مانگرای، بیست و پنجمین پادشاه نگونیانگ (چیانگ سان امروزی) از سلسله لواچاکراج، که مادرش شاهزاده خانم پادشاهی در سیپسونگ پانا ("دوازده ملت") بود، موئانگ های نگونیانگ را در یک پادشاهی متحد یا ماندالا متمرکز کرد و با آن متحد شد. همسایه پادشاهی Phayao.در سال 1262، مانگری پایتخت را از نگوئنیانگ به چیانگ رای تازه تاسیس منتقل کرد - شهر را به نام خود نامگذاری کرد.Mangrai سپس به جنوب گسترش یافت و پادشاهی Mon Hariphunchai (با مرکز Lamphun مدرن) را در سال 1281 تحت سلطه خود درآورد. Mangrai چندین بار پایتخت را جابجا کرد.با ترک لامپون به دلیل سیل شدید، او تا زمانی که در سال 1286/1286 در ویانگ کوم کام مستقر شد و ساخت ویانگ کوم کام را ساخت و تا سال 1292 در آنجا ماند و در آن زمان به چیانگ مای نقل مکان کرد.او در سال 1296 چیانگ مای را تأسیس کرد و آن را به پایتخت لان نا تبدیل کرد.توسعه فرهنگی مردم شمال تایلند مدت ها قبل از زمان پادشاهی های متوالی قبل از لان نا آغاز شده بود.به عنوان ادامه پادشاهی Ngoenyang، Lan Na در قرن پانزدهم به اندازه کافی قوی ظاهر شد تا با پادشاهی Ayutthaya رقابت کند، که با آنها جنگ می شد.با این حال، پادشاهی لان نا تضعیف شد و در سال 1558 به ایالت خراجی سلسله تاونگو تبدیل شد. لان نا توسط پادشاهان تابعه متوالی اداره می شد، اگرچه برخی از آنها از خودمختاری برخوردار بودند.حکومت برمه به تدریج عقب نشینی کرد اما با گسترش نفوذ سلسله جدید Konbaung دوباره از سر گرفت.در سال 1775، روسای لان نا کنترل برمه را ترک کردند تا به سیام بپیوندند که منجر به جنگ برمه-سیام (1775-1776) شد.پس از عقب نشینی نیروهای برمه، کنترل برمه بر لان نا به پایان رسید.سیام، تحت فرمان تاکسین پادشاه پادشاهی تونبوری، کنترل لان نا را در سال 1776 به دست آورد. از آن زمان به بعد، لان نا به ایالت خراجی سیام تحت سلسله بعدی چاکری تبدیل شد.در سراسر نیمه دوم دهه 1800، دولت سیامی استقلال لان نا را از بین برد و آن را در دولت-ملت سیامی در حال ظهور جذب کرد.^[29] در آغاز سال 1874، ایالت سیامی، پادشاهی لان نا را به‌عنوان مونتون فایاپ سازمان‌دهی کرد و تحت کنترل مستقیم سیام قرار گرفت.^{[] [30]} پادشاهی لان نا به طور مؤثر از طریق سیستم حکومتی تسافیبان سیامی که در سال 1899 تأسیس شد، به صورت مرکزی اداره شد. انگلیسی و فرانسوی.^[32]