سلطنت ممالیک

ارتش فاطمی اولیه از بربرها، مردم بومی شمال آفریقا تشکیل شده بود.پس از فتحمصر ، بربرها به عنوان اعضای نخبگان حاکم مصر شروع به ساکن شدن کردند.برای حفظ عرضه نیروی نظامی، فاطمیان ارتش خود را با واحدهای پیاده نظام سیاه (عمدتا سودانی) تقویت کردند، در حالی که سواره نظام معمولاً از بردگان آزاد بربر و مملوک (ترکی الاصل) که مسلمان نبودند، تشکیل می شد و این امر آنها را واجد شرایط بردگی می کند. سنت های مسلمانانمملوک «غلام مالک» بود که از غلام یا غلام اهل خانه متمایز بود.ممالیک حداقل از قرن نهم بخشی از دستگاه دولتی یا نظامی را در سوریه و مصر تشکیل داده بودند.هنگ های مملوک ستون فقرات ارتش مصر را تشکیل می دادندحکومت ایوبیان در اواخر قرن دوازدهم و اوایل قرن سیزدهم، با سلطان صلاح الدین (ح. 1174–1193) آغاز شد که پیاده نظام سیاهپوست آفریقایی فاطمیان را با مملوک ها جایگزین کرد.

معزّام توران شاه، اندکی پس از پیروزی ممالیک در منصوره، آنها را از خود دور کرد و پیوسته آنها و شجرالدر را تهدید می کرد.ممالیک بحری از ترس موقعیت های قدرت خود بر ضد سلطان قیام کردند و او را در فروردین 1250 کشتند.ایبک با شجر الدر ازدواج کرد و متعاقباً به نام الاشرف دوم حکومت مصر را به دست گرفت که سلطان شد، اما فقط اسماً.

ایبک به دلیل نیاز به اتحاد با متحدی که بتواند او را در برابر تهدید ممالیک فراری به سوریه یاری دهد، در سال 1257 تصمیم گرفت با دختر بدرالدین لؤلؤ، امیر موصل ازدواج کند.شجر الدر، که قبلاً با ایبک اختلاف داشت، احساس می کرد از جانب مردی که او را سلطان کرده بود، خیانت کرده بود و او را پس از هفت سال حکومتبر مصر به قتل رساند.شجر الدر مدعی شد که ایبک در طول شب به طور ناگهانی درگذشت، اما ممالیک او (معزیه) به رهبری قطوز، او را باور نکردند و خادمان درگیر در زیر شکنجه اعتراف کردند.در 28 آوریل، شجرالدرر توسط کنیزان المنصور علی و مادرش با پاپوش برهنه شد و تا حد مرگ کتک خورد.جسد برهنه او در خارج از قلعه پیدا شد.علی پسر 11 ساله ایبک توسط ممالیک وفادار او (ممالیک معزیه) به رهبری قطوز نصب شد.قطوز نایب السلطان می شود.

هولاگو با بخش اعظم ارتش خود از شام عقب نشینی کرد و نیروهای خود را در غرب فرات تنها با یک تومن (به طور اسمی 10000 نفر، اما معمولاً کمتر) تحت فرماندهی ژنرال مسیحی نستوری نایمان کیتبوقا نویان باقی گذاشت.تا اواخر قرن بیستم، مورخان بر این باور بودند که عقب‌نشینی ناگهانی هولاگو ناشی از تغییر پویایی قدرت با مرگ خان مونگکه بزرگ در سفری بهچین سلسله سونگ بود که باعث شد هولاگو و دیگر مغول‌های ارشد به خانه بازگردند تا تصمیم بگیرند. جانشین اوبا این حال، اسناد معاصر کشف‌شده در دهه 1980 نشان می‌دهد که صحت ندارد، زیرا خود هولاگو ادعا می‌کند که بیشتر نیروهایش را به این دلیل که نمی‌توانست ارتش بزرگی را از نظر لجستیکی پشتیبانی کند، عقب نشینی کرده است، که علوفه در منطقه بیشتر مصرف شده است و رسم مغول ها این بود که برای تابستان به سرزمین های خنک تر بروند.مملوک سلطان قطوز با دریافت خبر خروج هولاکو به سرعت لشکری ​​بزرگ در قاهره جمع کرد و به فلسطین حمله کرد.در اواخر ماه اوت، نیروهای کیتبوقا از پایگاه خود در بعلبک به سمت جنوب حرکت کردند و از شرق دریاچه طبریه به سمت جلیل سفلی رفتند.قطوز سپس با یکی از مملوک‌های خود به نام بایبرس متحد شد، که پس از تصرف دمشق و بیشتر مناطق بلاد شام توسط مغولان، در مواجهه با دشمن بزرگ‌تری با قطوز متحد شد.

نبرد عین جالوت بین ممالیک بحریمصر و امپراتوری مغول در 3 سپتامبر 1260 در جنوب شرقی جلیل در دره جزریل در نزدیکی آنچه امروزه به عنوان چشمه هارود شناخته می شود، درگرفت.این نبرد اوج وسعت فتوحات مغول بود و اولین بار بود که پیشروی مغول در نبرد مستقیم در میدان نبرد برای همیشه شکست خورد.

قطوز در راه بازگشت به قاهره در حالی که در یک سفر شکار در صالحیه بود، ترور شد.به گفته مورخان مسلمان مدرن و قرون وسطی، بایبرس در این ترور دست داشت.وقایع نگاران مسلمان عصر ممالیک بیان کرده اند که انگیزه بایبرس یا انتقام قتل دوستش و رهبر بهاریه فارس الدین اکتایی در زمان سلطان ایبک یا به دلیل اعطای حلب توسط قطوز به مالک السعید علاء بوده است. الدین امیر موصل به جای او که قبل از جنگ عین جالوت به او وعده داده بود.

با تثبیت قدرت بحری درمصر و سوریه مسلمانان تا سال 1265، بایبارز لشکرکشی هایی را علیه قلعه های صلیبی در سراسر سوریه آغاز کرد و ارسوف را در سال 1265 و حلبه و ارقا را در سال 1266 تصرف کرد. به گفته مورخ توماس آسبریج، روش های مورد استفاده برای تصرف ارسف نشان دهنده "ممالوک ها" بود. درک محاصره و برتری عددی و تکنولوژیکی آنها.استراتژی بایبارز در مورد قلعه های صلیبی در امتداد سواحل سوریه، تصرف و استفاده از قلعه ها نبود، بلکه تخریب آنها و در نتیجه جلوگیری از استفاده احتمالی آینده آنها توسط امواج جدید صلیبیون بود.

در اواخر مارس 1265 سلطان بایبر، حاکم مسلمان مملوک، ارسف را محاصره کرد.این توسط 270 شوالیه Hospitallers دفاع شد.در پایان ماه آوریل، پس از 40 روز محاصره، شهر تسلیم شد.با این حال، شوالیه ها در قلعه مهیب خود باقی ماندند.بایبار با موافقت با آزاد کردن شوالیه ها، شوالیه ها را متقاعد کرد که تسلیم شوند.بایبار بلافاصله از این قول خود سر باز زد و شوالیه ها را به بردگی گرفت.

محاصره صفد بخشی از لشکرکشی سلطان بایبارس اول مملوک برای کاهش پادشاهی اورشلیم بود.قلعه صفد متعلق به شوالیه های معبد بود و مقاومت شدیدی از خود نشان داد.حمله مستقیم، مین گذاری و جنگ روانی همگی برای وادار کردن پادگان به تسلیم به کار گرفته شد.در نهایت با خیانت به تسلیم شدن فریب داده شد و تمپلارها قتل عام شدند.بایبارس قلعه را تعمیر و پادگان کرد.

این درگیری از آنجا آغاز شد که سلطان بایبر مملوک به دنبال استفاده از تسلط ضعیف مغولان، لشکری ​​30000 نفری را به کیلیکیه فرستاد و از هتوم اول ارمنستان خواست که بیعت خود را با مغول ها رها کند، خود را به عنوان سوزرین بپذیرد و به آنها بدهد. سرزمین ها و دژهایی که هطوم از طریق اتحاد خود با مغولان به دست آورده است، ممالیک است.این رویارویی در ماری، در نزدیکی داربساکون در 24 اوت 1266 رخ داد، جایی که ارمنیان بسیار بیشتر از تعداد آنها قادر به مقاومت در برابر نیروهای بسیار بزرگتر مملوک نبودند.پس از پیروزی خود، ممالیک ها به کیلیکیه حمله کردند و سه شهر بزرگ دشت کیلیکیه: مامیسترا، آدانا و طرسوس و همچنین بندر ایاس را ویران کردند.گروه دیگری از ممالیک به رهبری منصور پایتخت سیس را تصرف کردند.این غارت 20 روز به طول انجامید که طی آن هزاران ارمنی قتل عام و 40000 نفر به اسارت درآمدند.

در سال 1260، بایبرس، سلطانمصر و سوریه، شروع به تهدید شاهزاده انطاکیه، یک کشور صلیبی، که (به عنوان دست نشانده ارامنه ) از مغول ها حمایت کرده بود، کرد.در سال 1265، بایبرس قیصریه، حیفا و ارسوف را تصرف کرد.محاصره انطاکیه در سال 1268 زمانی رخ داد که سلطنت ممالیک به رهبری بایبار سرانجام موفق شد شهر انطاکیه را تصرف کند.قبل از محاصره، شاهزاده صلیبی از از دست دادن شهر غافل بود، همانطور که نشان داد زمانی که بایبار مذاکره کنندگانی را نزد رهبر دولت صلیبی سابق فرستاد و استفاده او از "شاهزاده" را در عنوان شاهزاده انطاکیه به تمسخر گرفت.

هشتمین جنگ صلیبی جنگی بود که توسط لویی نهم فرانسه علیه سلسله حفصید در سال 1270 راه اندازی شد. این جنگ صلیبی شکست خورده تلقی می شود زیرا لویی اندکی پس از رسیدن به سواحل تونس درگذشت و ارتش مبتلا به بیماری او بلافاصله پس از آن به اروپا پراکنده شد.سلطان بایبر مصر پس از شنیدن خبر مرگ لویی و تخلیه صلیبیون از تونس، برنامه خود را برای اعزام نیروهایمصری برای جنگ با لویی در تونس لغو کرد.

محاصره طرابلس در سال 1271 توسط فرمانروای مملوک بایبارس علیه فرمانروای فرانکی شاهزاده نشین انطاکیه و شهرستان طرابلس، بوهموند ششم، آغاز شد.پس از سقوط چشمگیر انطاکیه در سال 1268، و تلاش ممالیک برای نابودی کامل ایالت های صلیبی انطاکیه و طرابلس بود.ادوارد اول انگلستان در 9 مه 1271 در عکا فرود آمد، جایی که به زودی بوهموند و پسر عمویش، پادشاه قبرس و اورشلیم هیو، به او پیوستند.بایبارز پیشنهاد آتش بس بوهموند را در ماه مه پذیرفت و محاصره طرابلس را رها کرد.

نبرد دونگولا نبردی بود که بین سلطنت مملوک تحت فرمان بایبارس و پادشاهی ماکوریا درگرفت.ممالیک ها به پیروزی قاطعی دست یافتند و دونگولا پایتخت ماکوری را تصرف کردند و داوود پادشاه ماکوریا را مجبور به فرار کردند و عروسکی را بر تخت ماکوریان گذاشتند.پس از این نبرد، پادشاهی ماکوریا تا زمان فروپاشی آن در قرن پانزدهم وارد دوره افول شد.

در سال 1275، سلطان بایبار مملوک به ارمنستان کیلیکیه حمله کرد، پایتخت آن سیس (اما نه ارگ) را غارت کرد و کاخ سلطنتی را ویران کرد.سربازان غارتگر او ساکنان دره های کوهستانی را قتل عام کردند و مقادیر زیادی غنیمت گرفتند.دومین نبرد سروندیکار در سال 1276 میلادی بین ارتشی از ممالیکمصر و واحدی از ارامنه کیلیکیا در گذرگاه کوهستانی که کیلیکیه شرقی و شمال سوریه را جدا می‌کند، درگرفت.ارمنیان کیلیکیه به عنوان پیروز آشکار ظاهر شدند و قبل از توقف، دشمن را در تعقیب تا نزدیکی مرعش دنبال کردند.این پیروزی اما برای ارامنه بسیار گران تمام شد.آنها 300 شوالیه و تعداد ناشناخته اما مهمی از پیاده نظام را از دست دادند.

در 15 آوریل 1277 مملوک سلطان بایبرها از سوریه به سمت سلطنت مغولانروم لشکر کشید و در نبرد البیستان (ابولوستین) به نیروهای اشغالگر مغول حمله کردند.در جریان نبرد، مغولان جناح چپ ممالیک را که متشکل از تعداد زیادی بی‌نظم بادیه‌نشین بود، نابود کردند، اما در نهایت شکست خوردند.گویا هر دو طرف از سپاه پروانه و سلجوقیانش انتظار کمک داشتند.پروانه تلاش کرده بود با هر دو جناح متحد شود تا گزینه های خود را باز نگه دارد، اما از نبرد با سلطان سلجوقی به توکات گریخت.سپاه سلجوقیان در نزدیکی جنگ حضور داشتند، اما شرکت نکردند.

در سال 1277، بایبارز لشکرکشی را علیه ایلخانیان به راه انداخت و آنها را در البیستان در آناتولی هدایت کرد، قبل از اینکه در نهایت عقب نشینی کند تا از گسترش بیش از حد نیروهای آنها جلوگیری کند و خطر قطع شدن آنها از سوریه توسط یک لشکر بزرگ ایلخانی وارد شده باشد.در ژوئیه همان سال، بایبارز در مسیر دمشق درگذشت و پسرش برکه جانشین او شد.با این حال، ناتوانی دومی باعث جنگ قدرت شد که با انتخاب قلاوون به عنوان سلطان در نوامبر 1279 پایان یافت.ایلخانیان از آشفتگی جانشینی بایبارس با یورش به سوریه ممالیک استفاده کردند و سپس در پاییز 1281 حمله گسترده ای را علیه سوریه آغاز کردند.

پس از پیروزی مملوک ها بر مغول ها در عین جالوت در سال 1260 و البیستان در سال 1277، ایل خان آباقا ​​برادرش مونگکه تیمور را در راس ارتش بزرگی که حدود 40 تا 50000 نفر بودند، عمدتاً ارامنه تحت فرمان لئو دوم و گرجی ها به رهبری دمتریوس فرستاد. II.در 20 مهر 1280 مغولان حلب را تصرف کردند و بازارها را غارت کردند و مساجد را به آتش کشیدند.ساکنان مسلمان به دمشق گریختند، جایی که قلاون رهبر ممالیک نیروهای خود را جمع کرد.در یک نبرد تن به تن، ارمنی ها، گرجی ها و اویرات ها به رهبری شاه لئو دوم و ژنرال های مغول جناح چپ ممالیک را شکستند و پراکنده کردند، اما ممالیک شخصاً به رهبری سلطان قلاوون مرکز مغول ها را ویران کردند.Möngke Temur مجروح شد و فرار کرد و به دنبال آن ارتش آشفته او فرار کرد.با این حال، قلاوون ترجیح داد که دشمن شکست خورده را تعقیب نکند و نیروهای کمکی ارمنی-گرجی مغول موفق شدند به سلامت عقب نشینی کنند.

سقوط طرابلس، تصرف و نابودی ایالت صلیبی ، شهرستان طرابلس، توسط ممالیک مسلمان بود.این نبرد در سال 1289 رخ داد و یک رویداد مهم در جنگ های صلیبی بود، زیرا این نبرد نشان دهنده تصرف یکی از معدود دارایی های اصلی باقی مانده از صلیبیون بود.

قلاوون آخرین سلطان صالحی بود و پس از مرگ او در سال 1290، پسرش الاشرف خلیل، با تأکید بر نسب خود از قلاوون، مشروعیت خود را به عنوان مملوک جلب کرد و بدین ترتیب دوره قلاوونی حکومت بحری را آغاز کرد.در سال 1291، خلیل عکا، آخرین قلعه مهم صلیبی ها در فلسطین را به تصرف خود درآورد و بنابراین حکومت ممالیک در سراسر سوریه گسترش یافت.این یکی از مهمترین نبردهای این دوره به حساب می آید.اگرچه جنبش صلیبی برای چندین قرن دیگر ادامه یافت، اما تصرف شهر پایان جنگ‌های صلیبی بیشتر به شام ​​بود.هنگامی که عکا سقوط کرد، صلیبیون آخرین سنگر اصلی خود در پادشاهی صلیبی اورشلیم را از دست دادند.

در اواخر سال 1299 ایلخان مغول محمود غازان پسر ارغون لشکر او را گرفت و از رود فرات گذشت تا دوباره به سوریه حمله کند.آنها به سمت جنوب ادامه دادند تا کمی به شمال حمص رسیدند و با موفقیت حلب را تصرف کردند.در آنجا نیروهای غازان از کشور تابعه ارمنستان کیلیکیا به غازان پیوستند.

پس از بازپس گیری شام، ممالیک ها به پادشاهی ارمنی کیلیکیه وسلطنت سلجوقیان روم که هر دو تحت الحمایه مغول بودند ، حمله کردند، اما شکست خوردند و آنها را مجبور به بازگشت به سوریه کردند.نزدیک به 20 سال پس از آخرین شکست مغول در سوریه در نبرد دوم حمص، غازان خان به همراه لشکری ​​متشکل از مغول ها، گرجی ها و ارمنی ها از رود فرات (مرز ممالیک و ایلخانی) گذشتند و حلب را تصرف کردند.سپس ارتش مغول به سمت جنوب پیش رفت تا اینکه تنها چند مایلی شمال حمص بود.نبرد وادی الخزندار که به عنوان نبرد سوم حمص نیز شناخته می شود، پیروزی مغولان بر ممالیک در سال 1299 بود. مغولان به حرکت خود به سمت جنوب ادامه دادند تا به دمشق رسیدند.شهر به زودی غارت شد و ارگ آن محاصره شد.

سقوط رواد در سال 1302 یکی از رویدادهای اوج جنگ های صلیبی در شرق مدیترانه بود.هنگامی که پادگان در جزیره کوچک رواد سقوط کرد، این امر نشان دهنده از دست دادن آخرین پاسگاه صلیبیون در ساحل شام بود.در سال 1291، صلیبیون پایگاه اصلی قدرت خود را در شهر ساحلی عکا از دست داده بودند، و ممالیک مسلمان از آن زمان به طور سیستماتیک در حال نابود کردن بنادر و قلعه های صلیبیون باقی مانده بودند و صلیبیون را مجبور کردند که پادشاهی رو به زوال خود اورشلیم را به جزیره قبرس منتقل کنند. .در سال‌های 1299-1300، قبرسی‌ها به دنبال بازپس گیری شهر بندری سوری تورتوسا، با ایجاد منطقه‌ای در رواد، در دو مایلی (3 کیلومتری) از ساحل تورتوسا بودند.برنامه ها برای هماهنگ کردن یک حمله بین نیروهای صلیبیون و نیروهای ایلخانان ( ایران مغول) بود.با این حال، اگرچه صلیبیون با موفقیت یک سر پل را در جزیره ایجاد کردند، مغول ها به آنجا نرسیدند و صلیبیون مجبور شدند بخش عمده ای از نیروهای خود را به قبرس بردارند.شوالیه های معبد در سال 1300 یک پادگان دائمی در جزیره ایجاد کردند، اما ممالیک ها در سال 1302 رواد را محاصره و تصرف کردند. با از دست دادن جزیره، صلیبیون آخرین جای پای خود را در سرزمین مقدس از دست دادند.تلاش‌ها برای جنگ‌های صلیبی دیگر برای قرن‌ها ادامه یافت، اما اروپایی‌ها تا قرن بیستم، در طول وقایع جنگ جهانی اول ، هرگز نتوانستند سرزمینی را در سرزمین مقدس اشغال کنند.

غازان در سال 1303 سپهسالار خود قوتلوق شاه را با لشکری ​​برای بازپس گیری سوریه فرستاد.ساکنان و حاکمان حلب و حماه برای فرار از پیشروی مغولان به دمشق گریختند.اما بایبرس دوم در دمشق بود و به سلطانمصر النصیر محمد پیغام داد که برای جنگ با مغولان بیاید.سلطان با لشکری ​​مصر را ترک کرد تا با مغول ها در سوریه درگیر شود و در حالی که مغول ها در حال حمله به حماه بودند وارد شد.مغول ها در 19 آوریل به حومه دمشق رسیده بودند تا با سپاه سلطان ملاقات کنند.ممالیک سپس به دشت مرج الصفار راه یافتند و در آنجا جنگ در گرفت.نبرد مرج الصفار در 20 آوریل تا 22 آوریل 1303 بین ممالیک و مغول و متحدان ارمنی آنها در نزدیکی کیسوه، سوریه، درست در جنوب دمشق رخ داد.این نبرد هم در تاریخ اسلام و هم در زمان معاصر تأثیرگذار بوده است، زیرا به دلیل جهاد بحث برانگیز علیه سایر مسلمانان و فتواهای مربوط به ماه رمضان که توسط ابن تیمیه صادر شده بود، که خود به این نبرد پیوست.این نبرد که شکستی فاجعه بار برای مغول ها بود، به حملات مغول ها به شام ​​پایان داد.

مرگ سیاه بین سال‌های 1347 تا 1349 در خاورمیانه وجود داشت. مرگ سیاه در خاورمیانه در سلطان نشین ممالیک و تا حدی کمتر در سلطان نشین مارینی مراکش، سلطان نشین تونس و امارت شرح داده شده است. گرانادا، در حالی که اطلاعاتی از آن در ایران و شبه جزیره عربستان کم است.مرگ سیاه در قاهره، در آن زمان بزرگترین شهر در منطقه مدیترانه، یکی از بزرگترین فاجعه های جمعیتی مستند در طول مرگ سیاه بود.طاعون منجر به وحشت گسترده ای شد که در آن دهقانان برای فرار از طاعون به شهرها گریختند، در حالی که به موازات آن مردم شهر به سمت روستا گریختند که هرج و مرج و فروپاشی نظم عمومی را ایجاد کرد.در شهریور 1348 طاعون به قاهره رسید که در این زمان بزرگترین شهر خاورمیانه و جهان مدیترانه و بزرگتر از هر شهر دیگری در اروپا بود.هنگامی که طاعون به قاهره رسید، سلطان مملوک النصیر حسن از شهر گریخت و در اقامتگاه خود سیریاقوس در خارج از شهر بین 25 سپتامبر و 22 دسامبر، زمانی که مرگ سیاه در قاهره حضور داشت، ماند.مرگ سیاه در قاهره منجر به مرگ 200000 نفر شد که یک سوم جمعیت شهر را تشکیل می دادند و در قرن بعد باعث شد چندین محله شهر خالی از سکنه شود.در اوایل سال 1349 طاعون بهمصر جنوبی رسید و جمعیت منطقه آسویت از 6000 مالیات دهنده قبل از طاعون به 116 نفر پس از آن تغییر یافت.

در این مرحله، صفوف مملوک اکثریت به سمت چرکس ها، از منطقه قفقاز شمالی، تغییر کرده است.قیام علیه خاندان بحری آغاز می شود و چرکس ها برخ و برقوق حکومت را به دست می گیرند.بارقوق یکی از اعضای جناح پشت تاج و تخت بود و در دربار پسران سلاطین با قدرت های مختلف خدمت می کرد.او قدرت خود را تثبیت کرد تا اینکه در آبان 1382 توانست سلطان الصالح حججی را عزل کند و برای خود ادعای سلطنت کند.او احتمالاً به تقلید از سلطان الظاهر بایبارس نام سلطنت را الظاهر برگزید.

برقوق در سال 1399 درگذشت و پسر یازده ساله اش، النصیر فرج که در آن زمان در دمشق بود جانشین وی شد.در همان سال تیمور به سوریه حمله کرد و حلب را غارت کرد و سپس دمشق را غارت کرد.فرج و همراهان مرحوم پدرش که عازم قاهره شدند، فرج را رها کرده بودند.تیمور در سال 1402 به اشغال سوریه پایان داد تا جنگ خود را علیه امپراتوری عثمانی در آناتولی که به نظر او تهدیدی خطرناک تر برای حکومتش بود، ادامه دهد.فرج توانست در این دوره پرتلاطم قدرت را حفظ کند که علاوه بر حملات ویرانگر تیمور، ظهور قبایل ترک در جزیره و تلاش امیران بارقوق برای سرنگونی فرج، قحطی درمصر در سال 1403 و طاعون شدید در سال 1405 مشاهده شد. و شورش بادیه نشینان که عملاً به تسلط ممالیک بر مصر علیا بین سالهای 1401 و 1413 پایان داد. بنابراین، قدرت ممالیک در سراسر سلطنت به طور قابل توجهی از بین رفت، در حالی که پایتخت قاهره دچار بحران اقتصادی شد.

پس از تصرف حلب، تیمور به پیشروی خود ادامه داد و حماه را به همراه حمص و بعلبک در نزدیکی اشغال کرد و دمشق را محاصره کرد.سپاهی به رهبری سلطان نصیرالدین فرج مملوک در خارج از دمشق از تیمور شکست خورد و شهر را به رحمت محاصره کنندگان مغول ترک کرد.

در سال 1400، نیروهای تیمور به ارمنستان و گرجستان حمله کردند، سپس سیواس، مالاتیا و عینتاب را تصرف کردند.بعداً، نیروهای تیمور با احتیاط به سمت حلب پیشروی کردند و هر شب با نزدیک شدن به شهر، قصد داشتند یک اردوگاه مستحکم ایجاد کنند.ممالیک تصمیم گرفتند در خارج از حصار شهر نبردی آشکار انجام دهند.پس از دو روز درگیری، سواره نظام تیمور به سرعت به شکل قوسی حرکت کرد تا به جناحین خطوط دشمن حمله کند، در حالی که مرکز او شامل فیل‌هایی از هند حملات شدید سواره نظام را انجام می‌داد، مملوک‌ها را به رهبری تمرداش، والی حلب مجبور به شکستن و فرار به سوی آن‌ها کرد. دروازه های شهر پس از آن، تیمور حلب را گرفت، سپس بسیاری از ساکنان را قتل عام کرد و دستور ساخت برجی از 20000 جمجمه را در خارج از شهر داد.در جریان حمله تیمور به سوریه در محاصره حلب، ابن تغریبردی نوشت که سربازان تاتار تیمور به زنان بومی حلب تجاوز دسته جمعی کردند، فرزندان آنها را قتل عام کردند و برادران و پدران زنان را مجبور کردند که تجاوزهای گروهی را که در شهر حلب اتفاق می افتاد تماشا کنند. مساجد

بارسبای سیاست اقتصادی ایجاد انحصارات دولتی بر تجارت سودآور با اروپا، به ویژه در مورد ادویه جات ترشی جات را دنبال کرد که باعث ناراحتی بازرگانان غیرنظامی سلطنت شد.علاوه بر این، بارسبای بازرگانان دریای سرخ را وادار کرد تا کالاهای خود را به جای بندر عدن یمن، در بندر حجازی جده تحت کنترل مملوک تخلیه کنند تا بیشترین سود مالی را از مسیر ترانزیتی دریای سرخ به اروپا ببرند.بارسبای همچنین تلاش هایی را برای محافظت بهتر از مسیرهای کاروان به حجاز در برابر حملات بادیه نشینان و سواحل مدیترانه مصر در برابر دزدی دریایی کاتالان و جنوا انجام داد.در رابطه با دزدان دریایی اروپایی، او در سالهای 1425-1426 لشکرکشی را علیه قبرس به راه انداخت که طی آن پادشاه جزیره به دلیل کمک ادعایی به دزدان دریایی به اسارت درآمد.باج های هنگفتی که قبرسی ها به ممالیک ها پرداختند به آنها اجازه داد برای اولین بار از قرن چهاردهم سکه های طلای جدیدی ضرب کنند.تلاش‌های بارسبای در انحصار و حمایت از تجارت به منظور جبران خسارات مالی شدید بخش کشاورزی سلطنت به دلیل طاعون‌های مکرر که تلفات سنگینی بر کشاورزان وارد کرد، بود.

در ۱۴۲۶–۱۴۲۷، بارسبای به قبرس حمله کرد و دوباره آن را فتح کرد، پادشاه آن یانوس قبرس (از خاندان لوسینیان) را دستگیر کرد و او را مجبور به پرداخت خراج کرد.درآمدهای حاصل از این پیروزی نظامی و سیاست‌های تجاری ممکن است به بارسبای کمک کرده باشد تا پروژه‌های ساختمانی خود را تأمین مالی کند، و او به خاطر حداقل سه بنای تاریخی موجود و قابل توجه شناخته شده است.او در سال 1424 یک مجتمع مدرسه-مسجدی در قلب قاهره در خیابان المعز ساخت. مجموعه مقبره او که شامل یک مدرسه و خانقاه نیز بود در قبرستان شمالی قاهره در سال 1432 ساخته شد. او همچنین مسجدی در شهر قاهره ساخت. الخنقا، شمال قاهره، در سال 1437م.

بارسبای در سالهای 1429 و 1433 لشکرکشی علیه آق قویونلوها آغاز کرد. اولین لشکرکشی شامل غارت ادسا و قتل عام ساکنان مسلمان آن در تلافی حملات آق قویونلوها به سرزمینهای بین النهرینی ممالوک بود.لشکرکشی دوم علیه پایتخت آق قویونلو عمید بود که با به رسمیت شناختن ولایت ممالیک توسط آق قویونلوها به پایان رسید.

محاصره رودس یک درگیری نظامی بود که شامل شوالیه‌ها و سلطنت مملوک بود.ناوگان مملوک در 10 اوت 1444 در جزیره رودس فرود آمد و ارگ آن را محاصره کرد.درگیری ها در دیوارهای غربی شهر و در بندر ماندرکی رخ داد.در 18 سپتامبر 1444 ممالیک از جزیره خارج شدند و محاصره را برداشتند.

نبرد اورفا نبردی است که بین آق قویونلو و سلطنت مملوک در اوت 1480 در اورفا در دیار بکر (ترکیه امروزی) رخ داد.دلیل آن حمله ممالیک به قلمرو آق قویونلو برای تصرف اورفه بود.در جریان نبرد، سپاهیان آق قویونلو شکست سختی را بر ممالیک وارد کردند.سلطنت ممالیک پس از این نبرد ضربه سنگینی خورد و پس از از دست دادن فرماندهان سپاهیان، دولت بسیار ضعیف شد.

رابطه بین امپراتوری عثمانی و ممالیک خصمانه بود: هر دو دولت برای کنترل تجارت ادویه با هم رقابت کردند و عثمانی ها آرزو داشتند که در نهایت کنترل شهرهای مقدس اسلام را به دست گیرند.با این حال، این دو ایالت توسط یک منطقه حائل از هم جدا شدند که توسط دولت‌های ترکمنی مانند کرامانیان، آق قویونلوها، رمضانیان و دولکدیری‌ها اشغال شده بود که به طور منظم بیعت خود را از یک قدرت به قدرت دیگر تغییر می‌دادند.جنگ عثمانی و ممالیک از 1485 تا 1491 رخ داد، زمانی که امپراتوری عثمانی به سرزمین های سلطنتی ممالیک آناتولی و سوریه حمله کرد.این جنگ یک رویداد اساسی در مبارزات عثمانی برای تسلط بر خاورمیانه بود.پس از برخوردهای متعدد، جنگ به بن بست خاتمه یافت و یک معاهده صلح در سال 1491 امضا شد و وضعیت موجود را بازگرداند.این جنگ ادامه داشت تا اینکه عثمانی ها و ممالیک ها دوباره در سال های 1516-1517 وارد جنگ شدند.

مداخلات انحصاری پرتغالی ها تجارت اقیانوس هند را مختل می کرد و منافع اعراب و ونیزی ها را تهدید می کرد، زیرا این امکان برای پرتغالی ها فراهم شد که در تجارت ادویه در اروپا به ونیزی ها کمتر بفروشند.ونیز روابط دیپلماتیک خود را با پرتغال قطع کرد و شروع به جستجوی راه‌هایی برای مقابله با مداخله این کشور در اقیانوس هند کرد و سفیری را به دربار مصر فرستاد.ونیز برای تسهیل رقابت با پرتغالی‌ها، برای کاهش تعرفه‌های مصر مذاکره کرد و پیشنهاد کرد که «راه‌حل‌های سریع و سری» علیه پرتغالی‌ها اتخاذ شود.جنگ دریایی ممالیک پرتغالی-مصر یک درگیری دریایی بین ایالت مملوک مصر و پرتغالی ها در اقیانوس هند بود که به دنبال گسترش پرتغالی ها پس از کشتیرانی در اطراف دماغه امید خیر در سال 1498 بود. این درگیری در اوایل سال رخ داد. بخشی از قرن شانزدهم، از سال 1505 تا سقوط سلطنت ممالیک در سال 1517.

نبرد چاول نبرد دریایی بین پرتغالی ها و ناوگان مملوکمصر در سال 1508 در بندر چاول در هند بود.نبرد با پیروزی ممالیک به پایان رسید.پس از محاصره Cannanore که در آن یک پادگان پرتغالی با موفقیت در برابر حمله حاکمان جنوبهند مقاومت کرد.این اولین شکست پرتغالی ها در دریا در اقیانوس هند بود.

نبرد دیو یک نبرد دریایی بود که در 3 فوریه 1509 در دریای عرب، در بندر دیو، هند، بین امپراتوری پرتغال و ناوگان مشترک سلطان گجرات، سلطان نشین برجی مملوکمصر و زامورین انجام شد. کالیکات با حمایت جمهوری ونیز و امپراتوری عثمانی .پیروزی پرتغال بسیار مهم بود: اتحاد بزرگ مسلمانان به شدت شکست خورد، استراتژی پرتغالی ها برای کنترل اقیانوس هند برای هدایت تجارت به دماغه امید خوب، دور زدن تجارت تاریخی ادویه که توسط اعراب و ونیزی ها از طریق دریای سرخ کنترل می شد را کاهش داد. خلیج فارس.پس از نبرد، پادشاهی پرتغال به سرعت چندین بندر کلیدی در اقیانوس هند از جمله گوا، سیلان، مالاکا، بوم بایم و اورمز را تصرف کرد.تلفات ارضی سلطنت مملوک وسلطان نشین گجرات را فلج کرد.این نبرد باعث رشد امپراتوری پرتغال شد و تسلط سیاسی آن را برای بیش از یک قرن تثبیت کرد.قدرت پرتغال در شرق با غارت گوا و بمبئی-باسین، جنگ بازسازی پرتغال و استعمار سیلان هلند شروع به کاهش کرد.نبرد دیو یک نبرد نابودی شبیه نبرد لپانتو و نبرد ترافالگار و یکی از مهم‌ترین نبردها در تاریخ نیروی دریایی جهان بود، زیرا آغاز تسلط اروپا بر دریاهای آسیایی است که تا جهان دوم ادامه خواهد داشت. جنگ .

جنگ عثمانی و مملوک در سال‌های 1516-1517 دومین درگیری بزرگ بین سلطان نشین ممالیک مستقر درمصر و امپراتوری عثمانی بود که منجر به سقوط سلطنت ممالیک و الحاق شام، مصر و حجاز به عنوان استان‌های این کشور شد. امپراطوری عثمانی.این جنگ، امپراتوری عثمانی را از قلمرویی در حاشیه جهان اسلام، که عمدتاً در آناتولی و بالکان قرار داشت، به یک امپراتوری عظیم تبدیل کرد که بسیاری از سرزمین‌های سنتی اسلام، از جمله شهرهای مکه، قاهره، دمشق و حلب را در بر می‌گرفت. .با وجود این گسترش، مقر قدرت سیاسی امپراتوری در قسطنطنیه باقی ماند.

نبرد مرج دابیک یک درگیری نظامی تعیین کننده در تاریخ خاورمیانه بود که در 24 اوت 1516 در نزدیکی شهر دابیق جنگید.این نبرد بخشی از جنگ 17-1516 بین امپراتوری عثمانی و سلطان نشین ممالیک بود که با پیروزی عثمانی ها و فتح بخش زیادی از خاورمیانه به پایان رسید و باعث نابودی سلطنت ممالیک شد.عثمانی ها به دلیل تعداد زیاد ممالیک و استفاده از فن آوری های نظامی مدرن مانند سلاح گرم، پیروزی قاطعی را بر ممالیک به دست می آورند.سلطان الغوری کشته می شود و عثمانی ها کنترل کل منطقه سوریه را به دست می آورند و در را برای فتح مصر باز می کنند.

نبرد یاونیس خان بین امپراتوری عثمانی و سلطنت ممالیک.نیروهای سواره نظام ممالیک به رهبری جنبیری غزالی به عثمانیانی که قصد عبور از غزه را در راهمصر داشتند، حمله کردند.عثمانی ها به رهبری وزیر اعظم هادیم سنان پاشا توانستند لشکر سواره نظام ممالیک مصر را بشکنند.غزالی در جریان این رویارویی مجروح شد و نیروهای باقی مانده مملوک و فرمانده آنها غزالی به قاهره عقب نشینی کردند.

نیروهای عثمانی سلیم اول نیروهای مملوک را در خلیج الاشرف تومان دوم شکست دادند.ترکها به قاهره لشکر کشی کردند و سر بریده شده خلیج تومان دوم، آخرین سلطان مملوکمصر ، بر روی دروازه ورودی در محله الغوریه قاهره آویزان شد.وزیر بزرگ عثمانی، هادیم سنان پاشا، در عملیات کشته شد.سلطنت ممالیک به پایان می رسد و مرکز قدرت به قسطنطنیه منتقل می شود، اما امپراتوری عثمانی به مملوک ها اجازه می دهد تا به عنوان طبقه حاکم در مصر تحت قدرت خود باقی بمانند.

از نظر فرهنگی، دوره ممالیک عمدتاً به خاطر دستاوردهایش در نگارش تاریخی و معماری و تلاش نافرجام برای اصلاحات اجتماعی- مذهبی شناخته شده است.مورخان مملوک وقایع نگاران، شرح حال نویسان و دایره المعارفان پرکار بودند.آنها به استثنای ابن خلدون که سالهای شکل گیری و خلاقیت او در خارج از قلمرو ممالیک در مغرب (شمال آفریقا) سپری شد، چندان اصیل نبودند.ممالیک به عنوان سازندگان بناهای مذهبی - مساجد، مدارس، صومعه‌ها و مهم‌تر از همه مقبره‌ها - قاهره را با برخی از چشمگیرترین بناهای تاریخی خود وقف کردند که بسیاری از آنها هنوز پابرجا هستند.مساجد مقبره ممالیک را می توان با گنبدهای سنگی که انبوهی آن با کنده کاری های هندسی جبران می شود، شناخت.