغاز شد، زمانی که نیروهای کنفدراسیون به فورت سامتر که تحت کنترل اتحادیه بود آتش گشودند.فورت سامتر در وسط بندر چارلستون، کارولینای جنوبی واقع شده است.^[26] وضعیت آن ماه ها مورد بحث بود.رئیس جمهور مستعفی بوکانن از تقویت پادگان اتحادیه در بندر که تحت فرماندهی سرگرد رابرت اندرسون بود، خودداری کرده بود.اندرسون اوضاع را به دست خود گرفت و در 26 دسامبر 1860، تحت پوشش تاریکی، پادگان را از قلعه بد مولتری به جزیره مستحکم فورت سامتر برد.^[27] اقدامات اندرسون او را به مقام قهرمان در شمال رساند.تلاش برای تامین مجدد قلعه در 9 ژانویه 1861 شکست خورد و تقریباً جنگ را آغاز کرد.اما آتش بس غیررسمی برقرار شد.^[28] در 5 مارس، به کسانی که به تازگی در لینکلن سوگند خورده بودند مطلع شدند که ذخایر قلعه رو به اتمام است.^[29]فورت سامتر یکی از چالش های اصلی دولت جدید لینکلن است.^[29] معامله پشت کانالی توسط وزیر امور خارجه سوارد با کنفدراسیون ها، تصمیم گیری لینکلن را تضعیف کرد.سیوارد می خواست از قلعه بیرون بیاید.^[30] اما دست محکم لینکلن، سیوارد را رام کرد و سیوارد به یکی از سرسخت ترین متحدان لینکلن تبدیل شد.لینکلن در نهایت تصمیم گرفت که نگه داشتن قلعه، که مستلزم تقویت آن است، تنها گزینه قابل اجرا است.بنابراین، در 6 آوریل، لینکلن به فرماندار کارولینای جنوبی اطلاع داد که یک کشتی با غذا، اما بدون مهمات، تلاش خواهد کرد تا قلعه را تامین کند.مک فرسون مورخ این رویکرد برد-برد را به عنوان "نخستین نشانه تسلط که نشان دهنده ریاست لینکلن است" توصیف می کند.اگر بتواند بار دیگر را تامین کند و قلعه را حفظ کند، اتحادیه پیروز خواهد شد، و اگر به سمت کشتی غیرمسلح برای تامین افراد گرسنه آتش گشوده، جنوب متجاوز خواهد بود.^[31] جلسه 9 آوریل کابینه کنفدراسیون منجر به این شد که پرزیدنت دیویس به ژنرال PGT Beauregard دستور داد تا قلعه را قبل از رسیدن تدارکات به آن ببرد.^[32]در ساعت 4:30 صبح روز 12 آوریل، نیروهای کنفدراسیون اولین گلوله از 4000 گلوله را به سمت قلعه شلیک کردند.روز بعد افتاداز دست دادن فورت سامتر آتش میهن پرستانه ای را در زیر شمال روشن کرد.^[33] در 15 آوریل، لینکلن از ایالت ها خواست تا 75000 سرباز داوطلب را به مدت 90 روز مستقر کنند.کشورهای پرشور اتحادیه به سرعت به این سهمیه رسیدند.^[34] در 3 می 1861، لینکلن 42000 داوطلب دیگر را برای یک دوره سه ساله فراخواند.^[35] اندکی پس از این، ویرجینیا، تنسی، آرکانزاس و کارولینای شمالی جدا شدند و به کنفدراسیون پیوستند.برای پاداش دادن به ویرجینیا، پایتخت کنفدراسیون به ریچموند منتقل شد.^[36]