تاریخ فیلیپین

در حدود 30000 سال قبل از میلاد، نگریتوها، که اجداد فیلیپینی های بومی امروزی (مانند Aeta) شدند، احتمالاً در مجمع الجزایر زندگی می کردند.هیچ مدرکی وجود ندارد که جزئیات زندگی باستانی فیلیپینی مانند محصولات کشاورزی، فرهنگ و معماری آنها را نشان دهد.مورخ ویلیام هنری اسکات اشاره کرد که هر نظریه ای که چنین جزئیاتی را برای آن دوره توصیف می کند باید فرضیه ای خالص باشد و بنابراین صادقانه به عنوان چنین ارائه شود.

تابون من به بقایای کشف شده در غارهای تابون در نقطه لیپوون در کوئزون، پالاوان در فیلیپین اشاره دارد.آنها توسط رابرت بی فاکس، یک انسان شناس آمریکایی از موزه ملی فیلیپین، در 28 مه 1962 کشف شدند. این بقایای فسیل شده، قطعات فسیل شده جمجمه یک زن و استخوان های فک سه فرد به 16500 سال پیش بازمی گردد. اولین بقایای انسان شناخته شده در فیلیپین بودند، تا اینکه در سال 2010 قدمت یک متاتارس از انسان کالائو که در سال 2007 کشف شد، توسط سری اورانیوم 67000 سال قدمت داشت.با این حال، برخی از دانشمندان فکر می کنند که شواهد بیشتری برای تایید این فسیل ها به عنوان یک گونه جدید، به جای جمعیت سازگار محلی از دیگر جمعیت های انسان مانند H. erectus یا Denisovan ضروری است.

مردمان آسترونزی که گاهی به عنوان مردمان آسترونزی زبان نیز شناخته می شوند، گروه بزرگی از مردمان در تایوان ، آسیای جنوب شرقی دریایی، میکرونزی، گینه نو ساحلی، جزیره ملانزی، پلی نزی و ماداگاسکار هستند که به زبان های آسترونزی صحبت می کنند.آنها همچنین شامل اقلیت های قومی بومی در ویتنام ، کامبوج ، میانمار ، تایلند ، هاینان، کومور و جزایر تنگه تورس هستند.بر اساس اجماع علمی فعلی، آنها از یک مهاجرت دریایی ماقبل تاریخ، معروف به گسترش آسترونزی، از قبل از هان تایوان، در حدود 1500 تا 1000 قبل از میلاد سرچشمه گرفته اند.آسترونزی ها در حدود 2200 سال قبل از میلاد به شمالی ترین فیلیپین، به ویژه جزایر باتانس رسیدند.استرالیایی ها مدتی قبل از 2000 قبل از میلاد از بادبان استفاده می کردند.در ارتباط با سایر فناوری‌های دریایی (به ویژه کاتاماران‌ها، قایق‌های بیرون‌گر، ساخت قایق‌های شلاق‌دار، و بادبان پنجه خرچنگ)، پراکندگی آن‌ها در جزایر هند و اقیانوس آرام را امکان‌پذیر کرد.جدای از زبان، مردم استرالیا به طور گسترده ویژگی‌های فرهنگی مشترک دارند، از جمله سنت‌ها و فناوری‌هایی مانند خالکوبی، خانه‌های چوبی، کنده‌کاری یشم، کشاورزی تالاب‌ها و نقوش مختلف هنر صخره‌ای.آن‌ها همچنین گیاهان و حیوانات اهلی‌شده‌ای را که همراه با مهاجرت حمل می‌کردند، از جمله برنج، موز، نارگیل، میوه‌ی نان، یام‌های Dioscorea، تارو، توت کاغذی، مرغ، خوک، و سگ به اشتراک می‌گذارند.

جاده یشم دریایی در ابتدا توسط مردمان بومی آنیمیست بین فیلیپین و تایوان ایجاد شد و بعداً به ویتنام ، مالزی ، اندونزی ، تایلند و سایر کشورها گسترش یافت.آثار ساخته شده از نفریت سفید و سبز در تعدادی از کاوش های باستان شناسی در فیلیپین از دهه 1930 کشف شده است.این مصنوعات هم ابزارهایی مانند آز و اسکنه و هم زیورآلاتی مانند گوشواره، دستبند و مهره بوده است.ده ها هزار نفر در یک سایت واحد در باتانگاس پیدا شدند.گفته می شود که یشم در نزدیکی تایوان منشاء گرفته است و همچنین در بسیاری از مناطق دیگر در جزیره ای و سرزمین اصلی جنوب شرقی آسیا یافت می شود.گفته می شود که این آثار شواهدی از ارتباط دوربرد بین جوامع ماقبل تاریخ آسیای جنوب شرقی است.در طول تاریخ، جاده یشم دریایی به‌عنوان یکی از گسترده‌ترین شبکه‌های تجاری مبتنی بر دریا از یک ماده زمین‌شناسی در دنیای ماقبل تاریخ شناخته شده است که به مدت 3000 سال از 2000 قبل از میلاد تا 1000 پس از میلاد وجود داشته است.عملیات جاده یشم دریایی مصادف با دوران صلح تقریبا مطلق بود که به مدت 1500 سال، از 500 قبل از میلاد تا 1000 پس از میلاد ادامه داشت.در طول این دوره مسالمت آمیز پیش از استعمار، حتی یک محل دفن که توسط محققان مورد مطالعه قرار گرفته بود، هیچ مدرکی برای مرگ خشونت آمیز به دست نیاورد.هیچ موردی از دفن دسته جمعی نیز ثبت نشده است که نشان دهنده وضعیت صلح آمیز جزایر است.تدفین هایی با مدرک خشونت آمیز تنها از دفن هایی که در قرن پانزدهم آغاز شد، یافت شد، احتمالاً به دلیل فرهنگ های جدیدتر توسعه طلبی وارد شده ازهند وچین .هنگامی که اسپانیایی ها به قرن شانزدهم وارد شدند، گروه های جنگجو را ثبت کردند که فرهنگ آنها قبلاً تحت تأثیر فرهنگ های توسعه طلب هندی و چینی وارداتی قرن پانزدهم قرار گرفته است.

فرهنگ Sa Huynh در ویتنام کنونی مرکزی و جنوبی تجارت گسترده ای با مجمع الجزایر فیلیپین در طول دوران اوج خود بین 1000 قبل از میلاد تا 200 پس از میلاد داشت.دانه های Sa Huynh از شیشه، کارنلین، عقیق، الیوین، زیرکون، طلا و گارنت ساخته می شدند.بیشتر این مواد محلی در منطقه نبودند و به احتمال زیاد وارداتی بودند.آینه های برنزی به سبک سلسله هان نیز در سایت های Sa Huynh یافت شد.برعکس، زیورآلات گوش تولید شده توسط Sa Huynh در سایت‌های باستان‌شناسی در مرکز تایلند ، تایوان (جزیره ارکیده)، و در فیلیپین، در غارهای Palawan Tabon یافت شده‌اند.in The Kalanay Cave یک غار کوچک است که در جزیره ماسبات در مرکز فیلیپین واقع شده است.این غار به طور خاص در ساحل شمال غربی جزیره در محدوده شهرداری آرروی واقع شده است.آثار باستانی به دست آمده از این مکان مشابه آثاری بود که در آسیای جنوب شرقی و ویتنام جنوبی یافت شد.این سایت یکی از مجتمع های سفالی "Sa Huynh-Kalanay" است که شباهت هایی با ویتنام دارد.نوع سفال های یافت شده در محوطه مربوط به 400 قبل از میلاد تا 1500 پس از میلاد است.

تا سال 1000 قبل از میلاد، ساکنان مجمع‌الجزایر فیلیپین به چهار نوع قوم متمایز تبدیل شدند: گروه‌های قبیله‌ای، مانند Aetas، Hanunoo، Ilongots و Mangyan که به شکارچیان وابسته بودند و در جنگل‌ها متمرکز بودند.جوامع جنگجو، مانند Isneg و Kalinga که رتبه بندی اجتماعی را تمرین می کردند و مناسک جنگ را برپا می کردند و در دشت ها پرسه می زدند.پلوتوکراسی کوچک کوهستانی Ifugao Cordillera که رشته کوه های Luzon را اشغال کرده بودند.و حاکمیت های بندری تمدن های مصب رودخانه ای که در کنار رودخانه ها و سواحل دریا رشد می کردند در حالی که در تجارت دریایی بین جزیره ای شرکت می کردند.همچنین در هزاره اول پیش از میلاد بود که گفته می شد متالورژی اولیه از طریق تجارت با هند به مجمع الجزایر آسیای جنوب شرقی آسیا رسیده است.استخراج معادن در فیلیپین در حدود 1000 سال قبل از میلاد آغاز شد.فیلیپینی های اولیه در معادن مختلف طلا، نقره، مس و آهن کار می کردند.جواهرات، شمش‌های طلا، زنجیر، کلمبیگا و گوشواره از دوران باستان به ارث رسیده و از اجداد خود به ارث رسیده‌اند.دسته خنجر طلا، ظروف طلا، روکش دندان و زیورآلات عظیم طلا نیز استفاده می شد.

اگرچه شواهدی وجود دارد که مهاجران اولیه استرالیایی دارای ابزار برنزی یا برنجی هستند، به طور کلی گفته می شود که اولین ابزار فلزی در فیلیپین برای اولین بار در حدود 500 سال قبل از میلاد مورد استفاده قرار گرفته است و این فناوری جدید با تغییرات قابل توجهی در سبک زندگی فیلیپینی های اولیه مصادف شد.ابزارهای جدید شیوه زندگی پایدارتری را به ارمغان آورد و فرصت های بیشتری را برای رشد جوامع، هم از نظر اندازه و هم از نظر توسعه فرهنگی ایجاد کرد.جایی که زمانی جوامع شامل گروه‌های کوچکی از خویشاوندان بود که در اردوگاه‌ها زندگی می‌کردند، دهکده‌های بزرگ‌تر به وجود آمدند که معمولاً در نزدیکی آب قرار داشتند، که سفر و تجارت را آسان‌تر می‌کرد.سهولت حاصل از تماس بین جوامع به این معنی بود که آنها شروع به اشتراک ویژگی های فرهنگی مشابهی کردند، چیزی که قبلاً ممکن نبود، زمانی که جوامع فقط از گروه های خویشاوندی کوچک تشکیل می شدند.Jocano به دوره بین 500 قبل از میلاد و 1 پس از میلاد به عنوان مرحله اولیه اشاره می کند که برای اولین بار در پرونده مصنوعات، شاهد حضور مصنوعاتی است که از نظر طراحی از سایتی به سایت دیگر در سراسر مجمع الجزایر مشابه هستند.در کنار استفاده از ابزار فلزی، در این دوره پیشرفت چشمگیری در فناوری سفالگری نیز مشاهده شد.

قدیمی‌ترین شواهد کشف شده از گاومیش آبی در فیلیپین، بقایای اسکلت تکه تکه‌ای است که از لایه‌های فوقانی سایت ناگساباران نوسنگی، بخشی از لال-لو و گاتاران صدف میدنس (2200 سال قبل از میلاد تا 400 پس از میلاد) در شمال لوزون به دست آمده است.بیشتر بقایای جمجمه شامل قطعات جمجمه بود که تقریباً همه آنها دارای آثار بریده ای هستند که نشان می دهد قصاب شده اند.بقایای آن با سفال های قرمز رنگ، حلقه های دوکی، سنگ های سنگی و دستبندهای یشمی مرتبط است.که شباهت زیادی به مصنوعات مشابه از مکان های باستان شناسی آسترونزی دوران نوسنگی در تایوان دارند.بر اساس تاریخ رادیوکربن لایه ای که قدیمی ترین قطعات در آن یافت شد، بوفالوهای آبی برای اولین بار حداقل در 500 سال قبل از میلاد به فیلیپین معرفی شدند.Carabaos به طور گسترده در تمام جزایر بزرگ فیلیپین توزیع شده است.پوست کارابائو زمانی به طور گسترده برای تولید محصولات مختلف از جمله زره جنگجویان فیلیپینی قبل از استعمار استفاده می شد.

خط کاوی یا جاوه قدیم یک خط برهمی است که عمدتاً در جاوه یافت می شود و در بیشتر مناطق جنوب شرقی آسیای دریایی بین قرن هشتم تا قرن شانزدهم استفاده می شود.فیلمنامه یک abugida است به این معنی که شخصیت ها با یک مصوت ذاتی خوانده می شوند.Diacritics یا برای سرکوب مصوت و نشان دادن یک صامت خالص یا برای نشان دادن سایر مصوت ها استفاده می شود.خط کاوی مربوط به خط ناگاری یا قدیمی دوانگاری در هند است.کاوی نیای خط‌های سنتی اندونزیایی مانند جاوه و بالی و همچنین خط‌های سنتی فیلیپینی مانند لوزون کاوی خط‌های باستانی لاگونا کتیبه‌های مسی 900 میلادی است.

توندو پولی به عنوان «بیان» («شهر-دولت»، «کشور» یا «شهر»، به عبارتی «محل سکونت») طبقه‌بندی می‌شود.مسافران فرهنگ های سلطنتی که با توندو ارتباط داشتند (از جمله چینی ها، پرتغالی ها و اسپانیایی ها) اغلب در ابتدا آن را به عنوان "پادشاهی توندو" مشاهده می کردند.از نظر سیاسی، توندو از چندین گروه اجتماعی تشکیل شده بود که به طور سنتی توسط مورخان به عنوان Barangays نامیده می شد که توسط Datus رهبری می شد.این داتوها به نوبه خود رهبری ارشدترین آنها را به عنوان نوعی "پارامونت داتو" به نام لاکان بر فراز بایان تشخیص دادند.در اواسط تا اواخر قرن شانزدهم، لاکان آن در میان گروه اتحادی که توسط سیاست‌های مختلف منطقه خلیج مانیل تشکیل شده بود، که شامل توندو، مینیلا و سیاست‌های مختلف در بولاکان و پامپانگا بود، مورد توجه قرار می‌گرفت.از نظر فرهنگی، مردم تاگالوگ توندو دارای فرهنگ غنی آسترونیزی (مخصوصاً مالایی-پلینزی) بودند، با بیان خاص خود از زبان و نوشتار، مذهب، هنر و موسیقی که قدمت آن به اولین مردمان مجمع الجزایر باز می گردد.این فرهنگ بعداً تحت تأثیر روابط تجاری آن با سایر مناطق دریایی جنوب شرقی آسیا قرار گرفت.به ویژه روابط آن با سلسله مینگ ، مالزی ، برونئی، و امپراتوری ماجاپاهیت ، که به‌عنوان مجرای اصلی نفوذ فرهنگی هند، علی‌رغم موقعیت جغرافیایی مجمع‌الجزایر فیلیپین در خارج از منطقه فرهنگی هند، بسیار مهم بود.

Ma-i یا Maidh یک ایالت مستقل باستانی بود که در فیلیپین فعلی واقع شده بود.وجود آن برای اولین بار در سال 971 در اسناد سلسله سونگ معروف به تاریخ آهنگ ثبت شد و همچنین در اسناد قرن دهم امپراتوری برونئی ذکر شده است.بر اساس این ذکرها و سایر ذکرها تا اوایل قرن چهاردهم، محققان معاصر معتقدند که Ma-i یا در خلیج، لاگونا یا در جزیره میندورو قرار داشته است.تحقیقات فی کوپر کول برای موزه فیلد در شیکاگو در سال 1912 نشان داد که نام باستانی میندورو Mait بوده است.گروه‌های بومی میندورو مانگیان نامیده می‌شوند و تا به امروز، مانگیان‌ها به مناطق پست Bulalacao در شرقی میندورو، Mait می‌گویند.در بیشتر قرن بیستم، مورخان عموماً این ایده را پذیرفتند که میندورو مرکز سیاسی سیاست باستانی فیلیپین بوده است.: 119 اما مطالعه‌ای در سال 2005 توسط مورخ فیلیپینی-چینی گو بون خوان نشان داد که توصیف‌های تاریخی بهتر با خلیج، لاگونا (تلفظ می‌شود) مطابقت دارد. Ba-i) که مشابه Ma-i در املای چینی نوشته شده است.

اولین تاریخی که برای تماس مستقیم چین با فیلیپین پیشنهاد شده بود، سال 982 بود. در آن زمان، بازرگانان از "Ma-i" (اکنون تصور می شود که یا خلیج، لاگونا در سواحل لاگونا دی بی، یا مکانی به نام "Mait" در Mindoro) کالاهای خود را به گوانگژو و کوانژو آوردند.این مورد در تاریخچه آهنگ و ونشیان تونگکائو توسط ما دوانلین ذکر شده است که در دوره سلسله یوان نوشته شده است.

بوتوان که پادشاهی بوتوان نیز نامیده می‌شود، یک دولت فیلیپین پیش از استعمار بود که مرکز آن در جزیره شمالی میندانائو در شهر مدرن بوتوان در جنوب فیلیپین کنونی قرار داشت.این کشور به دلیل استخراج طلا، محصولات طلا و شبکه تجاری گسترده اش در سراسر منطقه نوسانتارا شناخته شده بود.این پادشاهی با تمدن های باستانیژاپن ،چین ،هند ، اندونزی ، ایران ، کامبوج و مناطقی که اکنون در تایلند قرار دارند، روابط تجاری داشت.بالنگای (قایق‌های بیرون‌گر بزرگ) که در امتداد کرانه‌های شرقی و غربی رودخانه لیبرتاد (رودخانه قدیمی آگوسان) یافت شده‌اند، اطلاعات زیادی درباره تاریخ بوتوان نشان داده‌اند.در نتیجه، بوتوان در دوران پیش از استعمار به عنوان یک بندر تجاری بزرگ در منطقه کاراگا در نظر گرفته می شود.

دولت سانمالان یک ایالت فیلیپین ماقبل استعماری است که مرکز آن زامبوانگای کنونی است.در سالنامه های چینی با عنوان "Sanmalan" برچسب گذاری شده است.چینی‌ها در سال 1011 ادای احترامی را از راجه یا پادشاه خود، چولان، ثبت کردند، که در دربار امپراتوری توسط فرستاده‌اش علی باکتی نمایندگی می‌شد.راجا چولان که ممکن است مانند همسایگان هندو خود، راجاهنات سبو و بوتوان باشد، پادشاهی هندو است که توسط راجاها از هند اداره می شود.Sanmalan به طور خاص توسط یک تامیل از سلسله Chola اداره می شود، زیرا Chulan تلفظ محلی مالایی نام خانوادگی Chola است.حاکم چولان سانمالان، ممکن است با فتح چولان سریویجایا مرتبط باشد.این نظریه توسط زبان شناسی و ژنتیک تأیید می شود، همانطور که زامبوانگا به گفته مردم شناس آلفرد کمپ پالاسن، موطن زبانی مردم ساما-باجائو است، و مطالعات ژنتیکی نیز نشان می دهد که آنها دارای ترکیبات هندی، به ویژه قبیله Sama-Dilaut هستند.هنگامی که اسپانیایی ها وارد شدند، آنها به راجنات باستانی سانمالان که قبل از آنها بود و توسط سلطان نشین سولو فتح شده بود، وضعیت تحت الحمایه قرار دادند.تحت حاکمیت اسپانیا، محل Sanmalan پذیرای مهاجران نظامی مکزیکی و پرو بود.پس از شورش علیه حکومت اسپانیا، ایالتی که جایگزین اسپانیا شد و در جایی زندگی می کرد که زمانی محل سانمالان بود، جمهوری کوتاه مدت زامبوانگا بود.

نامایان یک بومی مستقل بود: 193 در سواحل رودخانه پاسیگ در فیلیپین.اعتقاد بر این است که در سال 1175 به اوج خود رسیده است و مدتی در قرن سیزدهم رو به زوال بوده است، اگرچه تا زمان ورود استعمارگران اروپایی در دهه 1570 همچنان ساکن بوده است.این شهر که توسط کنفدراسیونی از بارنگی‌ها تشکیل شده بود، درست قبل از استعمار اسپانیایی‌ها در فیلیپین، در کنار توندو، مینیلا و کاینتا یکی از چندین سیاست در رودخانه پاسیگ بود. قدیمی ترین شواهد از سکونت مداوم در میان سیاست های رودخانه Pasig، مصنوعات پیش از قدمت یافت شده در مکان های تاریخی Maynila و Tondo.

نیروهای پادشاهی لوزون با امپراتوری ماجاپهیت از جاوه در مانیل کنونی نبرد کردند.در اواسط قرن چهاردهم، امپراتوری ماجاپاهیت در نسخه خطی خود Nagarakretagama Canto 14 که توسط پراپانکا در سال 1365 نوشته شده بود، اشاره کرد که منطقه سولوت (سولو) بخشی از امپراتوری است.Nagarakretagama به عنوان مداحی برای امپراتور آنها هیام ووروک ساخته شده است.با این حال، منابع چینی سپس گزارش می دهند که در سال 1369، سولوها دوباره استقلال یافتند و برای انتقام، به ماجاپاهیت و استان آن، پونی (برونئی) حمله کردند و گنج و طلا را غارت کردند.ناوگانی از پایتخت ماجاپاهیت موفق شد سولوس را دور بزند، اما پو-نی پس از حمله ضعیف تر شد.امپراتوری ماجاپاهیت تلاش کرد تا پادشاهی های سولو و مانیل را دوباره تسخیر کند اما برای همیشه دفع شد.

مخدوم کریم یا کریم المخدوم یک مبلغ مسلمان عرب صوفی اهل عربستان بود که از مالاکا آمده بود.مخدوم کریم در مکدونیه به دنیا آمد، او و ولی سنگا در اواخر قرن چهاردهم به مبلغان کبروی همدانی وابسته بودند.او صوفی بود که در سال 1380، 141 سال قبل از ورود فردیناند ماژلان ، کاشف پرتغالی به فیلیپین، اسلام را به فیلیپین آورد.او مسجدی را در جزیره سیمونول، تاوی تاوی، فیلیپین تأسیس کرد که به مسجد شیخ کریمال مکدوم معروف است که قدیمی‌ترین مسجد این کشور است.

سبو، یا به سادگی سوگبو، یک ماندالای هندو راجا (پادشاهی) در جزیره سبو در فیلیپین قبل از ورود فاتحان اسپانیایی بود.در سوابق چینی باستان به عنوان ملت سوکبو شناخته می شود.به گفته ویسایان "افسانه شفاهی"، این شهر توسط سری لومای یا راجامودا لومایا، شاهزاده کوچک سلسله چولا هند که سوماترا را اشغال کرده بود، تأسیس کرد.او توسط مهاراجه ازهند برای ایجاد پایگاهی برای نیروهای اعزامی فرستاده شد، اما او شورش کرد و سیاست مستقل خود را تأسیس کرد.پایتخت این کشور سینگاپالا بود که به زبان تامیل-سانسکریت به معنای "شیر شهر" است، که ریشه آن با دولت شهر مدرن سنگاپور است.

سلطان نشین سولو ایالتی مسلمان بود که بر مجمع الجزایر سولو، بخش هایی از میندانائو و بخش هایی از پالاوان در فیلیپین امروزی، در کنار بخش هایی از صباح امروزی، شمال و شرق کالیمانتان در شمال شرقی بورنئو حکومت می کرد.سلطان نشین در 17 نوامبر 1405 توسط کاوشگر و محقق مذهبی متولد جوهور، شریف الهاشم تأسیس شد.پادوکا ماهاساری مولانا السلطان شریف الهاشم نام کامل سلطنتی او شد، شریف الهاشم نام اختصاری او است.او در بوانسا، سولو ساکن شد.پس از ازدواج ابوبکر و دایانگ دایانگ (شاهزاده خانم) پارامیسولی محلی، سلطنت را تأسیس کرد.سلطان نشین در سال 1578 استقلال خود را از امپراتوری برونئی به دست آورد.در اوج خود، بر روی جزایری که با شبه جزیره غربی زامبوانگا در میندانائو در شرق تا پالاوان در شمال هم مرز بودند، امتداد یافت.همچنین مناطقی در شمال شرقی بورنئو، از خلیج مارودو تا تپیان دوریان (در کالیمانتان امروزی، اندونزی ) را پوشش می‌دهد.منبع دیگری بیان کرد که این منطقه شامل خلیج کیمانیس است که با مرزهای سلطنت برونئی همپوشانی دارد.پس از ورود قدرت های غربی ماننداسپانیا ، انگلیس ، هلند ، فرانسوی ، آلمانی ، تالاسوکراسی سلطان و قدرت های سیاسی حاکمیتی تا سال 1915 با توافق نامه ای که با ایالات متحده منعقد شد، کنار گذاشته شدند.در نیمه دوم قرن بیستم، دولت فیلیپین قبل از مناقشه جانشینی جاری، رئیس خاندان سلطنتی سلطنت را به رسمیت شناخت.

Caboloan که به اسناد چینی به عنوان Feng-chia-hsi-lan یاد می شود، یک دولت مستقل فیلیپین قبل از استعمار بود که در حوضه و دلتای حاصلخیز رودخانه آگنو، با پایتخت بینالاتونگان واقع شده بود.مکان‌هایی در پانگاسینان مانند خلیج لینگاین در اوایل سال 1225 ذکر شد، زمانی که لینگاین به نام لی-یینگ تونگ در چو فان چیه چائو جو-کوآ (گزارشی از بربرهای مختلف) به عنوان یکی از مکان‌های تجاری ذکر شده بود. مای (میندورو یا مانیل).دولت پانگاسینان در سال های 1406-1411 فرستادگانی را به چین فرستاد.فرستادگان 3 نفر از رهبران مهم Fengaschilan را به چینی‌ها گزارش کردند: Kamayin در 23 سپتامبر 1406، Taymey ("پوسته لاک پشت") و Liyli در 1408 و 1409 و در 11 دسامبر 1411 امپراتور برای حزب پانگاسینان یک ضیافت دولتی برگزار کرد.در قرن شانزدهم، شهرک بندری آگو در پانگاسینان توسط اسپانیایی ها "بندر ژاپن" نامیده می شد.مردم محلی علاوه بر ابریشم ژاپنی و چینی، لباس‌های معمولی دیگر گروه‌های قومی جنوب شرقی آسیای دریایی را می‌پوشیدند.حتی مردم عادی نیز لباس‌های نخی چینی و ژاپنی می‌پوشیدند.دندانهای خود را نیز سیاه کردند و از دندانهای سفید بیگانگان که به دندان حیوانات تشبیه شده بود بیزار بودند.آنها از کوزه های چینی معمولی خانواده های ژاپنی و چینی استفاده کردند.سلاح های باروتی به سبک ژاپنی نیز در نبردهای دریایی در این منطقه مواجه می شد.در ازای این کالاها، بازرگانان از سراسر آسیا عمدتاً برای خرید طلا و برده، اما همچنین برای خرید پوست آهو، سیتی و سایر محصولات محلی به تجارت می‌رفتند.به غیر از یک شبکه تجاری بسیار گسترده تر باژاپن و چین، آنها از نظر فرهنگی مشابه دیگر گروه های لوزون در جنوب، به ویژه کاپاپانگان ها بودند.

در تاریخ اولیه فیلیپین، بایان تاگالوگ ماینیلا یک ایالت شهر تاگالوگ بزرگ در قسمت جنوبی دلتای رودخانه پاسیگ، جایی که ناحیه اینتراموروس در حال حاضر قرار دارد، بود.گزارش‌های تاریخی نشان می‌دهد که دولت شهر توسط حاکمان مستقلی که با عنوان راجا ("شاه") نامیده می‌شدند رهبری می‌شد.گزارش های دیگر نیز از آن به عنوان "پادشاهی لوزون" یاد می کنند، اگرچه برخی از مورخان پیشنهاد می کنند که این ممکن است به منطقه خلیج مانیل به عنوان یک کل اشاره کند.قدیمی‌ترین سنت‌های شفاهی حاکی از آن است که مینیلا به‌عنوان یک حکومت اسلامی در اوایل دهه 1250 تأسیس شد و ظاهراً جایگزین یک سکونتگاه حتی قدیمی‌تر پیش از اسلام شد.با این حال، اولین یافته های باستان شناسی برای سکونتگاه های سازمان یافته انسانی در این منطقه به حدود 1500 می رسد.در قرن شانزدهم، این مرکز تجاری مهم بود، با روابط سیاسی گسترده با سلطنت برونئی و روابط تجاری گسترده با بازرگانان سلسله مینگ .با توندو، دولت در بخش شمالی دلتای رودخانه پاسیگ، یک دو قطبی در تجارت درون مجمع الجزایری کالاهای چینی ایجاد کرد.Maynila و Luzon گاهی اوقات با افسانه های برونئی مرتبط هستند که سکونتگاهی به نام "Seludong" را توصیف می کنند، اما محققان آسیای جنوب شرقی معتقدند که این به سکونتگاهی در کوه Selurong در اندونزی اشاره دارد.به دلایل سیاسی، حاکمان تاریخی مینیلا از طریق ازدواج با خاندان حاکم برونئی، روابط نزدیک خود را حفظ کردند، اما نفوذ سیاسی برونئی بر مینیلا به حکومت نظامی یا سیاسی تسری پیدا نکرده است.ازدواج درونی یک استراتژی رایج برای ایالت‌های بزرگ تاسالوکرات مانند برونئی برای گسترش نفوذ خود و برای حاکمان محلی مانند مینیلا برای کمک به تقویت ادعاهای خانواده‌شان در مورد اشراف بود.حکومت سیاسی و نظامی واقعی بر فواصل زیاد مشخصه دریای جنوب شرقی آسیا تا زمان نسبتاً مدرن امکان پذیر نبود.

قبل از تأسیس سلطان نشین ماگویندانائو، طبق سالنامه سلسله یوان، نانهای ژی (در سال 1304)، حکومتی به نام وندولینگ، ایالت پیشین آن بود.این وندولینگ توسط برونئی هندوهای آن زمان به نام Pon-i (سلطنه برونئی کنونی) مورد تهاجم قرار گرفت تا اینکه پس از حمله امپراتوری Majapahit به Pon-i علیه Pon-i شورش کرد.اسلامی شدن پس از آن اتفاق افتاد.ابتدا دو برادر به نام‌های مامالو و تابوناوی در دره کوتاباتو در میندانائو در صلح و آرامش زندگی می‌کردند و سپس شریف محمد کابونگسووان از جوهور در منطقه امروزی مالزی ، اسلام را در قرن شانزدهم در این منطقه تبلیغ می‌کرد، تابوناوی مسلمان شد، در حالی که مامالو تصمیم گرفت محکم نگه دارد. به باورهای جاندار اجدادی خود.برادران راه خود را از هم جدا کردند و تابوناوی به سمت دشت ها و مامالو به سمت کوه ها رفتند، اما آنها عهد بستند که به خویشاوندی خود احترام بگذارند و به این ترتیب یک پیمان صلح نانوشته بین مسلمانان و مردم بومی از طریق این دو برادر بسته شد.همانطور که شریف کابانگسووان اسلام را در این منطقه معرفی کرد، که قبلاً تحت تأثیر هندوها از زمان سریویجایا بود، در پایان قرن شانزدهم و خود را به عنوان سلطان مستقر در مالابانگ-لانائو تثبیت کرد.سلطان نشین ماگویندانائو همچنین اتحاد نزدیکی با سلطان نشین ترنات (Ternate Sultanate) داشت که یک سلطان نشین در منطقه ملوکاس اندونزی بود.ترنات در طول جنگ های اسپانیا و مورو به طور منظم نیروهای کمکی را به ماگویندانائو می فرستاد.در طول دوره استعمار اسپانیا، سلطان نشین ماگویندانائو توانست از قلمرو خود دفاع کند و از استعمار اسپانیایی ها در کل میندانائو جلوگیری کرد و جزیره پالاوان را به دولت اسپانیا در سال 1705 واگذار کرد. جزیره قبلی توسط سولو سلطان سحاب الدین به او واگذار شد.این به جلوگیری از تجاوزات اسپانیایی به جزیره ماگویندانائو و خود سولو کمک کرد.گونگ های چینی، زرد به عنوان رنگ سلطنتی، و اصطلاحات با منشاء چینی وارد فرهنگ میندانائو شدند.سلطنتی به زرد متصل شد.رنگ زرد توسط سلطان در میندانائو استفاده می شد.ظروف غذاخوری و گونگ های چینی به موروس ها صادر شد.

گالیون‌های مانیل کشتی‌های تجاری اسپانیایی بودند که به مدت دو قرن و نیم، نایب السلطنه اسپانیایجدید ، مستقر در مکزیکو سیتی، را با سرزمین‌های آسیایی خود، که مجموعاً به عنوان هند شرقی اسپانیا شناخته می‌شد، در سراسر اقیانوس آرام مرتبط می‌کردند.کشتی ها سالیانه یک یا دو سفر رفت و برگشت بین بنادر آکاپولکو و مانیل انجام می دادند.نام گالیون تغییر کرد تا نشان دهنده شهری باشد که کشتی از آنجا حرکت می کرد.اصطلاح گالیون مانیل همچنین می تواند به مسیر تجاری بین آکاپولکو و مانیل اشاره کند که از سال 1565 تا 1815 ادامه داشت.گالن های مانیل به مدت 250 سال در اقیانوس آرام حرکت کردند و محموله های کالاهای لوکس مانند ادویه جات و چینی را در ازای نقره دنیای جدید به قاره آمریکا آوردند.این مسیر همچنین تبادلات فرهنگی را تقویت کرد که هویت و فرهنگ کشورهای درگیر را شکل داد.گالون های مانیل همچنین (تا حدودی گیج کننده) در اسپانیای جدید به عنوان La Nao de la China ("کشتی چین") در سفرهای خود از فیلیپین شناخته می شدند زیرا آنها عمدتاً کالاهای چینی را حمل می کردند که از مانیل حمل می شد.اسپانیایی‌ها در سال 1565 پس از آندرس دو اوردانتا، راهب و دریانورد آگوستینی، مسیر تجارت گالیون مانیل را افتتاح کردند.اوردانتا و آلونسو د آرلانو اولین سفرهای رفت و برگشت موفق را در آن سال انجام دادند.تجارت با استفاده از "مسیر اوردانتا" تا سال 1815، زمانی که جنگ استقلال مکزیک آغاز شد، ادامه داشت.

تاریخ فیلیپین از 1565 تا 1898 به عنواندوره استعمار اسپانیا شناخته می شود، که طی آن جزایر فیلیپین به عنوان کاپیتانی ژنرال فیلیپین در هند شرقی اسپانیا، در ابتدا تحت پادشاهی نایب السلطنه اسپانیا جدید، مستقر در مکزیکو سیتی، تا استقلال امپراتوری مکزیک از اسپانیا در سال 1821. این منجر به کنترل مستقیم اسپانیا در طول دوره بی ثباتی دولتی در آنجا شد.اولین تماس مستند اروپایی با فیلیپین در سال 1521 توسط فردیناند ماژلان در سفر دور خود انجام شد که طی آن در نبرد ماکتان کشته شد.چهل و چهار سال بعد، یک اکسپدیشن اسپانیایی به رهبری میگل لوپز د لگازپی مکزیک مدرن را ترک کرد و فتح فیلیپین توسط اسپانیایی ها را آغاز کرد.لگازپی در سال 1565 و در زمان سلطنت فیلیپ دوم اسپانیا که نامش به این کشور چسبیده است، وارد فیلیپین شد.دوره استعمار اسپانیا با شکست اسپانیا توسط ایالات متحده در جنگ اسپانیایی آمریکا به پایان رسید که آغاز دوران استعماری آمریکا در تاریخ فیلیپین بود.

با امضای معاهده پاریس در 10 دسامبر 1898،اسپانیا فیلیپین را به ایالات متحده واگذار کرد.دولت موقت نظامی ایالات متحده در جزایر فیلیپین دوره‌ای از آشفتگی سیاسی بزرگ را تجربه کرد که مشخصه آن جنگ فیلیپین و آمریکا بود.در آغاز سال 1901، دولت نظامی با یک دولت غیرنظامی - دولت جزیره ای جزایر فیلیپین - جایگزین شد و ویلیام هوارد تافت به عنوان اولین فرماندار کل آن خدمت کرد.مجموعه ای از دولت های شورشی که فاقد شناخت بین المللی و دیپلماتیک قابل توجهی بودند نیز بین سال های 1898 و 1904 وجود داشتند.پس از تصویب قانون استقلال فیلیپین در سال 1934، انتخابات ریاست جمهوری فیلیپین در سال 1935 برگزار شد. Manuel L. Quezon به عنوان دومین رئیس جمهور فیلیپین در 15 نوامبر 1935 انتخاب و افتتاح شد. دولت جزیره منحل شد و کشورهای مشترک المنافع فیلیپین که در نظر گرفته شده بود به عنوان یک دولت انتقالی در آماده سازی برای دستیابی به استقلال کامل این کشور در سال 1946 باشد، به وجود آمد.پس از تهاجم ژاپن در جنگ جهانی دوم در سال 1941 و متعاقب آن اشغال فیلیپین، ایالات متحده و ارتش مشترک المنافع فیلیپین پس از تسلیم ژاپن، بازپس گیری فیلیپین را به پایان رساندند و نزدیک به یک سال را صرف مقابله با سربازان ژاپنی کردند که از 15 اوت ژاپن اطلاعی نداشتند. تسلیم 1945، منجر به به رسمیت شناختن استقلال فیلیپین توسط ایالات متحده در 4 ژوئیه 1946 شد.

اعلامیه استقلال فیلیپین توسط ژنرال امیلیو آگوینالدو در 12 ژوئن 1898 در Cavite el Viejo (کاویت کنونی، کاویت)، فیلیپین اعلام شد.این کشور حاکمیت و استقلال جزایر فیلیپین را از حاکمیت استعماری اسپانیا تأیید کرد.

جنگ فیلیپین و آمریکا، یک درگیری مسلحانه بین جمهوری اول فیلیپین و ایالات متحده بود که از 4 فوریه 1899 تا 2 ژوئیه 1902 به طول انجامید. این درگیری در سال 1898 زمانی که ایالات متحده به جای تایید اعلامیه فیلیپین به وقوع پیوست. استقلال، فیلیپین را تحت معاهده پاریس که بااسپانیا برای پایان دادن به جنگ اسپانیا و آمریکا منعقد کرد، ضمیمه کرد.این جنگ را می توان ادامه مبارزات مدرن فیلیپین برای استقلال دانست که در سال 1896 با انقلاب فیلیپین علیه اسپانیا آغاز شد و در سال 1946 با واگذاری حاکمیت ایالات متحده به پایان رسید.نبرد بین نیروهای ایالات متحده و نیروهای جمهوری فیلیپین در 4 فوریه 1899، در نبرد 1899 مانیل آغاز شد.در 2 ژوئن 1899، اولین جمهوری فیلیپین رسماً علیه ایالات متحده اعلام جنگ کرد.رئیس جمهور فیلیپین امیلیو آگوینالدو در 23 مارس 1901 اسیر شد و جنگ به طور رسمی توسط دولت آمریکا در 2 ژوئیه 1902 با پیروزی ایالات متحده پایان یافت.با این حال، برخی از گروه‌های فیلیپینی - که برخی از آنها توسط کهنه‌سربازان کاتی‌پونان، یک جامعه انقلابی فیلیپینی که انقلاب را علیه اسپانیا به راه انداخته بودند، رهبری می‌شدند - برای چندین سال دیگر به نبرد با نیروهای آمریکایی ادامه دادند.در میان آن رهبران، ماکاریو ساکای، یکی از اعضای کهنه کار کاتیپونان بود که در سال 1902 جمهوری تاگالوگ را در امتداد خطوط کاتیپوان، بر خلاف جمهوری آگوینالدو، با ریاست جمهوری خود، تأسیس کرد (یا دوباره تأسیس کرد).گروه های دیگر، از جمله مردم مسلمان مورو در جنوب فیلیپین و جنبش های مذهبی شبه کاتولیک پولاهان، به خصومت ها در مناطق دورافتاده ادامه دادند.مقاومت در استان‌های تحت تسلط مورو در جنوب، که توسط آمریکایی‌ها شورش مورو نامیده می‌شود، با شکست نهایی آنها در نبرد باد باگساک در 15 ژوئن 1913 به پایان رسید.این جنگ منجر به کشته شدن حداقل 200000 غیرنظامی فیلیپینی شد که بیشتر به دلیل قحطی و بیماری بود.برخی تخمین ها برای مجموع کشته های غیرنظامی به یک میلیون نفر می رسد.برخی تخمین ها برای مجموع کشته های غیرنظامی به یک میلیون نفر می رسد.جنایات و جنایات جنگی از جمله شکنجه، مثله کردن، و اعدام در جریان درگیری صورت گرفت.در تلافی تاکتیک‌های جنگ چریکی فیلیپینی، ایالات متحده اقدامات تلافی جویانه و عملیات زمین سوخته انجام داد و بسیاری از غیرنظامیان را به زور به اردوگاه‌های کار اجباری منتقل کرد، جایی که هزاران نفر کشته شدند.جنگ و متعاقب آن اشغال توسط ایالات متحده، فرهنگ جزایر را تغییر داد و منجر به ظهور پروتستانتیسم و ​​فروپاشی کلیسای کاتولیک و معرفی زبان انگلیسی به جزایر به عنوان زبان اصلی دولت، آموزش، تجارت و صنعت شد.

دولت جزیره ای جزایر فیلیپین (به اسپانیایی: Gobierno Insular de las Islas Filipinas) یک قلمرو غیر الحاقی از ایالات متحده بود که در سال 1902 تأسیس شد و در سال 1935 برای آمادگی برای استقلال بعدی سازماندهی شد.پیش از دولت جزیره ای، دولت نظامی ایالات متحده در جزایر فیلیپین و پس از آن، کشورهای مشترک المنافع فیلیپین.فیلیپین در سال 1898 پس از جنگ اسپانیا و آمریکا توسط ایالات متحده از اسپانیا خریداری شد.مقاومت منجر به جنگ فیلیپین و آمریکا شد، که در آن ایالات متحده اولین جمهوری فیلیپین را سرکوب کرد.در سال 1902، کنگره ایالات متحده قانون ارگانیک فیلیپین را تصویب کرد که دولت را سازماندهی کرد و به عنوان قانون اساسی آن عمل کرد.این قانون یک فرماندار کل منصوب شده توسط رئیس جمهور ایالات متحده و همچنین یک مجلس قانونگذاری فیلیپین دو مجلسی را با کمیسیون منصوب فیلیپین به عنوان مجلس عالی و یک مجلس سفلی منتخب کاملاً منتخب و کاملاً فیلیپینی، مجمع فیلیپین را در نظر گرفت.قانون درآمد داخلی سال 1904 مالیات بر درآمد داخلی عمومی، مالیات اسنادی و انتقال دام را پیش بینی کرد.طیف گسترده ای از تمبرهای درآمدی در ارزش های مختلف از یک سنتاوو تا 20000 پزو منتشر شد.اصطلاح "جزیره" به این واقعیت اشاره دارد که دولت زیر نظر اداره امور جزیره ای ایالات متحده فعالیت می کرد.پورتوریکو و گوام نیز در این زمان دارای دولت های جزیره ای بودند.از سال 1901 تا 1922، دادگاه عالی ایالات متحده با وضعیت قانون اساسی این دولت ها در پرونده های جزیره ای مبارزه کرد.در پرونده Dorr v.در خود فیلیپین، اصطلاح «جزئی» کاربرد محدودی داشت.روی اسکناس ها، تمبرهای پستی و نشان، دولت خود را صرفاً به عنوان «جزایر فیلیپین» معرفی می کرد.قانون 1902 فیلیپین ارگانیک در سال 1916 با قانون جونز جایگزین شد که به کمیسیون فیلیپین پایان داد و هر دو مجلس قانونگذار فیلیپین را انتخاب کردند.در سال 1935، دولت جزیره ای با کشورهای مشترک المنافع جایگزین شد.وضعیت مشترک المنافع قرار بود ده سال طول بکشد و در طی آن کشور برای استقلال آماده شود.

مشترک المنافع فیلیپین یک نهاد اداری بود که از سال 1935 تا 1946 بر فیلیپین حکومت می کرد، به غیر از دوره تبعید در جنگ جهانی دوم از 1942 تا 1945 زمانی کهژاپن این کشور را اشغال کرد.به دنبال قانون تایدینگز-مک دافی برای جایگزینی دولت جزیره ای، یک دولت سرزمینی ایالات متحده، تأسیس شد.مشترک المنافع به عنوان یک اداره انتقالی برای آماده سازی برای دستیابی کامل کشور به استقلال طراحی شد.امور خارجی آن همچنان توسط ایالات متحده اداره می شد.در طول بیش از یک دهه حیات خود، مشترک المنافع دارای یک قوه اجرایی قوی و یک دادگاه عالی بود.مجلس قانونگذاری آن که تحت سلطه حزب ناسیونالیستا بود، ابتدا یک مجلسی بود، اما بعداً دو مجلسی بود.در سال 1937، دولت تاگالوگ - زبان مانیل و استان های اطراف آن - را به عنوان پایه زبان ملی انتخاب کرد، اگرچه سال ها طول کشید تا استفاده از آن عمومی شود.حق رای زنان پذیرفته شد و اقتصاد به سطح قبل از رکود قبل از اشغال ژاپن در سال 1942 بازگشت. در سال 1946، کشورهای مشترک المنافع پایان یافت و فیلیپین مدعی حاکمیت کامل شد که در ماده 18 قانون اساسی 1935 پیش بینی شده بود.

اشغال فیلیپین توسط ژاپنی ها بین سال های 1942 و 1945 اتفاق افتاد، زمانی که امپراتوریژاپن در طول جنگ جهانی دوم، مشترک المنافع فیلیپین را اشغال کرد.تهاجم فیلیپین در 8 دسامبر 1941، ده ساعت پس از حمله به پرل هاربر آغاز شد.همانطور که در پرل هاربر، هواپیماهای آمریکایی در حمله اولیه ژاپن به شدت آسیب دیدند.به دلیل نداشتن پوشش هوایی، ناوگان آسیایی آمریکا در فیلیپین در 12 دسامبر 1941 به جاوه عقب نشینی کرد. به ژنرال داگلاس مک آرتور دستور داده شد تا افراد خود را در شب 11 مارس 1942 در کورگیدور به مقصد استرالیا، در فاصله 4000 کیلومتری، ترک کند.76000 مدافع گرسنه و بیمار آمریکایی و فیلیپینی در Bataan در 9 آوریل 1942 تسلیم شدند و مجبور شدند در راهپیمایی بدنام مرگ Bataan که در آن 7000 تا 10000 کشته یا کشته شدند، تحمل کنند.13000 بازمانده در Corregidor در 6 مه تسلیم شدند.ژاپن بیش از سه سال فیلیپین را اشغال کرد تا اینکه ژاپن تسلیم شد.یک کمپین چریکی بسیار مؤثر توسط نیروهای مقاومت فیلیپین، شصت درصد از جزایر، عمدتاً مناطق جنگلی و کوهستانی را کنترل کرد.جمعیت فیلیپینی به طور کلی به ایالات متحده وفادار ماندند، تا حدی به دلیل تضمین استقلال آمریکا، به دلیل بدرفتاری ژاپنی ها با فیلیپینی ها پس از تسلیم شدن، و به این دلیل که ژاپنی ها تعداد زیادی از فیلیپینی ها را به جزئیات کار تحت فشار قرار داده بودند و زنان جوان فیلیپینی را به کار انداخته بودند. فاحشه خانه ها

جمهوری سوم از به رسمیت شناختن استقلال در سال 1946 تا پایان دوره ریاست جمهوری دیوسدادو ماکاپاگال که در 17 ژانویه 1973 با تصویب قانون اساسی 1973 جمهوری فیلیپین به پایان رسید را پوشش می دهد.مدیریت مانوئل روکساس (1946-1948)مدیریت Elpidio Quirino (1948-1953)مدیریت رامون ماگزایسای (1953-1957)مدیریت کارلوس پی گارسیا (1957-1961)مدیریت دیوسدادو ماکاپاگال (1961-1965)

دوران مارکوس شامل سالهای پایانی جمهوری سوم (1965-1972)، فیلیپین تحت حکومت نظامی (1972-1981) و اکثریت جمهوری چهارم (1981-1986) است.در پایان دوران دیکتاتوری مارکوس، کشور دچار بحران بدهی، فقر شدید و بیکاری شدید بود.

انقلاب قدرت مردم، همچنین به عنوان انقلاب EDSA یا انقلاب فوریه شناخته می شود، مجموعه ای از تظاهرات مردمی در فیلیپین، عمدتاً در مترو مانیل، از 22 تا 25 فوریه 1986 بود. یک کمپین پایدار مقاومت مدنی علیه خشونت رژیم وجود داشت. و تقلب در انتخاباتانقلاب بدون خشونت منجر به خروج فردیناند مارکوس، پایان دیکتاتوری 20 ساله او و احیای دموکراسی در فیلیپین شد.همچنین به دلیل وجود نوارهای زرد در تظاهرات (با اشاره به آهنگ تونی اورلاندو و سپیده "روبان زرد را دور درخت بلوط ببندید") به عنوان نماد اعتراض پس از ترور فیلیپینی به آن انقلاب زرد می گویند. سناتور Benigno "Ninoy" Aquino، جونیور در اوت 1983 پس از بازگشت از تبعید به فیلیپین.این به طور گسترده به عنوان پیروزی مردم در برابر دو دهه حکومت ریاست جمهوری توسط رئیس جمهور مارکوس تلقی شد و به عنوان "انقلابی که جهان را شگفت زده کرد" به تیتر اخبار تبدیل شد.اکثر تظاهرات‌ها در طول خیابان Epifanio de los Santos، که بیشتر با نام اختصاری آن EDSA شناخته می‌شود، در مترو مانیل از 22 تا 25 فوریه 1986 برگزار شد. در آن بیش از دو میلیون غیرنظامی فیلیپینی و همچنین چندین سیاست سیاسی شرکت داشتند. و گروه های نظامی و گروه های مذهبی به رهبری کاردینال جیمی سین، اسقف اعظم مانیل، همراه با رئیس کنفرانس اسقف های کاتولیک فیلیپین، کاردینال ریکاردو ویدال، اسقف اعظم سبو.اعتراضات که با مقاومت و مخالفت سال‌ها حکومت پرزیدنت مارکوس و نزدیکانش تقویت شد، با فرار حاکم و خانواده‌اش از کاخ مالاکانانگ به اوج خود رسید تا با کمک ایالات متحده با فرار خانواده از فیلیپین و به خارج از فیلیپین مجبور به تبعید شوند. هاواییبیوه نینوی آکینو، کورازون آکینو، بلافاصله در نتیجه انقلاب به عنوان یازدهمین رئیس جمهور منصوب شد.

بازگشت دموکراسی و اصلاحات دولتی که در سال 1986 آغاز شد، به دلیل بدهی ملی، فساد دولتی، کودتا، فجایع، شورش مداوم کمونیستی و درگیری نظامی با جدایی‌طلبان مورو با مشکل مواجه شد.در طول دولت Corazon Aquino، نیروهای ایالات متحده از فیلیپین خارج شدند، به دلیل رد کردن معاهده گسترش پایگاه های ایالات متحده، و منجر به انتقال رسمی پایگاه هوایی کلارک در نوامبر 1991 و Subic Bay به دولت در دسامبر 1992 شد. دولت همچنین با آن مواجه شد. یک سری بلایای طبیعی، از جمله فوران کوه پیناتوبو در ژوئن 1991. فیدل وی. راموس جانشین آکینو شد.در این دوره عملکرد اقتصادی کشور با نرخ رشد تولید ناخالص داخلی 3.6 درصد در حد متوسط ​​باقی ماند.ثبات سیاسی و پیشرفت های اقتصادی، مانند توافقنامه صلح با جبهه آزادیبخش ملی مورو در سال 1996، با شروع بحران مالی آسیا در سال 1997 تحت الشعاع قرار گرفت.جانشین راموس، جوزف استرادا، در ژوئن 1998 به قدرت رسید و در دوران ریاست جمهوری او، اقتصاد از رشد 0.6-٪ به 3.4٪ تا سال 1999 بهبود یافت. دولت در مارس 2000 جنگ علیه جبهه آزادیبخش اسلامی مورو را اعلام کرد و به اردوگاه های شورشی مختلف از جمله حمله کرد. مقر آنهااسترادا در میانه درگیری های مداوم با ابوسیاف، اتهامات فساد مالی و توقف روند استیضاح، با انقلاب EDSA در سال 2001 سرنگون شد و در 20 ژانویه 2001، معاون رئیس جمهور، گلوریا ماکاپاگال آرویو، جانشین او شد.در دولت 9 ساله آرویو، اقتصاد با نرخ 4 تا 7 درصد رشد کرد، به طور متوسط ​​از سال 2002 تا 2007 به 33/5 درصد رسید.حکومت او با فساد و رسوایی های سیاسی مانند رسوایی سلام گارسی مربوط به ادعای دستکاری آرا در انتخابات ریاست جمهوری 2004 آلوده شد.در 23 نوامبر 2009، 34 روزنامه نگار و چندین غیرنظامی در ماگویندانائو قتل عام شدند.Benigno Aquino III در انتخابات ملی سال 2010 پیروز شد و به عنوان پانزدهمین رئیس جمهور فیلیپین خدمت کرد.توافقنامه چارچوب در بانگسامورو در 15 اکتبر 2012 به عنوان اولین گام از ایجاد یک نهاد سیاسی خودمختار به نام بانگسامورو امضا شد.با این حال، درگیری که در Mamasapano، Maguindanao رخ داد، 44 نفر از اعضای پلیس ملی فیلیپین-نیروی اقدام ویژه را کشت و تلاش ها برای تصویب قانون اساسی Bangsamoro را در بن بست قرار داد.تنش ها در مورد اختلافات ارضی در شرق صباح و دریای چین جنوبی تشدید شد.در سال 1392، دو سال دیگر به نظام آموزشی ده ساله آموزش ابتدایی و متوسطه کشور اضافه شد.در سال 2014 توافقنامه همکاری دفاعی پیشرفته امضا شد که راه را برای بازگشت پایگاه های نیروهای مسلح ایالات متحده به کشور هموار کرد.رودریگو دوترته، شهردار سابق شهر داوائو در انتخابات ریاست جمهوری سال 2016 پیروز شد و اولین رئیس جمهور از میندانائو شد.در 12 ژوئیه 2016، دادگاه دائمی داوری به نفع فیلیپین در پرونده خود علیه ادعاهای چین در دریای چین جنوبی رای داد.پس از پیروزی در ریاست جمهوری، دوترته یک کمپین تشدید کننده مبارزه با مواد مخدر را راه اندازی کرد تا به وعده کمپین خود مبنی بر از بین بردن جنایت در شش ماه عمل کند.از فوریه 2019، تعداد قربانیان جنگ مواد مخدر فیلیپین 5176 نفر است.اجرای قانون ارگانیک بنگسامورو منجر به ایجاد منطقه خودمختار بانگسامورو در میندانائو شد.سناتور سابق فردیناند مارکوس جونیور، 36 سال پس از انقلاب قدرت مردمی که منجر به تبعید خانواده اش در هاوایی شد، در انتخابات ریاست جمهوری 2022 پیروز شد.او در 30 ژوئن 2022 افتتاح شد.