Andrzej III zmarł 14 stycznia 1301 r. Jego śmierć stworzyła szansę dla kilkunastu panów, czyli „oligarchów”, którzy do tego czasu uzyskali de facto niezależność od monarchy, na wzmocnienie swojej autonomii.Zdobyli wszystkie zamki królewskie w wielu hrabstwach, w których każdy musiał albo zaakceptować ich zwierzchnictwo, albo opuścić.Na wieść o śmierci Andrzeja III wicekról Šubić zaprosił na tron ​​Karola Andegaweńskiego , syna zmarłego Karola Martela, który pospieszył do Ostrzygomia, gdzie został koronowany na króla.Jednak większość świeckich panów sprzeciwiała się jego rządom i proponowała tron ​​synowi imiennika króla czeskiego Wacława II.Młody Wacław nie mógł umocnić swojej pozycji i w 1305 r. wyrzekł się na rzecz księcia Bawarii Ottona III. Ten ostatni został zmuszony do opuszczenia królestwa w 1307 r. przez Władysława Kána.Legat papieski przekonał wszystkich panów do zaakceptowania rządów Karola Andegaweńskiego w 1310 r., Ale większość terytoriów pozostawała poza kontrolą królewską.Wspomagany przez prałatów i rosnącą liczbę pomniejszych szlachciców Karol I rozpoczął serię wypraw przeciwko wielkim panom.Wykorzystując brak jedności wśród nich, pokonał ich jednego po drugim.Pierwsze zwycięstwo odniósł w bitwie pod Rozgonami (dzisiejsze Rozhanovce, Słowacja) w 1312 r. Jednak najpotężniejszy pan Mateusz Csák zachował autonomię aż do śmierci w 1321 r., podczas gdy rody Babonic i Šubić zostały ujarzmione dopiero w r. 1323.