Pod patronatem Sulejmana Imperium Osmańskie wkroczyło w złoty wiek swojego rozwoju kulturalnego.W cesarskiej siedzibie, Pałacu Topkapı, administrowano setkami cesarskich stowarzyszeń artystycznych.Po odbyciu praktyki artyści i rzemieślnicy mogli awansować na wyższe stanowiska w swojej dziedzinie i otrzymywali proporcjonalne wynagrodzenie w kwartalnych ratach rocznych.Zachowane księgi płac świadczą o rozległości mecenatu Sulejmana nad sztuką. Najstarszy z dokumentów z 1526 r. wymienia 40 stowarzyszeń liczących ponad 600 członków.Ehl-i Hiref przyciągał na dwór sułtana najbardziej utalentowanych rzemieślników imperium, zarówno ze świata islamu, jak i z niedawno podbitych terytoriów Europy, co zaowocowało mieszanką kultur arabskiej, tureckiej i europejskiej.Do rzemieślników służących dworowi należeli malarze, introligatorzy, kuśnierze, jubilerzy i złotnicy.Podczas gdy poprzedni władcy pozostawali pod wpływem kultury perskiej (ojciec Sulejmana, Selim I, pisał wiersze w języku perskim), mecenat Sulejmana nad sztuką sprawił, że Imperium Osmańskie ugruntowało swoje własne dziedzictwo artystyczne.Sulejman zasłynął także ze sponsorowania szeregu monumentalnych inwestycji architektonicznych w swoim imperium.Sułtan starał się zamienić Konstantynopol w centrum cywilizacji islamskiej poprzez szereg projektów, obejmujących mosty, meczety, pałace oraz różne instytucje charytatywne i społeczne.Największe z nich zostały zbudowane przez głównego architekta sułtana, Mimara Sinana, za którego czasów architektura osmańska osiągnęła swój apogeum.Sinan stał się odpowiedzialny za ponad trzysta pomników w całym imperium, w tym za swoje dwa arcydzieła, meczety Süleymaniye i Selimiye – ten ostatni zbudowany w Adrianopolu (obecnie Edirne) za panowania syna Sulejmana Selima II.Sulejman odrestaurował także Kopułę na Skale w Jerozolimie i mury Jerozolimy (które są obecnymi murami Starego Miasta w Jerozolimie), odnowił Kaabę w Mekce i zbudował kompleks w Damaszku.