W 1419 r. śmierć Wacława IV pozostawiła Zygmuntowi tytularny król czeski, ale na uznanie go przez stany czeskie musiał czekać siedemnaście lat.Chociaż dwie godności króla Rzymian i króla Czech znacznie zwiększyły jego znaczenie i rzeczywiście uczyniły go nominalnym doczesnym zwierzchnikiem chrześcijaństwa, nie przyniosły one wzrostu władzy i wprawiły go w zakłopotanie finansowe.Powierzając rządy w Czechach Sofii Bawarskiej, wdowie po Wacławie, pospieszył na Węgry.Czesi, którzy nie ufali mu jako zdrajcy Husa, wkrótce byli pod bronią;a płomień został podsycony, gdy Zygmunt zadeklarował zamiar prowadzenia wojny z heretykami.Trzy kampanie przeciwko husytom zakończyły się klęską, chociaż armia jego najwierniejszego sprzymierzeńca Stibora ze Stiboricza, a później jego syna Stibora z Beckowa, zdołała utrzymać stronę husycką z dala od granic Królestwa.Turcy ponownie napadli na Węgry.Król, nie mogąc uzyskać poparcia książąt niemieckich, był w Czechach bezsilny.Jego próby zebrania armii najemników na sejmie norymberskim w 1422 r. Zostały udaremnione przez opór miast;aw 1424 r. elektorzy, wśród których był dawny sojusznik Zygmunta, Fryderyk I Hohenzollern, starali się kosztem króla wzmocnić własną władzę.Mimo że plan się nie powiódł, zagrożenie dla Niemiec ze strony husytów doprowadziło do zawarcia unii z Bingen, która praktycznie pozbawiła Zygmunta przewodnictwa w wojnie i zwierzchnictwa nad Niemcami.