جنگ برمه-سیامی (1759-1760) اولین درگیری نظامی بین خاندان کونباونگ برمه (میانمار) و سلسله بان فلو لوانگ از پادشاهی آیوتایا سیام بود.این درگیری چند صد ساله بین دو کشور آسیای جنوب شرقی را دوباره شعله ور کرد که تا یک قرن دیگر ادامه خواهد داشت.برمه‌ای‌ها «در آستانه پیروزی» بودند که ناگهان از محاصره آیوتایا عقب‌نشینی کردند، زیرا پادشاهشان آلونگپایا بیمار شده بود.^[46] او سه هفته بعد درگذشت و به جنگ پایان داد.کاسوس بلی کنترل سواحل تناسریم و تجارت آن، ^[47] و حمایت سیامی ها از شورشیان مون قومی پادشاهی بازگردانده شده هانتاوادی را در دست داشتند.^[46] سلسله تازه تأسیس Konbaung می خواست اقتدار برمه را در سواحل بالای تناسریم (ایالت مون امروزی) که در آن سیامی ها از شورشیان Mon حمایت کرده و نیروهای خود را مستقر کرده بودند، دوباره برقرار کند.سیامی‌ها درخواست‌های برمه‌ها را برای تحویل رهبران مون یا توقف نفوذ آنها به سرزمینی که برمه‌ها قلمرو خود می‌دانستند، رد کرده بودند.^[48]جنگ در دسامبر 1759 آغاز شد، زمانی که 40000 سرباز برمه ای به رهبری آلونگپایا و پسرش هسین بیوشین به ساحل تناسریم از مارتابان حمله کردند.نقشه نبرد آنها این بود که مواضع سیامی را که به شدت دفاع می شد در مسیرهای تهاجم کوتاه تر و مستقیم تر دور بزنند.نیروی تهاجم از دفاع نسبتاً نازک سیامی در ساحل غلبه کرد، از تپه های تناسریم به ساحل خلیج سیام گذشت و به سمت شمال به سمت آیوتایا چرخید.سیامی‌ها که غافلگیر شده بودند، برای دیدار با برمه‌ها در جنوب خود به تکاپو افتادند و در مسیر آیوتایا جایگاه‌های دفاعی با روحیه‌ای برپا کردند.اما نیروهای برمه ای که در جنگ سخت شده بودند بر دفاع سیامی برتر از نظر عددی غلبه کردند و در 11 آوریل 1760 به حومه پایتخت سیامی رسیدند. اما تنها پنج روز پس از محاصره، پادشاه برمه ناگهان بیمار شد و فرماندهی برمه تصمیم به عقب نشینی گرفت.یک عملیات محافظ عقب موثر توسط ژنرال مین‌هاونگ نوراتا امکان عقب‌نشینی منظم را فراهم کرد.^[49]جنگ بی نتیجه بود.در حالی که برمه‌ها کنترل سواحل بالایی تا تاوی را به دست گرفتند، اما تهدیدی را که بر مناطق حاشیه‌ای که ضعیف باقی مانده بود، از بین نبردند.آنها مجبور شدند با شورش های قومی تحت حمایت سیامی ها در سواحل (1762، 1764) و همچنین در لان نا (1761-1763) مقابله کنند.