فتح نورمن جنوب ایتالیا

اولین تاریخ گزارش شده از ورود شوالیه های نورمن به جنوب ایتالیا سال 999 است، اگرچه ممکن است فرض شود که آنها قبل از آن دیدار کرده بودند.در آن سال، طبق برخی منابع سنتی با منشأ نامشخص، زائران نورمنی که از مقبره مقدس در اورشلیم از طریق آپولیا بازمی‌گشتند، نزد شاهزاده گوایمار سوم در سالرنو ماندند.شهر و اطراف آن توسط ساراسین های آفریقایی مورد حمله قرار گرفت که خواستار پرداخت خراج سالانه عقب افتاده بودند.در حالی که گوایمار شروع به جمع آوری خراج کرد، نورمن ها او و رعایای لومباردش را به دلیل بزدلی مسخره کردند و به محاصره کنندگان خود حمله کردند.ساراسین ها فرار کردند، غنایم مصادره شد و گوایمار سپاسگزار از نورمن ها خواست که بمانند.

در سال 1024، مزدوران نورمن به فرماندهی رانولف درنگوت در خدمت گوایمار سوم بودند که او و پاندولف چهارم پاندولف پنجم را در کاپوآ محاصره کردند.در سال 1026، پس از یک محاصره 18 ماهه، کاپوآ تسلیم شد و پاندولف چهارم به عنوان شاهزاده بازگردانده شد.در طی چند سال بعد، رانولف خود را به پاندولف متصل کرد، اما در سال 1029 به سرجیوس چهارم ناپل پیوست (که پاندولف در سال 1027 احتمالاً با کمک رانولف او را از ناپل اخراج کرد).

رانولف و سرگیوس ناپل را بازپس گرفتند.در اوایل سال 1030، سرگیوس به رانولف، شهرستان آورسا را ​​به عنوان یک فیف، اولین فرمانروایی نورمن ها در جنوب ایتالیا، سپرد.نیروهای کمکی نورمن و اشرار محلی، که در اردوگاه رانولف بدون هیچ سوالی مورد استقبال قرار گرفتند، تعداد رانولف را افزایش دادند.در سال 1035، همان سالی که ویلیام فاتح دوک نرماندی شد، تانکرد از سه پسر بزرگ هاوتویل (ویلیام "بازوی آهنین"، دروگو و همفری) از نرماندی به آورسا رسید.

در سال 1038 ، امپراتور بیزانس، میکائیل چهارم، لشکرکشی به سیسیل مسلمان آغاز کرد و ژنرال جورج مانیاچ، ارتش مسیحی را علیه ساراسین ها رهبری کرد.پادشاه آینده نروژ، هارالد هاردرادا ، فرماندهی گارد وارنگیان را در این سفر برعهده داشت و مایکل از گوایمار چهارم سالرنو و دیگر اربابان لومبارد خواست تا نیروهای بیشتری را برای لشکرکشی فراهم کنند.

جنگ‌های بین نورمن‌ها و امپراتوری بیزانس از قرن بیستم آغاز شد.1040 تا 1185، زمانی که آخرین حمله نورمن ها به امپراتوری بیزانس شکست خورد.در پایان درگیری، نه نورمن‌ها و نه بیزانسی‌ها نمی‌توانستند قدرت زیادی داشته باشند، زیرا در اواسط قرن سیزدهم، نبردهای همه‌گیر با دیگر قدرت‌ها هر دو را تضعیف کرده بود و منجر به شکست بیزانسی‌ها آسیای صغیر به امپراتوری عثمانی در قرن چهاردهم شد. نورمن ها سیسیل را به هوهنشتاوفن از دست دادند.

نورمن ها در ایتالیا به رهبری ویلیام آیرون آرم موفق به شکست بیزانسی ها در نبردهای اولیونتو و مونته ماگیور شدند.1041

نبرد Civitate در 18 ژوئن 1053 در جنوب ایتالیا، بین نورمن ها به رهبری کنت آپولیا هامفری از هاوتویل و ارتش سوابی-ایتالیایی-لمبارد که توسط پاپ لئو نهم سازماندهی شده بود و در میدان جنگ توسط جرارد رهبری می شد، انجام شد. دوک لورن و رودولف شاهزاده بنونتو.پیروزی نورمن ها بر ارتش متحد پاپ نقطه اوج درگیری بین مزدوران نورمنی بود که در قرن یازدهم به جنوب ایتالیا آمدند، خانواده دو هاوتویل و شاهزادگان محلی لومبارد.

کاشف نورمن، رابرت گیسکارد، بسیاری از ایتالیا را فتح کرده بود و توسط پاپ نیکلاس دوم به عنوان دوک آپولیا، کالابریا و سیسیل سرمایه گذاری شد.

پس از 250 سال کنترل اعراب، سیسیل در زمان فتح آن توسط نورمن ها، محل سکونت ترکیبی از مسیحیان ، مسلمانان عرب و نوکیشان مسلمان بود.سیسیل عربی دارای یک شبکه تجاری پر رونق با دنیای مدیترانه بود و در جهان عرب به عنوان مکانی مجلل و منحط شناخته می شد.این جزیره در ابتدا تحت حکومت اغلابیان و سپس فاطمیان بود، اما در سال 948 کلبیدها کنترل جزیره را به دست گرفتند و تا سال 1053 آن را در دست داشتند. در طول دهه های 1010 و 1020، یک سری بحران های جانشینی راه را برای مداخله زیریدها هموار کرد. افریقیهسیسیل تحت تأثیر آشوب قرار گرفت، زیرا فیودهای کوچک برای برتری با یکدیگر می جنگیدند.در این مورد، نورمن‌ها تحت رهبری رابرت گیسکارد و برادر کوچکترش راجر بوسو قصد تسخیر را داشتند.پاپ لقب "دوک سیسیل" را به رابرت اعطا کرده بود و او را تشویق کرد تا سیسیل را از دست ساراسین ها بگیرد.

نبرد سرامی در ژوئن 1063 انجام شد و یکی از مهم ترین نبردها در فتح سیسیل توسط نورمن ها، 1060-1091 بود.نبرد بین یک نیروی اعزامی نورمن و یک اتحاد مسلمان از سربازان سیسیل و زیرید درگرفت.نورمن ها تحت فرماندهی راجر دو هاوتویل، کوچکترین پسر تانکرد هاوتویل و برادر رابرت گیسکارد جنگیدند.اتحاد مسلمانان متشکل از مسلمانان بومی سیسیلی زیر نظر طبقه حاکم کلبید پالرمو به رهبری ابن الحواس و نیروهای تقویتی زیرید از شمال آفریقا به رهبری دو شاهزاده ایوب و علی بود. نیروهای مخالف را سرنگون کرد و باعث ایجاد اختلاف در میان اشراف مسلمان شد که در نهایت راه را برای تصرف نهایی پایتخت سیسیلی، پالرمو، توسط نورمن ها و متعاقباً بقیه جزیره هموار کرد.

سقوط آمالفی و سالرنو به دست رابرت گیسکارد تحت تأثیر همسرش سیکلگایتا بود.آمالفی احتمالاً در نتیجه مذاکراتش تسلیم شد و سالرنو وقتی از دادخواست شوهرش از طرف برادرش (شاهزاده سالرنو) دست کشید، سقوط کرد.آمالفیتان‌ها به‌طور ناموفق خود را تحت سلطه شاهزاده گیسولف قرار دادند تا از فرمانروایی نورمن‌ها دوری کنند، اما ایالت‌ها (که تاریخ‌شان از قرن نهم به آن پیوسته بود) در نهایت تحت کنترل نورمن‌ها قرار گرفتند.

نیروهای نورمن به رهبری رابرت گیسکارد مهیب و پسرش بوهموند از تارانتو (بعداً بوهموند اول انطاکیه)، دیراخیوم و کورفو را گرفتند و لاریسا را ​​در تسالی محاصره کردند (نگاه کنید به نبرد دیراخیوم).

در سال 1085، او سرانجام توانست یک کارزار سیستماتیک را انجام دهد.در 22 مه راجر از طریق دریا به سیراکوز نزدیک شد، در حالی که جردن یک گروه سواره نظام کوچک را در 15 مایلی (24 کیلومتری) شمال شهر رهبری می کرد.در 25 مه، نیروی دریایی کنت و امیر در بندر - جایی که دومی کشته شد - درگیر شدند در حالی که نیروهای اردن شهر را محاصره کردند.محاصره در تمام تابستان ادامه داشت، اما زمانی که شهر در مارس 1086 تسلیم شد، فقط نوتو هنوز تحت سلطه ساراسین بود.در فوریه 1091 نوتو نیز تسلیم شد و فتح سیسیل کامل شد.

تهاجم نورمن ها به مالتا، حمله ای به جزیره مالت بود که در آن زمان عمدتاً مسلمانان در آن ساکن بودند، توسط نیروهای بخش نورمن سیسیل به رهبری راجر اول در سال 1091.

در طول جنگ صلیبی اول ، بیزانسی ها توانستند تا حدی از مزدوران نورمن برای شکست دادن ترکان سلجوقی در نبردهای متعدد استفاده کنند.این مزدوران نورمن در تصرف چندین شهر نقش اساسی داشتند.حدس زده می شود که الکسیوس در ازای سوگند وفاداری، زمینی را در اطراف شهر انطاکیه به بوهموند وعده داد تا یک دولت وابسته به حائل ایجاد کند و همزمان بوهموند را از ایتالیا دور کند.با این حال، هنگامی که انطاکیه سقوط کرد، نورمن ها از تحویل آن امتناع کردند، اگرچه به مرور زمان سلطه بیزانس برقرار شد.

در سال 1147 امپراتوری بیزانس به رهبری مانوئل اول کومننوس با جنگ توسط راجر دوم سیسیلی مواجه شد که ناوگانش جزیره کورفو بیزانس را تصرف کرده و تبس و کورنت را غارت کرده بود.با این حال، علیرغم حواس پرتی از حمله کومان در بالکان، در سال 1148 مانوئل از اتحاد کنراد سوم آلمان و کمک ونیزی ها استفاده کرد که به سرعت راجر را با ناوگان قدرتمند خود شکست دادند.

اگرچه آخرین تهاجمات و آخرین درگیری در مقیاس بزرگ بین دو قدرت کمتر از دو سال به طول انجامید، سومین تهاجمات نورمن ها همچنان به تصرف قسطنطنیه نزدیک تر شد.سپس امپراتور بیزانس آندرونیکوس کومننوس به نورمن ها اجازه داده بود که نسبتاً بدون کنترل به سمت تسالونیکا حرکت کنند.در حالی که دیوید کومنوس برای پیش‌بینی نورمن‌های متجاوز آماده‌سازی کرده بود، مانند دستور تقویت دیوارهای شهرها و اختصاص چهار لشکر به دفاع از شهرها، این اقدامات احتیاطی کافی نبود.تنها یکی از چهار لشکر در واقع با نورمن ها درگیر شد و در نتیجه شهر با سهولت نسبی توسط نیروهای نورمن تصرف شد.با به دست گرفتن کنترل شهر، نیروهای نورمن تسالونیکی را غارت کردند.وحشت زیر منجر به شورشی شد که اسحاق آنجلوس را بر تخت سلطنت نشاند.پس از سقوط آندرونیکوس، یک ارتش صحرایی تقویت شده بیزانس به فرماندهی الکسیوس براناس قاطعانه نورمن ها را در نبرد دمتریتس شکست داد.در پی این نبرد، تسالونیکی به سرعت بازیابی شد و نورمن ها به ایتالیا رانده شدند.

نبرد دمتریتس در سال 1185 بین ارتش بیزانس و نورمن های پادشاهی سیسیل که اخیرا دومین شهر امپراتوری بیزانس، تسالونیکا را غارت کرده بودند، درگرفت.این یک پیروزی قاطع بیزانس بود که به تهدید نورمن ها برای امپراتوری پایان داد.

برخلاف فتح انگلستان توسط نورمن ها (1066) که چند سال پس از یک نبرد سرنوشت ساز طول کشید، فتح جنوب ایتالیا محصول دهه ها و تعدادی نبرد بود که تعداد کمی از آنها تعیین کننده بودند.بسیاری از مناطق به طور مستقل فتح شدند و تنها بعداً در یک دولت واحد متحد شدند.در مقایسه با فتح انگلستان، بدون برنامه ریزی و سازماندهی نشده بود، اما به همان اندازه کامل بود.از نظر نهادی، نورمن ها ماشین آلات اداری بیزانسی ها، اعراب و لومباردها را با برداشت های خود از قانون و نظم فئودالی ترکیب کردند تا یک حکومت منحصر به فرد ایجاد کنند.تحت این دولت، آزادی مذهبی زیادی وجود داشت، و در کنار اشراف نورمن، یک بوروکراسی شایسته از یهودیان، مسلمانان و مسیحیان اعم از کاتولیک و ارتدوکس شرقی وجود داشت.بنابراین، پادشاهی سیسیل توسط جمعیت‌های نورمن، بیزانس، یونانی، عرب، لومبارد و «بومی» سیسیلی که در هماهنگی زندگی می‌کردند، مشخص شد و فرمانروایان نورمن آن برنامه‌هایی را برای تأسیس امپراتوری کهمصر فاطمی و همچنین دولت‌های صلیبی را در بر می‌گرفت، پرورش دادند. شامفتح نورمن ها در جنوب ایتالیا شروع به تزریق معماری رومی (به ویژه نورمن) کرد.برخی از قلعه ها بر اساس سازه های لومباردی، بیزانسی یا عربی موجود گسترش یافته اند، در حالی که برخی دیگر ساخت و سازهای اصلی بودند.کلیساهای لاتین در سرزمین هایی ساخته شده اند که اخیراً از مسیحیت بیزانسی یا اسلام گرویده اند، به سبک رومی که تحت تأثیر طرح های بیزانسی و اسلامی قرار گرفته است.ساختمان های عمومی، مانند کاخ ها، در شهرهای بزرگتر (به ویژه پالرمو) رایج بودند.این ساختارها، به ویژه، تأثیر فرهنگ سیکولو-نورمن را نشان می دهند.