از دست دادن قلعه های مسیحی در تمسوار و سولنوک در سال 1552 به گردن سربازان مزدور در صفوف مجارستان افتاد.هنگامی که ترک‌های عثمانی در همان سال توجه خود را به شهر مجارستانی در شمال مجارستان معطوف کردند، تعداد کمی از مدافعان انتظار داشتند که مقاومت زیادی از خود نشان دهند، به ویژه به عنوان دو ارتش بزرگ اربابان عثمانی احمد و علی، که قبلاً همه مخالفان را سرکوب کرده بودند. قبل از ایگر متحد شدند.ایگر یک دژ مهم و کلیدی برای دفاع از باقی مانده خاک مجارستان بود.در شمال اِگر، شهر کاسا (کوشیچه کنونی) با تقویت ضعیف قرار داشت، مرکز منطقه مهمی از معادن و ضرابخانه‌های مرتبط، که مقادیر زیادی سکه‌های نقره و طلا با کیفیت را برای پادشاهی مجارستان فراهم می‌کرد.علاوه بر تسلط بر این منبع درآمد، سقوط ایگر همچنین امپراتوری عثمانی را قادر می‌سازد تا یک مسیر لجستیکی و نظامی جایگزین را برای گسترش بیشتر نظامی به سمت غرب تضمین کند و احتمالاً به ترک‌ها این امکان را می‌دهد که وین را بیشتر محاصره کنند.کارا احمد پاشا قلعه ایگر واقع در شمال پادشاهی مجارستان را محاصره کرد، اما مدافعان به رهبری ایستوان دوبو حملات را دفع کردند و از قلعه دفاع کردند.محاصره به نمادی از دفاع ملی و قهرمانی میهنی در مجارستان تبدیل شده است.