Królestwo Węgier (późne średniowiecze)

Królestwo Węgier powstało, gdy Stefan I, wielki książę Węgrów, został koronowany na króla w 1000 lub 1001 roku. Wzmocnił władzę centralną i zmusił swoich poddanych do przyjęcia chrześcijaństwa .Wojny domowe, powstania pogańskie i nieudane próby rozszerzenia władzy przez Świętych Cesarzy Rzymskich na Węgrzech zagroziły nowej monarchii.Jego pozycja ustabilizowała się za panowania Władysława I (1077–1095) i Kolomana (1095–1116).Po kryzysie sukcesji w Chorwacji w wyniku ich kampanii Królestwo Chorwacji zawarło w 1102 unię personalną z Królestwem Węgier.Bogate w nieuprawiane ziemie oraz złoża srebra, złota i soli królestwo stało się preferowanym celem ciągłej imigracji kolonistów, głównie niemieckich, włoskich i francuskich.Położone na skrzyżowaniu międzynarodowych szlaków handlowych Węgry znajdowały się pod wpływem kilku nurtów kulturowych.Budowle romańskie, gotyckie i renesansowe oraz dzieła literackie pisane po łacinie świadczą o przeważającym rzymskokatolickim charakterze kultury Królestwa, ale istniały także społeczności mniejszości etnicznych prawosławnych, a nawet niechrześcijańskich.Łacina była językiem ustawodawstwa, administracji i sądownictwa, ale „pluralizm językowy” przyczynił się do przetrwania wielu języków, w tym wielkiej różnorodności dialektów słowiańskich.Przewaga majątków królewskich początkowo zapewniała dominującą pozycję władcy, ale alienacja ziem królewskich doprowadziła do powstania samoświadomej grupy pomniejszych posiadaczy ziemskich.Zmusili Andrzeja II do wydania Złotej Bulli z 1222 r., „jednego z pierwszych przykładów konstytucyjnych ograniczeń władzy europejskiego monarchy”.Królestwo otrzymało poważny cios od inwazji mongolskiej w latach 1241–1242.Następnie grupy Cuman i Jassic osiedliły się na centralnych nizinach, a koloniści przybyli z Moraw, Polski i innych pobliskich krajów.

Andrzej III zmarł 14 stycznia 1301 r. Jego śmierć stworzyła szansę dla kilkunastu panów, czyli „oligarchów”, którzy do tego czasu uzyskali de facto niezależność od monarchy, na wzmocnienie swojej autonomii.Zdobyli wszystkie zamki królewskie w wielu hrabstwach, w których każdy musiał albo zaakceptować ich zwierzchnictwo, albo opuścić.Na wieść o śmierci Andrzeja III wicekról Šubić zaprosił na tron ​​Karola Andegaweńskiego , syna zmarłego Karola Martela, który pospieszył do Ostrzygomia, gdzie został koronowany na króla.Jednak większość świeckich panów sprzeciwiała się jego rządom i proponowała tron ​​synowi imiennika króla czeskiego Wacława II.Młody Wacław nie mógł umocnić swojej pozycji i w 1305 r. wyrzekł się na rzecz księcia Bawarii Ottona III. Ten ostatni został zmuszony do opuszczenia królestwa w 1307 r. przez Władysława Kána.Legat papieski przekonał wszystkich panów do zaakceptowania rządów Karola Andegaweńskiego w 1310 r., Ale większość terytoriów pozostawała poza kontrolą królewską.Wspomagany przez prałatów i rosnącą liczbę pomniejszych szlachciców Karol I rozpoczął serię wypraw przeciwko wielkim panom.Wykorzystując brak jedności wśród nich, pokonał ich jednego po drugim.Pierwsze zwycięstwo odniósł w bitwie pod Rozgonami (dzisiejsze Rozhanovce, Słowacja) w 1312 r. Jednak najpotężniejszy pan Mateusz Csák zachował autonomię aż do śmierci w 1321 r., podczas gdy rody Babonic i Šubić zostały ujarzmione dopiero w r. 1323.

Karol przybył do Królestwa Węgier na zaproszenie wpływowego chorwackiego pana Pawła Šubića w sierpniu 1300 r. Andrzej III (ostatni z dynastii Arpadów) zmarł 14 stycznia 1301 r., aw ciągu czterech miesięcy Karol został koronowany na króla, ale z korona tymczasowa zamiast Świętej Korony Węgier.Większość węgierskich szlachciców odmówiła mu poddania się i wybrała na króla Wacława Czeskiego.Karol wycofał się do południowych regionów królestwa.Papież Bonifacy VIII uznał Karola za prawowitego króla w 1303 roku, ale Karol nie był w stanie wzmocnić swojej pozycji wobec przeciwnika.Karol odniósł swoje pierwsze decydujące zwycięstwo w bitwie pod Rozgonami (dzisiejsze Rozhanovce na Słowacji) 15 czerwca 1312 r. W ciągu następnej dekady Karol przywrócił władzę królewską głównie przy pomocy prałatów i pomniejszych szlachciców w większości regionów królestwa .Po śmierci najpotężniejszego oligarchy Mateusza Csáka w 1321 roku Karol stał się niekwestionowanym władcą całego królestwa z wyjątkiem Chorwacji, gdzie miejscowa szlachta mogła zachować autonomię.Nie był w stanie przeszkodzić w rozwoju Wołoszczyzny w niezależne księstwo po klęsce w bitwie pod Posadą w 1330 roku.Karol rzadko dokonywał wieczystych nadań ziemskich, zamiast tego wprowadził system „lenn biurowych”, w ramach którego jego urzędnicy cieszyli się znacznymi dochodami, ale tylko na czas sprawowania urzędu królewskiego, co zapewniało ich lojalność.W drugiej połowie swojego panowania Karol nie sprawował sejmów i zarządzał swoim królestwem z władzą absolutną.Założył Order Świętego Jerzego, który był pierwszym świeckim zakonem rycerskim.Promował otwieranie nowych kopalń złota, dzięki czemu Węgry stały się największym producentem złota w Europie.Za jego panowania wybito pierwsze węgierskie złote monety.Na kongresie wyszehradzkim w 1335 roku pośredniczył w pojednaniu dwóch sąsiednich monarchów, Jana Czeskiego i Kazimierza III Polski.Podpisane na tym samym kongresie traktaty przyczyniły się również do rozwoju nowych szlaków handlowych łączących Węgry z Europą Zachodnią.Starania Karola o ponowne zjednoczenie Węgier, wraz z jego reformami administracyjnymi i gospodarczymi, stworzyły podstawy dla osiągnięć jego następcy, Ludwika Wielkiego.

W 1312 roku Karol oblegał zamek Sáros (obecnie część Słowacji - zamek Szarisz) kontrolowany przez Abów.Po tym, jak Abas otrzymał dodatkowe wsparcie od Máté Csáka (według Chronicon Pictum prawie cała siła Máté oraz 1700 najemnych włóczników), Karol Robert z Anjou został zmuszony do odwrotu do lojalnego hrabstwa Szepes (dziś region Spisz), którego saksońscy mieszkańcy następnie wzmocnił własne wojska.Abas skorzystał z odwrotu.Postanowili wykorzystać zgromadzone siły opozycji do ataku na miasto Kassa (dzisiejsze Koszyce) ze względu na jego strategiczne znaczenie.Karol maszerował na Kassę i walczył ze swoimi przeciwnikami.Bitwa zakończyła się decydującym zwycięstwem Karola.Bezpośrednią konsekwencją było przejęcie przez Karola Roberta Węgier kontroli nad północno-wschodnią częścią kraju.Jednak długoterminowe konsekwencje zwycięstwa były jeszcze ważniejsze.Bitwa drastycznie zmniejszyła opór magnatów przeciwko niemu.Król rozszerzył swoją bazę władzy i prestiż.Pozycja Karola Roberta jako króla Węgier została teraz zabezpieczona militarnie, a opór przeciwko jego rządom dobiegł końca.

Karol I promował otwieranie nowych kopalń złota, co uczyniło Węgry największym producentem złota w Europie.Za jego panowania wybito pierwsze węgierskie złote monety.W ciągu następnych kilku lat otwarto nowe kopalnie złota w Körmöcbánya (obecnie Kremnica na Słowacji), Nagybánya (dzisiejsza Baia Mare w Rumunii) i Aranyosbánya (obecnie Baia de Arieș w Rumunii).Węgierskie kopalnie przyniosły około 1400 kilogramów (3100 funtów) złota około 1330 roku, co stanowiło ponad 30% całkowitej światowej produkcji.Bicie złotych monet rozpoczęło się pod auspicjami Karola na ziemiach na północ od Alp w Europie.Jego floreny, wzorowane na złotych monetach Florencji, zostały po raz pierwszy wyemitowane w 1326 roku.

Jak zakończył się jeden z jego statutów, Karol „w pełni zawładnął” swoim królestwem do 1323 r. W pierwszej połowie roku przeniósł swoją stolicę z Temesvár do Wyszehradu w centrum swojego królestwa.W tym samym roku książęta Austrii zrzekli się Pressburga (obecnie Bratysława na Słowacji), który kontrolowali przez dziesięciolecia, w zamian za wsparcie, jakie otrzymali od Karola przeciwko Ludwikowi IV, Świętemu Cesarzowi Rzymskiemu, w 1322 roku.Władza królewska została przywrócona tylko nominalnie na ziemiach między Karpatami a Dolnym Dunajem, które na początku lat dwudziestych XIII wieku zostały zjednoczone pod rządami wojewody zwanego Basarabem.Chociaż Basarab był skłonny zaakceptować zwierzchnictwo Karola w traktacie pokojowym podpisanym w 1324 r., Powstrzymał się od zrzeczenia się kontroli nad ziemiami, które zajmował w Banate of Severin.Karol próbował także przywrócić władzę królewską w Chorwacji i Slawonii.Odrzucił bana Slawonii, Johna Babonica, zastępując go Mikcsem Ákosem w 1325 roku. Ban Mikcs najechał Chorwację, aby ujarzmić lokalnych panów, którzy zajęli dawne zamki Mladen Subić bez zgody króla, ale jeden z chorwackich panów, Ivan I Nelipac rozgromił wojska zakazu w 1326 r. W konsekwencji władza królewska pozostała w Chorwacji tylko nominalna za panowania Karola.Babonici i Kőszegis powstali w otwartym buncie w 1327 roku, ale pokonali ich Ban Mikcs i Alexander Köcski.W odwecie skonfiskowano co najmniej osiem fortec zbuntowanych panów w Slawonii i Zadunaju.

We wrześniu 1330 roku Karol rozpoczął wyprawę wojskową przeciwko Basarabowi I z Wołoszczyzny, który próbował pozbyć się jego zwierzchnictwa.Po zajęciu twierdzy Severin (dzisiejsza Drobeta-Turnu Severin w Rumunii) odmówił zawarcia pokoju z Basarabem i pomaszerował w kierunku Curtea de Argeș, która była siedzibą Basaraba.Wołosi zastosowali taktykę spalonej ziemi, zmuszając Karola do zawarcia rozejmu z Basarabem i wycofania swoich wojsk z Wołoszczyzny.Podczas gdy wojska królewskie maszerowały 9 listopada przez wąską przełęcz przez Karpaty Południowe, niewielka armia wołoska, złożona z kawalerii i pieszych łuczników, a także miejscowych chłopów, zdołała zaatakować i pokonać 30-tysięczną armię węgierską.W ciągu następnych czterech dni armia królewska została zdziesiątkowana;Karol mógł uciec z pola bitwy dopiero po przebraniu się z jednym ze swoich rycerzy, Desideriusem Hédervárim, który poświęcił swoje życie, aby umożliwić królowi ucieczkę.Karol nie podjął próby nowej inwazji na Wołoszczyznę, która następnie przekształciła się w niezależne księstwo.

We wrześniu 1331 roku Karol zawarł sojusz z księciem Austrii Ottonem Wesołym przeciwko Czechom.Wysłał też posiłki do Polski do walki z Krzyżakami i Czechami.W 1332 podpisał traktat pokojowy z Janem Czeskim i pośredniczył w zawarciu rozejmu między Czechami a Polską.Latem 1335 r. delegaci Jana Czeskiego i nowego króla Polski Kazimierza III podjęli w Trencsén rokowania w celu zakończenia konfliktów między obydwoma państwami.Za pośrednictwem Karola osiągnięto kompromis 24 sierpnia: Jan Czeski zrzekł się roszczeń do Polski, a Kazimierz Polski uznał zwierzchnictwo Jana Czeskiego na Śląsku.3 września Karol podpisał sojusz z Janem Czeskim w Wyszehradzie, który powstał głównie przeciwko książętom austriackim.Na zaproszenie Karola, Jan Czech i Kazimierz Polski spotkali się w Wyszehradzie w listopadzie.Podczas kongresu wyszehradzkiego obaj władcy potwierdzili kompromis wypracowany przez ich delegatów w Trencsén.Trzej władcy zgodzili się na unię wzajemnej obrony przeciwko Habsburgom i utworzono nowy szlak handlowy, aby umożliwić kupcom podróżującym między Węgrami a Świętym Cesarstwem Rzymskim ominięcie Wiednia.Babonici i Kőszegis zawarli sojusz z książętami Austrii w styczniu 1336 r. Jan Czeski, który odebrał Habsburgom Karyntię, najechał Austrię w lutym.Kazimierz III Polski przybył do Austrii, aby mu pomóc pod koniec czerwca.Charles wkrótce dołączył do nich w Marchegg.Książęta szukali pojednania iw lipcu podpisali traktat pokojowy z Janem Czeskim.Karol podpisał z nimi rozejm 13 grudnia i rozpoczął nową wyprawę przeciwko Austrii na początku następnego roku.Zmusił Babonicich i Kőszegich do poddania się, a ci ostatni zostali również zmuszeni do oddania mu swoich fortec wzdłuż granicy w zamian za odległe zamki.Traktat pokojowy Karola z Albertem i Ottonem z Austrii, który został podpisany 11 września 1337 r., Zakazał zarówno książętom, jak i Karolowi udzielania schronienia zbuntowanym poddanym drugiej strony.

Ludwik I odziedziczył po ojcu scentralizowane królestwo i bogaty skarbiec.W pierwszych latach swego panowania Ludwik rozpoczął krucjatę przeciwko Litwinom i przywrócił władzę królewską w Chorwacji;jego wojska pokonały armię tatarską, rozszerzając jego władzę w kierunku Morza Czarnego.Kiedy w 1345 roku zamordowany został jego brat, Andrzej, książę Kalabrii, mąż królowej Joanny I Neapolu, Ludwik oskarżył królową o swoje morderstwo, a ukaranie jej stało się głównym celem jego polityki zagranicznej.Rozpoczął dwie kampanie do Królestwa Neapolu w latach 1347–1350. Samowolne czyny i okrucieństwa Ludwika popełniane przez jego najemników sprawiły, że jego rządy stały się niepopularne w południowych Włoszech.Wycofał wszystkie swoje wojska z Królestwa Neapolu w 1351 roku.Podobnie jak jego ojciec, Ludwik sprawował władzę absolutną na Węgrzech i korzystał z prerogatyw królewskich do nadawania przywilejów swoim dworzanom.Potwierdził jednak także swobody szlachty węgierskiej na sejmie w 1351 roku, podkreślając równy status wszystkich szlachciców.Na tym samym sejmie wprowadził system ordynacji i jednolity czynsz płacony przez chłopów właścicielom ziemskim oraz potwierdził prawo do swobodnego przemieszczania się wszystkich chłopów.Prowadził wojny z Litwinami, Serbią i Złotą Ordą w latach pięćdziesiątych XIV wieku, przywracając władzę węgierskich monarchów na terytoriach wzdłuż granic utraconych w poprzednich dziesięcioleciach.Zmusił Republikę Wenecką do wyrzeczenia się miast Dalmacji w 1358 r. Podjął także kilka prób rozszerzenia swojej zwierzchności na władców Bośni, Mołdawii, Wołoszczyzny oraz części Bułgarii i Serbii.Władcy ci byli czasami skłonni mu ustąpić, czy to pod przymusem, czy w nadziei na wsparcie przeciwko swoim wewnętrznym przeciwnikom, ale rządy Ludwika w tych regionach były jedynie nominalne przez większość jego panowania.Próby nawrócenia swoich pogańskich lub prawosławnych poddanych na katolicyzm sprawiły, że stał się niepopularny w państwach bałkańskich.Ludwik założył uniwersytet w Pécs w 1367 r., ale został on zamknięty w ciągu dwóch dekad, ponieważ nie zapewnił wystarczających dochodów na jego utrzymanie.Ludwik odziedziczył Polskę po śmierci wuja w 1370 r. Na Węgrzech upoważnił wolne miasta królewskie do delegowania ławników do Sądu Najwyższego rozpatrującego ich sprawy i powołania nowego sądu najwyższego.Na początku schizmy zachodniej uznał Urbana VI za prawowitego papieża.Po tym, jak Urban zdetronizował Joannę i umieścił na tronie Neapolu krewnego Ludwika, Karola z Durazzo, Ludwik pomógł Karolowi zająć królestwo.

Ludwik przyłączył się do krucjaty przeciwko pogańskim Litwinom w grudniu 1344 r. Krzyżowcy - w tym Jan Czeski , Karol Morawski , Piotr Burbon oraz Wilhelm z Hainaut i Holandii - oblegali Wilno.Jednak litewski najazd na ziemie krzyżackie zmusił ich do zniesienia oblężenia.Louis wrócił na Węgry pod koniec lutego 1345 roku.

Ludwik wysłał Andrew Lackfiego, aby najechał ziemie Złotej Ordy w odwecie za wcześniejsze najazdy Tatarów na Siedmiogród i Szepesség (obecnie Spisz na Słowacji).Lackfi i jego armia złożona głównie z wojowników Székely zadali porażkę dużej armii tatarskiej.Następnie kontrola Złotej Ordy nad ziemiami pomiędzy Karpatami Wschodnimi a Morzem Czarnym osłabła.

Podczas gdy armie Ludwika walczyły w Polsce i przeciwko Tatarom, Ludwik pomaszerował do Chorwacji w czerwcu 1345 r. I oblegał Knin, dawną siedzibę zmarłego Iwana Nelipaka, który skutecznie oparł się ojcu Ludwika, zmuszając wdowę i syna do poddania się.Hrabiowie Corbavii i inni chorwaccy szlachcice ulegli mu również podczas jego pobytu w Chorwacji.Mieszkańcy Zadaru zbuntowali się przeciwko Republice Weneckiej i zaakceptowali jego zwierzchnictwo.Podczas gdy jego wysłannicy negocjowali we Włoszech, Ludwik pomaszerował do Dalmacji, by uwolnić Zadar, ale Wenecjanie przekupili jego dowódców.Gdy mieszczanie zerwali się i zaatakowali oblegających 1 lipca, armia królewska nie interweniowała, a Wenecjanie pokonali obrońców poza murami miasta.Louis wycofał się, ale odmówił wyrzeczenia się Dalmacji, chociaż Wenecjanie zaoferowali zapłatę 320 000 złotych florenów jako odszkodowanie.Jednak bez wsparcia militarnego Ludwika Zadar poddał się Wenecjanom 21 grudnia 1346 r.

Brat Ludwika, Andrzej, został zamordowany w Aversa 18 września 1345 r. Ludwik i jego matka oskarżyli królową Joannę I, księcia Roberta z Tarentu, księcia Karola z Durazzo i innych członków neapolitańskich oddziałów Kapetyngów Domu Anjou o spiskowanie przeciwko Andrzejowi.W liście z 15 stycznia 1346 r. Do papieża Klemensa VI Ludwik zażądał od papieża zdetronizowania królowej „zabójcy mężów” na rzecz Karola Martela , jej małego syna Andrzeja.Ludwik rościł sobie również pretensje do regencji królestwa w okresie mniejszości swojego siostrzeńca, odnosząc się do jego patrylinearnego pochodzenia od pierworodnego syna ojca Roberta Mądrego, Karola II z Neapolu.Obiecał nawet zwiększyć wysokość rocznego daniny, jaką królowie Neapolu będą płacić Stolicy Apostolskiej.Po tym, jak papieżowi nie udało się w pełni zbadać morderstwa Andrzeja, Ludwik zdecydował się najechać południowe Włochy.Przygotowując się do inwazji, przed latem 1346 roku wysłał swoich posłów do Ankony i innych włoskich miast.

W listopadzie 1347 roku Ludwik wyruszył do Neapolu z około 1000 żołnierzy (Węgrów i Niemców), głównie najemników.Kiedy dotarł do granic królestwa Joanny, miał 2000 węgierskich rycerzy, 2000 najemnej ciężkiej kawalerii, 2000 kumańskich łuczników konnych i 6000 najemnej ciężkiej piechoty.Z powodzeniem uniknął konfliktu w północnych Włoszech, a jego armia była dobrze opłacana i zdyscyplinowana.Król Ludwik zakazał grabieży, a wszystkie zapasy były kupowane od miejscowych i opłacane złotem.Król węgierski maszerował przez kraj, ogłaszając, że nie zamierza walczyć z żadnymi włoskimi miastami ani państwami, i tym samym został powitany przez większość z nich.W międzyczasie Joanna poślubiła swojego kuzyna Ludwika z Tarentu i podpisała pokój z tradycyjnym wrogiem Neapolu, Królestwem Sycylii.Armią Neapolu, liczącą 2700 rycerzy i 5000 piechurów, dowodził Ludwik z Tarentu.W Foligno legat papieski poprosił Ludwika o wyrzeczenie się przedsięwzięcia, ponieważ zabójcy zostali już ukarani, a także ze względu na status Neapolu jako lenna papieskiego.Nie ustąpił jednak i przed końcem roku przekroczył granicę neapolitańską nie napotykając żadnego oporu.

Louis wysyłał do Włoch małe wyprawy jedna po drugiej na początku swojej wojny z Joanną, ponieważ nie chciał nękać Włochów, którzy cierpieli z powodu głodu w poprzednim roku.Jego pierwsze wojska wyruszyły pod dowództwem Mikołaja Vásári, biskupa Nyitry (obecnie Nitra na Słowacji) 24 kwietnia 1347 r. Ludwik zatrudnił także niemieckich najemników.Wyjechał z Wyszehradu 11 listopada.Po przejściu przez Udine, Weronę, Modenę, Bolonię, Urbino i Perugię, 24 grudnia wkroczył do Królestwa Neapolu w pobliżu L'Aquili, które mu się poddało.

Bitwa pod Kapuą toczyła się w dniach 11–15 stycznia 1348 r. Między wojskami Ludwika Węgierskiego a wojskami Królestwa Neapolu w trakcie inwazji tego pierwszego na Neapol.Po upadku neapolitańscy najemnicy rozpoczęli ucieczkę z Kapui, zmuszając dowódcę Kapui do kapitulacji.Kilka dni później królowa Joanna popłynęła do Prowansji, a za nią jej mąż;następnie Królestwo Neapolu przypadło królowi Ludwikowi.

Louis pomaszerował do Neapolu w lutym.Obywatele zaproponowali mu uroczyste wejście, ale odmówił, grożąc, że jego żołnierze splądrują miasto, jeśli nie podniosą podatków.Przyjął tradycyjne tytuły królów Neapolu - „król Sycylii i Jerozolimy, książę Apulii i książę Kapui” - i zarządzał królestwem z Castel Nuovo, obsadzając swoich najemników w najważniejszych fortach.Według Domenico da Gravina zastosował niezwykle brutalne metody śledztwa, aby schwytać wszystkich wspólników śmierci swojego brata.Większość miejscowych rodzin szlacheckich (w tym Balzos i Sanseverinos) odmówiła współpracy z nim.Papież odmówił potwierdzenia panowania Ludwika w Neapolu, co zjednoczyłoby dwa potężne królestwa pod rządami Ludwika.Papież i kardynałowie na uroczystym posiedzeniu Kolegium Kardynałów oświadczyli, że królowa Joanna jest niewinna w sprawie zabójstwa jej męża.

Czarna śmierć dotarła na Węgry w 1349 roku. Pierwsza fala epidemii zakończyła się w czerwcu, ale powróciła we wrześniu, zabijając pierwszą żonę Ludwika, Małgorzatę.Louis również zachorował, ale przeżył zarazę.Chociaż czarna śmierć była mniej niszczycielska na słabo zaludnionych Węgrzech niż w innych częściach Europy, były regiony, które wyludniły się w 1349 r., A zapotrzebowanie na siłę roboczą wzrosło w kolejnych latach.Rzeczywiście, kolonizacja trwała również w XIV wieku.Nowi osadnicy pochodzili głównie z Moraw, Polski i innych krajów sąsiednich.

Ludwik zaproponował zrzeczenie się Królestwa Neapolu, jeśli Klemens zdetronizuje Joannę.Po odmowie papieża Ludwik wyruszył na swoją drugą kampanię neapolitańską w kwietniu 1350 r. Stłumił bunt, który wybuchł wśród jego najemników, podczas gdy on i jego żołnierze czekali na przybycie dalszych wojsk do Barletty.Maszerując w kierunku Neapolu, napotkał opór w wielu miastach, ponieważ jego awangarda, dowodzona przez Stephena Lackfiego, zasłynęła z okrucieństwa.Podczas kampanii Ludwik osobiście prowadził szturmy i wraz ze swoimi żołnierzami wspinał się na mury miejskie, narażając własne życie.Podczas oblężenia Canosa di Puglia Ludwik spadł z drabiny do fosy, gdy obrońca fortu uderzył go kamieniem.Bez wahania zanurkował do rzeki, aby uratować młodego żołnierza, który został porwany podczas eksploracji brodu na jego rozkaz.Strzała przebiła lewą nogę Ludwika podczas oblężenia Aversy.Po upadku Aversy przez wojska węgierskie 3 sierpnia królowa Joanna i jej mąż ponownie uciekli z Neapolu.Jednak Louis zdecydował się wrócić na Węgry.Według współczesnego historyka Matteo Villaniego, Louis próbował „opuścić królestwo bez utraty twarzy” po tym, jak skończyły mu się pieniądze i doświadczył oporu miejscowej ludności.

Kazimierz III RP wezwał Ludwika do interwencji w jego wojnie z Litwinami, którzy w poprzednich latach okupowali Brześć, Włodzimierz Wołyński i inne ważne miasta Halicza i Lodomerii.Obaj monarchowie zgodzili się, że Halicz i Lodomeria zostaną włączone do Królestwa Węgier po śmierci Kazimierza.Ludwik poprowadził swoje wojska pod Kraków w czerwcu 1351 r. W związku z chorobą Kazimierza Ludwik został jedynym dowódcą zjednoczonych wojsk polsko-węgierskich.W lipcu najechał ziemie księcia litewskiego Kiejstuta.Kęstutis najwyraźniej przyjął zwierzchnictwo Ludwika 15 sierpnia i zgodził się wraz z braćmi na chrzest w Budzie.Jednak Kęstutis nie zrobił nic, aby spełnić swoje obietnice po wycofaniu wojsk polskich i węgierskich.Próbując zdobyć Kęstutis, Ludwik wrócił, ale nie mógł pokonać Litwinów, którzy nawet zabili w bitwie jednego z jego sojuszników, Bolesława III Płockiego.Louis wrócił do Budy przed 13 wrześniaKazimierz III oblegał Bełz, a Ludwik dołączył do swojego wuja w marcu 1352 r. Podczas oblężenia, które zakończyło się bez poddania twierdzy, Ludwik został ciężko ranny w głowę.Olgirdas, wielki książę litewski, wynajął tatarskich najemników, którzy wtargnęli na Podole, Ludwik wrócił na Węgry w obawie przed najazdem Tatarów na Siedmiogród.Papież Klemens ogłosił w maju krucjatę przeciwko Litwinom i Tatarom, upoważniając Ludwika do pobierania dziesięciny z dochodów Kościoła przez następne cztery lata.

Neapolitańczycy, szybko niezadowoleni z surowych rządów węgierskich, wezwali Joannę, która zapłaciła za swoją powrotną wyprawę (w tym usługi najemników Urslingena) sprzedając papieżom swoje prawa do Awinionu.Wylądowała w pobliżu Neapolu iz łatwością go zdobyła, ale węgierski dowódca Ulrich von Wolfurt dowodził silnym oporem w Apulii.Kiedy Urslingen zdezerterowała z powrotem do Węgrów, poprosiła papieża o pomoc.Ten ostatni wysłał legata, który zaoferowawszy Urslingenowi i braciom Wolfurtom wielką sumę, wynegocjował rozejm.Joanna i Louis opuścili Królestwo, aby czekać na nowy proces w sprawie zabójstwa Andrzeja, który miał się odbyć w Awinionie.Papież i kardynałowie na uroczystym posiedzeniu Kolegium Kardynałów w styczniu 1352 roku uniewinnili królową Joannę od zabójstwa jej męża, a 23 marca 1352 roku podpisano traktat pokojowy z Węgrami.

Latem 1356 roku Ludwik najechał terytoria weneckie bez formalnego wypowiedzenia wojny.Oblegał Treviso 27 lipca.Miejscowy szlachcic, Giuliano Baldachino, zauważył, że Louis siedział samotnie podczas pisania listów nad brzegiem rzeki Sile każdego ranka.Baldachino zaproponował Wenecjanom zamordowanie go w zamian za 12 000 złotych florenów i Castelfranco Veneto, ale odrzucili jego ofertę, ponieważ nie podzielił się z nimi szczegółami swoich planów.Louis wrócił do Budy jesienią, ale jego wojska kontynuowały oblężenie.Papież Innocenty VI wezwał Wenecjan do zawarcia pokoju z Węgrami.

Ludwik pomaszerował do Dalmacji w lipcu 1357 r. Split, Trogir i Szybenik wkrótce pozbyły się weneckich gubernatorów i ustąpiły Ludwikowi.Po krótkim oblężeniu armia Ludwika zdobyła również Zadar z pomocą mieszczan.Tvrtko I z Bośni, który został następcą teścia Ludwika w 1353 r., Poddał zachodni Hum Ludwikowi, który zażądał tego terytorium jako posagu swojej żony.Na mocy traktatu zadarskiego, który został podpisany 18 lutego 1358 r., Republika Wenecka zrzekła się wszystkich dalmatyńskich miast i wysp między Zatoką Kvarner a Durazzo na rzecz Ludwika.Republika Ragusa również zaakceptowała zwierzchnictwo Ludwika.Miasta Dalmacji pozostały wspólnotami samorządowymi, zawdzięczając jedynie corocznej daninie i służbie morskiej Ludwikowi, który również zniósł wszelkie ograniczenia handlowe wprowadzone za panowania Wenecjan.Kupcy z Raguzy mieli wyraźne prawo do swobodnego handlu w Serbii nawet podczas wojny między Węgrami a Serbią.

Fanatyzm religijny jest jednym z charakterystycznych elementów panowania Ludwika I.Bezskutecznie próbował nawrócić siłą wielu swoich prawosławnych poddanych na katolicyzm.Ludwik zdecydował się nawrócić Żydów na Węgrzech na katolicyzm około 1360 roku. Po napotkaniu oporu wypędził ich ze swoich królestw.Ich majątek nieruchomy został skonfiskowany, ale pozwolono im zabrać ze sobą majątek osobisty, a także odzyskać zaciągnięte pożyczki.Nie doszło do pogromu, co według historyka Raphaela Patai było niezwykłe w Europie w XIV wieku.Ludwik zezwolił Żydom na powrót na Węgry w 1364 roku;postępowanie sądowe między Żydami a tymi, którzy zajęli ich domy, trwało latami.

Ludwik najechał Bośnię z dwóch stron wiosną 1363 r. Armia pod dowództwem palatyna Mikołaja Konta i arcybiskupa Ostrzyhomia Mikołaja Apátiego oblegała Srebrenicę, ale twierdza się nie poddała.Ponieważ pieczęć królewska została skradziona podczas oblężenia, sporządzono nową pieczęć i wszystkie poprzednie czartery Ludwika miały zostać potwierdzone nową pieczęcią.Armia pod osobistym dowództwem Ludwika oblegała Sokolac w lipcu, ale nie mogła go zdobyć.Wojska węgierskie wróciły na Węgry w tym samym miesiącu.

Ludwik zebrał swoje armie w Temesvár (obecnie Timișoara w Rumunii ) w lutym 1365 r. Zgodnie z przywilejem królewskim z tego roku planował najechać Wołoszczyznę, ponieważ nowy wojewoda Władysław Vlaicu odmówił mu posłuszeństwa.Ostatecznie jednak stanął na czele kampanii przeciwko bułgarskiemu carstwu Widin i jego władcy Iwanowi Sratsimirowi, co sugeruje, że w międzyczasie Władysław Vlaicu ustąpił mu.Ludwik schwytał Widin i w maju lub czerwcu uwięził Iwana Stratsimira.W ciągu trzech miesięcy jego wojska zajęły królestwo Iwana Stratsimira, które zostało zorganizowane w odrębną prowincję przygraniczną, czyli banat, pod dowództwem węgierskich panów.

Cesarz bizantyjski Jan V Palaiologos odwiedził Ludwika w Budzie na początku 1366 roku, prosząc o jego pomoc w walce z Turkami Osmańskimi , którzy postawili stopę w Europie.Była to pierwsza okazja, aby cesarz bizantyjski opuścił swoje imperium, aby błagać o pomoc obcego monarchę.Według lekarza Ludwika, Giovanniego Conversiniego, podczas pierwszego spotkania z Ludwikiem cesarz odmówił zsiadania i zdjęcia kapelusza, co obraziło Ludwika.Jan V obiecał, że będzie promował zjednoczenie Kościoła bizantyjskiego z papiestwem, a Ludwik obiecał wysłać mu pomoc, ale ani cesarz, ani Ludwik nie spełnili swoich obietnic.Papież Urban zachęcał Ludwika, aby nie wysyłał pomocy do Konstantynopola, dopóki cesarz nie zagwarantuje unii Kościoła.

Kazimierz III RP zmarł 5 listopada 1370 r. Ludwik przybył po pogrzebie wuja i nakazał wzniesienie wspaniałego gotyckiego marmurowego pomnika zmarłego króla.Został koronowany na króla Polski w katedrze krakowskiej 17 listopada.Kazimierz III zapisał swoje dziedzictwo – w tym księstwa sieradzkie, łęczyckie i dobrzyńskie – swojemu wnukowi, księciu pomorskiemu Kazimierzowi IV.Polscy prałaci i panowie sprzeciwiali się jednak rozpadowi Polski, a testament Kazimierza III został unieważniony.Ludwik odwiedził Gniezno i ​​przed powrotem na Węgry w grudniu uczynił regentką swoją polską matkę Elżbietę.Towarzyszyły mu dwie ocalałe córki wuja (Anna i Jadwiga), a polskie klejnoty koronne zostały przeniesione do Budy, co wzbudziło niezadowolenie wśród nowych poddanych Ludwika.Żona Ludwika urodziła córkę Katarzynę w 1370 roku, siedemnaście lat po ślubie;druga córka, Mary, urodziła się w 1371 r. Następnie Louis podjął kilka prób zabezpieczenia prawa swoich córek do następcy po nim.

Ludwik najechał Wołoszczyznę w maju 1375 r., ponieważ nowy książę wołoski Radu I zawarł sojusz z bułgarskim władcą Iwanem Sziszmanem i osmańskim sułtanem Muradem I. Armia węgierska rozgromiła zjednoczone siły Wołochów i ich sojuszników, a Ludwik zajął Banat Severin, ale Radu I nie ustąpił.Latem wojska wołoskie wtargnęły do ​​Transylwanii, a Turcy splądrowali Banat.

Litwini napadli na Halicz, Lodomerię i Polskę, docierając prawie do Krakowa w listopadzie 1376 r. W Krakowie wybuchły zamieszki przeciwko niepopularnej królowej matce Elżbiecie 6 grudnia.Buntownicy zamordowali około 160 służących królowej-matki, zmuszając ją do ucieczki na Węgry.Wykorzystując sytuację, Władysław Biały, książę gniewkowski, który był męskim przedstawicielem królewskiej dynastii Piastów, ogłosił swoje roszczenia do korony polskiej.Jednak partyzanci Ludwika pokonali pretendenta, a Ludwik mianował go opatem arcyopactwa Pannonhalma na Węgrzech.Ludwik mianował Władysława II Opolskiego swoim namiestnikiem w Polsce.Latem 1377 roku Ludwik najechał ziemie księcia litewskiego Jerzego w Lodomerii.Jego polskie wojska wkrótce zdobyły Chełm, a Ludwik zajął Bełz, po oblężeniu go przez siedem tygodni.Włączył okupowane ziemie Lodomerii wraz z Galicją do Królestwa Węgier.Trzech książąt litewskich – Fedor, książę ratneński oraz dwóch książąt podolskich, Aleksander i Borys – przyjęło zwierzchnictwo Ludwika.

Kardynałowie, którzy zwrócili się przeciwko papieżowi Urbanowi VI, wybrali nowego papieża, Klemensa VII, 20 września 1378 r., Co dało początek schizmie zachodniej.Ludwik uznał Urbana VI za prawowitego papieża i zaoferował mu wsparcie w walce z przeciwnikami we Włoszech.Gdy Joanna I z Neapolu zdecydowała się dołączyć do obozu Klemensa VII, papież Urban ekskomunikował ją i zdetronizował 17 czerwca 1380 r. Papież uznał Karola z Durazzo, który mieszkał na dworze Ludwika, za prawowitego króla Neapolu.Po tym, jak Karol z Durazzo obiecał, że nie będzie domagał się Węgier przeciwko córkom Ludwika, Ludwik wysłał go do inwazji na południowe Włochy na czele dużej armii.W ciągu roku Karol z Durazzo zajął Królestwo Neapolu i 26 sierpnia 1381 r. Zmusił królową Joannę do poddania się mu.

Ludwik, którego stan zdrowia szybko się pogarszał, zaprosił przedstawicieli polskich prałatów i lorda na spotkanie w Zólyomie.Na jego żądanie Polacy przysięgli wierność jego córce Marii i jej narzeczonemu Zygmuntowi Luksemburczykowi 25 lipca 1382 r. Ludwik zmarł w Nagyszombacie w nocy z 10 na 11 września 1382 r.Następcą Ludwika I została w 1382 roku jego córka Maria.Jednak większość szlachciców sprzeciwiała się idei rządzenia przez kobietę-monarchę.Wykorzystując sytuację, męski członek dynastii, Karol III Neapolitański, zażądał dla siebie tronu.Do królestwa przybył we wrześniu 1385 r. Nie było mu trudno przejąć władzę, gdyż zyskał poparcie kilku chorwackich panów i wiele kontaktów, które nawiązał podczas swojej kadencji jako księcia Chorwacji i Dalmacji.Sejm zmusił królową do abdykacji i wybrał na króla Karola Neapolitańskiego.Jednak Elżbieta Bośniacka , wdowa po Ludwiku i matka Marii, zorganizowała zamach na Karola 7 lutego 1386 r. Paul Horvat , biskup Zagrzebia, zainicjował nowy bunt i ogłosił królem swojego małego syna, Władysława z Neapolu .Królową schwytali w lipcu 1386 r., ale jej zwolennicy zaproponowali koronę jej mężowi, Zygmuntowi Luksemburskiemu.Królowa Maria została wkrótce wyzwolona, ​​ale nigdy więcej nie interweniowała w rządzie.

Zygmunt Luksemburski poślubił królową Marię Węgierską w 1385 roku i wkrótce potem został koronowany na króla Węgier.Walczył o przywrócenie i utrzymanie władzy na tronie.Maria zmarła w 1395 roku, pozostawiając Zygmunta jako jedynego władcę Węgier.W 1396 roku Zygmunt poprowadził krucjatę do Nikopolis, ale został ostatecznie pokonany przez Imperium Osmańskie .Następnie założył Zakon Smoka, aby walczyć z Turkami i zabezpieczyć trony Chorwacji, Niemiec i Czech.Zygmunt był jedną z sił napędowych Soboru w Konstancji (1414–1418), który zakończył schizmę papieską, ale który doprowadził także do wojen husyckich, które zdominowały późniejszy okres jego życia.W 1433 r. Zygmunt został koronowany na cesarza rzymskiego i rządził aż do swojej śmierci w 1437 r.Historyk Thomas Brady Jr. zauważa, że ​​Zygmunt „posiadał szeroką wizję i poczucie wielkości, niespotykane u niemieckiego monarchy od XIII wieku”.Zdawał sobie sprawę z konieczności jednoczesnego przeprowadzenia reform Cesarstwa i Kościoła.Jednak trudności zewnętrzne, własne błędy i wymarcie męskiej linii luksemburskiej sprawiły, że ta wizja stała się niespełniona.

Zebrawszy pieniądze, zastawiając Brandenburgię swojemu kuzynowi Jobstowi, margrabiowi morawskiemu (1388), przez następne dziewięć lat był zaangażowany w nieustanną walkę o posiadanie tego chwiejnego tronu.Władza centralna została ostatecznie osłabiona do tego stopnia, że ​​tylko sojusz Zygmunta z potężną Ligą Czillei-Garai mógł zapewnić mu pozycję na tronie.Nie z całkowicie bezinteresownych pobudek pomogła mu w dojściu do władzy jedna z lig baronów: Zygmunt musiał opłacić utrzymanie panów, przekazując znaczną część dóbr królewskich.(Przez kilka lat rada barona rządziła krajem w imieniu Świętej Korony).Przywrócenie autorytetu administracji centralnej zajęło dziesięciolecia pracy.Większość narodu, na czele z Domem Garai, była z nim;ale w południowych prowincjach między Sawą a Drawą Horvathy przy wsparciu króla Tvrtko I z Bośni, wuja Maryi, ogłosili ich królem Władysławem Neapolitańskim, synem zamordowanego Karola II Węgier.Dopiero w 1395 roku Mikołajowi II Garajowi udało się ich stłumić.

W 1396 r. Zygmunt poprowadził połączone armie chrześcijaństwa przeciwko Turkom, którzy wykorzystali chwilową bezradność Węgier, aby rozszerzyć swoje panowanie nad brzegi Dunaju.Ta krucjata, głoszona przez papieża Bonifacego IX, była bardzo popularna na Węgrzech.Szlachta przybywała tysiącami do królewskiego sztandaru i była wspierana przez ochotników z niemal każdej części Europy.Najważniejszym kontyngentem byli Francuzi pod dowództwem Jana Nieustraszonego, syna Filipa II, księcia Burgundii.Zygmunt wyruszył z 90 000 ludzi i flotyllą 70 galer.Po zdobyciu Widina obozował ze swoimi węgierskimi wojskami przed fortecą Nicopolis.Sułtan Bayezid I podniósł oblężenie Konstantynopola i na czele 140 000 ludzi całkowicie pokonał siły chrześcijańskie w bitwie pod Nikopolis stoczonej między 25 a 28 września 1396 r. Zygmunt powrócił drogą morską i przez królestwo Zeta, gdzie wyświęcił lokalny czarnogórski lord Đurađ II z wyspami Hvar i Korčula za opór przeciwko Turkom;wyspy zostały zwrócone Zygmuntowi po śmierci Đurađ w kwietniu 1403 r. Żadna nowa wyprawa nie została rozpoczęta z Europy Zachodniej, aby powstrzymać natarcie Turcji na Bałkany po tej klęsce, aż do lat czterdziestych XIV wieku.

Militia portalis, zwana też milicją chłopską, była pierwszą instytucją, która zapewniła chłopom stały udział w obronie Królestwa Węgier.Powstał, gdy w 1397 roku sejm węgierski zobowiązał wszystkich właścicieli ziemskich do wyposażenia jednego łucznika na 20 parceli chłopskich w swoich dobrach do służby w armii królewskiej. Żołnierze niezawodowi mieli służyć w milicji tylko w okresie zagrożenia.

Po katastrofalnej bitwie pod Nikopolis król Zygmunt wezwał Sabora do miasta Križevci i wydał pisemną gwarancję ( saluus Conductus ), że nie będzie próbował osobistej zemsty na przeciwnikach ani w żaden sposób im krzywdy.Ale zorganizował zabójstwo chorwackiego bana Stephena Lackfiego (Stjepan Lacković) i jego zwolenników za poparcie przeciwnego kandydata na króla Władysława Neapolitańskiego.Chorwackie prawo stanowiło, że nikt nie mógł wejść na Sabor z bronią, więc Ban Lackfi i jego zwolennicy zostawili broń przed kościołem.Oddziały wspierające Lackfiego również pozostały poza miastem.Natomiast zwolennicy króla byli już w kościele, w pełni uzbrojeni.W burzliwej debacie, która nastąpiła, zwolennicy króla oskarżyli Lackfiego o zdradę w bitwie pod Nikopolis.Padły ostre słowa, rozpoczęła się walka, a wasale króla wyciągnęli miecze przed królem, wypatroszyli Bana Lackfiego, jego siostrzeńca Stefana III Lackfiego, który wcześniej służył jako koniuszy, oraz wspierającą go szlachtę.Krwawy Sabor spowodował strach Zygmunta przed zemstą ludzi Lackfiego, nowe bunty szlachty w Chorwacji i Bośni, śmierć 170 bośniackich szlachciców zabitych przez Zygmunta oraz sprzedaż Dalmacji Wenecji za 100 000 dukatów przez Władysława z Neapolu.Ostatecznie po 25 latach walk Zygmuntowi udało się przejąć władzę i został uznany za króla poprzez nadanie przywilejów chorwackiej szlachcie.

Około 1406 roku Zygmunt poślubił kuzynkę Marii Barbarę z Celje, córkę hrabiego Hermanna II z Celje.Zygmuntowi udało się ustanowić kontrolę w Slawonii.Nie wahał się przed użyciem brutalnych metod (patrz Krwawy Sabor z Križevci ), ale od rzeki Sawy na południe jego kontrola była słaba.Zygmunt osobiście poprowadził armię prawie 50 000 „krzyżowców” przeciwko Bośniakom, której kulminacją była bitwa pod Doborem w 1408 r., Masakra około 200 rodzin szlacheckich.

Po zwycięstwie pod Doborem Zygmunt założył swój osobisty zakon rycerski, Zakon Smoka.Głównym celem zakonu była walka z Imperium Osmańskim .Członkowie zakonu byli w większości jego politycznymi sojusznikami i zwolennikami.Głównymi członkami zakonu byli bliscy sojusznicy Zygmunta Mikołaj II Garay, Hermann II z Celje, Stibor ze Stiboricza i Pippo Spano.Członkami zakonu zostali najważniejsi europejscy monarchowie.Zachęcał do handlu międzynarodowego, znosząc cła wewnętrzne, regulując cła na towary zagraniczne oraz ujednolicając wagi i miary w całym kraju.

Od 1412 do 1423 Zygmunt prowadził kampanię przeciwko Republice Weneckiej we Włoszech.Król wykorzystał trudności antypapieża Jana XXIII, aby uzyskać obietnicę zwołania soboru w Konstancji w 1414 r. w celu uregulowania schizmy zachodniej.Brał wiodący udział w obradach tego zgromadzenia, a podczas posiedzeń podróżował do Francji, Anglii i Burgundii w daremnej próbie zapewnienia abdykacji trzech rywalizujących ze sobą papieży.Sobór zakończył się w 1418 r., rozwiązując schizmę i — co miało wielkie znaczenie dla przyszłej kariery Zygmunta — spalenie na stosie za herezję czeskiego reformatora religijnego Jana Husa w lipcu 1415 r. Współudział Zygmunta w śmierci Husa jest kwestia kontrowersji.Udzielił Husowi glejtu i zaprotestował przeciwko jego uwięzieniu;a Hus został spalony pod nieobecność Zygmunta.

W 1419 r. śmierć Wacława IV pozostawiła Zygmuntowi tytularny król czeski, ale na uznanie go przez stany czeskie musiał czekać siedemnaście lat.Chociaż dwie godności króla Rzymian i króla Czech znacznie zwiększyły jego znaczenie i rzeczywiście uczyniły go nominalnym doczesnym zwierzchnikiem chrześcijaństwa, nie przyniosły one wzrostu władzy i wprawiły go w zakłopotanie finansowe.Powierzając rządy w Czechach Sofii Bawarskiej, wdowie po Wacławie, pospieszył na Węgry.Czesi, którzy nie ufali mu jako zdrajcy Husa, wkrótce byli pod bronią;a płomień został podsycony, gdy Zygmunt zadeklarował zamiar prowadzenia wojny z heretykami.Trzy kampanie przeciwko husytom zakończyły się klęską, chociaż armia jego najwierniejszego sprzymierzeńca Stibora ze Stiboricza, a później jego syna Stibora z Beckowa, zdołała utrzymać stronę husycką z dala od granic Królestwa.Turcy ponownie napadli na Węgry.Król, nie mogąc uzyskać poparcia książąt niemieckich, był w Czechach bezsilny.Jego próby zebrania armii najemników na sejmie norymberskim w 1422 r. Zostały udaremnione przez opór miast;aw 1424 r. elektorzy, wśród których był dawny sojusznik Zygmunta, Fryderyk I Hohenzollern, starali się kosztem króla wzmocnić własną władzę.Mimo że plan się nie powiódł, zagrożenie dla Niemiec ze strony husytów doprowadziło do zawarcia unii z Bingen, która praktycznie pozbawiła Zygmunta przewodnictwa w wojnie i zwierzchnictwa nad Niemcami.

Bitwa pod Kutná Hora (Kuttenberg) była wczesną bitwą i późniejszą kampanią wojen husyckich , stoczoną 21 grudnia 1421 r. teraz Czechy.W 1419 roku papież Marcin V ogłosił krucjatę przeciwko husytom.Jedna gałąź husytów, znana jako Taboryci, utworzyła w Taborze wspólnotę religijno-wojskową.Pod przywództwem utalentowanego generała Jana Žižki Taboryci przyjęli najnowszą dostępną broń, w tym pistolety, długie, cienkie armaty, zwane „wężami” i wozy wojenne.Przyjęcie tego ostatniego dało im możliwość prowadzenia elastycznego i mobilnego stylu prowadzenia wojny.Pierwotnie stosowany jako środek ostateczny, jego skuteczność przeciwko kawalerii królewskiej sprawiła, że ​​artyleria polowa stała się mocną częścią armii husyckich.

Turcy zajęli Twierdzę Golubac w 1427 roku i zaczęli regularnie plądrować sąsiednie ziemie.Najazdy osmańskie zmusiły wielu mieszkańców do wyjazdu do lepiej chronionych regionów.Ich miejsce zajęli uciekinierzy południowosłowiańscy (głównie Serbowie).Wielu z nich było zorganizowanych w mobilne jednostki wojskowe zwane huzarami.

30 maja 1434 r. armia Taborytów, dowodzona przez Prokopa Wielkiego i Prokopa Mniejszego, którzy polegli w bitwie, została całkowicie pokonana i prawie unicestwiona w bitwie pod Lipanami.Dnia 5 lipca 1436 r. umowy zostały formalnie przyjęte i podpisane w Jihlavie (Iglau) na Morawach przez króla Zygmunta, delegatów husyckich i przedstawicieli Kościoła rzymskokatolickiego.

John Hunyadi był czołową węgierską postacią wojskową i polityczną w Europie Środkowej i Południowo-Wschodniej XV wieku.Według większości współczesnych źródeł był on członkiem rodziny szlacheckiej o wołoskim pochodzeniu.Swoje umiejętności militarne doskonalił na południowych kresach Królestwa Węgier, narażonych na ataki osmańskie .Mianowany wojewodą siedmiogrodzkim i naczelnikiem szeregu południowych powiatów, w 1441 roku przejął odpowiedzialność za obronę granic.Zatrudniał żołnierzy zawodowych, ale także mobilizował miejscowe chłopstwo do walki z najeźdźcą.Te innowacje przyczyniły się do jego najwcześniejszych sukcesów przeciwko wojskom osmańskim, które na początku lat czterdziestych XIV wieku plądrowały południowe marsze.Chociaż został pokonany w bitwie pod Warną w 1444 r. i w drugiej bitwie o Kosowo w 1448 r., jego udana „Długa kampania” przez Bałkany w latach 1443–44 i obrona Belgradu (Nándorfehérvár) w 1456 r. przed wojskami dowodzonymi osobiście przez sułtana ugruntował swoją reputację wielkiego generała.John Hunyadi był także wybitnym mężem stanu.Brał czynny udział w wojnie domowej pomiędzy partyzantami Władysława I i drobnego Władysława V, dwoma pretendentami do tronu Węgier na początku lat czterdziestych XIV wieku w imieniu pierwszego.Sejm Węgier wybrał Hunyadiego na jedynego regenta z tytułem gubernatora.Zwycięstwa Hunyadiego nad Turkami uniemożliwiły im najazd na Królestwo Węgier na ponad 60 lat.Jego sława zadecydowała o wyborze jego syna Macieja Korwina na króla na sejmie w 1457 r. Hunyadi jest popularną postacią historyczną wśród Węgrów, Rumunów , Serbów, Bułgarów i innych narodów regionu.

Aktywna polityka zagraniczna Zygmunta wymagała nowych źródeł dochodów.Na przykład król nałożył „nadzwyczajne” podatki na prałatów i w 1412 r. zastawił Polsce hipotekę 13 saskich miast w Szepesség. Regularnie poniżał monetę, co doprowadziło do wielkiego buntu chłopów węgierskich i rumuńskich w Siedmiogrodzie w 1437 r. Został on stłumiony przez połączone siły węgierskiej szlachty, Székelysa i Siedmiogrodzkich Sasów, które zawarły porozumienie przeciwko rebeliantom.

Osmanie zajęli większą część Serbii do końca 1438 r. W tym samym roku wojska osmańskie – wspierane przez Vlada II Dracul, księcia Wołoszczyzny – dokonały najazdu na Siedmiogród, plądrując Hermannstadt/Nagyszeben, Gyulafehérvár (dzisiejsze Alba Iulia, Rumunia) i innych miast.Po oblężeniu przez Turków Smederewa, ostatniej ważnej twierdzy Serbii w czerwcu 1439 r., Đurađ Branković, despota Serbii, uciekł na Węgry, aby szukać pomocy wojskowej.

Król Albert zmarł na dyzenterię 27 października 1439 r. Wdowa po nim Elżbieta - córka cesarza Zygmunta - urodziła pośmiertnego syna Władysława.Stany królestwa ofiarowały koronę Władysławowi, królowi Polski, ale 15 maja 1440 r. Elżbieta koronowała jego małego syna na króla. Jednak Władysław przyjął ofertę stanów i 17 lipca został koronowany na króla.Podczas późniejszej wojny domowej między partyzantami obu królów Hunyadi poparł Władysława.Hunyadi walczył z Osmanami na Wołoszczyźnie, za co król Władysław nadał mu 9 sierpnia 1440 r. Pięć posiadłości w pobliżu jego rodzinnych majątków.Hunyadi wraz z Mikołajem z Iloka unicestwili wojska przeciwników Władysława pod Bátaszék na samym początku 1441 r. Ich zwycięstwo skutecznie położyło kres wojnie domowej.Wdzięczny król mianował w lutym Hunyadiego i jego towarzysza wspólnymi wojewodami Siedmiogrodu i hrabiów Székelys.Krótko mówiąc, król mianował ich także Ispánami hrabstwa Temes i powierzył im dowództwo nad Belgradem i wszystkimi innymi zamkami wzdłuż Dunaju.

Hunyadi przystąpił do naprawy murów Belgradu, które zostały zniszczone podczas ataku osmańskiego.W odwecie za najazdy osmańskie w rejonie rzeki Sawy latem lub jesienią 1441 roku dokonał najazdu na terytorium osmańskie. Odniósł zwycięstwo bojowe nad Ishakiem Beyem, dowódcą Smederowa.

Osmański sułtan Murad II ogłosił jesienią 1441 r., że najazd na węgierską Transylwanię odbędzie się w marcu 1442 r. Na początku marca 1442 r. marszałek Mezid Bey poprowadził 16 000 jeźdźców kawalerii akinji do Siedmiogrodu, przekraczając Dunaj do Wołoszczyzny w Nicopolis i marsz na północ w formacji.John Hunyadi został zaskoczony i przegrał pierwszą bitwę pod Marosszentimre (Sântimbru, Rumunia). Bey Mezid oblegał Hermannstadt, ale zjednoczone siły Hunyadi i Újlaki, którzy w międzyczasie przybyli do Siedmiogrodu, zmusiły Osmanów do zniesienia oblężenie.Siły osmańskie zostały unicestwione.Było to trzecie zwycięstwo Hunyadiego nad Osmanami po uwolnieniu Smederewa w 1437 r. I klęsce Ishaka Bega w połowie drogi między Semendrią a Belgradem w 1441 r.

Papież Eugeniusz IV, który był entuzjastycznym propagatorem nowej krucjaty przeciwko Turkom, wysłał na Węgry swojego legata, kardynała Giuliano Cesariniego.Kardynał przybył w maju 1442 r. Z zadaniem pośredniczenia w zawarciu traktatu pokojowego między królem Władysławem a królową wdową Elżbietą.

Osmański sułtan Murad II wysłał Şihabeddina Paszę - gubernatora Rumelii - do inwazji na Transylwanię z siłą 70 000.Pasza stwierdził, że sam widok jego turbanu zmusi jego wrogów do ucieczki daleko.Chociaż Hunyadi mógł zebrać tylko siłę 15 000 ludzi, we wrześniu zadał druzgocącą klęskę Osmanom nad rzeką Ialomița.Hunyadi umieścił Basaraba II na książęcym tronie Wołoszczyzny, ale przeciwnik Basaraba, Vlad Dracul, powrócił i zmusił Basaraba do ucieczki na początku 1443 roku.

W kwietniu 1443 roku król Władysław i jego baronowie postanowili rozpocząć wielką kampanię przeciwko Imperium Osmańskiemu .Za pośrednictwem kardynała Cesariniego Władysław zawarł rozejm z Fryderykiem III Niemcem, który był opiekunem dziecka Władysława V. Zawieszenie broni gwarantowało, że Fryderyk III nie będzie atakował Węgier przez kolejne dwanaście miesięcy.Wydając około 32 000 złotych florenów z własnego skarbca, Hunyadi zatrudnił ponad 10 000 najemników.Król również zebrał wojska, a posiłki przybyły z Polski i Mołdawii.Król i Hunyadi wyruszyli na kampanię na czele 25–27-tysięcznej armii jesienią 1443 r. Teoretycznie dowodził armią Władysław, ale prawdziwym przywódcą kampanii był Hunyadi.Despot Đurađ Branković dołączył do nich w sile 8 000 ludzi.Hunyadi dowodził awangardą i rozgromił cztery mniejsze siły osmańskie, utrudniając ich zjednoczenie.Zdobył Kruszevac, Nisz i Sofię.Wojska węgierskie nie mogły jednak przedrzeć się przez przełęcze Bałkanów w kierunku Edirne.Zimna pogoda i brak zaopatrzenia zmusiły wojska chrześcijańskie do przerwania kampanii pod Zlaticą.Po zwycięstwie w bitwie pod Kunovicą w styczniu wrócili do Belgradu i w lutym 1444 r. do Budy.

W bitwie pod Niszem (początek listopada 1443 r.) krzyżowcy dowodzeni przez Johna Hunyadiego i Đurađ Brankovicia zdobyli osmańską twierdzę Nisz w Serbii i pokonali trzy armie Imperium Osmańskiego .Bitwa pod Niszem była częścią wyprawy Hunyadiego, zwanej długą kampanią.Hunyadi na czele awangardy przekroczył Bałkany przez Bramę Trajana, zdobył Nisz, pokonał trzech tureckich paszów, a po zajęciu Sofii zjednoczył się z armią królewską i pokonał sułtana Murada II pod Snaim (Kustinitza).Niecierpliwość króla i surowość zimy zmusiły go następnie (w lutym 1444 r.) do powrotu do domu.

Bitwa pod Zlaticą – stoczona 12 grudnia 1443 roku na Bałkanach bitwa pomiędzy Imperium Osmańskim a wojskami serbsko-węgierskimi.Bitwa toczyła się na przełęczy Zlatitsa w pobliżu miasta Zlatitsa w Górach Bałkańskich w Imperium Osmańskim (dzisiejsza Bułgaria ).Niecierpliwość króla polskiego i surowa zima zmusiły Hunyadiego (luty 1444) do powrotu do domu, ale dopiero wtedy całkowicie złamał władzę sułtana w Bośni, Hercegowinie, Serbii, Bułgarii i Albanii.

Kontyngent chrześcijański rozpoczął odwrót 24 grudnia 1443 r., Po bitwie pod Zlaticą.Siły osmańskie podążyły za nimi przez rzeki Iskar i Nišava, a na przełęczy Kunorica zaatakowały (niektóre źródła podają, że wpadły w zasadzkę) tylne flanki wycofujących się armii złożonych z armii serbskiego despotatu pod dowództwem Đurađ Brankovicia.Bitwa odbyła się w nocy, przy pełni księżyca.Hunyadi i Władysław, którzy już przeszli przez przełęcz, pozostawili swoje zapasy strzeżone przez piechotę i zaatakowali siły osmańskie w pobliżu rzeki po wschodniej stronie góry.Turcy zostali pokonani, a wielu dowódców osmańskich, w tym Mahmud Çelebi z rodziny Çandarlı (w niektórych wcześniejszych źródłach określanych jako Karambeg), zostało schwytanych.Klęska osmańska w bitwie pod Kunovicą i schwytanie Mahmuda Beya, zięcia sułtana, stworzyły wrażenie ogólnie zwycięskiej kampanii.Według niektórych źródeł Skanderbeg brał udział w tej bitwie po stronie osmańskiej i zdezerterował z sił osmańskich w czasie konfliktu.

Przewidując inwazję osmańską, zachęcaną przez młodego i niedoświadczonego nowego sułtana osmańskiego, Węgry współpracowały z Wenecją i papieżem Eugeniuszem IV w celu zorganizowania nowej armii krzyżowców dowodzonej przez Hunyadiego i Władysława III.Po otrzymaniu tej wiadomości Mehmet II zrozumiał, że jest za młody i niedoświadczony, aby skutecznie walczyć z koalicją.Odwołał Murada II na tron, aby poprowadzić armię do bitwy, ale Murad II odmówił.Wściekły na swojego ojca, który już dawno wycofał się z życia kontemplacyjnego w południowo-zachodniej Anatolii, Mehmed II napisał: „Jeśli jesteś sułtanem, przyjdź i poprowadź swoje armie. Jeśli jestem sułtanem, niniejszym rozkazuję ci przyjść i poprowadzić moje armie .”Dopiero po otrzymaniu tego listu Murad II zgodził się poprowadzić armię osmańską.Podczas bitwy młody król, ignorując rady Hunyadiego, rzucił 500 swoich polskich rycerzy na centrum osmańskie.Próbowali najechać piechotę janczarów i wziąć Murada do niewoli i prawie im się to udało, ale przed namiotem Murada koń Władysława albo wpadł w pułapkę, albo został dźgnięty, a król został zabity przez najemnika Kodję Hazara, który mu przy tym ściął głowę.Pozostała kawaleria koalicyjna została zdemoralizowana i pokonana przez Turków.Hunyadi cudem uciekł z pola bitwy, ale został schwytany i uwięziony przez żołnierzy wołoskich.Jednak Vlad Dracul wkrótce go uwolnił.

Na kolejnym sejmie węgierskim, który zebrał się w kwietniu 1445 r., stany zdecydowały, że jednogłośnie uznają panowanie dziecka Władysława V, jeśli król Władysław, którego los był wciąż niepewny, nie przybędzie na Węgry do końca maja.Stany wybrały także siedmiu „kapitanów naczelnych”, w tym Hunyadiego, z których każdy był odpowiedzialny za przywrócenie porządku wewnętrznego na przydzielonym im terytorium.Hunyadi został przydzielony do administrowania ziemiami na wschód od rzeki Cisy.Tutaj posiadał co najmniej sześć zamków i posiadał ziemie w około dziesięciu powiatach, co czyniło go najpotężniejszym baronem w regionie pod jego rządami.

Druga bitwa o Kosowo była kulminacją węgierskiej ofensywy, mającej na celu pomszczenie porażki pod Warną cztery lata wcześniej.W trzydniowej bitwie armia osmańska pod dowództwem sułtana Murada II pokonała armię krzyżowców regenta Jana Hunyadiego.Po tej bitwie droga dla Turków stała się otwarta do podboju Serbii i innych państw bałkańskich, a także przekreśliła wszelkie nadzieje na ocalenie Konstantynopola.Królestwo węgierskie nie miało już środków militarnych i finansowych, aby przeprowadzić ofensywę przeciwko Turkom.Wraz z końcem trwającego pół wieku zagrożenia krzyżowców dla ich europejskiej granicy, syn Murada Mehmed II mógł swobodnie oblegać Konstantynopol w 1453 roku.

Po upadku Konstantynopola w 1453 r. sułtan osmański Mehmed Zdobywca zebrał swoje zasoby, aby podporządkować sobie Królestwo Węgier.Jego bezpośrednim celem był fort graniczny miasta Belgrad.Obronę twierdzy przygotował Jan Hunyadi, hrabia Temes i generał-kapitan Węgier, który stoczył wiele bitew z Turkami w ciągu ostatnich dwóch dekad.Oblężenie przerodziło się w poważną bitwę, podczas której Hunyadi poprowadził nagły kontratak, który zajął obóz osmański, ostatecznie zmuszając rannego Mehmeda II do zniesienia oblężenia i odwrotu.Bitwa miała doniosłe konsekwencje, gdyż na ponad pół wieku ustabilizowała południowe granice Królestwa Węgier i tym samym znacznie opóźniła natarcie osmańskie na Europę.Ponieważ wcześniej nakazał wszystkim królestwom katolickim modlić się o zwycięstwo obrońców Belgradu, Papież uczcił to zwycięstwo, wydając akt upamiętniający ten dzień.Doprowadziło to do legendy, że rytuał dzwonów południowych, odprawiany w kościołach katolickich i starych protestanckich, odprawiony przez papieża przed bitwą, powstał na pamiątkę zwycięstwa.Od tego czasu dzień zwycięstwa, 22 lipca, jest na Węgrzech dniem pamięci.

Zwycięstwo krzyżowców pod Belgradem nad sułtanem, który podbił Konstantynopol, wywołało entuzjazm w całej Europie.Procesje z okazji triumfu Hunyadiego odbywały się w Wenecji i Oksfordzie.Jednak w obozie krzyżowców narastały niepokoje, gdyż chłopi zaprzeczali jakoby baronowie odegrali jakąkolwiek rolę w zwycięstwie.Aby uniknąć otwartego buntu, Hunyadi i Capistrano rozwiązali armię krzyżowców.W międzyczasie w obozie krzyżowców wybuchła zaraza i zabiła wielu ludzi.Hunyadi również zachorował i zmarł w pobliżu Zimony (dzisiejszy Zemun, Serbia) 11 sierpnia.

Czarna Armia to powszechna nazwa nadana siłom zbrojnym służącym za panowania węgierskiego króla Macieja Korwina.Przodek i rdzeń tej wczesnej armii najemników pojawił się w czasach jego ojca, Johna Hunyadiego, na początku lat czterdziestych XIV wieku.Pomysł stworzenia profesjonalnej armii najemników zrodził się z młodzieńczych lektur Macieja o życiu Juliusza Cezara.Węgierska Czarna Armia tradycyjnie obejmuje lata od 1458 do 1494. Najemni żołnierze innych krajów tamtej epoki byli rekrutowani z ogółu ludności w czasach kryzysu, a żołnierze pracowali jako piekarze, rolnicy, ceglarze itp. Przez większość rok.Natomiast żołnierze Czarnej Armii walczyli jako dobrze opłacani pełnoetatowi najemnicy i byli całkowicie oddani sztuce wojennej.Była to stała armia zaciężna, która podbiła znaczną część Austrii (w tym stolicę Wiedeń w 1485 r.) i ponad połowę Korony Czeskiej (Morawy, Śląsk i obie Łużyce), inne ważne zwycięstwo armii odniosło przeciwko Osmanom w bitwie pod Breadfield w 1479 r.

Król Maciej toczył wojny z czeskimi najemnikami, którzy dominowali na Górnych Węgrzech (dziś części Słowacji i Północne Węgry) oraz z Fryderykiem III, Świętym Cesarzem Rzymskim, który zajął Węgry dla siebie.W tym okresie Imperium Osmańskie podbiło Serbię i Bośnię, kończąc strefę państw buforowych wzdłuż południowych granic Królestwa Węgier.Maciej podpisał traktat pokojowy z Fryderykiem III w 1463 r., uznając prawo cesarza do tytułowania się królem Węgier.Matthias wprowadził nowe podatki i regularnie ustalał podatki na nadzwyczajnym poziomie.Środki te spowodowały bunt w Siedmiogrodzie w 1467 roku, ale stłumił rebeliantów.W następnym roku Maciej wypowiedział wojnę husyckiemu królowi czeskiemu Jerzemu z Podiebradów i podbił Morawy, Śląsk i Łużyce, ale nie mógł zająć samych Czech.Stany katolickie ogłosiły go królem Czech 3 maja 1469 r., lecz panowie husyccy nie zgodzili się na ustąpienie mu nawet po śmierci ich wodza Jerzego z Podiebrad w 1471 r.Matthias założył jedną z najwcześniejszych stałych zawodowych armii średniowiecznej Europy (Czarną Armię Węgier), zreformował wymiar sprawiedliwości, ograniczył władzę baronów i promował kariery utalentowanych jednostek, wybranych ze względu na ich umiejętności, a nie status społeczny.Matthias patronował sztuce i nauce;jego biblioteka królewska, Bibliotheca Corviniana, była jednym z największych zbiorów książek w Europie.Dzięki jego patronatowi Węgry stały się pierwszym krajem, który przejął renesans z Włoch.Jako Maciej Sprawiedliwy, monarcha, który w przebraniu wędrował wśród swoich poddanych, pozostaje popularnym bohaterem węgierskich i słowackich opowieści ludowych.

Młody monarcha w krótkim czasie usunął z urzędu palatyna potężnego Władysława Garaya i jego wuja Michała Szilágyi z regencji.Prowadzeni przez Garaya jego przeciwnicy zaoferowali koronę Fryderykowi III, lecz Maciej ich pokonał iw 1464 roku zawarł z cesarzem traktat pokojowy.

Na sejmie w marcu 1467 r. Zmieniono nazwy dwóch tradycyjnych podatków;zysk z izby był następnie pobierany jako podatek od skarbu królewskiego, a trzydziesty jako cło koronne.Z powodu tej zmiany wszystkie poprzednie zwolnienia podatkowe stały się nieważne, zwiększając dochody państwa.Matthias przystąpił do centralizacji administracji dochodów królewskich.Administrację ceł koronnych powierzył nawróconemu kupcowi żydowskiemu Janowi Ernusztowi.W ciągu dwóch lat Ernuszt był odpowiedzialny za ściąganie wszystkich podatków zwyczajnych i nadzwyczajnych oraz zarządzanie kopalniami soli.Reforma podatkowa Macieja wywołała bunt w Transylwanii.Przedstawiciele „Trzech Narodów” prowincji - szlachta, Sasi i Székelys - zawarli 18 sierpnia sojusz przeciwko królowi w Kolozsmonostorze (obecnie dystrykt Mănăștur w Klużu-Napoce w Rumunii), oświadczając, że są gotowi do walczyć o wolność Węgier.Matthias natychmiast zebrał swoje wojska i pospieszył do prowincji.Rebelianci poddali się bez oporu, ale Matthias surowo ukarał ich przywódców, z których wielu zostało nabitych na pal, ściętych lub bezlitośnie torturowanych na jego rozkaz.Podejrzewając, że Stefan Wielki poparł bunt, Maciej najechał Mołdawię.Jednak siły Stefana rozgromiły Macieja w bitwie pod Baia 15 grudnia 1467 r. Maciej odniósł poważne obrażenia, co zmusiło go do powrotu na Węgry.

Bitwa pod Baia była ostatnią węgierską próbą podporządkowania sobie Mołdawii, ponieważ poprzednie próby zakończyły się niepowodzeniem.Matthias Corvinus najechał Mołdawię w wyniku aneksji przez Stefana Chilii - twierdzy i portu na wybrzeżu Morza Czarnego - przez siły węgierskie i wołoskie.Wiek wcześniej należała do Mołdawii.Bitwa była zwycięstwem Mołdawii, której wynikiem zakończyły się węgierskie roszczenia do Mołdawii.

Wojna czeska (1468-1478) rozpoczęła się, gdy Królestwo Czech zostało najechane przez króla Węgier Macieja Korwina.Maciej najechał pod pretekstem powrotu Czech do katolicyzmu;w tym czasie władał nim husycki król Jerzy z Podiebradów.Inwazja Macieja zakończyła się dużym sukcesem, co doprowadziło do przejęcia przez niego południowej i wschodniej części kraju.Jednak jej główne ziemie, skupione wokół Pragi, nigdy nie zostały zdobyte.Ostatecznie zarówno Matthias, jak i George ogłosili się królami, chociaż żaden z nich nigdy nie uzyskał wszystkich niezbędnych tytułów podrzędnych.Kiedy Jerzy zmarł w 1471 roku, jego następca Władysław II kontynuował walkę z Maciejem.W 1478 r. wojna zakończyła się na mocy traktatów brneńskich i ołomunieckich.Po śmierci Macieja w 1490 r. Władysław został jego następcą jako król Węgier i Czech.

Wojna austriacko-węgierska była konfliktem zbrojnym między Królestwem Węgier pod panowaniem Macieja Korwina a Habsburgami Arcyksięstwem Austrii pod panowaniem Fryderyka V (również Świętego Cesarza Rzymskiego jako Fryderyka III).Wojna trwała od 1477 do 1488 roku i przyniosła Maciejowi znaczne korzyści, które upokorzyły Fryderyka, ale które zostały odwrócone po nagłej śmierci Macieja w 1490 roku.

Matthias był pierwszym monarchą spoza Włoch, który promował rozprzestrzenianie się stylu renesansowego w swoim królestwie.Jego małżeństwo z Beatrice z Neapolu wzmocniło wpływ współczesnej włoskiej sztuki i nauki, a za jego panowania Węgry stały się pierwszym krajem poza Włochami, który przyjął renesans.Najwcześniejsze pojawienie się budynków i dzieł w stylu renesansowym poza Włochami miało miejsce na Węgrzech.Włoski uczony Marsilio Ficino przedstawił Maciejowi idee Platona o królu-filozofie, jednoczącym w sobie mądrość i siłę, co zafascynowało Macieja.Matthias jest głównym bohaterem Porównania republik i królestw Aurelio Lippo Brandoliniego, dialogu na temat porównania dwóch form rządów.Według Brandoliniego, podsumowując własne koncepcje państwa, Matthias powiedział, że monarcha „stoi na czele prawa i nim rządzi”.Maciej kultywował także sztukę tradycyjną.Na jego dworze często śpiewano węgierskie poematy epickie i pieśni liryczne.Był dumny ze swojej roli obrońcy katolicyzmu przed Turkami i husytami.Zapoczątkował debaty teologiczne, m.in. na temat doktryny o Niepokalanym Poczęciu, przewyższając zarówno papieża, jak i jego legata „pod względem przestrzegania zasad religijnych”, według tego ostatniego.Matthias wyemitował w latach 60. XIV wieku monety z wizerunkiem Matki Boskiej, demonstrując swoje szczególne oddanie jej kultowi.Z inicjatywy Macieja arcybiskup Jan Vitéz i biskup Janus Pannonius przekonali papieża Pawła II, aby zezwolił im na założenie uniwersytetu w Pressburgu (obecnie Bratysława na Słowacji) 29 maja 1465 r. Academia Istropolitana została zamknięta wkrótce po śmierci arcybiskupa.Matthias rozważał założenie nowego uniwersytetu w Budzie, ale ten plan nie został zrealizowany.Spadek (1490-1526)

Armia osmańska wkroczyła do Transylwanii 9 października pod Kelnek (Câlnic), dowodzona przez Ali Koca Beya.Akıncıs zaatakowali kilka wiosek, zagród i miasteczek targowych, biorąc do niewoli wielu Węgrów, Wołochów i Sasów.13 października Koca Bey założył swój obóz w Breadfield (Kenyérmező), niedaleko Zsibót.Koca Bey został zobowiązany do udziału w kampanii dzięki namowom Basaraba cel Tânăra, księcia wołoskiego, który sam sprowadził do sprawy 1000–2000 piechoty.Bitwa rozpoczęła się po południu.Stefan V Batory, wojewoda Siedmiogrodu, spadł z konia i Osmanowie prawie go schwytali, ale szlachcic Antal Nagy porwał wojewodę.Po dołączeniu do bitwy Turcy wcześnie zdobyli przewagę, ale Kinizsi zaatakował Turków z węgierską ciężką kawalerią i 900 Serbami pod dowództwem Jakšicia, w asyście „licznych dworzan króla”.Ali Bey został zmuszony do odwrotu.Kinizsi przesunął się w bok, aby energicznie rozbić tureckie centrum i wkrótce Isa Bey również się wycofał.Nieliczni Turcy, którzy przeżyli masakrę, uciekli w góry, gdzie większość została zabita przez miejscowych mężczyzn.Bohaterem bitwy był Pál Kinizsi, legendarny węgierski generał i człowiek o herkulesowej sile w służbie Czarnej Armii Węgier Macieja Korwina.

Bitwa pod Leitzersdorf była bitwą między Świętym Cesarstwem Rzymskim a Królestwem Węgier w 1484 roku. Podsycana przez wcześniejsze konflikty Macieja Korwina i Fryderyka III, Świętego Cesarza Rzymskiego.Oznaczało to koniec przygotowań antyosmańskich i rozpoczęcie świętej wojny.Była to jedyna otwarta bitwa wojny austro-węgierskiej, a porażka oznaczała – na dłuższą metę – utratę Arcyksięstwa Austrii na rzecz Świętego Cesarstwa Rzymskiego.

Oblężenie Wiednia było decydującym oblężeniem wojny austriacko-węgierskiej w 1485 roku.Było to konsekwencją trwającego konfliktu między Fryderykiem III a Maciejem Korwinem.Upadek Wiednia spowodował, że w latach 1485-1490 połączył się on z Węgrami. Maciej Korwin przeniósł też do nowo zajętego miasta swój dwór królewski.Wiedeń stał się na ponad dekadę stolicą Węgier.

Władysław zgłosił roszczenia do Węgier po śmierci Macieja.Sejm Węgier wybrał go na króla po tym, jak jego zwolennicy pokonali Jana Korwina.Pozostali dwaj pretendenci, Maksymilian Habsburg i brat Władysława, Jan Albert, najechali Węgry, ale nie mogli dochodzić swoich roszczeń i zawarli pokój z Władysławem w 1491 r. Osiadł w Budzie, umożliwiając stany Czech, Moraw, Śląska i obu Łużyc przejąć pełną odpowiedzialność za administrację państwową.Podobnie jak poprzednio w Czechach, tak i na Węgrzech Władysław zawsze aprobował decyzje Rady Królewskiej, stąd jego węgierski przydomek „Dobzse László” (z czeskiego král Dobře, po łac. rex Bene – „król bardzo zdrowy”).Ze względu na ustępstwa, jakie poczynił przed elekcją, skarb królewski nie mógł sfinansować stałej armii, a Czarna Armia Macieja Korwina została rozwiązana po buncie, chociaż Turcy dokonywali regularnych najazdów na południową granicę, a po 1493 r. nawet anektowali terytoria w Chorwacji.Za jego panowania węgierska władza królewska upadła na rzecz węgierskich magnatów, którzy wykorzystali swoją władzę do ograniczenia wolności chłopów.Jego panowanie na Węgrzech było w dużej mierze stabilne, chociaż Węgry znajdowały się pod stałą presją graniczną ze strony Imperium Osmańskiego i przeżyły bunt György Dózsy .11 marca 1500 r. Sejm czeski przyjął nową konstytucję ziemską ograniczającą władzę królewską, którą Władysław podpisał w 1502 r. Ponadto nadzorował budowę (1493–1502) ogromnej Sali Władysławowskiej na szczycie pałacu na Zamku Praskim.

Władysław odziedziczył po Macieju prawie pusty skarbiec i nie był w stanie zebrać pieniędzy na sfinansowanie Czarnej Armii swojego poprzednika (stałej armii najemników).Nieopłacani najemnicy powstali i splądrowali kilka wiosek wzdłuż rzeki Sawy.Paul Kinizsi rozgromił ich we wrześniu.Większość najemników została stracona, a Władysław rozwiązał resztki armii 3 stycznia 1493 r.

W 1514 r. kanclerz węgierski Tamás Bakócz wrócił ze Stolicy Apostolskiej z bullą papieską wydaną przez Leona X zezwalającą na krucjatę przeciwko Osmanom.Do zorganizowania i kierowania ruchem wyznaczył Dózsę.W ciągu kilku tygodni Dózsa zgromadził około 40-tysięczną armię tzw.Ochotnicy byli coraz bardziej wściekli na niepowodzenie szlachty w zapewnieniu przywództwa wojskowego (pierwotna i podstawowa funkcja szlachty oraz uzasadnienie jej wyższego statusu w społeczeństwie). Buntownicze, anty-ziemskie nastroje tych „krzyżowców” stały się oczywiste podczas marszu przez Wielką Nizinę Węgierską, a Bakócz odwołał kampanię.W ten sposób ruch został odwrócony od swojego pierwotnego celu, a chłopi i ich przywódcy rozpoczęli wojnę zemsty przeciwko obszarnikom.Bunt rozprzestrzenił się szybko, głównie w prowincjach centralnych lub czysto madziarskich, gdzie spalono setki dworów i zamków, a tysiące szlachty zabito przez wbicie na pal, ukrzyżowanie i inne metody.Obóz Dózsy w Cegléd był centrum żakerii, ponieważ stamtąd rozpoczynały się wszystkie naloty w okolicy.Ponieważ jego stłumienie stało się koniecznością polityczną, Dózsa został rozgromiony pod Temesvár (dziś Timișoara , Rumunia) przez 20-tysięczną armię dowodzoną przez Jana Zápolyę i Istvána Batorego .Został schwytany po bitwie i skazany na siedzenie na tlącym się, rozgrzanym żelaznym tronie i zmuszony do noszenia rozgrzanej żelaznej korony i berła (kpiąc z jego ambicji bycia królem).Bunt został stłumiony, ale torturowano około 70 000 chłopów.Egzekucja György'ego i brutalne stłumienie chłopów znacznie pomogły inwazji osmańskiej w 1526 r., Ponieważ Węgrzy nie byli już narodem zjednoczonym politycznie.

Po wstąpieniu na tron ​​Sulejmana I sułtan wysłał do Ludwika II ambasadora, aby odebrał coroczną daninę, jakiej podlegały Węgry.Ludwik odmówił płacenia corocznej daniny i kazał stracić ambasadora osmańskiego, a głowę wysłał sułtanowi.Ludwik wierzył, że pomoże mu Państwo Kościelne i inne państwa chrześcijańskie, w tym Karol V, Święty Cesarz Rzymski.To wydarzenie przyspieszyło upadek Węgier.W roku 1520 pod panowaniem magnatów Węgry znajdowały się w stanie bliskim anarchii.Finanse króla były w ruinie;pożyczał, aby pokryć wydatki gospodarstwa domowego, mimo że stanowiły one około jednej trzeciej dochodu narodowego.Obrona kraju osłabła, gdy straż graniczna nie otrzymywała wynagrodzeń, fortece popadały w ruinę, a inicjatywy mające na celu podniesienie podatków w celu wzmocnienia obrony zostały stłumione.W 1521 roku sułtan Sulejman Wspaniały doskonale zdawał sobie sprawę ze słabości Węgier.Imperium Osmańskie wypowiedziało wojnę Królestwu Węgier, Sulejman odłożył plan oblężenia Rodos i odbył wyprawę do Belgradu.Louis i jego żona Mary poprosili o pomoc wojskową z innych krajów europejskich.Jego wujek, król Zygmunt Polski, i jego szwagier, arcyksiążę Ferdynand, chętnie pomogli.Ferdynand wysłał 3000 żołnierzy piechoty i część artylerii, przygotowując się do mobilizacji majątków austriackich, podczas gdy Zygmunt obiecał wysłać piechotę.Proces koordynacji całkowicie się jednak nie powiódł.Maria, choć zdeterminowana przywódczyni, wzbudzała nieufność, zdając się na doradców spoza Węgier, natomiast Ludwikowi brakowało wigoru, co zdawali sobie sprawę jego szlachcice.Belgrad i wiele strategicznych zamków w Serbii zostało zdobytych przez Turków.To było katastrofalne dla królestwa Ludwika;bez strategicznie ważnych miast Belgradu i Šabaca Węgry, w tym Buda, były otwarte na dalsze podboje tureckie.

Po oblężeniu Rodos w 1526 roku Sulejman odbył drugą wyprawę, mającą na celu podbicie całych Węgier.Mniej więcej w połowie lipca młody król opuścił Budę, zdecydowany „albo odeprzeć najeźdźców, albo zostać zmiażdżonym raz na zawsze”.Ludwik popełnił błąd taktyczny, próbując powstrzymać armię osmańską w bitwie na otwartym polu ze średniowieczną armią, przy niewystarczającej broni palnej i przestarzałej taktyce.29 sierpnia 1526 roku Ludwik poprowadził swoje siły przeciwko Sulejmanowi w katastrofalnej bitwie pod Mohaczem.Armia węgierska została otoczona przez kawalerię osmańską w ruchu szczypcowym, a w centrum węgierscy ciężcy rycerze i piechota zostali odparci i ponieśli ciężkie straty, zwłaszcza z powodu dobrze rozmieszczonych armat osmańskich oraz dobrze uzbrojonych i wyszkolonych muszkieterów janczarów.Prawie cała węgierska armia królewska została zniszczona na polu bitwy w ciągu prawie 2 godzin.Podczas odwrotu dwudziestoletni król zginął, spadając z konia, próbując wjechać stromym wąwozem potoku Csele.Wpadł do strumienia, a ze względu na ciężar zbroi nie mógł wstać i utonął.Ponieważ Ludwik nie miał prawowitych dzieci, Ferdynand został wybrany na jego następcę w królestwach Czech i Węgier , ale tron ​​​​węgierski został zakwestionowany przez Jana Zápolyę, który rządził obszarami królestwa podbitymi przez Turków jako klient osmański.