اولین جنگ صلیبی

علل جنگ صلیبی اول به طور گسترده در میان مورخان مورد بحث است.با آغاز قرن یازدهم اروپا، نفوذ پاپ به چیزی بیش از یک اسقف محلی کاهش یافته بود.در مقایسه با اروپای غربی، امپراتوری بیزانس و جهان اسلام مراکز تاریخی ثروت، فرهنگ و قدرت نظامی بودند.اولین موج مهاجرت ترک ها به خاورمیانه، تاریخ عرب و ترک را از قرن نهم میلادی فرا گرفت.وضعیت موجود در غرب آسیا با امواج بعدی مهاجرت ترک ها، به ویژه ورود ترکان سلجوقی در قرن دهم به چالش کشیده شد.

در ژوئیه 1095، اوربان به سرزمین مادری خود فرانسه روی آورد تا مردانی را برای اکسپدیشن استخدام کند.سفرهای او به آنجا در شورای ده روزه کلرمون به اوج خود رسید، جایی که او در روز سه شنبه 27 نوامبر موعظه ای پرشور برای مخاطبان زیادی از اشراف و روحانیون فرانسوی ایراد کرد.طبق یکی از نسخه‌های سخنرانی، جمعیت مشتاق با فریادهای Deus Vult پاسخ دادند!("خدا بخواهد!").

چندین گروه به صورت ارگانیک تشکیل و رهبری «ارتش» (یا اوباش) صلیبی خود را بر عهده گرفتند و از طریق بالکان به سمت سرزمین مقدس حرکت کردند.یک راهب کاریزماتیک و سخنور قدرتمند به نام پیتر گوشه نشین آمیان رهبر معنوی جنبش بود.پیتر ارتش خود را در 12 آوریل 1096 در کلن جمع کرد. همچنین شوالیه های زیادی در بین دهقانان وجود داشتند، از جمله والتر سانس آووار، که ستوان پیتر بود و ارتش جداگانه ای را رهبری می کرد.

در سطح محلی، موعظه اولین جنگ صلیبی باعث شعله ور شدن قتل عام راینلند علیه یهودیان شد، که برخی از مورخان آن را "اولین هولوکاست" می دانند.در پایان سال 1095 و آغاز سال 1096، ماه‌ها قبل از آغاز جنگ رسمی صلیبی در ماه اوت، حملاتی به جوامع یهودی در فرانسه و آلمان صورت گرفت.در ماه مه 1096، Emicho از Flonheim (گاهی اوقات به اشتباه به عنوان Emicho of Leiningen شناخته می شود) به یهودیان در Speyer و Worms حمله کرد.سایر صلیبی های غیررسمی از سوابیا به رهبری هارتمن از دیلینگن به همراه داوطلبان فرانسوی، انگلیسی، لوتارینگ و فلاندری به رهبری دروگو از نسله و ویلیام نجار و همچنین بسیاری از مردم محلی، در نابودی جامعه یهودی ماینز به ایمیکو پیوستند. در پایان ماه مهدر ماینز، یک زن یهودی به جای دیدن کشته شدن فرزندانش، آنها را کشت.خاخام ارشد، Kalonymus Ben Meshullam، در انتظار کشته شدن خودکشی کرد. گروه Emicho سپس به کلن رفت، و دیگران به تریر، متز و شهرهای دیگر ادامه دادند.پیتر زاهد ممکن است در خشونت علیه یهودیان دست داشته باشد و ارتشی به رهبری کشیشی به نام فولکمار نیز به یهودیان در شرق بوهم حمله کرد.

سفر به سمت قسطنطنیه مسالمت آمیز آغاز شد اما با درگیری هایی در مجارستان، صربستان و نیس مواجه شد.شاه کولومان دانشمند، مجبور شد با مشکلاتی که ارتش های اولین جنگ صلیبی در طول راهپیمایی خود در مجارستان به سمت سرزمین مقدس در سال 1096 ایجاد کردند، مقابله کند.ارتش Emicho در نهایت به مجارستان ادامه داد اما توسط ارتش Coloman شکست خورد.پیروان Emicho پراکنده شدند.عده ای در نهایت به ارتش های اصلی ملحق شدند، اگرچه خود Emicho به خانه رفت.

Walter Sans Avoir، چند هزار صلیبیون فرانسوی قبل از پیتر حرکت کردند و در 8 مه به مجارستان رسیدند، بدون حادثه از مجارستان گذشتند و به رودخانه ساوا در مرز قلمرو بیزانس در بلگراد رسیدند.فرمانده بلگراد غافلگیر شد، زیرا هیچ دستوری نداشت که با آنها چه کار کند، و از ورود خودداری کرد و صلیبی ها را مجبور کرد که روستاها را برای غذا غارت کنند.این منجر به درگیری با پادگان بلگراد شد و بدتر از آن، شانزده نفر از مردان والتر سعی کردند به بازاری در زمون در آن سوی رودخانه در مجارستان دستبرد بزنند و زره و لباس خود را که از دیوارهای قلعه آویزان شده بود، از تنشان درآوردند.

در زمون، صلیبیون با دیدن زره های شانزده گانه والتر که از دیوارها آویزان شده بود مشکوک شدند و در نهایت اختلاف بر سر قیمت یک جفت کفش در بازار به شورش منجر شد که سپس به یک حمله همه جانبه به آن تبدیل شد. شهری توسط جنگجویان صلیبی که در آن 4000 مجار کشته شدند.سپس صلیبی ها از رودخانه ساوا به بلگراد گریختند، اما تنها پس از درگیری با سربازان بلگراد.ساکنان بلگراد فرار کردند و صلیبیون شهر را غارت و سوزاندند.

سپس هفت روز راهپیمایی کردند و در 3 جولای به نیش رسیدند.در آنجا فرمانده نیش قول داد که در صورت خروج فوراً برای ارتش پیتر به قسطنطنیه اسکورت و همچنین غذا فراهم کند.پیتر ملزم شد و صبح روز بعد به راه افتاد.با این حال، چند آلمانی با برخی از مردم محلی در امتداد جاده درگیر شدند و یک آسیاب را آتش زدند که از کنترل پیتر خارج شد تا اینکه نیش تمام پادگان خود را علیه صلیبیون فرستاد.جنگجویان صلیبی کاملاً شکست خوردند و حدود 10000 نفر (یک چهارم تعداد خود) را از دست دادند و بقیه در بلاپالانکا دوباره جمع شدند.هنگامی که آنها در 12 ژوئیه به صوفیه رسیدند، با اسکورت بیزانسی خود ملاقات کردند، که بقیه راه را تا اول اوت به سلامت به قسطنطنیه رساند.

آنها تا اول اوت به قسطنطنیه رسیدند.امپراتور بیزانس، الکسیوس اول کومننوس ، که نمی‌دانست با چنین «ارتش غیرمعمول و غیرمنتظره‌ای» چه کند، به سرعت همه 30000 نفر را تا 6 اوت از بسفر عبور داد.الکسیوس به پیتر هشدار داد که ترکها را که به اعتقاد او برتر از ارتش پر رنگ پیتر هستند درگیر نکند و منتظر بدنه اصلی صلیبیون باشد که هنوز در راه بود.

فرانسوی ها به رهبری والتر سانس آووار و تعدادی از گروه های صلیبی ایتالیایی که در همان زمان وارد شده بودند، دوباره به پیتر پیوستند.زمانی که در آسیای صغیر بودند، شروع به غارت شهرها و روستاها کردند تا اینکه به نیکومدیا رسیدند، جایی که بین آلمانی ها و ایتالیایی ها از یک طرف و فرانسوی ها از طرف دیگر مشاجره در گرفت.آلمانی‌ها و ایتالیایی‌ها از هم جدا شدند و یک رهبر جدید به نام راینالد ایتالیایی انتخاب کردند، در حالی که برای فرانسوی‌ها، جفری بورل فرماندهی را بر عهده گرفت.پیتر عملاً کنترل جنگ صلیبی را از دست داده بود.

در اردوگاه اصلی صلیبی ها، دو جاسوس ترک شایعاتی را منتشر کرده بودند که آلمانی هایی که Xerigordos را تصرف کرده بودند، نیقیه را نیز تصرف کرده اند، که باعث شد هر چه زودتر به آنجا برسند و در غارت شریک شوند.در سه مایلی اردوگاه، جایی که جاده وارد دره ای باریک و پر درخت نزدیک روستای دراکون می شد، ارتش ترکیه منتظر بود.هنگامی که به دره نزدیک می‌شدند، صلیبی‌ها با سروصدا راهپیمایی می‌کردند و بلافاصله در معرض تگرگ‌های تیر قرار گرفتند.وحشت بلافاصله شروع شد و در عرض چند دقیقه، ارتش در حال بازگشت به اردوگاه بود.بیشتر صلیبیون سلاخی شدند.با این حال، زنان، کودکان و کسانی که تسلیم شده بودند در امان ماندند.سرانجام بیزانسی‌ها تحت فرمان کنستانتین کاتاکالون کشتی‌رانی کردند و محاصره را بالا بردند.این چند هزار نفر به قسطنطنیه بازگشتند، تنها بازماندگان جنگ صلیبی خلق.

چهار ارتش اصلی صلیبی در زمان مقرر در اوت 1096 اروپا را ترک کردند. آنها مسیرهای مختلفی را به سمت قسطنطنیه در پیش گرفتند و در خارج از دیوارهای شهر آن بین نوامبر 1096 و آوریل 1097 جمع شدند. تخمین اندازه کل ارتش صلیبی دشوار است.شاهزادگان با غذای اندک و آذوقه و کمک مورد انتظار الکسیوس وارد قسطنطنیه شدند.الکسیوس پس از تجاربش با جنگ صلیبی مردم مشکوک بود، و همچنین به این دلیل که شوالیه‌ها شامل دشمن نورمنی قدیمی‌اش، بوهموند، بودند که به همراه پدرش، رابرت گیسکارد، بارها به قلمرو بیزانس حمله کرده بود و حتی ممکن است تلاش کرده بود تا حمله ای را سازماندهی کند. قسطنطنیه در حالی که خارج از شهر اردو زده بود.شاید صلیبیون انتظار داشتند الکسیوس رهبر آنها شود، اما او هیچ علاقه ای به پیوستن به آنها نداشت و عمدتاً نگران انتقال هر چه سریعتر آنها به آسیای صغیر بود.در ازای غذا و آذوقه، الکسیوس از رهبران درخواست کرد که به او سوگند وفاداری بدهند و قول بدهند که هر سرزمینی را که از دست ترکها بازپس گرفته شده به امپراتوری بیزانس بازگردانند.الکسیوس قبل از اطمینان از اینکه ارتش های مختلف از طریق بسفر عبور می کنند، به رهبران توصیه کرد که چگونه باارتش سلجوقی که به زودی با آنها روبرو می شوند، برخورد کنند.

صلیبی ها در پایان آوریل 1097 شروع به ترک قسطنطنیه کردند. گادفری بویلون اولین کسی بود که به نیکیه رسید، همراه با بوهموند تارانتو، برادرزاده بوهموند، تانکرد، ریموند چهارم از تولوز، و رابرت دوم از فلاندر به همراه پیتر به دنبال او. هرمیت و برخی از بازماندگان جنگ صلیبی خلق و یک نیروی کوچک بیزانسی تحت فرماندهی مانوئل بوتومیت.آنها در 6 می رسیدند، به شدت کمبود غذا داشتند، اما بوهموند ترتیبی داد که غذا از طریق زمین و دریا آورده شود.آنها شهر را در 14 مه به محاصره درآوردند و نیروهای خود را به بخش های مختلف دیوار اختصاص دادند که با 200 برج به خوبی از آن دفاع می شد.بوهموند در سمت شمالی شهر، گادفری در جنوب، و ریموند و ادهمار از لو پوی در دروازه شرقی اردو زدند.در 16 مه، مدافعان ترک برای حمله به صلیبیون حمله کردند، اماترکها در یک درگیری با از دست دادن 200 نفر شکست خوردند.ترکان به کیلیج ارسلان پیغام فرستادند و التماس کردند که برگردد و چون به قدرت صلیبیون پی برد به سرعت برگشت.در 20 می، یک گروه پیشرو توسط نیروهای تحت فرمان ریموند و رابرت دوم از فلاندر شکست خورد و در 21 مه ارتش صلیبی کیلیج را در یک نبرد تنومند شکست داد که تا مدتها تا شب ادامه داشت.تلفات از هر دو طرف سنگین بود، اما در نهایت سلطان علی‌رغم درخواست ترکان نیکیه عقب‌نشینی کرد.بقیه جنگجویان صلیبی تا پایان ماه مه وارد شدند و رابرت کورتوز و استفان از بلویس در اوایل ژوئن وارد شدند.در همین حال، ریموند و ادهمار یک موتور محاصره بزرگ ساختند که به برج گوناتاس پیچید تا مدافعان را روی دیوارها درگیر کند در حالی که معدنچیان برج را از پایین استخراج می کردند.برج آسیب دید اما پیشرفت بیشتری حاصل نشد.امپراتور بیزانس، الکسیوس اول، تصمیم گرفت که صلیبیون را همراهی نکند، اما پشت سر آنها لشکر کشید و اردوگاه خود را در نزدیکی Pelecanum قرار داد.او از آنجا قایق‌هایی را فرستاد که بر روی زمین غلتیدند تا به صلیبی‌ها کمک کنند تا دریاچه اسکانیوس را محاصره کنند، دریاچه‌ای که تا این لحظه توسط ترک‌ها برای تامین غذای نیقیه استفاده می‌شد.قایق ها در 17 ژوئن به فرماندهی مانوئل بوتومیتس رسیدند.ژنرال تاتیکیوس نیز با 2000 سرباز پیاده اعزام شد.الکسیوس به بوتومیت ها دستور داده بود که بدون اطلاع صلیبی ها مخفیانه درباره تسلیم شهر مذاکره کنند.به تاتیکیوس دستور داده شد که به صلیبی‌ها بپیوندد و مستقیماً به دیوارها حمله کند، در حالی که بوتومی‌ها وانمود می‌کردند که همین کار را می‌کنند تا به نظر برسد که بیزانسی‌ها شهر را در نبرد تصرف کرده‌اند.این کار انجام شد و در 19 ژوئن ترکها تسلیم بوتومی ها شدند.هنگامی که صلیبیون متوجه کار الکسیوس شدند، بسیار عصبانی شدند، زیرا امیدوار بودند برای پول و آذوقه شهر را غارت کنند.با این حال، بوتومیتس دوکس نیقیه نامیده شد و صلیبی ها را از ورود در گروه های بزرگتر از 10 نفر در یک زمان منع کرد.بوتومی ها همچنین ژنرال های ترک را که او آنها را غیرقابل اعتماد می دانست، اخراج کردند.خانواده کیلیج ارسلان به قسطنطنیه رفتند و در نهایت بدون باج آزاد شدند.الکسیوس به صلیبیون پول، اسب و هدایای دیگر داد، اما صلیبیون از این امر خشنود نشدند، زیرا معتقد بودند که اگر خود نیکیه را تصرف می کردند، می توانستند حتی بیشتر داشته باشند.بوتومی‌ها به آنها اجازه خروج نمی‌دادند تا زمانی که همگی به الکسیوس سوگند جانشینی نخورند، اگر هنوز در قسطنطنیه این کار را نکرده بودند.همانطور که در قسطنطنیه انجام داد، تانکرد ابتدا نپذیرفت، اما در نهایت تسلیم شد.صلیبی ها در 26 ژوئن در دو گروه از نیقیه خارج شدند: بوهموند، تانکرد، رابرت دوم از فلاندر، و تاتیکیوس در پیشتاز، و گادفری، بالدوین از بولونی، استفان و هیو از ورماندوآ در عقب.به تاتیکیوس دستور داده شد که از بازگشت شهرهای تسخیر شده به امپراتوری اطمینان حاصل کند.روحیه آنها بالا بود و استفان به همسرش آدلا نوشت که انتظار دارند پنج هفته دیگر در اورشلیم باشند.

صلیبی ها در 26 ژوئن 1097 با بی اعتمادی عمیق به بیزانسی ها که شهر را بدون اطلاع آنها پس از محاصره طولانی نیکیه تصرف کرده بودند، نیکیه را ترک کردند.ارتش صلیبی به منظور ساده کردن مشکل تدارکات به دو گروه تقسیم شد.ضعیف‌تر به رهبری بوهموند تارانتو، برادرزاده‌اش تانکرد، رابرت کورتوز، رابرت فلاندر، و ژنرال بیزانسی تاتیکیوس در پیشتاز، و گادفری از بویون، برادرش بالدوین بولونی، ریموند چهارم از تولوز، استفان دوم از بلوا، و هیو از Vermandois در عقب.در 29 ژوئن، آنها متوجه شدند که ترک ها در حال برنامه ریزی یک کمین در نزدیکی Dorylaeum هستند (بوهموند متوجه شد که ارتش او زیر سایه پیشاهنگان ترک قرار دارد).نیروی ترکیه متشکل از کیلیج ارسلان و متحدش حسن کاپادوکیه به همراه کمک دانمارکی ها به رهبری شاهزاده ترک غازی گوموشتیگین.ارقام معاصر تعداد ترک‌ها را بین 25000 تا 30000 نفر تخمین می‌زند و تخمین‌های اخیر بین 6000 تا 8000 مرد است.نبرد Dorylaeum در طول اولین جنگ صلیبی در 1 ژوئیه 1097 بین ترکان سلجوقی و صلیبیون در نزدیکی شهر Dorylaeum در آناتولی رخ داد.علیرغم اینکه نیروهای ترکی کیلیج ارسلان تقریباً گروه صلیبیون بوهموند را نابود کردند، سایر صلیبیون دقیقاً به موقع برای پیروزی بسیار نزدیک وارد شدند.صلیبیان پس از تسخیر خزانه ی کلیج ارسلان، دست کم برای مدت کوتاهی واقعاً ثروتمند شدند.ترک ها فرار کردند و ارسلان به دیگر دغدغه ها در قلمرو شرقی خود روی آورد.

پس از نبرد Dorylaeum، صلیبیون اجازه یافتند تا در مسیر خود به انطاکیه عملاً بدون مخالفت از طریق آناتولی راهپیمایی کنند.تقریباً سه ماه طول کشید تا در گرمای تابستان از آناتولی عبور کنند و در اکتبر محاصره انطاکیه را آغاز کردند.صلیبیون در 21 اکتبر به خارج از شهر رسیدند و محاصره را آغاز کردند.پادگان در 29 دسامبر ناموفق جابجا شد.پس از پاک کردن غذای اطراف، صلیبیون مجبور شدند برای تدارکات دورتر را نگاه کنند و خود را در کمین باز کنند.

در حالی که ارتش اصلی صلیبی در سال 1097 در سراسر آسیای صغیر لشکرکشی می کرد، بالدوین و نورمن تانکرد لشکرکشی جداگانه ای را علیه کیلیکیه راه اندازی کردند.تانکرد در سپتامبر سعی کرد تارسوس را تصرف کند، اما بالدوین او را مجبور به ترک آن کرد که باعث درگیری پایدار بین آنها شد.بالدوین با کمک ارامنه محلی قلعه های مهمی را در سرزمین های غرب فرات تصرف کرد.لرد ارمنی ادسا، توروس، فرستادگانی - اسقف ارمنی ادسا و دوازده شهروند برجسته - را در اوایل سال 1098 به بالدوین فرستاد تا از او در برابر فرمانروایان سلجوقی نزدیک کمک بخواهند.ادسا به عنوان اولین شهری که به مسیحیت گروید، نقش مهمی در تاریخ مسیحیت ایفا کرد.بالدوین در اوایل فوریه عازم ادسا شد، اما نیروهایی که توسط بالدوک، امیر ساموساتا یا باگرات فرستاده شدند، مانع از عبور او از فرات شدند.تلاش دوم او با موفقیت همراه بود و در 20 فوریه به ادسا رسید.بالدوین نمی خواست به عنوان یک مزدور به توروس خدمت کند.اهالی ارمنی از اینکه او قصد ترک شهر را دارد می ترسیدند، بنابراین توروس را متقاعد کردند که او را به فرزندی قبول کند.بالدوین که توسط نیروهای ادسا تقویت شده بود به قلمرو بالدوک حمله کرد و پادگانی را در قلعه کوچکی در نزدیکی ساموساتا قرار داد.بر خلاف اکثریت ارمنی ها، توروس به کلیسای ارتدکس پایبند بود و همین امر او را در میان رعایای مونوفیزیت خود نامحبوب کرد.اندکی پس از بازگشت بالدوین از مبارزات انتخاباتی، اشراف محلی شروع به توطئه علیه توروس کردند، احتمالاً با رضایت بالدوین (همانطور که توسط وقایع نگار معاصر متی ادسا بیان شده است).شورش در شهر رخ داد و توروس مجبور شد به قلعه پناه ببرد.بالدوین متعهد شد که پدر خوانده‌اش را نجات دهد، اما وقتی شورش‌ها در 9 مارس وارد قلعه شدند و توروس و همسرش را به قتل رساندند، او هیچ کمکی به آنها نکرد.در روز بعد، پس از اینکه مردم شهر بالدوین را به عنوان حاکم (یا دوکس) خود تصدیق کردند، او عنوان کنت ادسا را ​​بر عهده گرفت و بدین ترتیب اولین ایالت صلیبی را تأسیس کرد.بالدوین بیوه برای تقویت حکومت خود با دختر حاکم ارمنی (که اکنون به نام آردا شناخته می شود) ازدواج کرد.او در طول محاصره انطاکیه، غذای اصلی ارتش صلیبی را تامین کرد.او به مدت سه هفته از ادسا در برابر کربوغا، والی موصل دفاع کرد و از رسیدن او به انطاکیه قبل از تصرف صلیبیون جلوگیری کرد.

بوهموند رهبران دیگر را متقاعد کرد که اگر انطاکیه سقوط کند، آن را برای خود نگه خواهد داشت و یک فرمانده ارمنی بخشی از دیوارهای شهرها موافقت کرده است که صلیبیون را قادر به ورود کند.استفان از بلوآ تنها رقیب او بود و در حالی که پیام خود را به الکسیوس مبنی بر از بین رفتن علت را ترک کرد، امپراتور را متقاعد کرد که پیشروی خود را از طریق آناتولی در فیلوملیوم قبل از بازگشت به قسطنطنیه متوقف کند.شکست الکسیوس در رسیدن به محاصره توسط بوهموند برای توجیه منطقی امتناع خود از بازگرداندن شهر به امپراتوری همانطور که وعده داده بود استفاده شد.فیروز ارمنی به بوهموند و گروه کوچکی کمک کرد تا در دوم ژوئن وارد شهر شوند و دروازه ای را باز کنند که در آن نقطه بوق به صدا درآمد، اکثریت مسیحی شهر دروازه های دیگر را باز کردند و صلیبی ها وارد شدند.آنها در این گونی اکثر ساکنان مسلمان و بسیاری از یونانیان، سوری ها و ارمنی های مسیحی را در سردرگمی کشتند.

محاصره کنندگان محاصره شده اند.در 4 ژوئن، پیشتاز ارتش 40000 نفری کربوغا به اطراف فرانک ها رسید.از 10 ژوئن به مدت 4 روز، امواج مردان کربوغه از صبح تا غروب به دیوارهای شهر حمله کردند.Bohemond و Adhemar دروازه‌های شهر را برای جلوگیری از فرار دسته جمعی مسدود کردند و توانستند مقاومت کنند.کربوغا سپس تاکتیک خود را به تلاش برای گرسنگی دادن به صلیبیون تغییر داد.

روحیه درون شهر پایین بود و شکست قریب‌الوقوع به نظر می‌رسید، اما یک رؤیایی دهقانی به نام پیتر بارتولومئو ادعا کرد که رسول سنت اندرو نزد او آمده است تا مکان لنس مقدس را که مسیح را روی صلیب سوراخ کرده بود، نشان دهد.این ظاهراً صلیبیون را تشویق می‌کرد، اما گزارش‌ها گمراه‌کننده هستند، زیرا دو هفته قبل از نبرد نهایی برای شهر بود.در 24 ژوئن، فرانک ها به دنبال شرایطی برای تسلیم شدن بودند که رد شد.در 28 ژوئن 1098 در سپیده دم، فرانک ها در چهار گروه جنگی از شهر خارج شدند تا با دشمن درگیر شوند.کربوغا به آنها اجازه داد تا با هدف از بین بردن آنها در فضای باز مستقر شوند.اما نظم و انضباط لشکر مسلمانان پابرجا نبود و حمله بی نظمی آغاز شد.آنها که قادر به غلبه بر یک نیروی متحرک نبودند، از دو به یک بیشتر بودند.ارتش مسلمانان با تلفات بسیار کمی شکست خورد و از نبرد گریخت.

صلیبیون در 7 ژوئن به اورشلیم رسیدند که تنها یک سال قبل توسط فاطمیان از سلجوقیان بازپس گرفته شده بود.بسیاری از جنگجویان صلیبی با دیدن شهری که برای رسیدن به آن سفر طولانی کرده بودند، گریه کردند.افتخارالدوله والی فاطمی با شنیدن خبر آمدن صلیبیون شهر را برای محاصره آماده کرد.او یک لشکر زبده متشکل از 400 نفر سواره نظاممصری آماده کرد و همه مسیحیان شرقی را به دلیل ترس از خیانت از شهر بیرون کرده بود (در محاصره انطاکیه مردی ارمنی به نام فیروز با گشودن دروازه ها به صلیبیون کمک کرد تا وارد شهر شوند).برای بدتر کردن وضعیت برای صلیبی‌ها، ادالدوله تمام چاه‌های آب را مسموم یا مدفون کرد و تمام درختان خارج از اورشلیم را قطع کرد.در 7 ژوئن 1099، صلیبیون به بیرون از استحکامات اورشلیم رسیدند، که تنها یک سال قبل توسط فاطمیان از سلجوقیان بازپس گرفته شده بود.شهر توسط یک دیوار دفاعی به طول 4 کیلومتر، 3 متر ضخامت و 15 متر ارتفاع محافظت می شد، پنج دروازه اصلی وجود داشت که هر کدام توسط یک جفت برج محافظت می شد.صلیبیون خود را به دو گروه بزرگ تقسیم کردند: گادفری بویون، روبرت فلاندر و تانکرد قصد داشتند از شمال محاصره کنند در حالی که ریموند تولوز نیروهای خود را در جنوب مستقر کرد.

ناوگان کوچکی از کشتی‌های جنوائی و انگلیسی به بندر یافا می‌رسند و تدارکات ضروری برای سلاح‌های محاصره‌کننده را برای اولین صلیبیون در اورشلیم می‌آورند.ملوانان جنوا تمام تجهیزات لازم برای ساخت تجهیزات محاصره را با خود آورده بودند.

رابرت نورماندی و رابرت فلاندر از جنگل های مجاور الوار تهیه کردند.تحت فرماندهی گوگلیلمو امبریاکو و گاستون از برن، صلیبیون ساخت سلاح های محاصره خود را آغاز کردند.آنها بهترین تجهیزات محاصره قرن یازدهم را تقریباً در 3 هفته ساختند.این شامل: 2 برج محاصره عظیم روی چرخ، یک قوچ ضربتی با سر پوشیده از آهن، نردبان‌های متعدد مقیاس و یک سری صفحه‌نمایش قابل حمل است.از سوی دیگر ، فاطمیان آماده سازی فرانک ها را زیر نظر داشتند و با شروع حمله، منگنل های خود را روی دیوار در میدان تیر نصب کردند.آماده سازی توسط صلیبیون کامل شد.

در 14 ژوئیه 1099، صلیبیون حمله خود را آغاز کردند، گادفری و متحدانش به سمت دیوار شمالی اورشلیم قرار گرفتند، اولویت آنها شکستن پرده بیرونی دیوارهای اورشلیم بود.در پایان روز آنها به خط اول دفاعی نفوذ کردند.در جنوب ریموند (از تولوز) نیروهای فاطمیون با مقاومت شدیدی روبرو شدند.در 15 جولای حمله مجدد در جبهه شمالی آغاز شد، گادفری و متحدانش به موفقیت دست یافتند و جنگجوی صلیبی لودولف تورنای اولین کسی بود که دیوار را سوار کرد.فرانک ها به سرعت جای پای خود را در دیوار به دست آوردند و با فروریختن نیروهای دفاعی شهر، امواج وحشت فاطمیون را لرزاند.

صلیبی ها از طریق برج داوود وارد شهر شدند و تاریخ شاهد یکی از خونین ترین برخوردها بود.صلیبی ها همه ساکنان شهر (اورشلیم) اعم از مسلمانان و یهودیان را قتل عام کردند.

در 22 ژوئیه، شورایی در کلیسای مقبره مقدس برای ایجاد حکومت اورشلیم برگزار شد.گادفری بویلون (که اساسی ترین نقش را در فتح شهر ایفا کرد) Advocatus Sancti Sepulchri ("وکیل مدافع" یا "مدافع مقبره مقدس") ساخته شد.

نبرد Ascalon در 12 اوت 1099 اندکی پس از تصرف اورشلیم رخ داد و اغلب به عنوان آخرین اقدام اولین جنگ صلیبی در نظر گرفته می شود.ارتش صلیبی به رهبری گادفری از بویون، لشکر فاطمی را شکست داد و از آنجا بیرون کرد و امنیت اورشلیم را تامین کرد.

اکنون اکثریت صلیبیون زیارت خود را کامل دانسته و به خانه بازگشتند.تنها 300 شوالیه و 2000 پیاده برای دفاع از فلسطین باقی مانده بودند.روابط بین ایالت های صلیبی تازه ایجاد شده در شهرستان ادسا و شاهزاده انطاکیه متغیر بود.فرانک ها به طور کامل درگیر سیاست خاور نزدیک شدند و در نتیجه مسلمانان و مسیحیان اغلب با یکدیگر جنگیدند.گسترش سرزمینی انطاکیه در سال 1119 با شکست بزرگی از ترکها در نبرد آگر سانگوینیس، میدان خون، به پایان رسید.