Als kaliefen benoemden de Ottomaanse sultans de Sharif van Mekka, waarbij ze meestal een lid van de Hasjemitische familie kozen, maar rivaliteit tussen de families koesterden om een geconsolideerde machtsbasis te voorkomen. Tijdens de Eerste Wereldoorlog riep Sultan Mehmed V een jihad uit tegen de Entente-machten. De Britten probeerden zich bij de Sharif aan te sluiten, uit angst dat de Hejaz hun routes in de Indische Oceaan zouden kunnen bedreigen. In 1914 stemde de Sharif, op hun hoede voor de Ottomaanse bedoelingen om hem af te zetten, ermee in een door de Britten gesteunde Arabische opstand te steunen in ruil voor beloften van een onafhankelijk Arabisch koninkrijk. Nadat hij getuige was geweest van Ottomaanse acties tegen Arabische nationalisten, leidde hij de Hejaz in succesvolle opstanden, behalve in Medina. In juni 1916 riep Hussein bin Ali zichzelf uit tot koning van Hejaz, waarbij de Entente zijn titel erkende. [36]
Een kaart van het koninkrijk Hejaz in 1920. © TUBS, Don-kun, David First
De Britten werden beperkt door een eerdere overeenkomst waarbij Frankrijk de controle over Syrië kreeg. Desondanks vestigden ze door Hasjemitisch geregeerde koninkrijken in Transjordanië, Irak en Hejaz. Er ontstonden echter grensonzekerheden, vooral tussen Hejaz en Transjordanië, als gevolg van de veranderende Ottomaanse grenzen van Hejaz Vilayet. [37] Koning Hoessein ratificeerde het Verdrag van Versailles in 1919 niet en verwierp een Brits voorstel uit 1921 om het mandaatsysteem te aanvaarden, vooral met betrekking tot Palestina en Syrië. [Mislukte] verdragsonderhandelingen in 1923-1924 brachten de Britten ertoe de steun aan Hoessein in te trekken, ten gunste van Ibn Saud, die uiteindelijk het koninkrijk van Hoessein veroverde. [38]