سلسله ایوبیان

زاده سلسله ایوبیان، نجم الدین ایوب بن شادی، از قبیله کرد روادیه بود که خود شاخه ای از قبیله بزرگ هذابانی بود.اجداد ایوب در شهر دوین در شمال ارمنستان ساکن شدند.زمانی که ژنرال های ترک شهر را از دست شاهزاده کرد آن گرفتند، شادی به همراه دو پسرش ایوب و اسدالدین شیرکوه آنجا را ترک کردند.عمادالدین زنگی، حاکم موصل، از عباسیان در زمان خلیفه المسترشید و بهروز شکست خورد.ایوب قایق هایی را برای زنگی و همراهانش فراهم کرد تا از رود دجله عبور کرده و به سلامت به موصل برسند.در نتیجه زنگی این دو برادر را به خدمت خود درآورد.ایوب را فرمانده بعلبک کردند و شیرکوه به خدمت نورالدین پسر زنگی درآمد.به گفته عبدالعلی مورخ، تحت مراقبت و حمایت زنگی بود که خاندان ایوبی به شهرت رسیدند.

نورالدین از مدت ها قبل به دنبال مداخله درمصر بود، به ویژه پس از از دست دادن فرصت، زمانی که طلا بن روزیک با موفقیت کشور را تحت کنترل درآورد و جاه طلبی های او را برای نزدیک به یک دهه مسدود کرد.از این رو، نورالدین از نزدیک وقایع سال 1163 را به همراه سردار معتمد خود شیرکوه در انتظار فرصتی مناسب برای تحت کنترل خود درآوردن کشور بود.در سال 1164، نورالدین شیرکوه را برای رهبری یک نیروی اعزامی برای جلوگیری از حضور نیرومند صلیبی ها در مصری که به طور فزاینده ای هرج و مرج می کرد، اعزام کرد.شیرکوه صلاح الدین پسر ایوب را به عنوان افسر تحت امر خود به خدمت گرفت.آنها با موفقیت درغام وزیر مصر را بیرون کردند و سلف او شاور را دوباره به کار گرفتند.شاور پس از اعاده سکونت به شیرکوه دستور داد تا نیروهایش را از مصر خارج کند، اما شیرکوه نپذیرفت و مدعی شد که این وصیت نورالدین است که او بماند.در طی چندین سال، شیرکوه و صلاح الدین نیروهای ترکیبی صلیبیون و نیروهای شاور را ابتدا در بیلبیس، سپس در مکانی نزدیک جیزه و در اسکندریه شکست دادند، جایی که صلاح الدین برای محافظت در آنجا ماند و شیرکوه در تعقیب نیروهای صلیبیون در مصر سفلی بود. .

هنگامی که شیرکوه، وزیر کنونی مصر، می میرد، خلیفه فاطمی شیعه العدید، صلاح الدین را به عنوان وزیر جدید معرفی می کند.او امیدوار است که صلاح الدین به دلیل عدم تجربه به راحتی تحت تأثیر قرار گیرد.صلاح الدین پس از اینکه به توران شاه دستور داد شورشی را که توسط لشکر 50000 نفری نوبی ارتش فاطمیان در قاهره ترتیب داده بود، سرکوب کند، کنترل خود را درمصر تثبیت کرد.پس از این موفقیت، صلاح الدین شروع به اعطای مناصب عالی رتبه به اعضای خانواده خود در کشور کرد و نفوذ مسلمانان سنی را در قاهره تحت سلطه مسلمانان شیعه افزایش داد.

وقتی خلیفه العدید می میرد، صلاح الدین از خلاء قدرت برای به دست گرفتن کنترل بیشتر استفاده می کند.او بازگشت اسلام سنی بهمصر را اعلام می کند و سلسله ایوبیان به نام پدر صلاح الدین ایوب آغاز می شود.صلاح الدین فقط به اسم به سلطان زنگید نورالدین وفادار می ماند.

در اواخر سال 1172، اسوان توسط سربازان سابق فاطمی از نوبیا محاصره شد و فرماندار شهر، کنز الدوله - از وفاداران سابق فاطمیان - از صلاح الدین درخواست کمک کرد.نیروهای کمکی پس از خروج نوبی ها از اسوان آمده بودند، اما نیروهای ایوبی به رهبری توران-شاه پیشروی کردند و پس از تصرف شهر ایبریم، شمال نوبیا را فتح کردند.از ایبریم، آنها به منطقه اطراف یورش بردند و پس از ارائه پیشنهاد آتش بس از سوی پادشاه نوبی مستقر در دونگولا، عملیات خود را متوقف کردند.اگرچه واکنش اولیه توران شاه جنگ طلبانه بود، اما بعداً فرستاده ای را به دونگولا فرستاد که پس از بازگشت، فقر شهر و به طور کلی نوبیا را برای توران شاه توصیف کرد.در نتیجه، ایوبیان، مانند اسلاف فاطمی خود، از گسترش بیشتر به سمت جنوب به نوبیا به دلیل فقر منطقه دلسرد شدند، اما نوبیا را ملزم کردند که حفاظت از اسوان و مصر علیا را تضمین کند.در سال 1174 شرف الدین قراقوش، فرمانده تحت امر المظفر عمر، طرابلس را با لشکری ​​از ترک ها و بادیه نشینان از نورمن ها فتح کرد.متعاقباً، در حالی که برخی از نیروهای ایوبی در شام با صلیبیون می‌جنگیدند، یکی دیگر از ارتش‌های آن‌ها به رهبری شرف‌الدین، کنترل قیروان را در سال 1188 از الموحد خارج کرد.

صلاح الدین توران شاه را برای فتح یمن و حجاز فرستاد.عدن به بندر اصلی این سلسله در اقیانوس هند و شهر اصلی یمن تبدیل شد.ظهور ایوبیان آغاز دوره ای از رونق مجدد در شهر بود که شاهد بهبود زیرساخت های تجاری آن، تأسیس مؤسسات جدید و ضرب سکه های خود بود.در پی این رونق، ایوبیان مالیات جدیدی را به اجرا گذاشتند که توسط گالی ها جمع آوری می شد.توران شاه بقیه حاکمان حمدانی صنعا را بیرون راند و این شهر کوهستانی را در سال 1175 فتح کرد. با فتح یمن، ایوبیان یک ناوگان ساحلی به نام الاساکیر البحریه ایجاد کردند که از آن برای محافظت از سواحل دریا استفاده می کردند. کنترل آنها و محافظت از آنها در برابر حملات دزدان دریایی.این فتح برای یمن اهمیت زیادی داشت زیرا ایوبیان توانستند سه کشور مستقل قبلی (زبید، عدن و صنعا) را تحت یک قدرت واحد متحد کنند.هدف ایوبیان از یمن، مانندمصر ، تسلط بر راه‌های تجاری دریای سرخ بود که مصر به آن وابسته بود، و از این رو در پی تسلط بر حجاز، جایی که یک ایستگاه تجاری مهم، ینبع، قرار داشت، بودند.ایوبیان برای حمایت از تجارت در جهت دریای سرخ، تأسیساتی را در امتداد مسیرهای تجاری دریای سرخ-اقیانوس هند برای همراهی با بازرگانان ساختند.ایوبیان همچنین می خواستند با داشتن حاکمیت بر شهرهای مقدس اسلامی مکه و مدینه از ادعای مشروعیت خود در خلافت حمایت کنند.فتوحات و پیشرفت های اقتصادی انجام شده توسط صلاح الدین عملاً هژمونی مصر را در منطقه تثبیت کرد.

پس از مرگ نورالدین در سال 1174. پس از آن، صلاح الدین برای فتح سوریه از دست زنگیدها به راه افتاد و در 23 نوامبر در دمشق مورد استقبال فرماندار شهر قرار گرفت.تا سال 1175، او کنترل حماه و حمص را به دست گرفت، اما پس از محاصره حلب، موفق به تصرف آن نشد.موفقیت های صلاح الدین، امیر سیف الدین موصل، رئیس زنگیدان در آن زمان را نگران کرد، که سوریه را ملک خانوادگی خود می دانست و از غصب آن توسط خدمتکار سابق نورالدین خشمگین بود.او ارتشی را برای مقابله با صلاح الدین در نزدیکی حماه جمع آوری کرد.

نبرد شاخ حما، پیروزی ایوبیان بر زنگیدها بود که صلاح الدین را کنترل دمشق، بعلبک و حمص را در اختیار گرفت.اگرچه صلاح الدین و سربازان کهنه کارش بسیار بیشتر بودند، اما با قاطعیت زنگیدها را شکست دادند.گوکبوری فرماندهی جناح راست ارتش زنگید را برعهده داشت که جناح چپ صلاح الدین را شکست قبل از اینکه توسط گارد شخصی صلاح الدین شکست بخورد.علیرغم حضور حدود 20000 مرد از هر دو طرف، صلاح الدین با تأثیر روانی ورود نیروهای کمکی مصری خود به پیروزی تقریباً بی خونی دست یافت.خلیفه عباسی، المستدی، با مهربانی از قدرت گرفتن صلاح الدین استقبال کرد و به او لقب «سلطانمصر و شام» داد.در 6 می 1175، مخالفان صلاح الدین با معاهده ای موافقت کردند که حاکمیت او بر سوریه جدا از حلب را به رسمیت می شناخت.صلاح الدین از خلیفه عباسی درخواست کرد که حق او را بر کل امپراتوری نورالدین تصدیق کند، اما او صرفاً به عنوان ارباب بر آنچه قبلاً در اختیار داشت شناخته شد و تشویق شد تا به صلیبیون در اورشلیم حمله کند.

صلاح الدین تاکنون با رقبای زنگید خود و پادشاهی اورشلیم (این مورد در تابستان 1175 اتفاق افتاد) آتش بس توافق کرده بود، اما با تهدید فرقه اسماعیلی معروف به قاتلین به رهبری رشید الدین سنان مواجه شد.مستقر در کوه‌های نصیریه، نه قلعه را فرماندهی می‌کردند که همگی در ارتفاعات ساخته شده بودند.صلاح الدین به محض اعزام بخش اعظم سربازان خود بهمصر ، ارتش خود را در اوت 1176 به سمت محدوده نصیریه هدایت کرد. او در همان ماه پس از تخریب روستاها عقب نشینی کرد، اما نتوانست هیچ یک از قلعه ها را فتح کند.اکثر مورخان مسلمان ادعا می کنند که عموی صلاح الدین، فرماندار حماه، میانجی قرارداد صلح بین او و سنان بوده است.صلاح‌الدین به نگهبانانش چراغ‌های ارتباطی می‌داد و گچ و خاکستر در اطراف چادرش در خارج از مصیاف - که در محاصره‌اش بود - پخش می‌کرد تا رد پای آدمکش‌ها را تشخیص دهد.بر اساس این روایت، یک شب نگهبانان صلاح الدین متوجه جرقه ای شدند که از تپه مصیاف می درخشد و سپس در میان خیمه های ایوبیان ناپدید می شود.در حال حاضر، صلاح الدین از خواب بیدار شد و متوجه شد که چهره ای از چادر خارج می شود.او دید که لامپ‌ها جابه‌جا شده‌اند و در کنار تختش اسکون‌های داغی به شکل خاص آدمکش‌ها با یک یادداشت در بالا که توسط یک خنجر مسموم سنجاق شده بود، گذاشته بود.این یادداشت تهدید می کرد که اگر از حمله خود کنار نرود، کشته خواهد شد.صلاح الدین فریاد بلندی کشید و فریاد زد که خود سینان شخصیتی است که چادر را ترک کرده است.صلاح الدین و سنان با در نظر گرفتن اخراج صلیبیون به عنوان یک منفعت و اولویت متقابل، روابط همکاری خود را پس از آن حفظ کردند، دومی گروه هایی از نیروهای خود را برای تقویت ارتش صلاح الدین در تعدادی از جبهه های نبرد تعیین کننده بعدی اعزام کرد.

فیلیپ اول، کنت فلاندر برای حمله به دژ ساراسین هاما در شمال سوریه به ریموند طرابلسی پیوست.یک ارتش بزرگ صلیبی، شوالیه هاسپیتالر و بسیاری از شوالیه های معبد او را دنبال کردند.این امر پادشاهی اورشلیم را با نیروهای بسیار کمی برای دفاع از مناطق مختلف خود باقی گذاشت.در همین حال، صلاح الدین در حال برنامه ریزی برای حمله خود به پادشاهی اورشلیم ازمصر بود.هنگامی که او از لشکرکشی به شمال مطلع شد، وقت خود را برای سازماندهی یک حمله تلف نکرد و با ارتشی متشکل از 30000 نفر به پادشاهی حمله کرد.بالدوین چهارم که از نقشه های صلاح الدین مطلع شد، به گفته ویلیام تایر، تنها 375 شوالیه اورشلیم را ترک کرد تا در اسکالن دفاع کند.صلاح الدین به راهپیمایی خود به سمت اورشلیم ادامه داد و فکر می کرد که بالدوین جرأت نخواهد کرد با این تعداد مرد از او پیروی کند.او به رملا، لیدا و ارسف حمله کرد، اما چون بالدوین ظاهراً خطری نداشت، اجازه داد ارتشش در منطقه وسیعی پخش شود و غارت و علوفه بجوید.با این حال، صلاح الدین ناشناخته بود، نیروهایی که او برای تسلیم کردن پادشاه باقی گذاشته بود، کافی نبودند و اکنون هم بالدوین و هم تمپلارها برای رهگیری او پیش از رسیدن به اورشلیم حرکت می کردند.مسیحیان به رهبری پادشاه مسلمانان را در امتداد ساحل تعقیب کردند و سرانجام دشمنان خود را در مونس گیساردی در نزدیکی رملا دستگیر کردند.بالدوین چهارم 16 ساله اورشلیم، که به طور جدی به جذام مبتلا شده بود، یک نیروی بیش از حد مسیحی را علیه نیروهای صلاح الدین رهبری کرد که به یکی از برجسته ترین درگیری های جنگ های صلیبی تبدیل شد.لشکر مسلمانان به سرعت شکست خورد و تا دوازده مایلی تعقیب شد.صلاح الدین به قاهره گریخت و در 8 دسامبر تنها با یک دهم ارتش خود به شهر رسید.

در سال 1179، صلاح الدین دوباره از سمت دمشق به کشورهای صلیبیون حمله کرد.او ارتش خود را در بانیاس مستقر کرد و نیروهای مهاجم را برای غارت روستاها و محصولات نزدیک صیدا و نواحی ساحلی فرستاد.کشاورزان و مردم شهر فقیر شده توسط مهاجمان ساراسین قادر به پرداخت اجاره بها به اربابان فرانک خود نیستند.اگر سیاست مخرب صلاح الدین متوقف نشود، پادشاهی صلیبی را تضعیف خواهد کرد.در پاسخ، بالدوین ارتش خود را به سمت طبریه در دریای جلیل حرکت داد.از آنجا به سمت شمال - شمال غرب به سمت سنگر صفد حرکت کرد.بالدوین همراه با شوالیه های معبد به رهبری اودو از سنت آماند و نیرویی از شهرستان طرابلس به رهبری کنت ریموند سوم، به سمت شمال شرقی حرکت کردند.این نبرد با پیروزی قاطع مسلمانان به پایان رسید و اولین پیروزی از سلسله طولانی پیروزی های اسلامی در زمان صلاح الدین علیه مسیحیان به شمار می رود.پادشاه مسیحی، بالدوین چهارم، که به دلیل جذام فلج شده بود، به سختی از دستگیری در غارت نجات یافت.

بین اکتبر 1178 و آوریل 1179، بالدوین اولین مراحل ساخت خط دفاعی جدید خود را آغاز کرد، استحکاماتی به نام Chastelet در Jacob's Ford.در حالی که ساخت و ساز در حال انجام بود، صلاح الدین به طور کامل از وظیفه ای که در فورد جیکوب باید بر آن غلبه کند اگر بخواهد از سوریه محافظت کند و اورشلیم را فتح کند، آگاه شد.در آن زمان، او نتوانست با نیروی نظامی جلوی برپایی Chastelet را بگیرد، زیرا بخش بزرگی از نیروهایش در شمال سوریه مستقر بودند و شورش‌های مسلمانان را سرکوب کردند.در تابستان 1179، نیروهای بالدوین دیواری سنگی با ابعاد عظیم ساختند.صلاح الدین یک لشکر بزرگ مسلمان را احضار کرد تا به سمت جنوب شرقی به سمت فورد جیکوب حرکت کنند.در 23 اوت 1179، صلاح الدین به فورد یعقوب رسید و به سربازان خود دستور داد که تیرهایی را به سمت قلعه پرتاب کنند و بدین ترتیب محاصره آغاز شد.صلاح الدین و سپاهیانش وارد چاستلت شدند.در 30 اوت 1179، مهاجمان مسلمان قلعه در جاکوبز فورد را غارت کردند و اکثر ساکنان آن را کشتند.در همان روز، کمتر از یک هفته پس از فراخوان نیروهای کمکی، بالدوین و ارتش پشتیبانش از تیبریاس به راه افتادند تا متوجه شوند که دود مستقیماً بالای شاستلت در افق نفوذ کرده است.بدیهی است که برای نجات 700 شوالیه، معمار و کارگر ساختمانی که کشته شدند و 800 نفر دیگر که به اسارت درآمده بودند، خیلی دیر شده بودند.

در سال 1180، صلاح الدین برای جلوگیری از خونریزی بین خود و دو رهبر مسیحی، پادشاه بالدوین و ریموند سوم طرابلس، آتش بس ترتیب داد.اما دو سال بعد، ارباب فیف ماوراء اردن کراک، رینالد شاتیون، بی‌رحمانه به کاروان‌های مسلمانی که برای زیارت از سرزمین‌های او می‌گذشتند، حمله کرد و پیمان‌هایی را برای عبور امن زائران شکست.صلاح الدین که از این نقض آتش بس ناراحت بود، بلافاصله ارتش خود را جمع کرد و آماده حمله شد و دشمن را ویران کرد.در 11 مه 1182 صلاح الدینمصر را ترک کرد و ارتش خود را از طریق آیلا در دریای سرخ به سمت شمال به سمت دمشق هدایت کرد.در مجاورت قلعه بلوار، ارتش ایوبی با صلیبیون مقابله کرد.سربازان صلاح الدین سعی کردند با پرتاب تیرهای کمانداران اسب خود، با حملات جزئی و با عقب نشینی های ساختگی، تشکیلات صلیبیون را مختل کنند.در این مناسبت، فرانک ها نه می توانستند وسوسه شوند که در یک نبرد تنومند بجنگند و نه متوقف شدند.صلاح الدین که نتوانست بر میزبان لاتین تأثیر بگذارد، نبرد دویدن را قطع کرد و به دمشق بازگشت.

در ماه مه 1182، صلاح الدین حلب را پس از محاصره کوتاهی تصرف کرد.فرماندار جدید شهر، عمادالدین زنگی دوم، پس از آن که صلاح الدین با بازگرداندن کنترل قبلی زنگی دوم بر سنجار، رقه و نصیبین موافقت کرد، حلب را تسلیم اتباع خود کرد که پس از آن به عنوان مناطق تحت فرمان ایوبیان عمل خواهد کرد. .حلب در 12 ژوئن رسماً به دست ایوبیان درآمد.روز بعد، صلاح الدین به حریم، در نزدیکی انطاکیه تحت کنترل صلیبیون لشکر کشید و شهر را تصرف کرد.تسلیم حلب و بیعت صلاح الدین با زنگی دوم، عزالدین مسعود موصلی را تنها رقیب اصلی مسلمان ایوبیان باقی گذاشته بود.موصل در پاییز 1182 مورد محاصره کوتاهی قرار گرفت، اما پس از وساطت خلیفه عباسی النصیر، صلاح الدین نیروهای خود را عقب کشید.

تا سپتامبر 1183، بالدوین که به دلیل جذام فلج شده بود، دیگر نمی توانست به عنوان پادشاه عمل کند.گای لوزینینان که در سال 1180 با خواهر بالدوین، سیبیلا از اورشلیم ازدواج کرده بود، به عنوان نایب السلطنه منصوب شد.در 24 اوت 1183، صلاح الدین با فتح حلب و چندین شهر در بین النهرین برای امپراتوری خود به دمشق بازگشت.میزبان ایوبی با عبور از رود اردن، شهر متروکه بایسان را غارت کرد.صلاح الدین به سمت غرب، به سمت دره جزریل، ارتش خود را در نزدیکی چشمه هایی در حدود 8 کیلومتری جنوب شرقی الفول مستقر کرد.در همان زمان، رهبر مسلمانان ستون های متعددی را برای آسیب رساندن به اموال هر چه بیشتر فرستاد.مهاجمان روستاهای جنین و افرابالا را ویران کردند، به صومعه در کوه تابور حمله کردند و گروهی را از کراک که سعی در پیوستن به ارتش میدانی صلیبی داشتند، از بین بردند.در انتظار حمله، گای لوزیگنان میزبان صلیبی را در La Sephorie جمع کرد.هنگامی که گزارش‌های اطلاعاتی مسیر تهاجم صلاح‌الدین را شناسایی کردند، گای ارتش صحرایی را به سمت قلعه کوچک La Fève (الفول) برد.ارتش او توسط زائران و ملوانان ایتالیایی به اندازه 1300 تا 1500 شوالیه، 1500 تورکوپل و بیش از 15000 پیاده متورم شد.گفته می شود که این بزرگترین ارتش لاتین است که "در حافظه زنده" جمع آوری شده است.او بیش از یک هفته در سپتامبر و اکتبر 1183 با ارتش ایوبی صلاح الدین درگیر شد. جنگ در 6 اکتبر با صلاح الدین مجبور به عقب نشینی پایان یافت.گای به شدت از سوی برخی مورد انتقاد قرار گرفت زیرا نتوانست در یک نبرد بزرگ در زمان فرماندهی چنین میزبان بزرگی شرکت کند.دیگران، عمدتاً بارون های بومی مانند ریموند سوم از طرابلس، از استراتژی محتاطانه او حمایت کردند.آنها اشاره کردند که ارتش صلاح الدین در زمینی ناهموار و نامناسب برای حمله سواره نظام سنگین فرانک تشکیل شده است.بلافاصله پس از این نبرد، گای موقعیت خود را به عنوان نایب السلطنه از دست داد.

کراک دژ مستحکم رینالد شاتییون، لرد اولترژوردین، در 124 کیلومتری جنوب امان بود.راینالد به کاروان هایی که سال ها در نزدیکی قلعه کراک تجارت می کردند یورش برد.جسورانه ترین حمله رینالد، یک اکتشاف دریایی در سال 1182 از دریای سرخ به مکه و ال مدینه بود.او در بهار 1183 به طور مداوم سواحل دریای سرخ را غارت می کرد و مسیرهای زائران مکه را تهدید می کرد. او شهر عقبه را تصرف کرد و به او پایگاهی برای عملیات علیه مقدس ترین شهر اسلام، مکه داد.صلاح الدین، یک مسلمان سنی و رهبر نیروهای مسلمان، تصمیم گرفت که قلعه کراک یک هدف ایده آل برای حمله مسلمانان باشد، به ویژه به دلیل اینکه بلوکی در مسیرمصر به دمشق است.در اوایل دسامبر، صلاح الدین خبر رسید که ارتش شاه بالدوین در راه است.پس از اطلاع از این موضوع، محاصره را رها کرد و به دمشق گریخت.

صلاح الدین در سال 1187 حمله ای را علیه قلعه رینالد در کراک آغاز کرد و پسرش ملک الافدال را به عنوان فرمانده یک حادثه در Resulma باقی گذاشت.در پاسخ به تهدید متجاوزانه، گای دادگاه عالی را در اورشلیم تشکیل داد.هیئتی از جرارد رایدفورت، استاد شوالیه های معبد .راجر دو مولین، استاد شوالیه‌ها در بیمارستان .بالیان ایبلین، یوسیکوس، اسقف اعظم صور؛و رجینال گرنیر، ارباب صیدون، برای سفر به تیبریا انتخاب شدند تا با ریموند صلح کنند.در همین حال، الافدال یک گروه مهاجم را برای غارت زمین های اطراف عکا جمع کرد، در حالی که صلاح الدین کراک را محاصره کرد.الافدال، مظفر الدین گوکبری، امیر ادسا را ​​برای رهبری این لشکرکشی به همراه دو امیر بلندپایه، قیماز النجمی و دیلدیریم آل یاروگی، اعزام کرد.صلاح الدین با علم به اینکه نیروهایش آماده ورود به قلمرو ریموند هستند، پذیرفت که گروه مهاجم فقط در مسیر عکا از جلیل عبور کند و سرزمین های ریموند دست نخورده باقی بماند.در منابع فرانک، این گروه حمله متشکل از حدود 7000 نیرو بود.با این حال، مورخان مدرن معتقدند 700 نیرو دقیق تر است.در صبح روز اول ماه مه، ارتش فرانک از ناصره به سمت شرق حرکت کرد و با حمله ایوبیان در چشمه‌های کرسون اتفاق افتاد.سواره نظام فرانک یک حمله اولیه را آغاز کرد و نیروهای ایوبی را غافلگیر کرد.با این حال، این امر سواره نظام فرانک را از پیاده نظام جدا کرد.به گفته على بن الثير، غوغاى متعاقب آن به همان اندازه مطابقت داشت;با این حال، نیروهای ایوبی موفق شدند ارتش تقسیم شده فرانک را از بین ببرند.فقط جرارد و چند شوالیه از مرگ نجات یافتند و ایوبیان تعداد نامعلومی اسیر گرفتند.نیروهای گوکبوری پیش از بازگشت به قلمرو ریموند، اقدام به غارت منطقه اطراف کردند.

نبرد حتین، در 4 ژوئیه 1187 در نزدیکی طبریه در اسرائیل کنونی، درگیری محوری بین دولت های صلیبی شام و نیروهای ایوبی به رهبری سلطان صلاح الدین بود.پیروزی صلاح الدین به طور قاطع توازن قوا در سرزمین مقدس را تغییر داد و منجر به بازپس گیری اورشلیم توسط مسلمانان و جرقه جنگ صلیبی سوم شد.تنش‌های پس‌زمینه در پادشاهی اورشلیم با عروج گی لوزینیان در سال 1186، در بحبوحه انشعاب بین "جناح درباری" حامی گای و "جناح اشراف" که از ریموند سوم طرابلس حمایت می‌کردند، افزایش یافت.صلاح الدین با متحد کردن مناطق مسلمان نشین اطراف دولت های صلیبی و دفاع از جهاد، این اختلافات داخلی را تصرف کرد.علت فوری نبرد نقض آتش بس توسط رینالد شاتیون بود که باعث واکنش نظامی صلاح الدین شد.در ماه ژوئیه، صلاح الدین طبریه را محاصره کرد و صلیبیون را به درگیری برانگیخت.علی‌رغم توصیه‌های مخالف، گای لوزینینان ارتش صلیبی را از سنگر خود برای درگیری با صلاح‌الدین رهبری کرد و در دام استراتژیک او افتاد.در 3 ژوئیه، صلیبیون، که از تشنگی و آزار و اذیت نیروهای مسلمان با مشکل مواجه شده بودند، تصمیم سرنوشت سازی گرفتند تا به سمت چشمه های کفرحتین، مستقیماً در دستان صلاح الدین، حرکت کنند.در محاصره و ضعیف شدن، صلیبیون روز بعد قاطعانه شکست خوردند.این نبرد شاهد دستگیری رهبران کلیدی صلیبیون، از جمله گای لوزیگنان، و از دست دادن صلیب حقیقی، نمادی از روحیه مسیحی بود.عواقب پس از آن برای دولت های صلیبی فاجعه بار بود: مناطق و شهرهای کلیدی، از جمله اورشلیم، در ماه های بعد به دست صلاح الدین افتاد.این نبرد آسیب پذیری دولت های صلیبی را آشکار کرد و به بسیج جنگ صلیبی سوم منجر شد.با این حال، علیرغم لشکرکشی های بعدی، حضور صلیبیون در سرزمین مقدس به طور غیرقابل برگشتی تضعیف شد و در نهایت منجر به کاهش قدرت صلیبیون در منطقه شد.

در اواسط سپتامبر، صلاح الدین عکا، نابلس، یافا، تورن، صیدا، بیروت و عسکالون را تصرف کرد.بازماندگان نبرد و سایر پناهندگان به دلیل ورود تصادفی کنراد مونتفرات به صور گریختند، تنها شهری که توانست در برابر صلاح الدین مقاومت کند.در صور، بالیان از ایبلین از صلاح الدین درخواست کرده بود که به اورشلیم برود تا همسرش ماریا کومننه، ملکه اورشلیم و خانواده‌شان را پس بگیرد.صلاح الدین درخواست او را پذیرفت، مشروط بر اینکه بالیان علیه او اسلحه به دست نگیرد و بیش از یک روز در اورشلیم بماند.با این حال، بالیان این وعده را زیر پا گذاشت.بالیان وضعیت اورشلیم را وخیم دید.شهر مملو از پناهندگانی بود که از فتوحات صلاح الدین فرار می کردند و روزانه تعداد بیشتری از آنها به آنجا می رسیدند.در کل شهر کمتر از چهارده شوالیه وجود داشت.او با ذخیره مواد غذایی و پول خود را برای محاصره اجتناب ناپذیر آماده کرد.ارتش سوریه ومصر زیر نظر صلاح الدین گرد آمدند و پس از فتح عکا، یافا و قیصریه، اگرچه او صور را محاصره ناموفقی کرد، سلطان در 20 سپتامبر به خارج از اورشلیم رسید.در پایان سپتامبر، بالیان با فرستاده ای برای ملاقات با سلطان به بیرون رفت و تسلیم شد.صلاح الدین به بالیان گفت که سوگند یاد کرده است که شهر را به زور تصرف کند و تنها تسلیم بی قید و شرط را خواهد پذیرفت.بالیان تهدید کرد که مدافعان اماکن مقدس مسلمانان را ویران خواهند کرد، خانواده های خود و 5000 برده مسلمان را سلاخی خواهند کرد و تمام ثروت و گنجینه صلیبیون را خواهند سوزاند.در نهایت توافق صورت گرفت.

پس از نبرد فاجعه آمیز حتین، بخش زیادی از سرزمین مقدس از جمله اورشلیم به دست صلاح الدین گم شده بود.بقایای ارتش صلیبی به سمت صور هجوم آوردند که یکی از شهرهای بزرگی بود که هنوز در دست مسیحیان بود.رجینالد صیدون مسئول تایر بود و در حال مذاکره با صلاح الدین برای تسلیم شدن بود، اما ورود کنراد و سربازانش مانع از آن شد.رجینالد شهر را ترک کرد تا قلعه خود را در بلفورت تقویت کند و کنراد رهبر ارتش شد.او فوراً شروع به ترمیم پدافندهای شهر کرد و برای جلوگیری از نزدیک شدن دشمن به شهر، سنگر عمیقی را بر روی خال که شهر را به ساحل متصل می کرد، برید.تمام حملات صلاح الدین با شکست مواجه شد و محاصره با حملات گاه و بیگاه مدافعان به رهبری یک شوالیه اسپانیایی به نام سانچو مارتین که به دلیل رنگ بازوهایش به "شوالیه سبز" معروف است، ادامه یافت.برای صلاح الدین روشن شد که فقط با پیروزی در دریا می تواند شهر را تصرف کند.او ناوگانی متشکل از 10 گالی را به فرماندهی یک ملوان شمال آفریقا به نام عبدالسلام مغربی احضار کرد.ناوگان مسلمانان در ابتدا موفق شدند گالی های مسیحی را وارد بندر کنند، اما در شب 29 تا 30 دسامبر، یک ناوگان مسیحی متشکل از 17 کشتی به 5 گالی مسلمان حمله کردند و شکست قاطعی را وارد کردند و آنها را تصرف کردند.پس از این وقایع، صلاح الدین امیران خود را برای یک کنفرانس فراخواند تا در مورد اینکه آیا باید بازنشسته شوند یا به تلاش خود ادامه دهند.نظرها تقسیم شد، اما صلاح الدین با دیدن وضعیت نیروهای خود تصمیم گرفت به عکا بازنشسته شود.

محاصره صفد (نوامبر تا دسامبر 1188) بخشی از تهاجم صلاح الدین به پادشاهی اورشلیم بود.محاصره قلعه تحت کنترل معبد در اوایل نوامبر 1188 آغاز شد. صلاح الدین توسط برادرش، Saphadin، ملحق شد.صلاح الدین از تعداد زیادی تریبوشه و معادن گسترده استفاده می کرد.او همچنین محاصره بسیار شدیدی را حفظ کرد.به گفته بهاءالدین، شرایط بارانی و گل آلود بود.در یک نقطه، صلاح الدین قرار دادن پنج تربوش را مشخص کرد و موظف شد تا صبح جمع شوند و در جای خود قرار گیرند.این فرسودگی ذخایر آنها و نه حملات به دیوارها بود که پادگان تمپلارها را وادار به شکایت برای صلح در 30 نوامبر کرد.در 6 دسامبر، پادگان با شرایط خارج شدند.آنها به صور رفتند که صلاح الدین در محاصره قبلی نتوانست آن را تصرف کند.

در صور، کنراد مونتفرات خود را مستحکم کرده بود و با موفقیت در برابر حمله صلاح الدین در پایان سال 1187 مقاومت کرده بود. سلطان سپس توجه خود را به کارهای دیگر معطوف کرد، اما سپس سعی کرد با معاهده در مورد تسلیم شهر مذاکره کند، همانطور که در اواسط سال 1188 اولین نیروهای کمکی از اروپا از طریق دریا به تایر رسیدند.طبق مفاد این معاهده، صلاح الدین، از جمله، شاه گای را که در هاتین اسیر کرده بود، آزاد می کرد.گای فوراً به پایگاهی مستحکم نیاز داشت که از آنجا بتواند یک ضدحمله به صلاح الدین سازماندهی کند، و از آنجایی که نمی توانست تایر را در اختیار داشته باشد، برنامه های خود را به عکا، 50 کیلومتری (31 مایلی) به سمت جنوب هدایت کرد.هاتین پادشاهی اورشلیم را ترک کرده بود و تعداد کمی از سربازان باقی مانده بود.در چنین سناریویی، گای کاملاً وابسته به کمک تعداد زیادی از ارتش‌ها و ناوگان کوچکی بود که از سراسر اروپا به شام ​​فرود می‌آمدند.از سال 1189 تا 1191، عکا توسط صلیبیون محاصره شد و با وجود موفقیت های اولیه مسلمانان، به دست نیروهای صلیبیون افتاد.قتل عام 2700 اسیر جنگی مسلمان به وقوع پیوست و صلیبیون پس از آن نقشه هایی برای تصرف اسکالن در جنوب ترتیب دادند.

پس از تسخیر عکا در سال 1191، ریچارد می‌دانست که باید بندر یافا را قبل از تلاش برای اورشلیم تصرف کند، ریچارد در ماه اوت شروع به رژه رفتن به سمت ساحل از عکا به سمت یافا کرد.صلاح الدین که هدف اصلی اش جلوگیری از بازپس گیری اورشلیم بود، ارتش خود را بسیج کرد تا جلوی پیشروی صلیبیون را بگیرد.این نبرد درست در خارج از شهر ارسف رخ داد، زمانی که صلاح الدین با ارتش ریچارد در حالی که در امتداد سواحل مدیترانه از عکا به یافا حرکت می کرد، پس از تصرف عکا، ملاقات کرد.صلاح الدین در طول راهپیمایی خود از عکا، مجموعه ای از حملات آزاردهنده را به ارتش ریچارد انجام داد، اما مسیحیان با موفقیت در برابر این تلاش ها برای برهم زدن انسجام آنها مقاومت کردند.هنگامی که صلیبیون از دشت در شمال ارسف عبور کردند، صلاح الدین کل ارتش خود را به نبردی تنومند کرد.یک بار دیگر ارتش صلیبی در حین راهپیمایی یک آرایش دفاعی را حفظ کرد و ریچارد منتظر لحظه ایده آل برای انجام یک ضد حمله بود.با این حال، پس از اینکه شوالیه هاسپیتاللر حمله ایوبیدها را آغاز کرد، ریچارد مجبور شد تمام نیروی خود را برای حمایت از حمله متعهد کند.پس از موفقیت اولیه، ریچارد توانست ارتش خود را دوباره سازماندهی کند و به پیروزی برسد.این نبرد به کنترل مسیحیان بر سواحل مرکزی فلسطین از جمله بندر یافا منجر شد.

ریچارد پس از پیروزی در ارسف، یافا را گرفت و مقر جدید خود را در آنجا تأسیس کرد.در نوامبر 1191، ارتش صلیبی به سمت اورشلیم پیشروی کرد.آب و هوای بد، همراه با ترس از اینکه اگر اورشلیم را محاصره کند، ارتش صلیبی ممکن است توسط یک نیروی امدادگر به دام بیفتد، باعث شد تصمیم به عقب نشینی به سمت ساحل گرفته شود.در ژوئیه 1192، ارتش صلاح الدین به طور ناگهانی با هزاران نفر به یافا حمله کرد و آن را تصرف کرد، اما صلاح الدین به دلیل خشم آنها برای کشتار عکا، کنترل ارتش خود را از دست داد.ریچارد متعاقباً ارتش کوچکی از جمله یک گروه بزرگ از ملوانان ایتالیایی را جمع آوری کرد و با عجله به سمت جنوب رفت.نیروهای ریچارد از کشتی های خود به یافا یورش بردند و ایوبیان که برای حمله دریایی آماده نبودند از شهر رانده شدند.ریچارد آنهایی از پادگان صلیبی را که اسیر شده بودند آزاد کرد و این نیروها به تقویت تعداد ارتش او کمک کردند.با این حال، ارتش صلاح الدین همچنان برتری عددی داشت و آنها به ضد حمله پرداختند.صلاح الدین در سپیده دم قصد حمله غافلگیرانه را داشت، اما نیروهایش کشف شدند.او حمله خود را ادامه داد، اما افراد او زره پوش سبک شدند و 700 مرد را بر اثر موشک های تعداد زیادی از تیراندازان صلیبی از دست دادند.نبرد برای بازپس گیری یافا با شکست کامل صلاح الدین به پایان رسید که مجبور به عقب نشینی شد.این نبرد موقعیت کشورهای صلیبی ساحلی را بسیار تقویت کرد.صلاح الدین مجبور شد قراردادی را با ریچارد نهایی کند که در آن اورشلیم تحت کنترل مسلمانان باقی بماند و در عین حال به زائران و بازرگانان مسیحی غیرمسلح اجازه بازدید از شهر را بدهد.اسكالون با تخريب پدافندش به كنترل صلاح الدين بازگردانده شد.ریچارد در 9 اکتبر 1192 سرزمین مقدس را ترک کرد.

صلاح الدین در 4 مارس 1193 اندکی پس از خروج شاه ریچارد در دمشق بر اثر تب درگذشت که منجر به درگیری بین شاخه‌های سلسله ایوبی شد، زیرا او کنترل بخش‌های عمدتاً مستقل امپراتوری را به وارثان خود واگذار کرد.دو پسر او که کنترل دمشق و حلب را در دست دارند، برای قدرت می جنگند، اما در نهایت برادر صلاح الدین، العادل، سلطان می شود.

در سال 1208 پادشاهی گرجستان حکومت ایوبیان را در شرق آناتولی به چالش کشید و خلات (متصرفات الاوحد) را محاصره کرد.در پاسخ، العدل لشکر بزرگ مسلمانی را که شامل امیران حمص، حماه و بعلبک و همچنین گروه هایی از سایر امپراتوری ایوبی برای حمایت از العوحد بود، جمع آوری کرد و شخصاً رهبری کرد.در طول محاصره، ژنرال گرجی ایوان مخارگردزلی به طور تصادفی در حومه خلاط به دست الاوحد افتاد و در سال 1210 تنها پس از موافقت گرجی ها برای امضای آتش بس سی ساله آزاد شد.آتش بس به تهدید گرجستان برای ارمنستان ایوبی پایان داد و منطقه دریاچه وان را به ایوبیان دمشق واگذار کرد.

پس از شکست چهارمین جنگ صلیبی ، اینوسنتس سوم مجدداً خواهان جنگ صلیبی شد و شروع به سازماندهی ارتش های صلیبی به رهبری اندرو دوم مجارستان و لئوپولد ششم اتریش کرد که به زودی جان برین به آنها ملحق شد.لشکرکشی اولیه در اواخر سال 1217 در سوریه بی نتیجه بود و اندرو رفت.یک ارتش آلمانی به رهبری روحانی الیور پادربورن، و یک ارتش مختلط از سربازان هلندی، فلاندری و فریزی به رهبری ویلیام اول هلند، سپس به جنگ صلیبی در عکا پیوستند، با هدف اول فتحمصر ، که به عنوان کلید اورشلیم در نظر گرفته می شد. ;

در آغاز جنگ صلیبی پنجم، توافق شد که یک نیروی برای تصرف دمیتا، واقع در دهانه رود نیل، تلاش کند.سپس صلیبیون قصد داشتند از این شهر به عنوان نقطه پرتاب برای بخش جنوبی حمله انبر به اورشلیم از عکا و سوئز استفاده کنند.کنترل بر این منطقه همچنین ثروتی را برای تأمین مالی ادامه جنگ صلیبی فراهم می کند و تهدید ناوگان مسلمانان را کاهش می دهد.در مارس 1218، کشتی های صلیبی پنجمین جنگ صلیبی به بندر عکا حرکت کردند.در اواخر ماه مه، نیروهایی که برای محاصره دمیتا تعیین شده بودند به راه افتادند.اولین کشتی ها در 27 مه وارد شدند، اگرچه رهبران اصلی به دلیل طوفان و آماده سازی بیشتر به تعویق افتادند.نیروهای صلیبی شامل گروه‌هایی از شوالیه‌های معبد و شوالیه‌ها ، ناوگانی از فریزیا و ایتالیا و نیروهایی بود که زیر نظر بسیاری از رهبران نظامی دیگر جمع شده بودند.این شهر که تحت کنترل سلطان الکامل ایوبی بود، در سال 1218 محاصره شد و در سال 1219 توسط صلیبیون تصرف شد.

نبرد منصوره آخرین نبرد در جنگ صلیبی پنجم (1217-1221) بود.این کشور نیروهای صلیبی را به رهبری نماینده پاپ پلاگیوس گالوانی و جان برین، پادشاه اورشلیم، در مقابل نیروهای ایوبی سلطان الکامل قرار داد.نتیجه یک پیروزی قاطع برای مصریان بود و صلیبیان را مجبور به تسلیم و خروج آنها از مصر کرد.اربابان دستورات نظامی با خبر تسلیم به دامیتا اعزام شدند.مورد استقبال قرار نگرفت، اما سرانجام در 8 سپتامبر 1221 اتفاق افتاد. کشتی های صلیبی حرکت کردند و سلطان وارد شهر شد.پنجمین جنگ صلیبی در سال 1221 به پایان رسید و هیچ دستاوردی نداشت.صلیبیون حتی نتوانستند صلیب واقعی را به دست آورند.مصریان نتوانستند آن را پیدا کنند و صلیبیون دست خالی آنجا را ترک کردند.

جنگ صلیبی ششم یک لشکرکشی نظامی برای بازپس گیری اورشلیم و بقیه سرزمین مقدس بود.هفت سال پس از شکست پنجمین جنگ صلیبی آغاز شد و درگیری واقعی بسیار کمی را شامل می شد.مانور دیپلماتیک امپراتور روم مقدس و پادشاه سیسیل، فردریک دوم، منجر به این شد که پادشاهی اورشلیم تا حدودی کنترل اورشلیم را برای بیشتر پانزده سال بعد و همچنین بر سایر مناطق سرزمین مقدس دوباره به دست آورد.

ارتش فردریک زیاد نبود.او نه می‌توانست هزینه کند و نه می‌توانست کارزار طولانی‌تری در سرزمین مقدس برپا کند.ششمین جنگ صلیبی جنگی با مذاکره خواهد بود.فردریک امیدوار بود که نشان دادن قدرت، یک راهپیمایی تهدیدآمیز در ساحل، برای متقاعد کردن الکامل برای احترام به توافق پیشنهادی که چند سال قبل از آن مذاکره شده بود، کافی باشد.الکامل در دمشق به محاصره برادرزاده‌اش النصیر داوود مشغول بود.سپس موافقت کرد که اورشلیم را به همراه یک راهروی باریک به ساحل به فرانک ها واگذار کند.این معاهده در 18 فوریه 1229 منعقد شد و همچنین شامل یک آتش بس ده ساله بود.در آن، الکامل بیت المقدس را به استثنای برخی از اماکن مقدس مسلمانان تسلیم کرد.فردریک همچنین بیت لحم و ناصره، بخشی از ناحیه صیدا، و یافا و تورن را که بر ساحل تسلط داشتند، دریافت کرد.فردریک در 17 مارس 1229 وارد اورشلیم شد و مأمور الکامل رسماً شهر را تسلیم کرد.

محاصره دمشق در سال 1229 بخشی از جنگ جانشینی ایوبیان بر سر دمشق بود که پس از مرگ المعضام اول در سال 1227 آغاز شد. پسر حاکم فقید، النصیر داعود، عملاً کنترل شهر را در مخالفت با آل به دست گرفت. - کمیل، سلطان ایوبی درمصر .در جنگ بعدی، النصر دمشق را از دست داد، اما استقلال خود را حفظ کرد و از الکراک حکومت کرد.

جلال الدین آخرین فرمانروای خوارزمشاهان بود.در واقع قلمرو سلطنت در زمان سلطنت علاءالدین محمد، پدر جلال الدین، توسط امپراتوری مغول ضمیمه شده بود.اما جلال الدین با لشکری ​​اندک به جنگ ادامه داد.در سال 1225 به آذربایجان عقب نشینی کرد و در اطراف مراغه آذربایجان شرقی حکومتی تأسیس کرد.اگرچه در ابتدا باسلطنت سلجوقیان روم علیه مغولان متحد شد، اما به دلایل نامعلومی بعداً نظر خود را تغییر داد و شروع به خصومت با سلجوقیان کرد.در سال 1230 او احلات (در استان بیتلیس کنونی ترکیه) را فتح کرد که یک شهر فرهنگی مهم در عصر ایوبیان بود که منجر به اتحاد بین سلجوقیان و ایوبیان شد.از سوی دیگر جلال الدین با جهان شاه، والی شورشی ارزروم سلجوقی، متحد شد.اتحاد در روز اول مواضعی را از خوارزمیان تصرف کرد اما اشغالگران شبانه مواضع تازه تصرف شده را رها کردند.جلال الدین از حمله خودداری کرد.اتحاد دوباره در سحرگاه بعد شروع به حمله کرد اما آنها عقب رانده شدند.پس از عقب راندن ارتش متفقین، خوارزمیان به جلو رفتند و کیقوباد اول را مجبور به عقب نشینی بیشتر کردند.مواضع از دست رفته بازپس گرفته شد.الاشرف، فرمانده ارتشممالیک ، لشکرهای کیقوباد را تقویت کرد.جلال الدین پس از دیدن نیروهای کمکی به این نتیجه رسید که نبرد به دلیل برتری عددی اتحاد شکست خورده است و میدان نبرد را رها کرد.این نبرد آخرین نبرد جلال الدین بود که ارتش خود را از دست داد و در حالی که با لباس مبدل فرار می کرد در سال 1231 مشاهده شد و کشته شد. سلطنت کوتاه مدت او توسط مغولان فتح شد.

امپراتور فردریک دوم از امپراتوری مقدس روم، ششمین جنگ صلیبی را از سال 1228 تا 1229 رهبری کرد و عنوان پادشاه اورشلیم را به عنوان شوهر ایزابلا دوم اورشلیم، ملکه از سال 1212 به دست آورد. با این حال، اورشلیم برای مدت طولانی در دست مسیحیان باقی نماند. ، زیرا دومی به اندازه کافی اطراف شهر را کنترل نمی کرد تا بتواند از دفاع مؤثر اطمینان حاصل کند.در سال 1244، ایوبیان به خوارزمیان که امپراتوری آنها در سال 1231 توسط مغولان ویران شده بود، اجازه دادند تا به شهر حمله کنند.محاصره در 15 جولای اتفاق افتاد و شهر به سرعت سقوط کرد.خوارزمیان آن را غارت کردند و چنان خراب کردند که برای مسیحیان و مسلمانان غیرقابل استفاده شد.غارت شهر و قتل عام همراه با آن، پادشاه فرانسه لویی نهم را تشویق کرد تا جنگ صلیبی هفتم را سازماندهی کند.

خانواده های مختلف ایوبی با صلیبیون علیه سلطان ایوبی الصالح ایوب متحد می شوند، اما او می تواند آنها را در نبرد لا فوربی شکست دهد.پادشاهی اورشلیم فرو می پاشد و او شروع به تحکیم قدرت بر جناح های مختلف ایوبی می کند.پیروزی ایوبیان منجر به دعوت به جنگ صلیبی هفتم شد و نشان دهنده سقوط قدرت مسیحیان در سرزمین مقدس بود.

در اواسط قرن سیزدهم، صلیبیون متقاعد شدند کهمصر ، قلب نیروها و زرادخانه اسلام، مانعی بر سر راه جاه طلبی آنها برای تصرف اورشلیم است که برای دومین بار در سال 1244 از دست داده بودند. در سال 1245، در جریان شورای اول. از لیون، پاپ اینوسنت چهارم حمایت کامل خود را از جنگ صلیبی هفتم که توسط لویی نهم، پادشاه فرانسه آماده شده بود، ارائه کرد.اهداف جنگ صلیبی هفتم نابودی سلسله ایوبیان در مصر و سوریه و بازپس گیری اورشلیم بود.

کشتی‌های جنگ صلیبی هفتم به رهبری برادران شاه لوئی، شارل دانژو و روبر d'Artois، در پاییز 1248 از Aigues-Mortes و مارسی به قبرس و سپس بهمصر رفتند.کشتی ها وارد آب های مصر شدند و نیروهای جنگ صلیبی هفتم در دمیتا در ژوئن 1249 پیاده شدند.امیر فخر الدین یوسف، فرمانده پادگان ایوبیان در دمیتا، به اردوگاه سلطان در اشوم تنه عقب نشینی کرد و وحشت شدیدی را در میان ساکنان دمیتا ایجاد کرد و آنها از شهر گریختند و پلی را که غرب را به هم متصل می کرد، ترک کردند. ساحل نیل با دامیتا دست نخورده.صلیبیون از روی پل گذشتند و دمیتا را که متروک بود اشغال کردند.صلیبیون از خبر مرگ سلطان ایوبی، صالح ایوب، دلگرم شدند.صلیبیون راهپیمایی خود را به سمت قاهره آغاز کردند.در اوایل صبح روز 11 فوریه، نیروهای مسلمان با آتش یونانی به ارتش فرانک حمله کردند، اما با تلفات سنگین عقب رانده شدند و به پیروزی فرانک ها ختم شد.

در 27 فوریه تورانشاه، سلطان جدید، از حسنکیف واردمصر شد و مستقیماً به منصوره رفت تا ارتش مصر را رهبری کند.کشتی‌ها از طریق خشکی منتقل شدند و در نیل (در بحرالمحله) در پشت کشتی‌های صلیبیونی که خط تقویتی را از دمیتا قطع می‌کردند و نیروی جنگ صلیبی شاه لویی نهم را محاصره می‌کردند، انداختند.مصری ها از آتش یونانی استفاده کردند و بسیاری از کشتی ها و کشتی های تدارکاتی را نابود و تصرف کردند.به زودی صلیبیون محاصره شده از حملات ویرانگر، قحطی و بیماری رنج می بردند.برخی از جنگجویان صلیبی ایمان خود را از دست دادند و به طرف مسلمانان رفتند.پادشاه لویی نهم به مصریان پیشنهاد تسلیم دمیتا را در ازای اورشلیم و برخی از شهرهای ساحلی سوریه داد.مصریان که از وضعیت اسفبار صلیبیون آگاه بودند، پیشنهاد پادشاه محاصره شده را رد کردند.در 5 آوریل پوشیده از تاریکی شب، صلیبیون اردوگاه خود را تخلیه کردند و شروع به فرار به سمت شمال به سمت دامیتا کردند.آنها در وحشت و عجله خود از تخریب پل پانتونی که بر روی کانال گذاشته بودند غفلت کردند.مصری ها از کانال روی پل عبور کردند و به دنبال آنها به فارسکور رفتند، جایی که مصریان در 6 آوریل صلیبی ها را کاملاً نابود کردند.هزاران صلیبیون کشته یا اسیر شدند.لویی نهم به همراه دو برادرش شارل دانژو و آلفونس دو پواتیه تسلیم شدند.تابلو فرش شاه لوئیس در سوریه به نمایش گذاشته شد.

معظّم تورانشاه بلافاصله پس از پیروزی در منصوره،ممالیک را از خود دور کرد و پیوسته آنها و شجرالدر را تهدید کرد.ممالیک بحری از ترس قدرت خود، علیه سلطان قیام کردند و او را در آوریل 1250 کشتند. ایبک با شجر الدر ازدواج کرد و متعاقباً به نام الاشرف دوم حکومتمصر را به دست گرفت که سلطان شد، اما فقط اسمی

در دسامبر 1250، ناصر یوسف پس از شنیدن خبر مرگ المعظم توران شاه و عروج شجرالدر بهمصر حمله کرد.ارتش النصیر یوسف بسیار بزرگتر و مجهزتر از ارتش مصر بود که متشکل از نیروهای حلب، حمص، حماه و تنها پسران صلاح الدین، نصرت الدین و توران شاه بن صلاح الدین بود. دینبا این وجود، شکست بزرگی از نیروهای ایبک متحمل شد.النصیر یوسف متعاقباً به سوریه بازگشت که آرام آرام از کنترل او خارج می شد.ممالیک در مارس 1252 با صلیبی‌ها ائتلاف کردند و موافقت کردند که مشترکاً علیه ناصر یوسف لشکرکشی کنند.شاه لویی که پس از قتل المعظم توران شاه آزاد شده بود، ارتش خود را به یافا هدایت کرد، در حالی که ایبک قصد داشت نیروهای خود را به غزه بفرستد.ناصر یوسف با شنیدن خبر اتحاد، فوراً نیرویی را به تل الاجول، درست خارج از غزه، اعزام کرد تا از تلاقی ارتش مملوک و صلیبیون جلوگیری کند.ایبک و النصیر یوسف با درک این که جنگ بین آنها به نفع صلیبیون خواهد بود، میانجیگری عباسیان را از طریق نجم الدین البدیرایی پذیرفتند.در آوریل 1253، معاهده‌ای امضا شد که به موجب آن ممالیک کنترل تمام مصر و فلسطین را تا نابلس حفظ می‌کردند، اما شامل آن نمی‌شد، در حالی که ناصر یوسف به عنوان حاکم سوریه مسلمان تأیید می‌شد.بدین ترتیب حکومت ایوبیان رسماً در مصر پایان یافت.

خان بزرگ مغول ، مونگکه، دستوری به برادرش هولاگو صادر کرد تا قلمرو امپراتوری را تا رود نیل گسترش دهد.دومی لشکری ​​120000 نفری تشکیل داد و در سال 1258 بغداد را غارت کرد و ساکنان آن از جمله خلیفه المستعصم و بیشتر خانواده اش را سلاخی کرد.پس از آن، النصیر یوسف هیئتی را به هولاکو فرستاد و اعتراض خود را به تسلیم تکرار کرد.هولاگو از پذیرش این شروط امتناع ورزید و بنابراین ناصر یوسف از قاهره درخواست کمک کرد.حلب به زودی در عرض یک هفته محاصره شد و در ژانویه 1260 به دست مغولان افتاد.ویرانی حلب باعث وحشت در سوریه مسلمان شد.دمشق پس از ورود ارتش مغول تسلیم شد، اما مانند سایر شهرهای مسلمان نشین تسخیر شده غارت نشد.مغولان با فتح سامره پیش رفتند و بیشتر پادگان ایوبی را در نابلس کشتند و سپس بدون هیچ مانعی به سمت جنوب تا غزه پیشروی کردند.النصیر یوسف به زودی به اسارت مغولان درآمد و برای متقاعد کردن پادگان عجلون به تسلیم استفاده شد.در 3 سپتامبر 1260، ارتشمملوک مستقر درمصر به رهبری قطوز و بایبر، قدرت مغول را به چالش کشید و قاطعانه نیروهای آنها را در نبرد عین جالوت، خارج از زیرین در دره جزریل شکست داد.پنج روز بعد ممالیک دمشق را گرفتند و در عرض یک ماه بیشتر سوریه در دست بحری مملوک قرار گرفت.در همین حال، ناصر یوسف در اسارت کشته شد.

سلسله ایوبی علیرغم دوره نسبتاً کوتاه خود، تأثیری دگرگون کننده در منطقه، به ویژهمصر داشت.در زمان ایوبیان، مصر که قبلاً به طور رسمی خلافت شیعیان بود، به نیروی سیاسی و نظامی غالب سنی‌ها و مرکز اقتصادی و فرهنگی منطقه تبدیل شد، موقعیتی که تا زمانی که توسط عثمانی‌ها فتح شود حفظ خواهد کرد. 1517. در سرتاسر سلطنت، حکومت ایوبیان دوران شکوفایی اقتصادی را آغاز کرد و امکانات و حمایت ایوبیان به تجدید حیات فعالیت های فکری در جهان اسلام منجر شد.این دوره همچنین با فرآیند ایوبی برای تقویت شدید سلطه مسلمانان سنی در منطقه با ساخت مدارس متعدد (مدارس حقوقی اسلامی) در شهرهای اصلی آنها مشخص شد.حتي پس از سرنگون شدن توسطسلطنت مماليك ، سلطنت ساخته شده توسط صلاح الدين و ايوبيان تا 267 سال ديگر در مصر، شام و حجاز ادامه خواهد داشت.