شورش کومان در سال 1282 ممکن است تهاجم مغول را تسریع کرده باشد.جنگجویان کومان که از مجارستان رانده شده بودند، خدمات خود را به نوگای خان، رئیس بالفعل گروه ترکان طلایی ، ارائه کردند و در مورد وضعیت سیاسی خطرناک مجارستان به او گفتند.نوگای که این را فرصتی می دانست، تصمیم گرفت تا مبارزات گسترده ای را علیه پادشاهی ظاهرا ضعیف آغاز کند.در زمستان 1285 لشکریان مغول برای دومین بار به مجارستان حمله کردند.همانطور که در اولین حمله در سال 1241، مغول ها در دو جبهه به مجارستان حمله کردند.نوگای از طریق ترانسیلوانیا حمله کرد، در حالی که تالابوگا از طریق ماوراء کارپاتیا و موراویا حمله کرد.نیروی سوم و کوچکتر احتمالاً وارد مرکز پادشاهی شد و مسیر قبلی کادان را منعکس کرد.به نظر می رسید که مسیرهای تهاجم منعکس کننده مسیرهایی باشد که باتو و سوبوتای 40 سال قبل از آن طی کرده بودند، با تالابوگا از گذرگاه Verecke و Nogai از Brassó برای ورود به ترانسیلوانیا می گذشت.مانند حمله اول، مغول ها بر سرعت و غافلگیری تأکید داشتند و قصد داشتند نیروهای مجارستانی را به طور جزئی نابود کنند، در زمستان به امید اینکه مجارها را غافلگیر کنند و آنقدر سریع حرکت کنند که (حداقل تا شکست های بعدی آنها) غیرممکن بود. Ladislaus برای جمع آوری مردان کافی برای درگیر کردن آنها در یک رویارویی قاطع.به دلیل فقدان جنگ داخلی در امپراتوری مغول در آن زمان، و همچنین فقدان هرگونه درگیری مهم دیگری که شامل گروه ترکان طلایی می شد، نوگای توانست ارتش بسیار بزرگی را برای این تهاجم به کار ببندد، با شرح وقایع نگاری گالیسی-ولهینی. آن را به عنوان "یک میزبان عالی" اما اندازه دقیق آن مشخص نیست.مشخص است که میزبان مغول شامل سواره نظام از دست نشاندگان آنها، شاهزادگان روتنی، از جمله لو دانیلوویچ و دیگران از اقمار روسیه بود.نتایج تهاجم نمی توانست با نتایج تهاجم 1241 تضاد شدیدتری داشته باشد.این تهاجم به راحتی دفع شد و مغول ها به دلیل چندین ماه گرسنگی، حملات کوچک متعدد و دو شکست بزرگ نظامی، بسیاری از نیروی مهاجم خود را از دست دادند.این بیشتر به لطف شبکه جدید استحکامات و اصلاحات نظامی بود.پس از شکست لشکرکشی سال 1285، هیچ تهاجم بزرگی به مجارستان انجام نشد، اگرچه حملات کوچکی از گروه ترکان طلایی تا قرن چهاردهم مکرر بود.در حالی که یک پیروزی برای مجارستان به طور کلی (البته با تلفات سنگین غیرنظامیان)، جنگ یک فاجعه سیاسی برای پادشاه بود.مانند پدربزرگش قبل از خود، بسیاری از اشراف او را به دعوت مغول ها به سرزمین های خود متهم می کردند که دلیل آن ارتباط او با کومان بود .