Sulejmana Wspaniałego

Suleiman urodził się w Trabzonie na południowym wybrzeżu Morza Czarnego jako syn Şehzade Selima (później Selima I), prawdopodobnie 6 listopada 1494 r., Chociaż data ta nie jest znana z absolutną pewnością ani dowodami.Jego matką była Hafsa Sultan, nawrócona na islam nieznanego pochodzenia, która zmarła w 1534 roku.

W wieku siedmiu lat Sulejman rozpoczął studia z zakresu nauk ścisłych, historii, literatury, teologii i taktyki wojskowej w szkołach cesarskiego pałacu Topkapı w Konstantynopolu.Jako młody człowiek zaprzyjaźnił się z Pargalı Ibrahimem, greckim niewolnikiem, który później został jednym z jego najbardziej zaufanych doradców (ale później został stracony na rozkaz Sulejmana).

Po śmierci swojego ojca, Selima I, Sulejman wkroczył do Konstantynopola i wstąpił na tron ​​jako dziesiąty sułtan osmański.Wczesny opis Sulejmana, kilka tygodni po jego wstąpieniu na tron, dostarczył wysłannik wenecki Bartolomeo Contarini:Sułtan ma zaledwie dwadzieścia pięć lat [właściwie 26], jest wysoki i smukły, ale twardy, o szczupłej i kościstej twarzy.Włosy na twarzy są widoczne, ale ledwie widoczne.Sułtan wydaje się przyjazny iw dobrym humorze.Plotka głosi, że Suleiman ma trafne imię, lubi czytać, jest kompetentny i wykazuje zdrowy rozsądek”.

Po zastąpieniu ojca Sulejman rozpoczął serię podbojów militarnych, które ostatecznie doprowadziły do ​​buntu prowadzonego przez mianowanego przez Turków gubernatora Damaszku w 1521 r. Sulejman wkrótce poczynił przygotowania do podboju Belgradu przez Królestwo Węgier — coś, co zrobił jego pradziadek Mehmedowi II nie udało się tego osiągnąć z powodu silnej obrony Johna Hunyadiego w regionie.Jego zdobycie odegrało kluczową rolę w usunięciu Węgrów i Chorwatów, którzy po porażkach Albańczyków , Bośniaków, Bułgarów , Bizantyjczyków i Serbów pozostali jedyną potężną siłą mogącą zablokować dalsze zdobycze osmańskie w Europie.Sulejman otoczył Belgrad i rozpoczął serię ciężkich bombardowań z wyspy na Dunaju.Belgrad, z garnizonem liczącym zaledwie 700 ludzi i nieotrzymującym żadnej pomocy ze strony Węgier, upadł w sierpniu 1521 roku.

Po zajęciu Belgradu droga na Węgry i Austrię była otwarta, ale Sulejman zamiast tego zwrócił swoją uwagę na wyspę Rodos we wschodniej części Morza Śródziemnego, macierzystą bazę joannitów.Sulejman zbudował dużą fortyfikację, zamek Marmaris, który służył jako baza dla floty osmańskiej.Po pięciomiesięcznym oblężeniu Rodos (1522) Rodos skapitulował, a Sulejman pozwolił Rycerzom Rodos odejść.Podbój wyspy kosztował Osmanów od 50 000 do 60 000 zabitych w bitwach i chorobach (chrześcijańskie roszczenia sięgały nawet 64 000 zgonów w bitwach osmańskich i 50 000 zgonów z powodu chorób).

Pod patronatem Sulejmana Imperium Osmańskie wkroczyło w złoty wiek swojego rozwoju kulturalnego.W cesarskiej siedzibie, Pałacu Topkapı, administrowano setkami cesarskich stowarzyszeń artystycznych.Po odbyciu praktyki artyści i rzemieślnicy mogli awansować na wyższe stanowiska w swojej dziedzinie i otrzymywali proporcjonalne wynagrodzenie w kwartalnych ratach rocznych.Zachowane księgi płac świadczą o rozległości mecenatu Sulejmana nad sztuką. Najstarszy z dokumentów z 1526 r. wymienia 40 stowarzyszeń liczących ponad 600 członków.Ehl-i Hiref przyciągał na dwór sułtana najbardziej utalentowanych rzemieślników imperium, zarówno ze świata islamu, jak i z niedawno podbitych terytoriów Europy, co zaowocowało mieszanką kultur arabskiej, tureckiej i europejskiej.Do rzemieślników służących dworowi należeli malarze, introligatorzy, kuśnierze, jubilerzy i złotnicy.Podczas gdy poprzedni władcy pozostawali pod wpływem kultury perskiej (ojciec Sulejmana, Selim I, pisał wiersze w języku perskim), mecenat Sulejmana nad sztuką sprawił, że Imperium Osmańskie ugruntowało swoje własne dziedzictwo artystyczne.Sulejman zasłynął także ze sponsorowania szeregu monumentalnych inwestycji architektonicznych w swoim imperium.Sułtan starał się zamienić Konstantynopol w centrum cywilizacji islamskiej poprzez szereg projektów, obejmujących mosty, meczety, pałace oraz różne instytucje charytatywne i społeczne.Największe z nich zostały zbudowane przez głównego architekta sułtana, Mimara Sinana, za którego czasów architektura osmańska osiągnęła swój apogeum.Sinan stał się odpowiedzialny za ponad trzysta pomników w całym imperium, w tym za swoje dwa arcydzieła, meczety Süleymaniye i Selimiye – ten ostatni zbudowany w Adrianopolu (obecnie Edirne) za panowania syna Sulejmana Selima II.Sulejman odrestaurował także Kopułę na Skale w Jerozolimie i mury Jerozolimy (które są obecnymi murami Starego Miasta w Jerozolimie), odnowił Kaabę w Mekce i zbudował kompleks w Damaszku.

W miarę pogorszenia się stosunków między Węgrami a Imperium Osmańskim Sulejman wznowił kampanię w Europie Środkowej i 29 sierpnia 1526 r. pokonał Ludwika II Węgierskiego (1506–1526) w bitwie pod Mohaczem.Mówi się, że Sulejman, napotkawszy martwe ciało króla Ludwika, ubolewał:„Rzeczywiście wystąpiłem przeciwko niemu z bronią, ale nie było moim życzeniem, aby został w ten sposób odcięty, zanim ledwo zasmakował słodyczy życia i rodziny królewskiej”.Zwycięstwo osmańskie doprowadziło do podziału Węgier na kilka stuleci pomiędzy Imperium Osmańskie, monarchię Habsburgów i Księstwo Siedmiogrodu.Co więcej, śmierć Ludwika II podczas ucieczki przed bitwą oznaczała koniec dynastii Jagiellonów na Węgrzech i w Czechach, której roszczenia dynastyczne przeszły na ród Habsburgów.

Niektórzy węgierscy szlachcice proponowali, aby Ferdynand, władca sąsiedniej Austrii i związany małżeństwem z rodziną Ludwika II, został królem Węgier, powołując się na wcześniejsze ustalenia, zgodnie z którymi Habsburgowie obejmą tron ​​​​węgierski, jeśli Ludwik umrze bez spadkobierców.Jednak inni szlachcice zwrócili się do szlachcica Jana Zápolyi, którego wspierał Sulejman.Pod rządami Karola V i jego brata Ferdynanda I Habsburgowie ponownie zajęli Budę i przejęli Węgry.Zápolya nie zgodził się na rezygnację z roszczeń do tronu węgierskiego i dlatego zaapelował do Sulejmana o uznanie w zamian za daninę.Sulejman przyjął Zápolyę na swojego wasala w lutym, aw maju 1529 r. Sulejman osobiście rozpoczął swoją kampanię. W dniach 26–27 sierpnia Sulejman otoczył Budę i rozpoczęło się oblężenie.Mury zostały zniszczone przez intensywny ostrzał armat i karabinów Osmanów w dniach 5–7 września.Gotowość wojskowa, nieprzerwane ataki oraz zniszczenia fizyczne i psychiczne spowodowane przez artylerię osmańską przyniosły pożądany efekt.Niemieccy najemnicy poddali się i 8 września przekazali zamek Osmanom.Jan Zápolya został osadzony w Budzie jako wasal Sulejmana. Po klęsce Ferdynanda jego zwolennikom obiecano bezpieczne opuszczenie miasta, jednak wojska osmańskie wymordowały ich poza murami miasta.

Oblężenie Wiednia w 1529 r. było pierwszą próbą zdobycia Wiednia w Austrii przez Imperium Osmańskie .Sulejman Wspaniały, sułtan Osmanów, zaatakował miasto z udziałem ponad 100 000 ludzi, podczas gdy obrońcy pod wodzą Niklasa Grafa Salma liczyli nie więcej niż 21 000 ludzi.Mimo to Wiedniu udało się przetrwać oblężenie, które ostatecznie trwało nieco ponad dwa tygodnie, od 27 września do 15 października 1529 roku.Oblężenie nastąpiło po bitwie pod Mohaczem w 1526 r., która zakończyła się śmiercią Ludwika II, króla Węgier , i pogrążeniem królestwa w wojnie domowej.Po śmierci Ludwika rywalizujące frakcje na Węgrzech wybrały dwóch następców: arcyksięcia Ferdynanda I Austrii, wspieranego przez ród Habsburgów, i Jana Zápolyę.Zápolya ostatecznie zwrócił się o pomoc do Imperium Osmańskiego i został wasalem Imperium Osmańskiego, po tym jak Ferdynand zaczął przejmować kontrolę nad zachodnimi Węgrami, w tym nad miastem Budą.Atak osmański na Wiedeń był częścią interwencji imperium w konflikt węgierski i miał na celu zabezpieczenie pozycji Zápolyi na krótką metę.Historycy przedstawiają sprzeczne interpretacje długoterminowych celów Osmanów, w tym motywacji stojących za wyborem Wiednia na bezpośredni cel kampanii.Niektórzy współcześni historycy sugerują, że głównym celem Sulejmana było zapewnienie osmańskiej kontroli nad wszystkimi Węgrami, w tym nad zachodnią częścią (znaną jako Węgry Królewskie), która wówczas nadal znajdowała się pod kontrolą Habsburgów.Niektórzy uczeni sugerują, że Sulejman zamierzał wykorzystać Węgry jako bazę wypadową do dalszej inwazji na Europę.Niepowodzenie oblężenia Wiednia zapoczątkowało 150 lat zaciekłego napięcia militarnego między Habsburgami a Turkami, przerywanego wzajemnymi atakami i zakończonego drugim oblężeniem Wiednia w 1683 roku.

Sulejman był zauroczony Hurrem Sultan, dziewczyną z haremu pochodzącą z Rusi, będącej wówczas częścią Polski .Dyplomaci zachodni, zwracając uwagę na pałacowe plotki na jej temat, nazywali ją „Russelazie” lub „Roxelana”, nawiązując do jej ruskiego pochodzenia.Córka prawosławnego księdza, została schwytana przez Tatarów z Krymu, sprzedana jako niewolnica w Konstantynopolu, a ostatecznie awansowała w szeregach haremu, by stać się ulubienicą Sulejmana.Hurrem, była konkubina, została legalną żoną sułtana, ku wielkiemu zdumieniu obserwatorów w pałacu i mieście.Pozwolił również Hurrem Sultan pozostać z nim na dworze do końca życia, łamiąc kolejną tradycję – że gdy cesarscy spadkobiercy osiągną pełnoletność, zostaną wysłani wraz z cesarską konkubiną, która ich urodziła, aby rządzili odległymi prowincjami Imperium, nigdy nie powrócą, chyba że ich potomstwo obejmie tron.

Ojciec Sulejmana nadał wojnie z Persją wysoki priorytet.Początkowo Sulejman skierował uwagę na Europę i zadowolił się powstrzymaniem Persji, która była zajęta przez własnych wrogów na wschodzie.Po tym, jak Sulejman ustabilizował swoje europejskie granice, zwrócił teraz swoją uwagę na Persję, bazę rywalizującej islamskiej frakcji szyitów.Po dwóch epizodach głównym wrogiem stała się dynastia Safawidów .Wojnę wywołały spory terytorialne między obydwoma imperiami, zwłaszcza gdy Bej z Bitlis zdecydował się oddać pod opiekę Persów.Ponadto Tahmasp kazał zamordować gubernatora Bagdadu, sympatyka Sulejmana.Na froncie dyplomatycznym Safawidzi byli zaangażowani w rozmowy z Habsburgami na temat utworzenia sojuszu habsbursko-perskiego, który miałby zaatakować Imperium Osmańskie na dwóch frontach.

Oblężenie Kőszeg lub oblężenie Güns w Królestwie Węgier w ramach Cesarstwa Habsburgów, które miało miejsce w 1532 r. W oblężeniu siły obronne austriackiej monarchii Habsburgów pod dowództwem chorwackiego kapitana Nikoli Jurišicia broniły małego fortu granicznego Kőszeg z zaledwie 700–800 chorwackimi żołnierzami, bez armat i kilkoma działami.Obrońcy zapobiegli natarciu ponad 100-tysięcznej armii osmańskiej w kierunku Wiednia pod dowództwem sułtana Sulejmana Wspaniałego i Pargalı Ibrahima Paszy.Większość uczonych zgadza się, że broniący się chrześcijańscy rycerze odnieśli zwycięstwo nad osmańskimi najeźdźcami.Sulejman, spóźniony prawie cztery tygodnie, wycofał się wraz z nadejściem sierpniowych deszczy i nie udał się w kierunku Wiednia, jak zamierzał, ale zawrócił do domu.Sulejman zabezpieczył swoje posiadanie na Węgrzech, podbijając kilka innych fortów, ale po wycofaniu się Turków cesarz Habsburgów Ferdynand I ponownie zajął część zdewastowanego terytorium.Następnie Sulejman i Ferdynand zawarli traktat z Konstantynopolem z 1533 r., Który potwierdził prawa Jana Zápolyi jako króla całych Węgier, ale uznał posiadanie przez Ferdynanda części ponownie okupowanego terytorium.

Po pierwsze, Shah Tahmasp zabił gubernatora Bagdadu lojalnego wobec Sulejmana i umieścił w areszcie własnego człowieka. Po drugie, gubernator Bitlis zdezerterował i przysiągł wierność Safawidziom .W rezultacie w 1533 roku Sulejman nakazał swemu Pargalı Ibrahimowi Paszy poprowadzić armię do wschodniej Azji Mniejszej, gdzie odbił Bitlis i zajął Tabriz bez oporu.Sulejman dołączył do Ibrahima w 1534 r. Ruszyli w kierunku Persji , ale okazało się, że szach złożył w ofierze terytorium, zamiast stawić czoła zaciętej bitwie, uciekając się do nękania armii osmańskiej podczas jej marszu przez surowe wnętrze kraju.W 1535 roku Sulejman uroczyście wkroczył do Bagdadu.Zwiększył swoje lokalne wsparcie, odnawiając grobowiec Abu Hanify, założyciela szkoły prawa islamskiego Hanafi, której wyznawali Turcy.

Sojusz francusko-osmański, znany również jako sojusz francusko-turecki, był sojuszem założonym w 1536 roku pomiędzy królem Francji Franciszkiem I a sułtanem Imperium Osmańskiego Sulejmanem I. Sojusz strategiczny, a czasem taktyczny był jednym z najważniejszych zagraniczne sojusze Francji i był szczególnie wpływowy podczas wojen włoskich.Sojusz wojskowy francusko-osmański osiągnął swój szczyt około 1553 roku za panowania Henryka II, króla Francji.Sojusz był wyjątkowy, jako pierwszy nieideologiczny sojusz pomiędzy państwem chrześcijańskim i muzułmańskim i wywołał skandal w świecie chrześcijańskim.Carl Jacob Burckhardt (1947) nazwał to „bluźnierczym zjednoczeniem lilii i półksiężyca”.Trwało to z przerwami przez ponad dwa i pół wieku, aż do kampanii napoleońskiej w osmańskim Egipcie w latach 1798–1801.

Konflikty osmańsko- portugalskie (1538–1559) były serią zbrojnych starć militarnych pomiędzy Imperium Portugalskim a Imperium Osmańskim wraz z regionalnymi sojusznikami na Oceanie Indyjskim, Zatoce Perskiej i Morzu Czerwonym oraz wzdłuż nich.Jest to okres konfliktu podczas konfrontacji osmańsko-portugalskiej.

Osmańskie statki pływały po Oceanie Indyjskim od 1518 roku. Wiadomo, że osmańscy admirałowie, tacy jak Hadim Suleiman Pasha, Seydi Ali Reis i Kurtoğlu Hızır Reis, podróżowali do cesarskich portów Mogołów Thatta, Surat i Janjira.Wiadomo, że sam cesarz Mogołów Akbar Wielki wymienił sześć dokumentów z Sulejmanem Wspaniałym.Wyprawy osmańskie na Ocean Indyjski były serią osmańskich operacji desantowych na Oceanie Indyjskim w XVI wieku.W latach 1538-1554, za panowania Sulejmana Wspaniałego, odbyły się cztery wyprawy.Dzięki silnej kontroli nad Morzem Czerwonym Sulejmanowi udało się zakwestionować kontrolę nad szlakami handlowymi do Portugalii i utrzymać znaczny poziom handlu z imperium Mogołów przez cały XVI wiek.

W 1509 r. miała miejsce główna bitwa pod Diu (1509 r.) pomiędzy Portugalczykami a wspólną flotą sułtana Gudżaratu,mameluckiego sułtanatuEgiptu , Zamorina z Calicut przy wsparciu Imperium Osmańskiego .Od 1517 roku Turcy próbowali połączyć siły z Gudżaratem, aby walczyć z Portugalczykami z dala od Morza Czerwonego i na obszarzeIndii .Siły pro-osmańskie pod dowództwem kapitana Hoca Sefera zostały zainstalowane przez Selmana Reisa w Diu.Diu w Gujarat (obecnie stan w zachodnich Indiach) był w tamtym czasie jednym z głównych punktów dostaw przypraw do osmańskiego Egiptu z Suratem.Interwencja Portugalii udaremniła jednak ten handel, kontrolując ruch na Morzu Czerwonym.W 1530 roku Wenecjanie nie mogli uzyskać żadnych dostaw przypraw przez Egipt.Do oblężenia Diu doszło, gdy armia sułtanatu Gujarat pod dowództwem Khadjara Safara, wspomagana przez siły Imperium Osmańskiego, próbowała zdobyć miasto Diu w 1538 r., będące wówczas w posiadaniu Portugalczyków.Portugalczycy skutecznie oparli się czteromiesięcznemu oblężeniu.Klęska połączonych sił tureckich i gudżarati pod Diu stanowiła krytyczną porażkę w planach osmańskich dotyczących rozszerzenia ich wpływów na Ocean Indyjski.Bez odpowiedniej bazy i sojuszników porażka pod Diu oznaczała, że ​​Turcy nie byli w stanie kontynuować swojej kampanii w Indiach, pozostawiając Portugalczyków bezkonkurencyjnych na zachodnim wybrzeżu Indii.Nigdy więcej Turcy osmańscy nie wysłaliby tak dużej armady do Indii.

W 1537 r., dowodząc dużą flotą osmańską, Hayreddin Barbarossa zdobył szereg wysp Morza Egejskiego i Jońskiego należących do Republiki Weneckiej , a mianowicie Syros, Eginę, Ios, Paros, Tinos, Karpathos, Kasos i Naksos, anektując w ten sposób Księstwo Naksos do Imperium Osmańskiego.Następnie bezskutecznie oblegał wenecką twierdzę Korfu i spustoszył zajęte przezHiszpanów wybrzeże Kalabrii w południowych Włoszech.W obliczu tego zagrożenia papież Paweł III w lutym 1538 r. zebrał „Świętą Ligę”, składającą się z Państwa Kościelnego, Habsburgów, Hiszpanii, Republiki Genui , Republiki Wenecji i Rycerzy Maltańskich, aby stawić czoła osmańskiemu flota pod dowództwem Barbarossy.Imperium Osmańskie wygrało bitwę pod Prewezą, a wraz z późniejszym zwycięstwem w bitwie pod Dżerbą w 1560 roku Osmanom udało się odeprzeć wysiłki Wenecji i Hiszpanii, dwóch głównych rywalizujących ze sobą mocarstw na Morzu Śródziemnym, mające na celu powstrzymanie ich dążenia do kontrolowania morza .Dominacja osmańska w bitwach floty na dużą skalę na Morzu Śródziemnym pozostała niekwestionowana aż do bitwy pod Lepanto w 1571 roku. Była to jedna z trzech największych bitew morskich, jakie miały miejsce w XVI wieku na Morzu Śródziemnym, wraz z bitwą na Dżerbie i bitwą z Lepanto.

Oblężenie Budy (4 maja - 21 sierpnia 1541) zakończyło się zdobyciem miasta Buda na Węgrzech przez Imperium Osmańskie, co doprowadziło do 150 lat osmańskiej kontroli nad Węgrami.Oblężenie, część Małej Wojny na Węgrzech, było jednym z najważniejszych zwycięstw osmańskich nad monarchią Habsburgów podczas wojen osmańsko-habsburskich (od XVI do XVIII wieku) na Węgrzech i na Bałkanach.

Wojna włoska tocząca się w latach 1542–1546 była konfliktem pod koniecwojen włoskich , w którym Franciszek I, król Francji i Sulejman I z Imperium Osmańskiego, walczyli ze świętym cesarzem rzymskim Karolem V i Henrykiem VIII, królem Anglii .W trakcie wojny toczyły się zakrojone na szeroką skalę walki we Włoszech, Francji i Niderlandach, a także próby inwazji naHiszpanię i Anglię.Konflikt był nierozstrzygnięty i rujnująco kosztowny dla głównych uczestników.Wojna wynikła z niepowodzenia rozejmu nicejskiego, który zakończył wojnę włoską toczącą się w latach 1536–1538, w rozwiązaniu długotrwałego konfliktu między Karolem a Franciszkiem - zwłaszcza ich sprzecznych roszczeń do Księstwa Mediolanu.Znalazłszy odpowiedni pretekst, Franciszek ponownie wypowiedział wojnę swemu odwiecznemu wrogowi w roku 1542. W całej Niderlandach natychmiast rozpoczęły się walki;w następnym roku doszło do ataku sojuszu francusko-osmańskiego na Niceę, a także serii manewrów w północnych Włoszech, których kulminacją była krwawa bitwa pod Ceresole.Następnie Karol i Henryk przystąpili do inwazji na Francję, ale długie oblężenia Boulogne-sur-Mer i Saint-Dizier uniemożliwiły zdecydowaną ofensywę przeciwko Francuzom.Karol pogodził się z Franciszkiem na mocy traktatu w Crépy pod koniec 1544 r., ale śmierć młodszego syna Franciszka, księcia Orleanu – którego propozycja małżeństwa z krewnym cesarza była podstawą traktatu – sprawiła, że ​​stało się to mniej dyskusyjne niż rok później.Henryk, pozostawiony sam sobie, ale nie chcący zwrócić Boulogne Francuzom, kontynuował walkę do 1546 roku, kiedy traktat z Ardres ostatecznie przywrócił pokój między Francją a Anglią.Śmierć Franciszka i Henryka na początku 1547 roku pozostawiła rozwiązanie wojen włoskich ich następcom.

Próbując raz na zawsze pokonać szacha, Sulejman rozpoczął drugą kampanię w latach 1548–1549.Podobnie jak w poprzedniej próbie, Tahmasp uniknął konfrontacji z armią osmańską i zamiast tego zdecydował się na odwrót, stosując przy tym taktykę spalonej ziemi i narażając armię osmańską na srogą zimę na Kaukazie.Sulejman porzucił kampanię, zapewniając tymczasowe zdobycze osmańskie w Tabriz i regionie Urmia, trwałą obecność w prowincji Van, kontrolę nad zachodnią częścią Azerbejdżanu i niektórymi fortami w Gruzji .

Aden został już zdobyty przez Osmanów dla Sulejmana Wspaniałego w 1538 roku przez Hadima Suleimana Paszy, aby zapewnić osmańską bazę do najazdów na posiadłości portugalskie na zachodnim wybrzeżuIndii .Płynąc do Indii, Osmanom nie udało się pokonać Portugalczyków podczas oblężenia Diu we wrześniu 1538 r., Ale potem wrócili do Adenu, gdzie ufortyfikowali miasto 100 działami artylerii.Z tej bazy Sulayman Pasza zdołał przejąć kontrolę nad całym krajem Jemenem, zajmując także Sanę.Jednak w 1547 roku Aden powstał przeciwko Osmanom i zamiast tego zaprosił Portugalczyków, aby Portugalczycy przejęli kontrolę nad miastem.Zdobycie Adenu w 1548 r. Zostało dokonane, gdy Turcy pod wodzą Piri Reisa zdołali przejąć port Aden w Jemenie od Portugalczyków 26 lutego 1548 r.

W sierpniu 1551 r. Turcy osmańscy pod dowództwem dowódcy marynarki wojennej Turguta Reisa i piraci z Barbary oblegali i pokonali Kawalerów Maltańskich w Czerwonym Zamku w Trypolisie, który był własnością Rycerzy Maltańskich od 1530 r. Oblężenie zakończyło się sześcioma jednodniowe bombardowanie i kapitulacja miasta 15 sierpnia.W 1553 roku Turgut Reis został mianowany dowódcą Trypolisu przez Sulejmana, czyniąc miasto ważnym ośrodkiem pirackich najazdów na Morzu Śródziemnym i stolicą osmańskiej prowincji Trypolitania.W 1560 r. Potężne siły morskie zostały wysłane w celu odbicia Trypolisu, ale siły te zostały pokonane w bitwie pod Dżerbą.Oblężenie Trypolisu było następstwem wcześniejszego ataku na Maltę w lipcu, który został odparty, oraz udanej inwazji na Gozo, w której wzięto 5000 chrześcijańskich jeńców i przywieziono galerami do lokalizacji Trypolisu.

Za utratę chrześcijańskich fortów w Temesvár i Szolnok w 1552 r. obwiniono żołnierzy najemnych w szeregach węgierskich .Kiedy w tym samym roku Turcy osmańscy zwrócili swoją uwagę na północno-węgierskie miasto Eger, niewielu spodziewało się, że obrońcy stawią duży opór, zwłaszcza że dwie wielkie armie panów osmańskich Ahmeda i Alego, które wcześniej zmiażdżyły wszelki opór, zjednoczeni przed Egerem.Eger był ważną twierdzą i kluczem do obrony pozostałej części węgierskiej ziemi.Na północ od Egeru leżało słabo wzmocnione miasto Kassa (dzisiejsze Koszyce), centrum ważnego regionu kopalń i związanych z nimi mennic, które zaopatrywały królestwo węgierskie w duże ilości wysokiej jakości srebrnych i złotych monet.Oprócz umożliwienia przejęcia tego źródła dochodów, upadek Egeru umożliwiłby również Imperium Osmańskiemu zabezpieczenie alternatywnej trasy logistycznej i wojskowej dla dalszej ekspansji militarnej na zachód, prawdopodobnie umożliwiając Turkom częstsze oblężenie Wiednia.Kara Ahmed Pasza oblegał zamek w Egerze, położony w północnej części Królestwa Węgier, jednak obrońcy pod wodzą Istvána Dobó odparli ataki i bronili zamku.Oblężenie stało się na Węgrzech symbolem obrony narodowej i patriotycznego bohaterstwa.

Wschodnia część Rumunii w 1550 roku znalazła się pod panowaniem Habsburgów, co spowodowało atak armii osmańskiej na Węgry .W 1552 roku dwie armie osmańskie przekroczyły granicę Królestwa Węgierskiego.Jedna z nich – dowodzona przez Hadima Alego Paszy – rozpoczęła kampanię przeciwko zachodniej i środkowej części kraju, natomiast druga armia – dowodzona przez Kara Ahmeda Paszy – zaatakowała twierdze w rejonie Banatu.Oblężenie zakończyło się zdecydowanym zwycięstwem osmańskim, a Temesvár znalazł się pod kontrolą osmańską na 164 lata.

W 1553 roku Sulejman rozpoczął trzecią i ostatnią kampanię przeciwko szachowi.Straciwszy początkowo terytoria w Erzurum na rzecz syna szacha, Sulejman zemścił się, odbijając Erzurum, przekraczając Górny Eufrat i spustoszając części Persji .Armia szacha kontynuowała swoją strategię unikania Osmanów, co doprowadziło do impasu, z którego żadna armia nie odniosła znaczących korzyści.W 1555 roku podpisano porozumienie zwane pokojem Amasyi, które określiło granice obu imperiów.Na mocy tego traktatu Armenia i Gruzja zostały równo podzielone między nie, przy czym zachodnia Armenia, zachodni Kurdystan i zachodnia Gruzja (w tym zachodnie Samcche) znalazły się w rękach osmańskich, podczas gdy wschodnia Armenia, wschodni Kurdystan i wschodnia Gruzja (w tym wschodnie Samcche) pozostał w rękach Safawidów .Imperium Osmańskie zdobyło większość Iraku , w tym Bagdad, co dało im dostęp do Zatoki Perskiej, podczas gdy Persowie zachowali swoją dawną stolicę Tabriz i wszystkie inne północno-zachodnie terytoria na Kaukazie w stanie sprzed wojen, takie jak Dagestan i wszystko, co jest teraz Azerbejdżanem .

Wyprawa osmańska do Acehu rozpoczęła się około 1565 roku, kiedy Imperium Osmańskie próbowało wesprzeć sułtanat Aceh w jego walce z imperium portugalskim w Malakce.Wyprawa podążała za wysłannikiem wysłanym przez aceskiego sułtana Alauddina Riayata Syaha al-Kahhara (1539–1571) do Sulejmana Wspaniałego w 1564 r., a prawdopodobnie już w 1562 r., prosząc o wsparcie osmańskie przeciwko Portugalczykom.

Wielkie oblężenie Malty miało miejsce w 1565 r., kiedy Imperium Osmańskie próbowało podbić wyspę Malta, znajdującą się wówczas pod panowaniem joannitów .Oblężenie trwało prawie cztery miesiące, od 18 maja do 11 września 1565 r.Siedziba Rycerzy Szpitalników znajdowała się na Malcie od 1530 r., po wypędzeniu ich z Rodos, także przez Turków, w 1522 r., po oblężeniu Rodos.Turcy po raz pierwszy próbowali zająć Maltę w 1551 roku, ale bezskutecznie.W 1565 roku Sulejman Wspaniały, sułtan osmański, podjął drugą próbę zajęcia Malty.Rycerze, których było około 500 osób i około 6000 pieszych, wytrzymali oblężenie i odepchnęli najeźdźców.Zwycięstwo to stało się jednym z najbardziej znanych wydarzeń w XVI-wiecznej Europie do tego stopnia, że ​​Wolter powiedział: „Nie ma nic lepiej znanego niż oblężenie Malty”.Niewątpliwie przyczyniło się to do ostatecznej erozji europejskiego postrzegania niezwyciężoności osmańskiej, chociaż przez wiele lat koalicje chrześcijańskie i muzułmańskich Turków nadal toczyły spory na obszarze Morza Śródziemnego.Oblężenie było punktem kulminacyjnym narastającej rywalizacji między sojuszami chrześcijańskimi a islamskim Imperium Osmańskim o kontrolę nad Morzem Śródziemnym, rywalizacji obejmującej turecki atak na Maltę w 1551 r., zniszczenie przez osmańskie sprzymierzonej floty chrześcijańskiej w bitwie pod Dżerbą w 1560 i decydująca porażka osmańska w bitwie pod Lepanto w 1571.

6 września 1566 r. Sulejman, który wyruszył z Konstantynopola, aby dowodzić wyprawą na Węgry, zmarł przed zwycięstwem osmańskim podczas oblężenia Szigetvár na Węgrzech w wieku 71 lat, a jego wielki wezyr Sokollu Mehmed Pasza utrzymywał jego śmierć w tajemnicy podczas wojny. rekolekcje na intronizację Selima II.Ciało sułtana zostało zabrane z powrotem do Stambułu w celu pochowania, podczas gdy jego serce, wątroba i niektóre inne narządy zostały pochowane w Turbék, niedaleko Szigetvár.Mauzoleum zbudowane nad miejscem pochówku zaczęto uważać za miejsce święte i miejsce pielgrzymek.W ciągu dekady w jego pobliżu zbudowano meczet i sufickie hospicjum, a miejsca bronił garnizon opłacany przez kilkudziesięciu ludzi.

Tworzenie dziedzictwa Sulejmana rozpoczęło się jeszcze przed jego śmiercią.Przez cały jego panowanie zamawiano dzieła literackie wychwalające Sulejmana i budujące jego wizerunek jako idealnego władcy, w szczególności u Celalzade’a Mustafy, kanclerza imperium w latach 1534–1557.Podboje Sulejmana znalazły się pod kontrolą Imperium głównych miast muzułmańskich (takich jak Bagdad), wielu prowincji bałkańskich (docierających do dzisiejszej Chorwacji i Węgier ) oraz większości Afryki Północnej.Jego ekspansja do Europy zapewniła Turkom osmańskim potężną obecność w europejskiej równowadze sił.Rzeczywiście, takie było postrzegane zagrożenie ze strony Imperium Osmańskiego za panowania Sulejmana, że ​​ambasador Austrii Busbecq ostrzegł przed rychłym podbojem Europy: „Po stronie Turków znajdują się zasoby potężnego imperium, siła nienaruszona, przyzwyczajenie do zwycięstwa, wytrzymałość w trudach , jedność, dyscyplina, oszczędność i czujność... Czy możemy wątpić w jaki będzie wynik?... Kiedy Turcy rozliczą się z Persją , rzucą nam się do gardeł wspierani przez potęgę całego Wschodu; jakże jesteśmy nieprzygotowani Nie śmiem tego powiedzieć.”Dziedzictwo Sulejmana nie ograniczało się jednak wyłącznie do dziedziny wojskowej.Francuski podróżnik Jean de Thévenot sto lat później składa świadectwo o „silnej bazie rolnej kraju, dobrobycie chłopstwa, obfitości podstawowych artykułów spożywczych i dominacji organizacji w rządzie Sulejmana”.Poprzez podział patronatu dworskiego Sulejman przewodził także złotemu wiekowi w sztuce osmańskiej, będąc świadkiem ogromnych osiągnięć w dziedzinie architektury, literatury, sztuki, teologii i filozofii.Dziś panoramę Bosforu i wielu miast współczesnej Turcji i byłych prowincji osmańskich nadal zdobią dzieła architektoniczne Mimara Sinana.Jedno z nich, Meczet Sulejmana, jest miejscem spoczynku Sulejmana: jest on pochowany w kopułowym mauzoleum dołączonym do meczetu.