Arabia Petraea, ook bekend als de Arabische provincie van Rome, werd in de 2e eeuw gesticht als grensprovincie van het Romeinse rijk. Het omvatte het voormalige Nabataean-koninkrijk en besloeg de zuidelijke Levant, het Sinaï-schiereiland en het noordwestelijke Arabische schiereiland, met Petra als hoofdstad. De grenzen werden bepaald door Syrië in het noorden, Judea (samengevoegd met Syrië vanaf 135 CE) enEgypte in het westen, en de rest van Arabië, bekend als Arabia Deserta en Arabia Felix, in het zuiden en oosten.
Keizer Trajanus annexeerde het gebied, en in tegenstelling tot andere oostelijke provincies zoals Armenië , Mesopotamië en Assyrië bleef Arabia Petraea tot ver buiten de heerschappij van Trajanus deel uitmaken van het Romeinse Rijk. De woestijngrens van de provincie, de Limes Arabicus, was belangrijk vanwege de ligging naast het Parthische achterland. Arabia Petraea bracht rond 204 CE keizer Philippus voort.
Als grensprovincie omvatte het gebieden die door Arabische stammen werden bevolkt. Hoewel het land te maken kreeg met aanvallen en uitdagingen van de Parthen en Palmyrenen, ondervond Arabië Petraea niet de voortdurende invallen die te zien waren in andere Romeinse grensgebieden zoals Duitsland en Noord-Afrika. Bovendien had het niet hetzelfde niveau van diepgewortelde gehelleniseerde culturele aanwezigheid als andere oostelijke provincies van het Romeinse rijk.