منطقه Dvaravati (محلی که تایلند فعلی نامیده می شود) برای اولین بار توسط مردم Mon که قرن ها قبل از آن آمده بودند و ظاهر شده بودند، سکونت داشتند.پایه‌های بودیسم در مرکز آسیای جنوب شرقی بین قرن‌های 6 و 9 زمانی که فرهنگ بودایی تراوادا مرتبط با مردم مون در مرکز و شمال شرقی تایلند شکل گرفت، پایه‌گذاری شد.بوداییان تراوادین بر این باورند که روشنگری تنها با زندگی یک راهب (و نه توسط یک فرد غیر روحانی) بدست می آید.برخلاف بودایی‌های ماهایانا، که متون بوداها و بودیساتواهای متعددی را در قانون می‌پذیرند، تراوادان‌ها فقط بودا گوتاما، بنیان‌گذار دین را گرامی می‌دارند.پادشاهی های بودایی مون که در بخش هایی از لائوس و دشت مرکزی تایلند به وجود آمدند، در مجموع دواراواتی نامیده می شدند.در حدود قرن دهم، ایالت های شهر دواراواتی به دو ماندالا، لاو (لوپبوری امروزی) و سووارنابومی (سوفان بوری مدرن) ادغام شدند.رودخانه چائو فرایا در مرکز تایلند کنونی زمانی خانه فرهنگ Mon Dvaravati بود که از قرن هفتم تا قرن دهم حاکم بود.^[11] ساموئل بیل در میان نوشته‌های چینی در آسیای جنوب شرقی به «Duoluobodi» معروف شد.در اوایل قرن بیستم، کاوش‌های باستان‌شناسی به رهبری جورج کودس، استان ناخون پاتوم را مرکز فرهنگ دواراواتی نشان داد.فرهنگ Dvaravati در اطراف شهرهای خندق‌آلود استوار بود، که به نظر می‌رسد قدیمی‌ترین آنها U Thong در استان سوفان بوری فعلی است.سایر سایت‌های کلیدی عبارتند از Nakhon Pathom، Phong Tuk، Si Thep، Khu Bua و Si Mahosot، از جمله.^[12] کتیبه های Dvaravati به زبان سانسکریت و Mon با استفاده از خط برگرفته از الفبای Pallava سلسله Pallava هند جنوبی بود.دواراواتی شبکه ای از دولت شهرها بود که بر اساس مدل سیاسی ماندالا به قدرتمندترها ادای احترام می کردند.فرهنگ Dvaravati به ایسان و همچنین جنوب تا کرا ایستموس گسترش یافت.این فرهنگ در حدود قرن دهم زمانی که آنها به سیاست متحدتر لاوخمر تسلیم شدند، قدرت خود را از دست دادند.در حدود قرن دهم، ایالت های شهر دواراواتی به دو ماندالا، لاو (لوپبوری امروزی) و سووارنابومی (سوفان بوری مدرن) ادغام شدند.