راسته توتونیک

پس از از دست دادن اورشلیم در سال 1187، برخی از بازرگانان از لوبک و برمن این ایده را در پیش گرفتند و یک بیمارستان صحرایی برای مدت زمان محاصره عکا در سال 1190 تأسیس کردند که هسته اصلی نظم شد.آنها شروع به توصیف خود به عنوان بیمارستان مریم مقدس از خانه آلمان در اورشلیم کردند.گای پادشاه اورشلیم بخشی از یک برج در عکا را به آنها اعطا کرد.وصیت در 10 فوریه 1192 مجدداً اجرا شد.این سفارش شاید برج را با سازمان انگلیسی بیمارستان سنت توماس تقسیم می کرد.

بر اساس الگوی شوالیه‌های معبد ، فرمان توتونی در سال 1198 به یک دستور نظامی تبدیل شد و رئیس این نظم به عنوان استاد بزرگ (magister hospitalis) شناخته شد.دستورات پاپ برای جنگ‌های صلیبی برای تصرف و نگهداری اورشلیم برای مسیحیت و دفاع از سرزمین مقدس در برابر ساراسین‌های مسلمان دریافت کرد.این مراسم در معبد عکا با حضور رهبران سکولار و روحانی پادشاهی لاتین برگزار شد.

شوالیه‌های توتونی در کنار بیمارستان‌داران و بارون‌ها در آکا در برابر تمپلارها و پیشوایان قرار می‌گیرند.منشا مخالفت طولانی مدت بین تمپلارها و شوالیه های توتونی.

تاریخ احتمالی انتخاب هرمان فون سالزا به عنوان استاد بزرگ شوالیه های توتونی.تاریخ مصادف با تاریخ ازدواج در صور جان برین با مریم بود.همچنین تاریخ تاجگذاری جان به عنوان پادشاه اورشلیم بود.

شوالیه های نظم توسط پادشاه مجارستان اندرو دوم فراخوانده شده بودند تا مرزهای شرقی مجارستان را مستقر و تثبیت کنند و از آن در برابر کومان ها محافظت کنند.در سال 1211، اندرو دوم مجارستان خدمات شوالیه های توتونی را پذیرفت و ناحیه برزنلند در ترانسیلوانیا را به آنها اعطا کرد، جایی که آنها از هزینه ها و وظایف مصون بودند و می توانستند عدالت خود را اجرا کنند.این فرمان به رهبری برادری به نام تئودریش یا دیتریش از مرزهای جنوب شرقی پادشاهی مجارستان در برابر کومان‌های همسایه دفاع کرد.دژهای بسیاری از چوب و گل برای دفاع ساخته شد.آنها دهقانان آلمانی جدید را در میان ساکنان ساکسون ترانسیلوانیا ساکن کردند .کومان ها هیچ سکونتگاه ثابتی برای مقاومت نداشتند و به زودی توتون ها در حال گسترش به قلمرو خود بودند.تا سال 1220، شوالیه های توتونیک پنج قلعه ساخته بودند که برخی از آنها از سنگ ساخته شده بودند.گسترش سریع آنها، اشراف و روحانیون مجارستان را که قبلاً به آن مناطق بی علاقه بودند، حسادت و مشکوک ساخت.برخی از اشراف این زمین ها را ادعا کردند، اما دستور از تقسیم آنها امتناع کرد، بدون توجه به خواسته های اسقف محلی.

جنگ صلیبی پروس مجموعه‌ای از لشکرکشی‌های صلیبی‌های کاتولیک رومی در قرن سیزدهم بود که عمدتاً توسط شوالیه‌های توتون رهبری می‌شد تا تحت فشار پروسی‌های قدیمی بت‌پرست مسیحی شوند.شوالیه‌های توتونی که پس از لشکرکشی‌های ناموفق قبلی علیه پروس‌ها توسط پادشاهان مسیحی لهستانی دعوت شده بودند، در سال 1230 لشکرکشی را علیه پروس‌ها، لیتوانیایی‌ها و ساموگیتی‌ها آغاز کردند. در پایان قرن، شوالیه‌ها پس از سرکوب چندین قیام پروس، کنترل پروس را به دست گرفتند و اداره کردند. پروس های فتح شده از طریق دولت رهبانی خود، در نهایت زبان، فرهنگ و مذهب پروس را با ترکیبی از نیروی فیزیکی و ایدئولوژیک پاک کردند.برخی از پروس ها به لیتوانی همسایه پناه بردند.

نبرد منصوره از 26 تا 28 اوت 1221 در نزدیکی شهر منصوره مصر رخ داد و آخرین نبرد در پنجمین جنگ صلیبی (1217-1221) بود.این کشور نیروهای صلیبی را به رهبری نماینده پاپ پلاگیوس گالوانی و جان برین، پادشاه اورشلیم، در مقابل نیروهای ایوبی سلطان الکامل قرار داد.نتیجه یک پیروزی قاطع برایمصری ها و تسلیم صلیبیون و خروج آنها از مصر بود.هرمان فون سالزا و استاد معبد به عنوان گروگان توسط مسلمانان.

در سال 1224، شوالیه‌های توتونی که می‌دیدند با به ارث بردن پادشاهی با مشکلاتی مواجه خواهند شد، از پاپ هونوریوس سوم درخواست کردند که مستقیماً به جای پادشاه مجارستان ، تحت نظارت کلیسای پاپ قرار گیرد.این یک اشتباه بزرگ بود، زیرا پادشاه اندرو که از قدرت فزاینده آنها خشمگین و نگران شده بود، با اخراج شوالیه های توتونی در سال 1225 پاسخ داد، اگرچه او به مردم عادی و دهقانان قومی آلمانی اجازه داد که توسط فرمان در اینجا ساکن شوند و بخشی از گروه بزرگتر شدند. ساکسون های ترانسیلوانیا باقی بمانند.مجارها به دلیل نداشتن سازماندهی نظامی و تجربه شوالیه های توتونی، آنها را با مدافعان کافی که مانع از حمله کومان ها شده بود، جایگزین نکردند.به زودی، جنگجویان استپ دوباره تهدید خواهند شد.

در سال 1226، کنراد اول، دوک مازوویا در شمال شرقی لهستان ، از شوالیه‌ها درخواست کرد تا از مرزهای او دفاع کنند و پروسی‌های قدیم بت پرست بالتیک را تحت سلطه خود درآورند و به شوالیه‌های توتونی اجازه داد از سرزمین چلمنو به عنوان پایگاهی برای لشکرکشی خود استفاده کنند.هرمان فون سالزا که در آن زمان شور و شوق گسترده جنگ های صلیبی در سراسر اروپای غربی بود، پروس را محل تمرین خوبی برای شوالیه های خود برای جنگ علیه مسلمانان در اوترمر می دانست.با گاو نر طلایی ریمینی، امپراتور فردریک دوم امتیاز امپراتوری ویژه ای را برای فتح و تصرف پروس، از جمله سرزمین چلمنو، با حاکمیت اسمی پاپ به این فرمان اعطا کرد.در سال 1235، شوالیه‌های توتونی گروه کوچکتر دوبرزین را که قبلاً توسط کریستین، اولین اسقف پروس تأسیس شده بود، جذب کردند.

در سال 1227، برادران لیوونیایی شمشیر تمام سرزمین های دانمارک در شمال استونی را فتح کردند.پس از نبرد Saule، اعضای باقیمانده برادران شمشیر در سال 1237 در گروه توتونیک پروس ادغام شدند و به عنوان Order Livonian شناخته شدند.

نبرد کورتنووا در 27 نوامبر 1237 در جریان جنگ‌های گوئلف و گیبلین انجام شد: در آن، امپراتور روم مقدس فردریک دوم، لیگ دوم لمبارد را شکست داد.استاد اعظم هرمان فون سالزا، توتونیک را در اتهامات شوالیه ای علیه لومباردها رهبری می کرد.ارتش لیگ لمبارد عملاً نابود شد.فردریک یک ورودی پیروزمندانه در شهر متحد کرمونا ایجاد کرد، در حالی که Carroccio توسط یک فیل بکسل شده بود و Tiepolo روی آن زنجیر شده بود.

حمله مغول ها به لهستان از اواخر سال 1240 تا 1241 در نبرد لگنیکا به اوج خود رسید، جایی که مغول ها اتحادی را شکست دادند که شامل نیروهایی از لهستان تکه تکه شده و متحدان آنها به رهبری هنری دوم پارسا، دوک سیلسیا بود.هدف تهاجم اول تامین امنیت جناح اصلی ارتش مغولی بود که به پادشاهی مجارستان حمله می کرد.مغول ها هرگونه کمک بالقوه ای که لهستانی ها یا هر دستور نظامی به شاه بلا چهارم ارائه می کردند را خنثی کردند.

نبرد روی یخ عمدتاً در دریاچه یخ زده پیپوس بین نیروهای متحد جمهوری نووگورود و ولادیمیر-سوزدال به رهبری شاهزاده الکساندر نوسکی و نیروهای نظمیه لیوونی و اسقف دورپات به رهبری اسقف هرمان انجام شد. دورپات.این نبرد مهم است زیرا نتیجه آن تعیین می کند که آیا مسیحیت ارتدوکس غربی یا شرقی در این منطقه غالب خواهد شد.در پایان، این نبرد نشان دهنده یک شکست قابل توجه برای نیروهای کاتولیک در طول جنگ های صلیبی شمالی بود و به مبارزات آنها علیه جمهوری ارتدکس نووگورود و سایر مناطق اسلاو برای قرن آینده پایان داد.گسترش نظم توتونی به سمت شرق را متوقف کرد و یک خط مرزی دائمی را از طریق رودخانه ناروا و دریاچه پیپوس ایجاد کرد که ارتدکس شرقی را از کاتولیک غربی جدا می کرد.شکست شوالیه ها به دست نیروهای اسکندر باعث شد صلیبیون نتوانند پسکوف، محور اصلی جنگ صلیبی شرقی آنها را پس بگیرند.نوگورودی ها در دفاع از خاک روسیه موفق شدند و صلیبی ها هرگز چالش جدی دیگری به سمت شرق انجام ندادند.

اولین قیام پروس تحت تأثیر سه رویداد مهم بود.اولاً، شوالیه‌های لیوونی - یکی از زیرمجموعه‌های شوالیه‌های توتونیک - نبرد یخ در دریاچه پیپوس را به الکساندر نوسکی در آوریل 1242 باختند.لهستان نبرد لگنیکا را از دست داد و شوالیه‌های توتونیک یکی از قابل اعتمادترین متحدان خود را که اغلب نیروها را تأمین می‌کردند، از دست دادند.ثالثاً، دوک سوانتوپلک دوم پومرانیا علیه شوالیه‌ها می‌جنگید که از ادعاهای دودمانی برادرانش علیه او حمایت می‌کردند.گفته می‌شود که قلعه‌های جدید شوالیه‌ها با سرزمین‌های او بر سر راه‌های تجاری در امتداد رودخانه ویستولا رقابت می‌کردند.در حالی که برخی از مورخان بدون تردید اتحاد سوانتوپلک-پروس را پذیرفته اند، برخی دیگر مراقب ترند.آنها اشاره می کنند که اطلاعات تاریخی از اسناد نوشته شده توسط شوالیه های توتونی به دست آمده است و باید از نظر ایدئولوژیک برای متقاعد کردن پاپ به اعلام جنگ صلیبی نه تنها علیه پروسی های بت پرست، بلکه علیه دوک مسیحی نیز متهم شده باشد.

نبرد کروکن نبردی قرون وسطایی بود که در سال 1249 در جریان جنگ‌های صلیبی پروس بین شوالیه‌های توتون و پروس‌ها، یکی از قبایل بالتیک، درگرفت.از نظر شوالیه‌هایی که کشته شدند، این چهارمین شکست بزرگ شوالیه‌های توتونی در قرن سیزدهم بود. مارشال هاینریش بوتل مردانی را از کولم، البینگ و بالگا برای یک حمله اکتشافی به عمق پروس جمع کرد.آنها به سرزمین های ناتنگیان سفر کردند و منطقه را غارت کردند.در راه بازگشت، آنها به نوبه خود مورد حمله ارتشی از ناتنگیان قرار گرفتند.شوالیه ها به روستای نزدیک کروکن در جنوب کروزبورگ (که اکنون کامنکا در جنوب اسلاوسکویه است) عقب نشینی کردند، جایی که پروس ها برای حمله تردید داشتند.ارتش پروس با ورود نیروهای تازه نفس از مناطق دورتر در حال رشد بود و شوالیه ها تدارکات کافی برای مقاومت در برابر محاصره را نداشتند.بنابراین، شوالیه‌های توتونی برای تسلیم معامله کردند: مارشال و سه شوالیه دیگر باید به عنوان گروگان باقی می‌مانند و بقیه سلاح‌های خود را زمین می‌گذاشتند.ناتنگیان قرارداد را شکستند و 54 شوالیه و تعدادی از پیروان آنها را قتل عام کردند.برخی از شوالیه ها در مراسم مذهبی اعدام می شدند یا تا حد مرگ شکنجه می شدند.سر بریده یوهان، معاون کامتور بالگا، به طرز تمسخرآمیزی روی نیزه به نمایش گذاشته شد.

یک ارتش صلیبی 60000 نفری برای یک لشکرکشی علیه پروس های بت پرست گرد آمدند.این ارتش شامل بوهمیایی ها و اتریشی ها به فرماندهی اوتوکار دوم پادشاه بوهمیا، موراویایی ها به رهبری اسقف برونو اولموتز، ساکسونی ها به رهبری مارگراو اتو سوم براندنبورگ و گروهی بود که رودلف هابسبورگ آورده بود.سامبیان در نبرد روداو شکست خوردند و پادگان قلعه به سرعت تسلیم شد و تحت غسل تعمید قرار گرفت.سپس جنگجویان صلیبی علیه کوئدناو، والدو، کایمن و تاپیاو (گواردیسک) پیشروی کردند.سامبیایی‌هایی که غسل ​​تعمید را پذیرفتند زنده ماندند، اما آنهایی که مقاومت کردند به‌طور دسته جمعی نابود شدند.سملند در ژانویه 1255 در لشکرکشی کمتر از یک ماه فتح شد.در نزدیکی محله بومی Tvangste، شوالیه‌های توتونی Königsberg ("کوه پادشاه") را تأسیس کردند که به افتخار پادشاه بوهمی نامگذاری شد.

نبرد دوربه یک نبرد قرون وسطایی بود که در نزدیکی دوربه، 23 کیلومتری (14 مایلی) شرق لیپاجا، در لتونی کنونی در طول جنگ‌های صلیبی لیوونی انجام شد.در 13 ژوئیه 1260، ساموگیتی‌ها نیروهای مشترک شوالیه‌های توتونی از پروس و نظم لیوونی از لیوونیا را شکست دادند.حدود 150 شوالیه از جمله استاد لیوونیایی بورچارد فون هورنهاوزن و مارشال سرزمین پروس هنریک بوتل کشته شدند.این بزرگترین شکست شوالیه ها در قرن سیزدهم بود: در دومین نبرد بزرگ، نبرد آیزکراوکل، 71 شوالیه کشته شدند.این نبرد الهام‌بخش قیام بزرگ پروس (به پایان رسید در 1274) و شورش‌های نیمه‌گالی‌ها (تسلیم در 1290)، کورونی‌ها (تسلیم در 1267) و اوزلی‌ها (تسلیم در 1261) شد.این نبرد دو دهه از فتوحات لیوونی را خنثی کرد و حدود سی سال طول کشید تا نظم لیوونی کنترل خود را بازگرداند.

شورش بزرگ در 20 سپتامبر 1260 آغاز شد. این شورش با پیروزی نظامی لیتوانیایی و ساموگیتی ها علیه نیروهای مشترک نظم لیوونی و شوالیه های توتونی در نبرد دوربه آغاز شد.با گسترش قیام در سرزمین های پروس، هر قبیله یک رهبر انتخاب کرد: سامبی ها توسط گلاند، ناتانگی ها توسط هرکوس مونته، بارتیان ها توسط دیوانوس، وارمیان ها توسط گلاپه، پوگسانی ها توسط اوکتوم رهبری می شدند.یکی از قبیله هایی که به قیام نپیوستند پومسانیان بودند.این قیام توسط اسکومانتاس، رهبر سودویان نیز حمایت شد.با این حال، یک رهبر برای هماهنگ کردن تلاش های این نیروهای مختلف وجود نداشت.هرکوس مونت، که در آلمان تحصیل کرده بود، شناخته شده ترین و موفق ترین رهبران شد، اما او فقط ناتانجیان خود را فرماندهی می کرد.

نبرد لوباوا یا لوباو نبردی بود که در سال 1263 در خلال قیام بزرگ پروس بین فرقه توتونی و پروس ها درگرفت.پس از اینکه لیتوانیایی‌ها و ساموگیتی‌ها نیروهای مشترک شوالیه‌های توتونی و نظم لیوونی را در نبرد دوربه (1260) شکست دادند، پروس‌های بت‌پرست بر ضد فاتحان خود که سعی در تبدیل آنها به مسیحیت داشتند قیام کردند.سال های اول قیام برای پروس ها موفقیت آمیز بود، که شوالیه ها را در نبرد پوکارویس شکست دادند و قلعه هایی را که در دست شوالیه ها بود محاصره کردند.پروس ها به سرزمین چلومنو (کومرلند) حمله کردند، جایی که شوالیه ها برای اولین بار در اواخر دهه 1220 خود را در آنجا مستقر کردند.هدف ظاهری این حملات این بود که شوالیه ها را مجبور کنند تا آنجا که ممکن است سربازان خود را برای دفاع از چلمنو اختصاص دهند تا نتوانند به قلعه ها و قلعه های محاصره شده کمک کنند.در سال 1263 ناتانگی ها به رهبری هرکوس مونت به سرزمین چلمنو یورش بردند و بسیاری از اسیران را گرفتند.استاد هلمریش فون رچنبرگ که در آن زمان در چلومنو بود، افراد خود را جمع آوری کرد و به تعقیب ناتانگی ها پرداخت که به دلیل تعداد زیاد اسیران نمی توانستند به سرعت حرکت کنند.شوالیه‌های توتونی، پروس‌ها را در نزدیکی لوبائو (لوباوا، لهستان کنونی) رهگیری کردند.اسب‌های جنگی سنگین آن‌ها سازند ناتانگی را در هم شکستند، اما هرکوس مونت با جنگجویان مورد اعتماد به استاد هلمریش و مارشال دیتریش حمله کردند و او را کشتند.شوالیه های بدون رهبر شکست خوردند و چهل شوالیه به همراه تعدادی از سربازان رده پایین از بین رفتند.

محاصره بارتنشتاین یک محاصره قرون وسطایی بر قلعه بارتنشتاین (بارتوشایس کنونی در لهستان) توسط پروسها در طی قیام بزرگ پروس بود.بارتنشتاین و روسل دو دژ اصلی توتونی در بارتا، یکی از سرزمین‌های پروس بودند.این قلعه تا سال 1264 سال ها محاصره را تحمل کرد و یکی از آخرین قلعه هایی بود که به دست پروس ها افتاد.پادگان بارتنشتاین 400 نفر بود در مقابل 1300 بارتی که در سه قلعه اطراف شهر زندگی می کردند.چنین تاکتیک هایی در پروس بسیار رایج بود: قلعه های خود را بسازید تا هرگونه ارتباط با دنیای خارج قطع شود.با این حال، در بارتنشتاین، قلعه‌ها به اندازه‌ای دور بودند که به قلعه اجازه می‌داد تا افراد را برای یورش به مناطق اطراف بفرستد.میلیگدو نجیب محلی، که راه های مخفیانه شوالیه ها را در منطقه نشان می داد، توسط پروس ها کشته شد.شوالیه ها موفق شدند هر سه قلعه را زمانی که بارتیان جشن مذهبی می گرفتند، به آتش بکشند.با این حال، آنها به زودی بازگشتند و قلعه ها را بازسازی کردند.ذخایر بارتنشتاین در حال تمام شدن بود و هیچ کمکی از مقر شوالیه‌های توتونی نمی‌آمد.

سال‌های اول قیام برای پروس‌ها موفقیت‌آمیز بود، اما شوالیه‌ها از اروپای غربی کمک‌هایی دریافت کردند و در درگیری دست برتر را به دست آوردند.پروس ها به سرزمین چلمنو حمله کردند، جایی که شوالیه ها برای اولین بار در اواخر دهه 1220 خود را در آنجا مستقر کردند.هدف ظاهری این حملات این بود که شوالیه ها را مجبور کنند تا آنجا که ممکن است سربازان خود را برای دفاع از چلمنو اختصاص دهند تا نتوانند حملاتی را در اعماق قلمرو پروس سازماندهی کنند.از آنجایی که سایر قبیله‌ها برای دفع حملات توتونی از قلعه‌های خود مشغول شدند، فقط دیوانوس و بارتیان‌هایش توانستند جنگ را در غرب ادامه دهند.آنها هر سال چندین سفر کوچک به سرزمین چلمنو انجام دادند.حمله اصلی پروس در سال 1271 همراه با لینکا، رهبر پوگسانیان سازماندهی شد.پیاده نظام بارتی و پوگسانی ها یک قلعه مرزی را محاصره کردند، اما توسط شوالیه ها از کریستبورگ دفع شدند.پروس‌هایی که موفق به فرار شدند به سواره نظام خود پیوستند در حالی که شوالیه‌ها اردوگاهی را در ساحل مقابل رودخانه دزیرزگون برپا کردند و مسیر خانه را مسدود کردند.

مبارزات انتخاباتی لیوونی، که در فوریه 1279 آغاز شد، شامل یک چواوشه به قلمرو لیتوانیایی شد.ارتش لیوونی شامل مردانی از نظم لیوونی، اسقف اعظم ریگا، استونی دانمارک و قبایل محلی کورونی و نیمه گالی بود.در زمان مبارزات انتخاباتی، لیتوانی دچار قحطی شد و برادر Traidenis، Sirputis، به سرزمین‌های لهستانی اطراف لوبلین حمله کرد.ارتش لیوونی تا کرناو، مرکز سرزمین های دوک بزرگ رسید.آنها با هیچ مقاومت آشکاری روبرو نشدند و بسیاری از روستاها را غارت کردند.در راه بازگشت به خانه، شوالیه ها توسط نیروی کوچکی از نیروهای ترایدنیس تعقیب شدند.هنگامی که دشمنان به Aizkraukle نزدیک شدند، استاد بزرگ اکثر جنگجویان محلی را با سهم غارت به خانه فرستاد.در آن زمان لیتوانیایی ها حمله کردند.نیمه گالی ها یکی از اولین کسانی بودند که از میدان جنگ عقب نشینی کردند و لیتوانیایی ها به پیروزی قاطعی دست یافتند.نبرد Aizkraukle یا Ascheraden در 5 مارس 1279 بین دوک نشین بزرگ لیتوانی به رهبری Traidenis و شاخه Livonian از فرقه توتونی در نزدیکی Aizkraukle در لتونی امروزی درگرفت.این نظم شکست بزرگی را متحمل شد: 71 شوالیه، از جمله استاد اعظم، ارنست فون راسبورگ، و ایلارت هوبرگ، رهبر شوالیه‌های اهل استونی دانمارکی، کشته شدند.این دومین شکست بزرگ نظم در قرن سیزدهم بود.پس از نبرد، دوک نامیسیس از سمیگالی ها، ترایدنیس را به عنوان فرمانروای خود به رسمیت شناخت.

سقوط عکا در سال 1291 اتفاق افتاد و منجر به از دست دادن کنترل عکا توسط صلیبیون بهممالیک شد.این یکی از مهمترین نبردهای این دوره به حساب می آید.اگرچه جنبش صلیبی برای چندین قرن دیگر ادامه یافت، اما تصرف شهر پایان جنگ‌های صلیبی بیشتر به شام ​​بود.هنگامی که عکا سقوط کرد، صلیبی ها آخرین سنگر اصلی خود در پادشاهی صلیبی اورشلیم را از دست دادند.آنها هنوز یک قلعه در شمال شهر طرطوس (امروزه در شمال غربی سوریه) حفظ کردند، در حملات ساحلی شرکت کردند و از جزیره کوچک رواد هجوم بردند، اما زمانی که آن را نیز در سال 1302 در محاصره از دست دادند. رواد، صلیبیون دیگر هیچ بخشی از سرزمین مقدس را تحت کنترل نداشتند.سقوط عکا نشان دهنده پایان جنگ های صلیبی اورشلیم بود.هیچ جنگ صلیبی مؤثری برای بازپس گیری سرزمین مقدس پس از آن انجام نشد، اگرچه صحبت از جنگ های صلیبی بیشتر به اندازه کافی رایج بود.تا سال 1291، آرمان‌های دیگر علاقه و اشتیاق پادشاهان و اشراف اروپا را به خود جلب کرده بود و حتی تلاش‌های شدید پاپ برای تشکیل لشکرکشی برای بازپس‌گیری سرزمین مقدس با واکنش اندکی مواجه شد.پادشاهی لاتین ، از لحاظ نظری، در جزیره قبرس به حیات خود ادامه داد.در آنجا پادشاهان لاتین برای بازپس گیری سرزمین اصلی برنامه ریزی کردند، اما بیهوده.پول، مردان، و اراده برای انجام وظیفه همه کم بود.شوالیه‌های توتونی پس از اجازه خروج با زنان خود برج خود را پذیرفتند و تسلیم کردند، اما المنصوری توسط سایر صلیبیون کشته شد.مقر شوالیه های توتونیک از عکا به ونیز منتقل شد.

نبرد Turaida یا Treiden در 1 ژوئن 1298 در سواحل رودخانه Gauja (به آلمانی: Livländische Aa) در نزدیکی قلعه Turaida (Treiden) انجام شد.نظم لیوونی به طور قاطع توسط ساکنان ریگا متحد با دوک نشین بزرگ لیتوانی به فرماندهی ویتنیس شکست خورد.در 28 ژوئن، فرمان لیوونی از شوالیه‌های توتونی کمک‌هایی دریافت کرد و ساکنان ریگا و لیتوانیایی‌ها را در نزدیکی Neuermühlen شکست داد.بر اساس اعداد متورم گزارش شده توسط پیتر فون دوسبورگ، حدود 4000 ریگان و لیتوانیایی در Neuermühlen جان باختند.شوالیه ها به محاصره و تصرف ریگا پرداختند.پس از تهدید اریک ششم دانمارک به حمله به لیوونیا برای کمک به اسقف اعظم یوهانس سوم، آتش بس حاصل شد و درگیری با میانجیگری پاپ بونیفاس هفتم انجام شد.با این حال، درگیری حل نشد و اتحاد بین لیتوانی و ریگا برای پانزده سال دیگر ادامه یافت.

شهر دانزیگ (گدانسک) در 13 نوامبر 1308 به تصرف دولت توتونی در آمد که منجر به کشتار ساکنان آن شد و آغاز تنش بین لهستان و نظم توتونی بود.در ابتدا شوالیه ها به عنوان متحد لهستان در برابر مارگرویت براندنبورگ به قلعه نقل مکان کردند.با این حال، پس از اختلاف بر سر کنترل شهر بین نظم و پادشاه لهستان، شوالیه ها تعدادی از شهروندان را در داخل شهر به قتل رساندند و آن را به عنوان متعلق به خود گرفتند.بنابراین این رویداد به عنوان کشتار گدانسک یا کشتار گدانسک (rzeź Gdańska) نیز شناخته می شود.گرچه در گذشته موضوع بحث در میان مورخان بوده است، اما اجماع بر این است که بسیاری از مردم به قتل رسیده و بخش قابل توجهی از شهر در زمینه تصرف ویران شده است.پس از تسلط، فرمان تمام پومرلیا (گدانسک پومرانیا) را تصرف کرد و ادعاهای فرضی براندنبورگ را به منطقه در معاهده سولدین (1309) خریداری کرد.درگیری با لهستان به طور موقت در معاهده Kalisz/Kalisch (1343) حل و فصل شد.این شهر در سال 1466 در صلح تورون / تورن به لهستان بازگردانده شد.

قیام شبانه سنت جورج در سال های 1343-1345 تلاش ناموفق جمعیت بومی استونی در دوک نشین استونی، اسقف اعظم اوسل-ویک و سرزمین های جزیره ای ایالت نظم توتونی برای خلاص شدن از شر حاکمان دانمارکی و آلمانی بود. زمین دارانی که کشور را در قرن سیزدهم در جریان جنگ های صلیبی لیوونی فتح کرده بودند.و ریشه کن کردن دین مسیحی غیر بومی.پس از موفقیت اولیه، شورش با حمله به نظم توتونی پایان یافت.در سال 1346، دوک نشین استونی به قیمت 19000 مارک کلن توسط پادشاه دانمارک به راسته توتون فروخته شد.تغییر حاکمیت از دانمارک به دولت توتونیک در 1 نوامبر 1346 اتفاق افتاد.

در سال 1347، شوالیه‌های توتونی شاهد هجوم صلیبیون از فرانسه و انگلیس بودند، جایی که در طول جنگ صد ساله آتش بس برقرار شد.اعزام آنها در اواخر دی ماه 1348 آغاز شد، اما به دلیل بدی آب و هوا، بخش عمده ای از نیروها بیشتر از اینستربورگ پیش نرفتند.ارتش کوچکی به رهبری فرمانده اعظم و استاد اعظم آینده وینریچ فون نیپرود به مدت یک هفته به مرکز لیتوانی (احتمالاً مناطق اطراف Semeliškės، Aukštadvaris، Trakai) حمله کرد و قبل از اینکه با سربازان لیتوانی مواجه شد، غارت کرد.ارتش لیتوانی شامل گروه هایی از سرزمین های شرقی آن (ولودیمیر-ولینسکی، ویتبسک، پولوتسک، اسمولنسک) بود که نشان می دهد ارتش از قبل جمع شده بود، احتمالاً برای لشکرکشی به قلمرو توتونی.شوالیه ها در موقعیت دشواری قرار داشتند: آنها می توانستند از رودخانه یخ زده استروا فقط چند نفر در یک زمان عبور کنند و هنگامی که بیشتر نیروهای آنها عبور می کردند، سربازان باقی مانده نابود می شدند.شوالیه ها ذخایر محدودی داشتند و نمی توانستند صبر کنند.لیتوانیایی ها به رهبری Kęstutis یا Narimantas نیز ذخایر کمی داشتند و تصمیم گرفتند با پرتاب تیرها و نیزه ها حمله کنند و تعداد زیادی را مجروح کنند.با این حال، در لحظه حساس، صلیبیون با سواره نظام سنگین خود به ضد حمله پرداختند و لیتوانیایی ها ترکیب خود را از دست دادند.بسیاری از آنها در رودخانه غرق شدند که شوالیه ها می توانستند با "پاهای خشک" از آن عبور کنند.این قسمت باعث انتقادات زیادی از منبع شد: رودخانه استروا به خصوص در فصل زمستان کم عمق است و نمی‌توانست چنین غرق شدگی عظیمی ایجاد کند.

کستوتیس و آلگیرداس ارتش خود را که از لیتوانیایی ها، ساموگیتی ها، روتنی ها و تاتارها تشکیل شده بود، زودتر از آنچه شوالیه ها پیش بینی می کردند به پروس هدایت کردند.لیتوانیایی ها قلعه روداو را گرفتند و سوزاندند.استاد بزرگ Winrich von Kniprode تصمیم گرفت ارتش خود را از Königsberg برای دیدار با لیتوانیایی ها در نزدیکی روداو ببرد.منابع توتونی معاصر جزئیاتی در مورد روند نبرد، که تا حدودی غیرعادی است، ارائه نمی دهند.جزئیات و نقشه های نبرد بعداً توسط یان دوگوس (1415-1480) ارائه شد، اما منابع او ناشناخته است.لیتوانیایی ها شکست خوردند.الگیرداس افراد خود را به جنگل برد و با عجله موانع چوبی را در حالی که کستوتیس به لیتوانی عقب نشینی کرد، برپا کرد.مارشال شیندکف لیتوانیایی های عقب نشینی را تعقیب کرد، اما با نیزه مجروح شد و قبل از رسیدن به کونیگزبرگ درگذشت.فرض بر این است که وایشویلاس نجیب لیتوانیایی در این نبرد کشته شده است.

جنگ لهستان-لیتوانی-توتونی که به عنوان جنگ بزرگ نیز شناخته می شود، جنگی بود که بین سال های 1409 و 1411 بین شوالیه های توتونی و پادشاهی متحد لهستان و دوک نشین بزرگ لیتوانی رخ داد.با الهام از قیام محلی ساموگیتیان، جنگ با تهاجم توتونی به لهستان در اوت 1409 آغاز شد. از آنجایی که هیچ یک از طرفین برای یک جنگ تمام عیار آماده نبودند، ونسسلاو چهارم از بوهم میانجیگری آتش بس 9 ماهه ای را ایجاد کرد.پس از پایان آتش بس در ژوئن 1410، راهبان نظامی-مذهبی به طور قاطع در نبرد گرونوالد، یکی از بزرگترین نبردها در اروپای قرون وسطی، شکست خوردند.بیشتر رهبران توتون کشته یا اسیر شدند.اگرچه آنها شکست خوردند، شوالیه های توتونی در برابر محاصره پایتخت خود در مارینبورگ (مالبورک) مقاومت کردند و در صلح خار (1411) فقط کمترین تلفات سرزمینی را متحمل شدند.اختلافات ارضی تا صلح ملنو در سال 1422 ادامه داشت.با این حال، شوالیه ها هرگز قدرت سابق خود را بازیافتند و بار مالی غرامت های جنگی باعث درگیری های داخلی و زوال اقتصادی در سرزمین های آنها شد.جنگ توازن قوا را در اروپای مرکزی تغییر داد و نشان دهنده ظهور اتحادیه لهستان-لیتوانی به عنوان قدرت مسلط در منطقه بود.

نبرد گرونوالد در 15 ژوئیه 1410 در طول جنگ لهستان - لیتوانی - توتونیک انجام شد.اتحاد تاج پادشاهی لهستان و دوک نشین بزرگ لیتوانی به رهبری پادشاه ولادیسلاو دوم یاگیلو (جوگایلا) و دوک اعظم ویتاوتاس، قاطعانه نظم توتونی آلمان به رهبری استاد اعظم اولریش فون یونگینگن را شکست داد.بیشتر رهبران گروه توتونیک کشته یا اسیر شدند.اگر چه نظم توتونی شکست خورد، در برابر محاصره قلعه مالبورک ایستادگی کرد و در صلح خار (1411) متحمل کمترین تلفات سرزمینی شد، و سایر اختلافات ارضی تا زمان معاهده ملنو در سال 1422 ادامه یافت. و بار مالی غرامت های جنگی باعث درگیری های داخلی و رکود اقتصادی در سرزمین های تحت کنترل آنها شد.این نبرد موازنه قدرت را در اروپای مرکزی و شرقی تغییر داد و نشان دهنده ظهور اتحادیه لهستان-لیتوانی به عنوان نیروی سیاسی و نظامی مسلط منطقه ای بود.این نبرد یکی از بزرگترین نبردهای اروپای قرون وسطی بود.این نبرد به عنوان یکی از مهم ترین پیروزی ها در تاریخ لهستان و لیتوانی در نظر گرفته می شود.

جنگ گرسنگی یا جنگ قحطی درگیری کوتاهی بین پادشاهی متحد لهستان و دوک نشین بزرگ لیتوانی علیه شوالیه های توتونی در تابستان 1414 در تلاشی برای حل و فصل اختلافات ارضی بود.جنگ نام خود را از تاکتیک های مخرب زمین سوخته که هر دو طرف دنبال می کردند به دست آورد.در حالی که درگیری بدون هیچ نتیجه سیاسی عمده ای پایان یافت، قحطی و طاعون سراسر پروس را فرا گرفت.به گفته یوهان فون پوسیلگه، 86 نفر از رهبران فرقه توتونی پس از جنگ در اثر طاعون درگذشتند.در مقایسه، تقریباً 200 راهب در نبرد گرونوالد در سال 1410، یکی از بزرگترین نبردهای اروپای قرون وسطی، کشته شدند.

جنگ لهستان و توتونیک (1431-1435) یک درگیری مسلحانه بین پادشاهی لهستان و شوالیه‌های توتونی بود.این بازی با صلح برژیچ کویاوسکی به پایان رسید و یک پیروزی برای لهستان محسوب می شود.

نبرد Wiłkomierz در 1 سپتامبر 1435 در نزدیکی Ukmergė در دوک نشین بزرگ لیتوانی رخ داد.با کمک یگان‌های نظامی پادشاهی لهستان ، نیروهای دوک بزرگ سیگیزموند کستوتایتیس شویتریگایلا و متحدان لیوونیایی‌اش را شکست دادند.این نبرد یک درگیری سرنوشت ساز در جنگ داخلی لیتوانی (1432-1438) بود.شویتریگایلا اکثر حامیان خود را از دست داد و به دوک بزرگ جنوبی عقب نشینی کرد.او به آرامی بیرون رانده شد و در نهایت صلح کرد.صدمات وارد شده به نظم لیوونی با آسیب نبرد گرونوالد بر نظم توتون مقایسه شده است.اساساً تضعیف شد و نقش مهمی در امور لیتوانی ایفا نکرد.این نبرد را می توان آخرین درگیری جنگ صلیبی لیتوانی دانست.

جنگ سیزده ساله درگیری در سال‌های 1454–1466 بین کنفدراسیون پروس، متحد تاج پادشاهی لهستان ، و ایالت نظم توتونی بود.جنگ به عنوان قیام شهرهای پروس و اشراف محلی برای کسب استقلال از شوالیه های توتونی آغاز شد.در سال 1454 کازیمیر چهارم با الیزابت هابسبورگ ازدواج کرد و کنفدراسیون پروس از کازیمیر چهارم یاگیلون پادشاه لهستان درخواست کمک کرد و پیشنهاد کرد که پادشاه را به‌عنوان محافظ به جای فرمان توتونی بپذیرد.هنگامی که پادشاه موافقت کرد، جنگ بین حامیان کنفدراسیون پروس با حمایت لهستان و حامیان حکومت توسط شوالیه‌های توتونی درگرفت.جنگ سیزده ساله با پیروزی کنفدراسیون پروس و لهستان و در صلح دوم خار (1466) به پایان رسید.این به زودی با جنگ کشیش ها (1467-1479) دنبال شد، یک مناقشه طولانی بر سر استقلال شاهزاده-اسقف پروس وارمیا (ارملند)، که در آن شوالیه ها همچنین به دنبال تجدید نظر در صلح خار بودند.

جنگ کاهنان درگیری در ایالت وارمیای لهستان بین پادشاه لهستان کازیمیر چهارم و نیکلاس فون تونگن، اسقف جدید وارمیا بود که - بدون تایید پادشاه - توسط بخش وارمیان انتخاب شد.دومی توسط شوالیه‌های توتون حمایت می‌شد، و در این مرحله، دست نشاندگان لهستان، که به دنبال تجدیدنظر در دومین صلح اخیر تورون بودند، بودند.

ادای احترام پروس یا ادای احترام پروس سرمایه گذاری رسمی آلبرت پروس به عنوان دوک فیف لهستانی پروس دوک بود.پس از آتش بس که به جنگ لهستان و توتونی پایان داد، آلبرت، استاد اعظم شوالیه های توتونی و یکی از اعضای خاندان هوهنزولرن، از مارتین لوتر در ویتنبرگ دیدن کرد و اندکی پس از آن با پروتستانیسم همدردی کرد.در 10 آوریل 1525، دو روز پس از امضای معاهده کراکوف که به طور رسمی به جنگ لهستان و توتونی پایان داد (1519-1519)، در میدان اصلی کراکوف پایتخت لهستان، آلبرت از سمت خود به عنوان استاد بزرگ شوالیه‌های توتون استعفا داد. لقب "دوک پروس" را از پادشاه زیگمونت اول پیر لهستان دریافت کرد.در این معامله که تا حدی با میانجیگری لوتر انجام شد، دوک نشین پروس به اولین ایالت پروتستان تبدیل شد که پیش بینی صلح آگسبورگ در سال 1555 بود. سرمایه گذاری یک فیف پروتستانی دوک نشین پروس به دلایل استراتژیک برای لهستان بهتر از یک دولت کاتولیک بود. از نظم توتونی در پروس، که به طور رسمی تابع امپراتور روم مقدس و حکومت پاپ است.آلبرت به‌عنوان نماد واسالگی، نشان استانداردی را با نشان پروس از پادشاه لهستان دریافت کرد.عقاب سیاه پروس روی پرچم با حرف "S" (برای Sigismundus) افزوده شده بود و تاجی به عنوان نماد تسلیم در برابر لهستان بر گردن آن گذاشته شده بود.