تاریخ تایلند جدول زمانی

ضمیمه ها

پانویسها و منابع

منابع


تاریخ تایلند
History of Thailand ©HistoryMaps

1500 BCE - 2024

تاریخ تایلند



گروه قومی تای طی چند قرن به سرزمین اصلی آسیای جنوب شرقی مهاجرت کردند.کلمه سیام ممکن است از پالی یا سانسکریت श्याम یا Mon ရာမည سرچشمه گرفته باشد که احتمالاً همان ریشه شان و آهوم است.Xianluo نام چینی پادشاهی آیوتایا بود که از ایالت شهر سوپانافوم به مرکزیت سوفان بوری امروزی و ایالت شهر لاوو به مرکزیت لوپ بوری امروزی ادغام شد.برای تایلندی ها این نام بیشتر موئانگ تای بوده است.[1]نامگذاری این کشور به عنوان سیام توسط غربی ها احتمالاً از پرتغالی ها گرفته شده است.تواریخ پرتغالی خاطرنشان کرد که Borommatrailokkanat، پادشاه پادشاهی آیوتایا، در سال 1455 لشکرکشی به سلطنت مالاکا در انتهای جنوبی شبه جزیره مالایا فرستاد. پس از فتح مالاکا در سال 1511، پرتغالی ها یک هیئت دیپلماتیک به آیوتایا فرستادند.یک قرن بعد، در 15 اوت 1612، گلوب، یک تاجر شرکت هند شرقی که نامه ای از پادشاه جیمز اول به همراه داشت، به "جاده سیام" رسید.[2] "در پایان قرن نوزدهم، سیام چنان در نامگذاری جغرافیایی گنجانده شده بود که اعتقاد بر این بود که با این نام و هیچ نام دیگری همچنان شناخته شده و سبک نخواهد شد."[3]پادشاهی هایهندی مانند مون، امپراتوری خمر و ایالت های مالایی شبه جزیره مالایی و سوماترا بر این منطقه حکومت می کردند.تایلندی ها ایالت های خود را تأسیس کردند: نگوئنیانگ، پادشاهی سوکوتای، پادشاهی چیانگ مای، لان نا، و پادشاهی آیوتایا.این کشورها با یکدیگر جنگیدند و در معرض تهدید دائمی خمرها، برمه و ویتنام قرار داشتند.در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، تنها تایلند از خطر استعماری اروپا در جنوب شرقی آسیا جان سالم به در برد که دلیل آن اصلاحات متمرکزی بود که توسط پادشاه چولالانگکورن انجام شد و به این دلیل که فرانسوی‌ها و بریتانیایی‌ها تصمیم گرفتند که این سرزمین بی‌طرف باشد تا از درگیری بین مستعمرات خود اجتناب کنند.پس از پایان سلطنت مطلقه در سال 1932، تایلند شصت سال حکومت نظامی تقریباً دائمی را قبل از استقرار یک دولت منتخب دموکراتیک تحمل کرد.
1100 BCE Jan 1

خاستگاه مردم تای

Yangtze River, China
به نظر می‌رسد تحقیقات زبان‌شناختی تطبیقی ​​نشان می‌دهد که مردم تای یک فرهنگ زبان پروتو-تای-کادای در جنوب چین بوده و در سرزمین اصلی آسیای جنوب شرقی پراکنده شده‌اند.بسیاری از زبان شناسان پیشنهاد می کنند که مردم تای-کادای ممکن است از نظر ژنتیکی با مردمان پروتو-آسترونیزیایی ارتباط داشته باشند، لوران ساگارت (2004) این فرض را مطرح کرد که مردم تای-کادای ممکن است در اصل از تبار استرونزیایی بوده باشند.تصور می‌شود قبل از زندگی در سرزمین اصلی چین، مردم تای کادایی از سرزمینی در جزیره تایوان مهاجرت کرده‌اند، جایی که آنها به گویش پروتو-آسترونیزی یا یکی از زبان‌های نوادگان آن صحبت می‌کردند.[19] بر خلاف گروه مالایو-پلینزیایی که بعداً به سمت جنوب به فیلیپین و سایر بخش‌های آسیای دریایی جنوب شرقی رفتند، اجداد مردم تای-کادای مدرن از غرب به سرزمین اصلی چین رفتند و احتمالاً در امتداد رودخانه مروارید سفر کردند، جایی که زبان آنها بسیار زیاد بود. تحت تأثیر زبان چینی - تبتی و همونگ - مین از سایر زبانهای آسترونزی تغییر کرد.[20] جدای از شواهد زبانی، ارتباط بین آسترونزی و تای کادایی را می توان در برخی از شیوه های رایج فرهنگی نیز یافت.راجر بلنچ (2008) نشان می‌دهد که بیرون زدگی دندان، خالکوبی صورت، سیاه‌کردن دندان‌ها و فرقه‌های مار بین استرالیایی‌های تایوانی و مردم تای-کادای در جنوب چین مشترک است.[21]جیمز آر چمبرلین پیشنهاد می کند که خانواده زبان تای کادایی (کرا دای) در اوایل قرن دوازدهم قبل از میلاد در اواسط حوضه یانگ تسه، تقریباً همزمان با تأسیسدولت چو و آغاز سلسله ژو شکل گرفت. .به دنبال مهاجرت مردم کرا و هلای (ری/لی) به سمت جنوب در حدود قرن هشتم قبل از میلاد، یوئه (مردم بی تای) شروع به جدا شدن و حرکت به سمت ساحل شرقی در استان ژجیانگ امروزی، در قرن ششم کردند. قبل از میلاد، ایالت یو را تشکیل داد و اندکی پس از آن ایالت وو را فتح کرد.به گفته چمبرلین، مردم یوئه (بی تای) پس از تسخیر یوه توسط چو در حدود 333 قبل از میلاد، شروع به مهاجرت به سمت جنوب در امتداد سواحل شرقی چین به مناطق فعلی گوانگشی، گوئیژو و شمال ویتنام کردند.در آنجا یوئه (بی تای) لو یوئه را تشکیل داد که به لینگنان و آنام و سپس به سمت غرب به سمت شمال شرقی لائوس و سی پی سونگ چائو تای حرکت کرد و بعداً به تای مرکزی-جنوب غربی تبدیل شد و به دنبال آن Xi Ou که تبدیل به تای شد. تای شمالی[22]
68 - 1238
تشکیل پادشاهی های تایلندیornament
فونان
معبد هندو در پادشاهی فونان. ©HistoryMaps
68 Jan 1 00:01 - 550

فونان

Mekong-delta, Vietnam
قدیمی ترین سوابق شناخته شده از یک نهاد سیاسی در هندوچین به فونان نسبت داده می شود - مرکز آن در دلتای مکونگ و شامل سرزمین هایی در داخل تایلند امروزی است.[4] سالنامه های چینی وجود فونان را در اوایل قرن اول پس از میلاد تایید می کنند.اسناد باستان شناسی حاکی از تاریخ گسترده سکونت انسان از قرن چهارم قبل از میلاد است.[5] اگرچه توسط نویسندگان چینی به عنوان یک دولت واحد در نظر گرفته می‌شود، برخی از محققان مدرن گمان می‌کنند که فونان ممکن است مجموعه‌ای از دولت‌شهرها بوده باشد که گاهی با یکدیگر در جنگ بودند و در زمان‌های دیگر یک وحدت سیاسی را تشکیل می‌دادند.[6] از شواهد باستان‌شناسی، که شامل کالاهای رومی،چینی وهندی است که در مرکز تجاری باستانی Óc Eo در جنوب ویتنام حفاری شده‌اند، مشخص شده است که فونان باید یک دولت تجاری قدرتمند بوده باشد.[7] حفاری‌ها در انگکور بوری در جنوب کامبوج نیز شواهدی از یک سکونتگاه مهم ارائه کرده‌اند.از آنجایی که Óc Eo با سیستمی از کانال‌ها به بندری در ساحل و به آنگکور بوری متصل بود، ممکن است که همه این مکان‌ها با هم مرکز فونان را تشکیل دهند.فونان نامی بود که توسط نقشه‌برداران، جغرافی‌دانان و نویسندگان چینی به یک ایالت باستانی هندی - یا به عبارتی شبکه‌ای سست از ایالت‌ها (ماندالا) [8] - در سرزمین اصلی آسیای جنوب شرقی به مرکزیت دلتای مکونگ که از اول تا ششم وجود داشت، داده‌اند. قرن بعد از میلاداین نام در متون تاریخی چینی که پادشاهی را توصیف می‌کنند، یافت می‌شود و گسترده‌ترین توصیف‌ها عمدتاً بر اساس گزارش دو دیپلمات چینی به نام‌های کانگ تای و ژو یینگ است که نماینده سلسله وو شرقی بودند که در اواسط قرن سوم میلادی در فونان اقامت داشتند. .[9]مانند نام خود پادشاهی، ماهیت قومی-زبانی مردم موضوع بحث بسیاری در بین متخصصان است.فرضیه‌های اصلی این است که فونانی‌ها عمدتاً مون- خمر بودند، یا اینکه اکثراً آسترونیزی بودند، یا جامعه‌ای چند قومی را تشکیل می‌دادند.شواهد موجود در مورد این موضوع قطعی نیست.مایکل ویکری گفته است، اگرچه شناسایی زبان فونان امکان پذیر نیست، شواهد قویاً نشان می دهد که این جمعیت خمر بوده اند.[10]
پادشاهی Dvaravati (دوشنبه).
تایلند، Ku Bua، (فرهنگ Dvaravati)، 650-700 CE.سه نوازنده در سمت راست در حال نواختن (از مرکز) عود 5 سیمی، سنج، زهی لوله ای یا میله ای با طنین انداز کدو هستند. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
600 Jan 1 - 1000

پادشاهی Dvaravati (دوشنبه).

Nakhon Pathom, Thailand
منطقه Dvaravati (محلی که تایلند فعلی نامیده می شود) برای اولین بار توسط مردم Mon که قرن ها قبل از آن آمده بودند و ظاهر شده بودند، سکونت داشتند.پایه‌های بودیسم در مرکز آسیای جنوب شرقی بین قرن‌های 6 و 9 زمانی که فرهنگ بودایی تراوادا مرتبط با مردم مون در مرکز و شمال شرقی تایلند شکل گرفت، پایه‌گذاری شد.بوداییان تراوادین بر این باورند که روشنگری تنها با زندگی یک راهب (و نه توسط یک فرد غیر روحانی) بدست می آید.برخلاف بودایی‌های ماهایانا، که متون بوداها و بودیساتواهای متعددی را در قانون می‌پذیرند، تراوادان‌ها فقط بودا گوتاما، بنیان‌گذار دین را گرامی می‌دارند.پادشاهی های بودایی مون که در بخش هایی از لائوس و دشت مرکزی تایلند به وجود آمدند، در مجموع دواراواتی نامیده می شدند.در حدود قرن دهم، ایالت های شهر دواراواتی به دو ماندالا، لاو (لوپبوری امروزی) و سووارنابومی (سوفان بوری مدرن) ادغام شدند.رودخانه چائو فرایا در مرکز تایلند کنونی زمانی خانه فرهنگ Mon Dvaravati بود که از قرن هفتم تا قرن دهم حاکم بود.[11] ساموئل بیل در میان نوشته‌های چینی در آسیای جنوب شرقی به «Duoluobodi» معروف شد.در اوایل قرن بیستم، کاوش‌های باستان‌شناسی به رهبری جورج کودس، استان ناخون پاتوم را مرکز فرهنگ دواراواتی نشان داد.فرهنگ Dvaravati در اطراف شهرهای خندق‌آلود استوار بود، که به نظر می‌رسد قدیمی‌ترین آنها U Thong در استان سوفان بوری فعلی است.سایر سایت‌های کلیدی عبارتند از Nakhon Pathom، Phong Tuk، Si Thep، Khu Bua و Si Mahosot، از جمله.[12] کتیبه های Dvaravati به زبان سانسکریت و Mon با استفاده از خط برگرفته از الفبای Pallava سلسله Pallava هند جنوبی بود.دواراواتی شبکه ای از دولت شهرها بود که بر اساس مدل سیاسی ماندالا به قدرتمندترها ادای احترام می کردند.فرهنگ Dvaravati به ایسان و همچنین جنوب تا کرا ایستموس گسترش یافت.این فرهنگ در حدود قرن دهم زمانی که آنها به سیاست متحدتر لاوخمر تسلیم شدند، قدرت خود را از دست دادند.در حدود قرن دهم، ایالت های شهر دواراواتی به دو ماندالا، لاو (لوپبوری امروزی) و سووارنابومی (سوفان بوری مدرن) ادغام شدند.
پادشاهی هاریپونجایا
مجسمه هاریپونجایا از بودا شاکیامونی متعلق به قرن دوازدهم تا سیزدهم میلادی. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
629 Jan 1 - 1292

پادشاهی هاریپونجایا

Lamphun, Thailand
هاریپونجایا [13] یک پادشاهی مون در شمال تایلند کنونی بود که از قرن هفتم یا هشتم تا سیزدهم پس از میلاد وجود داشت.در آن زمان، بیشتر مناطق مرکزی تایلند امروزی تحت فرمانروایی ایالت های مختلف شهر مون بود که در مجموع به عنوان پادشاهی دواراواتی شناخته می شدند.پایتخت آن لامپون بود که در آن زمان هاریپونجایا نیز نام داشت.[14] تواریخ می گوید که خمرها در طول قرن یازدهم چندین بار هاریپونجایا را محاصره کردند.مشخص نیست که تواریخ رویدادهای واقعی یا افسانه‌ای را توصیف می‌کند، اما دیگر پادشاهی‌های Dvaravati Mon در واقع در این زمان به دست خمرها افتادند.اوایل قرن سیزدهم زمان طلایی برای هاریپونجایا بود، زیرا تواریخ فقط در مورد فعالیت های مذهبی یا ساختن ساختمان ها صحبت می کند، نه در مورد جنگ.با این وجود، هاریپونجایا در سال 1292 توسط پادشاه تای یوان، مانگرای، محاصره شد، که آن را در پادشاهی خود لان نا ("یک میلیون مزرعه برنج") ادغام کرد.طرحی که مانگرای برای غلبه بر هاریپونجایا تنظیم کرد، با اعزام آی فا به یک ماموریت جاسوسی برای ایجاد هرج و مرج در هاریپونجایا آغاز شد.آی فا موفق شد نارضایتی را در بین مردم گسترش دهد، که هاریپونجایا را ضعیف کرد و این امکان را برای مانگرای فراهم کرد که پادشاهی را به دست گیرد.[15]
پادشاهی سقوط کرده
تصویر مزدوران سیامی در انگکور وات.بعداً سیامی ها پادشاهی خود را تشکیل دادند و به رقیب اصلی آنگکور تبدیل شدند. ©Michael Gunther
648 Jan 1 - 1388

پادشاهی سقوط کرده

Lopburi, Thailand
طبق تواریخ تایلندی شمالی، لاوو توسط فرایا کالاوارنادیشراج، که در سال 648 پس از میلاد از تاکاسیلا آمده بود، تأسیس شد.[16] طبق سوابق تایلندی، Phraya Kakabatr از Takkasila (فرض می‌رود که شهر تاک یا ناخون چای سی بوده است) [17] دوره جدید را به نام Chula Sakarat در سال 638 پس از میلاد تنظیم کرد که دوره مورد استفاده سیامی‌ها و سیامی‌ها بود. برمه تا قرن نوزدهم.پسرش، فرایا کالاوارنادیشراج، یک دهه بعد این شهر را تأسیس کرد.پادشاه Kalavarnadishraj از نام "Lavo" به عنوان نام پادشاهی استفاده کرد که از نام هندو "Lavapura" به معنای "شهر گدازه" گرفته شده است که به شهر باستانی جنوب آسیای Lavapuri (لاهور کنونی) اشاره دارد.[18] در اواخر قرن هفتم، لاوو به سمت شمال گسترش یافت.اسناد کمی در مورد ماهیت پادشاهی لاوو یافت می شود.بیشتر آنچه در مورد لاوو می دانیم از شواهد باستان شناسی است.در حدود قرن دهم، ایالت های شهر دواراواتی به دو ماندالا، لاو (لوپبوری امروزی) و سووارنابومی (سوفان بوری مدرن) ادغام شدند.طبق افسانه ای در تواریخ شمالی، در سال 903، پادشاه تامبرالینگا به لاو حمله کرد و یک شاهزاده مالایی را بر تخت لاو نشاند.شاهزاده مالایی با یک شاهزاده خمر که از حمام خون خاندان انگکوری گریخته بود ازدواج کرد.پسر این زوج با تاج و تخت خمر رقابت کرد و سوریاوارمان اول شد، بنابراین لاوو را از طریق پیوند زناشویی تحت سلطه خمرها قرار داد.سوریاوارمان اول همچنین به فلات خورات (که بعداً به نام آیسان نامیده شد) گسترش یافت و معابد زیادی ساخت.سوریاوارمان اما وارث مردی نداشت و باز هم لاوو مستقل بود.با این حال، پس از مرگ نارای پادشاه لاوو، لاوو در جنگ داخلی خونین فرو رفت و خمرهای تحت فرمان سوریاوارمان دوم با حمله به لاوو و نصب پسرش به عنوان پادشاه لاوو، از این سوء استفاده کردند.تسلط مکرر اما متوقف شده خمرها در نهایت لاوو را خمری کرد.لاوو از یک شهر Theravadin Mon Dvaravati به یک شهر خمر هندو تبدیل شد.لاوو به سرمایه گذار فرهنگ خمر و قدرت حوضه رودخانه چائو فرایا تبدیل شد.نقش برجسته در انگکور وات ارتش لاو را به عنوان یکی از زیردستان آنگکور نشان می دهد.یک نکته جالب این است که یک قرن قبل از تأسیس «پادشاهی سوکوتای»، یک ارتش تای به عنوان بخشی از ارتش لاوو نشان داده شد.
ورود تایس
افسانه خون بوروم. ©HistoryMaps
700 Jan 1 - 1100

ورود تایس

Điện Biên Phủ, Dien Bien, Viet
جدیدترین و دقیق ترین نظریه در مورد منشاء قوم تای تصریح می کند که گوانگشی در چین به جای یوننان، واقعاً سرزمین مادری تای است.تعداد زیادی از مردم تای معروف به ژوانگ هنوز در گوانگشی زندگی می کنند.در حدود سال 700 پس از میلاد، مردم تای که تحت نفوذ چین قرار نگرفته بودند، طبق افسانه Khun Borom در جایی که اکنون در ویتنام مدرن Điện Biên Phủ نامیده می شود، ساکن شدند.پیتایاوات پیتایاپورن (2014) بر اساس لایه‌هایی از وام‌های چینی در تای پیش‌جنوب‌غربی و دیگر شواهد تاریخی پیشنهاد کرد که این مهاجرت باید بین قرن‌های هشتم تا دهم رخ داده باشد.[23] قبایل تای زبان به سمت جنوب غربی در امتداد رودخانه ها و بر روی گذرگاه های پایین تر به آسیای جنوب شرقی مهاجرت کردند، شاید به دلیل گسترش و سرکوب چینی ها.افسانه Simhanavati به ما می گوید که یک رئیس تای به نام Simhanavati مردم بومی وا را بیرون راند و شهر Chiang Saen را در حدود سال 800 پس از میلاد تأسیس کرد.برای اولین بار، مردم تای با پادشاهی بودایی تراوادین آسیای جنوب شرقی ارتباط برقرار کردند.تائی‌های چیانگ سائن از طریق هاریفونچای، بودیسم تراوادا و نام‌های سلطنتی سانسکریت را پذیرفتند.Wat Phrathat Doi Tong، ساخته شده در حدود 850، نشان دهنده تقوای مردم تای در بودیسم Theravada بود.در حدود سال 900، جنگ های بزرگی بین چیانگ سائن و هاریفونچایا درگرفت.نیروهای مون چیانگ سان را تصرف کردند و پادشاه آن فرار کرد.در سال 937، شاهزاده پروم کبیر، چیانگ سان را از مون پس گرفت و شکست های سختی را به هاریفونچایا وارد کرد.در سال 1100 پس از میلاد، تای ها خود را به عنوان پو خون (پدران حاکم) در نان، فراه، سونگکوآ، ساوانخالوک و چاکانگرائو در بالای رودخانه چائو فرایا تثبیت کردند.این شاهزادگان تای جنوبی با نفوذ خمرهای پادشاهی لاوو مواجه بودند.برخی از آنها تابع آن شدند.
امپراتوری خمر
ساختمان انگکور وات، یکی از بزرگترین بناهای مذهبی جهان، در کامبوج در زمان سلطنت سوریاوارمان دوم از امپراتوری خمر. ©Anonymous
802 Jan 1 - 1431

امپراتوری خمر

Southeast Asia
امپراتوری خمر یک امپراتوری هندو - بودایی در جنوب شرقی آسیا بود که در اطراف شهرهای هیدرولیک در شمال کامبوج فعلی متمرکز بود.این شهر که توسط ساکنانش به نام کامبوجا شناخته می شود، از تمدن سابق چنلا رشد کرد و از 802 تا 1431 ادامه یافت. امپراتوری خمر بر بیشتر سرزمین اصلی آسیای جنوب شرقی حکومت یا تحت سلطه خود درآورد [24] و تا شمال چین تا جنوب چین امتداد داشت.[25] در اوج خود، امپراتوری بزرگتر از امپراتوری بیزانس بود که تقریباً در همان زمان وجود داشت.[26]آغاز امپراتوری خمر به طور معمول به سال 802 مربوط می شود، زمانی که شاهزاده خمر، جایاوارمان دوم، خود را چاکروارتین در کوه های پنوم کولن اعلام کرد.اگرچه پایان امپراتوری خمر به طور سنتی با سقوط انگکور به پادشاهی سیامی آیوتایا در سال 1431 مشخص شده است، دلایل فروپاشی امپراتوری هنوز در بین محققان مورد بحث است.[27] محققان مشخص کرده‌اند که دوره‌ای از باران‌های موسمی شدید به دنبال خشکسالی شدید در منطقه بود که باعث آسیب به زیرساخت‌های هیدرولیکی امپراتوری شد.تغییرپذیری بین خشکسالی و سیل نیز یک مشکل بود که ممکن است باعث مهاجرت ساکنان به سمت جنوب و دور شدن از شهرهای بزرگ امپراتوری شود.[28]
1238 - 1767
پادشاهی سوکوتای و آیوتایاornament
پادشاهی سوکوتای
به عنوان اولین پایتخت سیام، پادشاهی سوکوتای (1238 - 1438) مهد تمدن تایلند - زادگاه هنر، معماری و زبان تایلندی بود. ©Anonymous
1238 Jan 1 00:01 - 1438

پادشاهی سوکوتای

Sukhothai, Thailand
دولت شهرهای تایلند به تدریج از امپراتوری ضعیف خمر مستقل شدند.زمانی که مردم تایلند مرکزی به رهبری فو خون بانگ کلانگ هائو، یک رهبر محلی، شورش کردند و استقلال خود را به دست آوردند، سوکوتای در ابتدا یک مرکز تجاری در لاوو بود - که خود تحت فرمانروایی امپراتوری خمر بود.بانگ کلانگ هائو نام سلطنتی سی اینتراتیت را به خود گرفت و اولین پادشاه سلسله فرا روانگ شد.این پادشاهی در طول سلطنت رام خامهائنگ بزرگ (1279-1298) متمرکز و گسترش یافت که برخی از مورخان معتقد بودند بودیسم تراوادا و خط اولیه تایلندی را به پادشاهی معرفی کرد.رام خامهائنگ همچنین روابط خود را با یوان چین آغاز کرد که از طریق آن پادشاهی تکنیک های تولید و صادرات سرامیک مانند ظروف سنگخالک را توسعه داد.پس از سلطنت رام خامهائنگ، پادشاهی رو به زوال رفت.در سال 1349، در زمان سلطنت لی تای (ماها تاماراچا اول)، سوکوتای توسط پادشاهی آیوتایا، یکی از کشورهای همسایه تایلند مورد تهاجم قرار گرفت.این ایالت جزئی از آیوتایا باقی ماند تا اینکه در سال 1438 پس از مرگ بورومپان توسط پادشاهی ضمیمه شد.با وجود این، اشراف سوکوتای در قرن‌ها پس از سلسله سوکوتای به تأثیرگذاری بر سلطنت آیوتایا ادامه دادند.سوکوتای به طور سنتی به عنوان "اولین پادشاهی تایلندی" در تاریخ نگاری تایلندی شناخته می شود، اما اجماع تاریخی کنونی موافق است که تاریخ مردم تایلند خیلی زودتر آغاز شده است.
و پادشاهی او
مانگری بیست و پنجمین پادشاه نگونیانگ بود. ©Wattanai Techasuwanna
1292 Jan 1 - 1775 Jan 15

و پادشاهی او

Chiang Rai, Thailand
مانگرای، بیست و پنجمین پادشاه نگونیانگ (چیانگ سان امروزی) از سلسله لواچاکراج، که مادرش شاهزاده خانم پادشاهی در سیپسونگ پانا ("دوازده ملت") بود، موئانگ های نگونیانگ را در یک پادشاهی متحد یا ماندالا متمرکز کرد و با آن متحد شد. همسایه پادشاهی Phayao.در سال 1262، مانگری پایتخت را از نگوئنیانگ به چیانگ رای تازه تاسیس منتقل کرد - شهر را به نام خود نامگذاری کرد.Mangrai سپس به جنوب گسترش یافت و پادشاهی Mon Hariphunchai (با مرکز Lamphun مدرن) را در سال 1281 تحت سلطه خود درآورد. Mangrai چندین بار پایتخت را جابجا کرد.با ترک لامپون به دلیل سیل شدید، او تا زمانی که در سال 1286/1286 در ویانگ کوم کام مستقر شد و ساخت ویانگ کوم کام را ساخت و تا سال 1292 در آنجا ماند و در آن زمان به چیانگ مای نقل مکان کرد.او در سال 1296 چیانگ مای را تأسیس کرد و آن را به پایتخت لان نا تبدیل کرد.توسعه فرهنگی مردم شمال تایلند مدت ها قبل از زمان پادشاهی های متوالی قبل از لان نا آغاز شده بود.به عنوان ادامه پادشاهی Ngoenyang، Lan Na در قرن پانزدهم به اندازه کافی قوی ظاهر شد تا با پادشاهی Ayutthaya رقابت کند، که با آنها جنگ می شد.با این حال، پادشاهی لان نا تضعیف شد و در سال 1558 به ایالت خراجی سلسله تاونگو تبدیل شد. لان نا توسط پادشاهان تابعه متوالی اداره می شد، اگرچه برخی از آنها از خودمختاری برخوردار بودند.حکومت برمه به تدریج عقب نشینی کرد اما با گسترش نفوذ سلسله جدید Konbaung دوباره از سر گرفت.در سال 1775، روسای لان نا کنترل برمه را ترک کردند تا به سیام بپیوندند که منجر به جنگ برمه-سیام (1775-1776) شد.پس از عقب نشینی نیروهای برمه، کنترل برمه بر لان نا به پایان رسید.سیام، تحت فرمان تاکسین پادشاه پادشاهی تونبوری، کنترل لان نا را در سال 1776 به دست آورد. از آن زمان به بعد، لان نا به ایالت خراجی سیام تحت سلسله بعدی چاکری تبدیل شد.در سراسر نیمه دوم دهه 1800، دولت سیامی استقلال لان نا را از بین برد و آن را در دولت-ملت سیامی در حال ظهور جذب کرد.[29] در آغاز سال 1874، ایالت سیامی، پادشاهی لان نا را به‌عنوان مونتون فایاپ سازمان‌دهی کرد و تحت کنترل مستقیم سیام قرار گرفت.[] [30] پادشاهی لان نا به طور مؤثر از طریق سیستم حکومتی تسافیبان سیامی که در سال 1899 تأسیس شد، به صورت مرکزی اداره شد. انگلیسی و فرانسوی.[32]
پادشاهی آیوتایا
پادشاه نارسوان در سال 1600 وارد باگوی متروکه، برمه، نقاشی دیواری توسط Phraya Anusatchitrakon، Wat Suwandararam، پارک تاریخی آیوتایا می شود. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1351 Jan 1 - 1767

پادشاهی آیوتایا

Ayutthaya, Thailand
پادشاهی آیوتایا از ماندالا/ادغام سه دولت شهر دریایی در دره چائو فرایا پایین در اواخر قرن سیزدهم و چهاردهم (لوپبوری، سوپانبوری و آیوتایا) پدید آمد.[33] پادشاهی اولیه یک کنفدراسیون دریایی بود که به سمت جنوب شرقی آسیای دریایی پس از سریویجایا گرایش داشت و حملات و خراج را از این کشورهای دریایی انجام می داد.اولین فرمانروای پادشاهی آیوتایا، پادشاه اوتونگ (1369-1351)، دو کمک مهم به تاریخ تایلند کرد: تأسیس و ترویج بودیسم تراوادا به عنوان دین رسمی برای تمایز پادشاهی خود از پادشاهی هندو همسایه آنگکور و گردآوری Dharmaśāstra، یک کد قانونی مبتنی بر منابع هندو و عرف سنتی تایلندی.دارمااسترا تا اواخر قرن نوزدهم ابزار قانون تایلند باقی ماند.در سال 1511، دوک آفونسو د آلبوکرک، دوارت فرناندز را به عنوان فرستاده ای به پادشاهی آیوتایا، که در آن زمان برای اروپایی ها به عنوان "پادشاهی سیام" شناخته می شد، اعزام کرد.این تماس با غرب در طول قرن شانزدهم منجر به یک دوره رشد اقتصادی با ایجاد مسیرهای تجاری سودآور شد.آیوتایا به یکی از مرفه ترین شهرهای جنوب شرقی آسیا تبدیل شد.به گفته جورج مدلسکی، آیوتایا با جمعیتی در حدود یک میلیون نفر در سال 1700 میلادی بزرگترین شهر جهان بوده است.[34] تجارت با هلندی ها و پرتغالی ها از فعال ترین خارجی ها در پادشاهی همراه باچینی ها و مالایی ها رونق گرفت.حتی تجار و جنگجویان لوزون از لوزون فیلیپین نیز حضور داشتند.[35] روابط فیلیپین و تایلند قبلاً دارای پیشروهایی بوده است، زیرا تایلند غالباً سرامیک به چندین ایالت فیلیپینی صادر می کرد، همانطور که نشان می دهد هنگامی که اکسپدیشن ماژلان در سبو راجنات فرود آمد، آنها به سفارت تایلند نزد پادشاه، راجاه هومابون اشاره کردند.[36] هنگامی کهاسپانیایی ها فیلیپین را از طریق آمریکای لاتین مستعمره کردند، اسپانیایی ها و مکزیکی ها به فیلیپینی ها پیوستند تا در تایلند تجارت کنند.سلطنت نارای (حکومت 1657-1688) به دلیل نفوذ ایرانی و بعداً اروپایی و فرستادن سفارت سیامی در سال 1686 به دربار شاه لوئی چهاردهم فرانسه معروف بود.اواخر دوره آیوتایا شاهد خروج فرانسوی‌ها و انگلیسی‌ها بود، اماچینی‌ها برجستگی فزاینده‌ای داشتند.این دوره به عنوان "عصر طلایی" فرهنگ سیامی توصیف شد و شاهد افزایش تجارت چین و ورود سرمایه داری به سیام بود، [37] توسعه ای که در قرن های پس از سقوط آیوتایا به گسترش خود ادامه داد.[38] دوره آیوتایا نیز به دلیل پیشرفت در زمینه پزشکی در آن زمان به عنوان "عصر طلایی پزشکی در تایلند" در نظر گرفته شد.[39]شکست آیوتایا در ایجاد نظم صلح آمیز جانشینی و معرفی سرمایه داری، سازمان سنتی نخبگان آن و پیوندهای قدیمی کنترل کار را که سازمان نظامی و دولتی پادشاهی را تشکیل می داد، تضعیف کرد.در اواسط قرن هجدهم، سلسله کونباونگ برمه ای در سال های 1759-1760 و 1765-1767 به آیوتایا حمله کرد.در آوریل 1767، پس از یک محاصره 14 ماهه، شهر آیوتایا به دست نیروهای محاصره کننده برمه افتاد و به طور کامل ویران شد و در نتیجه به پادشاهی 417 ساله آیوتایا پایان داد.سیام، با این حال، به سرعت از فروپاشی بهبود یافت و مقر قدرت سیامی طی 15 سال آینده به تونبوری-بانکوک منتقل شد.[40]
اولین جنگ برمه-سیام
نقاشی شاهزاده Narisara Nuvadtivongs که ملکه Suriyothai (مرکز) را بر روی فیلش نشان می دهد که خود را بین پادشاه ماها چاکرافات (راست) و نایب السلطنه پروم (سمت چپ) قرار می دهد. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1547 Oct 1 - 1549 Feb

اولین جنگ برمه-سیام

Tenasserim Coast, Myanmar (Bur
جنگ برمه -سیام (1547-1549)، همچنین به عنوان جنگ شوهتی شناخته می شود، اولین جنگی بود که بین دودمان تونگو برمه و پادشاهی آیوتایای سیام درگرفت و اولین جنگ برمه-سیام بود که تا زمان اواسط قرن 19این جنگ به دلیل معرفی جنگ های مدرن اولیه به منطقه قابل توجه است.همچنین در تاریخ تایلند به دلیل مرگ ملکه سیامی سورییوتای بر روی فیل جنگی او قابل توجه است.این درگیری اغلب در تایلند به عنوان جنگی که منجر به از دست دادن ملکه سوریوتای شد، شناخته می شود.casus belli به عنوان تلاش برمه برای گسترش قلمرو خود به سمت شرق پس از یک بحران سیاسی در آیوتایا [41] و همچنین تلاشی برای توقف تهاجمات سیامی ها به سواحل بالای تناسریم بیان شده است.[42] به گفته برمه ای ها، جنگ در ژانویه 1547 زمانی که نیروهای سیامی شهر مرزی تاوی (Dawei) را فتح کردند، آغاز شد.بعداً در سال، نیروهای برمه به رهبری ژنرال Saw Lagun Ein سواحل Tenasserim بالا را به Tavoy بازپس گرفتند.سال بعد، در اکتبر 1548، سه ارتش برمه به رهبری پادشاه Tabinshwehti و معاون او Bayinnaung از طریق گذرگاه سه بتکده به سیام حمله کردند.نیروهای برمه تا پایتخت شهر آیوتایا نفوذ کردند اما نتوانستند شهر به شدت مستحکم را تصرف کنند.یک ماه پس از محاصره، ضد حملات سیامی محاصره را شکست و نیروی مهاجم را عقب راند.اما برمه ای ها در ازای بازگشت دو اشراف مهم سیامی (وارث شاهزاده رامسوان و شاهزاده تاماراچا از فیتسانولوک) که اسیر شده بودند، مذاکره کردند.
جنگ بر سر فیل های سفید
War over the White Elephants ©Anonymous
1563 Jan 1 - 1564

جنگ بر سر فیل های سفید

Ayutthaya, Thailand
پس از جنگ 1547–1549 با تونگو، پادشاه آیوتایا، ماها چاکرافات، دفاع از پایتخت خود را در آماده‌سازی برای جنگ بعدی با برمه‌ها ساخت.جنگ 49–1547 با پیروزی دفاعی سیامی ها به پایان رسید و استقلال سیامی را حفظ کرد.با این حال، جاه طلبی های سرزمینی بایناونگ چاکرافات را بر آن داشت تا برای تهاجم دیگری آماده شود.این تدارکات شامل سرشماری بود که همه افراد توانمند را برای رفتن به جنگ آماده می کرد.اسلحه‌ها و دام‌ها توسط دولت به منظور آماده‌سازی برای یک تلاش جنگی گسترده گرفته شد و هفت فیل سفید برای خوش شانسی توسط چاکرافات اسیر شدند.خبر آماده شدن پادشاه آیوتایان به سرعت پخش شد و در نهایت به برمه ها رسید.بایناونگ در سال 1556 موفق شد شهر چیانگ مای را در پادشاهی لان نا در نزدیکی تصرف کند. تلاش‌های بعدی بیشتر شمال سیام را تحت کنترل برمه قرار داد.این امر پادشاهی چاکرافات را در موقعیتی نامطمئن قرار داد و با قلمرو دشمن در شمال و غرب روبرو شد.بایناونگ متعاقباً دو فیل سفید پادشاه چاکرافات را به عنوان ادای احترام به سلسله طلوع تونگو درخواست کرد.چاکرافات نپذیرفت که منجر به حمله دوم برمه به پادشاهی آیوتایا شد.ارتش Bayinnaung به سمت Ayutthaya حرکت کردند.در آنجا، آنها برای هفته‌ها توسط قلعه سیامی، با کمک سه کشتی جنگی پرتغالی و باتری‌های توپخانه در بندر، نگه داشته شدند.مهاجمان سرانجام در 7 فوریه 1564 کشتی ها و باتری های پرتغالی ها را به تصرف خود درآوردند و پس از آن قلعه به سرعت سقوط کرد.[43] با 60000 نیروی قوی همراه با ارتش Phitsanulok، Bayinnaung به دیوارهای شهر Ayutthaya رسید و شهر را به شدت بمباران کرد.برمه ها اگرچه از نظر قدرت برتر بودند، نتوانستند آیوتایا را تصرف کنند، اما از پادشاه سیامی خواستند که برای مذاکرات صلح زیر پرچم آتش بس از شهر خارج شود.چاکرافات چون دید که شهروندانش نمی توانند مدت بیشتری محاصره را تحمل کنند، صلح را انجام داد، اما به بهایی بسیار بالا.در ازای عقب نشینی ارتش برمه، بایناونگ شاهزاده رامسوان (پسر چاکرافات)، فرایا چاکری و فرایا سانتورن سونگکرام را با خود به عنوان گروگان به برمه و چهار فیل سفید سیامی برد.ماهاتامراجا، اگرچه خیانتکار بود، باید به عنوان حاکم فیتسانولوک و نایب السلطنه سیام باقی می ماند.پادشاهی آیوتایا تابع سلسله تونگو شد و باید سالانه سی فیل و سیصد گربه نقره به برمه ای ها بدهد.
آزادی آیوتایا از تونگو واسالاژ
جنگ برمه-سیام (1584-1593). ©Peter Dennis
1584 Jan 1 - 1590

آزادی آیوتایا از تونگو واسالاژ

Tenasserim, Myanmar (Burma)
در سال 1581، پادشاه بایناونگ از سلسله تونگو درگذشت و پسرش ناندا باین جانشین او شد.عموی ناندا، نایب السلطنه تادو مینساو از آوا، سپس در سال 1583 شورش کرد و ناندا باین را مجبور کرد که از نایب السلطنه های پرومه، تاونگو، چیانگ مای، وینتیان و آیوتایا برای کمک در سرکوب شورش دعوت کند.پس از سقوط سریع آوا، ارتش سیامی به مارتبان (موتاما) عقب نشینی کرد و در 3 مه 1584 اعلام استقلال کرد.ناندا چهار کمپین ناموفق علیه آیوتایا راه اندازی کرد.در لشکرکشی نهایی، برمه‌ها ارتش 24000 نفری را در 4 نوامبر 1592 راه‌اندازی کردند. پس از هفت هفته، ارتش راهی سوفان بوری، شهری در غرب آیوتایا شد.[44] در اینجا وقایع نگاری برمه و روایات تواریخ سیامی گزارش های متفاوتی ارائه می دهند.تواریخ برمه می گوید که نبردی در 8 ژانویه 1593 رخ داد که در آن مینگی سوا و نارسوان بر روی فیل های جنگی خود جنگیدند.در این نبرد، Mingyi Swa با شلیک گلوله سقوط کرد و پس از آن ارتش برمه عقب نشینی کرد.طبق تواریخ سیامی، نبرد در 18 ژانویه 1593 رخ داد. مانند تواریخ برمه، نبرد بین دو نیرو آغاز شد، اما تواریخ سیامی می گوید که در اواسط نبرد، دو طرف توافق کردند که نتیجه را با داشتن یک تصمیم گیری کنند. دوئل بین Mingyi Swa و Naresuan بر روی فیل های خود، و Mingyi Swa توسط Naresuan قطع شد.[45] پس از این، نیروهای برمه عقب نشینی کردند و در طول راه متحمل تلفات سنگین شدند زیرا سیامی ها ارتش آنها را تعقیب و نابود کردند.این آخرین کارزار ناندا باین برای حمله به سیام بود.جنگ ناندریک باعث شد آیوتایا از تابعیت برمه خارج شود.و سیام را به مدت 174 سال از تسلط بیشتر برمه ها آزاد کرد.
سلطنت نارای
سفارت سیامی در لویی چهاردهم در سال 1686 توسط نیکلاس لارمسین. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1656 Jan 1 - 1688

سلطنت نارای

Ayutthaya, Thailand
پادشاه نارای کبیر بیست و هفتمین پادشاه پادشاهی آیوتایا، چهارمین و آخرین پادشاه سلسله پراسات تانگ بود.او از سال 1656 تا 1688 پادشاه پادشاهی آیوتایا و مسلماً مشهورترین پادشاه سلسله پراسات تانگ بود.سلطنت او در دوره آیوتایا پررونق ترین بود و شاهد فعالیت های تجاری و دیپلماتیک بزرگ با کشورهای خارجی از جمله خاورمیانه و غرب بود.در طول سالهای بعدی سلطنت خود، نارای به محبوب خود - ماجراجو یونانی کنستانتین فالکون - قدرت زیادی داد که فالکون از نظر فنی صدراعظم ایالت شد.از طریق ترتیبات فالکون، پادشاهی سیامی با دربار لوئی چهاردهم روابط دیپلماتیک نزدیکی برقرار کرد و سربازان و مبلغان فرانسوی اشراف و دفاع سیامی را پر کردند.تسلط مقامات فرانسوی منجر به اصطکاک بین آنها و نارنگی های بومی شد و منجر به انقلاب پرتلاطم 1688 در اواخر سلطنت او شد.
انقلاب سیامی 1688
تصویر فرانسوی معاصر از پادشاه نارای سیام ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1688 Jan 1

انقلاب سیامی 1688

Bangkok, Thailand
انقلاب سیامی در سال 1688 یک قیام مردمی بزرگ در پادشاهی سیامی آیوتایا (تایلند امروزی) بود که منجر به سرنگونی پادشاه سیامی طرفدار فرانسه نارای شد.پتراچا که قبلاً یکی از مشاوران نظامی مورد اعتماد نارای بود، از بیماری نارای سالخورده سوء استفاده کرد و وارث مسیحی نارای را به همراه تعدادی از مبلغان و وزیر امور خارجه با نفوذ نارای، ماجراجو یونانی کنستانتین فالکون، کشت.سپس پتراکا با دختر نارای ازدواج کرد، تاج و تخت را به دست گرفت و سیاست بیرون راندن نفوذ فرانسه و نیروهای نظامی از سیام را دنبال کرد.یکی از برجسته ترین نبردها، محاصره بانکوک در سال 1688 بود، زمانی که ده ها هزار نیروی سیامی چهار ماه را در محاصره یک قلعه فرانسوی در شهر گذراندند.در نتیجه انقلاب، سیام روابط قابل توجهی را با جهان غرب، به استثنای شرکت هند شرقی هلند، تا قرن 19 قطع کرد.
آیوتایا کامبوج را تصرف کرد
لباس تایلندی در دوره مرکزی تا آخرین دوره آیوتایا ©Anonymous
1717 Jan 1

آیوتایا کامبوج را تصرف کرد

Cambodia
در سال 1714، پادشاه انگ تام یا تومو ریچیا کامبوج توسط کائف هوآ، که توسط نگوین لرد ویتنامی حمایت می شد، رانده شد.آنگ تام به آیوتایا پناه برد، جایی که پادشاه تایسا به او مکانی برای اقامت اعطا کرد.سه سال بعد، در سال 1717، پادشاه سیامی ارتش و نیروی دریایی را برای بازپس گیری کامبوج برای آنگ تام فرستاد که منجر به جنگ سیامی و ویتنام (1717) شد.دو نیروی بزرگ سیامی به کامبوج حمله می کنند تا به پریا سری تومیا کمک کنند تا تاج و تخت را به دست آورد.یک ارتش سیامی توسط کامبوجیان و متحدان ویتنامی آنها در نبرد Bantea Meas به شدت شکست خورد.دومین ارتش سیامی، پایتخت کامبوج یعنی اودونگ را تصرف می کند، جایی که ویتنامی ها از پادشاه کامبوج حمایت می کنند و به سیام بیعت می کنند.ویتنام حاکمیت کامبوج را از دست می دهد اما چندین استان مرزی کامبوج را ضمیمه می کند.
جنگ با Konbaung
هسین بیوشین پادشاه کونباونگ. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1759 Dec 1 - 1760 May

جنگ با Konbaung

Tenasserim, Myanmar (Burma)
جنگ برمه-سیامی (1759-1760) اولین درگیری نظامی بین خاندان کونباونگ برمه (میانمار) و سلسله بان فلو لوانگ از پادشاهی آیوتایا سیام بود.این درگیری چند صد ساله بین دو کشور آسیای جنوب شرقی را دوباره شعله ور کرد که تا یک قرن دیگر ادامه خواهد داشت.برمه‌ای‌ها «در آستانه پیروزی» بودند که ناگهان از محاصره آیوتایا عقب‌نشینی کردند، زیرا پادشاهشان آلونگپایا بیمار شده بود.[46] او سه هفته بعد درگذشت و به جنگ پایان داد.کاسوس بلی کنترل سواحل تناسریم و تجارت آن، [47] و حمایت سیامی ها از شورشیان مون قومی پادشاهی بازگردانده شده هانتاوادی را در دست داشتند.[46] سلسله تازه تأسیس Konbaung می خواست اقتدار برمه را در سواحل بالای تناسریم (ایالت مون امروزی) که در آن سیامی ها از شورشیان Mon حمایت کرده و نیروهای خود را مستقر کرده بودند، دوباره برقرار کند.سیامی‌ها درخواست‌های برمه‌ها را برای تحویل رهبران مون یا توقف نفوذ آنها به سرزمینی که برمه‌ها قلمرو خود می‌دانستند، رد کرده بودند.[48]جنگ در دسامبر 1759 آغاز شد، زمانی که 40000 سرباز برمه ای به رهبری آلونگپایا و پسرش هسین بیوشین به ساحل تناسریم از مارتابان حمله کردند.نقشه نبرد آنها این بود که مواضع سیامی را که به شدت دفاع می شد در مسیرهای تهاجم کوتاه تر و مستقیم تر دور بزنند.نیروی تهاجم از دفاع نسبتاً نازک سیامی در ساحل غلبه کرد، از تپه های تناسریم به ساحل خلیج سیام گذشت و به سمت شمال به سمت آیوتایا چرخید.سیامی‌ها که غافلگیر شده بودند، برای دیدار با برمه‌ها در جنوب خود به تکاپو افتادند و در مسیر آیوتایا جایگاه‌های دفاعی با روحیه‌ای برپا کردند.اما نیروهای برمه ای که در جنگ سخت شده بودند بر دفاع سیامی برتر از نظر عددی غلبه کردند و در 11 آوریل 1760 به حومه پایتخت سیامی رسیدند. اما تنها پنج روز پس از محاصره، پادشاه برمه ناگهان بیمار شد و فرماندهی برمه تصمیم به عقب نشینی گرفت.یک عملیات محافظ عقب موثر توسط ژنرال مین‌هاونگ نوراتا امکان عقب‌نشینی منظم را فراهم کرد.[49]جنگ بی نتیجه بود.در حالی که برمه‌ها کنترل سواحل بالایی تا تاوی را به دست گرفتند، اما تهدیدی را که بر مناطق حاشیه‌ای که ضعیف باقی مانده بود، از بین نبردند.آنها مجبور شدند با شورش های قومی تحت حمایت سیامی ها در سواحل (1762، 1764) و همچنین در لان نا (1761-1763) مقابله کنند.
سقوط ایودیا
سقوط شهر آیوتایا ©Anonymous
1765 Aug 23 - 1767 Apr 7

سقوط ایودیا

Ayutthaya, Thailand
جنگ برمه-سیامی (1765-1767)، همچنین به عنوان سقوط آیودیا شناخته می شود، دومین درگیری نظامی بین خاندان کونباونگ برمه (میانمار) و سلسله بان فلو لوانگ از پادشاهی آیوتایا سیام بود و جنگی که پایان یافت. پادشاهی 417 ساله آیوتایا.[50] این جنگ ادامه جنگ 60–1759 بود.عامل اصلی این جنگ نیز کنترل ساحل تناسریم و تجارت آن و حمایت سیامی ها از شورشیان در مناطق مرزی برمه بود.[51] جنگ در اوت 1765 آغاز شد، زمانی که یک ارتش 20000 نفری برمه شمالی به شمال سیام حمله کرد و سه ارتش جنوبی بیش از 20000 نفری در اکتبر در یک حرکت گیره در آیوتایا به آن ملحق شدند.در اواخر ژانویه 1766، ارتش های برمه بر دفاع سیامی از لحاظ عددی برتر اما با هماهنگی ضعیفی غلبه کردند و قبل از پایتخت سیامی همگرا شدند.[50]محاصره آیوتایا در اولین حمله چینگ به برمه آغاز شد.سیامی ها بر این باور بودند که اگر بتوانند تا فصل بارانی مقاومت کنند، سیل فصلی دشت مرکزی سیامی مجبور به عقب نشینی خواهد شد.اما هسین بیوشین پادشاه برمه معتقد بود که جنگ چین یک اختلاف مرزی جزئی است و به محاصره ادامه داد.در طول فصل بارانی 1766 (ژوئن-اکتبر)، نبرد به آب های دشت سیل زده کشیده شد اما نتوانست وضعیت موجود را تغییر دهد.[50] هنگامی که فصل خشک فرا رسید، چینی ها تهاجم بسیار بزرگ تری را آغاز کردند، اما هسین بیوشین همچنان از فراخوانی نیروها خودداری کرد.در مارس 1767، پادشاه اککاتات سیام پیشنهاد داد که خراجگزار شود، اما برمه ها خواستار تسلیم بی قید و شرط شدند.[52] در 7 آوریل 1767، برمه ای ها این شهر گرسنه را برای دومین بار در تاریخ خود غارت کردند، و مرتکب جنایاتی شدند که لکه سیاه بزرگی بر روابط برمه و تایلند تا به امروز بر جای گذاشته است.هزاران اسیر سیامی به برمه منتقل شدند.اشغال برمه کوتاه مدت بود.در نوامبر 1767، چینی ها دوباره با بزرگترین نیروی خود حمله کردند و سرانجام هسین بیوشین را متقاعد کردند که نیروهایش را از سیام خارج کند.در جنگ داخلی متعاقب آن در سیام، ایالت تونبوری سیامی، به رهبری تاکسین، پیروز ظاهر شد، و همه ایالت های جدا شده سیامی را شکست داد و تمام تهدیدات حاکمیت جدید خود را تا سال 1771 از بین برد. [53] برمه ها در تمام این مدت، مشغول شکست چهارمین تهاجم چین به برمه در دسامبر 1769 بود.
1767 - 1782
دوره Thonburi و تاسیس بانکوکornament
پادشاهی تونبوری
تاج گذاری تکسین در تونبوری (بانکوک)، 28 دسامبر 1767 ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1767 Jan 1 00:01 - 1782

پادشاهی تونبوری

Thonburi, Bangkok, Thailand
پادشاهی تونبوری یک پادشاهی بزرگ سیامی بود که از سال 1767 تا 1782 در جنوب شرقی آسیا وجود داشت و مرکز آن در اطراف شهر تونبوری در سیام یا تایلند کنونی قرار داشت.این پادشاهی توسط تاکسین کبیر تأسیس شد، که سیام را پس از فروپاشی پادشاهی آیوتایا، که کشور را به پنج ایالت منطقه‌ای متخاصم تقسیم کرد، دوباره متحد کرد.پادشاهی تونبوری بر اتحاد مجدد و استقرار مجدد سیام به عنوان یک قدرت نظامی برجسته در سرزمین اصلی آسیای جنوب شرقی نظارت داشت و بر گسترش کشور تا آن نقطه در تاریخ خود تا آن زمان نظارت داشت و لان نا، پادشاهی های لائوس را در بر می گرفت (لوانگ فرابانگ، وینتیان). ، Champasak)، و کامبوج تحت حوزه نفوذ سیامی.[54]در دوره تونبوری، آغاز مهاجرت دسته جمعی چین به سیام افتاد.از طریق در دسترس بودن کارگران چینی، تجارت، کشاورزی و صنعتگران رونق گرفت.با این حال، اولین شورش های چین باید سرکوب می شد.با این حال، بعدها به دلیل استرس و عوامل بسیاری، پادشاه تکسین ظاهراً دچار اختلالات روحی شد.پس از یک کودتا که تاکسین را از قدرت کنار زد، ثبات توسط ژنرال چائو فرایا چاکری، که متعاقباً پادشاهی راتاناکوسین ، چهارمین پادشاهی کنونی تایلند را تأسیس کرد، برقرار شد.
مبارزه برای هندوچین
شاه تکسین کبیر ©Anonymous
1771 Oct 1 - 1773 Mar

مبارزه برای هندوچین

Cambodia
در سال 1769، پادشاه تاکسین تونبوری نامه ای به پادشاه طرفدار ویتنام آنگ تون کامبوج فرستاد و از کامبوج خواست تا ارسال خراج مطیعانه درختان طلایی و نقره ای را به سیام از سر بگیرد.آنگ تن به این دلیل که تکسین یک غاصب چینی است، امتناع کرد.تاکسین خشمگین شد و دستور حمله به کامبوج را صادر کرد و آنگ نون طرفدار سیامی را بر تاج و تخت کامبوج نصب کرد.پادشاه تاکسین به کامبوج حمله کرد و بخش هایی از آن را اشغال کرد.سال بعد یک جنگ نیابتی بین ویتنام و سیام در کامبوج شروع شد که لردهای نگوین با حمله به شهرهای سیامی پاسخ دادند.در آغاز جنگ، تاکسین از طریق کامبوج پیشروی کرد و آنگ نون دوم را بر تاج و تخت کامبوج نشاند.ویتنامی‌ها با بازپس‌گیری پایتخت کامبوج و نصب Outey II به عنوان پادشاه مورد نظر خود پاسخ دادند.در سال 1773، ویتنامی ها با سیامی ها صلح کردند تا با شورش Tây Sơn مقابله کنند که نتیجه جنگ با سیام بود.دو سال بعد آنگ نون دوم به عنوان حاکم کامبوج اعلام شد.
آنها می گویند جنگ Wungyi
تصویری از نبرد بانگکائو از کاخ قدیمی تونبوری. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1775 Oct 1 - 1776 Aug

آنها می گویند جنگ Wungyi

Thailand
پس از شورش مون در سال 1774 و تصرف موفقیت آمیز سیامی چیانگ مای تحت کنترل برمه در سال 1775، پادشاه هسین بیوشین به ماها تیها تورا ژنرال جنگ چین و برمه را مأمور کرد تا در اواخر سال 1775 تهاجم گسترده ای به شمال سیام انجام دهد تا مهار شود. قدرت رو به رشد سیامی تحت فرمان تاکسین پادشاه تونبوری.از آنجایی که تعداد نیروهای برمه از سیامی ها بیشتر بود، محاصره سه ماهه فیتسانولوک نبرد اصلی جنگ بود.مدافعان فیتسانولوک به رهبری چائوفرایا چاکری و چائوفرایا سوراسی در برابر برمه ها مقاومت کردند.جنگ به بن بست رسید تا اینکه ماها تیها تورا تصمیم گرفت خط تدارکات سیامی را مختل کند که منجر به سقوط فیتسانولوک در مارس 1776 شد. برمه ها برتری یافتند اما مرگ نابهنگام پادشاه هسین بیوشین عملیات برمه را خراب کرد زیرا پادشاه جدید برمه دستور عقب نشینی را صادر کرد. تمام نیروها به آوا بازگشتند.خروج زودهنگام ماها تیها ثورا از جنگ در سال 1776 باعث شد که نیروهای برمه باقی مانده در سیام عقب نشینی کنند.سپس پادشاه تاکسین از این فرصت استفاده کرد و ژنرال های خود را برای آزار و اذیت برمه های در حال عقب نشینی فرستاد.نیروهای برمه تا سپتامبر 1776 سیام را به طور کامل ترک کردند و جنگ تمام شد.تهاجم ماها تیها تیرا به سیام در 1775-1776 بزرگترین جنگ برمه-سیامی در دوره تونبوری بود.جنگ (و جنگ‌های بعدی) بخش‌های بزرگی از سیام را برای دهه‌های آینده به‌طور کامل ویران کرد و از سکنه خالی کرد، برخی از مناطق تا اواخر قرن نوزدهم به‌طور کامل مجدداً آباد نمی‌شدند.[55]
1782 - 1932
عصر راتاناکوسین و نوسازیornament
پادشاهی راتاناکوسین
چائو فرایا چاکری، بعدها پادشاه Phutthayotfa Chulalok یا Rama I (متولد 1782-1809) ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1782 Jan 1 00:01 - 1932

پادشاهی راتاناکوسین

Bangkok, Thailand
پادشاهی راتاناکوسین در سال 1782 با تأسیس راتاناکوسین (بانکوک) تأسیس شد که جایگزین شهر تونبوری به عنوان پایتخت سیام شد.حداکثر منطقه نفوذ راتاناکوسین شامل ایالت های تابع کامبوج ، لائوس ، ایالت های شان و ایالت های شمالی مالایی بود.این پادشاهی توسط راما اول از سلسله چاکری تأسیس شد.نیمه اول این دوره با تثبیت قدرت سیامی در مرکز سرزمین اصلی آسیای جنوب شرقی مشخص شد و با رقابت ها و جنگ ها برای برتری منطقه ای با قدرت های رقیب برمه و ویتنام مشخص شد.[56] دوره دوم یکی از درگیری‌ها با قدرت‌های استعماری بریتانیا و فرانسه بود که در آن سیام تنها کشور آسیای جنوب شرقی بود که استقلال خود را حفظ کرد.[57]در داخل، پادشاهی به یک دولت ملی متمرکز، مطلق‌گرا و با مرزهایی که با تعامل با قدرت‌های غربی مشخص می‌شد، توسعه یافت.این دوره با تمرکز فزاینده قدرت های پادشاه، لغو کنترل کار، گذار به اقتصاد کشاورزی، گسترش کنترل بر دولت های خراجی دور، ایجاد هویت ملی یکپارچه، و ظهور میانه شهری مشخص شد. کلاسبا این حال، شکست در اجرای اصلاحات دموکراتیک با انقلاب سیامی در سال 1932 و استقرار یک سلطنت مشروطه به اوج خود رسید.
جنگ های نه ارتش
شاهزاده ماها سورا سینگانات از کاخ جبهه، برادر کوچکتر پادشاه راما اول، که در منابع برمه ای با نام Einshe Paya Peikthalok شناخته می شود، رهبر اصلی سیامی در جبهه های غربی و جنوبی بود. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1785 Jul 1 - 1787 Mar

جنگ های نه ارتش

Thailand
جنگ برمه -سیامی (1785-1786)، که به عنوان جنگ های نه ارتش در تاریخ سیامی شناخته می شود، زیرا برمه ها در 9 ارتش آمده بودند، اولین جنگ [58] بین سلسله کونباونگ برمه و پادشاهی چاکری راتاناکوسین سیامی بود. سلسلهبوداپایا پادشاه برمه کارزاری بلندپروازانه را برای گسترش قلمرو خود در سیام دنبال کرد.در سال 1785، سه سال پس از تأسیس بانکوک به عنوان مقر سلطنتی جدید و سلسله چاکری، بوداوپایا پادشاه برمه ارتش های عظیمی را با تعداد کل 144000 نفر برای هجوم به سیام در 9 ارتش از پنج جهت [58] از جمله کانچانابوری، راچابوری،لانا لشکرکشی کرد. ، تاک، تالانگ (پوکت) و شبه جزیره مالایی جنوبی.با این حال، ارتش های بیش از حد گسترده و کمبود آذوقه، کارزار برمه را شکست خورد.سیامی ها تحت فرمان پادشاه راما اول و برادر کوچکترش شاهزاده ماها سورا سینگانات با موفقیت از تهاجمات برمه جلوگیری کردند.تا اوایل سال 1786، برمه ها تا حد زیادی عقب نشینی کردند.پس از آتش بس در طول فصل بارانی، پادشاه بوداوپایا مبارزات خود را در اواخر سال 1786 از سر گرفت. پادشاه بوداوپایا پسرش شاهزاده تادو مینساو را فرستاد تا نیروهای خود را در کانچانابوری تنها در یک جهت متمرکز کند تا به سیام حمله کند.سیامی‌ها با برمه‌ها در Tha Dindaeng ملاقات کردند، از این رو اصطلاح "کارزار Tha Din Daeng" نامیده می‌شود.برمه ها دوباره شکست خوردند و سیام موفق شد از مرز غربی خود دفاع کند.این دو تهاجم ناموفق در نهایت معلوم شد که آخرین تهاجم تمام عیار برمه به سیام است.
پادشاهی چیانگ مای
Inthawichayanon (متولد 1873-1896)، آخرین پادشاه یک چیانگ مای نیمه مستقل.دوی اینتانون به نام او نامگذاری شده است. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1802 Jan 1 - 1899

پادشاهی چیانگ مای

Chiang Mai, Thailand

پادشاهی Rattanatingsa یاپادشاهی چیانگ مای قبل از ضمیمه شدن بر اساس سیاست‌های مرکزی Chulalongkorn در سال 1899، دولت تابع پادشاهی Rattanakosin سیامی در قرن 18 و 19 بود. این پادشاهی جانشین پادشاهی لانا در قرون وسطی بود. تحت حکومت برمه به مدت دو قرن تا زمانی که در سال 1774 توسط نیروهای سیامی تحت فرمان تاکسین تونبوری تسخیر شد. توسط سلسله تیپچاک اداره می شد و تحت خراج تونبوری قرار گرفت.

انتقال و سنت تحت راما اول و دوم
راما دوم ©Anonymous
1809 Jan 1 - 1851 Jan

انتقال و سنت تحت راما اول و دوم

Thailand
در طول سلطنت راما دوم، پادشاهی پس از جنگ‌های عظیمی که سلف او را تحت تأثیر قرار داد، شاهد یک رنسانس فرهنگی بود.به ویژه در زمینه های هنر و ادبیات.شاعرانی که راما دوم به کار گرفته بود شامل سانتورن فو نویسنده مست (فرا آفای مانی) و نارین دیبت (نیرات نارین) بود.روابط خارجی در ابتدا تحت سلطه روابط با کشورهای همسایه بود، در حالی که آنهایی که دارای قدرت های استعماری اروپایی بودند در پس زمینه وارد شدند.در کامبوج و لائوس ، ویتنام برتری یافت، واقعیتی که راما دوم در ابتدا آن را پذیرفت.هنگامی که در سال 1833-1834 شورشی در ویتنام به رهبری راما سوم آغاز شد، او تلاش کرد تا ویتنامی ها را از نظر نظامی تحت سلطه خود درآورد، اما این منجر به شکست پرهزینه برای سربازان سیامی شد.با این حال، در دهه 1840، خمرها خود موفق به اخراج ویتنامی ها شدند که متعاقباً منجر به نفوذ بیشتر سیام در کامبوج شد.در همان زمان، سیام به چین ادای احترام می‌فرستاد.در دوره راما دوم و راما سوم، فرهنگ، رقص، شعر و بالاتر از همه تئاتر به اوج خود رسید.معبد Wat Pho توسط راما سوم ساخته شد که به عنوان اولین دانشگاه کشور شناخته می شود.سلطنت راما سوم.در نهایت با تقسیم بندی اشراف با توجه به سیاست خارجی مشخص شد.گروه کوچکی از حامیان تسلط بر فناوری‌های غربی و سایر دستاوردها با مخالفت محافل محافظه‌کار مواجه شدند که در عوض انزوای قوی‌تری را پیشنهاد کردند.از زمان پادشاهان راما دوم و راما سوم، محافل محافظه کار-مذهبی عمدتاً به گرایش انزواطلبانه خود پایبند بودند.مرگ راما سوم در سال 1851 همچنین به معنای پایان سلطنت سنتی سیامی بود: قبلاً علائم واضحی از تغییرات عمیق وجود داشت که توسط دو جانشین پادشاه اجرا شد.
1809 Jun 1 - 1812 Jan

جنگ برمه-سیام (1809-1812)

Phuket, Thailand
جنگ برمه-سیام (1809-1812) یا تهاجم برمه به تالانگ یک درگیری مسلحانه بود که بین برمه تحت سلسله کونباونگ و سیام تحت سلسله چاکری در طول دوره ژوئن 1809 و ژانویه 1812 درگرفت. جنگ بر کنترل منطقه متمرکز بود. جزیره پوکت، همچنین به عنوان Thalang یا Junk Ceylon شناخته می شود، و ساحل غنی از قلع آندامان.این جنگ همچنین شامل پادشاهی کداه بود.این مناسبت آخرین لشکرکشی تهاجمی برمه به سرزمین‌های سیامی در تاریخ تایلند بود، با تصاحب ساحل تناسریم توسط بریتانیا در سال 1826، پس از جنگ اول انگلیس و برمه، که چند صد مایل از مرز زمینی موجود بین سیام و برمه را حذف کرد.این جنگ همچنین پوکت را برای چندین دهه ویران و خالی از سکنه کرد تا اینکه در اواخر قرن نوزدهم به عنوان یک مرکز معدن قلع ظاهر شد.
نوسازی
شاه چولالانگکورن ©Anonymous
1851 Jan 1 - 1910

نوسازی

Thailand
هنگامی که پادشاه مونگکوت بر تخت سیامی نشست، به شدت از سوی کشورهای همسایه تهدید شد.قدرت‌های استعماری بریتانیا و فرانسه قبلاً در سرزمین‌هایی پیشروی کرده بودند که در اصل به حوزه نفوذ سیامی تعلق داشتند.مونگکوت و جانشین او چولالونگکورن (راما پنجم) این وضعیت را تشخیص دادند و سعی کردند با نوسازی نیروهای دفاعی سیام را تقویت کنند تا دستاوردهای علمی و فنی غرب را جذب کنند و در نتیجه از استعمار اجتناب کنند.دو پادشاهی که در این دوره حکومت کردند، اولین پادشاهانی بودند که ساختار غربی داشتند.پادشاه مونگکوت 26 سال به عنوان یک راهب سرگردان و سپس به عنوان یک راهب در Wat Bowonniwet Vihara زندگی کرد.او نه تنها در فرهنگ سنتی و علوم بودایی سیام ماهر بود، بلکه به طور گسترده با علوم مدرن غربی نیز سر و کار داشت و از دانش مبلغان اروپایی و مکاتباتش با رهبران غربی و پاپ استفاده می کرد.او اولین پادشاه سیامی بود که انگلیسی صحبت کرد.در اوایل سال 1855، جان باورینگ، فرماندار بریتانیا در هنگ کنگ، در یک کشتی جنگی در دهانه رودخانه چائو فرایا ظاهر شد.تحت تأثیر دستاوردهای بریتانیا در همسایه برمه ، پادشاه مونگکوت به اصطلاح "پیمان بورینگ" را امضا کرد که انحصار تجارت خارجی سلطنتی را لغو کرد، عوارض واردات را لغو کرد و به بریتانیا یک شرط مطلوب داد.پیمان Bowring به معنای ادغام سیام در اقتصاد جهانی بود، اما در همان زمان، خانه سلطنتی مهمترین منابع درآمد خود را از دست داد.معاهدات مشابهی با تمام قدرت های غربی در سال های بعد منعقد شد، مانند سال 1862 با پروس و 1869 با اتریش-مجارستان.دیپلماسی بقا که سیام مدتها در خارج از کشور پرورش داده بود، در این دوران به اوج خود رسید.[59]ادغام در اقتصاد جهانی برای سیام به معنای تبدیل آن به بازار فروش کالاهای صنعتی غربی و سرمایه گذاری برای سرمایه غربی بود.صادرات مواد خام کشاورزی و معدنی شامل سه محصول برنج، اسپند و چوب ساج آغاز شد که 90 درصد از حجم صادرات را تولید می‌کرد.پادشاه مونگکوت به طور فعال گسترش زمین کشاورزی را با مشوق های مالیاتی ترویج کرد، در حالی که ساخت مسیرهای ترافیکی (کانال ها، جاده ها و بعداً راه آهن) و هجوم مهاجران چینی باعث توسعه کشاورزی مناطق جدید شد.کشاورزی معیشتی در دره منام پایین به کشاورزانی تبدیل شد که در واقع از محصولات خود درآمد کسب می کردند.[60]پس از جنگ فرانسه و سیام در سال 1893، پادشاه چولالانگکورن متوجه تهدید قدرت های استعماری غربی شد و اصلاحات گسترده ای را در اداره، ارتش، اقتصاد و جامعه سیام تسریع بخشید و توسعه کشور را از ساختار سنتی فئودالیستی مبتنی بر شخصی تکمیل کرد. سلطه و وابستگی‌ها، که نواحی پیرامونی آن‌ها فقط به طور غیرمستقیم به قدرت مرکزی (شاه)، به یک دولت ملی تحت حکومت مرکزی با مرزهای مستقر و نهادهای سیاسی مدرن وابسته بود.در سال های 1904، 1907 و 1909، اصلاحات مرزی جدیدی به نفع فرانسه و بریتانیا انجام شد.هنگامی که پادشاه چولالانگکورن در سال 1910 درگذشت، سیام به مرزهای تایلند امروزی دست یافته بود.در سال 1910 پسرش وجیراوود، که به عنوان راما ششم سلطنت می کرد، به طور مسالمت آمیز جانشین او شد.او در آکادمی نظامی سلطنتی سندهرست و دانشگاه آکسفورد تحصیل کرده بود و یک نجیب زاده ادواردایی بود.در واقع، یکی از مشکلات سیام افزایش شکاف بین خانواده سلطنتی غرب زده و اشراف بالا و بقیه کشور بود.20 سال دیگر طول کشید تا آموزش غربی به بقیه بوروکراسی و ارتش گسترش یابد.
جنگ فرانسه و سیامی
یک کاریکاتور از روزنامه بریتانیایی The Sketch نشان می دهد که یک سرباز فرانسوی به یک سرباز سیامی که به عنوان یک مجسمه چوبی بی ضرر به تصویر کشیده شده است، حمله می کند که نشان دهنده برتری فنی سربازان فرانسوی است. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1893 Jul 13 - Oct 3

جنگ فرانسه و سیامی

Indochina
جنگ فرانسه و سیامی در سال 1893، که در تایلند به عنوان حادثه RS 112 شناخته می شود، درگیری بین جمهوری سوم فرانسه و پادشاهی سیام بود.آگوست پاوی، معاون کنسول فرانسه در لوانگ پرابانگ در سال 1886، عامل اصلی پیشبرد منافع فرانسه در لائوس بود.دسیسه های او که از ضعف سیامی ها در منطقه و تهاجمات دوره ای شورشیان ویتنامی از تونکین استفاده می کرد، تنش ها را بین بانکوک وپاریس افزایش داد.پس از درگیری، سیامی ها موافقت کردند که لائوس را به فرانسه واگذار کنند، اقدامی که منجر به گسترش چشمگیر هندوچین فرانسه شد.در سال 1896، فرانسه قراردادی را با بریتانیا امضا کرد که مرز بین لائوس و قلمرو بریتانیا در برمه علیا را تعیین می کرد.پادشاهی لائوس تحت الحمایه قرار گرفت و در ابتدا زیر نظر فرماندار کل هندوچین در هانوی قرار گرفت.پاوی، که تقریباً به تنهایی لائوس را تحت سلطه فرانسه درآورد، در هانوی به رسمیت بخشیدن به آن توجه کرد.
1909 Jan 1

معاهده انگلوسیامی 1909

Thailand
معاهده انگلیس و سیام در سال 1909 معاهده ای بین بریتانیا و پادشاهی سیام بود که به طور موثر مرزهای مدرن بین تایلند و سرزمین های تحت کنترل بریتانیا در مالزی را مشخص کرد.سیام از طریق این معاهده، کنترل برخی از سرزمین ها (از جمله ایالت های کداه، کلانتان، پرلیس و ترنگانو) را به کنترل بریتانیا واگذار کرد.با این حال، به رسمیت شناختن حاکمیت سیامی‌ها بر سرزمین‌های باقی‌مانده توسط بریتانیا، به رسمیت شناخته شد، بنابراین تا حد زیادی موقعیت مستقل سیام را تضمین کرد.این معاهده به ایجاد سیام به عنوان یک "دولت حائل" بین هندوچین تحت کنترل فرانسه و مالایا تحت کنترل بریتانیا کمک کرد.این به سیام اجازه داد تا زمانی که کشورهای همسایه مستعمره بودند استقلال خود را حفظ کند.
تشکیل ملت تحت واجیراوود و پرجادیپوک
تاجگذاری پادشاه وجیراوود، 1911. ©Anonymous
1910 Jan 1 - 1932

تشکیل ملت تحت واجیراوود و پرجادیپوک

Thailand
جانشین شاه چولالانگکورن، پادشاه راما ششم در اکتبر 1910 بود که بیشتر به نام واجیراوود شناخته می شد.او به عنوان ولیعهد سیامی در بریتانیای کبیر در دانشگاه آکسفورد در رشته حقوق و تاریخ تحصیل کرده بود.پس از به سلطنت رسیدن، مقامات مهمی را برای دوستان فداکار خود که جزء اشراف نبودند و حتی از پیشینیان خود دارای شایستگی کمتری بودند، بخشید، اقدامی که تاکنون در سیام بی سابقه بوده است.در سلطنت او (1910-1925) تغییرات زیادی ایجاد شد که سیام را به کشورهای مدرن نزدیکتر کرد.به عنوان مثال، تقویم میلادی معرفی شد، همه شهروندان کشورش باید نام خانوادگی را می پذیرفتند، زنان را به پوشیدن دامن و فرهای بلند تشویق می کردند و قانون شهروندی، اصل "Ius sanguinis" تصویب شد.در سال 1917 دانشگاه چولالانگکورن تأسیس شد و آموزش مدرسه برای همه افراد 7 تا 14 ساله معرفی شد.شاه وجیراوود علاقه مند ادبیات، تئاتر بود، او بسیاری از ادبیات خارجی را به تایلندی ترجمه کرد.او بنیان معنوی نوعی ناسیونالیسم تایلندی را ایجاد کرد، پدیده ای که در سیام ناشناخته است.او مبتنی بر وحدت ملت، بودیسم و ​​سلطنت بود و خواستار وفاداری رعایای خود به هر سه نهاد بود.شاه وجیراوود نیز به یک سینیستیستی غیر منطقی و متناقض پناه برد.در نتیجه مهاجرت دسته جمعی، برخلاف موج های مهاجرت قبلی از چین، زنان و کل خانواده ها نیز وارد این کشور شده بودند که به این معنی بود که چینی ها کمتر جذب شده و استقلال فرهنگی خود را حفظ کردند.وی در مقاله ای که توسط پادشاه وجیراوود با نام مستعار منتشر شد، اقلیت چینی را یهودیان شرق توصیف کرد.در سال 1912، یک شورش کاخ، که توسط افسران نظامی جوان طراحی شد، تلاش ناموفقی برای سرنگونی و جایگزینی شاه کرد.[61] اهداف آنها تغییر سیستم حکومتی، سرنگونی رژیم باستانی و جایگزینی آن با یک سیستم مشروطه مدرن و غربی و شاید جایگزینی راما ششم با شاهزاده ای بود که نسبت به عقاید آنها دلسوزتر بود، [62] اما پادشاه رفت. علیه توطئه گران، و بسیاری از آنها را به حبس های طولانی محکوم کرد.اعضای توطئه متشکل از ارتش و نیروی دریایی، وضعیت سلطنت، به چالش کشیده شده بود.
سیام در جنگ جهانی اول
نیروی اعزامی سیامی، رژه پیروزی پاریس 1919. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1917 Jul 1 - 1918

سیام در جنگ جهانی اول

Europe
در سال 1917 سیام به امپراتوری آلمان و اتریش-مجارستان اعلان جنگ داد، عمدتاً برای جلب نظر بریتانیایی ها و فرانسوی ها .مشارکت نمادین سیام در جنگ جهانی اول ، کرسی را در کنفرانس صلح ورسای تضمین کرد و وزیر امور خارجه دواوانگسه از این فرصت برای لغو معاهدات نابرابر قرن نوزدهم و بازگرداندن حاکمیت کامل سیامی استفاده کرد.ایالات متحده در سال 1920 متعهد شد، در حالی که فرانسه و بریتانیا در سال 1925 به دنبال آن بودند. این پیروزی باعث محبوبیت پادشاه شد، اما به زودی با نارضایتی از مسائل دیگر، مانند زیاده‌روی او، که با رکود شدید پس از جنگ، سیام را تحت تأثیر قرار داد، تضعیف شد. در سال 1919. همچنین این واقعیت وجود داشت که پادشاه پسری نداشت.او بدیهی است که شرکت مردان را به زنان ترجیح می داد (مساله ای که به خودی خود چندان به افکار سیامی ها مربوط نمی شد، اما به دلیل نبود وارثان، ثبات سلطنت را تضعیف می کرد).در پایان جنگ، سیام یکی از اعضای موسس جامعه ملل شد.تا سال 1925، ایالات متحده، بریتانیا و فرانسه حقوق فراسرزمینی خود را در سیام رها کردند.
1932
تایلند معاصرornament
انقلاب سیامی 1932
نیروها در خیابان در دوران انقلاب. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1932 Jun 24

انقلاب سیامی 1932

Bangkok, Thailand
حلقه کوچکی از بورژوازی در حال رشد دانشجویان سابق (که همگی تحصیلات خود را در اروپا به پایان رسانده بودند - عمدتاً پاریس)، با حمایت برخی از نظامیان، در 24 ژوئن 1932 در یک انقلاب تقریباً بدون خشونت قدرت را از سلطنت مطلقه گرفتند.این گروه که خود را خانا راتسادون یا حامیان مالی می نامیدند، افسران، روشنفکران و بوروکرات ها را گرد هم آوردند که ایده امتناع از سلطنت مطلقه را نمایندگی می کردند.این کودتای نظامی (اولین کودتای تایلند) به حکومت سلطنتی مطلق سیام تحت سلسله چاکری پایان داد و منجر به انتقال بی‌خون سیام به سلطنت مشروطه، معرفی دموکراسی و اولین قانون اساسی و ایجاد مجلس ملی شد.نارضایتی ناشی از بحران اقتصادی، فقدان یک دولت شایسته و ظهور عوام تحصیلکرده غربی به انقلاب دامن زد.
جنگ فرانسه و تایلند
Plaek Phibunsongkhram در حال بازرسی سربازان در طول جنگ ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1940 Oct 1 - 1941 Jan 28

جنگ فرانسه و تایلند

Indochina
هنگامی که فیبولسونگگرام در سپتامبر 1938 جانشین Phraya Phahon به عنوان نخست‌وزیر شد، جناح‌های نظامی و غیرنظامی Khana Ratsadon از هم دورتر شدند و تسلط نظامی آشکارتر شد.فیبونسونگکرام شروع به حرکت دولت به سمت نظامی گری و توتالیتاریسم و ​​همچنین ایجاد کیش شخصیت در اطراف خود کرد.مذاکرات با فرانسه اندکی قبل از جنگ جهانی دوم نشان داد که دولت فرانسه مایل به ایجاد تغییرات مناسب در مرزهای بین تایلند و هندوچین فرانسه است، اما فقط اندکی.پس از سقوط فرانسه در سال 1940، ژنرال پلاک پیبولسونگگرام (معروف به "فیبون")، نخست وزیر تایلند، تصمیم گرفت که شکست فرانسه به تایلندی ها فرصت بیشتری برای بازپس گیری سرزمین های دولتی تابعه که به فرانسه واگذار شده بود، داد. در زمان پادشاهی چولالانگکورن.اشغال نظامی متروپولیتن فرانسه توسط آلمان، تسلط فرانسه بر دارایی های خارج از کشور، از جمله هندوچین فرانسه را ضعیف کرد.دولت استعماری اکنون از کمک های خارجی و تدارکات خارجی قطع شده بود.پس ازتهاجم ژاپن به هندوچین فرانسه در سپتامبر 1940، فرانسوی ها مجبور شدند به ژاپن اجازه ایجاد پایگاه های نظامی بدهند.این رفتار به ظاهر مطیع، رژیم فیبون را به این باور رساند که فرانسه به طور جدی در برابر رویارویی نظامی با تایلند مقاومت نخواهد کرد.شکست فرانسه در نبرد فرانسه کاتالیزوری بود که رهبری تایلند حمله به هندوچین فرانسه را آغاز کرد.در نبرد دریایی کو چانگ شکست سنگینی متحمل شد، اما در زمین و هوا تسلط یافت.امپراتوری ژاپن که قبلاً قدرت غالب در منطقه جنوب شرقی آسیا بود، نقش میانجی را بر عهده گرفت.این مذاکرات به درگیری با دستاوردهای ارضی تایلند در مستعمرات فرانسه لائوس و کامبوج پایان داد.
تایلند در جنگ جهانی دوم
نبرد ارتش تایلندی فایاپ در کمپین برمه، 1943. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1941 Dec 1

تایلند در جنگ جهانی دوم

Thailand
پس از پایان جنگ فرانسه و تایلند، دولت تایلند بی طرفی خود را اعلام کرد.هنگامی کهژاپنی ها در 8 دسامبر 1941 به تایلند حمله کردند، چند ساعت پس از حمله به پرل هاربر ، ژاپن خواستار حق انتقال نیروها از سراسر تایلند به مرز مالایا شد.فیبون پس از مقاومتی کوتاه، خواسته های ژاپن را پذیرفت.دولت روابط خود را با ژاپن با امضای یک اتحاد نظامی در دسامبر 1941 بهبود بخشید. ارتش ژاپن از این کشور به عنوان پایگاهی برای تهاجمات خود به برمه و مالایا استفاده کرد.[63] با این حال، پس از اینکه ژاپنی‌ها با مقاومت شگفت‌آوری کمی از مالایا در مالایا عبور کردند، تردید جای خود را به شور و شوق داد.[64] ماه بعد، فیبون به بریتانیا و ایالات متحده اعلام جنگ کرد.آفریقای جنوبی و نیوزلند در همان روز به تایلند اعلام جنگ کردند.پس از مدت کوتاهی استرالیا نیز به دنبال آن قرار گرفت.[65] همه کسانی که با اتحاد ژاپن مخالف بودند از دولت او اخراج شدند.پریدی فانومیونگ به عنوان نایب السلطنه پادشاه غایب آناندا ماهیدول منصوب شد، در حالی که دیرک جایاناما، وزیر امور خارجه برجسته که از ادامه مقاومت علیه ژاپنی ها حمایت می کرد، بعداً به عنوان سفیر به توکیو فرستاده شد.ایالات متحده تایلند را دست نشانده ژاپن می دانست و از اعلان جنگ خودداری می کرد.زمانی که متحدان پیروز شدند، ایالات متحده تلاش های بریتانیا را برای تحمیل صلح تنبیهی مسدود کرد.[66]تایلندی ها و ژاپنی ها توافق کردند که ایالت شان و ایالت کایا تحت کنترل تایلند باشند.در 10 می 1942، ارتش تایلند فایاپ وارد ایالت شان شرقی برمه، ارتش منطقه تایلند برمه وارد ایالت کایه و برخی از بخش‌های مرکزی برمه شد.سه لشکر پیاده نظام تایلندی و یک لشکر سواره نظام، به رهبری گروه های شناسایی زرهی و پشتیبانی نیروی هوایی، با لشکر 93 چین در حال عقب نشینی درگیر شدند.Kengtung، هدف اصلی، در 27 مه دستگیر شد.تهاجمات مجدد در ژوئن و نوامبر منجر به عقب نشینی چینی ها به یوننان شد.[67] منطقه شامل ایالت های شان و ایالت کایا در سال 1942 به تایلند ضمیمه شد. آنها در سال 1945 به برمه بازگردانده شدند.سری تای (جنبش آزاد تایلند) یک جنبش مقاومت زیرزمینی علیه ژاپن بود که توسط سنی پراموج، سفیر تایلند در واشنگتن تأسیس شد.این سازمان که از داخل تایلند و از دفتر نایب السلطنه پریدی هدایت می شد، آزادانه عمل می کرد، اغلب با حمایت اعضای خانواده سلطنتی مانند شاهزاده چولا چاکرابانگسه و اعضای دولت.با نزدیک شدن به شکست ژاپن و مقاومت زیرزمینی ضد ژاپنی سری تای به طور پیوسته در حال افزایش بود، مجلس ملی فیبون را مجبور کرد.دوره شش ساله او به عنوان فرمانده کل ارتش به پایان رسیده بود.استعفای او تا حدی به دلیل ناکام ماندن دو نقشه بزرگ او بود.یکی انتقال پایتخت از بانکوک به یک مکان دورافتاده در جنگل نزدیک پتچابون در شمال مرکزی تایلند بود.دیگری ساختن «شهر بودایی» در نزدیکی سرابوری بود.این عقاید که در زمان دشواری شدید اقتصادی اعلام شد، بسیاری از افسران دولتی را علیه او برانگیخت.[68]در پایان جنگ، فیبون با اصرار متفقین به اتهام ارتکاب جنایات جنگی، عمدتاً همکاری با قدرت‌های محور محاکمه شد.با این حال، او در میان فشارهای شدید عمومی تبرئه شد.افکار عمومی همچنان برای فیبون موافق بود، زیرا تصور می‌شد که او تمام تلاش خود را برای حفاظت از منافع تایلند انجام داده است، به‌ویژه از اتحاد با ژاپن برای حمایت از گسترش قلمرو تایلند در مالایا و برمه استفاده می‌کند.[69]
کودتای 1947 تایلند
فیبون در سال 1947 پس از کودتا، حکومت نظامی را رهبری کرد ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1947 Nov 8

کودتای 1947 تایلند

Thailand
در دسامبر 1945، پادشاه جوان آناندا ماهیدول از اروپا به سیام بازگشته بود، اما در ژوئن 1946 او را در شرایطی مرموز به ضرب گلوله در تختش پیدا کردند.سه خدمتکار کاخ به دلیل قتل او محاکمه و اعدام شدند، اگرچه شک و تردیدهای قابل توجهی در مورد گناهکار بودن آنها وجود دارد و این پرونده همچنان مبهم و یک موضوع بسیار حساس در تایلند امروز است.برادر کوچکترش بهومیبول آدولیادج جانشین پادشاه شد.در آگوست پریدی به دلیل مشکوک شدن به دست داشتن در این قتل، مجبور به استعفا شد.بدون رهبری او، دولت غیرنظامی تأسیس شد و در نوامبر 1947 ارتش که پس از ناکامی سال 1945 اعتماد به نفس خود را به دست آورد، قدرت را به دست گرفت.این کودتا باعث برکناری دولت پریدی بانومیونگ، لوانگ تامرونگ شد که با کوانگ آفایوونگ، حامی سلطنت طلبان، به عنوان نخست وزیر تایلند جایگزین شد.این کودتا توسط رهبر عالی نظامی، فیبون، و فین چونهاوان و کات کاتسونگکرام رهبری شد، که با سلطنت طلبان متحد شدند تا قدرت سیاسی و دارایی خود را پس از اصلاحات انقلاب سیامی در سال 1932 به دست آورند. پریدی نیز به نوبه خود به تبعید رانده شد. ، در نهایت به عنوان مهمان جمهوری خلق چین در پکن مستقر شد.نفوذ حزب مردم پایان یافت
تایلند در دوران جنگ سرد
فیلد مارشال ساریت تانارات، رهبر حکومت نظامی و دیکتاتور تایلند. ©Office of the Prime Minister (Thailand)
1952 Jan 1

تایلند در دوران جنگ سرد

Thailand
بازگشت فیبون به قدرت همزمان با شروع جنگ سرد و استقرار یک رژیم کمونیستی در ویتنام شمالی بود.در سال‌های 1948، 1949 و 1951، تلاش‌هایی برای ضدکودتا توسط حامیان پریدی صورت گرفت که دومین کودتا قبل از پیروز شدن فیبون منجر به درگیری‌های شدید بین ارتش و نیروی دریایی شد.در تلاش نیروی دریایی در سال 1951، که عموماً به عنوان کودتای منهتن شناخته می شود، فیبون زمانی که کشتی ای که در آن گروگان گرفته شده بود توسط نیروی هوایی طرفدار دولت بمباران شد تقریباً کشته شد.اگرچه اسماً یک سلطنت مشروطه بود، اما تایلند توسط یک سری از دولت های نظامی اداره می شد که برجسته ترین آنها توسط فیبون رهبری می شد و دوره های کوتاهی از دموکراسی در هم آمیخته بود.تایلند در جنگ کره شرکت کرد.نیروهای چریکی حزب کمونیست تایلند از اوایل دهه 1960 تا 1987 در داخل کشور فعالیت کردند. آنها شامل 12000 مبارز تمام وقت در اوج جنبش بودند، اما هرگز تهدیدی جدی برای ایالت نبودند.در سال 1955 فیبون در حال از دست دادن موقعیت پیشرو خود در ارتش به رقبای جوان‌تر به رهبری فیلد مارشال ساریت تانارات و ژنرال تانوم کیتیکاکورن بود، ارتش ساریت در 17 سپتامبر 1957 یک کودتای بدون خونریزی انجام داد و به کار فیبون برای همیشه پایان داد.کودتا یک سنت طولانی رژیم های نظامی تحت حمایت ایالات متحده در تایلند را آغاز کرد.تانوم تا سال 1958 نخست وزیر شد، سپس جای خود را به ساریت، رئیس واقعی رژیم، سپرد.ساریت تا زمان مرگش در سال 1963 قدرت را در دست داشت، زمانی که تانوم دوباره رهبری را به دست گرفت.رژیم های ساریت و تانوم به شدت مورد حمایت ایالات متحده قرار گرفتند.تایلند در سال 1954 با تشکیل SEATO به طور رسمی به متحد ایالات متحده تبدیل شده بود، در حالی که جنگ در هندوچین بین ویتنامی ها و فرانسوی ها در جریان بود، تایلند (از هر دو به یک اندازه خوشش نمی آمد) کناره گیری کرد، اما زمانی که جنگ بین ایالات متحده و آمریکا تبدیل شد. کمونیست های ویتنامی، تایلند خود را قویاً به طرف ایالات متحده متعهد کرد، و در سال 1961 یک توافق محرمانه با ایالات متحده منعقد کرد، نیروها را به ویتنام و لائوس فرستاد و به ایالات متحده اجازه داد از پایگاه های هوایی در شرق کشور برای انجام جنگ بمباران خود علیه ویتنام شمالی استفاده کند. .ویتنامی ها با حمایت از شورش حزب کمونیست تایلند در شمال، شمال شرق و گاهی در جنوب، جایی که چریک ها با مسلمانان ناراضی محلی همکاری می کردند، تلافی کردند.در دوره پس از جنگ، تایلند روابط نزدیکی با ایالات متحده داشت که آن را محافظی در برابر انقلاب های کمونیستی در کشورهای همسایه می دانست.هفتمین و سیزدهمین نیروی هوایی ایالات متحده در پایگاه نیروی هوایی سلطنتی تایلند Udon مستقر بودند.[70]عامل نارنجی، یک علف کش و ماده شیمیایی پاک کننده که توسط ارتش ایالات متحده به عنوان بخشی از برنامه جنگ علف کش خود، عملیات Ranch Hand استفاده می شود، توسط ایالات متحده در تایلند در طول جنگ در جنوب شرقی آسیا آزمایش شد.در سال 1999 طبل های مدفون کشف شد و تایید شد که عامل نارنجی است [. 71] کارگرانی که طبل ها را کشف کردند هنگام ارتقاء فرودگاه در نزدیکی منطقه هوآهین، در 100 کیلومتری جنوب بانکوک، بیمار شدند.[72]
غرب زدگی
Westernisation ©Anonymous
1960 Jan 1

غرب زدگی

Thailand
جنگ ویتنام به مدرن شدن و غربی شدن جامعه تایلند سرعت بخشید.حضور آمریکایی ها و قرار گرفتن در معرض فرهنگ غربی که با آن همراه بود تقریباً بر تمام جنبه های زندگی تایلندی تأثیر داشت.قبل از اواخر دهه 1960، دسترسی کامل به فرهنگ غربی محدود به نخبگان با تحصیلات عالی در جامعه بود، اما جنگ ویتنام جهان خارج را با بخش‌های بزرگی از جامعه تایلندی روبرو کرد که هرگز قبلاً نبوده است.با دلار آمریکا که اقتصاد را بالا می برد، صنایع خدماتی، حمل و نقل و ساخت و ساز مانند سوء مصرف مواد مخدر و فحشا، که از تایلند به عنوان یک مرکز "استراحت و تفریح" توسط نیروهای آمریکایی استفاده می کرد، به طرز خارق العاده ای رشد کرد.[73] واحد سنتی خانواده روستایی با مهاجرت بیشتر و بیشتر روستاییان تایلندی به شهر برای یافتن مشاغل جدید شکسته شد.این منجر به برخورد فرهنگ‌ها شد زیرا تایلندی‌ها در معرض ایده‌های غربی درباره مد، موسیقی، ارزش‌ها و معیارهای اخلاقی قرار گرفتند.با افزایش سطح زندگی، جمعیت شروع به رشد انفجاری کرد و سیل جمعیت از روستاها به شهرها و بالاتر از همه به بانکوک نقل مکان کردند.تایلند در سال 1965 30 میلیون نفر جمعیت داشت، در حالی که تا پایان قرن بیستم جمعیت آن دو برابر شده بود.جمعیت بانکوک از سال 1945 ده برابر شده و از سال 1970 سه برابر شده است.فرصت های آموزشی و قرار گرفتن در معرض رسانه های جمعی در طول سال های جنگ ویتنام افزایش یافت.دانشجویان باهوش دانشگاه درباره ایده‌های مربوط به سیستم‌های اقتصادی و سیاسی تایلند اطلاعات بیشتری کسب کردند و در نتیجه فعالیت‌های دانشجویی احیا شد.دوره جنگ ویتنام همچنین شاهد رشد طبقه متوسط ​​تایلند بود که به تدریج هویت و آگاهی خود را توسعه داد.
جنبش دموکراسی
مرکز ملی دانشجویی تایلند به رهبری فعال دانشجویی Thirayuth Boonmee (مشکی پوش)، برای بازنگری در قانون اساسی اعتراض کرد.تیرآوث دستگیر شد که منجر به اعتراضات بیشتر شد. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1973 Oct 14

جنبش دموکراسی

Thammasat University, Phra Cha
با نارضایتی از سیاست‌های طرفدار آمریکا در اداره نظامی که به نیروهای ایالات متحده اجازه می‌داد از کشور به عنوان پایگاه نظامی استفاده کنند، نرخ بالای مشکلات فحشا، آزادی مطبوعات و بیان محدود شد و هجوم فسادهایی که منجر به نابرابری می‌شد. از طبقات اجتماعیتظاهرات دانشجویی در سال 1968 آغاز شده بود و در اوایل دهه 1970 با وجود ممنوعیت مستمر جلسات سیاسی، به تعداد و تعداد آنها افزوده شد.در ژوئن 1973، 9 دانشجوی دانشگاه Ramkhamhaeng به دلیل انتشار مقاله ای در یک روزنامه دانشجویی که در انتقاد از دولت بود، اخراج شدند.اندکی پس از آن، هزاران دانشجو در مقابل بنای دموکراسی تظاهرات کردند و خواستار ثبت نام مجدد این 9 دانشجو شدند.دولت دستور تعطیلی دانشگاه ها را صادر کرد، اما اندکی بعد اجازه ثبت نام مجدد به دانشجویان را داد.در ماه اکتبر 13 دانشجوی دیگر به اتهام توطئه برای سرنگونی دولت دستگیر شدند.این بار کارگران، تجار و دیگر شهروندان عادی به معترضان دانشجو پیوستند.تظاهرات به چند صد هزار نفر افزایش یافت و موضوع از آزادی دانشجویان دستگیر شده به مطالبات برای قانون اساسی جدید و جایگزینی دولت فعلی گسترش یافت.در 13 اکتبر، دولت بازداشت شدگان را آزاد کرد.رهبران تظاهرات، از جمله سکسان پراسرتکول، طبق خواست شاه که علناً مخالف جنبش دموکراسی بود، راهپیمایی را لغو کردند.او در یک سخنرانی در جمع دانشجویان فارغ التحصیل، از جنبش دموکراسی خواهانه انتقاد کرد و به دانشجویان گفت که بر درس خواندن تمرکز کنند و سیاست را به بزرگان [حکومت نظامی] بسپارند.قیام 1973 آزادترین دوران را در تاریخ اخیر تایلند به ارمغان آورد، به نام "عصری که دموکراسی شکوفا شد" و "آزمایش دمکراتیک" که در قتل عام دانشگاه Thammasat و کودتا در 6 اکتبر 1976 پایان یافت.
کشتار دانشگاه ثمثات
جماعتی نگاه می کنند، برخی با لبخند بر لبانشان، در حالی که مردی از یک صندلی تاشو برای ضرب و شتم جسد حلق آویز شده یک دانشجوی ناشناس درست بیرون دانشگاه استفاده می کند. ©Neal Ulevich
1976 Oct 6

کشتار دانشگاه ثمثات

Thammasat University, Phra Cha
در اواخر سال 1976، افکار طبقه متوسط ​​متوسط ​​از فعالیت دانشجویانی که به طور فزاینده ای به سمت چپ حرکت کرده بودند، روی گردان شده بود.ارتش و احزاب راست با متهم کردن فعالان دانشجویی به "کمونیست" بودن، جنگ تبلیغاتی علیه لیبرالیسم دانشجویی را آغاز کردند و از طریق سازمان‌های شبه‌نظامی رسمی مانند ناوافون، پیشاهنگ‌های دهکده و گورهای سرخ، بسیاری از این دانشجویان کشته شدند.وقتی تانوم کیتیکاچورن به تایلند بازگشت تا وارد یک صومعه سلطنتی به نام Wat Bovorn شود، مسائل در اکتبر به اوج خود رسید.تنش بین کارگران و کارخانه داران شدید شد، زیرا جنبش حقوق مدنی پس از سال 1973 فعال تر شد. سوسیالیسم و ​​ایدئولوژی چپ در میان روشنفکران و طبقه کارگر محبوبیت یافت.فضای سیاسی بیش از پیش متشنج شد.کارگران پس از اعتراض به یک کارخانه دار در ناخون پاتوم حلق آویز شدند.نسخه تایلندی مک کارتیسم ضد کمونیستی به طور گسترده گسترش یافت.هرکسی که تظاهراتی را به راه انداخت می‌توانست متهم شود که بخشی از یک توطئه کمونیستی است.در سال 1976، دانشجویان معترض پردیس دانشگاه Thammasat را اشغال کردند و اعتراضاتی را به دلیل مرگ خشونت‌آمیز کارگران برگزار کردند و قربانیانی را که ظاهراً یکی از آنها شباهت داشت به ولیعهد واجیرالونگکورن به دار آویختند.برخی از روزنامه‌های روز بعد، از جمله بانکوک پست، نسخه تغییر یافته‌ای از عکس این رویداد را منتشر کردند که نشان می‌داد معترضان مرتکب lèse magesté شده‌اند.نمادهای راست‌گرا و فوق‌محافظه‌کار مانند سماک سونداراویج، معترضان را به باد انتقاد گرفتند، و ابزارهای خشونت‌آمیز برای سرکوب آنها را تحریک کردند، که در قتل عام 6 اکتبر 1976 به اوج خود رسید.ارتش شبه‌نظامی‌ها را به راه انداخت و خشونت‌های اوباش را به دنبال داشت که در آن تعداد زیادی کشته شدند.
حملات مرزی ویتنام در تایلند
جنگ ویتنام و کامبوج ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1979 Jan 1 - 1987

حملات مرزی ویتنام در تایلند

Gulf of Thailand
پس از تهاجم ویتنامی ها به کامبوج در سال 1978 و متعاقب آن فروپاشی کامبوچیا دموکراتیک در سال 1979، خمرهای سرخ به مناطق مرزی تایلند گریختند و با کمک چین، نیروهای پول پوت موفق شدند در مناطق جنگلی و کوهستانی تایلند دوباره سازماندهی و سازماندهی شوند. -مرز کامبوجدر طول دهه 1980 و اوایل دهه 1990، نیروهای خمرهای سرخ از داخل کمپ های پناهندگان در تایلند، در تلاش برای بی ثبات کردن دولت طرفدار جمهوری خلق هانوی کامبوچیا، که تایلند از به رسمیت شناختن آن امتناع کرد، عمل کردند.تایلند و ویتنام در سراسر مرز تایلند و کامبوج با حملات و گلوله باران های مکرر ویتنامی ها به خاک تایلند در طول دهه 1980 در تعقیب چریک های کامبوجی که به حمله به نیروهای اشغالگر ویتنامی ادامه می دادند، روبرو شدند.
دوران پرم
پرم تینسولاناندا، نخست وزیر تایلند از 1980 تا 1988. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1980 Jan 1 - 1988

دوران پرم

Thailand
بیشتر دهه 1980 شاهد روند دموکراتیزاسیون بود که توسط پادشاه بومیبول و پرم تینسولانوندا نظارت می شد.این دو قانون اساسی را ترجیح دادند و برای پایان دادن به مداخلات نظامی خشونت آمیز اقدام کردند.در آوریل 1981 گروهی از افسران جوان ارتش که معروف به "ترک‌های جوان" بودند، کودتا کردند و کنترل بانکوک را به دست گرفتند.آنها مجلس شورای ملی را منحل کردند و وعده تغییرات اجتماعی گسترده را دادند.اما موقعی که پرم تینسولاناندا خانواده سلطنتی را به خورات همراهی کرد، موقعیت آنها به سرعت از بین رفت.با آشکار شدن حمایت پادشاه بهومیبول از پرم، واحدهای وفادار تحت فرماندهی ژنرال آرتیت کملنگ-اک مورد علاقه قصر، توانستند پایتخت را در یک ضدحمله تقریباً بدون خونریزی بازپس گیرند.این قسمت اعتبار سلطنت را بیش از پیش افزایش داد و همچنین موقعیت پرم را به عنوان یک میانه رو نسبی افزایش داد.بنابراین مصالحه حاصل شد.شورش پایان یافت و اکثر چریک های دانشجوی سابق تحت عفو به بانکوک بازگشتند.در دسامبر 1982، فرمانده کل ارتش تایلند پرچم حزب کمونیست تایلند را در مراسمی که در بانبک برگزار شد، پذیرفت.در اینجا مبارزان کمونیست و حامیان آنها سلاح های خود را تحویل داده و با دولت سوگند وفاداری یاد کردند.پرم مبارزه مسلحانه را پایان یافته اعلام کرد.[74] ارتش به پادگان های خود بازگشت، و قانون اساسی دیگری اعلام شد و سنا منصوبی را ایجاد کرد تا بین مجمع ملی منتخب مردم تعادل برقرار کند.پریم همچنین از انقلاب اقتصادی شتابان که جنوب شرق آسیا را فراگرفته بود، بهره برد.پس از رکود اقتصادی در اواسط دهه 1970، رشد اقتصادی افزایش یافت.برای اولین بار تایلند به یک قدرت صنعتی قابل توجه تبدیل شد و کالاهای تولیدی مانند قطعات کامپیوتر، منسوجات و کفش بر برنج، لاستیک و قلع به عنوان صادرات پیشرو تایلند پیشی گرفت.با پایان جنگ های هندوچین و شورش، گردشگری به سرعت توسعه یافت و به یک درآمد عمده تبدیل شد.جمعیت شهری به سرعت به رشد خود ادامه داد، اما رشد کلی جمعیت شروع به کاهش کرد، که منجر به افزایش استانداردهای زندگی حتی در مناطق روستایی شد، اگرچه آیسان همچنان عقب مانده بود.در حالی که تایلند به سرعت "چهار ببر آسیایی" (یعنی تایوان ، کره جنوبی ، هنگ کنگ و سنگاپور ) رشد نکرد، به رشد پایدار دست یافت و تا سال 1990 به تولید ناخالص داخلی سرانه 7100 دلاری (PPP) رسید که تقریباً دو برابر میانگین سال 1980 بود. .[75]پرم به مدت هشت سال در سمت خود باقی ماند و از کودتای دیگری در سال 1985 و دو انتخابات عمومی دیگر در سال‌های 1983 و 1986 جان سالم به در برد و شخصاً محبوبیت خود را حفظ کرد، اما احیای سیاست دموکراتیک منجر به تقاضای یک رهبر ماجراجوتر شد.در سال 1988، انتخابات جدید ژنرال چاتیچای چونهاوان را به قدرت رساند.پرم دعوت احزاب سیاسی بزرگ برای سومین دوره نخست وزیری را رد کرد.
قانون اساسی مردم
چوان لیکپای، نخست وزیر تایلند، 1992-1995، 1997-2001. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1992 Jan 1 - 1997

قانون اساسی مردم

Thailand
پادشاه بومیبول، سلطنت طلب، آناند را دوباره به عنوان نخست وزیر موقت منصوب کرد تا زمانی که انتخابات در سپتامبر 1992 برگزار شود، که حزب دموکرات را به رهبری چوان لیکپای به قدرت رساند که عمدتاً نماینده رای دهندگان بانکوک و جنوب بود.چوان یک مدیر شایسته بود که تا سال 1995 قدرت را در دست داشت، زمانی که در انتخابات توسط ائتلافی از احزاب محافظه کار و استانی به رهبری Banharn Silpa-Archa شکست خورد.دولت بنهارن که از همان ابتدا آلوده به اتهامات فساد بود، در سال 1996 مجبور به برگزاری انتخابات زودهنگام شد، که در آن حزب آرمان نوین ژنرال چاوالیت یونگ‌چایود موفق به کسب یک پیروزی محدود شد.قانون اساسی 1997 اولین قانون اساسی بود که توسط یک مجلس پیش نویس قانون اساسی منتخب مردم تهیه شد و عموماً "قانون اساسی مردم" نامیده می شد.[76] قانون اساسی 1997 یک قوه مقننه دو مجلسی متشکل از 500 کرسی مجلس نمایندگان و 200 کرسی سنا ایجاد کرد.برای اولین بار در تاریخ تایلند، هر دو مجلس به طور مستقیم انتخاب شدند.بسیاری از حقوق بشر به صراحت مورد تایید قرار گرفت و اقداماتی برای افزایش ثبات دولت های منتخب اتخاذ شد.مجلس با اولین سیستم پستی انتخاب شد که در آن تنها یک نامزد با اکثریت ساده می توانست در یک حوزه انتخابیه انتخاب شود.سنا بر اساس سیستم استانی انتخاب می‌شد که در آن یک استان می‌توانست بیش از یک سناتور را بسته به تعداد جمعیت خود بازگرداند.
می سیاه
اعتراضات خیابانی در بانکوک، تایلند، مه 1992، در اعتراض به دولت سوچیندا.آنها به خشونت تبدیل شدند. ©Ian Lamont
1992 May 17 - May 20

می سیاه

Bangkok, Thailand
چاتیچای با اجازه دادن به یک دسته از ارتش برای ثروتمند شدن با قراردادهای دولتی، یک جناح رقیب به رهبری ژنرال های سانتورن کونگسومپونگ، سوچیندا کراپرایون و سایر ژنرال های کلاس 5 آکادمی نظامی سلطنتی چولاچومکلائو را تحریک کرد تا کودتای 1991 تایلند را به راه بیندازند. در فوریه 1991، دولت چاتیچای را به عنوان یک رژیم فاسد یا "کابینه بوفه" معرفی کرد.حکومت نظامی خود را شورای ملی حفظ صلح نامید.NPKC یک نخست وزیر غیرنظامی به نام آناند پانیاراچون را که هنوز در قبال ارتش مسئول بود به خدمت گرفت.اقدامات ضد فساد و سرراست آناند محبوبیت پیدا کرد.انتخابات سراسری دیگری در اسفند 92 برگزار شد.ائتلاف پیروز، رهبر کودتا، سوچیندا کراپرایون را به نخست وزیری منصوب کرد، در واقع وعده ای را که پیش از این به پادشاه بومیبول داده بود زیر پا گذاشت و این ظن گسترده مبنی بر اینکه دولت جدید قرار است یک رژیم نظامی در لباس مبدل باشد را تایید کرد.با این حال، تایلند 1992 سیام 1932 نبود. اقدام سوچیندا صدها هزار نفر را در بزرگترین تظاهراتی که تا به حال در بانکوک دیده شده بود، به رهبری فرماندار سابق بانکوک، ژنرال چاملونگ سریموانگ، بیرون آورد.سوچیندا واحدهای نظامی شخصاً وفادار به خود را به شهر آورد و سعی کرد تظاهرات را با زور سرکوب کند که منجر به قتل عام و شورش در قلب پایتخت، بانکوک شد که در آن صدها نفر کشته شدند.شایعات به دلیل شکاف در نیروهای مسلح منتشر شد.در میان ترس از جنگ داخلی، پادشاه بومیبول مداخله کرد: او سوچیندا و چاملونگ را به تماشاچیان تلویزیونی فراخواند و از آنها خواست که راه حل مسالمت آمیز را دنبال کنند.این دیدار منجر به استعفای سوچیندا شد.
1997 Jan 1 - 2001

بحران مالی

Thailand
به زودی پس از روی کار آمدن، نخست وزیر شاوالیت با بحران مالی آسیا در سال 1997 مواجه شد. پس از اینکه تحت انتقاد شدید برای مدیریت بحران قرار گرفت، چاویلیت در نوامبر 1997 استعفا داد و چوان به قدرت بازگشت.چوان با صندوق بین المللی پول به توافق رسید که ارز را تثبیت کرد و اجازه داد صندوق بین المللی پول در بهبود اقتصاد تایلند مداخله کند.برخلاف تاریخ قبلی کشور، این بحران توسط حاکمان غیرنظامی و تحت رویه‌های دموکراتیک حل شد.در طول انتخابات 2001، توافق چوان با صندوق بین‌المللی پول و استفاده از وجوه تزریقی برای تقویت اقتصاد باعث بحث‌های بزرگی شد، در حالی که سیاست‌های تاکسین برای رای‌دهندگان توده‌ای جذاب بود.تاکسین به طور موثر علیه سیاست قدیمی، فساد، جنایت سازمان یافته و مواد مخدر مبارزه کرد.در ژانویه 2001، او در انتخابات به پیروزی گسترده‌ای دست یافت و در یک مجلس ملی منتخب آزادانه، یک مقام مردمی (40 درصد) بیشتر از نخست‌وزیر تایلند به دست آورد.
دوره تاکسین شیناواترا
تاکسین در سال 2005. ©Helene C. Stikkel
2001 Jan 1

دوره تاکسین شیناواترا

Thailand
حزب راک تای تایلندی تاکسین از طریق انتخابات عمومی در سال 2001 به قدرت رسید، جایی که تقریبا اکثریت را در مجلس نمایندگان به دست آورد.تاکسین به عنوان نخست‌وزیر، پلتفرمی از سیاست‌ها را راه‌اندازی کرد که عموماً «تاکسینومیکس» نامیده می‌شود، که بر ترویج مصرف داخلی و تأمین سرمایه به‌ویژه برای جمعیت روستایی متمرکز بود.با اجرای وعده‌های انتخاباتی، از جمله سیاست‌های پوپولیستی مانند پروژه یک تامبون یک محصول و طرح مراقبت‌های بهداشتی جهانی 30 بات، دولت او از استقبال بالایی برخوردار شد، به‌ویژه زمانی که اقتصاد از اثرات بحران مالی آسیا در سال 1997 بهبود یافت.تاکسین اولین نخست‌وزیر منتخب دموکراتیک شد که یک دوره چهار ساله را به پایان رساند و تایلند راک تای در انتخابات عمومی سال 2005 پیروز شد.[77]با این حال، حکومت تاکسین نیز با بحث و جدل همراه بود.او رویکردی اقتدارگرایانه «مدیرعاملی» در حکومت، تمرکز قدرت و افزایش مداخله در عملیات بوروکراسی اتخاذ کرده بود.در حالی که قانون اساسی 1997 ثبات بیشتری را در دولت فراهم کرده بود، تاکسین همچنین از نفوذ خود برای خنثی کردن نهادهای مستقلی که برای کنترل و تعادل علیه دولت طراحی شده بودند، استفاده کرد.او منتقدان را تهدید کرد و رسانه‌ها را به گونه‌ای تحت تأثیر قرار داد که فقط نظرات مثبت را منتشر کنند.حقوق بشر به طور کلی با "جنگ با مواد مخدر" که منجر به کشتار غیرقانونی بیش از 2000 نفر شد، بدتر شد.تاکسین به شورش تایلند جنوبی با رویکردی بسیار تقابلی پاسخ داد که منجر به افزایش قابل توجه خشونت شد.[78]مخالفت عمومی با دولت تاکسین در ژانویه 2006 شتاب زیادی به دست آورد، که جرقه آن فروش دارایی های خانواده تاکسین در شرکت شین به هلدینگ تماسک بود.گروهی موسوم به اتحاد خلق برای دموکراسی (PAD) به رهبری غول رسانه ای سوندی لیمتونگکول، شروع به برگزاری تجمعات توده ای منظم کرد و تاکسین را به فساد متهم کرد.در حالی که کشور وارد وضعیت بحران سیاسی شد، تاکسین مجلس نمایندگان را منحل کرد و انتخابات عمومی در آوریل برگزار شد.با این حال احزاب مخالف به رهبری حزب دموکرات انتخابات را تحریم کردند.PAD به اعتراضات خود ادامه داد و اگرچه تایلند راک تای در انتخابات پیروز شد، نتایج توسط دادگاه قانون اساسی به دلیل تغییر در آرایش اتاق های رای گیری باطل شد.انتخابات جدیدی برای اکتبر برنامه ریزی شد، و تاکسین همچنان به عنوان رئیس دولت موقت خدمت می کرد، زیرا کشور جشن الماس پادشاه بومیبول را در 9 ژوئن 2006 جشن می گرفت [. 79]
کودتای 2006 تایلند
سربازان ارتش سلطنتی تایلند در خیابان های بانکوک در روز پس از کودتا. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
2006 Sep 19

کودتای 2006 تایلند

Thailand
در 19 سپتامبر 2006، ارتش سلطنتی تایلند به فرماندهی ژنرال سونتی بونیاراتگلین یک کودتای بدون خونریزی انجام داد و دولت موقت را سرنگون کرد.این کودتا با استقبال گسترده معترضان ضد تاکسین مواجه شد و PAD خود را منحل کرد.رهبران کودتا یک حکومت نظامی به نام شورای اصلاحات دموکراتیک تأسیس کردند که بعدها به نام شورای امنیت ملی شناخته شد.قانون اساسی 1997 را لغو کرد، قانون اساسی موقت را اعلام کرد و یک دولت موقت با فرمانده سابق ارتش ژنرال سورایود چولانونت به عنوان نخست وزیر منصوب کرد.همچنین یک مجلس قانونگذاری ملی را برای انجام وظایف پارلمان و یک مجلس پیش نویس قانون اساسی را برای ایجاد قانون اساسی جدید تعیین کرد.قانون اساسی جدید در اوت 2007 پس از همه پرسی اعلام شد.[80]با اجرایی شدن قانون اساسی جدید، انتخابات عمومی در دسامبر 2007 برگزار شد. تایلند راک تای و دو حزب ائتلافی قبلاً در نتیجه حکم دادگاه قانون اساسی منصوب شده توسط حکومت نظامی در ماه مه منحل شده بودند که آنها را در انتخابات مجرم تشخیص داد. کلاهبرداری، و مدیران حزب آنها به مدت پنج سال از حضور در سیاست محروم شدند.اعضای سابق تای راک تای مجدداً گرد هم آمدند و در انتخابات به عنوان حزب قدرت خلق (PPP) با سیاستمدار کهنه کار ساماک سونداراوج به عنوان رهبر حزب شرکت کردند.PPP آرای طرفداران تاکسین را جلب کرد، با اکثریت تقریباً اکثریت در انتخابات پیروز شد و با نخست وزیری ساماک دولت تشکیل داد.[80]
2008 بحران سیاسی تایلند
معترضان PAD در 26 اوت در خانه دولت ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
2008 Jan 1

2008 بحران سیاسی تایلند

Thailand
دولت سمک فعالانه به دنبال اصلاح قانون اساسی 2007 بود و در نتیجه PAD در ماه مه 2008 برای برپایی تظاهرات ضد دولتی مجدداً سازماندهی شد.PAD دولت را به تلاش برای عفو تاکسین متهم کرد که با اتهامات فساد روبرو بود.همچنین در مورد حمایت دولت از ارائه معبد Preah Vihear به عنوان میراث جهانی توسط کامبوج، مشکلاتی را مطرح کرد.این منجر به التهاب اختلافات مرزی با کامبوج شد که بعداً منجر به تلفات متعدد شد.در ماه اوت، PAD اعتراض خود را تشدید کرد و به خانه دولت حمله کرد و آن را اشغال کرد و مقامات دولتی را مجبور به نقل مکان به ادارات موقت کرد و کشور را به وضعیت بحران سیاسی بازگرداند.در همین حال، دادگاه قانون اساسی سمک را به دلیل کار در یک برنامه تلویزیونی آشپزی متهم به تضاد منافع دانست و در ماه سپتامبر به نخست وزیری خود پایان داد.سپس پارلمان سومچای وانگساوات، معاون رهبر PPP را به عنوان نخست وزیر جدید انتخاب کرد.سامچای برادر شوهر تاکسین است و PAD انتخاب او را رد کرد و به اعتراضات خود ادامه داد.[81]تاکسین که از زمان کودتا در تبعید زندگی می کرد، تنها در فوریه 2008 پس از به قدرت رسیدن حزب مردمی خلق به تایلند بازگشت.با این حال، در ماه اوت، در بحبوحه اعتراضات PAD و محاکمه های دادگاه او و همسرش، تاکسین و همسرش پوتجامان به وثیقه پرداختند و درخواست پناهندگی در بریتانیا کردند که رد شد.او بعداً به سوء استفاده از قدرت در کمک به پوتجامان برای خرید زمین در جاده راچاداپیسک مجرم شناخته شد و در ماه اکتبر توسط دادگاه عالی به طور غیابی به دو سال زندان محکوم شد.[82]PAD اعتراض خود را در نوامبر افزایش داد و هر دو فرودگاه بین‌المللی بانکوک را مجبور به بسته شدن کرد.اندکی پس از آن، در 2 دسامبر، دادگاه قانون اساسی PPP و دو حزب ائتلاف دیگر را به دلیل تقلب در انتخابات منحل کرد و به نخست وزیری سومچای پایان داد.[83] سپس حزب مخالف دموکرات یک دولت ائتلافی جدید را با ابهیسیت وجاجیوا به عنوان نخست وزیر تشکیل داد.[84]
کودتای 2014 تایلند
سربازان تایلندی در دروازه چانگ فوئاک در چیانگ مای. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
2014 May 22

کودتای 2014 تایلند

Thailand
در 22 مه 2014، نیروهای مسلح سلطنتی تایلند به رهبری ژنرال پرایوت چان اوچا، فرمانده ارتش سلطنتی تایلند (RTA)، دوازدهمین کودتا از زمان اولین کودتای این کشور در سال 1932، علیه ارتش سلطنتی تایلند به راه انداختند. دولت موقت تایلند، پس از شش ماه بحران سیاسی.[85] ارتش حکومتی به نام شورای ملی صلح و نظم (NCPO) برای اداره کشور تأسیس کرد.این کودتا به درگیری سیاسی بین رژیم تحت رهبری نظامی و قدرت دموکراتیک که از زمان کودتای سال 2006 تایلند معروف به "کودتای ناتمام" وجود داشت، پایان داد.[86] 7 سال بعد، به اعتراضات 2020 تایلند برای اصلاح سلطنت تایلند تبدیل شد.پس از انحلال دولت و مجلس سنا، NCPO اختیارات مجریه و مقننه را به رهبر خود اعطا کرد و به قوه قضاییه دستور داد تا تحت دستورات خود فعالیت کند.علاوه بر این، قانون اساسی 2007 را تا حدی لغو کرد، به جز فصل دوم مربوط به شاه، [87] حکومت نظامی و منع آمد و شد در سراسر کشور اعلام کرد، تجمعات سیاسی را ممنوع کرد، سیاستمداران و فعالان ضد کودتا را دستگیر و بازداشت کرد، سانسور اینترنتی را تحمیل کرد و کنترل آن را در دست گرفت. رسانه.NCPO قانون اساسی موقتی را صادر کرد که به خود عفو و قدرت گسترده اعطا کرد.[88] NCPO همچنین یک مجلس ملی تحت تسلط نظامی ایجاد کرد که بعداً به اتفاق آرا ژنرال پرایوت را به عنوان نخست وزیر جدید کشور انتخاب کرد.[89]
مرگ Bhumibol Adulyadej
پادشاه بومیبول آدولیادج ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
2016 Oct 13

مرگ Bhumibol Adulyadej

Thailand
بهومیبول آدولیادج پادشاه تایلند در 13 اکتبر 2016 پس از یک بیماری طولانی در سن 88 سالگی درگذشت.متعاقباً یک سال عزای عمومی اعلام شد.مراسم سوزاندن جنازه سلطنتی طی پنج روز در پایان اکتبر 2017 انجام شد. سوزاندن واقعی که از تلویزیون پخش نشد، در اواخر عصر 26 اکتبر 2017 برگزار شد. پس از سوزاندن بقایای و خاکستر وی به کاخ بزرگ منتقل شد. و در تالار تخت Chakri Maha Phasat (بقایای سلطنتی)، گورستان سلطنتی در Wat Ratchabophit و معبد سلطنتی Wat Bowonniwet Vihara (خاکستر سلطنتی) نگهداری شدند.پس از خاکسپاری، دوره عزاداری در نیمه شب 30 اکتبر 2017 به طور رسمی پایان یافت و تایلندی ها پوشیدن رنگ هایی غیر از مشکی را در ملاء عام از سر گرفتند.

Appendices



APPENDIX 1

Physical Geography of Thailand


Physical Geography of Thailand
Physical Geography of Thailand




APPENDIX 2

Military, monarchy and coloured shirts


Play button




APPENDIX 3

A Brief History of Coups in Thailand


Play button




APPENDIX 4

The Economy of Thailand: More than Tourism?


Play button




APPENDIX 5

Thailand's Geographic Challenge


Play button

Footnotes



  1. Campos, J. de. (1941). "The Origin of the Tical". The Journal of the Thailand Research Society. Bangkok: Siam Society. XXXIII: 119–135. Archived from the original on 29 November 2021. Retrieved 29 November 2021, p. 119
  2. Wright, Arnold; Breakspear, Oliver (1908). Twentieth century impressions of Siam : its history, people, commerce, industries, and resources. New York: Lloyds Greater Britain Publishing. ISBN 9748495000, p. 18
  3. Wright, Arnold; Breakspear, Oliver (1908). Twentieth century impressions of Siam : its history, people, commerce, industries, and resources. New York: Lloyds Greater Britain Publishing. ISBN 9748495000, p. 16
  4. "THE VIRTUAL MUSEUM OF KHMER ART – History of Funan – The Liang Shu account from Chinese Empirical Records". Wintermeier collection. Archived from the original on 13 July 2015. Retrieved 10 February 2018.
  5. "State-Formation of Southeast Asia and the Regional Integration – "thalassocratic" state – Base of Power is in the control of a strategic points such as strait, bay, river mouth etc. river mouth etc" (PDF). Keio University. Archived (PDF) from the original on 4 March 2016. Retrieved 10 February 2018.
  6. Martin Stuart-Fox (2003). A Short History of China and Southeast Asia: Tribute, Trade and Influence. Allen & Unwin. p. 29. ISBN 9781864489545.
  7. Higham, C., 2001, The Civilization of Angkor, London: Weidenfeld & Nicolson, ISBN 9781842125847
  8. Michael Vickery, "Funan reviewed: Deconstructing the Ancients", Bulletin de l'École Française d'Extrême Orient XC-XCI (2003–2004), pp. 101–143
  9. Hà Văn Tấn, "Oc Eo: Endogenous and Exogenous Elements", Viet Nam Social Sciences, 1–2 (7–8), 1986, pp.91–101.
  10. Lương Ninh, "Funan Kingdom: A Historical Turning Point", Vietnam Archaeology, 147 3/2007: 74–89.
  11. Wyatt, David K. (2003). Thailand : a short history (2nd ed.). New Haven, Conn.: Yale University Press. ISBN 0-300-08475-7. Archived from the original on 28 November 2021. Retrieved 28 November 2021, p. 18
  12. Murphy, Stephen A. (October 2016). "The case for proto-Dvāravatī: A review of the art historical and archaeological evidence". Journal of Southeast Asian Studies. 47 (3): 366–392. doi:10.1017/s0022463416000242. ISSN 0022-4634. S2CID 163844418.
  13. Robert L. Brown (1996). The Dvāravatī Wheels of the Law and the Indianization of South East Asia. Brill.
  14. Coedès, George (1968). Walter F. Vella (ed.). The Indianized States of Southeast Asia. trans.Susan Brown Cowing. University of Hawaii Press. ISBN 978-0-8248-0368-1.
  15. Ministry of Education (1 January 2002). "Chiang Mai : Nop Buri Si Nakhon Ping". Retrieved 26 February 2021.
  16. พระราชพงศาวดารเหนือ (in Thai), โรงพิมพ์ไทยเขษม, 1958, retrieved March 1, 2021
  17. Huan Phinthuphan (1969), ลพบุรีที่น่ารู้ (PDF) (in Thai), p. 5, retrieved March 1, 2021
  18. Phanindra Nath Bose, The Indian colony of Siam, Lahore, The Punjab Sanskrit Book Depot, 1927.
  19. Sagart, Laurent (2004), "The higher phylogeny of Austronesian and the position of Tai–Kadai" (PDF), Oceanic Linguistics, 43 (2): 411–444, doi:10.1353/ol.2005.0012, S2CID 49547647, pp. 411–440.
  20. Blench, Roger (2004). Stratification in the peopling of China: how far does the linguistic evidence match genetics and archaeology. Human Migrations in Continental East Asia and Taiwan: Genetic, Linguistic and Archaeological Evidence in Geneva, Geneva June 10–13, 2004. Cambridge, England, p. 12.
  21. Blench, Roger (12 July 2009), The Prehistory of the Daic (Taikadai) Speaking Peoples and the Hypothesis of an Austronesian Connection, pp. 4–7.
  22. Chamberlain, James R. (2016). "Kra-Dai and the Proto-History of South China and Vietnam". Journal of the Siam Society. 104: 27–77.
  23. Pittayaporn, Pittayawat (2014). Layers of Chinese loanwords in Proto-Southwestern Tai as Evidence for the Dating of the Spread of Southwestern Tai Archived 27 June 2015 at the Wayback Machine. MANUSYA: Journal of Humanities, Special Issue No 20: 47–64.
  24. "Khmer Empire | Infoplease". www.infoplease.com. Retrieved 15 January 2023.
  25. Reynolds, Frank. "Angkor". Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica, Inc. Retrieved 17 August 2018.
  26. Galloway, M. (2021, May 31). How Did Hydro-Engineering Help Build The Khmer Empire? The Collector. Retrieved April 23, 2023.
  27. LOVGREN, S. (2017, April 4). Angkor Wat's Collapse From Climate Change Has Lessons for Today. National Geographic. Retrieved March 30, 2022.
  28. Prasad, J. (2020, April 14). Climate change and the collapse of Angkor Wat. The University of Sydney. Retrieved March 30, 2022.
  29. Roy, Edward Van (2017-06-29). Siamese Melting Pot: Ethnic Minorities in the Making of Bangkok. ISEAS-Yusof Ishak Institute. ISBN 978-981-4762-83-0.
  30. London, Bruce (2019-03-13). Metropolis and Nation In Thailand: The Political Economy of Uneven Development. Routledge. ISBN 978-0-429-72788-7.
  31. Peleggi, Maurizio (2016-01-11), "Thai Kingdom", The Encyclopedia of Empire, John Wiley & Sons, pp. 1–11, doi:10.1002/9781118455074.wbeoe195, ISBN 9781118455074
  32. Strate, Shane (2016). The lost territories : Thailand's history of national humiliation. Honolulu: University of Hawai'i Press. ISBN 9780824869717. OCLC 986596797.
  33. Baker, Chris; Phongpaichit, Pasuk (2017). A History of Ayutthaya: Siam in the Early Modern World. Cambridge University Press. ISBN 978-1-107-19076-4.
  34. George Modelski, World Cities: 3000 to 2000, Washington DC: FAROS 2000, 2003. ISBN 0-9676230-1-4.
  35. Pires, Tomé (1944). Armando Cortesao (translator) (ed.). A suma oriental de Tomé Pires e o livro de Francisco Rodriguez: Leitura e notas de Armando Cortesão [1512 – 1515] (in Portuguese). Cambridge: Hakluyt Society. Lach, Donald Frederick (1994). "Chapter 8: The Philippine Islands". Asia in the Making of Europe. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 0-226-46732-5.
  36. "Notes from Mactan By Jim Foster". Archived from the original on 7 July 2023. Retrieved 24 January 2023.
  37. Wyatt, David K. (2003). Thailand: A Short History. New Haven, Connecticut: Yale University Press. ISBN 0-300-08475-7, pp. 109–110.
  38. Baker, Chris; Phongpaichit, Pasuk (2017). A History of Ayutthaya: Siam in the Early Modern World (Kindle ed.). Cambridge University Press. ISBN 978-1-316-64113-2.
  39. Rong Syamananda, A History of Thailand, Chulalongkorn University, 1986, p 92.
  40. Baker, Chris; Phongpaichit, Pasuk (2017). A History of Ayutthaya: Siam in the Early Modern World (Kindle ed.). Cambridge University Press. ISBN 978-1-316-64113-2.
  41. Wood, William A. R. (1924). History of Siam. Thailand: Chalermit Press. ISBN 1-931541-10-8, p. 112.
  42. Phayre, Lt. Gen. Sir Arthur P. (1883). History of Burma (1967 ed.). London: Susil Gupta, p. 100
  43. Royal Historical Commission of Burma (1832). Hmannan Yazawin (in Burmese). Vol. 2, p.353 (2003 ed.)
  44. Royal Historical Commission of Burma (2003) [1832]. Hmannan Yazawin (in Burmese). Vol. 3. Yangon: Ministry of Information, Myanmar, p.93
  45. Wyatt, David K. (2003). Thailand: A Short History (2 ed.). Yale University Press. ISBN 978-0-300-08475-7, p. 88-89.
  46. James, Helen (2004). "Burma-Siam Wars and Tenasserim". In Keat Gin Ooi (ed.). Southeast Asia: a historical encyclopedia, from Angkor Wat to East Timor, Volume 2. ABC-CLIO. ISBN 1-57607-770-5., p. 302.
  47. Baker, Chris, Christopher John Baker, Pasuk Phongpaichit (2009). A history of Thailand (2 ed.). Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-76768-2, p. 21
  48. Htin Aung, Maung (1967). A History of Burma. New York and London: Cambridge University Press., pp. 169–170.
  49. Harvey, G. E. (1925). History of Burma: From the Earliest Times to 10 March 1824. London: Frank Cass & Co. Ltd., p. 242.
  50. Harvey, G. E. (1925). History of Burma: From the Earliest Times to 10 March 1824. London: Frank Cass & Co. Ltd., pp. 250–253.
  51. Baker, Chris, Christopher John Baker, Pasuk Phongpaichit (2009). A history of Thailand (2 ed.). Cambridge University Press. ISBN 9780521767682, et al., p. 21.
  52. Wyatt, David K. (2003). History of Thailand (2 ed.). Yale University Press. ISBN 9780300084757, p. 118.
  53. Baker, Chris, Christopher John Baker, Pasuk Phongpaichit (2009). A history of Thailand (2 ed.). Cambridge University Press. ISBN 9780521767682, Chris; Phongpaichit, Pasuk. A History of Ayutthaya (p. 263-264). Cambridge University Press. Kindle Edition.
  54. Wyatt, David K. (2003). Thailand : A Short History (2nd ed.). Chiang Mai: Silkworm Books. p. 122. ISBN 974957544X.
  55. Baker, Chris; Phongpaichit, Pasuk. A History of Thailand Third Edition. Cambridge University Press.
  56. Lieberman, Victor B.; Victor, Lieberman (14 May 2014). Strange Parallels: Southeast Asia in Global Context, C 800-1830. Cambridge University Press. ISBN 978-0-511-65854-9.
  57. "Rattanakosin period (1782–present)". GlobalSecurity.org. Archived from the original on 7 November 2015. Retrieved 1 November 2015.
  58. Wyatt, David K. (2003). Thailand: A Short History (Second ed.). Yale University Press.
  59. Bowring, John (1857). The Kingdom and People of Siam: With a Narrative of the Mission to that Country in 1855. London: J. W. Parker. Archived from the original on 7 July 2023. Retrieved 10 January 2016.
  60. Wong Lin, Ken. "Singapore: Its Growth as an Entrepot Port, 1819–1941". Archived from the original on 31 May 2022. Retrieved 31 May 2022.
  61. Baker, Chris; Phongpaichit, Pasuk (2014). A History of Thailand (Third ed.). Cambridge. ISBN 978-1107420212. Archived from the original on 28 November 2021. Retrieved 28 November 2021, pp. 110–111
  62. Mead, Kullada Kesboonchoo (2004). The Rise and Decline of Thai Absolutism. United Kingdom: Routledge Curzon. ISBN 0-415-29725-7, pp. 38–66
  63. Stearn 2019, The Japanese invasion of Thailand, 8 December 1941 (part one).
  64. Ford, Daniel (June 2008). "Colonel Tsuji of Malaya (part 2)". The Warbirds Forum.
  65. Stearn 2019, The Japanese invasion of Thailand, 8 December 1941 (part three).
  66. I.C.B Dear, ed, The Oxford companion to World War II (1995), p 1107.
  67. "Thailand and the Second World War". Archived from the original on 27 October 2009. Retrieved 27 October 2009.
  68. Roeder, Eric (Fall 1999). "The Origin and Significance of the Emerald Buddha". Southeast Asian Studies. Southeast Asian Studies Student Association. Archived from the original on 5 June 2011. Retrieved 30 June 2011.
  69. Aldrich, Richard J. The Key to the South: Britain, the United States, and Thailand during the Approach of the Pacific War, 1929–1942. Oxford University Press, 1993. ISBN 0-19-588612-7
  70. Jeffrey D. Glasser, The Secret Vietnam War: The United States Air Force in Thailand, 1961–1975 (McFarland, 1995).
  71. "Agent Orange Found Under Resort Airport". Chicago tribune News. Chicago, Illinois. Tribune News Services. 26 May 1999. Archived from the original on 5 January 2014. Retrieved 18 May 2017.
  72. Sakanond, Boonthan (19 May 1999). "Thailand: Toxic Legacy of the Vietnam War". Bangkok, Thailand. Inter Press Service. Archived from the original on 10 December 2019. Retrieved 18 May 2017.
  73. "Donald Wilson and David Henley, Prostitution in Thailand: Facing Hard Facts". www.hartford-hwp.com. 25 December 1994. Archived from the original on 3 March 2016. Retrieved 24 February 2015.
  74. "Thailand ..Communists Surrender En Masse". Ottawa Citizen. 2 December 1982. Retrieved 21 April 2010.
  75. Worldbank.org, "GDP per capita, PPP (constant 2017 international $) – Thailand | Data".
  76. Kittipong Kittayarak, "The Thai Constitution of 1997 and its Implication on Criminal Justice Reform" (PDF). Archived from the original (PDF) on 14 June 2007. Retrieved 19 June 2017. (221 KB)
  77. Baker, Chris; Phongpaichit, Pasuk (2014). A History of Thailand (3rd ed.). Cambridge University Press. ISBN 9781107420212, pp. 262–5
  78. Baker, Chris; Phongpaichit, Pasuk (2014). A History of Thailand (3rd ed.). Cambridge University Press. ISBN 9781107420212, pp. 263–8.
  79. Baker, Chris; Phongpaichit, Pasuk (2014). A History of Thailand (3rd ed.). Cambridge University Press. ISBN 9781107420212, pp. 269–70.
  80. Baker, Chris; Phongpaichit, Pasuk (2014). A History of Thailand (3rd ed.). Cambridge University Press. ISBN 9781107420212, pp. 270–2.
  81. Baker, Chris; Phongpaichit, Pasuk (2014). A History of Thailand (3rd ed.). Cambridge University Press. ISBN 9781107420212, pp. 272–3.
  82. MacKinnon, Ian (21 October 2008). "Former Thai PM Thaksin found guilty of corruption". The Guardian. Retrieved 26 December 2018.
  83. "Top Thai court ousts PM Somchai". BBC News. 2 December 2008.
  84. Bell, Thomas (15 December 2008). "Old Etonian becomes Thailand's new prime minister". The Telegraph.
  85. Taylor, Adam; Kaphle, Anup (22 May 2014). "Thailand's army just announced a coup. Here are 11 other Thai coups since 1932". The Washington Post. Archived from the original on 2 April 2015. Retrieved 30 January 2015.
  86. Ferrara, Federico (2014). Chachavalpongpun, Pavin (ed.). Good coup gone bad : Thailand's political developments since Thaksin's downfall. Singapore: Institute of Southeast Asian Studies. ISBN 9789814459600., p. 17 - 46..
  87. คสช. ประกาศให้อำนาจนายกฯ เป็นของประยุทธ์ – เลิก รธน. 50 เว้นหมวด 2 วุฒิฯ-ศาล ทำหน้าที่ต่อ [NPOMC announces the prime minister powers belong to Prayuth, repeals 2007 charter, except chapter 2 – senate and courts remain in office]. Manager (in Thai). 22 May 2014. Archived from the original on 18 October 2017. Retrieved 23 May 2014.
  88. "Military dominates new Thailand legislature". BBC. 1 August 2014. Archived from the original on 2 August 2014. Retrieved 3 August 2014.
  89. "Prayuth elected as 29th PM". The Nation. 21 August 2014. Archived from the original on 21 August 2014. Retrieved 21 August 2014.

References



  • Roberts, Edmund (1837). Embassy to the eastern courts of Cochin-China, Siam, and Muscat; in the U.S. sloop-of-war Peacock ... during the years 1832-3-4. New York: Harper & brother. Archived from the original on 29 November 2021. Retrieved 29 November 2021.
  • Bowring, John (1857). The Kingdom and People of Siam: With a Narrative of the Mission to that Country in 1855. London: J. W. Parker. Archived from the original on 7 July 2023. Retrieved 10 January 2016.
  • N. A. McDonald (1871). Siam: its government, manners, customs, &c. A. Martien. Archived from the original on 7 July 2023. Retrieved 10 January 2016.
  • Mary Lovina Cort (1886). Siam: or, The heart of farther India. A. D. F. Randolph & Co. Retrieved 1 July 2011.
  • Schlegel, Gustaaf (1902). Siamese Studies. Leiden: Oriental Printing-Office , formerly E.J. Brill. Archived from the original on 7 July 2023. Retrieved 10 January 2016.
  • Wright, Arnold; Breakspear, Oliver (1908). Twentieth century impressions of Siam : its history, people, commerce, industries, and resources. New York: Lloyds Greater Britain Publishing. ISBN 9748495000. Archived from the original on 28 November 2021. Retrieved 28 November 2021.
  • Peter Anthony Thompson (1910). Siam: an account of the country and the people. J. B. Millet. Retrieved 1 July 2011.
  • Walter Armstrong Graham (1913). Siam: a handbook of practical, commercial, and political information (2 ed.). F. G. Browne. Retrieved 1 July 2011.
  • Campos, J. de. (1941). "The Origin of the Tical". The Journal of the Thailand Research Society. Bangkok: Siam Society. XXXIII: 119–135. Archived from the original on 29 November 2021. Retrieved 29 November 2021.
  • Central Intelligence Agency (5 June 1966). "Communist Insurgency in Thailand". National Intelligence Estimates. Freedom of Information Act Electronic Reading Room. National Intelligence Council (NIC) Collection. 0000012498. Archived from the original on 28 November 2021. Retrieved 28 November 2021.
  • Winichakul, Thongchai (1984). Siam mapped : a history of the geo-body of a nation. Honolulu: University of Hawaii Press. ISBN 0-8248-1974-8. Archived from the original on 28 November 2021. Retrieved 28 November 2021.
  • Anderson, Douglas D (1990). Lang Rongrien rockshelter: a Pleistocene, early Holocene archaeological site from Krabi, southwestern Thailand. Philadelphia: University Museum, University of Pennsylvania. OCLC 22006648. Archived from the original on 7 July 2023. Retrieved 11 March 2023.
  • Taylor, Keith W. (1991), The Birth of Vietnam, University of California Press, ISBN 978-0-520-07417-0, archived from the original on 7 July 2023, retrieved 1 November 2020
  • Baker, Chris (2002), "From Yue To Tai" (PDF), Journal of the Siam Society, 90 (1–2): 1–26, archived (PDF) from the original on 4 March 2016, retrieved 3 May 2018
  • Wyatt, David K. (2003). Thailand : a short history (2nd ed.). New Haven, Conn.: Yale University Press. ISBN 0-300-08475-7. Archived from the original on 28 November 2021. Retrieved 28 November 2021.
  • Mead, Kullada Kesboonchoo (2004). The Rise and Decline of Thai Absolutism. United Kingdom: Routledge Curzon. ISBN 0-415-29725-7.
  • Lekenvall, Henrik (2012). "Late Stone Age Communities in the Thai-Malay Peninsula". Bulletin of the Indo-Pacific Prehistory Association. 32: 78–86. doi:10.7152/jipa.v32i0.13843.
  • Baker, Chris; Phongpaichit, Pasuk (2014). A History of Thailand (Third ed.). Cambridge. ISBN 978-1107420212. Archived from the original on 28 November 2021. Retrieved 28 November 2021.
  • Baker, Chris; Phongpaichit, Pasuk (2017), A History of Ayutthaya, Cambridge University Press, ISBN 978-1-107-19076-4, archived from the original on 7 July 2023, retrieved 1 November 2020
  • Wongsurawat, Wasana (2019). The crown and the capitalists : the ethnic Chinese and the founding of the Thai nation. Seattle: University of Washington Press. ISBN 9780295746241. Archived from the original on 28 November 2021. Retrieved 28 November 2021.
  • Stearn, Duncan (2019). Slices of Thai History: From the curious & controversial to the heroic & hardy. Proglen Trading Co., Ltd. ISBN 978-616-456-012-3. Archived from the original on 7 July 2023. Retrieved 3 January 2022. Section 'The Japanese invasion of Thailand, 8 December 1941' Part one Archived 10 December 2014 at the Wayback Machine Part three Archived 10 December 2014 at the Wayback Machine