پادشاهی مجارستان (اوایل قرون وسطی)

استفان به عنوان اولین پادشاه مجارستان تاج گذاری کرد.او حکومت خود را از طریق یک رشته جنگ علیه حاکمان محلی نیمه مستقل، از جمله عموی مادرش، گیولا، و رئیس قدرتمند قبیله، آجتونی، تحکیم بخشید.استفان با اعمال مجازات های سخت برای نادیده گرفتن آداب و رسوم مسیحی، گسترش مسیحیت را تشویق کرد.سیستم مدیریت محلی او مبتنی بر شهرستان هایی بود که در اطراف قلعه ها سازماندهی شده بودند و توسط مقامات سلطنتی اداره می شدند.مجارستان در طول سلطنت او از یک دوره صلح پایدار برخوردار بود و به مسیری مطلوب برای زائران و بازرگانانی تبدیل شد که بین اروپای غربی، سرزمین مقدس و قسطنطنیه سفر می کردند.او از تمام فرزندانش جان سالم به در برد و در 15 اوت 1038 در سن 62 یا 63 سالگی مرد.پس از مرگ او جنگ های داخلی به طول انجامید که چندین دهه ادامه داشت.

بسیاری از لردهای مجارستانی حتی پس از تاجگذاری استفان از پذیرش فرمانروایی او خودداری کردند.پادشاه جدید ابتدا بر علیه عموی خود، گیولای جوان، که قلمرو او "وسیع‌ترین و غنی‌ترین" بود، بر طبق Illuminated Chronicle مخالفت کرد.استفان به ترانسیلوانیا حمله کرد و گیولا و خانواده‌اش را در حدود سال 1002 یا 1003 تصرف کرد. Annals of Hildesheim معاصر اضافه می‌کند که استفان پس از فتح کشور عمویش را به زور به دین مسیحیت تبدیل کرد.

استفان دولتی شبیه به سلطنت های اروپای غربی معاصر ایجاد کرد.شهرستان‌ها، واحدهای اساسی اداره، مناطقی بودند که در اطراف قلعه‌ها سازماندهی شده بودند و توسط مقامات سلطنتی معروف به ispáns یا کنت اداره می‌شدند.بیشتر دژهای قرون وسطایی اولیه از خاک و چوب ساخته شده بودند.استفان اسقف‌ها و حداقل یک اسقف اعظم را تأسیس کرد و صومعه‌های بندیکتین را تأسیس کرد.او مقرر کرد که در هر ده دهک یک کلیسای محلی ساخته شود.اولین کلیساها سازه های چوبی ساده بودند، اما کلیسای سلطنتی در Székesfehérvár به سبک رومی ساخته شد.با معرفی سلسله مراتب کلیسای کاتولیک، لاتین به عنوان زبان غالب زندگی کلیسایی و اداره دولتی ظاهر شد، اگرچه برخی از منشورهای سلطنتی احتمالاً به زبان یونانی نوشته شده بودند. اسقف ها موظف بودند که برای روحانیون محلی کتاب های مذهبی تهیه کنند و پادشاهان مرتباً اهدا می کردند. کدهای مربوط به صومعه ها

The Illuminated Chronicle نقل می کند که استفان پس از اشغال کشور گیولا، "ارتش خود را بر علیه کین، دوک بلغارها و اسلاوها رهبری کرد که سرزمین هایش به دلیل موقعیت طبیعی قوی ترین استحکامات است".به گفته تعدادی از مورخان، از جمله زولتان لنکی و گابور توروچکای، کین رئیس ایالت کوچکی بود که در بخش‌های جنوبی ترانسیلوانیا قرار داشت و استفان کشورش را در حدود سال 1003 اشغال کرد. مورخان دیگر، از جمله گیورفی، می‌گویند که گزارش وقایع نگاری، تاریخ را حفظ کرده است. خاطره ای از مبارزات استفان علیه بلغارستان در اواخر دهه 1010.

برادر شوهر استفان، هنری دوم، در سال 1002 پادشاه آلمان و در سال 1013 امپراتور روم مقدس شد. روابط دوستانه آنها تضمین کرد که مرزهای غربی مجارستان دوره صلح را در دهه های اول قرن یازدهم تجربه کنند.حتی زمانی که برادر ناراضی هنری دوم، برونو، در سال 1004 به مجارستان پناه برد، استفان صلح با آلمان را حفظ کرد و بین دو برادر شوهرش مذاکره کرد.در حدود سال 1009، او خواهر کوچکتر خود را با اتو اورسئولو، دوج ونیز (1008-1026)، یکی از متحدان نزدیک امپراتور بیزانس ، باسیل دوم (976-1025) ازدواج کرد، که نشان می دهد رابطه مجارستان با امپراتوری بیزانس نیز صلح آمیز بود.از سوی دیگر، اتحاد بین مجارستان و امپراتوری مقدس روم او را وارد جنگی با لهستان کرد که از حدود 1014 تا 1018 ادامه یافت. لهستانی ها پست های مجارستان را در امتداد رودخانه موراوا اشغال کردند.گیورفی و کریستو می نویسند که هجوم پچنگ به ترانسیلوانیا، که خاطره آن در افسانه های استفان حفظ شده است، نیز در این دوره رخ داد، زیرا پچننگ ها متحدان نزدیک برادر زن دوک لهستانی، شاهزاده اعظم سویاتوپولک اول بودند. کیف (r. 1015–1019).لهستان و امپراتوری روم مقدس در ژانویه 1018 صلح باوتزن را منعقد کردند.

نظرات استفان در مورد اداره ایالتی در حدود سال 1015 در آینه ای برای شاهزادگان به نام اندرز خلاصه شد.وی با بیان اینکه «کشوری که فقط یک زبان و یک رسم دارد ضعیف و شکننده است»، بر مزیت های ورود بیگانگان یا همان «مهمان» تاکید کرد.هدف قوانین او پذیرش، حتی به زور، شیوه زندگی مسیحی بود.او به ویژه از ازدواج مسیحی در برابر تعدد زوجات و سایر آداب و رسوم سنتی محافظت می کرد.کمربندهای تزئین شده و سایر اقلام مد بت پرستی نیز ناپدید شدند.مردم عادی شروع به پوشیدن کت‌های پشمی بلند کردند، اما مردان ثروتمند در پوشیدن کتانی ابریشمی خود که با خز تزئین شده بود، اصرار داشتند.

به گفته لئودوین، اولین اسقف شناخته شده بیهار، استفان با امپراتوری بیزانس متحد شد و یک لشکرکشی نظامی را برای کمک به آنها علیه "بربرها" در شبه جزیره بالکان رهبری کرد.سربازان بیزانسی و مجارستانی به طور مشترک "سزار" را گرفتند که گیورفی آن را شهر کنونی اوهرید می داند.گزارش لئودوین نشان می‌دهد که استفان در جنگی که با فتح بلغارستان در سال 1018 به پایان رسید، به بیزانس پیوست. با این حال، تاریخ دقیق لشکرکشی او نامشخص است.گیورفی استدلال می کند که تنها در آخرین سال جنگ بود که استفان نیروهای خود را علیه بلغارها رهبری کرد.این فتح به اولین امپراتوری بلغارستان پایان داد.

اسقف لئودوین نوشت که استفان در طول لشکرکشی خود به بالکان، یادگارهای تعدادی از مقدسین را در "سزاریس" جمع آوری کرد، از جمله سنت جورج و سنت نیکلاس.او آنها را به کلیسای جدید سه ناوگان خود که به باکره مقدس در Székesfehérvár تقدیم کرد، جایی که او همچنین یک بخش کلیسای جامع و پایتخت جدید خود را تأسیس کرد.تصمیم او تحت تأثیر افتتاح یک مسیر زیارتی جدید در سال 1018 یا 1019 بود که پایتخت قدیمی او، استرگوم را دور زد.مسیر جدید اروپای غربی و سرزمین مقدس را از طریق مجارستان متصل می کرد.استفان اغلب با زائران ملاقات می کرد و به گسترش شهرت او در سراسر اروپا کمک می کرد.به عنوان مثال، ابوت اودیلو کلونی در نامه ای به استفان نوشت که "کسانی که از حرم پروردگار ما بازگشته اند" شهادت می دهند که شاه "به سوی شرافت دین الهی ما" است.استفان همچنین چهار خوابگاه برای زائران در قسطنطنیه، اورشلیم، راونا و رم ایجاد کرد.علاوه بر زائران، بازرگانان اغلب هنگام سفر بین قسطنطنیه و اروپای غربی از مسیر امن در سراسر مجارستان استفاده می کردند.افسانه های استفان به 60 پچنگ ثروتمند اشاره دارد که به مجارستان سفر کردند، اما توسط مرزبانان مجارستانی مورد حمله قرار گرفتند.پادشاه برای نشان دادن عزم خود برای حفظ صلح داخلی، سربازان خود را به اعدام محکوم کرد.

برادر شوهر استفان، امپراتور هنری، در 13 ژوئیه 1024 درگذشت. یکی از بستگان دور او، کنراد دوم (1024–1039)، که سیاست خارجی تهاجمی را در پیش گرفت، جانشین او شد.کنراد دوم دوج اتو اورسئولو - شوهر خواهر استفان - را در سال 1026 از ونیز اخراج کرد.امپراتور کنراد شخصاً ارتش خود را در ژوئن 1030 به مجارستان هدایت کرد و سرزمین های غرب رودخانه رابا را غارت کرد.با این حال، بر اساس Annals of Niederalteich، امپراتور، که از عواقب تاکتیک های زمین سوخته توسط ارتش مجارستان رنج می برد، «بدون ارتش و بدون دستیابی به چیزی به آلمان بازگشت، زیرا ارتش در معرض خطر گرسنگی قرار داشت و توسط ارتش اسیر شد. مجارها در وین».پس از اینکه کنراد در تابستان 1031 زمین های بین رودخانه های لاجتا و فیشا را به مجارستان واگذار کرد، صلح برقرار شد.

پیتر اورسئولو یا پیتر ونیزی دو بار پادشاه مجارستان بود.او برای اولین بار در سال 1038 جانشین عمویش، پادشاه استفان اول شد. طرفداری او نسبت به درباریان خارجی خود باعث قیام شد که با خلع ید او در سال 1041 پایان یافت.پیتر در سال 1044 توسط هنری سوم، امپراتور روم مقدس بازسازی شد.او در دومین سلطنت خود که در سال 1046 پس از قیام بت پرستان پایان یافت، فرمانروایی امپراتور را پذیرفت.تواریخ مجارستان متفق القول است که پیتر را به دستور جانشینش، اندرو اول، اعدام کردند، اما وقایع نگار پراگ به ازدواج ادعایی خود در حدود سال 1055 اشاره می کند که احتمالاً او نیز از دومین توقیف خود جان سالم به در برده است.

پیتر اورسئولو، که توسط ساموئل آبا در سال 1041 خلع شده بود، با کمک امپراتور هنری سوم بازگشت و در ژوئن 1044 به مجارستان حمله کرد. نیروی او کم بود و ارتش مجارستانی ساموئل آبا بزرگ بود.با این حال، نارضایتی در صفوف مجارستان وجود داشت و ارتش به سرعت در برابر سواره نظام آلمانی از هم پاشید.ساموئل از میدان گریخت، اما دستگیر شد و کشته شد.پیتر دوباره به عنوان پادشاه در Székesfehérvár منصوب شد و برای پادشاهی خود به هنری ادای احترام کرد.بزرگان برجسته و اشراف کم اهمیت همگی نزد هانری آمدند تا سوگند وفاداری و وفاداری ببندند.مجارستان تابع امپراتوری مقدس روم شد، اگرچه قرار نبود برای مدت طولانی در این حالت باقی بماند.نبرد منفو نبرد مهمی در تاریخ اولیه پادشاهی مجارستان بود.جنگی که در سال 1044 در منفو، نزدیک گیور، بین ارتشی متشکل از آلمانی‌ها و مجارها (ماجاری‌ها) انجام شد، این یک پیروزی برای آلمان‌ها و در نتیجه برای تأثیرات غربی در مجارستان بود.

در طی این شورش، یک نجیب بت پرست به نام واتا (یا واتا) بر گروهی از شورشیان که می خواستند حکومت مسیحی را لغو کنند و به بت پرستی بازگردند، قدرت یافت.بر اساس افسانه واتا سر خود را به روش بت پرستی تراشید و سه قیطان باقی مانده بود و به مسیحیان اعلام جنگ کرد.کشتار کشیشان و مسیحیان توسط اوباش واتا صورت گرفت.گفته می شود که پادشاه پیتر به سوی Székesfehérvár گریخت و در آنجا توسط مردم شورشی شهر کشته شد و آندراس به عنوان برادر بزرگتر خود را پادشاه معرفی کرد.هنگامی که مردان آندراس و لونته به سمت پست حرکت کردند، اسقف‌های جرارد، بستریک، بولدی و بنتا برای استقبال از آنها جمع شدند.در پست، در 24 سپتامبر، اسقف ها توسط اوباش واتا مورد حمله قرار گرفتند که شروع به سنگسار اسقف ها کردند.بولدی سنگسار شد.در حالی که مشرکان به سوی او سنگ پرتاب می کردند، گلرت بارها علامت صلیب را نشان می داد که باعث خشم مشرکان شد.قیام واثا آخرین تلاش بزرگ برای توقف حکومت مسیحیان در مجارستان بود.در حالی که اندرو در به قدرت رسیدن خود از مشرکان کمک دریافت کرده بود، او هیچ برنامه ای برای لغو مسیحیت در پادشاهی نداشت.هنگامی که به قدرت رسید از واثا و مشرکان فاصله گرفت.با این حال آنها به دلیل اعمال خود مجازات نشدند.

اندرو اول سفید از 1046 تا 1060 پادشاه مجارستان بود. او از شاخه جوان‌تری از سلسله ارپاد بود.پس از گذراندن پانزده سال در تبعید، در جریان شورش گسترده مجارهای بت پرست بر تخت سلطنت نشست.او موقعیت مسیحیت را در پادشاهی مجارستان تقویت کرد و با موفقیت از استقلال آن در برابر امپراتوری مقدس روم دفاع کرد.تلاش او برای تضمین جانشینی پسرش سلیمان، منجر به شورش آشکار برادرش بلا شد.بلا در سال 1060 اندرو را به زور از تخت سلطنت خلع کرد. اندرو در جریان نبرد جراحات شدیدی متحمل شد و قبل از اینکه برادرش به عنوان پادشاه تاجگذاری کند درگذشت.

درگیری در مرز بین مجارستان و امپراتوری مقدس روم برای اولین بار در سال 1050 رخ داد. امپراتور هنری در اوت 1051 به مجارستان حمله کرد، اما اندرو و بلا با موفقیت از تاکتیک های زمین سوخته علیه سربازان امپراتوری استفاده کردند و آنها را مجبور به عقب نشینی کردند.افسانه می گوید که تپه های Vértes در نزدیکی Székesfehérvár به خاطر زره ها - vért در مجارستانی - که توسط سربازان آلمانی در حال عقب نشینی دور انداخته شدند، نامگذاری شدند.اندرو مذاکرات صلح جدیدی را با امپراتور آغاز کرد و قول داد سالانه خراجی بپردازد، اما پیشنهادات او رد شد.تابستان سال بعد، امپراتور به مجارستان بازگشت و پرسبورگ (براتیسلاوا، اسلواکی) را محاصره کرد.زوتموند، "ماهرترین شناگر" کشتی های امپراتور را غرق کرد.پس از میانجیگری پاپ لئو نهم برای یک پیمان صلح، امپراتور محاصره را لغو کرد و از مجارستان خارج شد.اندرو به زودی از انجام وعده‌های تحت فشار خودداری کرد و حتی با کنراد اول، دوک باواریا، یکی از مخالفان برجسته امپراتور هنری سوم، متحد شد.

انشقاق شرقی-غربی (همچنین به عنوان انشعابات بزرگ یا انشعابات 1054 شناخته می شود) گسست اشتراکی بود که در قرن یازدهم بین کلیساهای غربی و شرقی رخ داد.بلافاصله پس از انشقاق، تخمین زده می شود که مسیحیت شرقی اکثریت اندکی از مسیحیان در سراسر جهان را تشکیل می داد و اکثر مسیحیان باقی مانده غربی بودند.این انشقاق نقطه اوج اختلافات الهیاتی و سیاسی بود که در طول قرون قبل بین مسیحیت شرقی و غربی ایجاد شده بود.

در سال‌های بعد، سلیمان و پسرعموهایش مشترکاً با چک‌ها، کومان‌ها و دیگر دشمنان پادشاهی جنگیدند.روابط آنها در اوایل دهه 1070 بدتر شد و گزا علیه او شورش کرد.سلیمان پس از شکست در نبرد موگیورود در 14 مارس 1074، تنها توانست حکومت خود را در منطقه کوچکی در امتداد مرزهای غربی مجارستان حفظ کند. او در سال 1081 رسما از سلطنت کناره گرفت، اما به دلیل توطئه علیه برادر و جانشین گزا، لادیسلاس، دستگیر شد.سلیمان در سال 1083 در طول فرآیند قدیس‌شدن اولین پادشاه مجارستان، استفان اول، آزاد شد. سلیمان در تلاش برای بازپس‌گیری تاج و تخت خود، با پچنگ‌ها متحد شد، اما شاه لادیسلاو، نیروهای مهاجم آنها را شکست داد.بر اساس یک منبع تقریباً هم عصر، سلیمان در یک حمله غارتگرانه در امپراتوری بیزانس درگذشت.افسانه های بعدی می گویند که او زنده مانده و به عنوان یک گوشه نشین مقدس در پولا (کرواسی) درگذشت.

نبرد کرلس (به مجارستانی: kerlési csata) یا نبرد چیرالس که به نبرد سرهالوم نیز معروف است، درگیری بین ارتش پچننگ و اوز به فرماندهی اسول و سربازان پادشاه سلیمان مجارستان و پسرعموهایش دوک گزا بود. و لادیسلاو، در ترانسیلوانیا در سال 1068. پچنگ ها از حدود سال 895 قدرت غالب غربی ترین مناطق استپ های اوراسیا بودند. با این حال، گروه های بزرگ پچنگ همزمان با مهاجرت اوزها و کومان ها به سمت غرب به شبه جزیره بالکان نقل مکان کردند. در دهه 1040اولین حمله ثبت شده پچنگ به ترانسیلوانیا در زمان سلطنت استفان اول مجارستان (997-1038) رخ داد.در سال 1068، مهاجمان از طریق گذرگاه های کوه های کارپات وارد ترانسیلوانیا شدند.یافته‌های باستان‌شناسی نشان می‌دهد که آنها حداقل سه قلعه از خاک و چوب، از جمله قلعه‌های Doboka (در حال حاضر Dăbâca در رومانی) و Sajósárvár (Șirioara کنونی) را ویران کردند.آنها همچنین در منطقه Nyírség، در غرب ترانسیلوانیا، غارت کردند.پس از گرفتن غنیمت زیاد، آنها قصد داشتند مجارستان را ترک کنند، اما مجارها در تپه ای نزدیک دوبوکا کمین کردند و آنها را نابود کردند.طبق یک افسانه رایج، یک جنگجوی "کومان" سعی کرد از میدان نبرد فرار کند و یک دختر مجارستانی را با خود برد، اما دوک لادیسلاس او را در نبرد تک شکست داد و کشت.

سربازان پچنگ در سال 1071 سیرمیا (اکنون در صربستان) را غارت کردند. از آنجایی که پادشاه و دوک شک داشتند که سربازان پادگان بیزانسی در بلگراد غارتگران را علیه مجارستان تحریک می کنند، تصمیم گرفتند به قلعه حمله کنند.ارتش مجارستان از رودخانه ساوا عبور کرد، اگرچه بیزانسی ها "آتش های گوگردی را به وسیله ماشین ها" علیه قایق های خود منفجر کردند.مجارها پس از یک محاصره سه ماهه بلگراد را تصرف کردند.با این حال، فرمانده بیزانس، نیکتاس، قلعه را به جای پادشاه به دوک گزا تسلیم کرد.او می‌دانست که سلیمان «مردی سخت‌گیر بود و در همه چیز به توصیه‌های پلید کنت وید گوش می‌داد، که در نظر خدا و مردم منفور بود».تقسیم غنایم جنگی باعث درگیری جدید بین سلیمان و پسر عمویش شد، زیرا پادشاه تنها یک چهارم غنایم را به دوک که مدعی قسمت سوم آن بود، اعطا کرد.پس از آن دوک با فرستادگان امپراتور بیزانس مذاکره کرد و همه اسیران بیزانس را بدون رضایت پادشاه آزاد کرد.درگیری توسط کنت وید تشدید شد.Illuminated Chronicle روایت می کند که چگونه کنت پادشاه جوان را علیه پسرعموهایش تحریک می کند و می گوید همانطور که "دو شمشیر تیز را نمی توان در یک غلاف نگه داشت" ، بنابراین پادشاه و دوک "نمی توانند با هم در یک پادشاهی سلطنت کنند".

پس از یک سری لشکرکشی علیه امپراتوری بیزانس که توسط دوک گزا و لادیسلائوس رهبری می شد، سلیمان به خاطر موفقیتشان در میدان قدردانی نشد.این امر اقدامات متعدد شاه را به هزینه آنها برانگیخت و در نهایت با تلاش برای قتل دنبال شد.شاهزادگان تصمیم گرفتند این موضوع را در یک نبرد حل و فصل کنند و به لطف کمک اتو اول برنو و نیروهایش که با اوفمیا، یکی از خواهران لادیسلائوس و گزا ازدواج کرده بود، به نفع آنها پایان یافت.پادشاه مجروح بلافاصله پس از نبرد به آلمان گریخت و در آنجا با کمک دامادش قصد داشت تاج را به دست آورد.نتیجه این نبرد همه ملت را بسیار خوشحال کرد، زیرا به عنوان یک پیروزی تعیین کننده برای کشور مجارستان تلقی می شد.پس از آن، سلیمان تنها موسون و پرسبورگ مجاور آن (براتیسلاوا، اسلواکی) را حفظ کرد.سایر بخش‌های پادشاهی حکومت جیزا را که پس از پیروزی وی به عنوان پادشاه اعلام شده بود، پذیرفتند.

گزا در سال 1077 درگذشت و حامیان او لادیسلائوس را پادشاه کردند.سلیمان با کمک هنری چهارم پادشاه آلمان در مقابل لادیسلاو مقاومت کرد.لادیسلاس در جریان بحث سرمایه گذاری از مخالفان هنری چهارم حمایت کرد.در سال 1081، سلیمان از سلطنت کناره‌گیری کرد و سلطنت لادیسلاو را تصدیق کرد، اما او برای به دست آوردن تاج سلطنتی توطئه کرد و لادیسلاو او را زندانی کرد.لادیسلائوس در سال 1085 اولین قدیسان مجارستانی (از جمله بستگان دور او، شاه استفان اول و دوک امریک) را مقدس اعلام کرد.پس از یک سری جنگ های داخلی، تمرکز اصلی لادیسلائوس بر بازگرداندن امنیت عمومی بود.او قوانین سختگیرانه ای را معرفی کرد و کسانی را که حقوق مالکیت را نقض کردند با مرگ یا قطع عضو مجازات کرد.او تقریباً تمام کرواسی را در سال 1091 اشغال کرد، که آغاز دوره توسعه پادشاهی قرون وسطایی مجارستان بود.پیروزی های لادیسلاو بر پچنگ ها و کومان ها امنیت مرزهای شرقی پادشاهی او را برای حدود 150 سال تضمین کرد.روابط او با مقر مقدس در سالهای آخر سلطنتش بدتر شد، زیرا پاپ ها ادعا می کردند که کرواسی شاهزاده آنهاست، اما لادیسلائوس ادعاهای آنها را رد کرد.

استفان دوم، پادشاه کرواسی، در آغاز سال 1091 بدون به جا گذاشتن وارثی درگذشت.از آنجایی که هیچ عضو مرد زنده ای در خانه ترپیمیروویچ وجود نداشت، جنگ داخلی اندکی بعد شروع شد.هلن، بیوه پادشاه فقید Zvonimir، در طول بحران جانشینی تلاش کرد تا قدرت را در کرواسی حفظ کند.برخی از اشراف کروات در اطراف هلن، احتمالاً خانواده گوسیچ و/یا وینیها از خانواده لاپچان، که پس از مرگ زوونیمیر با جانشینی مخالف بودند، از پادشاه لادیسلاو اول درخواست کردند که به هلن کمک کند و تاج و تخت کرواسی را به او پیشنهاد کردند، که از نظر حق ارث متعلق به او بود. .بر اساس برخی منابع، چندین شهر دالماسی نیز از پادشاه لادیسلائوس کمک خواستند و پتار گوسیچ به همراه Petar de genere Cacautonem خود را به عنوان "کرواسی های سفید" (آلبی می آفریند) در دربار او معرفی کردند.بنابراین کارزاری که لادیسلائوس به راه انداخت نه صرفاً یک تجاوز خارجی بود و نه او به عنوان یک فاتح در تاج و تخت کرواسی ظاهر شد، بلکه به عنوان جانشین موروثی بود.در سال 1091 لادیسلاو از رودخانه دراوا عبور کرد و تمام استان اسلاونیا را بدون مواجهه با مخالفت فتح کرد، اما لشکرکشی او در نزدیکی کوه جنگل (کوه گووزد) متوقف شد.از آنجایی که اشراف کرواسی تقسیم شده بودند، لادیسلائوس در مبارزات انتخاباتی خود به موفقیت هایی دست یافت، با این حال نتوانست کنترل خود را بر کل کرواسی برقرار کند، اگرچه میزان دقیق فتح او مشخص نیست.در این زمان پادشاهی مجارستان توسط کومان ها مورد حمله قرار گرفت که احتمالاً توسط بیزانس فرستاده شده بودند، بنابراین لادیسلائوس مجبور شد از لشکرکشی خود به کرواسی عقب نشینی کند.لادیسلائوس برادرزاده خود شاهزاده آلموس را برای اداره منطقه تحت کنترل کرواسی منصوب کرد، اسقف نشین زاگرب را به عنوان نمادی از اقتدار جدید خود تأسیس کرد و به مجارستان بازگشت.

کومان ها در سال 1091 به بخش شرقی پادشاهی حمله کردند و آن را غارت کردند. کومان های مهاجم توسط رئیس کاپولکس ​​رهبری می شدند، آنها ابتدا در ترانسیلوانیا و سپس قلمرو بین رودخانه های دانوب و تیسا را ​​شکستند.کومان ها سعی کردند مجارستان را با غنایم و اسرای هنگفت خود ترک کنند، اما شاه لادیسلائوس به نزدیک رودخانه تمس رسید و آنها را شکست داد.لادیسلاو مسیحیت را برای بازماندگان کومان پیشنهاد کرد، اکثریت آنها پذیرفتند، بنابراین پادشاه آنها را در یاسساگ اسکان داد.شایعه نبرد شکست خورده به اردوگاه کومان رسید، کومان ها پادشاه لادیسلاس را به انتقام تهدید کردند و خواستار آزادی زندانیان کومان شدند.پادشاه Ladislaus برای جلوگیری از تهاجم بعدی به سمت مرز مجارستان لشکر کشید.دو ارتش در نزدیکی سورین با هم درگیر شدند، ارتش مجارستان پیروز شد، پادشاه لادیسلائوس آکوس، رئیس کومان را کشت.مکک استدلال می کند که بیزانسی ها آنها را متقاعد کردند که به مجارستان حمله کنند، در حالی که کرونیکل روشن بیان می کند که کومان ها توسط "روتنیان" تحریک شده اند.وقایع نگاری ادامه می‌دهد، در تلافی، لادیسلائوس به حکومت‌های همسایه روسیه حمله کرد و «روتنیان» را وادار کرد تا درخواست «رحمت» کنند و قول دهند که «در همه چیز به او وفادار خواهند بود».وقایع نگاری هیچ روسیه عملیات نظامی لادیسلائوس را مستند نمی کند.

در سال تاجگذاری کولومان، حداقل پنج گروه بزرگ از صلیبیون در راه خود به سرزمین مقدس وارد مجارستان شدند.او گروه هایی را که بدون مجوز وارد پادشاهی او می شدند یا روستاها را غارت می کردند، نابود کرد، اما ارتش اصلی صلیبی بدون هیچ حادثه ای از مجارستان عبور کرد.او در سال 1097 به کرواسی حمله کرد و آخرین پادشاه بومی آن پتار سواچیچ را شکست داد.در نتیجه، او در سال 1102 به عنوان پادشاه کرواسی تاج گذاری کرد. برای قرن ها پس از آن، پادشاهان مجارستان نیز پادشاهان کرواسی بودند.کلمن مجبور شد در طول زندگی خود با تلاش های برادرش برای خلع او از سلطنت روبرو شود.آلموس توطئه هایی برای سرنگونی او حداقل در پنج نوبت طراحی کرد.در انتقام، او دوک نشین برادرش را در سال 1107 یا 1108 تصرف کرد و آلموس و پسر آلموس، بلا را در حدود سال 1114 کور کرد.

مدت کوتاهی پس از تاجگذاری، کولومان مجبور شد با مشکلاتی روبرو شود که ارتش های اولین جنگ صلیبی هنگام عبور از مجارستان ایجاد کردند.برای چندین دهه، مجارستان توانسته بود تعداد قابل توجهی از زائران اروپای غربی را در طول سفر خود به سرزمین مقدس با مواد غذایی تامین کند، اما حرکت ده ها هزار جنگجوی صلیبی در سراسر کشور امرار معاش بومیان را به خطر انداخت.اولین گروه از جنگجویان صلیبی به رهبری Walter Sans Avoir در اوایل ماه مه 1096 به مرز رسیدند.او همچنین به آنها اجازه داد تا از بازارها غذا بخرند، اگرچه برداشت هنوز شروع نشده بود.آنها بدون هیچ درگیری عمده ای از مجارستان عبور کردند.ورودی های بعدی به سرپرستی پیتر زاهد در اواخر ماه مه یا اوایل ژوئن وارد شدند.کولومان تنها پس از آن که پیتر متعهد شد که از غارت حومه آنها جلوگیری خواهد کرد، به آنها اجازه ورود به مجارستان را داد.بر اساس سوابق گیبرت نوجنت، پیتر نتوانست به وعده خود عمل کند: صلیبی ها "غله های عمومی را سوزاندند ...، به باکره ها تجاوز کردند، بسیاری از تخت های ازدواج را با بردن بسیاری از زنان بی حرمتی کردند"، اگرچه "مجارها، به عنوان مسیحی و مسیحی، این کار را انجام داده بودند. سخاوتمندانه همه چیز را برای فروش به آنها ارائه داد.دسته سوم صلیبیون به نیترا (نیترا، اسلواکی) رسیدند و شروع به غارت منطقه کردند.اینها خیلی زود توسط اهالی محل رد شدند.لشکر چهارم در اواسط ژوئن به موسون آمد.کولومان به آنها اجازه نداد که منطقه را ترک کنند، یا به این دلیل که از رفتار دردسرساز آنها در طول سفر مطلع شده بود، یا متوجه شده بود که حرکت آنها در سراسر مجارستان می تواند ثبات اقتصاد محلی را به خطر بیندازد.صلیبی ها برای به دست آوردن غذا و شراب، حملات مکرری را علیه شهرک های مجاور انجام دادند.کولومان تصمیم گرفت به آنها حمله کند، اما فرماندهان ارتش او را متقاعد کردند که صلیبیون را متقاعد کند که اسلحه و پول خود را تسلیم کنند و به آنها قول دادند که در طول سفر آذوقه به آنها داده شود.پس از خلع سلاح صلیبیون، نیروهای کلمن در اوایل ژوئیه به آنها حمله کردند و آنها را در نزدیکی پانونهالما قتل عام کردند.

کولومان که از این حوادث نگران شده بود، جنگجویان صلیبی را که در اواسط ژوئیه به رهبری کنت ایمیچو وارد شدند از ورود به مجارستان منع کرد.آنها با بی توجهی به دستور شاه، خطوط دفاعی را شکستند و موسون را محاصره کردند.منجنیق های آنها دیوارها را در دو مکان تخریب کرد و آنها را قادر ساخت تا در 15 اوت به داخل قلعه هجوم ببرند.کولومان از ترس اینکه صلیبیان کل کشور را اشغال کنند، آماده گریختن به روسیه شد.با این حال، بدون هیچ دلیل مشخصی، وحشتی در میان مهاجمان به وجود آمد که پادگان را قادر ساخت تا یک سورتی پرواز انجام دهد و آنها را از بین ببرد.محققان مدرن موافقند که شایعات در مورد ورود ناگهانی ارتش کلمن باعث ترس صلیبیون از قلعه شد.به گفته آلبرت ایکس، مسیحیان معاصر فکر می کردند که شکست ایمیکو مجازاتی بود که خداوند بر زائران تحمیل کرد، زیرا آنها بسیاری از یهودیان را قتل عام کرده بودند "به جای طمع پولشان نه برای عدالت الهی".

اولین ارتش صلیبی سازماندهی شده توسط مقر مقدس در سپتامبر 1096 به مرزهای مجارستان رسید. این ارتش توسط گادفری بویلون، دوک لورن سفلی رهبری می شد.گادفری شوالیه‌ای را که قبلاً با کولومان شناخته شده بود فرستاد تا مذاکراتی را درباره ورود صلیبیون به مجارستان آغاز کند.هشت روز بعد، کولومان پذیرفت که با گادفری در سوپرون ملاقات کند.پادشاه به صلیبیون اجازه داد تا از طریق پادشاهی او راهپیمایی کنند اما شرط کرد که برادر کوچکتر گادفری بالدوین و خانواده اش باید به عنوان گروگان در کنار او بمانند.صلیبی ها از مجارستان به طور مسالمت آمیزی از ساحل راست دانوب عبور کردند.کلمن و ارتشش در ساحل چپ آنها را تعقیب کردند.او گروگان های خود را تنها پس از عبور تمام صلیبی ها از رودخانه ساوا که مرز جنوبی پادشاهی را مشخص می کرد، آزاد کرد.راهپیمایی بدون حادثه ارتش اصلی صلیبی در سراسر مجارستان باعث شهرت خوب کولومان در سراسر اروپا شد.

کوسماس از پراگ هم عصر خود نوشت که "برخی از یهودیان" که توسط صلیبیون در بوهم مورد آزار و اذیت قرار گرفته بودند به مجارستان رسیدند و "مخفیانه ثروت خود را با خود بردند".اگرچه کوسما تعداد آنها را مشخص نمی کند، لازلو مزی و سایر مورخان می گویند که یهودیان هجوم زیادی را نشان می دادند.کولومان تعدادی فرمان و قوانین جداگانه - Capitula de Iudeis - صادر کرد که موقعیت یهودیان در مجارستان را تنظیم می کرد.به عنوان مثال، او آنها را از نگه داشتن بردگان مسیحی و اقامت «خارج از مقرهای اسقفی» منع کرد.مورخ نورا برند می نویسد که «دفاع از خلوص مسیحیان از طریق ممنوعیت در برابر آمیزش با یهودیان نقش بسیار ناچیزی در قانون گذاری کولومان در مقایسه با قوانین شرعی اواخر قرن دوازدهم ایفا می کند.در حالی که او برای تغییر دین یهودیان تلاشی نکرد، فرمان هایی را با هدف تغییر مذهب رعایای مسلمان خود صادر کرد.به عنوان مثال، او مقرر کرد که اگر مسلمانی «مهمان یا کسی برای شام دعوت شده باشد، هم او و هم اصحاب سفره‌اش باید فقط گوشت خوک را به جای گوشت بخورند» تا مسلمانان از رعایت قوانین غذایی خود جلوگیری کنند.

کولومان در سال 1097 به کرواسی حمله کرد. لادیسلاو اول بیشتر مناطق کشور را اشغال کرده بود، اما پتار سواچیچ، آخرین پادشاه بومی کرواسی، در کوه های کاپلا با او مقاومت کرد.پتار سواچیچ در نبرد کوه گووزد در جنگ با ارتش کولومان جان باخت.نیروهای مجارستانی به دریای آدریاتیک رسیدند و بندر مهم Biograd na Moru را اشغال کردند.شهروندان شهرهای تروگیر و اسپلیت که در معرض تهدید پیشروی ارتش کولومان بودند، به دوج ونیز، ویتال میشیل، که به سوی دالماسیا رفته بود، سوگند وفاداری کردند.کولومان بدون داشتن ناوگان، فرستادگانی را همراه با نامه ای به دوج فرستاد تا "تمام سوء تفاهمات قبلی در مورد آنچه که به حق یکی از ما یا دیگری به حق پیشینیان ما ناشی می شود را برطرف کند".توافقنامه آنها در سال 1098 - به اصطلاح Conventio Amicitiae - حوزه های منافع هر یک از طرفین را با اختصاص مناطق ساحلی کرواسی به مجارستان و دالماسی به جمهوری ونیز تعیین کرد.

در تلاش برای به دست آوردن تاج پادشاهی کرواسی، ارتش مجارستان از رودخانه دراوا عبور کرد و به خاک کرواسی حمله کرد و سعی کرد به سواحل آدریاتیک برسد.یک ارباب محلی، پتار سواچیچ، سپس از محل اقامت خود در قلعه کنین نقل مکان کرد تا از پادشاهی در برابر مجارستان دفاع کند.پتار و ارتشش برای دیدار با مجارها که در حال پیشروی بودند به سمت شمال حرکت کردند.نبرد کوه گووزد در سال 1097 رخ داد و بین ارتش پتار سواچیچ و شاه کولومان اول مجارستان درگرفت.این یک پیروزی قاطع مجارستان بود که به جنگ جانشینی کرواسی پایان داد و نقطه عطفی در تاریخ کرواسی بود.نتیجه نبرد برای ارتش و کشور پتار سواچیچ فاجعه بار بود زیرا پایان رسمی حکومت یک سلسله بومی در کرواسی بود.برنده نبرد، شاه کولومان مجارستان، اتحادی شخصی بین پادشاهی مجارستان و کرواسی ایجاد کرد (که گفته می‌شود Pacta conventa را امضا کرده است).او سپس به عنوان پادشاه کرواسی در بیوگراد پایتخت کرواسی در سواحل آدریاتیک در سال 1102 تاجگذاری کرد. تا پایان جنگ جهانی اول در سال 1918، این دو تاج در اتحاد شخصی متحد شدند.

کولومان در سال 1102 در بیوگراد نا مورو به عنوان پادشاه کرواسی تاج گذاری کرد. در قرن سیزدهم، توماس سرداکون نوشت که اتحاد کرواسی و مجارستان نتیجه فتح بود.با این حال، Pacta conventa اواخر قرن چهاردهم نقل می کند که او تنها پس از توافق با دوازده تن از اشراف زادگان کرواسی تاج گذاری کرد، زیرا کروات ها برای دفاع از پادشاهی خود در برابر او به زور آماده می شدند.اینکه آیا این سند جعلی است یا منبع معتبر، موضوع بحث علمی است.در تلاش برای جلوگیری از اتحاد بین کولومان و بوهموند اول انطاکیه، امپراتور بیزانس، الکسیوس اول کومننوس، ازدواجی بین پسر و وارث خود، جان، و پسر عموی کولومان، پیروسکا، در سال 1104 یا 1105 ترتیب داد. اتحاد با امپراتوری بیزانس نیز کولومان را قادر ساخت تا در سال 1105 به دالماسیا حمله کند. طبق زندگی مبارک جان تروگیر، او شخصاً فرماندهی نیروهای خود را در محاصره زادار، که تأثیرگذارترین شهرهای دالماسی بود، به عهده داشت.این محاصره ادامه داشت تا اینکه اسقف جان تروگیر در مورد معاهده ای بین کولومان و شهروندانی که فرمانروایی پادشاه را پذیرفته بودند مذاکره کرد.شهر اسپلیت نیز پس از یک محاصره کوتاه تسلیم شد، اما دو شهر دیگر دالماسی - تروگیر و شیبنیک - بدون مقاومت تسلیم شدند.زندگی سنت کریستوفر شهید همچنین می گوید که یک ناوگان مجارستانی جزایر خلیج کوارنر از جمله براچ، کرس، کرک و رب را تحت تسلط خود درآورد.توماس سرداکون نقل می کند که کولومان به هر شهر دالماسی "منشور آزادی" خود را اعطا کرد تا وفاداری آنها را تضمین کند.این آزادی ها شامل حق شهروندان برای انتخاب آزادانه اسقف شهرشان و معافیت آنها از هرگونه خراج قابل پرداخت به پادشاه بود.کولومان پس از فتح دالماسیا، عنوان جدیدی به خود گرفت - "پادشاه مجارستان، کرواسی و دالماسیا" - که اولین بار در سال 1108 ثبت شد.

استفان دوم، پادشاه مجارستان و کرواسی، از 1116 تا 1131 حکومت کرد. پدرش، شاه کولومان، او را در کودکی تاج گذاری کرد، بنابراین تاج را از عمویش آلموس انکار کرد.در سال اول سلطنت او، ونیز دالماسیا را اشغال کرد و استفان هرگز حکومت خود را در آن استان بازگرداند.ویژگی سلطنت او جنگ های مکرر با کشورهای همسایه بود.

نبرد اولشوا درگیری نیروهای بوهمی و مجارستانی در نزدیکی رودخانه اولشوا در امتداد مرز دو قلمرو در ماه مه 1116 بود. به گفته مجارستانی، این رویداد به عنوان یک ملاقات مسالمت آمیز بین استفان دوم جوان مجارستان و ولادیسلاو یکم از بوهمیا آغاز شد. تواریخکوسماس چک از پراگ نوشت که مجارها برای تحریک جنگ به مرز آمدند.

دوج اوردلافو فالیرو که در آخرین سال سلطنت کولومان جزیره ای را در خلیج کوارنر فتح کرده بود، در مه 1116 در رأس ناوگان ونیزی به دالماسی بازگشت. در 15 ژوئیه، او نیروهای مجارستانی را که برای تسکین وارد شده بودند شکست داد. زادار.پس از آن همه شهرها - از جمله بیوگراد نا مورو، شیبنیک، اسپلیت و تروگیر - به ونیز تسلیم شدند و به فرمانروایی استفان دوم در امتداد خط ساحلی دریای آدریاتیک پایان دادند.با این حال، در 1117 یا 1118، نیروهای مجارستانی توانستند ونیزی ها را شکست دهند، که طی آن اوردلافو فالیرو خود در نبردی در نزدیکی زادار جان باخت و به بیوگراد نا مورو، اسپلیت و تروگیر امکان داد که دوباره به حاکمیت پادشاه مجارستان بپیوندند.با این حال، دوج جدید، دومنیکو میکله، به تمام دالماسیا حمله کرد و دوباره آن را فتح کرد.یک آتش بس پنج ساله، که در سال 1117 یا 1118 منعقد شد، وضعیت موجود را تأیید کرد: تصرف دالماسیا توسط ونیز.

استفان در اوایل دهه 1120 با دختر رابرت اول کاپوآ ازدواج کرد.مورخ پل استفنسون نوشت که اتحاد ازدواج استفان با نورمن های جنوب ایتالیا "... باید تا حدی علیه ونیزی ها بوده باشد."شاهزادگان نورمن کاپوآ حامیان سرسخت پاپ در جریان جنجال سرمایه گذاری بودند که نشان می داد ازدواج او همچنان سیاست خارجی طرفدار پاپ پدرش را ادامه می دهد.به گفته Włodzimierz Dworzaczek، استفان در سال 1121 با آدلهاید، دختر هاینریش، شهروند رگنسبورگ ازدواج کرد.

در سال 1123، پادشاه جوان، استفان دوم، یک لشکرکشی نظامی را علیه شاهزاده ولینیا راه اندازی کرد تا به شاهزاده اخراج شده آن، یاروسلاو اسویاتوپولکوویچ، کمک کند تا تاج و تخت خود را به دست آورد.اگرچه اسویاتوپولچیچ در آغاز محاصره صندلی سابقش، ولدیمیر-ولینسکی، ترور شد، استفان تصمیم گرفت به جنگ ادامه دهد.با این حال، طبق گزارش Illuminated Chronicle، فرماندهان او تهدید کردند که در صورت ادامه تجاوز، او را از سلطنت خلع خواهند کرد و استفن را مجبور کردند که محاصره را بردارد و به مجارستان بازگردد.کاسما از تبار پازنان در برابر پادشاه برخاست و گفت: "خداوندا، این چه کاری است که می کنی؟ اگر با کشته شدن عده ای از سربازان خود قلعه را بگیری، چه کسی را به ارباب آن می خواهی گذاشت. اگر یکی از بزرگان خود را انتخاب کنید، او اینجا نمی ماند. یا می خواهید پادشاهی خود را رها کنید و خود دوکدام کنید؟ ما بارون ها به قلعه حمله نمی کنیم. به مجارستان برمی گردیم و برای خود پادشاهی انتخاب می کنیم."سپس به دستور اشراف، منادیان در سراسر اردوگاه اعلام کردند که مجارها باید هر چه سریعتر به مجارستان بازگردند.هنگامی که پادشاه خود را عادلانه از کمک مردمش محروم دید، به مجارستان بازگشت.- کرونیکل روشن مجارستان

استفان با استفاده از غیبت ناوگان ونیزی از دریای آدریاتیک به دلیل یک لشکرکشی دریایی در شام، در نیمه اول سال 1124 به دالماسی حمله کرد. منشور او که آزادسازی اسپلیت و تروگیر در ژوئیه 1124 را تأیید می کند، گواه این است که مناطق مرکزی دالماسی به حکومت خود بازگشت.با این حال، پس از بازگشت ناوگان ونیزی، شهرهای دالماسی بار دیگر یکی پس از دیگری تسلیم شدند.به گفته Historia Ducum Veneticorum، فقط شهروندان Biograd na Moru "... جرأت کردند در برابر دوج و ارتش او مقاومت کنند ..."، اما "... شهر آنها با پایه و اساس یکسان شد."

به گفته وقایع نگار بیزانسی نیکتاس کونیاتس، شهروندان شهر بیزانسی برانیچوو «به مجارهایی که برای تجارت به «امپراتوری بیزانس» آمده بودند، حمله کردند و بدترین جنایات را علیه آنها مرتکب شدند.در تلافی، استیفن تصمیم گرفت تا علیه امپراتوری بیزانس جنگ کند.استفان در تابستان وارد امپراتوری بیزانس شد.سربازان او بلگراد، برانیچوو و نیش را غارت کردند و مناطق اطراف سردیکا (صوفیه، بلغارستان ) و فیلیپوپولیس (پلودیو، بلغارستان) را غارت کردند و به مجارستان بازگشتند.در پاسخ، امپراتور جان دوم در سال 1128 علیه مجارستان لشکر کشید، جایی که در نبردی در حرام، نیروهای سلطنتی را شکست داد و "فرنگوکوریون، ثروتمندترین سرزمین مجارستان" (اکنون در صربستان) را تصرف کرد.به گفته جان کیناموس، استفن نتوانست در جنگ شرکت کند زیرا "بدن او مریض بود و در حال بهبودی در جایی در میان سرزمین خود بود."Illuminated Chronicle گفت که بیماری او آنقدر جدی بود که "همه انتظار مرگ او را داشتند."وقایع نگاری اضافه کرد که "خائنان" تا آنجا پیش رفتند که دو پادشاه، "کنت بورس" و "ایوان" را انتخاب کردند.استفان پس از به دست آوردن سلامتی، ایوان را به اعدام و اخراج بورس از پادشاهی خود دعوت کرد.جان کیناموس از لشکرکشی دوم استفان علیه امپراتوری بیزانس نوشت.سربازان مجارستانی با پشتیبانی نیروهای کمکی چک به فرماندهی دوک واسلاو اولوموک، برانیچوو را با طوفان گرفتند و قلعه آن را ویران کردند.امپراتور بیزانس جان دوم کومننوس مجبور به عقب نشینی و شکایت برای صلح شد.مورخ Ferenc Makk می نویسد که پیمان صلح حاصل در اکتبر 1129 امضا شد.

بلا کور از 1131 تا 1141 پادشاه مجارستان و کرواسی بود. او به همراه پدر شورشی اش آلموس به دستور برادر آلموس، شاه کلمان مجارستان کور شد.بلا در دوران سلطنت پسر کولومان، استفان دوم، در صومعه‌ها بزرگ شد.پادشاه بدون فرزند ازدواج بلا را با هلنا از راشیا ترتیب داد، که در تمام دوران سلطنت شوهرش فرمانروای مشترک او شد.بلا حداقل دو ماه پس از مرگ استفان دوم به پادشاهی رسید، به این معنی که به سلطنت رسیدن او بدون مخالفت صورت نگرفت.دو پاکسازی خشونت‌آمیز در میان پارتیزان‌های پیشینیان او برای تقویت حکومت بلا انجام شد.بوریس، پسر ادعایی شاه کولومان، تلاش کرد بلا را از سلطنت خلع کند، اما پادشاه و متحدانش در سال 1132، نیروهای مدعی را شکست دادند. در نیمه دوم سلطنت بلا، مجارستان سیاست خارجی فعالی را در پیش گرفت.به نظر می رسد که بوسنی و اسپلیت حاکمیت بلا را در حدود سال 1136 پذیرفته اند.

نابینایی بلا مانع از آن شد که پادشاهی خود را بدون کمک اداره کند.او به همسرش و برادرش بلوش اعتماد کرد.منشورهای سلطنتی و خصوصی دوران سلطنت بلا بر نقش برجسته ملکه هلنا در فرآیند تصمیم‌گیری تأکید می‌کنند و ثابت می‌کنند که پادشاه همسرش را به عنوان هم فرمانروای خود می‌دانست.طبق گزارش Illuminated Chronicle، ملکه هلنا در «مجمع پادشاهی نزدیک آراد» در اوایل تا اواسط سال 1131 دستور کشتار همه اشراف زادگانی را که متهم به پیشنهاد کور کردن شوهرش به شاه کولومان بودند، صادر کرد.بلا اجناس بزرگان اعدام شده را بین شعبه تازه تاسیس آراد و شعبه اوبودا در اوایل قرن یازدهم توزیع کرد.

بیلا با امپراتوری مقدس روم روابط خوبی داشت و منافع بولسلاو سوم لهستان را که با امپراتوری در حال جنگ بود به خطر انداخت.پادشاه لهستان تصمیم گرفت از مدعی سلطنت مجارستان به نام بوریس حمایت کند.پس از ورود بوریس به لهستان، تعدادی از اشراف مجارستانی به او پیوستند.بوریس با همراهی نیروهای کمکی لهستانی و روس، در اواسط سال 1132 وارد مجارستان شد.بلا با لئوپولد سوم، مارگراف اتریش وارد اتحاد شد.قبل از شروع یک ضد حمله علیه بوریس، بلا شورایی را در رودخانه ساجو تشکیل داد.Illuminated Chronicle نقل می کند که پادشاه از "مردان برجسته مجارستان" که در آنجا حضور داشتند پرسید که آیا می دانند که آیا بوریس "حرامزاده است یا پسر شاه کولومان".پارتیزان های شاه به تمام کسانی که در این جلسه ثابت کردند "بی وفا و در افکارشان تفرقه انداخته بودند" حمله کردند و آنها را به قتل رساندند.بلا تلاش کرد تا پادشاه لهستان را متقاعد کند که حمایت از مدعی را متوقف کند.با این حال، بولسلاو به بوریس وفادار ماند.در نبرد سرنوشت ساز، که در 22 ژوئیه 1132 در رودخانه ساجو انجام شد، نیروهای مجارستانی و اتریشی بوریس و متحدانش را شکست دادند.

پس از تلاش های بوریس برای خلع بلا از سلطنت، مجارستان یک سیاست توسعه طلبانه را در پیش گرفت.وقایع نگار توماس سرداکون نقل می کند که گائودیوس، که در سال 1136 اسقف اعظم اسپلیت شد، "از لطف بزرگ پادشاهان مجارستان برخوردار شد" و "اغلب از دربار آنها بازدید می کرد".این گزارش حاکی از آن است که اسپلیت حاکمیت بلا دوم را در حدود سال 1136 پذیرفته است، اما این تفسیر از منابع به طور کلی توسط مورخان پذیرفته نشده است.شرایط دقیق تسلیم بوسنی ناشناخته است، اما به نظر می‌رسد که این منطقه تا سال 1137، فرمانروایی بلا را بدون مقاومت پذیرفته است. مورخ جان VA Fine می‌نویسد که مناطق شمال شرقی استان بخشی از جهیزیه ملکه هلنا را تشکیل می‌دادند.ارتش مجارستان در حدود سال 1137 به دره رود راما، یکی از شاخه‌های رودخانه نِرتوا نفوذ کرد. اگرچه بلا عنوان پادشاه راما را به نشانه فتح جدید به خود اختصاص داد، اما اشغال دائمی این منطقه ثابت نشده است.سربازان مجارستانی در سال 1139 در لشکرکشی که شاهزاده بزرگ یاروپلک دوم کیف علیه وسوولود کیف در سال 1139 راه اندازی کرد شرکت کردند. بلا اتحاد خود را با امپراتوری مقدس روم تقویت کرد.برای این منظور از مأموریت های اتو بامبرگ در میان پومرانیان حمایت مالی کرد و نامزدی دخترش سوفیا را با هنری پسر کنراد سوم پادشاه جدید آلمان در ژوئن 1139 ترتیب داد.

گزا دوم بزرگترین پسر بلا کور و همسرش هلنا صربستانی بود.وقتی پدرش درگذشت، گزا هنوز کودک بود و تحت سرپرستی مادرش و برادرش بلوش شروع به حکومت کرد.بوریس کالامانوس، مدعی تاج و تخت، که قبلاً در دوران سلطنت بلا کورها ادعای مجارستان کرده بود، با کمک مزدوران آلمانی در اوایل سال 1146 به طور موقت پرسبورگ (براتیسلاوا کنونی در اسلواکی) را تصرف کرد. در همان سال، به اتریش حمله کرد و هنری جاسومیرگوت، مارگراف اتریش را در نبرد فیشا شکست داد.اگرچه روابط آلمان و مجارستان پرتنش باقی ماند، اما وقتی صلیبی های آلمانی در ژوئن 1147 از مجارستان لشکر کشی کردند، هیچ رویارویی عمده ای رخ نداد. دو ماه بعد، لویی هفتم پادشاه فرانسه و صلیبی هایش به همراه بوریس کالامانوس که تلاش کردند از جنگ صلیبی استفاده کنند، وارد شدند. بازگشت به مجارستانگزا به ائتلافی پیوست که لویی هفتم و راجر دوم از سیسیل علیه کنراد سوم آلمان و امپراتور بیزانس مانوئل اول کومننوس تشکیل دادند.اجداد ساکسون های ترانسیلوانیا در زمان سلطنت گزا به مجارستان آمدند.شوالیه های اروپای غربی و جنگجویان مسلمان از استپ های پونتیک نیز در این دوره در مجارستان ساکن شدند.گزا حتی به سربازان مسلمان خود اجازه داد تا صیغه بگیرند.گزا حداقل شش بار از طرف ایزیاسلاو دوم کیف یا با فرستادن نیروهای کمکی یا با هدایت شخصی نیروهای خود به روسیه کیوان بین سالهای 1148 و 1155 در نبردها برای کیف مداخله کرد. او همچنین جنگهایی را علیه امپراتوری بیزانس از طرف خود به راه انداخت. متحدانش، از جمله پسرعموهایش، حاکمان شاهزاده بزرگ صربستان، اما نتوانستند از بازگرداندن سلطه بیزانسی ها بر آنها جلوگیری کنند.درگیری بین گزا و برادرانش، استفان و لادیسلاس، که از مجارستان گریختند و در دربار امپراتور مانوئل در قسطنطنیه مستقر شدند، به وجود آمد.گزا از فردریک اول، امپراتور مقدس روم، در برابر اتحادیه لومبارد با نیروهای کمکی بین سال های 1158 و 1160 حمایت کرد.

روابط آلمان و مجارستان پرتنش باقی ماند بوریس تلاش کرد از تصمیم کنراد سوم برای رهبری یک جنگ صلیبی به سرزمین مقدس از طریق مجارستان استفاده کند.با این حال گزا که می‌دانست «با طلا راحت‌تر می‌تواند تسخیر شود تا با زور، پول زیادی در میان آلمانی‌ها ریخت و در نتیجه از حمله آنها فرار کرد»، طبق وقایع نگار اودو از دیویل.صلیبی های آلمانی در ژوئن 1147 بدون حادثه بزرگی در سراسر مجارستان حرکت کردند.Illuminated Chronicle نقل می کند که برخی از اشراف مجارستانی به بوریس قول دادند "اگر او بتواند به پادشاهی راه یابد، بسیاری او را به عنوان ارباب خود می گیرند و با ترک پادشاه، به او می چسبند."بوریس دو نجیب زاده فرانسوی را متقاعد کرد که با پنهان کردن او در میان صلیبیون فرانسوی که آلمانی ها را به سمت سرزمین مقدس دنبال می کردند، کمک کنند.لویی هفتم پادشاه فرانسه و صلیبیونش در ماه اوت وارد مجارستان شدند.گزا متوجه شد که حریفش با فرانسوی ها است و خواستار استرداد او شد.به گفته Odo of Deuil، اگرچه لویی هفتم این درخواست را رد کرد، اما بوریس را در بازداشت نگه داشت و "او را از مجارستان خارج کرد".پس از ترک مجارستان، بوریس در امپراتوری بیزانس مستقر شد.

اختلافات بین قدرت های اروپایی منجر به تشکیل دو ائتلاف در اواخر دهه 1140 شد.یک اتحاد توسط امپراتور بیزانس مانوئل اول کومنوس و کنراد سوم علیه راجر دوم از سیسیل که به سرزمین های بیزانس حمله کرده بود تشکیل شد.گزا در کنار راجر دوم و متحدانش، از جمله شاهزاده سرکش آلمانی ، ولف ششم و اوروش دوم صربستان قرار گرفت.گزا در بهار 1148 نیروهای کمکی را برای برادر شوهرش، شاهزاده بزرگ ایزیاسلاو دوم، علیه شاهزاده ولادیمیر چرنیگوف فرستاد. شاهزاده بزرگ صربستان در سال 1149 شورش کرد و امپراتور مانوئل اول را مجبور کرد که تدارکات خود را برای حمله به جنوبایتالیا متوقف کند. و در سال 1149 به صربستان حمله کرد. به گفته تئودور پرودروموس، مشاور امپراتور، نیروهای مجارستانی در طول لشکرکشی امپراتور از صرب ها حمایت کردند.کدکس هیپاتیان می‌گوید که گزا به جنگ خود علیه امپراتور مانوئل اشاره می‌کند زمانی که خود را به دلیل امتناع از ارسال نیروهای کمکی به ایزیاسلاو دوم که یوری دولگوروکی، شاهزاده سوزدال، در اوت 1149 از کیف اخراج کرد، اشاره کرد. نیروهای کمکی مجارستانی از ایزیاسلاو دوم برای اشغال مجدد کیف در اوایل سال 1398 حمایت کردند. بهار 1150، اما خیلی زود یوری دولگوروکی ایزیاسلاو را از شهر اخراج کرد.در پاییز، گزا ارتش خود را علیه ولودیمیرکو از هالیچ، که متحد نزدیک یوری دولگوروکی بود، رهبری کرد.او سانوک را تصرف کرد، اما ولودیمیرکو به فرماندهان مجارستانی رشوه داد، که گزا را متقاعد کردند که هالیچ را قبل از نوامبر ترک کند.

گزا نیروهای کمکی را برای ایزیاسلاو دوم فرستاد که دوباره کیف را قبل از آوریل 1151 اشغال کرد. سه ماه بعد، ولودیمیرکو از هالیچ ارتش مجارستانی را که به سمت کیف پیش می رفت، شکست داد.فردریک بارباروسا، پادشاه تازه منتخب آلمان ، در رژیم امپراتوری ژوئن 1152 از شاهزادگان آلمانی خواستار جنگ با مجارستان شد، اما به گفته اتو فریزینگ، شاهزادگان "به دلایل مبهم خاصی" از او امتناع کردند.گزا در تابستان 1152 به هالیچ حمله کرد. ارتش متحد گزا و ایزیاسلاو نیروهای ولودیمیرکو را در رودخانه سن شکست دادند و ولودیمیرکو را مجبور به امضای پیمان صلح با ایزیاسلاو کردند.پاپ یوگنیوس سوم فرستادگان خود را به مجارستان فرستاد تا «ایمان و انضباط» کلیسای مجارستان را تقویت کنند.گزا فرستادگان پاپ را از ورود به مجارستان منع کرد، که نشان می دهد روابط او با مقر مقدس بدتر شده است.

استفان سوم پادشاه مجارستان و کرواسی بین سال‌های 1162 تا 1172 بود. او در اوایل ژوئن 1162، اندکی پس از مرگ پدرش گزا دوم، به پادشاهی رسید.با این حال، دو عمویش، لادیسلاو و استفان، که به دربار امپراتوری بیزانس پیوسته بودند، حق او را برای تاج و تخت به چالش کشیدند.تنها شش هفته پس از تاجگذاری، امپراتور بیزانس، مانوئل اول کومننوس، لشکرکشی را علیه مجارستان به راه انداخت و اربابان مجارستانی را مجبور به پذیرش حکومت لادیسلاو کرد.استفان به اتریش پناهنده شد، اما بازگشت و پرسبورگ (براتیسلاوا کنونی در اسلواکی) را تصرف کرد.لادیسلائوس که در 14 ژانویه 1163 درگذشت، استفان چهارم، عموی کوچکتر استفان و همنام او بدون مقاومت جانشین او شد، اما حکومت او محبوبیتی نداشت.استفان جوان در 19 ژوئن 1163 عموی خود را شکست داد و او را از مجارستان اخراج کرد.استفان چهارم تلاش کرد تا با حمایت امپراتور مانوئل اول تاج و تخت خود را به دست آورد، اما دومی با استفان سوم صلح کرد.او موافقت کرد که برادر کوچکترش، بلا، را به قسطنطنیه بفرستد و به بیزانسی ها اجازه دهد تا دوک نشین بلا، که شامل کرواسی، دالماسی و سیرمیوم بود را تصرف کنند.در تلاش برای بازپس گیری این سرزمین ها، استفان سوم بین سال های 1164 تا 1167 جنگ هایی را علیه امپراتوری بیزانس به راه انداخت، اما نتوانست بیزانسی ها را شکست دهد.

استفان سوم به دالماسیا حمله کرد، اگرچه به ویتال دوم میشیل، دوج ونیز قول داده بود که از شهرهای دالماسی عقب نشینی کند.با ورود استفان، شهروندان زادار فرماندار ونیزی را اخراج کردند و فرمانروایی او را پذیرفتند.او دوباره به سیرمیوم یورش برد و عموی خود را در زیمونی در بهار 1165 محاصره کرد. امپراتور بیزانس مانوئل تصمیم گرفت ضدحمله ای انجام دهد، اما شورش پسر عمویش آندرونیکوس کومننوس مانع از راهپیمایی او به دانوب شد.با این وجود، مانوئل اول نمایندگانی را نزد پادشاهانی فرستاد که قبلاً از استفان سوم حمایت کرده بودند و آنها را متقاعد کرد که در درگیری بی طرف بمانند.عموی استفان سوم در 11 آوریل در جریان محاصره زیمونی بر اثر مسمومیت درگذشت.قلعه به زودی به دست استفان سوم افتاد.ضد حمله بیزانس در پایان ژوئن آغاز شد.ارتشی به فرماندهی امپراتور مانوئل اول زیمونی را محاصره کرد و آن را بازپس گرفت.یکی دیگر از نیروهای بیزانسی به بوسنی و دالماسیا حمله کرد و آن را اشغال کرد.ناوگان ونیزی در سمت بیزانس در دالماسی مداخله کرد و زادار را مجبور کرد که دوباره حکومت دوج را بپذیرد.استفان سوم تنها پس از انکار امپراتور مانوئل توانست پیمان صلح جدیدی را با سیرمیوم و دالماسیا منعقد کند.

ارتش مجارستانی به فرماندهی ایسپان دنیس بار دیگر در بهار 1166 به سیرمیوم یورش بردند.امپراتور مانوئل سه لشگر را به مجارستان فرستاد.اولین ارتش که تحت فرماندهی پروتوستراتور الکسیوس آکسوخ و برادر استفان سوم، بلا بود، در کنار دانوب مستقر شد تا توجه را از تحرکات دو واحد دیگر که ترانسیلوانیا را به فرماندهی لئون باتاتز و جان دوکاس غارت کردند، منحرف کند.لشکرکشی بیزانس باعث ویرانی بزرگی در قلمروهای شرقی پادشاهی مجارستان شد و استفان سوم را وادار به آشتی کرد.امپراتور مانوئل ارتشی را به سیرمیوم اعزام کرد و ناوگان خود را پس از عید پاک 1167 به زیمونی فرستاد. به گفته Choniates، مجارها سربازان خود را جمع کردند و مزدوران، به ویژه آلمانی ها را به خدمت گرفتند.با این حال، ارتش بیزانس به رهبری آندرونیکوس کونتوستفانوس، مجارها را که تحت فرماندهی ایسپان دنیس بودند، در نبردی سرنوشت ساز که در نزدیکی زیمونی در 8 ژوئیه در گرفت، نابود کرد.مجارها برای صلح بر اساس شرایط بیزانس شکایت کردند و کنترل امپراتوری بر بوسنی، دالماسی، کرواسی در جنوب رودخانه کرکا و همچنین فروشکا گورا را به رسمیت شناختند.آنها همچنین موافقت کردند که گروگان ها را برای رفتار خوب فراهم کنند.برای پرداخت خراج به بیزانس و در صورت درخواست سربازان.

بلا با برادر کوچکترش جیزا که بیش از یک دهه در اسارت بود جنگید.بلا با استفاده از درگیری های داخلی امپراتوری بیزانس پس از مرگ امپراتور مانوئل، کرواسی، دالماسیا و سیرمیوم را بین سال های 1180 تا 1181 دوباره اشغال کرد. او در سال 1188 شاهزاده هالیچ را اشغال کرد، اما در عرض دو سال از بین رفت.بلا در طول سلطنت خود استفاده از سوابق مکتوب را ترویج کرد.این ظهور گواه به کارگیری نیروی تحصیلکرده است.در واقع، دانشجویان این پادشاهی از دهه 1150 در دانشگاه های پاریس، آکسفورد، بولونیا و پادوآ تحصیل کردند.جنبه‌هایی از فرهنگ فرانسه در قرن دوازدهم را نیز می‌توان در پادشاهی بلا تشخیص داد.کاخ او در استرگوم به سبک گوتیک اولیه ساخته شد.بر اساس دیدگاه اجماع محققین، «استاد پی»، نویسنده Gesta Hungarorum، وقایع نگاری درباره «زمین خواری» مجارستان، سردفتر بلا بود.اولین متنی که به زبان مجارستانی نوشته شده است، معروف به مراسم تشییع جنازه و نیایش، در اواخر قرن دوازدهم در کدکس دعا حفظ شده است.تواریخ مجارستانی از قرن چهاردهم حتی بیان می‌کند که او مسئول تأسیس سلطنت سلطنتی بوده است.

امپراتور مانوئل اول در 24 سپتامبر 1180 درگذشت. در عرض شش ماه، بلا حاکمیت خود را در دالماسیا بازگرداند، اما هیچ گزارش دقیقی از وقایع همزمان وجود ندارد.طبق گفته توماس سردیاکن قرن سیزدهم، شهروندان اسپلیت بلافاصله پس از مرگ مانوئل «به ارباب مجارستان بازگشتند».زادار نیز در اوایل سال 1181 فرمانروایی بلا را پذیرفت. مورخ جان وی.ای فاین می نویسد که بلا حاکمیت دالماسی را «به ظاهر بدون خونریزی و با رضایت امپراتوری» پس گرفت، زیرا مقامات بیزانسی ترجیح می دادند بلا بر استان حکومت کند تا جمهوری ونیز .

در تابستان 1189، صلیبیون آلمانی به فرماندهی فردریک اول ، امپراتور مقدس روم، از مجارستان لشکرکشی کردند.بلا از فردریک استقبال کرد و یک سرباز را برای اسکورت صلیبی ها در سراسر شبه جزیره بالکان اعزام کرد.به درخواست فردریک، بلا برادر زندانی خود، جیزا را آزاد کرد که به صلیبیون پیوست و مجارستان را ترک کرد.بلا واسطه قرارداد صلح بین فردریک اول و آیزاک دوم بود که بی اعتمادی متقابل آنها تقریباً باعث جنگ بین صلیبیون آلمان و بیزانس شده بود.

امریک بین سالهای 1196 و 1204 پادشاه مجارستان و کرواسی بود. در سال 1184، پدرش بلا سوم مجارستان دستور داد تا او را به عنوان پادشاه تاج گذاری کنند و در حدود سال 1195 او را به عنوان حاکم کرواسی و دالماسی منصوب کرد. امریک پس از مرگ او بر تخت نشست. پدر او.در طول چهار سال اول سلطنت خود، او با برادر سرکش خود، اندرو، مبارزه کرد، که امریک را مجبور کرد تا او را حاکم کرواسی و دالماسی کند.امریک با کلیسای مقدس علیه کلیسای بوسنی که کلیسای کاتولیک آنها را بدعت گذار می دانست همکاری کرد.امریک با استفاده از یک جنگ داخلی، حاکمیت خود را بر صربستان گسترش داد.او نتوانست از تصرف زادار در سال 1202 توسط جمهوری ونیز که توسط صلیبیون چهارمین جنگ صلیبی کمک می شد جلوگیری کند. او همچنین نتوانست مانع ظهور بلغارستان در امتداد مرزهای جنوبی پادشاهی خود شود.امریک اولین پادشاه مجارستانی بود که از "راه راه آرپاد" به عنوان نشان شخصی خود استفاده کرد و عنوان پادشاه صربستان را برگزید.

در تابستان 1202، دوج ونیزی ، انریکو داندولو، پیمانی با رهبران جنگ صلیبی چهارم امضا کرد، که موافقت کردند به ونیزی‌ها کمک کنند تا زادار، شهری در دالماسی را که از سال 1186 فرمانروایی پادشاهان مجارستانی را پذیرفته بود، بازپس گیرند. Innocent III صلیبیون را از محاصره زادار منع کرد، آنها شهر را در 24 نوامبر تصرف کردند و به ونیزی ها دادند.اگرچه پاپ به درخواست امریک ونیزی ها و صلیبی ها را تکفیر کرد، اما زادار تحت سلطه ونیزی ها باقی ماند.

اندرو در طول سلطنت خود به شدت به امور داخلی حاکمیت سابق خود در هالیچ علاقه مند بود.او اولین لشکرکشی خود را برای بازپس گیری هالیچ در سال 1205 یا 1206 به راه انداخت. اندرو عنوان "پادشاه گالیسیا و لودومریا" را برگزید، که نشان دهنده ادعای او برای حاکمیت در دو حکومت روسیه بود.پس از بازگشت اندرو به مجارستان، پسر عموی دور وسوولود سویاتوسلاویچ، ولادیمیر ایگوروویچ، هالیچ و لودومریا را تصرف کرد.اندرو با استفاده از درگیری بین رومن ایگورویچ و پسرانش، نیروهایی را به فرماندهی بندیکت، پسر کورلات، به هالیچ فرستاد.بندیکت رومن ایگوریویچ را اسیر کرد و شاهزاده را در سال 1208 یا 1209 اشغال کرد. رومن ایگوریویچ با برادرش ولادیمیر ایگوریویچ در اوایل سال 1209 یا 1210 آشتی کرد. نیروهای متحد آنها ارتش بندیکت را شکست دادند و مجارها را از هالیچ بیرون کردند.

حکومت اندرو محبوبیتی نداشت و پسران (یا اشراف زادگان) او را اخراج کردند.بلا سوم ملک و پول را به اندرو وصیت کرد و او را مجبور کرد که یک جنگ صلیبی را به سرزمین مقدس رهبری کند.در عوض، اندرو برادر بزرگترش، امریک پادشاه مجارستان، را مجبور کرد تا کرواسی و دالماسی را به عنوان یک گروه به او در سال 1197 واگذار کند. سال بعد، اندرو هام را اشغال کرد.علیرغم این واقعیت که اندرو از توطئه علیه امریک دست برنداشت، پادشاه در حال مرگ، اندرو را در سال 1204 نگهبان پسرش، لادیسلاس سوم، کرد. پس از مرگ زودهنگام لادیسلاس، اندرو در سال 1205 بر تخت سلطنت نشست.او دست‌کم ده‌ها جنگ را برای تصرف دو حکومت روس به راه انداخت، اما توسط پسران محلی و شاهزادگان همسایه دفع شد.او در پنجمین جنگ صلیبی به سرزمین مقدس در 1217-1218 شرکت کرد، اما این جنگ صلیبی با شکست مواجه شد.هنگامی که خدمتگزاران یا «خدمت‌کاران سلطنتی» به پا خاستند، اندرو مجبور شد گاو طلایی 1222 را صادر کند و امتیازات آنها را تأیید کند.این امر منجر به ظهور اشراف در پادشاهی مجارستان شد.استخدام یهودیان و مسلمانان برای اداره درآمدهای سلطنتی او را به درگیری با مقر مقدس و مقامات مجارستان کشاند.اندرو متعهد شد که به امتیازات روحانیون احترام بگذارد و مقامات غیر مسیحی خود را در سال 1233 برکنار کند، اما هرگز به قول اخیر عمل نکرد.

در اوایل دهه 1210، اندرو «ارتشی متشکل از ساکسون‌ها، ولاخ‌ها، شکلی‌ها و پچننگ‌ها» را به فرماندهی یواخیم، کنت هرمانشتات، (سیبیو، رومانی کنونی) برای کمک به بوریل بلغارستانی در مبارزه با سه سرکرده شورشی کومان فرستاد.ارتش اندرو کومان ها را در ویدین شکست داد.اندرو بارکاساگ (اکنون Țara Bârsei، رومانی) را به شوالیه های توتونی اعطا کرد.شوالیه ها باید از شرقی ترین مناطق پادشاهی مجارستان در برابر کومان ها دفاع می کردند و آنها را تشویق به گرویدن به کاتولیک می کردند.

اندرو در تابستان 1213 به هالیچ حمله کرد. سپس در سال 1214 به طور مشترک با لژک از لهستان به آن حمله کرد و پسر دوم اندرو، کولومان، قیمت گذاری شد.لژک لهستانی به زودی با مستیسلاو مستیسلاویچ آشتی کرد.آنها به طور مشترک به هالیچ حمله کردند و کولومان را مجبور به فرار به مجارستان کردند.اندرو در تابستان 1216 با لژک لهستان معاهده اتحاد جدیدی امضا کرد. لژک و پسر اندرو، کولومان، به هالیچ حمله کردند و مستیسلاو مستیسلاویچ و دانیل رومانوویچ را اخراج کردند، پس از آن کولومان ترمیم شد.

در ژوئیه 1216، پاپ تازه منتخب هونوریوس سوم بار دیگر از اندرو خواست تا به عهد پدرش برای رهبری یک جنگ صلیبی عمل کند.اندرو که جنگ صلیبی را حداقل سه بار به تعویق انداخته بود (در سالهای 1201، 1209 و 1213)، سرانجام موافقت کرد.استیون رانسیمن، تیبور آلماسی و دیگر مورخان مدرن می گویند که اندرو امیدوار بود که تصمیم او احتمال انتخاب شدن او به عنوان امپراتور لاتین قسطنطنیه را افزایش دهد، زیرا عموی همسرش، امپراتور هنری، در ماه ژوئن درگذشت.طبق نامه ای که پاپ هونوریوس در سال 1217 نوشت، فرستادگان امپراتوری لاتین در واقع به اندرو اطلاع داده بودند که قصد دارند او یا پدرشوهرش، پیتر کورتنی را به عنوان امپراتور انتخاب کنند.با این وجود، بارون های امپراتوری لاتین پیتر کورتنی را در تابستان 1216 انتخاب کردند.اندرو املاک سلطنتی را فروخت و به رهن گذاشت تا هزینه مبارزات انتخاباتی خود را تأمین کند، که بخشی از جنگ صلیبی پنجم شد.او از ادعای خود به زادار به نفع جمهوری ونیز صرف نظر کرد تا بتواند کشتی را برای ارتش خود تضمین کند.او مجارستان را به اسقف اعظم جان استرگوم سپرد و کرواسی و دالماسی را به پونتیوس دو کروس، معبد پیشین ورانا سپرد.در ژوئیه 1217، اندرو به همراه دوک لئوپولد ششم اتریش و اتو اول مرانیا از زاگرب رفت.ارتش او آنقدر بزرگ بود - حداقل 10000 سرباز سواره و پیاده نظام غیرقابل شمارش - که دو ماه بعد زمانی که اندرو و افرادش در اسپلیت سوار شدند، بیشتر آنها عقب ماندند.کشتی ها آنها را به عکا منتقل کردند و در ماه اکتبر در آنجا فرود آمدند.

رهبران جنگ صلیبی شامل جان برین، پادشاه اورشلیم، لئوپولد اتریش، استادان بزرگ بیمارستان‌داران ، تمپلارها و شوالیه‌های توتونی بودند.آنها یک شورای جنگی در عکا برگزار کردند که اندرو رهبری جلسه را بر عهده داشت.در اوایل نوامبر، صلیبیون لشکرکشی به سوی رود اردن به راه انداختند و العادل اول، سلطانمصر را مجبور به عقب نشینی بدون جنگ کردند.سپس صلیبیون بیسان را غارت کردند.پس از بازگشت صلیبیون به عکا، اندرو در هیچ عملیات نظامی دیگری شرکت نکرد.در عوض، او یادگارهایی را جمع آوری کرد، از جمله کوزه آبی که گفته می شود در مراسم ازدواج در کانا استفاده می شد، سرهای سنت استفان و مارگارت باکره، دست راست توماس و بارتولومی رسولان و بخشی از عصای هارون.اگر گزارش توماس آرکدیکون در مورد برخی از «مردان شرور و جسور» در عکا که «خائنانه نوشیدنی مسموم به او دادند» قابل اعتماد باشد، عدم فعالیت اندرو به دلیل بیماری بود.اندرو تصمیم گرفت در همان آغاز سال 1218 به خانه بازگردد، حتی اگر رائول مرنکور، پدرسالار لاتین اورشلیم، او را به تکفیر تهدید کرد.به گفته توماس سرداکون، اندرو زمانی که به بلغارستان رسید، تا زمانی که «تضمین کامل ازدواج دخترش را با ایوان آسن دوم» از بلغارستان انجام داد، بازداشت شد.اندرو در اواخر سال 1218 به مجارستان بازگشت. به گفته مورخ توماس ون کلیو، "جنگ صلیبی اندرو چیزی به دست نیاورد و هیچ افتخاری برای او به ارمغان نیاورد."

گاو طلایی 1222 گاو طلایی یا فرمانی بود که توسط اندرو دوم مجارستان صادر شد.پادشاه اندرو دوم توسط اشرافش مجبور شد که گاو طلایی (Aranibulla) را بپذیرد، که یکی از اولین نمونه‌های محدودیت‌های قانون اساسی بر اختیارات یک پادشاه اروپایی بود.گاو طلایی در سال 1222 رژیم غذایی Fehérvár صادر شد.این قانون حقوق اشراف مجارستانی را تعیین کرد، از جمله حق نافرمانی از پادشاه هنگامی که او برخلاف قانون عمل می کرد (jus resistendi).اشراف و کلیسا از هرگونه مالیات آزاد شدند و نمی توانستند مجبور به جنگ در خارج از مجارستان شوند و مجبور به تأمین مالی آن نبودند.این همچنین یک سند مهم تاریخی بود زیرا اصول برابری را برای همه اشراف ملت تعیین می کرد.ایجاد منشور متاثر از ظهور طبقه متوسط ​​اشراف بود که در سیستم فئودالی کشور غیرمعمول بود.به عنوان یک ژست منظم سخاوت، پادشاه اندرو اغلب اموالی را به خادمان وفادار بخشید که پس از آن قدرت اقتصادی و طبقاتی جدیدی به دست آوردند.با تغییر نظام طبقاتی و وضعیت اقتصادی کشور، پادشاه اندرو خود را مجبور به صدور فرمان گاو طلایی در سال 1222 یافت تا تنش‌ها بین اشراف ارثی و اشراف طبقه متوسط ​​نوظهور را کاهش دهد. گاو طلایی اغلب با مگنا کارتا مقایسه می‌شود.گاو نر اولین سند قانون اساسی ملت مجارستان بود، در حالی که مگنا کارتا اولین منشور قانون اساسی ملت انگلستان بود.

اندرو کارزاری را علیه شوالیه‌های توتونی که سعی در از بین بردن فرمانروایی او داشتند، به راه انداخت.شوالیه ها مجبور شدند بارکاساگ و سرزمین های همسایه را ترک کنند.فرستادگان اندرو و لئوپولد ششم اتریش معاهده ای را در 6 ژوئن امضا کردند که به درگیری های مسلحانه در امتداد مرز مجارستان و اتریش پایان داد.به عنوان بخشی از این معاهده، لئوپولد ششم برای خساراتی که سربازانش در مجارستان ایجاد کرده بودند، غرامت پرداخت کرد.

اندرو یهودیان و مسلمانان را برای اداره درآمدهای سلطنتی استخدام کرد، که باعث اختلاف بین اندرو و مقر مقدس از اوایل دهه 1220 شد.پاپ هونوریوس از اندرو و ملکه یولاندا خواست مسلمانان را از استخدام مسیحیان منع کنند.اسقف اعظم رابرت، پالاتین دنیس را تکفیر کرد و مجارستان را در 25 فوریه 1232 تحت توقیف قرار داد، زیرا با وجود گاو طلایی 1231، استخدام یهودیان و مسلمانان ادامه یافت. اسقف اعظم، که به زودی حکم را به حالت تعلیق درآورد.در 20 اوت 1233، در جنگل های برگ، او عهد کرد که یهودیان و مسلمانان را برای اداره درآمدهای سلطنتی استخدام نخواهد کرد و 10000 مارک به عنوان غرامت برای درآمدهای غصب شده کلیسا پرداخت خواهد کرد.جان، اسقف بوسنی، مجارستان را در نیمه اول سال 1234 تحت ممنوعیت جدیدی قرار داد، زیرا اندرو علیرغم سوگند برگ، مقامات غیر مسیحی خود را برکنار نکرده بود.

بلا چهارم از مأموریت های مسیحی در میان کومان های بت پرست که در دشت های شرق استان او ساکن بودند حمایت می کرد.برخی از رؤسای کومان به فرمانروایی او اعتراف کردند و او عنوان پادشاه کومانیا را در سال 1233 برگزید. او تلاش کرد تا قدرت سلطنتی را که در زمان پدرش کاهش یافته بود، بازگرداند.برای این منظور، او در اعطای زمین های پیشینیان خود تجدید نظر کرد و املاک سلطنتی سابق را پس گرفت و باعث نارضایتی اشراف و رؤسای جمهور شد.مغول ها به مجارستان حمله کردند و ارتش بلا را در نبرد موهی در 11 آوریل 1241 نابود کردند. او از میدان جنگ فرار کرد، اما یک گروه مغول او را از شهری به شهر دیگر تا تروگیر در ساحل دریای آدریاتیک تعقیب کردند.اگرچه او از تهاجم جان سالم به در برد، اما مغول ها قبل از عقب نشینی غیرمنتظره آنها در مارس 1242 کشور را ویران کردند. بلا اصلاحات اساسی را به منظور آماده کردن پادشاهی خود برای تهاجم دوم مغول انجام داد.او به بارون ها و پیشوایان اجازه داد قلعه های سنگی برپا کنند و نیروهای مسلح خصوصی خود را راه اندازی کنند.او توسعه شهرهای مستحکم را ترویج کرد.در طول سلطنت او، هزاران مستعمره از امپراتوری مقدس روم، لهستان و سایر مناطق همسایه وارد شدند تا در سرزمین های خالی از سکنه ساکن شوند.تلاش‌های بلا برای بازسازی کشور ویران‌شده‌اش، لقب «دومین مؤسس دولت» را برای او به ارمغان آورد.او یک اتحاد دفاعی در برابر مغولان ایجاد کرد.در طول سلطنت بلا، یک منطقه حائل گسترده - که شامل بوسنی، بارانس و سایر مناطق تازه فتح شده بود - در امتداد مرز جنوبی مجارستان در دهه 1250 ایجاد شد.رابطه بلا با بزرگترین پسر و وارثش، استفان، در اوایل دهه 1260 متشنج شد، زیرا پادشاه سالخورده از دخترش آنا و کوچکترین فرزندش، بلا، دوک اسلاونیا حمایت می کرد.او مجبور شد سرزمین های پادشاهی مجارستان را در شرق رود دانوب به استفان واگذار کند که باعث جنگ داخلی تا سال 1266 شد.

پس از بازگشت از مجارستان مگنا در سال 1236، راهب جولیان به بلا از مغول‌ها اطلاع داد که در آن زمان به رودخانه ولگا رسیده بودند و قصد داشتند به اروپا حمله کنند.مغول ها به دشت قیپچاق - غربی ترین مناطق استپ های اوراسیا - حمله کردند و کومان ها را شکست دادند.حداقل 40000 کومان با فرار از مغول ها به مرزهای شرقی پادشاهی مجارستان نزدیک شدند و در سال 1239 تقاضای پذیرش کردند. بلا تنها پس از آن که رهبر آنها کوتن قول داد که همراه با مردمش به مسیحیت گروید و با آن مبارزه کند موافقت کرد که به آنها پناه دهد. مغول هابا این حال، استقرار انبوه کومان‌های کوچ‌نشین در دشت‌های کنار رودخانه تیسا باعث درگیری‌های زیادی بین آنها و روستاییان محلی شد.بلا، که به حمایت نظامی کومان ها نیاز داشت، به ندرت آنها را به دلیل دزدی، تجاوز و سایر اعمال ناشایست مجازات می کرد.رعایای مجارستانی او فکر می کردند که او به نفع کومان ها مغرضانه است، بنابراین به گفته راجر از توره ماگیور، "دشمنی بین مردم و پادشاه پدید آمد."

مجارها برای اولین بار در سال 1229 از تهدید مغول مطلع شدند، زمانی که پادشاه اندرو دوم به برخی از پسران روسی فراری پناهندگی داد.برخی از مجارها (مجارستانی ها) که در جریان مهاجرت اصلی به حوضه پانونی باقی مانده بودند، هنوز در سواحل ولگا بالا زندگی می کردند (به عقیده برخی، نوادگان این گروه باشکیرهای امروزی هستند، اگرچه این قوم اکنون صحبت می کنند. یک زبان ترکی، نه مجاری).در سال 1237، یکی از رهبران دومینیکن، جولیانوس، برای هدایت آنها به یک لشکرکشی راه افتاد و با نامه ای از باتو خان ​​به پادشاه بلا فرستاده شد.در این نامه، باتو از پادشاه مجارستان خواست که پادشاهی خود را بدون قید و شرط به نیروهای تاتار تسلیم کند وگرنه با نابودی کامل روبرو می شود.بلا پاسخی نداد و دو پیام دیگر بعداً به مجارستان تحویل داده شد.اولی در سال 1239 توسط قبایل شکست خورده کومان فرستاده شد که از مجارستان درخواست پناهندگی کردند و دریافت کردند.دومی در فوریه 1241 از لهستان که با تهاجم نیروهای مغول دیگر روبرو بود فرستاده شد.پنج ارتش مجزای مغول در سال 1241 به مجارستان حمله کردند. ارتش اصلی تحت فرمان باتو و سوبوتای از گذرگاه Verecke عبور کردند.ارتش قادان و بوری از گذرگاه تیهوسا عبور کردند.دو نیروی کوچکتر به فرماندهی بوچک و نویان بوگوتای از جنوب شرقی وارد مجارستان شدند.ارتشی که به رهبری اوردا و بیدر به لهستان حمله کرده بود از شمال غربی به مجارستان حمله کرد.

در طول تابستان و پاییز 1241، بیشتر نیروهای مغول در دشت مجارستان استراحت می کردند.در اواخر اسفند 1242 شروع به عقب نشینی کردند.شایع ترین دلیلی که برای این عقب نشینی ارائه می شود، مرگ خان بزرگ اوگدی در 11 دسامبر 1241 است که ظاهراً مغول ها را مجبور به عقب نشینی به مغولستان کرد تا شاهزادگان خون برای انتخاب یک خان بزرگ جدید حضور داشته باشند.دلایل واقعی عقب نشینی مغول به طور کامل مشخص نیست، اما توضیحات قابل قبول متعددی وجود دارد.صرف نظر از دلایل آنها، مغول ها تا اواسط سال 1242 به طور کامل از اروپای مرکزی عقب نشینی کردند، اگرچه در این زمان هنوز عملیات نظامی خود را در غرب آغاز کردند که مهم ترین آن حمله 1241-1243 مغول به آناتولی بود.تأثیرات تهاجم مغول در پادشاهی مجارستان بسیار زیاد بود.بدترین خسارت در مناطق دشتی بوده است که 50 تا 80 درصد سکونتگاه ها ویران شده اند.ترکیب قتل عام های انجام شده توسط مغول ها، قحطی های ناشی از جست و جوی آنها و ویرانی همزمان روستاها توسط کومان های فراری منجر به تلفات تخمینی 15 تا 25 درصد از جمعیت مجارستان شد که در مجموع حدود 300000 تا 500000 نفر بود.تنها مکان‌هایی که در برابر حملات مغول حفظ شد، تقریباً هشتاد مکان مستحکم بود، از جمله همه معدود قلعه‌های سنگی در پادشاهی.از جمله این مکان‌ها می‌توان به Esztergom، Székesfehérvár و Archabbey Pannonhalma اشاره کرد.با این حال، این مکان ها نسبتاً کم بودند.یک وقایع نگار آلمانی در سال 1241 اشاره کرد که مجارستان "تقریباً هیچ شهری ندارد که توسط دیوارها یا قلعه های مستحکم محافظت شود"، بنابراین اکثر مناطق مسکونی به شدت آسیب پذیر بودند.

بلا پس از بازگشت به مجارستان در ماه مه 1242، کشوری ویران شده یافت.ویرانی به ویژه در دشت های شرق دانوب که حداقل نیمی از روستاها خالی از سکنه بودند شدید بود.مغولان اکثر مراکز اداری سنتی را که با دیوارهای خاکی و چوبی محافظت می شد، ویران کرده بودند.در سالهای 1242 و 1243 قحطی شدیدی به دنبال داشت.آمادگی برای حمله جدید مغول، دغدغه اصلی سیاست بلا بود.بلا در نامه ای در سال 1247 به پاپ اینوسنتی چهارم، برنامه خود را برای تقویت دانوب - «رودخانه رویارویی» - با قلعه های جدید اعلام کرد.او حق باستانی سلطنتی را برای ساختن و مالکیت قلعه‌ها رها کرد و ساخت نزدیک به 100 قلعه جدید را تا پایان سلطنت خود ترویج کرد.بلا تلاش کرد تا تعداد سربازان را افزایش دهد و تجهیزات آنها را بهبود بخشد.او به مناطق جنگلی اعطا کرد و صاحبان زمین جدید را موظف کرد که سواره نظام زره پوش سنگین را برای خدمت در ارتش سلطنتی تجهیز کنند.او حتی به بارون ها و پیشوایان اجازه داد تا اشراف زادگان مسلح را که قبلاً مستقیماً تابع حاکمیت بودند، در خدمه خصوصی خود (باندریوم) به کار گیرند.بلا برای جایگزینی از دست دادن حداقل 15 درصد از جمعیت، استعمار را ترویج کرد.او به مستعمره نشینان آزادی های ویژه اعطا کرد، از جمله آزادی شخصی و رفتار مالیاتی مطلوب.آلمانی‌ها، موراویایی‌ها، لهستانی‌ها، روتنی‌ها و سایر «مهمان‌ها» از کشورهای همسایه وارد شدند و در مناطق خالی از سکنه یا کم‌جمعیت ساکن شدند.او همچنین کومان ها را که در سال 1241 مجارستان را ترک کرده بودند را متقاعد کرد که برگردند و در دشت های کنار رود تیس ساکن شوند.او حتی نامزدی پسر اولش، استفان را که در سال 1246 یا قبل از آن به عنوان پادشاه کوچک تاجگذاری کرد، با الیزابت، دختر یکی از سرداران کومان ترتیب داد.

بلا بلافاصله پس از خروج مغول ها سیاست خارجی فعالی را اتخاذ کرد.در نیمه دوم سال 1242 او به اتریش حمله کرد و دوک فردریک دوم را مجبور کرد که سه شهرستانی را که در جریان حمله مغول به او واگذار شده بود، تسلیم کند.از سوی دیگر، ونیز زادار را در تابستان 1243 اشغال کرد. بلا در 30 ژوئن 1244 از زادار چشم پوشی کرد، اما ونیز ادعای او را برای یک سوم درآمدهای گمرکی شهر دالماسی تایید کرد.

در 21 اوت 1245 پاپ اینوسنت چهارم بلا را از سوگند وفاداری که در جریان حمله مغول به امپراتور فردریک داده بود آزاد کرد.در سال بعد دوک فردریک دوم اتریش به مجارستان حمله کرد.او ارتش بلا را در نبرد رودخانه لیتا در 15 ژوئن 1246 شکست داد، اما در میدان نبرد کشته شد.مرگ بدون فرزند او منجر به یک سری درگیری ها شد، زیرا هم خواهرزاده او، گرترود، و هم خواهرش، مارگارت، ادعایی به اتریش و اشتایر داشتند.بلا تنها پس از کاهش خطر حمله دوم مغول در پایان دهه 1240 تصمیم به مداخله در درگیری گرفت.بلا در تلافی تهاجم سابق اتریش به مجارستان، در تابستان 1250 به اتریش و اشتایر حمله غارت کرد. در این سال او با دانیل رومانوویچ، شاهزاده هالیچ در زولیوم (زولن، اسلواکی) ملاقات کرد و پیمان صلحی منعقد کرد.با وساطت بلا، پسری از متحد جدیدش رومن با گرترود اتریشی ازدواج کرد.

بلا و دانیل رومانوویچ نیروهای خود را متحد کردند و در ژوئن 1252 به اتریش و موراویا حمله کردند. پس از عقب نشینی آنها، اوتوکار، مارگرو موراویا - که با مارگارت اتریشی ازدواج کرده بود - به اتریش و استایرا حمله کرد و آن را اشغال کرد.در تابستان 1253، بلا لشکرکشی را علیه موراویا به راه انداخت و اولوموک را محاصره کرد.دانیل رومانوویچ، بولسلاو عفیف کراکو، و ولادیسلاو از اوپوله از طرف بلا مداخله کردند، اما او تا پایان ژوئن محاصره را برداشت.پاپ اینوسنتی چهارم یک قرارداد صلح را میانجیگری کرد که در 1 مه 1254 در پرسبورگ (براتیسلاوا، اسلواکی) امضا شد. طبق این معاهده، اتوکار که در این مدت پادشاه بوهمیا شده بود، اشتایر را به بلا واگذار کرد.

اربابان استایری که از حکومت پسر بلا ناراضی بودند، از اوتوکار بوهمیا کمک خواستند.بلا و متحدانش - دانیل رومانوویچ، بولسلاو عفیف، و لزک سیاه سیرادز - به موراویا حمله کردند، اما اتوکار آنها را در نبرد کرسنبرون در 12 ژوئن 1260 شکست داد.این نبرد یکی از بزرگترین نبردها در اروپای مرکزی در قرون وسطی در نظر گرفته می شود، اگرچه محققان در مورد امکان تأمین چنین تعداد زیادی از مزدوران تردید دارند.پس از پیروزی اوتوکار، پادشاه بلا از دوک نشینی استایران صرف نظر کرد و در سال 1261 حتی ازدواج نوه خود کونیگوندا از اسلاونیا را با پادشاه بوهمی ترتیب داد.با این حال، جانشینان او همچنان پادشاهی بوهمی را به چالش کشیدند.

نبرد ایساسگ بین بلا چهارم پادشاه مجارستان و پسرش استفان، که به عنوان پادشاه جوان و دوک ترانسیلوانیا خدمت می کرد، درگرفت.استفان در صلح بعدی، ارتش پدرش را شکست داد، بلا موظف شد که حکومت بخش های شرقی پادشاهی خود را دوباره به پسرش واگذار کند.

طرفداری بلا نسبت به پسر کوچکترش بلا (که دوک اسلاونیا را منصوب کرد) و دختر آنا استفان را عصبانی کرد.دومی مشکوک بود که پدرش قصد دارد از او سلب ارث کند.رابطه پدر و پسر همچنان پرتنش بود.استفان املاک مادر و خواهرش را که در قلمرو او در شرق دانوب قرار داشت، تصرف کرد.ارتش بلا به فرماندهی آنا در تابستان 1264 از دانوب گذشت. او ساروسپاتاک را اشغال کرد و همسر و فرزندان استفان را اسیر کرد.گروهی از ارتش سلطنتی به فرماندهی لاورنس قاضی سلطنتی بلا، استفان را مجبور کرد تا تا قلعه فکتهالوم (کودلیا، رومانی) در شرقی ترین گوشه ترانسیلوانیا عقب نشینی کند.پارتیزان های شاه جونیور قلعه را تسکین دادند و او در پاییز شروع به ضد حمله کرد.در نبرد سرنوشت ساز ایساسگ، او ارتش پدرش را در مارس 1265 شکست داد.دوباره این دو اسقف اعظم بودند که مذاکرات بین بلا و پسرش را انجام دادند.قرارداد آنها در صومعه دومینیکن باکره مقدس در جزیره خرگوش ها (جزیره مارگارت، بوداپست) در 23 مارس 1266 امضا شد. معاهده جدید تقسیم کشور در امتداد رود دانوب را تأیید کرد و بسیاری از جنبه های همزیستی بلا را تنظیم کرد. رژیم رگنوم و استفان، از جمله جمع آوری مالیات و حق حرکت آزادانه مردم عادی.

در دوران اقلیت لادیسلاو چهارم، گروه‌های بسیاری از بارون‌ها - عمدتاً عباس‌ها، چاک‌ها، کوزگی‌ها و گوتکلدها - برای کسب قدرت عالی علیه یکدیگر جنگیدند.در سال 1277 لادیسلائوس در مجلسی متشکل از پیشوایان، بارون ها، اشراف و کومان ها در سنین بالا اعلام شد. او با رودولف اول آلمان علیه اتوکار دوم بوهمیا متحد شد.نیروهای او نقش برجسته ای در پیروزی رودولف بر اتوکار در نبرد در مارسفلد در 26 اوت 1278 داشتند.با این حال، لادیسلائوس نتوانست قدرت سلطنتی را در مجارستان بازگرداند.یک نماینده پاپ، فیلیپ، اسقف فرمو، به مجارستان آمد تا به لادیسلائوس در تحکیم اقتدار خود کمک کند، اما پیشوا از حضور هزاران کومان بت پرست در مجارستان شوکه شد.لادیسلاس قول داد که آنها را مجبور خواهد کرد که سبک زندگی مسیحی را اتخاذ کنند، اما آنها از اطاعت از خواسته های قاضی خودداری کردند.لادیسلائوس تصمیم گرفت از کومان ها حمایت کند و فیلیپ فرمو او را تکفیر کرد.کومان ها نماینده را زندانی کردند و پارتیزان های لژات لادیسلوس را گرفتند.در اوایل سال 1280، لادیسلائوس موافقت کرد که کومان ها را متقاعد کند که تسلیم نماینده شوند، اما بسیاری از کومان ها ترجیح دادند مجارستان را ترک کنند.لادیسلاو ارتش کومان را که در سال 1282 به مجارستان حمله کرد، شکست داد. مجارستان نیز از تهاجم مغول در سال 1285 جان سالم به در برد. در آن زمان، لادیسلائوس به قدری منفور شده بود که بسیاری از رعایایش او را به تحریک مغول ها برای حمله به مجارستان متهم کردند.پس از آنکه در سال 1286 همسرش را به زندان انداخت، با معشوقه های کومان خود زندگی کرد.او در سالهای آخر عمر خود با متحدان کومان خود در سراسر کشور سرگردان بود، اما دیگر نتوانست قدرتمندترین اربابان و اسقف ها را کنترل کند.پاپ نیکلاس چهارم قصد داشت علیه او جنگ صلیبی اعلام کند، اما سه قاتل کومان لادیسلاس را به قتل رساندند.

پاپ نیکلاس سوم، فیلیپ، اسقف فرمو را به مجارستان فرستاد تا به لادیسلائوس در بازگرداندن قدرت سلطنتی در 22 سپتامبر 1278 کمک کند. نماینده پاپ در اوایل سال 1279 وارد مجارستان شد. با وساطت نماینده، لادیسلائوس یک معاهده صلح با کوسژی ها منعقد کرد.با این حال، اسقف فیلیپ به زودی متوجه شد که اکثر کومان ها هنوز در مجارستان بت پرست بودند.او یک وعده تشریفاتی از سران کومان گرفت که از آداب و رسوم بت پرستی خود دست بکشند، و شاه جوان لادیسلاس را متقاعد کرد که سوگند یاد کند تا به قول سران کومان عمل کند.با این حال کومان ها از قوانین اطاعت نکردند و لادیسلاو که خود نیمه کومان بود نتوانست آنها را مجبور کند.در تلافی، اسقف فیلیپ او را تکفیر کرد و مجارستان را در ماه اکتبر محاکمه کرد.لادیسلاو به کومان ها پیوست و به مقر مقدس متوسل شد، اما پاپ از تبرئه او خودداری کرد.به درخواست لادیسلاو، کومان ها فیلیپ فرمو را در اوایل ژانویه 1280 دستگیر و زندانی کردند. با این حال، فینتا آبا، وویدای ترانسیلوانیا، لادیسلاو را دستگیر کرد و به رولان بورسا سپرد.در کمتر از دو ماه، هر دو نماینده و پادشاه آزاد شدند و لادیسلاو سوگند جدیدی برای اجرای قوانین کومان بست.با این حال، بسیاری از کومان ها تصمیم گرفتند به جای اطاعت از خواسته های نماینده، مجارستان را ترک کنند.لادیسلاو کومان های متحرک را تا Szalánkemén (اکنون Stari Slankamen در صربستان) دنبال کرد، اما نتوانست مانع عبور آنها از مرز شود.

ارتش کومان در سال 1282 به بخش‌های جنوبی مجارستان حمله کرد. The Illuminated Chronicle می‌نویسد که لادیسلاو، «مانند جاشوا شجاع، علیه کومان‌ها «برای مبارزه برای مردم و قلمرو خود» بیرون آمد.او ارتش مهاجمان را در دریاچه هود، در نزدیکی هودمزووارهلی، در پاییز 1282 شکست داد. پادشاه لادیسلاو چهارم مجارستان با موفقیت مهاجمان را دفع کرد.

شورش کومان در سال 1282 ممکن است تهاجم مغول را تسریع کرده باشد.جنگجویان کومان که از مجارستان رانده شده بودند، خدمات خود را به نوگای خان، رئیس بالفعل گروه ترکان طلایی ، ارائه کردند و در مورد وضعیت سیاسی خطرناک مجارستان به او گفتند.نوگای که این را فرصتی می دانست، تصمیم گرفت تا مبارزات گسترده ای را علیه پادشاهی ظاهرا ضعیف آغاز کند.در زمستان 1285 لشکریان مغول برای دومین بار به مجارستان حمله کردند.همانطور که در اولین حمله در سال 1241، مغول ها در دو جبهه به مجارستان حمله کردند.نوگای از طریق ترانسیلوانیا حمله کرد، در حالی که تالابوگا از طریق ماوراء کارپاتیا و موراویا حمله کرد.نیروی سوم و کوچکتر احتمالاً وارد مرکز پادشاهی شد و مسیر قبلی کادان را منعکس کرد.به نظر می رسید که مسیرهای تهاجم منعکس کننده مسیرهایی باشد که باتو و سوبوتای 40 سال قبل از آن طی کرده بودند، با تالابوگا از گذرگاه Verecke و Nogai از Brassó برای ورود به ترانسیلوانیا می گذشت.مانند حمله اول، مغول ها بر سرعت و غافلگیری تأکید داشتند و قصد داشتند نیروهای مجارستانی را به طور جزئی نابود کنند، در زمستان به امید اینکه مجارها را غافلگیر کنند و آنقدر سریع حرکت کنند که (حداقل تا شکست های بعدی آنها) غیرممکن بود. Ladislaus برای جمع آوری مردان کافی برای درگیر کردن آنها در یک رویارویی قاطع.به دلیل فقدان جنگ داخلی در امپراتوری مغول در آن زمان، و همچنین فقدان هرگونه درگیری مهم دیگری که شامل گروه ترکان طلایی می شد، نوگای توانست ارتش بسیار بزرگی را برای این تهاجم به کار ببندد، با شرح وقایع نگاری گالیسی-ولهینی. آن را به عنوان "یک میزبان عالی" اما اندازه دقیق آن مشخص نیست.مشخص است که میزبان مغول شامل سواره نظام از دست نشاندگان آنها، شاهزادگان روتنی، از جمله لو دانیلوویچ و دیگران از اقمار روسیه بود.نتایج تهاجم نمی توانست با نتایج تهاجم 1241 تضاد شدیدتری داشته باشد.این تهاجم به راحتی دفع شد و مغول ها به دلیل چندین ماه گرسنگی، حملات کوچک متعدد و دو شکست بزرگ نظامی، بسیاری از نیروی مهاجم خود را از دست دادند.این بیشتر به لطف شبکه جدید استحکامات و اصلاحات نظامی بود.پس از شکست لشکرکشی سال 1285، هیچ تهاجم بزرگی به مجارستان انجام نشد، اگرچه حملات کوچکی از گروه ترکان طلایی تا قرن چهاردهم مکرر بود.در حالی که یک پیروزی برای مجارستان به طور کلی (البته با تلفات سنگین غیرنظامیان)، جنگ یک فاجعه سیاسی برای پادشاه بود.مانند پدربزرگش قبل از خود، بسیاری از اشراف او را به دعوت مغول ها به سرزمین های خود متهم می کردند، زیرا به نظر می رسید او با کومان پیوند دارد.

لادیسلاس آخرین سالهای عمر خود را در سرگردانی از جایی به جای دیگر گذراند.دولت مرکزی مجارستان قدرت را از دست داد زیرا پیشوایان و بارون ها مستقل از پادشاه بر پادشاهی حکومت می کردند.به عنوان مثال، ایوان کوزگی و برادرانش علیه آلبرت اول، دوک اتریش جنگ کردند، اما لادیسلاو مداخله نکرد، اگرچه اتریشی ها حداقل 30 قلعه را در امتداد مرزهای غربی تصرف کردند.لادیسلائوس که همیشه نسبت به اتباع کومان خود جانبداری می کرد، در 10 ژوئیه 1290 توسط سه کومان به نام های اربوک، تورتل و کمنس در قلعه کوروسزگ (چرزیگ فعلی در رومانی) در 10 ژوئیه 1290 به قتل رسید. میزه و نیکلاس کومان. برادر عاشق کومان لادیسلاس، انتقام مرگ لادیسلاس را گرفت و قاتلان را سلاخی کرد.اسقف اعظم لودومر متعاقباً دو راهب را به وین فرستاد تا اندرو را از مرگ پادشاه مطلع کنند.اندرو با کمک راهبان زندان خود را با لباس مبدل ترک کرد و به سرعت به مجارستان رفت.

اندرو که آخرین عضو مرد خاندان ارپاد بود، پس از مرگ پادشاه لادیسلاو چهارم در سال 1290 به پادشاهی برگزیده شد. او اولین پادشاه مجارستانی بود که مدرک تاجگذاری را صادر کرد که امتیازات اشراف و روحانیون را تأیید می کرد.حداقل سه مدعی - آلبرت اتریشی، مری از مجارستان و یک ماجراجو - ادعای او را برای تاج و تخت به چالش کشیدند.اندرو ماجراجو را از مجارستان اخراج کرد و آلبرت اتریشی را مجبور کرد که ظرف یک سال صلح کند، اما ماری مجارستانی و فرزندانش از ادعای خود چشم پوشی نکردند.اسقف های مجارستانی و خانواده مادری اندرو از ونیز حامیان اصلی او بودند، اما اربابان برجسته کرواسی و اسلاونی با حکومت او مخالف بودند.مجارستان در دوران سلطنت اندرو در یک وضعیت آنارشی دائمی بود.کوزگی‌ها، چاک‌ها و سایر خانواده‌های قدرتمند به‌طور مستقل بر قلمروهای خود حکومت می‌کردند و تقریباً هر سال در شورش آشکار علیه اندرو قیام می‌کردند.با مرگ اندرو، خاندان ارپاد منقرض شد.یک جنگ داخلی درگرفت که بیش از دو دهه ادامه داشت و با پیروزی چارلز رابرت، نوه ماری مجارستانی به پایان رسید.

گروهی از اربابان قدرتمند - از جمله شوبیچی ها، کوشگی ها و چاسک ها - از چارلز دوم ناپل خواستند تا نوه خود، چارلز روبرت 12 ساله را به مجارستان بفرستد تا پادشاه شود.چارلز رابرت جوان در اوت 1300 در اسپلیت پیاده شد. بیشتر اربابان کروات و اسلاونی و همه شهرهای دالماسی به جز تروگیر قبل از لشکرکشی به زاگرب او را به عنوان پادشاه به رسمیت شناختند.با این حال، کوزگی ها و متیو چاک به زودی با اندرو آشتی کردند و از موفقیت چارلز جلوگیری کردند.فرستاده اندرو به مقر مقدس خاطرنشان کرد که پاپ بونیفاس هشتم نیز از ماجراجویی چارلز رابرت حمایت نکرد.اندرو که برای مدتی در وضعیت نامناسبی قرار داشت، قصد داشت حریف خود را دستگیر کند، اما او در قلعه بودا در 14 ژانویه 1301 درگذشت. به گفته مورخان آتیلا زسولدوس و گیولا کریستو، شایعات هم‌زمان مبنی بر مسموم شدن اندرو قابل اثبات نیست. .سالها بعد، پالاتین استفان آکوس از اندرو به عنوان "آخرین شاخه طلایی" درخت خانواده پادشاه سنت استفان یاد کرد، زیرا با مرگ اندرو، خاندان ارپاد، اولین سلسله سلطنتی مجارستان، پایان یافت.پس از مرگ اندرو، جنگ داخلی بین مدعیان مختلف سلطنت - چارلز رابرت، ونسلاوس از بوهمیا و اتو از باواریا - به وقوع پیوست و هفت سال به طول انجامید.جنگ داخلی با پیروزی چارلز رابرت به پایان رسید، اما او مجبور شد تا اوایل دهه 1320 به مبارزه علیه کوزگی ها، عباس ها، متیو چاک و دیگر اربابان قدرتمند ادامه دهد.