سلسله هان

اولین سلسله امپراتوری چین سلسله شین (221–207 قبل از میلاد) بود.شین با فتح کشورهای متخاصم چین را متحد کرد، اما رژیم آنها پس از مرگ اولین امپراتور چین شی هوانگ بی ثبات شد.در عرض چهار سال، اقتدار سلسله در برابر شورش سقوط کرد.پس از اینکه سومین و آخرین فرمانروای شین، زیینگ، بدون قید و شرط تسلیم نیروهای شورشی در سال 206 قبل از میلاد شد، امپراتوری سابق شین توسط رهبر شورشیان شیانگ یو به هجده پادشاهی تقسیم شد که توسط رهبران مختلف شورشی اداره می شد و ژنرال های شین تسلیم شدند.به زودی یک جنگ داخلی آغاز شد که برجسته‌ترین آن بین دو قدرت اصلی متخاصم - چو غربی شیانگ یو و هان لیو بانگ بود.

دعوای چو هان یک دوره بین سلطنتی در چین باستان بین دودمان سقوط کرده چین و سلسله بعدی هان بود.اگرچه شیانگ یو ثابت کرد که یک فرمانده مؤثر است، لیو بنگ او را در نبرد گایکسیا (202 قبل از میلاد) در آنهویی امروزی شکست داد.شیانگ یو به ووجیانگ گریخت و پس از آخرین ایستادگی خشونت آمیز خودکشی کرد.لیو بانگ متعاقباً خود را امپراتور معرفی کرد و سلسله هان را به عنوان سلسله حاکم بر چین تأسیس کرد.

لیو بانگ سلسله هان را تأسیس کرد (که توسط مورخان به هان غربی تقسیم شد) و نام خود را به امپراتور گائوزو تغییر داد.لیو بانگ یکی از معدود بنیانگذاران سلسله درتاریخ چین بود که در خانواده ای دهقانی به دنیا آمد.قبل از به قدرت رسیدن، لیو بانگ در ابتدا برای خاندان کین به عنوان یک افسر مجری قانون در شهر زادگاهش پی، در ایالت فتح شده چو خدمت می کرد.با مرگ اولین امپراتور و متعاقب آن هرج و مرج سیاسی امپراتوری شین، لیو بانگ از سمت خدمات ملکی خود دست کشید و به یک رهبر ضد شورشیان کین تبدیل شد.او در رقابت با رهبر شورشیان همکار شیانگ یو برای حمله به قلب چین پیروز شد و در سال 206 قبل از میلاد، زیینگ، حاکم شین را تسلیم کرد.در طول سلطنت خود، لیو بانگ مالیات ها و کریو را کاهش داد، آیین کنفوسیوس را ترویج کرد، و شورش های اربابان ایالت های غیر تابعه لیو را سرکوب کرد، از جمله اقدامات دیگر.او همچنین سیاست حین را برای حفظ صلح قانونی بین امپراتوری هان و شیونگنو پس از شکست در نبرد بایدنگ در سال 200 قبل از میلاد آغاز کرد.

امپراتور گائوزو ابتدا لوئویانگ را پایتخت خود قرار داد، اما سپس به دلیل نگرانی در مورد دفاع طبیعی و دسترسی بهتر به مسیرهای تامین، آن را به چانگ آن (نزدیک شیان مدرن، شانشی) منتقل کرد.امپراتور گائوزو به دنبال الگوی شین ، مدل اداری یک کابینه سه جانبه (که توسط سه عالیجناب تشکیل شد) به همراه 9 وزارتخانه تابعه (به ریاست 9 وزیر) اتخاذ کرد.علیرغم محکومیت کلی دولتمردان هان از روش‌های خشن و فلسفه حقوق‌گرایانه شین، به نظر می‌رسد اولین قانون هان که توسط صدراعظم شیائو هی در سال ۲۰۰ قبل از میلاد تدوین شد، از ساختار و ماهیت کد شین وام گرفته است.از چانگان، گائوزو مستقیماً بر 13 فرماندهی (که با مرگ او به 16 افزایش یافت) در بخش غربی امپراتوری حکومت کرد.در بخش شرقی، او 10 پادشاهی نیمه خودمختار (یان، دای، ژائو، چی، لیانگ، چو، هوآی، وو، نان و چانگشا) را تأسیس کرد که به برجسته‌ترین پیروان خود اعطا کرد تا آنها را آرام کند.به دلیل اقدامات ادعایی شورش و حتی اتحاد با شیونگنو - یک قوم عشایری شمالی - تا سال 196 قبل از میلاد گائوزو نه نفر از آنها را با اعضای خانواده سلطنتی جایگزین کرد.به گفته مایکل لوو، اداره هر پادشاهی «نمونه کوچکی از دولت مرکزی با صدراعظم، مشاور سلطنتی و سایر کارگزاران آن بود».پادشاهی ها قرار بود اطلاعات سرشماری و بخشی از مالیات خود را به دولت مرکزی مخابره کنند.اگرچه آنها مسئول حفظ یک نیروی مسلح بودند، پادشاهان مجاز به بسیج نیروها بدون اجازه صریح از پایتخت نبودند.

پس از شکست در بایدنگ، امپراتور هان راه حل نظامی برای تهدید شیونگنو را کنار گذاشت.در عوض، در سال 198 قبل از میلاد، لیو جینگ (劉敬) برای مذاکره اعزام شد.توافق صلح که در نهایت بین طرفین حاصل شد شامل یک به اصطلاح "شاهزاده خانم" هان بود که با چانیو ازدواج کرد.ادای احترام دوره ای ابریشم، مشروب و برنج به Xiongnu.وضعیت برابر بین دولت ها؛و دیوار بزرگ به عنوان مرز مشترک.این معاهده الگوی روابط بین هان و شیونگنو را برای حدود شصت سال تعیین کرد تا اینکه امپراتور وو هان تصمیم گرفت سیاست جنگ علیه شیونگنو را احیا کند.سلسله هان چندین بار زنان عادی غیرمرتبط را که به دروغ به آنها برچسب "شاهزاده خانم" و اعضای خانواده امپراتوری هان می زدند، هنگامی که در حال انجام اتحادهای ازدواج هکین با شیونگنو بودند، فرستاد تا از فرستادن دختران امپراتور اجتناب کنند.

هنگامی که یینگ بو در سال 195 قبل از میلاد قیام کرد، امپراتور گائوزو شخصاً سربازان را علیه یانگ رهبری کرد و یک تیر تیر خورد که ظاهراً منجر به مرگ او در سال بعد شد.اندکی پس از آن، لو ژی، بیوه گائوزو، که اکنون ملکه موعظه شده است، لیو رویی، مدعی احتمالی تاج و تخت را مسموم کرد و مادرش، همسر چی، را به طرز وحشیانه‌ای مثله کرد.هنگامی که امپراتور نوجوان هوی اقدامات ظالمانه مادرش را کشف کرد، لوو می گوید که "جرأت نداشت از او نافرمانی کند."دادگاه تحت رهبری لو ژی نه تنها قادر به مقابله با تهاجم Xiongnu به فرماندهی Longxi (در گانسوی مدرن) نبود که در آن 2000 زندانی هان به اسارت گرفته شدند، بلکه با اعمال ممنوعیت درگیری با ژائو توئو، پادشاه نانیوه را برانگیخت. صادرات آهن و سایر اقلام تجاری به پادشاهی جنوبی خود.پس از مرگ ملکه دواگر لو در سال 180 قبل از میلاد، ادعا شد که طایفه لو برای سرنگونی سلسله لیو توطئه کردند و لیو شیانگ، پادشاه چی (نوه امپراتور گائوزو) علیه لوها قیام کرد.قبل از اینکه دولت مرکزی و نیروهای چی با یکدیگر درگیر شوند، قبیله لو از قدرت برکنار شد و توسط یک کودتا به رهبری مقامات چن پینگ و ژو بو در چانگان نابود شد.همسر بو، مادر لیو هنگ، پادشاه دای، دارای شخصیتی نجیب در نظر گرفته شد، بنابراین پسرش به عنوان جانشین تاج و تخت انتخاب شد.او پس از مرگ به عنوان امپراتور ون هان (ح. 180-157 ق.م) شناخته می شود.

پس از سالها درگیری.امپراتور ون، یکی از پسران بازمانده لیو بانگ، تاج و تخت را می گیرد و دودمان شکسته را دوباره برقرار می کند.او و خانواده‌اش قبیله لو ژی را به خاطر شورششان مجازات می‌کنند و هر عضو خانواده را که پیدا می‌کنند، می‌کشند.سلطنت او یک ثبات سیاسی بسیار مورد نیاز را به ارمغان آورد که زیربنای رفاه را در زمان نوه اش امپراتور وو ایجاد کرد.به گفته مورخان، امپراتور ون در امور دولتی به وزرا اعتماد داشت و با آنها مشورت می کرد.امپراتور نیز تحت تأثیر همسر تائوئیست خود، امپراتور دو، سعی کرد از مخارج بیهوده خودداری کند.لیو شیانگ گفته است که امپراتور ون زمان زیادی را به پرونده های حقوقی اختصاص داده است و علاقه مند به خواندن شن بوهای بوده و از Xing-Ming، نوعی معاینه پرسنل، برای کنترل زیردستان خود استفاده می کند.در حرکتی با اهمیت ماندگار در سال 165 قبل از میلاد، ون استخدام در خدمات دولتی را از طریق معاینه معرفی کرد.پیش از این، مقامات بالقوه هرگز برای هیچ نوع امتحان علمی نمی نشستند.اسامی آنها توسط مقامات محلی بر اساس شهرت و توانایی ها به دولت مرکزی ارسال می شد که گاه به صورت ذهنی قضاوت می شد.

امپراتور جینگ هان ششمین امپراتور سلسله هان چین از 157 تا 141 قبل از میلاد بود.سلطنت او شاهد محدود شدن قدرت شاهان/شاهزادگان فئودال بود که به شورش هفت ایالت در سال 154 قبل از میلاد منجر شد.امپراتور جینگ موفق شد شورش را سرکوب کند و شاهزاده ها پس از آن از حق تعیین وزیر برای خانواده های خود محروم شدند.این حرکت به تحکیم قدرت مرکزی کمک کرد که راه را برای سلطنت طولانی پسرش امپراتور وو هان هموار کرد.امپراتور جینگ شخصیت پیچیده ای داشت.او سیاست پدرش امپراتور ون مبنی بر عدم مداخله عمومی با مردم، کاهش مالیات و بارهای دیگر، و ترویج صرفه جویی در دولت را ادامه داد.او سیاست پدرش مبنی بر کاهش مجازات کیفری را ادامه داد و آن را بزرگ کرد.حکومت سبک او بر مردم به دلیل تأثیرات تائوئیستی مادرش امپراتور دو بود.او به دلیل ناسپاسی عمومی نسبت به دیگران، از جمله رفتارهای خشن با ژو یافو، ژنرالی که توانایی هایش باعث پیروزی او در شورش هفت ایالت و همسرش امپراتور بو شد، مورد انتقاد قرار گرفت.

شورش هفت ایالت در سال 154 قبل از میلاد علیه سلسله هان چین توسط پادشاهان نیمه خودمختار منطقه ای آن، برای مقاومت در برابر تلاش امپراتور برای متمرکز کردن بیشتر دولت، روی داد.امپراتور گائوزو در ابتدا شاهزادگان امپراتوری را با قدرت نظامی مستقل ایجاد کرده بود تا آنها از سلسله در برابر خارج محافظت کنند.با این حال، در زمان امپراتور جینگ، آنها با امتناع از پیروی از قوانین و دستورات دولت امپراتوری مشکلاتی را ایجاد می کردند.اگر هفت شاهزاده در این درگیری پیروز می شدند، به احتمال زیاد سلسله هان به یک کنفدراسیون سست از ایالت ها فرو می ریخت.در عواقب شورش، در حالی که نظام شاهزادگی حفظ می شد، قدرت شاهزادگان به تدریج کاهش یافت و اندازه شاهزاده ها نیز کاهش یافت، تحت فرمان امپراتور جینگ و پسرش امپراتور وو.با طول عمر سلسله هان، ذهنیت چینی در مورد داشتن یک امپراتوری متحد به جای ایالت های متفرقه شروع به سکونت کرد.

سلطنت امپراتور وو از هان 54 سال به طول انجامید - رکوردی که تا زمان سلطنت امپراتور کانگشی بیش از 1800 سال بعد شکسته نشد و همچنان رکورد امپراتوران قومی چینی است.سلطنت او منجر به گسترش گسترده نفوذ ژئوپلیتیکی برای تمدن چین، و توسعه یک دولت متمرکز قوی از طریق سیاست‌های دولتی، سازمان‌دهی مجدد اقتصادی و ترویج یک دکترین ترکیبی حقوقی-کنفوسیوس شد.در زمینه مطالعات اجتماعی و فرهنگی تاریخی، امپراتور وو به دلیل نوآوری های مذهبی و حمایت از هنرهای شعری و موسیقی، از جمله توسعه دفتر موسیقی امپراتوری به یک نهاد معتبر شناخته شده است.همچنین در طول سلطنت او بود که ارتباط فرهنگی با اوراسیا غربی به طور مستقیم و غیرمستقیم بسیار افزایش یافت.در طول سلطنت خود به عنوان امپراتور، او سلسله هان را از طریق بزرگترین گسترش سرزمینی خود رهبری کرد.در اوج خود، مرزهای امپراتوری از دره فرغانه در غرب، به شمال کره در شرق، و تا شمال ویتنام در جنوب می‌شد.امپراتور وو با موفقیت شیونگنو چادرنشین را از یورش سیستماتیک به شمال چین دفع کرد و در سال 139 قبل از میلاد سفیر خود ژانگ کیان را به مناطق غربی فرستاد تا به دنبال اتحاد با یوئژی بزرگ و کانجو باشد که منجر به مأموریت‌های دیپلماتیک بیشتر در آسیای مرکزی شد.اگرچه سوابق تاریخی او را به عنوان آگاه از بودیسم توصیف نمی کنند و بیشتر بر علاقه او به شمنیسم تأکید می کنند، تبادلات فرهنگی که در نتیجه این سفارت ها رخ داد نشان می دهد که او مجسمه های بودایی را از آسیای مرکزی دریافت کرده است، همانطور که در نقاشی های دیواری یافت شده در موگائو به تصویر کشیده شده است. غارها.امپراتور وو به دلیل رهبری قوی و حکمرانی مؤثرش که سلسله هان را به یکی از قدرتمندترین کشورهای جهان تبدیل کرد، یکی از بزرگترین امپراتوران تاریخ چین به حساب می آید.سیاست‌های او و قابل اعتمادترین مشاوران او قانون‌گرا بودند و از طرفداران شانگ یانگ حمایت می‌کردند.با این حال، امپراتور وو علیرغم ایجاد یک دولت خودکامه و متمرکز، اصول کنفوسیوس را به عنوان فلسفه دولتی و منشور اخلاقی امپراتوری خود پذیرفت و مدرسه ای را برای آموزش کلاسیک های کنفوسیوس به مدیران آینده راه اندازی کرد.

لشکرکشی هان علیه مینیو، مجموعه ای از سه لشکرکشی نظامی هان بود که علیه ایالت مینیو فرستاده شد.اولین کارزار در پاسخ به حمله مینیو به شرق او در سال 138 قبل از میلاد بود.در سال 135 قبل از میلاد، لشکرکشی دوم برای مداخله در جنگ بین مینیو و نانیو فرستاده شد.پس از مبارزات انتخاباتی، مینیو به مینیو که توسط یک پادشاه نیابتی هان اداره می شد و دونگیو تقسیم شد.Dongyue در سومین لشکرکشی در سال 111 قبل از میلاد شکست خورد و قلمرو Minyue سابق به امپراتوری هان ضمیمه شد.

سفر ژانگ کیان توسط امپراتور وو با هدف اصلی آغاز تجارت بین قاره‌ای در جاده ابریشم و همچنین ایجاد حمایت‌های سیاسی با تأمین متحدان انجام شد.مأموریت های او راه های تجاری بین شرق و غرب را باز کرد و محصولات و پادشاهی های مختلف را از طریق تجارت در معرض دید یکدیگر قرار داد.او اطلاعات ارزشمندی درباره آسیای مرکزی، از جمله بقایای یونانی-باختری از امپراتوری مقدونیه و همچنین امپراتوری اشکانی را به دربار امپراتوری سلسله هان آورد.گزارش های ژانگ توسط سیما کیان در قرن اول قبل از میلاد جمع آوری شده است.بخش‌های آسیای مرکزی مسیرهای جاده ابریشم در حدود 114 قبل از میلاد عمدتاً از طریق مأموریت‌ها و اکتشاف توسط ژانگ کیان گسترش یافت.امروزه، ژانگ به عنوان یک قهرمان ملی چین در نظر گرفته می شود و به دلیل نقش کلیدی که در گشودن چین و کشورهای شناخته شده جهان به سمت فرصت های تجاری تجاری و اتحادهای جهانی ایفا کرد، مورد احترام قرار می گیرد.او نقش پیشگامی مهمی برای تسخیر سرزمین‌های غرب سین‌کیانگ، از جمله بخش‌هایی از آسیای مرکزی و حتی سرزمین‌های جنوب هندوکش در آینده، ایفا کرد.این سفر جاده ابریشم را ایجاد کرد که سرآغاز جهانی شدن بین کشورهای شرق و غرب بود.

گسترش سلسله هان به سمت جنوب، مجموعه‌ای از لشکرکشی‌ها و لشکرکشی‌های چینی در جنوب چین امروزی و ویتنام شمالی بود.گسترش نظامی به جنوب تحت سلسله قبلی کین آغاز شد و در دوران هان ادامه یافت.لشکرکشی هایی برای تسخیر قبایل یوئه اعزام شد که منجر به الحاق مینیو توسط هان ها در 135 و 111 قبل از میلاد، نانیو در 111 قبل از میلاد و دیان در 109 پیش از میلاد شد.فرهنگ چینی هان در سرزمین های تازه فتح شده ریشه دوانید و قبایل بایو و دیان در نهایت توسط امپراتوری هان جذب یا آواره شدند.شواهدی از تأثیرات سلسله هان در آثار باستانی حفاری شده در مقبره های Baiyue در جنوب چین مدرن آشکار است.این حوزه نفوذ در نهایت به پادشاهی های مختلف آسیای جنوب شرقی باستانی گسترش یافت، جایی که تماس منجر به گسترش فرهنگ، تجارت و دیپلماسی سیاسی چینی هان شد.افزایش تقاضا برای ابریشم چینی همچنین منجر به ایجاد جاده ابریشم شد که اروپا، خاور نزدیک و چین را به هم متصل می کند.

جنگ هان – شیونگنو که به نام جنگ چین – شیونگنو نیز شناخته می شود، مجموعه ای از نبردهای نظامی بود که بین امپراتوری هان و کنفدراسیون کوچ نشین شیونگنو از ۱۳۳ پیش از میلاد تا ۸۹ پس از میلاد درگرفت.با شروع از سلطنت امپراتور وو (ح. 141-87 قبل از میلاد)، امپراتوری هان از یک سیاست خارجی نسبتاً منفعل به یک استراتژی تهاجمی برای مقابله با تهاجمات روزافزون شیونگنو در مرز شمالی و همچنین بر اساس سیاست کلی امپراتوری برای گسترش قلمرو تغییر کرد. .در سال 133 قبل از میلاد، زمانی که شیونگنو متوجه شد که هان ها قصد دارند به مهاجمان خود در مای کمین کنند، درگیری به یک جنگ تمام عیار تبدیل شد.دربار هان تصمیم گرفت چندین اکسپدیشن نظامی را به سمت مناطق واقع در حلقه اوردوس، کریدور هکسی و صحرای گوبی در یک تلاش موفقیت آمیز برای فتح آن و اخراج شیونگنو مستقر کند.پس از آن، جنگ بیشتر به سمت بسیاری از ایالت های کوچکتر در مناطق غربی پیش رفت.ماهیت نبردها در طول زمان متفاوت بود، با تلفات بسیاری در طول تغییر تصرف سرزمینی و کنترل سیاسی بر ایالات غربی.ائتلاف های منطقه ای نیز زمانی که یکی از طرفین در قلمرو خاصی بر دیگری دست برتر را بدست می آورد، گاهی به اجبار تغییر می کند.امپراتوری هان در نهایت بر عشایر شمالی چیره شد و جنگ به نفوذ سیاسی امپراتوری هان اجازه داد تا عمیقاً در آسیای مرکزی گسترش یابد.با بدتر شدن اوضاع برای شیونگنو، درگیری های داخلی رخ داد و کنفدراسیون را بیشتر تضعیف کرد، که در نهایت به دو گروه تقسیم شد.شیونگنو جنوبی تسلیم امپراتوری هان شد، اما شیونگنو شمالی به مقاومت خود ادامه داد و در نهایت توسط لشکرکشی های بیشتر از امپراتوری هان و دست نشاندگان آن و ظهور ایالت های دونگو مانند ژیان بی، به سمت غرب بیرون رانده شدند.این جنگ که با رویدادهای مهمی که شامل فتوحات بر ایالت های مختلف کوچکتر برای کنترل و نبردهای بزرگ بود، به پیروزی کامل امپراتوری هان بر ایالت Xiongnu در سال 89 پس از میلاد منجر شد.

در سال 121 قبل از میلاد، نیروهای هان شیونگنو را از قلمرو وسیعی که از کریدور هکسی تا لوپ نور را در بر می گرفت، بیرون راندند.آنها حمله مشترک Xiongnu-Qiang به این قلمرو شمال غربی را در 111 قبل از میلاد دفع کردند.در همان سال، دربار هان چهار فرماندهی مرزی جدید را در این منطقه ایجاد کرد تا کنترل خود را تثبیت کند: Jiuquan، Zhangyi، Dunhuang و Wuwei.اکثر مردم در مرز سرباز بودند.در مواردی، دادگاه کشاورزان دهقان را همراه با برده‌ها و محکومان دولتی که کارهای سخت انجام می‌دادند، به زور به شهرک‌های مرزی جدید منتقل می‌کرد.دربار همچنین مردم عادی مانند کشاورزان، بازرگانان، زمین داران و کارگران مزدور را تشویق کرد تا داوطلبانه به مرز مهاجرت کنند.

فتح هان نانیو یک درگیری نظامی بین امپراتوری هان و پادشاهی نانیو در گوانگدونگ، گوانگشی و ویتنام شمالی مدرن بود.در زمان امپراتور وو، نیروهای هان یک لشکرکشی تنبیهی را علیه نانیوه به راه انداختند و آن را در 111 قبل از میلاد فتح کردند.

جنگ اسب‌های آسمانی یا جنگ هان دایوان یک درگیری نظامی بود که در سال‌های 104 قبل از میلاد و 102 پیش از میلاد بین سلسله هانچین و پادشاهی یونانی-باختری تحت حاکمیت ساکا که چینی‌ها به نام دایوان ("یونیایی‌های بزرگ") بر آن حکومت می‌کردند، درگرفت. در دره فرغانه در شرقی ترین انتهای امپراتوری پارس سابق (بین ازبکستان امروزی، قرقیزستان و تاجیکستان).ظاهراً این جنگ به دلیل اختلافات تجاری همراه با ژئوپلیتیک گسترده پیرامون جنگ هان-شیونگنو ایجاد شد، که منجر به دو اکسپدیشن هان شد که در نهایت به پیروزی قاطع هان منجر شد و به هان چین اجازه داد تا هژمونی خود را در اعماق آسیای مرکزی (که در آن زمان برای چینی ها شناخته شده بود) گسترش دهد. به عنوان مناطق غربی).امپراتور وو از هان گزارش هایی از دیپلمات ژانگ کیان دریافت کرده بود مبنی بر اینکه دایوان دارای اسب های فرغانه سریع و قدرتمندی است که به عنوان "اسب های آسمانی" شناخته می شوند، که به بهبود کیفیت اسب های سواره نظام آنها در هنگام مبارزه با چادرنشینان اسب شیونگنو کمک زیادی می کند، بنابراین او فرستادگانی فرستاد. بررسی منطقه و ایجاد مسیرهای تجاری برای واردات این اسب ها.با این حال، پادشاه دایوان نه تنها این معامله را رد کرد، بلکه طلای پرداختی را نیز مصادره کرد و سفیران هان را در راه خانه به کمین انداختند و کشتند.دربار هان که تحقیر و خشمگین شده بودند، ارتشی را به رهبری ژنرال لی گوانگلی فرستاد تا دایوان را تحت سلطه خود درآورند، اما اولین تهاجم آنها به خوبی سازماندهی نشده بود و تامین کافی نداشت.دومین اعزامی بزرگتر و بسیار بهتر دو سال بعد فرستاده شد و با موفقیت پایتخت دایوان در اسکندریه اسکات را محاصره کرد و دایوان را مجبور کرد که بدون قید و شرط تسلیم شود.نیروهای اعزامی هان یک رژیم طرفدار هان را در دایوان نصب کردند و اسب های کافی برای بهبود پرورش اسب هان را پس گرفتند.این فرافکنی قدرت همچنین بسیاری از دولت‌شهرهای واحه توچاری را در نواحی غربی وادار کرد تا اتحاد خود را از شیونگنو به سلسله هان تغییر دهند، که راه را برای تأسیس بعدی حفاظت از مناطق غربی هموار کرد.

امپراتور ژائو کوچکترین پسر امپراتور وو هان بود.زمانی که او به دنیا آمد، امپراتور وو 62 ساله بود. شاهزاده فولینگ پس از مرگ امپراتور وو در سال 87 قبل از میلاد بر تخت سلطنت نشست.او فقط هشت سال داشت.Huo Guang به عنوان نایب السلطنه خدمت کرد.سلطنت طولانی امپراتور وو باعث شد که سلسله هان به شدت گسترش یابد.اما جنگ مداوم خزانه امپراتوری را خالی کرده بود.امپراتور ژائو، تحت سرپرستی هوئو، ابتکار عمل را به دست گرفت و مالیات ها را کاهش داد و همچنین هزینه های دولت را کاهش داد.در نتیجه، شهروندان رونق یافتند و سلسله هان از دوران صلح لذت برد.امپراتور ژائو پس از 13 سال سلطنت در سن 20 سالگی درگذشت. شاهزاده چانگی جانشین او شد.

امپراتور ژوان از هان دهمین امپراتور سلسله هان چین بود که از سال 74 تا 48 قبل از میلاد سلطنت کرد.در طول سلطنت او، سلسله هان از نظر اقتصادی و نظامی به ابرقدرت منطقه تبدیل شد و به عقیده بسیاری اوج کل تاریخ هان بود.پس از مرگ او در سال 48 قبل از میلاد، پسرش امپراتور یوان جانشین او شد.امپراتور ژوان توسط مورخان فرمانروایی سخت کوش و درخشان به حساب می آید.از آنجایی که او در میان مردم عادی بزرگ شد، رنج مردم مردم را کاملاً درک کرد و مالیات ها را کاهش داد، دولت را آزاد کرد و وزرای توانمند را در دولت استخدام کرد.لیو شیانگ می گوید که او علاقه مند به خواندن آثار شن بوهای بوده، از زینگ مینگ برای کنترل زیردستان خود استفاده می کند و زمان زیادی را به پرونده های حقوقی اختصاص می دهد.امپراتور ژوان پذیرای پیشنهادات بود، قاضی خوبی در مورد شخصیت بود و قدرت خود را با حذف مقامات فاسد، از جمله خانواده هوئو که از زمان مرگ امپراتور وو، پس از مرگ هو گوانگ، قدرت قابل توجهی را اعمال کرده بودند، تثبیت کرد.

امپراتور چنگ هان جانشین پدرش امپراتور یوان هان شد.پس از مرگ امپراتور یوان و روی کار آمدن امپراتور چنگ، امپراطور وانگ ملکه ملکه شد.امپراتور چنگ به عموهای خود (برادران ملکه دواگر وانگ) بسیار اعتماد داشت و آنها را در نقش های مهمی در دولت قرار داد.تحت فرمان امپراتور چنگ، سلسله هان به فروپاشی فزاینده خود ادامه داد، زیرا اقوام مادری امپراتور از قبیله وانگ کنترل خود را بر اهرم‌های قدرت و امور دولتی که توسط امپراتور قبلی تشویق شد، افزایش دادند.فساد و مقامات حریص همچنان گریبان دولت را می گرفت و در نتیجه شورش ها در سراسر کشور به راه افتاد.وانگ‌ها، اگرچه به‌خصوص فاسد نبودند و ظاهراً واقعاً در تلاش برای کمک به امپراتور بودند، اما عمدتاً به فکر افزایش قدرت خود بودند و هنگام انتخاب مقامات برای پست‌های مختلف، بهترین منافع امپراتوری را نداشتند.امپراتور چنگ پس از 26 سال سلطنت بدون فرزند درگذشت (هر دو پسرش از صیغه در کودکی مردند؛ یکی از آنها از گرسنگی مرد و دیگری در زندان خفه شد، هم نوزادان و هم مادران به دستور همسر مورد علاقه ژائو هده کشته شدند. ، با رضایت ضمنی امپراتور چنگ).پس از او برادرزاده اش امپراتور آی از هان.

هنگامی که پینگ در 3 فوریه 6 پس از میلاد درگذشت، روزی یینگ (متوفی 25 پس از میلاد) به عنوان وارث انتخاب شد و وانگ مانگ به عنوان امپراتور موقت کودک منصوب شد.وانگ قول داد پس از رسیدن به سن بلوغ، کنترل خود را به لیو یینگ واگذار کند.علیرغم این وعده، و در برابر اعتراض و شورش اشراف، وانگ مانگ در 10 ژانویه ادعا کرد که فرمان الهی بهشت ​​خواستار پایان سلسله هان و آغاز سلسله خود او شد: سلسله شین (9-23 پس از میلاد).وانگ مانگ یک سری اصلاحات اساسی را آغاز کرد که در نهایت ناموفق بود.این اصلاحات شامل غیرقانونی کردن برده داری، ملی کردن زمین برای توزیع مساوی بین خانوارها و معرفی ارزهای جدید بود، تغییری که ارزش ضرب سکه را پایین آورد.اگرچه این اصلاحات مخالفت قابل توجهی را برانگیخت، اما رژیم وانگ با سیل عظیمی که در سال 1390 به وقوع پیوست با سقوط نهایی خود مواجه شد.3 پس از میلاد و 11 پس از میلاد.تجمع تدریجی گل و لای در رودخانه زرد سطح آب آن را بالا برده و عملیات کنترل سیل را تحت الشعاع قرار داده است.رودخانه زرد به دو شاخه جدید تقسیم شد: یکی به سمت شمال و دیگری به سمت جنوب شبه جزیره شاندونگ تخلیه شد، اگرچه مهندسان هان موفق شدند تا سال 70 پس از میلاد این شاخه جنوبی را سد کنند.سیل هزاران کشاورز دهقانی را که بسیاری از آنها برای زنده ماندن به گروه های راهزن و شورشی سرگردان مانند ابروهای سرخ ملحق شدند، آواره کرد.ارتش های وانگ مانگ قادر به سرکوب این گروه های شورشی بزرگ نبودند.در نهایت، یک گروه شورشی به زور وارد کاخ وی یانگ شدند و وانگ مانگ را کشتند.

ابروهای سرخ یکی از دو جنبش عمده شورش دهقانان علیه سلسله کوتاه مدت شین وانگ مانگ بود که دیگری لولین بود.این نام به این دلیل بود که شورشیان ابروهای خود را قرمز رنگ کردند.شورش که در ابتدا در نواحی شاندونگ و شمال جیانگ سو فعال بود، در نهایت به سقوط وانگ مانگ با تخلیه منابعش منجر شد و به لیو ژوان (امپراتور گنگشی)، رهبر لولین، اجازه داد تا وانگ را سرنگون کند و موقتاً تجسم هان را دوباره برقرار کند. سلسلهابروهای قرمز بعداً امپراتور گنگشی را سرنگون کردند و عروسک خیمه شب بازی خود از نوادگان هان خود، امپراتور نوجوان لیو پنزی را بر تخت سلطنت نشاندند، که برای مدت کوتاهی حکومت کرد تا اینکه بی‌کفایتی رهبران ابروهای سرخ در اداره سرزمین‌های تحت کنترل خود باعث شد که مردم علیه آنها شورش کنند. وادار کردن آنها به عقب نشینی و تلاش برای بازگشت به خانه.هنگامی که راه آنها توسط ارتش رژیم تازه تاسیس هان شرقی لیو شیو (امپراتور گوانگوو) مسدود شد، آنها تسلیم او شدند.

لیو شیو، از نوادگان لیو بانگ، به شورش علیه شین می پیوندد.پس از شکست دادن ارتش وانگ مانگ، او سلسله هان را دوباره تأسیس کرد و لوئویانگ را پایتخت خود کرد.این دوره هان شرقی را آغاز می کند.او به امپراتور گوانگ وو هان تغییر نام داد.

هان شرقی که به هان متأخر نیز معروف است، به طور رسمی در 5 آگوست 25 پس از میلاد آغاز شد، زمانی که لیو شیو امپراتور گوانگ وو هان شد.در طول شورش گسترده علیه وانگ مانگ، ایالت گوگوریو برای حمله به فرماندهانکره ای هان آزاد بود.هان تا سال 30 پس از میلاد، کنترل خود را بر منطقه تأیید نکرد.

امپراتور گوانگوو از هان سلسله هان را در سال 25 پس از میلاد احیا کرد و به این ترتیب سلسله هان شرقی (هان بعدی) را تأسیس کرد.او ابتدا بر بخش‌هایی از چین حکومت می‌کرد و از طریق سرکوب و تسخیر جنگ‌سالاران منطقه، کل چین تا زمان مرگ او در سال 57 میلادی تثبیت شد.او پایتخت خود را در لوئویانگ، در 335 کیلومتری (208 مایلی) شرق پایتخت سابق چانگ آن (شیان مدرن) تأسیس کرد و سلسله هان شرقی (هان بعدی) را به وجود آورد.او برخی از اصلاحات (به ویژه اصلاحات ارضی، البته نه چندان موفق) را با هدف اصلاح برخی از عدم تعادل های ساختاری مسئول سقوط هان سابق/غربی اجرا کرد.اصلاحات او جان تازه ای 200 ساله به سلسله هان داد.لشکرکشی‌های امپراتور گوانگ‌وو ژنرال‌های توانا زیادی داشت، اما عجیب است که او فاقد استراتژیست‌های اصلی بود.این ممکن است به این دلیل باشد که او خود یک استراتژیست درخشان به نظر می رسید.او اغلب از راه دور به ژنرال های خود دستور می داد و پیش بینی های او به طور کلی دقیق بود.این اغلب توسط امپراتورهای بعدی تقلید شد که خود را استراتژیست های بزرگی می پنداشتند، اما در واقع فاقد درخشش امپراتور گوانگوو بودند – که معمولاً نتایج فاجعه بار زیادی به همراه داشت.همچنین در میان امپراتوران در تاریخ چین، ترکیب قاطعیت و رحمت امپراتور گوانگوو منحصر به فرد بود.او اغلب به دنبال راه‌های صلح‌آمیز بود تا راه‌های ستیزه‌جویانه برای قرار دادن مناطق تحت کنترل خود.او به ویژه یکی از نمونه های نادر امپراتور بنیانگذار یک سلسله بود که از روی حسادت یا پارانویا، هیچ یک از ژنرال ها یا مقاماتی را که در پیروزی های او پس از ایمن شدن حکومتش سهیم بودند، نکشت.

امپراتور مینگ هان دومین امپراتور سلسله هان شرقی چین بود.در زمان امپراتور مینگ بود که بودیسم در چین گسترش یافت.امپراتور مینگ مدیر سخت کوش و توانا امپراتوری بود که صداقت نشان داد و از مقامات خود خواستار صداقت بود.او همچنین کنترل چین را بر حوضه تاریم گسترش داد و نفوذ شیونگنو را در آنجا از طریق فتوحات ژنرال خود بان چائو ریشه کن کرد.دوران سلطنت امپراتور مینگ و پسرش امپراتور ژانگ معمولاً دوران طلایی امپراتوری هان شرقی در نظر گرفته می شد و به عنوان حکومت مینگ و ژانگ شناخته می شد.

امپراتور ژانگ هان سومین امپراتور هان شرقی بود.امپراتور ژانگ امپراتوری سخت کوش و کوشا بود.او مالیات ها را کاهش داد و به همه امور کشور توجه زیادی داشت.ژانگ همچنین هزینه های دولتی را کاهش داد و کنفوسیوسیسم را ترویج کرد.در نتیجه جامعه هان رونق گرفت و فرهنگ آن در این دوره شکوفا شد.همراه با پدرش امپراتور مینگ، سلطنت امپراتور ژانگ بسیار تحسین شده است و به عنوان عصر طلایی دوره هان شرقی در نظر گرفته شده است و سلطنت آنها در مجموع به عنوان حکومت مینگ و ژانگ شناخته می شود.در طول سلطنت او، نیروهای چینی تحت رهبری ژنرال بان چائو در حالی که در تعقیب شورشیان Xiongnu بودند که مسیرهای تجاری را که اکنون مجموعاً به نام جاده ابریشم شناخته می شود، آزار می دادند، به سمت غرب پیش رفتند.سلسله هان شرقی، پس از امپراتور ژانگ، با نزاع داخلی بین جناح‌های سلطنتی و خواجه‌هایی که برای قدرت مبارزه می‌کردند، گرفتار می‌شد.مردم برای یک قرن و نیم آینده آرزوی روزهای خوب امپراتورهای مینگ و ژانگ را خواهند داشت.

امپراتور هی از هان چهارمین امپراتور هان شرقی بود.امپراتور او پسر امپراتور ژانگ بود.در زمان امپراتور هی بود که هان شرقی افول خود را آغاز کرد.نزاع بین قبایل همسر و خواجه‌ها زمانی آغاز شد که ملکه دواگر دو (امپراتور او مادر خوانده) اعضای خانواده‌اش را مقامات دولتی مهم معرفی کرد.خانواده او فاسد و تحمل ناسازگاری داشتند.در سال 92، امپراتور او با کمک خواجه ژنگ ژونگ و برادرش لیو چینگ، شاهزاده چینگه، توانست این وضعیت را با برکناری برادران ملکه ملکه اصلاح کند.این به نوبه خود سابقه ای را برای خواجه ها به وجود آورد تا در امور مهم دولتی درگیر شوند.این روند تا قرن آینده به تشدید ادامه خواهد داد و به سقوط سلسله هان کمک می کند.

خواجه کای لون روشی را برای ساختن کاغذ با فرو بردن یک صفحه در خمیر برنج، کاه و پوست درخت و فشار دادن و خشک کردن باقیمانده خمیر ایجاد می کند.در زمان هان، کاغذ عمدتا برای بسته بندی ماهی استفاده می شود، نه برای اسناد مکتوب.

امپراتور آن از هان ششمین امپراتور هان شرقی بود.امپراتور An برای احیای سلسله در حال پژمرده کاری انجام نداد.او شروع به افراط در زنان و مشروب خواری کرد و به امور حکومتی توجه چندانی نداشت، در عوض کار را به خواجه های فاسد واگذار کرد.به این ترتیب، او عملاً اولین امپراتور در تاریخ هان شد که فساد را تشویق کرد.او همچنین با وجود فساد آشکار به همسرش امپراتور یان جی و خانواده اش عمیقاً اعتماد داشت.در همان زمان، خشکسالی کشور را ویران کرد در حالی که دهقانان مسلح به پا خاستند.

امپراتور هوان از هان بیست و هفتمین امپراتور سلسله هان بود که توسط ملکه دواگر و برادرش لیانگ جی در 1 اوت 146 بر تخت نشست. برای از بین بردن خانواده لیانگ با کمک خواجه ها.امپراتور هوان موفق شد لیانگ جی را در سال 159 برکنار کند اما این تنها باعث افزایش نفوذ این خواجه‌ها بر تمام جنبه‌های حکومت شد.فساد در این دوره به نقطه جوش رسیده بود.در سال 166، دانشجویان دانشگاه در اعتراض به دولت قیام کردند و از امپراتور هوان خواستند تا تمام مقامات فاسد را حذف کند.امپراتور هوان به جای گوش دادن، دستور دستگیری همه دانشجویان درگیر را صادر کرد.امپراتور هوان تا حد زیادی به عنوان امپراتوری در نظر گرفته شده است که ممکن است کمی هوش داشته باشد، اما در اداره امپراتوری خود فاقد خرد بود.و سلطنت او کمک زیادی به سقوط سلسله هان شرقی کرد.

مبلغ بودایی آن شیگائو در پایتخت لویانگ ساکن می شود و در آنجا تعدادی از متون بودایی هندی را ترجمه می کند.او تعدادی از پیروان را به بودیسم جذب کرد.

امپراتور لینگ هان دوازدهمین و آخرین امپراتور قدرتمند سلسله هان شرقی بود.امپراطور لینگ شاهد تکرار دیگری از خواجه‌های فاسد بود که بر حکومت مرکزی هان شرقی تسلط یافتند، همانطور که در زمان سلطنت سلف او چنین بود.ژانگ رانگ، رهبر جناح خواجه‌ها ()، پس از شکست دادن جناحی به رهبری پدر ملکه دواگر دو، دو وو، و محقق رسمی کنفوسیوس چن فن در سال 168، توانست بر صحنه سیاسی تسلط یابد. امپراتور لینگ پس از رسیدن به سن بلوغ علاقه ای به امور دولتی نداشت و ترجیح می داد به زنان و سبک زندگی منحط بپردازد.در همان زمان، مقامات فاسد در دولت هان مالیات های سنگینی از دهقانان گرفتند.او با معرفی روش فروش دفاتر سیاسی در ازای پول، وضعیت را تشدید کرد.این عمل به شدت به سیستم خدمات ملکی هان آسیب رساند و منجر به فساد گسترده شد.افزایش نارضایتی ها علیه دولت هان منجر به وقوع شورش عمامه زرد به رهبری دهقانان در سال 184 شد.سلطنت امپراطور لینگ سلسله هان شرقی را ضعیف و در آستانه فروپاشی قرار داد.پس از مرگ او، امپراتوری هان در دهه های بعدی در هرج و مرج از هم پاشید زیرا جنگ سالاران منطقه ای مختلف برای قدرت و تسلط می جنگیدند.

پس از سال‌ها حکومت مرکزی ضعیف و فساد فزاینده در داخل دولت، شورش دهقانان بزرگی آغاز می‌شود.این شورش که به عنوان شورش عمامه زرد شناخته می شود، پایتخت امپراتوری در لویانگ را تهدید می کند، اما هان ها در نهایت شورش را سرکوب کردند.

جنگ سالار دونگ ژو کنترل لویانگ را به دست می گیرد و کودکی به نام لیو زی را به عنوان حاکم جدید می گذارد.لیو شی نیز عضوی از خانواده هان بود، اما قدرت واقعی در دست دونگ ژو است که پایتخت امپراتوری را ویران می کند.

کائو پی امپراتور شیان از هان را مجبور به کناره گیری می کند و خود را امپراتور سلسله وی اعلام می کند.جنگ سالاران و ایالت ها برای قدرت در 350 سال آینده رقابت می کنند و کشور را متلاشی می کنند.چین امپراتوری وارد دوره سه پادشاهی می شود.