اندرو که آخرین عضو مرد خاندان ارپاد بود، پس از مرگ پادشاه لادیسلاو چهارم در سال 1290 به پادشاهی برگزیده شد. او اولین پادشاه مجارستانی بود که مدرک تاجگذاری را صادر کرد که امتیازات اشراف و روحانیون را تأیید می کرد.حداقل سه مدعی - آلبرت اتریشی، مری از مجارستان و یک ماجراجو - ادعای او را برای تاج و تخت به چالش کشیدند.اندرو ماجراجو را از مجارستان اخراج کرد و آلبرت اتریشی را مجبور کرد که ظرف یک سال صلح کند، اما ماری مجارستانی و فرزندانش از ادعای خود چشم پوشی نکردند.اسقف های مجارستانی و خانواده مادری اندرو از ونیز حامیان اصلی او بودند، اما اربابان برجسته کرواسی و اسلاونی با حکومت او مخالف بودند.مجارستان در دوران سلطنت اندرو در یک وضعیت آنارشی دائمی بود.کوزگی‌ها، چاک‌ها و سایر خانواده‌های قدرتمند به‌طور مستقل بر قلمروهای خود حکومت می‌کردند و تقریباً هر سال در شورش آشکار علیه اندرو قیام می‌کردند.با مرگ اندرو، خاندان ارپاد منقرض شد.یک جنگ داخلی درگرفت که بیش از دو دهه ادامه داشت و با پیروزی چارلز رابرت، نوه ماری مجارستانی به پایان رسید.