ویلمینگتون آخرین بندر بزرگی بود که به روی کنفدراسیون در سواحل اقیانوس اطلس باز شد.فورت فیشر که گاهی اوقات به عنوان "جبل الطارق جنوب" و آخرین سنگر ساحلی کنفدراسیون شناخته می شود، ارزش استراتژیک فوق العاده ای در طول جنگ داشت و بندری برای دوندگان محاصره فراهم می کرد که ارتش ویرجینیای شمالی را تامین می کردند.کشتی‌هایی که ویلمینگتون را از طریق رودخانه کیپ فیر ترک می‌کردند و به سمت باهاما، برمودا یا نوا اسکوشیا حرکت می‌کردند تا پنبه و تنباکو را برای تامین منابع مورد نیاز بریتانیایی‌ها مبادله کنند، توسط قلعه محافظت می‌شد.بر اساس طراحی Redoubt Malakoff در سواستوپل، امپراتوری روسیه، فورت فیشر بیشتر از خاک و ماسه ساخته شده است.این باعث می‌شود که بتواند کوبیدن آتش سنگین کشتی‌های اتحادیه را بهتر از استحکامات قدیمی‌تر ساخته شده از ملات و آجر جذب کند.بیست و دو اسلحه رو به اقیانوس، در حالی که بیست و پنج اسلحه رو به خشکی بودند.اسلحه های صورت دریا بر روی باتری های 12 فوتی (3.7 متر) با باتری های بزرگتر، 45 و 60 فوتی (14 و 18 متری) در انتهای جنوبی قلعه نصب شده بودند.گذرگاه های زیرزمینی و اتاق های ضد بمب در زیر تپه های خاکی غول پیکر قلعه وجود داشت.استحکامات، کشتی های اتحادیه را از حمله به بندر ویلمینگتون و رودخانه کیپ فیر باز می داشت.در 23 دسامبر 1864، کشتی‌های اتحادیه تحت فرماندهی دریاسالار دیوید دی پورتر، بمباران دریایی دژ را آغاز کردند که تأثیر چندانی نداشت.در ژانویه 1865، ارتش اتحادیه، نیروی دریایی و تفنگداران دریایی با موفقیت به فورت فیشر حمله کردند.از دست دادن فورت فیشر ایمنی و سودمندی ویلمینگتون، آخرین بندر دریایی باقیمانده کنفدراسیون را به خطر انداخت.جنوب اکنون از تجارت جهانی قطع شده بود.بسیاری از تدارکات نظامی که ارتش ویرجینیای شمالی به آنها وابسته بود از طریق ویلمینگتون تامین می شد.هیچ بندر دریایی در نزدیکی ویرجینیا وجود نداشت که کنفدراسیون ها بتوانند عملاً از آن استفاده کنند.به رسمیت شناختن کنفدراسیون بالقوه اروپا احتمالاً قبلاً غیرممکن بود، اما اکنون کاملاً غیر واقعی شده است.سقوط فورت فیشر "آخرین میخ در تابوت کنفدراسیون" بود.یک ماه بعد، ارتش اتحادیه به فرماندهی ژنرال جان ام. شوفیلد از رودخانه کیپ فیر بالا رفت و ویلمینگتون را تصرف کرد.