W 1396 r. Zygmunt poprowadził połączone armie chrześcijaństwa przeciwko Turkom, którzy wykorzystali chwilową bezradność Węgier, aby rozszerzyć swoje panowanie nad brzegi Dunaju.Ta krucjata, głoszona przez papieża Bonifacego IX, była bardzo popularna na Węgrzech.Szlachta przybywała tysiącami do królewskiego sztandaru i była wspierana przez ochotników z niemal każdej części Europy.Najważniejszym kontyngentem byli Francuzi pod dowództwem Jana Nieustraszonego, syna Filipa II, księcia Burgundii.Zygmunt wyruszył z 90 000 ludzi i flotyllą 70 galer.Po zdobyciu Widina obozował ze swoimi węgierskimi wojskami przed fortecą Nicopolis.Sułtan Bayezid I podniósł oblężenie Konstantynopola i na czele 140 000 ludzi całkowicie pokonał siły chrześcijańskie w bitwie pod Nikopolis stoczonej między 25 a 28 września 1396 r. Zygmunt powrócił drogą morską i przez królestwo Zeta, gdzie wyświęcił lokalny czarnogórski lord Đurađ II z wyspami Hvar i Korčula za opór przeciwko Turkom;wyspy zostały zwrócone Zygmuntowi po śmierci Đurađ w kwietniu 1403 r. Żadna nowa wyprawa nie została rozpoczęta z Europy Zachodniej, aby powstrzymać natarcie Turcji na Bałkany po tej klęsce, aż do lat czterdziestych XIV wieku.