დამოუკიდებლობის მიღწევის შემდეგ, სინგაპურმა სტრატეგიულად გაამახვილა ყურადღება ეკონომიკურ განვითარებაზე, დააარსა ეკონომიკური განვითარების საბჭო 1961 წელს გო კენგ სვეის ხელმძღვანელობით.ჰოლანდიელი მრჩეველის ალბერტ ვინსემიუსის ხელმძღვანელობით, ერმა პრიორიტეტად მიიჩნია თავისი წარმოების სექტორი, შექმნა ისეთი ინდუსტრიული ზონები, როგორიცაა Jurong და მოიზიდა უცხოური ინვესტიციები საგადასახადო შეღავათებით.სინგაპურის სტრატეგიული პორტის მდებარეობა მომგებიანი აღმოჩნდა, რაც ხელს უწყობს ეფექტურ ექსპორტსა და იმპორტს, რამაც ხელი შეუწყო მის ინდუსტრიალიზაციას.შედეგად, სინგაპური გადავიდა სამეწარმეო ვაჭრობიდან ნედლეულის გადამუშავებაზე მაღალი ღირებულების მზა პროდუქტად, და პოზიციონირდა, როგორც ალტერნატიული ბაზრის კერა მალაიზიაში.ეს ცვლილება კიდევ უფრო გამყარდა ASEAN-ის ჩამოყალიბებით.^[19]მომსახურების ინდუსტრიამ ასევე მნიშვნელოვანი ზრდა განიცადა, რაც გამოწვეული იყო პორტში მოთავსებული გემების მოთხოვნით და გაზრდილი ვაჭრობით.ალბერტ ვინსემიუსის დახმარებით, სინგაპურმა წარმატებით მიიზიდა ნავთობის მსხვილი კომპანიები, როგორიცაა Shell და Esso, რითაც ქვეყანა 1970-იანი წლების შუა პერიოდისთვის გახდა გლობალური ნავთობგადამამუშავებელი სიდიდით მესამე ცენტრი.^[19] ეს ეკონომიკური საყრდენი მოითხოვდა კვალიფიციურ მუშახელს, რომელიც ფლობს ნედლეულის დამუშავებას, მეზობელ ქვეყნებში გავრცელებული რესურსების მოპოვების ინდუსტრიებისგან განსხვავებით.აცნობიერებენ გლობალურ კომუნიკაციაში კომპეტენტური სამუშაო ძალის საჭიროებას, სინგაპურის ლიდერებმა ხაზგასმით აღნიშნეს ინგლისური ენის ცოდნა, რაც მას განათლების ძირითად საშუალებად აქცევს.საგანმანათლებლო ჩარჩო ზედმიწევნით იყო შემუშავებული, რომ ყოფილიყო ინტენსიური და პრაქტიკული, ფოკუსირებული იყო ტექნიკურ მეცნიერებებზე აბსტრაქტულ დისკუსიებზე.იმისთვის, რომ მოსახლეობა კარგად იყოს აღჭურვილი ეკონომიკური ლანდშაფტისთვის, ეროვნული ბიუჯეტის მნიშვნელოვანი ნაწილი, დაახლოებით ერთი მეხუთედი, გამოიყო განათლებაზე, ვალდებულება, რომელიც მთავრობა აგრძელებს დაცვას.