نبرد نشویل که در 15 تا 16 دسامبر 1864 درگیر شد، درگیری مهمی در طول جنگ داخلی آمریکا بود که نقطه اوج کمپین فرانکلین-نشویل بود.این نبرد که در نشویل، تنسی اتفاق افتاد، شاهد درگیری ارتش اتحادیه کامبرلند به رهبری سرلشکر جورج اچ. توماس با ارتش کنفدراسیون تنسی تحت فرماندهی ژنرال جان بل هود بود.ارتش اتحادیه با حمله و شکست نیروهای هود، به پیروزی قاطعی دست یافت و خسارات زیادی به بار آورد و ارتش کنفدراسیون را تا حد زیادی ناکارآمد کرد.توماس یک استراتژی برای راه اندازی یک حمله انحرافی به سمت راست کنفدراسیون ابداع کرد، در حالی که نیروی اصلی او یک مانور چرخشی را علیه چپ کنفدراسیون اجرا می کرد.انحراف نتوانست به طور قابل توجهی حواس کنفدراسیون ها را منحرف کند، اما حمله اولیه عملاً جناح چپ کنفدراسیون را از بین برد.در طول دو روز نبرد، مواضع دفاعی کنفدراسیون در مراحلی مغلوب شد و نیروهای اتحادیه به طور مداوم آنها را به عقب راندند.در پایان روز دوم، کنفدراسیون ها در عقب نشینی کامل بودند و نیروهای اتحادیه از نزدیک آنها را تعقیب می کردند.نبرد نشویل پایان مؤثر ارتش تنسی بود.دیوید ایچر، مورخ، اظهار داشت: "اگر هود ارتش خود را در فرانکلین مجروح می کرد، دو هفته بعد در نشویل آن را می کشت."^[65] اگرچه هود تمام این خرابکاری را به گردن زیردستان خود و خود سربازان انداخت، اما کار او به پایان رسیده بود.او با ارتش خود به توپلو، می سی سی پی عقب نشینی کرد، در 13 ژانویه 1865 از فرماندهی خود استعفا داد و فرماندهی میدانی دیگری به او داده نشد.^[66]