W listopadzie 1347 roku Ludwik wyruszył do Neapolu z około 1000 żołnierzy (Węgrów i Niemców), głównie najemników.Kiedy dotarł do granic królestwa Joanny, miał 2000 węgierskich rycerzy, 2000 najemnej ciężkiej kawalerii, 2000 kumańskich łuczników konnych i 6000 najemnej ciężkiej piechoty.Z powodzeniem uniknął konfliktu w północnych Włoszech, a jego armia była dobrze opłacana i zdyscyplinowana.Król Ludwik zakazał grabieży, a wszystkie zapasy były kupowane od miejscowych i opłacane złotem.Król węgierski maszerował przez kraj, ogłaszając, że nie zamierza walczyć z żadnymi włoskimi miastami ani państwami, i tym samym został powitany przez większość z nich.W międzyczasie Joanna poślubiła swojego kuzyna Ludwika z Tarentu i podpisała pokój z tradycyjnym wrogiem Neapolu, Królestwem Sycylii.Armią Neapolu, liczącą 2700 rycerzy i 5000 piechurów, dowodził Ludwik z Tarentu.W Foligno legat papieski poprosił Ludwika o wyrzeczenie się przedsięwzięcia, ponieważ zabójcy zostali już ukarani, a także ze względu na status Neapolu jako lenna papieskiego.Nie ustąpił jednak i przed końcem roku przekroczył granicę neapolitańską nie napotykając żadnego oporu.