کشورهای صلیبی (Outremer)

در سال 1095 در شورای پیاچنزا، امپراتور بیزانس الکسیوس اول کومننوس از پاپ اوربان دوم در برابر تهدید سلجوقی درخواست حمایت کرد.آنچه امپراتور احتمالاً در ذهن داشت نیروی نسبتاً متوسطی بود، و اوربان با دعوت به اولین جنگ صلیبی در شورای بعدی کلرمون، بسیار فراتر از انتظارات خود بود.در عرض یک سال، ده ها هزار نفر، اعم از مردم عادی و اشراف، برای کارزار نظامی ترک کردند.انگیزه های صلیبی های فردی برای پیوستن به جنگ صلیبی متفاوت بود، اما برخی از آنها احتمالا اروپا را ترک کردند تا خانه دائمی جدیدی در شام بسازند.الکسیوس با احتیاط از ارتش فئودالی که توسط اشراف غربی فرماندهی می شد استقبال کرد.الکسیوس با خیره کردن آنها با ثروت و مجذوب کردن آنها با چاپلوسی، از اکثر فرماندهان صلیبیون سوگند وفاداری گرفت.همانطور که دست نشاندگان او، گادفری بویلون، اسماً دوک لورن سفلی، ایتالو-نورمن بوهموند تارانتو، برادرزاده بوهموند تانکرد از هاوتویل، و برادر گادفری، بالدوین بولونی، همگی سوگند یاد کردند که هر سرزمینی که قبلاً امپراتوری روم به دست آورده بود، خواهد بود. به نمایندگان بیزانسی الکسیوس تحویل داده شد.تنها ریموند چهارم، کنت تولوز، این سوگند را رد کرد و در عوض قول عدم تعرض به الکسیوس را داد.صلیبیون در امتداد سواحل مدیترانه به سمت اورشلیم حرکت کردند.در 15 ژوئیه 1099، جنگجویان صلیبی شهر را پس از محاصره ای که به سختی بیش از یک ماه به طول انجامید، تصرف کردند.هزاران مسلمان و یهودی کشته شدند و بازماندگان به بردگی فروخته شدند.پیشنهادها برای اداره شهر به عنوان یک ایالت کلیسایی رد شد.ریموند عنوان سلطنتی را رد کرد و ادعا کرد که فقط مسیح می تواند در اورشلیم تاج بگذارد.این ممکن است برای منصرف کردن گودفری محبوب‌تر از تاج و تخت منصرف شود، اما گادفری عنوان Advocatus Sancti Sepulchri (مدافع قبر مقدس) را زمانی که به عنوان اولین فرمانروای فرانکی اورشلیم اعلام شد، برگزید.بنیان این سه کشور صلیبی وضعیت سیاسی در شام را عمیقاً تغییر نداد.فرمانروایان فرانک جایگزین جنگ سالاران محلی در شهرها شدند، اما استعمار گسترده به دنبال آن رخ نداد و فاتحان جدید سازماندهی سنتی سکونتگاه ها و املاک در روستاها را تغییر ندادند.شوالیه‌های فرانک، جنگ‌سالاران سوار بر ترک را همتایان خود با ارزش‌های اخلاقی آشنا می‌دانستند و این آشنایی، مذاکرات آنها را با رهبران مسلمان تسهیل می‌کرد.فتح یک شهر اغلب با عهدنامه ای با حاکمان مسلمان همسایه همراه بود که معمولاً مجبور به پرداخت خراج برای صلح بودند.کشورهای صلیبی جایگاه ویژه‌ای در آگاهی مسیحیت غربی داشتند: بسیاری از اشراف کاتولیک آماده جنگ برای سرزمین مقدس بودند، اگرچه در دهه‌های پس از نابودی جنگ صلیبی بزرگ 1101 در آناتولی، تنها گروه‌های کوچک‌تری از زائران مسلح به اوترمر رفتند.

بالدوین که همیشه به بودجه نیاز داشت، با فرماندهان ناوگان ژنوئی ائتلافی منعقد کرد و در شهرهایی که با حمایت آنها تصرف می کرد، امتیازات تجاری و غنیمتی را به آنها پیشنهاد داد.آنها ابتدا به ارسف حمله کردند که بدون مقاومت در 29 آوریل تسلیم شد و گذرگاه امنی را برای مردم شهر به اسکالن فراهم کرد.پادگانمصری در قیصریه مقاومت کرد، اما شهر در 17 مه سقوط کرد.سربازان بالدوین قیصریه را غارت کردند و اکثریت جمعیت بزرگسال محلی را قتل عام کردند.جنواها یک سوم غنایم را دریافت کردند، اما بالدوین مناطقی را در شهرهای تسخیر شده به آنها اعطا نکرد.

جنگ صلیبی 1101 توسط پاسکال دوم زمانی آغاز شد که او از موقعیت متزلزل نیروهای باقی مانده در سرزمین مقدس مطلع شد.میزبان متشکل از چهار ارتش جداگانه بود که گاهی به عنوان موج دوم پس از جنگ صلیبی اول در نظر گرفته می شد.اولین ارتش لمباردی به رهبری آنسلم، اسقف اعظم میلان بود.نیرویی به رهبری کنراد، پاسبان امپراتور آلمان، هنری چهارم، به آنها پیوست.ارتش دوم، Nivernois، توسط ویلیام دوم از Nevers فرماندهی شد.سومین گروه از شمال فرانسه توسط استفان بلوآس و استفان بورگوندی رهبری می شد.ریموند سنت ژیل که اکنون در خدمت امپراتور است به آنها پیوست.ارتش چهارم توسط ویلیام نهم از آکیتن و ولف چهارم از باواریا رهبری می شد.صلیبیان با دشمن قدیمی خود، کیلیج ارسلان روبرو شدند و نیروهای سلجوقی او برای اولین بار در اوت 1101 در نبرد مرسیوان با لمباردها و نیروهای فرانسوی روبرو شدند و اردوگاه صلیبی را به تصرف خود درآوردند.گروه نیورنویس در همان ماه در هراکلیا نابود شد و تقریباً تمام نیروها به جز کنت ویلیام و چند تن از افرادش از بین رفتند.آکیتینی ها و باواریایی ها در سپتامبر به هراکلیا رسیدند و دوباره صلیبی ها قتل عام شدند.جنگ صلیبی 1101 یک فاجعه کامل هم از نظر نظامی و هم از نظر سیاسی بود و به مسلمانان نشان داد که صلیبیون شکست ناپذیر نیستند.

در حالی که بالدوین و جنوایان در حال محاصره قیصریه بودند، وزیرمصر ، الافدال شاهانشاه، شروع به جمع آوری نیروها در اسکالان کرد.بالدوین مقر خود را به یافای مجاور منتقل کرد و راملا را مستحکم کرد تا مانع از هرگونه حمله غافلگیرانه علیه اورشلیم شود.اولین نبرد رمله بین پادشاهی صلیبی اورشلیم و فاطمیان مصر رخ داد.شهر رمله بر سر راه اورشلیم به عسکالون قرار داشت، که دومی بزرگترین قلعه فاطمی در فلسطین بود.به گفته فولچر چارتر، که در نبرد حضور داشت، فاطمیان حدود 5000 نفر از جمله ژنرال خود سعدالدوله را در این نبرد از دست دادند.با این حال، تلفات صلیبیون نیز سنگین بود و 80 شوالیه و مقدار زیادی پیاده نظام را از دست داد.

سلسله آرتوقی یک سلسله ترکمن بود که از قبیله دوگر سرچشمه می گرفت و در قرن یازدهم تا سیزدهم در شرق آناتولی، شمال سوریه و شمال عراق حکومت می کرد.سلسله ارتوقیان نام خود را از بنیانگذار خود آرتوک بیگ که از شاخه دوگر از ترکان اوغوز بود و یکی از بیلیک های ترکمن امپراتوری سلجوقی را اداره می کرد، گرفته است.پسران و فرزندان آرتوک بر سه شاخه در منطقه حکومت می کردند:فرزندان سوکمن بین سالهای 1102 تا 1231 بر منطقه اطراف حسنکیف حکومت کردند.شاخه ایلغازی بین 1106 و 1186 (تا 1409 به عنوان دست نشانده) از ماردین و مایافارقین و از 1117 تا 1128 در حلب حکومت کردند.و خط هارپوت که در سال 1112 تحت شاخه سوکمن شروع شد و بین سالهای 1185 و 1233 مستقل بود.

محاصره طرابلس از 1102 تا 12 ژوئیه 1109 به طول انجامید. این محاصره در محل شهر طرابلس امروزی لبنان، پس از اولین جنگ صلیبی صورت گرفت.این امر منجر به تأسیس چهارمین ایالت صلیبی، شهرستان طرابلس شد.

به دلیل شناسایی نادرست، بالدوین به شدت اندازه ارتشمصر را دست کم گرفت و معتقد بود که این ارتش جز یک نیروی اعزامی جزئی نیست و سوار بر ارتشی چند هزار نفری با تنها دویست شوالیه سوار و بدون پیاده نظام شد.بالدوین و ارتشش که خیلی دیر متوجه خطای خود شدند و از فرار قطع شده بودند، توسط نیروهای مصری مورد حمله قرار گرفتند و بسیاری از آنها به سرعت قتل عام شدند، اگرچه بالدوین و تعدادی دیگر موفق شدند خود را در برج منفرد رمله سنگر بگیرند.بالدوین چاره دیگری جز فرار نداشت و تنها با کاتب خود و یک شوالیه مجرد، هیو برولیس، که پس از آن هرگز در هیچ منبعی ذکر نشده است، زیر پوشش شب از برج فرار کرد.بالدوین دو روز بعدی را به طفره رفتن از مجالس جستجوی فاطمی گذراند تا اینکه در 19 مه خسته، گرسنه و خشکیده به پناهگاه امن ارسف رسید.

محاصره عکا در ماه مه 1104 اتفاق افتاد. این محاصره برای تحکیم پادشاهی اورشلیم، که تنها چند سال قبل از آن تأسیس شده بود، اهمیت زیادی داشت.با کمک یک ناوگان جنوا ، پادشاه بالدوین اول پس از محاصره ای که تنها بیست روز به طول انجامید، شهر بندری مهم را تسلیم کرد.اگرچه همه مدافعان و ساکنینی که مایل به ترک شهر بودند توسط پادشاه اطمینان داده شده بود که آزاد خواهند بود و خانه‌های خود را با خود می‌برند، اما بسیاری از آنها هنگام خروج از شهر توسط جنوایان قتل عام شدند.علاوه بر این، مهاجمان خود شهر را نیز غارت کرده بودند.اندکی پس از فتح عکا به مرکز تجاری اصلی و بندر اصلی پادشاهی اورشلیم تبدیل شد که در آن می تواند کالاهای خود را از دمشق به غرب منتقل کند.با توجه به اینکه عکا به شدت مستحکم شده بود، پادشاهی اکنون دارای یک بندر امن در هر شرایط آب و هوایی بود.اگرچه یافا به اورشلیم نزدیک‌تر بود، اما تنها یک جاده باز بود و برای کشتی‌های بزرگ بسیار کم عمق بود.مسافران و محموله‌ها را فقط می‌توان به کمک قایق‌های قایق‌های کوچک به ساحل آورد یا تخلیه کرد، که در دریاهای طوفانی کار خطرناکی بود.اگرچه جاده حیفا عمیق‌تر بود و توسط کوه کارمل از بادهای جنوبی و غربی محافظت می‌شد، به ویژه در معرض بادهای شمالی قرار داشت.

در طول نبرد، نیروهای بالدوین به طور کامل شکست خوردند و بالدوین و ژوسلین توسط ترک‌ها اسیر شدند.سربازان آنتیوشن همراه با بوهموند توانستند به ادسا فرار کنند.با این حال، جیکرمیش تنها مقدار کمی از غنیمت گرفته بود، بنابراین او بالدوین را از اردوگاه سوکمان بیرون کشید.اگرچه باج پرداخت شد، جوسلین و بالدوین به ترتیب تا قبل از 1108 و 1109 آزاد نشدند.این نبرد یکی از اولین شکست های قاطع صلیبی بود که عواقب شدیدی برای شاهزاده انطاکیه داشت.امپراتوری بیزانس از این شکست برای تحمیل ادعاهای خود بر انطاکیه استفاده کرد و لاذقیه و بخش هایی از کیلیکیه را بازپس گرفت.بسیاری از شهرهای تحت حکومت انطاکیه شورش کردند و دوباره توسط نیروهای مسلمان حلب اشغال شدند.سرزمین های ارمنی نیز به نفع بیزانس یا ارمنستان شورش کردند.علاوه بر این، این وقایع باعث شد که بوهموند به ایتالیا بازگردد تا نیروهای بیشتری را استخدام کند و تانکرد را به عنوان نایب السلطنه انطاکیه رها کند.ادسا هرگز واقعاً بهبود نیافت و تا سال 1144 زنده ماند، اما فقط به دلیل اختلاف بین مسلمانان.

پس از شکست بزرگ صلیبی ها در نبرد حران در سال 1104، تمام سنگرهای انطاکیه در شرق رودخانه اورونتس رها شد.بوهموند از تارانتو به منظور افزایش نیروهای کمکی بیشتر از صلیبیون، عازم اروپا شد و تانکرد را به عنوان نایب السلطنه در انطاکیه ترک کرد.نایب السلطنه جدید با صبر و حوصله شروع به بازیابی قلعه های از دست رفته و شهرهای محصور شد.در اواسط بهار 1105، ساکنان آرتا، که در 25 مایلی (40 کیلومتری) شرق-شمال شرقی انطاکیه قرار دارد، ممکن است پادگان انطاکیه را از قلعه بیرون راندند و با رضوان متحد شدند یا با نزدیک شدن او به قلعه، تسلیم او شدند.آرتا آخرین قلعه تحت کنترل صلیبیون در شرق شهر انطاکیه بود و از دست دادن آن می تواند منجر به تهدید مستقیم شهر توسط نیروهای مسلمان شود.مشخص نیست که رضوان پس از آن آرتا را پادگان کرد یا خیر.تانکرد با نیرویی متشکل از 1000 سواره نظام و 9000 پیاده نظام، قلعه آرتا را محاصره کرد.رضوان حلب سعی کرد در عملیات دخالت کند و 7000 پیاده نظام و تعداد نامعلومی سواره نظام را جمع آوری کرد.3000 نفر از پیاده نظام مسلمان داوطلب بودند.تانکرد نبرد کرد و ارتش حلب را شکست داد.شاهزاده لاتین قرار است با «استفاده ماهرانه از زمین» پیروز شده باشد.تانکرد اقدام به تحکیم کنترل شاهزاده بر مناطق مرزی شرقی خود کرد و باعث تسریع فرار مسلمانان محلی از مناطق جزر و لولون شد، اگرچه تعدادی از آنها توسط نیروهای تانکرد کشته شدند.پس از پیروزی، تانکرد فتوحات خود را در شرق اورونتس با مخالفت جزئی گسترش داد.

همانطور که در رمله در 1101، در 1105 صلیبی ها سواره نظام و پیاده نظام تحت رهبری بالدوین اول داشتند. با این حال، در نبرد سوم،مصریان توسط یک نیروی ترک سلجوقی از دمشق، از جمله تیراندازی با کمان، که تهدید بزرگ مردم بود، تقویت شدند. جنگجویان صلیبیپس از اینکه آنها در برابر حمله اولیه سواره نظام فرانک مقاومت کردند، نبرد در بیشتر روزها ادامه داشت.اگرچه بالدوین بار دیگر توانست مصری ها را از میدان نبرد بیرون کند و اردوگاه دشمن را غارت کند، اما نتوانست بیش از این آنها را تعقیب کند: "به نظر می رسد که فرانک ها پیروزی خود را مدیون فعالیت بالدوین بودند. او ترک ها را شکست داد. به تهدیدی جدی برای پشت سر او تبدیل می شد و به نبرد اصلی بازگشت تا رهبری حمله تعیین کننده ای را که مصری ها را شکست داد.

جنگ صلیبی نروژ، به رهبری پادشاه نروژ، سیگورد اول، یک جنگ صلیبی یا زیارتی بود (منابع متفاوت است) که از 1107 تا 1111 پس از جنگ صلیبی اول به طول انجامید.جنگ صلیبی نروژ اولین باری است که یک پادشاه اروپایی شخصاً به سرزمین مقدس رفت.

فرانک ها طرابلس را به رهبری بالدوین اول از اورشلیم، بالدوین دوم از ادسا، تانکرد، نایب السلطنه انطاکیه، ویلیام-جردن، و برتراند تولوز پسر ارشد ریموند چهارم، که اخیراً با نیروهای جدید جنوایی ، پیسان و پروانسالی وارد شده بود، محاصره کردند.طرابلس بیهوده منتظر نیروهای کمکیمصر بود.این شهر در 12 ژوئیه فرو ریخت و توسط صلیبیون غارت شد.ناوگان مصری با 8 ساعت تاخیر وارد شد.اکثر ساکنان به بردگی گرفته شدند، بقیه از اموال خود محروم و اخراج شدند.برتراند، پسر نامشروع ریموند چهارم، ویلیام-جردن را در سال 1110 ترور کرد و دو سوم شهر را به خود اختصاص داد و یک سوم دیگر به دست جنوایان افتاد.بقیه سواحل مدیترانه قبلاً به دست صلیبی ها افتاده بود یا طی چند سال آینده با تصرف صیدا در 1110 و صور در 1124 به دست آنها می رسید. .

سقوط طرابلس، سلطان محمد تپر را بر آن داشت تا آتابگ موصل، مودود، را برای جهاد علیه فرانک ها منصوب کند.بین سالهای 1110 و 1113، مودود چهار لشکرکشی را در بین النهرین و سوریه ترتیب داد، اما رقابت میان فرماندهان ارتش های ناهمگون او، او را مجبور به ترک حمله در هر موقعیت کرد.از آنجایی که ادسا رقیب اصلی موصل بود، مودود دو لشکرکشی را علیه شهر هدایت کرد.آنها ویرانی ایجاد کردند و منطقه شرقی شهرستان هرگز نتوانست بهبود یابد.حاکمان مسلمان سوریه مداخله سلطان را تهدیدی برای خودمختاری خود می دانستند و با فرانک ها همکاری می کردند.پس از اینکه یک قاتل، احتمالاً نزاری، مودود را به قتل رساند، محمد تپر دو ارتش را به سوریه اعزام کرد، اما هر دو لشکرکشی با شکست مواجه شدند.

تا سال 1101، صلیبیون بنادر جنوبی از جمله یافا، حیفا، ارسف و قیصریه را تحت کنترل داشتند، از این رو آنها توانستند بنادر شمالی از جمله بیروت را از حمایت زمینی فاطمیان قطع کنند.علاوه بر این، فاطمیون مجبور شدند نیروهای خود را شامل 2000 سرباز و 20 کشتی در هر یک از بنادر باقیمانده، تا زمانی که پشتیبانی اصلی ازمصر برسد، متفرق کنند.از 15 فوریه 1102، صلیبیون آزار و اذیت بیروت را آغاز کردند، تا اینکه ارتش فاطمیان در اوایل ماه مه وارد شدند.در اواخر پاییز 1102، کشتی‌هایی که زائران مسیحی را به سرزمین مقدس حمل می‌کردند، در اثر طوفان مجبور به فرود آمدن در مجاورت اسکالان، صیدون و صور شدند.زائران یا کشته شدند یا به عنوان برده به مصر برده شدند.از این رو، کنترل بنادر برای امنیت زائران، علاوه بر ورود مردان و عرضه از اروپا ضروری شد.محاصره بیروت رویدادی پس از جنگ صلیبی اول بود.شهر ساحلی بیروت توسط نیروهای بالدوین اول اورشلیم در 13 مه 1110 با کمک برتراند تولوز و ناوگان ژنوئی از فاطمیان تسخیر شد.

در تابستان 1110، ناوگان نروژی متشکل از 60 کشتی به فرماندهی شاه سیگورد وارد شام شد.با ورود به عکا، بالدوین اول، پادشاه اورشلیم از او پذیرایی کرد.آنها با هم به رودخانه اردن سفر کردند و پس از آن بالدوین برای تصرف بنادر تحت کنترل مسلمانان در ساحل درخواست کمک کرد.پاسخ سیگورد این بود که «آنها برای وقف خدمت به مسیح آمده بودند» و او را همراهی کردند تا شهر صیدا را که در سال 1098 توسط فاطمیان دوباره مستحکم شده بود، تصرف کنند.ارتش بالدوین شهر را از طریق زمینی محاصره کرد، در حالی که نروژی ها از طریق دریا آمدند.برای جلوگیری از کمک ناوگان فاطمیون در صور به نیروی دریایی نیاز بود.دفع آن تنها با ورود خوش شانس ناوگان ونیزی ممکن شد.شهر پس از 47 روز سقوط کرد.

از سال 1110 شروع شد و تا 1115 ادامه یافت، سلطان محمد اول سلجوقی در بغداد حملات سالانه ای را به ایالات صلیبی انجام داد.حمله سال اول به ادسا دفع شد.سلطان به درخواست برخی از شهروندان حلب و تحریک بیزانسی ها دستور حمله بزرگی را علیه متصرفات فرانک در شمال سوریه در سال 1111 داد. سلطان مودود بن آلتونتاش، فرماندار موصل را به فرماندهی ارتش منصوب کرد.این نیروی مرکب شامل نیروهایی از دیاربکر و احلات به رهبری سوکمن الکتبی، از همدان به رهبری برسوق بن بورسوق، و از بین النهرین به رهبری احمدیل و امیران دیگر بود.در نبرد شیزر در سال 1111، یک ارتش صلیبی به فرماندهی بالدوین اول پادشاه اورشلیم و یک ارتش سلجوقی به رهبری مودود بن آلتونتاش موصلی به تساوی تاکتیکی نبرد کردند، اما نیروهای صلیبیون عقب نشینی کردند.این به پادشاه بالدوین اول و تانکرد اجازه داد تا با موفقیت از شاهزاده انطاکیه دفاع کنند.در طول لشکرکشی، هیچ شهر یا قلعه صلیبیون به دست ترکان سلجوقی نیفتاد.

دستور رهبانی شوالیه هاسپیتاللر پس از اولین جنگ صلیبی توسط خجسته جرارد دو مارتیگ ایجاد شد که نقش بنیانگذار آن توسط پاپ Pie postulatio voluntatis صادر شده توسط پاپ پاسکال دوم در سال 1113 تأیید شد. و فراتر.در زمان جانشین او، ریموند دو پوی، آسایشگاه اصلی به بیمارستانی در نزدیکی کلیسای مقبره مقدس در اورشلیم گسترش یافت.در ابتدا، این گروه از زائران در اورشلیم مراقبت می کرد، اما این دستور به زودی گسترش یافت و قبل از اینکه در نهایت به یک نیروی نظامی مهم تبدیل شود، یک اسکورت مسلحانه برای زائران فراهم شد.بنابراین، Order of St. John به طور نامحسوسی بدون از دست دادن ویژگی خیریه خود تبدیل به نظامی شد.ریموند دو پوی، که در سال 1118 جانشین جرارد به عنوان استاد بیمارستان شد، یک شبه نظامی از اعضای نظم سازماندهی کرد و این نظم را به سه درجه تقسیم کرد: شوالیه ها، مردان مسلح و کشیشان.ریموند خدمت سربازان مسلح خود را به بالدوین دوم اورشلیم پیشنهاد کرد و از این زمان به عنوان یک دستور نظامی در جنگ‌های صلیبی شرکت کرد، به‌ویژه در محاصره اسکالن در سال 1153 متمایز شد. در سال 1130، پاپ اینوسنت دوم دستور داد. نشان آن، یک صلیب نقره ای در میدان قرمز (gueulles).

در 1113، مودود به طغتکین دمشق پیوست و ارتش ترکیبی آنها قصد داشتند از رود اردن در جنوب دریای جلیل عبور کنند.بالدوین اول در نزدیکی پل السنابرا پیشنهاد جنگ داد.مودود از دستگاه یک پرواز ساختگی استفاده کرد تا بالدوین اول را بخواهد عجولانه سفارش شارژ کند.ارتش فرانک زمانی که به طور غیرمنتظره ای با ارتش اصلی ترکیه برخورد کرد غافلگیر شد و مورد ضرب و شتم قرار گرفت.صلیبیون بازمانده انسجام خود را حفظ کردند و به تپه ای در غرب دریای داخلی سقوط کردند و اردوگاه خود را مستحکم کردند.در این موقعیت، آنها از طرابلس و انطاکیه تقویت شدند، اما بی حرکت ماندند.مودود که قادر به نابودی صلیبیون نبود، آنها را به همراه ارتش اصلی خود در حالی که ستون های حمله را برای ویران کردن حومه و غارت شهر نابلس می فرستاد، تماشا کرد.در این میان، مودود استراتژی صلاح الدین را پیش بینی کرد.همانطور که در این لشکرکشی‌ها، ارتش صحرایی فرانک می‌توانست با ارتش اصلی مسلمانان مقابله کند، اما نمی‌توانست جلوی نیروهای مهاجم را از وارد کردن خسارات بزرگ به محصولات و شهرها بگیرد.در حالی که مهاجمان ترک آزادانه در سرزمین های صلیبی تردد می کردند، کشاورزان مسلمان محلی با آنها روابط دوستانه برقرار کردند.این امر بزرگ‌های سرزمینی فرانک را که در نهایت به اجاره‌های کشاورزان خاک وابسته بودند، به شدت نگران کرد.مودود پس از پیروزی نتوانست هیچ فتوحات دائمی انجام دهد.اندکی پس از آن، او ترور شد و آق سونقور بورسوقی فرماندهی تلاش نافرجام علیه ادسا در سال 1114 را بر عهده گرفت.

در سال 1115، سلطان سلجوقی محمد اول تاپار، بورسوق را به انطاکیه فرستاد.چندین شاهزاده مسلمان سوری با حسادت به اینکه در صورت پیروزی نیروهای سلطان از اقتدار آنها کاسته می شود، با لاتین ها متحد شدند.در اوایل 14 سپتامبر، راجر اطلاعاتی دریافت کرد که مخالفانش با بی دقتی به کمپ در نقطه آبی تل دانیت، در نزدیکی سارمین می روند.او به سرعت پیشروی کرد و ارتش بورسوق را غافلگیر کرد.هنگامی که صلیبیون حمله خود را آغاز کردند، برخی از سربازان ترک همچنان در کمپ مشغول به کار بودند.راجر ارتش فرانک را به دو بخش چپ، مرکز و راست تقسیم کرد.بالدوین، کنت ادسا، جناح چپ را رهبری می کرد در حالی که شاهزاده راجر شخصاً مرکز را فرماندهی می کرد.صلیبی ها با پیشروی جناح چپ حمله کردند.در سمت راست فرانک ها، تورکوپل ها که به عنوان تیرانداز به کار می رفتند، با ضد حمله سلجوقیان به عقب پرتاب شدند.این امر شوالیه هایی را که قبل از عقب راندن دشمنان خود در این قسمت از میدان، با نبردهای سختی روبرو بودند، مختل کرد.راجر قاطعانه ارتش Bursuq را شکست داد و به کارزار طولانی پایان داد.حداقل 3000 ترک کشته و تعداد زیادی اسیر و دارایی به ارزش 300000 بزانت اسیر شدند.تلفات فرانک احتمالاً سبک بوده است.پیروزی راجر باعث حفظ تسلط صلیبیون در انطاکیه شد.

بالدوین در اواخر سال 1116 به شدت بیمار شد. او که فکر می کرد در حال مرگ است، دستور داد که تمام بدهی هایش را پرداخت کنند و شروع به توزیع پول و کالاهای خود کرد، اما در آغاز سال بعد بهبود یافت.او برای تقویت دفاع از مرز جنوبی، لشکرکشی را علیهمصر در مارس 1118 به راه انداخت. او فراما را در دلتای نیل بدون جنگ تصرف کرد زیرا مردم شهر قبل از رسیدن او به شهر وحشت زده فرار کرده بودند.نگهبانان بالدوین از او خواستند که به قاهره حمله کند، اما زخم قدیمی که او در سال 1103 دریافت کرده بود، ناگهان دوباره باز شد.بالدوین در حال مرگ، تا العریش در مرز امپراتوری فاطمی به عقب برده شد.در بستر مرگ، اوستاس سوم بولونی را به عنوان جانشین خود معرفی کرد، اما همچنین به بارون ها اجازه داد تا تاج و تخت را به بالدوین ادسا یا "فردی دیگر که بر مردم مسیحی حکومت می کند و از کلیساها دفاع می کند" پیشنهاد کنند، اگر برادرش این پیشنهاد را نپذیرفت. تاج پادشاهی.بالدوین در 2 آوریل 1118 درگذشت.

در سال 1118 راجر عزاز را تصرف کرد که حلب را برای حمله صلیبیون باز گذاشت.در پاسخ، ایلغازی در سال 1119 به پادشاهی حمله کرد. راجر به همراه برنارد والانس، پدرسالار لاتین انطاکیه، از آرتا خارج شد.برنارد به آنها پیشنهاد کرد که در آنجا بمانند، زیرا آرتا قلعه ای کاملاً دفاع شده در فاصله کمی از انطاکیه بود و ایلغازی اگر آنها در آنجا مستقر می شدند نمی توانستند بگذرند.پدرسالار همچنین به راجر توصیه کرد که از بالدوین، پادشاه کنونی اورشلیم و پونز کمک بخواهد، اما راجر احساس کرد نمی تواند منتظر رسیدن آنها باشد.راجر در گذرگاه سرمده اردو زد، در حالی که ایلغازی قلعه الاثاریب را محاصره کرد.ایلغازی نیز در انتظار کمک های طغتکین، امیر بوری دمشق بود، اما او نیز از انتظار خسته شده بود.با استفاده از مسیرهای کم استفاده، ارتش او به سرعت اردوگاه راجر را در شب 27 ژوئن محاصره کرد. شاهزاده با بی احتیاطی یک اردوگاه در دره ای جنگلی با طرف های شیب دار و راه های فرار کمی انتخاب کرده بود.ارتش راجر متشکل از 700 شوالیه، 500 سواره نظام ارمنی و 3000 سرباز پیاده، از جمله تورکوپل ها، با عجله به پنج لشکر تبدیل شدند.در طول نبرد، راجر با شمشیر در صورت در پای صلیب بزرگ جواهر که به عنوان معیار او بود کشته شد.بقیه ارتش کشته یا اسیر شدند.فقط دو شوالیه زنده ماندندرنو منصور به قلعه سرمدا پناه برد تا در انتظار پادشاه بالدوین بماند، اما بعداً توسط ایلغازی به اسارت درآمد.در میان دیگر زندانیان احتمالاً والتر صدراعظم بود که بعدها گزارشی از نبرد نوشت.این قتل عام منجر به نام نبرد، ager sanguinis، به لاتین "مزرعه خون" شد.ایلغازی در 14 اوت در نبرد حب توسط بالدوین دوم اورشلیم و کنت پونز شکست خورد و بالدوین نایب السلطنه انطاکیه را به دست گرفت.پس از آن، بالدوین برخی از شهرهای از دست رفته را بازیابی کرد.با این حال، شکست در میدان خون، انطاکیه را به شدت تضعیف کرد و در دهه بعد مورد حملات مکرر مسلمانان قرار گرفت.در نهایت، شاهزاده تحت تأثیر یک امپراتوری بیزانس در حال ظهور قرار گرفت.

پس از پیروزی بزرگ او در نبرد Ager Sanguinis، ارتش تورکو-سوری ایلغازی تعدادی از سنگرها را در شاهزاده لاتین تصرف کرد.به محض شنیدن این خبر، پادشاه بالدوین دوم نیرویی را از پادشاهی اورشلیم به شمال برای نجات انطاکیه آورد.در راه، او گروهی را از شهرستان طرابلس تحت فرماندهی کنت پونز انتخاب کرد.بالدوین بقایای ارتش انطاکیه را جمع کرد و به سربازان خود اضافه کرد.سپس به سمت زردانا در 65 کیلومتری شرق - جنوب شرقی انطاکیه که توسط ایلغازی محاصره شده بود حرکت کرد.بالدوین با استفاده ماهرانه از شوالیه های ذخیره خود، روز را نجات داد.او با مداخله در هر بخش در معرض تهدید، ارتش خود را در طول نبرد طولانی و تلخ نگه داشت.سرانجام ارتوقیان شکست را پذیرفتند و از میدان جنگ عقب نشینی کردند.از نظر استراتژیک، این یک پیروزی مسیحی بود که سلطنت انطاکیه را برای چندین نسل حفظ کرد.بالدوین دوم موفق شد تمام قلعه‌هایی را که ایلغازی فتح کرده بود، دوباره بگیرد و از لشکر کشی او به انطاکیه جلوگیری کرد.

پس از اینکه فرانک ها در اولین جنگ صلیبی اورشلیم را از خلافت فاطمی در سال 1099 پس از میلاد گرفتند، بسیاری از مسیحیان به اماکن مقدس مختلف در سرزمین مقدس زیارت کردند.اگرچه شهر اورشلیم تحت کنترل مسیحیان نسبتاً امن بود، بقیه اوترمر چنین نبود.راهزنان و راهزنان غارتگر این زائران مسیحی را شکار کردند، که به طور معمول، گاهی اوقات توسط صدها نفر، در حالی که می خواستند از خط ساحلی در یافا به داخل سرزمین مقدس سفر کنند، سلاخی می شدند.در سال 1119، شوالیه فرانسوی Hugues de Payens به پادشاه بالدوین دوم اورشلیم و وارموند، پاتریارک اورشلیم نزدیک شد و پیشنهاد ایجاد یک رهبانی برای محافظت از این زائران را داد.شاه بالدوین و پاتریارک وارموند احتمالاً در شورای نابلس در ژانویه 1120 با این درخواست موافقت کردند و پادشاه به تمپلارها مقر فرماندهی در یکی از جناح های کاخ سلطنتی در کوه معبد در مسجد الاقصی تسخیر شده اعطا کرد.کوه معبد دارای عرفانی بود، زیرا بالای آن چیزی بود که تصور می شد خرابه های معبد سلیمان باشد.بنابراین صلیبیان از مسجد الاقصی به عنوان معبد سلیمان یاد می کردند و از این مکان نظم جدید نام شوالیه های فقیر مسیح و معبد سلیمان یا شوالیه های «معبد» را به خود اختصاص داد.این نظم با حدود 9 شوالیه از جمله گادفری دو سنت اومر و آندره دو مونتبارد، منابع مالی کمی داشت و برای زنده ماندن به کمک های مالی متکی بود.نشان آنها دو شوالیه سوار بر یک اسب بود که بر فقر این نظم تاکید می کرد.

بالدوین دوم تصمیم گرفت به حلب حمله کند تا گروگان ها را آزاد کند، از جمله دختر کوچک بالدوین، آیووتا، که برای تامین هزینه آزادی به تیمورتاش سپرده شد.از این رو با یوسلین اول ادسا، از رهبران بادیه نشین، دبیس بن صدقه از بنی مزیاد و دو شاهزاده سلجوقی، سلطان شاه و طغرل ارسلان، ائتلاف کرد.او شهر را در 6 اکتبر 1124 محاصره کرد. در این بین، قاضی حلب، ابن الخششب، به آقسونقر البرسوقی، اتابگ موصل، نزدیک شد و از او کمک خواست.با شنیدن خبر ورود البرسوقی، دبیس بن صدقه از حلب عقب نشینی کرد و بالدوین مجبور شد در 25 ژانویه 1125 محاصره را بردارد.

البرسوقی شهر اعزاز در شمال حلب را در قلمرو شهرستان ادسا محاصره کرد.بالدوین دوم، لئو یکم ارمنستان، ژوسلین اول و پونز طرابلس، با نیرویی متشکل از 1100 شوالیه از قلمروهای مربوطه خود (شامل شوالیه های انطاکیه، جایی که بالدوین نایب السلطنه بود)، و همچنین 2000 پیاده نظام، با البورسوقی در خارج از اعزاز ملاقات کردند. ، جایی که آتابگ سلجوقی نیروی بسیار بزرگتر خود را جمع کرده بود.بالدوین تظاهر به عقب نشینی کرد و بدین وسیله سلجوقیان را از اعزاز به فضای باز که در آن محاصره شده بودند، کشید.پس از یک نبرد طولانی و خونین، سلجوقیان شکست خوردند و اردوگاه آنها توسط بالدوین تسخیر شد، او غنایم کافی برای باج دادن به اسرای سلجوقیان (از جمله ژوسلین دوم ادسا) آینده گرفت.به گفته ابن الاثیر تعداد نیروهای مسلمان کشته شده بیش از 1000 نفر بود.ویلیام تایر 24 کشته برای صلیبیون و 2000 برای مسلمانان داد.جدای از تسکین عزاز، این پیروزی به صلیبیون اجازه داد تا بیشتر نفوذی را که پس از شکست در آگر سانگوینیس در سال 1119 از دست داده بودند، به دست آورند.

آتابگ جدید موصل عمادالدین زنگی در سال 1128 حلب را تصرف کرد. اتحاد دو مرکز اصلی مسلمانان به ویژه برای ادسا همسایه خطرناک بود، اما حاکم جدید دمشق، تاج الملوک بوری را نیز نگران کرد.او به سرعت به مقام ارشد ترک در شمال سوریه و عراق تبدیل شد.

در اوایل سال 1137 زنگی قلعه بئرین را در 10 مایلی شمال غربی حمص سرمایه گذاری کرد.هنگامی که شاه فولک با میزبان خود برای بالا بردن محاصره لشکر کشی کرد، ارتش او توسط نیروهای زنگی مورد حمله قرار گرفت و پراکنده شد.پس از شکست، فولک و تعدادی از بازماندگان به قلعه مونفراند پناه بردند که زنگی دوباره آن را محاصره کرد.زمانی که غذای آنها تمام شد، اسب های خود را خوردند و سپس مجبور شدند که شرایطی بخواهند.»در همین حال، تعداد زیادی از زائران مسیحی به سمت ارتش امپراتور بیزانس جان دوم کومننوس، ریموند انطاکیه و ژوسلین دوم از ادسا گرد آمده بودند.با نزدیک شدن این میزبان به قلعه، زنگی ناگهان به فولک و سایر فرانک های محاصره شده شرایط داد.در ازای آزادی و تخلیه قلعه، مبلغ 50000 دینار باج تعیین شد.فرانک ها که از ورود قریب الوقوع ارتش بزرگ امدادگر بی خبر بودند، پیشنهاد زنگی را پذیرفتند.بارین هرگز توسط فرانک ها بازیابی نشد.

در شام، امپراتور بیزانس، جان دوم کومننوس، تلاش کرد تا ادعاهای بیزانس را در مورد حاکمیت بر کشورهای صلیبی تقویت کند و از حقوق خود بر انطاکیه دفاع کند.این حقوق به معاهده Devol در 1108 بازمی‌گردد، اگرچه بیزانس در موقعیتی برای اجرای آنها نبود.در سال 1137 او طرسوس، آدانا و موپسوستیا را از پادشاهی کیلیکیه ارمنستان فتح کرد و در سال 1138 شاهزاده لوون اول ارمنستان و اکثر خانواده اش به عنوان اسیر به قسطنطنیه آورده شدند.این مسیر را به شاهزاده انطاکیه باز کرد، جایی که ریموند پواتیه، شاهزاده انطاکیه، و ژوسلین دوم، کنت ادسا، در سال 1137 خود را به عنوان دست نشاندگان امپراتور شناختند. حتی ریموند دوم، کنت طرابلس، برای پرداخت هزینه به سمت شمال عجله کرد. ادای احترام به جان، تکرار ادای احترامی که سلف او در سال 1109 به پدر جان داده بود.

امپراتور بیزانس جان دوم کومننوس که از تهدیدات خارجی فوری در بالکان یا آناتولی رها شده بود، مجارها را در 1129 شکست داد و ترک‌های آناتولی را به حالت تدافعی واداشت، می‌توانست توجه خود را به شام ​​معطوف کند، جایی که او به دنبال تقویت ادعاهای بیزانس بود. به فرمانروایی بر کشورهای صلیبی و احقاق حقوق و اختیارات خود بر انطاکیه.کنترل کیلیکیه مسیر شاهزاده نشین انطاکیه را برای بیزانسیان باز کرد.در مواجهه با نزدیک شدن ارتش مهیب بیزانس، ریموند پواتیه، شاهزاده انطاکیه، و ژوسلین دوم، کنت ادسا، با عجله به فرمانروایی امپراتور اعتراف کردند.جان خواستار تسلیم بی قید و شرط انطاکیه شد و پس از درخواست اجازه از فولک، پادشاه اورشلیم، ریموند پواتیه موافقت کرد که شهر را به جان تسلیم کند.محاصره شیزر از 28 آوریل تا 21 می 1138 انجام شد. نیروهای متحد امپراتوری بیزانس، شاهزاده انطاکیه و شهرستان ادسا به سوریه مسلمانان حمله کردند.پس از عقب راندن از هدف اصلی خود، شهر حلب، ارتش های مسیحی ترکیبی تعدادی از شهرک های مستحکم را با حمله به تصرف خود درآوردند و سرانجام شیزر، پایتخت امارت منقذی را محاصره کردند.محاصره شهر را تصرف کرد، اما نتوانست قلعه را تصرف کند.این امر باعث شد که امیر شیزر غرامت بپردازد و دست نشانده امپراتور بیزانس شود.نیروهای زنگی، بزرگترین شاهزاده مسلمان منطقه، با ارتش متفقین درگیر شدند، اما برای آنها قوی تر از آن بود که نبرد را به خطر بیندازند.این کارزار بر ماهیت محدود حاکمیت بیزانس بر ایالت های صلیبی شمالی و فقدان هدف مشترک بین شاهزادگان لاتین و امپراتور بیزانس تأکید کرد.

شهرستان ادسا اولین ایالت صلیبی بود که در طول و پس از اولین جنگ صلیبی تأسیس شد.تاریخ آن به سال 1098 برمی گردد، زمانی که بالدوین بولونی ارتش اصلی جنگ صلیبی اول را ترک کرد و سلطنت خود را تأسیس کرد.ادسا شمالی ترین، ضعیف ترین و کم جمعیت ترین بود.به این ترتیب، در معرض حملات مکرر کشورهای مسلمان اطراف که توسط ارتوکیدها، دانمارکی ها و ترک های سلجوقی اداره می شدند، قرار گرفت.کنت بالدوین دوم و کنت آینده ژوسلین کورتنی پس از شکست در نبرد حران در سال 1104 به اسارت درآمدند. جوسلین بار دوم در سال 1122 اسیر شد، و اگرچه ادسا تا حدودی پس از نبرد اعزاز در سال 1125 بهبود یافت، ژوسلین در نبرد کشته شد. در سال 1131. جانشین او ژوسلین دوم مجبور به اتحاد با امپراتوری بیزانس شد، اما در سال 1143 جان دوم کومننوس امپراتور بیزانس و پادشاه اورشلیم فولک از آنژو درگذشتند.ژوسلین همچنین با ریموند دوم از طرابلس و ریموند از پواتیه نزاع کرده بود و ادسا را ​​بدون متحدان قدرتمندی باقی نگذاشت.زنگی که قبلاً به دنبال استفاده از مرگ فولک در سال 1143 بود، با عجله به شمال رفت تا ادسا را ​​محاصره کند و در 28 نوامبر به شهر رسید. شهر در مورد ورود او هشدار داده شده بود و برای محاصره آماده شده بود، اما در حالی که جوسلین و ارتش جای دیگری بودزنگی تمام شهر را محاصره کرد و متوجه شد که ارتشی از آن دفاع نمی کند.او موتورهای محاصره ساخت و شروع به مین گذاری دیوارها کرد، در حالی که نیروهای کمکی کرد و ترکمن به نیروهایش ملحق شدند.ساکنان ادسا تا آنجا که می توانستند مقاومت کردند، اما تجربه ای در جنگ محاصره نداشتند.برج های متعدد شهر بدون سرنشین باقی ماندند.آنها همچنین هیچ اطلاعی از مبارزه با مین نداشتند و بخشی از دیوار نزدیک دروازه ساعت در 24 دسامبر فروریخت. نیروهای زنگی به داخل شهر هجوم آوردند و همه کسانی را که قادر به فرار به ارگ ​​دیوانگان نبودند، کشتند.خبر سقوط ادسا به اروپا رسید و ریموند پواتیه قبلاً هیئتی شامل هیو اسقف جبلا را برای کمک گرفتن از پاپ یوژن سوم فرستاده بود.در 1 دسامبر 1145، یوجین گاو پاپی Quantum praedecessores را صادر کرد که خواستار جنگ صلیبی دوم شد.

جنگ صلیبی دوم در پاسخ به سقوط شهرستان ادسا در سال 1144 به دست نیروهای زنگی آغاز شد.این شهرستان در طول اولین جنگ صلیبی (1096-1099) توسط پادشاه بالدوین اول اورشلیم در سال 1098 تأسیس شد. در حالی که این شهرستان اولین ایالت صلیبی بود که تأسیس شد، همچنین اولین کشوری بود که سقوط کرد.جنگ صلیبی دوم توسط پاپ یوژن سوم اعلام شد و اولین جنگ صلیبی بود که توسط پادشاهان اروپایی، یعنی لویی هفتم فرانسه و کنراد سوم آلمان، با کمک تعدادی دیگر از اشراف اروپایی رهبری شد.ارتش دو پادشاه به طور جداگانه در سراسر اروپا حرکت کردند.پس از عبور از قلمرو بیزانس به آناتولی، هر دو ارتش به طور جداگانه توسط ترکان سلجوقی شکست خوردند.منبع اصلی مسیحی غربی، Odo of Deuil، و منابع مسیحی سریانی ادعا می‌کنند که امپراتور بیزانس، مانوئل اول کومننوس، مخفیانه مانع از پیشرفت صلیبیون شد، به‌ویژه در آناتولی، جایی که گفته می‌شود او عمدا به ترک‌ها دستور حمله به آنها را داده است.با این حال، این خرابکاری ادعایی در جنگ صلیبی توسط بیزانس به احتمال زیاد توسط اودو ساخته شده بود، که امپراتوری را به عنوان یک مانع می دید، و علاوه بر این، امپراتور مانوئل هیچ دلیل سیاسی برای این کار نداشت.لویی و کنراد و بقایای ارتش آنها به اورشلیم رسیدند و در سال 1148 در حمله ای نابخردانه به دمشق شرکت کردند که به عقب نشینی آنها ختم شد.در نهایت، جنگ صلیبی در شرق برای صلیبیون شکست و برای مسلمانان یک پیروزی بود.این در نهایت تأثیر کلیدی بر سقوط اورشلیم خواهد داشت و جنگ صلیبی سوم را در پایان قرن دوازدهم آغاز کرد.در حالی که جنگ صلیبی دوم نتوانست به اهداف خود در سرزمین مقدس دست یابد، صلیبیون در جاهای دیگر شاهد پیروزی بودند.مهمترین آنها در سال 1147 به یک نیروی ترکیبی متشکل از 13000 صلیبیون فلاندری، فریزی، نورمنی، انگلیسی، اسکاتلندی و آلمانی رسید. با سفر از انگلیس، با کشتی، به سرزمین مقدس، ارتش متوقف شد و به کوچکترها کمک کرد (7000) ارتش پرتغال در تصرف لیسبون ، اخراج سرنشینان مور آن.

جنگ های صلیبی ایوبید زمانی آغاز شد که آتش بس پس از جنگ های صلیبی زنگید و جنگ های صلیبی فاطمی و امثال آنها توسط افرادی مانند سر رینالد دو شاتیون، استاد ادسا کنت Joscelin de Courtenay III، شوالیه های تمبد نقض شد. استاد بزرگ سر اودو د سنت آماند، به همراه بعدها، استاد بزرگ سر جرارد دو رایدفورت و توسط متعصبان مذهبی از جمله تازه واردان از اروپا، و با تلاش کسانی مانند صلاح الدین ایوب و سلسله ایوبی او و ارتش ساراسنی آنها که پس از اینکه آنها به عنوان رهبران جانشین نورالدین سوگند خوردند که کسانی مانند سر رینالد را مجازات کنند و شاید اورشلیم را برای مسلمانان باز پس بگیرند.نبرد مونتگیسار، نبرد قلعه بلووار، و همچنین دو محاصره قلعه کراک، برخی از پیروزی‌های صلیبیون بودند، در حالی که نبرد مرج عیون، محاصره قلعه شاستله از جاکوبز فورد، نبرد کرسون، نبرد. هتین و همچنین محاصره اورشلیم در سال 1187 همگی توسط ارتش مسلمانان ساراسین سلسله ایوبید و صلاح الدین ایوب به پیروزی رسیدند و به رویدادهای جنگ صلیبی سوم منجر شدند.

محاصره اورشلیم از 20 سپتامبر تا 2 اکتبر 1187 طول کشید، زمانی که بالین از ایبلین شهر را به صلاح الدین تسلیم کرد.در اوایل آن تابستان، صلاح الدین ارتش پادشاهی را شکست داده بود و چندین شهر را فتح کرده بود.شهر پر از پناهنده بود و مدافعان کمی داشت و به دست ارتش محاصره شد.بالیان با صلاح الدین چانه زنی کرد تا برای بسیاری گذرگاه امن بخرد و شهر با خونریزی محدود به دست صلاح الدین درآمد.اگرچه اورشلیم سقوط کرد، اما این پایان پادشاهی اورشلیم نبود، زیرا پس از جنگ صلیبی سوم، پایتخت ابتدا به صور و بعداً به عکا منتقل شد.مسیحیان لاتین در سال 1189 با راه اندازی جنگ صلیبی سوم به رهبری ریچارد شیردل، فیلیپ آگوستوس و فردریک بارباروسا به طور جداگانه پاسخ دادند.صلاح الدین در اورشلیم اماکن مقدس مسلمانان را بازسازی کرد و به طور کلی نسبت به مسیحیان مدارا نشان داد.او به زائران ارتدکس و مسیحی شرقی اجازه داد تا آزادانه از اماکن مقدس بازدید کنند -- اگرچه زائران فرانک (یعنی کاتولیک) برای ورود باید هزینه ای بپردازند.کنترل امور مسیحیان در شهر به ایلخانی کلیسای قسطنطنیه واگذار شد.

سومین جنگ صلیبی (1189-1192) تلاش سه پادشاه اروپایی مسیحیت غربی (فیلیپ دوم فرانسه، ریچارد اول از انگلستان و فردریک اول، امپراتور مقدس روم) برای تسخیر سرزمین مقدس پس از تصرف اورشلیم توسط سلطان ایوبی بود. صلاح الدین در سال 1187. به همین دلیل، جنگ صلیبی سوم به عنوان جنگ صلیبی پادشاهان نیز شناخته می شود.تا حدی موفق بود، شهرهای مهم عکا و یافا را بازپس گرفت و بیشتر فتوحات صلاح الدین را معکوس کرد، اما نتوانست اورشلیم را که هدف اصلی جنگ صلیبی و تمرکز مذهبی آن بود، بازپس گیرد.پس از شکست جنگ صلیبی دوم 1147-1149، سلسله زنگید سوریه یکپارچه را کنترل کرد و با حاکمان فاطمیمصر درگیر شد.صلاح الدین در نهایت هم نیروهای مصری و هم نیروهای سوریه را تحت کنترل خود درآورد و از آنها برای کاهش دولت های صلیبی و بازپس گیری اورشلیم در سال 1187 استفاده کرد. هنری دوم پادشاه انگلیس و فیلیپ دوم پادشاه فرانسه (معروف به "فیلیپ") با تحریک غیرت مذهبی. آگوستوس") به درگیری خود با یکدیگر پایان دادند تا یک جنگ صلیبی جدید را رهبری کنند.با این حال، مرگ هنری (6 ژوئیه 1189)، به این معنی بود که گروه انگلیسی تحت فرمان جانشین او، ریچارد اول، پادشاه انگلستان قرار گرفت.امپراتور سالخورده آلمان فردریک بارباروسا نیز به دعوت به سلاح پاسخ داد و ارتش عظیمی را در سراسر بالکان و آناتولی رهبری کرد.او در برابرسلطنت سلجوقی روم پیروزی هایی به دست آورد، اما در 10 ژوئن 1190 قبل از رسیدن به سرزمین مقدس در رودخانه ای غرق شد.مرگ او باعث غم و اندوه فوق العاده ای در بین صلیبیون آلمان شد و بیشتر نیروهایش به خانه بازگشتند.پس از اینکه صلیبیون مسلمانان را از عکا بیرون راندند، فیلیپ - همراه با جانشین فردریک در فرماندهی صلیبیون آلمانی، لئوپولد پنجم، دوک اتریش - در اوت 1191 سرزمین مقدس را ترک کرد. در پی پیروزی بزرگ صلیبیون در نبرد ارسف، بیشتر خط ساحلی شام به کنترل مسیحیان بازگردانده شد.در 2 سپتامبر 1192 ریچارد و صلاح الدین معاهده یافا را نهایی کردند که کنترل مسلمانان بر اورشلیم را به رسمیت شناخت اما به زائران و بازرگانان مسیحی غیرمسلح اجازه بازدید از شهر را می داد.ریچارد سرزمین مقدس را در 9 اکتبر 1192 ترک کرد. موفقیت های جنگ صلیبی سوم به غربی ها اجازه داد تا دولت های قابل توجهی را در قبرس و سواحل سوریه حفظ کنند.

جنگ صلیبی چهارم (1202–1204) یک لشکرکشی مسلح مسیحی لاتین بود که توسط پاپ اینوسنتس سوم فراخوانی شد.هدف اعلام شده این لشکرکشی، بازپس گیری شهر اورشلیم تحت کنترل مسلمانان، با شکست دادن سلطنت قدرتمند ایوبیمصر ، قوی ترین دولت مسلمان آن زمان بود.با این حال، رشته ای از رویدادهای اقتصادی و سیاسی به محاصره زارا توسط ارتش صلیبی در سال 1202 و غارت قسطنطنیه، پایتخت امپراتوری بیزانس تحت کنترل مسیحیان یونان در سال 1204، به جای مصر که در ابتدا برنامه ریزی شده بود، به اوج خود رسید.این امر منجر به تجزیه امپراتوری بیزانس توسط صلیبیون شد.

پنجمین جنگ صلیبی (1217-1221) لشکرکشی در یک سلسله جنگ‌های صلیبی توسط اروپای غربی برای بازپس‌گیری اورشلیم و بقیه سرزمین‌های مقدس با فتحمصر بود که توسط سلطان قدرتمند ایوبی به رهبری العدل، برادر صلاح‌الدین اداره می‌شد. .پس از شکست چهارمین جنگ صلیبی ، اینوسنتس سوم مجدداً خواهان جنگ صلیبی شد و شروع به سازماندهی ارتش های صلیبی به رهبری اندرو دوم مجارستان و لئوپولد ششم اتریش کرد که به زودی جان برین به آنها ملحق شد.لشکرکشی اولیه در اواخر سال 1217 در سوریه بی نتیجه بود و اندرو رفت.یک ارتش آلمانی به رهبری روحانی الیور پادربورن، و یک ارتش مختلط از سربازان هلندی، فلاندری و فریزی به رهبری ویلیام اول هلند، سپس به جنگ صلیبی در عکا پیوستند، با هدف اول فتح مصر، که به عنوان کلید اورشلیم در نظر گرفته می شد.در آنجا کاردینال Pelagius Galvani به عنوان نماینده پاپ و رهبر واقعی جنگ صلیبی، با حمایت جان برین و اربابان تمپلارها ، بیمارستان‌داران و شوالیه‌های توتونی وارد شد.امپراتور روم مقدس، فردریک دوم، که در سال 1215 صلیب را گرفته بود، طبق وعده شرکت نکرد.پس از محاصره موفقیت‌آمیز دمیتا در سال‌های 1218–1219، صلیبیون بندر را به مدت دو سال اشغال کردند.الکامل، سلطان کنونی مصر، شرایط صلح جذابی از جمله بازگرداندن اورشلیم به حکومت مسیحیان را ارائه کرد.سلطان بارها مورد سرزنش پلاگیوس قرار گرفت و صلیبیان در ژوئیه 1221 به سمت جنوب به سمت قاهره حرکت کردند. در مسیر، در جنگ منصوره به قلعه الکامل حمله کردند، اما شکست خوردند و مجبور به تسلیم شدند.

ششمین جنگ صلیبی (1228-1229)، همچنین به عنوان جنگ صلیبی فردریک دوم شناخته می شود، یک لشکرکشی نظامی برای بازپس گیری اورشلیم و بقیه سرزمین مقدس بود.هفت سال پس از شکست پنجمین جنگ صلیبی آغاز شد و درگیری واقعی بسیار کمی را شامل می شد.مانور دیپلماتیک امپراتور روم مقدس و پادشاه سیسیل، فردریک دوم، منجر به این شد که پادشاهی اورشلیم تا حدودی کنترل اورشلیم را برای بیشتر پانزده سال بعد و همچنین بر سایر مناطق سرزمین مقدس دوباره به دست آورد.

جنگ لمباردها (۱۲۲۸–۱۲۴۳) جنگی داخلی در پادشاهی اورشلیم و پادشاهی قبرس بین «لومباردها» (که امپریالیست‌ها نیز نامیده می‌شوند)، نمایندگان امپراتور فردریک دوم، عمدتاً اهل لمباردی، و اشراف شرقی ابتدا توسط ایبلین ها و سپس توسط مونفورت ها رهبری می شد.این جنگ با تلاش فردریک برای کنترل نایب السلطنه برای پسر کوچکش کنراد دوم اورشلیم تحریک شد.فردریک و کنراد نماینده سلسله هوهنشتاوفن بودند.اولین نبرد بزرگ جنگ در Casal Imbert در ماه مه 1232 رخ داد. Filangieri ایبلین ها را شکست داد.با این حال، در ماه ژوئن، او در نبرد آگریدی در قبرس به قدری توسط یک نیروی فرودست شکست خورد که پشتیبانی او در این جزیره در عرض یک سال به صفر رسید.در سال 1241، بارون ها وثیقه عکا را به سیمون دو مونتفورت، ارل لستر، پسر عموی فیلیپ مونتفورت، و یکی از بستگان خود از طریق ازدواج با هوهن اشتاوفن و پلانتاژنت پیشنهاد کردند.او هرگز آن را تصور نمی کرد.در سال 1242 یا 1243 کنراد اکثریت خود را اعلام کرد و در 5 ژوئن نایب السلطنه پادشاه غایب توسط دادگاه عالی به آلیس، بیوه هیو یکم قبرس و دختر ایزابلا اول از اورشلیم، اعطا شد.آلیس بی درنگ شروع به حکمرانی کرد که گویی ملکه بود و کنراد را که در ایتالیا بود نادیده گرفت و دستور دستگیری فیلانجیری را صادر کرد.پس از یک محاصره طولانی، تایر در 12 ژوئن سقوط کرد.ایبلین ها قلعه آن را در 7 یا 10 ژوئیه با کمک آلیس که نیروهایش در 15 ژوئن وارد شدند تصرف کردند.فقط ایبلین ها می توانستند ادعا کنند که برنده جنگ هستند.

جنگ صلیبی بارون ها (1239–1241)، که جنگ صلیبی 1239 نیز نامیده می شود، یک جنگ صلیبی به سرزمین مقدس بود که از نظر سرزمینی، موفق ترین جنگ صلیبی از زمان جنگ صلیبی اول بود.جنگ صلیبی بارون که توسط پاپ گریگوری نهم فراخوانی شد، به طور کلی بالاترین نقطه تلاش پاپ را "برای تبدیل کردن جنگ های صلیبی به یک اقدام جهانی مسیحی" نشان داد.گریگوری نهم با درجات مختلف موفقیت، خواستار جنگ صلیبی در فرانسه، انگلستان و مجارستان شد.اگرچه صلیبیون هیچ پیروزی نظامی باشکوهی به دست نیاوردند، اما از دیپلماسی استفاده کردند تا با موفقیت دو جناح متخاصم خاندان ایوبی (صالح اسماعیل در دمشق و صالح ایوب در مصر) را در مقابل یکدیگر قرار دهند تا امتیازاتی حتی بیشتر از فردریک دوم بگیرند. در طول جنگ صلیبی معروف‌تر ششم به دست آورده بود.برای چند سال، جنگ صلیبی بارون ها پادشاهی اورشلیم را به بزرگ ترین اندازه خود از سال 1187 برگرداند.این جنگ صلیبی به سرزمین مقدس گاهی به عنوان دو جنگ صلیبی جداگانه مورد بحث قرار می گیرد: جنگ صلیبی پادشاه تئوبالد اول ناوارا، که در سال 1239 آغاز شد.و میزبان جداگانه صلیبیون تحت رهبری ریچارد کورنوال که پس از خروج تئوبالد در سال 1240 وارد شد. نیروی کوچکتر جنگجویان صلیبیدلیل آن این است که گرگوری نهم برای مدت کوتاهی تلاش کرد تا هدف جنگ صلیبی جدید خود را از آزادسازی سرزمین مقدس از دست مسلمانان به حفاظت از امپراتوری لاتین قسطنطنیه در برابر مسیحیان «شکاف» (یعنی ارتدوکس) هدایت کند که سعی در بازپس گیری شهر داشتند.علیرغم منابع اولیه نسبتاً فراوان، بورس تحصیلی تا همین اواخر محدود بوده است، حداقل تا حدی به دلیل فقدان درگیری های نظامی عمده.گرچه گریگوری نهم برای ایجاد آرمان وحدت مسیحی در فرآیند سازماندهی جنگ صلیبی فراتر از هر پاپ دیگری پیش رفت، اما در عمل رهبری تقسیم شده جنگ صلیبی در پاسخ به گرفتن صلیب، اقدام یا هویت واحد مسیحی را آشکار نکرد.

در سال 1244، ایوبیان به خوارزمیان که امپراتوری آنها در سال 1231 توسط مغولان ویران شده بود، اجازه دادند تا به شهر حمله کنند.محاصره در 15 جولای اتفاق افتاد و شهر به سرعت سقوط کرد.خوارزمیان محله ارامنه را غارت کردند و در آنجا جمعیت مسیحی را از بین بردند و یهودیان را بیرون کردند.علاوه بر این، مقبره‌های پادشاهان اورشلیم در کلیسای مقبره مقدس را غارت کردند و استخوان‌های آن‌ها را بیرون آوردند، که در آن مقبره‌های بالدوین اول و گادفری بویلون تبدیل به سنوتاف شد.در 23 اوت، برج داوود به نیروهای خوارزمی تسلیم شد، حدود 6000 مرد، زن و کودک مسیحی از اورشلیم خارج شدند.غارت شهر و کشتاری که همراه آن بود، صلیبیون را بر آن داشت تا نیرویی را برای پیوستن به نیروهای ایوبی جمع آوری کنند و در نبرد لا فوربی با نیروهایمصری و خوارزمی بجنگند.علاوه بر این، وقایع، پادشاه فرانسه لویی نهم را تشویق کرد تا هفتمین جنگ صلیبی را سازماندهی کند.

هفتمین جنگ صلیبی (1248-1254) اولین جنگ از دو جنگ صلیبی به رهبری لویی نهم از فرانسه بود.این جنگ که به عنوان جنگ صلیبی لویی نهم به سرزمین مقدس نیز شناخته می شود، هدف آن بازپس گیری سرزمین مقدس با حمله بهمصر ، مقر اصلی قدرت مسلمانان در خاور نزدیک بود.جنگ صلیبی در ابتدا با موفقیت روبرو شد اما با شکست بیشتر ارتش - از جمله شاه - به اسارت مسلمانان درآمد.جنگ صلیبی در پاسخ به عقب‌نشینی‌های پادشاهی اورشلیم انجام شد که با از دست دادن شهر مقدس در سال 1244 آغاز شد و توسط اینوسنت چهارم در ارتباط با جنگ صلیبی علیه امپراتور فردریک دوم، شورش‌های بالتیک و تهاجمات مغولان موعظه شد.پس از آزادی، لوئیس به مدت چهار سال در سرزمین مقدس ماند و هر چه در توان داشت برای استقرار مجدد پادشاهی انجام داد.مبارزه بین پاپ و امپراتوری مقدس روم اروپا را فلج کرد و تعداد کمی از آنها به درخواست کمک لوئیس پس از دستگیری و باج خواهی پاسخ دادند.تنها پاسخ، جنگ صلیبی شبانان بود که برای نجات شاه و مواجهه با فاجعه آغاز شد.در سال 1254، لویی با انعقاد برخی از معاهدات مهم به فرانسه بازگشت.دومین جنگ صلیبی لوئیس، لشکرکشی به همان اندازه ناموفق او در سال 1270 به تونس، جنگ صلیبی هشتم بود، جایی که او مدت کوتاهی پس از فرود آمدن لشکرکشی بر اثر اسهال خونی درگذشت.

هلاکو خان ​​رهبر مغول پس از دریافت تسلیم حران و ادسا، از فرات گذشت، منبج را غارت کرد و حلب را در محاصره قرار داد.او توسط نیروهای بوهموند ششم انطاکیه و هتوم اول ارمنستان حمایت شد.به مدت شش روز شهر در محاصره بود.نیروهای مغول، ارمنی و فرانک با کمک منجنیق ها و منگنل ها، تمام شهر را تصرف کردند، به جز ارگ که تا 25 فوریه ادامه داشت و در پی تسلیم شدن آن ویران شد.کشتار متعاقب آن، که شش روز به طول انجامید، روشمند و کامل بود، که در آن تقریباً همه مسلمانان و یهودیان کشته شدند، اگرچه بیشتر زنان و کودکان به بردگی فروخته شدند.همچنین آتش زدن مسجد اعظم حلب نیز شامل تخریب شد.پس از محاصره، هولاگو تعدادی از نیروهای هثوم را به دلیل سوزاندن مسجد اعدام کرد، برخی منابع بیان می‌کنند که بوهموند ششم انطاکیه (رهبر فرانک‌ها) شخصاً به تخریب مسجد کمک کرد.بعدها هولاکو خان ​​قلعه ها و نواحی را که ایوبیان تصرف کرده بودند به هثوم بازگرداند.

در سال 1260، بایبرس، سلطانمصر و سوریه، شروع به تهدید شاهزاده انطاکیه، کشوری صلیبی کرد که (به عنوان دست نشانده ارامنه ) از مغول ها حمایت می کرد.در سال 1265 بایبر قیصریه، حیفا و ارسف را تصرف کرد.یک سال بعد، بایبار جلیل را فتح کرد و ارمنستان کیلیکیا را ویران کرد.محاصره انطاکیه در سال 1268 زمانی رخ داد که سلطنتممالیک به رهبری بایبار سرانجام موفق شد شهر انطاکیه را تصرف کند.قلعه Hospitaller Krak des Chevaliers سه سال بعد سقوط کرد.در حالی که لویی نهم فرانسه جنگ صلیبی هشتم را ظاهراً برای معکوس کردن این شکست‌ها آغاز کرد، به جای قسطنطنیه، همانطور که برادر لویی، چارلز آنژو، در ابتدا توصیه کرده بود، به تونس رفت، اگرچه چارلز اول به وضوح از معاهده بین انطاکیه و تونس سود برد. در نهایت نتیجه جنگ صلیبی بود.بایبر تا زمان مرگش در سال 1277، صلیبیون را در چند سنگر در امتداد ساحل محدود کرده بود و در آغاز قرن چهاردهم آنها را مجبور به ترک خاورمیانه کردند.سقوط انطاکیه به همان اندازه برای صلیبیون مضر بود، زیرا تصرف آن در موفقیت اولیه اولین جنگ صلیبی مؤثر بود.

هشتمین جنگ صلیبی دومین جنگ صلیبی بود که توسط لویی نهم فرانسه راه اندازی شد، این جنگ علیه سلسله حفصید در تونس در سال 1270. همچنین به عنوان جنگ صلیبی لویی نهم علیه تونس یا دومین جنگ صلیبی لویی شناخته می شود.جنگ صلیبی شامل هیچ نبرد مهمی نبود و لویی مدت کوتاهی پس از رسیدن به سواحل تونس بر اثر اسهال خونی درگذشت.ارتش او بلافاصله پس از مذاکره درباره معاهده تونس به اروپا پراکنده شد.

سقوط طرابلس تصرف و نابودی دولت صلیبی، شهرستان طرابلس (در لبنان امروزی) توسطممالیک مسلمان بود.این نبرد در سال 1289 رخ داد و یک رویداد مهم در جنگ های صلیبی بود، زیرا این نبرد نشان دهنده تصرف یکی از معدود دارایی های اصلی باقی مانده از صلیبیون بود.این رویداد در یک تصویر نادر بازمانده از یک نسخه خطی که اکنون تکه تکه شناخته می شود، به نام «کدکس کوچارلی»، که تصور می شود در دهه 1330 در جنوا خلق شده است، نشان داده شده است.این تصویر کنتس لوسیا، کنتس طرابلس و بارتولمیوس، اسقف تورتوسا (در سال 1278 به کرسی حواری اعطا شد) را نشان می دهد که در مرکز شهر مستحکم نشسته است، و حمله قلاوون در سال 1289، با ارتش او در حال قتل عام ساکنان در حال فرار به سمت. قایق در بندر و به جزیره مجاور سنت توماس.

محاصره عکا (که سقوط عکا نیز نامیده می شود) در سال 1291 اتفاق افتاد و منجر به از دست دادن کنترل عکا توسط صلیبیان بهممالیک شد.این یکی از مهمترین نبردهای این دوره به حساب می آید.اگرچه جنبش صلیبی برای چندین قرن دیگر ادامه یافت، اما تصرف شهر پایان جنگ‌های صلیبی بیشتر به شام ​​بود.هنگامی که عکا سقوط کرد، صلیبی ها آخرین سنگر اصلی خود در پادشاهی صلیبی اورشلیم را از دست دادند.آنها هنوز یک قلعه در شمال شهر طرطوس (امروزه در شمال غربی سوریه) حفظ کردند، در حملات ساحلی شرکت کردند و از جزیره کوچک رواد هجوم بردند، اما زمانی که آن را نیز در سال 1302 در محاصره از دست دادند. رواد، صلیبیون دیگر هیچ بخشی از سرزمین مقدس را تحت کنترل نداشتند.

هنگامی که عکا در سال 1291 سقوط کرد، هنری دوم، آخرین تاج پادشاهی اورشلیم، به همراه بسیاری از اشراف خود به قبرس گریخت.هنری به عنوان پادشاه قبرس به حکومت خود ادامه داد و به ادعای پادشاهی اورشلیم نیز ادامه داد و اغلب برای بازپس گیری قلمرو سابق در سرزمین اصلی برنامه ریزی می کرد.او در سال 1299/1300 با غازان، ایلخان مغول ایران ، هنگامی که غازان به قلمرو مملوک در سال 1299 حمله کرد، اقدام به عملیات نظامی هماهنگ کرد.او سعی کرد کشتی‌های جنوا را از تجارت باممالیک‌ها باز دارد، به این امید که آنها را از نظر اقتصادی تضعیف کند.و او دو بار به پاپ کلمنت پنجم نامه نوشت و خواستار یک جنگ صلیبی جدید شد.سلطنت او در قبرس مرفه و ثروتمند بود و او درگیر عدالت و اداره پادشاهی بود.با این حال، قبرس در موقعیتی نبود که جاه طلبی واقعی خود، بازیابی سرزمین مقدس را برآورده کند.این پادشاهی سرانجام در قرن چهاردهم بیشتر و بیشتر تحت سلطه بازرگانان جنوایی قرار گرفت.بنابراین قبرس در انشقاق بزرگ با پاپ آوینیون طرف شد، به این امید که فرانسوی ها بتوانند ایتالیایی ها را بیرون کنند.ممالیک سپس در سال 1426 این پادشاهی را به عنوان یک کشور خراجی تبدیل کردند.پادشاهان باقی مانده به تدریج تقریباً تمام استقلال خود را از دست دادند، تا اینکه در سال 1489 آخرین ملکه، کاترین کورنارو، مجبور شد جزیره را به جمهوری ونیز بفروشد.

پس از سقوط آکا، Hospitallers ابتدا به قبرس نقل مکان کردند، سپس رودس (1309-1522) و مالت (1530-1798) را فتح کردند و بر آن حکومت کردند.نظام مستقل مالت تا به امروز باقی مانده است.فیلیپ چهارم فرانسه احتمالاً دلایل مالی و سیاسی برای مخالفت با شوالیه های معبد داشت.او بر پاپ کلمنت پنجم فشار آورد، که در سال 1312 با انحلال این فرمان به دلایل احتمالی دروغین لواط، جادو و بدعت پاسخ داد.تشکیل، حمل و نقل و تامین ارتش منجر به شکوفایی تجارت بین اروپا و کشورهای صلیبی شد.دولت شهرهای ایتالیایی جنوا و ونیز از طریق کمون های تجاری سودآور شکوفا شدند.بسیاری از مورخان استدلال می کنند که تعامل بین فرهنگ های مسیحی غربی و اسلامی تأثیر مهم و در نهایت مثبتی بر توسعه تمدن اروپایی و رنسانس داشته است.روابط بین اروپایی‌ها و جهان اسلام در طول دریای مدیترانه گسترده شد و تشخیص اینکه چه نسبتی از بارورسازی فرهنگی در کشورهای صلیبی، سیسیل و اسپانیا سرچشمه گرفته است را برای مورخان دشوار می‌سازد.