Ιστορία του Μαυροβουνίου

Πριν από την άφιξη των σλαβονικών λαών στα Βαλκάνια κατά τον 6ο αιώνα μ.Χ., η περιοχή που σήμερα είναι γνωστή ως Μαυροβούνιο κατοικούνταν κυρίως από τους Ιλλυριούς.Κατά την Εποχή του Χαλκού, οι Illirii, πιθανώς η νοτιότερη ιλλυρική φυλή εκείνης της εποχής, που έδωσαν το όνομά τους σε ολόκληρη την ομάδα ζούσαν κοντά στη λίμνη Skadar στα σύνορα Αλβανίας και Μαυροβουνίου και γειτονικά με τις ελληνικές φυλές νότια.Κατά μήκος της ακτής της Αδριατικής, η μετακίνηση των λαών που ήταν τυπική του αρχαίου μεσογειακού κόσμου εξασφάλιζε την εγκατάσταση ενός μείγματος αποίκων, εμπόρων και όσων αναζητούσαν εδαφική κατάκτηση.Σημαντικές ελληνικές αποικίες ιδρύθηκαν τον 6ο και 7ο αιώνα π.Χ. και οι Κέλτες είναι γνωστό ότι εγκαταστάθηκαν εκεί τον 4ο αιώνα π.Χ.Κατά τον 3ο αιώνα π.Χ., ένα ιθαγενές Ιλλυρικό βασίλειο εμφανίστηκε με πρωτεύουσα το Σκουτάρι.Οι Ρωμαίοι οργάνωσαν πολλές τιμωρητικές εκστρατείες κατά των ντόπιων πειρατών και τελικά κατέκτησαν το ιλλυρικό βασίλειο τον 2ο αιώνα π.Χ., προσαρτώντας το στην επαρχία του Ιλλυρικού.Η διαίρεση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μεταξύ ρωμαϊκής και βυζαντινής κυριαρχίας – και στη συνέχεια μεταξύ της λατινικής και της ελληνικής εκκλησίας – σηματοδοτήθηκε από μια γραμμή που έτρεχε βόρεια από τη Σκόδρα μέχρι το σύγχρονο Μαυροβούνιο, συμβολίζοντας το καθεστώς αυτής της περιοχής ως αιώνιας οριακής ζώνης μεταξύ των οικονομικών. πολιτιστικούς και πολιτικούς κόσμους της Μεσογείου.Καθώς η ρωμαϊκή δύναμη μειώθηκε, αυτό το τμήμα της Δαλματικής ακτής υπέφερε από διαλείπουσες καταστροφές από διάφορους ημινομάδες εισβολείς, ειδικά τους Γότθους στα τέλη του 5ου αιώνα και τους Αβάρους κατά τον 6ο αιώνα.Αυτά σύντομα αντικαταστάθηκαν από τους Σλάβους, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν ευρέως στη Δαλματία στα μέσα του 7ου αιώνα.Επειδή το έδαφος ήταν εξαιρετικά τραχύ και δεν διέθετε σημαντικές πηγές πλούτου, όπως ορυκτό πλούτο, η περιοχή που είναι τώρα το Μαυροβούνιο έγινε καταφύγιο για υπολειμματικές ομάδες προηγούμενων εποίκων, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων φυλών που είχαν γλιτώσει από τον Ρωμαίο.

Κατά τον πρώιμο Μεσαίωνα, υπήρξαν μεγάλες πολιτικές και δημογραφικές αλλαγές στις περιοχές που ανήκουν στο σημερινό Μαυροβούνιο.Κατά τον 6ο και 7ο αιώνα, Σλάβοι, συμπεριλαμβανομένων Σέρβων, μετανάστευσαν στη Νοτιοανατολική Ευρώπη.Με τη μετανάστευση σερβικών φυλών, δημιουργήθηκαν τα πρώτα περιφερειακά κράτη στην ευρύτερη περιοχή της αρχαίας Δαλματίας, της Πρεβαλιτάνα και άλλων πρώην επαρχιών: τα πριγκιπάτα Duklja, Travunija, Zahumlje και Neretlja στις παράκτιες περιοχές και Πριγκιπάτο της Σερβίας στο εσωτερικό.Κατά τον πρώιμο Μεσαίωνα, το νότιο μισό του σημερινού Μαυροβουνίου ανήκε στην περιοχή Duklja, δηλαδή στη Ζέτα, ενώ το βόρειο μισό ανήκε στο τότε Πριγκιπάτο της Σερβίας, το οποίο κυβερνούσε η δυναστεία Vlastimirović.Ταυτόχρονα, το δυτικότερο μέρος του σημερινού Μαυροβουνίου ανήκε στην Travunia.

Στο δεύτερο μισό του 6ου αιώνα, οι Σλάβοι μετανάστευσαν από τον κόλπο του Κότορ στον ποταμό Μπογιάνα και στην ενδοχώρα του καθώς και γύρω από τη λίμνη Σκαντάρ.Σχημάτισαν το Πριγκιπάτο της Δοκλείας.Υπό τις ακόλουθες αποστολές του Κυρίλλου και του Μεθοδίου , ο πληθυσμός εκχριστιανίστηκε .Οι σλαβικές φυλές οργανώθηκαν σε ένα ημι-ανεξάρτητο δουκάτο της Duklja (Doclea) τον 9ο αιώνα.Αφού αντιμετώπισαν την επακόλουθη βουλγαρική κυριαρχία, ο λαός χωρίστηκε καθώς οι Δόκλεοι αδελφοί-άρχοντες χώρισαν τα εδάφη μεταξύ τους μετά το 900. Ο πρίγκιπας Časlav Klonimirović της σερβικής δυναστείας Vlastimirović επέκτεινε την επιρροή του στη Doclea τον 10ο αιώνα.Μετά την πτώση του Σερβικού Βασιλείου το 960, οι Δοκλέες αντιμετώπισαν μια ανανεωμένη βυζαντινή κατοχή μέχρι τον 11ο αιώνα.Ο τοπικός ηγεμόνας, Jovan Vladimir Dukljanski, του οποίου η λατρεία παραμένει ακόμα στην ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, αγωνιζόταν εκείνη την εποχή να εξασφαλίσει την ανεξαρτησία.Ο Στέφανος Βόισλαβ ξεκίνησε μια εξέγερση ενάντια στη βυζαντινή κυριαρχία και κέρδισε μια τεράστια νίκη εναντίον του στρατού αρκετών βυζαντινών στρατηγών στο Tudjemili (Bar) το 1042, που έβαλε τέλος στη βυζαντινή επιρροή στα Δόκλεια.Στο Μεγάλο Σχίσμα του 1054, η Δόκλεια έπεσε στο πλευρό της Καθολικής Εκκλησίας.Το Μπαρ έγινε Επισκοπή το 1067. Το 1077, ο Πάπας Γρηγόριος Ζ' αναγνώρισε την Ντούκλια ως ανεξάρτητο κράτος, αναγνωρίζοντας τον βασιλιά της Μιχάιλο (Μιχαήλ, της δυναστείας Βόϊσλαβλιεβιτς που ιδρύθηκε από τον ευγενή Στέφαν Βόισλαβ) ως Ρεξ Ντόκλεα (Βασιλιά της Ντούκλια).Αργότερα ο Μιχάιλο έστειλε τα στρατεύματά του, με επικεφαλής τον γιο του Μποντίν, το 1072 για να βοηθήσουν την εξέγερση των Σλάβων στη Μακεδονία.Το 1082, μετά από πολλές εκκλήσεις, η Επισκοπή του Μπαρ αναβαθμίστηκε σε Αρχιεπισκοπή.Οι επεκτάσεις των Βασιλέων της δυναστείας Vojislavljević οδήγησαν στον έλεγχο των άλλων σλαβικών εδαφών, συμπεριλαμβανομένου του Zahumlje, της Βοσνίας και της Rascia.Η δύναμη των Δοκλεών μειώθηκε και γενικά υποτάχθηκαν στους Μεγάλους Πρίγκιπες της Ράσσια τον 12ο αιώνα.Ο Στέφαν Νεμάνια γεννήθηκε το 1117 στη Ρίμπνιτσα (σήμερα Ποντγκόριτσα).Το 1168, ως Σέρβος Grand Zhupan, ο Stefan Nemanja πήρε το Doclea.Στα καταστατικά της Μονής Βράντζινα κατά τον 14ο αιώνα οι εθνότητες που αναφέρονται ήταν οι Αλβανοί (Arbanas), οι Βλάχοι, οι Λατίνοι (καθολικός πολίτης) και οι Σέρβοι.

Ο Jovan Vladimir ή John Vladimir ήταν ο ηγεμόνας της Duklja, του πιο ισχυρού σερβικού πριγκιπάτου της εποχής, από το 1000 έως το 1016 περίπου. Κυβέρνησε κατά τη διάρκεια του παρατεταμένου πολέμου μεταξύ της Βυζαντινής και της Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας .Ο Βλαντιμίρ αναγνωρίστηκε ως ευσεβής, δίκαιος και φιλήσυχος ηγεμόνας.Αναγνωρίζεται ως μάρτυρας και άγιος, με την εορτή του να εορτάζεται στις 22 Μαΐου.Ο Jovan Vladimir είχε στενή σχέση με το Βυζάντιο, αλλά αυτό δεν έσωσε τον Duklja από τον επεκτατικό Τσάρο Σαμουήλ της Βουλγαρίας , ο οποίος επιτέθηκε στη Duklja γύρω στο 997, ο John Vladimir υποχώρησε στις δυσπρόσιτες ορεινές περιοχές στην περιοχή της Σκόδρας.Ο Σαμουήλ κατέκτησε το πριγκιπάτο γύρω στο 1010 και συνέλαβε τον Βλαντιμίρ αιχμάλωτο.Ένα μεσαιωνικό χρονικό υποστηρίζει ότι η κόρη του Σαμουήλ, Θεοδώρα Κοσάρα, ερωτεύτηκε τον Βλαντιμίρ και παρακάλεσε τον πατέρα της για το χέρι του.Ο τσάρος επέτρεψε τον γάμο και επέστρεψε τον Duklja στον Βλαντιμίρ, ο οποίος κυβέρνησε ως υποτελής του.Ο Βλαντιμίρ δεν συμμετείχε στις πολεμικές προσπάθειες του πεθερού του.Ο πόλεμος κορυφώθηκε με την ήττα του Τσάρου Σαμουήλ από τους Βυζαντινούς το 1014 και τον θάνατο αμέσως μετά.Το 1016, ο Βλαντιμίρ έπεσε θύμα συνωμοσίας του Ιβάν Βλάντισλαβ, του τελευταίου ηγεμόνα της Πρώτης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας.Αποκεφαλίστηκε μπροστά σε εκκλησία στην Πρέσπα, την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας, και τον έθαψαν εκεί.

Τον πρίγκιπα Βλαντιμίρ διαδέχθηκε ο ανιψιός του, Βόισλαβ.Πηγές από το Βυζάντιο τον αποκαλούν: Travunjanin και Dukljanin.Μετά την αποτυχημένη πρώτη εξέγερση κατά του Βυζαντίου, φυλακίστηκε το 1036.στην Κωνσταντινούπολη, από όπου κατέφυγε, το 1037 ή το 1038. Στη βυζαντινή Ντούκλια, επαναστάτησε, επιτιθέμενος σε άλλες φυλές που αναγνώρισαν τη βυζαντινή κυριαρχία.Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, το πιο σημαντικό γεγονός ήταν η Μάχη του Μπαρ, το 1042. Σε αυτήν, ο πρίγκιπας Βόισλαβ έφερε την ανεξαρτησία με μια μεγάλη νίκη επί του βυζαντινού στρατού.Αυτό το σερβικό πριγκιπάτο ονομάστηκε Ζέτα στα βυζαντινά χρονικά από τότε, και αυτό το όνομα αντικαθιστά σταδιακά το παλιό (Duklja).Συνέπεια της νίκης στο Μπαρ ήταν ότι η Ντούκλια ήταν μια από τις πρώτες σερβικές χώρες στις οποίες το Βυζάντιο αναγνώρισε επίσημα την κρατική κυριαρχία και ανεξαρτησία.Σύμφωνα με τη γενεαλογία του Μπαρ, κυβέρνησε για 25 χρόνια.Μέχρι το 1046, η Duklja διοικούνταν από πέντε αδέρφια, ως περιφερειακούς άρχοντες, πρίγκιπες μεμονωμένων ενοριών, υπό την ανώτατη εξουσία της μητέρας και του μεγαλύτερου Gojislav.Σε αυτήν την περίοδο της κοινής διακυβέρνησης των αδελφών δημιουργήθηκε το παλαιότερο γνωστό επίσημο γραπτό συμβόλαιο στην πολιτεία Ντούκλα.Το περιεχόμενο της σύμβασης που συνήφθη μεταξύ των πρίγκιπες Dukljan, των αδελφών Mihailo (ηγεμόνα του Oblik) και Sagenek (ηγεμόνα της Gorska župa) αφηγείται στη γενεαλογία του Bar.

Η μάχη του Μπαρ έλαβε χώρα στις 7 Οκτωβρίου 1042 μεταξύ του στρατού του Στέφανου Βόισλαβ, του Σέρβου ηγεμόνα της Ντούκλια, και των βυζαντινών δυνάμεων με επικεφαλής τον Μιχαήλ Αναστάσι.Η μάχη ήταν στην πραγματικότητα μια αιφνίδια επίθεση στο βυζαντινό στρατόπεδο στο φαράγγι του βουνού, που κατέληξε με την απόλυτη ήττα των βυζαντινών δυνάμεων και το θάνατο 7 από τους διοικητές τους (στρατηγούς).Μετά την ήττα και την υποχώρηση των Βυζαντινών, ο Βόισλαβ εξασφάλισε ένα μέλλον για την Ντούκλια χωρίς αυτοκρατορική εξουσία και η Ντούκλια θα αναδεικνυόταν σύντομα ως το πιο σημαντικό σερβικό κράτος.

Μετά τον θάνατο της μητέρας του, γύρω στο 1046, ο Μιχάιλο, γιος του πρίγκιπα Βόισλαβ ανακηρύσσεται άρχοντας (πρίγκιπας) της Ντούκλια.Κυβέρνησε για περίπου 35 χρόνια, πρώτα ως πρίγκιπας και μετά ως βασιλιάς.Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, το κράτος συνέχισε να ανέρχεται (ο Βυζαντινός αυτοκράτορας συνήψε συνθήκη συμμαχίας και φιλίας με τον Ντούκλια).Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μιχαήλ, υπήρξε μια διαίρεση εκκλησίας το 1054, Σχίσμα Ανατολής-Δύσης .Αυτό το γεγονός έλαβε χώρα δέκα χρόνια μετά την ανεξαρτησία της Ντούκλια και η συνοριακή γραμμή των δύο χριστιανικών εκκλησιών διέσχιζε την περιοχή που κατείχε το σημερινό Μαυροβούνιο.Αυτά τα σύνορα από το 1054 ακολούθησαν την ίδια νοητή γραμμή όπως το 395, όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία χωρίστηκε σε Ανατολή και Δύση.Μετά το σχίσμα της χριστιανικής εκκλησίας, ο πρίγκιπας Μιχαήλο υποστήριξε τη μεγαλύτερη ανεξαρτησία της Εκκλησίας στη Ζέτα και τον προσανατολισμό του κράτους προς τη Δύση.Το 1077, ο Μιχάιλο έλαβε τα βασιλικά διακριτικά (rex Sclavorum) από τον Πάπα Γρηγόριο Ζ', ο οποίος αναγνώρισε επίσης την Ντούκλια ως βασίλειο.Αυτό το γεγονός απεικονίζεται στη μεταγενέστερη εποχή, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Nemanjić.Ως μελλοντικός κληρονόμος του βασιλιά Μιχαήλ, ο Μποντίν έπαιξε σημαντικό ρόλο στις εξεγέρσεις κατά του Βυζαντίου στα Βαλκάνια, έτσι κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, η επιρροή και η εδαφική περιοχή της Ντούκλια επεκτάθηκε σε γειτονικές χώρες: Ράσκα, Βοσνία και Βουλγαρία .Συγκεκριμένα, προς το τέλος της βασιλείας του βασιλιά Μιχαήλ, σημαντικές αλλαγές στην ισορροπία δυνάμεων στη Βαλκανική Χερσόνησο σημειώθηκαν μετά το 1071, έτος της ήττας του Βυζαντίου στη μάχη του Μαντζικέρτ , καθώς και της Νορμανδικής κατάκτησης της νότιας Ιταλίας .Ο βασιλιάς Μιχαήλο αναφέρθηκε για τελευταία φορά το 1081.

Ο Κωνσταντίνος Μποντίν ήταν μεσαιωνικός βασιλιάς και ηγεμόνας της Ντούκλια, του πιο ισχυρού σερβικού πριγκιπάτου της εποχής, από το 1081 έως το 1101. Γεννημένος σε ειρηνικούς καιρούς, όταν οι Νότιοι Σλάβοι ήταν υποτελείς της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ο πατέρας του προσεγγίστηκε το 1072 από Βούλγαρους ευγενείς, που ζήτησαν βοήθεια στην εξέγερσή τους κατά των Βυζαντινών·Ο Μιχάιλο τους έστειλε τον Μποντίν, ο οποίος στέφθηκε τσάρος της Βουλγαρίας με το όνομα Πέταρ Γ' ενώθηκε στη βραχύβια εξέγερση και αιχμαλωτίστηκε τον επόμενο χρόνο μετά την αρχική επιτυχία.Απελευθερώθηκε το 1078 και μετά το θάνατο του πατέρα του το 1081 διαδέχθηκε τον θρόνο της Διοκλέας (Δούκλα).Έχοντας ανανεώσει την αναγνώριση της βυζαντινής κυριαρχίας, σύντομα τάχθηκε στο πλευρό των εχθρών τους, των Νορμανδών.Τον Απρίλιο του 1081 παντρεύτηκε τη Νορμανδή πριγκίπισσα Jaquinta, κόρη του Αρχίρη, αρχηγού του νορμανδικού κόμματος στο Μπάρι που οδήγησε σε βυζαντινή εισβολή και τη σύλληψή του.Αν και γρήγορα απελευθερώθηκε, η φήμη και η επιρροή του μειώθηκαν.Το 1085, όταν εκμεταλλευόμενος τον θάνατο του Ροβέρτου Γυισκάρδου και την αλλαγή των δυνάμεων στα Βαλκάνια, κατέλαβε την πόλη του Δυρραχίου και ολόκληρη την περιοχή του Δυρραχίου από την κυριαρχία των Φράγκων.Μόλις έγινε βασιλιάς, προσπάθησε να εκδιώξει τους αντιπάλους του, τους κληρονόμους του Ράντοσλαβ από την Ντούκλια.Μετά τη σύναψη της ειρήνης με αυτόν τον τρόπο, το 1083 ή το 1084, ο βασιλιάς Bodin ανέλαβε εκστρατείες στη Raška και τη Βοσνία και τις προσάρτησε στο βασίλειο της Duklja.Στη Ράσκα, διορίζει δύο νομάρχες από την αυλή του: τον Βουκάν και τον Μάρκο, από τους οποίους λαμβάνει όρκο υποτελείας.Λόγω της συμπεριφοράς του στη μάχη του Δυρραχίου, ο βασιλιάς της Ντούκλια έχασε την εμπιστοσύνη του Βυζαντίου.Από το κατεχόμενο Δυρράχιο, το Βυζάντιο ξεκίνησε μια επίθεση κατά της Ντούκλια και ανέκτησε τις κατειλημμένες πόλεις (μικρές επισκοπικές πόλεις: Drivast, Sard, Spata, Baleč).Ο Μποντίν ηττήθηκε και αιχμαλωτίστηκε, αν και η τοποθεσία της αποφασιστικής μάχης δεν είναι γνωστή.Μετά το θάνατο του Μποντίν, η εξουσία του Ντούκλα μειώθηκε τόσο εδαφικά όσο και πολιτικά.

Την εποχή του Mihailo I, η Zeta ήταν župa εντός της Duklja και ήταν επίσης γνωστή ως Luška župa.Από τα τέλη του 11ου αιώνα, το όνομα άρχισε να χρησιμοποιείται για να αναφέρεται σε ολόκληρη την Ντούκλια, αρχικά στο στρατιωτικό εγχειρίδιο του Κεκαυμένου, που γράφτηκε τη δεκαετία του 1080.Τις επόμενες δεκαετίες, ο όρος Zeta αντικατέστησε σταδιακά την Duklja για να δηλώσει την περιοχή.Ο Σέρβος πρίγκιπας Desa Urošević κατέκτησε την Duklja και την Travunia το 1148, συνδυάζοντας τον τίτλο ως «Πρίγκιπας του Primorje» (του Ναυτικού) και συγκυβέρνησε τη Σερβία με τον αδερφό του Uroš II Πρβόσλαβ από το 1149 έως το 1153 και μόνος μέχρι το 1162. Το 1190, Grand Župan, του Rascia και του γιου του Stefan Nemanja, Vukan II, διεκδίκησε το δικαίωμά του πάνω στη Zeta.Το 1219, ο Đorđe Nemanjić διαδέχθηκε τον Vukan.Τον διαδέχθηκε ο δεύτερος μεγαλύτερος γιος του, ο Uroš I, ο οποίος έχτισε το μοναστήρι «Uspenje Bogorodice» στη Μοράτσα.Μεταξύ 1276 και 1309, η Ζέτα κυβερνήθηκε από τη βασίλισσα Jelena, χήρα του βασιλιά της Σερβίας Uroš I. Αποκατέστησε περίπου 50 μοναστήρια στην περιοχή, με πιο αξιοσημείωτα τα Saint Srđ και Vakh στον ποταμό Bojana.Από το 1309 έως το 1321, η Ζέτα συγκυβερνήθηκε από τον μεγαλύτερο γιο του βασιλιά Μιλουτίν, τον νεαρό βασιλιά Στέφανο Ούρος Γ' Ντετσάνσκι.Ομοίως, από το 1321 έως το 1331, ο μικρός γιος του Στέφανου Στέφανος Ντούσαν Ούρος Δ΄ Νεμάντιτς, ο μελλοντικός Σέρβος βασιλιάς και αυτοκράτορας, συγκυβέρνησε τη Ζέτα με τον πατέρα του.Ο Ντουσάν ο Ισχυρός στέφθηκε Αυτοκράτορας το 1331 και κυβέρνησε μέχρι το θάνατό του το 1355. Ο Ζάρκο κατείχε την περιοχή της Κάτω Ζέτας: αναφέρεται σε αρχεία από το 1356, όταν έκανε επιδρομή σε μερικούς εμπόρους από το Ντουμπρόβνικ, όχι μακριά από το Sveti Srđ στη λίμνη Skadar.Η ίδια η Ζέτα κρατήθηκε από τη χήρα του Ντουσάν, την Τζελένα, η οποία εκείνη την εποχή βρισκόταν στις Σέρρες όπου είχε την αυλή της.Τον επόμενο χρόνο, τον Ιούνιο, ο Ζάρκο γίνεται πολίτης της Δημοκρατίας της Βενετίας , όπου ήταν γνωστός ως «βαρόνος άρχοντας του Σέρβου Βασιλιά, με συμμετοχές στην περιοχή Ζέτα και την Μπογιάνα της θάλασσας».Ο Đuraš Ilijić ήταν «Κεφάλι» (Kefalija, από το ελληνικό Kephale) της Άνω Ζέτας μέχρι τη δολοφονία του το 1362.

Η οικογένεια Μπάλσιτς κυβέρνησε τη Ζέτα, η επικράτεια της οποίας περιλάμβανε τμήματα του σημερινού Μαυροβουνίου και της βόρειας Αλβανίας , από το 1356. Στα μέσα του 14ου αιώνα, η Ζέτα χωρίστηκε σε Άνω και Κάτω Ζέτα, που διοικούνταν από μεγιστάνες.Μετά τον Stefan Dušan (ρ. 1331–55), ο γιος του Stefan Uroš V κυβέρνησε τη Σερβία κατά την πτώση της Σερβικής Αυτοκρατορίας.μια σταδιακή αποσύνθεση της Αυτοκρατορίας ως αποτέλεσμα της αποκέντρωσης στην οποία οι επαρχιακοί άρχοντες απέκτησαν ημιαυτονομία και τελικά ανεξαρτησία.Οι Μπαλσίτσι πάλεψαν στην περιοχή της Ζέτας το 1356–1362, όταν αφαίρεσαν τους δύο ηγεμόνες στην Άνω και την Κάτω Ζέτα.Κυβερνώντας ως άρχοντες, ενίσχυσαν τους εαυτούς τους και κατά τη διάρκεια των δεκαετιών έγιναν σημαντικός παράγοντας στην πολιτική των Βαλκανίων.

Η κυριαρχία του Đurađ επεκτάθηκε από το 1362 έως το 1378 περίπου. Είχε συνάψει συμμαχία με τον βασιλιά Vukašin Mrnjavčević, έχοντας παντρευτεί την κόρη του Olivera, μέχρι την πτώση του Mrnjavčević στη μάχη της Maritsa (1371).Đurađ Διοικούσα τη Ζέτα ως σύγχρονο άρχοντα της εποχής.Τα ιδρύματα της Ζέτας λειτουργούσαν καλά, ενώ οι παραθαλάσσιες πόλεις απολάμβαναν σημαντική αυτονομία.Το εμπόριο αναπτύχθηκε καλά και ενισχύθηκε από την ύπαρξη του νομίσματος της Ζέτας, του δηναρίου.Ο Đurađ συμμάχησα με τους γείτονές του Πρίγκιπα Lazar Hrebeljanović της Σερβίας, Ban Tvrtko I Kotromanić της Βοσνίας, Πρίγκιπα Nikola I Gorjanski και βασιλιά Louis I της Ουγγαρίας, για να νικήσουν τον φιλόδοξο Nikola Altomanović το 1373. Παρόλα αυτά, ο ηττημένος και τυφλωμένος Altomanović καταφύγιο στη Ζέτα μέχρι το θάνατό του.Ενώ πολεμούσε στα νότια του Κοσσυφοπεδίου, ο μικρότερος αδερφός του Đurađ, Balša II, παντρεύτηκε την Komnina, στενή ξαδέρφη της συζύγου του αυτοκράτορα Stefan Dušan, Jelena.Μέσω του γάμου, ο Đurađ II έλαβε μια γενναιόδωρη προίκα σε γη, συμπεριλαμβανομένης της Αυλώνας, του Berat, της Kanina και ορισμένων πρόσθετων στρατηγικά σημαντικών περιοχών.Μετά τη διαίρεση των εδαφών του Altomanovic (στην Ερζεγοβίνη), οι Balšićs κατέλαβαν τις πόλεις Trebinje, Konavle και Dračevica.Η επακόλουθη διαμάχη για αυτές τις πόλεις οδήγησε σε σύγκρουση μεταξύ της Ζέτας και της Βοσνίας, με επικεφαλής τον Ban Tvrtko I. Ο αγώνας τελικά κέρδισε η Βοσνία, με την υποστήριξη της Ουγγαρίας, μετά το θάνατο του Đurađ το 1378.

Το 1378, μετά το θάνατο του Đurađ, ο αδελφός του Balša II έγινε βασιλιάς της Ζέτας.Το 1382, ο βασιλιάς Tvrtko I κατέκτησε την Dračevica και έχτισε την πόλη που αργότερα έγινε γνωστή ως Herceg-Novi.Τόσο ο Tvrtko I όσο και ο Balša II φιλοδοξούσαν να ανέβουν στο θρόνο της δυναστείας Nemanjić.Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του, ο Balša II δεν μπορούσε να διατηρήσει τον έλεγχο των φεουδαρχών όπως έκανε ο προκάτοχός του.Η δύναμή του ήταν ισχυρή μόνο στην περιοχή γύρω από το Σκαντάρ και στο ανατολικό τμήμα της Ζέτας.Οι πιο εξέχοντες φεουδάρχες που δεν αναγνώρισαν την κυριαρχία του Μπάλσα ήταν ο Οίκος του Κρνόγιεβιτς, οι οποίοι ενθαρρύνθηκαν με συνέπεια από τους Βενετούς να επαναστατήσουν εναντίον του.Ο Balša II χρειάστηκε τέσσερις προσπάθειες για να κατακτήσει το Drač, ένα σημαντικό εμπορικό και στρατηγικό κέντρο.Ηττημένος ο Καρλ Θοπία έκανε έκκληση στους Τούρκους για βοήθεια.Οι τουρκικές δυνάμεις με επικεφαλής τον Χαϊρουντίν Πασά προκάλεσαν μεγάλες ζημιές στις δυνάμεις του Μπαλσά Β' και τον σκότωσαν σε μια μεγάλη μάχη της Σάβρα κοντά στη Λουσνγιά, το 1385.

Ο διάδοχος του Balša II, Đurađ II Stracimirović Balšić, κυβέρνησε τη Ζέτα από το 1385 έως το 1403.ήταν ανιψιός του Balša και γιος του Stracimir.Είχε επίσης δυσκολίες στον έλεγχο των τοπικών φεουδαρχών, χωρίς έλεγχο στα φέουδα ολόκληρης της Άνω Ζέτας.Επιπλέον, οι φεουδάρχες γύρω από το Onogošt (Nikšić) αποδέχθηκαν τη βενετική προστασία.Ο πιο εξέχων από αυτούς τους άρχοντες ήταν ο Radič Crnojević, ο οποίος ήλεγχε την περιοχή μεταξύ της Budva και του όρους Lovćen.Επιπλέον, αρκετοί φεουδάρχες Arbanas, ιδιαίτερα ο Lekë Dukagjini και ο Paul Dukagjini συμμετείχαν στη συνωμοσία κατά του Đurađ II.Με αυτό κατά νου καθώς και τον συνεχή κίνδυνο από τους Τούρκους, ο Đurađ II διατηρούσε ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς με τον κύριο άρχοντα της Σερβίας της εποχής, τον πρίγκιπα Λάζαρ.Για να βοηθήσει τον Πρίγκιπα Λάζαρ να υπερασπιστεί τα σερβικά εδάφη από την οθωμανική εισβολή, ο Đurađ II έστειλε τα στρατεύματά του μαζί με τις δυνάμεις του Ban Tvrtko I Kotromanić (με τον οποίο είχε διαφωνία για το Κότορ) για να συναντήσουν τον οθωμανικό στρατό στο Κοσσυφοπέδιο.Παρά το θάνατο του σουλτάνου Μουράτ Α', ο σερβικός στρατός υπέστη ήττα στην επική Μάχη του Κοσσυφοπεδίου το 1389. Σύμφωνα με τις πηγές, ο Đurađ II δεν συμμετείχε στη μάχη, καθώς βρισκόταν στο Ulcinj στη Νότια Ζέτα.Στα μεταγενέστερα χρόνια, ο Đurađ II έπαιξε επιδέξια διπλωματικά παιχνίδια για να ενισχύσει τον ανταγωνισμό μεταξύ των Οθωμανών και των Ενετών .Για αυτόν τον σκοπό, πρόσφερε τον Skadar και στους δύο ελπίζοντας ότι τελικά θα μπορούσε να το κρατήσει.Μετά από δύο χρόνια μάχης, Τούρκοι και Βενετοί συμφώνησαν να το αφήσουν στον Đurađ II, ο οποίος ήταν ουδέτερος στη σύγκρουση.Ομοίως, ο ανταγωνισμός μεταξύ Βενετών και Ούγγρων έφερε όφελος σε αυτόν.Μετά από μια σοβαρή ήττα των δυνάμεών του από τους Τούρκους κοντά στη Νικόπολη, ο Ούγγρος βασιλιάς Sigismund του έδωσε τον τίτλο του πρίγκιπα της Arbania και τον έλεγχο των νησιών Hvar και Korčula.Στη διαμάχη μεταξύ του Đurađ Branković και του θείου του, Stefan Lazarević (γιος του πρίγκιπα Λάζαρου), ο οποίος αργότερα έλαβε τον τίτλο του Βυζαντινού Δεσπότη, ο Đurađ II τάχθηκε στο πλευρό του Στέφανου.Λόγω της υποστήριξης του Đurađ, ο Stefan νίκησε τις τουρκικές δυνάμεις υπό την ηγεσία του Đurađ Branković στη μάχη της Τρίπολης στο πεδίο του Κοσσυφοπεδίου τον Νοέμβριο του 1402.

Η Βενετική Αλβανία ήταν ο επίσημος όρος για πολλές κτήσεις της Δημοκρατίας της Βενετίας στη νοτιοανατολική Αδριατική, περιλαμβάνοντας παράκτια εδάφη κυρίως στο σημερινό νότιο Μαυροβούνιο και εν μέρει στη βόρεια Αλβανία.Αρκετές σημαντικές εδαφικές αλλαγές συνέβησαν κατά τη διάρκεια της Ενετοκρατίας σε αυτές τις περιοχές, ξεκινώντας από το 1392 και διήρκεσαν μέχρι το 1797. Στα τέλη του 15ου αιώνα, οι κύριες κτήσεις στη βόρεια Αλβανία είχαν χαθεί λόγω της επέκτασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας .Παρόλα αυτά, οι Βενετοί δεν ήθελαν να αποκηρύξουν τις επίσημες διεκδικήσεις τους στις αλβανικές ακτές και ο όρος Βενετσιάνικη Αλβανία διατηρήθηκε επίσημα σε χρήση, δηλώνοντας τις υπόλοιπες βενετικές κτήσεις στο παράκτιο Μαυροβούνιο, με κέντρο τον κόλπο του Κότορ.Την περίοδο αυτή η αλβανική πειρατεία γνώρισε μεγάλη άνθηση.Αυτές οι περιοχές παρέμειναν υπό Ενετική κυριαρχία μέχρι την πτώση της Δημοκρατίας της Βενετίας το 1797. Με τη Συνθήκη του Campo Formio, η περιοχή μεταφέρθηκε στη μοναρχία των Αψβούργων.

Το 1403, ο 17χρονος γιος του Đurađ II, Balša III, κληρονόμησε τον θρόνο της Zeta μετά τον θάνατο του πατέρα του ως συνέπεια των τραυματισμών που υπέστη στη Μάχη της Τρίπολης.Καθώς ήταν νέος και άπειρος, κύρια σύμβουλός του ήταν η μητέρα του Γελένα, αδελφή του Σέρβου ηγεμόνα, Στέφαν Λαζάρεβιτς.Υπό την επιρροή της, η Balša III διακήρυξε τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό ως επίσημη κρατική θρησκεία.ωστόσο ο καθολικισμός ήταν ανεκτός.Ο Balša III συνέχισε την πολιτική του πατέρα του.Το 1418, πήρε το Skadar από τους Ενετούς, αλλά έχασε την Budva.Τον επόμενο χρόνο έκανε μια ανεπιτυχή προσπάθεια να ανακαταλάβει την Μπούντβα.Στη συνέχεια πήγε στο Βελιγράδι για να ζητήσει βοήθεια από τον Δεσπότη Στέφανο, αλλά δεν επέστρεψε ποτέ στη Ζέτα.Το 1421, πριν από το θάνατό του και υπό την επιρροή της μητέρας του Jelena, ο Balša III πέρασε την εξουσία της Ζέτας στον Δεσπότη Stefan Lazarević.Πολέμησε με τους Ενετούς και ανέκτησε το Μπαρ στα μέσα του 1423, και τον επόμενο χρόνο έστειλε τον ανιψιό του Đurađ Branković, ο οποίος ανέκτησε το Drivast και το Ulcinium (Ulcinj).

Ο Στέφανος Α' Κρνόγιεβιτς εδραίωσε την εξουσία του στη Ζέτα και κυβέρνησε για 14 χρόνια, από το 1451 έως το 1465. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του, είδε το Δεσποτάτο να υποτάσσεται πλήρως από τους Οθωμανούς αμέσως μετά το θάνατο του Δεσπότη Đurađ Branković.Υπό τον Stefan Crnojević, η Zeta περιλάμβανε την περιοχή Lovćen γύρω από το Cetinje, 51 δήμους που περιλάμβαναν τον ποταμό Crnojević, την κοιλάδα Zeta και τις φυλές Bjelopavlići, Pješivci, Malonšići, Piperi, Hoti, Kelmendi και άλλες.Ο πληθυσμός των εδαφών που έλεγχε ο Στέφανος ήταν περίπου.30.000, ενώ ο συνολικός πληθυσμός της περιοχής της Ζέτας (συμπεριλαμβανομένων των εδαφών υπό ξένη κυριαρχία) ήταν περίπου.80.000.Αξιοποιώντας την αδύναμη θέση του Δεσπότη Đurađ , οι Ενετοί και ο Herzog Stjepan Vukčić Kosača του Αγίου Σάββα (η περιοχή της Ερζεγοβίνης πήρε το όνομά του) κατέκτησαν τμήματα της επικράτειάς του.Ο Stefan I Crnojević, ο οποίος είχε ήδη καθιερωθεί ως επικεφαλής των Crnojević (γύρω στο 1451) στην Άνω Ζέτα, αναγκάστηκε να κάνει εδαφικές παραχωρήσεις.Επιπλέον, ο Kosača πήρε τον γιο του Stefan, Ivan, ως πολιτικό όμηρο, ελπίζοντας ότι θα ανάγκαζε τον Stefan να συμπαραταχθεί μαζί του όποτε χρειαζόταν.Ο Στέφανος παντρεύτηκε τη Μάρα, κόρη ενός επιφανούς Αλβανού Γκιόν Καστριώτη, του οποίου γιος ήταν ο Αλβανός εθνικός ήρωας, Σκεντέρμπεης.Το 1455, ο Στέφανος συνήψε συμφωνία με τη σύμμαχό του Βενετία , ορίζοντας ότι η Ζέτα θα αναγνώριζε την ονομαστική υπεροχή της Βενετίας διατηρώντας την πραγματική της ανεξαρτησία σχεδόν από κάθε άποψη.Η συμφωνία όριζε επίσης ότι η Ζέτα θα βοηθούσε στρατιωτικά τη Βενετία σε συγκεκριμένες περιπτώσεις με αντάλλαγμα μια ετήσια παροχή.Αλλά από όλες τις άλλες απόψεις, η κυριαρχία του Στέφανου στη Ζέτα ήταν αδιαμφισβήτητη.

Ο Ιβάν Κρνόγεβιτς έγινε ηγεμόνας της Ζέτας το 1465. Η κυριαρχία του κράτησε μέχρι το 1490. Αμέσως μετά την ανάληψη του θρόνου, ο Ιβάν επιτέθηκε στη Βενετία, σπάζοντας τη συμμαχία που είχε σφυρηλατήσει ο πατέρας του.Πολέμησε τη Βενετία σε μια προσπάθεια να καταλάβει το Κότορ.Είχε κάποια επιτυχία, κερδίζοντας αυξανόμενη υποστήριξη από τις παράκτιες σλαβικές φυλές Grbalj και Paštrovići στην προσπάθειά του να διεκδικήσει τον έλεγχο του κόλπου του Κότορ.Όταν όμως η οθωμανική εκστρατεία στη βόρεια Αλβανία και τη Βοσνία τον έπεισε ότι η κύρια πηγή κινδύνου για τη χώρα του ήταν στην Ανατολή, επιδίωξε έναν συμβιβασμό με τη Βενετία.Ο Ιβάν έδωσε πολλές μάχες κατά των Τούρκων.Η Ζέτα και η Βενετία πολέμησαν κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας .Ο πόλεμος τελείωσε με την επιτυχή άμυνα της Σκόδρας, όπου οι Βενετοί, οι Σκόδρανοι και οι Ζετάν υπερασπιστές πολέμησαν τις δυνάμεις του εναντίον του Τούρκου Σουλτάνου Μεχμέτ Β' και τελικά κέρδισαν τον πόλεμο το 1474. Ωστόσο, οι Οθωμανοί πολιόρκησαν ξανά τη Σκόδρα το 1478, με τον Μωάμεθ Β' να έρχεται προσωπικά να ηγηθεί εκείνης της πολιορκίας.Αφού οι Οθωμανοί απέτυχαν να καταλάβουν τη Σκόδρα με άμεση βία, επιτέθηκαν στο Žabljak και το κατέλαβαν χωρίς αντίσταση.Η Βενετία παραχώρησε τη Σκόδρα στον σουλτάνο το 1479 με τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης.Ο Ιβάν είχε φιλοδοξίες να οργανώσει μια αντιτουρκική συμμαχία αποτελούμενη από δυνάμεις του Ναπολίτη, της Βενετίας, της Ουγγαρίας και του Ζετάν.Ωστόσο, το όνειρό του δεν μπορούσε να εκπληρωθεί αφού οι Βενετοί δεν τόλμησαν να βοηθήσουν τον Ιβάν μετά τη συνθήκη ειρήνης τους με την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1479. Αφημένος μόνος του, ο Ιβάν κατάφερε να σώσει τη Ζέτα από τις συχνές οθωμανικές επιθέσεις.Γνωρίζοντας ότι οι Οθωμανοί θα προσπαθούσαν να τον τιμωρήσουν επειδή πολέμησε στη βενετική πλευρά και για να διατηρήσει την ανεξαρτησία του, το 1482 μετέφερε την πρωτεύουσά του από το Žabljak στη λίμνη Skadar στην ορεινή περιοχή Dolac, κάτω από το όρος Lovćen.Εκεί έκτισε το Ορθόδοξο μοναστήρι Cetinje, γύρω από το οποίο θα αναδυόταν η πρωτεύουσα Cetinje.Το 1496, οι Οθωμανοί κατέλαβαν τη Ζέτα και την ενοποίησαν στο νεοσύστατο σαντζάκι του Μαυροβουνίου, τερματίζοντας έτσι το πριγκιπάτο του.

Ο Đurađ IV Crnojević έγινε ηγεμόνας της Ζέτας το 1490. Η κυριαρχία του κράτησε μέχρι το 1496. Ο Đurađ, ο μεγαλύτερος γιος του Ιβάν, ήταν μορφωμένος ηγεμόνας.Είναι πιο διάσημος για μια ιστορική πράξη: χρησιμοποίησε το τυπογραφείο που έφερε στο Cetinje ο πατέρας του για να τυπώσει τα πρώτα βιβλία στη νοτιοανατολική Ευρώπη, το 1493. Το τυπογραφείο Crnojević σηματοδότησε την αρχή της έντυπης λέξης μεταξύ των Νότιων Σλάβων.Ο Τύπος λειτούργησε από το 1493 έως το 1496, εκδίδοντας θρησκευτικά βιβλία, πέντε από τα οποία έχουν διασωθεί: Oktoih prvoglasnik, Oktoih petoglasnik, Psaltir, Molitvenik και Četvorojevanđelje.Ο Đurađ διαχειρίστηκε την εκτύπωση των βιβλίων, έγραψε προλόγους και υστερόγραφα και ανέπτυξε εξελιγμένους πίνακες Ψαλμών με το σεληνιακό ημερολόγιο.Τα βιβλία από τον Τύπο του Crnojević τυπώθηκαν σε δύο χρώματα, κόκκινο και μαύρο, και ήταν πλούσια διακοσμημένα.Χρησιμοποίησαν ως πρότυπα για πολλά βιβλία που τυπώθηκαν στα κυριλλικά.Μετά την παράδοση της εξουσίας της Ζέτας στον Đurađ, ο μικρότερος αδελφός του, Staniša, χωρίς καμία πιθανότητα να διαδεχθεί τον πατέρα του, Ivan, πήγε στην Κωνσταντινούπολη και ασπάστηκε το Ισλάμ, λαμβάνοντας το όνομα Skender.Ως πιστός υπηρέτης του Σουλτάνου, ο Staniša έγινε σαντζάκ-μπέης της Σκόδρας.Τα αδέρφια του, Đurađ και Stefan II, συνέχισαν τον αγώνα κατά των Οθωμανών .Τα ιστορικά γεγονότα είναι ασαφή και αμφισβητούμενα, αλλά φαίνεται ότι οι Ενετοί , απογοητευμένοι από την αδυναμία τους να υποτάξουν τον Οίκο του Crnojević στα δικά τους συμφέροντα, κατάφεραν να σκοτώσουν τον Στέφανο Β' και έστειλαν με δόλο τον Đurađ στην Κωνσταντινούπολη.Κυρίως, ο Đurađ επισκέφτηκε τη Βενετία για να εργαστεί στην ευρεία αντι-οθωμανική εκστρατεία, αλλά κρατήθηκε αιχμάλωτος για κάποιο διάστημα ενώ ο Στέφανος Β' υπερασπιζόταν τη Ζέτα ενάντια στους Οθωμανούς.Είναι πιθανό ότι κατά την επιστροφή του στη Ζέτα, ο Đurađ απήχθη από τους Βενετούς πράκτορες και στάλθηκε στην Κωνσταντινούπολη με την κατηγορία ότι οργάνωσε Ιερό Πόλεμο κατά του Ισλάμ.Υπάρχουν ορισμένοι αναξιόπιστοι ισχυρισμοί ότι δόθηκε στον Đurađ η Ανατολία για να κυβερνήσει, αλλά σε κάθε περίπτωση οι αναφορές για το πού βρισκόταν ο Đurađ σταμάτησαν μετά το 1503.

Το φθινόπωρο του 1496, ο Τούρκος σουλτάνος ​​ζήτησε από τον Đurđ Crnojević να έρθει αμέσως στην Κωνσταντινούπολη για να αποτίσει φόρο τιμής ή αλλιώς να φύγει από το Μαυροβούνιο.Βρίσκοντας τον εαυτό του σε κίνδυνο, ο Đurađ αποφάσισε να αυτομολήσει υπό την προστασία των Ενετών .Αμέσως μετά την κατάκτηση της γης, οι Τούρκοι δημιούργησαν ένα χωριστό βιλαέτι του Crnojević στο έδαφος του πρώην κράτους Crnojević, το οποίο ήταν μέρος του Skadar Sanjak, και η πρώτη απογραφή του νεοσύστατου βιλαέτι πραγματοποιήθηκε αμέσως μετά την ίδρυση. της νέας κυβέρνησης.Μετά την εγκαθίδρυση της εξουσίας, οι Τούρκοι εισήγαγαν φόρους και σπαχικούς δασμούς σε όλη τη χώρα, όπως και σε άλλα μέρη της αυτοκρατορίας.Μετά την πτώση, οι Σέρβοι Χριστιανοί εκτέθηκαν σε διάφορους διωγμούς και καταπίεση από τους Μουσουλμάνους, συμπεριλαμβανομένου του διαβόητου συστήματος «αφιερώματος αίματος», αναγκαστικής μεταστροφής, διαφόρων ανισοτήτων στους νόμους της Σαρία, συμπεριλαμβανομένης της καταναγκαστικής εργασίας, της τζίζια, της σκληρής φορολογίας και της δουλείας.Κατά τα πρώτα χρόνια της Τουρκοκρατίας, οι Σκαντάρ σαντζακμπέγκοι προσπάθησαν να εδραιώσουν την άμεση τουρκική κυριαρχία στο βιλαέτι Crnojević, αλλά με σημαντικές δυσκολίες λόγω του αυξανόμενου τουρκο-βενετσιάνικου ανταγωνισμού, που οδήγησε στην επίσημη έκρηξη του Βενετοτουρκικού πολέμου (1499- 1503) το 1499 .Έγινε φανερό ότι στον κατακτημένο πληθυσμό υπήρχε η επιθυμία να συνεργαστούν με τους Ενετούς για να τους απελευθερώσουν από την Τουρκοκρατία.Το 1513, για να καταστείλει τη βενετική επιρροή και να ενισχύσει τη δική του εξουσία, ο σουλτάνος ​​πήρε την απόφαση να χωρίσει το πρώην βιλαέτι του Crnojević από τη σύνθεση του σαντζάκι του Skadar, μετά το οποίο δημιουργήθηκε ένα ξεχωριστό σαντζάκι του Μαυροβουνίου στην περιοχή αυτή.Ο Skender Crnojević, ο μικρότερος αδελφός του τελευταίου άρχοντα της Zeta, Đurđ Crnojević, ορίστηκε ως ο πρώτος (και μοναδικός) σαντζακμπέης.

Το Σαντζάκ, γνωστό και ως Σαντζάκ, είναι μια ιστορική γεωπολιτική περιοχή στη Σερβία και το Μαυροβούνιο.Το όνομα Sandžak προέρχεται από το σαντζάκι του Novi Pazar, μιας πρώην οθωμανικής διοικητικής περιφέρειας που ιδρύθηκε το 1865. Οι Σέρβοι συνήθως αναφέρονται στην περιοχή με το μεσαιωνικό της όνομα Raška.Μεταξύ 1878 και 1909 η περιοχή τέθηκε υπό αυστροουγγρική κατοχή, μετά την οποία παραχωρήθηκε ξανά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία .Το 1912 η περιοχή μοιράστηκε μεταξύ των βασιλείων του Μαυροβουνίου και της Σερβίας.Η πολυπληθέστερη πόλη της περιοχής είναι το Νόβι Παζάρ στη Σερβία.

Το μεγαλύτερο μέρος του πριγκιπάτου Ζετάν έχασε την ιδιότητά του ως ανεξάρτητου κράτους, καθιστώντας υποτελές κράτος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας , έως ότου προστέθηκε στην οθωμανική διοικητική ενότητα του Σαντζάκι του Σκουτάρι το 1499. Το 1514 η περιοχή αυτή χωρίστηκε από το σαντζάκι του Scutari και ιδρύθηκε ως ξεχωριστό σαντζάκι του Μαυροβουνίου, υπό την κυριαρχία του Skenderbeg Crnojević.Όταν ο Skenderbeg Crnojević πέθανε το 1528, το σαντζάκι του Μαυροβουνίου ενώθηκε με το Sanjak του Scutari, ως μοναδική διοικητική μονάδα με ορισμένο βαθμό αυτονομίας.

Το Πρίγκιπα-Επισκοπή Μαυροβουνίου ήταν ένα εκκλησιαστικό πριγκιπάτο που υπήρχε από το 1516 έως το 1852. Το πριγκιπάτο βρισκόταν γύρω από το σύγχρονο Μαυροβούνιο.Προέκυψε από την Επαρχία του Cetinje, αργότερα γνωστή ως Μητροπολιτική Μητρόπολη Μαυροβουνίου και της Παράκτιας, της οποίας οι επίσκοποι αψήφησαν την κυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και μετέτρεψαν την ενορία της Cetinje σε μια de facto θεοκρατία, κυβερνώντας την ως Μητροπολίτες.Πρώτος πρίγκιπας-επίσκοπος ήταν ο Βαβίλα.Το σύστημα μετατράπηκε σε κληρονομικό από τον Danilo Šćepčević, έναν επίσκοπο του Cetinje που ένωσε τις διάφορες φυλές του Μαυροβουνίου για να πολεμήσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία που είχε καταλάβει όλο το Μαυροβούνιο (ως σαντζάκ του Μαυροβουνίου και του Μαυροβουνίου Βιλαέτι) και το μεγαλύτερο μέρος της νοτιοανατολικής Ευρώπης στο Η ωρα.Ο Danilo ήταν ο πρώτος στον Οίκο Petrović-Njegoš που κατέλαβε τη θέση του Μητροπολίτη Cetinje το 1851, όταν το Μαυροβούνιο έγινε κοσμικό κράτος (πριγκιπάτο) υπό τον Danilo I Petrović-Njegoš.Ο Πρίγκιπας-Επισκοπή του Μαυροβουνίου έγινε επίσης για λίγο μοναρχία όταν καταργήθηκε προσωρινά το 1767–1773: αυτό συνέβη όταν ο απατεώνας Μικρός Στέφανος υποδύθηκε ως ο Ρώσος Αυτοκράτορας και στέφθηκε Τσάρος του Μαυροβουνίου.

Η απογραφή του 1582–1583 κατέγραψε ότι το βιλαέτι, ένα αυτόνομο τμήμα των συνόρων του σαντζακιού του Σκουτάρι, είχε τη ναχία Grbavci (13 χωριά), Župa (11 χωριά), Malonšići (7 χωριά), Pješivci (14 χωριά), Cetinje (16 χωριά), Rijeka (31 χωριά), Crmnica (11 χωριά), Paštrovići (36 χωριά) και Grbalj (9 χωριά).συνολικά 148 χωριά.Οι φυλές του Μαυροβουνίου, με την υποστήριξη της Σερβικής Ορθόδοξης Επαρχίας Cetinje, πολέμησαν ανταρτοπόλεμους εναντίον των Οθωμανών με κάποιο βαθμό επιτυχίας.Αν και οι Οθωμανοί συνέχισαν να κυβερνούν ονομαστικά τη χώρα, τα βουνά λέγεται ότι ποτέ δεν κατακτήθηκαν πλήρως.Υπήρχαν φυλετικές συνελεύσεις (zbor).Ο αρχιεπίσκοπος (και οι ηγέτες των φυλών) συχνά συμμάχησαν με τη Δημοκρατία της Βενετίας.Οι Μαυροβούνιοι πολέμησαν και κέρδισαν δύο σημαντικές μάχες στο Lješkopolje, το 1604 και το 1613, υπό την ηγεσία και τη διοίκηση του Μητροπολίτη Rufim Njeguš.Αυτή ήταν η πρώτη μάχη, από πολλές, που ένας επίσκοπος ηγήθηκε και κατάφερε να νικήσει τους Οθωμανούς.Κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Τουρκικού Πολέμου, το 1685, ο Σουλεϊμάν, Πασάς του Σκουτάρι, ηγήθηκε ενός λόχου που πλησίασε το Τσετίνιε και στο δρόμο συγκρούστηκε με Χαϊντούκους που υπηρετούσαν στη Βενετία υπό τη διοίκηση του Bajo Pivljanin στο λόφο Vrtijeljka (στη μάχη του Vrtijeljka). , όπου εξολόθρευσαν τους χατζούκους.Στη συνέχεια, οι νικητές Οθωμανοί παρέλασαν με 500 κομμένα κεφάλια μέσω του Cetinje και επιτέθηκαν επίσης στο μοναστήρι του Cetinje και στο παλάτι του Ivan Crnojević.Οι Μαυροβούνιοι έδιωξαν τους Οθωμανούς και διεκδίκησαν την ανεξαρτησία τους μετά τον Μεγάλο Τουρκικό Πόλεμο (1683–1699).

Η Σερβική εξέγερση του 1596–1597, γνωστή και ως εξέγερση της Ερζεγοβίνης του 1596–1597, ήταν μια εξέγερση που οργανώθηκε από τον Σέρβο Πατριάρχη Jovan Kantul (σ. 1592–1614) και με επικεφαλής τον Grdan, τον βοϊβόντα («δούκα») του Nikšić. οι Οθωμανοί στο σαντζάκι της Ερζεγοβίνης και του Βιλαέτι του Μαυροβουνίου, κατά τον Μακρύ Τουρκικό Πόλεμο (1593–1606).Η εξέγερση ξέσπασε μετά την αποτυχημένη εξέγερση του Μπανάτ το 1594 και το κάψιμο των λειψάνων του Αγίου Σάββα στις 27 Απριλίου 1595.περιλάμβανε τις φυλές Bjelopavlići, Drobnjaci, Nikšić και Piva.Οι επαναστάτες, ηττήθηκαν στο πεδίο του Γκάκο (Gatačko Polje) το 1597, αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν λόγω έλλειψης ξένης υποστήριξης.Μετά την αποτυχία της εξέγερσης, πολλοί Ερζεγοβινοί μετακινήθηκαν στον κόλπο του Κότορ και στη Δαλματία.Οι πρώτες πιο σημαντικές σερβικές μεταναστεύσεις έλαβαν χώρα μεταξύ 1597 και 1600. Ο Γκρντάν και ο Πατριάρχης Ιωάννης θα συνέχιζαν να σχεδιάζουν εξεγέρσεις κατά των Οθωμανών τα επόμενα χρόνια.Ο Jovan επικοινώνησε ξανά με τον πάπα το 1599, χωρίς επιτυχία.Σέρβοι, Έλληνες , Βούλγαροι και Αλβανοί μοναχοί επισκέφθηκαν τα ευρωπαϊκά δικαστήρια για να ζητήσουν βοήθεια.Η πρώτη δεκαετία του 17ου αιώνα είδε μερικές επιτυχημένες μάχες του Μαυροβουνίου κατά των Οθωμανών υπό τον Μητροπολίτη Ρουφίμ.Η φυλή των Drobnjaci νίκησε τους Οθωμανούς στην Gornja Bukovica στις 6 Μαΐου 1605. Ωστόσο, οι Οθωμανοί αντεπιτέθηκαν το ίδιο καλοκαίρι και συνέλαβαν τον δούκα Ivan Kaluđerović, ο οποίος τελικά οδηγήθηκε στην Pljevlja και εκτελέστηκε.Από τη συνέλευση στο μοναστήρι Kosijerevo, στις 18 Φεβρουαρίου 1608, οι Σέρβοι ηγέτες προέτρεψαν το Ισπανικό και το Ναπολιτάνικο δικαστήριο για τελική ενεργητική δράση.Απασχολημένη,η Ισπανία δεν μπορούσε να κάνει πολλά στην Ανατολική Ευρώπη.Ωστόσο, ο ισπανικός στόλος επιτέθηκε στο Δυρράχιο το 1606. Τελικά, στις 13 Δεκεμβρίου 1608, ο Πατριάρχης Jovan Kantul οργάνωσε μια συνέλευση στο μοναστήρι Morača, συγκεντρώνοντας όλους τους αντάρτες ηγέτες του Μαυροβουνίου και της Ερζεγοβίνης.Η εξέγερση του 1596–97 θα σταθεί ως πρότυπο για πολλαπλές αντιοθωμανικές εξεγέρσεις στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη τους επόμενους αιώνες.

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Danilo δύο σημαντικές αλλαγές συνέβησαν στο ευρύτερο ευρωπαϊκό πλαίσιο του Μαυροβουνίου: η επέκταση του οθωμανικού κράτους σταδιακά αντιστράφηκε και το Μαυροβούνιο βρήκε στη Ρωσική Αυτοκρατορία έναν ισχυρό νέο προστάτη για να αντικαταστήσει την παρακμάζουσα Βενετία.Η αντικατάσταση της Βενετίας από τη Ρωσία ήταν ιδιαίτερα σημαντική, καθώς έφερε οικονομική βοήθεια (αφού ο Ντανίλο επισκέφθηκε τον Μέγα Πέτρο το 1715), μέτριο εδαφικό κέρδος και, το 1789, επίσημη αναγνώριση από την Οθωμανική Πύλη της ανεξαρτησίας του Μαυροβουνίου ως κράτος υπό τον Πέταρ Α' Petrović Njegoš.

Μετά το θάνατο του Šćepan, ο gubernadur (τίτλος που δημιουργήθηκε από τον Μητροπολίτη Danilo για να κατευνάσει τους Ενετούς) Jovan Radonjić, με τη βοήθεια των Βενετών και της Αυστρίας, προσπάθησε να επιβληθεί ως ο νέος ηγεμόνας.Ωστόσο, μετά το θάνατο του Σάββα (1781), οι Μαυροβούνιοι οπλαρχηγοί επέλεξαν για διάδοχο τον αρχιμανδρίτη Πέταρ Πέτροβιτς, που ήταν ανιψιός του Μητροπολίτη Βασιλείου.Ο Petar I ανέλαβε την ηγεσία του Μαυροβουνίου σε πολύ νεαρή ηλικία και στις πιο δύσκολες στιγμές.Κυβέρνησε σχεδόν μισό αιώνα, από το 1782 έως το 1830. Ο Πέταρ Α' κέρδισε πολλές κρίσιμες νίκες εναντίον των Οθωμανών , μεταξύ των οποίων στο Martinići και στο Krusi το 1796. Με αυτές τις νίκες, ο Petar I απελευθέρωσε και εδραίωσε τον έλεγχο στα Highlands (Brda) που ήταν επίκεντρο του συνεχούς πολέμου, και επίσης ενίσχυσε τους δεσμούς με τον κόλπο του Κότορ, και κατά συνέπεια τον στόχο να επεκταθεί στη νότια ακτή της Αδριατικής.Το 1806, καθώς ο Γάλλος αυτοκράτορας Ναπολέων προχωρούσε προς τον κόλπο του Κότορ, στο Μαυροβούνιο, με τη βοήθεια πολλών ρωσικών ταγμάτων και ενός στόλου του Ντμίτρι Σενιάβιν, άρχισαν να πολεμούν ενάντια στις γαλλικές δυνάμεις εισβολής.Αήττητος στην Ευρώπη, ο στρατός του Ναπολέοντα αναγκάστηκε ωστόσο να αποσυρθεί μετά από ήττες στο Cavtat και στο Herceg-Novi.Το 1807, η ρωσο-γαλλική συνθήκη παραχώρησε τον κόλπο στη Γαλλία .Η ειρήνη κράτησε λιγότερο από επτά χρόνια.το 1813, ο στρατός του Μαυροβουνίου, με την υποστήριξη πυρομαχικών από τη Ρωσία και τη Βρετανία , απελευθέρωσε τον κόλπο από τους Γάλλους.Μια συνέλευση που έγινε στη Ντομπρότα αποφάσισε να ενώσει τον κόλπο του Κότορ με το Μαυροβούνιο.Αλλά στο Συνέδριο της Βιέννης, με τη ρωσική συναίνεση, ο κόλπος παραχωρήθηκε στην Αυστρία.Το 1820, στα βόρεια του Μαυροβουνίου, η φυλή Morača κέρδισε μια μεγάλη μάχη ενάντια σε μια οθωμανική δύναμη από τη Βοσνία.Κατά τη διάρκεια της μακράς διακυβέρνησής του, ο Πέταρ ενίσχυσε το κράτος ενώνοντας τις συχνά αντιμαχόμενες φυλές, εδραιώνοντας τον έλεγχό του στα εδάφη του Μαυροβουνίου και εισάγοντας τους πρώτους νόμους στο Μαυροβούνιο.Είχε αδιαμφισβήτητο ηθικό κύρος ενισχυμένο από τις στρατιωτικές του επιτυχίες.Η διακυβέρνησή του προετοίμασε το Μαυροβούνιο για την επακόλουθη εισαγωγή σύγχρονων κρατικών θεσμών: φόρους, σχολεία και μεγαλύτερες εμπορικές επιχειρήσεις.Όταν πέθανε, ανακηρύχθηκε από το λαϊκό αίσθημα άγιος.

Μετά το θάνατο του Πέταρ Α΄, ο 17χρονος ανιψιός του, Ράντε Πέτροβιτς, έγινε Μητροπολίτης Πέταρ Β΄.Με ιστορική και λογοτεχνική συναίνεση, ο Πέταρ Β', που συνήθως αποκαλείται "Njegoš", ήταν ο πιο εντυπωσιακός από τους πρίγκιπες-επισκόπους, έχοντας θέσει τα θεμέλια του σύγχρονου Μαυροβουνίου κράτους και του μετέπειτα Βασιλείου του Μαυροβουνίου.Ήταν επίσης ένας καταξιωμένος Μαυροβούνιος ποιητής.Υπήρχε ένας μακροχρόνιος ανταγωνισμός μεταξύ των μητροπολιτών του Μαυροβουνίου από την οικογένεια Πέτροβιτς και της οικογένειας Ράντονιτς, μια ηγετική φυλή που αγωνιζόταν επί μακρόν για την εξουσία ενάντια στην εξουσία του Πέτροβιτς.Αυτή η αντιπαλότητα κορυφώθηκε στην εποχή του Petar II, αν και βγήκε νικητής από αυτήν την πρόκληση και ενίσχυσε την εξουσία του εκδιώκοντας πολλά μέλη της οικογένειας Radonjić από το Μαυροβούνιο.Στις εσωτερικές υποθέσεις, ο Petar II ήταν μεταρρυθμιστής.Εισήγαγε τους πρώτους φόρους το 1833 ενάντια στη σκληρή αντίθεση πολλών Μαυροβούνιων των οποίων η έντονη αίσθηση ατομικής και φυλετικής ελευθερίας ήταν θεμελιωδώς σε σύγκρουση με την έννοια των υποχρεωτικών πληρωμών προς την κεντρική αρχή.Δημιούργησε μια επίσημη κεντρική κυβέρνηση αποτελούμενη από τρία σώματα, τη Γερουσία, την Guardia και τους Perjaniks.Η Γερουσία αποτελούνταν από 12 εκπροσώπους των πιο σημαντικών οικογενειών του Μαυροβουνίου και εκτελούσε εκτελεστικές και δικαστικές καθώς και νομοθετικές λειτουργίες της κυβέρνησης.Η 32μελής Guardia ταξίδεψε στη χώρα ως πράκτορες της Γερουσίας, επιλύοντας διαφορές και άλλως διαχειρίζονταν τον νόμο και την τάξη.Οι Περγιανίκοι ήταν αστυνομική δύναμη, υπαγόμενη τόσο στη Σύγκλητο όσο και απευθείας στον Μητροπολίτη.Πριν από το θάνατό του το 1851, ο Πέταρ Β' ονόμασε τον ανιψιό του Ντανίλο ως διάδοχό του.Του ανέθεσε δάσκαλο και τον έστειλε στη Βιέννη, από όπου συνέχισε τις σπουδές του στη Ρωσία.Σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς, ο Πέταρ Β' πιθανότατα προετοίμασε τον Ντανίλο να γίνει κοσμικός ηγέτης.Ωστόσο, όταν πέθανε ο Πέταρ Β', η Γερουσία, υπό την επιρροή του Τζόρτζιε Πέτροβιτς (του πλουσιότερου Μαυροβουνίου εκείνη την εποχή), ανακήρυξε τον μεγαλύτερο αδελφό του Πέταρ Β', Πέρο, Πρίγκιπα και όχι Μητροπολίτη.Ωστόσο, σε έναν σύντομο αγώνα για την εξουσία, ο Πέρο, ο οποίος είχε την υποστήριξη της Γερουσίας, έχασε από τον πολύ νεότερο Ντανίλο που είχε μεγαλύτερη υποστήριξη από τον λαό.Το 1852, ο Ντανίλο ανακήρυξε ένα κοσμικό Πριγκιπάτο του Μαυροβουνίου με τον εαυτό του ως Πρίγκιπα και κατήργησε επίσημα την εκκλησιαστική εξουσία.

Ο Petar Petrović Njegoš, ένας ισχυρός βλάντικας, βασίλεψε στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα.Το 1851 ο Danilo Petrović Njegoš έγινε vladika, αλλά το 1852 παντρεύτηκε και αποκήρυξε τον εκκλησιαστικό του χαρακτήρα, λαμβάνοντας τον τίτλο του knjaz (Πρίγκιπας) Danilo I, και μετέτρεψε τη γη του σε κοσμικό πριγκιπάτο.Μετά τη δολοφονία του Danilo από τον Todor Kadić στο Κότορ, το 1860, οι Μαυροβούνιοι ανακήρυξαν τον Νικόλαο Α' διάδοχό του στις 14 Αυγούστου του ίδιου έτους.Το 1861-1862, ο Νικόλαος συμμετείχε σε έναν ανεπιτυχή πόλεμο κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας .Υπό τον Νικόλαο Α', η χώρα έλαβε επίσης το πρώτο της σύνταγμα (1905) και ανυψώθηκε στον βαθμό του βασιλείου το 1910.Μετά την εξέγερση της Ερζεγοβίνης, η οποία ξεκίνησε εν μέρει από τις μυστικές του δραστηριότητες, κήρυξε και πάλι τον πόλεμο στην Τουρκία.Η Σερβία προσχώρησε στο Μαυροβούνιο, αλλά ηττήθηκε από τις τουρκικές δυνάμεις την ίδια χρονιά.Η Ρωσία τώρα εντάχθηκε και κατατρόπωσε αποφασιστικά τους Τούρκους το 1877-78 .Η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (Μάρτιος 1878) ήταν ιδιαίτερα επωφελής για το Μαυροβούνιο, καθώς και για τη Ρωσία, τη Σερβία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία .Ωστόσο, τα κέρδη περιορίστηκαν κάπως από τη Συνθήκη του Βερολίνου (1878).Στο τέλος το Μαυροβούνιο αναγνωρίστηκε διεθνώς ως ανεξάρτητο κράτος, η επικράτειά του ουσιαστικά διπλασιάστηκε με την προσθήκη 4.900 τετραγωνικών χιλιομέτρων (1.900 τετραγωνικά μίλια), το λιμάνι του Μπαρ και όλα τα ύδατα του Μαυροβουνίου έκλεισαν για πολεμικά πλοία όλων των εθνών.και η διοίκηση της ναυτικής και υγειονομικής αστυνομίας στα παράλια τέθηκε στα χέρια της Αυστρίας.

Ο Μαυροβούνιος- Οθωμανικός Πόλεμος, γνωστός στο Μαυροβούνιο και ως Μεγάλος Πόλεμος, διεξήχθη μεταξύ του Πριγκιπάτου του Μαυροβουνίου και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μεταξύ 1876 και 1878. Ο πόλεμος τελείωσε με νίκη του Μαυροβουνίου και Οθωμανική ήττα στον μεγαλύτερο Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1877– 1878 .Δόθηκαν έξι μεγάλες και 27 μικρότερες μάχες, μεταξύ των οποίων ήταν η κρίσιμη μάχη του Vučji Do.Μια εξέγερση στην κοντινή Ερζεγοβίνη πυροδότησε μια σειρά από εξεγέρσεις και εξεγέρσεις κατά των Οθωμανών στην Ευρώπη.Το Μαυροβούνιο και η Σερβία συμφώνησαν να κηρύξουν πόλεμο στους Οθωμανούς στις 18 Ιουνίου 1876. Οι Μαυροβούνιοι συμμάχησαν με τους Ερζεγοβίτες.Μια μάχη που ήταν κρίσιμη για τη νίκη του Μαυροβουνίου στον πόλεμο ήταν η μάχη του Vučji Do.Το 1877, οι Μαυροβούνιοι έδωσαν βαριές μάχες κατά μήκος των συνόρων της Ερζεγοβίνης και της Αλβανίας .Ο πρίγκιπας Νικόλαος πήρε την πρωτοβουλία και αντεπιτέθηκε στις οθωμανικές δυνάμεις που έρχονταν από βορρά, νότο και δυτικά.Κατέκτησε το Nikšić (24 Σεπτεμβρίου 1877), το Bar (10 Ιανουαρίου 1878), το Ulcinj (20 Ιανουαρίου 1878), το Grmožur (26 Ιανουαρίου 1878) και το Vranjina και το Lesendro (30 Ιανουαρίου 1878).Ο πόλεμος έληξε όταν οι Οθωμανοί υπέγραψαν ανακωχή με τους Μαυροβούνιους στην Αδριανούπολη στις 13 Ιανουαρίου 1878. Η προέλαση των ρωσικών δυνάμεων προς τους Οθωμανούς ανάγκασε τους Οθωμανούς να υπογράψουν μια συνθήκη ειρήνης στις 3 Μαρτίου 1878, αναγνωρίζοντας την ανεξαρτησία του Μαυροβουνίου, καθώς και της Ρουμανίας και της Σερβίας, και αύξησε επίσης την επικράτεια του Μαυροβουνίου από 4.405 km² σε 9.475 km².Το Μαυροβούνιο απέκτησε επίσης τις πόλεις Nikšić, Kolašin, Spuž, Podgorica, Žabljak, Bar, καθώς και πρόσβαση στη θάλασσα.

Η μάχη του Vučji Do ήταν μια σημαντική μάχη του Μαυροβουνίου-Οθωμανικού Πολέμου του 1876-78 που έλαβε χώρα στις 18 Ιουλίου 1876 στο Vučji Do του Μαυροβουνίου, πολέμησε μεταξύ των συνδυασμένων δυνάμεων των φυλών του Μαυροβουνίου και της Ανατολικής Ερζεγοβίνης (τάγματα) ενάντια στον Οθωμανικό Στρατό. υπό τον Μέγα Βεζίρη Αχμέτ Μουχτάρ Πασά.Οι δυνάμεις του Μαυροβουνίου-Ερζεγοβίνης νίκησαν βαριά τους Οθωμανούς και κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν δύο από τους διοικητές τους.Επιπλέον, κατέλαβαν μεγάλη παρτίδα οπλισμού.

Το Συνέδριο του Βερολίνου (13 Ιουνίου – 13 Ιουλίου 1878) ήταν μια διπλωματική διάσκεψη για την αναδιοργάνωση των κρατών στη Βαλκανική Χερσόνησο μετά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877–78, τον οποίο είχε κερδίσει η Ρωσία εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.Στη συνάντηση εκπροσωπήθηκαν οι τότε έξι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης ( Ρωσία , Μεγάλη Βρετανία , Γαλλία , Αυστροουγγαρία ,Ιταλία και Γερμανία ), οι Οθωμανοί και τέσσερα βαλκανικά κράτη: Ελλάδα , Σερβία, Ρουμανία και Μαυροβούνιο.Ο αρχηγός του συνεδρίου, ο Γερμανός καγκελάριος Ότο φον Μπίσμαρκ, επεδίωξε να σταθεροποιήσει τα Βαλκάνια, να μειώσει τον ρόλο της ηττημένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην περιοχή και να εξισορροπήσει τα διακριτά συμφέροντα της Βρετανίας, της Ρωσίας και της Αυστροουγγαρίας.Αντίθετα, στις πληγείσες περιοχές χορηγήθηκαν διαφορετικοί βαθμοί ανεξαρτησίας.Η Ρουμανία έγινε πλήρως ανεξάρτητη, αν και αναγκάστηκε να δώσει μέρος της Βεσσαραβίας στη Ρωσία και κατέκτησε τη Βόρεια Δοβρούτζα.Η Σερβία και το Μαυροβούνιο έλαβαν επίσης πλήρη ανεξαρτησία, αλλά έχασαν εδάφη, με την Αυστροουγγαρία να κατέχει την περιοχή του Σαντζάκ μαζί με τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη.

Ο Α' Βαλκανικός Πόλεμος διήρκεσε από τον Οκτώβριο του 1912 έως τον Μάιο του 1913 και περιλάμβανε ενέργειες της Βαλκανικής Συμμαχίας (τα Βασίλεια της Βουλγαρίας , της Σερβίας, της Ελλάδας και του Μαυροβουνίου) εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας .Οι συνδυασμένοι στρατοί των Βαλκανικών κρατών ξεπέρασαν τους αρχικά αριθμητικά κατώτερους (σημαντικά ανώτερους μέχρι το τέλος της σύγκρουσης) και στρατηγικά μειονεκτούντες Οθωμανικούς στρατούς, σημειώνοντας ταχεία επιτυχία.Ο πόλεμος ήταν μια συνολική και άμετρη καταστροφή για τους Οθωμανούς, οι οποίοι έχασαν το 83% των ευρωπαϊκών εδαφών τους και το 69% του ευρωπαϊκού πληθυσμού τους.Ως αποτέλεσμα του πολέμου, ο Σύνδεσμος κατέλαβε και διχοτόμησε σχεδόν όλα τα εναπομείναντα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ευρώπη.Τα επακόλουθα γεγονότα οδήγησαν επίσης στη δημιουργία μιας ανεξάρτητης Αλβανίας , η οποία εξόργισε τους Σέρβους.Η Βουλγαρία, εν τω μεταξύ, ήταν δυσαρεστημένη για τη διαίρεση των λαφύρων στη Μακεδονία και επιτέθηκε στους πρώην συμμάχους της, τη Σερβία και την Ελλάδα, στις 16 Ιουνίου 1913, γεγονός που προκάλεσε την έναρξη του Β' Βαλκανικού Πολέμου.

Ο Β' Βαλκανικός Πόλεμος ήταν μια σύγκρουση που ξέσπασε όταν η Βουλγαρία , δυσαρεστημένη με το μερίδιό της στα λάφυρα του Α' Βαλκανικού Πολέμου, επιτέθηκε στους πρώην συμμάχους της, τη Σερβία και την Ελλάδα .Ο σερβικός και ο ελληνικός στρατός απέκρουσαν τη βουλγαρική επίθεση και αντεπιτέθηκαν εισερχόμενοι στη Βουλγαρία.Καθώς η Βουλγαρία είχε επίσης προηγουμένως εμπλακεί σε εδαφικές διαμάχες με τη Ρουμανία και το μεγαλύτερο μέρος των βουλγαρικών δυνάμεων που εμπλέκονται στο νότο, η προοπτική μιας εύκολης νίκης υποκίνησε τη ρουμανική επέμβαση κατά της Βουλγαρίας.Η Οθωμανική Αυτοκρατορία εκμεταλλεύτηκε επίσης την κατάσταση για να ανακτήσει ορισμένα χαμένα εδάφη από τον προηγούμενο πόλεμο.Όταν τα ρουμανικά στρατεύματα πλησίασαν την πρωτεύουσα Σόφια, η Βουλγαρία ζήτησε ανακωχή, με αποτέλεσμα τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, στην οποία η Βουλγαρία έπρεπε να παραχωρήσει τμήματα των κερδών της στον Πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο στη Σερβία, την Ελλάδα και τη Ρουμανία.Στη συνθήκη της Κωνσταντινούπολης έχασε την Αδριανούπολη από τους Οθωμανούς.

Το Μαυροβούνιο υπέφερε σοβαρά στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο .Λίγο αφότου η Αυστροουγγαρία κήρυξε τον πόλεμο στη Σερβία (28 Ιουλίου 1914), το Μαυροβούνιο έχασε λίγο χρόνο για να κηρύξει τον πόλεμο στις Κεντρικές Δυνάμεις -στην Αυστροουγγαρία αρχικά- στις 6 Αυγούστου 1914, παρά το γεγονός ότι η αυστριακή διπλωματία υποσχέθηκε να παραχωρήσει τη Σκόδρα στο Μαυροβούνιο αν παρέμενε ουδέτερο.Για λόγους συντονισμού στον αγώνα κατά του εχθρικού στρατού, ο Σέρβος στρατηγός Μπόζινταρ Γιάνκοβιτς ορίστηκε επικεφαλής της Ανώτατης Διοίκησης τόσο του σερβικού όσο και του Μαυροβουνίου στρατού.Το Μαυροβούνιο έλαβε 30 πυροβόλα και οικονομική βοήθεια 17 εκατομμυρίων δηναρίων από τη Σερβία.Η Γαλλία συνέβαλε με ένα αποικιακό απόσπασμα 200 ανδρών που βρισκόταν στο Cetinje στην αρχή του πολέμου, καθώς και δύο ραδιοφωνικούς σταθμούς – που βρίσκονται στην κορυφή του όρους Lovćen και στην Ποντγκόριτσα.Μέχρι το 1915 η Γαλλία προμήθευε το Μαυροβούνιο με το απαραίτητο πολεμικό υλικό και τρόφιμα μέσω του λιμανιού του Μπαρ, το οποίο είχε αποκλειστεί από αυστριακά θωρηκτά και υποβρύχια.Το 1915 η Ιταλία ανέλαβε αυτόν τον ρόλο, περνώντας τις προμήθειες ανεπιτυχώς και ακανόνιστα στη γραμμή Shengjin-Bojana-Lake Skadar, μια ανασφαλής διαδρομή λόγω συνεχών επιθέσεων από Αλβανούς παράτυπους που οργανώθηκαν από Αυστριακούς πράκτορες.Η έλλειψη ζωτικών υλικών οδήγησε τελικά το Μαυροβούνιο να παραδοθεί.Η Αυστροουγγαρία έστειλε χωριστό στρατό για να εισβάλει στο Μαυροβούνιο και να αποτρέψει μια ένωση των στρατών της Σερβίας και του Μαυροβουνίου.Η δύναμη αυτή όμως αποκρούστηκε και από την κορυφή του ισχυρά οχυρωμένου Λόβτσεν οι Μαυροβούνιοι συνέχισαν τον βομβαρδισμό του Κότορ που κατείχε ο εχθρός.Ο Αυστροουγγρικός στρατός κατάφερε να καταλάβει την πόλη Pljevlja ενώ από την άλλη οι Μαυροβούνιοι κατέλαβαν την Budva, τότε υπό αυστριακό έλεγχο.Η νίκη της Σερβίας στη Μάχη του Cer (15–24 Αυγούστου 1914) εκτροπή των εχθρικών δυνάμεων από το Σαντζάκ και η Pljevlja ήρθε ξανά στα χέρια του Μαυροβουνίου.Στις 10 Αυγούστου 1914, το πεζικό του Μαυροβουνίου εξαπέλυσε μια ισχυρή επίθεση κατά των αυστριακών φρουρών, αλλά δεν κατάφεραν να κάνουν καλό στο πλεονέκτημα που απέκτησαν αρχικά.Αντιστάθηκαν επιτυχώς στους Αυστριακούς στη δεύτερη εισβολή στη Σερβία (Σεπτέμβριος 1914) και παραλίγο να καταφέρουν να καταλάβουν το Σεράγεβο.Με την έναρξη της τρίτης αυστροουγγρικής εισβολής, ωστόσο, ο στρατός του Μαυροβουνίου έπρεπε να αποσυρθεί πριν από πολύ μεγαλύτερους αριθμούς και ο Αυστροουγγρικός, ο Βουλγαρικός και ο Γερμανικός στρατός τελικά κατέλαβαν τη Σερβία (Δεκέμβριος 1915).Ωστόσο, ο σερβικός στρατός επέζησε και με επικεφαλής τον βασιλιά Πέτρο Α' της Σερβίας, άρχισε να υποχωρεί σε όλη την Αλβανία.Για να υποστηρίξει τη σερβική υποχώρηση, ο στρατός του Μαυροβουνίου, με επικεφαλής τον Γιάνκο Βούκοτιτς, συμμετείχε στη μάχη του Μόικοβατς (6–7 Ιανουαρίου 1916).Το Μαυροβούνιο υπέστη επίσης μεγάλης κλίμακας εισβολή (Ιανουάριος 1916) και για το υπόλοιπο του πολέμου παρέμεινε στην κατοχή των Κεντρικών Δυνάμεων.Δείτε τη Σερβική Εκστρατεία (Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος) για λεπτομέρειες.Ο Αυστριακός αξιωματικός Viktor Weber Edler von Webenau υπηρέτησε ως στρατιωτικός κυβερνήτης του Μαυροβουνίου μεταξύ 1916 και 1917. Στη συνέχεια ο Heinrich Clam-Martinic κάλυψε αυτή τη θέση.Ο βασιλιάς Νικόλαος κατέφυγε στην Ιταλία (Ιανουάριος 1916) και στη συνέχεια στη Γαλλία.η κυβέρνηση μετέφερε τις δραστηριότητές της στο Μπορντό.Τελικά οι Σύμμαχοι απελευθέρωσαν το Μαυροβούνιο από τους Αυστριακούς.Μια νεοσυγκληθείσα Εθνοσυνέλευση της Ποντγκόριτσα, κατηγόρησε τον Βασιλιά ότι επιδίωκε χωριστή ειρήνη με τον εχθρό και κατά συνέπεια τον καθαίρεσε, απαγόρευσε την επιστροφή του και αποφάσισε ότι το Μαυροβούνιο έπρεπε να ενταχθεί στο Βασίλειο της Σερβίας την 1η Δεκεμβρίου 1918. Ένα μέρος του πρώην στρατού του Μαυροβουνίου δυνάμεις που ήταν ακόμα πιστές στον Βασιλιά ξεκίνησαν μια εξέγερση ενάντια στη συγχώνευση, την εξέγερση των Χριστουγέννων (7 Ιανουαρίου 1919).

Το Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας ήταν ένα κράτος στη Νοτιοανατολική και Κεντρική Ευρώπη που υπήρχε από το 1918 έως το 1941. Από το 1918 έως το 1929, ονομαζόταν επίσημα Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων, αλλά ο όρος "Γιουγκοσλαβία" (κυριολεκτικά "Γη των Νοτίων Σλάβων" ") ήταν η καθομιλουμένη του ονομασία λόγω της προέλευσής του.Το επίσημο όνομα του κράτους άλλαξε σε "Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας" από τον βασιλιά Αλέξανδρο Α' στις 3 Οκτωβρίου 1929. Το νέο βασίλειο αποτελούνταν από τα πρώην ανεξάρτητα βασίλεια της Σερβίας και του Μαυροβουνίου (το Μαυροβούνιο είχε απορροφηθεί από τη Σερβία τον προηγούμενο μήνα). και ενός σημαντικού εδάφους που προηγουμένως αποτελούσε τμήμα της Αυστροουγγαρίας, του κράτους των Σλοβένων, των Κροατών και των Σέρβων.Τα κύρια κράτη που σχημάτισαν το νέο Βασίλειο ήταν το κράτος των Σλοβένων, των Κροατών και των Σέρβων.Βοϊβοντίνα;και το Βασίλειο της Σερβίας με το Βασίλειο του Μαυροβουνίου.

Η εξέγερση των Χριστουγέννων ήταν μια αποτυχημένη εξέγερση στο Μαυροβούνιο υπό την ηγεσία των Πρασίνων στις αρχές Ιανουαρίου 1919. Στρατιωτικός ηγέτης της εξέγερσης ήταν ο Κρστό Πόποβιτς και ο πολιτικός της ηγέτης ο Γιόβαν Πλάμενατς.Ο καταλύτης για την εξέγερση ήταν η απόφαση της αμφιλεγόμενης Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης του Σερβικού Λαού στο Μαυροβούνιο, κοινώς γνωστή ως Συνέλευση της Ποντγκόριτσα.Η συνέλευση αποφάσισε να ενώσει απευθείας το Βασίλειο του Μαυροβουνίου με το Βασίλειο της Σερβίας, το οποίο λίγο μετά θα γινόταν το Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας.Μετά από μια αμφισβητήσιμη διαδικασία επιλογής υποψηφίων, οι ενωτικοί Λευκοί ξεπέρασαν αριθμητικά τους Πράσινους, οι οποίοι ήταν υπέρ της διατήρησης του κράτους του Μαυροβουνίου και της ενοποίησης σε μια συνομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία.Η εξέγερση έφτασε στο αποκορύφωμά της στο Cetinje στις 7 Ιανουαρίου 1919, που ήταν η ημερομηνία των Ανατολικών Ορθοδόξων Χριστουγέννων.Οι συνδικαλιστές με την υποστήριξη του Σερβικού Στρατού νίκησαν τους επαναστάτες Πράσινους.Στον απόηχο της εξέγερσης, ο εκθρονισμένος βασιλιάς Νικόλαος του Μαυροβουνίου αναγκάστηκε να απευθύνει έκκληση για ειρήνη, καθώς πολλά σπίτια καταστράφηκαν.Ως αποτέλεσμα της εξέγερσης δικάστηκαν και φυλακίστηκαν αρκετοί συνένοχοι στην εξέγερση.Άλλοι συμμετέχοντες στην εξέγερση κατέφυγαν στο Βασίλειο της Ιταλίας, εν τω μεταξύ κάποιοι υποχώρησαν στα βουνά και συνέχισαν την αντάρτικη αντίσταση υπό τη σημαία του Μαυροβουνίου Στρατού στην εξορία, η οποία διήρκεσε μέχρι το 1929. Ο πιο αξιοσημείωτος αρχηγός της πολιτοφυλακής των ανταρτών ήταν ο Σάβο Ρασπόποβιτς.

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ,η Ιταλία υπό τον Μπενίτο Μουσολίνι κατέλαβε το Μαυροβούνιο το 1941 και προσάρτησε στο Βασίλειο της Ιταλίας την περιοχή του Κότορ (Καττάρο), όπου υπήρχε ένας μικρός βενετόφωνος πληθυσμός.Το μαριονέτα Βασίλειο του Μαυροβουνίου δημιουργήθηκε υπό φασιστικό έλεγχο, ενώ ο Κρστό Ζρνόφ Πόποβιτς επέστρεψε από την εξορία του στη Ρώμη το 1941 για να προσπαθήσει να ηγηθεί του Zelenaši («Πράσινο» κόμμα), που υποστήριξε την αποκατάσταση της μοναρχίας του Μαυροβουνίου.Αυτή η πολιτοφυλακή ονομαζόταν Ταξιαρχία Lovćen.Το Μαυροβούνιο καταστράφηκε από έναν τρομερό ανταρτοπόλεμο, κυρίως αφού η ναζιστική Γερμανία αντικατέστησε τους ηττημένους Ιταλούς τον Σεπτέμβριο του 1943.Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όπως συνέβη σε πολλά άλλα μέρη της Γιουγκοσλαβίας, το Μαυροβούνιο ενεπλάκη σε κάποιου είδους εμφύλιο πόλεμο.Εκτός από τους Πράσινους του Μαυροβουνίου, οι δύο κύριες φατρίες ήταν ο Τσέτνικ Γιουγκοσλαβικός στρατός, ο οποίος ορκίστηκε πίστη στην εξόριστη κυβέρνηση και αποτελούνταν κυρίως από Μαυροβούνιους που δήλωναν Σέρβοι (πολλά από τα μέλη του ήταν Λευκοί του Μαυροβουνίου) και Γιουγκοσλάβοι Παρτιζάνοι, με στόχο τη δημιουργία της σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας μετά τον πόλεμο.Δεδομένου ότι και οι δύο παρατάξεις μοιράζονταν κάποιες ομοιότητες στους στόχους τους, ιδιαίτερα σε αυτούς που σχετίζονταν με την ενωμένη Γιουγκοσλαβία και την αντίσταση κατά του Άξονα, οι δύο πλευρές ένωσαν τα χέρια και το 1941 ξεκίνησαν την εξέγερση της 13ης Ιουλίου, την πρώτη οργανωμένη εξέγερση στην κατεχόμενη Ευρώπη.Αυτό συνέβη μόλις δύο μήνες αφότου η Γιουγκοσλαβία συνθηκολόγησε και απελευθέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας του Μαυροβουνίου, αλλά οι αντάρτες δεν μπόρεσαν να ανακτήσουν τον έλεγχο των μεγάλων πόλεων και πόλεων.Μετά τις αποτυχημένες προσπάθειες απελευθέρωσης των πόλεων Pljevlja και Kolasin, οι Ιταλοί, ενισχυμένοι από Γερμανούς, ανακατέλαβαν όλα τα εδάφη των ανταρτών.Σε επίπεδο ηγεσίας, οι διαφωνίες σχετικά με την κρατική πολιτική (κεντρική μοναρχία εναντίον ομοσπονδιακής σοσιαλιστικής δημοκρατίας) οδήγησαν τελικά σε διάσπαση μεταξύ των δύο πλευρών.από εκεί και πέρα ​​έγιναν εχθροί.Συνεχώς και οι δύο παρατάξεις προσπαθούσαν να κερδίσουν υποστήριξη από τον πληθυσμό.Ωστόσο, τελικά οι Τσέτνικ στο Μαυροβούνιο έχασαν την υποστήριξη του πληθυσμού, όπως και άλλες φατρίες Τσέτνικ στη Γιουγκοσλαβία.Ο de facto ηγέτης των Τσέτνικ στο Μαυροβούνιο, Pavle Djurisic, μαζί με άλλες εξέχουσες προσωπικότητες του κινήματος όπως ο Dusan Arsovic και ο Đorđe Lašić, θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για σφαγές μουσουλμανικού πληθυσμού στην ανατολική Βοσνία και στο Σαντζάκ το 1944. Η ιδεολογία τους για μια ομοιογενή Σερβία εντός της Γιουγκοσλαβίας αποδείχθηκε σημαντικό εμπόδιο στη στρατολόγηση φιλελεύθερων, μειονοτήτων και Μαυροβουνίων που θεωρούσαν το Μαυροβούνιο ως ένα έθνος με τη δική του ταυτότητα.Αυτοί οι παράγοντες, πέραν του γεγονότος ότι ορισμένοι Τσέτνικ διαπραγματεύονταν με τον Άξονα, οδήγησαν στο να χάσει ο Τσέτνικ Γιουγκοσλαβικός στρατός την υποστήριξη των Συμμάχων το 1943. Την ίδια χρονιά, η Ιταλία, που μέχρι τότε ήταν επικεφαλής της κατεχόμενης ζώνης, συνθηκολόγησε και αντικαταστάθηκε από τη Γερμανία, και οι μάχες συνεχίστηκαν.Η Ποντγκόριτσα απελευθερώθηκε από τους σοσιαλιστές Παρτιζάνους στις 19 Δεκεμβρίου 1944 και ο απελευθερωτικός πόλεμος είχε κερδηθεί.Ο Josip Broz Tito αναγνώρισε τη μαζική συμβολή του Μαυροβουνίου στον πόλεμο κατά των δυνάμεων του Άξονα καθιερώνοντάς το ως μία από τις έξι δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας.

Η Εξέγερση στο Μαυροβούνιο ήταν μια εξέγερση ενάντια στις ιταλικές δυνάμεις κατοχής στο Μαυροβούνιο.Ξεκίνησε από το Κομμουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας στις 13 Ιουλίου 1941, καταπνίγηκε μέσα σε έξι εβδομάδες, αλλά συνεχίστηκε με πολύ μικρότερη ένταση μέχρι τη Μάχη της Pljevlja την 1η Δεκεμβρίου 1941. Οι εξεγερμένοι ηγήθηκαν από έναν συνδυασμό κομμουνιστών και πρώην αξιωματικών του Βασιλικού Γιουγκοσλαβικού Στρατού από το Μαυροβούνιο.Μερικοί από τους αξιωματικούς είχαν πρόσφατα απελευθερωθεί από τα στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου μετά τη σύλληψή τους κατά την εισβολή στη Γιουγκοσλαβία.Οι κομμουνιστές διοικούσαν την οργάνωση και παρείχαν πολιτικούς επιτρόπους, ενώ οι εξεγερμένες στρατιωτικές δυνάμεις διοικούνταν από πρώην αξιωματικούς.Μέσα σε τρεις εβδομάδες από την έναρξη της εξέγερσης, οι αντάρτες κατάφεραν να καταλάβουν σχεδόν όλη την επικράτεια του Μαυροβουνίου.Τα ιταλικά στρατεύματα αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν στα προπύργια τους στην Pljevlja, Nikšić, Cetinje και Podgorica.Η αντεπίθεση από περισσότερους από 70.000 Ιταλούς στρατιώτες, με διοικητή τον στρατηγό Alessandro Pirzio Biroli, υποβοηθήθηκε από τη μουσουλμανική πολιτοφυλακή Sandžak και τις αλβανικές αντικανονικές δυνάμεις από τις συνοριακές περιοχές μεταξύ Μαυροβουνίου και Αλβανίας, και κατέστειλε την εξέγερση μέσα σε έξι εβδομάδες.Ο Josip Broz Tito απέλυσε τον Milovan Đilas από τη διοίκηση των Παρτιζανικών δυνάμεων στο Μαυροβούνιο λόγω των λαθών του κατά τη διάρκεια της εξέγερσης, ιδιαίτερα επειδή ο Đilas επέλεξε έναν μετωπικό αγώνα αντί για αντάρτικες τακτικές κατά των ιταλικών δυνάμεων και επειδή τα «Αριστερά Λάθη» του.Μετά τη μεγάλη ήττα της 1ης Δεκεμβρίου 1941 κατά τη διάρκεια της ανεπιτυχούς επίθεσης των κομμουνιστικών δυνάμεων στην ιταλική φρουρά στην Pljevlja, πολλοί στρατιώτες εγκατέλειψαν τις δυνάμεις των Παρτιζάνων και εντάχθηκαν στους αντικομμουνιστικούς Τσέτνικ.Μετά από αυτή την ήττα, οι κομμουνιστές τρομοκρατούσαν τους ανθρώπους που αντιλαμβάνονταν ως εχθρούς τους, κάτι που ανταγωνίστηκε πολλούς στο Μαυροβούνιο.Η ήττα των κομμουνιστικών δυνάμεων κατά τη μάχη της Pljevlja, σε συνδυασμό με την πολιτική του τρόμου που ακολούθησαν, ήταν οι κύριοι λόγοι για την επέκταση της σύγκρουσης μεταξύ των κομμουνιστών και των εθνικιστών ανταρτών στο Μαυροβούνιο μετά την εξέγερση.Το δεύτερο μισό του Δεκεμβρίου 1941, οι εθνικιστές στρατιωτικοί αξιωματικοί Đurišić και Lašić ξεκίνησαν μια κινητοποίηση ενόπλων μονάδων χωριστών από τους Παρτιζάνους.

Από το 1945 έως το 1992, το Μαυροβούνιο έγινε συστατική δημοκρατία της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας.ήταν η μικρότερη δημοκρατία της ομοσπονδίας και είχε τον χαμηλότερο πληθυσμό.Το Μαυροβούνιο έγινε οικονομικά ισχυρότερο από ποτέ, αφού κέρδισε βοήθεια από ομοσπονδιακούς πόρους ως υπανάπτυκτη Δημοκρατία και έγινε επίσης τουριστικός προορισμός.Μετά τον πόλεμο τα χρόνια αποδείχθηκαν ταραγμένα και σημαδεύτηκαν από πολιτικές εξολοθρεύσεις.Ο Krsto Zrnov Popović, ο ηγέτης των Πρασίνων δολοφονήθηκε το 1947 και 10 χρόνια αργότερα, το 1957, δολοφονήθηκε και ο τελευταίος Μαυροβούνιος Τσέτνικ Βλαντιμίρ Σίπτσιτς.Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου Μαυροβούνιοι κομμουνιστές όπως ο Βέλικο Βλάχοβιτς, ο Σβέτοζαρ Βουκμάνοβιτς-Τέμπο, ο Βλαντιμίρ Πόποβιτς και ο Γιόβο Κάπιτς κατείχαν βασικές θέσεις στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας.Το 1948 η Γιουγκοσλαβία αντιμετώπισε τη διάσπαση Τίτο-Στάλιν, μια περίοδο υψηλών εντάσεων μεταξύ Γιουγκοσλαβίας και ΕΣΣΔ που προκλήθηκαν από διαφωνίες σχετικά με τις επιρροές κάθε χώρας στους γείτονές της, και την επίλυση του Informbiro.Η πολιτική αναταραχή ξεκίνησε τόσο στο κομμουνιστικό κόμμα όσο και στο έθνος.Οι φιλοσοβιετικοί κομμουνιστές αντιμετώπισαν δίωξη και φυλάκιση σε διάφορες φυλακές σε όλη τη Γιουγκοσλαβία, ιδίως στον Γκόλι Οτόκ.Πολλοί Μαυροβούνιοι, λόγω της παραδοσιακής πίστης τους στη Ρωσία, δήλωσαν ότι είχαν σοβιετικό προσανατολισμό.Αυτή η πολιτική διάσπαση στο κομμουνιστικό κόμμα σημείωσε την πτώση πολλών σημαντικών κομμουνιστών ηγετών, συμπεριλαμβανομένων των Μαυροβουνίων Arso Jovanović και Vlado Dapčević.Πολλοί από τους ανθρώπους που φυλακίστηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ανεξαρτήτως εθνικότητας, ήταν αθώοι – αυτό αναγνωρίστηκε αργότερα από τη γιουγκοσλαβική κυβέρνηση.Το 1954 είδε την αποβολή του εξέχοντος Μαυροβουνίου πολιτικού Milovan Đilas από το κομμουνιστικό κόμμα επειδή επέκρινε τους ηγέτες των κομμάτων για το σχηματισμό μιας «νέας άρχουσας τάξης» εντός της Γιουγκοσλαβίας μαζί με τον Peko Dapčević.Κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1940 και ολόκληρη τη δεκαετία του 1950, η χώρα υπέστη αναζωογόνηση υποδομής χάρη στην ομοσπονδιακή χρηματοδότηση.Η ιστορική πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου Cetinje αντικαταστάθηκε από την Ποντγκόριτσα, η οποία κατά τον Μεσοπόλεμο έγινε η μεγαλύτερη πόλη της Δημοκρατίας – αν και ήταν σχεδόν ερειπωμένη λόγω των σφοδρών βομβαρδισμών στα τελευταία στάδια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.Η Ποντγκόριτσα είχε μια πιο ευνοϊκή γεωγραφική θέση εντός του Μαυροβουνίου και το 1947 η έδρα της Δημοκρατίας μεταφέρθηκε στην πόλη, που τώρα ονομάζεται Τίτογκραντ προς τιμήν του Στρατάρχη Τίτο.Το Cetinje έλαβε τον τίτλο της «πόλης ήρωα» στη Γιουγκοσλαβία.Δράσεις εργασίας για νέους έχτισαν έναν σιδηρόδρομο μεταξύ των δύο μεγαλύτερων πόλεων του Τίτογκραντ και του Νίκσιτς, καθώς και ένα ανάχωμα πάνω από τη λίμνη Skadar που συνδέει την πρωτεύουσα με το κύριο λιμάνι του Bar.Το λιμάνι του Μπαρ ξαναχτίστηκε επίσης αφού εξορύχθηκε κατά τη διάρκεια της γερμανικής υποχώρησης το 1944. Άλλα λιμάνια που αντιμετώπισαν βελτίωση των υποδομών ήταν το Κότορ, το Ρισάν και το Τιβάτ.Το 1947 ιδρύθηκε η Jugopetrol Kotor.Η εκβιομηχάνιση του Μαυροβουνίου αποδείχθηκε μέσω της ίδρυσης της ηλεκτρονικής εταιρείας Obod στο Cetinje, ενός χαλυβουργείου και του ζυθοποιείου Trebjesa στο Nikšić και του εργοστασίου αλουμινίου της Ποντγκόριτσα το 1969.

Η διάλυση της κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας (1991-1992) και η εισαγωγή ενός πολυκομματικού πολιτικού συστήματος βρήκε το Μαυροβούνιο με μια νεαρή ηγεσία που είχε ανέλθει στα αξιώματα λίγα χρόνια νωρίτερα, στα τέλη της δεκαετίας του 1980.Στην πραγματικότητα, τρεις άνδρες διοικούσαν τη δημοκρατία: ο Milo Đukanovic, ο Momir Bulatović και ο Svetozar Marović.Όλα ανέβηκαν στην εξουσία κατά τη διάρκεια της αντιγραφειοκρατικής επανάστασης — ένα διοικητικό πραξικόπημα μέσα στο Γιουγκοσλαβικό Κομμουνιστικό Κόμμα, που ενορχηστρώθηκε από νεότερα μέλη του κόμματος κοντά στον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.Και οι τρεις εμφανίζονταν επιφανειακά πιστοί κομμουνιστές, αλλά είχαν επίσης επαρκείς δεξιότητες και προσαρμοστικότητα για να κατανοήσουν τους κινδύνους της προσκόλλησης στις παραδοσιακές άκαμπτες τακτικές της παλαιάς φρουράς στις μεταβαλλόμενες εποχές.Έτσι, όταν η παλιά Γιουγκοσλαβία ουσιαστικά έπαψε να υπάρχει και το πολυκομματικό πολιτικό σύστημα την αντικατέστησε, γρήγορα ανασυσκευάστηκαν το τμήμα του Μαυροβουνίου του παλιού Κομμουνιστικού Κόμματος και το μετονόμασαν σε Δημοκρατικό Κόμμα των Σοσιαλιστών του Μαυροβουνίου (DPS).Στις αρχές έως τα μέσα της δεκαετίας του 1990, η ηγεσία του Μαυροβουνίου έδωσε σημαντική υποστήριξη στην πολεμική προσπάθεια του Μιλόσεβιτς.Μαυροβούνιοι έφεδροι πολέμησαν στην πρώτη γραμμή του Ντουμπρόβνικ, όπου τους επισκεπτόταν συχνά ο πρωθυπουργός Milo Đukanovic.Τον Απρίλιο του 1992, μετά από δημοψήφισμα, το Μαυροβούνιο αποφάσισε να συμμετάσχει στη Σερβία σχηματίζοντας την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας (ΟΔΓ), η οποία έθεσε επίσημα τη δεύτερη Γιουγκοσλαβία σε ανάπαυση.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου της Βοσνίας 1991–1995 και του Κροατικού πολέμου, το Μαυροβούνιο συμμετείχε με τις αστυνομικές και στρατιωτικές του δυνάμεις στις επιθέσεις στο Ντουμπρόβνικ, την Κροατία και τις βοσνιακές πόλεις μαζί με τα σερβικά στρατεύματα, επιθετικές ενέργειες με στόχο την απόκτηση περισσότερων εδαφών με τη βία, που χαρακτηρίζονται από ένα συνεπές πρότυπο κατάφωρες και συστηματικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.Έκτοτε ο Μαυροβούνιος στρατηγός Pavle Strugar καταδικάστηκε για τη συμμετοχή του στη βομβιστική επίθεση στο Ντουμπρόβνικ.Βόσνιοι πρόσφυγες συνελήφθησαν από την αστυνομία του Μαυροβουνίου και μεταφέρθηκαν σε σερβικά στρατόπεδα στη Φότσα, όπου υποβλήθηκαν σε συστηματικά βασανιστήρια και εκτελέστηκαν.Τον Μάιο του 1992, τα Ηνωμένα Έθνη επέβαλαν εμπάργκο στην ΟΔΓ: αυτό επηρέασε πολλές πτυχές της ζωής στη χώρα.Λόγω της ευνοϊκής γεωγραφικής του θέσης (πρόσβαση στην Αδριατική Θάλασσα και υδάτινη σύνδεση με την Αλβανία μέσω της λίμνης Skadar), το Μαυροβούνιο έγινε κόμβος λαθρεμπορίας.Ολόκληρη η βιομηχανική παραγωγή του Μαυροβουνίου είχε σταματήσει και η κύρια οικονομική δραστηριότητα της δημοκρατίας ήταν το λαθρεμπόριο αγαθών χρήσης – ειδικά εκείνων που είχαν έλλειψη όπως βενζίνη και τσιγάρα, τα οποία εκτοξεύτηκαν στα ύψη.Έγινε μια de facto νομιμοποιημένη πρακτική και συνεχίστηκε για χρόνια.Στην καλύτερη περίπτωση, η κυβέρνηση του Μαυροβουνίου έκλεισε τα μάτια στην παράνομη δραστηριότητα, αλλά κυρίως συμμετείχε ενεργά σε αυτήν.Το λαθρεμπόριο έκανε εκατομμυριούχους από κάθε λογής σκιερά άτομα, συμπεριλαμβανομένων των ανώτερων κυβερνητικών αξιωματούχων.Ο Milo Đukanović συνεχίζει να αντιμετωπίζει αγωγές σε διάφορα ιταλικά δικαστήρια για το ρόλο του στο εκτεταμένο λαθρεμπόριο κατά τη δεκαετία του 1990 και στην παροχή ασφαλούς καταφυγίου στο Μαυροβούνιο για διάφορες προσωπικότητες της ιταλικής μαφίας που φέρεται να συμμετείχαν επίσης στην αλυσίδα διανομής λαθρεμπορίου.

Το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία του Μαυροβουνίου του 1992 ήταν το πρώτο δημοψήφισμα σχετικά με την ανεξαρτησία του Μαυροβουνίου, που διεξήχθη την 1η Μαρτίου 1992 στο SR Μαυροβούνιο, μια συνιστώσα δημοκρατία της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας.Το δημοψήφισμα ήταν το αποτέλεσμα της απόφασης του Μαυροβουνίου Προέδρου Μομίρ Μπουλάτοβιτς να συμφωνήσει με τους όρους που έθεσε ο Λόρδος Κάρινγκτον, οι οποίοι επρόκειτο να μετατρέψουν τη Γιουγκοσλαβία σε μια χαλαρή ένωση ανεξάρτητων κρατών που θα είχαν το καθεστώς υποκειμένων σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.Η απόφαση του Μπουλάτοβιτς εξόργισε τον σύμμαχό του, τον Σέρβο Πρόεδρο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και τη σερβική ηγεσία, που πρόσθεσαν μια τροπολογία στο Σχέδιο Κάρινγκτον που θα επέτρεπε στα κράτη που δεν επιθυμούσαν να αποσχιστούν από τη Γιουγκοσλαβία να ιδρύσουν ένα διάδοχο κράτος.Ως αποτέλεσμα αυτού του δημοψηφίσματος, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, αποτελούμενη από δύο πρώην συνιστώσες δημοκρατίες της SFR Γιουγκοσλαβίας, τη Σερβία και το Μαυροβούνιο, ιδρύθηκε στις 27 Απριλίου 1992.

Διεξήχθη δημοψήφισμα ανεξαρτησίας στο Μαυροβούνιο στις 21 Μαΐου 2006. Εγκρίθηκε από το 55,5% των ψηφοφόρων, ξεπερνώντας οριακά το όριο του 55%.Μέχρι τις 23 Μαΐου, τα προκαταρκτικά αποτελέσματα του δημοψηφίσματος αναγνωρίστηκαν και από τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, υποδηλώνοντας ευρεία διεθνή αναγνώριση εάν το Μαυροβούνιο γινόταν επίσημα ανεξάρτητο.Στις 31 Μαΐου, η επιτροπή δημοψηφίσματος επιβεβαίωσε επίσημα τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος, επαληθεύοντας ότι το 55,5% του πληθυσμού των ψηφοφόρων του Μαυροβουνίου είχε ψηφίσει υπέρ της ανεξαρτησίας.Επειδή οι ψηφοφόροι πληρούσαν την αμφιλεγόμενη απαίτηση του ορίου της έγκρισης του 55%, το δημοψήφισμα ενσωματώθηκε σε μια διακήρυξη ανεξαρτησίας κατά τη διάρκεια ειδικής κοινοβουλευτικής συνόδου στις 31 Μαΐου.Η Συνέλευση της Δημοκρατίας του Μαυροβουνίου έκανε επίσημη Διακήρυξη Ανεξαρτησίας το Σάββατο 3 Ιουνίου.Σε απάντηση στην ανακοίνωση, η κυβέρνηση της Σερβίας αυτοανακηρύχτηκε νομικός και πολιτικός διάδοχος της Σερβίας και του Μαυροβουνίου και ότι η ίδια η κυβέρνηση και το κοινοβούλιο της Σερβίας θα εγκρίνουν σύντομα νέο σύνταγμα.Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Κίνα, η Ρωσία και τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξέφρασαν όλες τις προθέσεις τους να σεβαστούν τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος.