جدیدترین و دقیق ترین نظریه در مورد منشاء قوم تای تصریح می کند که گوانگشی در چین به جای یوننان، واقعاً سرزمین مادری تای است.تعداد زیادی از مردم تای معروف به ژوانگ هنوز در گوانگشی زندگی می کنند.در حدود سال 700 پس از میلاد، مردم تای که تحت نفوذ چین قرار نگرفته بودند، طبق افسانه Khun Borom در جایی که اکنون در ویتنام مدرن Điện Biên Phủ نامیده می شود، ساکن شدند.پیتایاوات پیتایاپورن (2014) بر اساس لایه‌هایی از وام‌های چینی در تای پیش‌جنوب‌غربی و دیگر شواهد تاریخی پیشنهاد کرد که این مهاجرت باید بین قرن‌های هشتم تا دهم رخ داده باشد.^[23] قبایل تای زبان به سمت جنوب غربی در امتداد رودخانه ها و بر روی گذرگاه های پایین تر به آسیای جنوب شرقی مهاجرت کردند، شاید به دلیل گسترش و سرکوب چینی ها.افسانه Simhanavati به ما می گوید که یک رئیس تای به نام Simhanavati مردم بومی وا را بیرون راند و شهر Chiang Saen را در حدود سال 800 پس از میلاد تأسیس کرد.برای اولین بار، مردم تای با پادشاهی بودایی تراوادین آسیای جنوب شرقی ارتباط برقرار کردند.تائی‌های چیانگ سائن از طریق هاریفونچای، بودیسم تراوادا و نام‌های سلطنتی سانسکریت را پذیرفتند.Wat Phrathat Doi Tong، ساخته شده در حدود 850، نشان دهنده تقوای مردم تای در بودیسم Theravada بود.در حدود سال 900، جنگ های بزرگی بین چیانگ سائن و هاریفونچایا درگرفت.نیروهای مون چیانگ سان را تصرف کردند و پادشاه آن فرار کرد.در سال 937، شاهزاده پروم کبیر، چیانگ سان را از مون پس گرفت و شکست های سختی را به هاریفونچایا وارد کرد.در سال 1100 پس از میلاد، تای ها خود را به عنوان پو خون (پدران حاکم) در نان، فراه، سونگکوآ، ساوانخالوک و چاکانگرائو در بالای رودخانه چائو فرایا تثبیت کردند.این شاهزادگان تای جنوبی با نفوذ خمرهای پادشاهی لاوو مواجه بودند.برخی از آنها تابع آن شدند.