سلیمان اعظم

سلیمان احتمالاً در 6 نوامبر 1494 در ترابزون در سواحل جنوبی دریای سیاه از شهزاده سلیم (سلیم اول بعدی) به دنیا آمد، اگرچه این تاریخ با قطعیت و مدرک مشخص نیست.مادرش حفصه سلطان، مسلمانی با منشأ نامعلومی بود که در سال 1534 درگذشت.

سلیمان در هفت سالگی تحصیلات علوم، تاریخ، ادبیات، الهیات و تاکتیک‌های نظامی را در مدارس کاخ توپقاپی در قسطنطنیه آغاز کرد.او در جوانی با پرگلی ابراهیم، ​​برده یونانی دوست شد که بعدها به یکی از مشاوران مورد اعتماد او تبدیل شد (اما بعداً به دستور سلیمان اعدام شد).

سلیمان پس از مرگ پدرش سلیم اول وارد قسطنطنیه شد و به عنوان دهمین سلطان عثمانی بر تخت نشست.توصیف اولیه سلیمان، چند هفته پس از به قدرت رسیدن او، توسط فرستاده ونیزی، بارتولومئو کنتارینی ارائه شد:سلطان تنها بیست و پنج سال [در واقع 26] سال دارد، قد بلند و باریک اندام اما سرسخت، با صورت لاغر و استخوانی.موهای صورت مشهود است، اما به ندرت.سلطان دوستانه و خوش خلق به نظر می رسد.شایعه شده است که سلیمان نام مناسبی دارد، از خواندن لذت می برد، دانا است و خوش قضاوت است».

سلیمان پس از جانشینی پدرش، سلسله ای از فتوحات نظامی را آغاز کرد که در نهایت منجر به شورشی به رهبری فرماندار دمشق منصوب شده توسط عثمانی در سال 1521 شد. سلیمان به زودی برای فتح بلگراد از پادشاهی مجارستان - چیزی که پدربزرگش بود - آماده شد. محمد دوم به دلیل دفاع قوی جان هونیادی در منطقه نتوانسته بود به نتیجه برسد.تسخیر آن برای از بین بردن مجارها و کروات‌ها که پس از شکست آلبانیایی‌ها ، بوسنیایی‌ها، بلغارها ، بیزانسی‌ها و صرب‌ها، تنها نیروی مهیبی باقی ماندند که می‌توانست جلوی دستاوردهای بیشتر عثمانی‌ها در اروپا را بگیرد، حیاتی بود.سلیمان بلگراد را محاصره کرد و یک سری بمباران های سنگین را از جزیره ای در دانوب آغاز کرد.بلگراد، با پادگانی متشکل از 700 نفر، و هیچ کمکی از مجارستان دریافت نکرد، در اوت 1521 سقوط کرد.

پس از رفتن به بلگراد، جاده مجارستان و اتریش باز بود، اما سلیمان در عوض توجه خود را به جزیره رودز در شرق مدیترانه معطوف کرد، پایگاه اصلی شوالیه‌ها.سلیمان یک استحکامات بزرگ به نام قلعه مارماریس ساخت که به عنوان پایگاه نیروی دریایی عثمانی بود.پس از محاصره 5 ماهه رودس (1522)، رودز تسلیم شد و سلیمان به شوالیه های رودز اجازه خروج داد.فتح این جزیره 50000 تا 60000 کشته بر اثر نبرد و بیماری برای عثمانی ها تمام شد (ادعاهای مسیحیان به 64000 کشته در نبرد عثمانی و 50000 مرگ ناشی از بیماری رسید).

تحت حمایت سلیمان، امپراتوری عثمانی وارد دوران طلایی توسعه فرهنگی خود شد.صدها انجمن هنری امپراتوری در مقر امپراتوری، کاخ توپکاپی اداره می شد.پس از دوره کارآموزی، هنرمندان و صنعتگران می توانستند در رشته خود در رتبه های بالاتری قرار گیرند و دستمزد متناسب با اقساط سه ماهه سالانه به آنها پرداخت می شد.ثبت حقوق و دستمزد که باقی مانده است گواه بر گستردگی حمایت سلیمان از هنر است، اولین اسناد مربوط به سال 1526، 40 انجمن با بیش از 600 عضو را فهرست می کند.اهل هیرف بااستعدادترین صنعتگران امپراتوری را چه از جهان اسلام و چه از سرزمین های اخیراً فتح شده در اروپا به دربار سلطان جذب کرد و در نتیجه تلفیقی از فرهنگ های عربی، ترکی و اروپایی به وجود آمد.صنعتگران در خدمت دربار شامل نقاشان، صحافی کتاب، خزدار، جواهرساز و زرگر بودند.در حالی که حاکمان قبلی تحت تأثیر فرهنگ ایرانی قرار گرفته بودند (پدر سلیمان، سلیم اول، به فارسی شعر می سرود)، حمایت سلیمان از هنرها باعث شد که امپراتوری عثمانی میراث هنری خود را اثبات کند.سلیمان همچنین به دلیل حمایت مالی از یک سری تحولات معماری تاریخی در امپراتوری خود شهرت یافت.سلطان با مجموعه ای از پروژه ها از جمله پل ها، مساجد، کاخ ها و مؤسسات مختلف خیریه و اجتماعی، درصدد برآمد که قسطنطنیه را به مرکز تمدن اسلامی تبدیل کند.بزرگترین آنها توسط معمار اعظم سلطان، معمار سنان، ساخته شد، که معماری عثمانی تحت نظر او به اوج خود رسید.سینان مسئول بیش از سیصد بنای تاریخی در سرتاسر امپراتوری شد، از جمله دو شاهکارش، مسجد سلیمانیه و سلیمیه - که دومی در آدریانوپل (ادیرنه کنونی) در زمان سلطنت پسر سلیمان، سلیم دوم ساخته شد.سلیمان همچنین قبه الصخره را در اورشلیم و دیوارهای اورشلیم (که دیوارهای فعلی شهر قدیم اورشلیم هستند) مرمت کرد، کعبه را در مکه بازسازی کرد و مجموعه ای در دمشق ساخت.

با بدتر شدن روابط بین مجارستان و امپراتوری عثمانی ، سلیمان لشکرکشی به اروپای مرکزی را از سر گرفت و در 29 اوت 1526 لویی دوم مجارستان (1506-1526) را در نبرد موهاچ شکست داد.گفته می شود سلیمان پس از مواجهه با جسد بی جان شاه لوئیس ناله کرد:"من واقعاً در اسلحه علیه او آمدم، اما آرزوی من این نبود که او را قبل از اینکه طعم شیرینی زندگی و سلطنت را بچشد به این ترتیب قطع شود."پیروزی عثمانی ها منجر به تجزیه مجارستان برای چندین قرن بین امپراتوری عثمانی، سلطنت هابسبورگ و شاهزاده ترانسیلوانیا شد.علاوه بر این، مرگ لویی دوم هنگام فرار از نبرد، پایان سلسله جاگیلونی در مجارستان و بوهم بود، که ادعاهای خاندان آن به خاندان هابسبورگ منتقل شد.

برخی از اشراف مجارستانی پیشنهاد کردند که فردیناند، که فرمانروای اتریش همسایه بود و از طریق ازدواج با خانواده لویی دوم پیوند خورده بود، پادشاه مجارستان شود، با استناد به توافقات قبلی مبنی بر اینکه هابسبورگ ها تاج و تخت مجارستان را در صورت مرگ لوئی بدون وارث به دست خواهند گرفت.با این حال، دیگر اشراف به نجیب جان زاپولیا، که مورد حمایت سلیمان بود، روی آوردند.در زمان چارلز پنجم و برادرش فردیناند اول، هابسبورگ ها بودا را دوباره اشغال کردند و مجارستان را در اختیار گرفتند.زاپولیا حاضر نشد از ادعای خود برای تاج و تخت مجارستان چشم پوشی کند و به همین دلیل از سلیمان برای به رسمیت شناختن در ازای خراج درخواست کرد.سلیمان در فوریه زاپلیا را به عنوان دست نشانده خود پذیرفت و در ماه مه 1529 سلیمان شخصاً کارزار خود را آغاز کرد. در 26 تا 27 اوت سلیمان بودا را محاصره کرد و محاصره آغاز شد.دیوارها بر اثر شلیک توپ و تفنگ شدید عثمانی ها بین 5 تا 7 سپتامبر تخریب شد.آمادگی نظامی، حملات بی وقفه و ویرانی های جسمی و روانی که توسط توپخانه عثمانی ایجاد شده بود، تأثیر مطلوب را داشت.مزدوران آلمانی تسلیم شدند و قلعه را در 8 سپتامبر به عثمانی ها واگذار کردند.جان زاپولیا به عنوان دست نشاندۀ سلیمان در بودا مستقر شد. پس از شکست فردیناند، به حامیانش قول عبور امن از شهر داده شد، اما سربازان عثمانی آنها را بیرون از دیوارهای شهر سلاخی کردند.

محاصره وین در سال 1529 اولین تلاش امپراتوری عثمانی برای تصرف شهر وین اتریش بود.سلیمان اعظم، سلطان عثمانی، با بیش از 100000 نفر به شهر حمله کرد، در حالی که تعداد مدافعان به رهبری نیکلاس گراف سلم بیش از 21000 نفر نبود.با این وجود، وین توانست از محاصره ای که در نهایت کمی بیش از دو هفته به طول انجامید، از 27 سپتامبر تا 15 اکتبر 1529 جان سالم به در ببرد.این محاصره در پی نبرد 1526 موهاچ رخ داد که منجر به کشته شدن لویی دوم، پادشاه مجارستان و سقوط پادشاهی به جنگ داخلی شد.پس از مرگ لویی، جناح های رقیب در مجارستان دو جانشین انتخاب کردند: آرشیدوک فردیناند اول اتریش، با حمایت خاندان هابسبورگ، و جان زاپولیا.پس از اینکه فردیناند کنترل غرب مجارستان از جمله شهر بودا را آغاز کرد، زاپولیا در نهایت از امپراتوری عثمانی کمک خواست و تبدیل به یک دست نشانده امپراتوری عثمانی شد.حمله عثمانی به وین بخشی از مداخله امپراتوری در درگیری مجارستان بود و در کوتاه مدت به دنبال تضمین موقعیت زاپولیا بود.مورخان تفاسیر متناقضی از اهداف بلندمدت عثمانی، از جمله انگیزه‌های انتخاب وین به‌عنوان هدف فوری کمپین، ارائه می‌کنند.برخی از مورخان مدرن معتقدند که هدف اولیه سلیمان این بود که کنترل عثمانی را بر کل مجارستان، از جمله قسمت غربی (معروف به مجارستان سلطنتی) که در آن زمان هنوز تحت کنترل هابسبورگ بود، اعمال کند.برخی از محققان پیشنهاد می کنند که سلیمان قصد داشت از مجارستان به عنوان زمینه ای برای تهاجم بیشتر به اروپا استفاده کند.شکست محاصره وین سرآغاز 150 سال تنش نظامی تلخ بین هابسبورگ و عثمانی بود که با حملات متقابل همراه بود و با محاصره دوم وین در سال 1683 به اوج خود رسید.

سلیمان شیفته حرم سلطان، دختر حرمسرا از روتنی بود که در آن زمان بخشی از لهستان بود.دیپلمات های غربی، با توجه به شایعات کاخ در مورد او، او را "Russelazie" یا "Roxelana" نامیدند و به ریشه روتنی او اشاره کردند.او که دختر یک کشیش ارتدوکس بود، توسط تاتارهای کریمه اسیر شد، به عنوان برده در قسطنطنیه فروخته شد و در نهایت از طریق حرمسرا بالا رفت و مورد علاقه سلیمان قرار گرفت.هرم، یک صیغه سابق، همسر قانونی سلطان شد که باعث شگفتی ناظران در کاخ و شهر شد.او همچنین به حرم سلطان اجازه داد تا پایان عمر در دربار با او بماند و سنت دیگری را زیر پا بگذارد - اینکه وقتی وارثان امپراتوری به سن بلوغ رسیدند، همراه با صیغه امپراتوری که آنها را به دنیا آورد برای اداره استان های دورافتاده امپراتوری فرستاده می شدند. هرگز باز نخواهند گشت مگر اینکه فرزندانشان به سلطنت رسیدند.

پدر سلیمان جنگ با ایران را در اولویت قرار داده بود.سلیمان در ابتدا توجه خود را به اروپا معطوف کرد و به مهار ایران که توسط دشمنان خود در شرق آن مشغول بود راضی بود.پس از اینکه سلیمان مرزهای اروپایی خود را تثبیت کرد، اکنون توجه خود را به ایران معطوف کرد، پایگاهی برای گروه رقیب اسلامی شیعه.سلسله صفویه پس از دو دوره دشمن اصلی شد.جنگ به دلیل اختلافات ارضی بین دو امپراتوری آغاز شد، به ویژه زمانی که بیگ بیتلیس تصمیم گرفت خود را تحت حمایت ایران قرار دهد.همچنین طهماسب والی بغداد، از هواداران سلیمان را ترور کرد.در جبهه دیپلماتیک، صفویان درگیر بحث با هابسبورگ ها برای تشکیل یک اتحاد هابسبورگ و ایران بودند که از دو جبهه به امپراتوری عثمانی حمله می کرد.

محاصره Kőszeg یا محاصره Güns در پادشاهی مجارستان در داخل امپراتوری هابسبورگ، که در سال 1532 رخ داد. در محاصره، نیروهای مدافع سلطنت هابسبورگ اتریش به رهبری کاپیتان کرواسی نیکولا جوریشیچ، از قلعه کوچک مرزی دفاع کردند. کوزگ با تنها 700 تا 800 سرباز کروات، بدون توپ و اسلحه کم.مدافعان مانع از پیشروی ارتش عثمانی بیش از 100000 نفری به سمت وین به رهبری سلطان سلیمان باشکوه و پرگلی ابراهیم پاشا شدند.اکثر محققان موافق هستند که شوالیه های مسیحی مدافع بر مهاجمان عثمانی پیروز شدند.سلیمان که نزدیک به چهار هفته به تأخیر افتاده بود، با فرارسیدن باران های اوت، عقب نشینی کرد و آن طور که می خواست به سمت وین ادامه نداد، بلکه به وطن برگشت.سلیمان با فتح چندین قلعه دیگر، مالکیت خود را در مجارستان تضمین کرد، اما پس از عقب نشینی عثمانی ها، فردیناند اول امپراتور هابسبورگ دوباره برخی از مناطق ویران شده را اشغال کرد.به دنبال آن، سلیمان و فردیناند معاهده ای را در سال 1533 با قسطنطنیه منعقد کردند که بر اساس آن حق جان زاپولیا به عنوان پادشاه کل مجارستان تأیید شد، اما مالکیت فردیناند بر برخی از سرزمین های اشغال شده مجدداً به رسمیت شناخته شد.

نخست، شاه طهماسب والی بغداد وفادار به سلیمان را کشت و مرد خود را در آنجا قرار داد.در نتیجه، در سال 1533، سلیمان به ابراهیم پاشا پرگلی خود دستور داد تا ارتشی را به شرق آسیای صغیر هدایت کند، جایی که او بیتلیس را پس گرفت و بدون مقاومت تبریز را اشغال کرد.سليمان در سال 1534 به ابراهيم پيوست. آنها به طرف ايران هجوم آوردند، اما شاه را در حال فدا كردن قلمروي خود به جاي جنگي تنومند يافتند و به آزار و اذيت ارتش عثماني در حين پيشروي در امتداد داخلي خشن متوسل شدند.در سال 1535 سلیمان ورود بزرگی به بغداد کرد.او با بازسازی مقبره ابوحنیفه، بنیانگذار مکتب شرعی حنفی که عثمانیان به آن پایبند بودند، حمایت محلی خود را افزایش داد.

اتحاد فرانسه و عثمانی که به نام اتحاد فرانسه و ترکیه نیز شناخته می شود، اتحادی بود که در سال 1536 بین پادشاه فرانسه فرانسیس اول و سلطان امپراتوری عثمانی سلیمان اول ایجاد شد. اتحاد استراتژیک و گاه تاکتیکی یکی از مهمترین آنها بود. اتحادهای خارجی فرانسه، و به ویژه در طول جنگ های ایتالیا تأثیرگذار بود.اتحاد نظامی فرانسه و عثمانی در حدود سال 1553 در زمان سلطنت هنری دوم فرانسه به اوج خود رسید.این اتحاد به عنوان اولین اتحاد غیر ایدئولوژیک بین یک دولت مسیحی و مسلمان استثنایی بود و باعث رسوایی در جهان مسیحیت شد.کارل ژاکوب بورکهارت (1947) آن را "اتحاد مقدس زنبق و هلال" نامید.این به طور متناوب برای بیش از دو قرن و نیم، تا زمان لشکرکشی ناپلئون به مصر عثمانی ، در 1798-1801 ادامه یافت.

درگیری‌های عثمانی و پرتغال (1538 تا 1559) مجموعه‌ای از برخوردهای نظامی مسلحانه بین امپراتوری پرتغال و امپراتوری عثمانی همراه با متحدان منطقه‌ای در اقیانوس هند، خلیج فارس و دریای سرخ و در امتداد آن بود.این دوره درگیری در طول رویارویی های عثمانی و پرتغال است.

کشتی های عثمانی از سال 1518 در اقیانوس هند دریانوردی کرده بودند. دریاسالاران عثمانی مانند هادیم سلیمان پاشا، سیدی علی رئیس و کورتوغلو حزیر ریس به بندرهای امپراتوری مغول در تاتا، سورات و جانجیرا سفر کرده بودند.معروف است که خود اکبر کبیر، امپراتور مغول، شش سند را با سلیمان اعظم رد و بدل کرده است.اکتشافات عثمانی در اقیانوس هند مجموعه ای از عملیات آبی خاکی عثمانی در اقیانوس هند در قرن شانزدهم بود.چهار لشکرکشی بین سالهای 1538 تا 1554 در زمان سلیمان اعظم انجام شد.سلیمان با کنترل قوی خود بر دریای سرخ، با موفقیت توانست کنترل مسیرهای تجاری به پرتغالی ها را به چالش بکشد و سطح قابل توجهی از تجارت با امپراتوری مغول را در طول قرن شانزدهم حفظ کرد.

در سال 1509، نبرد بزرگ دیو (1509) بین پرتغالی ها و ناوگان مشترک سلطان گجرات،سلطان نشین مملوکمصر ، زامورین کالیکوت با حمایت امپراتوری عثمانی رخ داد.از سال 1517، عثمانی ها تلاش کردند تا نیروهای خود را با گجرات ترکیب کنند تا با پرتغالی ها دور از دریای سرخ و در منطقههند مبارزه کنند.نیروهای طرفدار عثمانی به فرماندهی کاپیتان هوکا سفر توسط سلمان رئیس در دیو مستقر شده بودند.دیو در گجرات (که اکنون ایالتی در غرب هند است)، با سورات، یکی از نقاط اصلی عرضه ادویه به مصر عثمانی در آن زمان بود.با این حال، مداخله پرتغال با کنترل ترافیک در دریای سرخ، این تجارت را خنثی کرد.در سال 1530، ونیزی ها نتوانستند از طریق مصر ادویه جات تهیه کنند.محاصره دیو زمانی رخ داد که ارتشی از سلطنت گجرات به فرماندهی خاجر صفر، با کمک نیروهای امپراتوری عثمانی، تلاش کردند تا شهر دیو را در سال 1538 تصرف کنند که در آن زمان در دست پرتغالی ها بود.پرتغالی ها با موفقیت در برابر محاصره چهار ماهه مقاومت کردند.شکست نیروهای ترکیبی ترک و گجراتی در دیو نشان دهنده یک عقبگرد مهم در برنامه های عثمانی برای گسترش نفوذ خود در اقیانوس هند بود.بدون پایگاه یا متحدان مناسب، شکست در دیو به این معنی بود که عثمانی‌ها قادر به ادامه لشکرکشی خود به هند نبودند و پرتغالی‌ها را در سواحل غربی هند بی‌رقیب می‌گذاشتند.دیگر هرگز ترکان عثمانی چنین ناوگانی به هند نمی فرستادند.

در سال 1537 با فرماندهی ناوگان بزرگ عثمانی، های الدین بارباروسا تعدادی از جزایر دریای اژه و ایونی متعلق به جمهوری ونیز ، یعنی سیروس، آگینا، آیوس، پاروس، تینوس، کارپاتوس، کاسوس و ناکسوس را تصرف کرد و بدین ترتیب دوک نشین ناکسوس را ضمیمه کرد. به امپراتوری عثمانیاو سپس به طور ناموفقی دژ ونیزی کورفو را محاصره کرد و سواحل کالابریایی تحت کنترلاسپانیا در جنوب ایتالیا را ویران کرد.در مواجهه با این تهدید، پاپ پل سوم در فوریه 1538 در "اتحادیه مقدس" متشکل از کشورهای پاپ، اسپانیا هاپسبورگ، جمهوری جنوا ، جمهوری ونیز و شوالیه های مالت برای مقابله با عثمانی تشکیل داد. ناوگان تحت بارباروساعثمانی‌ها در نبرد پروه‌زا پیروز شدند و با پیروزی بعدی در نبرد جربا در سال 1560، عثمانی‌ها موفق شدند تلاش‌های ونیز و اسپانیا، دو قدرت اصلی رقیب در دریای مدیترانه، را به عقب بردارند تا از تلاش خود برای کنترل دریا جلوگیری کنند. .برتری عثمانی در نبردهای بزرگ ناوگان در دریای مدیترانه تا زمان نبرد لپانتو در سال 1571 بدون چالش باقی ماند. این یکی از سه نبرد بزرگ دریایی بود که در قرن شانزدهم در مدیترانه به همراه نبرد جربا و نبرد رخ داد. از لپانتو

محاصره بودا (4 مه - 21 اوت 1541) با تصرف شهر بودا مجارستان توسط امپراتوری عثمانی به پایان رسید که منجر به 150 سال کنترل عثمانی بر مجارستان شد.محاصره، بخشی از جنگ کوچک در مجارستان، یکی از مهم ترین پیروزی های عثمانی بر سلطنت هابسبورگ در طول جنگ های عثمانی-هابسبورگ (قرن 16 تا 18) در مجارستان و بالکان بود.

جنگ ایتالیایی 1542-1546 یک درگیری در اواخرجنگ های ایتالیا بود که فرانسیس اول فرانسه و سلیمان اول از امپراتوری عثمانی را در برابر امپراتور مقدس روم چارلز پنجم و هنری هشتم انگلستان قرار داد.روند جنگ شاهد نبردهای گسترده در ایتالیا، فرانسه و کشورهای پایین و همچنین تلاش برای تهاجم بهاسپانیا و انگلیس بود.این درگیری برای شرکت‌کنندگان اصلی بی‌نتیجه و مخرب بود.این جنگ از شکست آتش بس نیس، که به جنگ ایتالیا در 1536-1538 پایان داد، برای حل و فصل درگیری طولانی مدت بین چارلز و فرانسیس - به ویژه ادعاهای متضاد آنها نسبت به دوک نشین میلان، به وجود آمد.فرانسیس با یافتن بهانه ای مناسب، بار دیگر در سال 1542 علیه دشمن همیشگی خود اعلام جنگ کرد.سال بعد شاهد حمله اتحاد فرانسه و عثمانی به نیس و همچنین یک سری مانورها در شمال ایتالیا بودیم که با نبرد خونین سرزوله به اوج خود رسید.چارلز و هانری سپس به حمله به فرانسه ادامه دادند، اما محاصره طولانی Boulogne-sur-Mer و Saint-Dizier مانع از حمله قاطع علیه فرانسوی ها شد.چارلز با معاهده کرپی در اواخر سال 1544 با فرانسیس به توافق رسید، اما مرگ پسر کوچکتر فرانسیس، دوک اورلئان - که پیشنهاد ازدواج او با یکی از بستگان امپراتور پایه و اساس این معاهده بود - باعث شد که کمتر از یک سال بعدهانری که تنها مانده بود اما تمایلی به بازگرداندن بولون به فرانسوی ها نداشت، تا سال 1546 به مبارزه ادامه داد، زمانی که معاهده آردرس سرانجام صلح را بین فرانسه و انگلیس بازگرداند.مرگ فرانسیس و هنری در اوایل 1547 حل و فصل جنگ های ایتالیا را به جانشینان آنها واگذار کرد.

سلیمان در تلاش برای شکست دادن شاه یک بار برای همیشه، لشکرکشی دوم را در 1548-1549 آغاز کرد.مانند تلاش قبلی، طهماسب از رویارویی با ارتش عثمانی اجتناب کرد و در عوض عقب نشینی را برگزید و از تاکتیک های زمین سوخته در این روند استفاده کرد و ارتش عثمانی را در معرض زمستان سخت قفقاز قرار داد.سليمان با دستاوردهاي موقت عثماني در تبريز و منطقه اروميه، حضور پايدار در استان وان، كنترل نيمه غربي آذربايجان و چند قلعه در گرجستان ، لشكركشي را رها كرد.

عدن قبلاً در سال 1538 توسط هادیم سلیمان پاشا توسط عثمانی ها برای سلیمان بزرگ تسخیر شده بود تا پایگاه عثمانی برای حمله به متصرفات پرتغالی ها در سواحل غربیهند فراهم شود.عثمانی‌ها در سپتامبر 1538 در محاصره دیو در برابر پرتغالی‌ها شکست خوردند، اما سپس به عدن بازگشتند و در آنجا شهر را با 100 قطعه توپ مستحکم کردند.سلیمان پاشا از این پایگاه موفق شد با تصرف صنعا، تمام کشور یمن را تحت کنترل خود درآورد.در سال 1547، عدن علیه عثمانی ها قیام کرد و به جای آن پرتغالی ها را دعوت کرد، به طوری که پرتغالی ها کنترل شهر را در دست داشتند.تصرف عدن در سال 1548 زمانی انجام شد که عثمانیان تحت فرمان پیری ریس موفق شدند بندر عدن در یمن را در 26 فوریه 1548 از پرتغالی ها بگیرند.

در آگوست 1551، ترک‌های عثمانی، تحت فرماندهی نیروی دریایی تورگوت ریس، و دزدان دریایی باربری، شوالیه‌های مالت را در قلعه سرخ طرابلس، که از سال 1530 در اختیار شوالیه‌های مالت بود، محاصره کردند و شکست دادند. بمباران روز و تسلیم شهر در 15 اوت.در سال 1553، تورگوت ریس توسط سلیمان به فرماندهی طرابلس منصوب شد و این شهر را به مرکز مهم حملات دزدان دریایی در دریای مدیترانه و مرکز استان طرابلس عثمانی تبدیل کرد.در سال 1560، یک نیروی دریایی قدرتمند برای بازپس گیری طرابلس اعزام شد، اما این نیرو در نبرد جربا شکست خورد.محاصره طرابلس موفق به حمله قبلی به مالت در ماه ژوئیه شد که دفع شد و تهاجم موفقیت آمیز به گوزو که در آن 5000 اسیر مسیحی گرفته شدند و در گالی ها به محل طرابلس آورده شدند.

از دست دادن قلعه های مسیحی در تمسوار و سولنوک در سال 1552 به گردن سربازان مزدور در صفوف مجارستان افتاد.هنگامی که ترک‌های عثمانی در همان سال توجه خود را به شهر مجارستانی در شمال مجارستان معطوف کردند، تعداد کمی از مدافعان انتظار داشتند که مقاومت زیادی از خود نشان دهند، به ویژه به عنوان دو ارتش بزرگ اربابان عثمانی احمد و علی، که قبلاً همه مخالفان را سرکوب کرده بودند. قبل از ایگر متحد شدند.ایگر یک دژ مهم و کلیدی برای دفاع از باقی مانده خاک مجارستان بود.در شمال اِگر، شهر کاسا (کوشیچه کنونی) با تقویت ضعیف قرار داشت، مرکز منطقه مهمی از معادن و ضرابخانه‌های مرتبط، که مقادیر زیادی سکه‌های نقره و طلا با کیفیت را برای پادشاهی مجارستان فراهم می‌کرد.علاوه بر تسلط بر این منبع درآمد، سقوط ایگر همچنین امپراتوری عثمانی را قادر می‌سازد تا یک مسیر لجستیکی و نظامی جایگزین را برای گسترش بیشتر نظامی به سمت غرب تضمین کند و احتمالاً به ترک‌ها این امکان را می‌دهد که وین را بیشتر محاصره کنند.کارا احمد پاشا قلعه ایگر واقع در شمال پادشاهی مجارستان را محاصره کرد، اما مدافعان به رهبری ایستوان دوبو حملات را دفع کردند و از قلعه دفاع کردند.محاصره به نمادی از دفاع ملی و قهرمانی میهنی در مجارستان تبدیل شده است.

بخش شرقی رومانی در سال 1550 تحت حکومت هابسبورگ قرار گرفت که باعث حمله ارتش عثمانی به مجارستان شد.در سال 1552 دو ارتش عثمانی از مرز به پادشاهی مجارستان عبور کردند.یکی از آنها - به رهبری هادیم علی پاشا - لشکرکشی را علیه بخش غربی و مرکزی کشور آغاز کرد و ارتش دوم - به رهبری کارا احمد پاشا - به قلعه های منطقه بنات حمله کرد.محاصره منجر به پیروزی قاطع عثمانی شد و تمسوار به مدت 164 سال تحت کنترل عثمانی قرار گرفت.

در سال 1553 سلیمان سومین و آخرین لشکرکشی خود را علیه شاه آغاز کرد.سلیمان که در ابتدا مناطقی را در ارزروم به پسر شاه از دست داده بود، با بازپس گیری ارزروم، عبور از فرات علیا و تخریب بخش هایی از ایران، تلافی کرد.ارتش شاه به استراتژی خود برای دوری از عثمانی ها ادامه داد و به بن بست منجر شد که هیچ یک از ارتش ها هیچ دستاورد قابل توجهی نداشتند.در سال 1555 توافقنامه ای به نام صلح آماسیا امضا شد که مرزهای دو امپراتوری را مشخص می کرد.بر اساس این معاهده، ارمنستان و گرجستان به طور مساوی بین این دو تقسیم شدند، به طوری که ارمنستان غربی، کردستان غربی، و گرجستان غربی (شامل سامتسخه غربی) به دست عثمانی افتاد و ارمنستان شرقی، کردستان شرقی و گرجستان شرقی (شامل سامتسخه شرقی). در دست صفویه ماند.امپراتوری عثمانی بیشتر عراق از جمله بغداد را به دست آورد که به آنها دسترسی به خلیج فارس داد، در حالی که ایرانیان پایتخت سابق خود تبریز و سایر مناطق شمال غربی خود در قفقاز و همانطور که قبل از جنگ ها بودند، مانند داغستان و همه آنچه اکنون آذربایجان است.

لشکرکشی عثمانی به آچه از حدود سال 1565 آغاز شد، زمانی که امپراتوری عثمانی در تلاش برای حمایت از سلطان نشین آچه در مبارزه با امپراتوری پرتغال در مالاکا بود.این لشکرکشی به دنبال فرستاده‌ای از سوی سلطان علاءالدین ریایات سیاه الکهار (1539–1539) به سلیمان بزرگ در سال 1564 و احتمالاً در سال 1562 فرستاده شد و از عثمانی‌ها علیه پرتغالی‌ها درخواست حمایت کرد.

محاصره بزرگ مالت در سال 1565 زمانی رخ داد که امپراتوری عثمانی تلاش کرد جزیره مالت را فتح کند که در آن زمان توسط شوالیه‌ها Hospitaller اداره می‌شد.این محاصره تقریباً چهار ماه، از 18 مه تا 11 سپتامبر 1565 به طول انجامید.مقر Knights Hospitaller از سال 1530 پس از بیرون راندن از رودس، همچنین توسط عثمانی ها، در پی محاصره رودس، از سال 1530 در مالت مستقر بود.عثمانی ها برای اولین بار در سال 1551 تلاش کردند مالت را تصرف کنند اما شکست خوردند.در سال 1565، سلیمان باشکوه، سلطان عثمانی، دومین تلاش خود را برای تصرف مالت انجام داد.شوالیه ها که حدود 500 نفر همراه با حدود 6000 سرباز پیاده بودند، در برابر محاصره مقاومت کردند و مهاجمان را دفع کردند.این پیروزی به یکی از مشهورترین رویدادهای اروپای قرن شانزدهم تبدیل شد، تا جایی که ولتر گفت: "هیچ چیز بهتر از محاصره مالت شناخته شده نیست."این بدون شک به فرسایش نهایی درک اروپایی از شکست ناپذیری عثمانی کمک کرد، اگرچه دریای مدیترانه سال‌ها بین ائتلاف‌های مسیحی و ترک‌های مسلمان به رقابت ادامه داد.این محاصره نقطه اوج یک رقابت فزاینده بین اتحادهای مسیحی و امپراتوری عثمانی اسلامی برای کنترل مدیترانه بود، رقابتی که شامل حمله ترکیه به مالت در سال 1551، تخریب ناوگان مسیحی متحد توسط عثمانی در نبرد جربا در 1560، و شکست قاطع عثمانی در نبرد لپانتو در 1571.

در 6 سپتامبر 1566، سلیمان که از قسطنطنیه برای فرماندهی لشکرکشی به مجارستان عازم شده بود، قبل از پیروزی عثمانی در محاصره سیگتوار در مجارستان در سن 71 سالگی درگذشت و وزیر اعظم او سوکولو محمد پاشا مرگ او را در خلال دوران جنگ مخفی نگه داشت. عقب نشینی برای به تخت نشستن سلیم دوم.جسد سلطان برای دفن به استانبول بازگردانده شد، در حالی که قلب، کبد و برخی اعضای دیگر او در توربک، خارج از سیگتوار به خاک سپرده شد.مقبره ای که در بالای محل دفن ساخته شده بود به عنوان مکان مقدس و زیارتگاه در نظر گرفته شد.در عرض یک دهه یک مسجد و آسایشگاه صوفیانه در نزدیکی آن ساخته شد و محل توسط پادگانی حقوق بگیر متشکل از ده ها مرد محافظت شد.

شکل گیری میراث سلیمان حتی قبل از مرگ او آغاز شد.در سراسر سلطنت او، آثار ادبی برای ستایش سلیمان و ساختن تصویری از او به عنوان یک حاکم ایده آل سفارش داده شد، که مهم ترین آن توسط جلال زاده مصطفی، صدراعظم امپراتوری از 1534 تا 1557 بود.فتوحات سلیمان، شهرهای بزرگ مسلمان (مانند بغداد)، بسیاری از استان های بالکان (به کرواسی و مجارستان امروزی) و بیشتر شمال آفریقا را تحت کنترل امپراتوری قرار داده بود.گسترش او به اروپا به ترک های عثمانی حضور قدرتمندی در موازنه قدرت اروپا داده بود.در واقع، خطر تصور امپراتوری عثمانی در زمان سلیمان به گونه‌ای بود که سفیر اتریش، بسببک، در مورد فتح قریب‌الوقوع اروپا هشدار داد: «در طرف ترک‌ها منابع یک امپراتوری قدرتمند، قدرت بی‌خطر، عادت به پیروزی، تحمل زحمت است. ، اتحاد ، نظم ، صرفه جویی و مراقب ... آیا می توان شک کرد که نتیجه چه می شود؟ ... وقتی ترک ها با فارس کنار بیایند ، به پشتوانه قدرت تمام شرق به گلوی ما می پردازند ، ما چقدر ناآماده هستیم. جرات ندارم بگویم.»اما میراث سلیمان صرفاً در زمینه نظامی نبود.ژان دو تونو، جهانگرد فرانسوی، یک قرن بعد شاهد «پایگاه قوی کشاورزی کشور، رفاه دهقانان، فراوانی غذاهای اصلی و برتری سازمان در حکومت سلیمان» است.از طریق توزیع حمایت دربار، سلیمان همچنین بر عصر طلایی در هنرهای عثمانی، شاهد دستاوردهای عظیم در قلمروهای معماری، ادبیات، هنر، الهیات و فلسفه بود.امروزه خط افق تنگه بسفر و بسیاری از شهرها در ترکیه مدرن و استان های سابق عثمانی هنوز با آثار معماری معمار سینان آراسته شده است.یکی از آنها، مسجد سلیمانیه، آخرین آرامگاه سلیمان است: او در مقبره گنبدی متصل به مسجد دفن شده است.