گروه ترکان طلایی

چنگیزخان پس از مرگش در سال 1227، امپراتوری مغول را بین چهار پسرش به عنوان آپاناژ تقسیم کرد، اما امپراتوری تحت فرمان خان عالی متحد باقی ماند.جوچی بزرگتر بود، اما شش ماه قبل از چنگیز درگذشت.غربی ترین سرزمین های اشغال شده توسط مغول ها، که شامل جنوب روسیه و قزاقستان امروزی می شد، به پسران ارشد جوچی، باتو خان، که در نهایت فرمانروای گروه ترکان آبی شد، و اوردا خان، که رهبر گروه ترکان سفید شد، داده شد.گفته می‌شود که نام هورد طلایی از رنگ طلایی چادرهایی که مغول‌ها در زمان جنگ در آن زندگی می‌کردند، یا چادر طلایی واقعی که توسط باتوخان یا ازبک‌خان استفاده می‌شد، الهام گرفته شده است، یا توسط خراج‌داران اسلاو برای توصیف آن اعطا شده است. ثروت بزرگ خان

فتح خوارزمیه توسط مغول ها بین سال های 1219 تا 1221 اتفاق افتاد، زمانی که نیروهای امپراتوری مغول به فرماندهی چنگیزخان به سرزمین های امپراتوری خوارزمیان در آسیای مرکزی حمله کردند.این لشکرکشی که به دنبال الحاق خانات قره خیتای انجام شد، شاهد ویرانی های گسترده ای از جمله جنایات جنگی متعدد بود و نشان دهنده تکمیل فتح آسیای مرکزی توسط مغول ها بود.هر دو متخاصم، اگرچه بزرگ بودند، اما اخیراً تشکیل شده بودند: سلسله خوارزمیان از سرزمین خود گسترش یافته و جایگزین امپراتوری سلجوقیان در اواخر قرن 1100 و اوایل 1200 شده بود.تقریباً همزمان، چنگیزخان مردم مغول را متحد کرده و سلسله شیا غربی را فتح کرده بود.اگرچه روابط در ابتدا صمیمانه بود، چنگیز با یک سری اقدامات تحریک آمیز دیپلماتیک خشمگین شد.هنگامی که یک دیپلمات ارشد مغول توسط خوارزمشاه محمد دوم اعدام شد، خان نیروهای خود را که بین 90000 تا 200000 نفر تخمین زده می شود بسیج کرد و حمله کرد.نیروهای شاه به طور گسترده پراکنده بودند و احتمالاً از تعداد آنها بیشتر بود - او با درک مضرات خود تصمیم گرفت شهرهای خود را به صورت جداگانه پادگان کند تا مغول ها را باتلاق کند.اما با سازماندهی و برنامه ریزی عالی توانستند شهرهای بخارا، سمرقند و گورگنج ماوراءالنهر را منزوی و فتح کنند.چنگیز و کوچکترین پسرش طلوعی سپس خراسان را ویران کردند و هرات، نیشاپور و مرو، سه شهر بزرگ جهان را ویران کردند.در همین حال، محمد دوم توسط ژنرال های مغول سوبوتای و جبه مجبور به فرار شد.او که قادر به دستیابی به هیچ سنگر حمایتی نبود، در جزیره‌ای در دریای خزر بی‌نیاز مرد.پسر و وارث او جلال الدین توانست نیروهای قابل توجهی را بسیج کند و یک ژنرال مغول را در نبرد پروان شکست دهد.با این حال او چند ماه بعد توسط خود چنگیز در نبرد سند درهم شکست.

تهاجم مغول به ولگا بلغارستان از سال 1223 تا 1236 ادامه یافت. ایالت بلغار با مرکز ولگا پایین و کاما مرکز تجارت خز در اوراسیا در طول بیشتر تاریخ خود بود.قبل از فتح مغول، روس‌های نووگورود و ولادیمیر بارها به غارت و حمله به این منطقه پرداختند و در نتیجه اقتصاد و قدرت نظامی دولت بلغارستان را تضعیف کردند.چندین درگیری بین 1229-1234 رخ داد و امپراتوری مغول بلغارها را در سال 1236 فتح کرد.

به دنبال حمله مغول به آسیای مرکزی و متعاقب آن فروپاشی امپراتوری خوارزمیان، یک نیروی مغول به فرماندهی ژنرال‌های جبه و سوبوتای به سمت عراق عجم پیشروی کرد.جبه از چنگیز خان امپراتور مغولستان اجازه خواست تا چند سال به فتوحات خود ادامه دهد و سپس از طریق قفقاز به ارتش اصلی بازگردد.نبرد رودخانه کالکا بین امپراتوری مغول، که ارتش آن توسط جبه و سوبوتای دلیر رهبری می‌شد، و ائتلافی از چندین شاهزاده روس ، از جمله کیف و هالیچ، و کومان‌ها درگرفت.آنها تحت فرماندهی مشترک مستیسلاو جسور و مستیسلاو سوم کیف بودند.این نبرد در 31 مه 1223 در سواحل رودخانه کالکا در استان دونتسک کنونی اوکراین انجام شد و با پیروزی قاطع مغول به پایان رسید.

امپراتوری مغول در قرن سیزدهم به روسیه کیوان حمله کرد و آن‌ها را فتح کرد و شهرهای متعددی از جمله ریازان، کولومنا، مسکو، ولادیمیر و کیف را ویران کرد و تنها شهرهای بزرگی که از ویرانی در امان ماندند نووگورود و پسکوف بودند.این لشکرکشی با نبرد رودخانه کالکا در ماه مه 1223 اعلام شد که منجر به پیروزی مغول بر نیروهای چندین حکومت روس شد.مغول‌ها با جمع‌آوری اطلاعات خود که هدف شناسایی بود عقب‌نشینی کردند.تهاجم همه جانبه باتو خان ​​به روسیه از سال 1237 تا 1242 به دنبال داشت. این تهاجم با روند جانشینی مغول پس از مرگ اوگدی خان پایان یافت.همه شاهزادگان روس مجبور به تسلیم شدن در برابر حکومت مغول شدند و به دست نشاندگان گروه ترکان طلایی تبدیل شدند، که برخی از آنها تا سال 1480 ادامه یافت. تهاجم، که با آغاز فروپاشی کیوان روس در قرن سیزدهم تسهیل شد، پیامدهای عمیقی برای دولت داشت. تاریخ اروپای شرقی، شامل تقسیم مردم اسلاوی شرقی به سه ملت جداگانه: روسیه امروزی، اوکراین و بلاروس، و ظهور دوک نشین بزرگ مسکو .

در پاییز 1237 گروه مغول به رهبری باتو خان ​​به پادشاهی ریازان روسیه حمله کرد.شاهزاده ریازان، یوری ایگورویچ، از یوری وسوولودویچ، شاهزاده ولادیمیر کمک خواست، اما هیچ کمکی دریافت نکرد.ریازان، پایتخت شاهزاده ریازان، اولین شهر روسیه بود که توسط مهاجمان مغول تحت محاصره باتو خان ​​قرار گرفت.نویسنده وقایع نگاری روسیه پیامدهای نبرد را با این جمله توصیف کرد: "کسی نمانده بود که ناله و گریه کند".

پس از اینکه مغول‌ها پایتخت او ولادیمیر را غارت کردند، یوری از ولگا به سمت شمال گریخت و به یاروسلاول رفت و در آنجا با عجله ارتشی را گرد آورد.او و برادرانش سپس به امید اینکه شهر را قبل از تصرف مغول ها راحت کنند، به سمت ولادیمیر برگشتند، اما آنها خیلی دیر شده بودند.یوری نیرویی متشکل از 3000 نفر را زیر نظر دوروژ فرستاد تا مکان مغول ها را شناسایی کند.پس از آن دروژ بازگشت و گفت که یوری و نیروهایش قبلاً محاصره شده اند.هنگامی که او سعی داشت نیروهای خود را جمع آوری کند، توسط نیروهای مغول تحت بروندای مورد حمله قرار گرفت و فرار کرد، اما در رودخانه سیت از او سبقت گرفت و در آنجا به همراه برادرزاده اش، شاهزاده وسوولود یاروسلاول درگذشت.نبرد رودخانه سیت در بخش شمالی ناحیه سونکوفسکی امروزی استان توور روسیه، نزدیک به سلو بوژونکا، در 4 مارس 1238 بین انبوه مغولان باتو خان ​​و روس ها تحت رهبری گراند انجام شد. شاهزاده یوری دوم ولادیمیر-سوزدال در زمان حمله مغول به روسیه .این نبرد پایان مقاومت یکپارچه در برابر مغول ها بود و دو قرن سلطه مغول بر روسیه و اوکراین امروزی را آغاز کرد.

مغول ها پس از یک محاصره دو هفته ای در 5 مارس 1238 شهر تورژوک را تصرف کردند و به نووگورود ادامه دادند.با این حال، آنها نتوانستند به شهر برسند، عمدتاً به این دلیل که در حرکت در جنگل مشکل داشتند، و پس از پیشروی حدود 100 کیلومتر در مکان ناشناخته ای که در تواریخ به عنوان صلیب ایگناچ تعیین شده است، برنامه های فتح نووگورود را رها کردند، به سمت جنوب چرخیدند و به دو گروه تقسیم می شوند.برخی از نیروها به رهبری کادان و استورمز از مسیر شرقی از طریق سرزمین ریازان عبور کردند.نیروهای اصلی به رهبری باتو خان ​​از دولگوموست در 30 کیلومتری شرق اسمولنسک عبور کردند، سپس وارد شاهزاده چرنیگوف در قسمت بالایی گومز شدند، وشچیژ را سوزاندند، اما سپس ناگهان به سمت شمال شرقی چرخیدند، بریانسک و کاراچف را دور زدند، در پایان مارس 1238 رفتند. به کوزلسک در رودخانه ژیزدرا.در آن زمان این شهر پایتخت شاهزاده بود در راس شاهزاده واسیلی دوازده ساله، نوه مستیسلاو سواتوسلاویچ چرنیگوف، که در نبرد کالکا در سال 1223 کشته شد. بر روی آنها دیوارهایی ساخته بودند، اما مغول ها تجهیزات محاصره قدرتمندی داشتند.محاصره کوزلسک یکی از رویدادهای اصلی راهپیمایی مغولان غربی (کیپچاک) (1236-1242) و حمله مغولان به روسیه (1237-1240) در پایان لشکرکشی مغول ها در شمال شرقی روسیه بود. 1237-1238).مغول ها در بهار 1238 محاصره کردند و در نهایت شهر کوزلسک را که یکی از مراکز شاهزادگانی تابعه شاهزاده چرنیگوف بود، فتح کردند و ویران کردند.

حمله مغول به روسیه را می توان به دو مرحله تقسیم کرد.در زمستان 1237-1238، آنها سرزمین های شمالی روسیه (مقامات ریازان و ولادیمیر-سوزدال) را به استثنای جمهوری نووگورود فتح کردند، اما در بهار 1238 آنها به سمت مناطق وحشی عقب نشینی کردند.لشکرکشی دوم، با هدف مناطق جنوبی روسیه (مقامات چرنیگوف و کیف) در سال 1239 انجام شد. غارت چرنیگوف بخشی از تهاجم مغول به روسیه بود.

هنگامی که مغولان چندین فرستاده را برای درخواست تسلیم به کیف فرستادند، آنها توسط میکائیل چرنیگوف و بعداً دمیترو اعدام شدند. سال بعد، ارتش باتوخان به فرماندهی تاکتیکی ژنرال بزرگ مغول سوبوتای به کیف رسید.در آن زمان، این شهر توسط حاکمیت هالیچ-ولهینیا اداره می شد.فرمانده ارشد در کیف Voivode Dmytro بود، در حالی که Danylo از Halych در آن زمان در مجارستان بود و به دنبال یک اتحادیه نظامی برای جلوگیری از تهاجم بود.محاصره کی یف توسط مغول ها به پیروزی مغول منجر شد.این یک ضربه روحی و نظامی سنگین به هالیچ-ولهینیا بود و به باتوخان اجازه داد تا به سمت غرب به سمت اروپا حرکت کند.

تهاجم مغول به آناتولی در زمان‌های مختلف، از لشکرکشی سال‌های 1241–1243 شروع شد که در نبرد کوسه داگ به اوج خود رسید.پس از تسلیم شدن سلجوقیان در سال 1243 تا سقوط حکومت ایلخانان در سال 1335، قدرت واقعی بر آناتولی توسط مغولان اعمال شد. از آنجا که سلطان سلجوقی چندین بار شورش کرد، در سال 1255، مغولان آناتولی مرکزی و شرقی را در نوردیدند.پادگان ایلخانان در نزدیکی آنکارا مستقر بود.

مغول ها کومان ها را تسلیم قدرت خود می دانستند، اما کومان ها به سمت غرب گریختند و در پادشاهی مجارستان درخواست پناهندگی کردند.پس از اینکه بلا چهارم پادشاه مجارستان اولتیماتوم باتوخان برای تسلیم کومان ها را رد کرد، سوبوتای برنامه ریزی حمله مغول ها به اروپا را آغاز کرد.قرار بود باتو و سوبوتای دو ارتش را رهبری کنند تا به خود مجارستان حمله کنند، در حالی که ارتش سوم تحت رهبری بیدر، اوردا خان و کادان به عنوان انحراف برای اشغال نیروهای شمال اروپا که ممکن است به کمک مجارستان بیایند، به لهستان حمله خواهند کرد.نیروهای اوردا شمال لهستان و مرز جنوب غربی لیتوانی را ویران کردند.بیدر و کادان بخش جنوبی لهستان را ویران کردند: ابتدا ساندومیرز را غارت کردند تا ارتش اروپای شمالی را از مجارستان دور کنند.سپس در 3 مارس ارتش لهستان را در نبرد تورسکو شکست دادند.سپس در 18 مارس آنها یک ارتش دیگر لهستان را در Chmielnik شکست دادند.در 24 مارس آنها کراکوف را تصرف کردند و سوزاندند و چند روز بعد تلاش کردند تا پایتخت سیلسیا وروتسلاو را تصرف کنند.نبرد لگنیکا نبردی بین امپراتوری مغول و نیروهای ترکیبی اروپایی بود که در روستای لگنیکی پول (Wahlstatt) در دوک نشین سیلسیا رخ داد.یک نیروی ترکیبی از لهستانی ها و موراویان به فرماندهی دوک هنری دوم پارسای سیلسیا، با حمایت اشراف فئودال و چند شوالیه از دستورات نظامی فرستاده شده توسط پاپ گریگوری نهم، تلاش کردند تا تهاجم مغول به لهستان را متوقف کنند.این نبرد دو روز قبل از پیروزی مغول بر مجارستان در نبرد بسیار بزرگتر موهی رخ داد.

مغول ها با پنج ارتش مجزا به سمت شرق اروپای مرکزی حمله کردند.دو نفر از آنها از طریق لهستان حمله کردند تا از جناح خود در برابر عموزاده های لهستانی بلا چهارم مجارستان محافظت کنند و چندین پیروزی به دست آوردند.مهمتر از همه، آنها ارتش دوک هنری دوم پارسای سیلسیا را در لگنیکا شکست دادند.یک ارتش جنوبی به ترانسیلوانیا حمله کرد، وویود را شکست داد و ارتش ترانسیلوانیا را در هم شکست.ارتش اصلی به رهبری خان باتو و سوبوتای از طریق گذرگاه مستحکم Verecke به مجارستان حمله کردند و ارتش به رهبری دنیس توماج، کنت پالاتین را در 12 مارس 1241 نابود کردند، در حالی که ارتش نهایی به فرماندهی برادر باتو، شیبان در یک کمان در شمال گذرگاه اصلی حرکت کردند. زور.قبل از تهاجم، شاه بلا شخصاً بر ساخت موانع طبیعی متراکم در امتداد مرز شرقی مجارستان نظارت داشت و قصد داشت پیشروی مغول ها را کند کند و مانع حرکت آنها شود.با این حال، مغول ها دارای واحدهای تخصصی بودند که با سرعت زیاد مسیرها را پاکسازی کردند و تنها در 3 روز موانع را برطرف کردند.همراه با سرعت فوق‌العاده پیشروی مغول‌ها که توسط ناظران اروپایی «رعد و برق» نامیده می‌شود، مجارها برای گروه‌بندی مناسب نیروهای خود وقت نداشتند.

اوگدی خان در سن پنجاه و شش سالگی پس از مشروب خواری در طول یک سفر شکار درگذشت، که باعث شد اکثر ارتش مغولستان مجبور به عقب نشینی به مغولستان شوند تا شاهزاده های خون بتوانند برای انتخاب یک خان بزرگ جدید حضور داشته باشند. .نیروهای مغول پس از دریافت خبر مرگ اوگدی خان عقب نشینی کردند.باتو خان ​​در رودخانه ولگا می ماند و برادرش اوردا خان به مغولستان باز می گردد.در اواسط سال 1242، مغول ها به طور کامل از اروپای مرکزی خارج شدند.

در جریان حمله مغولان به اروپا، تومن های مغول به رهبری باتو خان ​​و کادان در بهار ۱۲۴۲ پس از شکست مجارها در نبرد موهی و ویران کردن مناطق مجارستانی کرواسی، دالماسی و بوسنی به صربستان و سپس بلغارستان حمله کردند.در ابتدا، نیروهای کادان در امتداد دریای آدریاتیک به سمت جنوب به خاک صربستان حرکت کردند.سپس به سمت شرق چرخید و از مرکز کشور گذشت - در حالی که می رفت غارت می کرد - و وارد بلغارستان شد و در آنجا بقیه ارتش زیر نظر باتو به آن ملحق شدند.مبارزات انتخاباتی در بلغارستان احتمالاً عمدتاً در شمال اتفاق افتاده است، جایی که باستان شناسی شواهدی از تخریب در این دوره به دست می دهد.با این حال، مغول ها قبل از عقب نشینی کامل از بلغارستان برای حمله به امپراتوری لاتین در جنوب آن عبور کردند.بلغارستان مجبور به پرداخت خراج به مغولان شد و این امر پس از آن ادامه یافت.

پس از مرگ باتو خان، پسرش سرطاق خان جانشین او به عنوان خان هورد طلایی شد، اما عمر کوتاهی نداشت.او در سال 1256 قبل از بازگشت از دربار خان بزرگ خان مونگکه در مغولستان، کمتر از یک سال پس از پدرش، درگذشت، که احتمالاً توسط عموهایش برکه و برخچیر مسموم شده بود.سرطاق در سال 1257، قبل از اینکه عمویش برکه به سلطنت برسد، برای مدت کوتاهی جانشین اولاقچی شد.اولاغچی می میرد و برکه مسلمان جانشین او می شود.

حمله مغول به لیتوانی در سال‌های 1258–1259 عموماً به عنوان یک پیروزی مغول تلقی می‌شود، زیرا سرزمین‌های لیتوانی در پی تهاجم مغول به عنوان «ویران‌شده» توصیف شده‌اند که «احتمالاً وحشتناک‌ترین رویداد قرن سیزدهم» برای لیتوانی بود. .بلافاصله پس از این تهاجم، لیتوانی ممکن است برای چندین سال یا چند دهه به خراجگزار یا تحت الحمایه و متحد گروه هورد تبدیل شود.سرنوشت مشابهی احتمالاً توسط همسایگان لیتوانیایی ها، یوتووینگ ها، رقم خورد.برخی از جنگجویان لیتوانیایی یا یوتوینگیایی احتمالاً در حمله مغول به لهستان در سال 1259 شرکت داشتند، اگرچه هیچ سند تاریخی وجود ندارد که مشخص کند آیا آنها با اجازه رهبران خود این کار را انجام داده اند یا به عنوان مزدوران آزاد یا به عنوان نیروهای اجباری.با این وجود، این تهاجم عواقب عمده یا پایداری برای لیتوانی به همراه نداشت، به ویژه به این دلیل که مستقیماً در امپراتوری مغول گنجانده نشد، و نه تابع اداره داروغاچی مغول بود.با این حال، شکست لیتوانی باعث تضعیف قدرت مینداگاس پادشاه لیتوانی شد که در نهایت در سال 1263 ترور شد، که همچنین پایان دوره کوتاه مدت پادشاهی مسیحی لیتوانی بود.تغییر موقت وفاداری جانشین آن، دوک نشین بزرگ لیتوانی، به سمت مغول ها، یا حداقل، دور شدن از اروپای مسیحی، نیز یک پیروزی کوتاه مدت برای مغول ها بود.

دومین حمله مغول به لهستان توسط ژنرال بورولدای (بوروندای) در سالهای 1259-1260 انجام شد.در جریان این تهاجم شهرهای ساندومیرز، کراکوف، لوبلین، زاویچوست و بیتوم برای دومین بار توسط مغول ها غارت شدند.تهاجم در اواخر سال 1259 آغاز شد، پس از آنکه یک ارتش قدرتمند مغول به پادشاهی گالیسیا-ولهینیا فرستاده شد تا دانیال پادشاه گالیسیا را به خاطر اقدامات مستقل خود مجازات کند.پادشاه دانیال مجبور شد به خواسته‌های مغول عمل کند و در سال 1258، نیروهای او در یورش به دوک نشین بزرگ لیتوانی به مغولان پیوستند.برای تضعیف موقعیت دانیل، گروه ترکان طلایی تصمیم گرفت به متحدانش، پادشاه مجارستان بلا چهارم و دوک کراکوف، بولسلاو پنجم پاکدامن حمله کند.هدف از تهاجم غارت پادشاهی تقسیم شده لهستان (به عهد بولسلاو سوم کرژیوستی مراجعه کنید)، و تضعیف دوک کراکوف بولسلاو پنجم عفیف، که استان آن، لهستان کوچک، روند توسعه سریع را آغاز کرد، بود.طبق نقشه مغول، مهاجمان باید وارد لهستان کوچک در شرق لوبلین می شدند و به سمت Zawichost حرکت می کردند.پس از عبور از ویستولا، ارتش مغول قرار بود به دو ستون تقسیم شود که در شمال و جنوب کوه های صلیب مقدس فعالیت می کردند.قرار بود ستون‌ها در نزدیکی Chęciny متحد شوند و سپس به سمت جنوب به سمت کراکوف حرکت کنند.در مجموع، نیروهای مغول تحت فرمان بورولدای 30000 نیرو داشتند، با واحدهای روتنی پادشاه دانیل گالیسیا، برادرش واسیلکو رومانوویچ، کیپچاک ها و احتمالا لیتوانیایی ها یا یوتووینگ ها.

جنگ داخلی تولوید یک جنگ جانشینی بود که بین کوبلای خان و برادر کوچکترش، آریک بوکه، از سال 1260 تا 1264 درگرفت. مونگکه خان در سال 1259 بدون هیچ جانشینی درگذشت، و درگیری‌های داخلی بین اعضای خانواده تولویی برای عنوان بزرگ را تشدید کرد. خان که به یک جنگ داخلی افزایش یافت.جنگ داخلی تولوید، و جنگ‌های پس از آن (مانند جنگ برکه-هولاگو و جنگ کایدو-کوبلای)، اقتدار خان بزرگ را بر امپراتوری مغول تضعیف کرد و امپراتوری را به خانات‌های خودمختار تقسیم کرد.

محاصره و غارت دوم ساندومیرز در سالهای 1259-1260 در جریان حمله دوم مغول به لهستان صورت گرفت.شهر ویران شد و ساکنان آن قتل عام شدند.Sandomierz، مهم ترین شهر جنوب شرقی پادشاهی قرون وسطی لهستان ، و دومین شهر بزرگ لهستان کوچک، در 2 فوریه 1260 توسط مهاجمان تسخیر شد. ارتش مغول و روتنی شهر را به طور کامل ویران کردند و تقریباً همه ساکنان از جمله 49 نفر را به قتل رساندند. رهیبان دومینیکن به همراه ابیشان سادوک که در کلیسای سنت جیکوب مخفی شده بودند.

برکه به دنبال حمله مشترک با بایبارز بود و باممالیک علیه هولاگو اتحاد برقرار کرد.گروه ترکان و مغولان طلایی، شاهزاده جوان نوگای را برای حمله به ایلخانان اعزام کرد، اما هولاگو او را در سال 1262 مجبور به بازگشت کرد. سپس ارتش ایلخانی از رودخانه ترک عبور کرد و اردوگاه خالی جوکید را تصرف کرد.در سواحل ترک، ارتشی از گروه ترکان طلایی به فرماندهی نوگای در کمین او قرار گرفت و ارتش او در نبرد رودخانه ترک (1262) شکست خورد و هزاران نفر در اثر یخ رودخانه بریده شدند یا غرق شدند. راه داد.هولگو متعاقباً به آذربایجان عقب نشینی کرد.

سلطان سلجوقیروم کیقوباد دوم از برکه، خان هورد طلایی، درخواست کرد تا به امپراتوری بیزانس حمله کند تا برادرش کایکاوس دوم را آزاد کند.مغولان در زمستان 1263/1264 از رودخانه یخ زده دانوب عبور کردند.آنها ارتش میکائیل هشتم را در بهار 1264 شکست دادند. در حالی که بیشتر ارتش شکست خورده فرار کردند، امپراتور بیزانس با کمک بازرگانان ایتالیایی فرار کرد.پس از آن تراکیه غارت شد.میشائیل هشتم مجبور شد کایکاوس را آزاد کند و با برکه قراردادی امضا کرد که در آن موافقت کرد یکی از دخترانش به نام Euphrosyne Palaiogina را با نوگای به عقد خود درآورد.برکه کریمه را به عنوان آپاناژ به Kaykaus واگذار کرد و موافقت کرد که با یک زن مغول ازدواج کند.مایکل نیز به گروه هورد ادای احترام کرد.

اتحاد بیزانس و مغول در اواخر قرن سیزدهم و آغاز قرن چهاردهم بین امپراتوری بیزانس و امپراتوری مغول رخ داد.بیزانس در واقع تلاش کرد تا روابط دوستانه ای با هر دو قلمرو هورد طلایی و ایلخانی که اغلب با یکدیگر در جنگ بودند حفظ کند.این اتحاد شامل مبادلات متعدد هدایا، همکاری نظامی و پیوندهای زناشویی بود، اما در اواسط قرن چهاردهم منحل شد.اندکی پس از نبرد کوسه داگ در سال 1243، امپراتوری ترابیزون تسلیم امپراتوری مغول شد در حالی که دربار نیقیه دژهای آن را مرتب کرد.در اوایل دهه 1250، امپراتور لاتین قسطنطنیه، بالدوین دوم، سفارتی را در شخص شوالیه Baudoin de Hainaut به مغولستان فرستاد، که پس از بازگشت، با ویلیام روبروک در حال خروج در قسطنطنیه ملاقات کرد.ویلیام روبروک همچنین اشاره کرد که در حدود سال 1253 با فرستاده جان سوم دوکاس واتاتزس، امپراتور نیکیه، در دربار مونگکه خان ملاقات کرد.امپراتور میکائیل هشتم پالیولوگوس، پس از برقراری مجدد حکومت امپراتوری بیزانس، با مغول ها که خود بسیار موافق مسیحیت بودند، اتحاد برقرار کرد، زیرا اقلیتی از آنها مسیحیان نسطوری بودند.او در سال 1266 با خان مغول کیپچاک (هورد طلایی) معاهده ای امضا کرد و دو دخترش (از طریق معشوقه ای که یک دیپلواتزینا بود) را با پادشاهان مغول ازدواج کرد: Euphrosyne Palaiologina که با نوگای خان از گروه ترکان طلایی ازدواج کرد. و ماریا پالایولوژینا که با اباقاخان ایرانی ایلخانی ازدواج کرد.

در اواخر قرن سیزدهم، بازرگانانی از جمهوری جنوا وارد شدند و شهر را از هورد طلایی حاکم خریداری کردند.آنها یک شهرک تجاری پررونق به نام کافا تأسیس کردند که عملاً تجارت در منطقه دریای سیاه را در انحصار خود در آورد و به عنوان یک بندر اصلی و مرکز اداری برای سکونتگاه های جنوا در اطراف دریا عمل کرد.این بازار یکی از بزرگترین بازارهای برده اروپا را در خود جای داده است.کافا در پایانه غربی جاده ابریشم بزرگ قرار داشت و غارت قسطنطنیه توسط صلیبیون در سال 1204 خلاء ایجاد کرد که توسط ونیزی‌ها و ژنوئی‌ها پر شد.ابن بطوطه از شهر دیدن کرد و اشاره کرد که این شهر "شهری بزرگ در امتداد ساحل دریا است که مسیحیان ، اکثر آنها جنوائی، در آن زندگی می کردند."وی ادامه داد: به بندر آن رفتیم و در آنجا بندر شگفت انگیزی را دیدیم که در آن حدود دویست کشتی، هم کشتی های جنگی و هم کشتی های تجاری کوچک و بزرگ در آن بودند، زیرا یکی از بنادر مشهور جهان است.

برکه پسری از خود بر جای نگذاشت، بنابراین منگو-تیمور نوه باتو توسط کوبلای نامزد شد و جانشین عمویش برکه شد.در سال 1267، منگو-تیمور برای معافیت روحانیون روس از هرگونه مالیات، مدرکی به نام جارلیق صادر کرد و حقوق تجارت انحصاری در کافا و آزوف را به جنوا و ونیز داد.منگو-تیمور به شاهزاده اعظم روس دستور داد تا به بازرگانان آلمانی اجازه سفر آزاد در سرزمین های او را بدهد.این فرمان همچنین به بازرگانان نووگورود اجازه داد تا بدون محدودیت در سراسر سرزمین سوزدال سفر کنند.منگو تیمور به عهد خود عمل کرد: هنگامی که دانمارکی ها و شوالیه های لیوونی در سال 1269 به جمهوری نووگورود حمله کردند، باسکاق بزرگ خان (داروغاچی)، امراغان و بسیاری از مغول ها به ارتش روسیه که توسط دوک بزرگ یاروسلاو گرد آمده بود، کمک کردند.آلمانی ها و دانمارکی ها آنقدر بداخلاق بودند که برای مغول ها هدایایی فرستادند و منطقه ناروا را رها کردند. اقتدار خان مغول به تمام امپراتوری های روسیه گسترش یافت و در سال های 1274-1275 سرشماری در تمام شهرهای روسیه از جمله اسمولنسک انجام شد. و ویتبسک

کایدو با کمک منگو-تیمور، خان هورد طلایی که سه بار زیر نظر عمویش برکه-چیر گذراند، براق را در نزدیکی خجند شکست داد.ماوراءالنهر سپس توسط کایدو ویران شد.براق به سمرقند و سپس بخارا گریخت و شهرهای سر راه را غارت کرد تا ارتش خود را بازسازی کند.باراک یک سوم ماوراءالنهر را از دست می دهد.

جنگ کایدو-کوبلای جنگی بود بین کایدو، رهبر خاندان اوگدی و خان ​​بالفعل خانات چاگاتای در آسیای مرکزی، و کوبلای خان، بنیانگذار سلسله یوان درچین و جانشینش تمورخان که ادامه یافت. چند دهه از 1268 تا 1301. پس از جنگ داخلی تولوید (1260-1264) و منجر به تقسیم دائمی امپراتوری مغول شد.تا زمان مرگ کوبلای در سال 1294، امپراتوری مغول به چهار خانات یا امپراتوری جداگانه تقسیم شد: خانات هورد طلایی در شمال غربی، خانات چاگاتای در وسط، ایلخانان در جنوب غربی، و سلسله یوان در شرق مستقر بودند. در پکن امروزیاگرچه تیمورخان بعداً در سال 1304 پس از مرگ کایدو با سه خانات غربی صلح کرد، این چهار خانات به توسعه جداگانه خود ادامه دادند و در زمان‌های مختلف سقوط کردند.

منگو-تیمور در سال 1281 توسط برادرش توده مونگکه که مسلمان بود جانشین او شد.با این حال نوگای خان اکنون آنقدر قوی بود که خود را به عنوان یک حاکم مستقل تثبیت کند.بنابراین گروه هورد طلایی توسط دو خان ​​اداره می شد.توده مونگکه با کوبلای صلح کرد، پسرانش را به او بازگرداند و برتری او را تصدیق کرد.نوگای و کوچو، خان هورد سفید و پسر اوردا خان نیز با خاندان یوان و ایلخانان صلح کردند.به گفته مورخانممالیک ، توده مونگکه نامه ای به ممالیک فرستاد و در آن پیشنهاد مبارزه با دشمن مشترکشان، ایلخانان بی ایمان را داد.این نشان می دهد که او ممکن است به آذربایجان و گرجستان که هر دو تحت حکومت ایلخانان بودند علاقه داشته باشد.

شورش کومان در سال 1282 ممکن است تهاجم مغول را تسریع کرده باشد.جنگجویان کومان که از مجارستان رانده شده بودند خدمات خود را به نوگای خان، رئیس بالفعل گروه ترکان طلایی، ارائه کردند و در مورد وضعیت سیاسی خطرناک مجارستان به او گفتند.نوگای که این را فرصتی می دانست، تصمیم گرفت تا مبارزات گسترده ای را علیه پادشاهی ظاهرا ضعیف آغاز کند.نتایج تهاجم نمی توانست با نتایج تهاجم 1241 تضاد شدیدتری داشته باشد.این تهاجم به راحتی دفع شد و مغول ها به دلیل چندین ماه گرسنگی، حملات کوچک متعدد و دو شکست بزرگ نظامی، بسیاری از نیروی مهاجم خود را از دست دادند.این بیشتر به لطف شبکه جدید استحکامات و اصلاحات نظامی بود.پس از شکست لشکرکشی سال 1285، هیچ تهاجم بزرگی به مجارستان انجام نشد، اگرچه حملات کوچکی از گروه ترکان طلایی تا قرن 14 مکرر بود.

در مقایسه با دو تهاجم اول، یورش 1287–1288 کوتاه و بسیار کمتر ویرانگر بود.مغولان هیچ شهر و قلعه قابل توجهی را تصرف نکردند و تعداد قابل توجهی از مردان را از دست دادند.آنها همچنین نسبت به تهاجمات قبلی کمتر اسیر و غارت کردند.استفان کراکوفسکی، مورخ لهستانی، شکست نسبی حمله مغول را به دو دلیل اصلی نسبت می دهد.اول، در حالی که 30000 مرد بزرگتر از تهاجمات قبلی به لهستان بود، رقابت بین تالابوگا و نوگای به این معنی بود که این دو ستون به خوبی با یکدیگر همکاری نمی کردند، و ستون اول تا زمانی که دومی وارد لهستان شد عقب نشینی کرد.دوم، استحکامات ارتقاء یافته لهستانی ها، تصرف سکونتگاه های آنها را بسیار سخت تر کرد، که لزک و اشراف او را قادر ساخت تا یک طرح دفاعی سه مرحله ای ساده را اجرا کنند.مرحله اول پدافند غیرعامل توسط پادگان‌ها، مرحله دوم مبارزه با گروه‌های کوچک مغول توسط نیروهای شورشگر محلی و مرحله سوم ضربه متقابل یک ارتش بزرگ مجارستانی-لهستانی علیه مغول‌های پراکنده و کاهش یافته بود.این به شدت با تهاجم اول تضاد داشت.

نوگای و تالابوگا هرگز با هم کنار نیامده بودند.در پاییز 1290 تالابوگا، با تصور اینکه نوگای علیه او توطئه می کند، تصمیم گرفت ارتشی جمع کند و علیه ژنرال خود لشکرکشی کند.نوگای تصمیم گرفت تظاهر به نادانی کند، اگرچه به خوبی می دانست که تالابوگا از او بیزار است.او همچنین نامه هایی به مادر تالابوگا فرستاد و گفت که او توصیه های شخصی به خان دارد که تنها می تواند انجام دهد و اساساً درخواست ملاقات رسمی از شاهزادگان را می کند.مادر تالابوگا به او توصیه کرد که به نوگای اعتماد کند و متعاقباً، تالابوگا بیشتر نیروهایش را منحل کرد و تنها با یک گروه کوچک برای ملاقات با نوگای حاضر شد.با این حال نوگای دوگانه بود.او با گروه بزرگی از سربازان و توختا و همچنین سه پسر منگو-تیمور به محل ملاقات تعیین شده رسیده بود.در حالی که نوگای و تالابوگا با هم ملاقات کردند، مردان نوگای در یک کمین بیرون آمدند و به سرعت تالابوگا و حامیانش را دستگیر کردند.نوگای، با کمک افراد تحت حمایت، سپس تالابوگا را خفه کرد.پس از این رو به طقطای جوان کرد و گفت: «طالبوگه تاج و تخت پدرت را غصب کرده است و برادرانت با او موافقت کرده اند که تو را بگیرند و بکشند. من آنها را به تو تسلیم می کنم و تو ممکن است تو را بپذیری. هر طور که می خواهی با آنها رفتار کن."توقتا متعاقباً آنها را به قتل رساند.نوقای به خاطر نقش خود در نشاندن توقتا بر تاج و تخت، درآمدهای شهرهای تجاری کریمه را دریافت کرد.نوگای سپس بسیاری از اشراف مغول را که از طرفداران تالابوگا بودند سر برید تا حکومت خان دست نشانده خود را تثبیت کند.طقطه در اوایل سال 1291 خان اعلام شد.

گروه مغول (تاتار) نوگای خان، بخشی از گروه ترکان طلایی بزرگتر، به شدت در پادشاهی صربستان در دهه های 1280 و 1290 شرکت داشتند.حمله جدی در سال 1292 مورد تهدید قرار گرفت، اما زمانی که صربستان فرمانروایی مغول را پذیرفت، از آن جلوگیری شد.فشار بالکان گروه نوگای بیشتر از صربستان بود.در سال 1292، به تبعید و تبعید پادشاه بلغارستان جورج اول منجر شد.درگیری پراکنده با گروه ترکان طلایی دومین رویارویی بزرگ صرب ها با مغول ها پس از حمله مغول به صربستان در سال 1242 بود.

نوگای و توختا به زودی خود را درگیر یک رقابت مرگبار یافتند.در حالی که آنها در حملات علیه حاکمیت های شورشی روسیه همکاری می کردند، در رقابت باقی ماندند.پدر شوهر و همسر توختا اغلب شکایت می کردند که به نظر می رسد نوگای خود را برتر از توختا می داند و نوگای بارها هر درخواستی که توختا از او برای حضور در دادگاهش می کرد رد می کرد.آنها همچنین در مورد سیاست حقوق تجارت برای شهرهای جنوا و ونیزی در کریمه اختلاف نظر داشتند.دو سال پس از اینکه نوگای توختا را نصب کرد، رقابت آنها به اوج رسید و توختا برای جمع آوری هوادارانش برای جنگ علیه نوگای اقدام کرد.

توختا، با کنترل بیشتر بر بخش‌های شرقی امپراتوری، توانست نیروی عظیمی را جمع آوری کند، بزرگتر از نوگای، اما بنا بر گزارش‌ها، به دلیل تجربه افراد نوگای در جنگ‌هایشان در اروپا، توانایی کمتری در تسلیحات داشت.این دو فرمانروا در سال 1297 در 1297 در دشت نرگی در ده فرسنگ از یکدیگر اردو زدند، در نیمه راه بین سرزمین های نوقای و توختا.یک روز استراحت بعد، نبرد سختی در گرفت که بیشتر روز طول کشید، که در آن نوگای و توختا هر دو شخصاً خود را در نبرد متمایز کردند (با وجود سن اولی).در نهایت نوگای با وجود ضعف عددی خود پیروز شد.بنا بر گزارش ها 60000 نفر از مردان توختا کشته شدند (نزدیک به یک سوم ارتش او)، اما خود توختا موفق به فرار شد.

پس از اینکه اوز بیگ خان در سال 1313 بر تخت سلطنت نشست، اسلام را به عنوان دین دولتی پذیرفت.او در سال 1314 مسجد بزرگی در شهر سلطان کریمه ساخت و آیین بودا و شمنی را در میان مغولان در هورد طلایی ممنوع کرد.در سال 1315، اوز بیگ با موفقیت گروه هورد را اسلامی کرد و شاهزادگان جوکید و لاماهای بودایی را که مخالف سیاست مذهبی او بودند، کشت.در زمان سلطنت اوز بیگ، کاروان های تجاری بدون مزاحمت پیش می رفتند و نظم عمومی در هورد طلایی حاکم بود.هنگامی که ابن بطوطه در سال 1333 از سرای بازدید کرد، آن را شهری بزرگ و زیبا با خیابان‌های وسیع و بازارهای زیبا دید که مغول‌ها، آلان‌ها، کیپچاک‌ها، چرکس‌ها، روس‌ها و یونانی‌ها هر کدام محله‌های خود را داشتند.بازرگانان بخش خاصی از شهر را با دیوارهای مخصوص خود داشتند.اوز بیگ خان محل سکونت خود را به مخشا منتقل کرد.

اوز بیگ از سال 1320 تا 1332 درگیر جنگ با بلغارستان و امپراتوری بیزانس بود. او بارها به تراکیا حمله کرد، تا حدی در خدمت جنگ بلغارستان علیه بیزانس و صربستان که در سال 1319 آغاز شد. روز در سال 1337 با به اسارت گرفتن 300000 نفر.پس از مرگ اوز بیگ در سال 1341، جانشینان او به سیاست تهاجمی او ادامه ندادند و تماس با بلغارستان قطع شد.تلاش او برای بازگرداندن کنترل مغول بر صربستان در سال 1330 ناموفق بود. امپراتور بیزانس آندرونیکوس سوم ظاهراً دختر نامشروع خود را با اوز بیگ ازدواج کرد اما روابط در پایان سلطنت آندونیکوس تیره شد و مغول ها بین سال های 1320 تا 132 به تراکیه حمله کردند. بندر بیزانس ویسینا ماکاریا توسط مغولها اشغال شد.دختر آندونیکوس که نام بایالون را برگزید، ظاهراً از ترس مسلمان شدن اجباری خود، توانست به امپراتوری بیزانس بگریزد.در جنوب شرقی پادشاهی مجارستان ، والاچیا و حاکم آن بساراب اول با حمایت اوز بیگ پس از سال 1324 به قدرتی مستقل تبدیل شدند.

قیام Tver در سال 1327 اولین قیام بزرگ مردم ولادیمیر علیه گروه ترکان طلایی بود.با تلاش های مشترک گروه ترکان طلایی، مسکووی و سوزدال به طرز وحشیانه ای سرکوب شد.در آن زمان، ماسکووی و ولادیمیر درگیر رقابت برای تسلط بودند، و شکست کامل ولادیمیر عملا به مبارزه ربع قرن برای قدرت پایان داد.گروه ترکان و مغولان طلایی بعداً به دشمن مسکوی تبدیل شد و روسیه تا زمانی که بیش از یک قرن بعد در سال 1480 در رودخانه اوگرا ایستاد بزرگ از نفوذ مغول خلاص نشد.

جانی بیگ با حمایت مادرش تایدولا خاتون، پس از حذف برادر بزرگتر و رقیبش تینی بیگ در سارای جوک در سال 1342، خود را خان ساخت.او قبلاً برادر جاه طلب دیگری به نام خضر بیگ را کشته بود.شناخته شده است که او فعالانه در امور امپراتوری روسیه و لیتوانی مداخله کرده است.شاهزادگان بزرگ مسکو، سیمئون گوردی و ایوان دوم، دائماً تحت فشار سیاسی و نظامی جانی بیگ بودند.سلطنت جانی بیگ با اولین نشانه‌های نزاع فئودالی مشخص شد که در نهایت به نابودی هورد طلایی کمک کرد.

مغول‌های تحت فرمان جانی‌بیگ، کافه و منطقه ایتالیایی را در تانا محاصره کردند، پس از نزاع بین ایتالیایی‌ها و مسلمانان در تانا.بازرگانان ایتالیایی در تانا به کافه گریختند.محاصره کافه تا فوریه 1344 ادامه داشت و پس از آن که یک نیروی امدادی ایتالیایی 15000 سرباز مغول را کشت و ماشین های محاصره آنها را نابود کرد، این محاصره برداشته شد.جان بیگ در سال 1345 محاصره را تجدید کرد اما پس از یک سال دوباره مجبور به رفع آن شد، این بار در اثر شیوع طاعون که نیروهایش را ویران کرد.ایتالیایی ها بنادر مغول را محاصره کردند و جان بیگ را مجبور به مذاکره کردند و در سال 1347 به ایتالیایی ها اجازه داده شد تا مستعمره خود را در تانا برپا کنند.گسترش طاعون در صفوف مغولان ارتش را تضعیف کرد و بخش زیادی از آنها علاقه خود را به محاصره از دست دادند.با این حال، مغول ها بدون دادن بخشی از عذاب خود به کفا، عقب نشینی نکردند.آنها اجساد مردگان خود را روی منجنیق های خود می گذاشتند و آنها را بر روی دیوارهای دفاعی کفه پرتاب می کردند.اهالی کفه تماشا کردند که اجساد پوسیده از آسمان به زمین می‌افتند و بر خاکشان می‌کوبیدند و بوی گندیده‌شان را به همه طرف می‌پراکند.مسیحیان نه می توانستند پنهان شوند و نه می توانستند از ویرانی که بر آنها باریده بود بگریزند.آن‌ها تا جایی که می‌توانستند اجساد پوسیده را جابه‌جا کردند و با سرعت هر چه بیشتر به دریا انداختند.اما دیگر دیر شده بود؛مرگ سیاه قبلاً در کفا بود.ساکنان فراری ممکن است بیماری را به ایتالیا منتقل کرده باشند و باعث گسترش آن در سراسر اروپا شده باشد.

طبق گزارش ها، طاعون اولین بار از طریق بازرگانان جنوایی از شهر بندری آنها در کریمه در کافا در کریمه در سال 1347 به اروپا معرفی شد. در طول محاصره طولانی شهر، در سال های 1345-1346 ارتش هورد طلایی مغول جنی بیگ، که عمدتاً سربازان تاتار از آن رنج می بردند. این بیماری، اجساد آلوده را بر روی دیوارهای شهر کافا منجنیق کرد تا ساکنان را آلوده کند، اگرچه احتمال بیشتری وجود دارد که موش‌های آلوده از خطوط محاصره عبور کرده و اپیدمی را به ساکنان منتقل کنند.با شیوع بیماری، بازرگانان جنوایی از طریق دریای سیاه به قسطنطنیه گریختند، جایی که بیماری برای اولین بار در تابستان 1347 به اروپا رسید.

در طول سلطنت اوزبگ خان (1313-1341)، گروه ترکان طلایی به اوج خود رسید و از تجارت زمینی شکوفا از دریای سیاه تا سلسله یوانچین سود برد.پذیرش اسلام توسط اوزبگ مانع حمایت کلیسای ارتدکس نشد، زیرا از مالیات معاف بود.جمعیت تورکو-مغولی در قلمرو او به تدریج در هویت تاتار جذب شد.جمع‌آوری مالیات از حاکمیت‌های روس ، که در ابتدا توسط مقامات هورد طلایی مانند داروغاچی یا باسقاق مدیریت می‌شد، بعداً به شاهزادگان روسیه منتقل شد.در دهه 1350 تا 1382، سیستم باسقاق به تدریج حذف شد، همانطور که آخرین مراجع آن در شاهزاده ریازان نشان می دهد.گروه ترکان طلایی بر سیاست روسیه نفوذ داشت و اغلب عنوان شاهزاده بزرگ ولادیمیر را به شاهزادگان مورد علاقه روس به عنوان تاکتیکی برای حفظ کنترل و مدیریت رقابت ها اعطا می کرد.در اواسط قرن چهاردهم، قدرت‌های خارجی مانند آلگیرداس از لیتوانی با سیاست گروه ترکان درگیر شدند و بر پویایی منطقه‌ای تأثیر گذاشتند.اواسط قرن چهاردهم مصیبت هایی را برای هورد به ارمغان آورد، از جمله گسترش مرگ سیاه و سقوط چندین خانات مغول.تعداد تلفات ناشی از این همه گیری هم در صفوف هورد و هم در میان جمعیت روسیه قابل توجه بود.مرگ اوزبگ خان در سال 1341 آغاز دوره بی ثباتی و خودکشی های مکرر در خاندان حاکم بود.این دوره که به نام مشکلات بزرگ شناخته می شود، شاهد توالی سریع خان ها و درگیری های داخلی بود.از سال 1360 تا 1380، هورد طلایی درگیری های داخلی شدیدی را تجربه کرد.در این مدت، گروه‌های مختلف مناطق مختلف را کنترل می‌کردند و حکومت‌های روس اغلب بیعت خود را تغییر می‌دادند.نبرد کولیکوو در سال 1380 یک لحظه کلیدی بود، زیرا نیروهای مسکووی ارتش مغول را شکست دادند و نشان دهنده تغییر در پویایی قدرت بود.با این حال، اقتدار مغول توسط توختامیش، که مامایی را در نبرد رودخانه کالکا در سال 1381 شکست داد و به خان بلامنازع تبدیل شد، مجدداً تأیید شد.در سال 1382، محاصره مسکو توسط توختامیش یک اقدام تنبیهی در برابر چالش موسکووی با قدرت هورد بود.علیرغم ظهور مسکووی به عنوان یک ایالت برجسته روسیه، این رویداد حاکمیت هورد را تقویت کرد.سال‌های بعدی که با جنگ توختامیش-تیمور مشخص شد، شاهد افول قدرت هورد طلایی بود که تعادل منطقه‌ای را تغییر داد.

نبرد آب‌های آبی نبردی بود که در پاییز 1362 یا 1363 در کرانه‌های رودخانه سینیوخا، شاخه سمت چپ باگ جنوبی، بین ارتش‌های دوک‌نشین بزرگ لیتوانی و گروه ترکان طلایی درگرفت.لیتوانیایی ها یک پیروزی قاطع به دست آوردند و فتح شاهزاده کیف را نهایی کردند.

نبرد کولیکوو بین ارتش های گروه ترکان طلایی به فرماندهی مامای و حکومت های مختلف روسیه تحت فرماندهی متحد شاهزاده دیمیتری مسکو درگرفت.این نبرد در 8 سپتامبر 1380 در میدان کولیکوو در نزدیکی رودخانه دون (تولا استان روسیه فعلی) رخ داد و دیمیتری که پس از نبرد به دونسکوی "دون" معروف شد، پیروز شد.اگرچه این پیروزی به تسلط مغول بر روسیه پایان نداد، اما به طور گسترده توسط مورخان روسی به عنوان نقطه عطفی که در آن نفوذ مغول شروع به کاهش کرد و قدرت مسکو شروع به افزایش کرد، تلقی می شود.این روند در نهایت به استقلال دوک بزرگ مسکو و تشکیل دولت مدرن روسیه منجر شد.

نبرد رودخانه کالکا در سال 1381 بین جنگ سالاران مغول مامایی و توقتامیش برای کنترل هورد طلایی درگرفت.توقتمیش پیروز شد و فرمانروای انحصاری گروه هورد شد.مامایی قبلاً کنترل دوفاکتو بر گروه ترکان و مغولان داشت، اما با حمله توقتمیش از گروه ترکان سفید، کنترل او شروع به فروپاشی کرد.در همان زمان شاهزادگان روس علیه حکومت مغول شورش کردند و منبع ارزشمندی از درآمد مالیاتی را از مامایی حذف کردند.مامای به روسیه حمله کرد اما در نبرد معروف کولیکوو شکست خورد.در همین حال، توقتمیش در شرق، پایتخت اردوی طلایی، سرای را تصرف کرده بود.مامایی از پول باقی مانده خود برای جمع آوری ارتش کوچک استفاده کرد و با توقتمیش در منطقه اطراف رودخانه های دونتس و کالکا شمالی ملاقات کرد.جزئیاتی از نبرد باقی نمانده است، اما توقتمیش، که احتمالاً ارتش بزرگتری داشت، یک پیروزی قاطع به دست آورد.او متعاقباً گروه ترکان طلایی را به دست گرفت.

توختامیش به پادشاهی قدرتمند تبدیل شده بود، اولین خان در بیش از دو دهه که بر هر دو نیمه (بال) هورد طلایی حکومت می کرد.در فاصله کمی بیش از یک سال، او خود را استاد جناح چپ (شرق) اولوس سابق اوردا (که در برخی منابع فارسی هورد سفید و در منابع ترکی هورد آبی نامیده می‌شود) و سپس استادی در جناح راست (غربی)، اولوس باتو (در برخی منابع فارسی هورد آبی و در منابع ترکی هورد سفید نامیده می شود).این نوید داد که عظمت هورد طلایی را پس از یک دوره طولانی تقسیم و درگیری داخلی بازگرداند.

محاصره مسکو در سال 1382 نبردی بین نیروهای مسکو و توختامیش، خان گروه ترکان طلایی تحت حمایت تیمور بود.شکست روسیه دوباره حاکمیت گروه ترکان و مغولان را بر برخی از سرزمین های روسیه تثبیت کرد، که 98 سال بعد با ایستادگی بزرگ در رودخانه اوگرا، حکومت تاتارها را سرنگون کرد.توختامیش همچنین گروه ترکان طلایی را به عنوان یک قدرت منطقه ای مسلط مجدداً تأسیس کرد، سرزمین های مغول را از کریمه تا دریاچه بالکاش دوباره متحد کرد و در سال بعد لیتوانیایی ها را در پولتاوا شکست داد.با این حال، او تصمیم فاجعه‌باری گرفت که علیه ارباب سابقش، تامرلن، جنگی به راه انداخت و گروه ترکان طلایی هرگز بهبود نیافت.

جنگ توختامیش و تیمور از سال 1386 تا 1395 بین توختامیش، خان هورد طلایی، و تیمور جنگ سالار و فاتح، بنیانگذار امپراتوری تیموری، در نواحی کوه‌های قفقاز، ترکستان و اروپای شرقی درگرفت.نبرد بین دو فرمانروای مغول نقش کلیدی در افول قدرت مغول بر شاهزادگان اولیه روسیه داشت.

نبرد رود کندورچا اولین نبرد بزرگ جنگ توختامیش- تیمور بود.این رویداد در رودخانه کوندورچا، در اولوس بلغارستان هورد طلایی، در منطقه امروزی سامارا در روسیه اتفاق افتاد.سواره نظام توختامیش کوشید تا لشکر تیمور را از جناحین محاصره کند.با این حال، ارتش آسیای مرکزی در برابر حمله مقاومت کرد و پس از آن حمله ناگهانی جبهه ای آن، نیروهای هورد را فراری داد.با این حال، بسیاری از سربازان گلدن هورد فرار کردند تا دوباره در Terek بجنگند.تیمور قبلاً در سال 1378 به توختامیش در تصاحب تاج و تخت هورد سفید کمک کرده بود. در سال‌های بعد، هر دو نفر قدرت گرفتند و توختامیش کنترل کامل گروه ترکان طلایی را در دست گرفت و تیمور قدرت خود را در سراسر خاورمیانه گسترش داد.با این حال تیمور آذربایجان را که توختامیش معتقد بود حقاً قلمرو هورد طلایی بود، گرفت.او به قلمرو تیموریان حمله کرد و برای مدت کوتاهی سمرقند را محاصره کرد و سپس تیمور او را تعقیب کرد.تیمور به تعقیب توختامیش پرداخت تا اینکه او در کنار رود کندورچه به جنگ او روی آورد.

نبرد رودخانه ترک آخرین نبرد مهم جنگ توختامیش و تیمور بود که در رودخانه ترک در شمال قفقاز رخ داد.نتیجه پیروزی تیمور بود.

نبرد رودخانه ورسکلا یک نبرد بزرگ در تاریخ قرون وسطی اروپای شرقی بود.در 12 اوت 1399 بین تاتارها به رهبری ادیگو و تیمور قوتلوغ و ارتش توختامیش و دوک بزرگ ویتاوتاس لیتوانی جنگید.این نبرد با پیروزی قاطع تاتارها به پایان رسید.

توختامیش با وارد شدن و تشدید درگیری با محافظ سابقش تیمور ، مسیری را برای از بین بردن همه دستاوردهای خود و نابودی خود تعیین کرد.اقتدار توختامیش با دو حمله بزرگ تیمور به قلمروهای اصلی اردوی طلایی در سال‌های 1391 و 1395-1396 با شکست‌های شدید مواجه شد.اینها باعث شدند که توختامیش با خان های رقیب رقابت کند و در نهایت او را به طور قطعی بیرون کنند و او را تا سرحد مرگ در سیبر در سال 1406 دستگیر کردند. استحکام نسبی اقتدار خان توسط توختامیش تنها برای مدت کوتاهی از او زنده ماند و عمدتاً به دلیل نفوذ دشمنش ادیگو بود.اما پس از سال 1411 جای خود را به یک دوره طولانی دیگر از جنگ داخلی داد که با فروپاشی گروه ترکان طلایی به پایان رسید.علاوه بر این، تخریب مراکز شهری اصلی اردوی طلایی و همچنین مستعمره ایتالیایی تانا توسط تیمور، ضربه شدید و پایداری به اقتصاد مبتنی بر تجارت این کشور وارد کرد که پیامدهای منفی مختلفی برای چشم‌انداز آینده آن برای رفاه و بقا داشت.

پس از سال 1419، گروه ترکان طلایی از نظر عملکردی وجود نداشت.اولوغ محمد رسماً خان هورد طلایی بود، اما اختیارات او به کرانه های پایینی ولگا محدود می شد، جایی که پسر دیگر توختامیش نیز کپک سلطنت می کرد.نفوذ گروه ترکان طلایی در اروپای شرقی با دوک نشین بزرگ لیتوانی جایگزین شد که اولوغ محمد برای حمایت به او مراجعه کرد.

ایستادگی بزرگ در رودخانه اوگرا یک بن بست بین نیروهای اخمت خان از گروه ترکان بزرگ و شاهزاده بزرگ ایوان سوم مسکووی در سال 1480 در سواحل رودخانه اوگرا بود که با خروج تاتارها بدون درگیری پایان یافت.در تاریخ نگاری روسیه به عنوان پایان حکومت تاتار/مغول بر مسکو دیده می شود.

در سال 1500، جنگ مسکو و لیتوانی از سر گرفته شد.لیتوانی بار دیگر با گروه ترکان بزرگ متحد شد.در سال 1501، خان شیخ احمد به نیروهای مسکووی در نزدیکی Rylsk، Novhorod-Siverskyi و Starodub حمله کرد.دوک بزرگ لیتوانیایی الکساندر جاگیلون به جانشینی خود در پادشاهی لهستان مشغول بود و در مبارزات انتخاباتی شرکت نکرد.زمستان سخت همراه با سوزاندن استپ توسط منلی اول گیرای، خان خانات کریمه، منجر به قحطی در میان نیروهای شیخ احمد شد.بسیاری از مردانش او را ترک کردند و بقیه در ژوئن 1502 در رودخانه سولا شکست خوردند.شیخ احمد مجبور به تبعید شد.او قبل از اینکه به دوک نشین بزرگ لیتوانی روی آورد، به امپراتوری عثمانی یا اتحاد با دوک نشین بزرگ مسکو پناه برد.دوک اعظم به جای کمک به متحد سابق خود، شیخ احمد را بیش از 20 سال زندانی کرد.در مذاکرات با خانات کریمه از او به عنوان ابزار معامله استفاده می شد: اگر خانات رفتار نمی کردند، شیخ احمد آزاد می شد و جنگ خود را با خانات از سر می گرفت.پس از جنگ اولشانیتسا در ژانویه 1527، شیخ احمد از زندان آزاد شد.گفته می شود که او توانست قدرت را در خانات آستاراخان به دست گیرد.او در حدود سال 1529 درگذشت.