پس از تصرف فورت هنری در 6 فوریه، گرانت ارتش خود را (که بعداً به ارتش اتحادیه تنسی تبدیل شد) از 11 تا 13 فوریه به فاصله 12 مایلی (19 کیلومتری) زمینی به فورت دانلسون منتقل کرد و چندین حمله کاوشگر کوچک انجام داد.در 14 فوریه، قایق‌های توپ‌دار اتحادیه تحت فرماندهی افسر پرچم اندرو اچ. فوت تلاش کردند تا قلعه را با شلیک گلوله کاهش دهند، اما پس از متحمل شدن آسیب شدید از باتری‌های آب قلعه، مجبور به عقب‌نشینی شدند.در 15 فوریه، با محاصره قلعه، کنفدراسیون ها به فرماندهی سرتیپ.ژنرال جان بی فلوید، یک حمله غافلگیرانه را به رهبری فرمانده دوم خود، سرتیپ، آغاز کرد.ژنرال گیدئون جانسون بالش، در مقابل جناح راست ارتش گرانت.هدف این بود که یک مسیر فرار برای عقب نشینی به نشویل، تنسی باز شود.گرانت در شروع حمله از میدان جنگ دور بود، اما برای جمع کردن افرادش و ضدحمله وارد شد.حمله بالش موفق شد مسیر را باز کند، اما فلوید اعصاب خود را از دست داد و به افراد خود دستور بازگشت به قلعه را داد.صبح روز بعد، فلوید و پیلو با یک گروه کوچک از نیروها فرار کردند و فرماندهی را به سرتیپ واگذار کردند.ژنرال سیمون بولیوار باکنر، که درخواست گرانت مبنی بر تسلیم بی قید و شرط را در اواخر همان شب پذیرفت.این نبرد عملاً تمام کنتاکی و همچنین بسیاری از تنسی، از جمله نشویل، تحت کنترل اتحادیه قرار گرفت.این تسخیر رودخانه کامبرلند را باز کرد، یک راه مهم برای تهاجم به جنوب.بریگ را بالا برد.ژنرال Ulysses S. Grant از یک رهبر مبهم و تا حد زیادی اثبات نشده به درجه سرلشکری ​​رسید و لقب "تسلیم بدون قید و شرط" گرانت را برای او به ارمغان آورد.