Het pre-islamitische Arabië was vóór de opkomst van de islam in 610 CE een regio met diverse beschavingen en culturen. Deze periode is bekend door archeologisch bewijsmateriaal, externe verslagen en latere opnames van mondelinge tradities door islamitische historici. Belangrijke beschavingen waren onder meer de Thamud (rond 3000 v.Chr. Tot 300 n.Chr.) En Dilmun (eind van het vierde millennium tot ongeveer 600 n.Chr.). ^[1] Vanaf het tweede millennium vGT ^[2] huisvestte Zuid-Arabië koninkrijken zoals de Sabaeërs, Minaeërs, en Oost-Arabië was de thuisbasis van Semitisch sprekende bevolkingsgroepen.

Archeologische verkenningen zijn beperkt gebleven, waarbij inheemse schriftelijke bronnen voornamelijk inscripties en munten uit Zuid-Arabië betreffen. Externe bronnen vanEgyptenaren , Grieken , Perzen , Romeinen en anderen geven aanvullende informatie. Deze regio's waren een integraal onderdeel van de handel in de Rode Zee en de Indische Oceaan, waarbij grote koninkrijken als de Sabaeërs, Awsan, Himyar en de Nabateeërs floreerden.

De eerste inscripties van Hadramaut dateren uit de 8e eeuw voor Christus, hoewel externe verwijzingen ernaar verschijnen in de 7e eeuw voor Christus. Dilmun wordt genoemd in het Sumerische spijkerschrift vanaf het einde van het 4e millennium voor Christus. ^[3] De Sabaïsche beschaving, die invloedrijk was in Jemen en delen van Eritrea en Ethiopië, duurde van 2000 v.Chr. tot de 8e eeuw v.Chr., en werd later veroverd door de Himyarieten. ^[4]

Awsan, een ander belangrijk Zuid-Arabisch koninkrijk, werd in de 7e eeuw voor Christus verwoest door de Sabaanse koning Karib'il Watar. De Himyarite-staat, daterend uit 110 v.Chr., Domineerde uiteindelijk Arabië tot 525 n.Chr. Hun economie was sterk gebaseerd op landbouw en handel, vooral in wierook, mirre en ivoor.

De oorsprong van de Nabateërs is onduidelijk, met hun eerste definitieve verschijning in 312 vGT. Ze beheersten belangrijke handelsroutes en stonden bekend om hun hoofdstad Petra.

Het Lakhmid-koninkrijk, gesticht door Jemenitische immigranten in de 2e eeuw, was een Arabisch-christelijke staat in Zuid- Irak . Op dezelfde manier waren de Ghassaniden, die in het begin van de 3e eeuw van Jemen naar Zuid-Syrië migreerden, Zuid-Arabische christelijke stammen. ^[5]

Van 106 CE tot 630 CE maakte Noordwest-Arabië deel uit van het Romeinse Rijk als Arabia Petraea. ^[6] Een paar knooppunten werden gecontroleerd door de Iraanse Parthische en Sassanische rijken. Pre-islamitische religieuze praktijken in Arabië omvatten polytheïsme, oude Semitische religies, christendom , jodendom , samaritanisme, mandaeïsme, manicheïsme, zoroastrisme en soms hindoeïsme en boeddhisme .

Arabia Petraea, ook bekend als de Arabische provincie van Rome, werd in de 2e eeuw gesticht als grensprovincie van het Romeinse rijk. Het omvatte het voormalige Nabataean-koninkrijk en besloeg de zuidelijke Levant, het Sinaï-schiereiland en het noordwestelijke Arabische schiereiland, met Petra als hoofdstad. De grenzen werden bepaald door Syrië in het noorden, Judea (samengevoegd met Syrië vanaf 135 CE) enEgypte in het westen, en de rest van Arabië, bekend als Arabia Deserta en Arabia Felix, in het zuiden en oosten.

Keizer Trajanus annexeerde het gebied, en in tegenstelling tot andere oostelijke provincies zoals Armenië , Mesopotamië en Assyrië bleef Arabia Petraea tot ver buiten de heerschappij van Trajanus deel uitmaken van het Romeinse Rijk. De woestijngrens van de provincie, de Limes Arabicus, was belangrijk vanwege de ligging naast het Parthische achterland. Arabia Petraea bracht rond 204 CE keizer Philippus voort.

Als grensprovincie omvatte het gebieden die door Arabische stammen werden bevolkt. Hoewel het land te maken kreeg met aanvallen en uitdagingen van de Parthen en Palmyrenen, ondervond Arabië Petraea niet de voortdurende invallen die te zien waren in andere Romeinse grensgebieden zoals Duitsland en Noord-Afrika. Bovendien had het niet hetzelfde niveau van diepgewortelde gehelleniseerde culturele aanwezigheid als andere oostelijke provincies van het Romeinse rijk.

De vroege geschiedenis van Mekka is niet goed gedocumenteerd ^[7] ; de eerste niet-islamitische verwijzing verschijnt in 741 CE, na de doodvan de profeet Mohammed , in de Byzantijns-Arabische kroniek. Deze bron lokaliseert Mekka ten onrechte in Mesopotamië in plaats van de Hejaz-regio in West-Arabië, waar archeologische en tekstuele bronnen schaars zijn. ^[8]

Medina daarentegen wordt al sinds de 9e eeuw voor Christus bewoond. ^[9] Tegen de 4e eeuw na Christus was het de thuisbasis van Arabische stammen uit Jemen en drie Joodse stammen: de Banu Qaynuqa, de Banu Qurayza en Banu Nadir. ^[10]

Mohammed , de profeet van de Islam, werd rond 570 CE in Mekka geboren en begon zijn bediening daar in 610 CE. Hij migreerde in 622 CE naar Medina, waar hij Arabische stammen verenigde onder de islam. Na zijn dood in 632 CE werd Abu Bakr de eerste kalief, opgevolgd door Umar, Uthman ibn al-Affan en Ali ibn Abi Talib. Deze periode markeerde de vorming van het Rashidun-kalifaat .

Onder de Rashidun en het daaropvolgende Umayyad-kalifaat breidden moslims hun territorium aanzienlijk uit, van het Iberisch schiereiland tot India. Ze overwonnen het Byzantijnse leger en brachten het Perzische rijk omver, waardoor de politieke focus van de moslimwereld naar deze nieuw verworven gebieden verlegde. Ondanks deze uitbreidingen bleven Mekka en Medina centraal in de islamitische spiritualiteit. De Koran schrijft de hadj-bedevaart naar Mekka voor aan alle capabele moslims. De Masjid al-Haram in Mekka, met de Kaaba, en de Masjid al-Nabawi in Medina, met daarin het graf van Mohammed, zijn sinds de 7e eeuw belangrijke pelgrimsoorden. ^[11]

Na de ineenstorting van het Umayyad-rijk in 750 CE keerde de regio die Saoedi-Arabië zou worden grotendeels terug naar het traditionele tribale bestuur, dat bleef bestaan ​​na de aanvankelijke islamitische veroveringen. Dit gebied werd gekenmerkt door een wisselend landschap van stammen, tribale emiraten en confederaties, waarbij het vaak ontbrak aan stabiliteit op de lange termijn. ^[12]

Muawiyah I, de eerste Umayyad-kalief en inwoner van Mekka, investeerde in zijn geboortestad door gebouwen en waterputten te bouwen. ^[13] Tijdens de Marwanid-periode ontwikkelde Mekka zich tot een cultureel centrum voor dichters en muzikanten. Desondanks had Medina een grotere betekenis voor een aanzienlijk deel van het Umayyad-tijdperk, aangezien het de residentie was van de ontluikende moslimaristocratie. ^[13]

Tijdens het bewind van Yazid zag ik aanzienlijke onrust. De opstand van Abd Allah bin al-Zubair leidde ertoe dat Syrische troepen Mekka binnentrokken. Deze periode was getuige van een catastrofale brand die de Kaaba beschadigde, die Ibn al-Zubair vervolgens reconstrueerde. ^[13] In 747 veroverde een Kharidjit-rebellen uit Jemen Mekka kortstondig zonder weerstand, maar werd al snel omvergeworpen door Marwan II. ^[13] Uiteindelijk, in 750, ging de controle over Mekka en het grotere kalifaat over naar de Abbasiden. ^[13]

Vanaf 1517, onder Selim I, begon het Ottomaanse Rijk belangrijke regio’s van wat Saoedi-Arabië zou worden te integreren. Deze uitbreiding omvatte de regio's Hejaz en Asir langs de Rode Zee en de regio al-Hasa aan de kust van de Perzische Golf, die tot de dichtstbevolkte gebieden behoorden. Terwijl de Ottomanen het binnenland claimden, was hun controle grotendeels nominaal, variërend met de fluctuerende kracht van de centrale autoriteit gedurende vier eeuwen. ^[14]

In de Hejaz behielden de Sharifs van Mekka een aanzienlijke mate van autonomie, hoewel Ottomaanse gouverneurs en garnizoenen vaak in Mekka aanwezig waren. De controle over de al-Hasa-regio aan de oostkant veranderde van eigenaar; het ging in de 17e eeuw verloren voor Arabische stammen en werd later in de 19e eeuw herwonnen door de Ottomanen. Gedurende deze periode werden de binnenlanden nog steeds bestuurd door talrijke stamleiders, waarbij een systeem in stand werd gehouden dat vergelijkbaar was met dat van voorgaande eeuwen. ^[14]

De oprichting van de Saoedische dynastie in Centraal-Arabië dateert uit ^[1727.] Een cruciaal moment vond plaats in 1744 toen Muhammad ibn Saud, de stamleider van Ad-Dir'iyyah nabij Riyadh, een alliantie sloot met Muhammad ibn Abd-al-Wahhab. de grondlegger van de Wahhabi-beweging. ^[16] Deze alliantie in de 18e eeuw vormde een religieuze en ideologische basis voor de Saoedische expansie en blijft de Saoedische dynastieke heerschappij ondersteunen.

Kaart van de eerste Saoedische staat, emiraat Diriyah. © Ameen Mohammad, AbdurRahman AbdulMoneim

De Eerste Saoedische staat, opgericht in 1727 rond Riyad, breidde zich snel uit. Tussen 1806 en 1815 veroverde het een groot deel van wat nu Saoedi-Arabië is, inclusief Mekka in 1806 ^[17] en Medina in april 1804. ^[18] De groeiende macht van de Saoedi's verontrustte echter het Ottomaanse Rijk . Sultan Mustafa IV gaf zijn onderkoning inEgypte , Mohammed Ali Pasha, de opdracht de regio te heroveren. Ali's zonen, Tusun Pasha en Ibrahim Pasha, versloegen met succes de Saoedische strijdkrachten in 1818, waardoor de macht van Al Saud aanzienlijk afnam. ^[19]

De Wahhabi-oorlogen (1811-1818) begonnen toen de Ottomaanse sultan Mahmud II Muhammad Ali vanEgypte opdracht gaf de Wahhabi-staat aan te vallen. De gemoderniseerde strijdkrachten van Muhammad Ali stonden tegenover de Wahhabi's, wat tot aanzienlijke conflicten leidde. ^[20] Belangrijke gebeurtenissen in het conflict waren onder meer de verovering van Yanbu in 1811, de slag om Al-Safra in 1812 en de verovering van Medina en Mekka door Ottomaanse troepen tussen 1812 en 1813. Ondanks een vredesverdrag in 1815 werd de oorlog hervat. in 1816. De Najd-expeditie (1818) onder leiding van Ibrahim Pasha resulteerde in de belegering van Diriyah en de uiteindelijke vernietiging van de Wahhabi-staat. ^[21] Na de oorlog werden prominente Saoedische en Wahhabi-leiders geëxecuteerd of verbannen door de Ottomanen, wat hun diepe wrok jegens de Wahhabi-beweging weerspiegelde. Ibrahim Pasha veroverde vervolgens nog meer gebieden, en het Britse rijk steunde deze pogingen om handelsbelangen veilig te stellen. ^[22] De onderdrukking van de Wahhabi-beweging was niet geheel succesvol, wat leidde tot de oprichting van de Tweede Saoedische Staat in 1824.

Na de val van het emiraat Diriyah in 1818 probeerde Mishari bin Saud, de broer van de laatste heerser Abdullah ibn Saud, aanvankelijk de macht te herwinnen, maar werd gevangengenomen en vermoord door deEgyptenaren . In 1824 verdreef Turki ibn Abdullah ibn Muhammad, een kleinzoon van de eerste Saoedische imam Muhammad ibn Saud, met succes de Egyptische troepen uit Riyadh en stichtte zo de tweede Saoedische dynastie. Hij is ook een voorouder van de hedendaagse Saoedische koningen. Turki vestigde zijn hoofdstad in Riyad, met steun van familieleden die aan de Egyptische gevangenschap waren ontsnapt, waaronder zijn zoon Faisal ibn Turki Al Saud.

Tweede Saoedische staat, 1850. © Ameen Mohammad

Turki werd in 1834 vermoord door een verre neef, Mishari bin Abdul Rahman, en werd opgevolgd door zijn zoon Faisal, die een belangrijke heerser werd. Faisal kreeg echter te maken met een nieuwe Egyptische invasie en werd in 1838 verslagen en gevangengenomen.

Khalid bin Saud, een ander familielid van de Saoedische dynastie, werd door de Egyptenaren geïnstalleerd als heerser in Riyad. In 1840, toen Egypte zijn troepen terugtrok vanwege externe conflicten, leidde Khalids gebrek aan lokale steun tot zijn ondergang. Abdullah bin Thunayan van de Al Thunayan-tak nam kort de macht over, maar Faisal, dat jaar vrijgelaten en bijgestaan ​​door de Al Rashid-heersers van Ha'il, herwon de controle over Riyad. Faisal accepteerde de Ottomaanse heerschappij in ruil voor erkenning als "heerser over alle Arabieren". ^[23]

Na de dood van Faisal in 1865 ging de Saoedische staat achteruit als gevolg van leiderschapsgeschillen tussen zijn zonen Abdullah, Saud, Abdul Rahman en de zonen van Saud. Abdullah nam aanvankelijk de heerschappij in Riyad over, maar kreeg te maken met uitdagingen van zijn broer Saud, wat leidde tot een langdurige burgeroorlog en wisselende controle over Riyad. Muhammad bin Abdullah Al Rashid van Ha'il, een vazal van de Saoedi's, profiteerde van het conflict om zijn invloed over Najd uit te breiden en verdreef uiteindelijk de laatste Saoedische leider, Abdul Rahman bin Faisal, na de Slag om Mulayda in 1891. ^{[24 Toen]} de Saoedi's in ballingschap gingen naar Koeweit, zocht het Huis van Rashīd vriendschappelijke banden met het Ottomaanse Rijk in het noorden. Deze alliantie werd in de loop van de 19e eeuw steeds minder winstgevend toen de Ottomanen hun invloed en legitimiteit verloren.

In 1902 keerde Abdul-Aziz Al Saud, leider van de Al Saud, terug uit ballingschap in Koeweit en begon aan een reeks veroveringen, te beginnen met de verovering van Riyad op de Al Rashid. Deze veroveringen legden de basis voor de Derde Saoedische Staat en uiteindelijk de moderne staat Saoedi-Arabië, opgericht in 1930. De Ikhwan, een stamleger van wahhabisten en bedoeïenen onder leiding van sultan bin Bajad Al-Otaibi en Faisal al-Duwaish, speelde een belangrijke rol bij deze veroveringen. veroveringen. ^[28]

Geschatte locaties van enkele van de belangrijke stammen en staten van het Arabische schiereiland aan het begin van de 20e eeuw, Anizah bewoonde en regeerde over Nejd tussen het hedendaagse Saoedi-Arabië en Turkije. © هارولد ديكسون

In 1906 had Abdulaziz de Al Rashid uit Najd verdreven en kreeg hij erkenning als Ottomaanse cliënt. In 1913 veroverde hij Al-Hasa op de Ottomanen en verwierf daarmee de controle over de kust van de Perzische Golf en de toekomstige oliereserves. Abdulaziz vermeed de Arabische opstand, erkende de Ottomaanse heerschappij in 1914 en concentreerde zich op het verslaan van de Al Rashid in Noord-Arabië. In 1920 hadden de Ikhwan Asir in het zuidwesten ingenomen, en in 1921 annexeerde Abdulaziz Noord-Arabië na het verslaan van de Al Rashid. ^[29]

Abdulaziz vermeed aanvankelijk een invasie van de Hejaz, beschermd door Groot-Brittannië. In 1923, toen de Britse steun werd ingetrokken, richtte hij zich echter op de Hejaz, wat leidde tot de verovering ervan tegen het einde van 1925. In januari 1926 riep Abdulaziz zichzelf uit tot koning van de Hejaz, en in januari 1927 tot koning van Najd. De rol van de Ikhwan bij deze veroveringen veranderde de Hejaz aanzienlijk en legde de Wahhabi-cultuur op. ^[30]

Het Verdrag van Jeddah in mei 1927 erkende de onafhankelijkheid van het rijk van Abdul-Aziz, toen bekend als het koninkrijk Hejaz en Najd. Na de verovering ^[van] Hejaz probeerden de Ikhwan uit te breiden naar Britse gebieden, maar werden tegengehouden door Abdulaziz. De resulterende Ikhwan-opstand werd neergeslagen tijdens de Slag bij Sabilla in 1929 ^[.]

In 1932 verenigden de koninkrijken Hejaz en Najd zich tot het koninkrijk Saoedi-Arabië. ^[28] Grenzen met buurstaten werden in de jaren twintig door middel van verdragen vastgesteld, en de zuidelijke grens met Jemen werd na een kort grensconflict uit 1934 bepaald door het Verdrag van Taif. ^[32]

In 1891 veroverde Muhammad bin Abdullah Al Rashid, een rivaal van het Huis van Saud, Riyadh, waardoor de toen 15-jarige Ibn Saud en zijn familie hun toevlucht zochten. Aanvankelijk zochten ze onderdak bij de Al Murrah Bedoeïenenstam, verhuisden vervolgens voor twee maanden naar Qatar, verbleven kort in Bahrein en vestigden zich uiteindelijk met Ottomaanse toestemming in Koeweit, waar ze ongeveer tien jaar woonden. ^[25]

Op 14 november 1901 lanceerde Ibn Saud, vergezeld van zijn halfbroer Muhammad en andere familieleden, een inval in Nejd, waarbij hij zich richtte op stammen die verbonden waren met de Rashidi's. Ondanks de ^[afnemende] steun en de afkeuring van zijn vader zette Ibn Saud zijn campagne voort en bereikte uiteindelijk Riyad. In de nacht van 15 januari 1902 beklommen Ibn Saud en 40 mannen de stadsmuren met palmbomen, waarbij ze met succes Riyadh heroverden. De Rashidi-gouverneur Ajlan werd gedood tijdens de operatie door Abdullah bin Jiluwi, die het begin markeerde van de derde Saoedische staat. ^[27] Na deze overwinning stuurde de Koeweitse heerser Mubarak Al Sabah 70 extra strijders, onder leiding van Ibn Sauds jongere broer Saad, om hem te steunen. Ibn Saud vestigde vervolgens zijn residentie in het paleis van zijn grootvader Faisal bin Turki in Riyad. ^[26]

Als kaliefen benoemden de Ottomaanse sultans de Sharif van Mekka, waarbij ze meestal een lid van de Hasjemitische familie kozen, maar rivaliteit tussen de families koesterden om een ​​geconsolideerde machtsbasis te voorkomen. Tijdens de Eerste Wereldoorlog riep Sultan Mehmed V een jihad uit tegen de Entente-machten. De Britten probeerden zich bij de Sharif aan te sluiten, uit angst dat de Hejaz hun routes in de Indische Oceaan zouden kunnen bedreigen. In 1914 stemde de Sharif, op hun hoede voor de Ottomaanse bedoelingen om hem af te zetten, ermee in een door de Britten gesteunde Arabische opstand te steunen in ruil voor beloften van een onafhankelijk Arabisch koninkrijk. Nadat hij getuige was geweest van Ottomaanse acties tegen Arabische nationalisten, leidde hij de Hejaz in succesvolle opstanden, behalve in Medina. In juni 1916 riep Hussein bin Ali zichzelf uit tot koning van Hejaz, waarbij de Entente zijn titel erkende. ^[36]

Een kaart van het koninkrijk Hejaz in 1920. © TUBS, Don-kun, David First

De Britten werden beperkt door een eerdere overeenkomst waarbij Frankrijk de controle over Syrië kreeg. Desondanks vestigden ze door Hasjemitisch geregeerde koninkrijken in Transjordanië, Irak en Hejaz. Er ontstonden echter grensonzekerheden, vooral tussen Hejaz en Transjordanië, als gevolg van de veranderende Ottomaanse grenzen van Hejaz Vilayet. ^[37] Koning Hoessein ratificeerde het Verdrag van Versailles in 1919 niet en verwierp een Brits voorstel uit 1921 om het mandaatsysteem te aanvaarden, vooral met betrekking tot Palestina en Syrië. ^[Mislukte] verdragsonderhandelingen in 1923-1924 brachten de Britten ertoe de steun aan Hoessein in te trekken, ten gunste van Ibn Saud, die uiteindelijk het koninkrijk van Hoessein veroverde. ^[38]

In het begin van de 20e eeuw behield het Ottomaanse Rijk de nominale heerschappij over het grootste deel van het Arabische schiereiland. Deze regio was een mozaïek van stamheersers, waaronder de Al Saud, die in 1902 uit ballingschap terugkeerden. De Sharif van Mekka bekleedde een prominente positie en regeerde over de Hejaz. ^[33]

In 1916 startte Hussein bin Ali, de Sharif van Mekka, de Arabische opstand tegen het Ottomaanse Rijk . Gesteund door Groot-Brittannië en Frankrijk , ^[34] die vervolgens in oorlog waren met de Ottomanen in de Eerste Wereldoorlog , had de opstand tot doel de Arabische onafhankelijkheid te bereiken en een verenigde Arabische staat te vestigen, van Aleppo in Syrië tot Aden in Jemen.

Het Arabische leger, bestaande uit bedoeïenen en anderen van over het hele schiereiland, omvatte niet de Al Saud en hun bondgenoten, vanwege langdurige rivaliteit met de Sharifs van Mekka en hun focus op het verslaan van de Al Rashid in het binnenland. Ondanks dat het doel van een verenigde Arabische staat niet werd bereikt, speelde de opstand een belangrijke rol aan het Midden-Oostenfront, waarbij de Ottomaanse troepen werden vastgebonden en werd bijgedragen aan de Ottomaanse nederlaag in de Eerste Wereldoorlog ^[.]

Door de opdeling van het Ottomaanse Rijk na de Eerste Wereldoorlog kwamen Groot-Brittannië en Frankrijk terug op hun beloften aan Hoessein voor een pan-Arabische staat. Hoewel Hoessein werd erkend als koning van de Hejaz, verlegde Groot-Brittannië uiteindelijk zijn steun naar de Al Saud, waardoor Hoessein diplomatiek en militair geïsoleerd achterbleef. Bijgevolg resulteerde de Arabische Opstand niet in de beoogde pan-Arabische staat, maar droeg ze wel bij aan de bevrijding van Arabië van de Ottomaanse controle. ^[35]

De Saoedische verovering van Hejaz, ook wel bekend als de Tweede Saoedisch-Hasjemitische Oorlog of de Hejaz-Nejd-oorlog, vond plaats in 1924-1925. Dit conflict, onderdeel van de langdurige rivaliteit tussen de Hasjemieten van Hejaz en de Saoedi's van Riyad (Nejd), leidde tot de opname van Hejaz in het Saoedische domein, wat het einde markeerde van het Hasjemitische koninkrijk Hejaz.

Het conflict laaide opnieuw op toen pelgrims uit Nejd de toegang tot heilige plaatsen in Hejaz werd ontzegd. ^[Abdulaziz] van Nejd startte de campagne op 29 augustus 1924 en veroverde Taif met weinig weerstand. Mekka viel op 13 oktober 1924 in handen van Saoedische troepen, nadat de pleidooien van Sharif Hussein bin Ali voor Britse hulp waren afgewezen. Na de val van Mekka erkende een Islamitische Conferentie in Riyad in oktober 1924 de controle van Ibn Saud over de stad.

Terwijl de Saoedische troepen oprukten, viel het Hejazi-leger uiteen. ^[39] Medina gaf zich op 9 december 1925 over, gevolgd door Yanbu. Jeddah capituleerde in december 1925, terwijl Saoedische troepen op 8 januari 1926 binnenkwamen, na onderhandelingen waarbij koning bin Ali, Abdulaziz en de Britse consul betrokken waren.

Abdulaziz werd na zijn overwinning uitgeroepen tot koning van Hejaz, en de regio werd onder zijn heerschappij samengevoegd met het koninkrijk Nejd en Hejaz. Hussein van Hejaz, die was afgetreden, verhuisde naar Akaba om de militaire inspanningen van zijn zoon te steunen, maar werd door de Britten naar Cyprus verbannen. Ali bin ^[Hussein] nam tijdens de oorlog de Hejazi-troon over, maar de val van het koninkrijk leidde tot de ballingschap van de Hasjemitische dynastie. Desondanks bleven de Hasjemieten regeren in Transjordanië en Irak.

Aan het begin van de 20e eeuw leidden stammenconflicten in Arabië tot eenwording onder leiding van Al Saud, voornamelijk via de Ikhwan, een wahhabistisch-bedoeïenen stamleger onder leiding van Sultan bin Bajad en Faisal Al Dawish. Na de ineenstorting van het Ottomaanse Rijk na de Eerste Wereldoorlog hielpen de Ikhwan het gebied te veroveren dat in 1925 het moderne Saoedi-Arabië vormde. Abdulaziz riep zichzelf uit tot koning van de Hejaz op 10 januari 1926 en tot koning van Nejd op 27 januari 1927, waarbij hij zijn titel veranderde van 'Sultan'. naar 'Koning'.

Na de verovering van Hejaz zochten sommige Ikhwan-facties, met name de Mutair-stam onder Al-Dawish, verdere uitbreiding naar Britse protectoraten, wat leidde tot conflicten en zware verliezen in de grensoorlog tussen Koeweit en Najd en invallen in Transjordanië. In november 1927 vond een aanzienlijke botsing plaats nabij Busaiya, Irak , waarbij slachtoffers vielen.

Als reactie daarop riep Ibn Saud in november 1928 de Al Riyadh-conferentie bijeen, bijgewoond door 800 stam- en religieuze leiders, waaronder Ikhwan-leden. Ibn Saud verzette zich tegen de agressieve expansie van de Ikhwan en erkende de risico's van conflicten met de Britten . Ondanks de overtuiging van Ikhwan dat niet-Wahhabi's ongelovigen waren, was Ibn Saud op de hoogte van de bestaande verdragen met Groot-Brittannië en had hij onlangs Britse erkenning gekregen als onafhankelijk heerser. Dit leidde ertoe dat de Ikhwan in december 1928 openlijk in opstand kwam.

De vete tussen het Huis van Saud en de Ikhwan escaleerde tot een openlijk conflict, culminerend in de Slag om Sabilla op 29 maart 1929, waar de belangrijkste aanstichters van de opstand werden verslagen. Verdere botsingen vonden plaats in de regio Jabal Shammar in augustus 1929, en de Ikhwan vielen de Awazim-stam aan in oktober 1929. Faisal Al Dawish vluchtte naar Koeweit, maar werd later door de Britten vastgehouden en overgedragen aan Ibn Saud.

De opstand werd op 10 januari 1930 onderdrukt met de overgave van andere Ikhwan-leiders aan de Britten. In de nasleep werd de Ikhwan-leiding uitgeschakeld en werden de overlevenden geïntegreerd in reguliere Saoedische eenheden. Sultan bin Bajad, een belangrijke leider van Ikhwan, werd in 1931 vermoord en Al Dawish stierf op 3 oktober 1931 in de gevangenis van Riyad.

In de jaren dertig bestond er aanvankelijk onzekerheid over het bestaan ​​van olie in Saoedi-Arabië. Gemotiveerd door de olievondst van Bahrein in 1932 begon Saoedi-Arabië echter aan zijn eigen verkenning. ^[41] Abdul Aziz verleende een concessie aan de Standard Oil Company uit Californië voor olieboringen in Saoedi-Arabië. Dit leidde eind jaren dertig tot de aanleg van oliebronnen in Dhahran. Ondanks dat er geen substantiële olie werd gevonden in de eerste zes putten (Dammam nr. 1–6), ging het boren door bij put nr. 7, onder leiding van de Amerikaanse geoloog Max Steineke en bijgestaan ​​door de Saoedische bedoeïen Khamis Bin Rimthan. ^[42] Op 4 maart 1938 werd aanzienlijke olie ontdekt op een diepte van ongeveer 1.440 meter in put nr. 7, waarbij de dagelijkse productie snel toenam. ^[43] Op die dag werden 1.585 vaten olie uit de put gehaald, en zes dagen later was deze dagelijkse productie gestegen tot 3.810 vaten. ^[44]

Tijdens en na de Tweede Wereldoorlog nam de Saoedische olieproductie aanzienlijk toe, waarbij grotendeels werd voorzien in de behoeften van de geallieerden. Om de oliestroom te verbeteren, legde Aramco (de Arabian American Oil Company) in 1945 een onderwaterpijpleiding naar Bahrein aan.

De ontdekking van olie transformeerde de economie van Saoedi-Arabië, die het moeilijk had gehad ondanks de militaire en politieke prestaties van Abdulaziz. De olieproductie op volledige schaal begon in 1949, na de initiële ontwikkeling in 1946, vertraagd door de Tweede Wereldoorlog . ^[45] Een cruciaal moment in de betrekkingen tussen Saoedi-Arabië en de VS vond plaats in februari 1945, toen Abdulaziz een ontmoeting had met de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt aan boord van de USS Quincy. Ze sloten een belangrijke overeenkomst, die vandaag de dag nog steeds van kracht is, waarbij Saoedi-Arabië olie aan de Verenigde Staten zou leveren in ruil voor Amerikaanse militaire bescherming van het Saoedische regime. ^[46] De financiële gevolgen van deze olieproductie waren groot: tussen 1939 en 1953 stegen de olie-inkomsten voor Saoedi-Arabië van $7 miljoen naar ruim $200 miljoen. Als gevolg daarvan werd de economie van het koninkrijk sterk afhankelijk van olie-inkomsten.

Toen Saud in 1953 na de dood van zijn vader koning werd, voerde hij een reorganisatie door van de Saoedische regering, waarmee hij de traditie vestigde van de koning die de Raad van Ministers voorzat. Hij streefde ernaar vriendschappelijke betrekkingen met de Verenigde Staten te onderhouden en tegelijkertijd de Arabische landen te steunen in hun conflicten tegen Israël. Tijdens zijn bewind sloot Saoedi-Arabië zich in 1961 aan bij de Niet-Gebonden Beweging.

De economie van het koninkrijk kende aanzienlijke welvaart als gevolg van de toegenomen olieproductie, waardoor ook de politieke invloed internationaal werd vergroot. Deze plotselinge rijkdom was echter een tweesnijdend zwaard. De culturele ontwikkeling, vooral in de Hejaz-regio, versnelde dankzij de vooruitgang in media als kranten en radio. Toch versterkte de toestroom van buitenlanders de bestaande xenofobe tendensen.

Tegelijkertijd werden de overheidsuitgaven steeds extravaganter en verkwistender. Ondanks de pas ontdekte olierijkdom werd het koninkrijk geconfronteerd met financiële uitdagingen, waaronder overheidstekorten en de behoefte aan buitenlandse leningen, voornamelijk als gevolg van het overdadige bestedingspatroon tijdens het bewind van koning Saud in de jaren vijftig. ^[47]

Saud, die zijn vader Abdulaziz (Ibn Saud) in 1953 opvolgde, werd gezien als een extravagante spender, waardoor het koninkrijk in financiële moeilijkheden kwam. Zijn regering werd gekenmerkt door financieel wanbeheer en een gebrek aan focus op ontwikkeling. Faisal, die als bevoegde minister en diplomaat had gediend, was daarentegen fiscaal conservatiever en ontwikkelingsgerichter. Hij maakte zich zorgen over de economische instabiliteit van het koninkrijk onder het bewind van Saud en zijn afhankelijkheid van olie-inkomsten. Faisals drang naar financiële hervormingen en modernisering, gekoppeld aan zijn wens om een ​​duurzamer economisch beleid te voeren, bracht hem op gespannen voet met het beleid en de aanpak van Saud.

Dit fundamentele verschil in bestuur en financieel beheer leidde tot toenemende spanningen tussen de twee broers, wat er uiteindelijk toe leidde dat Faisal in 1964 Saud als koning verving. Faisals opkomst werd ook beïnvloed door druk van de koninklijke familie en religieuze leiders, die zich zorgen maakten over het wanbeheer van Saud dat de de stabiliteit en de toekomst van het koninkrijk. Dit was van bijzonder belang gezien de Arabische Koude Oorlog tussen de Verenigde Arabische Republiek van Gamel Abdel Nasser en de pro-Amerikaanse Arabische monarchieën. Als gevolg hiervan werd Saud in 1964 afgezet ten gunste van Faisal ^[.]

Na de afzetting van koning Saud zette koning Faisal modernisering en hervormingen in gang, waarbij de nadruk lag op pan-islamisme, anticommunisme en steun voor Palestina. Hij probeerde ook de invloed van religieuze functionarissen te verminderen.

Van 1962 tot 1970 werd Saoedi-Arabië geconfronteerd met aanzienlijke uitdagingen als gevolg van de burgeroorlog in Jemen. ^[49] Het conflict ontstond tussen Jemenitische royalisten en republikeinen, waarbij Saoedi-Arabië de royalisten steunde tegende door Egypte gesteunde republikeinen. De spanningen tussen Saoedi-Arabië en Jemen namen na 1967 af, na de terugtrekking van Egyptische troepen uit Jemen.

In 1965 wisselden Saoedi-Arabië en Jordanië gebieden uit, waarbij Jordanië een groot woestijngebied afstond voor een kleine kuststrook bij Akaba. De Saoedisch-Koeweitse neutrale zone werd in 1971 administratief verdeeld, waarbij beide landen hun aardolievoorraden gelijkelijk bleven verdelen. ^[48]

Hoewel de Saoedische strijdkrachten in juni 1967 niet deelnamen aan de Zesdaagse Oorlog, bood de Saoedische regering vervolgens financiële steun aan Egypte, Jordanië en Syrië aan, door jaarlijkse subsidies te verstrekken om hun economieën te helpen. Deze hulp maakte deel uit van de bredere regionale strategie van Saoedi-Arabië en weerspiegelde zijn positie in de politiek van het Midden-Oosten. ^[48]

Tijdens de Arabisch-Israëlische oorlog van 1973 sloot Saoedi-Arabië zich aan bij de Arabische olieboycot tegen de Verenigde Staten en Nederland. Als OPEC-lid maakte het land deel uit van de gematigde olieprijsstijgingen vanaf 1971. In de naoorlogse periode was sprake van een aanzienlijke stijging van de olieprijzen, waardoor de welvaart en de mondiale invloed van Saoedi-Arabië werden vergroot. ^[48]

De economie en infrastructuur van Saoedi-Arabië ontwikkelden zich met aanzienlijke hulp van de Verenigde Staten. Deze samenwerking leidde tot een sterke maar complexe relatie tussen de twee landen. Amerikaanse bedrijven speelden een cruciale rol bij het opzetten van de Saoedische aardolie-industrie, infrastructuur, modernisering van de overheid en defensie-industrie. ^[50]

De regering van koning Faisal eindigde toen hij in 1975 werd vermoord door zijn neef, prins Faisal bin Musa'id. ^[51]

Begin jaren zeventig was de wereld getuige van een seismische verschuiving in het energielandschap, toen de oliecrisis van 1973 schokgolven door de wereldeconomie veroorzaakte. Deze cruciale gebeurtenis werd gekenmerkt door een reeks belangrijke gebeurtenissen, gedreven door politieke spanningen en economische beslissingen die voor altijd de manier zouden veranderen waarop landen hun energiebronnen zagen en beheerden.

De fase werd in 1970 gezet toen de Organisatie van Olie-Exporterende Landen (OPEC) een noodlottige beslissing nam om haar nieuwe economische kracht te vergroten. De OPEC, die voornamelijk bestaat uit olieproducerende landen uit het Midden-Oosten, hield een bijeenkomst in Bagdad en kwam overeen de olieprijzen met 70% te verhogen, wat het begin markeerde van een nieuw tijdperk in de oliegeopolitiek. De olieproducerende landen waren vastbesloten meer controle over hun hulpbronnen te krijgen en betere voorwaarden te onderhandelen met westerse oliemaatschappijen.

Het keerpunt kwam echter in 1973, toen de geopolitieke spanningen in het Midden-Oosten escaleerden. Als reactie op de steun van de Verenigde Staten aan Israël tijdens de Jom Kipoeroorlog besloot de OPEC haar oliewapen als politiek instrument in te zetten. Op 17 oktober 1973 riep de OPEC een olie-embargo uit, gericht tegen landen die Israël steunden. Dit embargo was een gamechanger en leidde tot een wereldwijde energiecrisis.

Als direct gevolg van het embargo stegen de olieprijzen naar ongekende niveaus, waarbij de prijs per vat verviervoudigde van $3 naar $12. De impact werd over de hele wereld gevoeld toen benzinetekorten leidden tot lange rijen bij benzinestations, torenhoge brandstofprijzen en een economische neergang in veel van olie afhankelijke landen.

De crisis veroorzaakte wijdverbreide paniek en angst in de Verenigde Staten, die sterk afhankelijk waren van geïmporteerde olie. Op 7 november 1973 kondigde president Richard Nixon de lancering aan van Project Independence, een nationale poging om de Amerikaanse afhankelijkheid van buitenlandse olie te verminderen. Dit initiatief markeerde het begin van aanzienlijke investeringen in alternatieve energiebronnen, maatregelen voor energiebesparing en de uitbreiding van de binnenlandse olieproductie.

Midden in de crisis probeerden de Verenigde Staten, onder leiding van president Nixon, te onderhandelen over een staakt-het-vuren in het Midden-Oosten, wat uiteindelijk leidde tot het einde van de Jom Kipoeroorlog. De oplossing van het conflict hielp de spanningen te verminderen, wat de OPEC ertoe bracht het embargo in maart 1974 op te heffen. De lessen die tijdens de crisis waren geleerd bleven echter hangen en de wereld erkende de kwetsbaarheid van haar afhankelijkheid van een eindige en politiek onstabiele hulpbron.

De oliecrisis van 1973 had verstrekkende gevolgen en vormde het energiebeleid en de energiestrategieën voor de komende decennia. Het legde de kwetsbaarheid van de wereldeconomie voor energieverstoringen bloot en zorgde voor een hernieuwde focus op energiezekerheid. Landen begonnen hun energiebronnen te diversifiëren, te investeren in hernieuwbare energietechnologieën en hun afhankelijkheid van olie uit het Midden-Oosten te verminderen. Bovendien verhoogde de crisis de status van de OPEC als belangrijke speler in de internationale politiek, waardoor de betekenis van olie als zowel een strategisch als een economisch wapen werd benadrukt.

Koning Khalid volgde zijn halfbroer koning Faisal op, en tijdens zijn bewind van 1975 tot 1982 onderging Saoedi-Arabië een aanzienlijke economische en sociale ontwikkeling. De infrastructuur en het onderwijssysteem van het land werden snel gemoderniseerd en het buitenlands beleid werd gekenmerkt door het versterken van de banden met de Verenigde Staten.

Twee grote gebeurtenissen in 1979 hadden een diepgaande invloed op het binnenlandse en buitenlandse beleid van Saoedi-Arabië:

1. De Iraanse Islamitische Revolutie: Er bestond bezorgdheid dat de sjiitische minderheid in de oostelijke provincie van Saoedi-Arabië, waar de olievelden liggen, in opstand zou komen onder invloed van de Iraanse revolutie. Deze angst werd vergroot door verschillende anti-regeringsrellen in de regio in 1979 en 1980.

2. De inbeslagname van de Grote Moskee in Mekka door islamistische extremisten: De extremisten werden gedeeltelijk gemotiveerd door hun perceptie van de corruptie van het Saoedische regime en de afwijking van islamitische principes. Deze gebeurtenis schokte de Saoedische monarchie diep. ^[52]

Als reactie hierop dwong de Saoedische koninklijke familie een striktere naleving van islamitische en traditionele Saoedische normen af ​​(zoals het sluiten van bioscopen) en vergrootte de rol van de Ulema (religieuze geleerden) in het bestuur. Deze maatregelen hadden echter slechts gedeeltelijk succes, aangezien de islamistische sentimenten bleven groeien. ^[52]

Koning Khalid delegeerde aanzienlijke verantwoordelijkheden aan kroonprins Fahd, die een cruciale rol speelde bij het beheer van zowel internationale als binnenlandse aangelegenheden. De economische groei zette zich snel voort, waarbij Saoedi-Arabië een prominentere rol speelde in de regionale politiek en mondiale economische aangelegenheden. ^[48] ​​Wat de internationale grenzen betreft, werd in 1981 een voorlopig akkoord bereikt over de verdeling van de Saoedisch-Iraakse neutrale zone, die in 1983 werd afgerond. ^[48] De regering van koning Khalid eindigde met zijn dood in juni 1982. ^[48]

Koning Fahd volgde Khalid op als heerser van Saoedi-Arabië in 1982, onderhield nauwe banden met de Verenigde Staten en versterkte militaire aankopen uit de VS en Groot-Brittannië . Tijdens de jaren zeventig en tachtig ontpopte Saoedi-Arabië zich als de grootste olieproducent ter wereld, wat leidde tot aanzienlijke veranderingen in de samenleving en economie, grotendeels beïnvloed door olie-inkomsten. Deze periode kende een snelle verstedelijking, uitbreiding van het openbaar onderwijs, de toestroom van buitenlandse werknemers en blootstelling aan nieuwe media, die gezamenlijk de Saoedische maatschappelijke waarden transformeerden. De politieke processen bleven echter grotendeels onveranderd, waarbij de koninklijke familie de strakke controle behield, wat een groeiende onvrede veroorzaakte onder Saoedi’s die op zoek waren naar bredere overheidsparticipatie. ^[48]

De regering van Fahd (1982-2005) werd gekenmerkt door grote gebeurtenissen, waaronder de Iraakse invasie van Koeweit in 1990. Saoedi-Arabië sloot zich aan bij de anti-Irak-coalitie, en Fahd, uit angst voor een Iraakse aanval, nodigde Amerikaanse troepen en coalitietroepen uit naar Saoedisch grondgebied. Saoedische troepen namen deel aan militaire operaties, maar de aanwezigheid van buitenlandse troepen stimuleerde het islamitische terrorisme in het land en daarbuiten, wat met name bijdroeg aan de radicalisering van Saoedi’s die betrokken waren bij de aanslagen van 11 september. ^[48] ​​Het land werd ook geconfronteerd met economische stagnatie en stijgende werkloosheid, wat leidde tot burgerlijke onrust en ontevredenheid over de koninklijke familie. Als reactie hierop werden beperkte hervormingen zoals de Basiswet ingevoerd, maar zonder noemenswaardige veranderingen in de politieke status quo. Fahd verwierp expliciet de democratie en gaf de voorkeur aan bestuur door middel van overleg (shūrā) in overeenstemming met islamitische principes. ^[48]

Na een beroerte in 1995 nam kroonprins Abdullah de dagelijkse regeringsverantwoordelijkheden op zich. Hij zette milde hervormingen voort en startte een verder verwijderd buitenlands beleid vanuit de VS, waarbij hij met name weigerde de Amerikaanse invasie van Irak in 2003 te steunen. ^[48] ​​Tot de veranderingen onder Fahd behoorden ook de uitbreiding van de Adviesraad en, als mijlpaal, het toestaan ​​dat vrouwen de zittingen ervan bijwoonden. Ondanks juridische hervormingen, zoals de herziening van het wetboek van strafrecht in 2002, bleven de mensenrechtenschendingen bestaan. De Amerikaanse terugtrekking van de meeste troepen uit Saoedi-Arabië in 2003 betekende het einde van een militaire aanwezigheid die terugging tot de Golfoorlog van 1991, hoewel de landen bondgenoten bleven. ^[48]

In het begin van de jaren 2000 was er een toename van terroristische activiteiten in Saoedi-Arabië, waaronder de bomaanslagen op de compound in Riyad in 2003, wat leidde tot een strenger reactie van de regering op het terrorisme. ^[53] Deze periode was ook getuige van een toenemende roep om politieke hervormingen, geïllustreerd door een aanzienlijke petitie van Saoedische intellectuelen en openbare demonstraties. Ondanks deze oproepen werd het regime geconfronteerd met aanhoudende uitdagingen, waaronder het escalerende militante geweld in 2004, met meerdere aanvallen en doden, vooral tegen buitenlanders en veiligheidstroepen. De inspanningen van de regering om de strijdbaarheid te beteugelen, waaronder een amnestieaanbod, hadden beperkt succes. ^[54]

De halfbroer van koning Fahd, Abdullah, werd in 2005 koning van Saoedi-Arabië en zette een beleid van gematigde hervormingen voort te midden van de groeiende roep om verandering. ^[55] Onder het bewind van Abdullah werd de economie van Saoedi-Arabië, die sterk afhankelijk was van olie, met uitdagingen geconfronteerd. Abdullah promootte beperkte deregulering, privatisering en buitenlandse investeringen. In 2005, na twaalf jaar onderhandelen, trad Saoedi-Arabië toe tot de Wereldhandelsorganisatie. ^[56] Het land kreeg echter te maken met internationaal toezicht op de wapenovereenkomst van Al-Yamamah ter waarde van £43 miljard met Groot-Brittannië, wat leidde tot een controversiële stopzetting van een Brits fraudeonderzoek in 2006. ^[57] In 2007 kocht Saoedi-Arabië 72 Eurofighter Typhoon-vliegtuigen van Groot-Brittannië. , te midden van juridische controverses in Groot-Brittannië over de stopzetting van het corruptieonderzoek. ^[58]

Op het gebied van de internationale betrekkingen had koning Abdullah in 2009 contact met de Amerikaanse president Barack Obama, en in 2010 bevestigden de VS een wapenovereenkomst ter waarde van 60 miljard dollar met Saoedi-Arabië. ^[60] De onthullingen van WikiLeaks in 2010 over de Saoedische financiering van terroristische groeperingen zetten de betrekkingen tussen de VS en Saoedi-Arabië onder druk, maar de wapenhandel ging door. ^[60] In eigen land waren massa-arrestaties een belangrijke veiligheidsstrategie tegen terrorisme, waarbij tussen 2007 en 2012 honderden verdachten werden gearresteerd. ^[61]

Terwijl de Arabische Lente zich in 2011 ontvouwde, kondigde Abdullah een verhoging van de sociale uitgaven met 10,7 miljard dollar aan, maar voerde hij geen politieke hervormingen door. ^[62] Saoedi-Arabië verbood in 2011 publieke protesten en nam een ​​harde houding aan tegen de onrust in Bahrein. ^[63] Het land kreeg kritiek vanwege mensenrechtenkwesties, waaronder de verkrachtingszaak in Qatif en de behandeling van sjiitische demonstranten. ^[64]

Ook de vrouwenrechten gingen vooruit, met symbolische protesten tegen het verbod op vrouwelijke chauffeurs in 2011 en 2013, wat leidde tot hervormingen, waaronder het stemrecht van vrouwen en de vertegenwoordiging in de Shura-raad. ^[65] De Saoedische campagne tegen mannelijke voogdij, onder leiding van activisten als Wajeha al-Huwaider, kwam in een stroomversnelling tijdens het bewind van Abdullah. ^[66]

Op het gebied van het buitenlands beleid steunde Saoedi-Arabië in 2013 hetEgyptische leger tegen de islamisten en verzette zich tegen het nucleaire programma van Iran . ^[67] Het bezoek van president Obama in 2014 had tot doel de betrekkingen tussen de VS en Saoedi-Arabië te versterken, met name wat betreft Syrië en Iran. ^[67] In hetzelfde jaar werd Saoedi-Arabië geconfronteerd met een ernstige uitbraak van het Middle Eastern Respiratory Syndrome (MERS), wat leidde tot een verandering in de minister van Volksgezondheid.

In 2014 werden 62 militairen gearresteerd wegens vermeende banden met terroristen, wat de aanhoudende bezorgdheid over de veiligheid onderstreepte. ^[68] De regering van koning Abdullah eindigde met zijn dood op 22 januari 2015, opgevolgd door zijn broer Salman.

Na de dood van koning Abdullah in 2015 besteeg prins Salman de Saoedische troon als koning Salman. Hij ondernam een ​​reorganisatie van de regering en schafte verschillende bureaucratische afdelingen af. ^[69] De betrokkenheid van koning Salman bij de Tweede Jemenitische Burgeroorlog markeerde een belangrijke actie op het gebied van het buitenlands beleid. In 2017 benoemde hij zijn zoon, Mohammed bin Salman (MBS), tot kroonprins, die sindsdien de feitelijke heerser is. Tot de opmerkelijke acties van MBS behoorden onder meer de arrestatie van 200 prinsen en zakenlieden in het Ritz-Carlton in Riyadh in een anticorruptiecampagne. ^[70]

MBS was het speerpunt van Saudi Vision 2030, gericht op het diversifiëren van de Saoedische economie buiten de olieafhankelijkheid. ^[71] Hij voerde hervormingen door die de bevoegdheden van de Saoedische religieuze politie verminderden en de rechten van vrouwen bevorderden, waaronder het recht om auto te rijden in 2017, ^[72] in 2018 bedrijven opende zonder toestemming van de mannelijke voogd, en de voogdij over kinderen behouden na de scheiding. MBS heeft echter internationale kritiek gekregen vanwege zijn betrokkenheid bij de moord op journalist Jamal Khashoggi en bredere mensenrechtenkwesties onder zijn bewind.