سلطان نشین رام

در دهه 1070، پس از نبرد مانزکرت، فرمانده سلجوقی ، سلیمان بن قتلمیش، پسرعموی دور مالک شاه اول و مدعی سابق تاج و تخت امپراتوری سلجوقی، در غرب آناتولی به قدرت رسید.در سال 1075، شهرهای بیزانسی، نیکیه (ازنیک کنونی) و نیکومدیا (ازمیت کنونی) را تصرف کرد.دو سال بعد، خود را سلطان یک کشور مستقل سلجوقی اعلام کرد و پایتخت خود را در ایزنیک تأسیس کرد.سلیمان در سال 1086 در انطاکیه توسط توتوش اول، فرمانروای سلجوقی سوریه کشته شد و پسر سلیمان، کیلیج ارسلان اول به زندان افتاد.با مرگ ملکشاه در سال 1092، کلیج ارسلان آزاد شد و بلافاصله در قلمرو پدرش مستقر شد.

علیرغم اینکه نیروهای ترکی کیلیج ارسلان تقریباً گروه صلیبیون بوهموند را نابود کردند، سایر صلیبیون دقیقاً به موقع برای پیروزی بسیار نزدیک وارد شدند.در نتیجه تهاجم قوی‌تر، رام و دانیسمندها در تلاش برای برگرداندن صلیبی‌ها متحد شدند.صلیبیون همچنان به تقسیم نیروهای خود در آناتولی ادامه دادند.نیروهای ترکیبی Danishmend و Rum قصد داشتند در 29 ژوئن به کمین صلیبی ها در نزدیکی Dorylaeum حمله کنند. با این حال، کمانداران اسب کیلیج ارسلان نتوانستند به خط دفاعی که توسط شوالیه های صلیبی راه اندازی شده بود نفوذ کنند و بدنه پیشرو تحت فرماندهی Bohemond برای تصرف اردوگاه ترکیه در روز 2017 وارد شد. 1 جولای. کلیج ارسلان عقب نشینی کرد و با جنگ چریکی و تاکتیک های ضربه و فرار به ارتش صلیبی خساراتی وارد کرد.او همچنین محصولات کشاورزی و منابع آب را در طول مسیر آنها نابود کرد تا به تامین لجستیکی ارتش صلیبی آسیب برساند.ایزنیک پایتخت به جنگ های صلیبی گم شد.

در نبرد ملیتن در سال 1100، یک نیروی صلیبی به رهبری بوهموند اول انطاکیه در ملیتن در شرق آناتولی توسط ترک‌های دانمشمند به فرماندهی گازی گوموشتیگین شکست خورد.بوهموند پس از تصاحب سلطنت انطاکیه در سال 1098 با ارامنه کیلیکیه متحد شد.هنگامی که گابریل ملیتن و پادگان ارمنی او مورد حمله ایالت دانمیشمند در شمال خود قرار گرفتند، بوهموند با نیروهای فرانک به کمک آنها رفت.دانشمندهای ملک قاضی در کمین لشکرکشی قرار گرفتند و «اکثر صلیبیون کشته شدند».بوهموند به همراه ریچارد سالرنو دستگیر شد.در میان کشته شدگان اسقف ارمنی مراش و انطاکیه نیز حضور داشتند.بوهموند تا سال 1103 برای باج گیری نگه داشته شد و نجات او هدف یکی از ستون های جنگ صلیبی بدبخت 1101 شد. این نبرد به رشته پیروزی هایی که شرکت کنندگان در اولین جنگ صلیبی از آن برخوردار بودند پایان داد.بالدوین، کنت ادسا و بعداً پادشاه اورشلیم، پس از آن با موفقیت ملیتن را تسکین داد.با این حال، در حالی که صلیبیون در حال مذاکره برای باج دادن به بوهموند بودند، دانمارکی ها شهر را در سال 1103 تصرف کردند و گابریل ملیتن را اعدام کردند.

ترکان به رهبری کیلیج ارسلان اول و غازی گوموشتیگین با 20000 سرباز خود ناگهان به صلیبیونی که در دشتی در نزدیکی مرسیوان جمع شده بودند حمله کردند، صلیبی ها با دیدن حمله ترکان با فریاد جنگی به آنها گیج شدند و با عجله سعی در ایجاد اردوگاه کردند.در اطراف اردوگاه، همه وسایل نقلیه و انواع کالاها را جمع آوری کردند تا سدی بسازند که در پشت آن پناه گرفتند.ترکان با دیدن آن حرکت فورا اردوگاه را محاصره کردند و تیرهای صلیبی را باران کردند و به آنها مهلت ندادند.نبرد با پیروزی ترکیه به پایان رسید.

نبرد فیلوملیون در سال 1116 شامل یک رشته درگیری در طول چند روز بین یک ارتش اعزامی بیزانس به رهبری امپراتور الکسیوس اول کومنوس و نیروهای سلطنت روم به رهبری سلطان ملک شاه بود.در جریان جنگ‌های بیزانس و سلجوقیان رخ داد.نیروهای سلجوقی چندین بار به ارتش بیزانس حمله کردند که نتیجه ای نداشت.ملکشاه که در جریان این حملات متحمل خساراتی به ارتش خود شده بود، درخواست صلح کرد.

مسعود در پی شکست و کشته شدن پدرش کلیج ارسلان در جنگ با رضوان حلب در جنگ رود خابور در سال 1107 میلادی، تاج و تخت را به نفع برادرش مالک شاه از دست داد.مسعود با کمک دانشمندها قونیه را تصرف کرد و در سال 1116 مالک شاه را شکست داد و بعداً او را کور کرد و سرانجام به قتل رساند.مسعود بعداً به Danishmendها روی آورد و برخی از سرزمین های آنها را فتح کرد.در سال 1130 ساخت مسجد علاءالدین قونیه را آغاز کرد که بعداً در سال 1221 به پایان رسید.

آلمانی ها از اطراف قسطنطنیه به سواحل آسیایی بسفر منتقل شدند.با تدارکات ناکافی، صلیبی ها به سمت داخل آناتولی حرکت کردند و قصد داشتند مسیر زمینی را به سرزمین مقدس طی کنند.هنگامی که صلیبی ها وارد فلات آناتولی شدند، وارد منطقه ای از مناطق مرزی قابل بحث بین بیزانسی ها و ترک های سلجوقی شدند.زمانی که از کنترل مؤثر بیزانس خارج شد، ارتش آلمان تحت حملات آزاردهنده دائمی ترک ها قرار گرفت، که در چنین تاکتیک هایی موفق بودند.پیاده نظام فقیرتر و کمتر مجهزتر ارتش صلیبی آسیب پذیرترین افراد در برابر حمله کماندار اسبی بودند و شروع به گرفتن تلفات و از دست دادن مردان برای دستگیری کردند.منطقه ای که صلیبی ها از طریق آن راهپیمایی می کردند عمدتاً بایر و خشک بود.از این رو ارتش نتوانست ذخایر خود را افزایش دهد و از تشنگی ناراحت بود.هنگامی که آلمانی ها حدود سه روز فراتر از دوریلئوم راهپیمایی کردند، اشراف از ارتش درخواست کردند که به عقب برگردند و دوباره جمع شوند.هنگامی که صلیبیون عقب نشینی خود را آغاز کردند، در 25 اکتبر، حملات ترکیه تشدید شد و نظم شکست، و سپس عقب نشینی با تلفات سنگین صلیبی ها تبدیل به یک شکست شد.کنراد، خود، در حین شکست با تیر مجروح شد.صلیبی‌ها تقریباً تمام چمدان‌های خود را از دست دادند و به گفته Syraic Chronicle، "ترک‌ها ثروتمند شدند، زیرا طلا و نقره مانند سنگریزه‌های بی‌پایان را گرفته بودند."

نبرد Meander در دسامبر 1147 در جریان جنگ صلیبی دوم رخ داد.ارتش صلیبی فرانسه، به رهبری لویی هفتم از فرانسه، با موفقیت از کمین سلجوقیان روم در رودخانه بویوک مندرس (که از لحاظ تاریخی به نام میاندر شناخته می شود) مقابله کرد.

فرانسوی ها و آلمانی ها تصمیم گرفتند مسیرهای جداگانه ای را انتخاب کنند.ارتش کنراد در نبرد Dorylaeum در 25 اکتبر 1147 شکست خورد. بقایای ارتش کنراد توانستند به ارتش پادشاه فرانسه بپیوندند.ارتش مسیری را که اولین پیشروی صلیبی ها به فیلادلفیا در لیدی به جا مانده بود دنبال کردند.سربازان لویی هفتم ساحل را دنبال کردند و سپس راه را به سمت شرق در پیش گرفتند.سلجوقیان در ساحل رودخانه میاندر منتظر ماندند، اما فرانک ها به زور گذرگاه را تحمیل کردند و به لائودیسه رفتند، که در 6 ژانویه، روز عید ظهور، به آنجا رسیدند.سپس به سمت کوه هایی که فریجیا پیسیدیا را از هم جدا می کند، حرکت کردند.پیشتاز، به رهبری جفری دو رانکن، بی پروا خیلی جلوتر از ارتش قرار گرفت.شاه لوئیس، با ستون اصلی، این واقعیت را نادیده گرفت و به جلو ادامه داد.سربازان فرانسوی با اطمینان از اینکه همرزمانشان ارتفاعات مقابلشان را اشغال کرده اند، با اطمینان قدم می زدند.با این حال، سلجوقیان زمانی که صفوف فرانسویان شکسته شد و شمشیرهای در دست بر آنها هجوم آوردند، این برتری را داشتند.فرانسوی ها به تنگه ای باریک عقب نشینی کردند که از یک طرف با پرتگاه ها و صخره ها از طرف دیگر هم مرز بود.اسب‌ها، مردان و چمدان‌ها به اجبار به داخل پرتگاه رفتند.پادشاه لوئیس هفتم توانست از نزاع فرار کند، به درختی تکیه داد و به تنهایی در مقابل چندین مهاجم ایستاد.در شب، پادشاه از تاریکی استفاده کرد و به پیشتازان ارتش خود که گمان می رفت مرده بودند، ملحق شد.پس از نبرد، ارتش پادشاه فرانسه که متحمل خسارات سنگینی شده بود، در 20 ژانویه به سختی به آتالیا رسید.

نبرد Myriokephalon نبردی بین امپراتوری بیزانس و ترک‌های سلجوقی در فریجیا در مجاورت دریاچه بی‌شهیر در جنوب غربی ترکیه در 17 سپتامبر 1176 بود. عبور.این آخرین و ناموفق تلاش بیزانسی ها برای بازپس گیری مناطق داخلی آناتولی از دست ترکان سلجوقی بود.

نبرد هیلیون و لیموشیر شاهد نابودی تقریباً کامل ارتش بزرگ ترک سلجوقی توسط بیزانس بود.ارتش سلجوقی به قلمرو بیزانس در دره مائاندر در آناتولی حمله کرده بود و تعدادی شهر را غارت کرده بود.نیروهای بیزانسی در گذرگاه رودخانه ای به کمین ترک ها نشستند.

نبرد فیلوملیون، پیروزی نیروهای امپراتوری مقدس روم بر نیروهای ترکیه ای سلطنت روم در 7 مه 1190 در طول جنگ صلیبی سوم بود.در ماه مه 1189، امپراتور روم مقدس فردریک بارباروسا لشکرکشی خود را به سرزمین مقدس به عنوان بخشی از سومین جنگ صلیبی برای بازپس گیری شهر اورشلیم از نیروهای صلاح الدین آغاز کرد.پس از اقامت طولانی مدت در قلمروهای اروپایی امپراتوری بیزانس، ارتش امپراتوری از 22 تا 28 مارس 1190 در داردانل به آسیا رفت. پس از غلبه بر مخالفت‌های مردم بیزانس و بی‌نظم‌های ترک، ارتش صلیبی در اردوگاه با 10000 نفر غافلگیر شد. -مرد نیروی ترکیه ای سلطان نشین روم در نزدیکی فیملیون در شامگاه 7 مه.ارتش صلیبی با 2000 پیاده نظام و سواره نظام به رهبری فردریک ششم، دوک سوابیا و برتولد، دوک مرانیا، ضد حمله کرد و ترک ها را فراری داد و 4174 تا 5000 نفر از آنها را کشت.

نبرد ایکونیوم (گاهی اوقات به عنوان نبرد قونیه شناخته می شود) در 18 مه 1190 در طول جنگ صلیبی سوم، در لشکرکشی فردریک بارباروسا به سرزمین مقدس رخ داد.در نتیجه، ایکونیوم، پایتخت سلطنت روم به رهبری کیلیج ارسلان دوم، به دست نیروهای امپراتوری افتاد.

این نبرد یکی از چندین درگیری بین پادشاهان گرجستان و فرمانروایان سلجوقی آناتولی بود که تاریخ منطقه در قرن یازدهم تا سیزدهم را پر کرد.این نشان دهنده تلاش دیگری از سوی سلجوقیان برای جلوگیری از پیشروی گرجستان به سمت جنوب بود.در یک نبرد تن به تن، نیروهای سلجوقی موفق شدند چندین حمله گرجی ها را به عقب برگردانند اما در نهایت مغلوب شدند و شکست خوردند.گم شدن پرچم سلطان به گرجی ها باعث وحشت در صفوف سلجوقیان شد.خود سلیمانشاه مجروح شد و به ارزروم عقب نشینی کرد.گرجی ها برادر رکن الدین سلیمانشاه دوم را اسیر کردند که بعداً با یک نعل اسب مبادله شد.این اقدام نشان داد که تامار در قفقاز، آناتولی، ارتفاعات ارمنستان ، شیروان و بخش‌های غربی دریای سیاه قدرت مطلق داشت.پیروزی در بسیان به گرجستان اجازه داد تا مواضع خود را در جنوب غربی ایمن کند و تجدید حیات سلجوقیان را تحت کنترل داشته باشد.اندکی پس از نبرد، پادشاهی گرجستان برای ایجاد یک ایالت به ترابیزون حمله کرد.

سلطان کیخسرو آنتالیا را در سال 1207 با طوفان از پادگان نیقیه که به سلطنت سلجوقیان بندری در دریای مدیترانه مجهز کرد، تصرف کرد.تسخیر بندر به ترکها مسیر دیگری را برای ورود به دریای مدیترانه داد، اگرچه تا 100 سال دیگر طول کشید تا ترکها تلاش جدی برای ورود به دریا انجام دهند.

شاه لویی هفتم ارتش فرانسه را در راهپیمایی در سراسر اروپا و آسیای صغیر به سمت اورشلیم رهبری کرد.ارتش تصمیم گرفت در امتداد سواحل آسیای صغیر راهپیمایی کند، زیرا شکست امپراتور کنراد آلمان و ارتشش در دوریلئوم روشن کرده بود که راهپیمایی به داخل خاک بسیار خطرناک است.در دسامبر 1147، ارتش از دره رودخانه Maeander عبور می کرد تا به بندر اصلی آدالیا برسد.Odo of Deuil که در راهپیمایی شرکت کرد، به وضوح نشان می دهد که دره Maeander خائنانه بود.صخره ها و دامنه های کوهستانی آن به ترک ها اجازه می داد که دائماً صلیبی ها را با حملات برق آسا مورد آزار و اذیت قرار دهند.هنگامی که صلیبیون سعی کردند در نهایت از رودخانه عبور کنند، ترک ها کمین سنگینی را به راه انداختند.آنها از تاکتیک معمول خود برای حمله و سپس عقب نشینی سریع قبل از اینکه دشمن بتواند مجدداً جمع شده و ضد حمله کند، استفاده کردند.با این حال، در این موقعیت، لوئیس قبلاً قوی‌ترین شوالیه‌های خود را در جلو، پهلو و عقب قرار داده بود و به این سربازان سرسخت اجازه می‌داد تا قبل از اینکه بتوانند آسیب زیادی وارد کنند، با ترک‌ها درگیر شوند.ترک ها تلفات سنگینی متحمل شدند، اگرچه بسیاری از آنها توانستند با اسب های تندرو خود به کوه ها فرار کنند.به گفته ویلیام تایر، که بعداً نوشت، صلیبیون همچنین توانستند بسیاری از مهاجمان را دستگیر کنند.نه ویلیام و نه اودو از مجموع تلفات صلیبیون گزارشی ندادند، اگرچه می توان حدس زد که آنها خفیف بودند، زیرا تنها یک اشراف زاده مهم، میلو از نوجنت، کشته شد.شایعه ای مبنی بر اینکه دفاع توسط یک شوالیه سفید پوش ناشناخته رهبری می شد، پس از نبرد در میان صلیبیون محبوبیت پیدا کرد.مورخ جاناتون فیلیپس می گوید که نبرد مئاندر مهم است زیرا به درک کامل شکست جنگ صلیبی دوم کمک می کند.او می‌گوید که این درگیری نشان می‌دهد که شکست جنگ صلیبی آنطور که به نظر می‌رسد به دلیل توانایی‌های رزمی ضعیف صلیبی‌ها نبوده است.

کیخسرو اول در سال 1205 قونیه را تصرف کرد و سلطنت خود را دوباره برقرار کرد.تحت حکومت او و دو جانشین او، کیکاوس اول و کیقوباد اول، قدرت سلجوقیان در آناتولی به اوج خود رسید.مهمترین دستاورد کیخسرو تصرف بندر آتالیا (آنتالیا) در سواحل مدیترانه در سال 1207 بود.پسرش کایکاوس بندر سیاه سینوپ را تصرف کرد و امپراتوری ترابوزون را در سال 1214 دست نشانده خود قرار داد. سینوپ یک شهر بندری مهم در سواحل دریای سیاه بود که در آن زمان در اختیار امپراتوری ترابیزون بود، یکی از کشورهای جانشین یونانی بیزانس که تشکیل شده بود. پس از جنگ صلیبی چهارمامپراتور ذوزنقه الکسیوس اول (1204-1222) ارتشی را برای شکستن محاصره رهبری کرد، اما شکست خورد و اسیر شد و شهر در 1 نوامبر تسلیم شد.

جلال الدین آخرین فرمانروای خوارزمشاهان بود.در واقع قلمرو سلطنت در زمان سلطنت علاءالدین محمد، پدر جلال الدین، توسط امپراتوری مغول ضمیمه شده بود.اما جلال الدین با لشکری ​​اندک به جنگ ادامه داد.در سال 1225 به آذربایجان عقب نشینی کرد و در اطراف مراغه آذربایجان شرقی حکومتی تأسیس کرد.اگرچه در ابتدا با سلطنت سلجوقیان روم علیه مغولان متحد شد، اما به دلایل نامعلومی بعداً نظر خود را تغییر داد و شروع به خصومت علیه سلجوقیان کرد.در سال 1230 او احلات (در استان بیتلیس کنونی ترکیه) را فتح کرد که یک شهر فرهنگی مهم در عصر ایوبیان بود که منجر به اتحاد بین سلجوقیان و ایوبیان شد.از سوی دیگر جلال الدین با جهان شاه، والی شورشی ارزروم سلجوقی، متحد شد.این نبرد آخرین نبرد جلال الدین بود که ارتش خود را از دست داد و در حالی که با لباس مبدل فرار می کرد در سال 1231 مشاهده شد و کشته شد. سلطنت کوتاه مدت او توسط مغولان فتح شد.سلطنت سلجوقیان روم به تدریج احلات، وان، بیتلیس، ملازگیرت و تفلیس را جذب کرد.سلطنت سلجوقیان روم با اشغال قلمروهای سابق جلال الدین منگبورنو با امپراتوری مغول به مرز رسید.

شورش آوارگان ترکمن (اغوز) و هرزم که به تازگی وارد آناتولی شده اند در سال 1239 در اطراف سمسات آغاز شد و به سرعت به آناتولی مرکزی گسترش یافت.بابا اسحاق که رهبری شورش را برعهده داشت از پیروان بابا ایلیا، کادی (قاضی) قیصری بود.او خود را امیرالمؤمنین صدرود دنیا والدین و راس‌الله اعلام کرد. اگرچه فرماندار سلجوقی مالاتیا تلاش کرد تا شورش را سرکوب کند، اما توسط انقلابیون اطراف البیستان شکست خورد. شهرهای مهم سیواس، کایسری و توکات در آناتولی مرکزی و شمالی.والی آماسیه در سال 1240 بابا اسحاق را کشت، اما این به معنای پایان شورش نبود.انقلابیون به قونیه، پایتخت راهپیمایی کردند.سلطان دید که ارتش او نمی تواند شورش را سرکوب کند و مزدوران فرانسوی الاصل را به خدمت گرفت.انقلابیون در نبردی سرنوشت ساز در دشت های مالیا در نزدیکی کرشهیر شکست خوردند.این شورش با خونریزی فراوان سرکوب شد.اما با انحراف منابع مورد نیاز برای سرکوب شورش، ارتش سلجوقی به شدت تحت تأثیر قرار گرفت.دفاع از استان های شرقی تا حد زیادی نادیده گرفته شد و بیشتر آناتولی غارت شد.سلجوقیان مستعمره تجاری ارزشمند در کریمه در شمال دریای سیاه را از دست دادند.فرمانده مغول بایجو این را فرصتی برای اشغال آناتولی شرقی دید و در سال 1242 ارزروم را تصرف کرد.

در زمان سلطنت اوگدی خان، سلطنت روم به چورماقان، خشیق و یکی از بزرگترین سرداران مغول ، دوستی و ادای احترامی متواضعانه ارائه کرد.اما در زمان کیخسرو دوم، مغولان شروع به فشار بر سلطان کردند تا شخصاً به مغولستان برود، گروگان بگیرد و داروغچی مغول را بپذیرد.این نبرد به پیروزی قاطع مغول منجر شد.شکست سلجوقیان به دوره‌ای از آشفتگی در آناتولی منجر شد و مستقیماً به زوال و فروپاشی دولت سلجوقی منجر شد.امپراتوری ترابیزون به کشوری تحت فرمان امپراتوری مغول تبدیل شد.علاوه بر این، پادشاهی ارمنی کیلیکیه به یک کشور تابعه مغول تبدیل شد.قلمرو سلجوقیان بین سه پسر کیخسرو تقسیم شد.بزرگ‌ترین آنها، کایکاوس دوم، حکومت را در ناحیه غرب رودخانه کیزیلیرماک به دست گرفت.برادران کوچکتر او، کیلیج ارسلان چهارم و کیقوباد دوم، قرار بود تحت حکومت مغول بر مناطق شرق رودخانه حکومت کنند.در اکتبر 1256، بایجو کایکاوس دوم را در نزدیکی آکسارای شکست داد و تمام آناتولی رسما تابع مونگکه خان شد.

در 15 آوریل 1277، سلطان بایبرمملوک از سوریه به سلطنت سلجوقیان روم تحت سلطه مغول لشکر کشید و در نبرد البیستان (ابولوستین) به نیروی اشغالگر مغول حمله کرد.پس از رسیدن به البیستان با حداقل 10000 سوار، بایبار آماده نبرد با مغول ها شد و انتظار داشت که آنها حدود 30000 نفر باشند.با این حال، اگرچه نیروهای مغول کوچکتر از ارتش مملوک بودند، گرجی ها و روم سلجوقیان بودند که تعداد آنها را تقویت کردند.پس از پیروزی بایبرس، او بدون مخالفت به سمت قیصری در قلب آناتولی برای پیروزی حرکت کرد و در 23 آوریل 1277 کمی بیش از یک ماه پس از نبرد وارد آن شد.در همین حال ایلخان اباقای مغول اقتدار خود را در روم تأیید کرد.پس از آنکه اباقا در میدان جنگ بررسی کرد، بسیار عصبانی شد.او دستور داد تا جمعیت مسلمان قیصری و روم شرقی را به قتل برسانند.تعداد زیادی از مردم کشته شدند.

سلسله سلجوقیان روم به عنوان جانشینان سلجوقیان بزرگ، میراث سیاسی، مذهبی و فرهنگی خود را بر اساس سنت ایرانی-اسلامی و سنت یونانی-رومی بنا نهادند، حتی تا جایی که فرزندان خود را به نام های ایرانی نامگذاری کردند.سلجوقیان علیرغم اصالت ترکی خود، از زبان فارسی برای اهداف اداری استفاده می کردند، حتی تاریخ آنها که جایگزین زبان عربی شده بود، به زبان فارسی بود.استفاده آنها از زبان ترکی به سختی تبلیغ می شد.یکی از مشهورترین نویسندگان فارسی آن، مولانا، نام خود را از نام دولت گرفته است.علاوه بر این، نفوذ بیزانس در سلطان نشین نیز قابل توجه بود، زیرا اشراف یونانی بیزانس بخشی از اشراف سلجوقی باقی ماندند و دهقانان بومی بیزانس (روم) در منطقه بسیار زیاد باقی ماندند.سلجوقیان روم در ساخت کاروانسراها، مدارس و مساجد، معماری سلجوقی ایرانی از آجر و گچ را به استفاده از سنگ تبدیل کردند.در این میان، کاروانسراها (یا هان ها) که به عنوان توقفگاه، پایگاه تجاری و دفاعی برای کاروان ها مورد استفاده قرار می گرفتند و حدود یکصد بنای آن در دوره سلجوقیان آناتولی ساخته شده بود، قابل توجه است.کاخ‌های سلجوقی، و همچنین ارتش‌های آن‌ها، از غلام‌ها، جوانان برده‌شده‌ای که از جوامع غیرمسلمان، عمدتاً یونانی‌های سرزمین‌های بیزانسی سابق، گرفته شده بودند، بودند.عمل نگهداشتن غلامها ممکن است الگویی برای دُشیرمه های بعدی در زمان امپراتوری عثمانی باشد.