De Justiniaanse dynastie begon met de toetreding van zijn naamgenoot Justin I tot de troon. Justin I werd geboren in een klein dorpje, Bederiana, in de jaren 450 CE. Zoals veel plattelandsjongeren ging hij naar Constantinopel en nam dienst in het leger, waar hij vanwege zijn fysieke capaciteiten deel ging uitmaken van de Excubitors, de paleiswachten. Hij vocht in de Isaurische en Perzische oorlogen, klom op in de gelederen en werd commandant van de Excubitors, wat een zeer invloedrijke positie was. In deze tijd behaalde hij ook de rang van senator. Na de dood van keizer Anastasius, die geen duidelijke erfgenaam had achtergelaten, was er veel onenigheid over wie keizer zou worden. Om te beslissen wie de troon zou bestijgen, werd een grote bijeenkomst belegd in de hippodroom. De Byzantijnse Senaat verzamelde zich ondertussen in de grote zaal van het paleis. Omdat de senaat betrokkenheid en invloed van buitenaf wilde vermijden, werd er druk op hen uitgeoefend om snel een kandidaat te selecteren; ze konden het echter niet eens worden. Er werden meerdere kandidaten genomineerd, maar deze werden om uiteenlopende redenen afgewezen. Na veel ruzie koos de senaat ervoor om Justin te nomineren; en hij werd op 10 juli gekroond door de patriarch van Constantinopel, Johannes van Cappadocië.

De regering van Justinus I is belangrijk voor de oprichting van de Justiniaanse dynastie, waartoe ook zijn eminente neef Justinianus I en drie opeenvolgende keizers behoorden. Zijn gemalin was keizerin Euphemia. Hij stond bekend om zijn sterk orthodox- christelijke opvattingen . Dit vergemakkelijkte het beëindigen van het Acaciaanse schisma tussen de kerken van Rome en Constantinopel, resulterend in goede relaties tussen Justinus en het pausdom. Gedurende zijn regering benadrukte hij de religieuze aard van zijn ambt en vaardigde hij edicten uit tegen verschillende christelijke groeperingen die destijds als niet-orthodox werden beschouwd. In buitenlandse zaken gebruikte hij religie als staatsinstrument. Hij probeerde cliëntstaten aan de grenzen van het rijk te cultiveren en vermeed tot laat in zijn regering elke vorm van oorlog van betekenis.

In tegenstelling tot de meeste keizers vóór hem, die monofysitisch waren, was Justin een vrome orthodoxe christen . Monofysieten en orthodoxen waren in conflict over de tweeledige aard van Christus. Keizers uit het verleden hadden het standpunt van de monofysieten gesteund, dat in direct conflict was met de orthodoxe leringen van het pausdom, en deze strijd leidde tot het Acaciaanse schisma. Justinus, als orthodox, en de nieuwe patriarch, Johannes van Cappadocië, begonnen onmiddellijk met het herstellen van de betrekkingen met Rome. Na delicate onderhandelingen eindigde het Acacian Schisma eind maart 519.

Lazica was een grensstaat van het Byzantijnse rijk en het Sassanidische rijk ; het was christelijk , maar in de Sassanidische sfeer. Zijn koning, Tzath, wilde de Sassanidische invloed verminderen. In 521 of 522 ging hij naar Constantinopel om de insignes en koninklijke gewaden van het koningschap uit Justins hand te ontvangen en zich te onderwerpen. Hij werd ook als christen gedoopt en trouwde met een Byzantijnse edelvrouw, Valeriana. Nadat hij door de Byzantijnse keizer in zijn koninkrijk was bevestigd, keerde hij terug naar Lazica. Kort na de dood van Justin probeerden de Sassaniden met geweld de controle terug te krijgen, maar werden met hulp van Justins opvolger afgeslagen.

Kaleb I van Aksum werd waarschijnlijk door Justin aangemoedigd om zijn rijk agressief uit te breiden. De hedendaagse kroniekschrijver John Malalas meldde dat Byzantijnse kooplieden werden beroofd en vermoord door de Joodse koning van het Zuid-Arabische koninkrijk Himyar, waardoor Kaleb beweerde: 'Je hebt slecht gehandeld omdat je kooplieden van de christelijke Romeinen hebt vermoord, wat een verlies is voor zowel mezelf en mijn koninkrijk." Himyar was een vazalstaat van de Sassanidische Perzen , eeuwige vijanden van de Byzantijnen. Kaleb viel Himyar binnen en beloofde zich bij succes tot het christendom te bekeren, wat hij ook deed in 523. Justin zag dus wat nu Jemen is, overgaan van de Sassanidische controle naar die van een geallieerde en christelijke staat .

Antiochië werd verwoest door een aardbeving met naar schatting 250.000 doden. Justin zorgde ervoor dat er voldoende geld naar de stad werd gestuurd voor zowel onmiddellijke hulp als om met de wederopbouw te beginnen.

De Iberische oorlog werd van 526 tot 532 uitgevochten tussen het Byzantijnse rijk en het Sassanidenrijk over het oostelijke Georgische koninkrijk Iberia - een Sassanidische vazalstaat die overliep naar de Byzantijnen. Er braken conflicten uit tussen de spanningen over eerbetoon en de specerijenhandel. De Sassaniërs behielden de overhand tot 530, maar de Byzantijnen heroverden hun positie in de veldslagen bij Dara en Satala, terwijl hun Ghassanidische bondgenoten de Sassanidische Lakhmids versloegen.

De grens tussen het Romeins/Byzantijnse en Sassanidische Perzische rijk in de late oudheid (4e-7e eeuw). © Cplakidas

De regering van Justinianus wordt gekenmerkt door het ambitieuze "herstel van het rijk". Deze ambitie kwam tot uiting in het gedeeltelijke herstel van de gebieden van het ter ziele gegane West-Romeinse Rijk. Zijn generaal, Belisarius, veroverde snel het Vandalenrijk in Noord-Afrika. Vervolgens veroverden Belisarius, Narses en andere generaals het Ostrogotische koninkrijk, waardoor Dalmatië, Sicilië, Italië en Rome weer in het rijk werden hersteld na meer dan een halve eeuw heerschappij door de Ostrogoten. De praetoriaanse prefect Liberius heroverde het zuiden van het Iberisch schiereiland en stichtte de provincie Spania. Deze campagnes herstelden de Romeinse controle over het westelijke Middellandse Zeegebied, waardoor de jaarlijkse inkomsten van het rijk met meer dan een miljoen solidi toenamen. Tijdens zijn bewind onderwierp Justinianus ook de Tzani, een volk aan de oostkust van de Zwarte Zee dat nog nooit eerder onder Romeins bestuur had gestaan. Hij nam deel aan het Sassanidenrijk in het oosten tijdens het bewind van Kavad I, en later opnieuw tijdens het bewind van Khosrow I; dit tweede conflict ontstond gedeeltelijk vanwege zijn ambities in het westen.

Een nog belangrijker aspect van zijn nalatenschap was de uniforme herschrijving van het Romeinse recht, het Corpus Juris Civilis, dat in veel moderne staten nog steeds de basis vormt van het burgerlijk recht. Zijn regering markeerde ook een bloei van de Byzantijnse cultuur, en zijn bouwprogramma leverde werken op zoals de Hagia Sophia. In de oosters-orthodoxe kerk wordt hij "Sint-Justinianus de keizer" genoemd. Vanwege zijn restauratieactiviteiten staat Justinianus in de geschiedschrijving van het midden van de 20e eeuw soms bekend als de "Laatste Romein".

Kort nadat Justinianus in 527 keizer werd, besloot hij dat het rechtssysteem van het rijk gerepareerd moest worden. Er bestonden drie codices van imperiale wetten en andere individuele wetten, waarvan er vele in strijd waren of verouderd waren. In februari 528 richtte Justinianus een commissie van tien man op om deze eerdere compilaties en individuele wetten te herzien, al het onnodige of achterhaalde te elimineren, naar eigen goeddunken veranderingen aan te brengen en één compilatie van de geldende imperiale wetten te creëren.

De Codex bestaat uit twaalf boeken: boek 1 gaat over kerkelijk recht, rechtsbronnen en de plichten van hogere ambten; de boeken 2–8 hebben betrekking op het privaatrecht; boek 9 gaat over misdaden; en de boeken 10–12 bevatten bestuursrecht. De structuur van de Code is gebaseerd op oude classificaties die zijn vastgelegd in het edictum perpetuum (eeuwigdurend edict), evenals dat van de Digest.

In 529 leidden de mislukte onderhandelingen van Justinus' opvolger Justinianus tot een Sassanidische expeditie van 40.000 man richting Dara. Het jaar daarop werd Belisarius samen met Hermogenes en een leger teruggestuurd naar de regio; Kavadh antwoordde met nog eens 10.000 troepen onder leiding van generaal Perozes, die ongeveer vijf kilometer verderop bij Ammodius zijn kamp opsloeg. In de nabije omgeving van Dara.

Kaart van de Slag om Dara (530). © Militaire Academie van de Verenigde Staten

De Slag bij Callinicum, uitgevochten op paaszaterdag 19 april 531 n.Chr., markeerde een kritieke maar kostbare botsing tussen het Byzantijnse rijk, geleid door Belisarius, en het Sassanidische rijk, onder bevel van Azarethes. Dit gevecht vond plaats tijdens de Iberische oorlog en zag de Sassaniërs proberen te herstellen van hun nederlaag in de Slag om Dara door een invasie van Romeins Syrië te lanceren. Hoewel de Sassaniërs als overwinnaar uit de strijd kwamen, veroorzaakte de strijd aan beide kanten zware verliezen, waardoor de overwinning Pyrrus en de campagne niet doorslaggevend waren.

Achtergrond

In het begin van 531 na Christus stuurde Kavadh I, de Sassaniden-keizer, Azarethes met een formidabele strijdmacht van 15.000 Aswaran-cavalerie en 5.000 Lakhmid-Arabische bondgenoten onder Al-Mundhir om het Romeinse Syrië binnen te vallen. De Perzen vermeden de versterkte Mesopotamische grens en namen de minder verdedigde Commagene-route, met als doel belangrijke Syrische steden zoals Antiochië.

De Byzantijnse generaal Belisarius, die het bevel voerde over een kleiner leger van 8.000 man - inclusief zijn Ghassanidische Arabische bondgenoten - achtervolgde het Perzische leger naar Callinicum. Onderweg voegden Byzantijnse versterkingen onder Hermogenes zich bij Belisarius, waardoor zijn troepenmacht uitbreidde tot 20.000. De Sassaniërs, geconfronteerd met Byzantijnse manoeuvres, begonnen een tactische terugtrekking naar het oosten. Ondanks de voorkeur van Belisarius om een ​​riskant gevecht op Paaszondag te vermijden, dwongen zijn overmoedige troepen hem de hand, waardoor hij gedwongen werd onder minder dan ideale omstandigheden te vechten.

Inzet

Belisarius verankerde zijn linkerflank aan de rivier de Eufraat en plaatste zware infanterie onder leiding van Petrus. Het centrum bestond uit elite-katafrakten onder bevel van Ascan, terwijl de Lycaonische en Isaurische infanterie onder Stephanacius en Longinus de rechterkant vasthielden, gesteund door Ghassanidische cavalerie op een helling.

Azarethes zette zijn leger conventioneel in, met drie gelijke divisies: Lakhmid Arabische cavalerie aan de linkerkant, Perzische Aswaran in het midden en rechts, en een mogelijke reserve. Zijn troepen, bedreven in boogschieten, probeerden het vlakke, open terrein te exploiteren.

Eerste fase van de kaart van de Slag om Callinicum. © Barosaurus Lentus

Laatste fase van de kaart Slag om Callinicum. © Barosaurus Lentus

De strijd

1. Boogschietduel: De strijd begon met een pijlenuitwisseling, waarbij de snelle vuursnelheid van de Perzen, geholpen door een westelijke wind, aanzienlijke Byzantijnse verliezen veroorzaakte. Byzantijnse boogschutters, met een groter penetratievermogen, brachten echter hun deel van de schade toe.
2. Keerpunt: Na urenlange patstelling versterkte Azarethes zijn linkerflank en overweldigde de Ghassaniden, die braken en vluchtten. Dit bracht het Byzantijnse recht bloot, wat leidde tot de nederlaag van de Lycaonische infanterie. Terwijl de Perzische cavalerie naar voren stormde, bleef het Byzantijnse centrum kwetsbaar.
3. Ineenstorting en verdediging: de cavalerie van Ascan vocht dapper, maar bezweek uiteindelijk en de Byzantijnse linie viel uiteen. De infanterie, gedrukt tegen de Eufraat, vormde een defensieve phulkon (U-vormige formatie) en weerde herhaalde Perzische aanvallen af. De verdediging hield stand tot het vallen van de avond, waardoor overblijfselen van het Byzantijnse leger zich konden terugtrekken over de Eufraat.
4. De rol van Belisarius: de verhalen verschillen over de acties van Belisarius. Procopius beschrijft hoe hij afstijgt om samen met de infanterie te vechten, terwijl Malalas beweert dat hij vroeg vluchtte en de ondergeschikten Sunnicas en Simmas achterliet om de verdediging te leiden. Hoe dan ook, de overgebleven Byzantijnen overleefden dankzij gedisciplineerd verzet.

Nasleep

De Perzen behaalden een tactische overwinning, waarbij ze een groot deel van de Byzantijnse strijdmacht op de vlucht joegen en zware verliezen toebrachten. Hun verliezen waren echter ernstig, waardoor ze niet in staat waren verder Syrië binnen te dringen.

• Byzantijnse gevolgen. De nederlaag maakte de strategische winsten van Dara teniet en zorgde ervoor dat Belisarius openstond voor kritiek. Hoewel hij in een volgend onderzoek werd vrijgesproken, werd hij teruggeroepen naar Constantinopel en ontheven van zijn bevel.
• Sassaniaanse gevolgen. Ondanks de overwinning ontsloeg Kavadh I Azarethes omdat hij er niet in slaagde een beslissend resultaat te behalen. De wederzijdse uitputting van beide partijen leidde tot onderhandelingen.

De oude Romeinse en Byzantijnse rijken hadden goed ontwikkelde verenigingen, bekend als demes, die de verschillende facties (of teams) ondersteunden waartoe deelnemers aan bepaalde sportevenementen behoorden, vooral in de wagenrennen. Er waren aanvankelijk vier grote facties in de wagenrennen, die zich onderscheidden door de kleur van het uniform waarin ze streden; de kleuren werden ook gedragen door hun supporters. De domeinen waren een focus geworden voor verschillende sociale en politieke kwesties waarvoor de algemene Byzantijnse bevolking geen andere vormen van uitlaatklep had. Ze combineerden aspecten van straatbendes en politieke partijen en namen standpunten in over actuele kwesties, waaronder theologische problemen en troonopvolgers.

In 531 werden enkele leden van de Blues en Greens gearresteerd wegens moord in verband met sterfgevallen tijdens rellen na een wagenrace. De moordenaars zouden worden geëxecuteerd, en de meesten van hen ook. Op 13 januari 532 arriveerde een boze menigte op het Hippodroom voor de races. Het Hippodroom lag naast het paleiscomplex, zodat Justinianus de races kon leiden vanuit de veiligheid van zijn box in het paleis. Vanaf het begin gooide de menigte beledigingen naar Justinianus. Tegen het einde van de dag, tijdens race 22, waren de partijdige gezangen veranderd van "Blauw" of "Groen" in een verenigde Nίκα ("Nika", wat "Win!", "Overwinning!" of "Verover!") betekent, en de menigte brak uit en begon het paleis aan te vallen. De volgende vijf dagen werd het paleis belegerd. Branden die tijdens het tumult ontstonden, verwoestten een groot deel van de stad, waaronder de belangrijkste kerk van de stad, de Hagia Sophia (die Justinianus later zou herbouwen).

De Nika-rellen worden vaak beschouwd als de meest gewelddadige rellen in de geschiedenis van de stad, waarbij bijna de helft van Constantinopel werd verbrand of verwoest en tienduizenden mensen omkwamen.

De Vandalenoorlog was een conflict dat in Noord-Afrika (grotendeels in het moderne Tunesië) werd uitgevochten tussen de strijdkrachten van het Byzantijnse of Oost-Romeinse rijk en het Vandaalse koninkrijk Carthago, in 533-534 CE. Het was de eerste van Justinianus I's heroveringsoorlogen van het verloren West-Romeinse Rijk.

Kaart van de operaties van de Vandaalse Oorlog in 533-534, inclusief de opstanden op Tripolitania en Sardinië. © Cplakidas

De Vandalen hadden in het begin van de 5e eeuw Romeins Noord-Afrika bezet en daar een onafhankelijk koninkrijk gevestigd. Onder hun eerste koning, Geiseric, voerde de formidabele Vandaalse marine piratenaanvallen uit over de Middellandse Zee, plunderde Rome en versloeg een massale Romeinse invasie in 468. Na de dood van Geiseric normaliseerden de betrekkingen met het overgebleven Oost-Romeinse rijk, hoewel de spanningen af ​​en toe oplaaiden als gevolg van de militante trouw van de Vandalen aan het Arianisme en hun vervolging van de inheemse bevolking van Nicea. In 530 wierp een paleisstaatsgreep in Carthago de pro-Romeinse Hilderik omver en verving hem door zijn neef Gelimer. De Oost-Romeinse keizer Justinianus gebruikte dit als voorwendsel om zich in Vandaalse aangelegenheden te mengen, en nadat hij in 532 zijn oostgrens met het Sassanidische Perzië had veiliggesteld, begon hij een expeditie onder leiding van generaal Belisarius voor te bereiden, wiens secretaris Procopius het belangrijkste historische verhaal van de oorlog schreef.

De Slag bij Tricamarum vond plaats op 15 december 533 tussen de legers van het Byzantijnse Rijk, onder leiding van Belisarius, en het Vandalenrijk, onder bevel van koning Gelimer en zijn broer Tzazon. Het volgde op de Byzantijnse overwinning in de Slag bij Ad Decimum en elimineerde de macht van de Vandalen voorgoed, waarmee de "Herovering" van Noord-Afrika onder de Byzantijnse keizer Justinianus I werd voltooid. De belangrijkste hedendaagse bron voor de strijd is Procopius, De Bello Vandalico. , dat de Boeken III en IV van zijn magistrale Oorlogen van Justinianus beslaat.

De gotische oorlog tussen het Oost-Romeinse (Byzantijnse) rijk tijdens het bewind van keizer Justinianus I en het Ostrogotischekoninkrijk Italië vond plaats van 535 tot 554 op het Italiaanse schiereiland, Dalmatië, Sardinië, Sicilië en Corsica. Het was een van de laatste van de vele gotische oorlogen met het Romeinse rijk. De oorlog vond zijn oorsprong in de ambitie van de Oost-Romeinse keizer Justinianus I om de provincies van het voormalige West-Romeinse Rijk te heroveren, die de Romeinen in de vorige eeuw (de migratieperiode) hadden verloren door binnenvallende barbaarse stammen. De oorlog volgde op de Oost-Romeinse herovering van de provincie Afrika op de Vandalen.

Historici verdelen de oorlog gewoonlijk in twee fasen:

• Van 535 tot 540: eindigend met de val van de Ostrogotische hoofdstad Ravenna en de schijnbare herovering van Italië door de Byzantijnen.
• Van 540/541 tot 553: een gotische heropleving onder Totila, die pas na een lange strijd werd onderdrukt door de Byzantijnse generaal Narses, die in 554 ook een invasie van de Franken en Alamanni afsloeg.

Kaart van de Gotische Oorlog (535-554). © NordNordWest

De Slag om de rivier de Bagradas of Slag om Membresa was een gevecht in 536 CE tussen Byzantijnse troepen onder Belisarius en rebellen onder Stotzas. Stotzas had kort daarvoor Carthago (hoofdstad van de prefectuur Afrika) belegerd met een troepenmacht van 8.000 rebellen, 1.000 Vandaalse soldaten (400 waren ontsnapt nadat ze gevangen waren genomen en teruggevaren naar Afrika terwijl de rest zich nog steeds verzette tegen de Byzantijnen in Afrika), en veel slaven . Belisarius had slechts 2.000 man onder zijn bevel. Bij de aankomst van Belisarius hadden de rebellen het beleg opgeheven. Voordat de strijd begon, wilde Stotzas zijn troepen herpositioneren, zodat de harde wind de Byzantijnen niet zou helpen bij de gevechten. Stotzas verzuimde troepen te verplaatsen om deze beweging te dekken. Belisarius, die zag dat een groot deel van de rebellenmacht ongeorganiseerd en ontmaskerd was, besloot de rebellen aan te vallen, die vrijwel onmiddellijk in wanorde vluchtten. Het aantal slachtoffers van de rebellen bleef relatief licht omdat de Byzantijnse strijdmacht te klein was om de vluchtende rebellen veilig te achtervolgen. In plaats daarvan liet Belisarius zijn mannen het verlaten rebellenkamp plunderen.

De eerste belegering van Rome tijdens de Gotische Oorlog duurde een jaar en negen dagen, van 2 maart 537 tot 12 maart 538. De stad werd belegerd door het Ostrogotische leger onder hun koning Vitiges; de verdedigende Oost-Romeinen stonden onder bevel van Belisarius, een van de beroemdste en meest succesvolle Romeinse generaals. Het beleg was de eerste grote ontmoeting tussen de strijdkrachten van de twee tegenstanders en speelde een beslissende rol in de daaropvolgende ontwikkeling van de oorlog.

Na de ramp bij Mediolanum werd Narses teruggeroepen en werd Belisarius bevestigd als opperbevelhebber met gezag in heelItalië . Belisarius besloot de oorlog te beëindigen door Ravenna in te nemen, maar kreeg eerst te maken met de gotische bolwerken Auximum en Faesulae (Fiesole). Nadat beide waren ingenomen, versterkten troepen uit Dalmatië Belisarius en trok hij op tegen Ravenna. Detachementen trokken ten noorden van de Po en de keizerlijke vloot patrouilleerde in de Adriatische Zee, waardoor de stad werd afgesloten van bevoorrading. In de gotische hoofdstad kwam een ​​ambassade uit Constantinopel, met verrassend milde voorwaarden van Justinianus. Bezorgd om de oorlog te beëindigen en zich te concentreren op de naderende Perzische oorlog, bood de keizer een verdeling van Italië aan; de landen ten zuiden van de Po zouden worden behouden door het rijk, die ten noorden van de rivier door de Goten. De Goten accepteerden de voorwaarden grif, maar Belisarius, die oordeelde dat dit een verraad was van alles wat hij had willen bereiken, weigerde te tekenen, ook al waren zijn generaals het niet met hem eens.

Ontmoedigd boden de Goten aan om Belisarius, die zij respecteerden, tot westerse keizer te maken. Belisarius was niet van plan de rol op zich te nemen, maar zag hoe hij deze situatie in zijn voordeel kon gebruiken en veinsde acceptatie. In mei 540 trokken Belisarius en zijn leger Ravenna binnen; de stad werd niet geplunderd, terwijl de Goten goed werden behandeld en hun eigendommen mochten behouden. In de nasleep van Ravenna's overgave gaven verschillende gotische garnizoenen ten noorden van de Po zich over. Anderen bleven in gotische handen, waaronder Ticinum, waar Uraias was gevestigd, en Verona, in handen van Ildibad. Kort daarna zeilde Belisarius naar Constantinopel, waar hem de eer van een triomf werd geweigerd. Vitiges werd tot patriciër benoemd en met pensioen gestuurd, terwijl de gevangengenomen Goten werden gestuurd om de oostelijke legers te versterken.

De plaag van Justinianus of Justiniaanse pest (541-549 CE) was de eerste grote uitbraak van de eerste pestpandemie, de eerste pestepidemie in de Oude Wereld, de besmettelijke ziekte veroorzaakt door de bacterie Yersinia pestis. De ziekte trof het hele Middellandse-Zeegebied, Europa en het Nabije Oosten, en trof ernstige gevolgen voor het Sassanidenrijk en het Byzantijnse rijk, en vooral voor de hoofdstad Constantinopel.

De pest is genoemd naar de Byzantijnse keizer Justinianus I (reg. 527-565) die volgens zijn hofhistoricus Procopius de ziekte opliep en herstelde in 542, op het hoogtepunt van de epidemie waarbij ongeveer een vijfde van de bevolking in de regio omkwam. keizerlijke hoofdstad. De besmetting arriveerde in 541 in RomeinsEgypte , verspreidde zich tot 544 rond de Middellandse Zee en bleef tot 549 bestaan ​​in Noord-Europa en het Arabische schiereiland.

Door het vertrek van Belisarius bleef het grootste deel vanItalië in Romeinse handen, maar ten noorden van de Po bleven Ticinum en Verona onoverwonnen. In de vroege herfst van 541 werd Totila tot koning uitgeroepen.

Er waren veel redenen voor het vroege gotische succes:

• het uitbreken van de plaag van Justinianus verwoestte en ontvolkte het Romeinse rijk in 542
• het begin van een nieuwe Romeins- Perzische oorlog dwong Justinianus de meeste van zijn troepen in het oosten in te zetten
• en de incompetentie en verdeeldheid van de verschillende Romeinse generaals in Italië ondermijnden de militaire functie en discipline. Dit laatste zorgde voor Totila's eerste succes.

Na veel aandringen van Justinianus bundelden de generaals Constantijn en Alexander hun krachten en rukten op naar Verona. Door verraad wisten zij een poort in de stadsmuren te veroveren; in plaats van de aanval door te zetten, stelden ze de ruzie over de toekomstige buit uit, waardoor de Goten de poort konden heroveren en de Byzantijnen konden dwingen zich terug te trekken. Totila viel hun kamp bij Faventia (Faenza) aan met 5.000 man en vernietigde tijdens de Slag bij Faventia het Romeinse leger.

Na zijn succes tegen de Byzantijnen in de Slag bij Faventia in het voorjaar van 542, stuurde Totila een deel van zijn troepen om Florence aan te vallen. Justin, de Byzantijnse commandant van Florence, had nagelaten de stad adequaat te bevoorraden tegen een belegering, en stuurde haastig hulp naar de andere Byzantijnse commandanten in het gebied: John, Bessas en Cyprian. Ze verzamelden hun troepen en kwamen Florence te hulp. Bij hun nadering hieven de Goten het beleg op en trokken zich terug naar het noorden, naar de regio Mucellium (het huidige Mugello). De Byzantijnen achtervolgden hen, terwijl John en zijn troepen de achtervolging leidden en de rest van het leger volgde. Plots stormden de Goten vanaf de top van een heuvel op John's mannen af. De Byzantijnen hielden aanvankelijk stand, maar al snel deed het gerucht de ronde dat hun generaal was gevallen, en ze braken en vluchtten naar de naderende Byzantijnse hoofdmacht. Hun paniek werd echter ook door laatstgenoemde opgevangen en het hele Byzantijnse leger verspreidde zich in wanorde.

Het beleg van Napels was een succesvolle belegering van Napels door de Ostrogotische leider Totila in 542-543 CE. Na het verpletteren van de Byzantijnse legers bij Faventia en Mucellium, marcheerde Totila zuidwaarts richting Napels, vastgehouden door generaal Conon met 1.000 man. Een grootschalige hulpactie van de nieuw aangestelde magister militum Demetrius uit Sicilië werd onderschept en bijna volledig vernietigd door gotische oorlogsschepen. Een tweede poging, opnieuw onder Demetrius, mislukte eveneens toen sterke wind de schepen van de vloot naar het strand dwongen, waar ze werden aangevallen en onder de voet gelopen door het Gotische leger. Totila kende de erbarmelijke situatie van de verdedigers van de stad en beloofde het garnizoen een veilige doorgang als ze zich overgaven. Onder druk van de hongersnood en gedemoraliseerd door het mislukken van de hulpverlening, accepteerde Conon het, en eind maart of begin april 543 gaf Napels zich over. De verdedigers werden goed behandeld door Totila en het Byzantijnse garnizoen mocht veilig vertrekken, maar de stadsmuren werden gedeeltelijk met de grond gelijk gemaakt.

Na meer dan een jaar kwam Totila uiteindelijk Rome binnen op 17 december 546, toen zijn mannen 's nachts de muren beklommen en de Asinarian Poort openden. Procopius stelt dat Totila werd geholpen door enkele Isaurische troepen van het keizerlijke garnizoen die een geheim pact met de Goten hadden gesloten. Rome werd geplunderd en Totila, die de intentie had uitgesproken om de stad volledig met de grond gelijk te maken, stelde zich tevreden met het neerhalen van ongeveer een derde van de muren. Vervolgens vertrok hij om de Byzantijnse strijdkrachten in Apulië te achtervolgen.

Belisarius herbezette Rome vier maanden later, in de lente van 547, met succes en herbouwde haastig de gesloopte delen van de muur door de losse stenen "op elkaar te stapelen, ongeacht de volgorde". Totila keerde terug, maar kon de verdedigers niet overwinnen. Belisarius volgde zijn voordeel niet. Verschillende steden, waaronder Perugia, werden ingenomen door de Goten, terwijl Belisarius inactief bleef en vervolgens uitItalië werd teruggeroepen.

In 549 rukte Totila opnieuw op tegen Rome. Hij probeerde de geïmproviseerde muren te bestormen en het kleine garnizoen van 3.000 man te overmeesteren, maar werd teruggeslagen. Vervolgens bereidde hij zich voor om de stad te blokkeren en de verdedigers uit te hongeren, hoewel de Byzantijnse commandant Diogenes eerder grote voedselvoorraden had aangelegd en tarwevelden binnen de stadsmuren had ingezaaid. Totila slaagde er echter in een deel van het garnizoen te ondermijnen, die de Porta Ostiensis-poort voor hem opende. Totila's mannen trokken door de stad en doodden iedereen behalve de vrouwen, die op bevel van Totila werden gespaard, en plunderden de resterende rijkdommen. In de verwachting dat de edelen en de rest van het garnizoen zouden vluchten zodra de muren waren ingenomen, zette Totila vallen langs de wegen naar naburige steden die nog niet onder zijn controle stonden en velen werden gedood toen ze Rome ontvluchtten. Veel mannelijke inwoners kwamen om in de stad of tijdens een vluchtpoging. De stad werd daarna opnieuw bevolkt en herbouwd.

In het midden van de 6e eeuw na Christus verwierven en smokkelden twee Perzische monniken (of degenen vermomd als monniken), met de steun van de Byzantijnse keizer Justinianus I, eieren van zijderupsen naar het Byzantijnse rijk, wat leidde tot de oprichting van een inheemse Byzantijnse zijde-industrie. . Door deze verwerving van zijderupsen uitChina konden de Byzantijnen een zijdemonopolie in Europa verwerven.

Gedurende 550-51 werd geleidelijk een grote expeditiemacht van in totaal 20.000 of mogelijk 25.000 man verzameld in Salona aan de Adriatische Zee, bestaande uit reguliere Byzantijnse eenheden en een groot contingent buitenlandse bondgenoten, met name de Lombarden, Herulen en Bulgaren. De keizerlijke kamerheer (cubicularius) Narses werd medio 551 aangesteld als bevelhebber. De volgende lente leidde Narses dit Byzantijnse leger rond de kust van de Adriatische Zee tot aan Ancona, en keerde vervolgens landinwaarts met de bedoeling de Via Flaminia af te marcheren naar Rome.

Bij de Slag bij Taginae braken de troepen van het Byzantijnse Rijk onder Narses de macht van de Ostrogoten in Italië en maakten de weg vrij voor de tijdelijke Byzantijnse herovering van hetItaliaanse schiereiland .

De Slag bij Mons Lactarius vond plaats in 552 of 553 tijdens de Gotische Oorlog die namens Justinianus I werd gevoerd tegen de Ostrogoten in Italië. Na de Slag bij Taginae, waarbij de Ostrogotische koning Totila werd gedood, veroverde de Byzantijnse generaal Narses Rome en belegerde Cumae. Teia, de nieuwe Ostrogotische koning, verzamelde de overblijfselen van het Ostrogotische leger en marcheerde om het beleg te verlichten, maar in oktober 552 (of begin 553) viel Narses hem in een hinderlaag bij Mons Lactarius (het huidige Monti Lattari) in Campanië, vlakbij de Vesuvius en Nuceria Alfaterna. . De strijd duurde twee dagen en Teia kwam om tijdens de gevechten. De Ostrogotische macht in Italië werd geëlimineerd, en veel van de overgebleven Ostrogoten trokken naar het noorden en (her)vestigden zich in Zuid-Oostenrijk. Na de slag werdItalië opnieuw binnengevallen, dit keer door de Franken, maar ook zij werden verslagen en het schiereiland werd een tijdlang opnieuw geïntegreerd in het rijk.

Tijdens de latere stadia van de Gotische Oorlog riep de Gotische koning Teia de Franken om hulp tegen de Romeinse legers onder leiding van de eunuch Narses. Hoewel koning Theudebald weigerde hulp te sturen, stond hij twee van zijn onderdanen, de Alemannen-leiders Leutharis en Butilinus, toe Italië over te steken. Volgens de historicus Agathias verzamelden de twee broers een leger van 75.000 Franken en Alemannen, en staken begin 553 de Alpen over en namen de stad Parma in. Ze versloegen een strijdmacht onder leiding van Heruli-commandant Fulcaris, en al snel sloten veel Goten uit Noord-Italië zich bij hun strijdkrachten aan. In de tussentijd verspreidde Narses zijn troepen naar garnizoenen door heel Midden-Italië, en overwinterde hij zelf in Rome.

In het voorjaar van 554 vielen de twee broers Midden-Italië binnen, plunderend terwijl ze zuidwaarts afdaalden, totdat ze bij Samnium kwamen. Daar verdeelden ze hun troepen, waarbij Butilinus en het grootste deel van het leger zuidwaarts marcheerden richting Campanië en de Straat van Messina, terwijl Leutharis de rest leidde richting Apulië en Otranto. Leutharis keerde echter spoedig terug naar huis, beladen met buit. Zijn voorhoede werd echter zwaar verslagen door de Armeense Byzantijnse Artabanes bij Fanum, waardoor het grootste deel van de buit achterbleef. De rest slaagde erin Noord-Italië te bereiken en de Alpen over te steken naar Frankisch grondgebied, maar niet voordat ze meer mannen verloren aan een plaag, waaronder Leutharis zelf.

Butilinus daarentegen, ambitieuzer en mogelijk door de Goten overgehaald om hun koninkrijk met hemzelf als koning te herstellen, besloot te blijven. Zijn leger raakte besmet met dysenterie, zodat het werd teruggebracht van de oorspronkelijke omvang van 30.000 man naar een omvang die dicht bij die van de strijdkrachten van Narses lag. In de zomer marcheerde Butilinus terug naar Campanië en zette zijn kamp op aan de oevers van de Volturnus, waarbij hij de blootgestelde zijkanten bedekte met een aarden wal, versterkt door zijn talrijke bevoorradingswagens. Een brug over de rivier werd versterkt door een houten toren, zwaar gelegerd door de Franken. De Byzantijnen, geleid door de oude eunuch-generaal Narses, behaalden de overwinning op het gecombineerde leger van Franken en Alemannen.

Keizer Justinianus I werd in 556 geconfronteerd met een grote Samaritaanse opstand. Bij deze gelegenheid leken de Joden en de Samaritanen een gemeenschappelijke zaak te hebben gesloten en begonnen hun opstand begin juli in Caesarea . Ze vielen de christenen in de stad aan, waarbij velen van hen omkwamen, waarna ze de kerken aanvielen en plunderden. De gouverneur, Stephanus, en zijn militaire escorte werden zwaar onder druk gezet, en uiteindelijk werd de gouverneur gedood terwijl hij zijn toevlucht zocht in zijn eigen huis. Amantius, de gouverneur van het Oosten, kreeg de opdracht de opstand te onderdrukken nadat de weduwe van Stephanus Constantinopel had bereikt.

Ondanks de Joodse deelname lijkt de opstand minder steun te hebben gekregen dan de opstand van Ben Sabar. De Geboortekerk werd platgebrand, wat erop wijst dat de opstand zich zuidwaarts naar Bethlehem had verspreid. Er wordt gezegd dat er na de opstand 100.000 of 120.000 mensen zijn afgeslacht. Anderen werden gemarteld of in ballingschap gedreven. Dit is echter waarschijnlijk overdreven, aangezien de straf beperkt lijkt te zijn gebleven tot het district Caesarea.

Hoewel een invasiepoging van de Franken, destijds bondgenoten van de Ostrogoten, laat in de oorlog met succes werd afgeslagen, volgde er een grote migratie van de Longobarden, een Germaans volk dat eerder een bondgenootschap had gesloten met het Byzantijnse rijk. In het voorjaar van 568 trokken de Longobarden, onder leiding van koning Alboin, uit Pannonië en overweldigden snel het kleine Byzantijnse leger dat Narses had achtergelaten om Italië te bewaken.

De komst van Lombardije verbrak voor het eerst sinds de Romeinse verovering (tussen de 3e en 2e eeuw voor Christus) de politieke eenheid van hetItaliaanse schiereiland . Het schiereiland werd nu verscheurd tussen gebieden die werden geregeerd door de Longobarden en de Byzantijnen, met grenzen die in de loop van de tijd veranderden.

De nieuw aangekomen Longobarden waren verdeeld in twee hoofdgebieden in Italië: de Langobardia Maior, die Noord-Italië omvatte en zich concentreerde rond de hoofdstad van het Lombardische koninkrijk, Ticinum (de moderne stad Pavia in de Italiaanse regio Lombardije); en Langobardia Minor, waartoe de Lombardische hertogdommen Spoleto en Benevento in Zuid-Italië behoorden. De gebieden die onder Byzantijnse controle bleven, werden "Roemenië" (de huidige Italiaanse regio Romagna) genoemd in het noordoosten van Italië en hadden hun bolwerk in het Exarchaat van Ravenna.

Justinianus II erfde een sterk vergroot maar overbelast imperium, met veel minder middelen tot zijn beschikking vergeleken met Justinianus I. Desondanks streefde hij ernaar de reputatie van zijn formidabele oom te evenaren door af te zien van het betalen van eerbetoon aan de buren van het rijk. Deze verkeerd berekende zet resulteerde in het opnieuw oplaaien van de oorlog met het Sassanidische rijk en in een Lombardische invasie die de Romeinen een groot deel van hun grondgebied inItalië kostte.

Justin stopte met het doen van betalingen aan de Avaren, die waren uitgevoerd door zijn voorganger, Justinianus. De Avaren lanceerden vrijwel onmiddellijk een aanval op Sirmium in 568, maar werden afgeslagen. De Avaren trokken hun troepen terug naar hun eigen grondgebied, maar zouden 10.000 Kotrigur Hunnen hebben gestuurd, een volk dat net als de Avaren door het Turkse Khaganate naar de Karpaten was gedwongen om de Byzantijnse provincie Dalmatië binnen te vallen. Vervolgens begon een periode van consolidatie, waarin de Byzantijnen hen 80.000 gold solidi per jaar betaalden.

Kaart van de noordelijke Balkan in de 6e eeuw na Christus, met de Romeinse provincies, grote nederzettingen en wegen. © Cplakidas

Afgezien van een aanval op Sirmium in 574, bedreigden ze het Byzantijnse grondgebied pas in 579, nadat Tiberius II de betalingen had stopgezet. De Avaren namen wraak met een nieuwe belegering van Sirmium. De stad viel in c. 581, of mogelijk 582. Na de verovering van Sirmium eisten de Avaren 100.000 solidi per jaar. Omdat ze dit weigerden, begonnen ze de noordelijke en oostelijke Balkan te plunderen, wat pas eindigde nadat de Avaren van 597 tot 602 door de Byzantijnen waren teruggedrongen.

De Byzantijns - Sassanische oorlog van 572-591 was een oorlog tussen het Sassanidische rijk van Perzië en het Oost-Romeinse rijk, door moderne historici het Byzantijnse rijk genoemd. Het werd veroorzaakt door pro-Byzantijnse opstanden in gebieden van de Kaukasus onder Perzische hegemonie, hoewel ook andere gebeurtenissen tot de uitbraak ervan hebben bijgedragen. De gevechten bleven grotendeels beperkt tot de zuidelijke Kaukasus en Mesopotamië , hoewel ze zich ook uitstrekten tot Oost-Anatolië, Syrië en Noord- Iran . Het maakte deel uit van een intense reeks oorlogen tussen deze twee rijken die het grootste deel van de 6e en vroege 7e eeuw bezetten. Het was ook de laatste van de vele oorlogen tussen hen die een patroon volgden waarin de gevechten grotendeels beperkt bleven tot grensprovincies en geen van beide partijen tot enige duurzame bezetting van vijandelijk gebied buiten dit grensgebied kwam. Het ging vooraf aan een veel omvangrijker en dramatischer eindconflict in het begin van de 7e eeuw.

In 575 stuurde Tiberius versterkingen naar Italië onder het bevel van Baduarius met het bevel de Lombardische invasie een halt toe te roepen. Hij redde Rome van de Longobarden en sloot een bondgenootschap met het rijk met Childebert II, de koning van de Franken, om hen te verslaan. Childebert II vocht herhaaldelijk in naam van keizer Maurits tegen de Longobarden inItalië , met beperkt succes. Helaas werd Baduarius in 576 verslagen en gedood, waardoor nog meer keizerlijk grondgebied in Italië wegglipte.

De Strategikon of Strategicon is een oorlogshandboek dat wordt beschouwd als geschreven in de late oudheid (6e eeuw) en algemeen wordt toegeschreven aan de Byzantijnse keizer Maurits.

Tiberius kwam aan de macht in 574 toen Justin II, voorafgaand aan een zenuwinzinking, Tiberius tot Caesar uitriep en hem als zijn eigen zoon adopteerde. In 578 gaf Justin II hem, voordat hij stierf, de titel Augustus, onder welke titel hij regeerde tot aan zijn dood op 14 augustus 582.

De Avaren besloten te profiteren van het gebrek aan troepen op de Balkan door Sirmium te belegeren, dat in 579 CE valt. Tegelijkertijd begonnen de Slaven te migreren naar Thracië, Macedonië en Griekenland , wat Tiberius niet kon tegenhouden omdat de Perzen weigerden in te stemmen met vrede in het oosten, wat de belangrijkste prioriteit van de keizer bleef. In 582, terwijl er geen duidelijk einde aan de Perzische oorlog in zicht was, werd Tiberius gedwongen in het reine te komen met de Avaren, en hij stemde ermee in een schadevergoeding te betalen en de vitale stad Sirmium over te dragen, die de Avaren vervolgens plunderden. De migratie van de Slaven ging door en hun invallen reikten tot in het zuiden van Athene.

De Slavische migraties naar de Balkan hebben plaatsgevonden sinds het midden van de 6e eeuw en de eerste decennia van de 7e eeuw in de vroege middeleeuwen. De snelle demografische verspreiding van de Slaven werd gevolgd door een bevolkingsuitwisseling, vermenging en taalverschuiving van en naar het Slavisch. Er was geen enkele reden waarom de Slavische migratie die voor het grootste deel van dit gebied van toepassing zou zijn, Slavisch sprekend zou worden. De nederzetting werd mogelijk gemaakt door de aanzienlijke daling van de Balkanbevolking tijdens de plaag van Justinianus. Een andere reden was de laatantieke kleine ijstijd van 536 tot ongeveer 660 n.Chr. En de reeks oorlogen tussen het Sassanidische rijk en de Avar Khaganate tegen het Oost-Romeinse rijk. De ruggengraat van de Avar Khaganate bestond uit Slavische stammen.

De Balkancampagnes van Maurice waren een reeks militaire expedities onder leiding van de Romeinse keizer Maurits (regeerde 582-602) in een poging de Balkanprovincies van het Romeinse Rijk te verdedigen tegen de Avaren en de Zuid-Slaven. Maurits was de enige Oost-Romeinse keizer, afgezien van Anastasius I, die zijn best deed om tijdens de late oudheid een vastberaden Balkanbeleid te implementeren door voldoende aandacht te besteden aan de veiligheid van de noordelijke grens tegen barbaarse invallen. Tijdens de tweede helft van zijn regering vormden de Balkancampagnes het belangrijkste aandachtspunt van Maurice 'buitenlandse beleid, aangezien een gunstig vredesverdrag met het Perzische Rijk in 591 hem in staat stelde zijn ervaren troepen van het Perzische front naar de regio te verplaatsen. De heroriëntering van de Romeinse inspanningen wierp al snel vruchten af: de veelvuldige Romeinse mislukkingen vóór 591 werden daarna opgevolgd door een reeks successen.

Hoewel algemeen wordt aangenomen dat zijn campagnes slechts een symbolische maatregel waren en dat de Romeinse heerschappij over de Balkan onmiddellijk na zijn omverwerping in 602 instortte, was Maurits feitelijk goed op weg om de Slavische aanlanding op de Balkan te voorkomen en behield hij bijna de orde van Late Oudheid daar. Zijn succes werd pas ruim tien jaar na zijn omverwerping ongedaan gemaakt.

Met terugwerkende kracht waren de campagnes de laatste in een reeks klassieke Romeinse campagnes tegen de barbaren aan de Rijn en de Donau, waardoor de Slavische aanlanding op de Balkan feitelijk met twintig jaar werd uitgesteld. Met betrekking tot de Slaven vertoonden de campagnes het typische kenmerk van Romeinse campagnes tegen ongeorganiseerde stammen en van wat nu asymmetrische oorlogsvoering wordt genoemd.

In juni 582 behaalde Maurice een beslissende overwinning tegen Adarmahan bij Constantina. Adarmahan ontsnapte ternauwernood aan het veld, terwijl zijn medecommandant Tamkhosrau werd gedood. In dezelfde maand werd keizer Tiberius getroffen door een ziekte die hem kort daarna het leven kostte.

De regering van Maurits werd geplaagd door een bijna voortdurende oorlogvoering. Nadat hij keizer werd, bracht hij de oorlog met het Sassanidische Perzië tot een zegevierend einde. De oostgrens van het rijk in de zuidelijke Kaukasus werd enorm uitgebreid en voor het eerst in bijna twee eeuwen waren de Romeinen niet langer verplicht de Perzen jaarlijks duizenden ponden goud te betalen voor vrede. Daarna voerde Maurice uitgebreid campagne op de Balkan tegen de Avaren, waarbij hij hen in 599 terugdrong over de Donau. Hij voerde ook campagnes over de Donau, de eerste Romeinse keizer die dit in meer dan twee eeuwen deed. In het westen richtte hij twee grote semi-autonome provincies op, exarchaten genaamd, geregeerd door exarchen of onderkoningen van de keizer. In Italië richtte Maurits in 584 het Exarchaat van Italië op, de eerste echte poging van het rijk om de opmars van de Longobarden een halt toe te roepen. Met de oprichting van het Exarchaat van Afrika in 591 versterkte hij de macht van Constantinopel in het westelijke Middellandse Zeegebied verder.

De successen van Maurits op slagvelden en in het buitenlands beleid werden gecompenseerd door de toenemende financiële moeilijkheden van het rijk. Maurice reageerde met verschillende impopulaire maatregelen die zowel het leger als de algemene bevolking van zich vervreemdden. In 602 eigende een ontevreden officier genaamd Phocas zich de troon toe en liet Maurice en zijn zes zonen executeren. Deze gebeurtenis zou een ramp voor het rijk blijken te zijn en een zesentwintigjarige oorlog met het Sassanidische Perzië te ontketenen, die beide rijken verwoest zou achterlaten voorafgaand aan de islamitische veroveringen.

Het exarchaat was georganiseerd in een groep hertogdommen (Rome, Venetië, Calabrië, Napels, Perugia, Pentapolis, Lucania, enz.) Die voornamelijk de kuststeden van hetItaliaanse schiereiland waren, aangezien de Longobarden het voordeel hadden in het achterland.

Het civiele en militaire hoofd van deze keizerlijke bezittingen, de exarch zelf, was de vertegenwoordiger in Ravenna van de keizer in Constantinopel. Het omliggende gebied reikte van de rivier de Po, die diende als de grens met Venetië in het noorden, tot aan de Pentapolis bij Rimini in het zuiden, de grens van de ‘vijf steden’ in de Marken langs de Adriatische kust, en bereikte zelfs steden die niet aan de kust, zoals Forlì.;

De Slag bij Solachon werd in 586 CE uitgevochten in het noorden van Mesopotamië tussen de Oost-Romeinse (Byzantijnse) strijdkrachten, geleid door Philippicus, en de Sassanidische Perzen onder Kardarigan. De verloving maakte deel uit van de lange en onduidelijke Byzantijns-Sassanidische oorlog van 572-591. De Slag bij Solachon eindigde in een grote Byzantijnse overwinning die de Byzantijnse positie in Mesopotamië verbeterde, maar uiteindelijk niet beslissend was. De oorlog sleepte zich voort tot 591, toen hij eindigde met een onderhandelde regeling tussen Maurits en de Perzische sjah Khosrau II (reg. 590-628).

De Slag om Martyropolis werd in de zomer van 588 nabij Martyropolis uitgevochten tussen een Oost-Romeins (Byzantijns) en een Sassanidisch Perzisch leger, en resulteerde in een Byzantijnse overwinning. Het Byzantijnse leger van het Oosten was verzwakt door een muiterij in april 588, veroorzaakt door impopulaire kostenbesparende maatregelen en gericht tegen de nieuwe commandant, Priscus. Priscus werd aangevallen en vluchtte uit het legerkamp, ​​en de muiters kozen de dux van Phoenice Libanensis, Germanus, als hun tijdelijke leider.

Keizer Maurits herstelde vervolgens de voormalige commandant, Philippicus, op de post, maar voordat hij kon arriveren en de controle over kon nemen, vielen de Perzen, gebruikmakend van de wanorde, Byzantijns grondgebied binnen en vielen Constantina aan. Germanus organiseerde een troepenmacht van duizend man die het beleg verlichtte. Zoals de historicus Theophylact Simocatta vermeldt, 'spoorde [Germanus] met moeite de Romeinse contingenten aan met toespraken' en slaagde hij erin 4.000 man te verzamelen en een aanval op Perzisch grondgebied te lanceren.

Germanus leidde vervolgens zijn leger noordwaarts naar Martyropolis, vanwaar hij een nieuwe aanval over de grens naar Arzanene lanceerde. De aanval werd geblokkeerd door de Perzische generaal Maruzas (en komt mogelijk ook overeen met de aanval die in de strijd bij Tsalkajur bij het Van-meer werd verslagen door de Perzische marzban van Armenië , Aphrahat), en keerde terug.

De Perzen onder Maruzas volgden vlak achter hen, en er werd een veldslag uitgevochten nabij Martyropolis die resulteerde in een grote Byzantijnse overwinning: volgens Simocatta's verslag werd Maruzas gedood, werden verschillende Perzische leiders gevangengenomen samen met 3.000 andere gevangenen, en slechts duizend man. overleefde om hun toevlucht te bereiken in Nisibis.

De Sassanidische burgeroorlog van 589-591 was een conflict dat in 589 uitbrak vanwege de grote ontevredenheid onder de edelen over de heerschappij van Hormizd IV. De burgeroorlog duurde tot 591 en eindigde met de omverwerping van de Mihranidische usurpator Bahram Chobin en het herstel van de Sassanidische familie als heersers van Iran .

De reden voor de burgeroorlog was te wijten aan de harde behandeling van koning Hormizd IV jegens de adel en geestelijkheid, die hij wantrouwde. Dit zorgde er uiteindelijk voor dat Bahram Chobin een grote opstand begon, terwijl de twee Ispahbudhan-broers Vistahm en Vinduyih een staatsgreep tegen hem pleegden, resulterend in de verblinding en uiteindelijk de dood van Hormizd IV. Zijn zoon, Khosrow II, werd daarna tot koning gekroond.

Dit veranderde echter niets aan de mening van Bahram Chobin, die de Parthische heerschappij in Iran wilde herstellen. Khosrow II werd uiteindelijk gedwongen naar Byzantijns grondgebied te vluchten, waar hij een alliantie sloot met de Byzantijnse keizer Maurits tegen Bahram Chobin. In 591 vielen Khosrow II en zijn Byzantijnse bondgenoten de gebieden van Bahram Chobin in Mesopotamië binnen, waar ze hem met succes wisten te verslaan, terwijl Khosrow II de troon herwon. Bahram Chobin vluchtte daarna naar het grondgebied van de Turken in Transoxiana, maar werd niet lang daarna vermoord of geëxecuteerd op instigatie van Khosrow II.

Het Exarchaat van Afrika was een divisie van het Byzantijnse rijk, gecentreerd rond Carthago, Tunesië, dat zijn bezittingen aan de westelijke Middellandse Zee omvatte. Het werd geregeerd door een exarch (onderkoning), werd eind jaren 580 gesticht door keizer Maurits en bleef bestaan ​​tot de islamitische verovering van de Maghreb aan het einde van de 7e eeuw. Het was, samen met het Exarchaat van Ravenna, een van de twee exarchaten die werden opgericht na de westerse heroveringen onder keizer Justinianus I om de gebieden effectiever te besturen.

Na het vredesverdrag met de Perzen en de daaropvolgende heroriëntatie van de Romeinen op de Balkan, zoals hierboven vermeld, stuurde Maurits ervaren troepen naar de Balkan, waardoor de Byzantijnen konden overschakelen van een reactieve strategie naar een preventieve strategie. Generaal Priscus kreeg de taak om te voorkomen dat de Slaven in het voorjaar van 593 de Donau overstaken. Hij joeg verschillende overvallers op de vlucht, voordat hij de Donau overstak en tot de herfst tegen de Slaven vocht in wat nu Walachije is. Maurits beval hem zijn kamp op te slaan op de noordelijke oever van de Donau, maar Priscus trok zich in plaats daarvan terug in Odessos. De terugtocht van Priscus maakte eind 593/594 een nieuwe Slavische inval in Moesia en Macedonië mogelijk, waarbij de steden Aquis, Scupi en Zaldapa werden verwoest.

In 594 verving Maurice Priscus door zijn eigen broer, Peter. Vanwege zijn onervarenheid leed Peter aanvankelijk aan mislukkingen, maar slaagde er uiteindelijk in de vloed van Slavische en Avaarse invallen af ​​te slaan. Hij zette zijn basis op in Marcianopolis en patrouilleerde op de Donau tussen Novae en de Zwarte Zee. Eind augustus 594 stak hij de Donau over bij Securisca en vocht zich een weg naar de rivier de Helibacia, waardoor de Slaven en Avaren geen nieuwe plundercampagnes konden voorbereiden. Priscus, die het bevel had gekregen over een ander leger, voorkwam in 595 dat de Avaren Singidunum belegerden, in combinatie met de Byzantijnse Donau-vloot. Hierna verlegden de Avaren hun focus naar Dalmatië, waar ze verschillende forten plunderden en de directe confrontatie met Priscus vermeden. Priscus maakte zich niet bijzonder zorgen over de inval van de Avaren, aangezien Dalmatië een afgelegen en arme provincie was; hij stuurde slechts een kleine troepenmacht om hun invasie tegen te houden, waarbij hij het grootste deel van zijn troepen bij de Donau hield. De kleine strijdmacht was in staat de opmars van de Avaren te belemmeren en heroverde zelfs een deel van de buit die de Avaren hadden buitgemaakt, beter dan verwacht.

De Slag om de Blarathon werd in 591 nabij Ganzak uitgevochten tussen een gecombineerde Byzantijns-Perzische strijdmacht en een Perzisch leger onder leiding van de usurpator Bahram Chobin. Het gecombineerde leger werd geleid door John Mystacon, Narses en de Perzische koning Khosrau II. De Byzantijns- Perzische strijdmacht zegevierde, verdreef Bahram Chobin van de macht en herstelde Khosrau als heerser van het Sassanidische rijk . Khosrau werd snel hersteld op de Perzische troon, en zoals afgesproken keerden Dara en Martyropolis terug. De Slag om de Blarathon veranderde de loop van de Romeins-Perzische betrekkingen dramatisch, waardoor eerstgenoemde in de dominante positie bleef. De omvang van de effectieve Romeinse controle in de Kaukasus bereikte historisch gezien zijn hoogtepunt. De overwinning was doorslaggevend; Maurice bracht de oorlog uiteindelijk tot een succesvol einde met de hertoetreding van Khosrau.

De vrede met de Byzantijnen werd toen officieel gesloten. Maurice ontving voor zijn hulp een groot deel van het Sassanische Armenië en West- Georgië , en ontving de afschaffing van het eerbetoon dat voorheen aan de Sassaniërs was betaald. Dit markeerde het begin van een vreedzame periode tussen de twee rijken, die duurde tot 602, toen Khosrow besloot de oorlog te verklaren aan de Byzantijnen na de moord op Maurice door de usurpator Phocas.

Aangemoedigd door de plundering van de Franken hervatten de Avaren in de herfst van 597 hun aanvallen over de Donau, waarbij ze de Byzantijnen verrasten. De Avaren namen zelfs het leger van Priscus gevangen terwijl het zich nog in zijn kamp in Tomis bevond, en belegerden het. Ze hief het beleg echter op 30 maart 598 op, bij de nadering van een Byzantijns leger onder leiding van Comentiolus, dat net de berg Haemus was overgestoken en langs de Donau marcheerde naar Zikidiba, slechts 30 kilometer (19 mijl) van Tomis. Om onbekende redenen sloot Priscus zich niet aan bij Comentiolus toen hij de Avaren achtervolgde. Comentiolus sloeg zijn kamp op bij Iatrus, maar hij werd op de vlucht geslagen door de Avaren, en zijn troepen moesten zich een weg terugvechten over de Haemus. De Avaren profiteerden van deze overwinning en rukten op naar Drizipera, nabij Constantinopel. Bij Drizipera werden de Avar-troepen getroffen door een plaag, wat leidde tot de dood van een groot deel van hun leger en zeven zonen van Bayan, de Avar Khagan.

De veldslagen bij Viminacium waren een reeks van drie veldslagen tegen de Avaren door het Oost-Romeinse (Byzantijnse) rijk. Het waren beslissende Romeinse successen, die werden gevolgd door een invasie van Pannonië.

In de zomer van 599 stuurde de Oost-Romeinse keizer Maurits zijn generaals Priscus en Comentiolus naar het Donaufront tegen de Avaren. De generaals bundelden hun krachten bij Singidunum en rukten samen de rivier af naar Viminacium. De Avar Khagan Bayan I, die hoorde dat de Romeinen vastbesloten waren de vrede te schenden, stak intussen de Donau over bij Viminacium en viel Moesia Prima binnen, terwijl hij een grote strijdmacht toevertrouwde aan vier van zijn zonen, die de opdracht kregen de rivier te bewaken en de oorlog te voorkomen. Romeinen van de oversteek naar de linkeroever. Ondanks de aanwezigheid van het Avar-leger stak het Byzantijnse leger echter op vlotten over en sloeg een kamp op aan de linkerkant, terwijl de twee commandanten in de stad Viminacium verbleven, die op een eiland in de rivier stond. Hier wordt gezegd dat Comentiolus ziek is geworden of zichzelf heeft verminkt, zodat hij niet meer in staat is actie te ondernemen; Zo nam Priscus het bevel over beide legers op zich.

Er werd een veldslag uitgevochten die de Oost-Romeinen slechts driehonderd man kostte, terwijl de Avaren vierduizend verloren. Dit gevecht werd gevolgd door nog twee grote veldslagen in de daaropvolgende tien dagen, waarin de strategie van Priscus en de tactiek van het Romeinse leger op briljante wijze succesvol waren. Priscus achtervolgde vervolgens de vluchtende Khagan en viel het thuisland van de Avaars in Pannonië binnen, waar hij nog een reeks veldslagen won aan de oevers van de rivier de Tisza, waarmee hij de oorlog voor de Romeinen besliste en een tijdlang een einde maakte aan de Avaarse en Slavische invallen over de Donau. .

In 602 verordende Maurits, omdat het gebrek aan geld zoals altijd het beleid dicteerde, dat het leger voor de winter aan de overkant van de Donau moest blijven. De uitgeputte troepen kwamen in opstand tegen de keizer. Waarschijnlijk omdat hij de situatie verkeerd inschatte, beval Maurits zijn troepen herhaaldelijk een nieuw offensief te beginnen in plaats van terug te keren naar de winterverblijven. Zijn troepen kregen de indruk dat Maurits de militaire situatie niet langer begreep en riepen Phocas uit tot hun leider. Ze eisten dat Maurits zou aftreden en zijn zoon Theodosius of generaal Germanus als opvolger zou uitroepen. Beide mannen werden beschuldigd van verraad.

Toen er rellen uitbraken in Constantinopel, verliet de keizer, zijn gezin meenemend, de stad op een oorlogsschip op weg naar Nicomedia, terwijl Theodosius oostwaarts trok naar Perzië (historici weten niet zeker of hij daarheen was gestuurd door zijn vader of dat hij was gevlucht). daar). Phocas trok in november Constantinopel binnen en werd tot keizer gekroond. Zijn troepen namen Maurits en zijn gezin gevangen en brachten hen naar de haven van Eutropius in Chalcedon. Maurits werd op 27 november 602 in de haven van Eutropius vermoord. De afgezette keizer werd gedwongen toe te kijken hoe zijn vijf jongere zoons werden geëxecuteerd voordat hij zelf werd onthoofd.

Het Romeinse rijk, 600 n.Chr. © Derfel73, ArdadN