Eerste Bulgaarse Rijk

Delen van het oostelijke Balkanschiereiland werden in de oudheid bewoond door de Thraciërs, een groep Indo-Europese stammen.De hele regio tot aan de rivier de Donau werd in de eerste eeuw na Christus geleidelijk opgenomen in het Romeinse rijk.Door het verval van het Romeinse rijk na de 3e eeuw na Christus en de voortdurende invasies van Goten en Hunnen was een groot deel van de regio in de 5e eeuw verwoest, ontvolkt en in economische achteruitgang.De overgebleven oostelijke helft van het Romeinse Rijk, door latere historici het Byzantijnse Rijk genoemd, kon in deze gebieden geen effectieve controle uitoefenen, behalve in de kustgebieden en bepaalde steden in het binnenland.Niettemin heeft zij de aanspraak op de hele regio tot aan de Donau nooit opgegeven.Een reeks administratieve, wetgevende, militaire en economische hervormingen verbeterde de situatie enigszins, maar ondanks deze hervormingen bleef de wanorde in een groot deel van de Balkan bestaan.Tijdens de regering van keizer Justinianus I (reg. 527-565) werd een tijdelijk herstel van de controle en de wederopbouw van een aantal forten gezien, maar na zijn dood kon het rijk de dreiging van de Slaven niet het hoofd bieden vanwege de aanzienlijke vermindering van inkomsten en mankracht.

De Slaven, van Indo-Europese afkomst, werden voor het eerst vermeld in schriftelijke bronnen dat ze in de 5e eeuw na Christus de gebieden ten noorden van de Donau bewoonden, maar de meeste historici zijn het erover eens dat ze eerder waren aangekomen.De Slavische invallen op de Balkan namen toe tijdens de tweede helft van de regering van Justinianus I en hoewel dit aanvankelijk plunderingen waren, begon de grootschalige nederzettingen in de jaren 570 en 580.Verteerd in bittere oorlogen met het Perzische Sassanidenrijk in het oosten, hadden de Byzantijnen weinig middelen om de Slaven te confronteren.De Slaven kwamen in grote aantallen en het gebrek aan politieke organisatie maakte het erg moeilijk om ze tegen te houden, omdat er geen politieke leider was om in de strijd te verslaan en daardoor hun terugtocht te forceren.

De Bulgaren waren Turkse semi-nomadische krijgersstammen die in de 7e eeuw floreerden in de Pontisch-Kaspische steppe en de Wolga-regio.Ze werden bekend als nomadische ruiters in de regio Wolga-Oeral, maar sommige onderzoekers zeggen dat hun etnische wortels terug te voeren zijn tot Centraal-Azië.Ze spraken een vorm van Turks als hun hoofdtaal.Tot de Bulgaren behoorden onder meer de stammen Onogurs, Utigurs en Kutrigurs.De eerste duidelijke vermelding van de Bulgaren in geschreven bronnen dateert uit 480, toen ze dienden als bondgenoten van de Byzantijnse keizer Zeno.In de eerste helft van de 6e eeuw vielen de Bulgaren af ​​en toe het Byzantijnse rijk binnen.

Toen de macht van de westerse Turken in de jaren 600 vervaagde, bevestigden de Avaren hun dominantie over de Bulgaren.Tussen 630 en 635 slaagde Khan Kubrat van de Dulo-clan erin de belangrijkste Bulgaarse stammen te verenigen en zich onafhankelijk te verklaren van de Avaren, waardoor een machtige confederatie ontstond genaamd Oud-Groot -Bulgarije , ook bekend als Patria Onoguria, tussen de Zwarte Zee, de Zee van Azov en de Kaukasus.Kubrat, die in 619 in Constantinopel werd gedoopt, sloot een alliantie met de Byzantijnse keizer Heraclius (reg. 610-641) en de twee landen bleven in goede betrekkingen tot Kubrats dood tussen 650 en 665. Kubrat vocht met de Khazaren in het oosten, maar na zijn ondergang viel het Oude Grote Bulgarije in 668 onder sterke druk van de Khazaren uiteen en namen zijn vijf zonen afscheid van hun volgelingen.De oudste Batbayan bleef in zijn thuisland als Kubrats opvolger en werd uiteindelijk een Khazar-vazal.De tweede broer Kotrag migreerde naar de middelste Wolga-regio en stichtte Volga Bulgarije.De derde broer Asparuh leidde zijn volk westwaarts naar de benedenloop van de Donau.De vierde, Kuber, vestigde zich aanvankelijk in Pannonië onder de heerschappij van de Avaars, maar kwam in opstand en verhuisde naar de regio Macedonië, terwijl de vijfde broer Alcek zich in Midden-Italië vestigde.

De Bulgaren van Asparuh trokken westwaarts naar wat nu Bessarabië is, onderwierpen de gebieden ten noorden van de Donau in het moderne Walachije en vestigden zich in de Donaudelta.In de jaren 670 staken ze de Donau over naar Scythia Minor, nominaal een Byzantijnse provincie, waarvan de steppegraslanden en weiden belangrijk waren voor de grote kuddes van de Bulgaren, naast de weidegronden ten westen van de rivier de Dnjestr die al onder hun controle stonden.

De relatie tussen de Bulgaren en de lokale Slaven is een punt van discussie, afhankelijk van de interpretatie van de Byzantijnse bronnen.Vasil Zlatarski beweert dat ze een verdrag hebben gesloten, maar de meeste historici zijn het erover eens dat ze onderworpen waren.De Bulgaren waren organisatorisch en militair superieur en gingen de nieuwe staat politiek domineren, maar er was samenwerking tussen hen en de Slaven voor de bescherming van het land.De Slaven mochten hun opperhoofden behouden, zich aan hun gewoonten houden en in ruil daarvoor moesten ze schattingen in natura betalen en voetsoldaten leveren voor het leger.De zeven Slavische stammen werden naar het westen verplaatst om de grens met de Avar Khaganate te beschermen, terwijl de Severi werden hervestigd in het oostelijke Balkangebergte om de passen naar het Byzantijnse rijk te bewaken.Het aantal Bulgaren van Asparuh is moeilijk in te schatten.Vasil Zlatarski en John Van Antwerp Fine Jr. suggereren dat ze met zo'n 10.000 niet bijzonder talrijk waren, terwijl Steven Runciman van mening is dat de stam aanzienlijke afmetingen moet hebben gehad.De Bulgaren vestigden zich voornamelijk in het noordoosten en vestigden de hoofdstad in Pliska, dat aanvankelijk een kolossaal kampement van 23 km2 was, beschermd met aarden wallen.

In 680 leidde de Byzantijnse keizer Constantijn IV, nadat hij onlangs de Arabieren had verslagen, een expeditie aan het hoofd van een enorm leger en een enorme vloot om de Bulgaren te verdrijven, maar leed een rampzalige nederlaag door toedoen van Asparuh in Onglos, een moerassig gebied in of rond de Donaudelta waar de Bulgaren een versterkt kamp hadden opgezet.De slag om Ongal vond plaats in de zomer van 680 in het Ongal-gebied, een niet-gespecificeerde locatie in en rond de Donau-delta nabij het Peuce-eiland, het huidige Tulcea County, Roemenië.Het werd uitgevochten tussen de Bulgaren, die onlangs de Balkan waren binnengevallen, en het Byzantijnse rijk, dat uiteindelijk de strijd verloor.De strijd was cruciaal voor de oprichting van het Eerste Bulgaarse Rijk.

De overwinning van Asparuh leidde tot de Bulgaarse verovering van Moesia en de oprichting van een soort alliantie tussen de Bulgaren en de lokale Slavische groepen (beschreven als de Severi en Zeven Slavische stammen).Toen Asparuh in 681 over de bergen het Byzantijnse Thracië begon binnen te vallen, besloot Constantijn IV zijn verliezen te beperken en een verdrag te sluiten, waarbij het Byzantijnse rijk de Bulgaren een jaarlijks eerbetoon betaalde.Deze gebeurtenissen worden achteraf gezien als de oprichting van de Bulgaarse staat en de erkenning ervan door het Byzantijnse rijk.

In het noordoosten duurde de oorlog met de Khazaren voort en in 700 kwam Khan Asparuh om in de strijd met hen.Ondanks deze tegenslag ging de consolidatie van het land door onder de opvolger van Asparuh, Khan Tervel (reg. 700-721).In 705 hielp hij de afgezette Byzantijnse keizer Justinianus II bij het herwinnen van zijn troon in ruil voor de Zagore-regio van Noord-Thracië, de eerste uitbreiding van Bulgarije ten zuiden van het Balkangebergte.Bovendien verkreeg Tervel de titel Caesar en ontving, nadat hij naast de keizer op de troon was gezeten, de eerbetuigingen van de burgers van Constantinopel en talrijke geschenken.

Drie jaar later probeerde Justinianus echter met geweld het afgestane gebied terug te krijgen, maar zijn leger werd verslagen bij Anchialus.Schermutselingen gingen door tot 716 toen Khan Tervel een belangrijke overeenkomst met Byzantium tekende die de grenzen en het Byzantijnse eerbetoon definieerde, handelsbetrekkingen regelde en voorzag in de uitwisseling van gevangenen en voortvluchtigen.

Op 25 mei 717 werd Leo III de Isauriër gekroond tot keizer van Byzantium.In de zomer van hetzelfde jaar staken de Arabieren , onder leiding van Maslama ibn Abd al-Malik, de Dardanellen over en belegerden Constantinopel met een groot leger en een grote marine.Leo III smeekte Tervel om hulp, vertrouwend op het verdrag van 716, en Tervel ging akkoord.De eerste botsing tussen de Bulgaren en de Arabieren eindigde met een Bulgaarse overwinning.Tijdens de allereerste fasen van het beleg verschenen de Bulgaren in de islamitische achterhoede en een groot deel van hun leger werd vernietigd en de rest zat in de val.De Arabieren bouwden twee loopgraven rond hun kamp met uitzicht op het Bulgaarse leger en de muren van de stad.Ze hielden vol met de belegering ondanks de strenge winter met 100 dagen sneeuwval.In het voorjaar vernietigde de Byzantijnse marine de Arabische vloten die waren aangekomen met nieuwe proviand en uitrusting, terwijl een Byzantijns leger de Arabische versterkingen in Bithynië versloeg.Uiteindelijk gingen de Arabieren in de vroege zomer de strijd aan met de Bulgaren, maar leden ze een verpletterende nederlaag.Volgens Theophanes de Belijder hebben de Bulgaren in de strijd ongeveer 22.000 Arabieren afgeslacht.Kort daarna hieven de Arabieren het beleg op.De meeste historici schrijven de Byzantijns-Bulgaarse overwinning in de eerste plaats toe aan het stoppen van de Arabische offensieven tegen Europa.

In 719 bemoeide Tervel zich opnieuw met de interne aangelegenheden van het Byzantijnse rijk toen de afgezette keizer Anastasios II om zijn hulp vroeg om de troon terug te winnen.Tervel voorzag hem van troepen en 360.000 gouden munten.Anastasios marcheerde naar Constantinopel, maar de bevolking weigerde mee te werken.Leo III stuurde intussen een brief naar Tervel waarin hij hem aanspoorde het verdrag te respecteren en vrede boven oorlog te verkiezen.Omdat Anastasios door zijn aanhangers in de steek werd gelaten, stemde de Bulgaarse heerser in met de pleidooien van Leo III en verbrak hij de betrekkingen met de usurpator.Hij stuurde Leo III ook veel van de samenzweerders die hun toevlucht hadden gezocht in Pliska.

Volgens de Nominalia van de Bulgaarse khans (Imennik) zou Kormesiy 28 jaar hebben geregeerd en was hij een afstammeling van de koninklijke Dulo-clan.Volgens de door Moskov ontwikkelde chronologie zou Kormesiy hebben geregeerd van 715-721, en zou de langere periode die in de Imennik wordt weerspiegeld de duur van zijn leven hebben aangegeven of een periode van samenwerking met zijn voorgangers hebben omvat.Andere chronologieën dateren de regering van Kormesiy op 721-738, maar kunnen niet in overeenstemming worden gebracht met de gegevens van de Imennik.Kormesiy wordt aangetroffen in verband met de gebeurtenissen rond het vredesverdrag tussen Bulgarije en het Byzantijnse rijk tussen 715 en 717 – de chronologie moet worden beargumenteerd op basis van de namen van de betrokken keizer en patriarch – waarvoor onze enige bron de Byzantijnse kroniekschrijver Theophanes de Biechtvader.Volgens Theophanes werd het verdrag ondertekend door Kormesiy als heerser van de Bulgaren.Kormesiy wordt in geen enkele andere historische context genoemd.Het feit dat er tijdens zijn bewind geen gegevens zijn over oorlogen tussen Bulgarije en het Byzantijnse rijk, impliceert echter dat hij de vrede tussen de twee landen in stand hield.

Sevar was een heerser van Bulgarije in de 8e eeuw.De Nominalia van de Bulgaarse Khans stelt dat Sevar tot de Dulo-clan behoorde en 15 jaar regeerde.Sommige chronologieën plaatsen zijn regering in 738-754.Volgens historici als Steven Runciman en David Marshall Lang was Sevar de laatste heerser van de Dulo-dynastie en stierf met Sevar de lijn van Attila de Hun uit.

Met de ondergang van Khan Sevar stierf de heersende Dulo-clan uit en raakte de Khanate in een lange politieke crisis waarin het jonge land op de rand van vernietiging stond.In slechts vijftien jaar regeerden zeven Khans, en ze werden allemaal vermoord.De enige overgebleven bronnen uit deze periode zijn Byzantijns en presenteren alleen het Byzantijnse standpunt van de daaropvolgende politieke onrust in Bulgarije .Ze beschrijven twee facties die strijden om de macht: een die vreedzame betrekkingen zocht met het rijk, dat tot 755 dominant was, en een die voorstander was van oorlog.Deze bronnen presenteren de betrekkingen met het Byzantijnse rijk als de belangrijkste kwestie in deze interne strijd en vermelden niet de andere redenen, die belangrijker hadden kunnen zijn voor de Bulgaarse elite.Het is waarschijnlijk dat de relatie tussen de politiek dominante Bulgaren en de talrijkere Slaven de belangrijkste kwestie achter de strijd was, maar er is geen bewijs over de doelstellingen van de rivaliserende facties.

Kormisosh was een heerser van Bulgarije in de 8e eeuw.De namenlijst van Bulgaarse heersers vermeldt dat hij tot de Ukil-clan (of Vokil-clan) behoorde en 17 jaar regeerde.Volgens de door Moskov ontwikkelde chronologie zou Kormisosh hebben geregeerd van 737 tot 754. Andere chronologieën plaatsen zijn regering in 753-756, maar kunnen niet in overeenstemming worden gebracht met het getuigenis van de "Namenlijst" (of zouden van ons vereisen dat we uitgaan van een lange periode van regeren). co-regentschap).De "Namelist" benadrukt het feit dat de toetreding van Kormisosh een verandering van dynastie betekent, maar het blijft onduidelijk of dat door middel van geweld gebeurde.De regering van Kormisosh luidde een langdurige periode van oorlog met het Byzantijnse rijk in.De Byzantijnse keizer Constantijn V Kopronymos was begonnen de grens te versterken en begon Armeniërs en Syriërs in Byzantijns Thracië te vestigen.Als reactie hierop eiste Kormisosh de betaling van eerbetoon, wat misschien een verhoging van de traditionele betalingen zou betekenen.Afgewezen viel Kormisosh Thracië binnen en bereikte de Anastasiaanse Muur die zich uitstrekte tussen de Zwarte Zee en de Zee van Marmara, 40 km voor Constantinopel.Constantijn V marcheerde met zijn leger naar buiten, versloeg de Bulgaren en zette ze op de vlucht.

Vineh was halverwege de 8e eeuw heerser over Bulgarije .Volgens de Nominalia van de Bulgaarse khans regeerde Vineh zeven jaar en was hij lid van de Vokil-clan.Vineh besteeg de troon na de nederlaag van zijn voorganger Kormisosh door de Oost-Romeinse keizer Constantijn V. In c.756 Constantijn voerde campagne tegen Bulgarije over land en over zee en versloeg het Bulgaarse leger onder leiding van Vineh bij Marcellae (Karnobat).De verslagen monarch eiste vrede en beloofde zijn eigen kinderen als gijzelaars te sturen.In 759 viel Constantijn Bulgarije opnieuw binnen, maar deze keer werd zijn leger in een hinderlaag gelokt in de bergpassen van de Stara Planina (slag om de Rishkipas).Vineh gaf geen vervolg aan zijn overwinning en probeerde de vrede te herstellen.Dit leverde Vineh de oppositie op van de Bulgaarse adel, die Vineh samen met zijn familie liet afslachten, behalve Pagan van Bulgarije.

Tussen 755 en 775 organiseerde de Byzantijnse keizer Constantijn V negen campagnes om Bulgarije uit te schakelen en hoewel hij er verschillende keren in slaagde de Bulgaren te verslaan, bereikte hij zijn doel nooit.In 759 leidde de keizer een leger richting Bulgarije, maar Khan Vinekh had genoeg tijd om verschillende bergpassen te blokkeren.Toen de Byzantijnen de Rishki-pas bereikten, werden ze in een hinderlaag gelokt en volledig verslagen.De Byzantijnse historicus Theophanes de Belijder schreef dat de Bulgaren de strategos van Thracië Leo, de commandant van Drama, en vele soldaten doodden.Khan Vinekh maakte geen gebruik van de gunstige gelegenheid om op vijandelijk gebied op te rukken en klaagde om vrede.Deze daad was zeer impopulair onder de edelen en de Khan werd in 761 vermoord.

Telets, een lid van de Ugain-clan, was de heerser van Bulgarije van 762 tot 765. Byzantijnse bronnen geven aan dat Telets de legitieme heersers van Bulgarije verving.Dezelfde bronnen omschrijven Telets als een moedige en energieke man in zijn beste jaren (ongeveer 30 jaar oud).Geleerden hebben vermoed dat Telets mogelijk tot een anti-Slavische factie van de Bulgaarse adel behoorde.

Na zijn toetreding leidde Telets een goed opgeleid en goed bewapend leger tegen het Byzantijnse rijk en verwoestte hij de grenszone van het rijk, waarbij hij de keizer uitnodigde voor een krachtwedstrijd.Keizer Constantijn V Kopronymos marcheerde op 16 juni 763 naar het noorden, terwijl een ander leger werd vervoerd door een vloot van 800 schepen (elk met infanterie en 12 ruiters) met de bedoeling een tangbeweging vanuit het noorden te creëren.De energieke Bulgaarse Khan versperde aanvankelijk de bergpassen met zijn troepen en zo'n twintigduizend Slavische hulptroepen en nam gunstige posities in op de hoogten bij Anchialus, maar zijn zelfvertrouwen en ongeduld brachten hem ertoe naar de laaglanden te gaan en de vijand aan te vallen.De strijd begon om 10.00 uur in de ochtend en duurde tot zonsondergang.Het duurde lang en bloedig, maar uiteindelijk wonnen de Byzantijnen, hoewel ze veel soldaten, edelen en commandanten verloren.Ook de Bulgaren leden zware verliezen en velen werden gevangengenomen, terwijl Telets wist te ontsnappen.Constantijn V trok triomfantelijk zijn hoofdstad binnen en doodde vervolgens de gevangenen.Het lot van Telets was vergelijkbaar: twee jaar later werd hij vanwege de nederlaag vermoord.

Ondanks dat ze de Bulgaren verschillende keren konden verslaan, waren de Byzantijnen niet in staat Bulgarije te veroveren, noch hun heerschappij en een duurzame vrede op te leggen, wat getuigt van de veerkracht, vechtvaardigheden en ideologische samenhang van de Bulgaarse staat.De verwoesting die het land werd aangericht door de negen campagnes van Constantijn V verenigde de Slaven krachtig achter de Bulgaren en vergrootte de afkeer van de Byzantijnen enorm, waardoor Bulgarije een vijandig buurland werd.De vijandelijkheden gingen door tot 792 toen Khan Kardam een ​​belangrijke overwinning behaalde in de slag om Marcellae, waardoor de Byzantijnen opnieuw werden gedwongen hulde te brengen aan de Khans.Als resultaat van de overwinning werd de crisis eindelijk overwonnen en ging Bulgarije stabiel, sterker en geconsolideerd de nieuwe eeuw in.

Aangespoord door de Byzantijnse pogingen om hun greep op de Slaven in Macedonië en Noord-Griekenland te consolideren, en als reactie op een Byzantijnse aanval op het land, gingen de Bulgaren de confrontatie aan met het Byzantijnse rijk.In 808 vielen ze de vallei van de rivier de Struma binnen, versloegen een Byzantijns leger, en in 809 veroverden ze de belangrijke stad Serdica (het huidige Sofia).

In 811 lanceerde de Byzantijnse keizer Nicephorus I een massaal offensief tegen Bulgarije, veroverde, plunderde en brandde de hoofdstad Pliska af, maar op de terugweg werd het Byzantijnse leger beslissend verslagen in de slag om de Varbitsa-pas.Nicephorus I zelf werd samen met de meeste van zijn troepen gedood, en zijn schedel was bekleed met zilver en werd gebruikt als drinkbeker.De slag om Pliska was een van de ergste nederlagen in de Byzantijnse geschiedenis.Het weerhield Byzantijnse heersers ervan hun troepen meer dan 150 jaar daarna naar het noorden van de Balkan te sturen, wat de invloed en verspreiding van de Bulgaren naar het westen en zuiden van het Balkanschiereiland deed toenemen, wat resulteerde in een grote territoriale uitbreiding van het Eerste Bulgaarse rijk.Dit was de eerste keer dat een Byzantijnse keizer werd gedood in de strijd sinds de slag om Adrianopel in 378.

Krum nam het initiatief en verplaatste in 812 de oorlog richting Thracië, waarbij hij de belangrijkste Zwarte Zeehaven Messembria veroverde en de Byzantijnen opnieuw versloeg bij Versinikia in 813 voordat hij een genereuze vredesregeling voorstelde.Tijdens de onderhandelingen probeerden de Byzantijnen echter Krum te vermoorden.Als reactie daarop plunderden de Bulgaren Oost-Thracië en veroverden de belangrijke stad Adrianopel, waarbij ze de 10.000 inwoners vestigden in " Bulgarije aan de overkant van de Donau".Woedend door het verraad van de Byzantijnen, gaf Krum opdracht om alle kerken, kloosters en paleizen buiten Constantinopel te vernietigen, de gevangengenomen Byzantijnen werden gedood en de rijkdommen van de paleizen werden op karren naar Bulgarije gestuurd.Daarna werden alle vijandelijke forten in de omgeving van Constantinopel en de Zee van Marmara ingenomen en met de grond gelijk gemaakt.De kastelen en nederzettingen in het achterland van Oost-Thracië werden geplunderd en de hele regio werd verwoest.Toen keerde Krum terug naar Adrianopel en versterkte de belegeraars.Met behulp van mangonels en stormrammen dwong hij de stad zich over te geven.De Bulgaren namen 10.000 mensen gevangen die in Bulgarije aan de overkant van de Donau werden hervestigd.Nog eens 50.000 mensen uit andere nederzettingen in Thracië werden daarheen gedeporteerd.Tijdens de winter keerde Krum terug naar Bulgarije en lanceerde een serieuze voorbereiding voor de laatste aanval op Constantinopel.De belegeringsmachines moesten naar Constantinopel worden vervoerd door 5.000 met ijzer bedekte karren, getrokken door 10.000 ossen.Hij stierf echter tijdens het hoogtepunt van de voorbereidingen op 13 april 814.

Krum's opvolger Khan Omurtag (reg. 814-831) sloot een 30-jarig vredesverdrag met de Byzantijnen, waardoor beide landen hun economieën en financiën konden herstellen na de bloedige conflicten in het eerste decennium van de eeuw, en de grens langs de Erkesia werd gevestigd. geul tussen Debeltos aan de Zwarte Zee en de vallei van de Maritsa-rivier bij Kalugerovo.In het westen hadden de Bulgaren in de jaren 820 de controle over Belgrado en in 827 waren de noordwestelijke grenzen met het Frankische rijk stevig gevestigd langs de middelste Donau. In het noordoosten vocht Omurtag tegen de Khazaren langs de rivier de Dnjepr, de meest oostelijke grens. van Bulgarije .In de hoofdstad Pliska werd uitgebreid gebouwd, waaronder de bouw van een prachtig paleis, heidense tempels, residentie van de heerser, fort, citadel, waterleiding en bad, voornamelijk uit steen en baksteen.Omurtag begon in 814 met de vervolging van christenen, in het bijzonder tegen de Byzantijnse krijgsgevangenen die zich ten noorden van de Donau hadden gevestigd.De expansie naar het zuiden en zuidwesten werd voortgezet onder de opvolgers van Omurtag onder leiding van de bekwame kavhan (eerste minister) Isbul.

Onder Khan Presian (reg. 836-852) namen de Bulgaren het grootste deel van Macedonië in, en de grenzen van het land bereikten de Adriatische Zee nabij Valona en de Egeïsche Zee.Byzantijnse historici maken geen melding van enig verzet tegen de Bulgaarse expansie in Macedonië, wat tot de conclusie leidt dat de expansie grotendeels vreedzaam verliep.Hiermee was Bulgarije de dominante macht op de Balkan geworden.

Ondanks een aantal militaire tegenslagen werd de regering van Boris I gekenmerkt door belangrijke gebeurtenissen die de Bulgaarse en Europese geschiedenis vorm gaven.Met de kerstening van Bulgarije in 864 werd het heidendom (dwz het Tengrisme) afgeschaft.Boris I, een bekwame diplomaat, maakte met succes misbruik van het conflict tussen het patriarchaat van Constantinopel en het pausdom om een ​​autocefale Bulgaarse Kerk veilig te stellen, waarmee hij tegemoetkwam aan de zorgen van de adel over de Byzantijnse inmenging in de binnenlandse aangelegenheden van Bulgarije.Toen in 885 de discipelen van de heiligen Cyrillus en Methodius uit Groot-Moravië werden verbannen, gaf Boris I hen onderdak en verleende hulp die het Glagolithicum redde en later de ontwikkeling van het Cyrillische schrift in Preslav en de Slavische literatuur bevorderde.Nadat hij in 889 aftrad, probeerde zijn oudste zoon en opvolger de oude heidense religie te herstellen, maar hij werd afgezet door Boris I. Tijdens het Concilie van Preslav dat daarop volgde, werd de Byzantijnse geestelijkheid vervangen door Bulgaren en werd de Griekse taal vervangen door wat nu bekend staat als Oudkerkslavisch.

Na de succesvolle oorlog tegen Rascia, een middeleeuwse Servische staat, bereikte de voortdurende expansie van Bulgarije naar het westen de Kroatische grenzen.Bulgaarse troepen vielen Kroatië ongeveer in 853 of 854 binnen in het noordoosten van Bosnië, waar Kroatië en Bulgarije destijds grensden.Volgens beschikbare bronnen was er slechts één grote veldslag tussen het Bulgaarse leger en de Kroatische strijdkrachten.Bronnen zeggen dat het binnenvallende leger onder leiding van de machtige Bulgaarse Khan Boris I in 854 tegen de strijdkrachten van hertog Trpimir vocht op het bergachtige grondgebied van het huidige noordoosten van Bosnië en Herzegovina. De exacte plaats en tijd van de strijd zijn niet bekend vanwege het gebrek aan hedendaagse bronnen. verslagen van de strijd.Noch de Bulgaarse, noch de Kroatische partij kwamen als overwinnaar uit de strijd.Zeer kort daarna wendden zowel Boris van Bulgarije als Trpimir van Kroatië zich tot de diplomatie en bereikten een vredesverdrag.De onderhandelingen resulteerden in een langdurige vredesonderhandelingen waarbij de grens tussen het hertogdom Kroatië en het Bulgaarse Kanaat zich stabiliseerde aan de rivier de Drina (tussen het huidige Bosnië en Herzegovina en de Republiek Servië).

Ondanks alle militaire tegenslagen en natuurrampen voorkwam de bekwame diplomatie van Boris I eventuele territoriale verliezen en hield het rijk intact.In deze complexe internationale situatie was het christendom tegen het midden van de 9e eeuw aantrekkelijk geworden als religie omdat het betere mogelijkheden bood voor het smeden van betrouwbare allianties en diplomatieke banden.Hiermee rekening houdend, evenals met een verscheidenheid aan interne factoren, bekeerde Boris I zich in 864 tot het christendom en nam de titel Knyaz (Prins) aan.Boris I maakte gebruik van de strijd tussen het pausdom in Rome en het oecumenisch patriarchaat van Constantinopel en manoeuvreerde op briljante wijze om de onafhankelijkheid van de pas opgerichte Bulgaarse Kerk te doen gelden.Om de mogelijkheid van Byzantijnse inmenging in de interne aangelegenheden van Bulgarije te controleren, sponsorde hij de discipelen van de broers Cyrillus en Methodius om literatuur in de Oud-Bulgaarse taal te creëren.Boris I ging meedogenloos om met de oppositie tegen de kerstening van Bulgarije, waarbij hij in 866 een opstand van de adel neersloeg en zijn eigen zoon Vladimir (reg. 889-893) omver wierp nadat hij had geprobeerd de traditionele religie te herstellen.In 893 riep hij het Concilie van Preslav bijeen, waar werd besloten dat de hoofdstad van Bulgarije van Pliska naar Preslav zou worden verplaatst, de Byzantijnse geestelijkheid uit het land zou worden verbannen en vervangen door Bulgaarse geestelijken, en dat de Oud-Bulgaarse taal de taal zou vervangen. Grieks in liturgie.Bulgarije zou in de 10e eeuw de belangrijkste bedreiging worden voor de stabiliteit en veiligheid van het Byzantijnse rijk.

De succesvolle campagnes van Simeon tegen de Byzantijnen, Magyaren en Serviërs leidden Bulgarije tot zijn grootste territoriale expansie ooit, waardoor het de machtigste staat in het hedendaagse Oost- en Zuidoost-Europa werd.Zijn regering was ook een periode van ongeëvenaarde culturele welvaart en verlichting die later werd beschouwd als de Gouden Eeuw van de Bulgaarse cultuur.Tijdens het bewind van Simeon verspreidde Bulgarije zich over een gebied tussen de Egeïsche Zee, de Adriatische Zee en de Zwarte Zee.De nieuwe onafhankelijke Bulgaars-Orthodoxe Kerk werd het eerste nieuwe patriarchaat naast de Pentarchy, en Bulgaarse Glagolitische en Cyrillische vertalingen van christelijke teksten verspreidden zich over de Slavische wereld van die tijd.Het was op de Preslav Literary School in de jaren 890 dat het Cyrillische alfabet werd ontwikkeld.Halverwege zijn regering nam Simeon de titel van keizer (tsaar) aan, voorheen werd hij prins (knyaz) genoemd.

De Gouden Eeuw van Bulgarije is de periode van de Bulgaarse culturele welvaart tijdens het bewind van keizer Simeon I de Grote.De term werd halverwege de 19e eeuw bedacht door Spiridon Palauzov.Gedurende deze periode was er een toename van literatuur, schrijven, kunst, architectuur en liturgische hervormingen.De hoofdstad Preslav werd op Byzantijnse wijze gebouwd om te kunnen wedijveren met Constantinopel.Tot de meest opmerkelijke gebouwen van de stad behoorden de Ronde Kerk, ook wel bekend als de Gouden Kerk, en het keizerlijk paleis.In die tijd werd Preslavisch aardewerk gemaakt en geschilderd, dat de meest prestigieuze Byzantijnse modellen volgde.Een kroniek uit de 11e eeuw getuigde dat Simeon I Preslav 28 jaar lang had gebouwd.Simeon I verzamelde de zogenaamde Simeon-kring om zich heen, waartoe enkele van de meest prominente literaire auteurs uit het middeleeuwse Bulgarije behoorden.Simeon I zelf zou actief zijn geweest als schrijver: werken die soms aan hem worden toegeschreven, zijn onder meer Zlatostruy (Gouden stroom) en twee van Simeon (Svetoslavische) collecties.De belangrijkste genres waren christelijke stichtelijke redevoeringen, heiligenlevens, volksliederen en poëzie, kronieken en historische verhalen.

In Bulgarije creëerden (of liever compileerden) Clemens van Ohrid en Naum van Preslav het nieuwe alfabet dat Cyrillisch heette en in 893 tot officieel alfabet in Bulgarije werd verklaard. De Slavische taal werd in hetzelfde jaar tot officieel verklaard.In de daaropvolgende eeuwen werd dit alfabet door andere Slavische volkeren en staten overgenomen.De introductie van de Slavische liturgie liep parallel met Boris' voortdurende ontwikkeling van kerken en kloosters in zijn hele rijk.

De Byzantijns- Bulgaarse oorlog van 894-896 werd uitgevochten tussen het Bulgaarse rijk en het Byzantijnse rijk als resultaat van het besluit van de Byzantijnse keizer Leo VI om de Bulgaarse markt van Constantinopel naar Thessaloniki te verplaatsen, wat de kosten van de Bulgaarse kooplieden enorm zou verhogen. .Na de nederlaag van het Byzantijnse leger in de beginfase van de oorlog in 894 zocht Leo VI hulp bij de Magyaren die destijds de steppen in het noordoosten van Bulgarije bewoonden.Geholpen door de Byzantijnse marine vielen de Magyaren in 895 Dobrudzha binnen en versloegen de Bulgaarse troepen.Simeon I riep op tot wapenstilstand en verlengde opzettelijk de onderhandelingen met de Byzantijnen totdat hij de hulp van de Pechenegs veiligstelde.

Nadat hij de druk van de Magyaren en de Byzantijnen het hoofd had geboden, was Simeon vrij om een ​​campagne tegen de Magyaren te plannen, op zoek naar vergelding.Hij onderhandelde over een gezamenlijke strijdmacht met de oosterburen van de Magyaren, de Pechenegs.Met behulp van een Magyaarse invasie in de landen van de naburige Slaven in 896 als casus belli, trok Simeon samen met zijn Pecheneg-bondgenoten de strijd aan tegen de Magyaren, versloeg hen volledig in de Slag om Zuid-Buh en zorgde ervoor dat ze Etelköz voor altijd verlieten en zich in Pannonië vestigden.Na de nederlaag van de Magyaren liet Simeon uiteindelijk de Byzantijnse gevangenen vrij in ruil voor de Bulgaren die in 895 gevangen waren genomen.

De Slag om Boulgarophygon vond plaats in de zomer van 896 nabij de stad Bulgarophygon, het huidige Babaeski in Turkije, tussen het Byzantijnse Rijk en het Eerste Bulgaarse Rijk.Het resultaat was een vernietiging van het Byzantijnse leger dat de Bulgaarse overwinning in de handelsoorlog van 894-896 bepaalde.De oorlog eindigde met een vredesverdrag dat formeel duurde tot rond de dood van Leo VI in 912, en op grond waarvan Byzantium verplicht was Bulgarije een jaarlijks eerbetoon te betalen in ruil voor de terugkeer van naar verluidt 120.000 gevangengenomen Byzantijnse soldaten en burgers.Volgens het verdrag stonden de Byzantijnen ook een gebied tussen de Zwarte Zee en Strandzha af aan het Bulgaarse rijk, terwijl de Bulgaren ook beloofden Byzantijns grondgebied niet binnen te vallen.Simeon schond vaak het vredesverdrag met Byzantium en viel verschillende keren Byzantijns grondgebied aan en veroverde het, zoals in 904, toen de Bulgaarse invallen werden gebruikt door Arabieren onder leiding van de Byzantijnse afvallige Leo van Tripoli om een ​​maritieme campagne te ondernemen en Thessaloniki te veroveren.Nadat de Arabieren de stad hadden geplunderd, was het een gemakkelijk doelwit voor Bulgarije en de nabijgelegen Slavische stammen.Om Simeon ervan te weerhouden de stad te veroveren en met Slaven te bevolken, werd Leo VI gedwongen verdere territoriale concessies te doen aan de Bulgaren in de moderne regio Macedonië.Met het verdrag van 904 werden alle door Slaven bewoonde gebieden in het moderne Zuid-Macedonië en Zuid-Albanië afgestaan ​​aan het Bulgaarse rijk, waarbij de grens ongeveer 20 kilometer ten noorden van Thessaloniki liep.

De Bulgaars -Servische oorlogen van 917-924 waren een reeks conflicten tussen het Bulgaarse rijk en het Vorstendom Servië als onderdeel van de grotere Byzantijns-Bulgaarse oorlog van 913-927.Nadat het Byzantijnse leger door de Bulgaren was vernietigd in de slag om Achelous, zette de Byzantijnse diplomatie het Vorstendom Servië ertoe aan Bulgarije vanuit het westen aan te vallen.De Bulgaren gingen met die dreiging om en vervingen de Servische prins door een eigen beschermeling.In de daaropvolgende jaren streden de twee rijken om de controle over Servië.In 924 kwamen de Serviërs weer in opstand, vielen een klein Bulgaars leger in een hinderlaag en versloegen het.Die gang van zaken veroorzaakte een grote vergeldingscampagne die eind datzelfde jaar eindigde met de annexatie van Servië.De Bulgaarse opmars op de Westelijke Balkan werd tegengehouden door de Kroaten die in 926 een Bulgaars leger versloegen.

In 917 viel een bijzonder sterk Byzantijns leger onder leiding van Leo Phokas de Oudere, zoon van Nikephoros Phokas, Bulgarije binnen, vergezeld van de Byzantijnse marine onder bevel van Romanos Lekapenos, die naar de Bulgaarse Zwarte Zeehavens voer.Op weg naar Mesembria (Nesebjör), waar ze zouden worden versterkt door troepen die door de marine waren vervoerd, stopten de troepen van Phokas om uit te rusten nabij de rivier van Acheloos, niet ver van de haven van Anchialos (Pomorie).Toen Simeon eenmaal op de hoogte was gebracht van de invasie, haastte hij zich om de Byzantijnen te onderscheppen en viel hen aan vanuit de nabijgelegen heuvels terwijl ze ongeorganiseerd lagen te rusten.In de Slag bij Acheloos van 20 augustus 917, een van de grootste in de middeleeuwse geschiedenis, joegen de Bulgaren de Byzantijnen volledig op de vlucht en doodden veel van hun commandanten, hoewel Phokas erin slaagde te ontsnappen naar Mesembria.Tientallen jaren later zou Leo de Diaken schrijven dat "er vandaag de dag nog steeds stapels botten te zien zijn bij de rivier de Acheloos, waar het vluchtende leger van de Romeinen toen op beruchte wijze werd gedood".De slag bij Achelous was een van de belangrijkste veldslagen in de lange Byzantijns-Bulgaarse oorlogen.Het verzekerde de concessie van de keizerlijke titel aan de Bulgaarse heersers en bevestigde daarmee de rol van Bulgarije als sleutelspeler in Europa stevig.

Terwijl het zegevierende Bulgaarse leger zuidwaarts marcheerde, bereikte de Byzantijnse commandant Leo Phokas, die het bij Achelous overleefde, Constantinopel over zee en verzamelde de laatste Byzantijnse troepen om zijn vijand te onderscheppen voordat hij de hoofdstad bereikte.De twee legers kwamen met elkaar in botsing nabij het dorp Katasyrtai, net buiten de stad, en na een nachtelijk gevecht werden de Byzantijnen volledig van het slagveld verdreven.De laatste Byzantijnse strijdkrachten werden letterlijk vernietigd en de weg naar Constantinopel werd geopend, maar de Serviërs kwamen in opstand in het westen en de Bulgaren besloten hun achterhoede veilig te stellen vóór de laatste aanval op de Byzantijnse hoofdstad, die de vijand kostbare tijd gaf om te herstellen.

Simeon I was van plan zijn positie in Constantinopel veilig te stellen door een huwelijk tussen zijn dochter en de jonge keizer Constantijn VII (reg. 913-959), waarmee hij Basileopator (schoonvader) en bewaker van Constantijn VII zou worden.In 919 trouwde admiraal Romanos Lekapenos echter zijn dochter met Constantijn VII en in 920 riep hij zichzelf uit tot senior keizer, waarmee hij de ambities van Simeon I om met diplomatieke middelen de troon te bestijgen teniet deed.Tot aan zijn dood heeft de Bulgaarse monarch nooit de legitimiteit van Romanos 'toetreding tot de troon erkend.Zo reageerde Simeon I in het begin van 921 niet op een voorstel van de oecumenische patriarch Nicholas Mystikos om een ​​van zijn dochters of zonen te verloven met een nageslacht van Romanos I en stuurde zijn leger naar Byzantijns Thracië en bereikte Katasyrtai in de buitenwijken van Constantinopel. .De Slag bij Pegae vond plaats in een plaats genaamd Pegae (dwz "de bron"), genoemd naar de nabijgelegen kerk van St. Maria van de Lente.De Byzantijnse linies stortten in bij de allereerste Bulgaarse aanval en hun commandanten vluchtten het slagveld.In de daaropvolgende nederlaag werden de meeste Byzantijnse soldaten gedood door het zwaard, verdronken of gevangengenomen.In 922 zetten de Bulgaren hun succesvolle campagnes in Byzantijns Thracië voort, waarbij ze een aantal steden en forten veroverden, waaronder Adrianopel, de belangrijkste stad van Thracië, en Bizye.In juni 922 vochten en versloegen ze nog een Byzantijns leger bij Constantinopel, waarmee ze de Bulgaarse overheersing van de Balkan bevestigden.Constantinopel zelf bleef echter buiten hun bereik, omdat Bulgarije niet over de zeemacht beschikte om een ​​succesvolle belegering te lanceren.De pogingen van de Bulgaarse keizer Simeon I om met de Fatimiden te onderhandelen over een gezamenlijke Bulgaars-Arabische aanval op de stad, werden door de Byzantijnen ontdekt en tegengegaan.

Simeon I stuurde een klein leger onder leiding van Thedore Sigritsa en Marmais, maar ze werden in een hinderlaag gelokt en gedood.Zaharija stuurde hun hoofden en bepantsering naar Constantinopel.Deze actie lokte in 924 een grote vergeldingscampagne uit. Een grote Bulgaarse strijdmacht werd uitgezonden, vergezeld van een nieuwe kandidaat, Časlav, die in Preslav werd geboren als zoon van een Bulgaarse moeder.De Bulgaren verwoestten het platteland en dwongen Zaharija om naar het koninkrijk Kroatië te vluchten.Deze keer hadden de Bulgaren echter besloten de aanpak ten opzichte van de Serviërs te veranderen.Ze riepen alle Servische župans op om hulde te brengen aan Časlav, lieten hen arresteren en naar Preslav brengen.Servië werd als Bulgaarse provincie geannexeerd, waardoor de grens van het land werd uitgebreid naar Kroatië, dat destijds zijn hoogtepunt had bereikt en een gevaarlijk buurland bleek te zijn.De annexatie werd door de Bulgaren gezien als een noodzakelijke stap, aangezien de Serviërs onbetrouwbare bondgenoten waren gebleken en Simeon I op hun hoede was geworden voor het onvermijdelijke patroon van oorlog, omkoping en afvalligheid.Volgens het boek De Administrando Imperio Simeon van Constantijn VII hervestigde ik de hele bevolking naar het binnenland van Bulgarije en degenen die gevangenschap vermeden vluchtten naar Kroatië, waardoor het land verlaten achterbleef.

Simeons doel was om het Byzantijnse rijk te verslaan en Constantinopel te veroveren.Om zijn doel te bereiken, veroverde Simeon verschillende keren de oostelijke en centrale Balkan, bezette Servië en viel ten slotte Kroatië aan.Het resultaat van de strijd was een overweldigende Kroatische overwinning.In 926 vielen de troepen van Simeon onder Alogobotur Kroatië binnen, destijds een Byzantijnse bondgenoot, maar werden volledig verslagen door het leger van koning Tomislav in de Slag om de Bosnische Hooglanden.

Peter I onderhandelde over een vredesverdrag met de Byzantijnse regering.De Byzantijnse keizer Romanos I Lakapenos accepteerde het vredesvoorstel gretig en regelde een diplomatiek huwelijk tussen zijn kleindochter Maria en de Bulgaarse monarch.In oktober 927 arriveerde Peter in de buurt van Constantinopel om Romanos te ontmoeten en ondertekende het vredesverdrag, waarbij hij op 8 november met Maria trouwde in de kerk van de Zoödochos Pege.Om het nieuwe tijdperk in de Bulgaars-Byzantijnse betrekkingen aan te duiden, werd de prinses omgedoopt tot Eirene ("vrede").Er wordt gedacht dat de uitgebreide Preslav-schat een deel van de bruidsschat van de prinses vertegenwoordigt.Het verdrag van 927 vertegenwoordigt feitelijk de vrucht van Simeons militaire successen en diplomatieke initiatieven, die vakkundig werden voortgezet door de regering van zijn zoon.Er werd vrede bereikt toen de grenzen werden hersteld naar de grenzen die waren vastgelegd in de verdragen van 897 en 904. De Byzantijnen erkenden de titel van keizer van de Bulgaarse monarch (basileus, tsaar) en de autocephalus-status van het Bulgaarse patriarchaat, terwijl de betaling van een jaarlijks eerbetoon aan Bulgarije door het Byzantijnse rijk werd vernieuwd.

Ondanks het verdrag en het grotendeels vreedzame tijdperk dat volgde, bleef de strategische positie van het Bulgaarse rijk moeilijk.Het land werd omringd door agressieve buren: de Magyaren in het noordwesten, de Pechenegs en de groeiende macht van het Kievse Rijk in het noordoosten, en het Byzantijnse rijk in het zuiden, dat een onbetrouwbare buur bleek te zijn.

De betrekkingen met het Byzantijnse rijk verslechterden na de dood van Peters vrouw halverwege de jaren zestig.Keizer Nikephoros II Phokas, zegevierend over de Arabieren, weigerde in 966 het jaarlijkse eerbetoon aan Bulgarije te betalen, omdat hij klaagde over de Bulgaarse alliantie met de Magyaren , en hij ondernam een ​​machtsvertoon aan de Bulgaarse grens.Nikephoros II werd afgeraden van een directe aanval op Bulgarije en stuurde een boodschapper naar de Russische prins Sviatoslav Igorevich om een ​​Rus-aanval op Bulgarije vanuit het noorden te regelen.Sviatoslav lanceerde meteen een campagne met een enorme troepenmacht van 60.000 troepen, joeg de Bulgaren op de Donau op de vlucht en versloeg hen in een veldslag bij Silistra, waarbij hij in 968 zo'n 80 Bulgaarse forten veroverde. De Byzantijnen moedigden de Rus- heerser Sviatoslav aan om Bulgarije aan te vallen. tot de nederlaag van de Bulgaarse strijdkrachten en de bezetting van het noordelijke en noordoostelijke deel van het land door de Rus gedurende de volgende twee jaar.

De Slag om Silistra vond plaats in het voorjaar van 968 nabij de Bulgaarse stad Silistra, maar hoogstwaarschijnlijk op het moderne grondgebied van Roemenië.Het werd uitgevochten tussen de legers van Bulgarije en het Kievse Rijk en resulteerde in de overwinning van het Rus.Na het nieuws van de nederlaag deed de Bulgaarse keizer Peter I afstand van de troon.De invasie van de Russische prins Sviatoslav was een zware klap voor het Bulgaarse rijk.Verbijsterd door het succes van zijn bondgenoot en wantrouwend tegenover zijn werkelijke bedoelingen, haastte keizer Nikephoros II zich om vrede te sluiten met Bulgarije en regelde hij het huwelijk van zijn afdelingen, de minderjarige keizers Basilius II en Constantijn VIII, met twee Bulgaarse prinsessen.Twee van Peters zonen werden als onderhandelaars en ere-gijzelaars naar Constantinopel gestuurd.Ondertussen slaagde Peter erin de terugtrekking van de Russische strijdkrachten veilig te stellen door de traditionele bondgenoten van Bulgarije, de Pechenegs, ertoe aan te zetten Kiev zelf aan te vallen.

Sviatoslavs korte verblijf in het zuiden wekte bij hem het verlangen op om deze vruchtbare en rijke landen te veroveren.In dit voornemen werd hij blijkbaar aangemoedigd door de voormalige Byzantijnse gezant Kalokyros, die de keizerskroon voor zichzelf begeerde.Dus nadat hij de Pechenegs had verslagen, richtte hij onderkoningen op om Rusland tijdens zijn afwezigheid te regeren en richtte hij zijn blik weer naar het zuiden.In de zomer van 969 keerde Sviatoslav met kracht terug naar Bulgarije , vergezeld van geallieerde Pecheneg- en Magyaarse contingenten.Tijdens zijn afwezigheid was Pereyaslavets teruggevonden door Boris II;de Bulgaarse verdedigers vochten vastberaden, maar Sviatoslav bestormde de stad.Daarna capituleerden Boris en Roman, en de Rus vestigde snel de controle over Oost- en Noord-Bulgarije, door garnizoenen te plaatsen in Dorostolon en de Bulgaarse hoofdstad Preslav.Daar bleef Boris wonen en oefende hij nominaal gezag uit als vazal van Sviatoslav.In werkelijkheid was hij niet veel meer dan een boegbeeld, dat werd vastgehouden om de Bulgaarse wrok en reactie op de aanwezigheid van de Rus te verminderen.Sviatoslav lijkt succesvol te zijn geweest in het werven van Bulgaarse steun.Bulgaarse soldaten sloten zich in aanzienlijke aantallen bij zijn leger aan, deels verleid door de vooruitzichten op buit, maar ook verleid door Sviatoslavs anti-Byzantijnse plannen en waarschijnlijk verzacht door een gedeeld Slavisch erfgoed.De heerser van de Rus zelf zorgde ervoor zijn nieuwe onderdanen niet van zich te vervreemden: hij verbood zijn leger het platteland te plunderen of steden te plunderen die zich vreedzaam overgaven.Het plan van Nikephoros had dus een averechts effect gehad: in plaats van een zwak Bulgarije was er een nieuwe en oorlogszuchtige natie gesticht aan de noordgrens van het rijk, en Sviatoslav toonde zich van plan zijn opmars zuidwaarts naar Byzantium voort te zetten.

Begin 970 stak een Russisch leger, met grote contingenten Bulgaren, Pechenegs en Magyaren , het Balkangebergte over en trok naar het zuiden.De Rus bestormden de stad Philippopolis (nu Plovdiv) en spietsten volgens Leo de Diaken 20.000 van de overlevende inwoners aan de paal.Skleros, met een leger van 10.000 à 12.000 man, confronteerde de opmars van de Rus nabij Arcadiopolis (nu Luleburgaz) in het vroege voorjaar van 970. De Byzantijnse generaal, wiens leger aanzienlijk in de minderheid was, gebruikte een geveinsde terugtocht om het Pecheneg-contingent weg te trekken van de belangrijkste troepen. leger in een voorbereide hinderlaag.Het hoofdleger van de Rus raakte in paniek en vluchtte, waarbij hij zware verliezen leed door de achtervolgende Byzantijnen.De Byzantijnen waren niet in staat deze overwinning uit te buiten of de overblijfselen van het Russische leger te achtervolgen, aangezien Bardas Phokas in Klein-Azië in opstand kwam.Bardas Skleros en zijn mannen werden vervolgens teruggetrokken naar Klein-Azië, terwijl Sviatoslav zijn troepen beperkte tot het noorden van het Balkangebergte.Maar in de lente van het volgende jaar, toen de opstand van Phokas onderdrukt was, trok Tzimiskes zelf, aan het hoofd van zijn leger, noordwaarts naar Bulgarije .De Byzantijnen namen de Bulgaarse hoofdstad Preslav in, namen de Bulgaarse tsaar Boris II gevangen en sloten de Rus op in het fort Dorostolon (het huidige Silistra).Na een belegering van drie maanden en een reeks veldslagen voor de stadsmuren gaf Sviatoslav zijn nederlaag toe en verliet Bulgarije.

Hoewel de ceremonie in 971 bedoeld was als een symbolische beëindiging van het Bulgaarse rijk, waren de Byzantijnen niet in staat hun controle over de westelijke provincies van Bulgarije te doen gelden.Deze bleven onder de heerschappij van hun eigen gouverneurs, en vooral van een adellijke familie onder leiding van vier broers genaamd de Kometopouloi (dwz "de zonen van de graaf"), genaamd David, Moses, Aron en Samuel.De beweging werd door de Byzantijnse keizer als een ‘opstand’ beschouwd, maar zag zichzelf blijkbaar als een soort regentschap voor de gevangengenomen Boris II.Toen ze naburige gebieden onder Byzantijns bewind begonnen te overvallen, nam de Byzantijnse regering haar toevlucht tot een list die bedoeld was om de leiding van deze "opstand" in gevaar te brengen.Dit hield in dat Boris II en zijn broer Roman konden ontsnappen uit hun eregevangenschap aan het Byzantijnse hof, in de hoop dat hun aankomst in Bulgarije verdeeldheid zou veroorzaken tussen de Kometopouloi en andere Bulgaarse leiders.Toen Boris II en Roman in 977 de regio onder Bulgaarse controle binnenkwamen, steeg Boris II af en ging zijn broer voor.Door zijn kleding aangezien voor een Byzantijnse opmerkelijke, werd Boris in de borst geschoten door een doofstomme grenspatrouille.Roman slaagde erin zichzelf te identificeren bij de andere bewakers en werd naar behoren aanvaard als keizer.

Van 977 tot 997 was hij generaal onder Roman I van Bulgarije , de tweede overlevende zoon van keizer Peter I van Bulgarije, en regeerde hij samen met hem, terwijl Roman hem het bevel over het leger en het effectieve koninklijke gezag verleende.Terwijl Samuel worstelde om de onafhankelijkheid van zijn land van het Byzantijnse rijk te behouden, werd zijn heerschappij gekenmerkt door voortdurende oorlogvoering tegen de Byzantijnen en hun even ambitieuze heerser Basilius II .In zijn vroege jaren slaagde Samuel erin de Byzantijnen verschillende grote nederlagen toe te brengen en offensieve campagnes op hun grondgebied te lanceren.Aan het einde van de 10e eeuw veroverden de Bulgaarse legers het Servische vorstendom Duklja en voerden campagnes tegen de koninkrijken Kroatië en Hongarije .Maar vanaf 1001 werd hij vooral gedwongen het rijk te verdedigen tegen de superieure Byzantijnse legers.

De Slag om de Poorten van Trajanus was een strijd tussen Byzantijnse en Bulgaarse strijdkrachten in het jaar 986. Het was de grootste nederlaag van de Byzantijnen onder keizer Basilius II .Na de mislukte belegering van Sofia trok hij zich terug in Thracië, maar werd omsingeld door het Bulgaarse leger onder bevel van Samuil in het Sredna Gora-gebergte.Het Byzantijnse leger werd vernietigd en Basil zelf ontsnapte ternauwernood.

Als reactie daarop werd een Byzantijns leger onder leiding van Nikephorus Uranos achter de Bulgaren aan gestuurd, die naar het noorden terugkeerden om het te ontmoeten.De twee legers ontmoetten elkaar nabij de ondergelopen rivier van Spercheios.De Byzantijnen vonden een plek om door te waden, en in de nacht van 19 juli 996 verrasten ze het onvoorbereide Bulgaarse leger en brachten het op de vlucht in de slag bij Spercheios.Samuels arm raakte gewond en hij ontsnapte ternauwernood aan gevangenschap;hij en zijn zoon zouden de dood hebben geveinsd. Na het vallen van de avond vertrokken ze naar Bulgarije en liepen 400 kilometer (249 mijl) naar huis.De strijd was een grote nederlaag voor het Bulgaarse leger.Aanvankelijk toonde Samuil zich bereid tot onderhandelingen, maar na het nieuws over de dood van de officiële heerser van Bulgarije, Roman in de gevangenis, riep hij zichzelf uit tot de enige legitieme tsaar en zette hij de oorlog voort.

In 998 lanceerde Samuel een grote campagne tegen de Duklja om een ​​alliantie tussen Prins Jovan Vladimir en de Byzantijnen te voorkomen.Toen de Bulgaarse troepen Duklja bereikten, trokken de Servische prins en zijn volk zich terug in de bergen.Samuel liet een deel van het leger achter aan de voet van de bergen en leidde de overgebleven soldaten om het kustfort van Ulcinj te belegeren.In een poging om bloedvergieten te voorkomen, vroeg hij Jovan Vladimir zich over te geven.Nadat de prins weigerde, boden enkele Servische edelen hun diensten aan aan de Bulgaren en toen duidelijk werd dat verder verzet vruchteloos was, gaven de Serviërs zich over.Jovan Vladimir werd verbannen naar de paleizen van Samuel in Prespa.De Bulgaarse troepen trokken vervolgens door Dalmatië, namen de controle over Kotor over en reisden naar Dubrovnik.Hoewel ze er niet in slaagden Dubrovnik in te nemen, verwoestten ze de omliggende dorpen.Het Bulgaarse leger viel vervolgens Kroatië aan ter ondersteuning van de rebellenprinsen Krešimir III en Gojslav en rukte op in noordwestelijke richting tot aan Split, Trogir en Zadar, vervolgens in noordoostelijke richting door Bosnië en Raška en keerde terug naar Bulgarije .Door deze Kroatisch-Bulgaarse oorlog kon Samuel vazal-vorsten in Kroatië installeren.Samuels familielid Kosara werd verliefd op de gevangengenomen Jovan Vladimir.Het echtpaar trouwde nadat ze de goedkeuring van Samuel hadden gekregen, en Jovan keerde terug naar zijn land als Bulgaarse ambtenaar, samen met zijn oom Dragomir, die Samuel vertrouwde.Ondertussen werd prinses Miroslava verliefd op de Byzantijnse adellijke gevangene Ashot, zoon van Gregorios Taronites, de overleden gouverneur van Thessaloniki, en dreigde ze zelfmoord te plegen als ze niet met hem mocht trouwen.Samuel gaf toe en benoemde Ashot tot gouverneur van Dyrrhachium.Samuel sloot ook een alliantie met de Magyaren toen zijn oudste zoon en erfgenaam, Gavril Radomir, trouwde met de dochter van de Hongaarse grootprins Géza.

In 1003 lanceerde Basil II een campagne tegen het Eerste Bulgaarse Rijk en veroverde na acht maanden beleg de belangrijke stad Vidin in het noordwesten.De Bulgaarse tegenaanval in de tegenovergestelde richting richting Odrin leidde hem niet af van zijn doel en nadat hij Vidin had ingenomen, marcheerde hij zuidwaarts door de vallei van de Morava en vernietigde onderweg de Bulgaarse kastelen.Uiteindelijk bereikte Basil II de omgeving van Skopje en ontdekte dat het kamp van het Bulgaarse leger heel dichtbij aan de andere kant van de rivier de Vardar lag.Samuil van Bulgarije vertrouwde op het hoge water van de rivier de Vardar en nam geen serieuze voorzorgsmaatregelen om het kamp veilig te stellen.Vreemd genoeg waren de omstandigheden dezelfde als bij de slag bij Spercheios zeven jaar eerder, en het scenario van het gevecht was vergelijkbaar.De Byzantijnen slaagden erin een fjord te vinden, staken de rivier over en vielen 's nachts de achteloze Bulgaren aan.Omdat ze niet effectief weerstand konden bieden, trokken de Bulgaren zich al snel terug en lieten het kamp en Samuils tent in de handen van de Byzantijnen.Tijdens deze slag wist Samuel te ontsnappen en trok naar het oosten.

De Slag om Kleidion vond plaats in de vallei tussen de bergen van Belasitsa en Ograzhden, vlakbij het moderne Bulgaarse dorp Klyuch.De beslissende ontmoeting vond plaats op 29 juli met een aanval in de achterhoede door een strijdmacht onder leiding van de Byzantijnse generaal Nikephoros Xiphias, die de Bulgaarse stellingen had geïnfiltreerd.De daaropvolgende strijd was een grote nederlaag voor de Bulgaren.Bulgaarse soldaten werden gevangengenomen en naar verluidt verblind in opdracht van Basil II , die later bekend zou worden als de "Bulgar-Slayer".Samuel overleefde de strijd, maar stierf twee maanden later aan een hartaanval, naar verluidt veroorzaakt door de aanblik van zijn blinde soldaten.Hoewel het gevecht geen einde maakte aan het Eerste Bulgaarse Rijk, verminderde de Slag om Kleidion het vermogen om de Byzantijnse opmars te weerstaan, en werd het beschouwd als de cruciale ontmoeting van de oorlog met Byzantium.

Het verzet duurde nog vier jaar onder Gavril Radomir (reg. 1014-1015) en Ivan Vladislav (reg. 1015-1018), maar na de ondergang van laatstgenoemde tijdens het beleg van Dyrrhachium gaf de adel zich over aan Basilius II en werd Bulgarije geannexeerd door de Byzantijnse rijk.De Bulgaarse aristocratie behield haar privileges, hoewel veel edellieden naar Klein-Azië werden overgebracht, waardoor de Bulgaren hun natuurlijke leiders werden ontnomen.Hoewel het Bulgaarse patriarchaat tot aartsbisdom werd gedegradeerd, behield het zijn zetels en genoot het een bevoorrechte autonomie.De Serviërs en de Kroaten werden na 1018 gedwongen de suprematie van de Byzantijnse keizer te erkennen. De grenzen van het Byzantijnse rijk werden voor het eerst sinds de 7e eeuw hersteld aan de Donau, waardoor Byzantium het hele Balkanschiereiland kon controleren, van de Donau tot aan de Donau. de Peloponnesos en van de Adriatische Zee tot aan de Zwarte Zee.Ondanks verschillende grote pogingen om zijn onafhankelijkheid te herstellen, bleef Bulgarije onder Byzantijnse heerschappij totdat de broers Asen en Peter het land in 1185 bevrijdden en het Tweede Bulgaarse Rijk vestigden.

De Bulgaarse staat bestond vóór de vorming van het Bulgaarse volk.Vóór de oprichting van de Bulgaarse staat hadden de Slaven zich vermengd met de inheemse Thracische bevolking.De bevolking en de dichtheid van de nederzettingen namen na 681 toe en de verschillen tussen de individuele Slavische stammen verdwenen geleidelijk naarmate de communicatie tussen de regio's van het land regelmatig werd.In de tweede helft van de 9e eeuw hadden Bulgaren en Slaven, en geromaniseerde of gehelleniseerde Thraciërs bijna twee eeuwen samengewoond en de talrijke Slaven waren goed op weg om de Thraciërs en de Bulgaren te assimileren.Veel Bulgaren waren al begonnen de Slavische Oud-Bulgaarse taal te gebruiken, terwijl de Bulgaarse taal van de heersende kaste geleidelijk uitstierf, waardoor alleen bepaalde woorden en zinsneden overbleven. De kerstening van Bulgarije, de oprichting van het Oud-Bulgaars als taal van de staat en de kerk onder Boris I en de creatie van het Cyrillische schrift in het land waren het belangrijkste middel voor de uiteindelijke vorming van de Bulgaarse natie in de 9e eeuw;dit omvatte Macedonië, waar de Bulgaarse khan, Kuber, een staat vestigde die parallel bestond met het Bulgaarse rijk van Khan Asparuh.De nieuwe religie bracht een verpletterende slag toe aan de privileges van de oude Bulgaarse aristocratie;Ook spraken veel Bulgaren tegen die tijd vermoedelijk Slavisch.Boris I maakte er een nationaal beleid van om de leer van het christendom , dat noch Slavische noch Bulgaarse oorsprong had, te gebruiken om ze samen te binden in één enkele cultuur.Als gevolg hiervan waren de Bulgaren tegen het einde van de 9e eeuw één Slavische nationaliteit geworden met etnisch bewustzijn dat zou overleven in triomf en tragedie.