مفهوم سرنوشت آشکار ، موضوع تفرقه‌انگیز برده‌داری را در سرزمین‌های تازه تصاحب شده آمریکا تشدید کرد.بین سالهای 1803 و 1854، زمانی که ایالات متحده قلمروهای خود را از طریق ابزارهای مختلف گسترش داد، هر منطقه جدید با تصمیم بحث برانگیز مبنی بر اجازه برده داری مواجه شد.برای مدتی، سرزمین‌ها به طور مساوی بین دولت‌های برده و آزاد متعادل بودند، اما تنش‌ها بر سر سرزمین‌های غرب می‌سی‌سی‌پی افزایش یافت.پیامدهای جنگ مکزیک و آمریکا ، به ویژه معاهده گوادالوپ هیدالگو در سال 1848، این بحث ها را بیشتر شعله ور ساخت.در حالی که برخی امیدوار بودند برده داری را در قلمروهای جدید گسترش دهند، برخی دیگر مانند رالف والدو امرسون پیش بینی کردند که این سرزمین ها درگیری بر سر مسئله برده داری را تشدید می کند.تا سال 1860، چهار دکترین غالب در مورد کنترل فدرال بر سرزمین ها و موضوع برده داری ظهور کرد.اولی، وابسته به حزب اتحادیه قانون اساسی، به دنبال این بود که تقسیم بندی ایجاد شده توسط سازش میسوری را به یک دستورالعمل قانون اساسی تبدیل کند.دومی که توسط آبراهام لینکلن و جمهوری خواهان تأیید شد، استدلال کرد که کنگره این اختیار را دارد که بردگی را در قلمروها محدود کند، اما نه ایجاد کند.دکترین سوم، حاکمیت سرزمینی یا "مردمی"، که توسط سناتور استفان داگلاس حمایت می شود، بیان می کند که مهاجران در یک سرزمین حق دارند در مورد برده داری تصمیم بگیرند.این باور منجر به قانون کانزاس-نبراسکا در سال 1854 و درگیری های خشونت آمیز بعدی در "کانزاس خون ریزی" شد.دکترین نهایی، که توسط سناتور می سی سی پی، جفرسون دیویس، منتشر شد، حول حاکمیت ایالت یا «حقوق ایالت ها» می چرخید و نشان می داد که ایالت ها حق دارند گسترش برده داری را در اتحادیه فدرال ترویج کنند.درگیری بر سر این دکترین ها و گسترش برده داری بر شکاف های سیاسی منتهی به جنگ داخلی تأکید کرد.دکترین‌ها هر کدام دیدگاه‌های متفاوتی را برای آینده ایالات متحده و موضع آن در قبال برده‌داری نشان می‌دادند و اختلافات عمیق در این موضوع را برجسته می‌کردند.با نزدیک شدن به انتخابات ریاست جمهوری 1860، این ایدئولوژی ها بحث های اصلی پیرامون برده داری، سرزمین ها و تفسیر قانون اساسی ایالات متحده را نشان می دادند.