استراتژی اتحادیه توسط وینفیلد اسکات طراحی شد که "طرح آناکوندا" او خواستار تقسیم کنفدراسیون با در دست گرفتن کنترل رودخانه می سی سی پی بود.یکی از اولین گام ها در چنین عملیاتی، تحمیل محاصره اتحادیه بود.پس از ایجاد محاصره، یک ضد حمله نیروی دریایی کنفدراسیون تلاش کرد تا نیروی دریایی اتحادیه را از بین ببرد و در نتیجه نبرد سر پاس ها رخ داد.حرکت متقابل اتحادیه ورود به دهانه رودخانه می سی سی پی، صعود به نیواورلئان و تسخیر شهر، بستن دهانه می سی سی پی به کشتیرانی کنفدراسیون هم از خلیج و هم از بنادر رودخانه می سی سی پی بود که هنوز توسط کشتی های کنفدراسیون استفاده می شود.در اواسط ژانویه 1862، افسر پرچم دیوید جی. فراگوت این کار را با اسکادران محاصره خلیج غربی خود انجام داد.راه به زودی باز شد، به جز گذرگاه آبی که از کنار دو قلعه سنگ‌تراشی که توسط توپخانه کنفدراسیون، فورت جکسون و فورت سنت فیلیپ نگهداری می‌شد، باز شد.دو قلعه کنفدراسیون در رودخانه می سی سی پی در جنوب شهر توسط ناوگان نیروی دریایی اتحادیه مورد حمله قرار گرفتند.تا زمانی که قلعه‌ها می‌توانستند نیروهای فدرال را از حرکت در شهر باز دارند، امن بود، اما اگر سقوط می‌کردند یا دور می‌زدند، هیچ موقعیت عقب‌نشینی وجود نداشت که مانع پیشروی اتحادیه شود.نیواورلئان، بزرگترین شهر کنفدراسیون، از قبل در معرض خطر حمله از شمال خود بود که دیوید فراگوت ناوگان خود را از جنوب به رودخانه منتقل کرد.اگرچه تهدید اتحادیه از رودخانه رودخانه از نظر جغرافیایی دورتر از خلیج مکزیک بود، اما مجموعه ای از تلفات در کنتاکی و تنسی، ادارات جنگ و نیروی دریایی کنفدراسیون در ریچموند را مجبور کرد تا بسیاری از مناطق دفاعی خود را از بین ببرند.افراد و تجهیزات از دفاع محلی خارج شده بودند، به طوری که در اواسط آوریل تقریباً چیزی از جنوب شهر به جز دو قلعه و مجموعه ای از قایق های توپدار با ارزش مشکوک باقی نمانده بود.^[42] بدون کاهش فشار از شمال، آبراهام لینکلن، رئیس جمهور (اتحادیه) عملیات ترکیبی ارتش و نیروی دریایی را برای حمله از جنوب به راه انداخت.ارتش اتحادیه 18000 سرباز به رهبری ژنرال سیاسی بنجامین اف. باتلر را پیشنهاد داد.نیروی دریایی بخش بزرگی از اسکادران محاصره خلیج غربی خود را که توسط افسر پرچم دیوید جی فاراگوت فرماندهی می شد، مشارکت داد.این اسکادران توسط یک ناوگروه نیمه خودمختار از خمپاره‌ها و شناورهای پشتیبانی آن‌ها تحت فرماندهی دیوید دیکسون پورتر، تقویت شد.^[43]نبرد بعدی را می‌توان به دو بخش تقسیم کرد: بمباران عمدتاً بی‌اثر قلعه‌های کنفدراسیون توسط خمپاره‌های قایق‌دار، و عبور موفقیت‌آمیز قلعه‌ها توسط بسیاری از ناوگان فاراگوت در شب 24 آوریل. در طول گذر. یک کشتی جنگی فدرال گم شد و سه کشتی دیگر به عقب برگشتند، در حالی که قایق های توپدار کنفدراسیون تقریباً از بین رفتند.تصرف بعدی شهر، که بدون مخالفت قابل توجهی به دست آمد، ضربه ای جدی و حتی مرگبار بود که کنفدراسیون هرگز از آن خلاص نشد.^[44] پس از گذشت ناوگان، دژها باقی ماندند، اما سربازان مستضعف در فورت جکسون شورش کردند و مجبور به تسلیم شدند.^[45]