جنگ صلیبی دوم

سه ایالت صلیبی در شرق تأسیس شد: پادشاهی اورشلیم، شاهزاده نشین انطاکیه و شهرستان ادسا.چهارمین بخش، شهرستان طرابلس، در سال 1109 تأسیس شد.به این ترتیب، این کشور در معرض حملات مکرر کشورهای مسلمان اطراف که توسط ارتوکیان، دانمارک ها و ترک های سلجوقی اداره می شدند، قرار گرفت.ادسا در سال 1144 سقوط کرد. خبر سقوط ادسا ابتدا توسط زائران در اوایل سال 1145 و سپس توسط سفارتخانه های انطاکیه، اورشلیم و ارمنستان به اروپا بازگردانده شد.اسقف هیو از جبلا این خبر را به پاپ یوجین سوم، که گاو نر Quantum praedecessores را در 1 دسامبر همان سال صادر کرد و خواستار جنگ صلیبی دوم شد، گزارش کرد.

محاصره ادسا در اکتبر تا نوامبر 1146 پایان دائمی حکومت کنت های فرانک ادسا در این شهر در آستانه جنگ صلیبی دوم بود.این دومین محاصره ای بود که شهر در طی سالیان متمادی متحمل شده بود، اولین محاصره ادسا در دسامبر 1144 پایان یافت. در سال 1146، ژوسلین دوم از ادسا و بالدوین از ماراش، شهر را به صورت مخفیانه بازپس گرفتند، اما نتوانستند شهر را تصرف کنند یا حتی به درستی محاصره کنند. ارگپس از یک ضد محاصره کوتاه، نورالدین فرماندار زنگید شهر را تصرف کرد.مردم قتل عام شدند و دیوارها ویران شدند.این پیروزی در ظهور نورالدین و زوال شهر مسیحی ادسا بسیار مهم بود.

در 16 فوریه 1147، صلیبیون فرانسوی در اتمپس گرد هم آمدند تا در مورد مسیر خود صحبت کنند.آلمانی ها قبلاً تصمیم گرفته بودند از طریق مجارستان از طریق زمین سفر کنند.آنها مسیر دریایی را از نظر سیاسی غیرعملی می دانستند زیرا راجر دوم از سیسیل دشمن کنراد بود.بسیاری از اشراف فرانسوی به مسیر زمینی که آنها را از طریق امپراتوری بیزانس می‌گذراند، بی‌اعتماد بودند، که شهرت آن هنوز به دلیل گزارش‌های صلیبیون اول آسیب دیده بود.با این وجود، فرانسوی‌ها تصمیم گرفتند که از کنراد پیروی کنند و در 15 ژوئن حرکت کنند.

هنگامی که جنگ صلیبی دوم فراخوانده شد، بسیاری از آلمانی های جنوبی برای جنگ صلیبی در سرزمین مقدس داوطلب شدند.ساکسون های آلمان شمالی تمایلی نداشتند.آنها در 13 مارس 1147 در یک جلسه رژیم امپراتوری در فرانکفورت در مورد تمایل خود به مبارزه علیه اسلاوهای بت پرست به سنت برنارد گفتند. یوژنیوس با تصویب طرح ساکسون ها، گاو پاپی معروف به Divina dispensatione را در 13 آوریل صادر کرد.این گاو نر اظهار داشت که هیچ تفاوتی بین پاداش های معنوی صلیبیون مختلف وجود ندارد.کسانی که داوطلبانه برای جنگ صلیبی علیه اسلاوهای بت پرست شرکت کردند، عمدتاً دانمارکی، ساکسون و لهستانی بودند، اگرچه برخی از بوهمیایی ها نیز وجود داشتند.وندها از قبایل اسلاوی Abrotrites، Rani، Liutizians، Wagarians و Pomeranians تشکیل شده اند که در شرق رودخانه البه در شمال شرقی آلمان و لهستان امروزی زندگی می کردند.

در بهار 1147، پاپ اجازه گسترش جنگ صلیبی به شبه جزیره ایبری را در چارچوب Reconquista داد.او همچنین به آلفونسوی هفتم از لئون و کاستیل اجازه داد تا لشکرکشی‌های خود علیه مورها را با بقیه جنگ‌های صلیبی دوم برابری کند.

صلیبی های آلمانی با همراهی نماینده پاپ و کاردینال تئودوین قصد داشتند با فرانسوی ها در قسطنطنیه ملاقات کنند.گزا دوم مجارستان ، دشمن کنراد، به آنها اجازه داد که بدون آسیب از آنجا عبور کنند.هنگامی که ارتش آلمانی متشکل از 20000 نفر به قلمرو بیزانس رسید، امپراتور مانوئل یکم کومننوس می‌ترسید که به او حمله کنند و از نیروهای بیزانسی خواست تا از مشکلات جلوگیری کنند.

صلیبی های فرانسوی در ژوئن 1147 به رهبری لوئیس، تیری آلزاس، رنو اول از بار، آمادئوس سوم از ساووی و برادر ناتنی اش ویلیام پنجم مونفرات، ویلیام هفتم اوورنی و دیگران از متز خارج شده بودند. لورن، بریتنی، بورگوندی و آکیتن.آنها مسیر کنراد را نسبتاً مسالمت آمیز دنبال کردند، اگرچه لویی با جزا، پادشاه مجارستان، درگیر شد، زمانی که گزا متوجه شد که لویی به یک غاصب شکست خورده مجارستانی، بوریس کالامانوس، اجازه داده است به ارتش او بپیوندد.

در ماه مه 1147، اولین گروه از جنگجویان صلیبی از دارتموث در انگلستان به سمت سرزمین مقدس حرکت کردند.آب و هوای بد کشتی ها را مجبور به توقف در ساحل پرتغال، در شهر شمالی پورتو در 16 ژوئن 1147 کرد. در آنجا آنها متقاعد شدند که با شاه آفونسو اول پرتغال ملاقات کنند.صلیبی ها موافقت کردند که به پادشاه برای حمله به لیسبون کمک کنند، با توافق نامه ای جدی که غارت کالاهای شهر و پول باج برای زندانیان مورد انتظار را به آنها پیشنهاد می کرد.

محاصره لیسبون ، از 1 ژوئیه تا 25 اکتبر 1147، اقدام نظامی بود که شهر لیسبون را تحت کنترل قطعی پرتغالی ها درآورد و اربابان مور آن را بیرون راند.محاصره لیسبون یکی از معدود پیروزی های مسیحیان در جنگ صلیبی دوم بود.این به عنوان یک نبرد محوری از Reconquista گسترده تر دیده می شود.در اکتبر 1147، پس از چهار ماه محاصره، حاکمان مور موافقت کردند که تسلیم شوند، عمدتاً به دلیل گرسنگی در شهر.اکثر صلیبی ها در شهر تازه تصرف شده مستقر شدند، اما برخی از آنها به راه افتادند و به سرزمین مقدس ادامه دادند.برخی از آنها که زودتر از آنجا رفته بودند، در اوایل همان سال به تصرف سانتارم کمک کردند.بعداً آنها همچنین به فتح سینترا، آلمادا، پالملا و ستوبال کمک کردند و به آنها اجازه داده شد در سرزمین های فتح شده بمانند، جایی که ساکن شدند و فرزندانی به دنیا آوردند.

نبرد قسطنطنیه در سال 1147 یک درگیری گسترده بین نیروهای امپراتوری بیزانس و صلیبیون آلمانی جنگ صلیبی دوم به رهبری کنراد سوم آلمانی بود که در حومه پایتخت بیزانس، قسطنطنیه جنگیدند.امپراتور بیزانس مانوئل اول کومننوس از حضور ارتشی بزرگ و سرکش در نزدیکی پایتخت خود و رفتار غیر دوستانه رهبران آن به شدت نگران بود.یک ارتش صلیبی فرانسوی نیز به همین اندازه در حال نزدیک شدن به قسطنطنیه بود و احتمال ترکیب این دو ارتش در شهر توسط مانوئل با هشدار بزرگی مشاهده شد.مانوئل در پی درگیری‌های مسلحانه قبلی با صلیبی‌ها، و توهین‌های کنراد، تعدادی از نیروهای خود را بیرون از دیوارهای قسطنطنیه قرار داد.سپس بخشی از ارتش آلمان حمله کرد و به شدت شکست خورد.پس از این شکست، صلیبیون موافقت کردند که به سرعت از بسفر به آسیای صغیر منتقل شوند.

در آسیای صغیر، کنراد تصمیم گرفت منتظر فرانسوی ها نماند، اما به سمت ایکونیوم، پایتختسلطنت روم حرکت کرد.کنراد ارتش خود را به دو بخش تقسیم کرد.کنراد شوالیه‌ها و بهترین سربازان را با خود برد تا از طریق زمین به راهپیمایی بروند، در حالی که پیروان اردوگاه را به همراه اتو فریزینگ به دنبال جاده ساحلی می‌فرستاد.زمانی که از کنترل مؤثر بیزانس خارج شد، ارتش آلمان تحت حملات آزاردهنده دائمی ترک ها قرار گرفت، که در چنین تاکتیک هایی موفق بودند.پیاده نظام فقیرتر و کمتر مجهزتر ارتش صلیبی آسیب پذیرترین افراد در برابر حمله کماندار اسبی بودند و شروع به گرفتن تلفات و از دست دادن مردان برای دستگیری کردند.منطقه ای که صلیبی ها از طریق آن راهپیمایی می کردند عمدتاً بایر و خشک بود.از این رو ارتش نتوانست ذخایر خود را افزایش دهد و از تشنگی ناراحت بود.هنگامی که آلمانی ها حدود سه روز فراتر از دوریلئوم راهپیمایی کردند، اشراف از ارتش درخواست کردند که به عقب برگردند و دوباره جمع شوند.هنگامی که صلیبیون عقب نشینی خود را آغاز کردند، در 25 اکتبر، حملات ترکیه تشدید شد و نظم شکست، و سپس عقب نشینی با تلفات سنگین صلیبی ها تبدیل به یک شکست شد.

فرانسوی ها با بقایای ارتش کنراد در لوپادیون ملاقات کردند و کنراد به نیروهای لویی پیوست.آنها مسیر اتو فریزینگ را دنبال کردند و به سواحل مدیترانه نزدیکتر شدند و در دسامبر به افسوس رسیدند و در آنجا متوجه شدند که ترکها برای حمله به آنها آماده می شوند.ترک‌ها واقعاً منتظر حمله بودند، اما در یک نبرد کوچک در خارج از افسوس در 24 دسامبر 1147، فرانسوی‌ها پیروز شدند.

ارتش فرانسه لائودیسه در لیکوس در اوایل ژانویه 1148، درست پس از اینکه ارتش اتو فریزینگ در همان منطقه نابود شد.با از سرگیری راهپیمایی، پیشتاز تحت فرمان آمادئوس ساووی از بقیه ارتش در کوه کادموس جدا شد، جایی که نیروهای لویی متحمل خسارات سنگینی از ترکها شدند (6 ژانویه 1148).ترک‌ها زحمت حمله بیشتر را به خود ندادند و فرانسوی‌ها به سمت آدالیا حرکت کردند، و دائماً از راه دور توسط ترک‌ها مورد آزار و اذیت قرار می‌گرفتند، ترک‌ها نیز زمین را سوزانده بودند تا فرانسوی‌ها نتوانند غذای خود را دوباره پر کنند، هم برای خود و هم برای اسب‌هایشان.لویی دیگر نمی خواست از راه زمینی ادامه دهد و تصمیم گرفته شد که ناوگانی در آدالیا جمع آوری کرده و به سمت انطاکیه حرکت کند.پس از یک ماه تأخیر در اثر طوفان، اکثر کشتی های وعده داده شده به هیچ وجه نرسیدند.لویی و یارانش کشتی‌ها را برای خود تصاحب کردند، در حالی که بقیه ارتش مجبور بودند راهپیمایی طولانی به انطاکیه را از سر بگیرند.ارتش تقریباً به طور کامل یا توسط ترک ها یا در اثر بیماری نابود شد.

لوئیس با وجود تاخیر در طوفان، سرانجام در 19 مارس به انطاکیه رسید.آمادئوس ساوی در طول راه در قبرس درگذشت.لویی توسط عموی النور ریموند از پواتیه استقبال شد.ریموند از او انتظار داشت که در برابر ترک ها دفاع کند و او را در یک لشکرکشی علیه حلب، شهری مسلمان که به عنوان دروازه ادسا عمل می کرد، همراهی کند، اما لویی نپذیرفت و ترجیح داد به جای تمرکز بر جنبه نظامی، زیارت اورشلیم را به پایان برساند. جنگ صلیبی

شورایی برای تصمیم گیری در مورد بهترین هدف برای صلیبی ها در 24 ژوئن 1148 تشکیل شد، زمانی که کورس اورشلیم با صلیبیون تازه وارد از اروپا در پالمره، نزدیک عکا، شهر بزرگ پادشاهی صلیبی اورشلیم ملاقات کرد.این دیدنی ترین جلسه دادگاه در وجود خود بود.در پایان، تصمیم به حمله به شهر دمشق، متحد سابق پادشاهی اورشلیم گرفته شد که بیعت خود را به بیعت زنگیدها تغییر داده بود و در سال 1147 به شهر متحد پادشاهی بوسرا حمله کرد.

صلیبیون تصمیم گرفتند از غرب به دمشق حمله کنند، جایی که باغ های غوطه برای آنها غذای دائمی فراهم می کرد.پس از رسیدن به بیرون از دیوارهای شهر، بلافاصله آن را با استفاده از چوب های باغ ها محاصره کردند.در 27 ژوئیه، صلیبیون تصمیم گرفتند به دشتی در ضلع شرقی شهر که دارای استحکامات کمتری بود اما غذا و آب بسیار کمتری داشت، حرکت کنند.پس از آن، اربابان صلیبی محلی از ادامه محاصره خودداری کردند و سه پادشاه چاره ای جز ترک شهر نداشتند.کل ارتش صلیبی تا 28 ژوئیه به اورشلیم عقب نشینی کرد.

در ژوئن 1149، نورالدین به انطاکیه حمله کرد و با کمک اونور دمشق و نیروهای ترکمن، قلعه اناب را محاصره کرد.نورالدین حدود 6000 سرباز، عمدتاً سواره نظام، در اختیار داشت.ریموند و همسایه مسیحی‌اش، کنت ژوسلین دوم از ادسا، از زمانی که ریموند از اعزام ارتشی برای نجات ادسا محاصره شده در سال 1146 خودداری کرد، با هم دشمن بودند. ژوسلین حتی با نورالدین قراردادی علیه ریموند بست.به نوبه خود، ریموند دوم طرابلس و نایب السلطنه اورشلیم ملیزنده از کمک به شاهزاده انطاکیه خودداری کردند.شاهزاده ریموند که قبلاً دو بار نورالدین را شکست داده بود، احساس اعتماد به نفس می کرد و با ارتشی متشکل از 400 شوالیه و 1000 سرباز پیاده به تنهایی حمله کرد.شاهزاده ریموند با علی بن وفا، رهبر قاتلان و دشمن نورالدین متحد شد.قبل از اینکه او تمام نیروهای موجود خود را جمع آوری کند، ریموند و متحدش یک اکسپدیشن امدادی را برپا کردند.نورالدین که از ضعف ارتش شاهزاده ریموند شگفت زده شده بود، در ابتدا گمان برد که این تنها یک گارد پیشرو است و ارتش اصلی فرانک باید در آن نزدیکی کمین کند.با نزدیک شدن نیروهای ترکیبی، نورالدین محاصره ایناب را بالا برد و عقب نشینی کرد.ریموند و بن وفا به جای اینکه در نزدیکی سنگر بمانند، با نیروهای خود در کشور باز اردو زدند.پس از اینکه پیشاهنگان نورالدین متوجه شدند که متحدان در یک مکان آشکار اردو زده اند و نیروی کمکی دریافت نکرده اند، آتابگ به سرعت اردوگاه دشمن را در طول شب محاصره کرد.در 29 ژوئن، نورالدین به ارتش انطاکیه حمله کرد و آن را نابود کرد.شاهزاده انطاکیه که با فرصتی برای فرار مواجه شد، حاضر نشد سربازانش را رها کند.ریموند مردی با "قد و قامت عظیم" بود و به مقابله پرداخت و "همه کسانی را که به او نزدیک می شدند قطع کرد".با این وجود، هم ریموند و هم ابن وفا به همراه رینالد مرعشی کشته شدند.چند فرانک از این فاجعه فرار کردند.بخش اعظم قلمرو انطاکیه اکنون به روی نورالدین باز بود که مهمترین آن مسیری به دریای مدیترانه بود.نورالدین سواره به ساحل رفت و به عنوان نمادی از فتح خود در دریا غسل کرد.پس از پیروزی، نورالدین به تصرف قلعه‌های آرتا، حریم و امام پرداخت که از نزدیکی خود به انطاکیه دفاع می‌کردند.پس از پیروزی در اناب، نورالدین در سراسر جهان اسلام قهرمان شد.هدف او نابودی کشورهای صلیبی و تقویت اسلام از طریق جهاد بود.

هر یک از نیروهای مسیحی احساس می کردند که توسط دیگری خیانت شده است.کنراد پس از ترک آسکالون به قسطنطنیه بازگشت تا اتحاد خود با مانوئل را بیشتر کند.لویی تا سال 1149 در اورشلیم ماند.برنارد وظیفه خود می دانست که برای پاپ عذرخواهی کند و در قسمت دوم کتاب ملاحظات او درج شده است.روابط بین امپراتوری روم شرقی و فرانسوی ها در اثر جنگ صلیبی به شدت آسیب دید.لویی و دیگر رهبران فرانسه آشکارا امپراتور مانوئل اول را به تبانی با حملات ترکیه به آنها در طول راهپیمایی در سراسر آسیای صغیر متهم کردند.بالدوین سوم سرانجام اسکالن را در سال 1153 تصرف کرد کهمصر را وارد حوزه درگیری کرد.در سال 1187 صلاح الدین اورشلیم را تصرف کرد.نیروهای او سپس به شمال گسترش یافتند تا همه شهرهای جز پایتخت کشورهای صلیبی را تصرف کنند و جنگ صلیبی سوم را تسریع کردند.