Zebrawszy pieniądze, zastawiając Brandenburgię swojemu kuzynowi Jobstowi, margrabiowi morawskiemu (1388), przez następne dziewięć lat był zaangażowany w nieustanną walkę o posiadanie tego chwiejnego tronu.Władza centralna została ostatecznie osłabiona do tego stopnia, że ​​tylko sojusz Zygmunta z potężną Ligą Czillei-Garai mógł zapewnić mu pozycję na tronie.Nie z całkowicie bezinteresownych pobudek pomogła mu w dojściu do władzy jedna z lig baronów: Zygmunt musiał opłacić utrzymanie panów, przekazując znaczną część dóbr królewskich.(Przez kilka lat rada barona rządziła krajem w imieniu Świętej Korony).Przywrócenie autorytetu administracji centralnej zajęło dziesięciolecia pracy.Większość narodu, na czele z Domem Garai, była z nim;ale w południowych prowincjach między Sawą a Drawą Horvathy przy wsparciu króla Tvrtko I z Bośni, wuja Maryi, ogłosili ich królem Władysławem Neapolitańskim, synem zamordowanego Karola II Węgier.Dopiero w 1395 roku Mikołajowi II Garajowi udało się ich stłumić.