Jak zakończył się jeden z jego statutów, Karol „w pełni zawładnął” swoim królestwem do 1323 r. W pierwszej połowie roku przeniósł swoją stolicę z Temesvár do Wyszehradu w centrum swojego królestwa.W tym samym roku książęta Austrii zrzekli się Pressburga (obecnie Bratysława na Słowacji), który kontrolowali przez dziesięciolecia, w zamian za wsparcie, jakie otrzymali od Karola przeciwko Ludwikowi IV, Świętemu Cesarzowi Rzymskiemu, w 1322 roku.Władza królewska została przywrócona tylko nominalnie na ziemiach między Karpatami a Dolnym Dunajem, które na początku lat dwudziestych XIII wieku zostały zjednoczone pod rządami wojewody zwanego Basarabem.Chociaż Basarab był skłonny zaakceptować zwierzchnictwo Karola w traktacie pokojowym podpisanym w 1324 r., Powstrzymał się od zrzeczenia się kontroli nad ziemiami, które zajmował w Banate of Severin.Karol próbował także przywrócić władzę królewską w Chorwacji i Slawonii.Odrzucił bana Slawonii, Johna Babonica, zastępując go Mikcsem Ákosem w 1325 roku. Ban Mikcs najechał Chorwację, aby ujarzmić lokalnych panów, którzy zajęli dawne zamki Mladen Subić bez zgody króla, ale jeden z chorwackich panów, Ivan I Nelipac rozgromił wojska zakazu w 1326 r. W konsekwencji władza królewska pozostała w Chorwacji tylko nominalna za panowania Karola.Babonici i Kőszegis powstali w otwartym buncie w 1327 roku, ale pokonali ich Ban Mikcs i Alexander Köcski.W odwecie skonfiskowano co najmniej osiem fortec zbuntowanych panów w Slawonii i Zadunaju.