تاریخ بودیسم

بودا (همچنین به عنوان سیداتا گوتاما یا سیدارتا گوتاما یا بودا شاکیامونی نیز شناخته می شود) فیلسوف، متفکر، مراقبه، معلم معنوی و رهبر مذهبی بود که در هند باستان (حدود قرن پنجم تا چهارم پیش از میلاد) زندگی می کرد.او به عنوان بنیانگذار دین جهانی بودیسم مورد احترام است، و توسط اکثر مکاتب بودایی به عنوان روشنگری که از کارما فراتر رفته و از چرخه تولد و تولد دوباره فرار کرده است، پرستش می شود.او حدود 45 سال تدریس کرد و پیروان زیادی، هم صومعه و هم غیر روحانی ایجاد کرد.آموزش او بر اساس بینش او در مورد دخخا (معمولاً به عنوان "رنج" ترجمه می شود) و پایان دوخا - دولتی به نام نیبانا یا نیروانا است.

اولین شورای بودایی در راجگیر، بیهار، هند؛آموزه ها و انضباط رهبانی مورد موافقت و تدوین قرار گرفت.به طور سنتی گفته می شود که اولین شورای بودایی درست پس از پارینیروانای بودا، و توسط ماهاکاشیاپا، یکی از ارشدترین شاگردان او، در راجاگرها (راجگیر امروزی) با حمایت شاه آجاتاساتو، برگزار شد.به گفته چارلز پربیش، تقریباً همه پژوهشگران، تاریخی بودن این شورای اول را زیر سؤال برده اند.

پس از یک دوره اولیه وحدت، تقسیمات در سانگه یا جامعه رهبانی منجر به اولین انشعاب سنگها به دو گروه شد: استاویرا (بزرگان) و ماهاسامغیکا (سنگا بزرگ).اکثر محققین موافقند که این انشقاق ناشی از اختلاف نظر بر سر نکات وینایا (انضباط رهبانی) بود.با گذشت زمان، این دو صومعه برادری بیشتر به مدارس مختلف بودایی اولیه تقسیم شدند.

در طول سلطنت امپراتور موریا آشوکا (273–232 پ.به نظر می رسد آشوکا پس از حمله به کالینگا، پشیمانی را تجربه کرده و برای بهبود زندگی رعایای خود شروع به کار کرد.آشوکا همچنین چاه‌ها، استراحتگاه‌ها و بیمارستان‌هایی برای انسان‌ها و حیوانات ساخت.او همچنین شکنجه، سفرهای شکار سلطنتی و شاید حتی مجازات اعدام را لغو کرد.آشوکا همچنین از ادیان غیر بودایی مانند جینیسم و ​​برهمنیسم حمایت می کرد.آشوکا با ساختن استوپاها و ستون‌ها، دین را تبلیغ می‌کرد و از جمله، احترام به تمام جانوران را تشویق می‌کرد و مردم را به پیروی از دارما دعوت می‌کرد.منابع بودایی از او به عنوان الگوی چاکراوارتین دلسوز (سلطان چرخان چرخ) استقبال کرده اند.شاه آشوکا اولین بودایی ها را در قرن سوم به سریلانکا می فرستد.یکی دیگر از ویژگی‌های بودیسم موریایی، پرستش و احترام به استوپاها بود، تپه‌های بزرگی که بقایای بودا یا سایر مقدسین را در خود جای می‌دادند.اعتقاد بر این بود که عمل به این یادگارها و استوپاها می تواند برکات را به همراه داشته باشد.شاید بهترین نمونه حفظ شده از یک مکان بودایی موریایی، استوپای بزرگ سانچی (با قدمت قرن سوم قبل از میلاد) باشد.

در مورد زمان ورود دقیقاً بودیسم به ویتنام اختلاف نظر وجود دارد.بودیسم ممکن است در اوایل قرن 3 یا 2 قبل از میلاد از طریق هند و یا در قرن اول یا دوم ازچین وارد شده باشد.به هر حال، بودیسم ماهایانا در قرن دوم میلادی در ویتنام تأسیس شد.در قرن نهم، هر دو سرزمین خالص و تین (ذن) مدارس اصلی بودایی ویتنامی بودند.در پادشاهی جنوبی چمپا، هندوئیسم ، تراوادا و ماهایانا تا قرن پانزدهم، زمانی که تهاجم از شمال منجر به تسلط اشکال بودیسم مبتنی بر چین شد، رواج داشت.با این حال بودیسم Theravada همچنان در جنوب ویتنام وجود دارد.بنابراین بودیسم ویتنامی بسیار شبیه بودیسم چینی است و تا حدی ساختار بودیسم چینی را پس ازسلسله سونگ منعکس می کند.بودیسم ویتنامی همچنین با تائوئیسم، معنویت چینی و دین بومی ویتنامی رابطه همزیستی دارد.

جنبش بودایی که به عنوان ماهایانا (وسایل نقلیه بزرگ) و همچنین بودیساتوایانا شناخته شد، بین سال های 150 قبل از میلاد و 100 پس از میلاد آغاز شد و از هر دو گرایش ماهاسامگیکا و سرواستیوادا استفاده کرد.قدیمی ترین کتیبه ای که به طور قابل تشخیص ماهایانا است مربوط به سال 180 میلادی است و در ماتورا یافت شده است.ماهایانا بر مسیر بودیساتوا برای رسیدن به بودایی کامل (برخلاف هدف معنوی آرهاتشیپ) تأکید داشتند.این به عنوان مجموعه ای از گروه های سست مرتبط با متون جدید به نام سوتراهای ماهایانا ظهور کرد.سوتراهای ماهایانا آموزه‌های جدیدی را ترویج می‌کردند، مانند این ایده که «بوداهای دیگری وجود دارند که همزمان در سیستم‌های جهانی بی‌شمار دیگری موعظه می‌کنند».با گذشت زمان ماهایانا بودیساتوا و نیز بوداهای متعدد به عنوان موجودات خیرخواه متعالی در نظر گرفته شدند که موضوع عبادت بودند.ماهایانا برای مدتی در میان بوداییان هندی در اقلیت باقی ماند و به کندی رشد کرد تا اینکه حدود نیمی از راهبانی که ژوان‌زانگ در قرن هفتم هند با آنها مواجه شد، ماهایانی بودند.مکاتب فکری اولیه ماهایانا شامل آموزه های مادیاماکا، یوگاکارا و طبیعت بودا (تاثاگاتاگاربا) بود.ماهایانا امروزه شکل غالب بودیسم در شرق آسیا و تبت است.آسیای مرکزی خانه مسیر تجارت بین المللی معروف به جاده ابریشم بود که کالاها را بین چین، هند، خاورمیانه و جهان مدیترانه حمل می کرد.بودیسم از حدود قرن دوم پیش از میلاد در این منطقه حضور داشت.در ابتدا، مکتب دارماگوپتاکا در تلاش‌هایشان برای گسترش بودیسم در آسیای مرکزی موفق‌ترین بود.پادشاهی ختن یکی از اولین پادشاهی های بودایی در این منطقه بود و به انتقال بودیسم از هند به چین کمک کرد.فتوحات و حمایت پادشاه کانیشکا از بودیسم، نقش مهمی در توسعه جاده ابریشم و در انتقال بودیسم ماهایانا از گندهارا در سراسر رشته کاراکورام به چین ایفا کرد.بودیسم ماهایانا به آسیای مرکزی گسترش یافت.

ماهایانا اصطلاحی است برای گروه وسیعی از سنت‌ها، متون، فلسفه‌ها و اعمال بودایی.ماهایانا یکی از دو شاخه اصلی بودیسم (دیگری تراوادا) در نظر گرفته می شود.بودیسم ماهایانا در هند توسعه یافت (حدود قرن اول پیش از میلاد به بعد).این کتاب مقدس و آموزه‌های اصلی بودیسم اولیه را می‌پذیرد، اما آموزه‌ها و متون جدید مختلفی مانند سوتراهای ماهایانا را نیز اضافه می‌کند.

بودیسم برای اولین بار در زمان سلسله هان (202 قبل از میلاد تا 220 پس از میلاد) به چین معرفی شد.ترجمه مجموعه بزرگی از متون مقدس بودایی هندی به چینی و گنجاندن این ترجمه ها (همراه با آثار تائوئیستی و کنفوسیوس) در یک قانون بودایی چینی پیامدهای گسترده ای برای انتشار بودیسم در سراسر حوزه فرهنگی آسیای شرقی از جملهکره داشت. ،ژاپن وویتنام .بودیسم چینی همچنین سنت های منحصر به فرد مختلفی از تفکر و عمل بودایی را توسعه داد، از جمله تیانتای، هوایان، بودیسم چان و بودیسم سرزمین خالص.

هنگامی که بودیسم در ابتدا در سال 372، حدود 800 سال پس از مرگ بودای تاریخی، از شین سابق بهکره معرفی شد، شمنیسم دین بومی بود.سامگوک یوسا و سامگوک ساگی 3 راهب زیر را ثبت می کنند که از اولین کسانی بودند که آموزش بودایی یا دارما را در قرن چهارم در طول دوره سه پادشاهی به کره آوردند: مالانانتا - یک راهب بودایی هندی که از منطقه سریندیان در جنوب چین آمده بود. سلسله جین شرقی و بودیسم را به پادشاه چیمنیو از باکجه در شبه جزیره کره جنوبی در سال 384 پس از میلاد آورد، سوندو - راهبی از ایالت شمالی چین، چین سابق بودیسم را در سال 372 میلادی به گوگوریو در کره شمالی آورد، و آدو - راهبی که بودیسم را آورد. به سیلا در کره مرکزی.از آنجایی که بودیسم در تضاد با آیین های پرستش طبیعت دیده نمی شد، پیروان شمنیسم اجازه دادند که در آیین آنها آمیخته شود.بنابراین، کوه هایی که به اعتقاد شمنیست ها محل سکونت ارواح در دوران پیش از بودایی بود، بعدها به مکان معابد بودایی تبدیل شدند.اگرچه بودیسم در ابتدا از مقبولیت گسترده ای برخوردار بود، حتی به عنوان ایدئولوژی دولتی در دوره گوریو (918-1392 پس از میلاد) مورد حمایت قرار گرفت، بودیسم در کره در دوران چوسون (1897-1392 پس از میلاد) که بیش از پانصد سال به طول انجامید، تحت سرکوب شدید قرار گرفت.در این دوره، نئوکنفوسیوسیسم بر سلطه قبلی بودیسم غلبه کرد.

وجرایان، همراه با مانترایانا، گوهیامانترایانا، تانترایانا، مانترا مخفی، بودیسم تانتریک و بودیسم باطنی، نام‌هایی هستند که به سنت‌های بودایی مرتبط با تانترا و «مانترای مخفی» اشاره می‌کنند که در شبه‌قاره هند در قرون وسطی توسعه یافت و به تبت، نپال و سایرین گسترش یافت. کشورهای هیمالیا، شرق آسیا و مغولستان.اعمال وجرایانا از طریق آموزه های صاحبان نسب به دودمان خاصی در بودیسم مرتبط است.دیگران ممکن است به طور کلی به متون به عنوان تانتراهای بودایی اشاره کنند.این شامل اعمالی است که از مانتراها، دهرانی ها، مودراها، ماندالاها و تجسم خدایان و بوداها استفاده می کند.منابع سنتی واجرایانا می‌گویند که تانتراها و دودمان واجرایانا توسط شاکیامونی بودا و شخصیت‌های دیگری مانند بودیساتوا وجراپانی و پادماسامباوا آموزش داده شده‌اند.مورخان معاصر مطالعات بودایی در عین حال استدلال می کنند که این جنبش به دوران تنتریک هند قرون وسطی (حدود قرن پنجم میلادی به بعد) باز می گردد.طبق متون مقدس Vajrayana، اصطلاح Vajrayana به یکی از سه وسیله نقلیه یا مسیرهای روشنگری اشاره دارد، دو وسیله دیگر Srāvakayāna (همچنین با نام تحقیرآمیز هینایانا شناخته می شود) و Mahayana (معروف به پارامیتایانا).چندین سنت تانتریک بودایی وجود دارد که در حال حاضر انجام می شود، از جمله بودیسم تبتی، بودیسم باطنی چینی، بودیسم شینگون و بودیسم نوار.

از قرن پنجم تا سیزدهم، آسیای جنوب شرقی شاهد مجموعه ای از کشورهای قدرتمند بود که در کنار هندوئیسم در ترویج بودیسم و ​​هنر بودایی بسیار فعال بودند.نفوذ اصلی بودایی اکنون مستقیماً از طریق دریا از شبه قاره هند وارد شد، به طوری که این امپراتوری ها اساساً از ایمان ماهایانا پیروی کردند.مثال‌ها شامل پادشاهی‌های سرزمین اصلی مانند فونان، امپراتوری خمر و پادشاهی تایلندی سوکوتای و همچنین پادشاهی‌های جزیره‌ای مانند پادشاهی کالینگا، امپراتوری سریویجایا ، پادشاهی مدانگ و ماجاپاهیت است.راهبان بودایی از پادشاهی فونان در قرن پنجم میلادی بهچین سفر کردند و متون ماهایانا را آوردند، که نشانه این است که این دین قبلاً در این منطقه تأسیس شده است.بودیسم ماهایانا و هندوئیسم ادیان اصلی امپراتوری خمر (802-1431) بودند، ایالتی که در زمان خود بر بیشتر شبه جزیره جنوب شرقی آسیا تسلط داشت.تحت حکومت خمر، معابد متعددی، اعم از هندو و بودایی، در کامبوج و در تایلند همسایه ساخته شد.یکی از بزرگترین پادشاهان خمر، جایاورمان هفتم (1181-1219)، بناهای بزرگ بودایی ماهایانا را در بایون و انگکور تام ساخت.در جزیره جاوه اندونزی ، پادشاهی های هندی مانند پادشاهی کالینگا (قرن 6-7) مقصد راهبان چینی بودند که به دنبال متون بودایی بودند.مالایی سریویجایا (1377-650)، یک امپراتوری دریایی با مرکزیت جزیره سوماترا، بودیسم ماهایانا و وجرایانا را پذیرفت و بودیسم را به جاوه، مالایا و سایر مناطقی که فتح کردند، گسترش داد.

در قرن پنجم، آموزه های چان (ذن) در چین آغاز شد که به طور سنتی به راهب بودایی بودیدارما، یک شخصیت افسانه ای نسبت داده می شد.این مدرسه به شدت از اصول موجود در سوترا لاکاواتارا استفاده می‌کرد، سوترای که از آموزه‌های یوگاکارا و تاثاگاتاگاربا استفاده می‌کرد و وسیله نقلیه واحد را به بودا می‌آموزد.بنابراین در سال‌های اولیه، از آموزه‌های چان به عنوان «مدرسه یک وسیله نقلیه» یاد می‌شد.اولین استادان مکتب چان به دلیل تسلط بر تمرین بر اساس اصول لاکاواتارا سوترا، «استادان لاکاواتارا» نامیده می شدند.آموزه های اصلی چان بعداً اغلب به دلیل استفاده از داستان های به اصطلاح برخورد و کوان ها و روش های آموزشی مورد استفاده در آنها شناخته شد.ذن مکتبی از بودیسم ماهایانا است که در زمان سلسله تانگ در چین به وجود آمد که به مکتب چان معروف شد و بعدها به مکاتب مختلفی تبدیل شد.

بودیسم در قرن ششم توسط راهبان کره ای که سوتراها و تصویر بودا را حمل می کردند و سپس از طریق دریا به مجمع الجزایر ژاپن سفر می کردند بهژاپن معرفی شد.به این ترتیب، بودیسم ژاپنی به شدت تحت تأثیر بودیسم چینی و بودیسم کره ای است.در دوره نارا (710-794)، امپراتور شومو دستور ساخت معابد را در سراسر قلمرو خود داد.معابد و صومعه های متعددی در پایتخت شهر نارا ساخته شد، مانند بتکده پنج طبقه و تالار طلایی Hōryū-ji یا معبد Kōfuku-ji.همچنین تکثیر فرقه های بودایی در شهر نارا، پایتخت، وجود داشت که به نام نانتو روکوشو (شش فرقه نارا) شناخته می شد.تأثیرگذارترین آنها مکتب Kegon (از چینی Huayan) است.در اواخر نارا، شخصیت‌های کلیدی کوکای (774–835) و سایچو (767–822) به ترتیب مدارس ژاپنی شینگون و تندای را تأسیس کردند.یک دکترین مهم برای این مکاتب، هونگاکو (بیداری ذاتی یا روشنگری اولیه) بود، آموزه ای که برای تمام بودیسم ژاپنی بعدی تأثیرگذار بود.بودیسم همچنین بر مذهب ژاپنی شینتو تأثیر گذاشت که عناصر بودایی را در خود جای داده بود.در دوره بعدی کاماکورا (1185-1333)، شش مدرسه بودایی جدید تأسیس شد که با مدارس قدیمی‌تر نارا رقابت می‌کردند و به «بودیسم جدید» (شین بوکیو) یا بودیسم کاماکورا معروف بودند.آنها شامل مدارس تأثیرگذار سرزمین خالص هونن (1133-1212) و شینران (1173-1263)، مدارس رینزای و سوتو ذن هستند که توسط ایسای (1141-1215) و دوگن (1200-1253) و همچنین سوترا تأسیس شدند. مدرسه نیچیرن (1222-1282).

بودیسم در اواخر قرن هفتم به تبت وارد شد.شکلی که از طریق جنوب تبت غالب بود، ترکیبی از ماهایانه و واجرایانا از دانشگاه‌های امپراتوری پالا در منطقه بنگال در شرق هند بود.نفوذ سرواستوادین از جنوب غربی (کشمیر) و شمال غربی (ختن) بود.متون آنها به قانون بودایی تبتی راه یافت و تقریباً تمام منابع اولیه خود را در مورد وسیله نقلیه بنیاد در اختیار تبتی ها قرار داد.یکی از زیرمجموعه های این مکتب، Mūlasarvāstivāda، منبع Vinaya تبتی بود.بودیسم چان از طریق شرق تبت از چین معرفی شد و تأثیر خود را بر جای گذاشت، اما با رویدادهای سیاسی اولیه اهمیت کمتری پیدا کرد.متون مقدس بودایی سانسکریت هندوستان برای اولین بار در زمان سلطنت پادشاه تبت سونگتسان گامپو (618-649 میلادی) به تبتی ترجمه شد.این دوره همچنین شاهد توسعه سیستم نوشتاری تبتی و تبتی کلاسیک بود.در قرن هشتم، پادشاه تریسونگ دتسن (755-797 پس از میلاد) آن را به عنوان دین رسمی ایالت تأسیس کرد و به ارتش خود دستور داد که لباس بپوشند و آیین بودا را مطالعه کنند.تریسونگ دتسن دانشمندان بودایی هندی را به دربار خود دعوت کرد، از جمله پادماسامباوا (قرن هشتم میلادی) و شانتاراکشیتا (725-788)، که بنیانگذاران نینگما (قدیمی‌ها)، قدیمی‌ترین سنت بودیسم تبتی به شمار می‌روند.Padmasambhava که تبتی‌ها او را گورو رینپوچه ("استاد گران‌بها") می‌دانند که او را نیز با ساختن اولین ساختمان صومعه به نام Samye در اواخر قرن هشتم می‌شناسند.طبق برخی از افسانه ها، اشاره شده است که او شیاطین بن را آرام کرد و آنها را به محافظان هسته دارما تبدیل کرد مورخان مدرن همچنین استدلال می کنند که تریسونگ دتسن و پیروانش بودیسم را به عنوان یک عمل دیپلماسی بین المللی، به ویژه با قدرت اصلی آن ها، پذیرفتند. زمان هایی مانند چین، هند و کشورهای آسیای مرکزی - که نفوذ بودایی قوی در فرهنگ خود داشتند.

Xuanzang، همچنین به عنوان Hiuen Tsang شناخته می شود، یک راهب، محقق، جهانگرد و مترجم بودایی چینی قرن هفتم بود.او به‌خاطر کمک‌های دوران‌ساز به بودیسم چینی، سفرنامه سفرش بههند در سال‌های ۶۲۹–۶۴۵ پس از میلاد، تلاش‌هایش برای آوردن بیش از ۶۵۷ متن هندی بهچین و ترجمه‌هایش از برخی از این متون مشهور است.

از حدود قرن یازدهم، راهبان سینهالی تراوادا و نخبگان آسیای جنوب شرقی منجر به تبدیل گسترده اکثر سرزمین اصلی آسیای جنوب شرقی به مدرسه سینهالی تراوادا مااویهارا شدند.حمایت پادشاهانی مانند پادشاه برمه، Anawrahta (1044-1077) و پادشاه تایلند، Ram Khamhaeng، در ظهور بودیسم Theravāda به عنوان دین اصلی برمه و تایلند مؤثر بود.

اواخر قرن دهم و یازدهم با تأسیس دودمان «ترجمه جدید» (سارما) و همچنین ظهور ادبیات «گنجینه‌های پنهان» (ترما) که سنت ناینگما را تغییر داد، بودیسم در تبت احیا شد.در سال 1042، استاد بنگالی آتیشا (982-1054) به دعوت یک پادشاه تبت غربی وارد تبت شد.شاگرد اصلی او، درومتون، مکتب کادام بودیسم تبتی را تأسیس کرد، یکی از اولین مکاتب سرما. (ترجمه تعالیم) به انتشار ارزشهای بودیسم در امور دولتی قدرتمند و همچنین در فرهنگ تبت کمک کرد.Bka'-'gyur دارای شش دسته اصلی در کتاب است:تانتراپراجناپارامیتاراتناکوتا سوتراآواتامساکا سوتراسوتراهای دیگروینایا.بستان گیور اثری تلفیقی از 3626 متن و 224 جلد است که اساساً شامل متون سرود، تفسیر و تانترا است.

افول بودیسم به عوامل مختلفی نسبت داده شده است.صرف نظر از اعتقادات مذهبی پادشاهان خود، دولت ها معمولاً با همه فرقه های مهم نسبتاً یکسان رفتار می کردند.به گفته حضره، بودیسم تا حدودی به دلیل ظهور برهمن ها و تأثیر آنها در روند سیاسی-اجتماعی افول کرد.به گفته برخی از محققان مانند لارس فوگلین، افول بودیسم ممکن است به دلایل اقتصادی مرتبط باشد، که در آن صومعه‌های بودایی با کمک‌های زمینی بزرگ متمرکز بر پیگیری‌های غیر مادی، انزوای صومعه‌ها، از دست دادن نظم داخلی در سنگا، و ناتوانی در بهره برداری کارآمد از زمین هایی که در اختیار داشتند.صومعه‌ها و مؤسساتی مانند نالاندا توسط راهبان بودایی در حدود سال 1200 میلادی رها شد و آنها برای فرار از ارتش مسلمان متجاوز گریختند و پس از آن این مکان به دلیل حکومت اسلامی در هند متلاشی شد.

بودیسم ذن، سرزمین خالص و نیچیرن در ژاپن تأسیس شد.مجموعه دیگری از مکاتب جدید کاماکورا شامل دو مکتب اصلی ذن ژاپن (رینزای و سوتو) است که توسط راهبانی مانند ایسای و دوگن منتشر شد که بر رهایی از طریق بینش مراقبه (زازن) تأکید می‌کنند.دوگن (1200-1253) معلم برجسته مراقبه و راهبایی شد.او دودمان چان کائودونگ را معرفی کرد که به مکتب سوتو تبدیل شد.او ایده هایی مانند عصر پایانی دارما (مپو) و تمرین دعای آپوتروپایی را مورد انتقاد قرار داد.

تجدید حیات بودیسم را می توان به عوامل متعددی نسبت داد، از جمله:مهاجرت: در اواخر قرن 19 و اوایل قرن 20، هجوم مهاجران آسیایی به کشورهای غربی وجود داشت که بسیاری از آنها بودایی بودند.این امر بودیسم را مورد توجه غربی ها قرار داد و منجر به تأسیس جوامع بودایی در غرب شد.علاقه علمی: محققان غربی در اوایل قرن بیستم شروع به علاقه مندی به بودیسم کردند که منجر به ترجمه متون بودایی و مطالعه فلسفه و تاریخ بودایی شد.این باعث افزایش درک بودیسم در میان غربی ها شد.ضد فرهنگ: در دهه‌های 1960 و 1970، یک جنبش ضدفرهنگ در غرب وجود داشت که ویژگی آن احساسات ضد نظام، تمرکز بر معنویت و رشد شخصی و علاقه به ادیان شرقی بود.بودیسم به عنوان جایگزینی برای ادیان سنتی غربی در نظر گرفته شد و بسیاری از جوانان را به خود جذب کرد.رسانه های اجتماعی: با ظهور اینترنت و رسانه های اجتماعی، بودیسم برای مردم در سراسر جهان قابل دسترس تر شده است.جوامع آنلاین، وب‌سایت‌ها و برنامه‌ها بستری را برای افراد فراهم کرده‌اند تا درباره بودیسم بیاموزند و با سایر تمرین‌کنندگان ارتباط برقرار کنند.به طور کلی، تجدید حیات بودیسم در قرن بیستم منجر به تأسیس جوامع و نهادهای بودایی در غرب شد و بودیسم را به دینی قابل مشاهده و پذیرفته شده در جوامع غربی تبدیل کرد.