Video
In het begin van de 20e eeuw behield het Ottomaanse Rijk de nominale heerschappij over het grootste deel van het Arabische schiereiland. Deze regio was een mozaïek van stamheersers, waaronder de Al Saud, die in 1902 uit ballingschap terugkeerden. De Sharif van Mekka bekleedde een prominente positie en regeerde over de Hejaz. [33]
In 1916 startte Hussein bin Ali, de Sharif van Mekka, de Arabische opstand tegen het Ottomaanse Rijk . Gesteund door Groot-Brittannië en Frankrijk , [34] die vervolgens in oorlog waren met de Ottomanen in de Eerste Wereldoorlog , had de opstand tot doel de Arabische onafhankelijkheid te bereiken en een verenigde Arabische staat te vestigen, van Aleppo in Syrië tot Aden in Jemen.
Het Arabische leger, bestaande uit bedoeïenen en anderen van over het hele schiereiland, omvatte niet de Al Saud en hun bondgenoten, vanwege langdurige rivaliteit met de Sharifs van Mekka en hun focus op het verslaan van de Al Rashid in het binnenland. Ondanks dat het doel van een verenigde Arabische staat niet werd bereikt, speelde de opstand een belangrijke rol aan het Midden-Oostenfront, waarbij de Ottomaanse troepen werden vastgebonden en werd bijgedragen aan de Ottomaanse nederlaag in de Eerste Wereldoorlog [.]
Door de opdeling van het Ottomaanse Rijk na de Eerste Wereldoorlog kwamen Groot-Brittannië en Frankrijk terug op hun beloften aan Hoessein voor een pan-Arabische staat. Hoewel Hoessein werd erkend als koning van de Hejaz, verlegde Groot-Brittannië uiteindelijk zijn steun naar de Al Saud, waardoor Hoessein diplomatiek en militair geïsoleerd achterbleef. Bijgevolg resulteerde de Arabische Opstand niet in de beoogde pan-Arabische staat, maar droeg ze wel bij aan de bevrijding van Arabië van de Ottomaanse controle. [35]