სინგაპურის ისტორია

სინგაპურის სამეფო, ინდური მალაიზიური ინდუ - ბუდისტური სამეფო, ითვლებოდა, რომ დაარსებული იყო სინგაპურის მთავარ კუნძულზე, პულაუ უჯონგზე (მაშინ ცნობილი როგორც Temasek), დაახლოებით 1299 წელს და გაგრძელდა 1396-დან 1398 წლამდე ^{[. 4]} დაარსებული იყო სანგ ნილა უტამას მიერ. , რომლის მამა, სანგ საპურბა, ითვლება მრავალი მალაიელი მონარქის ნახევრად ღვთაებრივ წინაპარად, სამეფოს არსებობა, განსაკუთრებით მისი ადრეული წლები, კამათობს ისტორიკოსებს შორის.მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი მიიჩნევს მხოლოდ მის უკანასკნელ მმართველს, პარამესვარას (ან შრი ისკანდარ შაჰს) ისტორიულად დამოწმებულად, ^[5] არქეოლოგიური აღმოჩენები ფორტ კენინგის ბორცვზე და მდინარე სინგაპურში ადასტურებს მე-14 საუკუნეში აყვავებული დასახლებისა და სავაჭრო პორტის არსებობას.^[6]მე-13 და მე-14 საუკუნეებში სინგაპურა გადაიქცა მოკრძალებული სავაჭრო პუნქტიდან საერთაშორისო ვაჭრობის ძლიერ ცენტრად, რომელიც აკავშირებდა მალაის არქიპელაგს,ინდოეთს დაიუანის დინასტიას .თუმცა, მისმა სტრატეგიულმა მდებარეობამ იგი სამიზნედ აქცია, როგორც აიუტაია ჩრდილოეთიდან, ასევე მაჯაპაჰიტი სამხრეთიდან.სამეფო მრავალი შემოსევის წინაშე აღმოჩნდა, საბოლოოდ კი მაჯაპაჰიტებმა დაარბიეს მალაიზიური ჩანაწერების მიხედვით ან სიამეებმა, როგორც პორტუგალიური წყაროები.^[7] ამ დაცემის შემდეგ, უკანასკნელი მონარქი, პარამესვარა, გადავიდა მალაის ნახევარკუნძულის დასავლეთ სანაპიროზე და დააარსა მალაკას სულთანატი 1400 წელს.

სინგაპურის დაცემა პირადი ვენდეტათ დაიწყო.მეფე ისკანდარ შაჰმა ერთ-ერთი თავისი ხარჭა მრუშობაში დაადანაშაულა და საჯაროდ გაშიშვლდა.შურისძიების მიზნით, მისმა მამამ, სანგ რაჯუნა ტაპამ, ისკანდარ შაჰის კარის თანამდებობის პირმა, ფარულად აცნობა მაჯაპაჰიტ მეფეს მისი ერთგულების შესახებ, თუ სინგაპურაში შეჭრა იქნებოდა.საპასუხოდ, 1398 წელს მაჯაპაჰიტმა დიდი ფლოტი გაგზავნა, რასაც სინგაპურის ალყა მოჰყვა.მიუხედავად იმისა, რომ ციხე თავდაპირველად გაუძლო თავდასხმას, შიგნიდან მოტყუებამ შეასუსტა მისი თავდაცვა.სანგ რაჯუნა ტაპა ცრუ ამტკიცებდა, რომ საკვების მაღაზიები ცარიელი იყო, რამაც დამცველებს შორის შიმშილი გამოიწვია.როდესაც ციხესიმაგრის კარიბჭე საბოლოოდ გაიხსნა, მაჯაპაჰიტის ძალები შეიჭრნენ, რამაც გამოიწვია დამანგრეველი ხოცვა-ჟლეტა იმდენად ინტენსიური, რომ ამბობენ, რომ კუნძულის წითელი ნიადაგის ლაქები სისხლისღვრისგან არის.^[8]პორტუგალიური ჩანაწერები წარმოადგენენ კონტრასტულ თხრობას სინგაპურის ბოლო მმართველზე.მიუხედავად იმისა, რომ მალაის ანალები აღიარებენ უკანასკნელ მმართველს ისკანდარ შაჰად, რომელმაც მოგვიანებით დააარსა მალაკა, პორტუგალიური წყაროები მას პარამესვარას ასახელებენ, რომელიც ასევე მოხსენიებულია მინგის ანალებში.გავრცელებული რწმენაა, რომ ისკანდარ შაჰი და პარამესვარა ერთი და იგივე ინდივიდია.^[9] თუმცა, შეუსაბამობები წარმოიქმნება, რადგან ზოგიერთი პორტუგალიური და მინგის დოკუმენტი ვარაუდობს, რომ ისკანდარ შაჰი სინამდვილეში იყო პარამესვარას ვაჟი, რომელიც მოგვიანებით გახდა მალაკას მეორე მმართველი.პარამესვარას ისტორია, როგორც პორტუგალიური ანგარიშები, ასახავს მას, როგორც პალემბანგის პრინცს, რომელიც 1360 წლის შემდგომ პალემბანგზე იავების კონტროლს ეწინააღმდეგებოდა.ჯავანელების მიერ განდევნის შემდეგ პარამესვარამ სინგაპურს შეაფარა თავი და მისმა მმართველმა სანგ აჯი სანგესინგამ მოიკითხა.თუმცა, პარამესვარას ამბიციამ აიძულა იგი მოკლა სანგ აჯი სულ რაღაც რვა დღის შემდეგ, შემდგომში მართავდა სინგაპურას ჩელატების ან ორანგ ლაუტის დახმარებით ხუთი წლის განმავლობაში.^[10] მიუხედავად ამისა, მისი მეფობა ხანმოკლე იყო, რადგან ის გააძევეს, შესაძლოა სანგ აჯის წინა მკვლელობის გამო, რომლის ცოლს შესაძლოა ჰქონოდა კავშირი პატანის სამეფოსთან .^[11]

კუნძული სინგაპური, თავდაპირველად ცნობილი როგორც Temasek, იყო ცნობილი პორტი და დასახლება XIV საუკუნეში.ამ საუკუნის ბოლოს, მისი მმართველი პარამესვარა იძულებული გახდა გადასახლებულიყო თავდასხმების გამო, რამაც გამოიწვია მალაკას სასულთნოს დაარსება.სანამ თანამედროვე ფორტ კენინგის დასახლება მიტოვებული იყო, მოკრძალებული სავაჭრო საზოგადოება არსებობდა.მე-16 და მე-19 საუკუნეებს შორის, ევროპული კოლონიალური ძალები, დაწყებული პორტუგალიელებით და მოჰყვა ჰოლანდიელებით , დაიწყეს დომინირება მალაის არქიპელაგზე.მე-19 საუკუნის დასაწყისისთვის ბრიტანელები ცდილობდნენ რეგიონში ჰოლანდიის ბატონობის გამოწვევას.იცოდაჩინეთსა დაბრიტანულ ინდოეთს შორის მალაკას სრუტის გავლით სავაჭრო გზის სტრატეგიული მნიშვნელობა, სერ თომას სტემფორდ რაფლსმა წარმოიდგინა ბრიტანეთის პორტი ამ მხარეში.ბევრი პოტენციური საიტი ან ჰოლანდიის კონტროლის ქვეშ იყო ან ლოგისტიკური გამოწვევები ჰქონდა.სინგაპური, თავისი მთავარი მდებარეობით მალაკას სრუტესთან, შესანიშნავი ნავსადგურით და ჰოლანდიური ოკუპაციის არარსებობით, ფავორიტი არჩევანი იყო.რაფლსი ჩავიდა სინგაპურში 1819 წლის 29 იანვარს და აღმოაჩინა მალაიზიური დასახლება, რომელსაც ხელმძღვანელობდა თემენგონგ აბდულ რაჰმანი, ჯოჰორის სულთნის ერთგული.რთული პოლიტიკური სიტუაციის გამო ჯოჰორში, სადაც მმართველი სულთანი ჰოლანდიისა და ბუგისის გავლენის ქვეშ იმყოფებოდა, რაფლსი მოლაპარაკებას აწარმოებდა კანონიერ მემკვიდრესთან, თენგკუ ჰუსეინთან ან ტენკუ ლონგთან, რომელიც მაშინ გადასახლებაში იმყოფებოდა.ამ სტრატეგიულმა ნაბიჯმა უზრუნველყო ბრიტანეთის დამკვიდრება რეგიონში, რაც თანამედროვე სინგაპურის საფუძველს აღნიშნავს.

საწყისი გამოწვევების მიუხედავად, სინგაპური სწრაფად აყვავებულ პორტში გადაიზარდა.მისი, როგორც თავისუფალი პორტის სტატუსის გამოცხადებამ მიიპყრო მოვაჭრეები, როგორიცაა ბუგისები, პერანაკანისჩინელები და არაბები, რომლებსაც სურთ თავიდან აიცილონ ჰოლანდიური სავაჭრო შეზღუდვები.მოკრძალებული საწყისი სავაჭრო ღირებულებიდან $400,000 (ესპანური დოლარი) და დაახლოებით ათასი მოსახლეობიდან 1819 წელს, დასახლება ექსპონენციალური ზრდის მოწმე იყო.1825 წლისთვის სინგაპური ამაყობდა ათიათასზე მეტი მოსახლეობით და განსაცვიფრებელი ვაჭრობის მოცულობით 22 მილიონი აშშ დოლარით, რაც აღემატებოდა დაარსებულ პორტ პენანგს, რომლის სავაჭრო მოცულობა 8,5 მილიონი დოლარი იყო.^[12]სერ სტემფორდ რაფლსი დაბრუნდა სინგაპურში 1822 წელს და გამოთქვა უკმაყოფილება მაიორ უილიამ ფარკუჰარის ადმინისტრაციული არჩევანით.რაფლსმა არ მოიწონა Farquhar-ის შემოსავლის გამომუშავების მეთოდები, რომელიც მოიცავდა აზარტული თამაშებისა და ოპიუმის გაყიდვის ლიცენზიების გაცემას და განსაკუთრებით შეწუხებული იყო მონებით ვაჭრობით.^[13] შესაბამისად, ფარკუჰარი გაათავისუფლეს და მის ნაცვლად დაინიშნა ჯონ კროუფურდი.ადმინისტრაციის სადავეებით ხელში, რაფლსმა დაიწყო ახალი მმართველობის პოლიტიკის ყოვლისმომცველი ფორმულირება.^[14]რაფლსმა შემოიღო რეფორმები, რომლებიც მიზნად ისახავდა მორალურად სწორი და ორგანიზებული საზოგადოების შექმნას.მან გააუქმა მონობა, დახურა აზარტული თამაშების ცენტრები, აღასრულა იარაღის აკრძალვა და დააწესა გადასახადები იმ საქმიანობაზე, რომელიც მას მანკიერებად აღიქვამდა, ^[14] ჭარბი სასმელის და ოპიუმის მოხმარების ჩათვლით.დასახლების სტრუქტურის პრიორიტეტად მინიჭებით, მან ზედმიწევნით შეიმუშავა სინგაპურის რაფლის გეგმა ^[12] , რომელიც გამოყოფდა სინგაპურს ფუნქციურ და ეთნიკურ ზონებად.ეს ხედვითი ურბანული დაგეგმარება დღესაც თვალსაჩინოა სინგაპურის განსხვავებულ ეთნიკურ უბნებსა და სხვადასხვა ადგილებზე.

1824 წლის ანგლო-ჰოლანდიური ხელშეკრულება დაარსდა იმ სირთულეებისა და ბუნდოვანების გადასაჭრელად, რომლებიც წარმოიშვა ნაპოლეონის ომების დროს ჰოლანდიის კოლონიების ბრიტანული ოკუპაციისა და სანელებლების კუნძულებზე დიდი ხნის სავაჭრო უფლებების გამო.1819 წელს სერ სტემფორდ რაფლსის მიერ სინგაპურის დაარსებამ გაამძაფრა დაძაბულობა, რადგან ჰოლანდიელებმა დაუპირისპირდნენ მის ლეგიტიმაციას და ამტკიცებდნენ, რომ ჯოჰორის სულთანატი, რომელთანაც რაფლსმა დადო შეთანხმება, ჰოლანდიის გავლენის ქვეშ იმყოფებოდა.საკითხებს კიდევ უფრო ართულებდა ჰოლანდიის სავაჭრო უფლებების ირგვლივ არსებული გაურკვევლობაბრიტანეთის ინდოეთში და მანამდე ნიდერლანდების მიერ დაკავებულ ტერიტორიებზე.თავდაპირველი მოლაპარაკებები დაიწყო 1820 წელს, აქცენტი არასადავო თემებზე.თუმცა, როდესაც სინგაპურის სტრატეგიული და კომერციული მნიშვნელობა ცხადი გახდა ბრიტანელებისთვის, დისკუსიები აღდგა 1823 წელს, სადაც ხაზგასმული იყო გავლენის მკაფიო დემარკაცია სამხრეთ-აღმოსავლეთ აზიაში.ხელშეკრულების მოლაპარაკებების განახლების დროისთვის ჰოლანდიელებმა აღიარეს სინგაპურის შეუჩერებელი ზრდა.მათ შესთავაზეს ტერიტორიების გაცვლა, უარი თქვეს პრეტენზიებზე მალაკას სრუტის ჩრდილოეთით და მათი ინდოეთის კოლონიების სანაცვლოდ ბრიტანეთის დათმობის ტერიტორიების სანაცვლოდ სრუტის სამხრეთით, რომელშიც შედის ბენკულენი.1824 წელს ხელმოწერილი საბოლოო ხელშეკრულება გამოყოფდა ორ ძირითად ტერიტორიას: მალაია ბრიტანეთის კონტროლის ქვეშ და ჰოლანდიის აღმოსავლეთ ინდოეთი ჰოლანდიის მმართველობის ქვეშ.ეს დემარკაცია მოგვიანებით განვითარდა დღევანდელ საზღვრებში, მალაიას მემკვიდრე სახელმწიფოები იყვნენ მალაიზია და სინგაპური, ხოლო ჰოლანდიის აღმოსავლეთ ინდოეთი გახდა ინდონეზია .ანგლო-ჰოლანდიური ხელშეკრულების მნიშვნელობა სცილდებოდა ტერიტორიულ დემარკაციას.მან გადამწყვეტი როლი ითამაშა რეგიონალური ენების ჩამოყალიბებაში, რამაც განაპირობა მალაიზიური და ინდონეზიური ლინგვისტური ვარიანტების ევოლუცია მალაური ენიდან.ხელშეკრულებამ ასევე აღნიშნა კოლონიალური ძალაუფლების დინამიკის ცვლილება, ბრიტანული აღმოსავლეთ ინდოეთის კომპანიის გავლენის შემცირებით და დამოუკიდებელი ვაჭრების გაჩენით.სინგაპურის თავისუფალ პორტად აღზევება, რომელიც ასახავს ბრიტანულ თავისუფალი ვაჭრობის იმპერიალიზმის მაგალითს, იყო ამ ხელშეკრულების მეშვეობით მისი დამტკიცების პირდაპირი შედეგი.

1830 წელს, სრუტის დასახლებები გახდა ბენგალის პრეზიდენტობის ქვედანაყოფიბრიტანეთის ინდოეთის ქვეშ, სტატუსი, რომელიც მას ^[1867] წლამდე ჰქონდა.სინგაპური, როგორც სრუტის დასახლებების ნაწილი, აყვავდა, როგორც გადამწყვეტი სავაჭრო კერა და იხილა სწრაფი ურბანული და მოსახლეობის ზრდა.იგი მსახურობდა დედაქალაქად და სამთავრობო ცენტრად მეორე მსოფლიო ომამდე , სანამიაპონური არმია შეიჭრა 1942 წლის თებერვალში და შეაჩერა ბრიტანეთის მმართველობა.

სინგაპურის სწრაფმა ზრდამ ხაზი გაუსვა სრუტის დასახლებების მმართველობის არაეფექტურობასბრიტანული ინდოეთის ქვეშ, რომელიც გამოირჩეოდა ბიუროკრატიით და ადგილობრივი საკითხებისადმი მგრძნობელობის ნაკლებობით.შესაბამისად, სინგაპურის ვაჭრები მხარს უჭერდნენ რეგიონის პირდაპირ ბრიტანულ კოლონიად გადაქცევას.ამის საპასუხოდ, 1867 წლის 1 აპრილს ბრიტანეთის მთავრობამ სრუტის დასახლებები დანიშნა გვირგვინის კოლონიად, რაც მას საშუალებას აძლევდა მიეღო დირექტივები პირდაპირ კოლონიური ოფისიდან.ამ ახალი სტატუსის მიხედვით, სრუტის დასახლებებს ზედამხედველობას უწევდა სინგაპურის გუბერნატორი, რომელსაც ეხმარებოდა აღმასრულებელი და საკანონმდებლო საბჭოები.დროთა განმავლობაში, ამ საბჭოებმა დაიწყეს უფრო მეტი ადგილობრივი წარმომადგენლის შეყვანა, მიუხედავად იმისა, რომ ისინი არ იყვნენ არჩეული.

1877 წელს, ბრიტანეთის კოლონიურმა ადმინისტრაციამ დააარსა ჩინეთის პროტექტორატი, უილიამ პიკერინგის ხელმძღვანელობით, რათა გადაეწყვიტა სრუტის დასახლებებშიჩინეთის საზოგადოების წინაშე მდგარი აქტუალური საკითხები, განსაკუთრებით სინგაპურში, პენანგსა და მალაკაში.მნიშვნელოვანი საზრუნავი იყო კულიების ვაჭრობის ყოვლისმომცველი შეურაცხყოფა, სადაც ჩინელი მუშები განიცდიდნენ მძიმე ექსპლუატაციას და ჩინელი ქალების დაცვას იძულებითი პროსტიტუციისგან.პროტექტორატი მიზნად ისახავდა კულიებით ვაჭრობის დარეგულირებას კული აგენტებისგან დარეგისტრირების მოთხოვნით, რითაც გააუმჯობესებდა შრომის პირობებს და ამცირებს მუშების საჭიროებას ექსპლუატაციურ ბროკერებსა და საიდუმლო საზოგადოებებს.ჩინეთის პროტექტორატის დაარსებამ ჩინელი ემიგრანტების ცხოვრების ხელშესახები გაუმჯობესება გამოიწვია.პროტექტორატის ინტერვენციებით, 1880-იანი წლებიდან შესამჩნევი გაიზარდა ჩინელების ჩამოსვლები, რადგან შრომითი პირობები გაუმჯობესდა.დაწესებულებამ გადამწყვეტი როლი ითამაშა შრომის ბაზრის ხელახლა ჩამოყალიბებაში, რაც უზრუნველყოფდა, რომ დამსაქმებლებს შეეძლოთ უშუალოდ დაექირავებინათ ჩინელი მუშები საიდუმლო საზოგადოებების ან ბროკერების ჩარევის გარეშე, რომლებიც ადრე დომინირებდნენ შრომით ვაჭრობაში.გარდა ამისა, ჩინეთის პროტექტორატი აქტიურად მუშაობდა ჩინეთის საზოგადოების ზოგადი საცხოვრებელი პირობების გასაუმჯობესებლად.ის ხშირად ამოწმებდა შინამოსამსახურეების პირობებს, იხსნიდა არაადამიანურ სიტუაციებში მყოფებს და სთავაზობდა თავშესაფარს სინგაპურის გოგონებისთვის სახლში.პროტექტორატი ასევე მიზნად ისახავდა საიდუმლო საზოგადოებების გავლენის შემცირებას ყველა ჩინურ სოციალურ ორგანიზაციას, მათ შორის საიდუმლო და ხშირად კრიმინალურ „კონგსებს“ მთავრობაში დარეგისტრირების მანდატით.ამით მათ შესთავაზეს ალტერნატიული გზა ჩინურ საზოგადოებას დახმარების მისაღებად, რაც ასუსტებდა საიდუმლო საზოგადოებების ძალაუფლებას მოსახლეობაზე.

1906 წელს ტონგმენჰუიმ, რევოლუციურმა ჯგუფმასუნ იატ-სენის ხელმძღვანელობით, რომელიც მიზნად ისახავდა ცინგის დინასტიის დამხობას, დააარსა თავისი სამხრეთ-აღმოსავლეთ აზიის შტაბი სინგაპურში.ამ ორგანიზაციამ მნიშვნელოვანი როლი ითამაშა ისეთ მოვლენებში, როგორიცაა Xinhai რევოლუცია, რამაც გამოიწვია ჩინეთის რესპუბლიკის დაარსება.სინგაპურის იმიგრანტი ჩინური საზოგადოება ფინანსურად უჭერდა მხარს ასეთ რევოლუციურ ჯგუფებს, რომლებიც მოგვიანებით გახდებიან კუომინტანგი .ამ მოძრაობის ისტორიული მნიშვნელობა აღინიშნება სინგაპურის Sun Yat Sen Nanyang Memorial Hall-ში, ადრე ცნობილი როგორც Sun Yat Sen Villa.აღსანიშნავია, რომ კუომინტანგის დროშა, რომელიც გახდა ჩინეთის რესპუბლიკის დროშა, ამ ვილაში დაამზადეს ტეო ენგ ჰოკმა და მისმა მეუღლემ.

პირველი მსოფლიო ომის დროს სინგაპური შედარებით ხელუხლებელი დარჩა გლობალური კონფლიქტისგან, ყველაზე თვალსაჩინო ადგილობრივი მოვლენა იყო 1915 წლის აჯანყება მუსლიმიინდოელი სეფების მიერ ქალაქში განლაგებული.ეს სეფები, ოსმალეთის იმპერიის წინააღმდეგ საბრძოლველად გაგზავნის შესახებ ჭორების მოსმენის შემდეგ, აჯანყდნენ თავიანთი ბრიტანელი ოფიცრების წინააღმდეგ.ამ აჯანყებაზე გავლენა მოახდინა ოსმალეთის სულთანმა მეჰმედ ვ. რეშადის მიერ მოკავშირე ძალების წინააღმდეგ ჯიჰადის გამოცხადებამ და მისმა ფატვამ, რომელიც მთელ მსოფლიოში მუსლიმებს მოუწოდებდა ხალიფატის მხარდასაჭერად.სულთანი, რომელიც ისლამის ხალიფად ითვლებოდა, მნიშვნელოვანი გავლენა ჰქონდა გლობალურ მუსულმანურ თემებზე, განსაკუთრებით ბრიტანეთის მმართველობის ქვეშ.სინგაპურში სეპოების ერთგულებამ კიდევ უფრო დაამტკიცა ინდოელი მუსლიმი ვაჭარი კასიმ მანსური და ადგილობრივი იმამი ნურ ალამ შაჰი.ისინი მოუწოდებდნენ სეპოებს დაემორჩილებოდნენ სულთნის ფატვას და აჯანყდნენ თავიანთი ბრიტანელი უფროსების წინააღმდეგ, რამაც გამოიწვია აჯანყების დაგეგმვა და განხორციელება.

პირველი მსოფლიო ომის შემდეგ, ბრიტანულმა გავლენამ დაიწყო შესუსტება, წყნარ ოკეანეში გამოჩენილი ძალები, როგორიცაა შეერთებული შტატები დაიაპონია .პოტენციური საფრთხეების წინააღმდეგ, განსაკუთრებით იაპონიიდან, ბრიტანეთმა დიდი ინვესტიცია ჩადო სინგაპურში მასიური საზღვაო ბაზის მშენებლობაში, რომელიც დაასრულა 1939 წელს 500 მილიონი აშშ დოლარის ღირებულებით.ეს უახლესი ბაზა, რომელსაც უინსტონ ჩერჩილი ხშირად მოიხსენიებს, როგორც „აღმოსავლეთის გიბრალტარი“, აღჭურვილი იყო მოწინავე საშუალებებით, როგორიც იყო იმ დროისთვის მსოფლიოში უდიდესი მშრალი დოკი.თუმცა, შთამბეჭდავი თავდაცვითი დაცვის მიუხედავად, მას აქტიური ფლოტი აკლდა.ბრიტანეთის სტრატეგია იყო საშინაო ფლოტის განლაგება ევროპიდან სინგაპურში საჭიროების შემთხვევაში, მაგრამ მეორე მსოფლიო ომის დაწყებამ დატოვა მთავარი ფლოტი ბრიტანეთის დასაცავად, რამაც სინგაპურის ბაზა დაუცველი გახადა.

მეორე მსოფლიო ომის დროს სინგაპურიიაპონიის იმპერიის მიერ იყო ოკუპირებული, რაც გადამწყვეტი მომენტი იყო იაპონიის, ბრიტანეთისა და სინგაპურის ისტორიაში.1942 წლის 15 თებერვალს ბრიტანეთის ჩაბარების შემდეგ ქალაქს ეწოდა "Syonan-to", რაც ითარგმნება როგორც "სამხრეთის კუნძულის შუქი".იაპონიის სამხედრო პოლიციამ, კემპეიტაიმ, აიღო კონტროლი და შემოიღო "სოუკ ჩინგის" სისტემა, რომელიც მიზნად ისახავდა მათ აღმოფხვრას მათ, ვინც მათ საფრთხედ აღიქვამდნენ, განსაკუთრებით ეთნიკურად ჩინელებს.ამან გამოიწვია სოკ ჩინგის ხოცვა-ჟლეტა, სადაც დაახლოებით 25000-დან 55000-მდე ეთნიკური ჩინელი სიკვდილით დასაჯეს.კემპეიტაიმ ასევე დააარსა ინფორმატორების ფართო ქსელი, რათა გამოეყოთ ანტიიაპონური ელემენტები და დააწესეს მკაცრი რეჟიმი, სადაც მშვიდობიანი მოქალაქეები უნდა გამოეხატათ ღია პატივისცემა იაპონელი ჯარისკაცების და ოფიციალური პირების მიმართ.იაპონიის მმართველობის ქვეშ ცხოვრება მნიშვნელოვანი ცვლილებებითა და გაჭირვებით გამოირჩეოდა.დასავლური გავლენის დასაპირისპირებლად იაპონელებმა შემოიღეს თავიანთი საგანმანათლებლო სისტემა, რაც აიძულა ადგილობრივები ესწავლათ იაპონური ენა და კულტურა.რესურსები მწირი გახდა, რამაც გამოიწვია ჰიპერინფლაცია და ძირითადი საჭიროებების, როგორიცაა საკვები და მედიკამენტები, ძნელად შოვნა.იაპონელებმა შემოიღეს "ბანანის ფული", როგორც ძირითადი ვალუტა, მაგრამ მისი ღირებულება მკვეთრად დაეცა მძლავრი ბეჭდვის გამო, რამაც გამოიწვია აყვავებული შავი ბაზარი.ბრინჯი ფუფუნებად იქცა, ადგილობრივები ტკბილ კარტოფილს, ტაპიოკასა და იამს ეყრდნობოდნენ როგორც ძირითად საკვებს, რამაც გამოიწვია ინოვაციური კერძები ერთფეროვნების დასარღვევად.მოსახლეობას მოუწოდეს გაეზარდათ საკუთარი საკვები, ევროპაში „გამარჯვების ბაღების“ მსგავსი.წლების ოკუპაციის შემდეგ, სინგაპური ოფიციალურად დაუბრუნდა ბრიტანეთის კოლონიალურ მმართველობას 1945 წლის 12 სექტემბერს. ბრიტანელებმა განაახლა ადმინისტრაცია, მაგრამ ოკუპაციამ ხანგრძლივი გავლენა დატოვა სინგაპურის ფსიქიკაზე.ბრიტანეთის მმართველობისადმი ნდობა ღრმად შეირყა, ბევრს სჯეროდა, რომ ბრიტანელებს აღარ შეეძლოთ კოლონიის ეფექტურად მართვა და დაცვა.ამ სენტიმენტმა დათესა მზარდი ნაციონალისტური ენთუზიაზმი და საბოლოო ბიძგი დამოუკიდებლობისკენ.

ომთაშორის პერიოდში ბრიტანეთმა დააარსა საზღვაო ბაზა სინგაპურში, რაც რეგიონის თავდაცვის დაგეგმვის მთავარი ელემენტია.თუმცა, გეოპოლიტიკური სცენარების ცვლილებამ და შეზღუდული რესურსებმა გავლენა მოახდინა მის რეალურ ეფექტურობაზე.დაძაბულობა გაიზარდა, როდესაციაპონიამ თავისი რესურსების გამო სამხრეთ-აღმოსავლეთ აზიის ტერიტორიებს თვალი ადევნა.1940 წელს ბრიტანული გემის Automedon-ის დაკავებამ გამოავლინა სინგაპურის დაუცველობა იაპონელების მიმართ.ამ დაზვერვამ, ბრიტანეთის არმიის კოდების დარღვევასთან ერთად, დაადასტურა იაპონიის გეგმები სინგაპურის სამიზნეზე.იაპონიის აგრესიული ექსპანსიონისტური პოლიტიკა განპირობებული იყო ნავთობის მიწოდების შემცირებით და სამხრეთ-აღმოსავლეთ აზიაში დომინირების ამბიციით.1941 წლის ბოლოს, იაპონიამ მოაწყო ერთდროული შეტევების სერია ბრიტანეთზე, ნიდერლანდებსა და შეერთებულ შტატებზე .ეს მოიცავდა მალაიაში შეჭრას, მიზნად ისახავდა სინგაპურს და ნავთობით მდიდარი რეგიონების ხელში ჩაგდებას ჰოლანდიის აღმოსავლეთ ინდოეთში .იაპონიის უფრო ფართო სტრატეგია იყო მისი დატყვევებული ტერიტორიების გამყარება, მოკავშირეთა კონტრმოძრაობების წინააღმდეგ თავდაცვითი პერიმეტრის შექმნა.იაპონიის 25-ე არმიამ მალაიაში შეჭრა დაიწყო 1941 წლის 8 დეკემბერს, კოორდინირებულად პერლ ჰარბორის შეტევასთან.ისინი სწრაფად მიიწევდნენ წინსვლაზე, ტაილანდმა კაპიტულაცია მოახდინა და იაპონურ ძალებს მისცა საშუალება.მალაიაში შეჭრით, სინგაპური, რეგიონში ბრიტანეთის თავდაცვის გვირგვინი, პირდაპირი საფრთხის ქვეშ მოექცა.მიუხედავად მისი ძლიერი თავდაცვისა და უფრო დიდი მოკავშირეთა ძალისა, სტრატეგიულმა შეცდომებმა და არასაკმარისად შეფასებებმა, მათ შორის ბრიტანელებმა, რომლებიც უგულებელყოფდნენ მალაიის ჯუნგლებში სახმელეთო შემოჭრის შესაძლებლობას, გამოიწვია იაპონიის სწრაფი წინსვლა.გენერალი ტომოიუკი იამაშიტას ჯარები სწრაფად დაწინაურდნენ მალაიაში და დაიჭირეს ბრიტანეთის ხელმძღვანელობით მოკავშირეთა ძალები.მიუხედავად იმისა, რომ სინგაპურს ჰყავდა უფრო დიდი დამცავი ძალა გენერალ-ლეიტენანტი არტურ პერსივალის მეთაურობით, ტაქტიკური შეცდომების სერიამ, კომუნიკაციის გაფუჭებამ და მარაგის შემცირებამ შეასუსტა კუნძულის დაცვა.სიტუაცია გამწვავდა იმ გზის განადგურებით, რომელიც სინგაპურს მატერიკთან აკავშირებდა და 15 თებერვლისთვის მოკავშირეები სინგაპურის მცირე ნაწილში მოხვდნენ კუთხეში, სადაც ისეთი მნიშვნელოვანი კომუნალური მომსახურება, როგორიცაა წყალი, ამოწურვის ზღვარზე იყო.იამაშიტა, რომელსაც სურდა ურბანული ომის თავიდან აცილება, უპირობო დანებებაზე ითხოვდა.პერსივალმა კაპიტულაცია მოახდინა 15 თებერვალს, რაც აღინიშნა ბრიტანეთის სამხედრო ისტორიაში ერთ-ერთ ყველაზე დიდ ჩაბარებაზე.მოკავშირეთა დაახლოებით 80000 ჯარისკაცი გახდა ომის ტყვე, მძიმე უგულებელყოფისა და იძულებითი შრომის წინაშე.ბრიტანეთის ჩაბარების შემდეგ იაპონელებმა წამოიწყეს სოკ ჩინგის წმენდა, რის შედეგადაც ათასობით მშვიდობიანი მოქალაქის ხოცვა-ჟლეტა მოხდა.იაპონია სინგაპურს ომის დასრულებამდე იკავებდა.სინგაპურის დაცემამ, სხვა მარცხებთან ერთად 1942 წელს, სასტიკად შეარყია ბრიტანეთის პრესტიჟი, საბოლოოდ დააჩქარა ომისშემდგომი სამხრეთ-აღმოსავლეთ აზიაში ბრიტანეთის კოლონიური მმართველობის დასასრული.

1945 წელსიაპონიის ჩაბარების შემდეგ სინგაპურმა განიცადა ქაოსის ხანმოკლე პერიოდი, რომელიც გამოირჩეოდა ძალადობით, ძარცვითა და შურისძიებით მკვლელობებით.ბრიტანელები , ლორდ ლუი მაუნტბატენის მეთაურობით, მალე დაბრუნდნენ და კონტროლი აიღეს, მაგრამ სინგაპურის ინფრასტრუქტურა ძლიერ დაზიანდა, სასიცოცხლო მნიშვნელობის სერვისები, როგორიცაა ელექტროენერგია, წყალმომარაგება და ნავსადგურის ობიექტები ნანგრევებში.კუნძული ებრძოდა საკვების დეფიციტს, დაავადებებსა და ბოროტმოქმედებას.ეკონომიკის აღდგენა დაიწყო დაახლოებით 1947 წელს, რასაც დაეხმარა კალისა და რეზინის გლობალური მოთხოვნა.თუმცა, ომის დროს ბრიტანელების უუნარობამ სინგაპურის დაცვა ღრმად შეარყია მათი სანდოობა სინგაპურელებში, რამაც გამოიწვია ანტიკოლონიალური და ნაციონალისტური განწყობების ზრდა.ომის შემდგომ წლებში, ადგილობრივ მოსახლეობაში გაიზარდა პოლიტიკური ცნობიერება, რომელიც აღინიშნა მზარდი ანტიკოლონიალური და ნაციონალისტური სულისკვეთებით, რაც სიმბოლოა მალაიური სიტყვით "მერდეკა", რაც ნიშნავს "დამოუკიდებლობას".1946 წელს სრუტის დასახლებები დაიშალა, რამაც სინგაპური ცალკე გვირგვინის კოლონიად აქცია თავისი სამოქალაქო ადმინისტრაციით.პირველი ადგილობრივი არჩევნები ჩატარდა 1948 წელს, მაგრამ საკანონმდებლო საბჭოში ოცდახუთი ადგილიდან მხოლოდ ექვსი იყო არჩეული და ხმის მიცემის უფლება შეზღუდული იყო.სინგაპურის პროგრესული პარტია (SPP) წარმოიშვა, როგორც მნიშვნელოვანი ძალა, მაგრამ მალაიის საგანგებო სიტუაციის, შეიარაღებული კომუნისტური აჯანყების ამოფრქვევამ, იმავე წელს, აიძულა ბრიტანელები მიეღოთ უსაფრთხოების მკაცრი ზომები, შეაჩერა პროგრესი თვითმმართველობისკენ.1951 წლისთვის ჩატარდა საკანონმდებლო საბჭოს მეორე არჩევნები, სადაც არჩეული ადგილების რაოდენობა ცხრამდე გაიზარდა.SPP აგრძელებდა გავლენას, მაგრამ დაჩრდილა ლეიბორისტულმა ფრონტმა 1955 წლის საკანონმდებლო ასამბლეის არჩევნებში.ლეიბორისტულმა ფრონტმა ჩამოაყალიბა კოალიციური მთავრობა და ახლადშექმნილმა პარტიამ, სახალხო მოქმედების პარტიამ (PAP), ასევე მოიპოვა გარკვეული ადგილები.1953 წელს, მალაიის საგანგებო სიტუაციის უმძიმესი ეტაპის გავლის შემდეგ, ბრიტანულმა კომისიამ, სერ ჯორჯ რენდელის ხელმძღვანელობით, შესთავაზა სინგაპურის შეზღუდული თვითმმართველობის მოდელი.ეს მოდელი შემოიღებს ახალ საკანონმდებლო ასამბლეას, სადაც მისი ადგილების უმრავლესობა არჩეული იქნება საზოგადოების მიერ.თუმცა, ბრიტანელები შეინარჩუნებენ კონტროლს მნიშვნელოვან სფეროებზე, როგორიცაა შიდა უსაფრთხოება და საგარეო საქმეები და ექნებათ კანონმდებლობის ვეტოს უფლება.ამ პოლიტიკური ცვლილებების ფონზე, 1953-1954 წლებში ფაჯარის სასამართლო პროცესი გამოირჩეოდა, როგორც მნიშვნელოვანი მოვლენა.ფაჯარის სარედაქციო კოლეგიის წევრები, რომლებიც დაკავშირებულია უნივერსიტეტის სოციალისტურ კლუბთან, დააკავეს სავარაუდო ამბოხებული სტატიის გამოქვეყნების გამო.სასამართლო პროცესმა მნიშვნელოვანი ყურადღება მიიპყრო, წევრებს იცავდნენ ცნობილი ადვოკატები, მათ შორის მომავალი პრემიერ მინისტრი ლი კუან იუ.წევრები საბოლოოდ გაამართლეს, რაც მნიშვნელოვანი ნაბიჯი იყო რეგიონის დეკოლონიზაციისკენ სვლაში.

დევიდ მარშალი გახდა სინგაპურის პირველი მთავარი მინისტრი, რომელიც ხელმძღვანელობდა არასტაბილურ მთავრობას, რომელსაც შეექმნა სოციალური არეულობები, რაც ასახულია ისეთი მოვლენებით, როგორიცაა ჰოკ ლის ავტობუსის ბუნტი.1956 წელს ის ხელმძღვანელობდა მოლაპარაკებებს ლონდონში სრული თვითმმართველობის შესახებ, მაგრამ მოლაპარაკებები ჩაიშალა ბრიტანეთის უსაფრთხოების შეშფოთების გამო, რამაც მისი გადადგომა გამოიწვია.მისმა მემკვიდრემ, ლიმ იუ ჰოკმა, მკაცრი პოზიცია დაიკავა კომუნისტური და მემარცხენე ჯგუფების წინააღმდეგ და გზა გაუხსნა ბრიტანელებს სინგაპურს სრული შიდა თვითმმართველობის მინიჭებისთვის 1958 წელს.1959 წლის არჩევნებში სახალხო მოქმედების პარტია (PAP), რომელსაც ხელმძღვანელობდა ლი კუან იუ, გამარჯვებული გამოვიდა და ლი სინგაპურის პირველი პრემიერ მინისტრი გახდა.მის მთავრობას თავდაპირველი სკეპტიციზმი შეექმნა პარტიის პროკომუნისტური ფრაქციის გამო, რამაც გამოიწვია ბიზნესის გადაადგილება კუალა ლუმპურში.თუმცა, ლის ხელმძღვანელობით, სინგაპურმა დაინახა ეკონომიკური ზრდა, საგანმანათლებლო რეფორმები და აგრესიული საჯარო საცხოვრებლის პროგრამა.მთავრობამ ასევე მიიღო ზომები შრომითი არეულობის შესაჩერებლად და ინგლისური ენის პოპულარიზაციისთვის.მიუხედავად ამ მიღწევებისა, PAP-ის ლიდერები თვლიდნენ, რომ სინგაპურის მომავალი მალაიასთან შერწყმაა.იდეა სავსე იყო გამოწვევებით, განსაკუთრებით პრო-კომუნისტების წინააღმდეგობას PAP-ში და მალაიის გაერთიანებული მალაიზიის ეროვნული ორგანიზაციის შეშფოთება რასობრივი ძალების ბალანსის შესახებ.თუმცა, სინგაპურში კომუნისტების ხელში ჩაგდების პერსპექტივამ შეცვალა სენტიმენტები შერწყმის სასარგებლოდ.1961 წელს მალაიას პრემიერ მინისტრმა ტუნკუ აბდულ რაჰმანმა შესთავაზა მალაიზის ფედერაცია, რომელშიც შედიოდნენ მალაია, სინგაპური, ბრუნეი, ჩრდილოეთ ბორნეო და სარავაკი.1962 წელს სინგაპურში ჩატარებულმა რეფერენდუმმა აჩვენა ძლიერი მხარდაჭერა გაერთიანებისადმი ავტონომიის კონკრეტული პირობებით.

სინგაპური, 1819 წელს სერ სტემფორდ რაფლსის მიერ დაარსებიდან 144 წელზე ნაკლები ბრიტანეთის მმართველობის შემდეგ, 1963 წელს გახდა მალაიზიის ნაწილი. ეს გაერთიანება შეიქმნა მალაიას ფედერაციის შერწყმის შემდეგ ყოფილ ბრიტანულ კოლონიებთან, მათ შორის სინგაპურთან, რაც დასასრულს აღნიშნავს. ბრიტანეთის კოლონიური მმართველობა კუნძულ სახელმწიფოში.თუმცა, სინგაპურის ჩართვა საკამათო იყო მისი დიდი ჩინელი მოსახლეობის გამო, რაც საფრთხეს უქმნიდა რასობრივ ბალანსს მალაიზიაში.პოლიტიკოსები სინგაპურიდან, როგორიცაა დევიდ მარშალი, ადრე ცდილობდნენ შერწყმას, მაგრამ მალაიზიის პოლიტიკური დომინირების შენარჩუნების შეშფოთებამ ხელი შეუშალა მის განხორციელებას.შერწყმის იდეამ გავრცელება მოიპოვა, ძირითადად იმის გამო, რომ დამოუკიდებელი სინგაპური პოტენციურად მტრული გავლენის ქვეშ მოექცეოდა და მეზობელი ინდონეზიის მზარდი ნაციონალისტური ტენდენციები.თავდაპირველი იმედის მიუხედავად, სინგაპურსა და მალაიზიის ფედერალურ მთავრობას შორის პოლიტიკური და ეკონომიკური უთანხმოება დაიწყო.მალაიზიის მთავრობას, რომელსაც ხელმძღვანელობს გაერთიანებული მალაიზიის ეროვნული ორგანიზაცია (UMNO) და სინგაპურის სახალხო მოქმედების პარტია (PAP) წინააღმდეგობრივი შეხედულებები ჰქონდათ რასობრივ პოლიტიკასთან დაკავშირებით.UMNO-მ ხაზი გაუსვა მალაიელებისა და ძირძველი მოსახლეობისთვის სპეციალურ პრივილეგიებს, ხოლო PAP მხარს უჭერდა ყველა რასის თანაბარ მოპყრობას.ასევე წარმოიშვა ეკონომიკური დავა, განსაკუთრებით ფედერალურ მთავრობაში სინგაპურის ფინანსური შენატანებისა და საერთო ბაზრის ჩამოყალიბების გამო.რასობრივი დაძაბულობა გამწვავდა კავშირში, რაც კულმინაციას მოჰყვა 1964 წლის რასობრივი აჯანყებით.სინგაპურში ჩინელები უკმაყოფილონი იყვნენ მალაიზიის მთავრობის დადებითი ქმედების პოლიტიკით, რომელიც ხელს უწყობს მალაიელებს.ეს უკმაყოფილება კიდევ უფრო გაღვივდა მალაიზიის მთავრობის პროვოკაციებით, რომლებიც ადანაშაულებდნენ PAP მალაიელების არასწორ მოპყრობაში.1964 წლის ივლისსა და სექტემბერში დაიწყო დიდი არეულობები, რამაც შეაფერხა ყოველდღიური ცხოვრება და გამოიწვია მნიშვნელოვანი მსხვერპლი.გარეგნულად, ინდონეზიის პრეზიდენტი სუკარნო კატეგორიულად ეწინააღმდეგებოდა მალაიზიის ფედერაციის ჩამოყალიბებას.მან წამოიწყო სახელმწიფო "Konfrontasi" ან დაპირისპირება მალაიზიასთან, რომელიც მოიცავდა როგორც სამხედრო მოქმედებებს, ასევე დივერსიულ მოქმედებებს.ეს მოიცავდა 1965 წელს ინდონეზიელი კომანდოს მიერ სინგაპურში მაკდონალდ სახლზე თავდასხმას, რასაც სამი ადამიანი ემსხვერპლა.შიდა უთანხმოების და გარე საფრთხეების ერთობლიობამ სინგაპურის პოზიცია მალაიზიაში გაუსაძლისი გახადა.მოვლენებისა და გამოწვევების ამ სერიამ საბოლოოდ განაპირობა სინგაპურის გასვლა მალაიზიიდან 1965 წელს, რამაც საშუალება მისცა მას დამოუკიდებელი ერი გამხდარიყო.

1964 წელს სინგაპური შეესწრო რასობრივ არეულობას, რომელიც იფეთქა მავლიდის მსვლელობის დროს, ისლამურიწინასწარმეტყველის მუჰამედის დაბადების დღის აღსანიშნავად.მსვლელობას, რომელსაც 25000 მალაი-მუსლიმანი ესწრებოდა, დაინახა დაპირისპირება მალაიელებსა და ჩინელებს შორის, რაც ფართო არეულობაში გადაიზარდა.მიუხედავად იმისა, რომ თავდაპირველად აღიქმებოდა სპონტანურად, ოფიციალური ნარატივი ვარაუდობს, რომ UMNO და მალაიურენოვანი გაზეთი, უტუსან მელაიუ, როლი ითამაშეს დაძაბულობის გაღვივებაში.ეს კიდევ უფრო გაამწვავა გაზეთში მალაიელების გამოსახლების შესახებ ურბანული განვითარების მიზნით, გამოტოვებული იყო ჩინეთის მაცხოვრებლების გამოსახლებაც.ლი კუან იუს ხელმძღვანელობით შეხვედრებმა მალაიზიის ორგანიზაციებთან, მათი შეშფოთების გადაწყვეტის მიზნით, კიდევ უფრო გაამწვავა დაძაბულობა.ბროშურები ავრცელებენ ჭორებს, რომ ჩინელები ცდილობდნენ ზიანი მიაყენონ მალაიელებს, რამაც კიდევ უფრო გააუარესა სიტუაცია და კულმინაციას მიაღწია 1964 წლის 21 ივლისის არეულობით.ივლისის აჯანყების შედეგებმა გამოავლინა ურთიერთსაწინააღმდეგო შეხედულებები მისი წარმოშობის შესახებ.მაშინ, როცა მალაიზიის მთავრობა ლი კუან იუსა და PAP-ს მალაის უკმაყოფილების გაღვივებაში ადანაშაულებდა, PAP-ის ხელმძღვანელობა თვლიდა, რომ UMNO მიზანმიმართულად აძლიერებდა ანტი-PAP სენტიმენტებს მალაიელებს შორის.არეულობებმა მნიშვნელოვნად დაძაბა ურთიერთობა UMNO-სა და PAP-ს შორის, ტუნკუ აბდულ რაჰმანი, მალაიზიის პრემიერ მინისტრი, რომელიც არაერთხელ აკრიტიკებდა PAP-ის არასაზოგადოებრივ პოლიტიკას და ადანაშაულებდა მათ UMNO-ს საქმეებში ჩარევაში.ამ იდეოლოგიურმა შეტაკებებმა და რასობრივმა არეულობებმა გადამწყვეტი როლი ითამაშეს მალაიზიისგან სინგაპურის საბოლოო გამოყოფაში, რამაც გამოიწვია სინგაპურის დამოუკიდებლობის გამოცხადება 1965 წლის 9 აგვისტოს.1964 წლის რასობრივი აჯანყებამ დიდი გავლენა მოახდინა სინგაპურის ეროვნულ ცნობიერებასა და პოლიტიკაზე.მიუხედავად იმისა, რომ ოფიციალური ნარატივი ხშირად ხაზს უსვამს პოლიტიკურ განხეთქილებას UMNO-სა და PAP-ს შორის, ბევრი სინგაპურელი იხსენებს არეულობას, როგორც რელიგიურ და რასობრივ დაძაბულობას.არეულობის შემდეგ სინგაპურმა, დამოუკიდებლობის მოპოვების შემდეგ, ხაზი გაუსვა მულტიკულტურალიზმსა და მულტირასიალიზმს, სინგაპურის კონსტიტუციაში ასახული არადისკრიმინაციული პოლიტიკა.მთავრობამ ასევე შემოიღო საგანმანათლებლო პროგრამები და აღნიშვნები, როგორიცაა რასობრივი ჰარმონიის დღე, რათა ესწავლებინა ახალგაზრდა თაობები რასობრივი და რელიგიური ჰარმონიის მნიშვნელობის შესახებ, ასწავლიდა გაკვეთილებს 1964 წლის მღელვარე მოვლენებიდან.

1965 წელს, დაძაბულობის ესკალაციის წინაშე და შემდგომი კონფლიქტის თავიდან ასაცილებლად, მალაიზიის პრემიერ-მინისტრმა ტუნკუ აბდულ რაჰმანმა შესთავაზა სინგაპურის გაძევება მალაიზიიდან .ეს რეკომენდაცია შემდგომში დაამტკიცა მალაიზიის პარლამენტმა 1965 წლის 9 აგვისტოს, ერთსულოვანი ხმით სინგაპურის გამოყოფის სასარგებლოდ.იმავე დღეს ემოციურმა ლი კუან იუმ, სინგაპურის პრემიერ-მინისტრმა, გამოაცხადა ქალაქ-სახელმწიფოს ახლად აღმოჩენილი დამოუკიდებლობა.პოპულარული რწმენის საწინააღმდეგოდ, რომ სინგაპური ცალმხრივად იქნა გაძევებული, ბოლო დოკუმენტები ცხადყოფს, რომ სინგაპურის სახალხო მოქმედების პარტიას (PAP) და მალაიზიის ალიანსს შორის დისკუსიები მიმდინარეობდა 1964 წლის ივლისიდან. ლი კუან იუ და გო კენგ სვი, PAP-ის უფროსი ლიდერი, ორკესტრირებულნი იყვნენ. განცალკევება ისე, რომ იგი საზოგადოებისთვის შეუქცევად გადაწყვეტილებად წარმოაჩინა, რომელიც მიზნად ისახავს როგორც პოლიტიკური, ასევე ეკონომიკური სარგებელის მოპოვებას.^[16]გამოყოფის შემდეგ სინგაპურმა განიცადა საკონსტიტუციო ცვლილებები, რამაც ქალაქი-სახელმწიფო სინგაპურის რესპუბლიკაში გადაიყვანა.იუსოფ ისჰაკი, ადრე იანგ დი-პერტუან ნეგარა ან ვიცე-მეფეთა წარმომადგენელი, ინაუგურირებული იყო სინგაპურის პირველ პრეზიდენტად.მიუხედავად იმისა, რომ მალაია და ბრიტანული ბორნეოს დოლარი გრძელდებოდა, როგორც ლეგალური ვალუტა მოკლე პერიოდის განმავლობაში, სინგაპურსა და მალაიზიას შორის გაზიარებული ვალუტის შესახებ დისკუსიები გაიმართა 1967 წელს სინგაპურის დოლარის საბოლოო შემოღებამდე. ^[17] მალაიზიაში პარლამენტის მანდატები ადრე იკავებდა. სინგაპურის მიერ გადანაწილდა მალაიაში, რამაც შეცვალა ძალთა ბალანსი და გავლენა საბასა და სარავაკის შტატებში.სინგაპურის მალაიზიისგან გამოყოფის გადაწყვეტილებას მწვავე რეაქცია მოჰყვა, განსაკუთრებით საბახისა და სარავაკის ლიდერების მხრიდან.ამ ლიდერებმა გამოხატეს ღალატის გრძნობა და იმედგაცრუება იმის გამო, რომ არ მიიღეს კონსულტაცია განცალკევების პროცესში. საბას მთავარმა მინისტრმა, ფუად სტეფენსმა, ღრმა მწუხარება გამოხატა ლი კუან იუსადმი მიწერილ წერილში, ხოლო ლიდერები, როგორიცაა ონგ კი ჰუი, სარავაკის გაერთიანებული სახალხო პარტიიდან, დაკითხეს. მალაიზიის განშორების შემდგომი არსებობის საფუძველი.მიუხედავად ამ შეშფოთებისა, მალაიზიის ვიცე-პრემიერმა აბდულ რაზაკ ჰუსეინმა დაიცვა გადაწყვეტილება და გადასვლის საიდუმლოებას და გადაუდებელობას მიაწერა ინდონეზიისა და მალაიზიაში მიმდინარე დაპირისპირება.^[18]

მოულოდნელი დამოუკიდებლობის მიღწევის შემდეგ, სინგაპური სასწრაფოდ ცდილობდა საერთაშორისო აღიარებას რეგიონული და გლობალური დაძაბულობის ფონზე.ინდონეზიელი სამხედროებისა და მალაიზიაში არსებული ფრაქციების მუქარით, ახლად ჩამოყალიბებულმა ერმა გადალახა საეჭვო დიპლომატიური ლანდშაფტი.მალაიზიის, ჩინეთის რესპუბლიკისა დაინდოეთის დახმარებით, სინგაპურმა მიაღწია გაერო-ს წევრობას 1965 წლის სექტემბერში და თანამეგობრობაში ოქტომბერში.ახლადშექმნილი საგარეო საქმეთა სამინისტროს ხელმძღვანელმა სინატამბი რაჯარატნამმა გადამწყვეტი როლი ითამაშა სინგაპურის სუვერენიტეტის დამტკიცებასა და გლობალური დიპლომატიური კავშირების დამყარებაში.გლობალურ თანამშრომლობასა და აღიარებაზე ორიენტირებულმა სინგაპურმა 1967 წელს დააარსა სამხრეთ-აღმოსავლეთ აზიის ქვეყნების ასოციაცია (ASEAN). ერმა კიდევ უფრო გააფართოვა თავისი საერთაშორისო ყოფნა 1970 წელს შეუერთდა უკავშირო მოძრაობას და მოგვიანებით მსოფლიო სავაჭრო ორგანიზაციას.1971 წელს ხუთი ძალოვანი თავდაცვის შეთანხმება (FPDA), რომელშიც მონაწილეობდნენ სინგაპური, ავსტრალია, მალაიზია, ახალი ზელანდია და დიდი ბრიტანეთი , კიდევ უფრო გააძლიერა მისი საერთაშორისო პოზიცია.მიუხედავად მისი მზარდი საერთაშორისო ყოფნისა, სინგაპურის, როგორც დამოუკიდებელი სახელმწიფოს სიცოცხლისუნარიანობა სკეპტიციზმით შეხვდა.ქვეყანა ებრძოდა უამრავ გამოწვევას, მათ შორის უმუშევრობის მაღალ დონეს, საცხოვრებლისა და განათლების საკითხებს, ბუნებრივი რესურსებისა და მიწის ნაკლებობას.^[19] მედია ხშირად ეჭვქვეშ აყენებდა სინგაპურის გრძელვადიანი გადარჩენის პერსპექტივებს ამ მწვავე შეშფოთების გამო.ტერორიზმის საფრთხე სინგაპურში 1970-იან წლებში დიდი იყო.მალაიის კომუნისტური პარტიის დაშლილმა ფრაქციებმა და სხვა ექსტრემისტულმა ჯგუფებმა განახორციელეს ძალადობრივი თავდასხმები, მათ შორის აფეთქებები და მკვლელობები.საერთაშორისო ტერორიზმის ყველაზე მნიშვნელოვანი აქტი მოხდა 1974 წელს, როდესაც უცხოელმა ტერორისტებმა გაიტაცეს საბორნე ლაჯუ.დაძაბული მოლაპარაკებების შემდეგ, კრიზისი დასრულდა სინგაპურის ოფიციალურ პირებთან, მათ შორის SR Nathan-თან, რაც უზრუნველყოფდა გამტაცებლების უსაფრთხო გადაყვანას ქუვეითში მძევლების გათავისუფლების სანაცვლოდ.სინგაპურის ადრეულ ეკონომიკურ გამოწვევებს ხაზი გაუსვა უმუშევრობის დონემ, რომელიც მერყეობს 10-დან 12%-მდე, რაც ქმნის სამოქალაქო არეულობის რისკს.მალაიზიის ბაზრის დაკარგვამ და ბუნებრივი რესურსების არარსებობამ მნიშვნელოვანი დაბრკოლებები წარმოადგინა.მოსახლეობის უმრავლესობას აკლდა ფორმალური განათლება, ხოლო ტრადიციული ვაჭრობა, რომელიც ოდესღაც მე-19 საუკუნეში სინგაპურის ეკონომიკის ხერხემალი იყო, არასაკმარისი იყო მისი მზარდი მოსახლეობის შესანარჩუნებლად.

დამოუკიდებლობის კვალდაკვალ, სინგაპური ებრძოდა უამრავ საბინაო გამოწვევას, რომელსაც ახასიათებდა გაშლილი დასახლებები, რამაც გამოიწვია ისეთი საკითხები, როგორიცაა დანაშაული, არეულობა და ცხოვრების ხარისხის დაქვეითება.ეს დასახლებები, რომლებიც ხშირად აალებადი მასალებისგან იყო აგებული, წარმოადგენდა ხანძრის მნიშვნელოვან საშიშროებას, რაც ასახულია ისეთი მოვლენებით, როგორიცაა ბუკიტ ჰო სვეის ხანძარი 1961 წელს. გარდა ამისა, ამ ტერიტორიების ცუდი სანიტარული პირობები ხელს უწყობს ინფექციური დაავადებების გავრცელებას.საბინაო განვითარების საბჭო, რომელიც თავდაპირველად შეიქმნა დამოუკიდებლობამდე, მნიშვნელოვანი წინსვლაა ლიმ კიმ სანის ხელმძღვანელობით.ამბიციური სამშენებლო პროექტები დაიწყო ხელმისაწვდომი საჯარო საცხოვრებლის უზრუნველსაყოფად, მაცხოვრებლების ეფექტურად განსახლებისა და ძირითადი სოციალური პრობლემების გადასაჭრელად.სულ რაღაც ორ წელიწადში 25000 ბინა აშენდა.ათწლეულის ბოლოს მოსახლეობის უმრავლესობა ცხოვრობდა HDB-ის ამ ბინებში, რაც შესაძლებელი გახდა მთავრობის გადაწყვეტილების, კეთილშობილური ბიუჯეტის გამოყოფის და ბიუროკრატიისა და კორუფციის აღმოფხვრის მცდელობის შედეგად.1968 წელს ცენტრალური პროვიდენტური ფონდის (CPF) საბინაო სქემის დანერგვამ კიდევ უფრო გაამარტივა სახლის მფლობელობა, რაც საშუალებას აძლევდა მოსახლეობას გამოიყენონ CPF დანაზოგი HDB ბინების შესაძენად.მნიშვნელოვანი გამოწვევა სინგაპურის წინაშე დამოუკიდებლობის შემდგომ იყო შეკრული ეროვნული იდენტობის არარსებობა.ბევრი მაცხოვრებელი, რომელიც დაიბადა საზღვარგარეთ, უფრო მეტად იდენტიფიცირებულია თავისი წარმოშობის ქვეყნებთან, ვიდრე სინგაპურთან.ამ ერთგულების ნაკლებობამ და რასობრივი დაძაბულობის პოტენციალი განაპირობა ეროვნული ერთიანობის ხელშემწყობი პოლიტიკის განხორციელების აუცილებლობა.სკოლები ხაზს უსვამდნენ ეროვნულ იდენტობას და დროშის ცერემონიების მსგავსი პრაქტიკა გახდა ჩვეულებრივი.სინგაპურის ეროვნული დაპირება, რომელიც დაწერილია სინატამბი რაჯარატნამის მიერ 1966 წელს, ხაზს უსვამს ერთიანობის, რასის, ენისა თუ რელიგიის გადალახვის მნიშვნელობას.^[20]მთავრობამ ასევე დაიწყო ქვეყნის მართლმსაჯულებისა და სამართლებრივი სისტემების ყოვლისმომცველი რეფორმა.ამოქმედდა მკაცრი შრომის კანონმდებლობა, რომელიც უზრუნველყოფს მუშაკთა გაძლიერებულ დაცვას და ასევე ხელს უწყობს პროდუქტიულობას გახანგრძლივებული სამუშაო საათების დაშვებით და არდადეგების მინიმუმამდე შემცირებით.შრომითი მოძრაობა გამარტივდა პროფკავშირების ეროვნული ყრილობის ქვეშ, რომელიც მუშაობდა მთავრობის მჭიდრო კონტროლის ქვეშ.შედეგად, 1960-იანი წლების დასასრულისთვის, შრომითი გაფიცვები მნიშვნელოვნად შემცირდა.^[19]ქვეყნის ეკონომიკური ლანდშაფტის გასაძლიერებლად სინგაპურმა მოახდინა გარკვეული კომპანიების ნაციონალიზაცია, განსაკუთრებით ისეთები, რომლებიც განუყოფელი იყო საჯარო სერვისების ან ინფრასტრუქტურისთვის, როგორიცაა Singapore Power, Public Utilities Board, SingTel და Singapore Airlines.ეს ნაციონალიზებული სუბიექტები, უპირველეს ყოვლისა, ემსახურებოდნენ სხვა ბიზნესის ფასილიტატორებს, ისეთი ინიციატივებით, როგორიცაა ენერგეტიკული ინფრასტრუქტურის გაფართოება, რომელიც იზიდავდა უცხოურ ინვესტიციებს.დროთა განმავლობაში, მთავრობამ დაიწყო ზოგიერთი ამ ორგანიზაციის პრივატიზება, SingTel და Singapore Airlines გადავიდნენ საჯარო სიაში არსებულ კომპანიებში, თუმცა მთავრობამ შეინარჩუნა მნიშვნელოვანი წილები.

დამოუკიდებლობის მიღწევის შემდეგ, სინგაპურმა სტრატეგიულად გაამახვილა ყურადღება ეკონომიკურ განვითარებაზე, დააარსა ეკონომიკური განვითარების საბჭო 1961 წელს გო კენგ სვეის ხელმძღვანელობით.ჰოლანდიელი მრჩეველის ალბერტ ვინსემიუსის ხელმძღვანელობით, ერმა პრიორიტეტად მიიჩნია თავისი წარმოების სექტორი, შექმნა ისეთი ინდუსტრიული ზონები, როგორიცაა Jurong და მოიზიდა უცხოური ინვესტიციები საგადასახადო შეღავათებით.სინგაპურის სტრატეგიული პორტის მდებარეობა მომგებიანი აღმოჩნდა, რაც ხელს უწყობს ეფექტურ ექსპორტსა და იმპორტს, რამაც ხელი შეუწყო მის ინდუსტრიალიზაციას.შედეგად, სინგაპური გადავიდა სამეწარმეო ვაჭრობიდან ნედლეულის გადამუშავებაზე მაღალი ღირებულების მზა პროდუქტად, და პოზიციონირდა, როგორც ალტერნატიული ბაზრის კერა მალაიზიაში.ეს ცვლილება კიდევ უფრო გამყარდა ASEAN-ის ჩამოყალიბებით.^[19]მომსახურების ინდუსტრიამ ასევე მნიშვნელოვანი ზრდა განიცადა, რაც გამოწვეული იყო პორტში მოთავსებული გემების მოთხოვნით და გაზრდილი ვაჭრობით.ალბერტ ვინსემიუსის დახმარებით, სინგაპურმა წარმატებით მიიზიდა ნავთობის მსხვილი კომპანიები, როგორიცაა Shell და Esso, რითაც ქვეყანა 1970-იანი წლების შუა პერიოდისთვის გახდა გლობალური ნავთობგადამამუშავებელი სიდიდით მესამე ცენტრი.^[19] ეს ეკონომიკური საყრდენი მოითხოვდა კვალიფიციურ მუშახელს, რომელიც ფლობს ნედლეულის დამუშავებას, მეზობელ ქვეყნებში გავრცელებული რესურსების მოპოვების ინდუსტრიებისგან განსხვავებით.აცნობიერებენ გლობალურ კომუნიკაციაში კომპეტენტური სამუშაო ძალის საჭიროებას, სინგაპურის ლიდერებმა ხაზგასმით აღნიშნეს ინგლისური ენის ცოდნა, რაც მას განათლების ძირითად საშუალებად აქცევს.საგანმანათლებლო ჩარჩო ზედმიწევნით იყო შემუშავებული, რომ ყოფილიყო ინტენსიური და პრაქტიკული, ფოკუსირებული იყო ტექნიკურ მეცნიერებებზე აბსტრაქტულ დისკუსიებზე.იმისთვის, რომ მოსახლეობა კარგად იყოს აღჭურვილი ეკონომიკური ლანდშაფტისთვის, ეროვნული ბიუჯეტის მნიშვნელოვანი ნაწილი, დაახლოებით ერთი მეხუთედი, გამოიყო განათლებაზე, ვალდებულება, რომელიც მთავრობა აგრძელებს დაცვას.

სინგაპური დამოუკიდებლობის მოპოვების შემდეგ მნიშვნელოვანი შეშფოთების წინაშე აღმოჩნდა ეროვნული თავდაცვის კუთხით.მიუხედავად იმისა, რომ ბრიტანელები თავდაპირველად იცავდნენ სინგაპურს, მათმა გამოცხადებულმა გაყვანამ 1971 წელს გამოიწვია გადაუდებელი დისკუსიები უსაფრთხოების საკითხებზე.მეორე მსოფლიო ომის დროსიაპონიის ოკუპაციის მოგონებები მძიმედ ამძიმებდა ერს, რამაც გამოიწვია ეროვნული სამსახურის შემოღება 1967 წელს. ამ ნაბიჯმა სწრაფად გააძლიერა სინგაპურის შეიარაღებული ძალები (SAF) და ათასობით კაცი გაიწვიეს მინიმუმ ორი წლის განმავლობაში.ეს წვევამდელები ასევე პასუხისმგებელნი იქნებოდნენ რეზერვისტულ მოვალეობებზე, გადიან პერიოდულ სამხედრო წვრთნას და ემზადებიან საგანგებო სიტუაციებში ერის დასაცავად.1965 წელს გო კენგ სვიმ იკისრა შინაგან საქმეთა და თავდაცვის მინისტრის როლი, იცავდა სინგაპურის ძლიერი შეიარაღებული ძალების საჭიროებას.ბრიტანელების მოახლოებასთან ერთად, დოქტორმა გოჰმა ხაზგასმით აღნიშნა სინგაპურის დაუცველობაზე და ძლიერი თავდაცვის ძალის აუცილებლობაზე.1965 წლის დეკემბერში მისმა გამოსვლამ ხაზი გაუსვა სინგაპურის ნდობას ბრიტანეთის სამხედრო მხარდაჭერაზე და გამოწვევებზე, რომელიც ერს შეხვდება მათი გაყვანის შემდეგ.ძლიერი თავდაცვითი ძალის შესაქმნელად სინგაპური ეძებდა გამოცდილებას საერთაშორისო პარტნიორებისგან, განსაკუთრებით დასავლეთ გერმანიისა და ისრაელისგან .აცნობიერებს გეოპოლიტიკურ გამოწვევებს, რომ იყო პატარა ქვეყანა, რომელიც გარშემორტყმული იყო უფრო დიდი მეზობლებით, სინგაპურმა თავისი ბიუჯეტის მნიშვნელოვანი ნაწილი გამოყო თავდაცვისთვის.ქვეყნის ერთგულება აშკარაა მის რეიტინგში, როგორც ერთ სულ მოსახლეზე სამხედრო ხარჯების გლობალურად ერთ-ერთი ყველაზე მხარჯველი, რომელიც ჩამორჩება მხოლოდ ისრაელს, შეერთებულ შტატებს და ქუვეითს.ისრაელის ეროვნული სამსახურის მოდელის წარმატება, განსაკუთრებით ხაზგასმულია მისი ტრიუმფით 1967 წლის ექვსდღიან ომში, რეზონანსული იყო სინგაპურის ლიდერებთან.შთაგონებით, სინგაპურმა გამოუშვა ეროვნული სერვისის პროგრამის თავისი ვერსია 1967 წელს. ამ მანდატის თანახმად, ყველა 18 წლის მამაკაცი გადიოდა მკაცრ ტრენინგს ორწელიწადნახევრის განმავლობაში, პერიოდული განახლების კურსებით, საჭიროების შემთხვევაში სწრაფი და ეფექტური მობილიზაციის უზრუნველსაყოფად.ეს პოლიტიკა მიზნად ისახავდა პოტენციური შემოსევების შეკავებას, განსაკუთრებით მეზობელ ინდონეზიასთან დაძაბულობის ფონზე.მიუხედავად იმისა, რომ ეროვნული სამსახურის პოლიტიკა აძლიერებდა თავდაცვის შესაძლებლობებს, ის ასევე ხელს უწყობდა ერთობას ქვეყნის მრავალფეროვან რასობრივ ჯგუფებს შორის.თუმცა, ქალების სამსახურიდან გათავისუფლებამ გამოიწვია დებატები გენდერული თანასწორობის შესახებ.მომხრეები ამტკიცებდნენ, რომ კონფლიქტის დროს ქალები მნიშვნელოვან როლს შეასრულებდნენ ეკონომიკის მხარდაჭერაში.ამ პოლიტიკის გენდერული დინამიკისა და ტრენინგის ხანგრძლივობის შესახებ დისკურსი გრძელდება, მაგრამ ეროვნული სამსახურის უფრო ფართო გავლენა სოლიდარობისა და რასობრივი ერთიანობის ხელშეწყობაზე უდავო რჩება.

1980-იანი წლებიდან 1999 წლამდე სინგაპური განიცდიდა მდგრად ეკონომიკურ ზრდას, უმუშევრობის დონე 3%-მდე დაეცა, ხოლო რეალური მშპ-ის ზრდა საშუალოდ 8%-მდე იყო.იმისათვის, რომ დარჩეს კონკურენტუნარიანი და განსხვავდებოდეს მეზობლებისაგან, სინგაპურმა გადაინაცვლა ტრადიციული წარმოებიდან, როგორიცაა ტექსტილი, მაღალტექნოლოგიურ ინდუსტრიებზე.ამ გადასვლას ხელი შეუწყო ახალ სექტორებთან ადაპტირებულმა კვალიფიციურმა მუშაკმა, როგორიცაა ვაფლის დამზადების მზარდი ინდუსტრია.პარალელურად, 1981 წელს სინგაპურის ჩანგის აეროპორტის ინაუგურაციამ გააძლიერა საწარმოო ვაჭრობა და ტურიზმი, სინერგიით აკავშირებდა სინგაპურის ავიახაზების მსგავს სუბიექტებს სტუმართმოყვარეობის სექტორის გასაძლიერებლად.საბინაო განვითარების საბჭომ (HDB) გადამწყვეტი როლი ითამაშა ურბანული დაგეგმარების საქმეში, შემოიღო ახალი ქალაქები გაუმჯობესებული კეთილმოწყობითა და უმაღლესი ხარისხის ბინებით, როგორიცაა ანგ მო კიოში.დღეს სინგაპურელთა 80-90% ცხოვრობს HDB აპარტამენტებში.ეროვნული ერთიანობისა და რასობრივი ჰარმონიის გასაძლიერებლად, მთავრობამ სტრატეგიულად გააერთიანა სხვადასხვა რასობრივი ჯგუფები ამ საცხოვრებელ სახლებში.უფრო მეტიც, თავდაცვის სექტორმა დაინახა წინსვლა, არმიამ განაახლა თავისი სტანდარტული შეიარაღება და 1984 წელს ტოტალური თავდაცვის პოლიტიკის განხორციელება, რომლის მიზანი იყო მოსახლეობის მომზადება სინგაპურის დასაცავად მრავალ ფრონტზე.სინგაპურის თანმიმდევრულმა ეკონომიკურმა მიღწევებმა მას მსოფლიოს ერთ-ერთი უმდიდრესი ქვეყანა ახასიათებს, რომელსაც ახასიათებს ხმაურიანი პორტი და ერთ სულ მოსახლეზე მშპ, რომელიც აღემატება დასავლეთ ევროპის ბევრ ქვეყანას.მიუხედავად იმისა, რომ განათლების ეროვნული ბიუჯეტი მნიშვნელოვანი იყო, რასობრივი ჰარმონიის ხელშემწყობი პოლიტიკა შენარჩუნდა.თუმცა, სწრაფმა განვითარებამ გამოიწვია სატრანსპორტო გადატვირთვა, რამაც გამოიწვია მასობრივი სწრაფი ტრანზიტის (MRT) დაარსება 1987 წელს. ამ სისტემამ, რომელიც გახდებოდა ეფექტური საზოგადოებრივი ტრანსპორტის ემბლემა, მოახდინა რევოლუცია კუნძულზე გადაადგილებაში და შეუფერხებლად დააკავშირა სინგაპურის შორეული ნაწილები.

21-ე საუკუნის დასაწყისში სინგაპური რამდენიმე მნიშვნელოვან გამოწვევას დაუპირისპირდა, მათ შორის ყველაზე გამორჩეული SARS-ის აფეთქება 2003 წელს და ტერორიზმის მზარდი საფრთხე.2001 წელს, საგანგაშო შეთქმულება, რომლის მიზანი იყო საელჩოები და ძირითადი ინფრასტრუქტურა, ჩაიშალა, რამაც გამოიწვია ჯემაჰ ისლამიას 15 წევრის დაპატიმრება.ამ ინციდენტმა ხელი შეუწყო ყოვლისმომცველი კონტრტერორისტული ღონისძიებების დანერგვას, რომლებიც მიზნად ისახავს გამოვლენას, პრევენციას და ზიანის შერბილებას.ამავდროულად, ქვეყნის ეკონომიკა შედარებით სტაბილური დარჩა, 2003 წელს შინამეურნეობის საშუალო თვიური შემოსავალი 4,870 სგდ დოლარი იყო.2004 წელს სინგაპურის მესამე პრემიერ მინისტრის თანამდებობაზე ავიდა ლი კუან იუს უფროსი ვაჟი, ლი სენ ლუნგი.მისი ხელმძღვანელობით რამდენიმე ტრანსფორმაციული ეროვნული პოლიტიკა იქნა შემოთავაზებული და განხორციელებული.აღსანიშნავია, რომ ეროვნული სამსახურის სწავლების ხანგრძლივობა 2005 წელს ორწლინახევრიდან ორ წლამდე შემცირდა. მთავრობამ ასევე წამოიწყო პროგრამა "ბირჟარის შემცირების" პროგრამა, რომელიც აქტიურად ეძებდა მოქალაქეთა გამოხმაურებას მთელ რიგ საკითხებზე, საკანონმდებლო ჩარჩოებიდან დამთავრებული საზოგადოების ინტერესებით.2006 წლის საყოველთაო არჩევნებმა მნიშვნელოვანი შემობრუნება მოახდინა სინგაპურის პოლიტიკურ ლანდშაფტში, უპირველეს ყოვლისა ინტერნეტისა და ბლოგის უპრეცედენტო გავლენის გამო, რომელიც რჩებოდა მთავრობის მიერ დაურეგულირებელი.არჩევნების წინ სტრატეგიული ნაბიჯით, მთავრობამ დაურიგა ფულადი პრემია „პროგრესის პაკეტის“ ყველა ზრდასრულ მოქალაქეზე, საერთო ჯამში 2,6 მილიარდი SGD.ოპოზიციის მიტინგებზე დიდი აქტივობების მიუხედავად, მმართველმა სახალხო მოქმედების პარტიამ (PAP) შეინარჩუნა თავისი დასაყრდენი, მოიპოვა 84 ადგილიდან 82 და დააგროვა ხმების 66%.სინგაპურის დამოუკიდებლობის შემდგომ ურთიერთობა მალაიზიასთან რთული იყო, ხშირად ხასიათდება უთანხმოებებით, მაგრამ ხაზგასმულია ურთიერთდამოკიდებულებით.როგორც ASEAN-ის წევრები, ორივე ქვეყანა აღიარებს მათ საერთო რეგიონალურ ინტერესებს.ეს ურთიერთდამოკიდებულება კიდევ უფრო ხაზგასმულია სინგაპურის დამოკიდებულებით მალაიზიაზე მისი წყალმომარაგების მნიშვნელოვანი ნაწილისთვის.მიუხედავად იმისა, რომ ორივე ქვეყანა დამოუკიდებლობის შემდგომი განსხვავებული ტრაექტორიების გამო დროდადრო სიტყვიერ ჩხუბში იყო ჩართული, ისინი საბედნიეროდ თავს არიდებდნენ მძიმე კონფლიქტებსა თუ საომარ მოქმედებებს.

2015 წლის 23 მარტს სინგაპურის დამფუძნებელი პრემიერ მინისტრი ლი კუან იუ გარდაიცვალა 91 წლის ასაკში, მძიმე პნევმონიით საავადმყოფოში 5 თებერვლიდან.მისი გარდაცვალების შესახებ ნაციონალურ არხებზე ოფიციალურად გამოაცხადა პრემიერ-მინისტრმა ლი სენ ლუნგმა.მისი გარდაცვალების საპასუხოდ, მრავალმა გლობალურმა ლიდერმა და სუბიექტმა გამოთქვა მწუხარება.სინგაპურის მთავრობამ 23-დან 29 მარტამდე ერთკვირიანი ეროვნული გლოვა გამოაცხადა, რომლის დროსაც სინგაპურში ყველა დროშა ნახევარ ანძაზე იყო ჩამოკიდებული.ლი კუან იუ კრემირებული იქნა მანდაის კრემატორიუმსა და კოლუმბარიუმში 29 მარტს.