جنگ ویتنام

هندوچین از اواخر قرن نوزدهم تا اواسط قرن بیستم مستعمره فرانسه بود.هنگامی که ژاپنی ها در طول جنگ جهانی دوم حمله کردند، ویت مین، یک جبهه مشترک تحت رهبری کمونیست ها تحت رهبری هوشی مین، با حمایت ایالات متحده ، اتحاد جماهیر شوروی وچین با آنها مخالفت کرد.در روز VJ، 2 سپتامبر، هوشی مین در هانوی تأسیس جمهوری دموکراتیک ویتنام (DRV) را اعلام کرد.DRV به عنوان تنها دولت مدنی در کل ویتنام به مدت 20 روز، پس از کناره گیری امپراتور باو دای، که تحت حکومت ژاپن حکومت می کرد، حکومت کرد.در 23 سپتامبر 1945، نیروهای فرانسوی دولت محلی DRV را سرنگون کردند و اقتدار فرانسه را احیا کردند.فرانسوی ها به تدریج کنترل هندوچین را دوباره به دست گرفتند.پس از مذاکرات ناموفق، ویت مین شورش علیه حکومت فرانسه را آغاز کرد.خصومت ها به جنگ اول هندوچین افزایش یافت.در دهه 1950، این درگیری با جنگ سرد عجین شده بود.در ژانویه 1950، چین و اتحاد جماهیر شوروی، جمهوری دموکراتیک ویت مین، مستقر در هانوی، را به عنوان دولت قانونی ویتنام به رسمیت شناختند.ماه بعد، ایالات متحده و بریتانیای کبیر ، ایالت ویتنام تحت حمایت فرانسه در سایگون، به رهبری امپراتور سابق باو دای، را به عنوان دولت قانونی ویتنام به رسمیت شناختند.شروع جنگ کره در ژوئن 1950 بسیاری از سیاستگذاران واشنگتن را متقاعد کرد که جنگ در هندوچین نمونه ای از توسعه طلبی کمونیستی است که توسط اتحاد جماهیر شوروی هدایت می شود.در طول نبرد Dien Bien Phu (1954)، ناوهای آمریکایی به سمت خلیج تونکین حرکت کردند و ایالات متحده پروازهای شناسایی انجام داد.فرانسه و ایالات متحده همچنین درباره استفاده از سه سلاح هسته‌ای تاکتیکی بحث کردند، اگرچه گزارش‌ها مبنی بر اینکه چقدر این موضوع به طور جدی مورد توجه قرار گرفته و توسط چه کسانی مبهم و متناقض است.به گفته معاون رئیس جمهور وقت، ریچارد نیکسون، رئیس ستاد مشترک طرح هایی برای استفاده از سلاح های هسته ای تاکتیکی کوچک برای حمایت از فرانسوی ها طراحی کرد.نیکسون، به اصطلاح "شاهین" در مورد ویتنام، پیشنهاد کرد که ایالات متحده ممکن است مجبور شود "پسرهای آمریکایی را وارد زمین کند".در 7 مه 1954، پادگان فرانسوی در Dien Bien Phu تسلیم شد.این شکست پایان درگیری نظامی فرانسه در هندوچین بود.

کنفرانس ژنو، با هدف حل و فصل مسائل باقیمانده ناشی از جنگ کره و جنگ اول هندوچین، کنفرانسی با شرکت چندین کشور بود که از 26 آوریل تا 20 ژوئیه 1954 در ژنو، سوئیس، برگزار شد. توافق نامه ژنو که به برچیدن آن می پرداخت. هندوچین فرانسه عواقب طولانی مدتی دارد.فروپاشی امپراتوری استعماری فرانسه در جنوب شرقی آسیا منجر به تشکیل دولت های جمهوری دموکراتیک ویتنام (ویتنام شمالی)، ایالت ویتنام (جمهوری آینده ویتنام، ویتنام جنوبی)، پادشاهی کامبوج و پادشاهی شد. لائوساین توافقنامه بین فرانسه ، ویت مین، اتحاد جماهیر شوروی، جمهوری خلق چین، ایالات متحده ، بریتانیا و کشورهای آینده که از هندوچین فرانسه ساخته می شوند، بود.این توافقنامه به طور موقت ویتنام را به دو منطقه تقسیم کرد، یک منطقه شمالی که توسط ویت مین اداره می شد و یک منطقه جنوبی که توسط ایالت ویتنام اداره می شد و سپس توسط امپراتور سابق باسو دایی اداره می شد.اعلامیه نهایی کنفرانس، که توسط رئیس بریتانیایی کنفرانس صادر شد، مقرر می داشت که یک انتخابات عمومی تا ژوئیه 1956 برای ایجاد یک کشور ویتنام متحد برگزار شود.علیرغم کمک به ایجاد برخی از موافقت نامه ها، آنها مستقیماً بر روی آنها امضا نشد و توسط نمایندگان ایالت ویتنام و ایالات متحده پذیرفته نشد.ایالت ویتنام، تحت رهبری انگو دین دیم، متعاقباً از برگزاری انتخابات خودداری کرد و به جنگ ویتنام منجر شد.در این کنفرانس سه توافق آتش بس جداگانه، شامل کامبوج، لائوس و ویتنام امضا شد.

بر اساس مفاد توافق نامه ژنو، غیرنظامیان اجازه داشتند برای یک دوره 300 روزه آزادانه بین دو کشور موقت تردد کنند.قرار بود در سال 1956 انتخابات سراسر کشور برای ایجاد یک دولت واحد برگزار شود.حدود یک میلیون شمالی، عمدتاً اقلیت کاتولیک، از ترس آزار و اذیت کمونیست ها به جنوب گریختند.این به دنبال یک کمپین جنگ روانی آمریکایی، طراحی شده توسط ادوارد لندیل برای آژانس اطلاعات مرکزی (سیا)، که احساسات ضد کاتولیک را در میان ویت مین ها اغراق آمیز می کرد و به دروغ ادعا می کرد که ایالات متحده در آستانه پرتاب بمب اتمی بر هانوی است.این مهاجرت توسط یک برنامه جابجایی 93 میلیون دلاری با بودجه ایالات متحده هماهنگ شد که شامل استفاده از ناوگان هفتم برای حمل پناهجویان بود.پناهندگان شمالی، عمدتاً کاتولیک، به رژیم بعدی Ngô Đình Diệm یک حوزه انتخابیه قوی ضد کمونیستی دادند.دیم مناصب کلیدی دولت خود را بیشتر با کاتولیک های شمالی و مرکزی کار می کرد.علاوه بر کاتولیک‌هایی که به جنوب می‌روند، بیش از 130000 «بازگروه انقلابی» برای «گروه‌بندی مجدد» به شمال رفتند و انتظار داشتند ظرف دو سال به جنوب بازگردند.ویت مین تقریباً 5000 تا 10000 کادر را در جنوب به عنوان پایگاهی برای شورش های آینده باقی گذاشت.آخرین سربازان فرانسوی در آوریل 1956 ویتنام جنوبی را ترک کردند. جمهوری خلق چین تقریباً در همان زمان خروج خود از ویتنام شمالی را تکمیل کرد.

ویتنام شمالی از Pathet Lao برای مبارزه با پادشاهی لائوس بین سالهای 1958-1959 حمایت کرد.کنترل بر لائوس امکان ساخت نهایی مسیر هوشی مین را فراهم کرد که به عنوان مسیر اصلی تامین برای فعالیت های تقویت شده NLF (جبهه آزادیبخش ملی، ویت کنگ) و NVA (ارتش ویتنام شمالی) در جمهوری ویتنام عمل می کند.حزب کمونیست ویتنام شمالی در جلسه ای در ژانویه 1959 "جنگ مردمی" در جنوب را تصویب کرد و در ماه مه، گروه 559 برای حفظ و ارتقاء مسیر هوشی مین تأسیس شد که در این زمان یک سفر کوهستانی شش ماهه بود. لائوسدر 28 ژوئیه، نیروهای ویتنام شمالی و پاتت لائو به لائوس حمله کردند و در سراسر مرز با ارتش سلطنتی لائوس جنگیدند.دفتر مرکزی گروه 559 در ناکای، استان هوافان در شمال شرقی لائوس نزدیک به مرز مستقر بود.حدود 500 نفر از "بازگروه"های سال 1954 در طول اولین سال فعالیت آن به جنوب اعزام شدند.اولین تحویل تسلیحات از طریق دنباله در اوت 1959 تکمیل شد. در آوریل 1960، ویتنام شمالی اجباری نظامی عمومی را برای مردان بالغ تحمیل کرد.حدود 40000 سرباز کمونیست از سال 1961 تا 1963 به جنوب نفوذ کردند.

در سپتامبر 1960، COSVN، مقر جنوبی ویتنام شمالی، دستور یک قیام هماهنگ در مقیاس کامل را در ویتنام جنوبی علیه دولت صادر کرد و 1/3 از جمعیت به زودی در مناطق تحت کنترل کمونیست ها زندگی می کردند.ویتنام شمالی ویت کنگ (تشکیل شده در مموت، کامبوج) را در 20 دسامبر 1960 در روستای تان لاپ در استان تای نین به منظور تحریک شورش در جنوب تأسیس کرد.بسیاری از اعضای اصلی ویت کنگ «گروه‌های مجدد» داوطلب بودند، ویتمین جنوبی که پس از توافق ژنو (1954) در شمال ساکن شده بودند.هانوی به این گروه‌ها آموزش نظامی داد و در اواخر دهه 1950 و اوایل دهه 1960 آنها را در امتداد مسیر هوشی مین به جنوب فرستاد.حمایت از VC ناشی از نارضایتی دیم از معکوس کردن اصلاحات ارضی ویت مین در روستاها بود.ویت مین زمین های خصوصی بزرگ را مصادره کرده بود، اجاره ها و بدهی ها را کاهش داده بود، و زمین های اشتراکی را عمدتا به دهقانان فقیرتر اجاره داده بود.دیم صاحبخانه ها را به روستاها بازگرداند.مردمی که سال‌ها زمین کشاورزی می‌کردند، مجبور بودند آن را به صاحب‌خانه‌ها برگردانند و سال‌ها اجاره بهای معوقه پرداخت کنند.

در سال 1962، دولت ویتنام جنوبی با مشاوره و تامین مالی ایالات متحده، اجرای برنامه استراتژیک هملت را آغاز کرد.استراتژی منزوی کردن جمعیت روستایی از تماس و نفوذ جبهه آزادیبخش ملی (NLF)، که بیشتر به عنوان ویت کنگ شناخته می شود، بود.برنامه استراتژیک هملت، همراه با برنامه قبلی خود، برنامه توسعه جامعه روستایی، نقش مهمی در شکل دادن به رویدادهای ویتنام جنوبی در اواخر دهه 1950 و اوایل دهه 1960 ایفا کرد.هر دوی این برنامه ها تلاش کردند تا جوامع جدیدی از "دهکده های حفاظت شده" ایجاد کنند.دهقانان روستایی توسط دولت حمایت، حمایت اقتصادی و کمک می‌شوند و در نتیجه روابط با دولت ویتنام جنوبی (GVN) تقویت می‌شود.امید بود که این امر منجر به افزایش وفاداری دهقانان به دولت شود.برنامه استراتژیک هملت ناموفق بود و نتوانست شورش را متوقف کند یا از دولت ویتنامی های روستایی حمایت کند، بسیاری را از خود بیگانه کرد و به رشد نفوذ ویت کنگ کمک کرد و به آن کمک کرد.پس از اینکه رئیس جمهور انگو دین دیم در نوامبر 1963 در یک کودتا سرنگون شد، برنامه لغو شد.دهقانان به خانه های قدیمی خود نقل مکان کردند یا از جنگ در شهرها پناه گرفتند.شکست هملت استراتژیک و دیگر برنامه‌های ضد شورش و صلح‌سازی دلایلی بود که ایالات متحده را به مداخله در ویتنام جنوبی با حملات هوایی و نیروهای زمینی سوق داد.

در طول جنگ ویتنام، بین سال‌های 1962 و 1971، ارتش ایالات متحده نزدیک به 20،000،000 گالن (76،000 متر مکعب) مواد شیمیایی مختلف را در ویتنام ، شرق لائوس و بخش‌هایی از کامبوج به عنوان بخشی از عملیات رانش اسپری کرد. دست، که از سال 1967 تا 1969 به اوج خود رسید. همانطور که انگلیسی ها در مالایا انجام دادند، هدف ایالات متحده از بین بردن برگ های زمین های روستایی/جنگلی، محروم کردن چریک ها از غذا و مخفی کردن و پاکسازی مناطق حساس مانند اطراف پایگاه ها و محل های کمین احتمالی در امتداد بود. جاده ها و کانال هاساموئل پی. هانتینگتون استدلال کرد که این برنامه همچنین بخشی از یک سیاست شهرنشینی اجباری است که هدف آن از بین بردن توانایی دهقانان برای حمایت از خود در روستاها، وادار کردن آنها به فرار به شهرهای تحت تسلط ایالات متحده و محروم کردن چریک ها از پایگاه حمایتی روستایی آنهاعامل نارنجی معمولاً از هلیکوپترها یا از هواپیماهای کم پرواز C-123 Provider، مجهز به سمپاش ها و سیستم های پمپ "MC-1 Hourglass" و مخازن شیمیایی 1000 گالن آمریکایی (3800 لیتر) اسپری می شد.اسپری‌ها نیز از کامیون‌ها، قایق‌ها و سمپاش‌های کوله‌پشتی انجام شد.در مجموع بیش از 80 میلیون لیتر عامل نارنجی مصرف شد.اولین دسته از علف کش ها در 9 ژانویه 1962 در پایگاه هوایی Tan Son Nhut در ویتنام جنوبی تخلیه شد. سوابق نیروی هوایی ایالات متحده نشان می دهد که حداقل 6542 ماموریت سم پاشی در طول عملیات Ranch Hand انجام شده است.تا سال 1971، 12 درصد از کل مساحت ویتنام جنوبی با مواد شیمیایی حذف کننده برگ، با غلظت متوسط ​​13 برابر میزان توصیه شده وزارت کشاورزی ایالات متحده برای مصارف خانگی، پاشیده شده بود.تنها در ویتنام جنوبی، حدود 39000 مایل مربع (10000000 هکتار) زمین کشاورزی در نهایت نابود شد.

در تابستان سال 1962، مائو تسه تونگ موافقت کرد که 90000 تفنگ و تفنگ به هانوی را به صورت رایگان عرضه کند و از سال 1965، چین شروع به اعزام واحدهای ضد هوایی و گردان های مهندسی به ویتنام شمالی برای ترمیم خسارات ناشی از بمباران آمریکایی کرد.آنها به ویژه به انسان باتری های ضد هوایی، بازسازی جاده ها و راه آهن، حمل و نقل تجهیزات و انجام کارهای مهندسی دیگر کمک کردند.این امر واحدهای ارتش ویتنام شمالی را برای نبرد در جنوب آزاد کرد.چین 320000 سرباز و محموله سالانه تسلیحات به ارزش 180 میلیون دلار فرستاد.ارتش چین مدعی است که 38 درصد از تلفات هوایی آمریکا در جنگ را به بار آورده است.

در 28 دسامبر 1962، اطلاعات ایالات متحده وجود یک فرستنده رادیویی را به همراه نیروی قابل توجهی از سربازان ویت کنگ (VC) که تعداد آنها حدود 120 نفر گزارش شده است، در دهکده Ap Tan Thoi در استان دین توونگ، محل استقرار ارتش شناسایی کردند. لشکر 7 پیاده نظام جمهوری ویتنام جنوبی (ARVN).ویتنام جنوبی و مشاوران آمریکایی آنها قصد داشتند از سه جهت به Ap Tan Thoi حمله کنند تا با استفاده از دو گردان گارد غیرنظامی استانی و عناصر هنگ یازدهم پیاده نظام، لشکر 7th پیاده نظام ARVN، نیروی VC را نابود کنند.واحدهای پیاده نظام توسط توپخانه، نفربرهای زرهی M113 (APC) و هلیکوپترها پشتیبانی خواهند شد.در صبح روز 2 ژانویه 1963، غافل از اینکه نقشه های جنگی آنها به دست دشمن درز کرده است، گاردهای مدنی ویتنام جنوبی با حرکت به سمت آپ تان توی از جنوب، حمله را رهبری کردند.با این حال، هنگامی که آنها به دهکده Ap Bac، در جنوب شرقی Ap Tan Thoi رسیدند، بلافاصله توسط عناصر گردان VC 261 دستگیر شدند.اندکی پس از آن، سه گروه از هنگ یازدهم پیاده نظام در شمال آپ تان توی وارد نبرد شدند.با این حال، آنها نیز نتوانستند بر سربازان VC که خود را در منطقه مستقر کرده بودند غلبه کنند.درست قبل از ظهر، نیروهای کمکی بیشتری از تان هیپ به پرواز درآمدند.15 هلیکوپتر آمریکایی که نیروها را حمل می کردند با شلیک گلوله VC سرنگون شدند و در نتیجه پنج هلیکوپتر از بین رفتند.سپس اسکادران 4 تفنگ مکانیزه ARVN برای نجات سربازان ویتنام جنوبی و خدمه هوایی ایالات متحده که در انتهای جنوب غربی Ap Bac به دام افتاده بودند، مستقر شد.با این حال، فرمانده آن بسیار تمایلی به جابجایی APCهای سنگین M113 در سراسر زمین محلی نداشت.در نهایت، حضور آن‌ها تفاوت چندانی ایجاد نکرد زیرا VC روی پای خود ایستاد و بیش از دوجین خدمه M113 ویتنام جنوبی را در این فرآیند کشت.گردان هشتم هوابرد ARVN در اواخر بعد از ظهر به میدان نبرد رها شد.در صحنه ای که مشخصه بیشتر درگیری های آن روز بود، آنها درگیر بودند و نتوانستند خط دفاعی VC را بشکنند.تحت پوشش تاریکی، VC از میدان جنگ عقب نشینی کرد و اولین پیروزی بزرگ خود را به دست آورد.

بحران بودایی دوره تنش سیاسی و مذهبی در ویتنام جنوبی بین ماه مه و نوامبر 1963 بود که با مجموعه ای از اقدامات سرکوبگرانه توسط دولت ویتنام جنوبی و کمپین مقاومت مدنی، عمدتاً توسط راهبان بودایی مشخص شد.این بحران با حملات بتکده Xá Lợi و تیراندازی Huế Phật Đản آغاز شد ، جایی که ارتش و پلیس با شلیک اسلحه و نارنجک به جمعیت بوداییانی که در اعتراض به ممنوعیت دولت برای برافراشتن پرچم بودایی در روز Phảật تظاهرات کرده بودند، رخ داد. ، که به یاد تولد گوتاما بودا است.دیم مسئولیت دولت را برای این حادثه رد کرد و ویت چنگ را مقصر دانست که نارضایتی اکثریت بودایی را افزایش داد.

مقامات ایالات متحده در اواسط سال 1963 بحث در مورد امکان تغییر رژیم را آغاز کردند. وزارت امور خارجه ایالات متحده می خواست کودتا را تشویق کند، در حالی که وزارت دفاع از دیم حمایت می کرد.اصلی‌ترین تغییرات پیشنهادی، برکناری Nhu، برادر کوچک‌تر دیم بود که پلیس مخفی و نیروهای ویژه را کنترل می‌کرد و به عنوان مرد پشت سرکوب بودایی‌ها و به طور کلی معمار حکومت خانواده نگو شناخته می‌شد.این پیشنهاد در کابل 243 به سفارت ایالات متحده در سایگون منتقل شد.سیا با ژنرال هایی که قصد حذف دیم را داشتند تماس گرفت و به آنها گفت که ایالات متحده با چنین اقدامی مخالفت نخواهد کرد و ژنرال ها را با قطع کمک ها مجازات نخواهد کرد.در 1 نوامبر 1963، Ngô Đình Diệm در یک کودتای موفقیت آمیز به رهبری ژنرال Dương Văn Minh دستگیر و ترور شد.هنری کابوت لاج، سفیر آمریکا در ویتنام جنوبی، رهبران کودتا را به سفارت دعوت کرد و به آنها تبریک گفت.کندی نامه ای به لاج نوشت و به او به خاطر "کار خوب" تبریک گفت.کندی در همان ماه می میرد.لیندون جانسون جایگزین او می شود.

عملیات Pierce Arrow یک کمپین بمباران ایالات متحده در آغاز جنگ ویتنام بود.این عملیات شامل 64 سورتی حمله هواپیما از ناوهای هواپیمابر یو اس اس تیکوندروگا و یو اس اس کنستلیشن علیه پایگاه های قایق اژدری هون گای، لوک چائو، کوانگ خه و فوک لوی و انبار ذخیره نفت در وین بود.این آغاز عملیات هوایی ایالات متحده بر فراز ویتنام شمالی و آسیای جنوب شرقی بود که تلاش می کرد زیرساخت ها، مواد جنگی و واحدهای نظامی مورد نیاز ویتنام شمالی را برای پیگرد جنگ چریکی در جنوب نابود کند.عملیات هوایی پس از پیرس ارو به گونه ای افزایش یافت که در پایان جنگ، عملیات بمباران ایالات متحده طولانی ترین و سنگین ترین در تاریخ بود.7,662,000 تن بمبی که در طول جنگ ویتنام در آسیای جنوب شرقی ریخته شد تقریباً 4 برابر 2,150,000 تنی است که ایالات متحده در طول جنگ جهانی دوم پرتاب کرده بود.

در 2 آگوست 1964، یو اس اس مادوکس، در یک مأموریت اطلاعاتی در امتداد سواحل ویتنام شمالی، ظاهراً به چندین قایق اژدری که در خلیج تونکین تعقیب می کردند شلیک کرد و به آنها آسیب رساند.دومین حمله دو روز بعد به USS Turner Joy و Maddox در همان منطقه گزارش شد.شرایط حملات مبهم بود. – 219 لیندون جانسون به جورج بال معاون وزیر امور خارجه اظهار داشت که «آن ملوانان آنجا ممکن است به ماهی های پرنده تیراندازی کرده باشند».یک نشریه بدون تاریخ NSA که در سال 2005 از طبقه بندی خارج شد، فاش کرد که هیچ حمله ای در 4 اوت صورت نگرفته است.دومین "حمله" منجر به حملات هوایی تلافی جویانه شد و کنگره را وادار کرد تا قطعنامه خلیج تونکین را در 7 اوت 1964 تصویب کند. این قطعنامه به رئیس جمهور این اختیار را می دهد که "تمام اقدامات لازم را برای دفع هرگونه حمله مسلحانه علیه نیروهای ایالات متحده و نیروهای ایالات متحده انجام دهد. برای جلوگیری از تجاوز بیشتر» و جانسون بر این تکیه می‌کند که به او اختیار گسترش جنگ را می‌دهد.در همان ماه، جانسون متعهد شد که "پسران آمریکایی را متعهد به جنگیدن در جنگی نمی‌کند که فکر می‌کنم پسران آسیایی باید برای کمک به حفاظت از سرزمین خود بجنگند."شورای امنیت ملی تشدید سه مرحله ای بمباران ویتنام شمالی را توصیه کرد.پس از حمله به پایگاه ارتش ایالات متحده در پلیکو در 7 فوریه 1965، یک سری حملات هوایی به نام عملیات دارت شعله ور آغاز شد.عملیات Rolling Thunder و Operation Arc Light عملیات بمباران هوایی و پشتیبانی زمینی را گسترش دادند.هدف از این بمباران که در نهایت سه سال به طول انجامید، وادار کردن ویتنام شمالی به توقف حمایت خود از ویت کنگ با تهدید به نابودی دفاع هوایی و زیرساخت های صنعتی ویتنام شمالی بود.علاوه بر این، هدف آن تقویت روحیه ویتنام جنوبی بود.

بمباران محدود به ویتنام شمالی نبود.سایر کمپین های هوایی، مانند عملیات بشکه رول، بخش های مختلف زیرساخت ویت کنگ و PAVN را هدف قرار دادند.اینها شامل مسیر تامین مسیر هوشی مین بود که از لائوس و کامبوج می گذشت.لائوس ظاهراً بی طرف به صحنه یک جنگ داخلی تبدیل شده بود و دولت لائوس تحت حمایت ایالات متحده را در برابر پاتت لائوس و متحدان ویتنامی شمالی قرار داد.بمباران هوایی گسترده علیه نیروهای Pathet Lao و PAVN توسط ایالات متحده برای جلوگیری از فروپاشی دولت مرکزی سلطنتی و انکار استفاده از مسیر هوشی مین انجام شد.بین سال‌های 1964 تا 1973، ایالات متحده دو میلیون تن بمب بر روی لائوس پرتاب کرد، تقریباً برابر با 2.1 میلیون تن بمبی که ایالات متحده در طول جنگ جهانی دوم بر اروپا و آسیا پرتاب کرد، و لائوس را به شدیدترین بمباران‌شده‌ترین کشور تاریخ نسبت به لائوس تبدیل کرد. اندازه جمعیت آنهدف توقف ویتنام شمالی و ویت کنگ هرگز محقق نشد.رئیس ستاد نیروی هوایی ایالات متحده، کرتیس لی می، مدتهاست که از بمباران اشباع در ویتنام حمایت کرده بود و در مورد کمونیستها نوشته بود که "ما آنها را به عصر حجر بمباران خواهیم کرد".

به دنبال قطعنامه خلیج تونکین، هانوی ورود نیروهای آمریکایی را پیش بینی کرد و شروع به گسترش ویت کنگ کرد و همچنین تعداد فزاینده ای از پرسنل ویتنام شمالی را به جنوب فرستاد.در این مرحله آنها در حال تجهیز نیروهای ویت کنگ و استانداردسازی تجهیزات آنها با تفنگهای AK-47 و سایر تجهیزات و همچنین تشکیل لشکر 9 بودند.از حدود 5000 نفر در آغاز سال 1959، صفوف ویت کنگها به حدود 100000 نفر در پایان سال 1964 افزایش یافت... بین سالهای 1961 و 1964، قدرت ارتش از حدود 850000 نفر به نزدیک به یک میلیون نفر افزایش یافت.تعداد نیروهای آمریکایی مستقر در ویتنام در همان دوره بسیار کمتر بود: 2000 نفر در سال 1961، به سرعت به 16500 نفر در سال 1964 افزایش یافت. در این مرحله، استفاده از تجهیزات دستگیر شده کاهش یافت، در حالی که تعداد بیشتری مهمات و تدارکات برای نگهداری منظم مورد نیاز بود. واحدهاگروه 559 با توجه به بمباران مداوم هواپیماهای جنگی ایالات متحده، وظیفه توسعه مسیر هوشی مین را بر عهده داشت.جنگ شروع به انتقال به مرحله نهایی جنگ متعارف مدل جنگ طولانی سه مرحله ای هانوی کرده بود.ویت کنگ اکنون وظیفه نابودی ARVN و تصرف و نگهداری مناطق را بر عهده داشت.با این حال، ویت کنگ هنوز به اندازه کافی قوی نبود که به شهرها و شهرهای بزرگ حمله کند.در دسامبر 1964، نیروهای ARVN در نبرد Bình Giã متحمل خسارات سنگینی شدند، در نبردی که هر دو طرف آن را به عنوان یک حوضه آبخیز می دانستند.پیش از این، VC از تاکتیک های چریکی ضربه و فرار استفاده می کرد.با این حال، در Binh Gia، آنها یک نیروی قوی ARVN را در یک نبرد معمولی شکست دادند و به مدت چهار روز در میدان باقی ماندند.به طور مشخص، نیروهای ویتنام جنوبی دوباره در ژوئن 1965 در نبرد Đồng Xoài شکست خوردند.

حمله به کمپ هالووی در ساعات اولیه 7 فوریه 1965 در مراحل اولیه جنگ ویتنام رخ داد.کمپ هالووی یک مرکز هلیکوپتر بود که توسط ارتش ایالات متحده در نزدیکی Pleiku در سال 1962 ساخته شد. این مرکز برای پشتیبانی از عملیات نیروهای نظامی جهان آزاد در ارتفاعات مرکزی ویتنام جنوبی ساخته شد.با تضمین پیروزی خود در انتخابات ریاست جمهوری 1964، جانسون تصمیم گرفت عملیات دارت شعله ور را آغاز کند که مستلزم حمله به اهداف نظامی ویتنام شمالی بود.با این حال، با توجه به اینکه کوسیگین در جریان بمباران ایالات متحده هنوز در هانوی بود، دولت شوروی تصمیم گرفت کمک های نظامی خود را به ویتنام شمالی افزایش دهد و بدین ترتیب نشان دهنده یک تغییر اساسی در سیاست خروشچف در ویتنام بود.بمباران ویتنام شمالی توسط ایالات متحده در فوریه 1965 تأثیر تعیین کننده ای بر استراتژی اتحاد جماهیر شوروی در ویتنام داشت.در طول اقامت کوسیگین در هانوی، ویتنام شمالی مورد حملات هوایی ایالات متحده قرار گرفت که خشم دولت شوروی را برانگیخت.در نتیجه، در 10 فوریه 1965، کوسیگین و همتای ویتنام شمالی خود، نخست وزیر Pham Văn Đồng، بیانیه مشترکی صادر کردند که بر عزم شوروی برای تقویت پتانسیل دفاعی ویتنام شمالی با ارائه تمام "کمک ها و حمایت های لازم" تاکید کرد.سپس در آوریل 1965، دبیر کل حزب کمونیست ویتنام، ل دوان، در حالی که در سفر به مسکو بود، یک قرارداد موشکی با اتحاد جماهیر شوروی امضا کرد، که به ارتش ویتنام شمالی آنچه را که برای مقاومت در برابر عملیات رعد نورد نیاز داشت، داد.

چهل و نه پرواز تلافی جویانه برای دارت شعله ور I در 7 فوریه 1965 انجام شد. دارت شعله ور I پایگاه های ارتش ویتنام شمالی را در نزدیکی Đồng Hới هدف قرار داد، در حالی که موج دوم تدارکات و ارتباطات ویت کنگ را در نزدیکی منطقه غیرنظامی ویتنامی (DMZ) هدف قرار داد.واکنش آمریکا به تشدید تنش کمونیستی به بمباران ویتنام شمالی محدود نشد.واشنگتن همچنین استفاده از نیروی هوایی خود را زمانی که مجوز استفاده از هواپیماهای تهاجمی جت آمریکا را برای درگیری با اهدافی در جنوب صادر کرد، افزایش داد.در 19 فوریه، B-57 های USAF اولین حملات جت توسط آمریکایی ها را در حمایت از واحدهای زمینی ویتنام جنوبی انجام دادند.در 24 فوریه، جت های USAF دوباره حمله کردند و این بار با یک سری سورتی هوایی تاکتیکی، یک کمین ویت کنگ را در ارتفاعات مرکزی شکستند.باز هم، این تشدید استفاده ایالات متحده از نیروی هوایی بود.

عملیات رولینگ تاندر یک کمپین بمباران هوایی تدریجی و پایدار بود که توسط لشکر دوم هوایی ایالات متحده، نیروی دریایی ایالات متحده و نیروی هوایی جمهوری ویتنام (RVNAF) علیه جمهوری دموکراتیک ویتنام (ویتنام شمالی) از 2 مارس 1965 تا 2 نوامبر 1968 انجام شد. ، در طول جنگ ویتنام.چهار هدف عملیات (که در طول زمان تکامل یافت) تقویت روحیه افول رژیم سایگون در جمهوری ویتنام (ویتنام جنوبی) بود.متقاعد کردن ویتنام شمالی برای توقف حمایت خود از شورش کمونیستی در ویتنام جنوبی بدون اعزام نیروی زمینی به ویتنام شمالی کمونیستی؛از بین بردن سیستم حمل و نقل، پایگاه صنعتی و پدافند هوایی ویتنام شمالی؛و برای توقف جریان مردان و مواد به ویتنام جنوبی.دستیابی به این اهداف هم به دلیل محدودیت های تحمیل شده بر ایالات متحده و متحدانش توسط شرایط جنگ سرد و هم با کمک های نظامی و کمک های دریافتی ویتنام شمالی از متحدان کمونیست خود، اتحاد جماهیر شوروی ، جمهوری خلق چین و شمال، دشوار شد. کشور کره.این عملیات به شدیدترین نبرد هوایی/زمینی در طول دوره جنگ سرد تبدیل شد.از زمان بمباران هوایی آلمان در طول جنگ جهانی دوم، این سخت ترین کارزاری بود که توسط ایالات متحده انجام شد.ویتنام شمالی با حمایت متحدان کمونیست خود، اتحاد جماهیر شوروی و چین، ترکیبی قوی از جت های جنگنده رهگیر میگ و تسلیحات پیشرفته هوا به هوا و سطح به هوا را به کار برد که یکی از موثرترین پدافند هوایی را ایجاد کرد که تاکنون با آن مواجه شده است. هوانوردان نظامی آمریکاییاین منجر به لغو عملیات Rolling Thunder در سال 1968 شد.

در 8 مارس 1965، 3500 تفنگدار دریایی ایالات متحده در نزدیکی Da Nang، ویتنام جنوبی فرود آمدند.این آغاز جنگ زمینی آمریکا بود.افکار عمومی ایالات متحده به طور قاطع از این استقرار حمایت کردند.ماموریت اولیه تفنگداران دریایی دفاع از پایگاه هوایی دا نانگ بود.اولین استقرار 3500 نفر در مارس 1965 تا دسامبر به 200000 نفر افزایش یافت.ارتش ایالات متحده برای مدت طولانی در جنگ تهاجمی آموزش دیده بود.صرف نظر از سیاست های سیاسی، فرماندهان ایالات متحده از نظر نهادی و روانی برای انجام یک مأموریت دفاعی مناسب نبودند.ژنرال ویلیام وست مورلند به دریاسالار گرانت شارپ جونیور، فرمانده نیروهای ایالات متحده در اقیانوس آرام اطلاع داد که وضعیت بحرانی است.او گفت: "من متقاعد شده ام که نیروهای آمریکایی با انرژی، تحرک و قدرت آتش خود می توانند با موفقیت نبرد را به NLF (ویت کنگ) ببرند."با این توصیه، وست مورلند از خروج تهاجمی از موضع دفاعی آمریکا و به حاشیه راندن ویتنامی‌های جنوبی حمایت می‌کرد.با نادیده گرفتن واحدهای ARVN، تعهد ایالات متحده بی پایان شد.وست مورلند یک طرح سه نقطه ای برای پیروزی در جنگ را ترسیم کرد:مرحله 1. تعهد نیروهای ایالات متحده (و سایر کشورهای آزاد) برای توقف روند بازنده تا پایان سال 1965 ضروری است.فاز 2. نیروهای ایالات متحده و متحدان، اقدامات تهاجمی بزرگی را برای به دست گرفتن ابتکار عمل برای نابودی نیروهای چریکی و سازمان یافته دشمن انجام می دهند.این مرحله زمانی به پایان می‌رسید که دشمن فرسوده شده بود، در حالت دفاعی قرار می‌گرفت و از مناطق پرجمعیت اصلی عقب رانده می‌شد.مرحله 3. اگر دشمن پافشاری می کرد، یک دوره دوازده تا هجده ماهه بعد از مرحله 2 برای انهدام نهایی نیروهای دشمن باقی مانده در مناطق پایگاه های دور مورد نیاز است.

بی ثباتی سیاسی در سایگون به رهبران ویتنام شمالی این فرصت را داد تا عملیات نظامی خود را در جنوب افزایش دهند.آنها معتقد بودند که قدرت دولت ویتنام جنوبی به ارتش قوی این کشور متکی است، بنابراین ارتش خلق ویتنام ویتنام شمالی (PAVN) و VC حمله تابستانی 1965 را برای وارد کردن خسارات قابل توجه به نیروهای ویتنام جنوبی آغاز کردند.در استان Phước لانگ، حمله تابستانی PAVN/VC در کمپین Đồng Xoài به اوج خود رسید.نبرد برای Đồng Xoài در غروب 9 ژوئن 1965 آغاز شد، زمانی که هنگ VC 272 به گروه دفاع غیرقانونی غیر نظامی و اردوگاه نیروهای ویژه ایالات متحده در آنجا حمله کرد و آن را تصرف کرد.ستاد مشترک ارتش جمهوری ویتنام (ARVN) با دستور به گردان 1 ARVN، هنگ پیاده نظام هفتم، لشکر پیاده نظام پنجم ARVN برای بازپس گیری منطقه Đồng Xoài به حمله ناگهانی پاسخ داد.نیروهای ARVN در 10 ژوئن به میدان نبرد رسیدند، اما در مجاورت Thuận Lợi، هنگ VC 271 بر گردان ویتنام جنوبی چیره شد.بعداً در همان روز، گردان 52 تکاور ARVN که در حین حرکت به سمت Đồng Xoài از کمین جان سالم به در برده بود، منطقه را بازپس گرفت.در 11 ژوئن، گردان 7 هوابرد ARVN برای تقویت موقعیت ویتنام جنوبی وارد شد.هنگامی که چتربازان در حال جستجوی مزرعه لاستیک Thuận Lợi برای بازماندگان از گردان اول بودند، VC آنها را در یک کمین مرگبار گرفتار کرد.

نبرد ایا درنگ اولین نبرد بزرگ بین ارتش ایالات متحده و ارتش خلق ویتنام (PAVN) به عنوان بخشی از کمپین پلیکو بود که در اوایل جنگ ویتنام در پای شرقی توده چو پونگ در مرکز انجام شد. ارتفاعات ویتنام، در سال 1965. این اولین حمله هوایی در مقیاس بزرگ با هلیکوپتر و همچنین اولین استفاده از بمب افکن های استراتژیک بوئینگ B-52 Stratofortress در نقش پشتیبانی تاکتیکی است.ایا درنگ طرح اولیه جنگ ویتنام را با تکیه آمریکایی ها به تحرک هوایی، آتش توپخانه و پشتیبانی نزدیک هوایی تنظیم کرد، در حالی که PAVN با درگیر شدن سریع با نیروهای آمریکایی در فاصله بسیار نزدیک، این قدرت آتش را خنثی کرد.

اقدام در Đắk Tô یکی از مجموعه ای از ابتکارات تهاجمی ارتش خلق ویتنام (PAVN) بود که در نیمه دوم سال آغاز شد.حملات PAVN به Lộc Ninh (در استان Bình Long)، Song Be (در استان Phước Long) و Con Thien و Khe Sanh (در استان Quảng Trị) اقدامات دیگری بودند که همراه با Đắk Tô به عنوان "the" شناخته شدند. نبردهای مرزی».هدف احتمالی نیروهای PAVN، منحرف کردن نیروهای آمریکایی و ویتنام جنوبی از شهرها به سمت مرزها در آمادگی برای حمله تت بود.در طول تابستان 1967، درگیری با نیروهای PAVN در منطقه باعث آغاز عملیات Greeley شد، یک تلاش ترکیبی جستجو و انهدام توسط عناصر لشکر 4 پیاده نظام ایالات متحده و تیپ 173 هوابرد، همراه با ارتش جمهوری ویتنام (ARVN). ) هنگ 42 پیاده، لشکر 22 و واحدهای هوابرد.درگیری شدید بود و تا اواخر سال 1967، زمانی که PAVN ظاهراً عقب نشینی کرد، ادامه یافت.در اواخر اکتبر، اطلاعات ایالات متحده نشان داد که واحدهای کمونیست محلی تقویت شده و در لشکر 1 PAVN، که قرار بود Đắk Tô را تصرف کرده و یک واحد آمریکایی به اندازه تیپ را نابود کند، ترکیب شده بودند.اطلاعات ارائه شده توسط یک فراری از PAVN به متحدان نشان خوبی از مکان نیروهای PAVN داد.این اطلاعات باعث آغاز عملیات مک آرتور شد و واحدها را همراه با نیروهای تقویتی بیشتر از بخش هوابرد ARVN به منطقه بازگرداند.نبردها در تپه های جنوب و جنوب شرقی Đắk Tô به برخی از سخت ترین و خونین ترین نبردهای جنگ ویتنام تبدیل شدند.

حمله تت یک تشدید بزرگ و یکی از بزرگترین مبارزات نظامی جنگ ویتنام بود.در 30 ژانویه 1968 توسط نیروهای ویت کنگ (VC) و ارتش خلق ویتنام شمالی ویتنام (PAVN) راه اندازی شد.این کارزار حملات غافلگیرانه علیه مراکز فرماندهی و کنترل نظامی و غیرنظامی در سرتاسر ویتنام جنوبی بود.هدف از حمله گسترده توسط دفتر سیاسی هانوی ایجاد بی ثباتی سیاسی بود، با این اعتقاد که حمله مسلحانه دسته جمعی به مراکز شهری باعث فرار و شورش می شود.این حمله یک شکست نظامی برای ویتنام شمالی بود، زیرا نه شورش و نه فرار واحد ARVN در ویتنام جنوبی رخ داد.با این حال، این تهاجم به دلیل تأثیر آن بر دیدگاه های مردم آمریکا و جهان در مورد جنگ ویتنام، پیامدهای بسیار گسترده ای داشت.ژنرال وست مورلند گزارش داد که شکست PAVN/VC به 200000 سرباز آمریکایی بیشتر و فعال کردن نیروهای ذخیره نیاز دارد، که باعث شد حتی حامیان وفادار جنگ متوجه شوند که استراتژی جنگ فعلی نیاز به ارزیابی مجدد دارد.این حمله تأثیر شدیدی بر دولت ایالات متحده داشت و افکار عمومی ایالات متحده را شوکه کرد، زیرا رهبران سیاسی و نظامی این کشور معتقد بودند که ویتنام شمالی در حال شکست هستند و قادر به انجام چنین عملیات نظامی جاه طلبانه نیستند.حمایت عمومی آمریکا از جنگ در نتیجه تلفات تت و افزایش فراخوان ها کاهش یافت.متعاقبا، دولت جانسون به دنبال مذاکراتی برای پایان دادن به جنگ بود که در یک توافق محرمانه بین معاون رئیس جمهور سابق، ریچارد نیکسون، که قصد داشت به عنوان نامزد جمهوری خواهان در انتخابات ریاست جمهوری سال 1968 ایالات متحده نامزد شود، و نگویان وان، رئیس جمهور ویتنام جنوبی، از مسیر خارج شد. Thiệu.

با آغاز حمله تت ویتنام شمالی در 30 ژانویه 1968، که مصادف با سال نو قمری ویتنامی بود، نیروهای متعارف بزرگ آمریکایی برای تقریباً سه سال متعهد به عملیات جنگی در خاک ویتنام بودند.بزرگراه 1 که از شهر Huế می گذرد، یک خط تدارکاتی مهم برای ارتش جمهوری ویتنام (ARVN) و نیروهای ایالات متحده از شهر ساحلی Da Nang تا منطقه غیرنظامی ویتنامی (DMZ)، مرز دوفاکتو بین بود. ویتنام شمالی و جنوبی تنها 50 کیلومتر (31 مایل) در شمال هوئه است.این بزرگراه همچنین دسترسی به رودخانه عطر (به ویتنامی: Sông Hương یا Hương Giang) در نقطه ای که رودخانه از Huế می گذشت، فراهم می کرد و شهر را به بخش های شمالی و جنوبی تقسیم می کرد.Huế همچنین پایگاهی برای قایق های تدارکاتی نیروی دریایی ایالات متحده بود.به دلیل تعطیلات تات، تعداد زیادی از نیروهای ARVN در مرخصی بودند و از شهر ضعیف دفاع می شد.در حالی که لشکر 1 ARVN تمام مرخصی های Tết را لغو کرده بود و در تلاش برای فراخوانی نیروهای خود بود، نیروهای ویتنامی جنوبی و آمریکایی در شهر زمانی که Việt Cộng (VC) و ارتش خلق ویتنام (PAVN) حمله Tet را آغاز کردند، آماده نبودند. حمله به صدها هدف نظامی و مراکز جمعیتی در سراسر کشور، از جمله هو.نیروهای PAVN-VC به سرعت بیشتر شهر را اشغال کردند.در طول ماه بعد، آنها به تدریج طی نبردهای شدید خانه به خانه به رهبری تفنگداران دریایی و ARVN بیرون رانده شدند.

والتر کرانکیت، مجری اخبار شبانه CBS، که به تازگی از ویتنام بازگشته است، به بینندگان می‌گوید: «به نظر می‌رسد اکنون بیش از هر زمان دیگری مطمئن‌تر به نظر می‌رسد که تجربه خونین ویتنام به بن‌بست ختم می‌شود.گفتن اینکه ما امروز به پیروزی نزدیک‌تر هستیم، در برابر شواهد، به خوش‌بینی‌هایی که در گذشته اشتباه کرده‌اند، باور داریم.»گفته می شود که رئیس جمهور ایالات متحده، لیندون جانسون، پاسخ می دهد: "اگر کرنکایت را از دست داده باشم، آمریکای میانه را از دست داده ام."

قتل عام Huế اعدام های خلاصه و کشتار دسته جمعی توسط ویت کنگ ها (VC) و ارتش خلق ویتنام (PAVN) در طول تسخیر، اشغال نظامی و پس از آن عقب نشینی از شهر Huế در طول حمله تت، که یکی از طولانی ترین حملات تلقی می شود، انجام شد. و خونین ترین نبردهای جنگ ویتنام.در طول ماه ها و سال های پس از نبرد هو، ده ها گور دسته جمعی در حوض و اطراف آن کشف شد.قربانیان شامل مردان، زنان، کودکان و نوزادان بودند.تعداد تلفات تخمین زده شده بین 2800 تا 6000 غیرنظامی و اسیران جنگی یا 5 تا 10 درصد از کل جمعیت هوه بود.جمهوری ویتنام (ویتنام جنوبی) فهرستی از 4062 قربانی را منتشر کرد که شناسایی شده‌اند یا به قتل رسیده یا ربوده شده‌اند.قربانیان را بسته، شکنجه و گاهی زنده به گور می کردند.بسیاری از قربانیان نیز با چماق کشته شدند.تعدادی از مقامات ایالات متحده و ویتنام جنوبی و همچنین تعدادی از روزنامه نگاران که در مورد رویدادها تحقیق کردند، این اکتشافات را همراه با سایر شواهد به عنوان دلیلی بر این که در طول چهار هفته اشغال هوئه و اطراف آن جنایت بزرگی انجام شده است، گرفتند. .این کشتار به عنوان بخشی از پاکسازی گسترده یک لایه اجتماعی، از جمله هر کسی که با نیروهای آمریکایی در منطقه دوست است، تلقی شد.قتل عام در Huế بعداً تحت نظارت فزاینده مطبوعات قرار گرفت، زمانی که گزارش های مطبوعاتی ادعا کردند که "جوخه های انتقام" ویتنام جنوبی نیز پس از نبرد در کار بوده اند و شهروندانی را که از اشغال کمونیستی حمایت کرده بودند، جستجو و اعدام کرده اند.

پس از حمله تت و کاهش حمایت مردم ایالات متحده از جنگ، نیروهای ایالات متحده دوره ای از فروپاشی روحیه، سرخوردگی و نافرمانی را آغاز کردند.در داخل کشور، نرخ فرار از خدمت نسبت به سال 1966 چهار برابر شد.در میان سربازان، تنها 2.5٪ موقعیت های رزمی پیاده نظام را در سال های 1969-1970 انتخاب کردند.ثبت نام ROTC از 191749 نفر در سال 1966 به 72459 نفر در سال 1971 کاهش یافت و در سال 1974 به 33220 نفر رسید که نیروهای ایالات متحده را از رهبری نظامی بسیار مورد نیاز محروم کرد.امتناع آشکار از شرکت در گشت زنی یا اجرای دستورات و نافرمانی در این دوره ظاهر شد، با یک مورد قابل توجه از امتناع کل شرکت از دستورات برای مشارکت یا انجام عملیات.انسجام واحد شروع به از بین رفتن کرد و بر به حداقل رساندن تماس با ویت کنگ و PAVN متمرکز شد.رویه ای به نام "کیسه شنی" شروع شد، که در آن واحدهایی که به گشت زنی دستور داده می شد به داخل حومه شهر می رفتند، مکانی دور از دید مافوق را پیدا می کردند و در حین پخش رادیویی با مختصات نادرست و گزارش های واحد استراحت می کردند.مصرف مواد مخدر در این دوره به سرعت در میان نیروهای ایالات متحده افزایش یافت، زیرا 30٪ از سربازان ایالات متحده به طور منظم ماری جوانا استفاده می کردند، در حالی که یک کمیته فرعی مجلس نمایندگان دریافت که 10 تا 15٪ از سربازان آمریکایی در ویتنام به طور مرتب از هروئین درجه بالا استفاده می کردند.از سال 1969 به بعد، عملیات جستجو و انهدام به عنوان عملیات «جستجو و فرار» یا «جستجو و اجتناب» نامیده می‌شود که گزارش‌های نبرد را جعل می‌کند و در عین حال از مبارزان چریکی اجتناب می‌کند.در مجموع 900 حادثه شکستن و شکستن مشکوک مورد بررسی قرار گرفت که بیشتر آنها بین سالهای 1969 و 1971 رخ داد.کاهش قابل توجه روحیه ایالات متحده توسط نبرد FSB Mary Ann در مارس 1971 نشان داده شد، که در آن یک حمله قایقران خسارات جدی به مدافعان ایالات متحده وارد کرد. ویلیام وست مورلند، که دیگر فرمانده نبود، اما وظیفه بررسی این شکست را بر عهده داشت، به روشنی اشاره کرد. ترك وظيفه، سست بودن حالت دفاعي و نبود افسران مسئول علت آن است.

کشتار Mỹ Lai قتل دسته جمعی غیرنظامیان غیرمسلح ویتنام جنوبی توسط سربازان ایالات متحده در منطقه Sơn Tịnh، ویتنام جنوبی، در 16 مارس 1968 در طول جنگ ویتنام بود.بین 347 تا 504 نفر غیر مسلح توسط سربازان ارتش ایالات متحده از گروهان C، گردان 1، هنگ 20 پیاده نظام و گروهان B، گردان 4، هنگ 3 پیاده، تیپ 11، لشکر پیاده نظام 23 (آمریکایی) کشته شدند.قربانیان شامل مردان، زنان، کودکان و نوزادان بودند.برخی از زنان مورد تجاوز گروهی قرار گرفتند و بدن‌هایشان مثله شد و برخی از کودکان ۱۲ ساله را مثله کردند و مورد تجاوز جنسی قرار گرفتند. بیست و شش سرباز متهم به جرایم جنایی شدند، اما فقط ستوان ویلیام کالی جونیور، رهبر دسته در شرکت سی ، محکوم شد.او که به اتهام قتل 22 روستایی مجرم شناخته شد، ابتدا به حبس ابد محکوم شد، اما پس از آنکه رئیس جمهور ریچارد نیکسون مجازات خود را تخفیف داد، سه سال و نیم در حبس خانگی گذراند.این جنایت جنگی که بعدها «تکان‌دهنده‌ترین قسمت جنگ ویتنام» نامیده شد، در دو روستای روستای Sơn Mỹ در استان Quảng Ngãi رخ داد.این دهکده ها در نقشه های توپوگرافی ارتش ایالات متحده با نام های Mỹ Lai و Mỹ Khê مشخص شده بودند.این حادثه هنگامی که در نوامبر 1969 به اطلاع عموم رسید، خشم جهانی را برانگیخت. این حادثه به مخالفت داخلی با دخالت ایالات متحده در جنگ ویتنام، هم به دلیل دامنه کشتار و هم به دلیل تلاش‌های پنهان، کمک کرد.Mỹ Lai بزرگترین قتل عام غیرنظامیان توسط نیروهای ایالات متحده در قرن بیستم است.

عملیات کماندو هانت یک کمپین بازدارنده هوایی مخفیانه هفتمین نیروی هوایی و نیروی دریایی ایالات متحده 77 بود که در طول جنگ ویتنام انجام شد.این عملیات در 15 نوامبر 1968 آغاز شد و در 29 مارس 1972 به پایان رسید. هدف از این عملیات جلوگیری از ترانزیت پرسنل ارتش خلق ویتنام (PAVN) و تدارکات در راهروی لجستیکی معروف به مسیر هوشی مین بود که از جنوب غربی جمهوری دموکراتیک ویتنام (ویتنام شمالی) از طریق بخش جنوب شرقی پادشاهی لائوس و به جمهوری ویتنام (ویتنام جنوبی).شکست عملیات سه منبع داشت.اول، محدودیت های سیاسی تحمیل شده توسط واشنگتن وجود داشت که کل تلاش آمریکا را در جنوب شرقی آسیا محدود می کرد.دومین منبع شکست، استفاده از آنچه سرهنگ چارلز موریسون "روش های بیش از حد پیچیده" علیه "سیستم های عنصری" نامیده است.نیازهای لجستیکی ابتدایی ویتنام شمالی (حداقل تا مرحله نهایی درگیری) به آنها اجازه داد تا زیر رادار دشمن پیشرفته‌تر خود از نظر فنی غرق شوند.در نهایت، همه موارد فوق با توانایی رشک برانگیز کمونیست ها در تطبیق دکترین و تاکتیک های خود و تبدیل نقاط ضعف به نقاط قوت تشدید شد.تلاش منع (مانند کل تلاش آمریکا در ویتنام) بر آمار به عنوان معیاری برای موفقیت متمرکز شد و "از تاکتیک های در نظر گرفته شده به تشریفات بی معنی منتقل شد."با این حال، آمار ثابت کرد که هیچ جایگزینی برای استراتژی نیست و "با وجود تمام موفقیت‌های محسوس در آن بازی اعداد، نیروی هوایی فقط موفق شد خود را فریب دهد که فکر کند کماندو هانت کار می‌کند. در آستانه فروپاشی، PAVN جریان لجستیکی خود را به واحدهای رزمی در میدان ادامه داد و گسترش داد و موفق شد حملات بزرگی را در سال‌های 1968 و 1972 و یک ضد حمله در سال 1971 انجام دهد. 3000 کیلومتر جاده و مسیر در میان کوه‌ها و جنگل‌ها در حالی که تنها دو درصد از نیروهای اعزامی به جنوب در اثر تلاش آمریکا برای توقف نفوذ آنها به ویتنام جنوبی کشته شدند.

ویتنامی‌سازی سیاست دولت ریچارد نیکسون برای پایان دادن به دخالت ایالات متحده در جنگ ویتنام از طریق برنامه‌ای برای «توسعه، تجهیز، و آموزش نیروهای ویتنام جنوبی و اعطای نقش رزمی فزاینده به آن‌ها و در عین حال کاهش پیوسته تعداد» بود. نیروهای رزمی ایالات متحده».بی اعتمادی شهروندان ایالات متحده به دولت خود که پس از حمله تت آغاز شده بود، با انتشار اخباری در مورد قتل عام غیرنظامیان توسط سربازان آمریکایی در مای لای (1968)، حمله به کامبوج (1970)، و افشای اسناد پنتاگون (1971) بدتر شد. .نیکسون به کیسینجر دستور داده بود با آناتولی دوبرینین، سیاستمدار شوروی، درباره سیاست‌های دیپلماتیک مذاکره کند.نیکسون همچنین تماس های سطح بالا را با چین باز کرد.روابط ایالات متحده با اتحاد جماهیر شوروی و چین از اولویت بالاتری نسبت به ویتنام جنوبی برخوردار بود.سیاست ویتنامی‌سازی، علی‌رغم اجرای موفقیت‌آمیز آن، در نهایت با شکست مواجه شد، زیرا نیروهای بهبود یافته ARVN و بخش کاهش یافته آمریکایی و متحدان نتوانستند از سقوط سایگون و متعاقب آن ادغام شمال و جنوب برای تشکیل جمهوری سوسیالیستی جلوگیری کنند. ویتنام

عملیات منو یک کمپین بمباران تاکتیکی فرماندهی استراتژیک هوایی ایالات متحده (SAC) بود که در شرق کامبوج انجام شد.از آنجایی که کامبوج رسماً در جنگ بی طرف است، این بمباران ها توسط نیکسون و دولت او مخفی نگه داشته می شود، اگرچه نیویورک تایمز عملیات را در 9 مه 1969 فاش کرد. سابقه رسمی نیروی هوایی ایالات متحده از فعالیت بمباران ایالات متحده در هندوچین از سال 1964 تا 1973 در سال 2000 از طبقه بندی خارج شد. این گزارش جزئیاتی از وسعت بمباران کامبوج و همچنین لائوس و ویتنام را ارائه می دهد.بر اساس داده ها، نیروی هوایی در سال 1965 تحت دولت جانسون بمباران مناطق روستایی کامبوج در امتداد مرز ویتنام جنوبی را آغاز کرد.این چهار سال زودتر از آنچه قبلاً تصور می شد بود.بمباران منو تشدید حملات هوایی تاکتیکی قبلی بود.ریچارد نیکسون، رئیس‌جمهور تازه افتتاح شده، برای اولین بار مجوز استفاده از بمب‌افکن‌های سنگین بوئینگ B-52 Stratofortress را برای بمب‌گذاری در کامبوج صادر کرد.عملیات آزادی معامله بلافاصله منوی عملیات را دنبال کرد.بر اساس قرارداد آزادی، بمباران B-52 به منطقه بسیار بزرگ تری از کامبوج گسترش یافت و تا اوت 1973 ادامه یافت.

عملیات لنس غول یک عملیات نظامی مخفی توسط ایالات متحده بود که هدف اصلی آن اعمال فشار نظامی علیه اتحاد جماهیر شوروی در طول جنگ سرد بود.در 27 اکتبر 1969، رئیس جمهور ریچارد نیکسون به یک اسکادران از 18 بمب افکن B-52 اجازه داد تا بر روی کلاهک های یخی قطب شمال به گشت زنی بپردازند و تهدید هسته ای را تشدید کنند.هدف این بود که اتحاد جماهیر شوروی و ویتنام شمالی را وادار به توافق بر سر شرایط مساعد با ایالات متحده کنند و به طور قطعی به جنگ ویتنام پایان دهند.اثربخشی این عملیات نیز تا حد زیادی بر اساس دیپلماسی تئوری دیوانه نیکسون بود تا بر تصمیم مسکو تأثیر بگذارد.این عملیات هم از عموم مردم و هم از مقامات بالاتر در فرماندهی هوایی استراتژیک کاملاً محرمانه نگهداری می شد و قرار بود فقط توسط اطلاعات روسیه مورد توجه قرار گیرد.این عملیات قبل از لغو یک ماه طول کشید.

در آغاز در سال 1970، نیروهای آمریکایی از مناطق مرزی که بیشتر درگیری ها در آن رخ داد، خارج شدند و در عوض در امتداد ساحل و داخل کشور مستقر شدند.در حالی که نیروهای ایالات متحده دوباره مستقر شدند، ARVN عملیات جنگی را در سراسر کشور به عهده گرفت، با تلفات دو برابر تلفات ایالات متحده در سال 1969، و بیش از سه برابر تلفات ایالات متحده در سال 1970. در محیط پس از تت، عضویت در نیروی منطقه ای ویتنام جنوبی و نیروی مردمی شبه‌نظامیان رشد کردند و اکنون توانایی بیشتری برای تأمین امنیت روستا داشتند، کاری که آمریکایی‌ها در دوره وست‌مورلند انجام نداده بودند.در سال 1970، نیکسون خروج 150000 سرباز آمریکایی را اعلام کرد و تعداد آمریکایی ها را به 265500 کاهش داد.تا سال 1970، نیروهای ویت کنگ دیگر اکثریت جنوبی نبودند، زیرا تقریباً 70٪ واحدها شمالی بودند.بین سال‌های 1969 و 1971 ویت کنگ و برخی واحدهای PAVN به تاکتیک‌های واحدهای کوچک معمولی در سال 1967 و قبل از آن به جای حملات بزرگ سراسری بازگشته بودند.در سال 1971، استرالیا و نیوزیلند سربازان خود را خارج کردند و تعداد سربازان آمریکایی به 196700 نفر کاهش یافت و مهلتی برای خروج 45000 سرباز دیگر تا فوریه 1972 تعیین شد.

هدف از کمپین کامبوج شکست تقریباً 40000 سرباز ارتش خلق ویتنام (PAVN) و ویت کنگ (VC) در مناطق مرزی شرقی کامبوج بود.بی طرفی و ضعف نظامی کامبوج، قلمرو آن را به منطقه ای امن تبدیل کرد که در آن نیروهای PAVN/VC می توانستند پایگاه هایی را برای عملیات بر فراز مرز ایجاد کنند.با حرکت ایالات متحده به سمت سیاست ویتنامی سازی و عقب نشینی، به دنبال حمایت از دولت ویتنام جنوبی با از بین بردن تهدید فرامرزی بود.تغییر در دولت کامبوج فرصتی برای تخریب پایگاه‌ها در سال 1970 فراهم کرد، زمانی که شاهزاده نورودوم سیهانوک سرنگون شد و ژنرال لون نول جایگزین آن شد.یک سری عملیات ویتنام جنوبی-جمهوری خمر چندین شهر را به تصرف خود درآورد، اما رهبری نظامی و سیاسی PAVN/VC به سختی از حلقه نجات یافت.این عملیات تا حدی پاسخی به حمله PAVN در 29 مارس علیه ارتش کامبوج بود که بخش‌های زیادی از شرق کامبوج را در پی این عملیات تصرف کرد.عملیات نظامی متفقین نتوانست بسیاری از سربازان PAVN/VC را از بین ببرد یا مقرهای دست نیافتنی آنها را که به عنوان دفتر مرکزی ویتنام جنوبی (COSVN) شناخته می‌شد، از آنجایی که یک ماه قبل ترک کرده بودند، به دست آورد.

تیراندازی در ایالت کنت، کشته شدن چهار نفر و زخمی شدن 9 دانشجوی غیرمسلح دیگر دانشگاه ایالتی کنت توسط گارد ملی اوهایو در 4 می 1970، در کنت، اوهایو، 40 مایلی (64 کیلومتری) جنوب کلیولند بود.این قتل ها در جریان یک گردهمایی صلح در مخالفت با دخالت گسترده نیروهای نظامی ایالات متحده در جنگ ویتنام در کامبوج و همچنین اعتراض به حضور گارد ملی در محوطه دانشگاه رخ داد.این حادثه اولین بار بود که یک دانش آموز در یک گردهمایی ضد جنگ در تاریخ ایالات متحده کشته می شد.تیراندازی های مرگبار خشم فوری و گسترده را در دانشگاه های سراسر کشور برانگیخت.مشارکت در اعتصاب دانشجویی که در ماه مه آغاز شده بود را افزایش داد.در نهایت، بیش از 4 میلیون دانش آموز در صدها دانشگاه، کالج و دبیرستان در تعطیلات سازماندهی شده شرکت کردند.تیراندازی ها و اعتصاب افکار عمومی را در یک زمان مناقشه برانگیز اجتماعی بر سر نقش ایالات متحده در جنگ ویتنام تحت تأثیر قرار داد.

در سال 1967، منطق آنچه که به مشارکت پرهزینه ایالات متحده در جنگ ویتنام تبدیل شده بود، مورد بررسی دقیق قرار گرفت.با تشدید مخالفت با جنگ، جنبشی برای لغو قطعنامه - که منتقدان جنگ آن را به عنوان یک "چک سفید" به دولت جانسون محکوم کردند - شروع به جمع آوری کرد.تحقیقات کمیته روابط خارجی سنا نشان داد که مدوکس در یک ماموریت جمع آوری اطلاعات الکترونیکی در سواحل ویتنام شمالی بوده است.همچنین دریافت که مرکز ارتباطات نیروی دریایی ایالات متحده در جزایر فیلیپین، در بررسی پیام‌های کشتی‌ها، این سوال را مطرح کرده است که آیا حمله دوم واقعاً رخ داده است یا خیر.افزایش افکار عمومی علیه جنگ در نهایت منجر به لغو این قطعنامه شد که به قانون فروش نظامی خارجی که نیکسون در ژانویه 1971 امضا کرد ضمیمه شد. کنگره به دنبال بازگرداندن محدودیت‌های اختیارات ریاست جمهوری برای تعامل با نیروهای آمریکایی بدون اعلام رسمی جنگ بود. قطعنامه قدرت جنگ را در سال 1973 به دلیل وتوی نیکسون تصویب کرد.قطعنامه اختیارات جنگی، که هنوز در حال اجراست، الزامات خاصی را برای رئیس جمهور برای مشورت با کنگره در رابطه با تصمیماتی که نیروهای آمریکایی را درگیر خصومت ها یا خصومت های قریب الوقوع می کند، تعیین می کند.

اسناد پنتاگون، با عنوان رسمی گزارش دفتر وزیر دفاع ویتنام، یک تاریخچه وزارت دفاع ایالات متحده در مورد دخالت سیاسی و نظامی ایالات متحده در ویتنام از سال 1945 تا 1967 است. توسط دانیل السبرگ منتشر شد. آنها روی این مطالعه کار کردند، آنها برای اولین بار در صفحه اول نیویورک تایمز در سال 1971 مورد توجه عموم قرار گرفتند. مقاله ای در سال 1996 در نیویورک تایمز گفت که اسناد پنتاگون، از جمله، نشان داده است که جانسون دولت نه تنها به مردم بلکه به کنگره نیز به طور سیستماتیک دروغ گفته بود.اسناد پنتاگون فاش کرد که ایالات متحده به طور مخفیانه دامنه اقدامات خود را در جنگ ویتنام با حملات ساحلی به ویتنام شمالی و حملات سپاه تفنگداران دریایی گسترش داده است - که هیچ یک از آنها در رسانه های جریان اصلی گزارش نشد.برای افشای اسناد پنتاگون، السبرگ ابتدا به توطئه، جاسوسی و سرقت اموال دولتی متهم شد.اتهامات بعداً رد شد، پس از آن که دادستان‌هایی که در مورد رسوایی واترگیت تحقیق می‌کردند متوجه شدند که کارکنان کاخ سفید نیکسون به به اصطلاح لوله‌کش‌های کاخ سفید دستور داده بودند تا در تلاش‌های غیرقانونی برای بی‌اعتبار کردن الزبرگ شرکت کنند.در ژوئن 2011، اسناد تشکیل دهنده اسناد پنتاگون از حالت طبقه بندی خارج شد و به طور عمومی منتشر شد.

این تهاجم متعارف (بزرگترین تهاجم از زمان عبور 300000 سرباز چینی از رودخانه یالو به کره شمالی در طول جنگ کره) یک انحراف رادیکال از حملات قبلی ویتنام شمالی بود.این حمله برای دستیابی به یک پیروزی قاطع طراحی شده بود که حتی اگر به فروپاشی ویتنام جنوبی منجر نشود، موقعیت مذاکره شمال در توافقنامه صلح پاریس را تا حد زیادی بهبود می بخشد.فرماندهی عالی ایالات متحده انتظار حمله در سال 1972 را داشت، اما اندازه و وحشیانه حمله، مدافعان را از تعادل خارج کرد، زیرا مهاجمان در سه جبهه به طور همزمان و با اکثریت ارتش ویتنام شمالی حمله کردند.این اولین تلاش جمهوری دموکراتیک ویتنام (ویتنام شمالی) برای حمله به جنوب پس از حمله تت در سال 1968، با حملات متعارف پیاده نظام زرهی با پشتیبانی توپخانه سنگین مشخص شد و هر دو طرف آخرین پیشرفت‌های تکنولوژیک در سیستم‌های تسلیحاتی را در اختیار داشتند.در منطقه تاکتیکی سپاه I، نیروهای ویتنام شمالی در یک نبرد یک ماهه مواضع دفاعی ویتنام جنوبی را تصرف کردند و شهر Quảng Trị را تصرف کردند، قبل از اینکه در تلاش برای تصرف هوآ به سمت جنوب حرکت کنند.PAVN به طور مشابه نیروهای دفاعی مرزی را در منطقه تاکتیکی سپاه دوم حذف کرد و به سمت مرکز استان کن توم پیشروی کرد و تهدید کرد که راهی به سمت دریا باز می کند که ویتنام جنوبی را به دو قسمت تقسیم می کرد.در شمال شرقی سایگون، در منطقه تاکتیکی سپاه III، نیروهای PAVN به لک نین حمله کردند و برای حمله به مرکز استان بینه لانگ در An Lộc پیشروی کردند.کمپین را می توان به سه مرحله تقسیم کرد: آوریل ماه پیشرفت PAVN بود.اردیبهشت به دوره تعادل تبدیل شد.در ماه ژوئن و ژوئیه، نیروهای ویتنام جنوبی حمله متقابلی را انجام دادند که با بازپس گیری شهر Quảng Trị در سپتامبر به اوج خود رسید.در هر سه جبهه، موفقیت های اولیه ویتنام شمالی به دلیل تلفات زیاد، تاکتیک های نادرست و استفاده روزافزون از نیروی هوایی ایالات متحده و ویتنام جنوبی با مشکل مواجه شد.یکی از نتایج این حمله، آغاز عملیات Linebacker بود، اولین بمباران مستمر ویتنام شمالی توسط ایالات متحده از نوامبر 1968. اگرچه نیروهای ویتنام جنوبی در بزرگترین آزمایش خود تا کنون در درگیری مقاومت کردند، ویتنام شمالی به دو هدف مهم دست یافتند: آنها باید قلمرو ارزشمندی را در ویتنام جنوبی به دست آوردند تا از آنجا حملات آتی را آغاز کنند و در مذاکرات صلحی که در پاریس انجام می شد، موقعیت چانه زنی بهتری به دست آوردند.

عملیات Linebacker نام رمز یک کمپین بازدارندگی هوایی هفتمین نیروی هوایی ایالات متحده و نیروی دریایی ایالات متحده 77 بود که از 9 می تا 23 اکتبر 1972 در طول جنگ ویتنام علیه ویتنام شمالی انجام شد.هدف آن متوقف کردن یا کند کردن حمل و نقل تدارکات و مواد برای حمله نگوین هوه (در غرب به عنوان حمله عید پاک شناخته می شود)، تهاجم ارتش خلق ویتنام شمالی (PAVN) به ویتنام جنوبی بود که راه اندازی شده بود. در 30 مارسLinebacker اولین بمباران مداوم علیه ویتنام شمالی از زمان پایان عملیات Rolling Thunder در نوامبر 1968 بود.

پیمان صلح پاریس یک معاهده صلح بود که در 27 ژانویه 1973 برای برقراری صلح در ویتنام و پایان دادن به جنگ ویتنام امضا شد.این معاهده شامل دولت های جمهوری دموکراتیک ویتنام (ویتنام شمالی)، جمهوری ویتنام (ویتنام جنوبی) و ایالات متحده و همچنین جمهوری ویتنام جنوبی (PRG) بود که نماینده کمونیست های ویتنام جنوبی بود.نیروهای زمینی ایالات متحده تا آن زمان با بدتر شدن روحیه به حاشیه رانده شده بودند و به تدریج به مناطق ساحلی عقب نشینی کرده بودند و در دوره دو ساله قبل در عملیات تهاجمی یا جنگ مستقیم زیادی شرکت نداشتند.معاهده معاهده پاریس در واقع تمام نیروهای باقیمانده ایالات متحده از جمله نیروهای هوایی و دریایی را در ازای آن حذف خواهد کرد.مداخله نظامی مستقیم ایالات متحده پایان یافت و نبرد بین سه قدرت باقی مانده به طور موقت برای کمتر از یک روز متوقف شد.این توافق در سنای ایالات متحده تصویب نشد.مفاد قرارداد بلافاصله و مکرراً توسط نیروهای ویتنام شمالی و جنوبی بدون پاسخ رسمی از سوی ایالات متحده شکسته شد.در مارس 1973 جنگ علنی آغاز شد و تجاوزات ویتنام شمالی کنترل آنها را تا پایان سال افزایش داد.

حمله بهار 1975 آخرین لشکرکشی ویتنام شمالی در جنگ ویتنام بود که منجر به تسلیم جمهوری ویتنام شد.پس از موفقیت اولیه در تصرف استان Phước Long، رهبری ویتنام شمالی دامنه حمله ارتش خلق ویتنام (PAVN) را افزایش داد و بین 10 و 18 مارس شهر کلیدی کوهستانی مرکزی Buôn Ma Thuột را تصرف کرد و در اختیار گرفت.هدف از این عملیات مقدماتی برای شروع یک حمله عمومی در سال 1976 بود.پس از حمله به Buôn Ma Thuôt، جمهوری ویتنام متوجه شد که دیگر قادر به دفاع از کل کشور نیست و دستور خروج استراتژیک از ارتفاعات مرکزی را صادر کرد.با این حال، عقب‌نشینی از ارتفاعات مرکزی یک شکست بود زیرا پناهجویان غیرنظامی زیر آتش سربازان، عمدتاً در امتداد یک بزرگراه که از ارتفاعات به ساحل می‌رسید، فرار کردند.این وضعیت با دستورات گیج کننده، فقدان فرماندهی و کنترل، و دشمنی با رهبری و تهاجمی تشدید شد که منجر به شکست کامل و انهدام بخش عمده ای از نیروهای ویتنام جنوبی در ارتفاعات مرکزی شد.سقوط مشابهی در استان های شمالی رخ داد.ویتنام شمالی که از سرعت فروپاشی ARVN شگفت زده شده بود، بخش عمده ای از نیروهای شمالی خود را بیش از 350 مایل (560 کیلومتر) به جنوب منتقل کرد تا پایتخت ویتنام جنوبی، سایگون را به موقع تصرف کند تا تولد هوشی مین رئیس جمهور فقید خود را جشن بگیرد. و جنگ را تمام کند.نیروهای ویتنام جنوبی در اطراف پایتخت مجدداً جمع شدند و از مراکز حمل و نقل کلیدی در Phan Rang و Xuân Lộc دفاع کردند، اما از دست دادن اراده سیاسی و نظامی برای ادامه مبارزه آشکارتر شد.تحت فشار سیاسی، رئیس جمهور ویتنام جنوبی، نگوین وان تیو، در 21 آوریل استعفا داد، به این امید که رهبر جدیدی که برای ویتنام شمالی سازگارتر باشد، بتواند مذاکرات را با آنها بازگشایی کند.با این حال، خیلی دیر شده بود.در همین حال، جنوب غربی سپاه سایگون IV، با نیروهایش که به شدت از تصرف مراکز استانی توسط واحدهای VC جلوگیری می‌کرد، نسبتاً پایدار باقی ماند.با ورود سر نیزه‌های PAVN به سایگون، دولت ویتنام جنوبی که در آن زمان تحت رهبری Dương Văn Minh بود، در 30 آوریل 1975 تسلیم شد.

در طول فصل بهار سال 1975، فرماندهی عالی PAVN در هانوی تصمیم گرفت شهرهای اصلی ویتنام جنوبی Huế و Da Nang را تصرف کند و همچنین واحدهای مختلف ویتنام جنوبی را در منطقه تاکتیکی I Corps به رهبری ژنرال ARVN Ngô Quang Trưởng نابود کند. .در ابتدا، این کمپین در دو مرحله برنامه ریزی شده بود.در فصول بهار و تابستان و پاییز.با این حال، هنگامی که نیروهای ویتنام شمالی بر روی دفاع ویتنام جنوبی در حومه Huế و Da Nang می چرخیدند، رئیس جمهور Nguyễn Văn Thiệu به ژنرال Trưệng دستور داد تا تمام مناطق تحت کنترل خود را رها کند و نیروهای خود را به مناطق ساحلی سپاه I بکشاند.عقب نشینی ویتنام جنوبی به سرعت به یک شکست تبدیل شد، زیرا سپاه دوم ارتش PAVN یکی پس از دیگری واحدهای ویتنام جنوبی را انتخاب کرد تا اینکه هو و دا نانگ کاملاً محاصره شدند.تا 29 مارس 1975، نیروهای PAVN کنترل کامل Huế و Da Nang را در اختیار داشتند، در حالی که ویتنام جنوبی تمام مناطق و بیشتر واحدهای متعلق به I Corps را از دست داد.سقوط هو و دا نانگ پایان بدبختی ای را که ARVN متحمل شده بود نشان نداد.در 31 مارس، ژنرال ARVN Phạm Văn Phú - فرمانده منطقه تاکتیکی سپاه II - تلاش کرد یک خط دفاعی جدید از Qui Nhơn تشکیل دهد تا عقب نشینی لشکر 22 پیاده نظام ARVN را پوشش دهد، اما آنها نیز توسط PAVN نابود شدند.تا 2 آوریل، ویتنام جنوبی کنترل استان های شمالی و همچنین دو سپاه ارتش را از دست داده بود.

سقوط سایگون، تصرف سایگون، پایتخت ویتنام جنوبی، توسط ارتش خلق ویتنام (PAVN) و جبهه ملی آزادیبخش ویتنام جنوبی (ویت کنگ) در 30 آوریل 1975 بود. این رویداد پایان ویتنام را نشان داد. جنگ و شروع یک دوره گذار از اتحاد مجدد رسمی ویتنام به جمهوری سوسیالیستی ویتنام.PAVN، تحت فرماندهی ژنرال وان تین دونگ، آخرین حمله خود را به سایگون در 29 آوریل 1975 با نیروهای ارتش جمهوری ویتنام (ARVN) به فرماندهی ژنرال انگوین وان توان با بمباران توپخانه سنگین آغاز کرد.تا بعد از ظهر روز بعد، PAVN و ویت کنگ نقاط مهم شهر را اشغال کرده و پرچم خود را بر فراز کاخ ریاست جمهوری ویتنام جنوبی به اهتزاز درآوردند.قبل از تسخیر شهر، عملیات باد مکرر، تخلیه تقریباً تمام پرسنل غیرنظامی و نظامی آمریکایی در سایگون، همراه با ده‌ها هزار غیرنظامی ویتنام جنوبی که با رژیم جمهوری ویتنام مرتبط بودند، انجام شد.چند آمریکایی تصمیم گرفتند که تخلیه نشوند.واحدهای رزم زمینی ایالات متحده بیش از دو سال قبل از سقوط سایگون ویتنام جنوبی را ترک کرده بودند و برای کمک به دفاع از سایگون یا تخلیه در دسترس نبودند.این تخلیه بزرگترین تخلیه هلیکوپتری در تاریخ بود.علاوه بر فرار پناهندگان، پایان جنگ و وضع قوانین جدید توسط دولت کمونیستی تا سال 1979 به کاهش جمعیت شهر کمک کرد و پس از آن دوباره جمعیت افزایش یافت.در 3 ژوئیه 1976، مجلس ملی ویتنام یکپارچه به افتخار ه چی مین، رئیس فقید حزب کارگران ویتنام و بنیانگذار جمهوری دموکراتیک ویتنام (ویتنام شمالی) به سایگون تغییر نام داد.

در 2 ژوئیه 1976، ویتنام شمالی و جنوبی ادغام شدند و جمهوری سوسیالیستی ویتنام را تشکیل دادند.علیرغم گمانه زنی ها مبنی بر اینکه ویتنام شمالی پیروز، به قول پرزیدنت نیکسون، «میلیون ها غیرنظامیان آنجا [ویتنام جنوبی] را قتل عام خواهند کرد،» اجماع گسترده ای وجود دارد که هیچ گونه اعدام دسته جمعی صورت نگرفته است.ایالات متحده از وتوی شورای امنیت خود برای جلوگیری از به رسمیت شناختن ویتنام توسط سازمان ملل سه بار استفاده کرد که مانعی بر سر راه دریافت کمک های بین المللی این کشور بود.مهمات منفجر نشده، عمدتاً ناشی از بمباران ایالات متحده، امروزه همچنان به انفجار و کشتار مردم ادامه می دهد و بسیاری از زمین ها را خطرناک و کشت و کار آنها را غیرممکن کرده است.به گفته دولت ویتنام، از زمان پایان رسمی جنگ، 42000 نفر کشته شده اند.در لائوس ، 80 میلیون بمب منفجر نشدند و در سراسر کشور پراکنده شدند.به گفته دولت لائوس، مهمات منفجر نشده بیش از 20000 نفر از مردم لائوس را از پایان جنگ کشته یا مجروح کرده اند و در حال حاضر سالانه 50 نفر کشته یا معلول می شوند.تخمین زده می شود که مواد منفجره ای که هنوز در زمین مدفون هستند تا چند قرن آینده به طور کامل از بین نخواهند رفت.ایالات متحده در طول جنگ بیش از 7 میلیون تن بمب بر روی هندوچین پرتاب کرد، بیش از سه برابر 2.1 میلیون تن بمبی که ایالات متحده در طول جنگ جهانی دوم بر اروپا و آسیا پرتاب کرد و بیش از ده برابر مقداری که ایالات متحده در طول جنگ پرتاب کرد. جنگ کره .ارل تیلفورد، مقام سابق نیروی هوایی ایالات متحده، " بمباران های مکرر دریاچه ای در مرکز کامبوج را بازگو کرده است. B-52 ها به معنای واقعی کلمه محموله های خود را در دریاچه رها کردند."نیروی هوایی مأموریت های زیادی از این نوع را برای تأمین بودجه اضافی در طول مذاکرات بودجه انجام داد، بنابراین تناژ صرف شده مستقیماً با خسارت ناشی از آن ارتباط ندارد.مرگ 2000000 غیرنظامی ویتنامی، 1100000 سرباز ویتنام شمالی، 250000 سرباز ویتنام جنوبی و حدود 58000 سرباز آمریکایی.هرج و مرج در کامبوج همسایه، جایی که جنبش کمونیستی رادیکال موسوم به خمرهای سرخ قدرت را به دست گرفت و باعث کشته شدن حداقل 1500000 کامبوجی شد قبل از سرنگونی توسط سربازان ویتنامی در سال 1979. بیش از 3 میلیون نفر ویتنام، لائوس و کامبوج را به عنوان پناهنده هندوچین ترک کردند. بحران پس از 1975