قانون ممنوعیت واردات بردگان در سال 1807 مقرر می داشت که هیچ برده جدیدی مجاز به واردات به ایالات متحده نبود.در 1 ژانویه 1808، اولین تاریخی که توسط قانون اساسی ایالات متحده مجاز شده بود، اجرایی شد.تجارت داخلی برده در ایالات متحده تحت تأثیر قانون 1807 قرار نگرفت.در واقع، با پایان یافتن عرضه قانونی بردگان وارداتی، اهمیت تجارت داخلی افزایش یافت.برده داری عامل اصلی تفرقه بود.برده داری در طول تدوین قانون اساسی یک موضوع بحث برانگیز بود، اما حل نشده باقی مانده بود.موضوع برده داری از زمان پیدایش ملت را گیج کرده بود و به طور فزاینده ای ایالات متحده را به یک جنوب برده دار و یک شمال آزاد جدا کرد.این موضوع با گسترش سریع سرزمینی کشور تشدید شد، که بارها این موضوع را مطرح کرد که آیا سرزمین جدید باید برده داری یا آزاد باشد.این موضوع دهه ها قبل از جنگ بر سیاست مسلط بود.تلاش های کلیدی برای حل این مسئله شامل سازش میسوری و سازش 1850 بود، اما اینها فقط یک رویارویی اجتناب ناپذیر بر سر برده داری را به تعویق انداخت.انگیزه های افراد عادی لزوماً انگیزه های جناح آنها نبود.^[1] برخی از سربازان شمالی در مورد موضوع برده داری بی تفاوت بودند، اما می توان یک الگوی کلی ایجاد کرد.^[2] با طولانی شدن جنگ، تعداد بیشتری از اتحادیه‌گرایان از لغو برده‌داری حمایت کردند، چه به دلایل اخلاقی و چه به عنوان ابزاری برای فلج کردن کنفدراسیون.^[3] سربازان کنفدراسیون عمدتاً برای محافظت از جامعه ای جنوبی که برده داری بخشی جدایی ناپذیر آن بود، جنگیدند.^[4] مخالفان برده داری برده داری را شری نابهنگام و ناسازگار با جمهوری خواهی می دانستند.استراتژی نیروهای ضد برده داری مهار بود - جلوگیری از گسترش بردگی و در نتیجه قرار دادن آن در مسیر انقراض نهایی.^[5] منافع برده داری در جنوب این استراتژی را به عنوان نقض حقوق اساسی آنها محکوم کردند.^[6] سفیدپوستان جنوب بر این باور بودند که رهایی برده‌ها اقتصاد جنوب را نابود می‌کند، زیرا سرمایه زیادی روی بردگان سرمایه‌گذاری می‌شود و ترس از ادغام جمعیت سیاه برده سابق.^[7] به ویژه، بسیاری از جنوبی‌ها از تکرار کشتار 1804 هائیتی (که در آن زمان به عنوان "وحشت سانتو دومینگو" نامیده می‌شد، می‌ترسیدند، ^[8] که در آن برده‌های سابق به طور سیستماتیک بیشتر آنچه از سفیدپوستان کشور باقی مانده بود را به قتل رساندند. پس از شورش موفقیت آمیز بردگان در هائیتی، جمعیت - از جمله مردان، زنان، کودکان و حتی بسیاری از کسانی که با الغاء مخالفت کردند.توماس فلمینگ مورخ به عبارت تاریخی «بیماری در اذهان عمومی» اشاره می‌کند که توسط منتقدان این ایده استفاده می‌شود و پیشنهاد می‌کند که آن را به جداسازی در دوران جیم کرو پس از رهایی بخشید.^[9] این ترس ها با تلاش جان براون در سال 1859 برای تحریک یک شورش برده های مسلح در جنوب تشدید شد.^[10]